Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 385/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia, II Wydział Karny, z dnia 18 stycznia 2021 roku, wydany w sprawie o sygn. akt II K 326/19 dot. oskarżonych M. G. (1) i A. K. (1)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

M. G. (2)

Okoliczności związane z leczeniem pokrzywdzonej

Uzupełniająca opinia biegłych

1107v.-110v.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

_____

____________

______________________________________

________

________

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

Uzupełniająca opinia biegłych

Opinia pełna, spójna i logiczna. Biegli odnieśli się do przedstawionych wątpliwości stron w sposób szczegółowy i kompleksowy.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

__________

______________________

_____________________________________________

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Oskarżyciel publiczny zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mających wpływ na jego treść poprzez niesłuszne przyjęcie, wbrew regułom wynikającym z zasad określonych w art. 7 k.p.k., a wynikające z dowolnej i sprzecznej z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego oceny zgromadzonego materiału dowodowego, w tym zeznań świadków i opinii biegłych z Zakładu Medycyny Sądowej (...) co doprowadziło w konsekwencji do przyjęcia, że A. K. (1) nie dopuścił się zarzuconego mu czynu z art. 160 §2 k.k. zaś M. G. (2) dopuścił się jedynie czynu w zmienionej postaci tj. z art. 160 § 2 i 3 k.k. podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosków, iż A. K. (1) dopuścił się zarzuconego mu aktem oskarżenia czynu z art. 160 § 2 k.k. zaś czyn zarzucony M. G. (3) winien być zakwalifikowany z art. 160 § 2 k.k. i art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. z uwagi na spowodowanie, w następstwie określonego działania, skutku opisanego w pkt I części wstępnej wyroku

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wskazać na wstępie należy, że ocena materiału dowodowego odnośnie obu oskarżonych oraz poczynionych przez organ orzekający ustaleń faktycznych nastąpi kompleksowo. Zatem tożsame zarzuty pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego oraz obrońcy oskarżonego M. G. (2) także zostaną tu ujęte w sposób całościowy. Pozwoli to na lepsze zrozumienie istoty i okoliczności przedmiotowej sprawy. Szczegółowa analiza akt postępowania wskazuje, że Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie rozpoznawcze w niniejszej sprawie w sposób prawidłowy, gromadząc i ujawniając wszelki materiał dowodowy, dążąc do wyjaśnienia istotnych dla rozstrzygnięcia kwestii. Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy zostały oparte na całokształcie zgromadzonego oraz ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego, który został oceniony z poszanowaniem reguł wynikających z art.7k.p.k., co sprawiło, że zaskarżone rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o prawidłowe ustalenia faktyczne. Ponadto Sąd meriti swoje stanowisko w sposób należyty uzasadnił w pisemnych motywach wyroku, sporządzonych zgodnie z wymogami o jakich mowa w art. 424 k.p.k. Wymowa dowodów przeprowadzonych w toku postępowania nie pozostawia wątpliwości również dla Sądu Odwoławczego, który w pełni podziela stanowisko Sądu Rejonowego, że całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego daje wystarczające podstawy do tego, aby uznać oskarżonego M. G. (2) za winnego przypisanego mu czynu, a to przestępstwa z art.160 § 2 i § 3 k.k. Jednocześnie w zebranym materiale dowodowym brak jest podstaw do przypisania drugiemu z oskarżonych A. K. (1) winy i sprawstwa w zakresie zarzuconego mu czynu, a to przestępstwa z art. 160 § 2 k.k.

Sąd Odwoławczy aprobuje w pełni przyjęte przez Sąd I instancji stanowisko, że podstawą czynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie winna być przede wszystkim pozyskana do sprawy dokumentacja, w tym w szczególności dokumentacja medyczna pokrzywdzonej A. O. oraz sporządzona w oparciu o nią pisemna zespołowa opinia biegłych wraz z pisemnymi opiniami uzupełniającymi oraz ustną opinią uzupełniającą biegłych z zakresu medycyny sądowej (w zakresie szczegółowo wskazanym przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia), a także dokumentacja dotycząca struktury organizacyjnej (...) Publicznego Szpitala (...) we W., w tym w szczególności Kliniki (...) oraz dokumentacja pracownicza oskarżonych. Uwzględnienie podlegały tu nadto także słusznie zeznania przesłuchanych w sprawie świadków - a to w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu M. G. (3)- zeznania świadków J. K. (1), R. S., M. Z., J. R., A. A. K. (2), W. J., I. J., R. B., A. S., M. M. oraz M. K., zaś w zakresie zarzucanego oskarżonemu A. K. (1) czynu – zeznania M. G. (4), J. K. (1), R. S., R. B., A. S., J. H., M. Z., I. J., M. Ł. oraz U. L., a w zakresie doznanych przez pokrzywdzoną krzywd oraz wpływu operacji na zmianę jej życia - także zeznania świadków J. C. (który dodatkowo potwierdził, że widział sporny zapis z badania USG pokrzywdzonej z 4 maja 2011 r.), M. O. i J. O. oraz samej pokrzywdzonej A. O. - której to zeznania jednakże przy rekonstrukcji stanu faktycznego sprawy uwzględniono jedynie częściowo z uwagi na częściową, wskazywaną przez samą pokrzywdzoną niepamięć co do wielu faktów z uwagi na znaczny upływ czasu od inkryminowanego zdarzenia oraz to, że inkryminowane zdarzenie stanowiło dla pokrzywdzonej wyjątkowo traumatyczne przeżycie, co sprawiło, że pokrzywdzona nie zawsze pozostaje obiektywna w swych zeznaniach, których głównym celem jest obecnie znalezienie winnego jej nieszczęścia. Na powyższe zwracał przy tym słusznie uwagę biegły w sporządzonej opinii sądowo – psychologiczna, gdzie wyraźnie wskazano, że z uwagi na wieloaspektowe trudności somatyczne i trudności w sferze emocjonalnej - depozycje pokrzywdzonej mogą być zniekształcone. Pomocnymi przy rekonstrukcji stanu fatycznego sprawy były nadto także wyjaśnienia oskarżonych M. G. (2) oraz A. K. (1) - w zakresie w jakim korespondowały one z pozyskanym do sprawy materiałem dowodowym, w szczególności zeznaniami wyżej wskazanych świadków oraz zgromadzoną dokumentacją. Zrekonstruowany na podstawie wyżej wskazanego materiału dowodowego przez Sąd Rejonowy przebieg wydarzeń będących przedmiotem niniejszej sprawy jest spójny, logiczny i znajduje pełne oparcie w powołanym wyżej materiale dowodowym.

Powyższe przesądziło o uznaniu oskarżonego M. G. (2) za winnego popełnienia przestępstwa z art. 160 § 2 i § 3 k.k., polegającego na tym, że w dniu 22 kwietnia 2011 r. we W. będąc zatrudnionym w I Klinice (...) we W., wykonując zawód lekarza ginekologa zobowiązanego do opieki nad pacjentką, mimo uzyskanego w rozpoznaniu przedoperacyjnym wielkości trzonu macicy spowodowaną zmianami mięśniakowatymi stanowiącego przeciwwskazanie do zabiegu przezpochwowego usunięcia macicy w asyście laparoskopowej - (...) podjął decyzję o przeprowadzeniu zabiegu wobec A. O. tą metodą, a w trakcie zabiegu nie skontrolował należycie jamy otrzewnowej i nie zauważył perforacji poprzecznicy, rany w sieci i krezce, w konsekwencji czego nie podjął niezbędnych działań medycznych zmierzających do likwidacji skutku tego urazu, przez co nieumyślnie naraził pacjentkę na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

Jednocześnie wyżej wskazany materiał dowodowy nie pozwolił na przypisanie oskarżonemu A. K. (1) winy i sprawstwa w zakresie zarzuconego mu czynu z art. 160 § 2 k.k., który polegać miał na tym, że w okresie od dnia 19 kwietnia do 5 maja 2011r. we W. z racji wykonywanego zawodu lekarza ginekologa oraz pełnionej funkcji Zastępcy kierownika Kliniki (...) we W., naraził A. O. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, w ten sposób, że będąc zobowiązany do opieki nad pacjentami tego oddziału, zaniechał właściwego nadzoru nad przebiegiem leczenia pokrzywdzonej i nie uczestniczył w ustaleniu wskazań co do rodzaju pierwszej planowanej i przeprowadzonej w dniu 22 kwietnia 2011 r. operacji, a następnie zaniechał nadzoru na przebiegiem leczenia pokrzywdzonej w ten sposób, że nie sprawdził czy wykonano uprzednio zalecone dnia 04 maja 2011 r. badanie USG jamy brzusznej, które to badanie mogło być przesłanką do pozostawienia chorej w Szpitalu i pozwoliłoby na wcześniejsze wykrycie krwiaka w okolicy lewego jajnika - następnego powikłania jatrogennego i nie zweryfikował wyników tego badania, co skutkowała wypisem chorej pokrzywdzonej w dniu 05 maja 2011r. z Oddziału i koniecznością wykonania u niej kolejnych zabiegów operacyjnych i narażeniem jej na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

