Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 26 listopada 2020 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. na podstawie przepisów ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2020r., poz. 53 ze zm), oraz ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. poz. 1222). po rozpatrzeniu wniosku z 18-11-2020 r. odmówił A. A. ponownego ustalenia wysokości emerytury przyznanej na podstawie art. 24 ustawy emerytalnej.

W uzasadnieniu decyzji podniesiono, iż w sprawie zakończonej prawomocną decyzją organ rentowy, na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, uchyla lub zmienia decyzją i ponownie ustala prawo do świadczeń lub ich wysokość, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub zostaną ujawnione okoliczności istniejące przed wydaniem decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczenia lub ich wysokość.

Poinformowano, że art. 194j ustawy z dnia 19 czerwca 2020r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych umożliwia ubezpieczonym urodzonym w 1953 r. ponowne ustalenie wysokości emerytury powszechnej (przyznanej decyzją po ukończeniu powszechnego wieku emerytalnego), której podstawa obliczenia została pomniejszona o kwoty pobranej emerytury wcześniejszej przyznanej na wniosek złożony przed 1 stycznia 2013 r.

Emerytura wypłacana ubezpieczonej przed 01-04-2019 r. była świadczeniem ustalonym na podstawie wniosku z 15-12-2008 r. w związku ze spełnieniem warunków do tzw. emerytury wcześniejszej.

Dopiero decyzjami z 05-06-2019 r. i z 10-07-2020 r. przyznano wnioskodawczyni prawo do emerytury w związku z osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego w odpowiedzi na wniosek A. A. z 18-04-2019 r. Emerytura ustalona tymi decyzjami obliczona jest od podstawy niepomniejszonej o dotychczas pobrane emerytury.

Ponieważ w okresie od 17-12-2013 r. do 31-03-2019 r. ubezpieczona nie składała wniosku o emeryturę w związku z osiągnięciem wieku emerytalnego, brak jest podstaw prawnych do przyznania emerytury oraz wypłacenia wyrównania za ten okres.

Ubezpieczona nie przedstawiła innych, nowych dowodów lub okoliczności mających wpływ na rozstrzygnięcie, brak jest zatem podstaw do uchylenia lub zmiany decyzji z 05-06-2019 r. i z 10-07-2020 r.

/ decyzja k. 24 plik II akt ZUS/

Odwołanie od w/w decyzji ZUS w dniu 29 grudnia 2020 r. wniosła A. A., domagając się jej zmiany i ponownego ustalenia wysokości emerytury przy uwzględnieniu wyrównania za okres od 17 grudnia 2013 do 31marca 2019 r. na podstawie art. 194 i w zw. art 194 j ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2020r., poz. 53 ze zm). W uzasadnieniu swego stanowiska podniosła iż organ rentowy w zaskarżonej decyzji błędnie wywiódł, iż wyrównanie emerytury powszechnej o której mowa w powołanych wyżej przepisach przysługuje jedynie od dnia od którego podjęto wypłatę emerytury – 1.04.2019r.. Tymczasem uprawnienia emerytalne nabyła już od grudnia 2013 r. -. 6 lat wcześniej a zatem uwzględniając cel ustawodawcy, który dążył do pełnego zrekompensowania skutków mechanizmu z art. 25 ust. 2 b ustawy zasadnym jest wyrównanie świadczeń od chwili powstania zdarzenia uprawniającego do nabycia świadczenia w jej przypadku osiągnięcia wieku emerytalnego.

/ odwołanie k. 3-5/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację podniesioną w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie – k.6-7/

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni A. A. urodziła się w dniu (...).

/okoliczność bezsporna/

Decyzją z dnia 30.01.2009 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych w rozpoznaniu wniosku z dnia 15.12.2008 r. przyznał A. A. prawo do emerytury od 1.12.2008 r.- od osiągnięcia wieku emerytalnego zgodnie z art. 29 ustawy o emeryturach i rentach z FUS tj. tzw. emeryturę wcześniejszą wypłacaną po osiągnięciu przez ww. wieku 55 lat przy spełnieniu określonych w ustawie warunków.

/bezsporne decyzja k. 91 plik I akt ZUS/

Wnioskiem z dnia 18.04.2019 r. wnioskodawczyni wniosła o przyznanie emerytury w powszechnym wieku emerytalnym.

