Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 listopada 2014 roku

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,

Wydział V w składzie:

Przewodniczący: SSO Mariola Mastalerz

Sędziowie: SSR del. Urszula Sipińska-Sęk

SSO Agnieszka Leżańska

Protokolant: st.sekr.sądowy Marcelina Machera

po rozpoznaniu w dniu 21 października 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa T. T.

przeciwko Powiat (...)

o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie na czas pozostawania bez pracy

na skutek apelacji pozwanego Powiatu (...) i powoda T. T. od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie IV Wydziału Pracy z dnia 2 sierpnia 2013r. sygn. IV P 173/12

1.  oddala obie apelacje,

2.  znosi wzajemnie między stronami koszty postępowania za instancję odwoławczą.

Sygn. akt V Pa 75/14

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 1 czerwca 2012 roku powód T. T. w skierowanym przeciwko (...) w Ł. pozwie wniósł o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę. A w razie upływu okresu wypowiedzenia wniosła o przywrócenie do pracy oraz zapłatę odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, iż pozwany pracodawca wypowiedział zawartą umowę o pracę na czas nieokreślony wręczając w dniu 29 czerwca 2012 roku wypowiedzenie umowy o pracę. Jako podstawę wypowiedzenia podano likwidację strony pozwanej na podstawie uchwały Nr (...) Rady Powiaty w B..

W odpowiedzi na pozew z dnia 25 września 2012 roku pozwany (...) Ośrodek (...) w B. wniósł o oddalenie powództwa i zasadzenie kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany podnosił, iż na podstawie uchwały Rady Powiatu w B. nr (...) z dnia 29 czerwca 2012 roku w sprawie likwidacji (...) w Ł. został rozwiązany z powodem stosunek pracy. Obecnie toczy się postępowanie sądowo administracyjne w przedmiocie ważności uchwały Rady Powiatu w B..

Na rozprawie w dniu 27 marca 2013 roku powódka podtrzymywała powództwo w zakresie przywrócenie jej do pracy zamiast odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę. Nadto na rozprawie w dniu 23 lipca 2013 roku działający w imieniu powoda pełnomocnik ostatecznie sprecyzował żądanie pozwu wnosząca o przywrócenie do pracy oraz o zasadzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w kwocie 63.485,51.

Pozwany nie uznał żądania pozwu i wniósł o jego oddalenie.

Wyrokiem z dnia 2 sierpnia 2013 roku wydanym w sprawie IV P 173/12 Sąd Rejonowy w Bełchatowie zasądził od pozwanego (...) Ośrodka (...) w Ł. na rzecz powoda T. T. kwotę 17.314,263 zł brutto z ustawowymi odsetkami od dnia 4 czerwca 2012 roku do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałym zakresie. Zasądził także od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.800 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 866 złotych tytułem nieziszczonych kosztów sądowych oraz nadał wyrokowi w punkcie 1 co do kwoty 5771,41 zł rygor natychmiastowej wykonalności.

Sąd Rejonowy wskazał, że powód T. T. zatrudniony był u pozwanego poczynając od 1 września 1998 roku do 31 sierpnia 2000 roku, jako wychowawca Internatu. Przy czym pierwsza umowa została zawarta na czas określony do dnia 31 VIII 2000 roku. W dniu 16 października 2000 roku została z powodem zawarta umowa o pracę na czas określony poczynając od 16. X. 2000 roku. W dniu 10 lipca 2010 roku została z powodem zawarta umowa o prace na czas nieokreślony

W dniu 28 czerwca 2002 (...) Ośrodek (...) wydał akt nadania stopnia awansu zawodowego i przyznał powodowi stopień nauczyciela kontraktowego.

W dniu 21 lipca 2005 roku powód uzyskał stopień nauczyciela mianowanego.

W dniu 30 sierpnia 2010 roku powód uzyskał stopień nauczyciela dyplomowanego.

W dniu 23 maja 2012 roku Rada Powiatu w B. podjęła uchwałę nr (...)na mocy, której zlikwidowała (...) Ośrodek (...) w Ł. oraz Szkolę Podstawową nr 1 w Ł. oraz Gimnazjum w Ł. wchodzące w skład (...) w Ł..

Pismem z dnia 25 maja 2012 rozwiązano z powodem umowę o pracę.
W uzasadnieniu podano, że rozwiązanie umowy nastąpiło na podstawie art. 20 ust.1 pkt 1 oraz 3 ustawy-Karta Nauczyciela ( 2006 roku Nr 97 poz. 674 z późniejszymi zmianami) jako przyczynę podano zmiany organizacyjne polegające na likwidacji (...) Ośrodka (...) w Ł. z dniem 31 sierpnia 2012 roku z upływem 3 miesięcznego od kresu wypowiedzenia.

W dniu 29 czerwca 2012 roku Wojewoda (...) wydał rozstrzygnięcie nadzorcze uchylając tym samym uchwałę rady powiatu.

Uchwałą z dnia 24 lipca 2012 roku Zarząd Powiatu w B. uchylił uchwałę w sprawie przyjęcia harmonogramu likwidacji (...) Ośrodka (...) w Ł.

Uchwałą z dnia 21 sierpnia 2012 roku zarząd powiatu uchylił odwołanie dyrektora (...) Ośrodka (...) w Ł. M. M..

(...) Ośrodek (...) w Ł. jest placówką oświatowo-wychowawczą typu resocjalizacyjnego, całodobową, całoroczną prowadzącą kształcenie na poziomie gimnazjalnym. W styczniu 2012 roku przebywało 36 chłopców w wieku 13-18 roku życia na podstawie postanowień sądów rodzinnych z powodu demoralizacji. Wymienione w opiniach ośrodków diagnostycznych problemu wychowanków to: zaniedbania dydaktyczne (dwu, trzyletnie opóźnienie szkolne, analfabetyzm wtórny, dysgrafia, dysortografia) problemu w nauce, problemy rozwojowe, nieprzystosowanie społecznie, uzależnienie, brak znajomości i internalizacji norm oraz konwencji społecznych rodzina patologiczna, dysfunkcyjna ze względu na złożoność zaburzeń emocjonalno osobowościowych, wychowankowie MOW wymagają organizacji specjalistycznych zajęć edukacyjno-wychowawczych zgodnie ze wskazaniami orzeczeń o potrzebie kształcenia specjalnego. Praca w placówce opiera się na rozpoznawaniu deficytu, potrzeb i zdolności wychowanków w celu opracowania indywidualnego programu edukacyjno-terapeutycznego, realizowania obowiązku szkolnego i innych przejawów demoralizacji.

W dniu 1 września 2012 roku zgodnie z chwałą Rady Powiatu z dnia 23 maja 2012 roku rozpoczął swoją działalności statutową (...) Ośrodek (...) w Ł. w skład, , którego wchodzi także Gimnazjum Specjalne.

Przyjmowanie nieletnich do (...) Ośrodka (...) odbywa się na podstawie ustawy z dnia 9 czerwca 2011 roku o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej (Dz. U z 2011 roku Nr 149 poz. 887). Przy czym na dzień 9 stycznia 2013 roku realizowane są skierowania wydane do 31 grudnia 2011 roku na podstawie skierowań sądowych. W (...) Ośrodku (...) w Ł. we wrześniu 2012 roku zatrudnionych było dwóch wychowawców stażystów na pełny etat (26 godzin), jeden a 6,5/26 etatu oraz jeden na 14/26 etatu, który zatrudniony jest również na 0,5 etatu, jako opiekun nocny (stanowisko administracyjne). Na cały etat zatrudniony jest psycholog i pedagog (stażyści) z tym, że pracują oni po 0,5 etatu zarówno w (...) Ośrodku (...) jak i w (...) Ośrodku (...),5 etatu. Ponadto zatrudnieni są na cały etat: dyrektor, główny księgowy i woźna, na pół etatu referent i pomoc kuchenna.

Wyrokiem z dnia z dnia 12 października 2012 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Ł. uchylił zaskarżane rozstrzygnięcie nadzorcze oraz stwierdził, że zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku. Powyższe orzeczenie zostało zaskarżone przez wojewodę. W dniu 14 maja 2013 roku Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę kasację.

W dniu 21 maja 2013 roku uchwałą nr (...) Uchwałą Zarządu Powiatu w B. został przyjęty harmonogram likwidacji (...) Ośrodka (...) w Ł. powierzając dyrektorowi (...)w Ł. realizację przyjętego harmonogramu.

Wynagrodzenie powoda za okres od chwili rozwiązania umowy o pracę do 31 wyniosłoby 61.184,40 zł. Wynagrodzenie powoda za okres 3 miesięcy wyniosło 17.314, 23 zł.

Od 1 września 2012 roku do 10 lutego 2013 roku przebywał na zwolnieniu lekarskim. W chwili obecnej pracuje w Domu Dziecka w T.. Jest tam dyrektorem.

Powód T. T. jest radnym Rady Miasta w T. i pełni funkcję (...) (...) i (...) T..

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że powództwo zasługuje na uwzględnienie na podstawie art. 45 § 2 kp w zw. z art. 30 kp i art. 20 ust. 1 pkt 1 i 5 w zw. z art. 91c ustawy z dnia 6 stycznia 1982 roku karta nauczyciela w części dotyczącej zasądzenia odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę. W pozostałej części w ocenie Sądu Rejonowego podlegało oddaleniu.

Sąd Rejonowy po przywołaniu treści art. 91c ust. 1 Karty Nauczyciela, art. 5 kp i art. 20 Karty Nauczyciela wskazał, że okoliczności przedmiotowej sprawy nie budziły wątpliwości w zakresie obowiązywania uchwały Rady Powiatu (...) z dnia 23 maja 2012 roku, która likwidowała jednostkę budżetowa - (...) Ośrodek (...) w Ł. wraz ze Szkołą Podstawowa nr (...) w Ł. wchodzącą w jego skład. Okoliczność tę potwierdzały orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł. oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie, które w sposób ostateczny przesądziły o upadku rozstrzygnięcia nadzorczego wydanego przez Wojewodę (...), które skutkowało wydaniem przez Zarząd Powiatu w B. harmonogramu likwidacji (...) wychowawczego w Ł., z nałożeniem obowiązku realizacji tego harmonogramu rzecz dyrektora(...) w Ł., które wywołały w tym zakresie skutki na dzień orzekania. Sąd Rejonowy powołał się treść art. 45 § 1 kp oraz art. 30 § 4 kp i podał ,że w przedmiotowej sprawie pozwany pracodawca wskazał, iż rozwiązanie umowy o pracę z T. T. nastąpiło z powodu likwidacji (...) Ośrodka (...) w Ł..

Sąd Rejonowy wskazał, że zmniejszenie stanu zatrudnienia w zakładzie pracy stanowi również uzasadnioną przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę. Organ rozpatrujący spory pracownicze nie jest powołany do badania zasadności i celowości zmniejszenia stanu zatrudnienia. Okoliczności przemawiające za ochroną pracownika mogą jednak powodować, że wypowiedzenie umowy konkretnemu pracownikowi jest nieuzasadnione lub sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, gdy między nim a innymi pracownikami występują wyraźne różnice kwalifikacji zawodowych w wykonywaniu obowiązków, a także inne okoliczności. Jednakże likwidacja konkretnego stanowiska uzasadnia wypowiedzenie bez potrzeby oceny kwalifikacji, stażu pracy i innych okoliczności ochronnych i porównywania ich z innymi pracownikami (uchwały pełnego składu Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1985 roku (teza X), III PZP 10/85, OSNCz 1985 roku, z. 11, poz. 164).

Z okoliczności przedmiotowej sprawy, w ocenie Sądu Rejonowego wynikało, że umowa z powodem T. T. rozwiązana została na skutek jednostronnego oświadczenia pracodawcy złożonego z upływem 3 miesięcznego okresu wypowiedzenia, jako przyczynę pozwany wskazał likwidację pracodawcy tj. (...) Ośrodka (...) w Ł.. W przedmiotowej sprawie strony nie kwestionowały 3 miesięcznego okresu wypowiedzenia pracy przez pozwanego. O tyle między stronami sporne było to czy dokonana w 2012 roku likwidacja pracodawcy nastąpiła rzeczywiście, podnosząc, że na dzień orzekania przedmiotowa jednostka istniała i że nie wiadomo było czy zostanie zlikwidowana, co w ocenie powoda świadczyło, że przyczyna wypowiadająca powódce umowę o pracę nie była faktyczna a pozorna. W dalszej części uzasadnienia Sąd Rejonowy wskazał, że zarówno przepisy kodeksu pracy jak i ustawy karta nauczyciela jak i statutu (...) Ośrodka (...) w Ł. w oparciu, o który działał przedmiotowy ośrodek nie zawierały definicji prawnej likwidacji pracodawcy lub stanowiska pracy. Sąd Rejonowy wskazał, że według wikipedii likwidacja - to nic innego jak postępowanie prowadzone w spółkach osobowych i kapitałowych mające na celu spieniężenie majątku oraz zakończenie bieżących spraw spółki. Sąd Rejonowy podał, że pozwanym w przedmiotowej sprawie był (...) Ośrodek (...). Likwidacja, więc tym znaczeniu oznacza likwidację pracodawcy. Jego zasady organizacyjne zostały określone w statucie podjętym przez rade Pedagogiczną (...)w Ł., który określał organizację i postanowienie ogólne a w szczególności zasady kierowania pracą, zasady działania komórek organizacyjnych tryb pracy, organizacje przyjmowania wychowanków. Jednakże żaden z przepisów nie wskazywał , w jaki sposób i następuje likwidacja samej jednostki względnie stanowiska pracy w danej jednostce.

Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego likwidacja stanowiska pracy w ramach rzeczywistych zmian organizacyjnych uzasadnia wypowiedzenie pracownikowi umowy o pracę (albo samych warunków pracy lub płacy), a decyzje, co do przydatności i celowości utrzymywania danego stanowiska mieszczą się w uprawnieniach pracodawcy i nie podlegają ocenie sądów pracy (por. wyrok SN z 23 maja 1997 r., I PKN 176/97, OSNAPiUS 1998/9/263). Oznacza to, że w razie sporu sąd nie jest uprawniony do oceny, czy zmiany organizacyjnej oyły celowe i zasadne (wyrok SN z 27 listopada 1997 r., I PKN 401/97, OSNAPiUS 1998/18/542.

Pracodawca ma pełne prawo do rzeczywistej likwidacji stanowiska pracy także w sytuacji, gdy potrzeby organizacyjne zakładu pracy jej wymagają. Sąd Rejonowy mając na uwadze powyższe stanowiska Sądu Najwyższego ograniczył się do badania i oceny, czy likwidacja była autentyczna czy też miała jedynie charakter pozorny (fikcyjny) mający na celu wymianę kadry nauczycielskiej. Tylko, bowiem rzeczywista likwidacja stanowiska pracy względnie pracodawcy uzasadnia wypowiedzenie umowy o pracę albo wypowiedzenie warunków pracy lub płacy. Fikcyjna (pozorna) likwidacja nie stanowi podstawy do wypowiedzenia umowy o pracę albo warunków pracy lub płacy. (por. wyrok SN z 15 grudnia 382 r., I PRN 130/82, OSNCP 1983/8/121).

Dokonując oceny likwidacji pozwanego Sąd Rejonowy wziął pod uwagę pod uwagę zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego zawartym w wyroku z 4 września 2007 r. ( I PK 92/07, Monitor Prawa Pracy 2008/2/93) warunki zatrudnienia na zlikwidowanym stanowisku nauczyciela geografii w (...). Z okoliczności sprawy niewątpliwie wynikało, że w roku 2012/2013 został zatrudniony inny pedagog. Okoliczność ta poddawała w ocenie Sądu Rejonowego wątpliwość działania dyrektora w zakresie rozwiązania z powodem umowy o pracę z dniem 31 sierpnia 2012 roku.

W ocenie Sądu Rejonowego pozwany pracodawca naruszył przepisy o wypowiadaniu umów o pracę tj. 30 § 1 ust 3 i § 4 kp przez wskazanie fikcyjnej przyczyny rozwiązania umowy o pracę, faktycznie na dzień wypowiedzenia umowy o pracę z powodem bowiem uchwałą Rady Powiatu likwidującego (...) Ośrodek (...) w Ł. była niewykonalna wobec jej zaskarżenia. Nie dawało to, więc w ocenie Sądu Rejonowego podstaw do wypowiedzenia pracownikom w pracownikowi szczególnie chronionemu z uwagi na ciążowe zwolnienie, tym bardziej, że przepisy ustawy karta nauczyciela dawały dyrektorowi prawo do wypowiedzenia umowy o pracę nauczycielom ze skróconym 1 miesięcznym okresem wypowiedzenie - art. 20 ust 5 karty nauczyciela. Poczynając od 1 września 2012 roku do 31 sierpnia 2013 roku (...) w Ł. działał w okrojonym zakresie jednakże dokonując oceny wielkości zatrudnienia w (...) wychowawczym i (...) Ośrodku (...) należało w ocenie Sądu Rejonowego przyjąć iż w tym pierwszym ilość godzin przyznana pracownikom przewyższała ilość godzin przyznanych pracownikom w (...) Ośrodku (...). Wprawdzie stanowisko powoda nie zostało zlikwidowane jednakże z uwagi na to, że przebywał na zwolnieniu lekarskim nie było celowe cofnięcie przywrócenia go do pracy, bowiem faktycznie do czasu rozwiązania przebywał na zwolnieniu lekarskim.

Dokonując oceny sytuacji w (...) Ośrodku (...), Sąd Rejonowy rozważając możliwość przywrócenia powoda do pracy, nie mógł tego dokonać, bo faktycznie (...) Ośrodek (...) z dniem 31 sierpnia 2013 roku został zlikwidowany. Na tym etapie brak było jakichkolwiek okoliczności potwierdzających, że ośrodek będzie działał dalej. Stanowisko strony powodowej w tym zakresie nie znajdywało uzasadnienia, co potwierdził wdrożony i realizowany harmonogram likwidacji (...) Ośrodka (...). Mając te względy na uwadze Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że nie celowe byłoby przywrócenie powoda do pracy, bowiem w przypadku powrotu do pracy w styczniu 2014 roku okazałoby się, że ośrodek nie istnieje, a orzeczenie sądu byłby niewykonalne w tym zakresie. Z tych też względów mając za podstawie art.45 § 2 kp Sąd Rejonowy zasądził stosowne odszkodowanie, którego wysokość uzależniona została od długości okresu zatrudnienia, które wniosło 3 miesiące x 5.728,20, co zamykało się kwotą 17.184,60zł

Obok roszczenia o przywrócenia do pracy powód zgłosił żądanie o zasądzenie wynagrodzenia za cały okres pozostawania bez pracy z uwagi szczególną na ochronę, jakiej podlegał.

Jak wskazał, Sąd Rejonowy wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy przysługuje wówczas, gdy orzeczono o przywróceniu do pracy, a pracownik podjął pracę w wyniku tego przywrócenia (art. 56 § 1 i 57 § 1 kp).

Okoliczności przedmiotowej sprawy Sąd Rejonowy uznał za niewątpliwe. Powód wnosił o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy jednakże z braku celowości do przywrócenia do pracy nie uzyskał w tym zakresie pozytywnego orzeczenia. Brak było więc podstaw do zasadzania wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) w zw. z art. 102 kpc Sąd Rejonowy nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 866 złotych tytułem opłaty od pozwu, której powódka nie miała obowiązku uiścić. O rygorze natychmiastowej wykonalności, Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 477 ² § 1 kpc.