Ustosunkowując się szczegółowo w pierwszej kolejności do zarzutów skarżących związanych z czynem przypisanym oskarżonemu M. G. (3) podkreślić trzeba, że jak wskazali biegli w powoływanej przez skarżącego opinii uzupełniającej z dnia 25 stycznia 2018 r., jak również słuchani przed Sądem Rejonowym, a także Sądem Okręgowym, powikłania które wystąpiły u pokrzywdzonej, w tym powstanie przetoki odbytniczo pochwowej, resekcja nerki, czy podniedrożność przewodu pokarmowego - są konsekwencją operacji przezpochwowego usunięcia macicy w asyście operacji laparoskowej przeprowadzonej przez oskarżonego M. G. (2) u pokrzywdzonej w dniu 22 kwietnia 2011 r. Kolejne zabiegi operacyjne były konsekwencją kaskady niepomyślnych zdarzeń, którą wyzwolił pierwszy zabieg operacyjny przeprowadzony 22 kwietnia 2011 r., jednakże jak podkreślali biegli z zakresu medycyny sądowej słuchani przed Sądem - nie są w stanie ustalić czy pomiędzy ww. istnieje bezpośredni związek przyczynowo skutkowy. Do takowego twierdzenia nie ma bowiem wystarczających podstaw w zgromadzonym materiale dowodowym. Jak podkreślano wystąpienie przetoki kałowo- odbytniczo-pochwowej jest związane z przeprowadzonymi zabiegami operacyjnymi, aczkolwiek biegli nie są w stanie stwierdzić co było bezpośrednią przyczyną wystąpienia tejże przetoki. Podobnie jedynie o pośrednim związku przyczynowo skutkowym mówić można między pierwszym zabiegiem, a faktem usunięcia pokrzywdzonej nerki. Powyższe wnioski biegli potwierdzili także słuchani w postepowaniu odwoławczym.

Wskazać trzeba zaś w tym zakresie, ze zarzucone oskarżonemu przestępstwo z art.160k.k. należy do tzw. przestępstw z narażenia konkretnego, które charakteryzuje się tym, że jego skutek przejawia się w wystąpieniu stanu bezpośredniego niebezpieczeństwa dla chronionego prawem dobra - jest to taki szczególny układ sytuacyjny, z którego wynika wysokie prawdopodobieństwo wystąpienia uszczerbku dla dobra prawnego, ale który jednocześnie wcale nie musi, a jedynie może doprowadzić do naruszenia tego dobra. Niebezpieczeństwo oznacza bowiem sytuację – pewien szczególny układ rzeczy lub zjawisk odrębny od samego czynu, charakteryzujący się dynamicznym rozwojem – która ma właściwość przechodzenia w inny stan. Bezpośredniość niebezpieczeństwa należy wiązać nie tyle z bliskością czasową skutku mogącego nastąpić w związku z rozwojem sytuacji, ile ze stanem, gdy nieuchronnym następstwem dalszego rozwoju sytuacji, bez konieczności pojawienia się jakichś nowych czynników „dynamizujących”, jest niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia. Jak trafnie stwierdził SA w K. w wyroku z 10.08.2017 r., II AKa 307/17 bezpośredniość realnie grożącego niebezpieczeństwa oznacza, iż w sytuacji przez sprawcę już stworzonej, a więc bez dalszej akcji z jego strony, istnieje duże prawdopodobieństwo nastąpienia w najbliższej chwili wymienionych skutków. Warunkiem odpowiedzialności karnej lekarza - gwaranta z art. 160 § 2 i 3 k.k. jest obiektywne przypisanie mu skutku należącego do znamion strony przedmiotowej objętego tym przepisem przestępstwa (M. Budyn-Kulik [w:] Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, red. M. Mozgawa, LEX/el. 2021, art. 160; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 sierpnia 2008 r. WA 32/08). Podobnie jak w przypadku czynu z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. gdzie to odpowiedzialności karnej podlega sprawca, który swoim zachowaniem powoduje ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci innego ciężkiego kalectwa, ciężkiej choroby nieuleczalnej lub długotrwałej, choroby realnie zagrażającej życiu, trwałej choroby psychicznej, całkowitej albo znacznej trwałej niezdolności do pracy w zawodzie lub trwałego, istotnego zeszpecenia lub zniekształcenia ciała. Również tu konieczne jest wykazanie owego związku przyczynowego pomiędzy zachowaniem sprawcy, a wyżej wskazanym skutkiem.

W przedmiotowej sprawie natomiast jak ustalono, wbrew odmiennym twierdzeniom oskarżenia, takowego obiektywnego przypisania oskarżonemu bezpośredniego skutku w postaci dalszych powikłać u pokrzywdzonej, a to przetoki odbytniczo – pochwowej, resekcji nerki czy też podniedrożności przewodu pokarmowego, co stanowi ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby ciężkiej długotrwałej - przypisać nie można. Owszem były one powiązane z nieprawidłowo przeprowadzonym pierwszym zabiegiem przezpochwowego usunięcia macicy w asyście laparoskopowej, jednakże nie sposób w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy wykazać istnienia pomiędzy ww. bezpośredniego związku przyczynowo skutkowego.

Odnosząc się zaś do samego wskazywanego wyżej zabiegu przezpochwowego usunięcia macicy w asyście laparoskopowej, przeprowadzonego przez oskarżonego, podkreślić trzeba, że jak wynika z opinii biegłych, a także zgromadzonej w sprawie dokumentacji medycznej pokrzywdzonej - przy planowaniu operacji z dnia 22 kwietnia 2011r. przyjmowano, że u pokrzywdzonej trzon macicy jest powiększony w związku ze zmianami mięśniakowatymi i wielkością odpowiada 18 tygodniowi ciąży. Dopiero w trakcie zabiegu operacyjnego dnia 22 kwietnia 2011 r. operator stwierdził trzon macicy o wielkości 12 tygodniowej ciąży z widocznymi w dnie biegunami obwodowymi dwóch mięśniaków. W takiej sytuacji, a to w przypadku określenia przed planowanym zabiegiem operacyjnym wielkość trzonu macicy na 18 tygodni ciąży podjęcie decyzji o wykonaniu zabiegu przezpochwowego usunięcia macicy w asyście laparoskopowej było nieprawidłowe. Jedyną właściwą metodą operacji w tym przypadku była laparotomia i klasyczne usunięcie macicy. Powyższe stanowiło bowiem przeciwskazanie do wykonania ww. zabiegu planowaną metodą i stanowiło błąd terapeutyczny. Przeciwskazaniami do zastosowania metody wybranej przez oskarżonego jest bowiem zbyt duża macica (wielkość powyżej 16 tyg. ciąży), mała ruchomość macicy, nieprawidłowa anatomia jej położenia, czy też przebyte stany zapalne w miednicy małej. Jak podkreśliła biegła prof. dr hab. nauk med. J. S., specjalista ginekolog i położnik, słuchana przed Sądem Odwoławczym, najprostszą i najbezpieczniejszą metodą, nie powodującą w zasadzie żadnych powikłań była w tym przypadku laparotomia, gdyż dawała wgląd w całość pola operacyjnego i była zabiegiem przeprowadzanym w jednym miejscu. Również przy przyjęciu, że trzon szyjki macicy był wielkości odpowiadającej 12 tygodniowi ciąży. Metoda przeprowadzenia zabiegu powinna być wybrana dla pacjentki tak, aby była najprostsza i najbezpieczniejsza, a metoda klasyczna mogła w tym przypadku pozwolić na uniknięcie wszystkich powikłań, które potem nastąpiły w przebiegu leczenia pokrzywdzonej. Sam zaś zabieg, w ocenie biegłych, został przeprowadzony nieprawidłowo, a to ze względu na to, że nie przeprowadzono właściwej kontroli jamy otrzewnowej przed zaszyciem powłok, o czym świadczy obecność nierozpoznanej perforacji poprzecznicy, obecność ran w sieci i krezce - zmiany te zostały zidentyfikowane dopiero podczas reoperacji w dniu 23 kwietnia 2011 r. Jak wskazała słuchana przed Sądem Odwoławczym, biegła prof. dr hab. nauk med. J. S. do uszkodzeń doszło naprawdopodobniej podczas wprowadzania trakera do jamy otrzewnowej w czasie zabiegu laparoskopowego. Na co wskazuje fakt, że w czasie zabiegu rewizji otrzewnej stwierdzono, okrągły otwór penetrujący do światła okrężnicy o średnicy 8 do 10 mm. Takie uszkodzenie odpowiada wielkości właśnie igły czy narzędzia stosowanego w zabiegu laparoskopii. Jest mało prawdopodobne, aby do uszkodzenia krezki i poprzecznicy doszło w trakcie poszukiwania miejsca krwawienia, choć teoretycznie jest możliwe, że do tych uszkodzeń mogło dojść na każdym etapie operacji dnia 22 kwietnia 2011 r. Jak wskazała biegła w tym przypadku błędem było nie samo dopuszczenie do powstania ww. uszkodzeń, a to, że nie zostały one rozpoznane podczas kontroli narządów wewnętrznych jamy brzusznej, w tym jelita, u pokrzywdzonej po zabiegu, co wskazuje, że kontrola ta nie została przeprowadzona prawidłowo. Przez co narażono pokrzywdzoną na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

