Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej Wydział I Cywilny

w składzie: Przewodniczący SSR Bartłomiej Rajca

Protokolant: Mirosława Mękarska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 marca 2017 roku w Ś.

sprawy z powództwa K. K.

przeciwko (...) SA z/s w W.

o zapłatę i ustalenie

I.  zasądza od strony pozwanej (...) SA z/s w W. na rzecz powoda K. K. kwotę 12.260 zł (dwanaście tysięcy dwieście sześćdziesiąt złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi:

- od kwoty 6.260 zł od dnia 07.11.2015 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 6.000 zł od dnia 10.03.2017 r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.919,34 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej kwotę 300 zł opłaty od rozszerzonego powództwa.

Zarządzenia:

1.  odnotować,

2.  kal. 21 dni,

3.  po ew. prawomocności skierować do ks. należności i zwrócić niewykorzystane części zaliczek

04.04.2017r.

Sygn. akt I C 1268/15

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 22.12.2015 r. przeciwko stronie pozwanej (...) SA z/s w W. powód K. K. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od strony pozwanej kwoty 6.260 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 6.000 zł od dnia 07.11.2015 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną przez powoda krzywdę oraz od kwoty 260 zł od dnia 07.11.2015 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania, oraz o ustalenie odpowiedzialności strony pozwanej za mogące wystąpić w przyszłości po stronie powoda skutki zdarzenia z dnia 05.05.2015 r., oraz o zasądzenie na jego rzecz od strony pozwanej zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz zwrotu kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje żądanie powód wskazał, że w dniu 05.05.2015 r. w S. doszło do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego powód doznał obrażeń ciała. Sprawca zdarzenia, w wyniku niezachowania należytej ostrożności, uderzył w pojazd kierowany przez powoda. W chwili ww. zdarzenia pojazd sprawcy wypadku był ubezpieczony u strony pozwanej w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. W wyniku wypadku powód doznał wskazanych w pozwie obrażeń ciała i rozstroju zdrowia oraz przechodził opisany w pozwie proces leczenia i rehabilitacji skutków wypadku. Nadto zaistniała kolizja została zakwalifikowana jako wypadek przy pracy, bowiem powód realizował w tym czasie obowiązki pracownicze i poruszał się służbowym samochodem. Pojazd, którym poruszał się powód doznał istotnych uszkodzeń, o czym świadczy, zdaniem powoda, zestawienie czynności naprawczych zawarte w kosztorysie sporządzonym w ramach postępowania likwidacyjnego. W trakcie leczenia, koniecznym dla powoda było powstrzymywanie się od wykonywanej pracy w związku z przebywaniem na zwolnieniu lekarskim przez okres około miesiąca czasu. Pomimo podjętego leczenia powód w dalszym ciągu odczuwa negatywne skutki wypadku komunikacyjnego przejawiające się przede wszystkim w dolegliwościach bólowych i ograniczeniu ruchomości kręgosłupa szyjnego, które nie ustąpiły do końca pomimo niezwłocznie podjętego leczenia specjalistycznego i odbycia zabiegów fizjoterapeutycznych. Powód zgłosił szkodę stronie pozwanej pismem z dnia 24.09.2015 r. Strona pozwana odmówiła jednak wypłaty zadośćuczynienia oraz zwrotu kosztów leczenia, informując, że w podanych okolicznościach nie mogło dojść do wskazanych obrażeń ciała bądź rozstroju zdrowia.

Powód wskazał, że dochodzi pozwem kwoty 6.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, uzasadniając powyższe rozmiarem i charakterem poniesionych obrażeń oraz wskazując jako podstawę prawną tego roszczenia art. 445 § 1 w zw. z art. 822 § 4 Kc. W ocenie powoda strona pozwana w sposób nieuprawniony odmówiła przyznania mu zadośćuczynienia. Zdaniem powoda w obliczu jednoznacznej dokumentacji medycznej, nie sposób uznać za słuszne twierdzeń strony pozwanej, jakoby w wyniku wypadku komunikacyjnego nie doszło do uszkodzeń ciała powoda lub rozstroju jego zdrowia. W zakresie odsetek żądanych od kwoty 6.000 zł powód wskazał, że dochodzi ich na podstawie art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) i (...).

Powód wskazał nadto, że pozwem domaga się również zasądzenia od strony pozwanej kwoty 260 zł tytułem zwrotu kosztów zabiegów rehabilitacyjnych poniesionych przez niego w związku z wypadkiem, co miała dokumentować przedłożona do pozwu faktura. Strona pozwana nie dokonała bowiem zwrotu poniesionych przez powoda kosztów leczenia. Żądanie zwrotu kosztów leczenia w związku z doznaną szkodą osobową powód uzasadnił dyspozycją art. 444 § 1 Kc w zw. z art. 822 § 4 Kc. Powód wskazał, że w jego sytuacji uzasadnione było poniesienie przez niego kosztu odpłatnych zabiegów rehabilitacyjnych. Powód z uwagi na stan zdrowia, nie mógł czekać na te wizyty w ramach NFZ. Terminy te były bowiem zbyt odległe, co uniemożliwiłoby przeprowadzenie prawidłowego procesu leczenia.

Nadto żądanie ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej za skutki wypadku mogące powstać w przyszłości uzasadnia, zdaniem powoda, fakt iż aktualnie nie można określić wszystkich konsekwencji zdarzenia, które się jeszcze nie ujawniły, ale których wystąpienie jest prawdopodobne. Zdaniem powoda rokowania co do jego stanu zdrowia w przyszłości są niepewne, a negatywne następstwa wypadku mogą się pogłębiać.

Strona pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jej rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. W uzasadnieniu strona pozwana przyznała jako okoliczność bezsporną, że powód uczestniczył w dniu 05.05.2015 r. w wypadku komunikacyjnym. Strona pozwana udzielała ochrony gwarancyjnej z ubezpieczenia OC pojazdów mechanicznych dla pojazdu kierowanego przez sprawcę kolizji na podstawie zawartej umowy odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Strona pozwana wskazała, że kwestionuje roszczenie powoda dotyczące zadośćuczynienia w kwocie 6.000 zł, albowiem z dokumentacji zgromadzonej w postępowaniu likwidacyjnym wynika, że nieduże uszkodzenie pojazdu, którym podróżował powód świadczy, że siły wygenerowane w wyniku kolizji pojazdu powoda z pojazdem sprawcy, nie były adekwatne do zgłaszanych przez powoda cierpień fizycznych. Nadto strona pozwana podniosła, że powstanie niedużych sił zderzeniowych nie mogło mieć wpływu na powstanie obrażeń ciała, co świadczy jednoznacznie, że na powoda nie mogły zadziałać siły bezwładnościowe zdolne spowodować urazy pośrednie lub bezpośrednie struktur anatomicznych ciała. Opisane w dokumentacji medycznej dolegliwości, tj. uraz kręgosłupa szyjnego powstaje w wyniku nagłego odchylenia się, skręcenia głowy, czyli przy prędkościach oraz siłach zderzeniowych większych, niż te które występowały w przedmiotowym zdarzeniu. Zdaniem strony pozwanej, przedstawiona dokumentacja medyczna nie potwierdza, aby w wyniku zdarzenia u powoda doszło do poważnych obrażeń ciała, które mogły skutkować bólem kręgosłupa szyjnego. Same negatywne przeżycia nie mogą w ocenie strony pozwanej stanowić powstania rozstroju zdrowia i tym samym przeżycia te nie mogą być brane pod uwagę przy rozstrzyganiu o przyznaniu zadośćuczynienia pieniężnego. Zdaniem strony pozwanej, w przypadku gdy jedynym wykładnikiem domniemanego urazu w mechanizmie skręcenia czy stłuczenia są dolegliwości subiektywne, wydaje się wskazanie zachowania daleko idącej powściągliwości w stawianiu diagnoz. Strona pozwana podniosła, że w przedmiotowej sprawie brak jest obiektywnych badań stwierdzających, aby zgłaszane dolegliwości czy rozstrój zdrowia miały związek z przedmiotowym wypadkiem. Nadto strona pozwana wskazała, że lekarze orzecznicy (...) SA, na podstawie przeprowadzonego badania MR kręgosłupa ustalili u powoda 0 % uszczerbek na zdrowiu. W ocenie strony pozwanej brak jest zatem podstaw do uznania, aby w ww. zdarzeniu, powód doznał krzywdy w postaci obrażeń ciała bądź rozstroju zdrowia. Nie każdy udział w zdarzeniu drogowym uzasadnia tezę o doznaniu obrażeń lub rozstroju zdrowia, czyli szkody na osobie, rodzące uprawnienia odszkodowawcze. Strona pozwana zakwestionowała w całości roszczenie o zwrot kosztów leczenia w kwocie 260 zł, wskazując, że doznane obrażenia ciała w ocenie lekarzy strony pozwanej nie wymagały wizyt rehabilitacyjnych. W ocenie strony pozwanej z przedstawionej dokumentacji nie wynika, czy udzielone usługi medyczne miały związek z ww. zdarzeniem, czy też ze znacznymi zmianami zwyrodnieniowymi występującymi u powoda.

Strona pozwana zakwestionowała też dochodzone przez powoda roszczenie dotyczące odsetek ustawowych, uzasadniając że nie była i nie jest w opóźnieniu wobec powoda w myśl art. 481 § 1 k.c. Zdaniem strony pozwanej ewentualne roszczenie odsetkowe należy się powodowi od daty wyrokowania, a nie od daty wskazanej w pozwie.

Pismem z dnia 16.02.2017 r. wniesionym na rozprawie w tym samym dniu powód rozszerzył powództwo o dalszą kwotę 6.000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia doręczenia tego pisma stronie pozwanej (co nastąpiło dnia 10.03.2017 r.), tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Sąd ustalił ponadto następujący stan faktyczny :

Powód w dniu 05.05.2015 r. uległ jako kierowca pojazdu wypadkowi komunikacyjnemu. Sprawca zdarzenia, w wyniku niezachowania należytej ostrożności, uderzył w pojazd kierowany przez powoda. W chwili zdarzenia pojazd, którym kierował sprawca wypadku był ubezpieczony u strony pozwanej z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Strona pozwana co do zasady ponosi odpowiedzialność za skutki tego zdarzenia wobec powoda.

(bezsporne, a nadto tak: - odpis wspólnego zgłoszenia wypadku drogowego – k. 13-14,

- dokumenty z akt postępowania w sprawie wypadku przy pracy – k. 15-21,

- przesłuchanie powoda – nośnik zapisu - k. 148)

Pojazd sprawcy wjechał z impetem w tył pojazdu, kierowanego przez powoda, który stał przy skrzyżowaniu oczekując na możliwość wjazdu z ulicy podporządkowanej na główną. Powód usłyszał huk i poczuł znaczny wstrząs w wyniku uderzenia.

Dowód: - przesłuchanie powoda – nośnik zapisu - k. 148

Zaraz po wypadku powód czuł się dosyć dobrze, nie czuł potrzeby wzywania pogotowia ratunkowego. Dopiero w kolejnych godzinach powód zaczął odczuwać silne dolegliwości bólowe w okolicy kręgosłupa szyjnego oraz w okolicy kręgosłupa lędźwiowego. Wieczorem samopoczucie powoda znacznie się pogorszyło, dlatego nazajutrz po wypadku – 6 maja 2015 r. – powód udał się do szpitala na oddział ratunkowy, gdzie został poddany stosownym badaniom. Badanie RTG kręgosłupa szyjnego wykazało zniesienie lordozy szyjnej, badanie fizykalne przeprowadzone przez lekarza wykazało bolesność palpacyjną okolicy kręgosłupa szyjnego i mięśni przykręgosłupowych, bolesność na granicy kręgów piersiowych i krzyżowych (Th-L) oraz ograniczenie bólowe ruchomości szyi. Powodowi zalecono noszenie kołnierza ortopedycznego typu S. przez 2 tygodnie, oszczędzający tryb życia, doraźne leki przeciwbólowe oraz kontrolę u lekarza ortopedy.

Dowód: - odpis karty informacyjnej z dnia 06.05.2015 r. – k. 25

Z powodu utrzymującego się bólu głowy, zawrotów głowy oraz okresowych nudności, powód udał się na konsultację neurologiczną w dniu 13.05.2015 r. U powoda rozpoznano wówczas pourazowy zespół szyjny i zalecono stosowanie leków przeciwbólowych i rozluźniających mięśnie – D. i M..

Dowód: - odpis adnotacji lekarskich z dnia 13.05.2015 r. – k. 26

Wobec utrzymujących się dolegliwości w dniu 19.05.2015 r. powód odbył wizytę u lekarza ortopedy traumatologa, który stwierdził stan po urazie skrętnym odcinka szyjnego kręgosłupa oraz stan po urazie odcinka lędźwiowego, a także zalecił noszenie kołnierza ortopedycznego przez dłuższy okres niż początkowo wskazano, tj. przez 4 tygodnie od dnia wypadku. Stwierdzone zostało wzmożone napięcie mięśni przykręgosłupowych w odcinku szyjnym oraz w odcinku piersiowym, a ponadto nieznaczne ograniczenie ruchomości szyi.

Dowód: - odpis adnotacji lekarskich z dnia 19.05.2015 r. – k. 27

Pomimo stosowania się do zaleceń lekarskich, powód nadal odczuwał bóle głowy i bolesne ograniczenia ruchomości kręgosłupa szyjnego. W dniu 09.06.2015 r. lekarz ortopeda traumatolog zalecił zabiegi rehabilitacyjne: Sollux z czerwonym filtrem i masaż suchy odcinka szyjnego i lędźwiowego kręgosłupa. Powód odbył zabiegi w zaleconym zakresie, ponosząc z tego tytułu koszt w wysokości 260 zł. Powód odbył je odpłatnie, gdyż okres oczekiwania na rehabilitację w ramach ubezpieczenia zdrowotnego wynosił co najmniej 3 miesiące.

Dowód: - odpis adnotacji lekarskich z dnia 09.06.2015 r. – k. 28

- odpis faktury VAT nr (...) z dnia 17.07.2015 r. – k. 41

- przesłuchanie powoda – nośnik zapisu - k. 148

W dniu 22.07.2015 r. powód uzyskał zaświadczenie o stanie zdrowia, stanowiące podsumowanie przebiegu leczenia.

Dowód: - odpis zaświadczenia o stanie zdrowia z dnia 22.07.2015 r. – k. 29

Lekarz orzecznik ZUS w postępowaniu o wypadek przy pracy powoda ustalił 5 % uszczerbku na zdrowiu spowodowanego skutkami ww. wypadku.

Dowód: - odpis orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 17.09.2015 r. – k. 30

Wypadek miał znaczny wpływ na życie powoda, mającego w tym czasie 31 lat. Wskutek wypadku powód odczuwał znaczne dolegliwości bólowe, cierpiał z powodu złego samopoczucia związanego z zawrotami głowy i nudnościami, co spowodowało że stawał się nerwowy i rozgoryczony. Przez miesiąc czasu po wypadku powód nie mógł wykonywać swojej pracy, pozostając na zwolnieniu lekarskim. Nawet po zwolnieniu lekarskim powód nie czuł się do końca sprawny w pracy, która jest pracą fizyczną konserwatora-ogrodnika i musiał korzystać z pomocy innych osób przy niektórych pracach. Powód miał również problem z zasypianiem, ze względu na ból szyi i drętwienie rąk, budził się też w nocy z tego powodu i musiał zażywać środki przeciwbólowe. Powód musiał zrezygnować z dotychczasowych zajęć sportowych – gry w piłkę nożną raz w tygodniu, gdyż bał się że ból może powrócić wskutek zbytniego wysiłku fizycznego; musiał też korzystać z pomocy innych osób przy wykonywaniu codziennych czynności takich jak: robienie zakupów, prowadzenie gospodarstwa domowego, które powód prowadzi sam, czy prowadzenie samochodu w celu wizyt lekarskich i rehabilitacyjnych, co dodatkowo potęgowało poczucie żalu i rozgoryczenia. Do chwili obecnej zdarza się, że powód odczuwa ból odcinka szyjnego kręgosłupa, zwłaszcza przy większym wysiłku fizycznym podczas pracy.

Dowód: - zeznania świadek A. H. – nośnik zapisu – k. 81

- zeznania świadka M. S. – k. 81

- przesłuchanie powoda – nośnik zapisu - k. 148

Powód, działając poprzez pełnomocnika, zgłosił szkodę oraz wniosek o wypłatę 15.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 260 zł tytułem zwrotu poniesionych kosztów zabiegów rehabilitacyjnych pismem z dnia 24.09.2015 r., które wpłynęło do strony pozwanej w dniu 28.09.2015 r. W piśmie tym powód przedstawił okoliczności sprawy oraz przedłożył posiadaną dokumentację.

Dowód: - odpis pisma powoda z dnia 24.09.2015 r. – k. 31-34

- dokumenty w aktach likwidacyjnych szkody nr (...) – w załączeniu akt

Pismem z dnia 30.09.2015 r. strona pozwana poinformowała o przyjęciu zgłoszenia zdarzenia. Jednocześnie strona pozwana kolejnym pismem z tego samego dnia odmówiła wypłaty świadczeń informując, że w podanych okolicznościach nie mogło dojść do wskazanych obrażeń ciała bądź rozstroju zdrowia.

Dowód: - odpisy 2 pism strony pozwanej z dnia 30.09.2015 r. – k. 35--37

- dokumenty w aktach likwidacyjnych szkody nr (...) – w załączeniu akt

W odpowiedzi powód wniósł odwołanie wraz z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Dowód: - odpis pisma powoda z 06.10.2015 r. – k. 38-39

- dokumenty w aktach likwidacyjnych szkody nr (...) – w załączeniu akt

Strona pozwana podtrzymała swoje stanowisko w piśmie z dnia 06.11.2015 r.

Dowód: - odpis pisma str. pozwanej z dnia 06.11.2015 r. – k. 40

- dokumenty w aktach likwidacyjnych szkody nr (...) – w załączeniu akt

W następstwie przebytego w dniu 05.05.2015 r. wypadku komunikacyjnego u powoda stwierdza się obecnie stan po urazie skrętnym kręgosłupa szyjnego z uszkodzeniem aparatu więzadłowo-torebkowego. W wyniku wypadku powód doznał długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 4 % według pkt J 89a w związku z § 8 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r . Doznane przez powoda na skutek przebytego zdarzeni urazy skutkują do chwili obecnej dolegliwościami bólowymi odcinka szyjnego kręgosłupa z ograniczeniem ruchomości biernej i czynnej. Procent uszczerbku na zdrowiu ulegał zmniejszeniu ze względu na to, iż ruchomość kręgosłupa odcinka szyjnego jak i odcinka lędźwiowego nie była ograniczona powyżej 20 stopni. Doznane przez powoda urazy przez kilka tygodni po zdarzeniu mogły utrudniać wykonywanie niektórych czynności życia codziennego oraz mogły obniżać ogólną sprawność jego organizmu, o czym świadczy fakt, że powód przez okres 4 tygodni utrzymywał kołnierz ortopedyczny. Długotrwałość odczuwania przez powoda skutków wypadku zależeć będzie od trybu życia powoda, stopnia nasilenia ewentualnych zmian zwyrodnieniowych i związanych z tym dolegliwości bólowych. Mając na uwadze doznane urazy należy przyjąć, że bezpośrednio po zdarzeniu dolegliwości bólowe były znaczne. W chwili obecnej mają one mniejsze natężenie i ograniczają się przede wszystkim do występujących okresowo bóli ze strony odcinka szyjnego kręgosłupa oraz nieznacznie ograniczonej ruchomości.

Rokowania co do stanu zdrowia powoda na przyszłość są pomyślne. Nie można wykluczyć, że przebyte urazy mogą w przyszłości powodować okresowe nasilenie dolegliwości oraz przyspieszyć rozwój zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa. Wskazany jest zatem oszczędny tryb życia, unikanie czynności obciążających kręgosłup oraz korzystanie z okresowej rehabilitacji i stosowanie innych technik relaksacyjnych oraz wzmacniających mięśnie przykręgosłupowe. W przyszłości nie powinny ujawnić się inne uciążliwości związane z przebytym urazem, poza już ujawnionymi. W ocenie procentowego uszczerbku na zdrowiu wzięto pod uwagę bardzo miernego stopnia zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego opisywane w badaniach rezonansu magnetycznego.

Dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu (...). J. – k. 92-95

Sąd zważył ponadto, co następuje :

Powództwo zasługiwało prawie w całości na uwzględnienie.

Dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd oparł się nie tylko na dowodach w postaci dokumentacji medycznej i innej przedłożonej przez powoda i stronę pozwaną, czy zeznaniach przesłuchanych w sprawie świadków, co do wiarygodności zeznań których nie ujawniły się wątpliwości, przesłuchaniu powoda w charakterze strony, lecz również na dopuszczonej jako dowód w niniejszej sprawie opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii. Sporządzona przez biegłego opinia nie wykazuje sprzeczności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej, które uzasadniałyby konieczność sporządzenia nowej opinii, a właśnie pod tymi względami należy oceniać opinię biegłych. Zgodnie bowiem z poglądem wyrażonym w orzecznictwie sądowym ( wyrok SN z 7.04.2005 r. w sprawie II CK 572/04, opubl. w LEX nr 151656) specyfika oceny dowodu z opinii biegłego wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, w istocie przede wszystkim w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Nadto w swoich wyjaśnieniach ustnych do opinii (nośnik zapisu – k. 134) biegły, podtrzymując konkluzję swojej opinii, udzielił wyjaśnień i przekonywująco odniósł się do zastrzeżeń składanych przez powoda. Nie ma też też znaczenia, czy lekarz orzecznik strony pozwanej ustalił w swoim orzeczeniu większy lub mniejszy uszczerbek na zdrowiu powoda niż ustalili to biegli sądowi w swojej opinii, lub czy ustalił jakikolwiek taki uszczerbek, gdyż orzeczenie to wobec zaprzeczenia przez powoda jej konkluzji i rzetelności jej wydania, może być traktowane jedynie jako tzw. opinia prywatna, czyli może ono stanowić jedynie element twierdzeń danej strony (tak m.in. orzeczenie SN z 29.09.1956 r., III CR 121/56, OSNCK 1958/1/16, wyrok SN z 11.06.1974 r., II CR 260/74, Lex nr 7517, wyrok SN z 08.06.2001 r. I PKN 468/00, OSNP 2003/8/197, wyrok SN z 12.04.2002 r., I CKN 92/00, Lex nr 53932), a więc należy odmówić jej mocy dowodowej na okoliczności sporne. To samo dotyczy zresztą orzeczenia przedstawianego przez powoda (orzeczenie lekarza orzecznika ZUS – k.30).

Zgodnie z art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c. posiadacz (samoistny albo zależny) mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch tego środka, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. W razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Zgodnie z art. 415 Kc kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Zgodnie zaś z art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 zd. 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Krzywdę należy rozumieć jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości), cierpienia psychiczne (ujemne uczucia związane z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia). Przyjmuje się też, że zadośćuczynienie pieniężne ma na celu złagodzenie cierpień psychicznych i fizycznych, zarówno już doznanych, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości jako skutek zdarzenia wywołującego krzywdę.

W rozpoznawanej sprawie strona pozwana nie kwestionowała, że co do zasady ponosi odpowiedzialność cywilną za sprawcę wypadku komunikacyjnego z dnia 05.05.2015 r. z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, natomiast kwestionowała związek przyczynowy pomiędzy tym wypadkiem a urazami doznanymi przez powoda, o których powód twierdził, że doznał je wskutek tego wypadku.

Zdaniem Sądu ustalony stan faktyczny wskazuje, że powództwo powoda jest słuszne co do samej zasady, albowiem wbrew twierdzeniom strony pozwanej ww. związek przyczynowy w rzeczywistości zachodzi. Nie ujawniło się bowiem, by przed wypadkiem powód leczył się z powodu dolegliwości bólowych ze strony kręgosłupa. Ujawniły się one na skutek przebytego zdarzenia, a ich następstwa utrzymują się do chwili obecnej. Z ustalonego stanu faktycznego wynika w sposób nie budzący wątpliwości, że powód w wyniku wypadku doznał określonego uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia w postaci urazu odcinka szyjnego kręgosłupa z uszkodzeniem aparatu więzadłowo-torebkowego z utrzymującymi się niewielkimi ograniczeniami ruchomości. Nadto doznane wskutek wypadku urazy skutkują do chwili obecnej zdarzającymi się dolegliwościami bólowymi odcinka szyjnego kręgosłupa z ograniczeniem ruchomości biernej i czynnej. Na istnienie ww. związku przyczynowego wskazują jednak także inne dowody w postaci przesłuchania samego powoda, jak również dokumentacja medyczna powoda, z której wynika, że powód prowadził leczenie urazów zgłoszonych przez siebie w niniejszej sprawie jako skutki wypadku z dnia 05.05.2015 r. Nie ujawniły się też żadne okoliczności wskazujące na to, że urazów tych powód doznał w innych okolicznościach niż w wyniku ww. wypadku. Powód zatem wypełnił ciążący na nim obowiązek procesowy z art. 6 Kc i art. 232 zd. 1 Kpc i wykazał, w ocenie Sądu istnienie ww. normalnego związku przyczynowego, a zatem strona pozwana niezasadnie ten związek przyczynowy kwestionowała. Nie zasługują na uwzględnienie argumenty strony pozwanej, wskazane w odpowiedzi na pozew, jakoby siły wygenerowane w wyniku kolizji z pojazdem sprawcy nie były adekwatne do zgłaszanych cierpień fizycznych, a siły zderzeniowe nie mogły mieć wpływu na powstałe obrażenia ciała. Należy wskazać, że jak wynika z ustalonego stanu faktycznego pojazd powoda był nieruchomy, a pojazd sprawcy uderzył w pojazd powoda z dużym impetem. Nie można zatem w ocenie Sądu zasadnie twierdzić, że siły wygenerowane w wyniku kolizji pojazdu powoda z pojazdem sprawcy nie były adekwatne do zgłaszanych przez powoda cierpień fizycznych, oraz że powstałe siły zderzeniowe były nieduże i nie mogły mieć wpływu na powstanie obrażeń ciała powoda. Nadto, o ile można zgodzić się ze stanowiskiem strony pozwanej w zakresie twierdzenia, że same negatywne przeżycia nie mogą stanowić o powstaniu rozstroju zdrowia, a zatem spełnienia przesłanki roszczenia o zadośćuczynienie, o tyle pogląd ten nie znajduje zastosowania w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy, bowiem za wykazane w niniejszej sprawie należało uznać doznanie przez powoda określonych uszkodzeń ciała i rozstroju zdrowia w wyniku wypadku komunikacyjnego z 05.05.2015 r. Dowody w postaci dokumentacji medycznej obejmującej przebieg leczenia i rehabilitacji, a następnie opinia biegłego sądowego - lekarza specjalisty jednoznacznie wskazują na zaistnienie przesłanek zasądzenia zadośćuczynienia pieniężnego, które ma łagodzić krzywdę z tytułu cierpień fizycznych i psychicznych poszkodowanego. Użyte w art. 445 § 1 KC pojęcie krzywdy mieści w sobie wszelkie ujemne następstwa uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zarówno w sferze cierpień fizycznych w postaci bólu i innych dolegliwości, jak i psychicznych, polegających na ujemnych uczuciach przeżywanych bądź w związku z cierpieniami fizycznymi, bądź w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, w tym również w postaci wyłączenia z normalnego życia (wyrok z dnia 20.11.2014 r., III APA 24/14, L., SA w P. ).

Niesporne w orzecznictwie sądowym i doktrynie jest, że ze względu na niewymierność krzywdy, określenie w konkretnym wypadku odpowiedniej sumy ustawodawca pozostawił sądowi. Sąd dysponuje w takim wypadku większym zakresem swobody, niż przy ustalaniu szkody majątkowej i sumy potrzebnej do jej naprawienia. Nie oznacza to jednak, by ocena Sądu nie poddawała się weryfikacji pod kątem jej zgodności z dyspozycją art. 445 § 1 k.c. Kryteria istotne przy ustalaniu „odpowiedniej” sumy zadośćuczynienia to przykładowo: rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, wiek pokrzywdzonego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość, stopień winy sprawcy (vide: tak SN z wyroku z dn. 12.04.1972 r., II CR 57/72, opubl. w OSNCP 1972, nr 10, poz. 183, wyrok Sądu Najwyższego z 20.04.2006 r., IV CSK 99/05, niepubl. oraz wyrok Sądu Najwyższego z 27.02.2004 r., V CK 282/03, niepubl.). W orzecznictwie sądowym ugruntowany jest pogląd, że zadośćuczynienie z art. 445 K.c. ma charakter przede wszystkim kompensacyjny, musi być rozważane indywidualnie i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość dla poszkodowanego, adekwatną do warunków gospodarki rynkowej (tak m.in. SN w wyroku z dn. z dnia 14 stycznia 2011 r., I PK 145/10 opubl. w M.P.Pr. (...)). Ponadto zdaniem Sądu ustalony procentowo przez biegłych lekarzy zakres i rodzaj uszczerbku na zdrowiu poszkodowanego ma znaczenie jedynie pomocnicze (tak również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28.06.2005 r., I CK 7/2005, LEX nr 153254, także: wyrok SN z 5.10.2005 r., I PK 47/05, M.P.Pr. (...)), i nie może stanowić głównego wskaźnika wysokości należnego poszkodowanemu zadośćuczynienia, gdyż przy ustaleniu jego wysokości należy brać pod uwagę również pozostałe wyżej wymienione czynniki.

Zdaniem Sądu powód mógł zasadnie domagać się od strony pozwanej zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w łącznej kwocie 12.000 zł. Dokonując takiej oceny Sąd kierował się następującymi okolicznościami wynikającymi ze stanu faktycznego:

- dość istotne bezpośrednie następstwa wypadku z dnia 05.05.2017 r. w postaci skręcenia kręgosłupa szyjnego z uszkodzeniem aparatu więzadłowo-torebkowego,

- konieczność korzystania przez powoda ze szpitalnej pomocy lekarskiej po zdarzeniu i poddaniu się tam określonym badaniom, nawet jeśli były bezbolesne,

- konieczność poddania się w późniejszym okresie leczeniu, rehabilitacji, badaniom lekarskim i konsultacjom specjalistycznym,

- czasokres utrzymywania się u powoda dolegliwości bólowych w okresie bezpośrednio po wypadku oraz w dalszym okresie,

- znaczny stopień doznawanych przez powoda dolegliwości bólowych, występujących się po wypadku, których do tej pory powód, będący osobą młodą, nie odczuwał,

- konieczność całodziennego noszenia przez ok. miesiąc po wypadku, kołnierza ortopedycznego niewątpliwie utrudniającego codzienne życie powoda,

- ograniczenia możliwości wykonywania pracy w działalności powoda spowodowane ograniczeniami fizycznymi występującymi w związku z wypadkiem, w tym: długotrwałość (okres miesiąca) przebywania przez powoda na zwolnieniu lekarskim w wyniku wypadku bezpośrednio po jego nastąpieniu oraz obecnie utrzymujące się – z powodu dolegliwości bólowych – pewne ograniczenia wykonywania jego pracy, będącej pracą fizyczną

- ograniczenia w wykonywaniu przez powoda dotychczasowych czynności życia codziennego, które powód do tej pory wykonywał sam, prowadząc samodzielnie gospodarstwo domowe,

- konieczność odbywania zabiegów rehabilitacyjnych, poddawania się badaniom lekarskim i oraz pozostawania pod opieką lekarską specjalistów,

- pojawiające się do tej pory czasami dolegliwości bólowe przy większym wysiłku fizycznym,

- pomocniczo, ustalony stopień uszczerbku na zdrowiu powoda wskutek wypadku.

Należy też wziąć pod uwagę okoliczności natury psychicznej, będącej następstwem wypadku:

- faktyczna konieczność rezygnacji z formy rozrywki i spędzania wolnego czasu w postaci gry w piłkę z obawy przed powrotem dolegliwości

- obniżona samoocena spowodowana poczuciem zmniejszonej własnej przydatności w życiu codziennym, własnym gospodarstwie domowym i w pracy, wynikająca z konieczności korzystania przez powoda – nawet jeśli tylko czasowo - z pomocy innych osób we własnym gospodarstwie domowym, nawet jeśli są to osoby bliskie.

Ilość i rozmiar tych ujawnionych cierpień fizycznych i psychicznych powoda nie uzasadnia zdaniem Sądu przekonania, że kwota 12.000 zł tytułem zadośćuczynienia jest wygórowana i nieadekwatna do okoliczności faktycznych w sprawie i dyrektyw orzecznictwa w tym zakresie. Należy też zauważyć, że wprawdzie Sąd zgodnie z art. 316 § 1 Kpc bierze pod uwagę stan rzeczy z chwili zamknięcia rozprawy, jednak nie oznacza to, że w sprawie o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę ma pominąć dotychczasowe cierpienia fizyczne i psychiczne powoda, nawet jeśli obecnie już nie występują lub uległy złagodzeniu. Z uwagi na powyższe roszczenie powoda w zakresie zadośćuczynienia zasługiwało w całości na uwzględnienie, o czym orzeczono w ramach łącznej kwoty 12.260 zł zasądzonej od strony pozwanej w pkt I wyroku w niniejszej sprawie.

W świetle ww. art. 444 § 1 Kc zasadne było również roszczenie powoda o zapłatę w zakresie zwrotu kosztów leczenia obejmujących zwrot kosztów płatnych zabiegów rehabilitacyjnych w łącznej kwocie 260 zł. W piśmiennictwie prawniczym i orzecznictwie przyjmuje się, że odszkodowanie przewidziane w art. 444 § 1 k.c. obejmuje wszelkie wydatki (koszty) pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, jeżeli są konieczne (niezbędne) i celowe (np. wyrok SN z dnia 9 stycznia 2008 r., II CSK 425/07, M. Praw. 2008, nr 3, s. 116). Pojęcie „wszelkie koszty" oznacza koszty różnego rodzaju, których nie da się z góry określić, a których ocena, na podstawie okoliczności sprawy, należy do sądu (wyrok SN z dnia 9 stycznia 2008 r., II CSK 425/07, LEX nr 378025). Jednak, jak słusznie się zauważa, celowość ponoszenia wszelkich wydatków może być związana nie tylko z możliwością uzyskania poprawy stanu zdrowia, ale też z potrzebą utrzymania tego stanu, jego niepogarszania (por. wyrok SN z dnia 26 stycznia 2011 r., IV CSK 308/10, LEX nr 738127). W grupie wydatków celowych i koniecznych, pozostających w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia tradycyjnie wymienia się koszty leczenia i rehabilitacji (pobytu w szpitalu, pomocy pielęgniarskiej, koszty lekarstw, konsultacji lekarskich, zabiegów fizjoterapeutycznych), specjalnego odżywiania się, nabycia protez i innych specjalistycznych aparatów i urządzeń (np. protez, kul, aparatu słuchowego, wózka inwalidzkiego).

Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego powód poniósł ww. koszty zabiegów rehabilitacyjnych, a podjęte w ten sposób przez powoda leczenie po wypadku było zasadne i pozostawało w normalnym związku przyczynowym z przebytym wypadkiem komunikacyjnym. Jak wynika z powyższego strona pozwana niezasadnie podnosiła, że nie zostało wykazane przez powoda że poniósł te koszty w związku z wypadkiem z 05.05.2015r., gdyż z ustalonego stanu faktycznego wynika jakie zabiegi wykonano, wykonanie tych zabiegów odbyło się na podstawie zaleceń lekarskich i z tego względu nie ma w ocenie Sądu wątpliwości, że podjęta rehabilitacja, której zwrotu kosztów powód dochodzi, była podejmowana w związku z urazami ciała i rozstrojem zdrowia poniesionymi w konsekwencji ww. wypadku komunikacyjnego. W tym zakresie Sąd dał wiarę dowodom w postaci dokumentacji medycznej oraz przesłuchaniu powoda, z których jednoznacznie wynikała zasadność podjętej rehabilitacji. Powód ponadto udokumentował te koszty przedkładając fakturę VAT za ten wydatek. Poniesienie tych kosztów pozostawało zatem w ocenie Sądu w tzw. normalnym związku przyczynowym w rozumieniu art. 361 § 1 Kc ze skutkami ww. wypadku, tym bardziej że jak wynika z ustalonego stanu faktycznego powód po wypadku wymagał odpowiednich zabiegów fizjoterapeutycznych, a ich wykonywanie przez powoda „prywatnie” czyli nie w ramach ubezpieczenia zdrowotnego było uzasadnione. W sytuacji powszechnie znanych i trwających od dawna faktycznych długotrwałych utrudnień, a wręcz czasowej niemożliwości, skorzystania z bezpłatnej służby zdrowia, polegających na niskiej dostępności świadczeń tej służby, nie można twierdzić, że te wydatki nie są związane przyczynowo z doznanym bez swojej winy przez powoda uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia. Z żadnego dowodu w sprawie nie wynika też, by ww. wydatki powód poniósł na inny cel niż rehabilitacja skutków ww. wypadku. Mając zatem na uwadze, że powód wykazał, że poniósł wydatki na wyżej wymienione, uzasadnione koszty leczenia w kwocie 260 zł, a strona pozwana ich dotąd nie zrefundowała, dochodzone pozwem roszczenie o zapłatę z tego tytułu zasługiwało na uwzględnienie w zakresie tej kwoty, o czym orzeczono w ramach ogólnej kwoty 12.260 zł, zasądzonej w pkt I wyroku w niniejszej sprawie.

O odsetkach od dochodzonych pozwem w niniejszej sprawie kwot Sąd orzekł w oparciu o art. 481 § 1 Kc i art.14 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003.124. (...) z późn. zm.) mając na uwadze granice żądania pozwu w tym zakresie, a nadto wskazany w ww. przepisie 30-dniowy termin do wypłaty świadczeń oraz datę, w której powód zgłosił szkodę stronie pozwanej (faktycznie 28.09.2015 r.). W ocenie Sądu błędny jest bowiem pogląd, iż generalnie datą wymagalności roszczenia o zadośćuczynienie jest dzień uprawomocnienia się wyroku zasądzającego to roszczenie. Zgodnie bowiem z zasługującym na aprobatę stanowiskiem wyrażonym w najnowszym orzecznictwie sądowym, jeżeli zobowiązany nie płaci zadośćuczynienia w terminie wynikającym z przepisu szczególnego (tu: art. 14 wyżej cyt. ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych) lub w terminie ustalonym zgodnie z art. 455 in fine k.c., uprawniony nie ma niewątpliwie możliwości czerpania korzyści z zadośćuczynienia, jakie mu się należy już w tym terminie. W konsekwencji odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia należnego uprawnionemu już w tym terminie powinny się należeć od tego właśnie terminu. Stanowiska tego nie podważa pozostawienie przez ustawę zasądzenia zadośćuczynienia i określenia jego wysokości w pewnym zakresie uznaniu sądu. Przewidziana w art. 445 § 1 i art. 448 k.c. możliwości przyznania przez sąd odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia za krzywdę nie zakłada bowiem dowolności ocen sądu, a jest jedynie konsekwencją niewymiernego w pełni charakteru okoliczności decydujących o doznaniu krzywdy i jej rozmiarze. Mimo więc pewnej swobody sądu przy orzekaniu o zadośćuczynieniu, wyrok zasądzający zadośćuczynienie nie ma charakteru konstytutywnego, lecz deklaratywny (tak m.in. SN w wyrokach z dnia 18 lutego 2011 r., I CSK 243/10, opubl. w LEX nr 848109, z dnia 14 stycznia 2011 r., I PK 145/10 opubl. w LEX nr 79477, z dnia 16 grudnia 2011 r. , V CSK 38/11, tak też SO we Wrocławiu w sprawie II Ca 1350/12 i inne).

Nadto, jak już wyżej wskazano, w pismach składanych w toku postępowania likwidacyjnego, a przed wniesieniem pozwu w niniejszej sprawie, powód zgłaszał oraz formułował wobec strony pozwanej konkretne roszczenia o zwrot kosztów leczenia, dochodzone pozwem w niniejszej sprawie. Mając zatem na uwadze granice żądania pozwu w zakresie odsetek od pierwotnego roszczenia o zadośćuczynienie oraz o zwrot kosztów leczenia (07.11.2015 r.) oraz granice żądania pozwu w zakresie rozszerzonego powództwa o zadośćuczynienie (dzień doręczenia stronie pozwanej pisma zawierającego rozszerzenie powództwa (tj. 10.03.2017 r.)), należało stwierdzić, że w dniu 07.11.2015 r. odnośnie roszczenia o zadośćuczynienie w kwocie 6.000 zł oraz w dniu 10.03.2017 r. odnośnie dalszej kwoty 6.000 zł tytułem rozszerzonego powództwa o zadośćuczynienie, oraz w dniu 07.11.2015 r. odnośnie roszczenia o zwrot kosztów leczenia, strona pozwana pozostawała w opóźnieniu z zapłatą cząstkowych kwot, składających się na kwotę zasądzoną w pkt I wyroku.

Oddaleniu ulegało natomiast powództwo w zakresie żądania ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej wobec powoda na przyszłość za mogące się ujawnić w przyszłości inne, nieujawnione dotąd skutki wypadku z 05.05.2015r. Zgodnie z art. 189 Kpc powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Sąd w niniejszej sprawie podziela pogląd wyrażany ostatnio w orzecznictwie sądowym (tak m.in. wyrok SA w Białymstoku z 15.11.2012 r., I ACa 594/12, Lex nr 1235989), iż nie można zgodzić się z poglądem, zgodnie z którym pod rządem art. 442(1) § 3 k.c. powód dochodzący naprawienia szkody na osobie może mieć interes prawny w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości. Sądowi znane jest stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale z dnia 24 lutego 2009 r. wydanej pod sygn. akt III CZP 2/09 (LEX 483372), zgodnie z którym pod rządem art. 442 ¹ § 3 k.c. powód dochodzący naprawienia szkody na osobie może mieć interes prawny w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości. Sąd jednak w realiach niniejszej sprawy tego stanowiska nie podziela, uznając, że wskazywane przez Sąd Najwyższy trudności dowodowe przy prowadzeniu procesu wiele lat po zdarzeniu nie są wystarczającym argumentem za przyjęciem istnienia interesu prawnego. Niezależnie bowiem od tego, czy powód dysponowałaby bądź nie dysponowałby wyrokiem ustalającym, jego sytuacja prawna oceniana poprzez pryzmat obowiązków w zakresie dowodzenia przedstawia się w tożsamy sposób. W przypadku ujawnienia się nowej szkody na osobie obowiązany będzie wykazać nie tylko fakt jej wystąpienia, rozmiar i skutki przekładające się na ocenę wielkości krzywdy i ewentualnej szkody majątkowej, ale także związek przyczynowy ze zdarzeniem, za którego skutki odpowiada strona pozwana. Samą zaś zasadę, niekwestionowanej zresztą, odpowiedzialności strony pozwanej za skutki wypadku z 24.09.2011 r. przesądza już rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie. Tymczasem sens wydania wyroku ustalającego zachodzi wtedy, gdy powstała sytuacja grozi naruszeniem stosunku prawnego lub statuuje wątpliwość co do jego istnienia lub nieistnienia. Interes prawny powinien być interpretowany z uwzględnieniem celowościowej wykładni tego pojęcia, konkretnych okoliczności danej sprawy i tego, czy strona może uzyskać pełną ochronę swoich praw w drodze powództwa o świadczenie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2004 r., II CK 387/02, Lex 391789).

Niemniej, nawet przy uwzględnieniu stanowiska Sądu Najwyższego, w ocenie Sądu nie zachodzą podstawy faktyczne do stwierdzenia w niniejszej sprawie istnienia po stronie powoda interesu prawnego. Zadośćuczynienie jest bowiem tego rodzaju świadczeniem, które obejmuje swym zakresem nie tylko te krzywdy, które już powstały, ale również szkody które wystąpią w przyszłości, będące przewidywanym w chwili orzekania następstwem postępującego rozwoju już stwierdzonych schorzeń. Z ustalonego w niniejszej sprawie stanu faktycznego wynika, że rokowania co do stanu zdrowia powoda na przyszłość są pomyślne. Wprawdzie nie można wykluczyć, że przebyte urazy mogą w przyszłości powodować okresowe nasilenie dolegliwości oraz przyspieszyć rozwój zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa, jednak wiele zależy od dalszego stylu życia powoda (oszczędny tryb życia, unikanie czynności obciążających kręgosłup) na który, co oczywiste, strona pozwana nie ma żadnego wpływu W przyszłości nie powinny ujawnić się też inne uciążliwości związane z przebytym urazem, poza już ujawnionymi. W świetle tak sformułowanych wniosków trudno doszukać się po stronie powoda interesu prawnego dla stwierdzenia odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość.

O kosztach procesu Sąd orzekł w pkt III wyroku na podstawie art. 100 zd. 2 Kpc mając na uwadze, że powództwo zostało prawie w całości uwzględnione. Zasądzona od strony pozwanej na rzecz powoda kwota 2.919,34 zł stanowi celowe w rozumieniu art. 98 § 1 i 3 Kpc koszty procesu poniesione przez powoda na które składają się kwota 313 zł tytułem opłaty od pozwu, kwoty 886,39 zł, 166,20 zł oraz 336,75 zł, tytułem sfinansowanych z zaliczki powoda kosztów wynagrodzeń przyznanych biegłemu sądowemu za sporządzenie opinii w sprawie, kwota 1.200 zł tytułem opłaty za czynności radcy prawnego reprezentującego powoda (par. 6 pkt 4 Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. (Dz. U. nr 163 z dnia 3 października 2002 r., poz. 1349 z późn. zm.) oraz kwota 17 zł tytułem kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Ze względu na ww. wynik sprawy, tj. uwzględnienie powództwa prawie w całości, stronę pozwaną należało na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28.07.2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych obciążyć w pkt IV wyroku na rzecz Skarbu Państwa - tut. Sądu kwotą 300 zł tytułem opłaty od rozszerzonego powództwa, nie uiszczonej w toku postępowania.

Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji wyroku.