Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 listopada 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Bożena Szponar - Jarocka (spr.)

Sędziowie: SA Alicja Sołowińska

SA Dorota Elżbieta Zarzecka

Protokolant: Małgorzata Garbecka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 listopada 2015 r. w B.

sprawy z odwołania Chłodni (...) S.A. z siedzibą w B.

przy udziale zainteresowanych A. K., A. P., J. P., A. S., C. S., E. R., M. P., A. A., syndyka masy upadłości (...) (...)+ H.+ B.+ (...) Sp. z o.o. w O. w upadłości likwidacyjnej

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o ustalenie płatnika składek

na skutek apelacji Chłodni (...) S.A. z siedzibą w B.

od wyroku Sądu Okręgowego w Białymstoku V Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 13 stycznia 2015 r. sygn. akt V U 1089/14

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od Chłodni (...) S.A. z siedzibą w B. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

Sygn. akt III AUa 537/15

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. decyzjami z dnia 10 i 11 czerwca 2014 r. o numerach (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...) i (...) stwierdził (w pkt I decyzji), że A. K., A. S., C. S., E. R., A. P., M. P., A. A. i J. P. z tytułu zatrudnienia w charakterze pracowników w Chłodni (...) S.A. podlegają w okresie od dnia 1 lipca 2013 r. do dnia 18 listopada 2013 r. (C. S., E. R., A. P., M. P. i J. P.), w okresie od dnia 1 sierpnia 2013 r. do dnia 18 listopada 2013 r. (A. K. i A. A.) oraz w okresie od dnia 1 lipca 2013 r. do dnia 29 lipca 2013 r. (A. S.) obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym (emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu i chorobowemu). Ponadto, organ rentowy ustalił podstawę wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne (pkt II decyzji) i obowiązkowe ubezpieczenia zdrowotne (pkt III decyzji) oraz stwierdził, że płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych jest Chłodnia (...) S.A. (pkt IV decyzji).

Odwołania od powyższych decyzji wniósł płatnik składek Chłodnia (...) S.A., zaskarżając je w całości. Płatnik zarzucił naruszenie wskazanych w odwołaniu przepisów, w tym błędne przypisanie odwołującemu obowiązków płatnika w okolicznościach przejęcia w trybie art. 23 ¹ k.p. wszystkich pracowników odwołującego przez nowego pracodawcę oraz błędne uznanie ubezpieczonych za pracowników odwołującego w spornym okresie. Wniósł o zmianę zaskarżonych decyzji w całości i uznanie, że ubezpieczeni nie podlegają w spornych okresach ubezpieczeniom społecznym jako pracownicy odwołującego, a także o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na odwołania organ rentowy wniósł o ich oddalenie oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Ubezpieczeni A. K., A. S., C. S., E. R., A. P., M. P., A. A. i J. P. przychylili się do stanowiska organu rentowego.

Zainteresowany Syndyk Masy Upadłości (...). I. Logistyk+ H.+ B.+ (...) Sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej z siedzibą w O. nie zajął stanowiska w sprawie.

Sąd Okręgowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 13 stycznia 2015 r. oddalił odwołania oraz zasądził od Chłodni (...) S.A. z siedzibą w B. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. kwotę 480 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Wydanie orzeczenia poprzedziły następujące ustalenia. Chłodnia (...) S.A. zawarła z (...) (...) + H. + B. + (...) Sp. z o.o. z siedzibą w O. (zwana dalej: spółką (...).) ustną umowę, na mocy której spółka(...) jako „nowy pracodawca” przejmował zadania i kompetencje firmy – „dotychczasowego pracodawcy” przez „outsourcing personalny”, bez przejmowania majątku (...), co polegać miało na przejęciu wszystkich pracowników. Spółka (...) powierzyła prowadzenie akt osobowych i obsługę księgową innym podmiotom, zajmującym się taką działalnością.

Poza tą umową Chłodnia (...) S.A. zawarła umowę z Przedsiębiorstwem (...) Sp. z o.o. w Ł. (zwanym dalej: spółką (...)). Prawdopodobnie na mocy tej „umowy o świadczenie usług” spółka (...) miała wykonywać usługi „z zakresu outsourcingu kadrowego” na rzecz Chłodni (...) S.A., tj. kierować do Chłodni (...) S.A. „wykonawców”, którzy mieli pracować w Chłodni (...) S.A. na wskazywanych „w zamówieniu” przez Chłodnię (...) S.A. stanowiskach, w określonym przez (...) czasie, dysponując odpowiednimi kwalifikacjami. W wykonaniu tych umów Chłodnia (...) S.A. od dnia 1 lipca 2013 r. wyrejestrowała z ubezpieczeń pracowników, a zarejestrowała je jako pracodawca spółka (...)

Wszyscy pracownicy zostali poinformowani o ich przejściu do innego pracodawcy, jednakże w sposobie wykonywania pracy nic się nie zmieniło – nadal wykonywali te same czynności w tych samych pomieszczeniach, tymi samymi narzędziami, na tych samych stanowiskach pracy, mieli takich samych podwładnych i takich samych przełożonych. Jedyną różnicą było otrzymywanie wynagrodzenia z rachunku spółki (...)

Za październik pracownicy nie otrzymali wynagrodzenia. Pracownicy złożyli oświadczenia o rozwiązaniu umów bez wypowiedzenia z powodu niewypłacania wynagrodzenia z dniem 18 listopada 2013 r. Od dnia 19 października 2013 r. wszyscy pracownicy, których „przejęła” spółka (...)zostali ponownie zatrudnienie przez Chłodnię (...) S.A. Ogłoszono upadłość spółki (...)Okazało się, że nie zostały opłacone składki na ubezpieczenia społeczne i inne, do których pobierania obowiązany jest Zakład Ubezpieczeń Społecznych.

Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie z art. 23 ¹ § 1 k.p. w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy. Podstawową przesłanką zastosowania art. 23 ¹ § 1 k.p. jest faktyczne przejęcie zakładu pracy przez nowy podmiot, który staje się pracodawcą. Jest to rzeczywista możliwość wykorzystywania składników (praw) tworzących zakład pracy w ramach działalności związanej z zatrudnianiem pracowników. Faktyczne przejście zakładu pracy na innego pracodawcę wyraża się w tym, że zakład bądź jego część, stanowiący zorganizowaną całość nastawioną na osiągniecie celu technicznego, oddawany jest do dyspozycji innego pracodawcy, który uzyskuje realną możliwość zarządzania tym zakładem, to jest korzystania z jego majątku i kierowania zespołem pracowniczym.

W ocenie Sądu, w rozpoznawanej sprawie taka sytuacja nie wystąpiła. Zdaniem Sądu, po pierwsze, z opisu zdarzeń zrelacjonowanych przez zainteresowanych wynika, że w zatrudnieniu wszystkich pracowników, tj. w miejscu, sposobie, organizacji pracy, czy wynagrodzeniu, nic się nie zmieniło. Pracownicy zatrudnieni na różnych szczeblach zakładu wykonywali te same czynności, na tych samych stanowiskach pracy, w takich samych systemach pracy, za ustalone wcześniej wynagrodzenie. Mieli tych samych przełożonych, decydujących o zadaniach pracowniczych, urlopach i wszystkich innych kwestiach. W ocenie Sądu, już z tego wynika, że „przejęcie” było pozorne. Po drugie, wynika to z syntezy elementarnych faktów finansowych. Bowiem na początku pracownicy Chłodni (...) S.A. pracowali w tej spółce, otrzymywali wynagrodzenie, opłacane były składki i podatki. Zyski z pracy i funkcjonowania zakładu należały do Chłodni (...) S.A. Po „przejęciu” przez spółkę(...) ci sami pracownicy dalej pracowali na rzecz Chłodni, jednakże ich wynagrodzenie było przekazywane im za pośrednictwem spółki (...). Gdyby zatem przejęcie było rzeczywiste, pracownicy powinni pracować na rzecz spółki (...). Ale efekty ich pracy, to jest sprzedaż wyrobów mrożonych i usług chłodniczych nadal należały do Chłodni (...) S.A.

Sąd podkreślił też, że należne wynagrodzenie pracowników za październik i część listopada nie zostało im wypłacone ani od tego wynagrodzenia nie zostały opłacone składki. Uznał, że zarząd Chłodni (...) S.A. pod pozorem przekazania pracowników chciał uwolnić się od odpowiedzialności za składki, przerzucając ją na inny podmiot, który owej odpowiedzialności nie poniesie, gdyż przestanie istnieć (ogłoszono upadłość spółki (...).).

Na tej podstawie Sąd doszedł do wniosku, że umowa o „przejściu zakładu pracy” z Chłodni (...) S.A. na spółkę (...). była pozorna i jako taka nieważna (art. 83 § 1 k.c.). Oznacza to, że Chłodnia (...) S.A. przez cały czas była pracodawcą wszystkich zainteresowanych. Tym samym czynności prawne w postaci wyrejestrowania pracowników z ubezpieczeń przez Chłodnię (...) S.A. a następnie zgłoszenie ich przez spółkę (...). jako nowego pracodawcę były nieważne (art. 58 § 1 k.c.), gdyż faktyczną stroną stosunku pracy była przez cały czas Chłodnia (...) S.A. jako pracodawca. Konsekwencją dokonanej przez Sąd konkluzji i przyjęcia, że pracodawcą ubezpieczonych w spornych okresach była spółka Chłodnia (...) S.A., było stwierdzenie prawidłowego zastosowania wskazanych w zaskarżonej decyzji przepisów powołanych ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych i innych ustaw.

Sąd podkreślił, że płatnikiem składek w stosunku do pracownika jest jego pracodawca, a tym jak wynika z poczynionych ustaleń, dla wszystkich zainteresowanych była cały czas Chłodnia (...) S.A. Tym samym Sąd uznał, że to właśnie ta spółka jest zobowiązana do uiszczenia składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych wskazanych na wstępie zainteresowanych w spornych okresach, co wynika z art. 85 ust. 1 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, art. 104 ust. 1 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz art. 9 ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy. Dlatego też, dokumentacja załączona do akt sprawy na wniosek odwołującego (wydruki z subkont organu rentowego ubezpieczonych za okresy objęte zaskarżonymi decyzjami) nie zmieniły stanowiska Sądu w tym aspekcie, gdyż na gruncie przedmiotowej sprawy zobowiązana do uiszczania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych była tylko i wyłącznie Chłodnia (...) S.A.

Mając zatem powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołania, zaś o kosztach procesu rozstrzygnął na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 stycznia 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Sąd uznał, że organowi rentowemu należy się zwrot kosztów zastępstwa procesowego stanowiący iloczyn ilości połączonych spraw i opłaty minimalnej od każdej z połączonych spraw, zachowujących, mimo ich połączenia, odrębność i niezależność w rozstrzyganiu.

Chłodnia (...) S.A. zaskarżyła powyższy wyrok w całości, zarzucając:

1.  naruszenie prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie art. 58 k.c. w następstwie błędnego przyjęcia przez Sąd, że czynności związane z przejęciem pracowników, które zaszły pomiędzy Chłodnią (...) S.A. w B. a (...). (...)+ H.+ B.+ (...) Sp. z o.o. były czynnościami sprzecznymi z obowiązującymi standardami ochrony pracownika, a przez to nieważne z mocy prawa,

2.  naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i błędne zastosowanie art. 23 ¹ k.p. w zw. z art. 1 ust. 1 lit. a i b/ dyrektywy Rady 2001/23/WE z dnia 21 marca 2001 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów (Dz. Urz. WE L 82 z dnia 22 marca 2001 r., s. 16 - Dz. Urz. UE - sp., t. 4, s. 98) Dyrektywy poprzez uznanie, że do przejęcia pracowników konieczna jest zmiana stanowiska pracy, zmiana miejsca pracy, zmiana wykonywanych obowiązków pracowniczych, zmiana kierownictwa i nadzoru dotychczasowych przełożonych,

3.  naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 23 ¹ k.p. poprzez faktyczne zaprzeczenie przez Sąd prawnej możliwości przejścia pracowników na innego pracodawcę – spółkę (...).,

4.  naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 22 § 1 k.p. przez nieuwzględnienie przez Sąd, iż na mocy tego przepisu pracodawca spółka (...). bądź pracodawca (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. mógł oddelegować pracownika do pracy u innego pracodawcy, co nie rodziło skutku prawnego w postaci nawiązania stosunku pracy pomiędzy oddelegowanym pracownikami J. P., A. A., M. P., A. P., E. R., C. S., A. K. i A. S. a podmiotem gospodarczym, u którego świadczyli pracę - Chłodnią (...) S.A.,

5.  naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 4 pkt 2a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych i art. 81 ust. 1, 5, 6 i 10 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych poprzez przyjęcie, że płatnikiem składek w stosunku do pracownika jest jego pracodawca, którym w całym okresie zatrudnienia była Chłodnia (...) S.A. i w konsekwencji ta spółka jest płatnikiem składek na ubezpieczenie społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych J. P., A. A., M. P., A. P., E. R., C. S., A. K. i A. S. w spornych okresach, podczas gdy pracodawcą była spółka (...)

6.  naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 9 ustawy z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy poprzez przyjęcie, że Chłodnia (...) S.A. jest zobowiązana do zapłaty składki na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych z tytułu zatrudnienia, podczas gdy pracodawcą J. P., A. A., M. P., A. P., E. R., C. S., A. K. i A. S. była spółka (...)

7.  naruszenie art. 2 w zw. z art. 7 i art. 22 Konstytucji RP w zakresie, w którym ZUS zastosował art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych w celu wydania decyzji polegającej na całkowicie dowolnym wskazaniu nowego płatnika składek na ubezpieczenie społeczne J. P., A. A., M. P., A. P., E. R., C. S., A. K. i A. S., pomimo uznawania przez okres kilku miesięcy innego płatnika - spółki (...) i akceptowania dokonywanych przez niego wpłat na konto ubezpieczonych,

8.  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego przez ustalenie, że:

-

czynności prawne zawarte pomiędzy Chłodnią (...) S.A. a spółką (...) i spółką (...) były czynnościami pozornymi prowadzącymi w konsekwencji do obniżenia kosztów związanych z zatrudnianiem pracowników,

-

jedyną zmianą, jaka zaszła w stosunku do pracowników po przejściu przez nowego pracodawcę był fakt wypłacenia wynagrodzenia przez nowy podmiot, który prowadził dokumentację kadrowo-płacową,

-

realizacja tzw. outsourcingu kadrowo-płacowego wyklucza zastosowanie trybu przewidzianego w art. 23 ¹ k.p.

Wskazując na powyższe podstawy apelacji, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uwzględnienie odwołania od decyzji ZUS oraz zasądzenie od ZUS na rzecz odwołującego kosztów sądowych za obie instancje, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego.

Zarówno w apelacji, jak i w piśmie z dnia 26 października 2015 r. apelujący wniósł o stwierdzenie nieważności postępowania przed Sądem pierwszej instancji z uwagi na okoliczność, że sprawa mogła zostać rozpoznana przez sąd powszechny, ale dopiero po uprzednim wyczerpaniu drogi postępowania przed innym organem – Zakładem Ubezpieczeń Społecznych – art. 378 § 1 w zw. art. 379 pkt 1 k.p.c.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. Przedmiot postępowania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wyznacza treść zaskarżonej decyzji. W niej stwierdzono, że płatnikiem składek na ubezpieczenie społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych A. K., A. S., C. S., E. R., A. P., M. P., A. A. i J. P. jest skarżący, czyli Chłodnia (...) S.A. Zgodnie z treścią art. 4 pkt 2a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych płatnikiem składek dla pracowników jest pracodawca. Ten sam podmiot realizuje obowiązek odprowadzania składek na ubezpieczenie zdrowotne (art. 85 ust.1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych) oraz Fundusz Pracy (art. 104 ust.1 pkt 1 a ustawy z dnia 20.04.2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy) i w końcu składek na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych (art. 9 ustawy z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy).

Już na wstępie wymaga podkreślenia, że Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy, który rzutuje na wykładnię prawa materialnego. Dokonane ustalenia faktyczne Sąd Apelacyjny przyjmuje za swoje. Najistotniejsze z nich zamyka się stwierdzeniem, że nie doszło do transferu pracowników na nowego pracodawcę. Przedmiotowe ustalenie jest prawidłowe, a przywołane w tej płaszczyźnie argumenty należy uznać za prawidłowe. Natomiast w apelacji skarżący, za pomocą norm prawa materialnego i zarzutu sprzeczności ustaleń faktycznych z treścią zebranego materiału dowodowego, zmierza do wykazania skutku wynikającego z dyspozycji art. 23 ¹ k.p. Zapomina jednak przy tym, że zarzut naruszenia prawa materialnego winien być odnoszony do określonego stanu faktycznego, który skarżący akceptuje, a do którego to stanu faktycznego wadliwie zastosowano prawo materialne. Naruszenie prawa materialnego, jak wiadomo, może nastąpić bądź poprzez jego błędną wykładnię - czyli poprzez mylne rozumienie treści określonej normy prawnej, albo poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, czyli przez błędne uznanie, iż do danego ustalonego stanu faktycznego ma zastosowanie dany przepis prawa materialnego, albo też odwrotnie, tzn. przepis, który winien mieć zastosowanie w danym stanie faktycznym – nie został zastosowany (szerzej w tym zakresie por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia: 15 października 2001 r., I CKN 102/99, Lex nr 53129; 28 maja 1999 r., I CKN 267/99 Prok. i Pr. 1999 r., nr 11-12, poz. 34; wyroki Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2000 r., II CKN 300/00, Lex nr 52592; 19 stycznia 1998 r., I CKN 424/97, OSNC 1998r., nr 9, poz. 136).

Przechodząc do oceny zarzutów sprzeczności istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego należy wskazać, że nie zasługują one na uwzględnienie. Sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego zachodzi wtedy, gdy powstaje dysharmonia między materiałem zgromadzonym w sprawie, a konkluzją, do jakiej dochodzi sąd na podstawie tego materiału. Innymi słowy mówiąc, sąd zebrał materiał dowodowy, lecz źle go ocenił (por. komentarz do k.p.c. pod redakcją Jerzego Jodłowskiego Tom 2 str. 607 i nast. Wydawnictwo Prawnicze Warszawa 1989 r.). Tego rodzaju zarzut jest zasadny wówczas, gdy rozstrzygnięcie sądu I instancji jest sprzeczne z istotnymi dla rozstrzygnięcia okolicznościami, które sąd ustalił w toku postępowania albo, gdy wyprowadził logicznie błędny wniosek z ustalonych przez siebie okoliczności, albo wreszcie, gdy sąd przyjął fakty za ustalone bez dostatecznej podstawy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 19 sierpnia 2009 r., I ACa 507/09, Lex nr 756625).

Strona skarżąca twierdzi, iż każdy pracodawca ma prawo delegować swoich pracowników do innego zakładu pracy, a Chłodnia (...) S.A. postąpiła tak w sprawie. Generalnie pogląd o możliwości oddelegowania pracowników do innego pracodawcy należy uznać za trafny, przy czym nie można mu przypisać waloru absolutnego. O skuteczności tak sformułowanego stanowiska decyduje całokształt okoliczności faktycznych sprawy, w szczególności konieczna jest ocena, czy aktualne zjawiska gospodarcze i zmieniające się stosunki społeczne powinny być kompatybilne z funkcją ochronną prawa pracy. Pozytywna odpowiedź na tak postawione pytanie wydaje się oczywista. Jej znaczenie wyznacza kierunek wykładni prawa materialnego wyraźnie zarysowany w judykaturze Sądu Najwyższego, a odnoszący się do konfliktu „działania w granicach prawa” w kontekście instytucji przejścia zakładu pracy na inną osobę (art. 23 ¹ k.p.). Krótko mówiąc, ten rodzaj wykładni powinien stać się swoistym paradygmatem rozstrzygania sporów o tożsamych stanach faktycznych. Mechanizm czynności podejmowanych przez skarżącego skłania do refleksji o podobieństwie do instytucji nadużycia prawa na tle odrębnej osobowości prawnej spółki dominującej, co w judykaturze Sądu Najwyższego zostało już dostatecznie klarownie wyjaśnione (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 18 września 2014 r., III PK 136/13, Lex nr 1554335; 13 marca 2012 r., II PK 170/11, Lex nr 1211150; 5 listopada 2013 r., II PK 50/13, OSNP 2014 r., nr 9, poz.129). Również szeroko daną kwestię przedstawia piśmiennictwo prawnicze (por. T. Targosz: Nadużycie osobowości prawnej, Kraków 2004; M. Litwińska-Werner: Nadużycie formy spółki, Studia Prawa Prywatnego 2007 nr 3; P. Wąż: Koncepcja pracodawcy rzeczywistego w świetle art. 3 k.p., Monitor Prawa Pracy 2007 nr 3, s. 120; M. Raczkowski: Powiązania kapitałowe pracodawcy a stosunek pracy, PiP 2009 nr 3, s. 60). Typowym przykładem nadużycia formy (instytucji) prawnej spółki wymienia się "pomieszanie sfer", które może być "rzeczowe" lub "podmiotowe" (dotyczyć sposobu prowadzonej przez spółkę działalności oraz relacji zachodzących w jej strukturach wewnętrznych i występowania w stosunkach zewnętrznych). Istota omawianej instytucji na gruncie prawa pracy polega na tym, że rzeczywisty "właściciel" zakładu pracy doprowadza swoim działaniem (przekształcając odpowiednio struktury organizacyjne) do formalnego związania pracownika stosunkiem umownym z podmiotem od siebie uzależnionym i pozbawionym uprawnień "właścicielskich", co może prowadzić do obejścia prawa i uniknięcia zobowiązań wobec pracowników (zob. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 17 marca 2015 r., I PK 179/14, Lex nr 1663396). Oczywiście pomiędzy zaprezentowanymi wyżej poglądami, a sytuacją faktyczną analizowanego sporu zachodzą odrębności faktyczne, lecz sposób oceny zjawisk, które mają miejsce w stosunkach pracowniczych powinien być akceptowany także na gruncie przepisów prawa ubezpieczeń społecznych, tak by nie doprowadzić do dychotomii obu dziedzin prawa, pozostających de facto w ścisłym związku.

Skarżący neguje w pierwszej kolejności pozorność czynności prawnych zawartych pomiędzy Chłodnią (...) S.A. a spółką(...) i spółką (...). Istota regulacji zamieszczonej w art. 83 § 1 k.c. sprowadza się do świadomości i zamiaru działania w celu ukrycia prawdziwego celu czynności prawnej. Ustalony stan faktyczny nie pozwala na tak daleki wywód, że w momencie zawierania umów stronom towarzyszyły tego rodzaju elementy świadomości woli. Z drugiej strony Sąd Okręgowy nie stwierdził wprost, że czynności (umowa) między skarżącym a spółką (...)i spółką (...) miała charakter pozorny w rozumieniu przepisu art. 83 § 1 k.c. Wyjaśnienia wymaga, czy chodzi tu o oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru (art. 83 § 1 k.c.), czy też o czynności pozorne mające na celu dokonanie czynności sprzecznej z prawem albo czynności mającej na celu obejście przepisów prawa (art.58 § 1 k.c.). W obu przypadkach taka czynność jest nieważna. Sąd Apelacyjny w pełni podziela wyrażone w orzecznictwie Sądu Najwyższego stanowiska, że czynność prawna nie może jednocześnie zmierzać do obejścia prawa (art. 58 § 1 k.c.) oraz być dokonana dla pozoru (art. 83 § 1 k.c.). W tej kwestii można odwołać się do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 2006 r., II PK 163/05, Lex nr 232587. W kolejnym wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5 lipca 2012 r. w sprawie I UK 101/12, Lex nr 1250560 także podkreślono różnice pomiędzy kwestią pozorności i obejścia prawa. Dodatkowo, jeżeli umowa jest przez strony uruchomiona poprzez faktyczne zdarzenia, to nie występuje w sprawie pozorność. Jednak taka sytuacja nie wyklucza możliwości badania, czy zawarcie umowy nie zmierzało do obejścia prawa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2001 r., II UKN 258/00, OSNP 2002 r., nr 21, poz. 527)

Warto zauważyć, że argumentacja Sądu Okręgowego nie odwołuje się do treści art. 83 § 1 k.c. W pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia wskazano na szereg czynności pozornych skarżącej spółki i spółki (...) które miały na celu obejście przepisów prawa (art. 58 § 1 k.c.). Czynności pozorne mogą składać się na obejście prawa, gdy umowa z formalnego punktu widzenia (pozornie) może nie sprzeciwiać się ustawie, choć zostaje zawarta w celu obejścia prawa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 lipca 2012 r., I UK 101/12, Lex nr 1250560). Również tożsame stanowisko wyraził Sąd Najwyższy na gruncie podobnej sytuacji zakończonej wyrokiem z dnia 7 stycznia 2013 r., I UK 372/12, Lex nr 1303200, w którym stwierdzono, że umowa zlecenia na pracę niewielkiej wartości (ilości), która nie jest pozorna (art. 83 k.c.), może nie stanowić tytułu podlegania ubezpieczeniom społecznym, gdy jej celem jest instrumentalne (przedmiotowe) wykorzystanie przepisów ubezpieczeń społecznych dla unikania wyższych składek na ubezpieczenia społeczne przez prowadzącego działalność gospodarczą (art. 58 § 1 i § 2 k.c.).

Ostatecznie ocenę stanowiska Sądu determinują indywidualne okoliczności niniejszej sprawy. Nie można wyłącznie oceniać zagadnienia przez pryzmat art. 353 ¹ k.c., zgodnie z którym strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Zasada wolności umów nie może być jednak wykorzystywana instrumentalnie, w szczególności do stworzenia zewnętrznych znamion realizowania umowy. Z materiału dowodowego zgromadzonego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że umowa (ustne porozumienie) w sposób formalny została wykonana. Dokonano przecież wyrejestrowania zainteresowanych z ubezpieczenia społecznego, a następnie nowy podmiot zgłosił pracownika do ubezpieczenia społecznego (spółka K.U.K.- E.F.I.). Również wypłata wynagrodzenia za pracę była realizowana przez „nowego pracodawcę”. Podniesione okoliczności stanowią jedynie o formie, która sama w sobie, jak i w połączeniu z wyżej wymienionymi okolicznościami, nie uzasadnia sprzeczności istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego. Informacja o przejściu pracowników do nowego pracodawcy skierowana została do zainteresowanych pracowników.

Uzupełniając analizę okoliczności faktycznych należy uwzględnić, że w dniu 1 marca 2013 r. doszło do zawarcia między Chłodnią (...) S.A. a U. i M. S. umowy o naliczenie płac pracownikom skarżącego. Umowa została zawarta na czas nieokreślony. W dniu 22 kwietnia 2013 r. została zawarta dodatkowa umowa między tymi stronami o prowadzenie ksiąg rachunkowych skarżącego. Z kolei w dniu 1 lipca 2013 r. doszło do zawarcia umowy o świadczenie usług między skarżącym a spółką (...). Jako miejsce zawarcia umowy wpisano Z., choć tej okoliczności przesłuchiwany w charakterze strony prezes Chłodni (...) S.A. nie był w stanie wyjaśnić. Umowa o świadczenie usług obejmowała przetwarzanie i konserwowanie warzyw i owoców, produkcję kulinarną, usługowe składowanie towarów przez podmioty trzecie oraz techniczne zabezpieczenie funkcjonowania zakładu. Do realizacji tego zadania Chłodnia (...) S.A. miała skierować wykonawców, którzy będą zatrudnieni w Chłodni albo w agencjach, w których skarżący jest udziałowcem. Sporządzenie ostatniej z opisanych umów nie może przybrać na tyle determinującego ustalenia, które może skutecznie podważyć ocenę dowodów dokonaną przez Sąd Okręgowy. Wynika to z faktu, że wola stron w styku z instytucją przejścia zakładu pracy (art. 23 ¹ k.p.) i podlegania ubezpieczeniu społecznemu nie może korygować (modyfikować) bezwzględnie w tym zakresie obowiązujących przepisów prawa. Zatem dokonanie czynności prawnych w sposób sprzeczny ze standardami ochrony pracownika na tle art. 23 ¹ k.p. należy uznać za działanie sprzeczne z prawem, o którym mowa w treści art. 58 § 1 k.c., a tym samym nieważne. Przypisany skutek nieważności oznacza, że nie doszło do zmiany pracodawcy, a tym samym płatnika składek na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. W konsekwencji bliźniacze zarzuty dotyczące naruszenia prawa materialnego nie są zasadne. Decydującego znaczenia w sprawie nabiera wykładnia art. 23 ¹ k.p. W pisemnych motywach Sądu Okręgowego szeroko omówiono, że dla przyjęcia przejścia bez znaczenia może pozostawać kwestia tego, czy została przeniesiona na nowego pracodawcę własność składników majątkowych. Nawiązano także szeroko do bogatego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE, wskazując na ewolucję orzecznictwa w kwestii transferu przedsiębiorstwa. Faktycznie zagadnienie transferu czerpie swe źródła z prawodawstwa UE (vide dyrektywa konsolidująca Rady 2001/23/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów). Zgodnie z art. 1 ust. 1 lit. b tej dyrektywy z transferem mamy do czynienia wtedy, kiedy przejmowana jest jednostka gospodarcza, która zachowuje swoją tożsamość, oznaczającą zorganizowane połączenie zasobów, którego celem jest prowadzenie działalności gospodarczej, bez względu na to, czy jest to działalność podstawowa czy pomocnicza.

Obecnie nie ulega wątpliwości konieczność wykładni prawa krajowego w sposób możliwie zgodny z treścią i celem dyrektywy. Wynikające z dyrektywy zobowiązanie państw członkowskich do osiągnięcia określonego w niej rezultatu, to powinność wszystkich organów państw członkowskich, w tym także w ramach ich właściwości, sądów. (por. wyrok TS z dnia 10 kwietnia 1984 r. w sprawie von C. i K. 14/83). Tak sformułowane stanowisko jest aprobowane w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 sierpnia 2008 r., I PZP 11/07, OSNP 2008 r., nr 17-18, poz.247). Ponadto w orzecznictwie Sądu Najwyższego można zauważyć liczne odniesienia do prawa UE na tle problematyki transferu (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 29 marca 2012 r., I PK 150/11, Lex nr 1167736; 25 stycznia 2013 r., I PK 172/12, OSNP 2014 r., nr 4, poz. 52; 14 maja 2012 r., II PK 228/11, OSNP 2013 r., nr 9-10, poz. 108). Dana problematyka jest także szeroko przedstawiana w doktrynie prawa pracy (vide I. M.: Najnowsze orzecznictwo (...) w sprawach dotyczących ochrony praw pracowniczych w razie przejścia przedsiębiorstwa na innego pracodawcę, (...) Przegląd Sądowy 2008 nr 5, s. 42; Z. Hajn, Przejście zakładu pracy na innego pracodawcę a prawo pracy UE, Monitor Prawa Pracy 2004 r. nr 5 s. 121-125 oraz Pojęcie jednostki gospodarczej w dyrektywie 2001/23/WE w sprawie przejęcia zakładu pracy w świetle kontrowersji dotyczących stosowania testu S. , (...) Przegląd Sądowy 2014 r. nr 1 str. 24-27).

W konsekwencji przy wykładni art. 23 ¹ k.p. nie można pominąć dorobku wspólnotowego (acquis communautaire), w tym orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Za dominującą obecnie należy traktować linię, która uzależnia uznanie transferu za skuteczny od charakteru działalności prowadzonej przez pracodawcę. Na poparcie tej tezy trzeba odwołać się do pkt 18 orzeczenia Trybunału z dnia 11 marca 1997 r. w sprawie C-13/95, AyseSüzen v. (...) K., a także wykroku z dnia 10 grudnia 1998 r. w sprawach połączonych C-173/96 i C-247/96, F. H. i inni v. A. de ServiciosAser i SociedadCooperativaMinerva i H. Z. v. (...) i H. (...)).

Nie sposób też zignorować uchwały 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2013 r., III PZP 1/13, Lex nr 1294241, zgodnie z którą zniesienie jednostki organizacyjnej wykonującej zadania z zakresu administracji publicznej i przekazanie tych zadań innej jednostce, posiadającej własne zasoby kadrowe wystarczające do ich wykonania, nie stanowi przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę w rozumieniu art. 23 ¹ § 1 k.p.

Przechodząc do szczegółowego wyjaśnienia przedstawianego zagadnienia, należy ocenić w pierwszej kolejności rodzaj przejmowanej jednostki gospodarczej. Chodzi o to, czy jest to jednostka, której decydującym elementem są pracownicy i ich kwalifikacje, czy jest to jednostka, o której de facto decydują składniki materialne. Jeśli jednostka opiera się na pracownikach, to przejście może nastąpić bez przenoszenia majątku. Jako typowe przykłady wymienia się wówczas rodzaj przedsięwzięcia polegający na sprzątaniu, czy też dozorze.

Inaczej jest w sytuacji, gdy funkcjonowanie podmiotu opiera się na składnikach materialnych. Wówczas przejęcie wyłącznie zadań nie jest wystarczające dla transferu. Obowiązek przejęcia składników majątkowych, które pozwalają normalnie prowadzić (kontynuować) działalność gospodarczą jest w takim wypadku konieczny i znajduje akceptację również w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości na tle poprzednio obowiązującej dyrektywy 77/187/EWG dotyczącej przejścia zakładu pracy. (por. wyroki TS z dnia: 25 stycznia 2001 r., C-172/99, (...) v. PekkaLiskojärvi i P. J.; 20 listopada 2003 r., C-340/01, C. A. iinni v. S. M. Catering GesellschaftmbH). Zaprezentowane wyżej orzeczenia dotyczyły sytuacji, gdy przejęcie obsługi przewozów autobusowych wiązało się z przejęciem składników majątkowych, czy też gdy szpital zlecał przygotowywanie posiłków nowemu wykonawcy, o ile ten używa składników majątkowych swego poprzednika. W takich wypadkach można mówić o skutkach wynikających z dyrektywy (odpowiednio art. 23 ¹ k.p.).

Oczywiście, czy przesłanki przejęcia zostały spełnione, należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności faktyczne w konkretnym wypadku. Istotne pozostaje, z jakim rodzajem przedsiębiorstwa lub zakładu mamy do czynienia, czy doszło do przejęcia składników majątkowych (budynki, ruchomości, wyposażenie, narzędzia]. Elementy te muszą być zawsze oceniane całościowo w kontekście konkretnej sprawy i żaden z nich nie może być samodzielnie podstawą przyjęcia, że jednostka (przedsiębiorstwo, zakład lub część zakładu) zachowała tożsamość. W stanie faktycznym niniejszej sprawy nie budzi wątpliwości, że prowadzenie działalności w zakresie przetwórstwa owoców i warzyw, prowadzenie produkcji kulinarnej oraz zapewnienie przechowywania produktów nie pozwala na zapewnienie dalszego funkcjonowania jednostki z pominięciem infrastruktury mającej majątkowy charakter. W takiej zaś sytuacji, jak wskazano wyżej, sam transfer zadań nie jest wystarczający do stwierdzenia zachowania tożsamości przedsiębiorstwa, będącego warunkiem przejścia zakładu pracy. Konieczne jest także przejęcie składników majątkowych służących ich wykonywaniu. Skoro spółka (...) nie przejęła składników majątkowych, to nie można skutecznie wywodzić o uzyskaniu statusu pracodawcy przez ten podmiot w świetle art. 23 ¹ k.p.

Interesująco przedstawia się zarzut naruszenia art. 22 § 1 k.p., w którym skarżący posługuje się alternatywą w określeniu strony, która stała się pracodawcą (spółka (...) bądź spółka (...)). Wymieniony przepis dotyczy sporu co do sposobu wykonywania pracy, czy jest ona świadczona w ramach pracowniczego zatrudnienia, czy też nie. Prawidłowej oceny spornej normy nie można interpretować – jak chce tego skarżący – w oparciu o abstrakcyjnie przyporządkowaną możliwość oddelegowania pracowników. Prawidłowo ustalone okoliczności faktyczne przeczą zmianom po stronie pracodawcy, który przygotowując operację od strony formalnej przewidział nawet swoisty bonus dla zatrudnionych w postaci premii 100 zł za wyrażenie zgody na wcześniejsze przejście do innego pracodawcy (od dnia 1 lipca 2013 r.), mimo braku przesunięć majątkowych, w tym kierunku. Dochodzi wówczas do przewartościowania znaczenia pojęcia „dla”, lub „na rzecz”. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, taka hybrydalna konstrukcja powinna stanowić wyjątek. Oznacza to, że nie można zaakceptować dopuszczalności stosowania outsourcingu w sytuacji mającej miejsce w przedmiotowej sprawie. Powinnością sądu powszechnego jest zindywidualizowane osądzenie sprawy. W formule tej nie mieści się zajmowanie wiążącego stanowiska w przedmiocie złożonego i wielopostaciowego zjawiska zbiorczo nazywanego outsourcingiem. Dyferencjacja podmiotowa pracowniczego zobowiązania może być usprawiedliwiona uzasadnioną cechą relewantną. Tylko w takim przypadku dochodzi do możliwości modyfikacji dwustronnej relacji zachodzącej między stronami umowy o pracę. W rezultacie „outsourcing” w tym wypadku nie może stanowić uzasadnionej podstawy prowadzącej do zmiany pracodawcy. Oceny nie może zmienić powołanie się na art. 4 pkt 2 a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn. Dz. U z 2015 r. poz.121), albowiem zawarta w nim definicja pracodawcy została prawidłowo przypisana do strony skarżącej z uwagi na ustalenie braku zmian podmiotowych po stronie pracodawcy. Warto pamiętać, że żadna z występujących w procesie spółek (spółka (...) i spółka (...)) nie utworzyły jednostki gospodarczej zdolnej do samodzielnego prowadzenia (kontynuowania) działalności Chłodni (...) S.A.

Również odwołanie się do treści art. 83 ustawy systemowej nie może być odczytywane jako prawidłowe. Organ rentowy w zakresie wyznaczonym przez ustawę dokonał oceny czynności prawnych apelującej w sferze ubezpieczeń społecznych, a dodatkowo mając na uwadze określone indywidualne okoliczności rozpoznawanej sprawy (por. wyrok TK z dnia 19 listopada 2008 r., Kp 2/08 Lex nr 462811). Nie można zgodzić się ze stwierdzeniem, że wydanie decyzji administracyjnej, zaakceptowanej następnie orzeczeniem Sądu I instancji, stanowiło wyraz instrumentalnego działania, mającego na celu korektę niedopełnienia obowiązków przez swoich pracowników. W toku postępowania wyjaśniającego pozwany zasadnie stwierdził brak podstaw do zmiany płatnika składek, bowiem apelujący nie utracił statusu pracodawcy. Organ rentowy ma prawo zakładać działanie podmiotów w granicach prawa i zgodnie z jego treścią, co oznacza że nie dokonuje kontroli każdej czynności, z której wynikać może zmiana płatnika. Przyjęcie koncepcji przedstawionej w apelacji sprowadza się do weryfikacji każdego zgłoszenia do ubezpieczenia społecznego (wyrejestrowania), badania istnienia przyczyny takiej czynności, terminowości uiszczania składek. W konsekwencji nie można pozwanego obciążać ryzykiem w sytuacji, gdy strona dokonuje nieważnej czynności prawnej, zwłaszcza uzewnętrznia dokonanie przejścia zakładu pracy, które de facto nie następuje. Skarżący usiłuje wskazać, że naruszenie zaprezentowanej normy konstytucyjnej sprowadza się do działania w zaufaniu do organów państwa (Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, który przyjmował składkę na ubezpieczenie społeczne od innych podmiotów). Innymi słowy mówiąc, domaga się ochrony podjętych przez siebie działań, które w ocenie Sądu Okręgowego pozostają w opozycji do art. 58 § 1 k.c. Akceptacja skutków orzeczenia Sądu Okręgowego ma na uwadze zasadę ochrony interesu publicznego, na który składa się w tym wypadku ochrona ubezpieczonych pracowników oraz wszelkie reguły godziwego obrotu prawnego związane z dokonaniem zmiany płatnika składek na ubezpieczenie społeczne. Zatem do naruszenia tej zasady może dojść jedynie wówczas, gdy organ rentowy udzieli stronie informacji o treści przepisu i jego wykładni, a w momencie realizacji przez stronę w ramach uzyskanych informacji swych zadań podejmie działania niezgodne z treścią udzielonych wskazówek. Sam fakt przyjmowania deklaracji ubezpieczeniowych (i składek) nie stanowi o dorozumianym zaakceptowaniu zmiany podmiotu zobowiązanego do zapłaty składek. W przypadku ubezpieczeń społecznych mamy do czynienia z normami ius cogens, a zatem wola stron nie może wpłynąć na ich wykładnię.

W myśl art. 7 Konstytucji RP organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. Nawiązując do wyżej zaprezentowanych argumentów nie sposób stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie pozwany nie działał w granicach wyznaczonych przez ustawę o systemie ubezpieczeń społecznych. Źródła jego rozstrzygnięcia zostały oparte na aktach prawnych, które mają status źródeł prawa (vide art. 87 Konstytucji RP). W uzasadnieniu decyzji organu rentowego, jak i orzeczenia sądu, zostały podane normy prawa materialnego, które co już wyżej wyjaśniono, zostały prawidłowo zinterpretowane.

Na zakończenie wskazać należy, że pozostałe wskazane w apelacji przepisy prawa materialnego, tj. art. 9 ustawy z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, art. 81 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych mają charakter wtórny, gdyż zaakceptowanie wykładni prawa dokonanej przez Sąd pierwszej instancji odnosi także skutek na tle składek na ubezpieczenie zdrowotne i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Tym samym tego rodzaju zarzuty nie wymagają odrębnego omówienia.

Nie ma także przesłanek do podzielenia wniosku skarżącego, zawartego w piśmie procesowym z dnia 26 października 2015 r. Otóż w sprawie nie doszło do nieważności postępowania z tego powodu, że nie została wyczerpana droga postępowania przed organem rentowym. Skarżący suponuje, że pozwany winien wydać decyzję stwierdzającą brak statusu płatnika składek względem podmiotu, który faktycznie zgłosił pracownika do ubezpieczenia społecznego. Zaprezentowane stanowisko jest błędne, gdyż upatruje nieważności postępowania (art. 379 pkt 1 k.p.c.) na etapie postępowania administracyjnego, zanim sprawa została skierowana do Sądu Okręgowego, który jak wiadomo, jest sądem merytorycznym, a jego rola nie ogranicza się do formalnej kontroli zaskarżonej decyzji. Natomiast kwestia udziału wszystkich zainteresowanych stron stanowiła przedmiot działań Sądu przy pierwszych czynnościach (wstępne badanie sprawy), a na rozprawę został wezwany również syndyk masy upadłości(...). I (...)+ H.+ B.+ (...) Sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej. Przez pryzmat art. 379 pkt 1 k.p.c. podlega ocenie etap postępowania, które toczy się według przepisów procedury cywilnej, a zatem od momentu wniesienia odwołania.

Mając na uwadze powyższe apelacja podlega oddaleniu z mocy art. 385 k.p.c.

O kosztach procesu orzeczono po myśli art. 98 k.p.c. oraz § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 490).