/wniosek k. 1-4 plik II akt ZUS/

W rozpoznaniu wskazanego wniosku decyzją z dnia 5.06.2019 r. przyznano wnioskodawczyni w kwocie zaliczkowej prawo do emerytury po osiągnieciu powszechnego wieku emerytalnego od 1.04.2019 r. tj. od miesiąca, w którym złożono wniosek. Wysokość emerytury ustalono na podstawie art. 26 w zw. z art. 25 ustawy o emeryturach i rentach z FUS jako stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury bez potrącenia kwot pobranych emerytur przez średnie dalsze trwanie życia, dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę.

- kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wyniosła 75139,84 złotych;

- kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wyniosła 2198478,73 złotych;

- średnie dalsze trwanie życia wyniosło 207,40 miesięcy;

- wyliczona kwota emerytury wyniosła 1801,44 złotych

/decyzja k. 12-14 plik II akt ZUS/

Decyzją ostateczną z dnia 10.07.2020 r. po zakończeniu postępowania wyjaśniającego z KRUS przyznano wnioskodawczyni prawo do świadczenia od 1.04.2019 r. w kwocie 1801,44 złotych plus zwiększenie rolne 157,28 zł. Emerytura z FUS po waloryzacji od 1.03.2020 r. przysługiwała wnioskodawczyni w kwocie 2028,72 zł

/decyzja k. 17-19 plik II akt ZUS/

Wysokość emerytury ustalona według nowych zasad okazała się dla wnioskodawczyni świadczeniem korzystniejszym niż dotychczas pobierana przez ubezpieczoną emerytura w wieku wcześniejszym.

/bezsporne/

W dniu 19.11.2020 ubezpieczona wystąpiła do ZUS z wnioskiem o przeliczenie świadczenia i wyrównanie emerytury z uwzględnieniem waloryzacji, od dnia osiągnięcia przez nią wieku emerytalnego, tj. od 17.12. 2013 r. do 31.03.2019 r. kiedy to przeliczono jej emeryturę w wieku powszechnym.

/wniosek k. 22 plik II akt ZUS /

W rozpoznaniu powyższego wniosku wydano zaskarżoną decyzję z dnia 26 listopada 2020 roku.

/decyzja k. 24 plik II akt ZUS/

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawczyni nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 194i ustawy z dnia l7.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2021 r. poz. 291 t.j.) do ustalenia podstawy obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, ubezpieczonego urodzonego w (...) r., nie stosuje się przepisu art. 25 ust. 1 b, jeżeli wniosek o przyznanie tej emerytury zgłosi w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. poz. 1222), pod warunkiem , że prawo do emerytury przed osiągnięciem wieku emerytalnego ma ustalone na podstawie wniosku złożonego przed dniem 1 stycznia 2013 r.

W myśl art. 194j powołanej ustawy 1. kwotę emerytury przyznanej na podstawie art. 24 ubezpieczonemu urodzonemu w (...)r., który wcześniej pobierał emeryturę wymienioną w art. 25 ust. 1 b na podstawie wniosku złożonego przed dniem l stycznia 2013 r., ustala się ponownie od podstawy ustalonej z zastosowaniem art. 194i.

2. Przeliczeniu podlega podstawa obliczenia emerytury przyjęta w decyzji o ustaleniu prawa do emerytury.

3. Do ustalenia nowej kwoty emerytury przyjmuje się średnie dalsze trwanie życia przyjęte w decyzji o ustaleniu prawa do emerytury, a następnie uwzględnia się kolejne zmiany wysokości świadczenia.

4. Emerytura w ponownie ustalonej wysokości przysługuje od dnia, od którego podjęto wypłatę emerytury przyznanej na podstawie art. 24, a w przypadku gdy prawo do tej emerytury było zawieszone - od dnia, od którego mogłaby być podjęta jej wypłata.

5. Jeżeli ponownie ustalona wysokość emerytury przyznanej na podstawie art. 24 jest wyższa od wypłacanej dotychczas, emerytowi wypłaca się wyrównanie. Kwotę wyrównania stanowi różnica między sumą kwot emerytur, jakie przysługiwałyby w okresie od dnia, o którym mowa w ust. 4, do dnia wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, z uwzględnieniem ich waloryzacji, a sumą kwot wypłaconych w tym okresie.

6. Przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do ponownego ustalenia wysokości renty rodzinnej.

Wskazana regulacja jest wynikiem wejścia w życie z dniem 10 lipca 2020 r. ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. poz. 1222). Dostosowała ona przepisy do orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z 6 marca 2019 r. (sygn. akt P 20/16, OTK-A 2019/11), wprowadzając możliwość obliczenia wysokości emerytury powszechnej bez pomniejszania podstawy jej obliczenia. Ustawa zmieniająca w art. 1 dodała do ustawy emerytalnej art. 194i, na mocy którego osoby urodzone w (...) r., pobierające wcześniejszą emeryturę przyznaną przed 2013 r., mogą obecnie przejść na emeryturę powszechną bez pomniejszania podstawy jej obliczenia o kwoty wypłaconej dotychczas wcześniejszej emerytury. Natomiast osobom, które przeszły już z wcześniejszej emerytury na emeryturę powszechną świadczenie to zostanie przeliczone i zostanie im wypłacone stosowne wyrównanie (art. 194j ustawy emerytalnej).

Stosownie do treści art. 24 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego, wynoszącego co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a i 50e i 184.

Zgodnie z treścią art.25 ust. 1 ustawy emerytalnej podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185.

W myśl art. 26 ustawy emerytalnej emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 ustawy przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183 cytowanej ustawy.

Wiek ubezpieczonego w dniu przejścia na emeryturę wyraża się w ukończonych latach i miesiącach.

Średnie dalsze trwanie życia ustala się wspólnie dla mężczyzn i kobiet oraz wyraża się w miesiącach.

Prezes Głównego Urzędu Statystycznego ogłasza w formie komunikatu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" corocznie w terminie do dnia 31 marca tablice trwania życia, z uwzględnieniem ust. 3, dla wieku ubezpieczonych określonego w myśl ust. 2.

Tablice, o których mowa w ust. 4, są podstawą przyznawania emerytur na wnioski zgłoszone od dnia 1 kwietnia do dnia 31 marca następnego roku kalendarzowego.

Zgodnie z art. 114 ust 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z

Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

Z cytowanego przepisu wynika, iż warunkiem ponownego ustalenia prawa do świadczeń jest uzyskanie nowych dowodów lub ujawnienie okoliczności, które istniały przed wydaniem decyzji, a nie były znane organowi w chwili orzekania i mają wpływ na prawo do tych świadczeń lub ich wysokość /por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 sierpnia 1999 r., II UKN 231/99 - OSNAPiUS 2000 nr 19 poz. 734; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2003 r. III UZP 5/03 - OSNAPiUS rok 2003, Nr 18, poz. 442/.

Zwrot "przedłożenie nowych dowodów" oznacza zgłoszenie każdego prawnie dopuszczalnego środka dowodowego, stanowiącego potwierdzenie okoliczności faktycznych istniejących przed wydaniem decyzji, a mających wpływ na powstanie prawa do świadczenia lub jego wysokość. Natomiast użyte w art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej pojęcie "ujawnienie okoliczności" oznacza powołanie się na fakty dotyczące ogółu wymagań formalnych i materialnych związanych z ustaleniem przez organ rentowy prawa do świadczenia lub wysokości świadczenia. Są to określone w przepisach prawa materialnego fakty warunkujące powstanie prawa do świadczenia lub jego wysokości np. staż pracy, wiek, niezdolność do pracy, ale także uchybienia przez organ rentowy normom prawa procesowego lub materialnego, wpływające potencjalnie na dokonanie ustaleń w sposób niezgodny z ukształtowaną z mocy prawa sytuacją prawną osoby zainteresowanej (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 lutego 2014 r., I UK 322/13, LEX nr 1444596 oraz Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 11 grudnia 2015 r., III AUa 1087/15, LEX nr 1979499).

Mając powyższe na uwadze należy podkreślić, że skoro przedmiotowe postępowanie zostało wszczęte w oparciu o wniosek z art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, to obowiązkiem organu rentowego, a następnie Sądu orzekającego, była w pierwszej kolejności ocena, czy wystąpiły określone w tym przepisie przesłanki umożliwiające merytoryczne rozpoznanie wniosku. Należało zatem ustalić i ocenić, czy wnioskodawczyni przedłożyła nowe dowody mogące mieć wpływ na zmianę poprzednich decyzji z dnia 5.06.2019 r. i z 10.07.2020 r., ewentualnie, czy ujawniły się takie okoliczności istniejące przed wydaniem tych decyzji, które mogły rzutować na przyznanie ubezpieczonej prawa do jak podaje wyrównania jej emerytury. Ocena, że przesłanki te nie były spełnione (wnioskodawczyni po uprawomocnieniu się ww. decyzji nie przedłożyła nowych dowodów, ani nie ujawnił okoliczności istniejących przed wydaniem tych decyzji, które miały wpływ na prawo do świadczeń) powinna prowadzić do odmowy ponownego ustalenia świadczenia przez organ rentowy oraz oddalenia odwołania przez Sąd, bez potrzeby merytorycznego zbadania zasadności żądania. Bez spełnienia przesłanek formalnych wniosku z art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, prowadzenie postępowania dotyczącego merytorycznej oceny żądania wyrównania wysokości świadczenia, jest bezcelowe i bezprzedmiotowe.

Dokonując analizy zgromadzonego w sprawie materiału procesowego, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że skarżąca w toku postępowania przed organem rentowym wywołanym złożeniem wniosku z dnia 19.11.2020 r. w którym domagała się wyrównania emerytury, nie spełniła przesłanki wniosku o ponowne ustalenie prawa do emerytury na zasadach określonych w art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS – przedstawienia nowych dowodów, czy okoliczności.

W odwołaniu od zaskarżonej decyzji na gruncie niniejszego postępowania wnioskodawczyni powołując się na przepisy art. 194i i art.194j domaga się wyrównania świadczeń od chwili nabycia uprawnień, tj. od osiągniecia wieku emerytalnego w dniu 17.12.2013 r. do 31.03.2019 r.- do chwili podjęcia wypłaty emerytury w wieku powszechnym, tj. wypłaty różnicy między względnie należną jej emeryturą w wieku powszechnym, a wypłacaną jej faktycznie emeryturą w wieku wcześniejszym do dnia 1 kwietnia 2019 r.

Niemniej jednak odwołująca całkowicie pomija, iż nigdy przed dniem 18.04.2019 r. o wypłatę emerytury w wieku powszechnym nie występowała. Tym samym nie ma podstaw do wypłaty rekompensaty wynikającej z nieuprawnionego pomniejszenia jej świadczeń o kwoty wypłaconej dotychczas wcześniejszej emerytury w oparciu o powołane przepisy. Do wskazanego pomniejszenia nigdy nie doszło, a przyznana wnioskodawczyni emerytura w wieku powszechnym od 1.04.2019 r. już takiego pomniejszenia nie uwzględniała. W konsekwencji wobec braku żądania wypłaty emerytury w wieku powszechnym w spornym okresie mechanizm pomniejszenia świadczeń o kwoty wypłaconych emerytur nie miał do ubezpieczonej w praktyce zastosowania, a zatem nie stanowił okoliczności, która nijako wstecz od chwili wydania zaskarżonej decyzji zaniżała jej świadczenia i która w sposób nieuprawniony nie została uwzględniona przez ZUS przy wyliczeniu należnych jej świadczeń.

W ocenie Sądu jak słusznie przyjęto w zakażonej decyzji, brak jest też podstaw do uznania iż samo spełnienie przez ubezpieczoną przesłanek warunkujących prawo do świadczenia stanowi wystarczającą podstawę dla wyrównania różnicy miedzy wypłacaną wnioskodawczyni do 31.03.2019 r. emeryturą wcześniejszą, a emeryturą powszechną, która bez zastosowania pomniejszenia zakwestionowanego przez Trybunał Konstytucyjny od ukończenia przez ubezpieczoną wieku emerytalnego tj. 17.12.2013 r. byłaby dla niej świadczeniem korzystniejszym.

W myśl art. 116 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, postępowanie w sprawach świadczeń wszczyna się na podstawie wniosku zainteresowanego, chyba że ustawa stanowi inaczej.

W świetle treści art. 100 ust. 1 ustawy prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa, z zastrzeżeniem ust. 2.

Zgodnie zaś z art. 129 ust. 1 w/w ustawy świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu, z uwzględnieniem ust. 2.

Mając na względzie treść w/w przepisów należy wskazać, że bezpodstawne jest utożsamienie istnienia prawa do świadczeń, związanego ze spełnieniem ustawowych warunków nabycia tego prawa z przyznaniem (i wypłatą) świadczenia. Nieuprawnionym jest też pomijanie tego, iż ustalenie prawa do świadczenia przez stwierdzenie spełnienia jego warunków nie odpowiada przyznaniu świadczenia. Jeżeli zatem przesłanki uprawniające do świadczenia zostały spełnione przed datą złożenia wniosku o to świadczenie, to jego przyznanie nie może nastąpić wcześniej niż od miesiąca, w którym ten wniosek zgłoszono.

Wykładnia przepisu art. 129 ust. 1 jest utrwalona w judykaturze i orzecznictwie. Ustawodawca nie przewidział możliwości domagania się wypłaty świadczenia od daty jego nabycia do chwili złożenia wniosku. Świadczenia wypłaca się, poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Nie wypłaca się świadczeń z wyrównaniem za czas od nabycia do nich prawa in abstracto, bez względu na to, czy niezłożenie wniosku spowodowane było brakiem staranności w prowadzeniu własnych spraw, czy też innymi okolicznościami, w tym niezależnymi od wnioskodawcy np. brakiem stosownej wiedzy. W tym ostatnim kontekście podkreślić należy, że organ rentowy nie ma obowiązku ani możliwości indywidualnego informowania wszystkich zainteresowanych o przysługujących im uprawnieniach w zakresie zmian w wysokości świadczeń z ubezpieczenia społecznego, a zwłaszcza takich, które wymagają szczegółowej analizy dokumentów (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia
26 października 2017 r., III AUa 1642/16, Lex nr 2409339, por. także wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 21 kwietnia 2017 r., III AUa 1912/16, lex nr 2386992). W przepisach emerytalno-rentowych brak jest unormowań, które pozwalałyby na to, by wyrównanie emerytury mogło być wypłacone za okres wcześniejszy, tj. przed datą wystąpienia z wnioskiem o podjęcie wypłaty świadczenia /wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia
14 lutego 2018 r. III AUa 1382/17/. Ponadto o ile ocena spełnienia warunków do nabycia prawa do świadczenia emerytalnego następuje według przesłanek warunkujących nabycie tego prawa, obowiązujących w dacie spełnienia ostatniej przesłanki, o tyle określenie wysokości świadczenia związane jest z datą złożenia wniosku o świadczenie /III AUa 1077/16 - wyrok SA Białystok z dnia 30-05-2017/.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy jeszcze raz wskazać należy wskazać, że od dnia wydania decyzji w sprawie emerytury należnej wnioskodawczyni w wieku wcześniejszym aż do dnia złożenia wniosku z dnia 18.04.2019 r. o wypłatę emerytury w wieku powszechnym ww. nie domagała się ustalenia uprawnień emerytalnych na nowych zasadach. Okoliczność tą wnioskodawczyni przyznała także w treści odwołania. Jak zaś wyżej podniesiono, kluczową i rozstrzygającą dla przyznania świadczenia oprócz spełnienia przesłanek uprawniających do jego nabycia jest data złożenia wniosku. Wnioskodawczyni przez cały okres sporny nie chciała wypłaty świadczeń na nowych zasadach, nie domagała się ustalenia prawa do emerytury w wieku powszechnym przyjmując emeryturę w wieku wcześniejszym, o którą wcześniej wnioskowała . Dopiero post factum po wydaniu orzeczenia przez Trybunał Konstytucyjny i po wprowadzeniu do ustawy o emeryturach i rentach z FUS przepisów art. 194i i 194 j dostrzegła, że gdyby wcześniej ustalono jej prawo do tego świadczenia mogłaby otrzymać świadczenie korzystniejsze niż dotychczas wypłacane, wobec wyeliminowania z przepisów mechanizmu pomniejszenia świadczeń o emerytury dotychczas wypłacone. Niemniej jednak nie zmienia to faktu, że wobec braku wniosku odwołującej przed dniem 1.04.2019 r. mimo spełnienia przez nią przesłanek warunkujących nabycie świadczenia, ustalonego prawa do emerytury w wieku powszechnym ubezpieczona nie miała. Jak zaś już podnoszono, nie wypłaca się świadczeń z wyrównaniem za czas od nabycia do nich prawa in abstracto, bez względu na to, czy niezłożenie wniosku spowodowane było brakiem staranności w prowadzeniu własnych spraw czy też innymi okolicznościami /III AUa 1642/16 - wyrok SA Łódź z dnia 26-10-2017/. Brak wniosku o wypłatę świadczenia obciąża zatem wnioskodawczynię.

Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego, w toku postępowania przed organem rentowym, wywołanym wnioskiem z dnia 18.11.2020 r., nie zostało ujawnione nic nowego, co dawałoby Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych podstawę do ponownego przeanalizowania sytuacji prawnej wnioskodawczyni. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie ma podstaw do ponownego ustalenia emerytury, wyrównania świadczeń, jeśli zainteresowany nie przedstawi dokumentów lub okoliczności zmieniających jego sytuację (por. wyrok. Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 2014 r., III UK 150/13, LEX nr 1458793). W okolicznościach sprawy wypłata świadczeń nastąpiła z zachowaniem ustawowo przewidzianych terminów, z uwzględnieniem wniosków samej wnioskodawczyni - nie zachodziła więc żadna podstawa do wyrównania należnych świadczeń.

Mając powyższe na uwadze, wobec braku podstaw do uwzględnienia odwołania, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzekł jak w sentencji wyroku.

J.L.

z/odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawczyni