Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 października 2015 roku.

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodniczący: Sędzia S.O. Lucyna Stąsik-Żmudziak

Protokolant: sekretarz sąd. Małgorzata Gruza

po rozpoznaniu w dniu 1 października 2015 roku w Lublinie

sprawy H. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania H. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 4 marca 2015 roku znak (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala H. J. prawo do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych od dnia(...)roku.

Sygn. akt VII U 743/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 4 marca 2015 roku, Znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił H. J. prawa do emerytury na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 roku, poz. 1440 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U z 1983 roku, Nr 8, poz. 43 ze zm.), z uwagi na to, że na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca nie udowodnił co najmniej 15 - letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Zakład nie uwzględnił w stażu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia ubezpieczonego w Przedsiębiorstwie (...) w C. od dnia 12 marca 1974 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku z uwagi na wskazanie w świadectwie pracy w szczególnych warunkach podstawy prawnej – aktu resortowego, uprawniającej jedynie do wzrostu emerytury (decyzja – k. 11 akt rentowych).

W odwołaniu H. J. nie zgodził się ze wskazaną decyzją, uznając ją za krzywdzącą (odwołanie – k. 2 – 3 akt sądowych).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie podnosząc argumenty, które legły u podstaw zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie – k. 5 – 6 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

H. J., urodzony (...), w dniu 11 lutego 2015 roku złożył wniosek o emeryturę. W jego treści zawarł oświadczenie o tym, że nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Na podstawie przedłożonych dokumentów organ rentowy uznał za udowodniony na dzień 1 stycznia 1999 roku łączny okres podlegania ubezpieczeniom w wymiarze 25 lat i 4 dni, w tym 24 lat, 11 miesięcy i 25 dni okresów składkowych i 9 dni okresów nieskładkowych. Organ rentowy nie uwzględnił do stażu pracy w szczególnych warunkach żadnego okres zatrudnienia ubezpieczonego (okoliczności bezsporne).

H. J. z dniem 12 marca 1974 roku został zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w W. Zakładzie w C. (następnie Kombinat (...),(...) (...) w W. Zakład w C. oraz Przedsiębiorstwo (...) S.A. w R. Zakład w C.) na podstawie umowy o pracę na okres próbny, a po jego zakończeniu na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku montera maszyn i urządzeń przemysłowych na Wydziale (...). Wskazany Wydział świadczył usługi (...) w C. w zakresie remontów poszczególnych odcinków produkcyjnych, tj. przy młynach cementu, szlamatorach, piecach obrotowych, młynach węglowych, młynach surowca, przenośnikach zgrzebłowych, taśmach. Od dnia 12 marca 1974 roku skarżący pracował w brygadzie remontowej w skład której wchodzili ślusarze, spawacze oraz spawacze gazowi. Poszczególne brygady zajmowały się obsługą jakiegoś obiektu cementowni w zakresie remontów w ramach linii technologicznej produkującej cement mającej na celu zachowanie ciągłości produkcji. Ubezpieczony wykonywał czynności ślusarskie polegające na demontażu urządzeń takich jak przekładnie – reduktory oraz chłodniki piecowe. Pracował również przy naprawie pieców w środku których remontował łańcuchy, wykuwał beton, gdzie te łańcuch były zawieszone. Zajmował się również wymianą rurociągów oraz demontażem płyt pancernych na piecach oraz montażem wcześniej naprawionych. Wykonywał również czynności związane z rozbieraniem przekładni w młynach oraz wymianą ich zużytych części.

W okresie od dnia 24 października 1974 roku do dnia 8 października 1976 roku odbywał czynna służbę wojskową. Do pracy w zakładzie po zakończeniu służby powrócił z dniem 4 listopada 1976 roku na uprzednio zajmowane stanowisko.

Z dniem 18 czerwca 1979 roku ubezpieczony ukończył podstawowy kurs spawania elektrycznego. W związku z tym z dniem 4 września 1979 roku powierzono skarżącemu obowiązki montera maszyn i urządzeń przemysłowych, spawacza i palacza. Od tego dnia wykonywał prace spawalnicze polegające na wycinaniu starych i zaspawywaniu nowych elementów przy wykorzystaniu spawania elektrycznego. Oprócz tych czynności wykonywał również dotychczasowe prace ślusarskie. Brygady remontowe zajmowały się przeprowadzaniem zarówno remontów bieżących jak i kapitalnych. Były one wykonywane przy pracujących obok pozostałych urządzeniach cementowni. Zdarzało się że skarżący uczestniczył również w drobnych remontach, np. związanych z zaspawaniem barierki.

W okresie od dnia 20 lutego 1989 roku do dnia 31 marca 1990 roku skarżący świadczył pracę w ramach budowy eksportowej w H.w NRD. W tym okresie pracował w cementowni wykonując tożsame czynność jak w macierzystym zakładzie pracy przy młynach cementu jako ślusarz i spawacz na trzech zmianach w pełnym wymiarze czasu pracy. Na czas tej pracy został udzielony ubezpieczonemu urlop bezpłatny, następnie przedłużony do dnia 16 kwietnia 1990 roku. Do pracy w macierzystym zakładzie pracy po zakończeniu urlopu bezpłatnego z tytułu pracy za granicą powrócił z dniem 17 kwietnia 1990 roku na stanowisko montera urządzeń i konstrukcji metalowych – spawacza, na którym wskazane wyżej obowiązki wykonywał do dnia 31 grudnia 1998 roku.

W okresie zatrudnienia skarżący korzystał z urlopów bezpłatnych udzielonych na podstawie art. 174 k.p. w dniach 26 kwietnia 1977 roku, 2 września 1977 roku, 17 grudnia 1977 roku, 31 stycznia 1979 roku, 19 lutego 1979 roku, 2 i 4 maja 1991 roku, 14 grudnia 1991 roku, 4 stycznia 1992 roku, 22 lutego 1992 roku oraz 25 kwietnia 1992 roku.

(umowa o pracę – k. 8, książka spawacza – k. 71, pismo ws. powierzenia obowiązków – k. 90, pismo ws. przyjęcia po służbie woj. – k. 94, karty obiegowe – k. 53, 92, rozliczenie końcowe pracy za granicą – k. 99, pismo ws. podjęcia pracy po ur. bez. – k. 105, akt osobowych – k. 13 a.s.; kopia książeczki wojskowej – k. 3 – 4 akt kapitałowych; świadectwo pracy – k. 7 a.r.; zeznania H. J. – k. 21v. – 22, 23v. a.s.; zeznania świadka J. K. – k. 22v. – 23 a.s.; zeznania świadka J. M. – k. 23 a.s.)

Przystępując do oceny dowodów osobowych należy stwierdzić, że przesłuchani w sprawie świadkowie to osoby obce dla ubezpieczonego. Świadek J. K. pracował w zakładzie zatrudniającym skarżącego w okresie od 1969 roku do 2001 roku, od stycznia 1974 roku jako ślusarz i spawacz, a świadek J. M. pracował w tym zakładzie w okresie od 1976 roku do 2001 roku jako ślusarz i spawacz na wydziale remontów mechanicznych, tj. tym w którym świadczył pracę ubezpieczony. Okresy zatrudnienia wskazanych świadków pokrywają się z okresem zatrudnienia ubezpieczonego. Okoliczności te pozwalają w ocenie Sądu na przyjęcie, że świadkowie posiadają niezbędne wiadomości dotyczące okoliczności zatrudnienia skarżącego w zakresie jego obowiązków oraz warunków w jakich były wykonywane w okresie objętym sporem. Co prawda świadkowie nie pracowali w jednej brygadzie ze skarżącym, ale okoliczność świadczenia przez nich pracy na tożsamych stanowiskach na tym samym wydziale, w ocenie Sądu, w pełni pozwala na usprawiedliwienie powyższej oceny. Świadkowie szczegółowo opisali zakres czynności wykonywanych przez ubezpieczonego a ich zeznania są logiczne oraz wzajemnie się uzupełniają, wobec czego Sąd uznał je za wiarygodne. Należy wskazać, że organ rentowy nie podniósł żadnych okoliczności, które mogłyby godzić w wiarygodność ich zeznań. Ocena ta dotyczy również zeznań samego ubezpieczonego, skoro były one zgodne z wiarygodnymi zeznaniami świadków. Skarżący opisał swoje obowiązki. Brak jest jakichkolwiek przesłanek do kwestionowania jego zeznań również w zakresie dotyczącym zatrudnienia na budowie eksportowej.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił również w oparciu o powołane dowody z dokumentów. Ich autentyczność w toku procesu nie była kwestionowana przez strony. Ich forma oraz treść nie wzbudziła ponadto wątpliwości co do ich autentyczności z urzędu, wobec czego zostały one uznane za wiarygodne w całości i jako takie stanowiły pełnowartościowe źródło informacji o okolicznościach faktycznych w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie H. J. jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Do okoliczności spornych w rozpoznawanej sprawie, biorąc pod uwagę treść zaskarżonej decyzji oraz odwołania należy możliwość zakwalifikowania okresu zatrudnienia ubezpieczonego w Przedsiębiorstwie (...) w W. Zakładzie w C. (następnie Kombinat (...),(...) (...) w W. Zakład w C. oraz Przedsiębiorstwo (...) S.A. w R. Zakład w C.) od dnia 12 marca 1974 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku, w wymiarze 24 lat, 9 miesięcy i 20 dni, w związku z nieuznaniem przez organ rentowy żadnego okresu zatrudnienia ubezpieczonego jako pracy wykonywanej w szczególnych warunkach, celem ustalenia czy legitymuje się on 15 – letnim okresem tak kwalifikowanej pracy.

Zgodnie z art. 24 ust. 1 b pkt 20 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 748) – zwanej dalej ustawą emerytalną ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego, wynoszącego dla mężczyzn urodzonych po dniu 30 września 1953 roku co najmniej 67 lat. Ubezpieczony nie ukończył w/w wieku, zatem nie spełnia warunków niezbędnych do ustalenia mu prawa do emerytury w oparciu o powołany przepis.

Natomiast w myśl art. 46 w związku z art. 32 ustawy emerytalnej ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku, a przed dniem 1 stycznia 1969 roku będącym pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przysługuje emerytura w wieku niższym niż wskazany, jeżeli nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego i warunki do uzyskania emerytury określone w tych przepisach spełnią do dnia 31 grudnia 2008 roku. Przy czym wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których wymienionym osobom przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Według § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) – zwanego w dalszej części rozporządzeniem Rady Ministrów, pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. H. J. do dnia (...)nie osiągnął wymaganego przez cytowany przepis wieku emerytalnego 60 lat.

Jednakże zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej, mężczyznom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat oraz okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat. Emerytura przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Przepis art. 32 ust. 2 ustawy emerytalnej stanowi, że za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym w ust. 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (art. 32 ust. 4 ustawy).

Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Według § 3 rozporządzenia Rady Ministrów okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia.

Natomiast § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Jednocześnie § 1 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów stanowi, że właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalają w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B.

Sumując powyższe, aby nabyć prawo do emerytury H. J. musiał spełnić łącznie następujące przesłanki:

1)  osiągnąć obniżony do 60 lat wiek emerytalny;

2)  nie przystąpić do otwartego funduszu emerytalnego;

3)  na dzień i stycznia 1999 roku udowodnić:

a)  co najmniej 15 - letni okres wykonywania prac w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze oraz

b)  staż pracy w wymiarze co najmniej 25 lat.

Bezspornym jest, że ubezpieczony w dniu wydania zaskarżonej decyzji ukończył wymagane 60 lat, na dzień 1 stycznia 1999 roku legitymuje się 25 - letnim stażem pracy oraz że nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

Przechodząc do oceny, czy ubezpieczony spełnia warunek legitymowania się co najmniej 15 – letnim stażem pacy w warunkach szczególnych należy podkreślić, że ubezpieczony występując do organu rentowego o przyznanie świadczenia, przedłożył na okoliczność wykonywania prac w szczególnych warunkach w okresie objętym sporem świadectwo wykonywania prac w takich warunkach, które zostało zakwestionowane przez organ z przyczyn formalnych, przedstawionych we wcześniejszej części uzasadnienia. W ocenie Sądu taka sytuacja nie może dyskwalifikować możliwości ubezpieczonego ubiegania się o przedmiotowe świadczenie. Należy mieć bowiem na uwadze, że wadliwość wystawienia wskazanego dokumentu nie stanowi wystarczającej podstawy do przyjęcia, że pracownik nie wykonywał pracy w takich warunkach. Obowiązek sporządzenia nieobciążonej wadami dokumentacji w tym zakresie obciąża pracodawcę, w związku z czym wyciąganie wobec pracownika jakichkolwiek negatywnych konsekwencji jej wadliwości, byłoby dla niego nazbyt krzywdzące. Należy mieć na uwadze fakt, że w postępowaniu sądowym nie znajdują zastosowania ograniczenia w zakresie dopuszczalnych źródeł dowodowych, ustanowione na potrzeby postępowania przed Zakładem, a wynikających z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno – rentowe (Dz. U. z 2011 roku, Nr 237, poz. 1412). Zasadniczym bowiem celem postępowania sądowego jest rozstrzygnięcie sprawy po dostatecznym, wszechstronnym wyjaśnieniu jej okoliczności spornych. Ułatwia to art. 473 k.p.c., który wprost stanowi, iż w postępowaniu przed sądem w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i przesłuchania stron.

Powyższe oznacza, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., sygn. III UZP 6/84; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r., sygn. III UZP 48/84wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 r., sygn. II UKN 186/97; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 29 stycznia 2013 r., sygn. III AUa 808/12). Z przedstawionym poglądem i wynikającymi z niego wnioskami Sąd Okręgowy w pełni się zgadza.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe, w którym Sąd oparł się na dokumentach znajdujących się w aktach Zakładu i osobowych skarżącego, jego zeznaniach złożonych w trybie art. 299 k.p.c. oraz zeznaniach świadków, pozwoliło ustalić w sposób pewny, że H. J. w okresie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w W. Zakładzie w C. od dnia 12 marca 1974 roku do dnia 23 października 1974 roku oraz od dnia 4 listopada 1976 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracę w szczególnych warunkach w wymiarze 22 lat, 8 miesięcy i 13 dni.

Z poczynionych ustaleń wynika, że ubezpieczony we wskazanych okresach pracując na Wydziale (...) wykonywał czynności ślusarskie przy demontażu urządzeń takich jak przekładnie – reduktory oraz chłodniki piecowe, przy naprawie pieców w środku których remontował łańcuchy, wykuwał beton, gdzie te łańcuch były zawieszone, wymianie rurociągów oraz demontażu płyt pancernych na piecach oraz montażu wcześniej naprawionych, rozrabianiu przekładni w młynach oraz wymianie ich zużytych części. Opisane prace wykonywał na wydziale świadczącym usługi (...)w C. w zakresie remontów poszczególnych odcinków produkcyjnych, tj. przy młynach cementu, szlamatorach, piecach obrotowych, młynach węglowych, młynach surowca, przenośnikach zgrzebłowych, taśmach w brygadzie remontowej w skład której wchodzili ślusarze, spawacze oraz spawacze gazowi, które to brygady zajmowały się obsługą jakiegoś obiektu cementowni w zakresie remontów w ramach linii technologicznej produkującej cement, mającej na celu zachowanie ciągłości produkcji i przeprowadzały remonty bieżące jak i kapitalne przy pracujących obok pozostałych urządzeniach cementowni. Natomiast od dnia 4 września 1979 roku ubezpieczony obok opisanych czynności wykonywał również prace spawalnicze polegające na wycinaniu starych i zaspawywaniu nowych elementów przy wykorzystaniu spawania elektrycznego. Wskazane czynności odpowiadają pracom opisanym w wykazie A, dział XIV „Prace różne”, poz. 25 „Bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano - remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie”, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów. Jako podstawowe na wydziałach na których świadczył pracę ubezpieczony, wykonywane były prace wymienione w wykazie A, Dziale V „W budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych”, poz. 14 „Prace przy produkcji cementu”. Odpowiadają również pracom opisanym w wykazie A, dział XIV „Prace różne”, poz. 12 „Prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym”, stanowiącym załącznik do powołanego rozporządzenia Rady Ministrów.

Należy podkreślić, że Sąd Okręgowy aprobuje pogląd wypracowany w orzecznictwie, zgodnie z którym wykonywanie przez pracownika u jednego pracodawcy w tym samym czasie (okresie) różnych rodzajów pracy w szczególnych warunkach (wymienionych w załączniku do rozporządzenia z 7 lutego 1983 roku - wykaz A), stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, nie może pozbawiać takiego pracownika uprawnienia do zaliczenia tego okresu do zatrudnienia w szczególnych warunkach, wymaganego do emerytury na podstawie art. 32 ust. 1, 2 i 4 powołanej ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2012 roku, sygn. akt II UK 103/11).

Mając na uwadze ocenę charakteru prawnego wskazanych okresów zatrudnienia ubezpieczonego Sąd Okręgowy znalazł podstawy do uwzględnienia przy ustalaniu stażu pracy w warunkach szczególnych okresu pełnienia przez skarżącego służby wojskowej od dnia 24 października 1974 roku do dnia 8 października 1976 roku, w wymiarze 1 roku, 11 miesięcy i 15 dni. Zgodnie bowiem z wypracowanym w orzecznictwie poglądem, który Sąd Okręgowy w pełni podziela, zachowanie statusu pracownika zatrudnionego w szczególnych warunkach w rozumieniu § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów w okresie pełnienia służby wojskowej, co skutkuje dopuszczalnością zaliczenia czasu tej służby do stażu uprawniającego do wcześniejszej emerytury, następuje wyłącznie w sytuacji gdy pracownik zatrudniony w szczególnych warunkach przed jej rozpoczęciem, po zakończeniu czynnej służby wojskowej powraca do tego zatrudnienia w przepisanym terminie (wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 4 grudnia 2013 roku, II UK 217/13; z dnia 25 lutego 2010 roku, II UK 215/09; z dnia 9 marca 2010 roku, I UK 333/09; z dnia 17 maja 2012 roku, I UK 399/11; z dnia 24 maja 2012 roku, II UK 265/11 oraz wyroki Sądów Apelacyjnych w Krakowie z dnia 23 kwietnia 2013 roku, III AUa 1412/12 i w Gdańsku z dnia 15 października 2013 roku, III AUa 213/13). Jak wynika z poczynionych ustaleń ubezpieczony przed dniem 24 października 1974 roku wykonywał pracę w warunkach szczególnych a po zakończeniu służby wojskowej z dniem 4 listopada 1976 roku powrócił do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku w warunkach szczególnych, tj. w terminie przewidzianym przez prawo. Mając na uwadze powyższe poglądy i poczynione ustalenia wskazane zaliczenie było w pełni uzasadnione. Nie podlega natomiast zaliczeniu do stażu pracy w warunkach szczególnych okres od dnia 9 października 1976 roku od dnia 3 listopada 1976 roku, tj. po dniu zakończenia służby w wojsku do dnia poprzedzającego dzień podjęcia pracy po tym zakończeniu. Łącznie w związku z zatrudnieniem ubezpieczonego w Przedsiębiorstwie (...) w W. Zakładzie w C. i odbywanej w jego trakcie czynnej służby wojskowej do stażu pracy w warunkach szczególnych zaliczeniu podlegało 24 lata, 7 miesięcy i 28 dni.

Ze wskazanego wymiaru podlegały wyłączeniu, kierując się utrwalonym w orzecznictwie poglądem okresy urlopów bezpłatnych udzielonych na podstawie art. 174 k.p. oraz okres przedłużonego urlopu bezpłatnego z tytułu pracy za granicą w łącznym wymiarze 27 dni (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 16 maja 2013 roku, III AUa 301/13).

Wskazane wyłączenie nie miało jednak wpływu na rozstrzygnięcie. Jak bowiem wynika z poczynionych ustaleń H. J. legitymuje się ogólnym stażem pracy wynoszącym ponad 25 lat, ukończył 60 lat życia, nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego oraz pracował w warunkach szczególnych ponad wymagany co najmniej 15 – letni okres, tj. przez 24 lata, 7 miesięcy i 28 dni. Tym samym ubezpieczony spełnia wszelkie przesłanki do ustalenia mu prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych od dnia(...) roku, tj. od dnia ukończenia 60 roku życia, czyli dnia w którym ziściła się ostatnia z przesłanek warunkujących nabycie prawa do emerytury, stosownie do art. 100 ust. 1 ustawy emerytalnej.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję i na mocy wyżej wskazanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.