Powyższy wyrok zaskarżyły obie strony procesu.

Pełnomocnik powoda zaskarżył powyższy wyrok w całości zarzucając mu:

1. naruszenie art. 233 § 1 k.p.c, poprzez dowolną ocenę zebranego w sprawie
materiału dowodowego i brak jego wszechstronnego rozważenia, prowadzące
do błędnego przyjęcia, że: ,, [...] faktycznie (...) Ośrodek (...) z dniem 31 sierpnia 2013 r. zostaje zlikwidowany i w konsekwencji, że ,.[...] nie celowe jest przywrócenie powoda do pracy [...]." podczas gdy:

a/ z zeznań świadka A. K. oraz A. F. wynika, że (...) Ośrodek (...) (zwany dalej (...) ) w Ł. (który funkcjonuje nadal), są placówkami o zbliżonym charakterze, realizują podobne cele, zwłaszcza że: w roku szkolnym 2012/2013 wychowankowie obu placówek wspólnie odbywali zajęcia, które prowadzone były przez tego samego nauczyciela, obie placówki podlegają Starostwu Powiatowemu w B., pracownicy (...) jednocześnie świadczyli pracę w (...), większość pracowników MOW została przejęta przez (...),

b) z protokołu nr (...) posiedzenia Komisji (...) , (...) z dnia 26 lutego 2013 r. wynika, że po utworzeniu (...) obie placówki nieformalnie funkcjonują jako zespół (...), nauczyciele prowadzący zajęcia w obu placówkach są wynagradzani z budżetu (...) a zajęcia wychowanków (...) i (...) odbywają się w tym samym pomieszczeniu, co wskazuje na fikcyjne rozdzielenia zadań obu placówek;

c) ze sprawozdania z działalności (...) z dnia 9.01.2013 r. wynika, że:

- (...) w Ł. funkcjonuje w budynku (...) w Ł., od którego nieodpłatnie użycza dwie świetlice, dwie sypialnie oraz gabinety psychologa i pedagoga, koszty związane z zużyciem mediów (...) płaci w stosunku ¼ części kosztów ponoszonych przez (...)oraz (...) korzystają ze wspólnego samochodu w celu wyjazdów służbowych,

- w rzeczywistości budżety placówek w ramach finansowania pracowników (...) i (...) nie są rozróżnione - psycholog i pedagog zatrudnieni w (...) i (...) otrzymują wynagrodzenie z budżetu (...),

- formalna likwidacja (...) jest pozorna, ponieważ w rzeczywistości jej zadania przejął nowo utworzony (...): „Ogólnie przyjęte założenia, że w młodzieżowych ośrodkach socjoterapii powinny przebywać dzieci i młodzież zagrożone niedostosowaniem społecznym jest w wielu przypadkach błędne, gdyż rzeczywistość pokazuje, iż duża liczba nieletnich trafiająca do „mos-ów" już od dawna jest niedostosowana społecznie, a niekiedy skala ich konfliktów z prawem, przerasta w dużym stopniu rówieśników z młodzieżowych ośrodków wychowawczych",

- (...) w Ł. wspólnie z (...)w ramach projektu ze środków (...) w dniu 27.11.2012 r. złożyli w Urzędzie Marszałkowskim w Ł. projekt programu „Odważni w przyszłość", który miałby objąć wychowanków obu placówek, co jest kolejnym przejawem, sztucznego wytyczania podziału pomiędzy (...) i (...);

d ) fakt utworzenia w budynku będącym siedzibą (...) w Ł. kolejnej placówki o podobnym charakterze tj. (...) Ośrodka (...) w Ł. i zatrudnienie w tej placówce praktycznie wszystkich pracowników (...) z którymi zawarto porozumienia zmieniające (a którzy nie odwołali się do Sądu Pracy od tego wypowiedzenia), świadczy o woli -części polityków Starostwa Powiatowego w B. - utrzymania tego typu placówki w regionie;

a w konsekwencji podnosił naruszenie:

II. naruszenie art. 45 § 2 k.p. poprzez jego błędną wykładnię i nieuzasadnione przyjęcie, że uwzględnienie żądania przywrócenia powoda do pracy jest niecelowe, podczas gdy likwidacja (...) w Ł. była tylko formalna, a w rzeczywistości jej zadania przejęła i realizuje nowo utworzona placówka (...) i okoliczności sprawy pozwalały Sądowi I instancji uznać, że doszło do faktycznego przejęcia (...) przez (...), a co za tym idzie przywrócić powoda do pracy w (...).

III. naruszenie art. 23 ^{( 1)} § 1 i 6 k.p. poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy z materiału dowodowego wskazanego powyżej jednoznacznie wynika, że faktycznie doszło do przejęcia (...) przez (...) w Ł., a faktyczne zaprzestanie działania przez (...)nie uzasadnia wypowiedzenia przez pracodawcę stosunku pracy w sytuacji przejęcia przez (...) pracowników
(...)

Podnosząc powyższe zarzuty wnosił o:

1/ zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przywrócenie powoda do pracy i zasądzenie na jego rzecz wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych oraz o zwolnienie powoda od kosztów sądowych.

Pełnomocnik pozwanego zaskarżył powyższy wyrok w części uwzględniającej powództwo tj. w punkcie 1, 3, 4 i 5 tegoż wyroku, zarzucając mu :

1. obrazę prawa materialnego tj. art. 45 § 1 k.p. w zw. z art. 91c ustawy Karta Nauczyciela przez jego niewłaściwe zastosowanie i w konsekwencji błędne przyjęcie przez Sąd, że wskazana przyczyna złożenia powodowi wypowiedzenia umowy o pracę jest nieprawdziwa, gdy w rzeczywistości, co wynika z materiału dowodowego i ustaleń Sądu, w momencie doręczenia powodowi oświadczenia o rozwiązaniu stosunku pracy obowiązywała uchwała Rady Powiatu w B. nr (...), dotycząca likwidacji (...) Ośrodka (...) w Ł., Szkoły Podstawowej nr (...) w Ł. oraz Gimnazjum w Ł., a także w/w uchwała obowiązywała na chwilę zamknięcia rozprawy, a zakończenie likwidacji pozwanego ośrodka zostało przewidziane do dnia 31.08.2013 r., a przedłużenie procesu likwidacji wynikało z faktu wydania przez Wojewodę (...) rozstrzygnięcia nadzorczego oraz przebiegu postępowania przez sądami administracyjnymi;

2. naruszenie prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c, mające wpływ na treść orzeczenia, a polegające na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów i dokonaniu przez Sąd sprzecznych ustaleń faktycznych ze zgromadzonymi dowodami poprzez:

- błędne przyjęcie fikcyjności wskazanej przyczyny wypowiedzenia z uwagi na to, iż na dzień złożenia oświadczenia o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę uchwała Rady Powiatu z dnia 23 maja 2012 roku była niewykonalna wobec jej zaskarżenia przez Wojewodę (...), gdy w rzeczywistości dopiero w dniu 29 czerwca 2012 roku Wojewoda (...) w rozstrzygnięciu nadzorczym stwierdził nieważność przedmiotowej uchwały,

- błędne przyjęcie, że okolicznością świadczącą o fikcyjności złożonego oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę z powodem było zatrudnienie kolejnego pedagoga , gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że zadania pedagoga po tej dacie realizowali pracownicy (...) Ośrodka (...) w Ł., a etatu pedagoga nie przewidziano w arkuszu organizacyjnym (...), a ponadto powód nie pracował na tym stanowisku,

3. naruszenie prawa procesowego, tj. art. 328 § 2 k.p.c, mające wpływ na treść orzeczenia, a polegające na nie wyjaśnieniu w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jego podstawy faktycznej i prawnej w sposób umożliwiający kontrolę instancyjną orzeczenia w zakresie prawidłowości dokonanej przez sąd meriti subsumpcji.

Wskazując na powyższe pełnomocnik pozwanego wnosił o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości, ewentualnie o jego uchylenie w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji;

- zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych za obie instancje,

- orzeczeniu o zwrocie przez powoda na rzecz pozwanego wyegzekwowanego świadczenia w kwocie 5.771,41 zł.;

- przeprowadzenie dowodu z załączonego potwierdzenia przelewu na okoliczność wypłaty w dniu 5.08.2013 r. na rzecz powoda świadczenia w zakresie objętym rygorem natychmiastowej wykonalności;

- uchylenie pkt 2 postanowienia Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 28.12.2012 r., sygn. V Pz 33/12 i orzeczenie o kosztach procesu spowodowanych postępowaniem wpadkowym w orzeczeniu kończącym sprawę.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik powoda wnosił o oddalenie apelacji pozwanego i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych,

Na rozprawie w 21 października 2014 roku pełnomocnik powoda popierał swoja apelację a nadto wnosił o oddalenie apelacji strony pozwanej.

Na rozprawie w 21 października 2014 roku pełnomocnik pozwanego wnosił o oddalenie apelacji powoda i popierał własną apelację.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył co następuje:

Apelacje nie zasługują na uwzględnienie.

Ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny Sąd Okręgowy akceptuje i przyjmuje za własny na potrzeby rozpoznania apelacji. Sąd I instancji wydał trafne rozstrzygnięcie, które znajduje uzasadnienie w całokształcie okoliczności faktycznych sprawy oraz w treści obowiązujących przepisów prawnych, a oceniając zebrane dowody nie przekroczył granic ich swobodnej oceny zgodnie z art. 233§1 k.p.c., jak zarzucają w apelacjach strony.

Granice swobodnej oceny dowodów może naruszać tylko dowolna ocena zebranego materiału dowodowego, brak wszechstronnej oceny wszystkich istotnych dowodów lub ich ocena sprzeczna z zasadami logicznego powiązania wniosków z ustalonym stanem faktycznym lub doświadczeniem życiowym (por wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 2001r. II UKN 423/00), a z taką sytuacją nie mieliśmy do czynienia w niniejszej sprawie.

W pierwszej kolejności Sąd odniesie się do apelacji strony pozwanej jako najdalej idącej.

Zdaniem Sądu Okręgowego za nieuzasadniony należy uznać zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 45 § 1 k.p. w zw. z art. 91c ustawy Karta Nauczyciela przez jego niewłaściwe zastosowanie . Art. 45 § 1 k.p. stanowi, że w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione albo narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu I instancji, iż w będącej przedmiotem osądu sprawie, wskazana powodowi w wypowiedzeniu z dnia 25 maja 2012r. przyczyna rozwiązania umowy o pracę w postaci likwidacji (...) Ośrodka (...) w Ł. była nieprawdziwa. Wbrew zarzutom strony pozwanej o prawdziwości przyczyny rozwiązania umowy o pracę nie świadczy obowiązująca w dacie wypowiedzenia powódce umowy o pracę (...) nr (...) Rady Powiatu w B. z dnia 23 maja 2012r. w sprawie likwidacji (...) Ośrodka (...) w Ł., ale to czy i kiedy podmiot ten uległ faktycznej likwidacji. Wbrew przekonaniu pozwanego uchwała nr (...) Rady Powiatu w B. z dnia 23 maja 2012r. nie stanowiła prawnej podstawy wypowiedzenia stosunku pracy, lecz jedynie podstawę likwidacji (...). Natomiast podstawę wypowiedzenia stanowił art. 20 ust 1 pkt 1 oraz ust 3 Karty Nauczyciela, czyli całkowita likwidacja szkoły. W świetle tego przepisu wypowiedzenie jest uzasadnione, jeżeli wystąpiła wskazana w nim likwidacja. W rozpoznawanej sprawie jest niesporne, że likwidacja (...) Ośrodka (...) w Ł., która była przyczyną wypowiedzenia powódce stosunku pracy, nastąpiła dopiero z dniem 31 sierpnia 2013r. Po wypowiedzeniu powódce umowy o pracę (...) Ośrodek (...) w Ł. funkcjonował przez cały kolejny rok szkolny 2012/2013.

W tej sytuacji wypowiedzenie powodowi umowy o pracę z dniem 25 maja 2012r. z powodu likwidacji Ośrodka, która faktycznie nastąpiła po upływie kolejnego roku szkolnego, z dniem 31 sierpnia 2013r. należy uznać za przedwczesne. W konsekwencji wskazana przez pracodawcę w wypowiedzeniu jako przyczyna rozwiązania z powódką umowy o pracę likwidacja (...) Ośrodka (...) w Ł., była przyczyną nieprawdziwą. Likwidacja (...) w Ł. na podstawie Uchwały nr (...) Rady Powiatu w B. z dnia 23 maja 2012r. nie została bowiem zrealizowana w dacie wskazanej w wypowiedzeniu umowy tj. z dniem 31 sierpnia 2012r. Stało się tak dlatego, że Wojewoda (...) wydał w dniu 29 czerwca 2012r. rozstrzygnięcie nadzorcze w którym stwierdził nieważność Uchwały nr (...) Rady Powiatu w B. z dnia 23 maja 2012r. w sprawie likwidacji (...) Ośrodka (...) w Ł.. Stosownie do treści art. 80 ust 1 ustawy o samorządzie powiatowym z dnia 5 czerwca 1998r. (tekst jednolity z dnia 11 marca 2013 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 595) stwierdzenie przez organ nadzoru nieważności uchwały organu powiatu wstrzymuje jej wykonanie z mocy prawa w zakresie objętym stwierdzeniem nieważności, z dniem doręczenia rozstrzygnięcia nadzorczego. Użyty w art. 80 ustęp 1 ustawy o samorządzie powiatowym zwrot "wstrzymuje jej wykonanie z mocy prawa"- jak wynika z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 września 2013r. w sprawie I OSK 968/13 - należy odczytywać w ten sposób, że uchwała, której nieważność stwierdził organ nadzoru, od daty wydania rozstrzygnięcia nadzorczego nie wywołuje skutków prawnych. Mając na względzie treść art. 80 ust. 1 o samorządzie powiatowym należy przyjąć za oczywiste, że uchwała nr (...)Rady Powiatu w B. z dnia 23 maja 2012r. , na skutek stwierdzenia jej nieważności przez Wojewodę, nie wywołała skutku prawnego (formalnego) w postaci likwidacji (...) Ośrodka (...) w Ł. w okresie od jej wydania w dniu 23 maja 2012r. do dnia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł. w sprawie o sygn. akt III SA/ Łd 757/12 uchylającego rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody (...) stwierdzające nieważność uchwały Rady Powiatu w B. o likwidacji (...) tj. do dnia 12 października 2012r. W wyroku z dnia 12 października 2012r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Ł. wstrzymał bowiem wykonanie zarządzenia nadzorczego wojewody do czasu uprawomocnienia się wyroku tegoż Sądu, co nastąpiło z dniem 14 maja 2013r. (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie I OSK 263/13 oddalający skargę kasacyjną Wojewody (...) od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł. w sprawie o sygn. akt III SA/ Łd 757/12). Okoliczności tej nie zmienia fakt zaskarżenia rozstrzygnięcia nadzorczego Wojewody (...) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł. i późniejszy wyrok tegoż Sądu. Ostateczne stwierdzenie ważności uchwały nr (...) Rady Powiatu w B. z dnia 23 maja 2012r. o likwidacji (...)nie zmienia faktu, że (...) w Ł. formalnie i faktycznie funkcjonował w kolejnym roku szkolnym 2012/2013.

Wprawdzie jak stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 10 września 2013r., w sprawie I PK 73/13 - likwidacja placówki oświatowo-wychowawczej nie jest czynnością jednorazową i wymaga odpowiedniego przygotowania, a następnie przeprowadzenia, zaś proces decyzyjny w tym kierunku - mniej lub bardziej złożony - obejmuje rozmaite czynności podejmowane nierzadko przez różne podmioty. Oznacza to, że likwidacja jednostki organizacyjnej - formalna i faktyczna - nie muszą zbiegać się w czasie, bowiem ostatecznie realna likwidacja jednostki zawsze następuje po rozwiązaniu stosunku pracy z osobami ją zajmującymi. Z tej przyczyny jest nawet racjonalnie uzasadnione wypowiedzenie "wyprzedzające" formalną likwidację jednostki, dokonane po rozpoczęciu procedury likwidacyjnej, jeżeli pracodawca z dużym prawdopodobieństwem, graniczącym z pewnością, przewiduje akceptację dla podjętej przez niego decyzji. Przyczyna wypowiedzenia w postaci likwidacji jednostki będzie jednak fikcyjna, gdy odstąpiono od dalszych stadiów postępowania likwidacyjnego albo gdy postępowanie likwidacyjne zakończyło się decyzją odmienną od oczekiwanej przez pracodawcę. Stanowisko przyjęte w tym wyroku było prezentowane w wielu późniejszych judykatach (por. uzasadnienia wyroków: z dnia 12 listopada 2008 r., I PK 71/08, OSNP 2010 nr 9-10, poz. 110; z dnia 2 grudnia 2010 r., III PK 28/10, OSNP 2012 nr 3-4, poz. 35; z dnia 19 maja 2011 r., III PK 75/10, i z dnia 5 lipca 2012 r., I PK 51/12), w których stwierdzano w szczególności, iż faktycznie dokonana likwidacja stanowiska pracy zarządzona przez uprawniony organ jest rzeczywistą przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę w rozumieniu art. 45 § 1 KP, nawet gdyby doszło do naruszenia w tym przedmiocie obowiązków konsultacyjnych wymaganych przez odpowiednie regulacje wewnętrzne. Sam fakt istnienia stanowiska pracy w dniu wypowiedzenia umowy o pracę nie jest równoznaczny z brakiem rzeczywistej przyczyny wypowiedzenia, o ile w okresie wypowiedzenia lub w późniejszym, nieodległym czasie, stanowisko to zostanie i faktycznie zlikwidowane w związku z planowanymi zmianami organizacyjnymi.

W przedmiotowej sprawie do likwidacji faktycznej i formalnej doszło, ale dopiero z dniem 31 sierpnia 2013r., a nie z dniem 31 sierpnia 2012r. Pracodawca po wydaniu zarządzenia nadzorczego przez wojewodę stwierdzającego nieważność uchwały o likwidacji jednostki, które wstrzymało jej wykonanie, odstąpił od realizacji dalszych etapów likwidacji, czego dowodem są uchwały Zarządu Powiatu B. tj. uchwała nr (...) z dnia 24 lipca 2012r. o uchyleniu uchwały Zarządu Powiatu w B. nr 238/12 z dnia 28 maja 2012r. w sprawie przyjęcia harmonogramu likwidacji (...) Ośrodka (...) w Ł. oraz uchwała z dnia 21 sierpnia 2012r. o uchyleniu uchwały Zarządu Powiatu w B. w sprawie odwołania Dyrektora (...). (...) Ośrodek (...) w Ł. ponownie zatrudnił część zwolnionych uprzednio pracowników. Funkcjonowanie placówki w roku szkolnym 2012/2013, mimo iż w ograniczonym w stosunku do roku szkolnego 2011/2012 zakresie, świadczy ewidentnie o fikcyjności wskazanej powódce w wypowiedzeniu umowy przyczyny rozwiązania w postaci likwidacji (...) z dniem 31 sierpnia 2012r. Pracodawca nie wskazał w wypowiedzeniu innej poza likwidacją (...) przyczyny rozwiązania umowy. W takim wypadku postępowanie sądowe ogranicza się do badania tylko i wyłącznie istnienia przyczyny wskazanej w wypowiedzeniu. Skoro zatem nie doszło do faktycznej likwidacji (...) z dniem 31 sierpnia 2012r., jak to wskazano w wypowiedzeniu umowy, gdyż po tej dacie (...) nadal funkcjonował i realizował swoje statutowe cele, to słusznie Sąd Rejonowy uznał, że wypowiedzenie przez pracodawcę powodowi umowy o pracę było nieuzasadnione, gdyż nastąpiło bez wskazania rzeczywistej przyczyny rozwiązania umowy, co jest sprzeczne z treścią art. 30 § 4 k.p. Pracodawca nie może bowiem wypowiedzieć w sposób skuteczny umowy o pracę z powodu likwidacji jednostki, która następuje dopiero po przeszło roku od wypowiedzenia umowy. Wypowiedzenie umowy o pracę z powodu likwidacji pracodawcy dokonane z ponad rocznym wyprzedzeniem od faktycznej likwidacji placówki, nie sposób uznać za uzasadnioną przyczynę w rozumieniu art. 30 § 4 k.p..

Sąd Okręgowy podziela zatem pogląd jak i argumenty zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku co do tego, że wskazana w wypowiedzeniu z dnia 25 maja 2012 roku przyczyna wypowiedzenia powodowi stosunku pracy, a mianowicie likwidacja (...) Ośrodka (...) w Ł., zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1 ustawy Karta Nauczyciela okazała się nieprawdziwa.

Odnosząc się do apelacji strony powodowej należy w pierwszej kolejności uznać za chybiony zarzut naruszenia art. 23 ¹ k.p. Wprawdzie Sąd I instancji nie analizował możliwości zastosowania w okolicznościach faktycznych sprawy instytucji przejścia zakładu pracy o jakiej mowa w powołanym przepisie, jednakże twierdzenia wywiedzione w tym zakresie przez stronę powodową dopiero w apelacji, w świetle dokonanych ustaleń faktycznych, nie zasługują zdaniem Sądu Okręgowego na akceptację.

Wskazać należy, iż art. 23 ¹ k.p. normuje sytuację prawną pracowników w wypadku zmiany pracodawcy spowodowanej przejęciem ich zakładu pracy przez inny podmiot. Przepis ten ma charakter ochronny i określa zakres odpowiedzialności każdego ze zmieniających się pracodawców wobec pracowników. Dla oceny, kto jest pracodawcą w stosunku do pracownika decydujące jest faktyczne przejęcie zakładu pracy, powodujące, że pracownicy świadczą pracę na rzecz kogo innego niż dotychczas. Zmiany prawne dotyczące praw do zakładu pracy nie są przy tym przesądzające. Orzecznictwo zgodnie uważa, że podstawowym celem art. 23 ¹ § 1 k.p. jest ochrona interesów pracowników i dlatego przyjmuje, że przejście zakładu pracy na nowego pracodawcę może nastąpić także wtedy, gdy przejmuje on zadania wykonywane przez poprzednika, przy czym nie jest niezbędne przejęcie znaczącego substratu majątkowego. Każda sytuacja wymaga jednak indywidualnej oceny (por. wyrok Sądu Najwyższego z 13 kwietnia 2009 r., I PK 210/09, OSNP 2011 nr 19-20, poz. 249).

Podkreślić również należy, iż w przypadku zakładów o celach gospodarczych przy wyjaśnieniu pojęcia „ zakładu” i ich „ części” oraz istoty aktu "przejścia", zasadnicze znaczenie mają elementy i uwarunkowania typu majątkowego, natomiast nie mogą one odgrywać dominującej roli tam, gdzie dochodzi do przejęcia zakładu pracy realizującego cele społeczne, polityczne czy publiczne. W przypadku takich zakładów pracy jak np. szkoły, zasadniczymi elementami dla wyjaśnienia ich istoty, a tym samym odpowiednio i dla ustalenia istoty " przejścia szkoły" (jako zakładu pracy) obok organizacji i majątku są zadania, a więc poddanie dzieci procesowi kształcenia i wychowania (wyr. SN z 16.3.1994 r., I PRN 4/94, OSNAPiUS 1994, Nr 3, poz. 42). Części zakładu pracy nie można tym samym utożsamiać wyłącznie ze składnikami materialnymi, ponieważ mogą ją także stanowić zadania pracodawcy (wyr. SN z 7.2.2007 r., I PK 212/06, OSNP 2008, Nr 5-6, poz. 66).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy, nie sposób podzielić poglądu strony powodowej , iż pomimo braku formalnego przejęcia (...) Ośrodka (...) w Ł. przez (...) Ośrodek (...) w Ł., w rzeczywistości takie przejęcie nastąpiło, w skutek czego powódka z mocy prawa stała się pracownikiem (...) Ośrodka (...).

Przede wszystkim należy zaznaczyć, iż stosunek pracy powoda ustał na skutek dokonanego wypowiedzenia z dniem 31 sierpnia 2012 roku. Z tym dniem nie doszło jednak do likwidacji (...) Ośrodka (...) bowiem począwszy od dnia 1 września 2012 roku ośrodek ten nadal funkcjonował obok nowo utworzonego (...) Ośrodka (...), zatrudniał pracowników, realizował dotychczasowe zadania aczkolwiek w nieco mniejszym zakresie. Okoliczność ta w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów nie budzi wątpliwości, dlatego też należy zgodzić się z twierdzeniem strony powodowej, iż w roku szkolnym 2012/2013 wychowankowie obu placówek wspólnie odbywali zajęcia w tych samych pomieszczeniach, a budżety ośrodków nie były wyrażanie wyodrębnione.

Sytuacja ta uległa zmianie dopiero z dniem 1 września 2013 r. , z tą bowiem datą nastąpiło faktyczne całkowite zaprzestanie działalności (...) w Ł.. Powyższe okoliczności nie dają podstaw do twierdzenia, że doszło przejęcie zakładu pracy z dniem 1 września 2012 roku. Nie mogło też dojść do owego przejęcia z dniem 31 sierpnia 2013 r., kiedy to (...) w Ł. został nie tylko w sposób formalny ale i faktyczny zlikwidowany. Powstały w tym samym budynku i w tych samych pomieszczeniach (...) jest inną od (...) placówką , realizującą inne cele i zadania.

Podstawą prawną powołania i funkcjonowania zarówno młodzieżowych ośrodków wychowawczych jak i młodzieżowych ośrodków socjoterapii jest wydane w oparciu o art. 71 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej w sprawie rodzajów i szczegółowych zasad działania placówek publicznych, warunków pobytu dzieci i młodzieży w tych placówkach oraz wysokości i zasad odpłatności wnoszonej przez rodziców za pobyt ich dzieci w tych placówkach z dnia 12 maja 2011 r. (Dz.U. Nr 109, poz. 631). Rozporządzenie to w § 1 pkt 1 b wymienia młodzieżowe ośrodki wychowawcze oraz młodzieżowe ośrodki socjoterapii jako odrębne podmioty wskazując jednocześnie w Rozdziale 3 odrębne ich cele i zadania.

Młodzieżowe ośrodki wychowawcze są prowadzone dla dzieci i młodzieży niedostosowanych społecznie wymagających stosowania specjalnej organizacji nauki, metod pracy, wychowania i resocjalizacji jako resocjalizacyjno-wychowawcze, a dla dzieci i młodzieży z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim jako resocjalizacyjno-rewalidacyjne ( § 11 ). Do zadań młodzieżowego ośrodka wychowawczego należy eliminowanie przyczyn i przejawów niedostosowania społecznego oraz przygotowanie wychowanków do życia zgodnego z obowiązującymi normami społecznymi i prawnymi( § 12).

Natomiast młodzieżowe ośrodki socjoterapii są prowadzone dla dzieci i młodzieży, które z powodu zaburzeń rozwojowych, trudności w uczeniu się i zaburzeń w funkcjonowaniu społecznym są zagrożone niedostosowaniem społecznym i wymagają stosowania specjalnej organizacji nauki, metod pracy, wychowania i socjoterapii (§ 13 ) . Do zadań młodzieżowego ośrodka socjoterapii należy eliminowanie przyczyn i przejawów zaburzeń zachowania oraz przygotowanie wychowanków do życia zgodnego z obowiązującymi normami społecznymi i prawnymi(§ 14 ).

Z uwagi na odmienne zadania realizowanie prze obie placówki, inny jest również sposób rekrutacji młodzieży do tych placówek. Decyzję o umieszczeniu małoletniego w młodzieżowym ośrodku wychowawczym podejmuje sad na podstawie art. 6 pkt.9 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich (t.j. Dz.U z 2010 r., Nr 33, poz. 178).

Przyjęcia do młodzieżowego ośrodka socjoterapii dokonuje się natomiast w oparciu o art. 71 b ust 1 przepisy ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty ( j.t. Dz. U. 2004, Nr 256, poz. 2572) oraz przepisów wykonawczych, na wniosek rodzica bądź opiekuna prawnego oraz na podstawie orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego wydanego przez poradnię psychologiczno – pedagogiczną.

Nie sposób również podzielić podniesionego w apelacji powoda zarzutu naruszenia art. 45§ 2 k.p. Stosownie do treści tego przepisu sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu. Podkreślić przy tym należy, iż niecelowość lub niemożliwość przywrócenia do pracy musi mieć charakter zobiektywizowany, to znaczy niezależny od subiektywnego przekonania strony lub swobodnego uznania sądu. Sąd może bowiem ocenić istnienie owej niemożliwości lub niecelowości dopiero wówczas, gdy ją "ustali", co nastąpiło w niniejszej sprawie. Sąd Rejonowy zasadnie uznał, iż przywrócenie do pracy powódki jest niemożliwe i niecelowe, z uwagi na realny i bliski termin likwidacji ośrodka, która miała nastąpić z dniem 31 sierpnia 2013 roku. W świetle poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń nie ulega wątpliwości, iż na podstawie uchwały nr 167/2013 roku z dnia 21 maja 2013 roku przyjęty został harmonogram likwidacji (...) Ośrodka (...) w Ł., Dyrektor placówki podjął wskazane w nim czynności dotyczące likwidacji i przekazania majątku oraz przekazania wychowanków do innych placówek. Fakt likwidacji Ośrodka z dniem 31 sierpnia 2013 roku potwierdził także świadek A. K. Naczelnik Wydziału (...) , (...) w Starostwie Powiatowym w B..

Zauważyć przy tym należy, iż zgodnie z art. 316 k.p.c. sąd wydając wyrok, bierze za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy. Przez stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy należy rozumieć zarówno istniejące w tym momencie okoliczności faktyczne, jak również obowiązujący stan prawny (zasada aktualności orzeczenia sądowego). Należy mieć na uwadze i to, że w obowiązującym systemie apelacyjnym zasada aktualności orzeczenia sądowego ma zastosowanie do sądów obu instancji, gdyż instancja odwoławcza jest przede wszystkim sądem merytorycznym, a nie tylko kontrolnym. Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż w dacie rozstrzygania sprawy przez Sąd Okręgowy okoliczność likwidacji (...) Ośrodka (...) w Ł. jest bezsporna, albowiem zgodnie z treścią pisma Starosty Powiatu (...) z dnia 10 września 2013 roku ( k. 265 akt) placówka ta uległa likwidacji z dniem 31 sierpnia 2013 roku, zaś jej majątek, należności i zobowiązania, na mocy § 5 uchwały nr (...) roku z dnia 23 maja 2013 roku, przejął Powiat (...).

Odnosząc się do zarzutu powódki w zakresie wadliwości procedury dotyczącej podjęcia przez Zarząd Powiatu w B. uchwały nr (...) roku z dnia 21 maja 2013 roku, wprowadzającej harmonogram likwidacji (...) Ośrodka (...) w Ł., z uwagi na zaniechanie wdrożenia procedury określonej przez przepisy prawa przy podejmowaniu uchwały w sprawie likwidacji (...) w Ł., pomimo że placówka przez kolejny 2013 rok funkcjonowała i przyjmowała nowych uczniów, tj. z naruszeniem art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 07.09. 1991 r. o systemie oświaty ( j.t. Dz. U. 2004, Nr 256, poz. 2572) oraz art. 19 ust 1 i 2 ustawy z dnia 23.05.1991 r. o związkach zawodowych, stwierdzić należy, iż są one bezprzedmiotowe na obecnym etapie postępowania, wobec faktycznej likwidacji placówki. Powyższe okoliczności winny być przedmiotem oceny przez organy administracji w toku postępowania prowadzonego w trybie ustawy z dnia 5 czerwca 1998 roku o samorządzie powiatowym ( Dz..U.2013.595 j.t.).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił obie apelacje jako bezzasadne. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art.100k.p.c