Ustosunkowując się następnie szczegółowo do czynu zarzuconego oskarżonemu A. K. (1) - podkreślić trzeba, że jak ustalono, a czego nie kwestionują skarżący Prokurator, ani pełnomocnik pokrzywdzonej – w okresie hospitalizacji pokrzywdzonej A. O. (tj. od dnia 19 kwietnia 2011 r. do 5 maja 2011 r.) na oddziale operacyjnym Kliniki (...) w (...) Publicznym Szpitalu (...) we W., kierownikiem Katedry i Kliniki (...) we W. był M. G. (4) i to on formalnie, zgodnie z pozyskaną do sprawy dokumentacją, sprawował zwierzchni nadzór nad pracą Kliniki, w tym nad przebiegiem leczenia i diagnostyki wszystkich pacjentów w obrębie kliniki oraz ponosił odpowiedzialność w razie stwierdzonych w tym zakresie nieprawidłowości. Oskarżony K. w w/w. okresie pełnił funkcję zastępcy kierownika Kliniki, w związku z czym był zobowiązany do zastępowania M. G. (4) podczas jego nieobecności - przy czym w okresie hospitalizacji pokrzywdzonej nie odnotowano nieobecności kierownika Kliniki w pracy.

Oskarżony K. w powyższym. okresie był pracownikiem Akademii Medycznej we W. i na czas zatrudnienia powierzono mu obowiązki lekarza starszego asystenta w ww. szpitalu. Był on, podobnie jak oskarżony G. - pracownikiem samodzielny, posiadającym tytuł naukowy profesora nauk medycznych, uprawnionym do samodzielnego podejmowania decyzji odnośnie procesu diagnostyki i leczenia pacjentek.

Dalej wskazać trzeba, że jak ustalono Klinika (...) składa się w ww. okresie z kilku oddziałów (w tym oddziału ginekologii operacyjnej), kilku poradni, szkoły rodzenia, kilku pracowni, bloku operacyjnego, bloku porodowego i izby przyjęć z ambulatorium. Przy czy, wedle zgromadzonej dokumentacji, kierownictwo Kliniki było jednoosobowe. Za zarządzanie i kierowanie Kliniką, w tym procesem diagnostyki, leczenia i rehabilitacji pacjentów - odpowiadał wyżej wskazywany już kierownik Kliniki – ordynator M. G. (4), który podlegał bezpośrednio Zastępcy Dyrektora ds. (...). Jak ustalono nadto, w oparciu głównie o relacje przesłuchanych pracowników Kliniki, a także wyjaśnienia oskarżonych - zważywszy na specyfikę oddziałów klinicznych, kierownik Kliniki nie był w stanie fizycznie doglądać każdego pacjenta, stąd też w praktyce przyjęło się, że wyznaczał on do pełnienia ww. obowiązków kierowników poszczególnych oddziałów, którzy koordynowali pracą każdego z nich. Powszechne stosowanie ww. praktyki na oddziałach klinicznych potwierdzili także słuchani przed Sądem biegli z zakresu medycyny sądowej. Praktyka ta nie była sformalizowana oraz nie znajduje oparcia w zgromadzonej dokumentacji. W okresie hospitalizacji pokrzywdzonej takim nieformalnym kierownikiem Oddziału Ginekologii Operacyjnej był z racji doświadczenia zawodowego i tytułu naukowego – oskarżony A. K. (1). Jak ustalono do jego obowiązków należały decyzje o przyjęciu pacjentki na oddział, układanie planu zabiegów operacyjnych, układanie zespołów operacyjnych, a także odpowiadał on również za badania wstępne i ustalanie przewidywanego zakresu zabiegu operacyjnego, a nadto także organizacje pracy młodszych lekarzy i udzielenia im konsultacji- co z oczywistych względów nie obejmowało samodzielnych pracowników dydaktycznych, którzy uprawnieni byli do przeprowadzania operacji i mieli pełną autonomię w podejmowaniu decyzji odnośnie procesu diagnostyki i leczenia pacjentek. W związku z pełnieniem w/w. nieformalnej funkcji, ani oskarżony K., ani też inni kierownicy oddziałów nie otrzymywali żadnej dodatkowej gratyfikacji, w tym finansowej. Co istotne w przedmiotowej sprawie - nie istniała także żadna umowa, która w sposób formalny określałaby ww. stanowisko, czy też związany z nim zakres obowiązków, bądź to związaną z nim odpowiedzialność. Była to funkcja niesformalizowana, opierająca się jedynie na wewnętrznych ustaleniach pomiędzy pracownikami.

Odnosząc się tu do powoływanych przez Prokuratora zeznań J. R. oraz A. A. K. (2), wskazać trzeba, że zeznania ww. świadków nie odnosiły się do operacji przeprowadzonych u pokrzywdzonej w (...) Publicznym Szpitalu (...) we W., gdyż świadkowie ci nie byli pracownikami tegoż szpitala i pracowali w innych placówka. Stąd też nie sposób tu opierać rekonstrukcji struktury organizacyjnej w/w. placówki o zeznania tychże świadków, którzy wiedzy w tym zakresie nie posiadają i z oczywistych względów posiadać nie mogą. Odnosząc się zaś do zeznań R. S. wskazać trzeba, że nie potrafił on w swych zeznaniach opisać struktury organizacyjnej szpitala, wskazując jedynie, że w 2011 r. najprawdopodobniej podlegał profesorowi G., ale nie jest pewny czy to on był kierownikiem Kliniki w 2011 r. Jak wskazał pracę Kliniki nadzoruje jej kierownik. Świadek J. K. (2) miał zaś kontakt z pokrzywdzoną jedynie w ramach operacji z dnia 10 maja 2011 r. Jak zeznał w 2011r. kierownikiem kliniki był chyba profesor G., lekarzem prowadzącym oddział był zaś oskarżony K., który nie pełnił funkcji ordynatora. Jak zeznał świadek on sam prowadzi oddział od 25 lat, został o to poproszony przez kierownika Kliniki. Z funkcją tą jednakże poza satysfakcji nie wiążą się żadne gratyfikacje, nie zmieniono mu też z tego powodu zakresu obowiązków, ani nic nie dostał na piśmie.

W kontekście zaś zespołowej opinii biegłych z Zakładu Medycyny Sądowej (...) do której odwołuje się oskarżyciel podkreślić trzeba tu, że wnioski zarówno drugiej, jak i trzeciej opinii uzupełniającej biegłych (z marca 2017 r. i stycznia 2018 r.) odnośnie oskarżonego K. opierają się tu przede wszystkim na założeniu, podanym wszak biegłym przez oskarżyciela, że oskarżony A. K. (1) w inkryminowanym okresie był kierownikiem oddziału na którym hospitalizowana była pokrzywdzona, pełniącym funkcję ordynatora, a co za tym idzie zobowiązanym do nadzoru nad przebiegiem leczenia chorej. Powyższe wynikało nadto także ze złożonych do sprawy wyjaśnień oskarżonego G., z którymi zapoznawali się biegli, ale co jednakże nie znajduje oparcia w pozyskanej do sprawy dokumentacji, na co wskazali biegli z zakresu medycyny sądowej słuchani przed Sądem Rejonowym wskazując, że zależności służbowe i odpowiedzialność poszczególnych pracowników kliniki nie były w żaden sposób sformalizowane i trudno jest odpowiedzieć na pytanie, kto do końca za co odpowiadał. Pewnym jest, że w inkryminowanym okresie - kwiecień, maj 2011 r. - funkcje kierownika Kliniki i formalnie odpowiedzialny za sprawowanie nadzoru nad przebiegiem leczenia i diagnostyki wszystkich pacjentów w obrębie K. był ówczesny kierownik Kliniki - (...). Odnosząc się do kwestii odpowiedzialności oskarżonego K. – biegli wskazali, że z praktyki i doświadczenia zawodowego wiedzą, że bardzo częstą praktyką jest to, że kierownik klinki wyznacza szefów poszczególnych odcinków np. oddziału ginekologii operacyjnej i to oni sprawują bezpośredni nadzór nad pewnym wycinkiem pracy oddziału czy kliniki jako całości. W przedmiotowej sprawie na podstawie udostępnionych materiałów nie mogą jednakże wskazać czy ten nadzór był w jakiś sposób w Klinice sformalizowany.

Mając powyższe na uwadze, wskazać należy, że zarzucony oskarżonemu A. K. (1) czyn z art. 160 § 2 k.k. należy do tzw. przestępstw indywidualnych niewłaściwych, które może popełnić jedynie gwarant, a to w przedmiotowym przypadku - lekarz - jako gwarant życia i zdrowia pacjenta, znajdującego się pod jego opieką. Przestępstwo to może być popełnione zarówno przez działanie, jak i zaniechanie, przy czym charakteryzuje się umyślnością. Może być zatem popełnione zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i z zamiarem wynikowym, kiedy to sprawca swoją świadomością obejmuje przynajmniej możliwość narażenia człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu i chce tego, albo przewidując możliwość narażenia człowieka na określone skutki, godzi się na takie narażenie (M. Budyn-Kulik [w:] Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, red. M. Mozgawa, LEX/el. 2021, art. 160).

Przestępstwo z art. 160 § 2k.k. popełnić może tylko ten, na kim zgodnie z art. 2 k.k. spoczywa prawny, szczególny obowiązek opieki nad inną osobą. Katalog źródeł obowiązku gwaranta, o którym mowa wyżej nie został określony w kodeksie karnym, a w doktrynie nie udało się osiągnąć jednomyślności dotyczącej szczegółów tego katalogu. Tym niemniej w judykaturze i doktrynie szeroko przyjmowany jest pogląd, że źródłem obowiązku gwaranta mogą być: akt normatywny, orzeczenie sądu, umowa, dobrowolne zobowiązanie przyjęcia pieczy nad inną osobą, uprzednie zachowanie się gwaranta stwarzające zagrożenie dla dobra prawnego, czy też skonkretyzowana sytuacja faktyczna, w której w sposób jednoznaczny urzeczywistnia się powstanie po stronie tej osoby wymagania zapobieżenia powstaniu skutku stanowiącego znamię określonego czynu zabronionego. Sprawca może w wyniku różnych faktycznych i prawnych zdarzeń samodzielnie przyjąć na siebie obowiązek gwaranta, czyli obowiązek pieczy nad określonym dobrem prawnym przed zagrożeniem pochodzącym z określonego źródła. W szczególności usytuowanie w tej pozycji może nastąpić w wyniku umowy, jak również poprzez złożenie dobrowolnych oświadczeń woli. Dobrowolne przyjęcie stanowiska gwaranta nie musi przybierać formy cywilnego kontraktu. Konieczne jest jednakże rzeczywiste objęcie funkcji gwaranta ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 lipca 2018 r., IV KK 371/17).

Reasumując, wskazując na powyższe, również w ocenie Sądu Odwoławczego, brak jest podstaw do przyjęcia, że oskarżony A. K. (1) dopuścił się zarzuconego mu czynu. Podkreślić trzeba tu, że owszem jak ustalono oskarżony w inkryminowanym okresie nieformalnie był odpowiedzialny, jako kierownik oddziału za proces pracy na oddziale operacyjnym, na którym hospitalizowano pokrzywdzoną, jednakże brak jest wystarczających podstaw do przyjęcia, by odpowiadał on także w tym okresie za nadzór nad przebiegiem leczenia każdego pacjenta na ww. oddziale, tym bardziej wobec równorzędnego mu, samodzielnego pracownika uprawnionego do podejmowania decyzji dotyczących leczenia i diagnostyki pacjentów, posiadającego tożsamy tytuł naukowy, jakim był oskarżony M. G. (2)– wobec którego to, podobnie jak wobec oskarżonego A. K. (1) bezpośrednim przełożonym, był ówczesny kierownik Kliniki (...), który to formalnie, zgodnie ze zgromadzoną dokumentacją, odpowiedzialny był za sprawowanie nadzoru nad przebiegiem leczenia i diagnostyki wszystkich pacjentów w obrębie Kliniki. Wobec dokonanych ustaleń faktycznych odpowiedzialności oskarżonego A. K. (1) w tym zakresie nie sposób tu, jak czyni to oskarżenie domniemywać, jedynie na podstawie nieznajdujących oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym przypuszczeń, że z nieformalną funkcją kierownika oddziału, łączył się także obowiązek nadzoru nad przebiegiem leczenia wszystkich pacjentów oddziału oraz odpowiedzialność za ewentualne uchybienia ww. obowiązkowi, skoro to jak ustalono bezsprzecznie obowiązek nadzoru ciążył na kierowniku Kliniki, oskarżony zaś jako zastępca kierownika obowiązany był do pełnienia obowiązków kierownika Kliniki, jedynie w razie nieobecności kierownika.

Ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy dotyczących prawnokarnej odpowiedzialności oskarżonego A. K. (1) nie podważa argumentacja dotycząca podejmowanych przez tegoż oskarżonego czynności dotyczących procesu leczenia pokrzywdzonej, zwłaszcza w czasie hospitalizacji maju 2011 roku. Z akt sprawy, w tym z opinii biegłych wynika, że proces leczenia A. O. był w zasadzie prawidłowy, oczywiście z wyjątkiem dotyczącym wyboru metody operacji w dniu 22 kwietnia 2011 r. i przeoczenia zaistniałych w czasie zabiegu uszkodzeń ciała pokrzywdzonej . Z dokumentacji lekarskiej wynika, że już w dniu 02 maja 2011 r. A. O. była przygotowywana do wypisu , przy czym oskarżony A. K. (1) zlecił jeszcze badanie USG jamy brzusznej. Badanie to zostało przeprowadzone lecz w aktach sprawy, co przyznali też biegli, brak jest wyników tego badania. Zatem nie sposób dokonać rzetelnej oceny stanu zdrowia A. O. w dniu opuszczenia szpitala tj 05 maja 2011 r. i w konsekwencji zasadności decyzji oskarżonego K. o zakończeniu leczenia pokrzywdzonej.

Wniosek

- wobec A. K. (1) o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania;

- wobec M. G. (2) o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uzupełnienie czynu określonego w pkt I części dyspozytywnej o skutek jaki wystąpił w związku z podejmowanymi zabiegami opisanymi w pkt I części wstępnej wyroku i zmianę orzeczenia o karze i wymierzenie oskarżonemu kary 1 roku pozbawienia wolności, zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia jej wykonania na okres próby 5 lat i zastosowanie środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu lekarza na okres 4 lat oraz nawiązki w wysokości 30.000 zł na rzecz pokrzywdzonej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

3.2.

