Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 maja 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Iwona Szybka

Sędziowie: SSA Jacek Zajączkowski

SSO del. Beata Michalska (spr.)

Protokolant: st.sekr.sądowy Kamila Tomasik

po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2014 r. w Łodzi

sprawy T. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddziałowi w Ł.

o odsetki od dodatku pielęgnacyjnego do emerytury i odszkodowanie,

na skutek apelacji obu stron

od wyroku Sądu Okręgowego w Sieradzu

z dnia 19 czerwca 2013 r., sygn. akt: IV U 890/13,

1.  z apelacji wnioskodawcy uchyla zaskarżony wyrok w punkcie drugim i sprawę o odszkodowanie przekazuje według właściwości do rozpoznania Sądowi Rejonowemu Wydziałowi Cywilnemu w Z.;

2.  oddala apelację organu rentowego.

Sygn. akt III AUa 1384/13

UZASADNIENIE

T. K. w dniu 29 kwietnia 2013r. odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. z 10 maja 2013r., odmawiającej mu na podstawie art. 118 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jedn. Dz.U. z 2009r., Nr 153, poz.1227 ze zm.) prawa do wypłaty odsetek od wyrównania świadczenia . Odwołujący się wniósł o przyznanie odsetek od wyrównania dodatku pielęgnacyjnego za okres od 31 sierpnia 2011r. do 28 grudnia 2012r. oraz o zasądzenie od organu rentowego kwoty 5042 zł. tytułem poniesionych kosztów dojazdów na badania, wizyty lekarskie, dojazdów do szpitali, sanatorium, kosztów wynajmu pojazdów i opiekuna za ww. okres.

Organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania . Wskazał, że brak podstaw do przyznania odsetek, ponieważ decyzja o wypłacie wyrównania świadczenia została podjęta w wymaganym terminie 30 dni od daty wpływu prawomocnego wyroku sądowego przyznającego wnioskodawcy prawo do dodatku pielęgnacyjnego.

Sąd Okręgowy w Sieradzu wyrokiem z 19 czerwca 2013 r. , w sprawie IVU 890/13, zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił, że organ rentowy jest zobowiązany do zapłaty na rzecz T. K. odsetek za okres od 17 grudnia 2011r. do 28 grudnia 2012 r. od wyrównania dodatku pielęgnacyjnego do emerytury za czas od 31 sierpnia 2011r. do 28 grudnia 2012 r. ( pkt 1 wyroku), oddalił odwołanie w pozostałym zakresie ( pkt 2 ).

Powyższe orzeczenie zapadło po następujących ustaleniach faktycznych i prawnych:

T. K., ur. (...), emeryt, w dniu 31 sierpnia 2011r. złożył wniosek o przyznanie mu dodatku pielęgnacyjnego. Lekarz orzecznik 14 września 2011r. rozpoznał u wnioskodawcy reumatoidalne zapalenie stawów, raka prostaty po radioterapii 2008r., przebyte wycięcie polipa esicy w 2008r., zespół jelita drażliwego, przebyte popromienne zapalenie jelita grubego, nadciśnienie tętnicze, POCHP, otyłość, nie powodujące niezdolności do samodzielnej egzystencji. Komisja lekarska ZUS 16 listopada 2011r. potwierdziła rozpoznanie i wnioski lekarza orzecznika. Na tej podstawie decyzją z 30 listopada 2011r . organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do dodatku pielęgnacyjnego. Na skutek wniesionego odwołania Sąd Okręgowy w Sieradzu wyrokiem z 5 czerwca 2012r., w sprawie IV U 1184/11, zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał T. K. prawo do dodatku pielęgnacyjnego do emerytury od 31 sierpnia 2011r. do 28 grudnia 2012r. Jak wskazał Sąd I instancji, za podstawę merytorycznego rozstrzygnięcia przyjęto opinię biegłego reumatologa, który potwierdził występowanie schorzeń stwierdzonych przez lekarzy orzeczników ZUS . Biegła reumatolog rozpoznała u wnioskodawcy reumatoidalne zapalenie stawów, POCHP, nadciśnienie tętnicze, stan po RT z powodu raka gruczołu krokowego, popromienne zapalenie jelit. W ocenie biegłej , odwołujący się miał problemy z samodzielnym poruszaniem się , ubieraniem , rozbieraniem, spożywaniem posiłków, korzystaniem z toalety, myciem. Występujące u wnioskodawcy naruszenie sprawności organizmu powodowało konieczność długotrwałej pomocy i opieki innej osoby. Za datę powstania niezdolności do samodzielnej egzystencji, zgodnie opinią biegłej, przyjęto sierpień 2011r. Sąd Apelacyjny w Łodzi, wyrokiem z 15 marca 2013r., w sprawie III AUa 1214/12, oddalił apelację organu rentowego bez przeprowadzania uzupełniającego postępowania dowodowego .

