Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 stycznia 2013r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Bożena Szponar - Jarocka (spr.)

Sędziowie: SA Barbara Orechwa-Zawadzka

SA Dorota Zarzecka

Protokolant: Edyta Katarzyna Radziwońska

po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2013 r. w Białymstoku

sprawy z wniosku A. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P.

o prawo do wcześniejszej emerytury

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P.

od wyroku Sądu Okręgowego w Ostrołęce III Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 19 lipca 2012 r. sygn. akt III U 238/12

oddala apelację.

sygn. akt III AUa 997/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 marca 2012r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. odmówił A. K. prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji wskazał, iż na dzień 1 stycznia 1999r. jego ogólny staż ubezpieczeniowy wynosi 23 lata, 4 miesiące i 16 dni okresów składkowych i nieskładkowych, zamiast 25 lat jak też, że nie wykazał on 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

A. K. wniósł odwołanie od tej decyzji. Stwierdził, że do 1999r. zgromadził staż ubezpieczeniowy w wymiarze ponad 25 lat i przez co najmniej 15 lat pracował w szczególnych warunkach w pełnym wymiarze czasu pracy.

Sprawa z powyższego odwołania toczyła się przed Sądem Okręgowym w Ostrołęce pod sygn. akt III U 238/12. W toku tej sprawy A. K. złożył dodatkowy dokument dotyczący jego ogólnego stażu pracy. W związku z tym ZUS dnia 5 czerwca 2012r. wydał kolejną decyzję, w której ponownie odmówił A. K. prawa do emerytury, przy czym uznał, że posiada on 27 lat, 10 miesięcy i 16 dni stażu pracy. ZUS nadal nie uznał żadnego okresu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach. A. K. odwołał się od tej decyzji. Sprawa toczyła się przed Sądem Okręgowym w Ostrołęce pod sygn. akt III U 504/12 i na mocy art.219 kpc została połączona do wspólnego rozstrzygnięcia i rozpoznania ze sprawą toczącą się pod sygn. akt III U 238/12.

Wyrokiem z dnia 19 lipca 2012 r. Sąd Okręgowy w Ostrołęce zmienił zaskarżone decyzje w ten sposób, że przyznał A. K. prawo do emerytury począwszy od dnia 14 kwietnia 2012r. (pkt 1), stwierdził brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji (pkt 2), zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P. na rzecz A. K. kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego (pkt 3).

Jak wynika z ustaleń Sądu pierwszej instancji wnioskodawca przedłożył organowi rentowemu świadectwo pracy z dnia 31 października 2004r. oraz świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 30 października 2005r. z którego wynika, że pracował on w szczególnych warunkach w następujących okresach:

1) od dnia 01.07.1976r. do dnia 19.08.1980r. jako odlewacz żywic syntetycznych;

2) od dnia 01.03.1982r. do dnia 21.10.1986r. jako impregnowacz materiałów elektrotechnicznych;

3) od dnia 01.10.1992r. do dnia 30.04.2003r. jako palacz.

Organ rentowy nie uznał powyższych okresów jako pracy w szczególnych warunkach. Sąd Okręgowy, celem ustalenia, czy praca ta stanowiła pracę w szczególnych warunkach dokonał analizy dowodów z dokumentów, jak też przesłuchał świadków.

Odnosząc się do okresu zatrudnienia wnioskodawcy od dnia 01.07.1976r. do dnia 19.08.1980r. na stanowisku odlewacza żywic syntetycznych, Sąd wskazał, iż umowa o pracę z dnia 01.07.1976r. potwierdza zatrudnienie A. K. na tym stanowisku. Sąd przytoczył zeznania świadka R. C. i wskazał, że ich treść pokrywa się z dokumentami znajdującymi się w aktach osobowych odwołującego. Wskazał też, że R. C., pracując na takim samym stanowisku, otrzymał prawo do emerytury decyzją ZUS z dnia 21.05.2012r., co wynika z jego akt emerytalnych. W oparciu o powyższe Sąd Okręgowy uznał, że praca odwołującego w okresie od dnia 01.07.1976r. do dnia 19.08.1980r. była pracą wykonywaną w szczególnych warunkach. Jest to praca wyszczególniona w wykazie A dziale IV poz.17 tj. przetwórstwo żywic.

Dokonując analizy okresu zatrudnienia wnioskodawcy od dnia 01.03.1982r. do 21.10.1986r., na stanowisku impregnowacza materiałów elektrotechnicznych, Sąd odwołał się do zeznań świadków J. P. i S. W. i na ich podstawie doszedł do wniosku, że praca odwołującego w tym okresie była pracą wykonywaną w szczególnych warunkach. Jest to praca wyszczególniona w wykazie A, dziale VII, poz.6 tj. impregnacja wyrobów technicznych. Sąd podkreślił, iż okres tej pracy wynika z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych odwołującego. Angaż z dnia 29.03.1982r. świadczy o tym, że nawijaczowi uzwojeń A. K. od dnia 01.03.1982r. powierzono obowiązki impregnowacza materiałów elektrycznych. Natomiast z angażu z dnia 23.10.1986r. wynika, że impregnowaczowi materiałów elektrycznych A. K. powierzono z dniem 22.10.1986r. ponownie obowiązki nawijacza uzwojeń. Sąd miał też na uwadze, że świadek S. W. uzyskał prawo do wcześniejszej emerytury, co wynika z decyzji z dnia 23.06.2009r. znajdującej się w aktach emerytalnych świadka.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji, odwołującemu do okresu pracy w szczególnych warunkach należało zaliczyć także okres od dnia 01.10.1992r. do dnia 31.12.1998r. Sąd wskazał, że w tym okresie A. K. wykonywał pracę niezautomatyzowanych palaczy kotłów wodnych typu przemysłowego. Sąd uznał, że pomimo tego, iż w aktach osobowych jego stanowisko nazwane było „ślusarz remontowy” lub „ślusarz”, to w rzeczywistości był on palaczem. Wynika to jednoznacznie z zeznań jego bezpośredniego przełożonego S. L., którym Sąd dał wiarę. Nadto zdaniem Sądu o tym, że odwołujący pracował na stanowisku palacza, świadczy treść protokołu komisji ds. weryfikowania stanowisk pracy z dnia 14.09.2005r. Wynika z niego, iż u tego pracodawcy zdarzało się, że nazwa stanowiska pracy wykonywanej w rzeczywistości nie pokrywała się ze stanowiskiem wymienionym w angażach. Sytuacja odwołującego nie była odosobniona, gdyż komisja podejmowała decyzję odnośnie kilku osób. Sąd podkreślił, że większość z tych osób także pracowało na stanowisku palacza. W ocenie Sądu świadczy to o tym, że w tym zakładzie pracy istniała praktyka nazywania pracy palacza „ślusarzem”. Ponadto Sąd miał na uwadze, że komisja ta czyniła ustalenia w 2005r., a więc w okresie, gdy odwołujący nie ubiegał się jeszcze o prawo do emerytury, a w zakładzie pracowały osoby, które doskonale pamiętały, na jakim stanowisku pracował odwołujący w spornym okresie. Dlatego Sąd uznał, że ustalenia tej komisji są cennym źródłem informacji o stanowisku, na którym odwołujący pracował w spornym okresie. Ponadto zdaniem Sądu okoliczność, iż odwołujący pracował w tym okresie częściowo przy stacji uzdatniania wody, nie odbiera temu stanowisku waloru pracy w szczególnych warunkach. W wykazie A dziale XIV poz.1 w/w rozporządzenia wymienione są prace niezautomatyzowane palaczy. Natomiast prace związane z uzdatnianiem wody wchodzą w skład obowiązków palacza, bo stacja uzdatniania wody była przeznaczona tylko dla wody do kotłów.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że A. K. w okresie od dnia 01.07.1976r. do dnia 19.08.1980r. pracował jako odlewacz żywic syntetycznych, tj. wykonywał pracę wyszczególnioną w wykazie A, dziale IV, poz.17 w/w rozporządzenia - tj. przetwórstwo żywic. Stanowisko to jest uszczegółowione w zarządzeniu nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12.08.1983r. w dziale IV poz. 17 pkt 12 – odlewacz żywic. Okres ten wynosi 4 lata, 1 miesiąc, 19 dni. W okresie od dnia 01.03.1982r. do dnia 21.10.1986r. odwołujący pracował jako impregnowacz materiałów elektrotechnicznych. Stanowisko to jest wyszczególnione w wykazie A dziale VII, poz.6 w/w rozporządzenia – tj. impregnacja wyrobów technicznych. Nadto stanowisko to jest uszczegółowione w zarządzeniu nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12.08.1983r. w dziale VII poz. 6 pkt 1 – impregnowacz. Okres ten wynosi 4 lata, 7 miesięcy, 21 dni. W okresie od dnia 01.10.1992r. do dnia 31.12.1998r. pracował jako palacz. Stanowisko to jest wymienione w wykazie A dziale XIV, poz. 1 w/w rozporządzenia - prace niezautomatyzowane palaczy kotłów wodnych typu przemysłowego, jest także uszczegółowione w zarządzeniu nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12.08.1983r. w dziale XIV, poz. 1 pkt 6 – palacz kotłów przemysłowych. Okres ten wynosi 6 lat i 3 miesiące. Sąd wskazał, iż łącznie odwołujący posiada 15 lat i 10 dni pracy w szczególnych warunkach.

Z tych względów Sąd Okręgowy uznał, że A. K. spełnił wszystkie przesłanki do uzyskania prawa do emerytury w oparciu o art.184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS i przyznał mu prawo do emerytury począwszy od dnia 14.04.2012r. stosownie do treści art.129 ust.1 tej ustawy.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżone decyzje na mocy art.477 ¹⁴§2 kpc.

Uzasadniając rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 2 wyroku, Sąd Okręgowy wskazał, iż organowi rentowemu nie można przypisać odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, gdyż ocena, czy odwołującemu należało zaliczyć do pracy w szczególnych warunkach sporne okresy wymagała przeprowadzenia szerszego postępowania dowodowego, co możliwe było dopiero przed Sądem. Wobec powyższego w tym zakresie Sąd orzekł na mocy art.118 ust.1 a ustawy o ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

O kosztach postępowania Sąd orzekł stosownie do treści art.98 kpc w zw. z §11 ust.2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Apelację od powyższego wyroku wniósł organ rentowy, zaskarżając go w całości i zarzucając:

- naruszenie przepisu art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (t.j. Dz. U. 2009 r., nr 153, poz. 1227 ze zm.) poprzez uznanie, że ubezpieczony spełnia wszystkie warunki dla nabycia prawa do emerytury i przyznanie ubezpieczonemu prawa do emerytury,

- naruszenie przepisu art. 32 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji uznanie, że ubezpieczony spełnia wszystkie warunki dla nabycia prawa do emerytury i przyznanie ubezpieczonemu prawa do emerytury.

Wskazując na powyższe organ rentowy wniósł o zmianę wyroku w całościi oddalenie odwołania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Organ rentowy w swej apelacji nie kwestionował ustaleń Sądu pierwszej instancji, iż odwołujący w okresach: od 01.07.1976 r. do 19.08.1980 r., od 01.03.1982 r. do 21.10.1986 r., od 1.10.1992 r. do 31.12.1998 r. pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych. Nie zgadzał się jednakże z tym, iż do stażu pracy w warunkach szczególnych odwołującemu należało zaliczyć okresy niezdolności do pracy spowodowane chorobą, wynoszące łącznie 12 dni ( 5 dni w 1995 r. i 7 dni w 1998 r.), za które pracodawca wypłacił mu wynagrodzenie. Zatem na etapie postępowania przed Sądem Apelacyjnym istota sprawy sprowadzała się do określenia wzajemnego stosunku przepisów art. 184 i art. 32 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. nr 153, nr 1227 ze zm.).

Występujący w niniejszej sprawie problem powstał w związku ze zmianami wprowadzonymi do art. 32, określającego warunki nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, na skutek dodania przepisu ust. 1a, co uczyniono ustawą z dnia 20 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach (Dz. U. 2004 r., nr 121, poz.1264), która weszła w życie z dniem 1 lipca 2004r. W przepisie tym postanowiono, że przy ustalaniu takich okresów zatrudnienia nie uwzględnia się okresów niewykonywania pracy, za które pracownik po dniu 14 listopada 1991r. otrzymał wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby lub macierzyństwa (pkt 1) oraz okresów, w których na mocy szczególnych przepisów został zwolniony od świadczenia pracy, z wyjątkiem okresu urlopu wypoczynkowego (pkt 2). Przepis art. 32 ust. 1a pkt 2 został uchylony ustawą z dnia 1 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. 2005 r., nr 169, poz. 1412.), zatem wyłączeniu ulegają tyko okresy niezdolności do pracy z powodu choroby i macierzyństwa.

Ustawodawca, wprowadzając zmiany pojęcia "zatrudnienia w szczególnych warunkach i w szczególnym charakterze", nie uchwalił przepisów międzyczasowych, w związku z czym zakres stosowania art. 32 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych był przedmiotem skargi konstytucyjnej opartej na zarzucie jego niezgodności z art. 2 i 32 ust. 1 Konstytucji RP.

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 10 lipca 2008 r., K 33/06 (OTK-A 2008 nr 6, poz. 106), uznawszy za właściwą dla oceny konstytucyjności omawianego przepisu chwilę powstania prawa podmiotowego - prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach, oddalił zarzut, że zmiana warunków emerytalnych prowadzi do naruszenia praw nabytych. Stwierdził jednak, że oceniana zmiana może mieć zastosowanie wyłącznie na przyszłość.

W art. 184 ustawy, obejmującym stany faktyczne zastane w dniu jego wejścia w życie, ustawodawca, który nie zróżnicował przesłanek nabycia prawa do emerytury przez osoby wykonujące pracę w warunkach szczególnych w zależności od daty ich urodzenia, a w efekcie daty osiągnięcia odpowiedniego wieku, w tym jednym wypadku osobno i w sposób szczególny uregulował sytuację prawną ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r. i osobom, które w dniu wejścia w życie ustawy (1 stycznia 1999 r.) wykazały okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn oraz okres składkowy i nieskładkowy określony w art. 27 ustawy (co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn), zagwarantował prawo nabycia emerytury po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32. Sąd Najwyższy uznał art. 184 ustawy za samoistną podstawę prawa do emerytury w oderwaniu od chwili osiągnięcia wieku emerytalnego (por. uchwałę z dnia 8 lutego 2007 r. II UZP 14/06, OSNP 2007/13-14/199, wyrok z dnia 18 lipca 2007 r., I UK 62/07, OSNP 2008/17-18/269).

Przyjęte w art. 32 ust. 1a ustawy różnicowanie okresów wykonywania pracy w szczególnych warunkach nawiązuje do daty wejścia w życie ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytury i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 107, poz. 450 ze zm.), w której poprzednia definicja okresu pracy w szczególnych warunkach pozostała niezmieniona. Okres tej pracy obejmował zarówno okresy składkowe, jak i okresy nieskładkowe, jeżeli mieściły się one w okresie wykonywania pracy zgodnie z umową o pracę. Takie stanowisko zajął Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 listopada 2003 r., III UZP 10/03 (OSNP 2004 nr 5, poz. 87), stwierdzając, że do okresu pracy w szczególnych warunkach wlicza się okresy zasiłku chorobowego w czasie trwania stosunku pracy przypadające po dniu wejścia w życie ustawy o rewaloryzacji emerytur i rent.

Dlatego też utrwalił się w judykaturze pogląd, że w art. 32 ust. 1a ustawodawca wprowadził istotną zmianę w stanie prawnym, w którym niemożliwe było w drodze wykładni ustalenie zasady pomijania w okresie ubezpieczenia okresów niezdolności do pracy z powodu choroby oraz, że art. 32 ust. 1 ustawy nie ma zastosowania do oceny nabycia prawa do emerytury przed dniem 1 lipca 2004 r. (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 5 maja 2005 r., II UK 219/04, OSNP 2005 nr 22, poz. 361 oraz II UK 215/04, OSNP 2005 nr 22, poz. 360 oraz z dnia 7 lutego 2006 r., I UK 154/05, niepublikowany). Problem zaliczania do stażu pracy w szczególnych warunkach okresów wcześniejszych (okresów zatrudnienia), sprzed 15 listopada 1991 r., ustawodawca rozstrzygnął przez wyłączenie ich z regulacji art. 32 ust. 1a ustawy. W tej sytuacji pogląd, że zastosowanie art. 32 ust. 1a pkt 1 ustawy emerytalnej do osób, które przed dniem 1 lipca 2004 r. nie spełniły wszystkich warunków nabycia prawa do wcześniejszej emerytury nie narusza konstytucyjnych zasad równości i sprawiedliwości społecznej (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 17 września 2007 r., III UK 51/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 328 i z dnia 21 maja 2009 r., II UK 370/08, niepublikowany), można uznać za trafny tylko jako rozumiany w ten sposób, że chodzi o "wszystkie warunki" przewidziane w art. 184 ustawy. Sytuacja osób wymienionych w art. 184, opisywana w doktrynie jako ekspektatywa prawa podmiotowego, polega właśnie na spełnieniu się tylko części stanu faktycznego koniecznego do nabycia prawa, które poprzedza i zabezpiecza przyszłe prawo podmiotowe.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 lipca 2011 r., I UK 12/11 (Lex nr 989126) w sposób jednoznaczny stwierdził, że wykazanie w dniu 1 stycznia 1999 r. określonego w art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach wyłącza ponowne ustalenie tego okresu po osiągnięciu wieku emerytalnego, według zasad wynikających z art. 32 ust. 1 pkt 1 obowiązujących po dniu 1 lipca 2004 r. Identyczne stanowisko Sąd Najwyższy zajął także w wyroku z dnia 23 kwietnia 2010 r., II UK 313/09 (OSNP 2011/19-20/260). Sąd Apelacyjny aprobuje ten pogląd w całości.

Dostrzec w sprawie wypada, że uwzględnianie ochrony praw w trakcie ich nabywania, aprobowane i wskazywane w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (por. wyrok z dnia 3 października 2002 r., A. P., sprawa C-347/00, (...) 2002 s. I- (...)), znajdowało wyraz także w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. uchwałę składu siedmiu sędziów z dnia 27 kwietnia 2000 r., III ZP 2/00, OSNAPiUS 2000 nr 16, poz. 620 oraz wyroki: z dnia 4 grudnia 2003 r.,I PK 111/03, OSNP 2004 nr 21, poz. 368; z dnia 24 września 2004 r., II PK 25/04, OSNP 2005 nr 10, poz. 141 i wcześniejszy z dnia 19 listopada 1993 r., II URN 47/93, OSNCP 1994 nr 5, poz. 117). Także Trybunał Konstytucyjny stosunkom tym niejednokrotnie dawał ochronę, jeżeli miały postać ekspektatywy maksymalnie ukształtowanej, czyli sytuacji prawnej, która spełnia zasadniczo wszystkie przesłanki ustawowe nabycia prawa do emerytury pod rządami dawnej ustawy, bez względu na stosunek do niej ustaw późniejszych. Trybunał uznawał je za postaci praw podmiotowych, do których znajduje zastosowanie ochrona praw nabytych (por. wyroki z dnia 30 listopada 1988 r., K 1/88, OTK 1988 nr 1, poz. 6; z dnia 22 czerwca 1999 r., K 5/99, OTK 1999 nr 5, poz. 100; z dnia 23 listopada 1998 r., SK 7/98, OTK 1998 nr 7, poz. 114, orzeczenie z dnia 11 lutego 1992 r., K 14/91, OTK 1992 nr 1, poz. 7).

Uwzględniając, że ochrona ekspektatywy może wynikać z jej istoty, lecz także zyskiwać wzmocnienie w prawie, należy stwierdzić, że funkcję takiego wzmocnienia spełnił art. 184 ustawy o emeryturach i rentach wobec pozostających w toku stosunków nabywania prawa do emerytury z tytułu wykonywania zatrudnienia w szczególnych warunkach przed dniem 1 stycznia 1999 r. W przepisie tym ustawodawca utrwalił sytuację osób, które w dniu wejścia w życie ustawy wypełniły warunki stażu szczególnego i ogólnego i zadeklarował ich przyszłe prawo do emerytury w wieku wcześniejszym; przez wydanie tego przepisu nastąpił stan związania, tj. zobowiązania się przez Państwo do powstrzymania się od jakiejkolwiek ingerencji w istniejące prawo tymczasowe. Wobec tego przewidziana w ustawie ekspektatywa prawa do emerytury nie mogła wygasnąć na skutek nowej regulacji ustalania stażu zatrudnienia. Gwarancji przyszłego prawa do emerytury złożonej wobec osób, o których mowa w art. 184 ustawy, ustawodawca nie mógł już naruszyć przez ustalenie innego sposobu wyliczenia ich stażu ubezpieczenia.

W świetle powyższego trzeba stwierdzić, że odwołującemu do stażu pracy w warunkach szczególnych należało zaliczyć okresy niezdolności do pracy spowodowane chorobą. Po zaliczeniu do tego stażu pracy okresu 12 dni, podczas których wnioskodawca przebywał na zwolnieniu lekarskim, jego łączny staż pracy w warunkach szczególnych wynosi 15 lat i 10 dni. W tej sytuacji prawidłowy jest wyrok Są ^{du Okręgowego, iż wnioskodawca spełnił warunki, od których zależało jego prawo do emerytury w obniżonym wieku z tytułu pracy w warunkach szczególnych.}

Biorąc powyższe pod uwagę – nie znajdując podstaw do uznania apelacji za zasadną – Sąd Apelacyjny - na mocy art.385 kpc oddalił ją.

E.Z.