Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 sierpnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 26 sierpnia 2015 r. w Olsztynie

na rozprawie

sprawy J. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania J. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 29 kwietnia 2015 r. nr (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje J. K. prawo do emerytury od dnia 28 kwietnia 2015 r.

/-/ SSO L. Popiel

Sygn. akt IV U 927/15

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. decyzją z dnia 29 kwietnia 2015 roku odmówił przyznania wnioskodawcy J. K. emerytury na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t. Dz. U. 2013r., poz. 1440) podnosząc, że wnioskodawca nie udowodnił wymaganego piętnastoletniego okresu pracy w szczególnych warunkach wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przypadającego w okresie do 1 stycznia 1999 roku. Organ rentowy nie uznał okresu zatrudnienia wnioskodawcy od 18 października 1976 roku do 31 października 1994 roku w Przedsiębiorstwie Budownictwa Rolniczego w M. jako pracy wykonywanej w szczególnych warunkach na podstawie świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 3 lutego 1995 roku. Treść tego dokumentu sprzeczna była z treścią świadectwa pracy wystawianego w dniu 31 października 1994 roku, z którego wynika, że w okresie zatrudnienia zajmował on stanowisko konserwatora, ślusarz remontowego i ślusarza. W świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie uwzględniono przerw w zatrudnieniu z tytułu urlopów bezpłatnych i w jego treści nie powołano się na treść Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, lecz na wykaz C stanowiący zarządzenie resortowe (znak: ENS/6/023062887).

Od powyższej decyzji odwołanie złożył J. K. wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do emerytury i ustalenie, że wnioskodawca pracował w pełnym wymiarze w Przedsiębiorstwie Budownictwa Rolniczego w M. przy pracach wymienionych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku – montażu konstrukcji metalowych na wysokości, budowie i remoncie kominów przemysłowych oraz przy pracach zbrojarskich.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. wniósł o oddalenie odwołania, albowiem wnioskodawca nie udowodnił żadnego okresu pracy w szczególnych warunkach.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Wnioskodawca J. K. urodził się dnia (...). W 1973 roku kończył (...) Szkołę Zawodową (...) w M. w zawodzie tokarz.

(dowód: odpis świadectwa ukończenia zasadniczej szkoły zawodowej k. 10)

W okresie od 1 września 1970 roku do 28 sierpnia 1973 roku był zatrudniony w Fabryce (...) w M. na stanowisku tokarza, a w okresie od 22 czerwca 1973 roku do 28 sierpnia 1973 roku w Zakładach (...) w M. na stanowisku tokarz.

(dowód: świadectwo pracy k. 3 akt ZUS, świadectwo pracy k. 10)

J. K. od dnia 1 września 1973 roku został zatrudniony przez Przedsiębiorstwo Budownictwa Rolniczego w M.. W początkowym okresie zatrudnienia pełnił obowiązki konserwatora. Następnie w okresie od 6 kwietnia do 7 lipca 1974 roku odbył kurs spawania elektrycznego I stopnia, a w okresie od 7 kwietnia 1974 roku do 7 lipca 1974 roku kurs spawania gazowego I stopnia. Od dnia 2 maja 1974 roku powierzono mu obowiązki ślusarza remontowego maszyn budowlanych. W okresie od 24 października 1974 roku do 17 października 1976 roku odbywał służbę wojskową. Po jej zakończeniu stawił się do pracy w Przedsiębiorstwie Budownictwa Rolniczego w M., gdzie zawarto z nim umowę o pracę na czas nieokreślony na stanowisku ślusarza. W okresie od 16 kwietnia 1983 roku do 3 czerwca 1984 roku J. K. przebywała na urlopie bezpłatnym w związku z budową eksportową w Libii. Na budowie eksportowej wykonywał pracę spawacza.

Następnie, w okresach: od 21 lipca 1989 roku do 11 września 1989 roku, od 18 do 29 września 1989 roku od 18 do 30 kwietnia 1991 roku, od 15 do 27 lipca 1991 roku, od 12 do 17 sierpnia 1991 roku, od 22 sierpnia 1991 roku do 4 września 1991 roku, od 9 do 20 września 1991 roku, od 27 do 30 września 1991 roku, od 10 lipca 1992 roku do 30 września 1992 roku, od 7 lipca 1993 roku do 30 września 1993 roku, od 22 marca 1994 roku do 30 czerwca 1994 roku oraz od 5 września 1994 roku do 31 października 1994 roku korzystał z urlopu bezpłatnego.

(dowód: umowa o pracę, świadectwo pracy, karty urlopowe, odpis książeczki spawacza k. 10, książeczka wojskowa k. 6-8, zaświadczenie Stowarzyszenia Archiwistów Polskich k. 14)

J. K. pracował w warsztacie spawalniczo-ślusarskim, gdzie panował huk, hałas, iskrzenie, zadymienie i gdzie znajdowały się stanowiska pracy ok. 10 pracowników, spawaczy, ślusarzy i zbrojarzy. W ramach obowiązków pracowniczych wnioskodawca wykonywał czynności przygotowawcze, polegające np. na nacięciu rur, płaskowników przy użyciu pił, przecinarek mechanicznych, pił tarczowych, palników acetylenowych, nożyc, spawał, a następnie zespawane elementy malował antykorozyjnie. J. K. w okresie zatrudnienia na stanowisku spawacza spawał drzwi, balustrady, schody, paśniki dla owiec, kominy, wybiegi, inne konstrukcje stalowe.

(dowód: zeznania świadka Z. A. k. 15v, zeznania świadka M. R. k. 16, zeznania świadka B. O. k. 25v)

Dnia 3 lutego 1995 roku Przedsiębiorstwo Budownictwa Rolniczego w M. w likwidacji wystawiło wnioskodawcy świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach zaświadczając, że w okresie zatrudnienia przypadającym od 1 września 1973 roku do 31 października 1994 roku, J. K. od dnia 18 października 1976 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace ślusarsko – spawarskie na stanowisku ślusarz – spawacz wymienionym w wykazie C dziale III poz. 1 wykazu stanowiącego załącznik do Zarządzenia Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowanych z dnia 1 sierpnia 1983 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu Budownictwa Przemysłu Materiałów Budowlanych.

(dowód: świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach k. 8 akt ZUS)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. 2015r., poz. 748), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego m.in. w art. 32 ustawy jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy tj. 1 stycznia 1999 roku osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 tej ustawy.

Wymienione świadczenie emerytalne przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

W myśl przepisu art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku ubezpieczonym będącym pracownikami, zatrudnionymi w szczególnych warunkach przysługuje emerytura w wieku niższym niż powszechny wiek emerytalny określony w art. 27 ust. 2 i 3 ustawy.

Głównym motywem przyświecającym ustawodawcy w stworzeniu instytucji przewidzianej w art. 32 ustawy, a następnie jej zachowaniu w kształcie wynikającym z obwiązujących przepisów było założenie, że praca wykonywana w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu. Osoba wykonująca taką pracę ma prawo do emerytury wcześniej niż inni ubezpieczeni. W przypadku osób wykonujących prace szczególnie wyniszczające organizm, obniżenie wieku jest skutkiem uzasadnionego medycznie wniosku, iż organizm wcześniej traci wydolność umożliwiającą dalszą aktywność zawodową. Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się więc pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych, zaś wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie którym osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Przepisami dotychczasowymi, do których odsyła cytowany przepis jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r. Nr 8 poz. 43 ze zm.). (wyrok SA w Gdańsku z dnia 18 kwietnia 2013 roku, III AUa 1730/12)

W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się, że do uzyskania emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych uprawnia wyłącznie wykonywanie pracy na stanowisku określonym w wykazie A lub B stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (wyrok SN z dnia 20 października 2005 roku, I UK 41/05, wyrok SN z dnia 9 maja 2006 r. II UK 183/05, wyrok SN z dnia 26 marca 2013 r. I UK 549/12).

Stosownie do treści § 3 i 4 wskazanego powyżej rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, uważa się okres wynoszący 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A stanowiącym załącznik do niniejszego rozporządzenia, nabywa prawo do emerytury, jeżeli osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn i ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W rozpoznawanej sprawie nie budzi wątpliwości osiągnięcie przez wnioskodawcę w dniu 28 kwietnia 2015 roku wieku 60 lat, posiadania przez niego na dzień 1 stycznia 1999 roku wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego w wymiarze co najmniej 25 lat tj. 26 lat i 5 dni i nieprzystąpienie do otwartego funduszu emerytalnego.

Kwestią sporną pozostawała kwalifikacja pracy wykonywanej przez odwołującego w Przedsiębiorstwie Budownictwa Rolniczego w M. w okresie od 18 października 1976 roku do 31 października 1994 roku.

Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (wyrok SN z dnia 1 czerwca 2010 roku, II UK 21/10, wyrok SN z dnia 14 września 2007 roku, III UK 27/07, wyrok SN z dnia 19 września 2007 roku, III UK 38/07, wyrok SN z dnia 6 grudnia 2007 roku, III UK 66/07, wyrok SN z dnia 22 stycznia 2008 roku, I UK 210/07, wyrok SN z dnia 24 marca 2009 roku, I PK 194/08). Decydującą rolę w analizie charakteru pracy ubezpieczonego z punktu widzenia uprawnień emerytalnych ma zatem możliwość jej zakwalifikowania pod określoną pozycję załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów.

Okresy pracy w szczególnych warunkach stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, bądź w świadectwie pracy (§ 2 ust. 2 rozporządzenia). W treści świadectwa wykonywania prac w szczególnym charakterze nie wskazano wykazu A Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, lecz jedynie wykaz C stanowiącego załącznik do zarządzenia resortowego. Powyższe jednakże nie wyklucza możliwości uznania pracy wykonywanej przez wnioskodawcę jako prace w warunkach szczególnych. Podkreślenia wymaga fakt, że świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest organem państwowym ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. Tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast świadectwo traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (wyrok SN z dnia 13 września 2011 roku, I UK 107/11, wyrok SN z dnia 9 kwietnia 2009 roku, I UK 316/08). Istotne wątpliwości co do prawdziwości twierdzeń zawartych w tym dokumencie muszą być zweryfikowane przy pomocy innych dowodów, których obowiązek naprowadzenia spoczywa ciągle na wnioskodawcy. Aby wykazać prawo do świadczenia konieczne jest wykazanie, że wyłącznie prace określone w wykazie były wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu

Z treści świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach wynika, że wnioskodawca od dnia 18 października 1976 roku wykonywał prace na stanowisku ślusarz-spawacz. Powyższe w sposób jednoznaczny i zgodny potwierdzili świadkowie: Z. A., który jako ślusarz pracował wspólnie z wnioskodawcą, M. R. i B. O., którzy bezpośrednio bądź pośrednio nadzorowali pracę wnioskodawcy. Wymienieni w sposób rzeczowy opisywali rodzaje prac, które w spornym okresie wykonywali wspólnie z wnioskodawcą lub których wykonanie zlecali wnioskodawcy. Z relacji powyższych nie wynika, aby J. K. przez okres 8 godzin dziennie wykonywał jedynie prace spawacza. W ramach obowiązków pracowniczych wykonywał on również prace przygotowawcze do prac spawalniczych tj. nacinał elementy niezbędne do spawania przy użyciu pił i przecinarek mechanicznych, palników acetylenowych. Prace te wykonywał na hali, gdzie znajdowały się stanowiska spawalnicze, gdzie narażony był na huk, zadymienie, hałas, stałe działanie czynników szkodliwych dla zdrowia. Ze świadectwa pracy w warunkach szczególnych wynika, w spornym okresie J. K. wykonywał prace na stanowisku ślusarz-spawacz Wskazana dwumianowość stanowiska nie budzi wątpliwości jeżeli się bowiem zważy, że wnioskodawca wykonywał nie tylko prace polegające na spawaniu, ale także prace przygotowawcze do późniejszych czynności spawalniczych a do takich prac z pewnością należą prace ślusarskie.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29 stycznia 2008 roku wydanym w sprawie I UK 192/07 stwierdził, że zawarte w wykazie A, dziale XIV, poz. 12 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. określenie "prace przy spawaniu" obejmuje wyłącznie prace wykonywane w przebiegu procesu spawania, a więc czynności związane ze spawaniem. Również w wyroku z dnia 8 czerwca 2011 roku, wydanym w sprawie I UK 393/10 Sąd Najwyższy stwierdził, że prace ślusarskie polegające na przygotowaniu materiałów do spawania nie mogą być uznane za pracę "przy spawaniu", jeśli w toku tych czynności przygotowawczych nie były wykonywane prace spawalnicze. To praca przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowo-wodorowym uznana została za pracę o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości, a nie jakakolwiek inna praca składająca się (obok pracy spawalniczej) na ostateczny rezultat całego procesu produkcyjnego. Przedstawione wyżej stanowisko znalazło aprobatę także w wyroku Sąd Najwyższego z dnia 15 grudnia 2011 r., II UK 106/11, który stwierdził, że do czynności związanych ze spawaniem nie należą prace ślusarskie, montażowe i malarskie, jeżeli nie są one objęte procesem spawania, a co najwyżej stanowią etap przygotowania do tego procesu lub obejmują czynności wykończeniowe po jego zakończeniu. W realiach niniejszej sprawy, prace podejmowane przez wnioskodawcę przy spawaniu, a polegające m.in. na cięciu elementów tj. płaskowniki, pręty, teowniki, kształtowniki, które następnie były spawane w konstrukcje w postaci wybiegów, schodów, kominów itp. stanowiły integralną całość w przebiegu procesu spawania i w ocenie Sądu łącznie z wykonywanymi czynnościami spawania składały się na czynności wykonywane przy spawaniu stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Wnioskodawca obowiązki na stanowisku ślusarza-spawacza wykonywał od 18 października 1976 roku, kiedy to po odbyciu służby wojskowej stawił się ponownie do pracy i gdzie zawarto z nim umowę o prace. W tym czasie J. K. posiadał już uprawnienia spawalnicze.

Organ rentowy w zaskarżonej decyzji stwierdził, że w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie uwzględniono przerw w zatrudnieniu z tytułu urlopów bezpłatnych. Powyższe ma charakter niewątpliwy, ale zwrócić należy uwagę, że organ rentowy ustalając okresy składkowe i nieskładkowe odliczył okresy przerw w zatrudnieniu wnioskodawcy z tytułu urlopów bezpłatnych (karta przebiegu zatrudnienia k. 11 akt ZUS)

Uwzględniwszy okresy tych przerw w zatrudnieniu, stwierdzić należy, że okres pracy przypadający od 18 października 1976 roku do 31 października 1994 roku przekraczał 15 lat.

Odnośnie zaś zarzutu powołania w świadectwie wykazu C stanowiącego załącznik do przepisów resortowych podkreślić trzeba, że zgodnie z utrwalonym już w tej mierze orzecznictwem brak powołania przepisów resortowych bądź błędne ich powołanie nie stoi na przeszkodzie zakwalifikowaniu pracy ubezpieczonego według przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (wyrok SO w Gdańsku 25 września 2013 roku, VII U 558/13)

Zgodnie z utartą praktyką i orzecznictwem w postępowaniu przed sądem okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przewidziane rozporządzeniem w sprawie wieku emerytalnego mogą być ustalane także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia z zakładu pracy (uchwała SN z dnia 10 marca 1984 r., III UZP 6/84, uchwała SN z dnia 21 września 1984 r. III UZP 48/84), a więc wszelkimi dopuszczalnymi przez prawo środkami dowodowymi.

Wnioskodawca w toku postępowania przed organem rentowym przedłożył świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 3 lutego 1995 roku wystawione przez likwidatora Przedsiębiorstwa Budownictwa Rolniczego w M. obejmujące okres zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Budownictwa Rolniczego w M. oraz świadectwo pracy wystawione w dniu 31 października 1994 roku wystawione przez pracodawcę bezpośrednio po ustaniu zatrudnienia, obejmujące tożsamy okres. Ze świadectwa pracy wystawionego w dniu 31 października 1994 roku wynika, że w okresie zatrudnienia wnioskodawca zajmował stanowiska: konserwatora, ślusarza remontowego i ślusarza, zaś ze świadectwa wykonywania prac w szczególnym charakterze wynika, że w okresie przypadającym od dnia 18 października 1976 roku do zakończenia zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Budownictwa Rolniczego w M. wykonywał prace ślusarsko-spawarskie na stanowisku ślusarza-spawacza. Treść obu tych dokumentów tylko pozornie jest ze sobą niezgodna. Otóż, świadectwo pracy z dnia 31 października 1994 roku obejmuje cały okres zatrudnienia, zaś drugie ze świadectw dotyczy okresu, w którym wykonywał on pracę w warunkach szczególnych.

Z dokumentacji zgromadzonej w niniejszej sprawie, zeznań świadków wynika w sposób bezsprzeczny, że J. K. w okresie od 18 października 1976 roku do 312 października 1994 roku wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace przy spawaniu prace przy spawaniu elektrycznym , gazowym (wykaz A, dział XIV, poz. 12 załącznika do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku)

Na wnioskodawcy, zgodnie z treścią art. 6 k.c. spoczywał ciężar wykazania pracy w szczególnych warunkach. Wnioskodawca sprostał temu obowiązkowi. Szczególne warunki pracy wnioskodawcy Sąd ustalił w oparciu o spójne i logiczne, a co za tym idzie wiarygodne zeznania świadków, którzy w spornych okresach pracowali razem z wnioskodawcą lub nadzorowali jego pracę, a zatem posiadali szczegółową wiedzę na temat jego codziennej pracy i obowiązków, a także dokumentację zgromadzoną w jego aktach osobowych. Zeznania świadków nie były kwestionowane przez organ rentowy.

Łączny okres pracy w warunkach szczególnych w wyżej wskazanym sporym okresie, przekracza wymagany 15 letni okres takiego zatrudnienia. W ocenie Sądu, ubezpieczony spełnił zatem wszystkie przesłanki dla nabycia emerytury w obniżonym wieku, ponieważ w dniu 28 kwietnia 2015 roku osiągnął 60 rok życia, udokumentował okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze powyżej 25 lat, nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego, a także na dzień 1 stycznia 1999 roku spełnił przesłankę co najmniej 15 lat zatrudnienia w szczególnych warunkach.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w zw. z art. 184 i art. 32 oraz art. 129 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał J. K. prawo do emerytury od dnia 28 kwietnia 2015 roku.

/-/ SSO L. Popiel