Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 października 2021 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Żelewska

Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Bronk-Marwicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 września 2021 r. w G.

sprawy z powództwa W. F.

przeciwko G. B.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Gdyni na rzecz adwokata K. W. kwotę 5.904 zł (pięć tysięcy dziewięćset cztery złote) tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu;

III.  nie obciąża powoda kosztami zastępstwa procesowego pozwanej;

IV.  koszty sądowe, od uiszczenia których powód był zwolniony oraz koszty opinii biegłych wyłożone tymczasowo przez Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Gdyni przejmuje na Skarb Państwa.

Sygnatura akt: I C 947/16

UZASADNIENIE

Powód W. F. wniósł pozew przeciwko G. B. o zapłatę 50.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę.

Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie powód podniósł, że podstawą faktyczną dochodzonych przez niego roszczeń jest ogół bezprawnych zachowań pozwanej (z wyjątkiem zachowania polegającego na pozbawieniu powoda miejsca zamieszkania), które doprowadziły do powstania i pogłębienia rozstroju jego zdrowia. Jak wskazano, w okresie małżeństwa i po jego rozwiązaniu pozwana swoim zachowaniem polegającym na celowym zadłużaniu majątku małżeńskiego, zatajeniu przed powodem informacji na temat zadłużenia przed zawarciem małżeństwa, celowym i bezpodstawnym wszczynaniu wielu postępowań sądowych, ośmieszaniu w miejscach publicznych doprowadziła do powstania rozstroju zdrowia u powoda. Działania pozwanej w znacznym stopniu spowodowały ujawnienie się nowych schorzeń u powoda oraz przyspieszyły rozwój chorób na jakie cierpiał wcześniej. W trakcie trwania małżeństwa okazało się, że pozwana jest osobą zadłużoną, o czym nie informowała przed zawarciem związku małżeńskiego. Z uwagi na ciężką sytuację majątkową powoda spłacenie długów wygenerowanych przez żonę wiązało się dla niego z wielkimi wyrzeczeniami, oszczędnościami na lekach. Ciągłe i powtarzające się problemy z wierzycielami byłej żony wywołały u powoda znaczący poziom stresu, co przyspieszyło rozwój chorób serca i spowodowało stan depresji i poczucia bezradności. Ponadto, obecna sytuacja zdrowotna powoda jest spowodowana także stresem i zdenerwowaniem, jakie powód przeżył w związku z postępowaniem o podział majątku wspólnego. Dodatkowo, w trakcie małżeństwa swoim prowokacyjnym zachowaniem w miejscach publicznych pozwana naraziła powoda na wstyd i poniżenie. Jak wskazano bezprawne działania pozwanej spowodowały też, że powód wycofał się ze społeczeństwa i utracił kontakt z osobami bliskimi.

(pozew k. 2-3, pismo procesowe powoda z dnia 7 listopada 2016r. k. 62-67, pismo procesowe powoda z dnia 16 stycznia 2018r. k. 191-192, pismo procesowe powoda z dnia 1 marca 2018r. k. 198-200)

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości. Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie wskazała, że strony nie pozostawały we wspólnym pożyciu od lutego 2009r., a wyrok rozwodowy uprawomocnił się w dniu 18 maja 2010 r. Odnosząc się do przedstawionych dowodów wskazała, że przedstawiona dokumentacja dotyczy osobistych zobowiązań pozwanej i nie ma żadnego związku z powodem, a tym samym nie może być powodem problemów finansowych powoda. Odnośnie stanu zdrowia powoda wskazano, że ma on 71 lat, a z wiekiem człowiek może cierpieć na różne schorzenia wieku starczego. Ze złożonej dokumentacji wynika, że powód od wielu lat skarży się na bóle kręgosłupa, odbywa badania różnych narządów, doznał kolki nerkowej w wyniku kamicy nerki i moczowodu, ale brak jest jakiegokolwiek związku z osobą pozwanej. Nadto, zdaniem strony pozwanej, podnosząc zarzuty naruszenia dóbr osobistych powód zalicza prawa o charakterze majątkowym, których naruszenia wpływa negatywnie na jego odczucia w sferze psychicznej, chociaż praw majątkowych nie można zaliczyć do kategorii dóbr osobistych.

(odpowiedź na pozew k. 52-58, pismo procesowe pozwanej z dnia 30 maja 2018r. k. 260-262)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Od dnia 24 października 2005r. powód W. F. pozostawał w związku małżeńskim z pozwaną G. B.. Jeszcze przed zawarciem związku małżeńskiego w kwietniu 2005r. strony zamieszkiwały razem w lokalu przy ul. (...) w G. (stanowiącym własność pozwanej) i prowadziły wspólne gospodarstwo domowe. W 2006r. pozwana sprzedała ww. lokal i strony nabyły do wspólności ustawowej małżeńskiej spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu nr (...) przy ul. (...) J. U. 78A w G.. W 2007r. pozwana złożyła pozew rozwodowy. Strony na krótko się pogodziły, jednakże w 2009r. pozwana odeszła od powoda. Wyrokiem z dnia 16 listopada 2009r. Sąd Okręgowy w Gdańsku rozwiązał małżeństwo stron przez rozwód z winy obu stron. W czasie trwania małżeństwa powód pozostawał już pod opieką wielu lekarzy.

(dowód: przesłuchanie powoda płyta CD k. 267, przesłuchanie pozwanej płyta CD k. 273)

Po ustaniu związku małżeńskiego, pomiędzy stronami toczyły się liczne postępowania sądowe, w tym m.in.:

- postępowanie przed Sądem Rejonowym w Gdyni w sprawie o sygnaturze akt VII Ns 1375/10 o podział majątku wspólnego, zakończone postanowieniem z dnia 25 czerwca 2013r. na mocy którego Sąd dokonał podziału majątku wspólnego byłych małżonków w ten sposób, że m.in. G. B. przyznał spółdzielcze własnościowe prawo do ww. lokalu, zaś tytułem wyrównania udziału w majątku wspólnym zasądził od G. B. na rzecz W. F. kwotę 18.894,14 zł;

- postępowanie przed Sądem Rejonowym w Gdyni w sprawie o sygnaturze akt I C 961/15 z powództwa W. F. przeciwko G. B., zakończone wydaniem wyroku z dnia 25 stycznia 2018r. zasądzającego od pozwanej na rzecz powoda kwotę 5.913,75 zł, oddalającego powództwo w pozostałym zakresie i odrzucającego pozew co do kwoty 7.935 zł (wyrok utrzymany wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 14 września 2018r.);

- postępowanie przed Sądem Rejonowym w Gdyni w sprawie o sygnaturze akt I C 180/17 z powództwa G. B. przeciwko W. F. o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności zakończone wyrokiem z dnia 5 grudnia 2017r. częściowo uwzględniającym powództwo (wyrok częściowo zmieniony wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 14 września 2018r.);

- postępowanie przed Sądem Rejonowym w Gdyni w sprawie o sygnaturze akt I C 428/17 z powództwa W. F. przeciwko G. B. o zapłatę kwoty 8.000 zł z tytułu zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w postaci zdrowia, godności i dobrego imienia poprzez wyrzucenie go z mieszkania, składanie fałszywych zeznań przed sądem, inicjowanie licznych postępowań sadowych i egzekucyjnych. Postępowanie zakończone wydaniem wyroku z dnia 20 listopada 2018r. oddalającego powództwo w całości.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o odpisy orzeczeń k. 268-270)

W czasie trwania małżeństwa stron G. B. zaciągnęła zobowiązania kredytowe m.in. w (...) Banku (...) S.A. (na kwoty 5.910 zł i 5.472 zł), (...) Banku SA (9.027,97 zł, 11.461,91 zł, 7.249,73 zł), (...) Bank (...) SA (3.500 zł), (...) S.A. (61.600 zł), a także posiadała karty kredytowe w tym ostatnim banku. Część spośród ww. zobowiązań zostało zaciągniętych na pokrycie kosztów utrzymania lokalu. O zaciąganiu zobowiązań pozwana nie zawsze informowała powoda.

(dowód: zaświadczenia k. 213-222, przesłuchanie pozwanej płyta CD k. 273)

Od wielu lat powód W. F. cierpi na szereg schorzeń somatycznych, w tym:

- zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z dolegliwościami neurologicznymi, występujące co najmniej od 2007r.,

- nadciśnienie tętnicze –dobrze kontrolowane podstawowymi lekami;

- kamicę nerkową;

- problemy ze przewodami słuchowymi – w 2010r. stwierdzono krew w prawym przewodzie słuchowym zewnętrznym, a w 2015r. czopy woszczynowe obustronne wymagające płukania obu przewodów słuchowych zewnętrznych;

- przerost prostaty – stwierdzony w 2017r.

Powód wielokrotnie korzystał ze świadczeń medycznych z powodu zaburzeń rytmu serca (arytmii serca), a także rozmaitych innych dolegliwości (m.in. zawroty głowy, wysypka – świerzb, żylaki itp.). W 2008r. powód został poddany 24-godzinnemu badaniu EKG.

(dowód: dokumentacja medyczna leczenia powoda k. 17-22, 115-125, 130-174, 228-247, 332-344, 351-371, 422-423, opinia biegłego sądowego z zakresu medycyny sądowej J. S. k. 293-305)

W okresie od marca 2008r. do czerwca 2017r. powód wielokrotnie zgłaszał się na Szpitalny Oddział Ratunkowy Szpitala (...). W. a P. w G. oraz do Miejskiej (...) w G. z objawami kołatania serca, przyspieszonego tętna, bólu i ucisku w klatce piersiowej, omdlenia bądź zasłabnięcia.

(dowód: dokumentacja medyczna leczenia powoda k. 17-22, 115-125, 130-174, 228-247, 332-344, 351-371, 422-423, opinia biegłego sądowego z zakresu medycyny sądowej J. S. k. 293-305)

Nie można jednoznacznie stwierdzić związku przyczynowego pomiędzy schorzeniami somatycznymi podawanymi przez powoda a działaniem pozwanej G. B.. Teoretycznie, istniała możliwość wpływu zachowania osoby trzeciej na zaburzenia układu sercowo – naczyniowego (nadciśnienie tętnicze, arytmia). Większość schorzeń występowała u powoda przed 2007 rokiem. Brak dokumentacji medycznej sprzed 2007r. uniemożliwia ustalenie stanu zdrowia powoda sprzed związania się z pozwaną. Po 2009r. nie nastąpiła u powoda progresja schorzeń somatycznych.

(dowód: pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu medycyny sądowej J. S. k. 293-305 wraz z ustną opinią uzupełniającą płyta CD k. 396)

Aktualnie, u powoda występują objawy pozwalające na rozpoznanie epizodu depresyjnego łagodnego. Zaburzenia mają charakter reaktywny, łagodny, nie zaburzają w sposób istotny codziennego funkcjonowania powoda, jednak nie można stwierdzić, że konkretny stresor (np. zachowanie pozwanej) przełożył się na stan zdrowia psychicznego powoda. Nasilenie objawów depresyjnych mogło mieć związek z szeregiem różnych zdarzeń tj. niepodjęciem leczenia psychiatrycznego, utrzymującym się konfliktem z pozwaną, problemami finansowymi, bezdomnością etc. Przy zaburzeniach depresyjnych mogą pojawić się objawy somatyzacyjne, nasilające objawy schorzeń innych narządów czy układów ciała. Powód nie wymagał hospitalizacji psychiatrycznej. Powód ma duże poczucie krzywdy i żalu, które często występuje w sytuacjach rozpadu małżeństwa i konfliktu pomiędzy byłymi małżonkami. Powód interpretuje rzeczywistość ksobnie, ale nie ma podstaw do rozpoznania zaburzeń urojeniowych.

(dowód: łączna opinia biegłych sądowych z zakresu psychologii klinicznej M. Ż. i psychiatrii D. M. k. 450-460 wraz z ustną opinią uzupełniającą płyta CD k. 638)

Od około 2000r. powód był rencistą, następnie przeszedł na emeryturę. Ma trzy córki z pierwszego małżeństwa, z którymi utrzymuje kontakt. Powód nie posiada nieruchomości ani wartościowego majątku ruchomego.

(dowód: przesłuchanie powoda płyta CD k. 267)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, dowodu z przesłuchania stron, a także dowodu z opinii biegłych sądowych z zakresu medycyny sądowej oraz psychiatrii i psychologii.

Oceniając zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej dokumentów powołanych w ustaleniach stanu faktycznego. Sąd miał bowiem na względzie, iż dokumentacja medyczna leczenia powoda nie była kwestionowana przez żadną ze stron, a nadto została sporządzona przez podmioty niezależne, toteż nie ma obaw, że dokumentacja ta została zmanipulowana dla celów niniejszego postępowania. Z kolei, wyroki sądowe zapadłe w innych sprawach toczących się z udziałem stron mają walor dokumentów urzędowych i w związku z tym korzystają z domniemania autentyczności i zgodności z prawdą wyrażonych w nich oświadczeń, których w toku niniejszego postępowania żadna ze stron nie kwestionowała w trybie art. 252 kpc. Za wiarygodne i autentyczne należało uznać także dowody z dokumentów prywatnych w postaci zaświadczeń bankowych. Sąd z urzędu nie dostrzegł żadnych śladów podrobienia, przerobienia czy innej ingerencji, zaś pozwana przyznała, że w trakcie trwania związku małżeńskiego zawierała wiele umów kredytowych.

Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania opinii przedstawionej przez biegłego sądowego z zakresu medycyny sądowej J. S.. Zdaniem Sądu, opinia została sporządzona w sposób rzetelny, profesjonalny i z zachowaniem należytych standardów, na podstawie całokształtu przedstawionej dokumentacji medycznej, a także zeznań powoda. Co prawda biegły nie wydał stanowczej opinii, wskazując, że nie można jednoznacznie stwierdzić związku przyczynowego pomiędzy schorzeniami somatycznymi podawanymi przez powoda a działaniem pozwanej, niemniej okoliczność ta nie jest skutkiem zaniechań biegłego przy sporządzaniu opinii, lecz raczej następstwem przedłożenia przez stronę powodową niekompletnej dokumentacji medycznej, nie pozwalającej na porównanie stanu zdrowia powoda z okresu poprzedzającego znajomość z pozwaną z okresem późniejszym.

Za wiarygodny dowód w niniejszej sprawie Sąd uznał też opinię łączną sporządzoną przez biegłe sądowe z zakresu psychiatrii dr med. D. M. oraz biegłą z zakresu psychologii M. Ż.. Przedmiotowa opinia również jest logiczna i nie budzi wątpliwości w świetle zasad doświadczenia życiowego czy wiedzy powszechnej. Zważyć należy, iż w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy biegłe także nie były w stanie wydać jednoznacznej opinii, wskazując, że w przypadku zaburzeń depresyjnych nie można stwierdzić, że konkretny stresor (np. konkretne zachowanie pozwanej) przełożył się na stan zdrowia psychicznego pacjenta, jednocześnie wskazały na szereg różnych czynników mogących mieć wpływ na aktualny stan zdrowia psychicznego powoda.

Jedynie w części Sąd dał wiarę zeznaniom powoda. O ile w części dotyczącej historii małżeństwa stron zeznania te były wiarygodne, o tyle w zakresie wpływu konkretnych zachowań pozwanej na stan zdrowia powoda zeznania te budziły już wątpliwości. Należało mieć na względzie, że zeznania powoda niewątpliwie mają charakter subiektywny, są obarczone sporym negatywnym ładunkiem emocjonalnym, albowiem strony od przeszło dekady pozostają w notorycznym sporze prawnym. Z powyższych względów zeznania te wymagały potwierdzenia za pomocą dowodów o charakterze obiektywnym, a takich w niniejszej sprawie nie przedstawiono. Przede wszystkim należało mieć na względzie, że zeznania powoda nie znajdują potwierdzenia w opiniach biegłych sądowych. W oparciu o zgromadzony materiał dowodowy biegli nie byli w stanie wydać stanowczych opinii, które potwierdzałyby argumentację powoda. Poza sporem pozostawało, iż jeszcze przed powstaniem konfliktu, powód leczył się na rozmaite schorzenia somatyczne.

Jeśli chodzi o zeznania pozwanej, to nie budziły one większych wątpliwości w zakresie dotyczącym historii związku stron, albowiem nie były w tym zakresie co do zasady sprzeczne z zeznaniami powoda. Pozwana przyznała także, że w trakcie trwania małżeństwa stron zaciągała liczne zobowiązania, także bez wiedzy powoda. Nadto, wskazała, że w trakcie małżeństwa powód leczył się u lekarzy rożnych specjalności, co też znajduje potwierdzenie w przedłożonej dokumentacji obejmującej okres od 2007 roku. Zeznania te również były obarczone sporą dozą negatywnych emocji, pozwana bowiem przerzucała na powoda odpowiedzialność za rozpad związku małżeńskiego stron.

Jeśli chodzi o kwestie formalne to podniesiony przez pozwaną zarzut oparty na art. 199 1 pkt 2 kpc z uwagi na wytoczone wcześniej powództwo w sprawie I C 672/15, został on rozstrzygnięty osobnym postanowieniem, zaś wniosek o uzasadnienie nie obejmuje rozstrzygnięcia w tym przedmiocie.

Podstawę prawną powództwa stanowiły art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 kc. Według art. 444 § 1 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty, zaś w myśl art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Przechodząc do rozważań merytorycznych należy wskazać, że zadośćuczynienie na podstawie art. 445 kc może zostać przyznane wyłącznie w przypadku naruszenia dobra osobistego w postaci zdrowia działaniem lub zaniechaniem kwalifikowanym przez przepisy Kodeksu Cywilnego lub innej ustawy jako czyn niedozwolony (delikt). W niniejszej sprawie powód łączył odpowiedzialność deliktową pozwaną z zachowaniem pozwanej polegającym na celowym zadłużaniu majątku małżeńskiego, zatajeniu przed powodem informacji na temat zadłużenia przed zawarciem małżeństwa, celowym i bezpodstawnym wszczynaniu postępowań sądowych, a także ośmieszaniu powoda w miejscach publicznych. Jak wywodził swoim bezprawnym i zawinionym postępowaniem pozwana doprowadziła do powstania u powoda rozstroju zdrowia, w tym przyspieszenia rozwoju istniejących chorób oraz ujawnieniu nowych schorzeń.

Zważywszy, iż podstawą odpowiedzialności pozwanej był art. 415 kc na powodzie spoczywał ciężar wykazania, że zachowanie pozwanej było bezprawne i zawinione. Analizując poszczególne twierdzenia powoda, należy wskazać, że w świetle przedstawionego materiału dowodowego za bezzasadne należało uznać zarzuty, iż pozwana celowo i złośliwie inicjowała przeciwko powodowi kolejne postępowania sądowe. Zważyć należy, iż korzystanie ze środków ochrony prawnej nie może co do zasady zostać uznane za bezprawne. Prawo do sądu jest bowiem konstytucyjnie zagwarantowanym prawem każdego obywatela Rzeczypospolitej. Natomiast, oczywiście może się zdarzyć, że strona wszczyna postępowanie w innym celu niż poszukiwanie ochrony prawnej, jednak w niniejszej sprawie Sąd nie dopatrzył się takiego celowego i bezprawnego nadużywania prawa do sądu przez pozwaną. Przede wszystkim wszczęcie sprawy o podział majątku wspólnego było uzasadnione ustaniem związku małżeńskiego stron, co powoduje zniesienie wspólności ustawowej. Strony pozostawały już wówczas w konflikcie, nie mogły wspólnie zamieszkiwać, stąd podział majątku był konieczny. Strona powodowa nie wykazała, aby postępowanie pozwanej w czasie postępowania działowego było sprzeczne z dobrymi obyczajami. Jeśli powód był niezadowolony z wyniku tego postępowania, przysługiwały mu stosowne środki zaskarżenia. Z kolei, wszczęcie przed tutejszym Sądem sprawy o sygnaturze I C 180/17 o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności było częściowo uzasadnione, co potwierdziły Sądy obu instancji. Należy wskazać, że powód również inicjował przeciwko pozwanej liczne postępowania sądowe, w których pozwana podejmowała aktywną obronę przeciwko żądaniom powoda.

Nadto, powód nie wykazał w niniejszej sprawie za pomocą żadnych wiarygodnych dowodów, że pozwana ośmieszała go w miejscach publicznych, w szczególności powód nie wnosił o przesłuchanie świadków, którzy mogliby potwierdzić jego twierdzenia w tym zakresie.

Kolejne zarzuty powoda dotyczyły celowego zadłużania przez pozwaną majątku małżeńskiego, a także zatajenia przed nim informacji na temat zadłużenia przed zawarciem małżeństwa. Z zebranego materiału dowodowego wynika, że w czasie trwania małżeństwa stron G. B. zaciągała liczne zobowiązania, w tym z tytułu pożyczek czy kredytów m.in. w (...) Bank (...) S.A. (na kwoty 5.910 zł i 5.472 zł), (...) Banku SA (9.027,97 zł, 11.461,91 zł, 7.249,73 zł), (...) Bank (...) SA (3.500 zł), (...) S.A. (61.600 zł), a także posiadała karty kredytowe. Zeznając w niniejszej sprawie pozwana przyznała, że tego typu zobowiązania, a także wskazała, że nie o wszystkich zobowiązaniach informowała powoda. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie sposób jednak uznać, aby podejmowane przez pozwaną działania były bezprawne i zawinione. W świetle przepisów prawa rodzinnego zgoda współmałżonka jest wymagana jedynie w przypadku dokonywania określonych czynności prawnych (art. 37 kro). W rozpatrywanym przypadku powód w żaden sposób nie wykazał, aby zaciąganie zobowiązań prowadziło do obciążania istotnych składników majątkowych, np. nieruchomości, praw rzeczowych. Jednocześnie, z zeznań pozwanej wynika, że część zobowiązań była zaciągana na poczet spłaty wspólnych zobowiązań małżonków tj. opłat eksploatacyjnych czy opłat za media dostarczane do wspólnego lokalu stron. Jednocześnie, nie wykazano, aby wierzyciele pozwanej kierowali swoje roszczenia w stosunku do powoda, albo żądali zaspokojenia z istotnych składników majątku wspólnego.

W dalszej kolejności zważyć należy, iż przesłankami zasądzenia zadośćuczynienia na podstawie art. 445 kc jest wyrządzenie krzywdy w postaci: uszkodzenia ciała bądź wywołania rozstroju zdrowia czynem niedozwolonym. Krzywda może mieć charakter cierpień fizycznych lub moralnych (por. wyrok SN z dnia 4 lipca 1969r., I PR 178/69, OSNCP 1970, Nr 4, poz. 71; wyrok SN z dnia 3 lutego 2000 r., I CKN 969/98, L.). Należy przy tym pamiętać, że pokrzywdzony może żądać tylko zadośćuczynienia za krzywdę, która stanowi normalne (adekwatne) następstwo oddziaływania czynnika sprawczego (por. wyrok SN dnia z 28 lutego 2006 r., III CSK 135/05, L.; wyrok SN z dnia 22 kwietnia 2015 r., II PK 170/14, L.).

W niniejszej sprawie powód nie wykazał związku przyczynowego pomiędzy wskazanymi powyżej zrachowaniami powódki a jego aktualnym stanem zdrowia. Jak wskazano powyżej wiarygodnego dowodu na tę okoliczność nie mogą stanowić zeznania powoda, które mają charakter subiektywnych odczuć. Natomiast, dowody w postaci opinii biegłych sądowych nie potwierdzają zarzutów W. F.. Zważyć bowiem należy, iż biegły z zakresu medycyny sądowej na podstawie zaoferowanej przez powoda dokumentacji medycznej nie był w stanie jednoznacznie stwierdzić związku przyczynowego pomiędzy schorzeniami somatycznymi podawanymi przez powoda a działaniem pozwanej G. B.. Zdaniem biegłego, teoretycznie, istniała możliwość wpływu zachowania osoby trzeciej na zaburzenia układu sercowo – naczyniowego (nadciśnienie tętnicze, arytmia), jednak nie sposób tego w niniejszej sprawie stwierdzić. Jak wskazał biegły, większość stwierdzonych przez niego schorzeń występowała u powoda już przed 2007 rokiem. W oparciu o dokumentację medyczną biegły wskazał, że po 2009r. nie nastąpiła u powoda progresja schorzeń somatycznych. Natomiast, z uwagi na niepełny materiał dowodowy, biegły nie był w stanie ustalić stanu zdrowia powoda sprzed 2007r. tj. z okresu, kiedy nie pozostawał w związku z pozwaną i odnieść go do stanu zdrowia powoda w okresie późniejszym.

Podobnie, biegłe z zakresu psychologii i psychiatrii nie były w stanie kategorycznie wypowiedzieć się co do związku obecnego stanu powoda ze wskazanymi przez powoda konkretnymi zachowaniami pozwanej. Zasadniczo biegłe potwierdziły, że u powoda występują objawy pozwalające na rozpoznanie epizodu depresyjnego łagodnego. Zaburzenia mają charakter reaktywny, jednak nie można stwierdzić, że konkretny stresor (np. konkretne zachowanie pozwanej) przełożył się na stan zdrowia psychicznego powoda. Jednocześnie, biegłe wskazały, że nasilenie objawów depresyjnych mogło mieć związek z szeregiem różnych zdarzeń tj. niepodjęciem leczenia psychiatrycznego, utrzymującym się konfliktem z pozwaną, problemami finansowymi, bezdomnością. Stąd nie sposób stwierdzić, że konkretne, wymienione w pozwie zachowania pozwanej takie jak: zaciąganie zobowiązań kredytowych, zatajenie przed powodem informacji na temat zadłużenia, czy wszczynanie przez pozwaną postępowań sądowych przeciwko powodowi jest wyłączną przyczyną występowania objawów depresyjnych. Jednocześnie, biegłe wskazały, że powód ma duże poczucie krzywdy i żalu, które często występuje w sytuacjach rozpadu małżeństwa i konfliktu pomiędzy byłymi małżonkami. W związku z powyższym należało uznać, że nie wykazano wpływu konkretnych opisanych w pismach procesowych powoda zachowań pozwanej na obecny stan zdrowia psychicznego powoda.

W tym stanie rzeczy należało uznać, że powód nie wykazał przesłanek odpowiedzialności deliktowej pozwanej, co skutkowało oddaleniem powództwa na podstawie art. 415 kc, art. 445 kc w zw. z art. 444 § 1 kc a contrario.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 102 kpc i odstąpił od obciążania pozwanego tymi kosztami, z uwagi na jego trudną sytuację materialną i zdrowotną. Zważyć należy, iż w niniejszej sprawie powód był zwolniony od ponoszenia kosztów sądowych. Powód jest emerytem, osiągającym niski dochód, mającą poważne problemy mieszkaniowe i zdrowotne.

Koszty sądowe, od uiszczenia których powód był zwolniony oraz koszty opinii biegłych, które zostały tymczasowo wyłożone przez Skarb Państwa, Sąd przejął na Skarb Państwa, z uwagi na brak podstaw do obciążeniami nimi którejkolwiek ze stron.

Ponadto, zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze w zw. z § 8 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 r. obowiązującego w dacie wniesienia pozwu Sąd przyznał adwokatowi K. W. wynagrodzenie w kwocie 5.904 zł tytułem pomocy prawnej udzielonej powodowi W. F. (opłata w wysokości 4.800 zł powiększona o podatek VAT w stawce 23 %).