Oskarżyciel publiczny zarzucił rażącą niewspółmierność kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego M. G. (2) w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 1 roku próby, podczas gdy prawnokarna ocena okoliczności przebiegu przestępstwa, zwłaszcza skutki spowodowane działaniem oskarżonego, a tym samym stopień społecznej szkodliwości tego czynu okoliczność, że lekarz winien sprawować należytą pieczę nad pacjentem wskazuje, iż możliwość zastosowania dobrodziejstwa instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary 6 miesięcy wymierzę zastosowanym przez Sad Rejonowy, w zestawieniu z prawidłowo ustalonymi okolicznościami, uzasadnia przekonanie, że jedynie maksymalny okres na jaki można poddać oskarżonego próbie spełni wymogi w zakresie prewencji ogólnej jak i szczególnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Uwagi przedstawione w tym punkcie odnieść należy także do zarzutu niewspółmierności kary podniesionego w apelacji obrońcy oskarżonego.

Przepis art. 53 § 1 i 2 k.k. stanowi, że Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, Sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego. Ww. przepis stosuje się także odpowiednio do orzekania innych środków przewidzianych w kodeksie karnym, z wyjątkiem obowiązku naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Analizując treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku oraz akta niniejszej sprawy należy stwierdzić, iż Sąd I instancji uczynił zadość wszystkim wymienionym wyżej dyrektywom ujętym w art.53k.k, a co za tym idzie wymierzonej oskarżonemu kary za przypisane mu przestępstwo nie sposób uznać za rażąco niewspółmierną –a to zarówno rażąco łagodną, jak i rażąco surową. Podkreślić należy tu, iż na gruncie art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi o każdą różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - uznać za rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować (wyrok SA w Warszawie z dnia 27 września 2016 r., sygn. II AKa 217/16).

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, zauważyć trzeba, że art. 160 § 3 k.k., który stał się podstawą wymierzonej oskarżonemu kary przewiduje zagrożenie alternatywnie karą grzywny, karą ograniczenia wolności albo karą pozbawienia wolności do roku. Kara 6 miesięcy pozbawienia wolności, wymierzona oskarżonemu, przy warunkowym zawieszeniu jej wykonania na okres próby 1 roku, nie jest zatem karą ani rażąco łagodną, ani też, przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności wskazanych w art.53 k.k. rażąco surową.

Sąd meriti argumentując wymiar kary orzeczonej oskarżonemu, słusznie wskazał tu bowiem przede wszystkim na znaczny stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu, uwzględniają rodzaj i charakter naruszonego dobra - a to życie i zdrowie człowieka, rozmiary wyrządzonej i grożącej pokrzywdzonej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez lekarza-gwaranta obowiązków, jak również uwzględniając postać zamiaru i motywacje sprawcy – działającego nieumyślnie, którego główną motywacją była pomoc pokrzywdzonej w sposób jak najmniej inwazyjny, a także rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Mając nadto na względzie stopnień winy oskarżonego – którego to jednakże, podobnie jak wyżej wskazanego stopnia społecznej szkodliwości czynu wbrew odmiennym zapatrywaniom obrony – z oczywistych względów nie sposób uznać w okolicznościach przedmiotowej sprawy za nieznaczny. Uwzględniając także właściwości i warunki osobiste oskarżonego dotąd niekaranego, o pozytywnej opinii społecznej, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, które ma ona osiągnąć tak w stosunku do niekaranego dotąd oskarżonego, jak i potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa w zakresie przestrzegania praw pacjentów oraz odpowiedzialności lekarzy za błędy medyczne.

Reasumując powyższe należy stwierdzić, iż zarówno stopień winy jak i społecznej szkodliwości czynu uzasadniały wymierzenie oskarżonemu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności, zaś z uwagi na dotychczasową niekaralność oskarżonego, który jest osobą o nieskazitelnych cechach charakteru i postawie społecznej – uznano za wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa – warunkowe zawieszenie kary na okres 1 roku próby. Mając na uwadze okoliczność czynu oraz sylwetkę osobowościową sprawcy, kara ta, prócz sprawiedliwościowych i prewencyjnych, zrealizuje również cele wychowawcze. W tym zakresie karę wnioskowaną przez oskarżyciela, a to w wymiarze maksymalnym, a więc 1 roku pozbawienia wolności, przy zastosowaniu dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia jej wykonania na okres próby 5 lat i zastosowanie środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu lekarza na okres 4 lat, w wyżej wskazanych okolicznościach sprawy, uznać należy za zbyt surową. Podkreślić przy tym trzeba także, że zastosowaniu wobec oskarżonego okresu próby w wymiarze 5lat stał by na przeszkodzie art.4 §1 k.k.

Odnosząc się do wnioskowanego przez Prokuratora środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu lekarza – wskazać trzeba, ze zgodnie z art.41§ 1 k.k. Sąd fakultatywnie może orzec zakaz wykonywania określonego zawodu, jeżeli sprawca okazał, że dalsze wykonywanie zawodu zagraża istotnym dobrom chronionym prawem. Sąd Okręgowy analizując materiał dowodowy zgromadzony w sprawie doszedł do wniosku, iż brak jest jakichkolwiek informacji, aby w zawodowej, długoletniej, karierze oskarżonego, który w chwili obecnej ma 72 lata zdarzył się podobny wypadek, a nadto co istotne od dnia inkryminowanego zdarzenia minęło już ponad 10 lat, zaś w życiu zawodowym oskarżonego nie wydarzyło się nic, co by rodziło podejrzenie, że w którymkolwiek momencie wykonywania obowiązków zagroził dobru pacjentów.

Wniosek

- wobec A. K. (1) o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania;

- wobec M. G. (2) o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uzupełnienie czynu określonego w pkt I części dyspozytywnej o skutek jaki wystąpił w związku z podejmowanymi zabiegami opisanymi w pkt I części wstępnej wyroku i zmianę orzeczenia o karze i wymierzenie oskarżonemu kary 1 roku pozbawienia wolności, zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia jej wykonania na okres próby 5 lat i zastosowanie środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu lekarza na okres 4 lat oraz nawiązki w wysokości 30.000 zł na rzecz pokrzywdzonej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

3.3.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego zarzucił, w części orzeczenia dotyczącej oskarżonego M. G. (2):

a)  błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na wynik sprawy, a polegający na ustaleniu, że brak jest bezpośredniego związku przyczynowego pomiędzy operacją przezpochwowego usunięcia macicy w asyście laparoskopowej wykonanej przez oskarżonego M. G. (2) dnia 22 kwietnia 2011 r., a powstaniem przetoki odbytniczo pochwowej, resekcją nerki, czy podniedrożnością przewodu pokarmowego, podczas gdy z dowodu z opinii uzupełniającej Zakładu Medycyny Sądowej (...) z dnia 25 stycznia 2018 r., nr (...) oraz z ustnej opinii biegłych sądowych M. F. oraz P. K. wynika, że krwotok tętnicy szyjkowo-pochwowej po prawej stronie z krwiakiem (...) i okolicy szyjkowej po prawej stronie, krwiak (...) z (...) ścienną, (...), przetoka kałowa (...) H., resekcja(...) prawej oraz podniedrożność (...), przepuklina (...) były normalnym i adekwatnym następstwem nieprawidłowo przeprowadzonej operacji w dniu 22 kwietnia 2011 r. oraz że oskarżonemu M. G. (3) obiektywnie przypisać można skutek z art. 156 § 1 pkt 2 k.k., co ma wpływ na ocenę zachowania oskarżonego M. G. (2) na podstawie przepisu art. 156 § 1 pkt 2 (albo przepisu art. 156 § 1 pkt 2 i § 2 k.k.);

b)  naruszenie przepisu art. 7 k.p.k. poprzez odmowę przyznania waloru wiarygodności i mocy dowodowej dowodom z zeznań świadka A. O., M. O., J. O., J. C. w zakresie, w jakim oznaczeni świadkowie zeznawali o krzywdzie oskarżycielki posiłkowej A. O. oraz jej rozmiarze i przejawach, podczas gdy ich zeznania były logiczne, spójne, korespondowały z pozostałymi zgromadzonymi w sprawie dowodami, co doprowadziło do nieprawidłowej oceny i przyjęcia, że orzeczenie o zadośćuczynieniu jest znacząco utrudnione, co z kolei miało bezpośredni wpływ na brak orzeczenia o zadośćuczynieniu przez sąd I instancji oraz orzeczenie o nawiązce zaspokajającej jedynie częściowo żądanie pokrzywdzonej,

c)  naruszenie przepisu art. 170 § 3 k.p.k. oraz art. 167 k.p.k. poprzez brak rozpoznania wniosków dowodowych zawartych w piśmie oskarżycielki posiłkowej z dnia 8 lipca 2019r. o przeprowadzenie dowodów z dokumentów wskazanych w pkt 4-12 oznaczonego pisma procesowego, co doprowadziło do braku ustalenia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia w zakresie krzywdy wyrządzonej przestępnym zachowaniem oskarżycielce posiłkowej A. O. oraz do nieprawidłowej oceny i przyjęcia, że orzeczenie o zadośćuczynieniu jest znacząco utrudnione, co miało bezpośredni wpływ na brak orzeczenia o zadośćuczynieniu przez sąd I instancji oraz orzeczenie o nawiązce zaspokajającej jedynie częściowo żądanie pokrzywdzonej;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Uwagi odnośnie podpunktu a) znajdują się w punkcie 3.1. przedmiotowego uzasadnienia, gdzie Sąd odnosił się do zarzutów Prokuratora i gdzie zawarto całościową ocenę dotyczącą zarzucanych naruszeń.

W kontekście zaś wskazywanych przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej zeznań świadków M. O., J. O., J. C., a także A. O. – wskazać należy, iż zeznania te, w zakresie doznanych przez pokrzywdzoną krzywd oraz wpływu operacji (w tym operacji z dnia 22 kwietnia 2011 r., przeprowadzonej przez oskarżonego M. G. (2)) na życie pokrzywdzonej, zostały uznane za w pełni wiarygodne. Na podstawie zeznań ww. świadków z uwagi na to jednakże, że tyczą się one całości procesu leczenia pokrzywdzonej, w tym operacji dotyczących leczenia powikłań, które wystąpiły u pokrzywdzonej po zabiegu z dnia 22 kwietnia 2011 r., a także które to jak ustalono choć są konsekwencją pierwszego zabiegu, to jednakże nie sposób jest ustalić istnienia pomiędzy nimi bezpośredniego związku przyczynowo – skutkowego, a co za tym idzie, o czym mowa będzie jeszcze później, ustalenie pełnej wysokości należnej pokrzywdzonej nawiązki związanej z czynem przypisanym oskarżonemu G., wiązało by się z koniecznością prowadzenia dalszego postepowania dowodowego poza zakresem aktu oskarżenia, w celu ustalenia pełnego zakresu szkody i krzywdy pokrzywdzonej. Znacznie ponad to, co można ustalić w postępowaniu rozpoznawczym związanym z wniesionym aktem oskarżenia. Stąd też zdecydowano słusznie o orzeczeniu na rzecz pokrzywdzonej nawiązki zaspokajającej jedynie częściowo żądanie pokrzywdzonej w kwocie 10.000 zł.

Odnosząc się do zarzutu pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej odnoszącego się do brak rozpoznania wniosków dowodowych zawartych w piśmie z dnia 8 lipca 2019 r. o przeprowadzenie dowodów z dokumentów wskazanych w pkt 4-12 – wskazać należy, że na rozprawie dnia 7 października 2019r. uwzględniono wnioski dowodowe pełnomocnika pokrzywdzonej (k.561-565) dotyczące przesłuchania świadków i przeprowadzenia dowodu z dokumentów (a to dokumentacji psychiatrycznej i pracowniczej pokrzywdzonej A. O. k.566-573), które ujawniono. Na rozprawie dnia 8 stycznia 2021r. na podstawie art. 167 k.p.k. przeprowadzono dowód z dokumentów, w tym dokumentacji zawartej na k.566-673. Do ww. dokumentacji odniósł się Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, przy dokonywaniu ustaleń odnośnie funkcjonowania pokrzywdzonej po zabiegu dokonanym w Szpitalu w W.. Stąd też zarzut ten uznać należy za bezzasadny.

Wniosek

Zmiana wyroku sądu I instancji wobec oskarżonego M. G. (2) poprzez uzupełnienie opisu przypisanego mu czynu o skutki określone w pkt 1 części wstępnej wyroku, uzupełnienie kwalifikacji prawnej o przepis art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i art.11§2 k.k., ewentualnie o przepis art. 156 § 1 pkt 2 i § 2 k.k. i art. 11 § 2 k.k. oraz wymierzenie surowszej kary w ramach ustawowego zagrożenia za przypisany czyn, zasądzenie na rzecz oskarżycielki posiłkowej A. O. zadośćuczynienia w kwocie 100.000 zł, ewentualnie nawiązki w kwocie 100.000 zł, kosztów sądowych w postaci wydatków z tytułu ustanowienia pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa za postępowanie przed sądem odwoławczym według norm przepisanych

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek był o tyle zasadny, że spowodować musiał podwyższenie nawiązki, lecz nie w takiej wysokości o jakiej chodziło skarżącemu.

Lp.

Zarzut

3.4.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego zarzucił, ewentualnie, gdyby Sąd nie uwzględnił ww. zarzutów, rażącą niewspółmierność orzeczonej na rzecz oskarżycielki posiłkowej A. O. nawiązki i orzeczenie jej w rażąco niskiej wysokości na skutek braku należytego uwzględnienia okoliczności dotyczących jej sądowego wymiaru, tj. w szczególności stopnia społecznej szkodliwości (a w jego ramach rodzaju i charakteru naruszonego dobra prawnego, rozmiaru wyrządzonej szkody), rodzaju i stopnia naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaju i rozmiaru ujemnych następstw dla oskarżycielki posiłkowej, braku przeproszenia oskarżycielki posiłkowej oraz braku podjęcia jakichkolwiek starań o zadośćuczynienie wyrządzonej jej krzywdzie.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wskazać trzeba, że norma dekodowana z art. 46 § 2 k.k. ma na celu ochronę interesu pokrzywdzonego w zakresie zrekompensowania mu wyrządzonej przestępstwem szkody, bądź to zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, w sytuacji kiedy to orzeczenie obowiązku naprawienia w całości albo w części wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę - jest znacznie utrudnione. Jest to zatem forma swego rodzaju zryczałtowanego naprawienia szkody w sytuacji trudności, które mogą powstać w zakresie udowodnienia wysokości szkody. Orzeczenie względem oskarżonego nawiązki w trybie art. 46 § 2 k.k. służyć ma kompensacie szkód i krzywd mających swe źródło w przestępstwie. Jej wysokość winna być zatem miarkowana z uwzględnieniem rozmiaru szkód oraz krzywd i nie może mieć jedynie symbolicznego charakteru. Przy czym jednocześnie zaznaczyć należy, że orzeczenie nawiązki w wysokości, która nie pokrywa w całości wysokości szkody wyrządzonej przestępstwem, otwiera drogę do dochodzenia części niezaspokojonej w procesie cywilnym. Zauważyć trzeba tu bowiem, w odniesieniu do wnioskowanej przez obronę, czy też prokuratora wysokości kwoty zasądzonej od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej tytułem nawiązki, iż nie można zobowiązywać Sądu Orzekającego do prowadzenia postępowania dowodowego poza zakresem aktu oskarżenia w celu ustalenia pełnego zakresu szkody lub krzywdy ponad to, co można ustalić w postępowaniu rozpoznawczym związanym z wniesionym aktem oskarżenia. Odmienne uregulowanie mogłoby mieć negatywny wpływ na zdolność koncentracji rozprawy i ekonomiki postępowania karnego.

Wniosek

Zmiana wyroku sądu I instancji wobec oskarżonego M. G. (2) poprzez uzupełnienie opisu przypisanego mu czynu o skutki określone w pkt 1 części wstępnej wyroku, uzupełnienie kwalifikacji prawnej o przepis art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i art.11§2 k.k., ewentualnie o przepis art. 156 § 1 pkt 2 i § 2 k.k. i art. 11 § 2 k.k. oraz wymierzenie surowszej kary w ramach ustawowego zagrożenia za przypisany czyn, zasądzenie na rzecz oskarżycielki posiłkowej A. O. zadośćuczynienia w kwocie 100.000 zł, ewentualnie nawiązki w kwocie 100.000 zł, kosztów sądowych w postaci wydatków z tytułu ustanowienia pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa za postępowanie przed sądem odwoławczym według norm przepisanych

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek był o tyle zasadny, że spowodować musiał podwyższenie nawiązki, lecz nie w takiej wysokości o jakiej chodziło skarżącemu.

Lp.

Zarzut

3.5.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego zarzucił także naruszenie przepisu art. 627 k.p.k. w zw. z art. 616 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z § 11 ust. 1 pkt 2 oraz § 11 ust. 2 pkt 3 w zw. z pkt 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych poprzez brak zasądzenia od oskarżonego M. G. (2) na rzecz oskarżycielki posiłkowej A. O. wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika według norm przepisanych, pomimo zapadnięcia wyroku skazującego w sprawie z oskarżenia publicznego oraz złożenia przez oskarżycielkę posiłkową wniosku o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wskazać trzeba, że zgodnie z art. 626 § 1 k.p.k. w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd określa, kto, w jakiej części i zakresie ponosi koszty procesu. Zgodnie jednakże z § 2 ww. przepisu jeżeli w orzeczeniu wymienionym w § 1 nie zamieszczono rozstrzygnięcia o kosztach, jak również gdy zachodzi konieczność dodatkowego ustalenia ich wysokości, orzeczenie w tym przedmiocie wydaje odpowiednio sąd pierwszej instancji, sąd odwoławczy, a w zakresie dodatkowego ustalenia wysokości kosztów także referendarz sądowy właściwego sądu. Sąd Odwoławczy omyłkowo nie przyznał kosztów w wyroku. W przedmiotowej sprawie niezamieszczenie orzeczenia o kosztach nie sprawia, iż skarżąca takie prawo utraciła. Może wszak zwrócić się o ich zasądzenie, zgodnie z art. 626 § 2 k.p.k.

Wniosek

Zmiana wyroku sądu I instancji wobec oskarżonego M. G. (2) poprzez uzupełnienie opisu przypisanego mu czynu o skutki określone w pkt 1 części wstępnej wyroku, uzupełnienie kwalifikacji prawnej o przepis art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i art.11§2 k.k., ewentualnie o przepis art. 156 § 1 pkt 2 i § 2 k.k. i art. 11 § 2 k.k. oraz wymierzenie surowszej kary w ramach ustawowego zagrożenia za przypisany czyn, zasądzenie na rzecz oskarżycielki posiłkowej A. O. zadośćuczynienia w kwocie 100.000 zł, ewentualnie nawiązki w kwocie 100.000 zł, kosztów sądowych w postaci wydatków z tytułu ustanowienia pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa za postępowanie przed sądem odwoławczym według norm przepisanych

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek był o tyle zasadny, że spowodować musiał podwyższenie nawiązki, lecz nie w takiej wysokości o jakiej chodziło skarżącemu.

Lp.

Zarzut

3.6.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego zarzucił w części orzeczenia dotyczącej oskarżonego A. K. (1):

a)  naruszenie przepisów art. 160 § 2 w zw. z art. 160 § 1 k.k. poprzez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że wyznaczenie przez kierownika kliniki oskarżonego A. K. (1) na kierownika-koordynatora pracy oddziału, na którym hospitalizowana była oskarżycielka posiłkową oraz objęcie i pełnienie przez oskarżonego A. K. (1) tej funkcji nie pozwala na przyjęcie, że w związku z tym powierzeniem na oskarżonym A. K. (1) ciążył obowiązek opieki nad oskarżycielką posiłkową, jako osobą narażoną na niebezpieczeństwo, podczas gdy prawidłowa wykładnia przepisu art. 160 § 2 w zw. z art. 160 § 1 k.k. prowadzi do wniosku, że przedstawionych okolicznościach faktycznych oskarżonego A. K. (1) należy uznać za osobę, na której ciążył obowiązek opieki nad oskarżycielką posiłkową A. O., jako osobą narażoną na niebezpieczeństwo;

b)  naruszenie przepisu art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez brak poczynienia przez sąd I instancji na podstawie uznanych za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego A. K. (1) ustaleń faktycznych o tym, że zaniechał właściwego nadzoru nad przebiegiem leczenia oskarżycielki posiłkowej A. O. i nie uczestniczył w ustaleniu wskazań co do rodzaju pierwszej planowej i przeprowadzonej w dniu 22 kwietnia 2011 r. operacji, co naraziło oskarżycielkę posiłkową na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, co z kolei doprowadziło do poczynienia niepełnych ustaleń faktycznych w zakresie zaniechania właściwego nadzoru nad przebiegiem leczenia oskarżycielki posiłkowej A. O. przez oskarżonego A. K. (1) oraz skutkami tego zaniechania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odniesienie się do wskazanych zarzutów nastąpiło w punkcie 3.1. niniejszego uzasadnienia, dlatego w tym miejscu wypada tam odesłać tak aby nie powtarzać poczynionych już rozważań.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku sądu I instancji wobec oskarżonego A. K. (1) i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosku nie uwzględniono.

Lp.

Zarzut

3.7.

Obrońca oskarżonego M. G. (2) zarzucił naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść orzeczenia, a to prawa do obrony oskarżonego poprzez:

-

przeprowadzenie rozprawy pod nieobecność ustanowionego obrońcy, który przed rozprawą złożył wniosek o jej odroczenie w oparciu o oświadczenie o możliwości zakażenia wirusem (...) —19, a to naruszeniu art. 42 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i art. 6 kodeksu postępowania cywilnego przez pozbawienie prawa do obrony, to jest nie odroczenie terminu rozprawy wyznaczonego na dzień 20 listopada, mimo, że art. 91 ustawy o szczególnych instrumentach wsparcia w związku z rozprzestrzenianiem się (...)2 w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu (...)19 pozwala na usprawiedliwienie niestawiennictwa przed sądem z powodu choroby, bez wymagania przedstawienia zaświadczenia lekarza sadowego, o którym mowa w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 15 czerwca 2007 r. o lekarzu sądowym (Dz.U. poz. 849, z 2008 r. poz. 293 oraz z 2011 r. poz. 622), a wyznaczony termin miał kluczowe znaczenie dla sprawy - przesłuchanie biegłych, przy czym odbywało się ono za pomocą środków komunikowania się na odległość, biegli zatem (w zasadzie 2 z 4, o czym niżej) nie byli zobowiązani do przyjazdu do W.;

-

zaniechaniu przesłuchania biegłej J. S., pozostającej na zwolnieniu lekarskim, mimo, że najwięcej zarzutów składanych w toku rozprawy było właśnie do tej biegłej, zaś przesłuchiwani biegli sami oświadczyli nie potrafią odpowiedzieć na pytanie dotyczące przebiegu operacji, podczas gdy prawo do bezpośredniego przesłuchania biegłego przed składem orzekającym również stanowi realizację prawa do obrony;

- zniesieniu terminu dnia 27 listopada 2020 roku, kiedy to można było podjąć próbę przeprowadzenia czynności z udziałem obrońcy przez Internet i z udziałem biegłej również przez Internet.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wskazać trzeba, że zgodnie z ww. przepisem w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu (...)19 usprawiedliwienie niestawiennictwa przed sądem z powodu choroby nie wymaga przedstawienia zaświadczenia lekarza sądowego, o którym mowa w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 15 czerwca 2007 r. o lekarzu sądowym (Dz. U. poz. 849, z 2008 r. poz. 293 oraz z 2011 r. poz. 622). W przedmiotowej sprawie dnia 19 listopada 2020 r. obrońca oskarżonego przesłał do Sądu Rejonowego za pośrednictwem wiadomość e-mail informację, o tym, że nie stawi się na terminie rozprawy dnia 20 listopada 2020 r., gdyż jego żona otrzymała skierowanie na badanie diagnostyczne w kierunku (...)2. Obrońca pomija tu jednakże, że zgodnie z art. 378a k.p.k. zastosowanym przez Sąd Rejonowy, w szczególnie uzasadnionych wypadkach, Sąd może przeprowadzić postępowanie dowodowe podczas nieobecności obrońcy zawiadomionego prawidłowo o jej terminie, chociażby usprawiedliwił on należycie niestawiennictwo. W takim przypadku zgodnie z § 3 ww. przepisu jeżeli Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe podczas nieobecności obrońcy, może on najpóźniej na kolejnym terminie rozprawy o którym był należycie zawiadomiony, przy jednoczesnym braku procesowych przeszkód do jego stawiennictwa, złożyć wniosek o uzupełniające przeprowadzenie dowodu przeprowadzonego podczas jego nieobecności. Z uprawnienia tegoż skorzystał obrońca oskarżonego na rozprawie dnia 8 stycznia 2021r., powołując się na to, że nieobecność ta uniemożliwiła mu zadanie biegłym pytań i złożenie zastrzeżeń do opinii. Przy czym podkreślić trzeba, że zgodnie z § 5 ww. przepisu we wniosku o uzupełniające przeprowadzenie dowodu obrońca ma obowiązek wykazać, że sposób przeprowadzenia dowodu podczas jego nieobecności naruszał gwarancje procesowe, w szczególności prawo do obrony, a nadto zgodnie z § 6 ww. przepisu i tak w razie uwzględnienia ww. wniosku - sąd przeprowadza dowód uzupełniająco, jedynie w zakresie, w którym wykazano naruszenie gwarancji procesowych, w szczególności prawa do obrony. Słusznie zatem wniosku obrońcy nie uwzględniono, albowiem nie wykazał on, że sposób przeprowadzenia ww. dowodu podczas jego nieobecności naruszał gwarancje procesowe oskarżonego, w szczególności jego prawo do obrony. Podkreślić trzeba tu, że oskarżony M. G. (2) był osobiście obecny na terminie rozprawy dnia 20 listopada 2020 r., w której aktywnie uczestniczył, w tym poprzez zadawanie biegłym z zakresu medycyny sądowej pytań i na której to rozprawie oskarżony nie wnosił o odroczenie rozprawy z powodu nieobecności swego obrońcy. Nadto, jak wskazali sami biegli, przed przesłuchaniem zapoznali się oni ze złożonymi do sprawy zastrzeżeniami do sporządzonej przez nich zespołowej opinii oraz opinii uzupełniających i podtrzymują wnioski złożonej wspólnie opinii. Przy czym nie sposób nie zauważyć tu, że większość składanych zastrzeżeń obrony odnosiła się do zagadnień klinicznych. Biegła specjalista ginekolog i położnik nie była zaś obecna na ww. rozprawie w związku z przedłużającym się zwolnieniem lekarskim.

Odnosząc się nadto do zarzutu niezasadnego odwołania terminu rozprawy dnia 27 listopada 2020r. wskazać trzeba, że mając na uwadze treść pisma (...) Uniwersytety Medycznego Zakład Medycyny Sądowej z dnia 18 listopada 2020 (k.953), z uwagi na przedłużające się zwolnienie lekarskie biegłej oraz powody ww. zwolnienia podejmowanie próby przeprowadzeni przesłuchania biegłej, nawet w razie przeprowadzenia tej czynności na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku – było by oczywiście bezcelowe i zmierzało jedynie do niezasadnego przedłużania prowadzonego postępowania.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Ewentualnie zmiana zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od zarzutu popełnienia czynu przypisanego mu w pkt I, wraz ze stosowną i konsekwentną zmianą orzeczenia w pkt II, III i VI.

Ewentualnie z najdalej posuniętej ostrożności procesowej, w wypadku ustalenia w oparciu o zebrany materiał, że oskarżony dopuścił się przypisanego mu w punkcie I wyroku czynu, zastosowanie wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania karnego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosku nie uwzględniono.

Lp.

Zarzut

3.8.

Obrońca oskarżonego M. G. (2) zarzucił nadto błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę ustalenia stanu faktycznego, przez przyjęcie, że oskarżony podjął błędną w ocenie Sądu decyzję o przeprowadzeniu zabiegu wobec A. O. metodą, laparoskopową, a w trakcie zabiegu nie skontrolował należycie jamy otrzewnowej i nie zauważył perforacji poprzecznicy, rany w sieci i krezce, w konsekwencji czego nie podjął niezbędnych działań medycznych zmierzających do likwidacji skutku tego urazu, przez co nieumyślnie naraził pacjentkę na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, podczas gdy zebrany materiał na pozwala na takie przyjęcie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odniesienie się do treści tego zarzutu nastąpiło w punkcie 3.1. niniejszego uzasadnienia, gdzie Sąd Odwoławczy odwołując się do wszystkich zarzutów omawia kompleksowo okoliczności sprawy odnośnie oskarżonego M. G. (2).

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Ewentualnie zmiana zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od zarzutu popełnienia czynu przypisanego mu w pkt I, wraz ze stosowną i konsekwentną zmianą orzeczenia w pkt II, III i VI.

Ewentualnie z najdalej posuniętej ostrożności procesowej, w wypadku ustalenia w oparciu o zebrany materiał, że oskarżony dopuścił się przypisanego mu w punkcie I wyroku czynu, zastosowanie wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania karnego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosku nie uwzględniono.

Lp.

Zarzut

3.9.

Obrońca oskarżonego M. G. (2) zarzucił także błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia przez ustalenie, że szkodliwość społeczna czynu oraz wina sprawcy są znaczne, podczas gdy prawidłowa analiza prowadzi do wniosku, że szkodliwość społeczna czynu oraz wina sprawcy nie były znaczne.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odniesienie się do treści tego zarzutu nastąpiło w punkcie 3.2. niniejszego uzasadnienia, gdzie Sąd Odwoławczy odniósł się do wskazywanych okoliczności.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Ewentualnie zmiana zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od zarzutu popełnienia czynu przypisanego mu w pkt I, wraz ze stosowną i konsekwentną zmianą orzeczenia w pkt II, III i VI.

Ewentualnie z najdalej posuniętej ostrożności procesowej, w wypadku ustalenia w oparciu o zebrany materiał, że oskarżony dopuścił się przypisanego mu w punkcie I wyroku czynu, zastosowanie wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania karnego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosku nie uwzględniono.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1

___________________________________________________________________

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

____________________________________________________________________________

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1_____________________________________________________________________

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

______________________________________________________________________________

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana zaskarżonego wyroku w punkcie III części dyspozytywnej w ten sposób, że orzeczona wobec oskarżonego M. G. (2) nawiązkę na rzecz pokrzywdzonej A. O. podwyższono do kwoty 20.000 złotych (dwadzieścia tysięcy).

Zwięźle o powodach zmiany

Podkreślić trzeba, iż w przypadku orzekania nawiązki wyraźnie wskazano, że stosuje się tu także odpowiednio dyrektywy wymiaru kary oraz okoliczności związane z wymiarem kary, o których mowa w art. 53 § 2 k.k. Dlatego też wysokość tego środka kompensacyjnego orzekanego na podstawie art. 46 § 2 k.k. może przekraczać wartość szkody wyrządzonej przestępstwem, choć nigdy nie może oczywiście przekroczyć ustawowej górnej granicy, która obecnie w tym wypadku wynosi 200.000 złotych. W przedmiotowej sprawie zasądzenie nawiązki w kwocie 1.000 złotych nie może być uznane za słuszne. W pełni rekompensować krzywdę doznaną przez pokrzywdzoną w wyniku działań oskarżonego winna kwota wyższa – 20.000 zł. Rozstrzygnięcie winno brać bowiem pod uwagę zarówno okoliczności czynu, stopień dolegliwości doznanych przez pokrzywdzoną i uciążliwości z tym związanych, jak i społeczną szkodliwość. Społeczna szkodliwość popełnionego czynu jest znaczna, także cierpienia pokrzywdzonej są niekwestionowane. Skutki zachowań oskarżonego muszą być zatem należycie ocenione. Tym samym orzeczoną nawiązkę Sąd Odwoławczy uznał za adekwatną do zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Jednocześnie nie przesądza to możliwości dochodzenia przez A. O. dalej idącego roszczenia na gruncie cywilnym. W pozostałym zakresie wyrok Sądu Rejonowego należało utrzymać w mocy. Analiza poszczególnych dowodów i ich prawidłowa ocena prowadzi bowiem do wniosku o sprawstwie i winie oskarżonego M. G. (2) oraz uniewinnieniu drugiego z oskarżonych.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

____________________________________________________

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

__________________________________________________________________________

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

__________________________________________________________________________

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

__________________________________________________________________________

4.1.

__________________________________________________

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

_________________________________________________________________________

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

__________________________________________________________________________

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

____________

______________________________________________________________

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 636 § 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. oraz na treści art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz.223 z późn. zm.).

7.  PODPIS

(...) P. W. SSO Stanisław Jabłoński SSO Jerzy Menzel

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rażąca niewspółmierność kary i uniewinnienie oskarżonego A. K. (1)

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uniewinnienie oskarżonego A. K. (1), błędne ustalenia faktyczne i wysokość nawiązki od oskarżonego M. G. (2)

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. G. (2)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Przypisanie oskarżonemu sprawstwa i winy

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana