Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2014 r. w Tarnowie na rozprawie sprawy

z powództwa M. B.

przeciwko Syndykowi Masy Upadłości (...) S.A. w upadłości z siedzibą w T.

o odprawę pieniężną, nagrodę jubileuszową

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowie Wydziału IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 17 września 2013 r. sygn. akt IV P 181/13

1.oddala apelację;

2.zasądza od pozwanego Syndyka Masy Upadłości (...) S.A. w upadłości likwidacyjnej w T. na rzecz M. B. kwotę 900 zł /słownie: dziewięćset zł 00/100/ tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3.nakazuje pobrać od pozwanego Syndyka Masy Upadłości (...) S.A. w upadłości likwidacyjnej w T. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Tarnowie kwotę 305,65 zł /słownie: trzysta pięć zł 65/100/ tytułem zwrotu kosztów sądowych.

Sygn. akt IV Pa 94/13

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 8 kwietnia 2014 roku

Powódka M. B., w pozwie skierowanym przeciwko Syndykowi Masy Upadłości (...) S.A. w upadłości likwidacyjnej w T., wniosła o zasądzenie od strony pozwanej odprawy pieniężnej w kwocie 5200 zł wraz z ustawowymi odsetkami z tytułu rozwiązania stosunku pracy w trybie określonym przepisami ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników oraz nagrody jubileuszowej za 30-lecie pracy w kwocie 7800 zł, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w płatności świadczenia , a także domagała się zasądzenia odsetek ustawowych od odsetek z tytułu późnienia w wypłacie powyższych świadczeń, liczonych od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. Nadto powódka wniosła o zasądzenie od strony pozwanej na jej rzecz kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa podnosząc , iż powódka nie stała się pracownikiem (...) S.A. w T. na skutek przejęcia części zakładu pracy w rozumieniu art. 23 ¹ k.p., lecz jej stosunek pracy z poprzednim pracodawcą tj. (...) S.A. uległ rozwiązaniu w trybie porozumienia stron. Powódka jako pracownik zatrudniony w 2011r., zdaniem strony pozwanej nie spełniała przesłanek do nabycia nagrody jubileuszowej za 30 lat pracy , a krótszy niż 3 – letni staż pracy u strony pozwanej, uzasadniał wypłacenie odprawy pieniężnej jedynie w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia, a nie trzymiesięcznego wynagrodzenia.

Wyrokiem z dnia 17 września 2013r. sygn. akt IVP 181/13 Sąd Rejonowy w Tarnowie uwzględnił w całości powództwo, zasądzając od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 7800 zł brutto tytułem nagrody jubileuszowej wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 29.06.2012r. do dnia zapłaty ( pkt Ia ) , kwotę 5200 zł brutto tytułem odprawy pieniężnej wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 1.03.2013r. do dnia zapłaty ( pkt Ib ), a ponadto ustawowe odsetki liczone od dnia 8.05.2013r. do dnia zapłaty od odsetek liczonych od kwoty 7800 zł za okres od 29.06.2012r. do 8.05.2013r. (pkt Ic), a także ustawowe odsetki liczone od dnia 8.05.2013r. do dnia zapłaty od odsetek ustawowych liczonych od kwoty 5200 zł za okres od 1.03.2013r. do 8.05.2013r.(pkt Id). W punkcie II wyroku Sąd nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 2600 zł , zaś w punkcie III zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 1817,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu . Ponadto Sąd nakazał pobrać od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 861,63 zł tytułem opłaty od pozwu od której powódka była zwolniona oraz tytułem zwrotu wydatków (pkt IV).

Powyższe rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy oparł na następujących ustaleniach :

Powódka M. B. od dnia 28 czerwca 1982 r. była zatrudniona w (...) w D.. Pracodawca powódki zmieniał nazwę kolejno na Przedsiębiorstwo (...) w D., Przedsiębiorstwo (...) Spółka Akcyjna w (...) S.A. w D.. Począwszy od 31 lipca 1993 r. powódka zajmowała stanowisko starszego referenta w dziale księgowości. Od dnia 4 listopada 2004r. powódka była objęta Zakładowym Układem Zbiorowym Pracy dla Przedsiębiorstwa (...) Spółki Akcyjnej w D. z dnia 31 sierpnia 2004r. Przepisy tego układu przewidywały, iż pracownikom przedsiębiorstwa przysługiwała nagroda jubileuszowa za 30 lat pracy w wysokości 300 % wymiaru, przy czym podstawę wymiaru nagrody jubileuszowej stanowiło średnie miesięczne wynagrodzenie zasadnicze z ostatnich 12-tu miesięcy poprzedzających miesiąc, w którym pracownik nabył prawo do nagrody – za lata przepracowane w jednostkach organizacyjnych drogownictwa, w tym (...) w D. i Przedsiębiorstwie (...) w D..

Sąd Rejonowy dalej ustalił , iż jesienią 2010 r. do D. przyjechali P. B. (dyrektor finansowy (...) S.A. w T.) i M. G. (główny księgowy (...) S.A. w T.). Po rozmowie z nimi główna księgowa (...) S.A. Z. N. (1) przekazała pracownikom działu księgowości, że od stycznia 2011 r. nie będzie księgowości w „spółkach córkach” grupy (...) S.A., gdyż będzie tylko jedna księgowość prowadzona w T.. Od początku roku 2011 Z. N. (1) i I. M. (1) świadczyły pracę w księgowości (...) S.A. w T.. Do nowego miejsca pracy zabrały część dokumentów księgowych i swoje komputery służbowe, a ich pierwszym zadaniem było zamknięcie roku obrachunkowego spółki w D.. Powódka do połowy kwietnia 2011 r. zajmowała się księgowością spółki z D. i otrzymywała ustne telefoniczne polecenia od Z. N. (1), jak również polecenia od prezesa tej spółki. Prezes spółki w D. poinformował ją, że w związku z przeniesieniem księgowości do T. nie może zapewnić dalszej pracy w D.. Wtedy powódka zadzwoniła do T. i M. G. i H. B. przekazali jej, aby przyszła do pracy w T. od 18 kwietnia 2011 r. Od tego dnia powódka rozpoczęła pracę w księgowości (...) S.A. w T., przywożąc ze sobą niezbędne dokumenty księgowe z D.. Dwa dni później pracownik spółki z D. przywiózł powódce jej komputer służbowy z poprzedniego stanowiska pracy. Czwarty i ostatni pracownik księgowości z D. został przeniesiony ze zlikwidowanego działu księgowości do działu logistyki spółki w D.. W T. powódka wraz z I. M. (1) zajmowały się księgowaniem faktur ze spółek zależnych z K., M. i D., jak również pomagały w księgowaniu faktur z T.. Pewnego dnia kierownik działu kadr strony pozwanej przekazał im , że trzeba dopełnić formalności zwolnienia się ze spółki w D. i przyjęcia do spółki w T. zaznaczając, iż musi nastąpić to w takiej formie, że wszystkie trzy księgowe z D. zawnioskują o zwolnienie z D. za porozumieniem stron. Z. N. (1), I. M. (1) i powódka wystosowały do (...) S.A. pisemne wnioski o zwolnienie ich za porozumieniem stron, które zostały uwzględnione , a następnie otrzymały świadectwa pracy stwierdzające, że ich stosunki pracy ze spółką w D. ustały z dniem 14 maja 2011 r. Wszystkie trzy podpisały umowy o pracę ze stroną pozwaną obowiązujące począwszy od dnia 16 maja 2011 r. Przed podpisaniem wniosku o rozwiązanie umowy za porozumieniem stron powódka i I. M. (1) rozmawiały z K. S. (1) i M. G. w sprawie nagrody jubileuszowej i odprawy pieniężnej. Obydwaj twierdzili, że na przejściu nic nie stracą. Pracownice chciały to mieć na piśmie, dlatego strona pozwana w dniu 20 lipca 2011 r. zawarła z nimi aneks nr (...), który przewidywał, że w związku z długoletnim zatrudnieniem w spółce (...) do pracownic będą w całości stosowane postanowienia Porozumienia z dnia (...). zawartego pomiędzy (...) S.A. w T. a organizacjami związkowymi, stanowiącego załącznik nr (...) do Regulaminu Wynagradzania z dnia (...)r.

Od dnia 1 kwietnia 2007 r. w (...) S.A. w T. obowiązywał regulamin wynagradzania pracowników, który w załączniku nr 5 zawierał porozumienie w sprawie obowiązujących ustaleń zawartych w zakładowym układzie zbiorowym pracy. W treści tego porozumienia wskazano, że w związku z objęciem wszystkich pracowników (...) S.A. w T. regulaminem wynagradzania postanawia się, że w stosunku do pracowników, z którymi zawarto obowiązującą umowę o pracę przed 1 marca 2005 r. stosować się będzie ustalenia korzystniejsze dla pracowników zawarte w zakładowym układzie zbiorowym pracy, jak między innymi zasady wypłacania nagród jubileuszowych. W przedmiocie nagród jubileuszowych zakładowy układ zbiorowy pracy stanowił, że pracownikowi przysługuje nagroda jubileuszowa za 30 lat pracy w wysokości 400 % podstawy wymiaru, a warunkiem otrzymania nagrody jubileuszowej jest ciągłe zatrudnienie pracownika w (...) T. przez okres dwóch lat. Regulamin wynagradzania pracowników nie przewidywał prawa do nagrody jubileuszowej.

W dniu 13 czerwca 2012 roku Sąd Rejonowy w Tarnowie ogłosił upadłość (...) S.A. w T. obejmująca likwidację jej majątku. Po ogłoszeniu upadłości księgowość powróciła do spółek zależnych upadłego. Do odtworzonego działu księgowości w D. powróciły Z. N. (1) i I. M. (1) i tylko one pracują w tym dziale.

W dniu 30 listopada 2012r. powódka otrzymała pisemne oświadczenie Syndyka o rozwiązaniu umowy o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, którego upływ oznaczono na dzień 28 lutego 201 r. Powódka otrzymała jednomiesięczną odprawę pieniężną. Miesięczne wynagrodzenie powódki u strony pozwanej to 2600 zł brutto.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd I instancji ocenił, iż powództwo jest w całości uzasadnione

Na wstępie rozważań Sąd Rejonowy wskazał, iż w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich podkreśla się, że dyrektywa Rady Nr 2001/23/WE zapewnia ciągłość stosunków pracy istniejących w ramach jednostki gospodarczej niezależnie od zmiany własności. Decydującym kryterium ustalenia, czy miało miejsce przejście w rozumieniu dyrektywy jest ustalenie, czy dana jednostka organizacyjna zachowuje tożsamość, co w szczególności wynika z ciągłości prowadzenia działalności lub jej wznowienia, bez względu na to, czy jest to działalność podstawowa czy pomocnicza . Pojęcie jednostki gospodarczej odsyła zatem do zorganizowanej zbiorowości osób i składników pozwalających na prowadzenie działalności gospodarczej, która realizuje określony cel i która jest wystarczająco wyodrębniona i niezależna. W ocenie Sądu I instancji zorganizowany zespół pracowników, którzy są wyłącznie i stale przydzieleni do wykonywania wspólnego zadania, może stanowić, gdy nie ma innych środków produkcji, jednostkę gospodarczą . W celu stwierdzenia, czy przesłanki przejęcia jednostki gospodarczej zorganizowanej w sposób stały zostały spełnione, należy zaś uwzględniać wszystkie okoliczności faktyczne, charakteryzujące dane przekształcenie, do których zalicza się w szczególności rodzaj przedsiębiorstwa lub zakładu, o który chodzi, przejęcie lub brak przejęcia składników majątkowych, wartość składników niematerialnych w chwili przejęcia, przejęcie lub brak przejęcia większości pracowników przez nowego pracodawcę, przejęcie lub brak przejęcia klientów, a także stopień podobieństwa działalności prowadzonej przed przejęciem i po nim oraz czas ewentualnego zawieszenia tej działalności

Sąd Rejonowy dalej zauważa, że na gruncie regulacji wynikającej z art. 23 ¹ k.p. zarówno w doktrynie, jak i judykaturze podkreśla się, że istotą przejęcia zakładu w rozumieniu tego przepisu jest przejęcie zakładu pracy lub jego części w znaczeniu przedmiotowym przez nowego pracodawcę, przy czym o przejęciu w tym trybie można mówić nie tylko wtedy, gdy jego przedmiotem są składniki majątkowe, ale także wówczas, gdy dochodzi do przekazania zadań realizowanych do tej pory przez jeden podmiot na rzecz drugiego i to tak zadań pomocniczych (catering, świadczenie usług w zakresie utrzymania czystości itp.), jak również specjalistycznych zadań należących do głównej działalności przedsiębiorstwa (outsourcing) i chociaż przejęcie może być skutkiem czynności prawnych (sprzedaż, dzierżawa itp.), innych zdarzeń prawnych (dziedziczenie) lub wynikiem działania przepisów prawnych i decyzji administracyjnych, to istotna jest nie tyle sama jego prawna podstawa, ile faktyczne objęcie zakładu w posiadanie przez nowego pracodawcę .

Sąd I instancji podkreślił , że zarówno (...) S.A. w (...) S.A. w D. prowadziły działalność gospodarczą w zakresie budowy infrastruktury drogowej i w ramach tej działalności posiadały księgowość. Na skutek decyzji (...) S.A. w T. księgowość wszystkich spółek zależnych, w tym także (...) S.A., została zlikwidowana i skupiona u strony pozwanej. W konsekwencji strona pozwana przejęła wszystkie zadania, które do tej pory były skupione w ramach działu księgowości (...) S.A.. Wraz z przejęciem tych zadań po stronie (...) S.A. ustało zapotrzebowanie na pracowników księgowości a powstało ono po stronie pozwanej. Ponadto – jak zauważa Sąd Rejonowy- wraz z przeniesieniem księgowości z D. do T. zostały przetransferowane dokumenty i dane informatyczne potrzebne do kontynuacji zadań księgowych spółki zależnej z D.. W przypadku księgowości, to właśnie dane księgowe zapisane w postaci papierowej i cyfrowej należy uznać za kluczowy składnik materialny. W początkowym okresie księgowe przeniesione z D. do T. pracowały na sprzęcie komputerowym przywiezionym z D.. W ocenie Sądu I instancji przejęcie zadań, osób i kluczowego mienia pozwala stwierdzić, że strona pozwana przejęła część zakładu pracy, w tym powódkę w trybie art. 23 ¹ k.p.. Przejście części zakładu pracy nastąpiło z mocy prawa, stąd też zawarcie pisemnej umowy o pracę z dnia 16 maja 2011 r. nie niweczy tego skutku. Wskutek przejścia części zakładu pracy na nowego pracodawcę powódka miała zagwarantowane uprawnienia do nagrody jubileuszowej na takich zasadach, jakie obowiązywały u poprzedniego pracodawcy (art. 241 ⁸ § 1 zd. 1 i 2 k.p.). W dniu 20 lipca 2011 r. strony zawarły umowę, nazwaną aneksem nr (...) do umowy o pracę, na podstawie której strona pozwana zastosowała do powódki korzystniejsze warunki niż wynikające z dotychczasowego układu (art. 241 ⁸ § 1 zd. 3 k.p.). Nowe warunki były korzystniejsze ze względu na wyższe kwoty świadczeń. Literalna wykładnia aneksu nr (...), porozumienia z dnia 31 marca 2007 r. i zakładowego układu zbiorowego pracy strony pozwanej nie pozwala na stwierdzenie, że powódka musiała pracować przez dwa lata dla strony pozwanej, aby nabyć uprawnienia do świadczeń z zakładowego układu zbiorowego pracy strony pozwanej. Warunkiem otrzymania nagrody jubileuszowej było ciągłe zatrudnienie pracownika w (...) S.A. T. przez okres dwóch lat, przy czym ów pracownik musiał mieć zawartą umowę o pracę przed 1 marca 2005 r. Oznacza to, że porozumienie z dnia 31 marca 2007 r. obejmowało tylko pracujących wówczas u strony pozwanej pracowników z minimum dwuletnim stażem pracy u strony pozwanej. Zadaniem Sądu Rejonowego , skoro w aneksie nr (...) postanowiono, że do powódki będą w całości stosowane postanowienia porozumienia z dnia 31 marca 2007 r., to powódkę uznano za osobę spełniającą kryterium zawarcia umowy przed dniem 1 marca 2005r. i za posiadającą minimalnie dwuletni staż pracy u strony pozwanej. W innym przypadku powódka nie mogła spełnić kryterium zawarcia obowiązującej umowy o pracę przed 1 marca 2005r., skoro strona pozwana formalnie zawarła ją 16 maja 2011r. Sąd I instancji uznał więc, że skoro strony wiązała umowa o pracę nieprzerwanie od dnia 28 czerwca 1982 r., to do powódki ma zastosowanie porozumienie zawarte w załączniku nr 5 do regulaminu wynagradzania pracowników, które zastrzega, że w stosunku do pracowników, z którymi zawarto obowiązującą umowę o pracę przed 1 marca 2005r., stosuje się ustalenia korzystniejsze dla pracowników zawarte w zakładowym układzie zbiorowym pracy w zakresie zasad wypłacania nagród jubileuszowych. Powódka posiada 30 lat pracy, w tym 2-letni nieprzerwany zakładowy staż pracy u strony pozwanej, o których mowa w załączniku nr 9 zakładowego układu zbiorowego pracy, dlatego przysługiwała jej nagroda jubileuszowa w wysokości 400 % podstawy wymiaru, czyli 10 400 zł brutto (400 % miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego brutto powódki u strony pozwanej). Powódka jednak zażądała jedynie kwoty 7800,00 zł brutto, więc taką kwotę zasądzono (pkt 1 lit. a wyroku).

Sąd Rejonowy podkreślił, iż przy ponad 30-letnim stażu pracy powódki u strony pozwanej Syndyk słusznie zastosował trzymiesięczny okres wypowiedzenia (art. 36 § 1 pkt 3 i § 11 k.p.). Stosunek pracy został rozwiązany z przyczyn leżących wyłącznie po stronie pozwanej, a to uzasadnia przyjęcie, iż zostały spełnione przesłanki określone w art. 10 ust. 1 w zw. z art. 8 ust. 1 pkt 3
i ust. 2 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania
z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2003 r. Nr 90, poz. 844 z późn.). Należna powódce odprawa pieniężna wynosi więc 7800,00 zł brutto art. 8 ust. 3 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2003 r. Nr 90, poz. 844 z późn.). Powódka nabyła prawo do nagrody jubileuszowej w dniu 28 czerwca 2012 r., a prawo do odprawy pieniężnej w dniu 28 lutego 2013 r., dlatego zasadne jest żądanie powódki zasądzenia ustawowych odsetek odpowiednio od dnia 29 czerwca 2012 r. i od dnia 1 marca 2013 r. (art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 300 k.p.). Natomiast żądanie odsetek ustawowych od zaległych odsetek jest zasadne wobec uwzględnienia w całości roszczeń powódki wymienionych w punkcie 1 lit. a i b pozwu. Powództwo zostało wytoczone w dniu 8 maja 2013 r. i od tego dnia należy liczyć odsetki (art. 482 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 300 k.p.).

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na zasadzie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.) oraz opłata od pełnomocnictwa. Wobec faktu, że powódka była ustawowo zwolniona od obowiązku zapłaty opłaty od pozwu, która wynosi 650 zł (art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594 ze zm.), zaś strona pozwana przegrała sprawę, zobowiązana jest do uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa wspomnianej opłaty (art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594 ze zm.). Poniesione przez Skarb Państwa wydatki zostały ustalone postanowieniem z dnia 13 sierpnia 2013 r., a skoro strona pozwana przegrała sprawę, to obowiązana jest do ich zwrotu (art. 113 ust. 1 w zw. z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594 ze zm.)

Apelację od tego wyroku wniosła strona pozwana , zaskarżając powyższy wyrok w całości i zarzucając mu naruszenie prawa materialnego tj.

1)  art. 23 ¹ k.p. poprzez błędną wykładnię, a w rezultacie bezpodstawne przyjęcie, iż rozwiązanie przez powódkę umowy o pracę z (...) S.A. i rozpoczęcie świadczenia pracy w (...) S.A. w T. należy interpretować jako przejście części zakładu w rozumieniu art. 23 ¹ k.p, a w konsekwencji nieuprawnione przyjęcie, iż roszczenie Powoda o wypłatę nagrody jubileuszowej i odprawy jest uzasadnione, podczas gdy powierzenie przez (...) S.A. i pozostałe spółki grupy (...) prowadzenia księgowości (...) S.A. stanowi wyraz prawnie dopuszczalnego porozumienia o powierzeniu przez pracodawcę wykonywania zadań pomocniczych podmiotowi zewnętrznemu (outsourcing),

2)  błędną wykładnię postanowień Porozumienia z dnia 31 maja 2007r., stanowiącego załącznik nr 5 do regulaminu wynagradzania z dnia 31 marca 2007 r. (porozumienie) oraz Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy obowiązującego w (...) S.A. ( z.u.z.p.) i nieprawidłowe przyjęcie, że warunkiem otrzymania przez pracownika nagrody jubileuszowej na podstawie z.u.z.p., było ciągłe zatrudnienie pracownika w (...) S.A. T. (poprzedniku prawnym (...) S.A.) przez okres dwóch lat, przy czym pracownik musiał mieć umowę o pracę zawartą przed 1 marca 2005 r., a w konsekwencji uznania, iż w niniejszej sprawie miało miejsce przejście części zakładu pracy, bezpodstawne przyjęcie, że powódka spełnia te kryteria, podczas gdy postanowienia rzeczonego porozumienia w istocie tylko określą krąg pracowników objętych tym porozumieniem, natomiast zakres przedmiotowy i przesłanki nabycia prawa do nagrody jubileuszowej określa Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy, którego postanowienia nie zostały zmodyfikowane w Aneksie nr (...) z dnia 20 lipca 2011 r. do umowy o pracę.

Strona apelująca zarzuciła także naruszenie prawa procesowego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy tj:

1) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie oceny zebranego materiału dowodowego w sposób nie wszechstronny i dowolny oraz nasuwający zastrzeżenia z punktu widzenia zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w szczególności poprzez::

a) błędną ocenę zeznań świadków, że przejęcie zadań działu księgowości wszystkich
spółek-córek przez (...) S.A. nastąpiło wyłącznie na skutek jednostronnej decyzji
(...) S.A., podczas gdy z zeznań świadków, zwłaszcza M. G.
jednoznacznie wynika, iż nastąpiło to w ramach porozumienia zawartego pomiędzy
wszystkimi spółkami grupy (...)

b) wyprowadzenie niewłaściwych wniosków z zeznań świadków i strony powodowej, którzy wyraźnie wskazali, że (...) S.A. nie przejął żadnych składników materialnych (...) S.A. , a także bezpodstawne uznanie, że poprzez krótkotrwałe świadczeniem przez pracowników pracy na komputerach przywiezionych ze spółki w D., które i tak w dalszym ciągu pozostawały na stanie (...) S.A. doszło do przejęcia części majątku ruchomego (...) SA,

c)  niewłaściwą ocenę zeznań świadków i strony powodowej, w zakresie przejęcia przez powódkę i I. M. (1) zadań dotychczas realizowanych w ramach księgowości spółki w D., podczas gdy z zeznań świadków i dokumentacji znajdującej się w aktach sprawy wynika, że otrzymały one całkiem nowy zakres obowiązków, związany bardziej z obsługą pozostałych spółek grupy P.

d)  błędną ocenę zeznań strony powodowej w zakresie okoliczności i przyczyn dotyczących ustania stosunku pracy w (...) SA. i jej podjęcia w (...) SA, z których wynika, że podjęcie pracy przez Powoda u strony pozwanej wystąpiło wyłącznie z jej inicjatywy, a nie na skutek jej przejęcia i zapotrzebowania na obsługę księgową dotyczącą (...) S.A., a w przypadku braku tej inicjatywy stosunek pracy Powoda w (...) S.A. zostałby rozwiązany w związku z likwidacją jego stanowiska pracy,

2)  art. 328 § 2 k.p.c. przez niepełne uzasadnienie zaskarżonego wyroku, polegające na braku wskazania w uzasadnieniu motywów dotyczących sposobu dokonanej przez Sąd wykładni postanowień porozumienia i z.u.z.p., a także nieprzedstawienie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku pełnego wywodu wraz z oceną dowodów,

3)  art. 321 k.p.c. poprzez orzekanie przez Sąd w niniejszej sprawie w oparciu o podstawę faktyczną nie wskazaną przez Powoda, albowiem sformułowanie przez profesjonalnego pełnomocnika żądania pozwu w zakresie roszczenia o nagrodę jubileuszową w oparciu o postanowienia z.u.z.p., stanowiło uzupełnienie okoliczności faktycznych określających żądanie pozwu, które wiążą Sąd.

Apelujący wnosił zatem zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania wraz z obowiązkiem orzeczenia o kosztach postępowania za obie instancje.

W uzasadnieniu apelacji podniesiono , iż nie zostały w przedmiotowej sprawie spełnione przesłanki z art. 23 ¹ k.p., gdyż powierzenie przez (...) S.A. i pozostałe spółki grupy (...) prowadzenia księgowości (...) S.A. stanowi wyraz prawnie dopuszczalnego porozumienia o powierzeniu przez pracodawcę wykonywania zadań pomocniczych podmiotowi zewnętrznemu (outsourcing). Apelujący odwołał się do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 kwietnia 2010 r. I PK 210/09) w świetle którego powierzenie przez pracodawcę wykonywania zadań pomocniczych podmiotowi zewnętrznemu świadczącemu usługi w tym zakresie (outsourcing) nie może stanowić przejścia części zakładu pracy na innego pracodawcę (art. 23 ¹ § 1 k.p.), jeżeli nie przemawia za tym kompleksowa ocena takich okoliczności, jak rodzaj zakładów, przejecie składników majątkowych i niematerialnych, przejęcie większości pracowników, przejęcie klientów, a zwłaszcza stopień podobieństwa działalności prowadzonej przed i po przejęciu zadań. Powierzenie kompleksowej obsługi jednego podmiotu wyspecjalizowanym przedsiębiorcom, świadczącym usługi w oznaczonym zakresie (tzw. outsourcing) – może zatem stanowić przejęcie części zakładu pracy w rozumieniu art. 23 ¹ k.p., ale ocena w tym zakresie musi być odniesiona do konkretnych okoliczności faktycznych rozpoznawanej sprawy. Apelujący za Sądem Najwyższym odwołał się do dyrektywy Rady 2001/23/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów oraz jego wykładni przyjmowanej w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. W ocenie apelującego z orzecznictwa ETS wynika generalny wniosek, że kryterium decydującym o uznaniu za rzeczywiste przeniesienia przedsiębiorstwa lub jego części jest zachowanie tożsamości jednostki gospodarczej, które wynika przede wszystkim z rzeczywistego kontynuowania lub przejęcia przez nowego pracodawcę tej samej działalności gospodarczej lub działalności podobnej .Zdaniem strony pozwanej w okolicznościach przedmiotowej sprawy mamy do czynienia z przekazaniem przez firmę budowlaną wykonywania zadań pomocniczych działu księgowości, mającej największe doświadczenie i rozbudowaną strukturę w grupie kapitałowej spółce (...) S.A.. Przeprowadzenie testu porównawczego istotnych okoliczności przemawiających za uznaniem, że doszło do przejęcia części zakładu pracy z konkretnymi ustaleniami faktycznymi w niniejszej sprawie i ich kompleksowa ocena zgodnie z wytycznymi zawartymi we wskazanym powyżej wyroku Sądu Najwyższego, w ocenie Pozwanego daje wynik negatywny.

Strona apelująca dalej wykazywała , iż pozwany nie przejął żadnego mienia spółki w D., a tym bardziej mienia o charakterze kluczowym. Nie nastąpiło także przejęcie większości pracowników (...) S.A. . W przedmiocie zaś przejęcia zadań spółki w D. przez stronę pozwaną wskazała, iż ta przesłanka mogła zostać spełniona co najwyżej odnośnie Pani Z. N. (1) i I. M. (1), które rozpoczęły świadczenie pracy w (...) S.A. w styczniu 2011r. i ich pierwsze zadanie polegało na zamknięciu roku obrachunkowego w (...) S.A. Natomiast powódka od początku swej pracy u strony pozwanej, tj. od kwietnia 2011 r. otrzymał całkiem nowy zakres zadań związany głównie z dekretacją i księgowaniem faktur VAT ze spółki (...) S.A., (...) Sp. z o.o. oraz (...) Sp. z o.o., a jej zatrudnienie u strony pozwanej nie było związane z przejęciem zadań spółki w D. i zapotrzebowaniem na pracownika obsługującego księgowość tego podmiotu. Prawidłowa ocena stanu faktycznego niniejszej sprawy, w oparciu o kryteria zaprezentowane w orzecznictwie Sądu Najwyższego i Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, winna doprowadzić Sąd Rejonowy do wniosku, iż powierzenie przez (...) S.A. i pozostałe spółki grupy (...) prowadzenia księgowości (...) S.A. nastąpiło na skutek zawarcia zgodnego z prawem porozumienia o powierzeniu przez pracodawcę wykonywania zadań pomocniczych podmiotowi zewnętrznemu (outsourcing).

W ocenie pozwanego Sąd Rejonowy dopuścił się naruszenia art. 233 § 1 k.p.c, poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie oceny zebranego materiału dowodowego w sposób nie wszechstronny i dowolny oraz nasuwający zastrzeżenia z punktu widzenia zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, co także miało wpływ na przyjęcie przez Sąd I instancji, iż okoliczności niniejszej sprawy wskazują, iż miało miejsce przejście części zakładu pracy na stronę pozwaną. Pozwany wskazywał, iż Sąd dokonał błędnej oceny zeznań świadków, iż przejęcie zadań działu księgowości wszystkich spółek-córek przez (...) S.A. nastąpiło wyłącznie na skutek jednostronnej decyzji (...) S.A. Podobnie w ocenie pozwanego, Sąd Rejonowy wyprowadził niewłaściwe wnioski z zeznań świadków i strony powodowej, którzy wyraźnie wskazali, że (...) S.A. nie przejął żadnych składników materialnych (...) S.A. poza danymi księgowymi, których wbrew stanowisku Sądu nie można uznać za mienie spółki (...) SA, lecz za materiał niezbędny do wykonywania pracy na stanowisku księgowej. Zdaniem apelującego Sąd Rejonowy bezpodstawnie uznał, że poprzez krótkotrwałe świadczeniem przez pracowników pracy na komputerach przywiezionych z (...) SA, które i tak w dalszym ciągu pozostawały na stanie (...) S.A doszło do przejęcia części majątku ruchomego . Zdaniem strony apelującej, Sąd Rejonowy przeprowadził niewłaściwą ocenę zeznań świadków i strony powodowej, w zakresie przejęcia przez powódkę i I. M. (1) zadań dotychczas realizowanych w ramach księgowości spółki w D., podczas gdy z zeznań świadków i Powoda wynika, że zwłaszcza Powód i Pani M. otrzymały całkiem nowy zakres czynności . Wszystkie te uchybienia dotyczące nieprawidłowej, rozszerzającej wykładni art. 23 ¹ k.p., opartej na kryteriach nie wynikających z orzecznictwa Sądu Najwyższego i Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości oraz wadliwa ocena przeprowadzonych dowodów – zdaniem strony apelującej - doprowadziły Sąd do mylnego przekonania, że w niniejszej sprawie miało miejsce przejście części zakładu pracy w rozumieniu art. 23 ¹ k.p., a w konsekwencji uznanie za usprawiedliwione roszczenia powódki. Tym samym nie można uznać za prawdziwe ustalenia Sądu, iż strony wiązała umowa o pracę nieprzerwanie od dnia 28 czerwca 1982 r. W konsekwencji nieusprawiedliwione jest uznanie, że powódce przysługuje odprawa w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia na podstawie art. art. 10 ust. 1 w zw. z art. 8 ust 1 pkt 3 i ust. 2 ww. ustawy. (...) S.A. i powódka zawarli bowiem skutecznie umowę o pracę dopiero w dniu 16 maja 2011r., a związku z tym staż pracy powódki do dnia rozwiązania jego stosunku pracy wynosił niecałe 2 lata, co w pełni uzasadniało dokonanie przez Syndyka wypłaty odprawy pieniężnej w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia. Z tego też względu roszczenie powódki o wypłatę nagrody jubileuszowej na podstawie z.u.z.p. obowiązującego w (...) S.A. należy uznać za całkowicie nieuzasadnione. Skoro w niniejszej sprawie nie miało miejsca przejście części zakładu pracy na stronę pozwaną, a stosunek pracy powódki ze spółką w D. nawiązany w dniu 28 czerwca 1982 r. uległ skutecznemu rozwiązaniu z dniem 14 maja 2011 r., to powódka nie osiągnęła wymaganego stażu pracy 30 lat, uprawniającego go do otrzymania nagrody jubileuszowej w wysokości 300% podstawy wymiaru, na podstawie z.u.z.p. istniejącego w spółce w D.. W ocenie pozwanego przeprowadzona przez Sąd interpretacja postanowień Porozumienia z dnia 31 marca 2007 r. o stosowaniu korzystniejszych postanowień zawartych w z.u.z.p. w zakresie zasad wypłacania nagród jubileuszowych narusza podstawowe zasady wykładni prawa, zwłaszcza reguły logiki. Zdaniem strony pozwanej postanowienia Porozumienia z dnia 31 marca 2007 r. określają wyłącznie krąg podmiotowy pracowników w stosunku do których miały być stosowane postanowienia z.u.z.p w zakresie m.in. zasad wypłaty nagród jubileuszowych., a więc w stosunku do pracowników, z którymi obowiązującą umowę o pracę zawarto przed 1 marca 2005 r. Wbrew twierdzeniom Sądu Rejonowego przedmiotowe porozumienie nie wprowadzało warunku dwuletniego stażu pracy u strony pozwanej. Jest to jedno z kryteriów przedmiotowych do wypłaty nagrody jubileuszowej, określone w z.u.z.p. Podobnie warunkiem nabycia nagrody jubileuszowej nie było zatrudnienie przed 1 marca 2005 r., albowiem ta data miała znaczenie dla określenia kręgu adresatów porozumienia. Pozwany zatem wskazuje, że samo Porozumienie określało wyłącznie kryterium podmiotowe, tj. osoby podlegające jego postanowieniom, natomiast kryteria przedmiotowe, tj. zasady wypłaty nagrody jubileuszowej, określone zostały w z.u.z.p. i te warunki obowiązywały niepodzielnie wszystkie podmioty, których dotyczyły postanowienia porozumienia. Natomiast poprzez zawarcie z powódką Aneksu nr (...) z dnia 20 lipca 2011 r., grono osób uprawnionych do nagrody jubileuszowej zostało uzupełnione o powódkę , jednakże w żaden sposób nie zwalniało to powodke ze spełnienia wymogów określonych w z.u.z.p., w tym z wymogu posiadania co najmniej dwuletniego zakładowego stażu pracy u strony pozwanej. Aneks nr (...) bowiem w żaden sposób nie modyfikował przesłanek dotyczących nabycia prawa do nagrody jubileuszowej. Powódka , celem uzyskania nagrody jubileuszowej za 30 lat pracy, na podstawie z.u.z.p., musiała osiągnąć nie tylko ogólny staż pracy w tym wymiarze, lecz także dwuletni staż zakładowy. Tego wymogu jednak nie spełniła, w związku z czym nie była uprawniona do nabycia nagrody jubileuszowej za 30 lat pracy.. W ocenie pozwanego, Sąd w tym zakresie dopuścił się także naruszenia art. 328 § 2 k.p.c, albowiem dokonując całkowicie arbitralnej wykładni postanowień Porozumienia z dnia 31 lipca 2007 r. i z.u.z.p. w uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia pominął motywy i wywód prawny umożliwiający ocenę prawidłowości przeprowadzonej interpretacji.

Dodatkowo pozwany wskazuje, iż w jego ocenie Sąd Rejonowy dopuścił się także naruszenia art. 321 k.p.c, zgodnie z którym Sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie. W niniejszej zaś sprawie Powód, sformułował żądanie pozwu w zakresie nagrody jubileuszowej wyłącznie w oparciu o postanowienia z.u.z.p. obowiązującego w D. wskazując, iż z uwagi na przejście części zakładu pracy na (...) S.A. stał się on stroną dotychczasowej umowy o pracę Powoda, a modyfikacja tego stosunku dokonana Aneksem nr (...) z dnia 20 lipca 2011 r. o stosowaniu wobec Powoda w całości postanowień Porozumienia z dnia 31 marca 2007 r. była nieskuteczna, albowiem regulacje z.u.z.p. obowiązującego w (...) S.A., w zakresie obowiązku posiadania dwuletniego zakładowego stażu pracy były niekorzystne dla Powoda, a w związku z czym postanowienia tego aktu nie mogły mieć zastosowania wobec Powoda. Natomiast Sąd Rejonowy orzekł o uprawnieniu Powoda do nagrody jubileuszowej w oparciu o postanowienia z.u.z.p. obowiązującego w (...) S.A., w którym jednym z warunków uzyskania prawa do nagrody było posiadanie co najmniej dwuletniego stażu pracy.

W odpowiedzi na apelację powódka wnosiła o jej oddalenie podnosząc, iż podniesione przez pozwanego w apelacji zarzuty są bezzasadne. W szczególności bezzasadny jest zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 23 ¹ k.p. , bowiem wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, słusznie Sąd Rejonowy w uzasadnieniu swojego wyroku wskazał, iż z okoliczności niniejszej sprawy wynika, że nastąpiło przejście części zakładu pracy (...) S.A. na (...) S.A., albowiem na skutek decyzji (...) S.A. księgowość wszystkich spółek zależnych, w tym (...) S.A. została zlikwidowana i skupiona u strony pozwanej, a w konsekwencji pozwana przejęła wszystkie zadania, które do tej pory były realizowane w ramach działu księgowego (...) S.A. . Zdaniem powódki żaden przepis prawa pracy nie wyłącza stosowania art. 23 ¹ k.p. do umów kwalifikowanych jako umowy outsourcingowe, a wręcz przeciwnie - przepis art. 23 ¹ k.p., będąc przepisem reguluje skutki prawne przejścia całości lub części zakładu pracy na innego pracodawcę, bez względu na to czy zawarte między przedsiębiorcami porozumienie będzie miało za swój przedmiot przekazanie funkcji i zadań o charakterze pomocniczym, czy jakimkolwiek innym, jeżeli tylko zaistnieją przesłanki do jego zastosowania. Powódka zauważa, iż również w przytoczonym przez stronę pozwaną uzasadnieniu orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 13 kwietnia 2010 r. sygn. akt I PK 210/09, Sąd Najwyższy wyraźnie podkreślił - co umknęło uwadze pozwanego - „że wykładnia prawa Unii Europejskiej oraz art. 23 ¹ k.p. i jego zastosowanie musi w pierwszej kolejności uwzględniać ochronny wobec pracowników charakter tych przepisów. Chodzi więc o taka wykładnię i zastosowanie przepisów, aby nastąpiło zachowanie miejsca pracy (kontynuacja zatrudnienia) przez pracowników w razie przekształceń (własnościowych, organizacyjnych, kompetencyjnych) po stronie pracodawców." Powódka podkreśliła, że obecna treść art. 23 ¹ k.p. wzorowana jest na postanowieniach dyrektywy Rady 2001/23/WE z dnia 12 marca 2001 r. (wcześniej dyrektywy 77/187) w sprawie zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub ich części. Założeniem zaś dyrektywy jest zapewnienie, by restrukturyzacja przedsiębiorstw w ramach wspólnego rynku nie pociągała za sobą negatywnych skutków dla pracowników tych przedsiębiorstw, w związku z tym, jej przedmiotem jest zagwarantowanie ciągłości umów lub stosunków pracy z przejmującym pracodawcą, bez ich zmiany, a to w celu zapobieżenia pogorszeniu sytuacji pracowników, których dotyczy przejęcie, z samego tylko powodu przejęcia. Definiując tożsamość przejmowanej działalności nie należy stosować schematycznych rozwiązań, lecz dla stwierdzenia, czy przesłanki przejęcia jednostki gospodarczej zorganizowanej w sposób stały zostały spełnione, należy wziąć pod rozwagę wszystkie okoliczności faktyczne, które charakteryzują dane zachowanie. Przeprowadzanie testu na zasadzie zero-jedynkowej, jak tego oczekuje pozwany, nie tylko wypaczałoby sens i cel art. 23 ¹ k.p. i wspomnianej dyrektywy, ale byłoby wprost sprzeczne zarówno z polskim jak i unijnym prawem oraz orzecznictwem ETS. Istotny jest bowiem jedynie fakt przejęcia tych składników materialnych przez (...) S.A. wraz z przejęciem (...) S.A. To, że przejęty sprzęt informatyczny „nadal był na stanie (...) S.A. wynika z nieprawidłowości działań pozwanego (a w ślad za nim (...) S.A.), który nie kwalifikując dokonanego przez siebie przejęcia obsługi księgowej, jako przejęcia części zakładu pracy w trybie art. 23 ¹ k.p., nie ujął zmian dotyczących składników majątkowych w swoich księgach, co nie ma jednak najmniejszego znaczenia dla oceny prawnej przejęcia części zakładu pracy w trybie art. 23 ¹ k.p. Zdaniem strony powodowej kompleksowa ocena stanu faktycznego sprawy, doprowadziła Sąd Rejonowy w Tarnowie do słusznego przekonania, że w niniejszej sprawie w istocie doszło do przejęcia części zakładu pracy (...) S.A., w tym Powoda, przez stronę pozwaną w trybie art. 23 ¹ k.p.

W ocenie powódki również podniesiony przez stronę pozwaną zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 §1 k.p.c. należy uznać za całkowicie chybiony. Sąd bowiem dokonał wszechstronnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego biorąc pod rozwagę wszystkie okoliczności faktyczne niniejszej sprawy. Ocena dokonana przez Sąd I instancji - wbrew niezasadnym twierdzeniom pozwanego - opiera się na wnioskach wypływających z doświadczenia życiowego i bynajmniej nie ma charakteru dowolnego, ani sprzecznego z zasadami logicznego rozumowania.

Słuszne jest również zdaniem powódki, stanowisko Sądu Rejonowego w przedmiocie skuteczności zawarcia aneksu nr (...) z dnia 20 lipca 2011 r. mocą którego do Powoda mają zastosowanie postanowienia porozumienia z dnia 31 marca 2007 r. (dalej: porozumienie) Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy obowiązującego w (...) S.A. (dalej: z.u.z.p.), Skoro bowiem warunkiem otrzymania przez pracownika nagrody jubileuszowej na podstawie z.u.z.p. było ciągłe zatrudnienie pracownika w (...) S.A. T. (poprzedniku prawnym (...) S.A.) przez okres dwóch lat, a pracownik musiał mieć umowę o pracę zawartą przez 1 marca 2005 r., to słusznie Sąd I instancji uznał, że powódka została uznana przez (...) S.A. za osobę spełniającą te kryteria, gdyż w innym wypadku nie mógła spełnić wymogu zawarcia obowiązującej umowy o pracę przez dniem 1 marca 2005 r. skoro strona pozwana formalnie zawarła ją 16 maja 2011 r. Skoro zaś strony wiązała nieprzerwanie umowa o pracę od dnia 28 czerwca 1982 r. to trafnie Sąd I instancji uznał, że do powódki ma zastosowanie porozumienie, które zastrzega, że do pracowników, z którymi obowiązującą umowę o pracę zawarto przed 1 marca 2005 r. stosuje się ustalenia korzystniejsze zawarte w z.u.z.p. w zakresie nagród jubileuszowych i zasad ich przyznawania. Z uwagi na to, że powódka posiada staż pracy wynoszący 30 lat w tym 2-letni nieprzerwany zakładowy staż pracy u strony pozwanej, zasadnie Sąd I instancji uznał, że należna jej nagroda jubileuszowa wynosi 400% podstawy wymiaru czyli kwotę 10.400 zł, brutto. Z uwagi na to, że żądanie pozwu dotyczyło jedynie kwoty 7.800 zł brutto tj. 300% podstawy wymiary, a sąd nie może orzekać ponad żądanie, zasadnie Sąd I instancji zasądził tą właśnie kwotę. Z uzasadnienia wyroku wynika, że skoro strony zawarły Aneks nr (...), który przewidywał, że do powódki mają zastosowanie postanowienia porozumienia o stosowaniu korzystniejszych postanowień zawartych w z.u.z.p. w zakresie wypłacania nagród jubileuszowych, to powódka musiała zostać uznana przez (...) S.A za osobę spełniającą kryteria wymagane porozumieniem i z.u.z.p. tj. 30 letniego stażu pracy, w tym 2-letniego nieprzerwanego zakładowego stażu pracy u strony pozwanej. Podniesiony zatem przez stronę pozwaną zarzut naruszenia postanowień porozumienia z dnia 31 maja 2007 r., stanowiącego załącznik nr (...) do regulaminu wynagradzania z dnia 31 marca 2007 r., oraz Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy obowiązującego w (...) S.A. nie znajduje uzasadnienia. Nie znajduje również uzasadnienia podniesiony przez pozwanego zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 328 §2 k.p.c. poprzez rzekomą arbitralną wykładnię postanowień z dnia 31 lipca 2007 r. oraz z.u.z.p. Dokonana bowiem przez Sąd I instancji wykładnia postanowień Aneksu nr (...), porozumienia i z.u.z.p. - wbrew zarzutom strony pozwanej - jest spójna, logiczna i znajduje oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Uzasadnienie zawiera wszystkie elementy pozwalające na weryfikację stanowiska sądu, sfera motywacyjna została ujawniona przez Sąd Rejonowy w sposób jak najbardziej umożliwiający poddanie jej ocenie instancyjnej.

Za całkowicie chybiony należy uznać również podniesiony przez stronę pozwaną zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 321 k.p.c. W wydanym przez siebie wyroku Sąd Rejonowy zasądził bowiem jedynie kwotę żądaną przez powódkę, uznając zasadność jej roszczeń. Bez znaczenia - wbrew zarzutom pozwanego - jest to, że Sąd I instancji orzekł w sprawie nagrody jubileuszowej w oparciu o inną podstawę prawną niż wskazana przez stronę powodową. Sąd bowiem - na co wskazuje zresztą sam pozwany - nie jest związany wskazaną przez stronę podstawą prawną roszczenia. Powód ma obowiązek przytoczyć fakty uzasadniające zgłoszone roszczenie, natomiast kwalifikacja prawna stanu faktycznego należy do sądu. Jak wnika z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 listopada 2012 r., sygn. akt III CSK 73/2012: „Granice żądania w rozumieniu art. 321 § 1 k.p.c. określa przede wszystkim wysokość dochodzonych roszczeń, co oznacza, że sąd nie może uwzględnić roszczenia w większej wysokości niż żądał powód (zasądzić ponad żądanie). Przepis ten, określając granice wyrokowania, wskazuje również, że sąd nie może wyrokować co do rzeczy, która nie była przedmiotem żądania, czyli zasądzić coś innego niż strona żądała (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 października 2010 r. III UK 20/2010). (...) Wskazana przez stronę powodową podstawa prawna żądania nie jest przeszkodą do uwzględnienia żądania na innej podstawie prawnej, na podstawie faktycznej określonej pozwem, zgodnie z zasadą da mihi factum, dabo tibi ius (por. wyroki: z dnia 5 września 2002 r. II CKN 829/2000, z dnia 15 kwietnia 2003 r. V CKN 115/2001, z dnia 18 marca 2005 r. II CK 556/2004 OSNC 2006, nr 2 poz. 38, z dnia 24 maja 2007 r. V CSK 25/2007 OSNC-ZD 2008, nr 2 poz. 32, z dnia 1 kwietnia 2011 r. III CSK 220/2010, z dnia 18 sierpnia 2011 r. I CSK 44/2011). Sąd Rejonowy, wbrew zarzutom strony pozwanej, nie orzekł ponad żądanie zgłoszone w pozwie, lecz o zgłoszonym żądaniu i w jego granicach na podstawie odmiennej, od dokonanej przez powódkę, oceny prawnej faktów wskazanych przez nią w pozwie.

Sąd Okręgowy w wyniku uzupełnienia postępowania dowodowego ustalił co następuje:

Pomysł i inicjatywa przejęcia zadań w zakresie księgowości od spółek córek wchodzących w skład grupy kapitałowej do (...) S.A. w T. powstał w spółce dominującej jeszcze w 2010r. i pod koniec tego roku , przedstawiciele (...) S.A. w T. informacje takie przekazali między innymi pracownikom działu księgowości (...) S.A. Konsolidacja księgowości była podyktowana nie tyle chęcią obniżenia kosztów całej grupy kapitałowej czy istotnego zredukowania zatrudnienia, co wymogami dotyczącymi sprawozdawczości i raportowania całej grupy kapitałowej na rzecz litewskiego udziałowca większościowego. Łatwiej było bowiem wykonywać te zadania w sytuacji, gdy księgowość całej grupy kapitałowej skupiona była w jednym miejscu.

W (...) S.A wyodrębniony był dział księgowości, którym kierowała główna księgowa Z. N. (1). Podległa ona bezpośrednio prezesowi spółki i była przełożonym dla pozostałych 3 pracowników tego działu, w tym powódki. Pracownicy tego działu zajmowali łącznie 3 pokoje wyposażone w biurka , szafy i komputery dla każdego pracownika. Strona pozwana zdecydowała, że od stycznia 2011r. pracę w T. będzie wykonywało jedynie część pracowników księgowości spółek córek, a niektórzy jeszcze mieli pracować w dotychczasowych miejscach pracy. Z. N. (1) – główna księgowa (...) S.A. i I. M. (1) od stycznia fatycznie świadczyły pracę w T. z tym, że wynagrodzenie nadal wypłacała im spółka z D.. (...) S.A. w T. zawierał z nimi od stycznia 2011r. umowy zlecenia , zaś umowy o pracę podpisał dopiero w połowie maja 2011r.

Rok obrachunkowy zaczynał się od 1 kwietnia, stąd od 1 kwietnia 2011r. obsługę księgową spółek córek w całości przejęła (...) S.A. w T. i za kwiecień 2011r. (...) S.A. w T. wystawiła już fakturę tym spółkom za prowadzenie księgowości. Za okres od kwietnia 2011r. wszystkie dokumenty księgowe dotyczące wszystkich spółek grupy kapitałowej gromadzone już były w T.. Do końca marca Z. N. (2), I. M. (1) świadczące pracę w T. zajmowały się obsługą wyłącznie spółki z D., podobnie jak powódka świadcząca pracę w D.. Niektóre jednak czynności dotyczące zamknięcia poprzedniego roku obrachunkowego spółki (...) S.A. pracownicy ci wykonywali jeszcze w kwietniu 2011r. Od kwietnia 2011r. stopniowo zaczęły zajmować się księgowością również innych spółek z tym, że powódka robiła to od czasu rozpoczęcia pracy w T. tj. od 18.04.2011r..

Zarząd (...) S.A. miał świadomość , że nie wszyscy pracownicy działów księgowości ze spółek córek będą chcieli świadczyć pracę w T.. W związku z przejęciem zadań księgowania przez (...) S.A. w T. było miejsce pracy i zapotrzebowanie na pracę powódki w spółce dominującej w T. . Co najmniej 2 osoby (tj. zatrudnione w spółkach w M. i K. ) odmówiły pracy w T.. (...) S.A. w T. zatrudnił do działu księgowości w tym okresie w związku z przejęciem całej księgowości co najmniej 2 nowe osoby, które dotychczas nie pracowały w żadnej spółce grupy kapitałowej . Zarząd (...) S.A. w T. planował, że pracownicy działów księgowości ze spółek córek przejdą do T. w raz z komputerami na których dotychczas pracowali, a dział informatyki zdecyduje, które ewentualnie należy wymienić. Te komputery miały być później odkupione od tych spółek, dla których po likwidacji działów księgowości byłyby zbędne. Powódka oraz pozostałe pracownice działu księgowości z D. zabrały do T. dotychczasowe komputery z tym , że Z. N. (1) pod koniec kwietnia lub na początku maja 2011r. wymieniono komputer, zaś powódka i I. M. (1) pracowały na dotychczasowych komputerach jeszcze przez wiele kolejnych miesięcy. Komputer był najważniejszym i nieodzownym narzędziem pracy każdego pracownika działu księgowości. Po przejęciu księgowości od spółek grupy kapitałowej, księgowość w (...) S.A. w T. została przeorganizowana i zakres czynności pracowników ustalono według kryteriów przedmiotowych, a nie podmiotowych ( tj. związanych z poszczególnymi spółkami grupy kapitałowej). Wydzielono między innymi działy płatności, kosztów , podatków,. środków trwałych , czy sprawozdawczości . Powódka podobnie jak I. M. (1) wykonywała pracę w dziale kosztów, zaś Z. N. (2) w dziale sprawozdawczości.

K. S. (1) - kierownik działu pracowniczego, który w imieniu pracodawcy podpisał umowę o pracę z powódką z dnia 16.05.2011r., we wcześniejszych rozmowach z pracownikami działu księgowości (...) S.A. zapewniał, że po przejściu do pracy w T. ich dotychczasowy staż pracy w spółce w D. będzie tak samo traktowany jakby cały czas pracowały w spółce w T.. Rozmawiał z nimi między innymi o uprawnieniach do nagrody jubileuszowej i odprawy emerytalnej, i zapewniał , że otrzymają te świadczenia na zasadach tak jakby cały czas pracowały w T. . Z. N. (1), I. M. (2) i powódka domagały się potwierdzenia tych obietnic w postaci podpisania aneksu do umowy, bowiem pisemne umowy o pracę nie regulowały tych kwestii . Stąd wszystkie podpisały takiej samej treści aneks do umów o pracę.

Dowód : - zeznania świadka Z. N. (1) 00:01:26

- zeznania świadka M. G. 00:31:10

Sąd okręgowy pozytywnie ocenił dowody z zeznań świadków, albowiem ich relacje są logiczne, zgodne zasadami doświadczenia życiowego, a ponadto korespondują z pozostałym materiałem dowodowym, w tym z dokumentami i zeznaniami świadków składanymi przed Sądem I instancji, wspólnie tworząc jednolity, spójny obraz okoliczności faktycznych sprawy.

Sąd zważył , co następuje:

Zawarta w art. 23 ¹ k.p. instytucja przejścia zakładu lub jego części na innego pracodawcę dotyczy sytuacji , w której w wyniku różnego rodzaju zdarzeń prawnych i faktycznych zakład pracy bądź jego część przechodzi z posiadania dotychczasowego pracodawcy w posiadanie kolejnego, który wskutek tego staje się pracodawcą dla przejętych pracowników. Konsekwencją takiego transferu jest zmiana pracodawcy czyli wstąpienie podmiotu przejmującego w prawa oraz obowiązki dotychczasowego pracodawcy. Skutek ten następuje w chwili przejęcia zakładu, automatycznie, z mocy prawa, bez potrzeby dokonywania przez strony jakichkolwiek dodatkowych czynności. Z uwagi na bezwzględnie obowiązujący charakter art. 23 ¹ k.p. nie jest możliwe wyłączenie jego stosowania w drodze porozumienia pracownika z pracodawcą lub stron transferu.

Przepis art. 23 ¹ k.p w obecnym kształcie , stanowi implementację przepisów prawa wspólnotowego, gdyż problematyka przejścia zakładu pracy była przedmiotem unormowań początkowo dyrektywy Rady nr 77/187/EWG z dnia 14 lutego 1977 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich dotyczących ochrony praw pracowniczych w razie przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów (Dz.Urz. L 61 z 5 marca 1977 r., s. 26), zmienionej dyrektywą Rady nr 98/50/WE z dnia 29 czerwca 1998 r. (Dz.Urz. WE L 201 z 17 lipca 1998 r., s. 88), zastąpionej obecnie obowiązującą dyrektywą Rady nr 2001/23/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich dotyczących ochrony praw pracowniczych w razie przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów (Dz.Urz. WE L 82 z 22 marca 2001 r., s. 16). Przepis art. 23 ¹ k.p., nie zawiera jednak samej definicji pojęcia przejścia zakładu pracy, normując wyłącznie jego konsekwencje. Zgodnie jednak z obowiązującą w Unii Europejskiej zasadą dokonywania prowspólnotowej wykładni prawa, obowiązkiem sądu krajowego jest nadanie regulacji prawa wewnętrznego takiego sensu normatywnego, który będzie pozostawał w zgodzie z porządkiem prawnym Wspólnoty. Dotyczy to także orzecznictwa TSUE (poprzednio ETS). Art. 1 dyrektywy Rady 2001/23/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów stanowi , iż dyrektywa ta ma zastosowanie do każdego przypadku przejęcia przedsiębiorstwa, zakładu lub części przedsiębiorstwa lub zakładu, przez innego pracodawcę w wyniku prawnego przeniesienia własności lub łączenia. W uzasadnieniu wyroku z dnia 17.05.2012r.( I PK 180/11 lex 1219492) Sąd Najwyższy akcentuje, iż w świetle art.1 powołanej dyrektywy 2001/23/WE przejście dotyczy jednostki gospodarczej przez którą należy rozumieć „zorganizowane połączenie zasobów” , którego celem jest prowadzenie działalności gospodarczej, bez względu na to, czy jest to działalność podstawowa czy pomocnicza. Sąd Najwyższy trafnie zwrócił uwagę, iż pojęcie jednostki gospodarczej nie występowało w pierwszej dyrektywie dotyczącej przejścia zakładu pracy (dyrektywa Rady 77/187/EWG z dnia 14 lutego 1977 r.), w której wskazano, że ma ona zastosowanie do przejścia przedsiębiorstwa, zakładu lub części zakładu na innego pracodawcę w wyniku prawnego przejścia lub połączenia (art. 1 ust. 1). Pojęcie to zostało wprowadzone do prawa wspólnotowego dyrektywą Rady z 29 czerwca 1998 r., 98/50/WE zmieniającą dyrektywę 77/187 z ostatecznym terminem transpozycji do prawa państw członkowskich wyznaczonym na 17 lipca 2001 r. Zmiana ta została spowodowana ewolucją orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości. Pierwotnie Trybunał Sprawiedliwości przyjmował, że sama działalność stanowiąca samodzielną funkcję (zadanie) może być zrównana z zakładem lub częścią zakładu w rozumieniu dyrektywy. Tym samym przekazanie określonej funkcji czy też zadania należącego do przedsiębiorstwa innemu podmiotowi mogło być uznane za przejście na niego zakładu pracy lub części zakładu pracy. Zmiana stanowiska nastąpiła przede wszystkim w sprawie S., w której Trybunał Sprawiedliwości uznał, że pojęcie jednostki podlegającej przejściu odnosi się do zorganizowanej grupy osób i środków ułatwiających wykonywanie działalności gospodarczej zmierzającej do osiągnięcia określonego celu. Pojęcie jednostki gospodarczej nie może być zredukowane do powierzonych jej zadań (activity) czy usług (services) (wyrok z dnia 11 marca 1997 r. w sprawie C-13/95 A. S. v (...) K. pkt 13, 15; ). Trybunał odszedł więc od traktowania samego zadania jako jednostki podlegającej przejściu. Sąd Najwyższy dalej wyjaśnia analizując orzecznictwo Trybunału, iż podstawowe znaczenie dla prawidłowego rozstrzygnięcia w sprawach dotyczących transferu ma ocena charakteru jednostki gospodarczej: czy jest to jednostka, której zasadniczymi zasobami, wartościami (assets), decydującymi o jej charakterze i zdolności do prowadzenia działalności, są pracownicy i ich kwalifikacje, czy też jest to jednostka, o której charakterze decydują składniki materialne. W przypadku tych pierwszych przejście może się dokonać bez przejęcia istotnych składników materialnych, jeśli większość pracowników (w sensie liczby i kwalifikacji) została przejęta. Dotyczy to w świetle orzecznictwa Trybunału takich usług jak sprzątanie, pomoc w domu dla mieszkańców gminy potrzebujących takiej pomocy, nadzorowanie obiektów. W wymienionych przez Sąd Najwyższy sprawach Trybunał uznał, że w pewnych sektorach, których działalność opiera się głównie na sile roboczej, zespół pracowników, który prowadzi trwale wspólną działalność, może tworzyć jednostkę gospodarczą. W przypadku jednostek, których funkcjonowanie opiera się głównie na składnikach materialnych, decydujące jest przejęcie zasobów materialnych, nawet gdy nie przejęto większości zasobów pracy. Aby możliwe było zastosowanie powołanej dyrektywy, przejęcie części zakładu pracy powinno obejmować jednostkę gospodarczą zorganizowaną w sposób stały, zaś dla stwierdzenia, czy przesłanki przejęcia jednostki gospodarczej zorganizowanej w sposób stały zostały spełnione, należy wziąć pod rozwagę wszystkie okoliczności faktyczne, które charakteryzują dane zachowanie, do których zalicza się w szczególności rodzaj przedsiębiorstwa lub zakładu, o który chodzi, przejęcie lub brak przejęcia składników majątkowych takich jak budynki i ruchomości, wartość składników niematerialnych w chwili przejęcia, przejęcie lub brak przejęcia większości pracowników przez nowego pracodawcę, przejęcie lub brak przejęcia klientów, a także stopień podobieństwa działalności prowadzonej przed i po przejęciu oraz czas ewentualnego zawieszenia tej działalności

Z powołanego orzecznictwa wynika, iż ocena czy nastąpiło przejście zakładu pracy lub części zakładu pracy na innego pracodawcę, pierwszej kolejności wymaga identyfikacji części zakładu pracy (jednostki gospodarczej) będących przedmiotem przejścia, czyli ustalenia czy występuje dostatecznie wyodrębniona jednostka (część zakładu pracy), którą można uznać za zorganizowane połączenie zasobów, którego celem jest prowadzenie działalności gospodarczej. Do kryteriów wyodrębnienia takiej jednostki należy przypisanie jej określonego zadania, wyodrębnienie zespołu pracowników, ustalenie określonej struktury kierownictwa, umożliwienie dysponowania środkami materialnymi, urządzeniami, specjalistyczną wiedzą itp. . Ocenić również należy w konkretnych okolicznościach jakiego rodzaju jednostka jest przedmiotem przejścia, a w szczególności, czy jest to jednostka, którą konstytuuje zespół pracowników, czy też o jej wyodrębnieniu przesądzają składniki materialne .

Odnosząc te rozważania do okoliczności przedmiotowej sprawy, należy podkreślić, iż postępowanie dowodowe, w tym przeprowadzone przed Sądem Okręgowym wykazało, iż w związku z przejęciem zadań księgowania ze spółki w D. do (...) S.A. w T., w tej ostatniej powstało zapotrzebowanie na pracę powódki, zaś w dotychczasowym jej miejscu pracy, praca powódki nie była już przydatna. Odmowa podjęcia pracy przez niektórych pracowników spółek z M. czy K. nie była przesłanką i zasadniczym powodem podjęcia przez powódkę pracy w spółce dominującej w T. , skoro zatrudniano w tym czasie dwie nowe osoby spoza grupy kapitałowej. W sposób stopniowy i płynny cały dział księgowości ( poza jednym pracownikiem) przeszedł do pracy w spółce (...) S.A w T. i podjął wykonywanie początkowo tych samych co dotychczas zadań, choć wkrótce nastąpiło przeorganizowanie działu księgowości i w związku z tym modyfikacja dotychczasowych zakresów czynności tych pracowników. Istotne też jest, że podstawowy sprzęt bez którego nie dałoby się wykonywać tych zadań , a mianowicie komputery, zostały faktycznie przejęte ( do użytkowania ) przez spółkę (...) S.A. w T. i nadal obsługiwane były przez tych samych pracowników, w tym również powódkę. Nie ma przy tym znaczenia, że formalnie właścicielem komputerów pozostawała spółka z D. ( choć od początku zakładano zakup tego sprzętu), skoro faktycznie sprzęt ten był w posiadaniu i użytkowaniu przez podmiot przejmujący zadania tj (...) S.A. w T. . Przejęcie w odniesieniu do składników majątkowych ( w przedmiotowej sprawie komputerów) , mimo że z reguły wynika z pewnego zdarzenia prawnego (umowy, decyzji) lub z mocy ustawy, w orzecznictwie odnoszone jest także do samego zdarzenia faktycznego, polegającego na fizycznym objęciu składników majątkowych. Do wywołania skutku uregulowanego w art. 23 ¹ k.p. nie jest więc konieczne dokonanie ściśle określonej czynności prawnej, która podlega rygorystycznej ocenie co do jej skutków cywilnoprawnych z punktu widzenia prawa cywilnego. Przejęcie zakładu pracy w rozumieniu art. 23 ¹ k.p. ma miejsce także wówczas, gdy dotychczasowy pracodawca i przejmujący pracodawca nie działali zgodnie dla osiągnięcia tego celu, natomiast doszło do faktycznego przekazania istotnych składników majątkowych i zadań zakładu pracy (por. wyrok z dnia 29 sierpnia 1995 r., I PRN 38/95, OSNAPiUS 1996, nr 6, poz. 83 , uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 1996 r., I PZP 28/95, OSNAPiUS 1996, nr 19, poz. 285, ). Określenie momentu przejścia zakładu w trybie art. 23 ¹ k.p. nie można łączyć jedynie z datą dokonania czynności prawnej (np. zawarcie umowy sprzedaży). Decydujący jest bowiem nie moment powstania tytułu prawnego, ale faktyczne objęcie majątku i dysponowanie nim.

Oceniając podstawowy zarzut apelacji naruszenia art. 23 ¹k.p., stwierdzić należy, iż przejęta w przedmiotowej sprawie, stanowiąca część zakładu pracy jednostka („zorganizowane połączenie zespołów”), to jednostka, której zasadniczymi zasobami, wartościami (assets), decydującymi o jej charakterze i zdolności do prowadzenia działalności byli pracownicy i ich kwalifikacje. Zatem zapotrzebowanie w spółce przejmującej na pracę dotychczasowych pracowników jednostki przejmowanej ma decydujące znaczenie, zwłaszcza przy związanym z obsługą księgową poszczególnych spółek grupy kapitałowej doświadczeniu tych pracowników. Jeśli wraz z takim zapotrzebowaniem faktycznie przejęto ( w posiadanie) również podstawowy i nieodzowny do dalszego wykonywania dotychczasowych zadań sprzęt w postaci komputerów, to niewątpliwie mamy do czynienia z przejęciem organizowanej jednostki służącej do realizacji określonych celów ( obsługi księgowej), a więc przejęciem części zakładu pracy w rozumieniu art. 23 ¹ k.p. Dział księgowości w spółce w D. był wystarczająco wyodrębniony zwłaszcza pod względem osobowym, aby spełniać powyższe kryteria zorganizowanej jednostki gospodarczej. Do kryteriów wyodrębnienia takiej jednostki należy przypisanie jej określonego zadania, wyodrębnienie zespołu pracowników, ustalenie określonej struktury kierownictwa, umożliwienie dysponowania środkami materialnymi, urządzeniami, specjalistyczną wiedzą .

Rację ma strona powodowa twierdząc, iż założeniem powołanej wyżej dyrektywy Rady 2001/23/WE z dnia 12 marca 2001r. stanowiącej wzór normatywny dla art. 23 ¹ k.p. jest zapewnienie, by restrukturyzacja przedsiębiorstw w ramach wspólnego rynku nie pociągała za sobą negatywnych skutków dla pracowników tych przedsiębiorstw, w związku z tym, jej przedmiotem jest zagwarantowanie ciągłości umów lub stosunków pracy z przejmującym pracodawcą, bez ich zmiany, a to w celu zapobieżenia pogorszeniu sytuacji pracowników, których dotyczy przejęcie, z samego tylko powodu przejęcia. Przy interpretacji przepisu art. 23 ¹ k.p. na tle konkretnych okoliczności przedmiotowej sprawy nie należy tracić z pola widzenia celu i podstawowych założeń tej dyrektywy oraz art 23 ¹ k.p . Racje ma również strona powodowa, iż analizując tożsamość przejmowanej jednostki, nie należy stosować schematycznych rozwiązań, które proponuje strona pozwana w apelacji, lecz dla stwierdzenia, czy przesłanki przejęcia jednostki gospodarczej zorganizowanej w sposób stały zostały spełnione, należy wziąć pod rozwagę wszystkie okoliczności faktyczne i ocenić je właśnie przy uwzględnieniu ratio legis omawianej instytucji . Orzecznictwo zgodnie uważa, że podstawowym celem art. 23 ¹ § 1 k.p. jest ochrona interesów pracowników i dlatego przyjmuje, że przejście zakładu pracy na nowego pracodawcę może nastąpić także wtedy, gdy przejmuje on zadania wykonywane przez poprzednika, przy czym nie jest niezbędne przejęcie znaczącego substratu majątkowego. Każda sytuacja wymaga jednak indywidualnej oceny (por. wyrok Sądu Najwyższego z 13 kwietnia 2009 r., I PK 210/09, OSNP 2011 nr 19-20, poz. 249, wyrok z dnia 9.01.2012r. II KP 36/11 Lex 1162707)). W wyroku z dnia 11 kwietnia 2012 r.( I PK 145/11 LEX nr 1168867) Sąd Najwyższy przekonywująco wyjaśnił, iż „przy ocenie, czy doszło do zachowania tożsamości przez przedsiębiorstwo, należy mieć na uwadze wszystkie okoliczności, które charakteryzują dany przypadek. Waga poszczególnych kryteriów będzie się różnić w zależności od rodzaju prowadzonej działalności.

Nie ulega wątpliwości, iż w przedmiotowej sprawie działalność podlegającej przejęciu jednostki (działu księgowości) oparta była przede wszystkim na czynniku ludzkim, a z w zdecydowanie mniejszym zakresie na czynniku materialnym . Jeśli jednak uwzględnić i ten element materialny, to stwierdzić należy , iż zasadnicze znaczenie dla realizacji przejmowanych zadań miały komputery, na których pracownicy, w tym powódka pracowali zarówno przed przejęciem zadań jako bezpośrednio po przejęciu. Komputery te zostały faktycznie przejęte ( bez względu na tytuł prawny ich użytkowania przez stronę pozwaną) wraz z przejęciem zadań. Podstawowe znaczenie dla oceny czy w przedmiotowej sprawie nastąpiło przejęcie części zakładu pracy ma jednak liczebność przejętych pracowników ( w tym wypadku większość pracowników działu księgowości ), ich kompetencje , kwalifikacje i konkretne doświadczenie zawodowe ( por. wyrok SN z dnia 17.05.2012r I PK 180/11). Dział księgowości został faktycznie, choć stopniowo przejęty jako funkcjonująca, zorganizowana jednostka, realizująca określone zadania. Przejęcie tej jednostki uwarunkowanie było przede wszystkim przejęciem przez (...) S.A. w T. wszystkich zadań jakie dotąd ta jednostka wykonywała na rzecz (...) S.A. w D.. Po przejęciu te same zadania ( (...) S.A.) nadal były realizowane przez (...) S.A. w T. , choć w związku z przejęciem kilku tego rodzaju jednostek, nastąpiła reorganizacja u strony pozwanej, prowadząca do modyfikacji zakresu czynności przejętych pracowników.

Okoliczność, że podmiot przejmujący wyodrębnioną organizacyjnie jednostkę, po przejęciu wykonuje te same zadania, choć zmienia zakres czynności pracowników oraz ich usytuowanie w przebudowanej po przejęciu nowej strukturze organizacyjnej, nie może niweczyć skutku wynikającego z art. 23 ¹ k.p . Przepis ten nie wymaga bowiem, aby pracownicy ci przez jakiś, określony czas funkcjonowali w ramach identycznej jak przed przejęciem struktury organizacyjnej i przez jakiś czas zachowali ten sam zakres czynności. Po dokonanym przejęciu jednostki organizacyjnej pracodawca przejmujący, nie jest bowiem ograniczony w dokonywaniu zmian organizacyjnych , a jednocześnie zmianami takimi nie może wyłączyć skutku przewidzianego w art. 23 ¹k.p. . Przeciwna teza byłaby sprzeczna z celem i założeniami tego przepisu a także powołanej wyżej dyrektywy oraz pozwalałaby pracodawcy przejmującemu w zależności jedynie od jego woli, na wyłączenie ( lub nie) skutków przewidzianych w tym przepisie, poprzez dokonywanie zmian organizacyjnych i zmian zakresu czynności przejmowanych pracowników, już następnego dnia po przejęciu danej jednostki .

Jak wynika z zeznań świadka M. G., iż już od nowego roku obrachunkowego tj . od dnia 1 kwietnia 2011r. strona pozwana przejęła zadania w postaci obsługi księgowej (...)S.A, zaś pisemne umowy o pracę zarówno powódka jak i pozostali pracownicy przejmowanej jednostki podpisali dopiero w połowie maja 2011r.. Podpisanie tych umów nastąpiło zatem już po formalnym i faktycznym przejęciu zadań, a więc już po przejęciu zorganizowanego połączenia zespołów, w ramach którego zasadniczymi elementami byli pracownicy dotychczas wykonujący te zadania i po przejęciu niezbędnego do ich wykonania sprzętu komputerowego. Zatem rozwiązanie umowy o pracę z poprzednim pracodawcą oraz podpisanie umowy z nowym pracodawcą, nie mogło wywołać skutku w postaci zmiany podmiotu zatrudniającego powódkę, bowiem skutek ten wcześniej nastąpił w oparciu o przepis art. 23 ^{( 1 )}§ 1 k.p. Zresztą z relacji świadków wynika jednoznacznie , iż czynności te miały jedynie potwierdzać od strony formalnej wykonywanie od pewnego już czasu przez powódkę i pozostałych pracowników byłego działu księgowości (...) S.A, pracy na rzecz nowego już pracodawcy. Jak trafnie zauważył Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 17.05.2012r ( I PK 180/11 ) w przypadku jednostek , których – jak w przedmiotowej sprawie - zdolność do działania opiera się na pracy ludzkiej , stwierdzenie tożsamości przed i po przejęciu zależy w decydującej mierze od stwierdzenia przejęcia większości pracowników (w sensie ich liczby i kwalifikacji). „ W sektorach, w których działalność przedsiębiorstw opiera się głównie na sile roboczej, zespół pracowników, który prowadzi trwale wspólną działalność, może tworzyć jednostkę gospodarczą, a jednostka taka może zachować tożsamość po dokonaniu jej przejęcia, jeśli nowy pracodawca nie tylko kontynuuje dotychczasową działalność, lecz gdy ponadto przejmie zasadniczą część, w znaczeniu liczebności i kompetencji, personelu, który jego poprzednik specjalnie przydzielił do tego zadania”. W razie wątpliwości, czy nastąpiło przejęcie części zakładu pracy w rozumieniu art. 23 ^{( 1)} k.p., istotną okolicznością jest także to, że w wyniku dokonanych zmian organizacyjnych nie ma zapotrzebowania na pracę danego pracownika w jego dotychczasowym miejscu i rozmiarze. (por wyrok SN z 7.12.2012r. IIPK 2333/11 LEX nr 1211154). Z ustaleń Sądu wynika, iż od początku założeniem inicjatorów przejęcia prowadzenia księgowości przez (...) S.A. w T. od spółek córek, było przejęcie do wykonywania tych zadań dotychczasowych pracowników działów księgowości z poszczególnych spółek. Założenie o przydatności dotychczasowych pracowników działu księgowość wynikającej z ich dotychczasowego doświadczenia i kwalifikacji było racjonalne i pragmatyczne . Potwierdził to w swych relacjach składanych przed Sądem Okręgowym świadek M. G. . Z jego relacji wynika również , iż istniało zapotrzebowanie na pracę powódki oraz innych pracowników dotychczasowych działów księgowości z poszczególnych spółek w związku z przejęciem od tych spółek zadań w zakresie księgowania przez (...) S.A. w T. . Zadań tych (poszerzonych w związku z konsolidacją księgowości) nie mógł wykonać skład osobowy pracowników księgowości (...) S.A. w T. bez istotnego wzmocnienia kadrowego pracownikami działów księgowości z innych spółek.

Umowa outsourcingu do której odwołuje się strona pozwana oraz powołany przez nią wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 kwietnia 2010 r. (I PK 210/09 OSNP 2011/19-20/249) nie sprzeciwiają się przyjęciu skutku z art. 23 ¹ k.p. w przedmiotowej sprawie. Sąd Najwyższy w wyroku tym stwierdził, iż „powierzenie przez pracodawcę wykonywania zadań pomocniczych podmiotowi zewnętrznemu świadczącemu usługi w tym zakresie (outsourcing) nie może stanowić przejścia części zakładu pracy na innego pracodawcę (art. 23 ¹ § 1 k.p.), jeżeli nie przemawia za tym kompleksowa ocena takich okoliczności, jak rodzaj zakładów, przejęcie składników majątkowych i niematerialnych, przejęcie większości pracowników, przejęcie klientów, a zwłaszcza stopień podobieństwa działalności prowadzonej przed i po przejęciu zadań”. Kompleksowa ocena tych właśnie elementów w okolicznościach przedmiotowej sprawy przemawia za uznaniem, iż nastąpiło przejęcie części zakładu pracy. Świadczy o tym zarówno rodzaj działalności prowadzonych przez obie spółki oraz działalności przejmowanej i następnie wykonywanej przez Dział księgowości w (...) S.A. w T. na rzecz spółki (...) S.A., przejęcie podstawowych i najbardziej przydatnych do realizacji tych zadań składników materialnych w postaci komputerów, przejęcie większości pracowników zajmujących się księgowością ( 3 spośród 4) o określonych specjalistycznych, niezbędnych do wykonywania przejmowanych zadań kwalifikacjach, a także stopień podobieństwa działalności prowadzonej przed i po przejęciu zadań ( obsługa księgowa) . Jedyną jednostką dla której przejmowane „połączenie zespołów” prowadziło dotychczas obsługę księgową był (...) S.A., a po przejęciu tych zadań żaden inny podmiot, tylko podmiot przejmujący, a więc (...) S.A. w T. nadal prowadził obsługę księgową spółki z D. .

Reasumując, zarzut naruszenia prawa materialnego w postaci art. 23 ¹ k.p. okazał się bezzasadny, bowiem w przedmiotowej sprawie powódka stała się pracownikiem strony pozwanej w wyniku przejęcia „ zorganizowanego połączenia zespołów” stanowiącego część zakładu pacy w rozumieniu art. 23 ¹ k.p.

Odnosząc się do zarzutów naruszenia przepisów prawa procesowego, a w szczególności art. 233§1 k.p.c, a w konsekwencji zarzutu błędnych ustaleń faktycznych, Sąd Okręgowy stwierdza, iż podziela istotne dla rozstrzygnięcia sprawy ustalenia faktyczne Sądu I instancji i przyjmuje za własne, uzupełniając jednak obraz tych okoliczności ustaleniami dokonanymi na podstawie dowodów z przesłuchania świadków przeprowadzonych przed Sądem II instancji . Zasady logiki i doświadczenia życiowego, a dodatkowo jeszcze przekonywujące relacje świadka M. G. składane przed Sądem Okręgowy przekonują, iż mimo, że wykonywanie usług księgowych przez stronę pozwaną na rzecz (...) S.A. niewątpliwie wymagało dwustronnej umowy, to jednak sama decyzja i inicjatywa leżała po stronie pozwanej. Oczywistym jest bowiem, że zarząd (...) S.A. w T. posiadał instrumenty prawne wynikające z zasad funkcjonowania całej grupy kapitałowej, do podejmowania strategicznych i kompleksowych decyzji, dotyczących całej grupy kapitałowej. Taką właśnie decyzją była przejęcie prowadzenia księgowości dla całej grupy kapitałowej przez spółkę dominującą - (...) S.A. w T., zaś realizacja takiej decyzji następowała już w oparciu o dwustronne umowy spółek wchodzących w skład tej grupy. Racje ma więc strona powodowa twierdząc, iż jest rzeczą oczywistą, wynikającą właśnie z doświadczenia życiowego, że decyzje w przedmiocie organizacji grupy i podziału zadań w jej obrębie, ewentualnej restrukturyzacji działalności (a więc także obsługi księgowej w ramach grupy), wymagające nakładów finansowych ze strony spółki dominującej (przejmującej przecież pracowników, zadania oraz ponoszącej koszty zmiany systemu informatycznego), podejmuje zarząd spółki dominującej. Obowiązkiem zaś zarządów spółek - córek jest wprowadzenie podjętych decyzji w życie. Sąd Rejonowy ustalając te okoliczności, nie naruszył zatem – wbrew zarzutom apelacji - art. 233§1k.p.c .

Również ustalenia dokonane przez Sąd I instancji i uzupełnione przez Sąd Okręgowy dotyczące przejęcia komputerów w świetle zebranego materiału dowodowego nie mogą budzić żadnych wątpliwości. Komputery były niewątpliwie składnikami materialnymi (ruchomościami), które po przejęciu zadań w zakresie księgowości przez stronę pozwaną były użytkowane właśnie przez tę spółkę. Przejecie składników materialnych (ruchomości ), jak już wyżej wyjaśniono nie ogranicza się jedynie do przeniesienia ich własności. Zatem ustalenia Sądu Rejonowego w tym zakresie również były prawidłowe i znajdują uzasadnienie w jednoznacznych i wiarygodnych dowodach z zeznań świadków. Sąd Rejonowy w ustalając stan faktyczny wyraźnie zaznaczył, iż po przejściu powódki do pracy u strony pozwanej zajmowała się księgowaniem dokumentów nie tylko dotyczących spółki w D., ale i innych spółek grupy kapitałowej. Okoliczność , że po przejęciu zadań i pracowników z innych spółek grupy kapitałowej strona pozwana przeorganizowała swój dział księgowości i w związku z tym zmodyfikowała zakres czynności poszczególnych pracowników (co opisał w swych zeznaniach świadek M. G.) nie niweczy w przedmiotowej sprawie skutku wynikającego 23 ^{( 1)} k.p., co zostało również wyżej wyjaśnione. Nieuzasadniony także jest kolejny zarzut strony pozwanej dotyczący ustaleń przyczyn podjęcia pracy przez powódkę u strony pozwanej. W sposób przekonywujący wyjaśnili te kwestie świadkowie M. G. oraz Z. N. (1) zeznając przed Sądem Okręgowym . Z ich logicznych relacji wynika, iż istniało zapotrzebowanie na pracę powódki u strony pozwanej w związku z przejęciem zadań obsługi księgowej , zaś odmowa przejścia do pracy w T. ze strony niektórych pracowników innych spółek ( z M. i K.) nie miała wpływu na zatrudnienie powódki, bowiem strona pozwana do realizacji nowych zadań zatrudniła w tym czasie również nowe osoby, spoza spółek grupy kapitałowej . Słusznie zwraca uwagę strona powodowa, iż nawet gdyby przyjąć, że pytając o możliwość dalszej pracy w T. powódka wykazała pewną inicjatywę i zainteresowanie swoim statusem pracowniczym, to nie ma to istotnego żadnego znaczenia dla oceny skutków prawnych przejęcia części zakładu pracy w trybie art. 23 ^{( 1)} k.p., a sam fakt zapotrzebowania na pracę powódki w obszarze przejmowanych przez stronę pozwaną zadań, oraz likwidacja dotychczasowego miejsca pracy, są niewątpliwe i wystarczające dla przyjęcia skutków z art. 23 ^{( 1)} k.p.

Co do zarzutu naruszenia art. 321 k.c.p. Sąd Okręgowy również podzielił stanowisko prezentowane w odpowiedzi na apelację. Określone w pozwie żądanie jest zindywidualizowane przytoczonymi przez powoda okolicznościami faktycznymi (art. 187). Natomiast powód zgodnie z zasadą iura novit curia nie ma obowiązku przytoczenia podstawy prawnej dochodzonego roszczenia. W związku z tym przyjmuje się co do zasady, że dopuszczalne jest zasądzenie roszczenia wynikającego z faktów przytoczonych przez powoda na innej podstawie prawnej niż wskazana przez niego. Sąd Rejonowy, wbrew zarzutom strony pozwanej, nie orzekł ponad żądanie zgłoszone w pozwie, lecz o zgłoszonym żądaniu i w jego granicach choć na podstawie odmiennej, od dokonanej przez powódkę , oceny prawnej faktów wskazanych przez niego w pozwie. W pozwie powódka odwoływała się między innymi do faktu zawarcia aneksu z dnia 20.07.2011r. i dlatego treść tego porozumienia mogła podlegać ocenie prawnej Sądu Rejonowego z punktu widzenia dochodzonych przez powódkę roszczeń . Sąd Okręgowy nie podzielił także zarzutu apelacji dotyczącego naruszenia art. 328§2 k.p.c., bowiem uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera wszystkie niezbędna elementy wskazane w tym przepisie, zaś wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia i sposób motywowania zaprezentowany przez Sąd Rejonowy umożliwiają prawidłową ocenę zaskarżonego wyroku w toku instancji .

Przyjęcie przez Sąd Okręgowy, iż w przedmiotowej sprawie nastąpiło przejęcie części zakładu pracy w rozumieniu art. 23 ¹k.p. w zasadzie przesądza o trafności rozstrzygnięcia Sądu I instancji z punktu widzenia przepisów prawa materialnego przywołanych przez ten Sad w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Rację ma Sąd Rejonowy, że skutek przewidziany w arat 23 ¹ §1 k.p. oznacza, że stosunek pracy powódki trwał nieprzerwanie od 28.06.1983r., a taki staż pracy uzasadniał zasądzenie kwot wskazanych w zaskarżonym wyroku zarówno co do nagrody jubileuszowej, jaki i odprawy pieniężnej w świetle przepisów prawa materialnego powołanych przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Wskazując podstawę prawną rozstrzygnięcia, Sąd ten trafnie jednak zwrócił uwagę na znaczenie dla roszczeń powódki postanowień aneksu do umowy o pracę z dnia 20.07.2011r.. Aneks ten modyfikował bowiem treść stosunku pracy, w szczególności w zakresie prawa do nagrody jubileuszowej i przepisów zakładowego układu zbiorowego pracy, które miały zastosowanie do ustalenia samej wysokości nagrody jubileuszowej. Sąd okręgowy podziela wykładnię Sądu Rejonowego postanowień aneksu z dnia 20.07.2011r. w zakresie stosowania porozumienia z dnia 31.03.2007r. oraz przepisy Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy obowiązującego w (...) S.A. w T. ( z.u.z.p.). Rację ma Sąd Rejonowy, że podpisując ten aneks, strony uznały powódkę jako osobę spełniającą kryterium zawarcia umowy o pracę przed 1.03.2005r. i jako osobę posiadająca wymagany dwuletni staż. Strony bowiem zgodnie uzgodniły (modyfikując dotychczasową treść stosunku pracy) i przyjęły pewną fikcję prawną, która pozwalała na stosowanie korzystniejszych w zakresie wysokości nagrody jubileuszowej przepisów obowiązujących u nowego pracodawcy.

Przedmiotowy aneks modyfikował zatem dotychczasową treść stosunku pracy, bez względu na to czy stosunek ten był kontynuowany ( jak trefnie przyjął Sąd Rejonowy) w oparciu o treści art. 23 ¹ k.p. czy był to nowy stosunek pracy powstały dopiero w oparciu o umowę o pracę z dnia 16.05.2011r. . Dlatego nawet gdyby, nie nastąpiło przejęcie części zakładu pracy w rozumieniu art. 23 ¹ kp , to i tak aneks ten (na który powódka powołuję się już w pozwie) oraz poprzedzające go negocjacje oraz uzgodnienia stron, gwarantowały powódce zarówno nagrodę jubileuszową jak i odprawę pieniężną w zasądzonej przez Sąd I instancji wysokości. Art. 65 § 1k.c.( w związku z art. 300 k.p. ) stanowi , iż oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje. W myśl § 2, w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. Ważnym kryterium oceny oświadczenia woli w procesie jego wykładni są okoliczności, w których zostało ono złożone. Chodzi o te okoliczności towarzyszące złożeniu oświadczenia woli, które stanowią dla niego tzw. kontekst sytuacyjny (tło) i które pozostają w związku ze znaczeniem wyrażeń językowych użytych przez składającego oświadczenie woli. Artykuł 65 § 2 k.c. modyfikuje nieco sposób wykładni, a ściślej biorąc zalecaną hierarchię jej dyrektyw, w odniesieniu do oświadczeń woli wchodzących w skład umów. Przepis ten stanowi, że w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. Wyraźnie więc ustawodawca przyznaje tu prymat subiektywnej metodzie wykładni, która ma pozwolić na ustalenie znaczenia, jakie obie strony nadawały składanemu oświadczeniu woli w momencie jego wyrażania, a nie z chwili dokonywania wykładni (por. wyr. SN z dnia 20 stycznia 2011 r., I CSK 193/10, Lex nr 784895). Uzasadnione jest to charakterem umów jako czynności prawnych, do dokonania których niezbędna jest zawsze zgodna wola (consensus) stron. W rozumieniu art. 65 § 2 k.c. cel umowy jest wyznaczony przez funkcję, jaką strony wyznaczają danej czynności w ramach łączących je stosunków prawnych. Jest to cel zindywidualizowany, dotyczący konkretnej umowy i znany obu stronom. Cel nie musi być wyartykułowany w treści umowy, a może być ustalany na podstawie okoliczności towarzyszących dokonaniu czynności prawnej. Cel umowy można określić jako intencję stron co do skutków prawnych, jakie mają nastąpić w związku z zawarciem umowy (por. wyr. SN z dnia 17 czerwca 2009 r., IV CSK 90/09, Lex nr 512012; wyr. SN z dnia 8 stycznia 2010 r., IV CSK 269/09, Lex nr 668919; wyr. SN z dnia 21 grudnia 2011 r., III CSK 47/10, Lex nr 738108).

W przedmiotowej sprawie kontekst sytuacyjny oraz cel umowy (tj. porozumienia – aneksu nr.(...) z dnia 20.07.2011r. ) jednoznacznie przemawiają za trafnością wykładni przyjętej przez Sąd Rejonowy. Ten kontekst sytuacyjny to okoliczność, iż powódka była długoletnim pracownikiem spółki powiązanej kapitałowo ze stroną pozwaną ( spółki córki), że strona pozwana przejęła zadania ( w zakresie obsługi księgowej tej spółki), które dotychczas wykonywała między innymi powódka oraz, że przedstawiciele strony pozwanej ( w tym uprawniony do zawierania umów o pracę K. S.) rozmawiali z powódką i pozostałymi dwoma pracownikami księgowości z D. , przed podjęciem (jak również po podjęciu) przez nich pracy u strony pozwanej, na temat ich uprawnień pracowniczy u strony pozwanej, w szczególności uprawnień do nagród jubileuszowych oraz na temat traktowania ich ciągłości zatrudnienia. Wolą stron było nie tylko dalsze zatrudnienie właśnie powódki związanej dotąd ze „spółką córką”], a przez to w jakimś zakresie również ze stroną pozwaną, ale również wolą stron artykułowaną jeszcze przed podpisaniem w połowie maja 2011r. umowy o pracę a następnie aneksu do tej umowy, było uwzględnienie w zakresie jej uprawnień pracowniczych stażu w „spółce córce” w taki sposób, jakby to był staż pracy u samej strony pozwanej. Mimo, iż strona pozwana uważała, iż nie ma przesłanek do zastosowania art. 23 ¹ k.p., to na wyraźnie pytania pracowników działu księgowości (...) S.A., jej przedstawiciele twierdzili, że nic nie stracą na przejściu, że będą traktowani tak jak pracownicy (...) S.A. w T., co w zakresie ich stosunku pracy prowadziło do takiego samego efektu jak wynikający z art. 23 ¹ kp. Należy podkreślić, iż decydując się na podjęcie pracy w T. powódka, znała te zapewnienia i liczyła na ich realizację. Te zapewnienia, stanowiące rodzaj oferty ze strony nowego pracodawcy, niewątpliwie również kształtowały treść stosunku pracy powódki, choć nie znalazły precyzyjnego odzwierciedlenia w samej treści pisemnego aneksu. Z relacji świadka K. S. (1) ( który był upoważniony do zawarcia umowy o pracę z powódką ) w sposób nie budzący wątpliwości wynika, iż strona pozwana zakładała, że powódka i pozostałe dwie pracownice z D. „będą mieć takie same warunki jak pracownicy w T.”, a one „podkreślały, że nie chcą nic stracić na przejściu z D.”. Potwierdził to również świadek M. G. („ mieli na tym nie stracić”) i M. T. – pracownik działu pracowniczego strony pozwanej. Świadek I. M. (1) zeznała, iż rozmowy z przedstawicielami strony ( np. głównym księgowym) pozwanej dotyczyły „zachowania uprawnień z D. do ciągłości pracy w zakresie jubileuszy i wypowiedzenia”. Świadek wskazała, iż z rozmów z tych wynikało, że zachowają trzymiesięczne wypowiedzenie, prawo do trzymiesięcznej odprawy i „ jubileusz po osiągnięciu stażu liczonego od pierwszego dnia zatrudnienia w D.”. W taki sam sposób zrelacjonowała rozmowy z przedstawicielami strony pozwanej Z. N. (1) , która podobnie jak powódka i I. M. (1) zawarła identycznej treści aneks w lipcu 2011r.. W trakcie przesłuchania przed Sądem Okręgowym świadek Z. N. (1) potwierdziła, że zapewniono ich, iż staż pracy w spółce w D. miał być tak traktowany jakby to był staż pacy w (...) S.A. w T.. Cel jaki przyświecał stronom aneksu został wyraźnie, w sposób racjonalny i zgodny z doświadczeniem życiowym przedstawiony przez samą powódkę w czasie przesłuchania w charakterze strony. Jak logicznie i przekonywująco wyjaśniła powódka „ten aneks miał im gwarantować , że otrzymają nagrodę jubileuszowa” (k 206-207) .Zatem w kontekście reguł wynikających z art. 65 k.c w zw. z art. 300 k.p. te wszystkie rozmowy, zapewnienia przedstawicieli strony pozwanej, cle i założenia w nich artykułowane, poprzedzały zawarcie aneksu z dnia 20.07.2011r. , który miał jedynie potwierdzić te właśnie uzgodnienia. Należy pamiętać, iż powódka która chciała pracować u strony pozwanej, miała jednocześnie świadomość na jakich zasadach podejmie pracę w T. i że zgodnie z zapewnieniami przedstawicieli strony pozwanej „zachowa uprawnienia z D. do ciągłości pracy” . Mimo, że sam tekst aneksu z dnia 20.07 2011r. nie w pełni językowo oddaje te ustne uzgodnienia i cele, to jednak wyraźnie nawiązuje do nich w słowach „ w związku z długoletnim zatrudnieniem w Spółce (...)…”

W ocenie Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości, iż w tym porozumieniu (aneksie i ustnych uzgodnieniach go poprzedzających) strony wyraziły wolę stosowania wobec powódki porozumienia z dnia 31.03.2007r. , w szczególności w zakresie nagród jubileuszowych, - co istotne – przy uzgodnionym już wcześniej założeniu, że okres długoletni pracy w spółce (...) S.A. będzie traktowany tak jak tak samo jak by to był okres pracy u strony pozwanej. Strony miały więc zamiar przyjęcia pewnej fikcji prawnej polegającej na zachowaniu „ciągłości pracy” . Tylko taka interpretacja tego porozumienia w kontekście wcześniejszych ustnych zapewnień przedstawicieli (...) S.A. pozwala na realizację założeń i celów jakie legły u podstaw jego zawarcia , o których mówili wszyscy świadkowie oraz powódka. Zatem, jeżeli wolą stron było traktowanie w zakresie prawa do nabycia nagrody jubileuszowej i innych świadczeń dotychczasowego zatrudnienia powódki w (...) S.A. tak jakby było zatrudnieniem u strony pozwanej , to należało przyjąć , że powódka spełniała warunki (zmodyfikowane na korzyść powódki tym aneksem z 20.07.2011r.) przewidziane w porozumieniu z dnia 31.03.2007r. oraz warunki wynikające z powołanego w tym porozumieniu z.u.z.p. do nabycia nagrody jubileuszowej za 30 lat pracy.

Podobnie w zakresie wysokości odprawy pieniężnej , zapewnienie złożone powódce, że w zakresie stażu traktowana będzie jak by miała ciągłość zatrudnienia pracy) powoduje, iż roszczenie powódki o odprawę w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia ( opartego na przyjętej, a w zasadzie potwierdzonej przez strony ciągłości stażu pracy od 1982 roku ) jest uzasadnione. W myśl art. 8 ust 1. ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz.U.2003.90.844) pracownikowi, w związku z rozwiązaniem stosunku pracy w ramach grupowego zwolnienia, przysługuje odprawa pieniężna w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy ponad 8 lat. Przy ustalaniu okresu zatrudnienia, o którym mowa w ust. 1, przepis art. 36 § 11 Kodeksu pracy stosuje się odpowiednio (ust. 2). Natomiast przepis art. 10. ust 1 tej ustawy przewiduje , odpowiednie stosowanie art. 8 w razie konieczności rozwiązania przez pracodawcę zatrudniającego co najmniej 20 pracowników stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, jeżeli przyczyny te stanowią wyłączny powód uzasadniający wypowiedzenie stosunku pracy lub jego rozwiązanie na mocy porozumienia stron, a zwolnienia w okresie nieprzekraczającym 30 dni obejmują mniejszą liczbę pracowników niż określona w art. 1. Powołany w art. 8 ust. 2 ustawy art. 36 § 1 ¹ k.p. stanowi ,że do okresu zatrudnienia, o którym mowa w § 1, wlicza się pracownikowi okres zatrudnienia u poprzedniego pracodawcy, jeżeli zmiana pracodawcy nastąpiła na zasadach określonych w art. 23 ¹ k.p., a także w innych przypadkach, gdy z mocy odrębnych przepisów nowy pracodawca jest następcą prawnym w stosunkach pracy nawiązanych przez pracodawcę poprzednio zatrudniającego tego pracownika. Zatem w przypadku ustalenia , iż powódka stała się pracownikiem strony pozwanej na skutek przejęcia części zakładu pracy na podstawie art. 23 ¹ k.p, roszczenie o odprawę pieniężna w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia jest uzasadnione, ale także w sytuacji gdyby do takiego przejęcia nie doszło, to wzajemne uzgodnienia stron o przyjęciu pewnej fikcji prawnej co do traktowania stażu pracy powódki w (...) S.A. jako stażu pracy w (...) S.A. w T. prowadziłoby to tego samego rezultatu. Nie przypadkowo więc i trafnie Syndyk Masy Upadłości , kwestionując przejęcie części zakładu pracy w rozumieniu art. 23 ¹ k.p, jednocześnie złożył powódce wypowiedzenie umowy o pracę, stosując okres wypowiedzenia taki jakby powódka zatrudniona była u pozwanego pracodawcy nie od 16.05.2011r. ale znacznie dłużej.

Reasumując, Sąd Okręgowy podzielił istotne dla rozstrzygnięcia ustalenia faktyczne Sądu I instancji i uwzględniając wyżej powołane uzupełnienie stanu faktycznego, zaakceptował trafną, i przekonywującą argumentację prawną tego Sądu, którą nie zdołały skutecznie podważyć zarzuty apelacji, i dlatego na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację strony pozwanej jako bezzasadną .

Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania, na podstawie art. 98 k.p.c. i § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 11 ust. l pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1349), Sąd Okręgowy zasądził od pozwanej na rzecz powódki zwrot kosztów zastępstwa procesowego za II instancję. W oparciu o przepis art. 113 ust. 1 w zw. z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594 ze zm.) Sąd nakazał pobrać od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa zwrot wydatków związanych z przeprowadzeniem dowodów z zeznań świadków przed sądem II instancji .