Organ rentowy, wykonując ww. prawomocny wyrok Sądu Okręgowego, decyzją z 17 kwietnia 2013r. przeliczył ubezpieczonemu emeryturę i dokonał wyrównania dodatku pielęgnacyjnego za okres wskazany w wyroku, tj. za czas od 1 sierpnia 2011r. do 28 grudnia 2012r. Kolejną decyzją z 10 maja 2013r. odmówił mu prawa do wypłaty odsetek od kwoty wyrównania .

W uzasadnieniu stanu prawnego Sąd I instancji przywołał art. 118 ust.1 i 1a cyt. ustawy o emeryturach i rentach z FUS, art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 z późn. zm.) oraz § 2 ust. l rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 1 lutego 1999r. w sprawie szczegółowych zasad obliczania i wypłacania odsetek za opóźnienie ustaleniu lub wypłacie świadczeń z ubezpieczeń społecznych ( Dz. U. Nr 12, poz. 104) . Nadto powołał się na stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone m.in. w wyroku z 14 września 2007r., sygn. III UK 37/07 oraz treść wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 11 września 2007r. , P 11/2007. W ocenie Sądu Okręgowego , przebieg postępowania dowodowego w sprawie IV U 1184/11 dawał w pełni podstawę do przyjęcia, że organ rentowy nieprawidłowo ocenił istniejący w czasie orzekania stan zdrowia T. K.. Orzeczenia lekarza orzecznika i komisji lekarskiej w zakresie rodzaju i przebiegu dolegliwości oraz schorzeń ubezpieczonego są zbieżne z ustaleniami biegłej reumatolog, które legły u podstaw wyroku z 5 czerwca 2012r. W rezultacie Sąd Okręgowy uznał, że ostatecznym terminem, w którym organ powinien był wydać prawidłową decyzję, uwzględniającą żądanie wniosku z 31 sierpnia 2011r. , była data 16 grudnia 2011r., bowiem wtedy upłynął 30-dniowy termin od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji – mając na uwadze datę orzekania przez komisje lekarską ZUS na podstawie tych samych dowodów ( 16 listopada 2011r.). Z tego względu, zdaniem Sądu Okręgowego, odsetki od zaległego dodatku pielęgnacyjnego należą się od dnia następnego po upływie terminu na ustalenie prawa do świadczenia ,tj. od 17 grudnia 2011r. do 28 grudnia 2012r. i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał należne odsetki ( pkt 1 wyroku). Za niezasadne uznał natomiast żądanie zasądzenia od ZUS kwoty 5042 zł. tytułem zwrotu kosztów dojazdów do szpitali, sanatorium , lekarzy . W ocenie Sąd I instancji koszty te nie mają bowiem związku z przyznanym dodatkiem pielęgnacyjnym i zasądzonymi odsetkami za zwłokę, a zostały one poniesione w związku z kontynuacją leczenia przez skarżącego i dlatego w oparciu art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. w tym zakresie odwołanie podlegało oddaleniu ( pkt 2 ).

Apelację od wyroku wniosły obie strony.

Organ rentowy zaskarżył wyrok w punkcie 1, zarzucając mu naruszenie art. 58 ust 1 ustawy o s.u.s., przez przyjęcie, że już w dacie orzekania przez komisję lekarską 16 listopada 2011r. istniały podstawy do ustalenia niezdolności wnioskodawcy do samodzielnej egzystencji. W uzasadnieniu swojego stanowiska ZUS wskazał, iż wypłacając dodatek pielęgnacyjny, przyjął prawidłowo za ostatnią okoliczność datę wpływu wyroku Sądu Apelacyjnego oddalającego apelację od wyroku Sądu Okręgowego, przyznającego T. K. prawo do dodatku pielęgnacyjnego. Organ rentowy nie kwestionował przy tym ustaleń Sądu I instancji , iż już w dacie orzekania przez komisję lekarską ZUS istniały podstawy do stwierdzenia u wnioskodawcy niezdolności do samodzielnej egzystencji. Zwrócił jednak uwagę na okoliczność, iż ustalona w sprawie IVU 1184/11 data początkowa tej niezdolności była w sprawie sporna. Biegła reumatolog początkowo wskazała, jako datę powstania niezdolności do samodzielnej egzystencji, datę wykonania przez siebie badania ( 29 grudnia 2011r.). Stanowisko to zmieniła następnie w dwóch opiniach uzupełniających. Nadto biegły chirurg podczas badania 13 lutego 2012r. nie stwierdził niezdolności do samodzielnej egzystencji w zakresie poruszania się rozbierania. W ocenie organu rentowego, powyższe okoliczności wskazują, że data powstania niezdolności do samodzielnej egzystencji nie była jednoznaczna. Jednocześnie apelujący podkreślił, że tylko wówczas, gdyby materiał dowodowy w postaci dokumentacji lekarskiej i badań wskazywał od początku na istnienie niezdolności już w momencie badania przez komisję lekarską, jej orzeczenie można uznać za błędne i w konsekwencji uzasadniające prawo do odsetek. Ponieważ biegła reumatolog w opinii podstawowej nie uznała niezdolności na datę badania przez komisję lekarską, nie można przyjąć, że sytuacja w zakresie daty powstania niezdolności od początku była jednoznaczna. A tylko w takiej sytuacji można by uznać orzeczenie komisji lekarskiej od początku za błędne. W konkluzji swojego stanowiska apelujący wnosił o zmianę wyroku w zaskarżonej części i oddalenie odwołania.

Ubezpieczony T. K. zaskarżył wyrok w zakresie oddalenia odwołania co do żądania zapłaty kwoty 5042 zł. W ocenie apelującego , Sąd I instancji błędnie uznał, że poniesione koszty dojazdu na badania , leczenie i rehabilitację nie mają związku z przyznanym dodatkiem pielęgnacyjnym. W uzasadnieniu podniósł, że gdyby organ rentowy prawidłowo ocenił jego stan zdrowia i ustalił prawo do dodatku pielęgnacyjnego w wymaganym terminie, z tego tytułu miałby prawo do ulgowych przejazdów wraz z opiekunem . W rezultacie z powodu błędnej oceny stanu zdrowia przez 17 miesięcy ponosił zawyżone koszty przejazdu. Apelujący wniósł o „uznanie apelacji za zasadną” .

Sąd Apelacyjny w Łodzi zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawcy zasługiwała na uwzględnienie, aczkolwiek z innych przyczyn niż te, które podnosił apelujący. Natomiast apelacja organu rentowego, jako bezzasadna, podlegała oddaleniu.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów apelacyjnych wnioskodawcy, trzeba wskazać ,że Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił, iż zawarte w odwołaniu od decyzji z 10 maja 2013r. roszczenie o zapłatę kwoty 5024 zł. tytułem poniesionych kosztów dojazdu nie jest objęte treścią zaskarżonej decyzji. Zakres rozpoznania oraz orzekania przez sąd ubezpieczeń społecznych jest wyznaczony treścią decyzji organu rentowego, która w niniejszej sprawie dotyczy odmowy wypłaty odsetek od wyrównania świadczenia. Zgłoszone w odwołaniu roszczenie nie jest też sprawą z zakresu ubezpieczeń społecznych i w konsekwencji nie podlega rozpoznaniu w postępowaniu odrębnym przez sąd ubezpieczeń społecznych . Zgodnie z art.476§ 2 pkt 1,2,4 i 5 k.p.c., przez sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych rozumie się sprawy, w których wniesiono odwołanie od decyzji organów rentowych, dotyczących: ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia rodzinnego; emerytur i rent; innych świadczeń w sprawach należących do właściwości ZUS; odszkodowań przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą wojskową albo służbą w Policji lub Służbie Więziennej. Przedmiot decyzji wydawanych przez organy rentowe, od których przysługują odwołania do sądu ubezpieczeń społecznych, określają przy tym przepisy szczególne. Są to przede wszystkim sprawy wymienione w art. 83 ust. 1 ustawy o s.u.s. W myśl art. 83 ust.1 pkt 1-5 ustawy, Zakład wydaje decyzje w zakresie indywidualnych spraw dotyczących w szczególności: zgłaszania do ubezpieczeń społecznych; przebiegu ubezpieczeń; ustalania wymiaru składek i ich poboru, a także umarzania należności z tytułu składek; ustalania wymiaru składek na Fundusz Emerytur Pomostowych i ich poboru, a także umarzania należności z tytułu tych składek; ustalania uprawnień do świadczeń z ubezpieczeń społecznych; wymiaru świadczeń z ubezpieczeń społecznych. Wnioskodawca domaga się od organu rentowego zapłaty określonej kwoty tytułem odszkodowania i jest to sprawa cywilna, która z uwagi na wartość przedmiotu sporu podlega rozpoznaniu przez Sąd Rejonowy miejscowo właściwy ze względu na siedzibę pozwanego Zakładu . Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z 12 marca 1999r., I PKN 63/99, zakwalifikowanie sprawy jako niespełniającej warunków z art. 476 k.p.c., przy uznaniu cywilnoprawnego charakteru roszczenia, uzasadnia przekazanie sprawy do wydziału cywilnego, a nie odrzucenie pozwu, czy przekazanie innemu organowi w trybie art. 464 § 1 k.p.c. Ponadto zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z 21 stycznia 2003r., I PK 21/02, stwierdzenie przez sąd pracy, że roszczenia nie podlegają rozpoznaniu w postępowaniu odrębnym w sprawach z zakresu prawa pracy, nie uzasadnia oddalenia powództwa, lecz nakazuje przekazanie sprawy do rozpoznania w postępowaniu procesowym "zwykłym". Tej samej regule podlega postępowanie odrębne w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych. W rezultacie , ponieważ Sąd Okręgowy oddalił odwołanie w zakresie ww. roszczenia cywilnego bez rozpoznania istoty sprawy, należało w tym zakresie uchylić zaskarżony wyrok i sprawę przekazać do rozpoznania sądowi rzeczowo i miejscowo właściwemu w sprawie, o czym orzeczono na podstawie art.386§4 k.p.c. oraz z uwzględnieniem art. 16 k.p.c. w zw. z art.17 pkt 4 k.p.c. oraz art.27§1 k.p.c. ( pkt 1 wyroku).

Odnosząc się natomiast do zarzutów apelacyjnych organu rentowego, należało je uznać za bezzasadne. W pierwszej kolejności należy też podnieść, że apelujący zarzucił naruszenie art.58 ust.1 ustawy o s.u.s., co uznano za pomyłkę i przyjęto ,że chodzi o art.85 ust.1 cyt. ustawy.

Poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne w sprawie są w zasadzie niesporne. Apelujący w szczególności nie kwestionuje , że w dacie orzekania przez komisję lekarską ZUS 16 listopada 2011r. istniały podstawy do stwierdzenia u T. K. niezdolności do samodzielnej egzystencji . Oznacza to ,że nie ma w sprawie sporu co do tego, że w dacie wydania decyzji odmawiającej wnioskodawcy prawa od dodatku pielęgnacyjnego ( 30 listopada 2011r.) organ rentowy miał pełną możliwość wydania decyzji prawidłowej , ponieważ posiadał wystarczający materiał do stwierdzenia niezdolności do samodzielnej egzystencji, a to ustalenie uzasadnia żądanie odsetek od wyrównania świadczenia. Spór w świetle zarzutów apelacyjnych został sprowadzony do daty początkowej niezdolności do samodzielnej egzystencji ustalonej w sprawie IVU 1184/11 na sierpień 2011r. Nie jest to jednak okoliczność mająca zasadnicze znaczenie w niniejszej sprawie, ponieważ zaskarżony wyrok stwierdza obowiązek zapłaty odsetek od daty późniejszej, tj. od 17 grudnia 2011r. Zgodnie z art.85 ust.1 ustawy o s.u.s., jeżeli organ rentowy - w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych - nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego. Jednocześnie w myśl art.118 ust.1 i 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS , organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji. Jednak w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego (przede wszystkim sądu ubezpieczeń społecznych) za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Rację ma Sąd I instancji ,że powołanych przepisów nie można interpretować w oderwaniu od utrwalonego w tym zakresie orzecznictwa Sądu Najwyższego oraz treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 11 września 2007r. w sprawie P 11/07,który rozstrzygał o zgodności art.118 ust.1a z Konstytucją. W uzasadnieniu powołanego wyroku Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że przez pojęcie "wyjaśnienie ostatniej niezbędnej okoliczności" z art. 118 ust. 1a należy rozumieć wyjaśnienie ostatniej okoliczności koniecznej do ustalenia samego istnienia prawa wnioskodawcy do świadczenia. Stąd też 30-dniowy termin na wydanie decyzji w sprawie świadczenia i jego wypłaty w razie, gdy prawo do świadczenia zostało ustalone przez sąd, powinien być liczony od dnia doręczenia wyroku sądu tylko wtedy, gdy ustalenie prawa do świadczenia dopiero w postępowaniu sądowym nie było następstwem okoliczności, za które ponosi odpowiedzialność organ rentowy. W przeciwnym wypadku, gdy opóźnienie w ustaleniu prawa do świadczenia było spowodowane okolicznościami, za które odpowiada organ rentowy (np. błędne orzeczenie lekarza orzecznika ZUS lub komisji lekarskiej ZUS w sprawie niezdolności do pracy), termin ten będzie liczony od dnia, w którym organ rentowy, gdyby działał prawidłowo, powinien był ustalić prawo do świadczenia. W podobny sposób interpretuje cyt. art. 118 ust. 1a Sąd Najwyższy. W jego orzecznictwie przyjmuje się bowiem, że do wyłączenia obowiązku wypłaty odsetek nie jest wystarczające wykazanie, że organ rentowy nie ponosi winy w powstaniu opóźnienia (por. wyrok Sądu Najwyższego z 7 października 2004 r., II UK 485/03, OSNP 2005, Nr 10, poz. 147). W wyroku z 25 stycznia 2005 r., I UK 159/04 (OSNP 2005, Nr 19, poz. 308), Sąd Najwyższy przyjął , że wydanie przez organ rentowy niezgodnej z prawem decyzji odmawiającej wypłaty świadczenia w sytuacji, gdy było możliwe wydanie decyzji zgodnej z prawem, zwłaszcza gdy ubezpieczony wykazał wszystkie przesłanki świadczenia, oznacza, że opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które organ rentowy ponosi odpowiedzialność, choćby nie można było mu zarzucić niestaranności w wykładni i zastosowaniu prawa. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd Najwyższy podniósł też, że wówczas, gdy organ rentowy w chwili wydania zaskarżonej decyzji miał wszystkie potrzebne dane pozwalające na wydanie decyzji zgodnej z prawem, a po stronie ubezpieczonego nie występował obowiązek wykazania żadnych innych okoliczności uzasadniających jego wniosek, to dla obowiązku zapłaty odsetek za opóźnienie w wypłacie świadczenia nie mogą mieć znaczenia okoliczności dotyczące przebiegu postępowania sądowego, zwłaszcza gdy w tym postępowaniu nie ustalono żadnych nowych przesłanek wypłaty świadczenia, których wykazanie ciążyło na ubezpieczonym, a które nie były znane (nie mogły być znane) organowi rentowemu. W uzasadnieniu wyroku z 21 czerwca 2012r. w sprawie III UK 110/11 Sąd Najwyższy wywodził , iż w celu ustalenia, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za opóźnienie spowodowane błędem w ustaleniach faktycznych, konieczne jest wykazanie, że w przepisanym terminie ZUS nie dysponował materiałem umożliwiającym przyznanie świadczenia. W takiej sytuacji Sąd Najwyższy podkreślił jednak konieczność uwzględnienia tego, czy organ rentowy w ramach swoich kompetencji i nałożonych obowiązków poczynił wszystkie możliwe ustalenia faktyczne i wyjaśnił wszystkie okoliczności konieczne do wydania decyzji. Jeżeli bowiem zmiana decyzji w postępowaniu odwoławczym będzie uzasadniona ustaleniami co do takich okoliczności, które nie były i nie mogły być znane organowi rentowemu, to nie będzie podstaw do uznania, iż opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które ponosi on odpowiedzialność (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2009 r., I UK 345/08, OSNP 2010, nr 23-24, poz. 293).

W niniejszej sprawie, jak już wyżej podkreślono, apelujący nie kwestionował , że w momencie orzekania przez komisję lekarską zostały zgromadzone wszelkie dowody uzasadniające ustalenie niezdolności badanego do samodzielnej egzystencji. Nie zwalczał tego również w toku postępowania apelacyjnego, a zobowiązany do uzupełnienia materiału dowodowego przez złożenie w terminie 3 dni akt orzeczniczych wnioskodawcy ( protokół rozprawy-k.52 akt) , tych dowodów nie złożył. Nie ma zatem podstaw faktycznych ani prawnych , aby kwestionować prawidłowe ustalenia Sądu I instancji , iż istniejące w toku postępowania przed organem rentowym okoliczności dawały pełną podstawę do stwierdzenia przesłanek niezdolności wnioskodawcy do samodzielnej egzystencji i ustalenia prawa do dodatku pielęgnacyjnego. Jak słusznie wywiódł Sąd Okręgowy, biegła reumatolog w sprawie IVU 1184/11 ustalając niezdolność badanego do samodzielnej egzystencji, orzekała w oparciu o te same dowody i okoliczności medyczne, jak też rozpoznała niespornie te same schorzenia. Sąd Okręgowy właściwie ocenił, że ustalenie w pierwszej opinii biegłej reumatolog daty początkowej niezdolności do samodzielnej egzystencji na datę badania ( 29 grudnia 2011r.) nie może mieć decydującego znaczenia. Biegła w opinii uzupełniającej (k.41 akt IVU 1184/11) logicznie i wyczerpująco wyjaśniła bowiem ,że w przypadku wnioskodawcy trudno było jednoznacznie ustalić wsteczną datę początkową jego niezdolności do samodzielnej egzystencji, ale w oparciu o zaświadczenie o stanie zdrowia z 23 sierpnia 2011r., potwierdzające konieczność zapewnienia opieki innych osób, należało ją ustalić na sierpień 2011r. A zatem również w zakresie tej, podnoszonej w apelacji, okoliczności organ rentowy posiadał pełną dokumentację medyczną pozwalającą na ustalenie prawidłowej daty początkowej niezdolności do samodzielnej egzystencji .

W rezultacie wyrok Sądu I instancji w zaskarżonej przez organ rentowy części co do pkt 1 odpowiada prawu, a wniesiona apelacja , jako pozbawiona uzasadnionych podstaw , podlegała oddaleniu na podstawie art.385 k.p.c. ( pkt 2 wyroku).