Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 268/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może
ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343,
art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie
o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji
zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

P. W. (1)

I. w dniu 17 sierpnia 2021 roku przy ul. (...) w W. dokonał rozboju na osobie K. Z. w ten sposób, że groził mu natychmiastowym użyciem przemocy poprzez pobicie i pozbawienie życia, wymachując jednocześnie w jego kierunku metalowym łańcuchem, a następnie zabrał mu telefon komórkowy m-ki S. o wartości 1.200 złotych, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, będąc skazanym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego II Wydziału Karnego w W. z 24 stycznia 2020 roku w sprawie II K 172/19 na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w całości w okresie od 22 listopada 2018 roku do 17 maja 2021 roku, z zaliczeniem okresu od 26 października 2016 roku do 27 października 2016 roku,

tj. o przestępstwo z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

II. w dniu 2 lipca 2021 roku przy ulicy (...). J. P. II w W. działając publicznie bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego znieważył funkcjonariuszy Policji sierż. P. S. i post. P. F. słowami uznanymi powszechnie za obelżywe podczas i w związku z pełnieniem przez nich czynności służbowych oraz jednocześnie naruszył nietykalność cielesną post. P. F. w ten sposób, że kopnął go kilkukrotnie w lewą nogę, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, będąc skazanym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego II Wydziału Karnego w W. z 24 stycznia 2020 roku w sprawie II K 172/19 na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w całości w okresie od 22 listopada 2018 roku do 17 maja 2021 roku, z zaliczeniem okresu od 26 października 2016 roku do 27 października 2016 roku

tj. o przestępstwo z art. 226 § 1 kk w zb. z art. 222 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 57a § 1 kk w zw. art. 64 § 1 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. W dniu 2 lipca 2021 roku posterunkowy P. F. i sierżant P. S. pełnili służbę patrolową na terenie W.. Na Pl. (...) II przeprowadzali czynności wobec dwóch mężczyzn, którzy popełnili wykroczenia.

W pewnym momencie zauważyli P. W. (1), który przechodził przez jezdnię w miejscu niedozwolonym i także wobec niego podjęli interwencję. W trakcie legitymowania P. W. (1) był agresywny słownie, nie reagował na wydawane mu polecenia. Zaczął oddalać się. Posterunkowy P. F. wezwał go do zatrzymania i uprzedził o zastosowaniu środków przymusu bezpośredniego w przypadku braku zastosowania się do polecenia. P. W. (1) zaczął jednak biec, a w pewnym momencie pośliznął się i upadł. Gdy posterunkowy P. F. chciał go obezwładnić, P. W. (1) kopnął go kilkukrotnie w lewą nogę. Następnie dobiegł sierżant P. S., który założył P. W. (1) kajdanki. Wówczas P. W. (1) znieważył sierż. P. S. i post. P. F. słowami uznanymi powszechnie za obelżywe podczas i w związku z pełnieniem przez nich czynności służbowych mówiąc do nich: ,,wy kurwy jebane”, ,,puśćcie mnie, kurwy”.

P. W. (1) działał publicznie bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

wyjaśnienia oskarżonego P. W. (1) w części

zeznania świadka P. S.

zeznania świadka P. F.

protokół badania stanu trzeźwości wraz ze świadectwem wzorcowania

k. 75v, k. 132,00:08:51-00:13:50 na k. 389-390, 00:14:40-00:24:15 na k. 390v-39, k. 6-7 (II Kp 76/21)

k. 127v-128, 00:40:56-00:47:46 na k. 392v-393v

k. 122, 00:48:26-00:56:19 na k. 393-394

k. 115-116

2. W dniu 17 sierpnia 2021 roku ok. godz. 22:00 K. Z. wracał z pracy z (...) SA przy ul. (...) w W.. Poruszał się rowerem ul. (...), w koszu przymocowanym do roweru miał swój plecak. Przejechał obok restauracji (...), a następnie poruszał się chodnikiem łączącym ulicę 1-M. z ulicą (...). Tam drogę zastąpił mu P. W. (1), w związku z czym K. Z. zatrzymał się. P. W. (1) trzymał w ręku metalowy łańcuch o grubych oczkach. Kazał K. Z. wyłączyć lampki od roweru. K. Z. zrobił to. Wtedy P. W. (1) zapytał go, czy ma przy sobie jakieś pieniądze. K. Z. odpowiedział, że nie, wówczas P. W. (1) powiedział, że albo daje pieniądze, telefon, albo go ,,zajebie’’. K. Z. przez chwilę zastanawiał się o ma zrobić, czy uciekać, czy bronić się. Wówczas P. W. (1) wziął w kierunku jego szyi zamach łańcuchem. K. Z. zrobił unik, dzięki czemu udało mu się uniknąć uderzenia. Wtedy P. W. (1) wziął z koszyka roweru plecak i zaczął przeglądać jego zawartość. Wyciągnął telefon komórkowy marki S. o wartości 1.200 złotych i schował do swojego plecaka. Następnie kazał K. Z. „wypierdalać”. K. Z. przestraszony niezwłocznie odjechał i udał się w stronę Komendy Powiatowej Policji w W..

Na ul. (...) napotkał funkcjonariuszy Policji st. asp. M. K. i mł asp. A. W., którym zrelacjonował zdarzenie. W/w natychmiast udali się w okolice lokalu Stary Młyn, gdzie zauważyli siedzącego na ławce P. W. (1). W chwili, gdy funkcjonariusze szli w jego kierunku, P. W. (1) wsunął rękę pod donicę i schował tam telefon komórkowy K. Z.. Obok niego znajdował się metalowy łańcuch. Funkcjonariusze dokonali zatrzymania P. W. (1), który wskazał, gdzie znajduje się telefon.

wyjaśnienia oskarżonego P. W. (1) w części

zeznania świadka K. Z.

zeznania świadka M. K.

zeznania świadka A. W.

zeznania świadka P. G.

zeznania świadka N. F.

protokół oględzin miejsca wraz z dokumentacją fotograficzną

protokół oględzin osoby – K. Z.

protokół przeszukania osoby – P. W. (1)

protokół badania stanu trzeźwości

protokół zatrzymania rzeczy

protokół oględzin rzeczy – metalowy łańcuch wraz z dokumentacją fotograficzną

protokół oględzin rzeczy – telefon komórkowy wraz z dokumentacja fotograficzną

dokumentacja medyczna

protokół zatrzymania rzeczy - zapis monitoringu ze sklepu (...)

zapis monitoringu ze sklepu (...)

protokół oględzin rzeczy – zapisu z monitoringu

k. 75v, k. 132,00:08:51-00:13:50 na k. 389-390, 00:14:40-00:24:15 na k. 390v-39, k. 6-7 (II Kp 76/21)

k. 4, 00:26:03-00:39:53 na k. 391v-392

k. 24v, 00:56:57-01:07:01 na k. 394-394v

k. 28v, 01:08:31-01:16:48 na k. 395-395v

01:18:24-01:24:15 na k. 396

k. 209v

k. 9-11, k. 89-94

k. 12-13v

k. 15-17

k. 18-18v

k. 19-21

k. 47-56

k. 57-69

k. 104, k. 437, k. 442

k. 105-107

k. 108

k. 183-193

3. W toku postępowania przygotowawczego P. W. (1) został poddany badaniu psychiatrycznemu i psychologicznemu przez biegłych lekarzy psychiatrów P. M. i E. K. oraz biegłego psychologa W. P.. Z opinii sądowo-psychiatryczno-psychologicznej wynika, że u P. W. (1) nie rozpoznano choroby psychicznej. Funkcje intelektualne w granicach normy. Rozpoznano u niego uzależnienie mieszane – środki psychoaktywne (alkohol, amfetamina, marihuana), osobowość dyssocjalną. Schizofrenia w wywiadzie. W czasie popełnienia zarzucanych mu czynów miał zachowaną zdolność do rozumienia znaczenia czynów i do pokierowania swoim postępowaniem. Jeśli w czasie popełnienia zarzucanych mu czynów był pod wpływem alkoholu, było to upojenie proste. Nie zachodzą warunki art. 31 § 1 i 2. Zarzucane mu czyny są czynami prostymi o powszechnie znanej karalności. W pisemnej opinii uzupełniającej, po zapoznaniu się dokumentacja medyczną oskarżonego, biegli podtrzymali wcześniej wydaną opinię i zaproponowali przeprowadzenie obserwacji sądowo – psychiatrycznej oskarżonego.

opinia sądowo-psychiatryczno-psychologiczna z dnia wraz z pisemną opinią uzupełniającą

k. 216-217, k. 506-508

4. W sprawie uzyskano dodatkowo także opinię biegłych lekarzy psychiatrów w osobach dr J. S. i dr R. K. oraz biegłego psychologa B. Ł.. W wydanej opinii sądowo-psychiatryczno-psychologicznej wskazano, że na podstawie przeprowadzonego badania, analizy dostępnej dokumentacji medycznej, analizy akt sprawy rozpoznano u P. W. (1) uzależnienie mieszane alkohol, marihuana, amfetamina) oraz osobowość nieprawidłową, nie będące chorobą psychiczną. Aktualnie nie stwierdzono u oskarżonego objawów schizofrenii ani upośledzenia umysłowego, w przeszłości przebył on epizody psychozy spowodowane uzależnieniem od narkotyków. T. criminis P. W. (1) nie miał zniesionej ani ograniczonej w stopniu znacznym zdolności do rozumienia znaczenia czynu i pokierowania postępowaniem – nie zachodzą warunki art. 31 § 1 ani § 2 kk.

opinia sądowo-psychiatryczno-psychologiczna

k. 550-558

5. P. W. (1) zarzucanych mu czynów dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, będąc skazanym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego II Wydziału Karnego w W. z 24 stycznia 2020 roku w sprawie II K 172/19 na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w całości w okresie od 22 listopada 2018 roku do 17 maja 2021 roku, z zaliczeniem okresu od 26 października 2016 roku do 27 października 2016 roku.

Informacja z Krajowego Rejestru Karnego

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 26 marca 2019 roku, sygn. akt II K 172/19

k. 322-322v

k. 157-159

6. P. W. (1) urodził się w (...) roku. Ma wykształcenie gimnazjalne. Jest osobą bezrobotną. Utrzymuje się z prac dorywczych. Jest kawalerem. Ma jedno dziecko w wieku 7 lat. Ciąży na nim obowiązek alimentacyjny.

dane o osobie podejrzanej

dane podane przez oskarżonego

k. 160

00:01:26-00:04:48 k. 389-389v

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1, 1.1.2

wyjaśnienia oskarżonego P. W. (1) w części

Na wiarę zasługują wyjaśnienia oskarżonego co do czynu zarzucanego mu w pkt I aktu oskarżenia, w których potwierdził, że zatrzymał poruszającego się rowerem K. Z. w okolicy lokalu Stary Młyn i dokonał zaboru należącego do niego telefonu komórkowego. Wyjaśnienia we wskazanym zakresie znajdują potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym i uznanym za wiarygodny materiale dowodowym, w szczególności w zeznaniach K. Z., świadka M. K., A. W., protokole przeszukania osoby – P. W. (1), zapisie monitoringu ze sklepu (...), protokole oględzin rzeczy – telefon komórkowy wraz z dokumentacja fotograficzną.

Za wiarygodne Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego co do czynu zarzucanego mu w pkt II aktu oskarżenia złożone w toku postępowania przygotowawczego w zakresie, w jakim P. W. (1) podał, że została wobec niego podjęta interwencja przez funkcjonariuszy Policji, a w trakcie legitymowania zaczął się oddalać. Oskarżony potwierdził także, że bez powodu wyzywał policjantów. Wyjaśnienia w tym zakresie są zgodne z zeznaniami świadków P. S. i P. F..

1.1.1

zeznania świadka P. S.

zeznania świadka P. F.

Świadkowie P. S. i P. F. są funkcjonariuszami Policji. Z ich zeznań wynika, że w trakcie legitymowania P. W. (1) był agresywny słownie, zaczął oddalać się z miejsca interwencji, nie stosował się do wydawanych poleceń. Gdy P. F. chciał go obezwładnić, P. W. (1) kopał go w nogę. (...) udzielił mu P. S. i założył P. W. (2) kajdanki. Wówczas P. W. (1) znieważył ich. Sąd uznał ich zeznania za w pełni wiarygodne, ponieważ były logiczne, konsekwentne i bezstronne, a Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby poddać w wątpliwość prawdziwość ich relacji. Nie ujawniły się żadne okoliczności mogące świadczyć o tym, by celowo przestawili wersję niekorzystną dla oskarżonego.

1.1.2

zeznania świadka K. Z.

Na wiarę zasługiwały zeznania świadka K. Z..

Świadek potwierdził, że w dniu 17 sierpnia 2021 roku wracał rowerem z pracy do domu, gdy minął lokal Stary Młyn i kierował się w stronę ulicy (...), drogę zaszedł mu P. W. (1), który nakazał mu zgasić światła roweru, a jak to uczynił, zapyta go, czy ma pieniądze. Po tym jak odpowiedział, że nie ma, P. W. (1) zagroził mu, że albo da pieniądze, telefon albo mu „zajebie”. Bał się, nie wiedział co ma zrobić, uciekać, czy się bronić, tym bardziej, że zauważył u P. W. (1), zawinięty na ręku metalowy łańcuch o dużych oczkach. Po chwili P. W. (1) zrobił zamach łańcuchem w jego kierunku, jednak udało mu się uniknąć uderzenia. Następnie P. W. (1) wyciągnął plecak znajdujący się w koszyku rowerowym i zabrał znajdujący się w jego wnętrzu telefon komórkowy i kazał mu „wypierdalać”.

Pokrzywdzony w sposób spójny, logiczny i korespondujący z pozostałym materiałem dowodowym, któremu dano wiarę, przedstawił przebieg zdarzenia będącego przedmiotem niniejszej sprawy. W szczególności jego zeznania znajdują potwierdzenie w zeznaniach funkcjonariuszy policji M. K. i A. W., którym bezpośrednio po zdarzeniu zrelacjonował jego przebieg. Nie ujawniły się w sprawie żadne okoliczności które mogłyby podważać wiarygodność jego zeznań.

1.1.2

zeznania świadka M. K.

zeznania świadka A. W.

Z zeznań tych świadków wynika, że na ul. (...) w W. podjechał do nich na rowerze K. Z. i oświadczył, że został napadnięty w okolicy lokalu Stary Młyn, opisał też wygląd osoby, która go napadła. Po dojechanie w rejon w/w lokalu zauważyli siedzącego przy w/w lokalu mężczyznę odpowiadającego rysopisowi podanemu przez pokrzywdzonego. Okazał się nim być znany im P. W. (1). Leżał przy nim łańcuch. W trakcie czynności funkcjonariusze ujawnili pod doniczką przy lokalu telefon komórkowy (po wskazaniu miejsca przez oskarżonego) i dokonali zatrzymania oskarżonego.

Ich zeznania zasługują w pełni na danie im wiary. Są one szczere, bezstronne i konsekwentne, korespondują z pozostałym materiałem dowodowym, któremu dano wiarę, w szczególności z zeznaniami K. Z., zapisem monitoringu sklepu (...), jak również z wyjaśnieniami oskarżonego, w części w której zostały uznane za wiarygodne. Nie ujawniły się w sprawie żadne okoliczności które mogłyby podważać wiarygodność zeznań tych świadków.

1.1.2

zeznania świadka N. F.

zeznania świadka P. G.

Na wiarę zasługują zeznania świadka N. F. i P. G.. Pracują one w Restauracji (...) w W.. Potwierdziły one bezsporną okoliczność, że P. W. (1) ok. godz. 22 znajdował się w pobliżu w/w lokalu. Nie były one jednak bezpośrednimi świadkami zdarzenia.

1.1.1

1.1.2

1.1.5

1.1.6

protokół badania stanu trzeźwości wraz ze świadectwem wzorcowania

protokół oględzin miejsca wraz z dokumentacją fotograficzną

protokół oględzin osoby – K. Z.

protokół przeszukania osoby – P. W. (1)

protokół badania stanu trzeźwości

protokół zatrzymania rzeczy

protokół oględzin rzeczy – metalowy łańcuch wraz z dokumentacją fotograficzną

protokół oględzin rzeczy – telefon komórkowy wraz z dokumentacja fotograficzną

protokół zatrzymania rzeczy - zapis monitoringu ze sklepu (...)

protokół oględzin rzeczy – zapisu z monitoringu

Informacja z Krajowego Rejestru Karnego

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 26 marca 2019 roku, sygn. akt II K 17/19

dane o osobie podejrzanej

Przeprowadzone dowody z dokumentów Sąd uznał za w pełni przekonujące nie znajdując żadnych podstaw do zakwestionowania ich wiarygodności czy rzetelności.

1.1.2

zapis monitoringu ze sklepu (...)

Dowód z nagrań z monitoringu w zestawieniu z wyjaśnieniami oskarżonego, jak i zeznaniami świadka K. Z. są źródłem, które pozwala na potwierdzenie sprawstwa oskarżonego co do dokonania rozboju na jego osobie.

opinia sądowo-psychiatryczno-psychologiczna z dnia wraz z pisemną opinią uzupełniającą

Opinia sądowo-psychiatryczno-psychologiczna wraz z pisemną opinią uzupełniającą wydane przez biegłych lekarzy psychiatrów P. M. i E. K. oraz biegłego psychologa W. P. są w ocenie Sądu jasne i rzetelne. Płynące z w/w opinii konkluzje były należycie uzasadnione, a Sąd przyjął je za prawdziwe. Opinie pozwalają oprzeć na nich ustalenia faktyczne, wymagające fachowych wiadomości z tej dziedziny. Sąd zasięgnął opinii drugiego zespołu biegłych tylko z uwagi na konieczność ustalenia potrzeby przeprowadzenia obserwacji sądowo-psychiatrycznej oskarżonego. Podkreślić należy, że w/w zespół biegłych nie wskazywał na konieczność przeprowadzenia takiej obserwacji a jedynie zaproponował taką możliwość w przypadku dalszych wątpliwości co do oceny stanu psychicznego oskarżonego.

opinia sądowo-psychiatryczno-psychologiczna

Opinia sądowo-psychiatryczno-psychologiczna wydana przez biegłych lekarzy psychiatrów w osobach dr J. S. i dr R. K. oraz biegłego psychologa B. Ł. jest w ocenie Sądu jasna, rzetelna i kompletna. Wydana została na podstawie kompletnej dokumentacji medycznej dotyczącej dotychczasowego leczenia oskarżonego. Płynące z w/w opinii konkluzje były należycie uzasadnione, a Sąd przyjął je za prawdziwe w całej rozciągłości. Opinia pozwala oprzeć na niej ustalenia faktyczne, wymagające fachowych wiadomości z tej dziedziny. W związku z tym, Sąd w pełni podziela wnioski końcowe sformułowane w tej opinii.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia
dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt
1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---

wyjaśnienia oskarżonego P. W. (1) w części

Oskarżony nie przyznał się do zarzucanego mu czynu w pkt I aktu oskarżenia. W swoich wyjaśnieniach wskazał, że co prawda dokonał zaboru telefonu z plecaka K. Z., ale nie stosował wobec pokrzywdzonego gróźb pobicia i pozbawienie życia. Jego wyjaśnienia w tym zakresie są sprzeczne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w tym zeznaniami pokrzywdzonego. K. Z. zeznał, że oskarżony zagroził mu, trzymając w ręku łańcuch o grubych oczkach, że jak nie da mu pieniędzy, telefonu to go „zajebie”. Po czym wziął w kierunku jego szyi zamach łańcuchem i gdyby pokrzywdzony nie zrobił uniku, zostałby nim uderzony. Zeznania pokrzywdzonego w tym zakresie nie budzą wątpliwości. Fakt, że P. W. (1) miał przy sobie łańcuch wynika także z zeznań świadka N. F. i P. G., funkcjonariuszy dokonujących jego zatrzymania, jak i nagrania monitoringu sklepu (...) oraz protokołu przeszukania jego osoby. Pokrzywdzony nie miał żadnego powodu, by bezpodstawnie obciążać oskarżonego.

Sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego są natomiast wyjaśnienia oskarżonego, w których podał, że chciał jedynie zadzwonić z telefonu oskarżonego. Wskazać należy, że oskarżony zaszedł drogę K. Z. w ustronnym, ciemnym miejscu, w ręku trzymał zaś łańcuch o grubych oczkach. Mając na uwadze powyższe okoliczności, nie sposób uznać, że relacja oskarżonego polega na prawdzie.

Na wiarę nie zasługują też wyjaśnienia P. W. (1), w których podał, że po przyjeździe Policji oddał im telefon komórkowy. Z nagrania z monitoringu, jak i zeznań świadków M. K. i A. W., wynika, że gdy zobaczył radiowóz, schował telefon pod doniczkę przy lokalu Stary Młyn. Dopiero na pytanie funkcjonariuszy ujawnił, że schował go pod doniczką.

P. W. (1) w swoich wyjaśnieniach wskazywał też, że wydawało mu się, że plecak K. Z. należy do jego domowników. Miał urojenie, że ktoś zabrał ten plecak z jego domu, dlatego wziął ten plecak i zobaczył, co jest w środku. Jego wyjaśnienia w tej części stanowią przyjęta przez niego linię obrony, udawanie osoby niepoczytalnej miałoby mu zapewnić bezkarność.

Oskarżony przed Sądem nie przyznał się do popełnia czynu zarzucanego mu w pkt II aktu oskarżenia. Na wiarę nie zasługują jego wyjaśnienia złożone przed Sądem, w których podał, że oddalił się z miejsca interwencji, bo został „olany” przez funkcjonariuszy Policji. Z zeznań funkcjonariuszy Policji jednoznacznie wynika, że oskarżony od początku interwencji był pobudzony, agresywny, nie reagował na polecenia oraz że oświadczył, że nie ma czasu, bo spieszy się do apteki, w której kierunku się oddalił. Biegł do momentu, gdy nie doszło do jego upadku.

P. W. (1) zaprzeczył też, zarówno w wyjaśnieniach składnych w postępowaniu przygotowawczym, jak i przed sądem by kopał policjanta. Jego wyjaśnienia w tym zakresie nie zasługiwały na danie im wiary w świetle wiarygodnych zeznań P. F. i P. S.. W toku postepowania nie ujawniono żadnych okoliczności mogących świadczyć o tym, by świadkowie ci celowo przedstawili wersję niekorzystną dla oskarżonego.

W toku postępowania oskarżony sugerował, że jego zachowanie mogło wiązać się z jego stanem zdrowia. P. W. (1) został dwukrotnie poddany badaniu sądowo-psychiatrycznemu. Biegli rozpoznali u P. W. (1) uzależnienie mieszane (alkohol, marihuana, amfetamina) oraz osobowość nieprawidłową, nie będące chorobą psychiczną. Aktualnie nie stwierdzono u oskarżonego objawów schizofrenii ani upośledzenia umysłowego. Stan zdrowia oskarżonego, wbrew jego wyjaśnieniom, nie miał wpływu na popełnienie przez niego zarzucanych mu czynów. Nadto z protokołów badania trzeźwości wynika, że w chwili popełnienia czynów nie znajdował się pod wpływem alkoholu. Nie sposób nie podzielić stanowiska pierwszego zespołu biegłych, że to, że oskarżony nie oddalił się z miejsca zdarzenia nie wynikało z choroby psychicznej oskarżonego tylko z jego poczucia bezkarności.

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
zgodna z zarzutem

1, 4

P. W. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Odnośnie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt I aktu oskarżenia

Art. 280 § 1 kk stanowi, że karze podlega, kto kradnie, używając przemocy wobec osoby lub grożąc natychmiastowym jej użyciem albo doprowadzając człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności.

Rozbój jest przestępstwem, które charakteryzuje się podwójną kierunkowością działania sprawcy. Z jednej strony sprawca działa w celu przywłaszczenia mienia, a chcąc ten cel osiągnąć, stosuje określone w art. 280 k.k. środki zmierzające przez sparaliżowanie woli ofiary do zaboru mienia znajdującego się w jej posiadaniu. Z tego też względu użycie tych środków musi bądź poprzedzać zabór mienia, bądź nastąpić jednocześnie z nim (E. Guzik-Makaruk, E. Pływaczewski, kom. do art. 280 k.k. [w:] Kodeks karny..., red. M. Filar, LEX 2014; postanowienie SN z 16.10.2014 r., II KK 262/14, LEX nr 1565760; wyrok SA w Katowicach z 27.05.1993 r., II AKr 169/93, OSA 1994/2, poz. 8; wyrok SN z 20.11.1972 r., Rw 1161/72, OSNKW 1973/2–3, poz. 40). Zamach na osobę stanowi jednak tylko środek prowadzący do realizacji celu, jakim jest zabór rzeczy w celu przywłaszczenia (postanowienie SN z 16.10.2014 r., II KK 262/14). Nie jest natomiast konieczne, aby osoba pokrzywdzona stawiała sprawcy opór (wyrok SA w Warszawie z 1.12.2004 r., II AKa 464/04, LEX nr 1642177). (Konarska-Wrzosek Violetta (red.), Kodeks karny. Komentarz, wyd. III, Opub.: WKP 2020)

W ocenie Sądu, ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że P. W. (1) w dniu 17 sierpnia 2021 roku przy ul. (...) w W. dokonał rozboju na osobie K. Z.. Oskarżony celowo wybrał ustronne, ciemne miejsce, zaszedł drogę pokrzywdzonemu, groził mu natychmiastowym użyciem przemocy poprzez pobicie i pozbawienie życia, wymachując jednocześnie w jego kierunku metalowym łańcuchem. Następnie wyciągnął plecak znajdujący się w koszyku rowerowym, przeszukał go i dokonał zaboru telefonu komórkowego marki S. o wartości 1.200 złotych. Fakty te wynikają zarówno z zeznań świadka K. Z., jak i częściowo z wyjaśnień oskarżonego. Niewątpliwie zatem oskarżony dopuścił się czynu z art. 280 § 1 kk.

W ocenie Sądu, P. W. (1) działał umyślnie, w formie zamiaru bezpośredniego. Oskarżony chciał zabrać w celu przywłaszczenia mienie pokrzywdzonego i jednocześnie, dążąc do realizacji tego celu, chciał i użył wobec K. Z. gróźb, by dokonać kradzieży. Przy tym, w niniejszej sprawie nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające bezprawność oraz winę, a zatem oskarżonemu można zasadnie można było przypisać sprawstwo w odniesieniu do dokonanego przez niego występku.

Odnośnie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt II aktu oskarżenia

Zgodnie z art. 222 § 1 kk, kto narusza nietykalność cielesną funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.

Naruszeniem nietykalności cielesnej zdaje się każde bezprawne dotknięcie innej osoby czy inny krzywdzący kontakt. Wchodzą tu w grę wszelkie kontakty fizyczne, które są obraźliwe, kłopotliwe czy po prostu niepożądane. Słusznie zauważa Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z 9.08.2012 r., II AKa 137/12, LEX nr 1217652, że: „Naruszeniem nietykalności cielesnej są wszystkie czynności oddziałujące na ciało innej osoby, które nie są przez nią akceptowane. Naruszenie nietykalności cielesnej nie musi łączyć się z powstaniem obrażeń, jednakże musi mieć ono wymiar fizyczny”. Naruszenie nietykalności cielesnej nie musi łączyć się z wywołaniem bólu; jednakże musi być ono fizyczne, tzn. atak musi napotkać ciało pokrzywdzonego, z tym że dla dokonania przestępstwa jest rzeczą obojętną, czy sprawca dotyka ofiary fizycznie. Oczywiście zazwyczaj zachowanie sprawcy polega na bezpośrednim działaniu na ciało innej osoby, głównie przez uderzenie (ale także m.in. uszczypnięcie, ukłucie, targanie za włosy, kopnięcie, polanie wodą), jednak możliwe jest również tzw. działanie pośrednie, a mianowicie oddziaływanie środkami psychicznymi, o ile działa się przez to na ciało (np. nastraszenie kogoś, kto cofa się i uderza o ścianę). (Mozgawa Marek (red.), Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, Opublikowano: LEX/el. 2022)

Jak wskazał Sąd Najwyższy (postanowienie z 24.06.2010 r., II KK 145/10, LEX nr 619619): „Zwrot normatywny «narusza nietykalność cielesną» obejmuje, w istocie, wszelkie możliwe sposoby ingerencji sprawcy w nietykalność cielesną drugiej osoby, w tym również popchnięcie (odepchnięcie)”.

Art. 226 § 1 kk stanowi, że kto znieważa funkcjonariusza publicznego lub osobę do pomocy mu przybraną, podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

Znieważenie tych osób wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 226 § 1 KK, o ile miało miejsce podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. Oznacza to, że znieważanie musi nastąpić w czasie pełnienia obowiązków służbowych i mieć z nimi związek. Obie te przesłanki muszą wystąpić łącznie. (Kodeks karny. Komentarz, red. prof. dr hab. R. S., rok 2021, L.)

Znieważenie polega na uwłaczaniu czci drugiego człowieka przez okazywanie mu pogardy, ubliżanie, obraźliwe zachowanie w stosunku do niego. Chodzi o naruszenie godności człowieka. Istotą znieważenia jest okazanie pogardy, która głębiej wyraża ujemny stosunek do wartości jaką reprezentuje człowiek niż lekceważenie (W. Kulesza, Zniesławienie i zniewaga. Ochrona czci i godności osobistej człowieka w polskim prawie karnym – zagadnienia podstawowe, Warszawa 1984, s. 174). Znieważanie jest tożsame z tym określeniem użytym w art. 216 KK. Chodzi o ubliżanie, naruszające godność osobistą oraz obrażanie, obejmujące uchybienie godności poprzez wypowiadanie niepochlebnych opinii, naruszających dobre imię (R.A. Stefański, Zniewaga: pojęcie i kryteria, [w:] M. Mozgawa (red.), Przestępstwa przeciwko czci i nietykalności cielesnej, Warszawa 2013, s. 148). (Kodeks karny. Komentarz, red. prof. dr hab. R. S., rok 2021, L.)

Nie budzi wątpliwości, że policjanci P. F. i P. S. są funkcjonariuszami publicznymi, o których mowa w art. 222 § 1 kk i art. 226 § 1 kk. Zgodnie z art. 115 § 1 pkt 7 kk, funkcjonariuszem publicznym jest funkcjonariusz organu powołanego do ochrony bezpieczeństwa publicznego albo funkcjonariusz Służby Więziennej. W myśl art. 1 ust. 2 pkt 1 i 2, 2, ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz.U.2021.1882 t.j. z dnia 2021.10.18) do podstawowych zadań Policji należą: ochrona życia i zdrowia ludzi oraz mienia przed bezprawnymi zamachami naruszającymi te dobra, ochrona bezpieczeństwa i porządku publicznego, w tym zapewnienie spokoju w miejscach publicznych oraz w środkach publicznego transportu i komunikacji publicznej, w ruchu drogowym i na wodach przeznaczonych do powszechnego korzystania.

Niewątpliwie do naruszenia nietykalności cielesnej i znieważenia P. F. oraz do znieważenia P. S. doszło podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych. Podejmowali oni wobec czynności w granicach swoich uprawnień, w związku z przejściem przez oskarżonego na drugą stronę jezdni w niedozwolonym miejscu. Zwrócić należy uwagę, że funkcjonariusze Policji ubrani byli w mundury, a zatem oskarżony doskonale zdawały sobie sprawę, kim są pokrzywdzeni.

Bezsprzecznie zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona czynu z art. 222 § 1 kk. Jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, P. W. (1) kopał P. F. po nodze. Bez wątpienia zachowanie oskarżonego mieściło się w kategorii naruszenia nietykalności cielesnej.

Oskarżony nazwał funkcjonariuszy Policji: ,,kurwami”. Ogólnie przyjęte oraz akceptowane normy obyczajowe przemawiają bowiem za uznaniem w/w zwrotu za powszechnie obraźliwy, znieważający i stanowił on wyraz lekceważenia i pogardy, braku szacunku. W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, że słowa oskarżony ubliżył pokrzywdzonym i godził w ich godność, dobre imię. Bezsprzecznie oskarżony dopuściły się czynu z art. 226 § 1 kk.

Występkiem o charakterze chuligańskim, o którym mowa w art. 57a § 1 kk, zgodnie z ustawową definicją zawartą w art. 115 § 21 kk jest występek polegający na umyślnym zamachu na zdrowie, na wolność, na cześć lub nietykalność cielesną, na bezpieczeństwo powszechne, na działalność instytucji państwowych lub samorządu terytorialnego, na porządek publiczny, albo na umyślnym niszczeniu, uszkodzeniu lub czynieniu niezdatną do użytku cudzej rzeczy, jeżeli sprawca działa publicznie i bez powodu albo z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

Zważyć należy, że jednym z warunków przypisania sprawcy popełnienia występku o charakterze chuligańskim jest działanie publiczne, bez powodu albo z oczywiście błahego powodu. W orzecznictwie (patrz wyrok SN z 3 maja 1971 r., OSNKW 1971/10/158) przyjęto, że występkiem o charakterze chuligańskim jest takie zachowanie sprawcy, które będąc przejawem rażącego lekceważenia przez niego podstawowych zasad porządku publicznego jest w stanie wywołać poważniejsze zgorszenie lub oburzenie wśród publiczności, na której oczach rozgrywa się zdarzenia. W sprawie ustalono zaś, że zdarzenie miało miejsce późnym popołudniem w centrum miasta. Nie budzić wątpliwości, że rynek miasta, stanowi miejsce publiczne; jest ono ogólnie dostępne dla nieograniczonej i nieokreślonej liczby osób.

W literaturze przyjmuje się, że znamię działania bez powodu albo z oczywiście błahego powodu należy rozumieć w taki sposób, że nie istnieje racjonalny motyw działania lub działaniu sprawcy brak wszelkiej racji. Mówiąc zatem o działaniu bez powodu należy mieć na względzie działanie bez uzasadnienia, bez racji. Natomiast błahy powód to racja wyraźnie nieproporcjonalna do zewnętrznej przyczyny wywołującej zachowanie sprawcy. W niniejszej sprawie oskarżony bez powodu znieważył sierżanta P. S. i posterunkowego P. F. oraz naruszył nietykalność tego ostatniego, w ocenie Sądu wyłącznie tylko z uwagi na podjętą wobec niego interwencję.

Niewątpliwie P. W. (1) zarzucanego czynu dokonał umyślnie i wykazał rażące lekceważenie porządku prawnego. Nadto miejsce i sposób jego działania mogło być dostrzegalne dla nieokreślonej liczby osób. Zdarzenie miało miejsce w bowiem w centrum miasta. Zachowanie oskarżonego miało zatem charakter chuligański.

Oskarżony zarzucanego mu czynu w pkt I i II aktu oskarżenia dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, będąc skazanym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego II Wydziału Karnego w W. z 24 stycznia 2020 roku w sprawie II K 172/19 na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w całości w okresie od 22 listopada 2018 roku do 17 maja 2021 roku, z zaliczeniem okresu od 26 października 2016 roku do 27 października 2016 roku. W ocenie Sądu należało uznać, że oskarżony zarzuconych mu czynów dopuścił się zatem w warunkach recydywy z art. 64 § 1 kk.

3.2. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.3. Warunkowe umorzenie
postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

P. W. (1)

5, 6

I, II

- art. 280 § 1 kk przewiduje zagrożenie karą od 2 lat do 12 lat pozbawienia wolności,

- wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Sąd miał na względzie stopień społecznej szkodliwości, bacząc przy tym by dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oskarżonego. Sąd miał także na względzie cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, jak też dyrektywy w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd uwzględnił w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na nim obowiązków a także rodzaj i rozmiar ujemnych następstw popełnionego przestępstwa.

- w ocenie Sądu orzeczona kara 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności jest najtrafniejszym środkiem reakcji karnej, jaki można było zastosować wobec P. W. (1)

- kara pozbawienia wolności w orzeczonym wymiarze spełni cele dla niej przewidziane i wdroży oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości. W ocenie Sądu wysokość wymierzonej kary jest zasadna i adekwatna do całokształtu okoliczności ujawnionych w sprawie i odpowiada wymogom prewencji ogólnej, spełniając potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

- Sąd wymierzając karę miał na uwadze wysoki stopień winy oskarżonego. Oskarżony jest osobą dorosłą, nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości co do jego poczytalności, wobec czego w czasie czynu mógł w pełni rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem,

- oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu, Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego należy uznać za bardzo wysoki. W zakresie oceny stopnia społecznej szkodliwości podstawowe znacznie miał rodzaj chronionego dobra prawnego, które oskarżony swym zachowaniem naruszył. Jego czyn godził w większą liczbę dóbr prawnie chronionych (mienie i zdrowie pokrzywdzonego). Oskarżony wszedł w posiadanie mienia należącego do pokrzywdzonego w sposób bezprawny, a sposób jego działania zasługuje na szczególną dezaprobatę. Działał z niskiej, materialnej motywacji. Oskarżony przez swoje zachowanie wykazał się brakiem poszanowania cudzej własności. Sąd miał także na uwadze wysokość wyrządzonej szkody,

- za okoliczność obciążającą Sąd uznał uprzednią karalność oskarżonego, w tym za przestępstwa podobne. W ocenie Sądu oskarżony nie wyciągnął żadnych wniosków z poprzednich skazań.

- Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących

- zgodnie z art. 44 § 2 kk, Sąd może orzec, a w wypadkach wskazanych w ustawie orzeka, przepadek przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa. Konieczne stało się zatem orzeczenie przepadku łańcucha

- w myśl art. 11 § 3 kk, jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów i wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu innych środków przewidzianych w ustawie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów, w związku z czym Sąd wymierzył oskarżonej karę na podstawie art. 222 § 1 kk, który przewiduje zagrożenie grzywną, karą ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3

- wymierzają karę oskarżonemu Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk

- Sąd miał też na uwadze treść art. 57a § l kk, zgodnie z którym skazując za występek o charakterze chuligańskim, sąd wymierza karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości nie niższej od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

- w ocenie Sądu orzeczona kara 1 roku pozbawienia wolności jest najtrafniejszym środkiem reakcji karnej, jaki można było zastosować wobec P. W. (1)

- Sąd wymierzając karę miał na uwadze znaczny stopień winy oskarżonego. Oskarżony jest osobą dorosłą, nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości co do jego poczytalności, wobec czego w czasie czynu mógł w pełni rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem

-oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego jest znaczny. Oskarżony w trakcie interwencji używał wobec funkcjonariuszy Policji słów wulgarnych, obraźliwych, naruszył też nietykalność cielesną jednego z nich. Dał tym samym dowód na to, że nie szanuje powagi funkcjonariuszy publicznych

- za okoliczność obciążającą Sąd uznał uprzednią karalność oskarżonego

- Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących

- na podstawie art. 46 § 1 kk orzeczono wobec oskarżonego obowiązek zapłaty na rzecz pokrzywdzonych P. S. i P. F. kwoty po 1000 złotych tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, co powinno częściowo złagodzić ujemne przeżycia pokrzywdzonych

- na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk połączono wymierzone w punktach 1 i 4 wyroku kary pozbawienia wolności i wymierzono oskarżonemu P. W. (1) łączną karę 4 lat pozbawienia wolności;

- określając wymiar kary łącznej pozbawienia wolności, przy zastosowaniu zasady asperacji, Sąd miał na względzie prewencyjne dyrektywy jej wymiaru i związek podmiotowo - przedmiotowy zachodzący pomiędzy czynami

- pomiędzy przestępstwami popełnionymi przez oskarżonego zachodził bardzo bliski związek czasowy i miejscowy, czyny oskarżonego skierowane były jednak przeciwko innym dobrom prawnym

- za zastosowaniem zasady asperacji przemawiała potrzeba uwzględnienia prewencyjnego oddziaływania kary, tak w znaczeniu prewencji indywidualnej, jak i ogólnej

- P. W. (1) nie wyciągał konstruktywnych wniosków ze swoich poprzednich skazań i dopuścił się popełnienia występków wypełniających znamiona artykułów, za które był już karany. Oskarżony powinien zrozumieć niewłaściwość i bezprawność swych czynów i ponieść odpowiednie konsekwencje prawne

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

P. W. (1)

I, II

- na podstawie art. 230 § 2 kpk (a contrario) dowód rzeczowy w postaci płyty CD-R z zapisem monitoringu sklepu (...) w W. z dnia 17.08.2021 roku, szczegółowo opisany w wykazie dowodów rzeczowych i śladów kryminalistycznych nr I/102/21/P na k. 200 akt, a przechowywany w aktach sprawy w kopercie na k. 108, pozostawiono w aktach sprawy;

oskarżony jest tymczasowo aresztowany do sprawy, wobec czego, na podstawie art. 63 § 1 kk, okres ten należy zaliczyć mu na poczet kary

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował
określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez
stronę

7. KOSZTY PROCESU

Punkt

rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd zasądził od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie na rzecz adwokat M. G. kwotę 1239,84 zł, w tym podatek VAT w stawce 23% tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu sprawowanej na rzecz P. W. (1), mając na uwadze stawki przewidziane w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800 z dnia 2015.11.05), w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 kwietnia 2020 roku (sygn. SK 66/19, OTK-A 2020/13; Dz. U. z 2020 r. poz. 769).

Mając na uwadze sytuację finansową oskarżonego - na podstawie art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił go w całości od ponoszenia kosztów sądowych i kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

8. PODPIS

II K 268/21

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE