Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 sierpnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 29 sierpnia 2017 r. w Olsztynie

na rozprawie

sprawy A. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania A. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 22 lutego 2017 r. nr (...)

o d d a l a o d w o ł a n i e

/-/SSO B. Urbańska-Woike

Sygn. akt: IV U 396/17

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. decyzją z dnia 22 lutego 2017 r., znak: (...)odmówił A. D. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na skutek wniosku z dniu 7 listopada 2016 r.

Od powyższej decyzji ubezpieczona złożyła odwołanie, wnosząc o jej zmianę
i przyznanie prawa do wnioskowanego świadczenia. W uzasadnieniu nie zgodziła się z oceną stanu zdrowia dokonaną przez organ rentowy. Wskazała, że nie jest w stanie wykonywać swojego wyuczonego zawodu oraz tych, które wymagają długotrwałego pozostawania w pozycji stojącej i podnoszenia ciężkich przedmiotów.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu swego stanowiska wywodził, że skoro orzeczeniem lekarza orzecznika oraz komisji lekarskiej ZUS ubezpieczona została uznana za osobę zdolną do pracy, to świadczenie rentowe nie przysługuje. Tym samym odwołanie ubezpieczonej nie może zostać uwzględnione.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Wnioskodawczyni A. D., ur. dnia (...), posiadająca wykształcenie zasadnicze zawodowe w zawodzie cukiernika, złożyła do ZUS w dniu 7 listopada 2016 r. wniosek rentę z tytułu niezdolności do pracy.

Na skutek powyższego wniosku, po poddaniu się procedurze orzeczniczo-lekarskiej przed organem rentowym, po stwierdzeniu: zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych kręgosłupa, niedoczynności tarczycy wyrównanej substytucyjnie hormonem tarczycy A. D. orzeczeniem komisji lekarskiej z dnia 13 lutego 2017 r. została uznana za osobę zdolną do pracy.

W oparciu o powyższe organ rentowy decyzją z dnia 22 lutego 2017 r., zaskarżoną w niniejszej sprawie odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

A. D. korzystała przede wszystkim z konsultacji lekarskiej lekarzy specjalistów z zakresu: chorób wewnętrznych, medycyny rodzinnej i neurologii.

(dowód: dokumentacja orzeczniczo-lekarska w aktach ZUS, dokumentacja medyczna – k – 33-42 akt sprawy.)

W okresie aktywności zawodowej wnioskodawczyni zatrudniona była między innymi w latach 1983-2000 jako ciastkarz , w latach 1983-2000, kasjer-sprzedawca (w 2013 r.), a w okresie od 2003 r. do 2011 r. prowadziła pozarolniczą działalność gospodarczą – sklep wielobranżowy. Od dnia 27 czerwca 2016 r. była zatrudniona na stanowisku pracownika ochrony.

( dowód : akta rentowe )

Skarżąca zaliczona została do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności z przyczyny niepełnosprawności o symbolu 10-N ,05-R na okres od 08 stycznia 2016r. do 28.02.2018r.

( dowód : orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k. 61)

Okolicznością istotną dla rozstrzygnięcia sprawy była ocena stanu zdrowia odwołującej, w szczególności ustalenie, czy jest ona osobą niezdolną do pracy.

Wymagało to wiadomości specjalnych. W celu wyjaśnienia stanu zdrowia wnioskodawczyni i ustalenia podstawy faktycznej rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy zgromadził dokumentację medyczną skarżącej i przeprowadził dowód z opinii lekarzy biegłych sądowych z dziedziny neurologii i ortopedii – specjalistów z zakresu dolegliwości, które zgłaszała ubezpieczona oraz wskazanych w zaświadczeniach o jej stanie zdrowia.

Powołany zespół tych lekarzy biegłych, po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną, po zebraniu wywiadu i zbadaniu odwołującej, po rozpoznaniu: choroby zwyrodnieniowo-dyskopatycznej kręgosłupa, zapalenia nadkłykcia bocznego prawej kości ramiennej oraz rwy kulszowej prawostronnej w wywiadzie, w opinii z dnia 29 maja 2017 r. ocenił, że wnioskodawczyni jest zdolna do pracy. W uzasadnieniu swojego stanowiska biegli argumentowali, że stwierdzone u skarżącej objawy choroby zwyrodnieniowo-dyskopatycznej kręgosłupa nie wykazały uszkodzenia korzeni rdzeniowych i zespołu bólowego. Natomiast występujące objawy zapalne nadkłykcia bocznego prawej kości ramiennej – wprawdzie wymagają leczenia – jednak nie powodują ograniczenia w zdolności do pracy wnioskodawczyni zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji. W zakresie oceny stanu zdrowia lekarze biegli zgodzili się z orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS.

(dowód: opinia zespołu lekarzy biegłych - k- 19-20 akt sprawy.)

Zastrzeżenia do powyższej opinii biegłych sądowych zgłosiła odwołująca, która w piśmie procesowym z dnia 25 lipca 2017 r. argumentowała, że lekarze sądowi nie uwzględnili jej rzeczywistego stanu zdrowia. Wskazała między innymi na treść zaświadczenia lekarza neurologa z dnia 29 czerwca 2017 r., które w jej ocenie pozostaje rozbieżne z wnioskami lekarzy biegłych. W załączeniu A. D. przedłożyła dokumentację medyczną, w tym wymienione wyżej zaświadczenie z dnia 29 czerwca 2017 r. oraz historię choroby z poradni neurologicznej Szpitala (...) w K..

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii uzupełniającej dotychczasowych lekarzy biegłych neurologa i chirurga-ortopedy, którzy na podstawie akt sprawy, po zapoznaniu się z zastrzeżeniami odwołującej oraz dołączoną dokumentacją leczniczą (k – 33-42 akt sprawy), w opinii z dnia 7 sierpnia 2017 r. ponownie zaopiniowali, że A. D. jest zdolna do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. Zwrócili uwagę, że załączona historia choroby odwołującej dokumentuje jej leczenie z lat 2009 -2017, z którego wynika, że schorzenie przebiega z okresowymi zaostrzeniami, które z powodzeniem jest leczone ambulatoryjnie w ramach zwolnienia lekarskiego. Biegli powtórzyli, że w poprzednim badaniu sądowo-lekarskim nie stwierdzili objawów uszkodzenia korzeni rdzeniowych okolicy lędźwiowo-krzyżowej i zespołu bólowego kręgosłupa. Podkreślili, że praca cukiernika nie wymaga znacznego wysiłku fizycznego i przymusu ciągłego stania, chodzenia po schodach oraz dźwigania – co zostało zaakcentowane w zaświadczeniu lekarskim lekarza neurologa z dnia 29 czerwca 2017 r.

(dowód: opinia uzupełniająca biegłych neurologa i chirurga-ortopedy– k – 48 akt sprawy.)

Odwołująca w piśmie procesowym z dnia 28 sierpnia 2017 r. odniosła się wniosków lekarzy biegłych zawartych w opinii uzupełniającej. Podniosła, że charakter pracy cukiernika wbrew stanowisku biegłych wymaga przenoszenia ciężkich produktów (np. worków z mąka, cukru, margaryny), a praca wykonywana jest w pełnym ruchu, nie ma możliwości pracy siedzącej. Wskazała, że posiada orzeczenie o stopniu niepełnosprawności. W załączeniu przedłożyła wynik badań (...) kręgosłupa piersiowego i lędźwiowo-krzyżowego z dnia 16 sierpnia 2016 r. oraz orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 16 lutego 2016 r., o symbolu 10-N 05-R wskazujące, że została zaliczona do osób o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, wydanym okresowo do dnia 28 lutego 2018 r., które datuje się od 8 stycznia 2016 r.

(dowód : dokumentacja dołączona do pisma z dnia 28 sierpnia 2017 r. – k -59-60 akt sprawy.)

Odwołująca na rozprawie w dniu 29 sierpnia 2017 r. potwierdziła, że nie zgadza się w wydanymi w sprawie opiniami lekarzy biegłych. Wyjaśniła, że okazywała biegłym orzeczenie o stopniu niepełnosprawności. W kwestii swojego dotychczasowego zatrudnienia sprecyzowała, że wcześniej podjęła bezskutecznie próbę powrotu do zawodu cukiernika, który wykonywała w latach 1983-1993. Wskazała, że pracowała też jako sprzedawca, prowadziła działalność gospodarczą. Dodała, że obecnie pracuje na stanowisku pracownika ochrony.

(wyjaśnienia odwołującej na rozprawie – zapis audiowideo.)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U.2016.887, ze zm.), renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy,

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt 10 lit. a), pkt 11-12, 13 lit. a), pkt 14 lit a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przy czym, w myśl art. 12 ust. 1-3 ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, to znaczy :

● całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2),

● częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 3).

Decydujące znaczenie dla rozważenia zasadności złożonego odwołania miało ustalenie, czy A. D. jest niezdolna do pracy.

Zważywszy, że do rozstrzygnięcia powyższej kwestii potrzebna była wiedza specjalna, Sąd Okręgowy powołał zespół biegłych lekarzy sądowych z dziedziny neurologii i ortopedii.

Dominujący charakter dolegliwości skarżącej związany był z dolegliwościami ze strony kręgosłupa w postaci choroby zwyrodnieniowo-dyskopatycznej i rwy kulszowej oraz zapalenia nadkłykcia bocznego prawej kości ramiennej, dlatego też zasadnicze znaczenie w sprawie miały opinie sporządzone przez lekarzy biegłych o tych specjalnościach.

Stan zdrowia odwołującej w kontekście rozpoznanych schorzeń był dwukrotnie opiniowany przez biegłych lekarzy neurologa i chirurga-ortopedę.

Zespół tych lekarzy w wydanej opinii głównej (k – 19-20 akt sprawy), a także w opinii uzupełniającej (k – 47 akt sprawy) sporządzonej w związku zastrzeżeniami wnioskodawczyni do opinii oraz złożoną dodatkową dokumentacją medyczną skarżącej (k – 33-42 akt sprawy) jednomyślnie zaopiniował, że A. D. jest zdolna do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. W przekonaniu biegłych, obecny stopień zaawansowania neurologicznych schorzeń kręgosłupa odwołującej, podobnie jak schorzenie ortopedyczne w postaci zapalenia nadkłykcia bocznego prawej kości ramiennej, nie powodują u niej niezdolności do zarobkowania zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

Sąd Okręgowy przyjął wskazane wyżej opinie za miarodajne dowody w sprawie. Opinie tych biegłych są rzeczowe i tworzą spójną oraz logiczną całość dającą pełny obraz stanu zdrowia wnioskodawczyni, a tym samym oceny jej niezdolności do pracy Sporządzający opinie biegli w ocenie Sądu dokonali starannego i wszechstronnego rozpoznania, a wydane orzeczenia należycie uzasadnili. Biegli mieli na uwadze wiek ubezpieczonej, wykształcenie, dotychczas wykonywaną pracę, wyniki jej badań przeprowadzonych w minionym okresie, dokumentację dotyczącą leczenia oraz stan zdrowia stwierdzony bezpośrednio przed wydaniem opinii.

Zdaniem Sądu Okręgowego wymienione dowody zasługiwały na uwzględnienie. Autorzy opinii legitymują się wysoką wiedzą medyczną, doświadczeniem zawodowym oraz znajomością zasad orzeczniczych. Zespół lekarzy biegłych w obu opiniach zgodnie orzekł, że skarżąca nie jest niezdolna do pracy. Przy czym, ostatecznie znaczenie w sprawie miała wydana opinia uzupełniająca tych lekarzy biegłych., którzy jednoznacznie zaopiniowali, że rozpoznane wymienione i schorzenia wnioskodawczyni nie powodują niezdolności do pracy. Biegli uszczegółowili, że skarżąca może wykonywać pracę zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami, a praca cukiernika nie wymaga znaczącego wysiłku fizycznego, oraz przymusu związanego z chodzeniem, staniem i dźwiganiem przedmiotów.

Sąd Okręgowy w pełni podzielił zawarte w tych opiniach wnioski, są one bowiem przekonujące i obejmują pełną ocenę stanu zdrowia wnioskodawczyni w zakresie zdiagnozowanych u niej schorzeń. W przekonaniu Sądu, stan zdrowia wnioskodawczyni został dostatecznie wyjaśniony. Nie było więc przesłanek do dalszego prowadzenia postępowania i dopuszczenia dowodu z kolejnej opinii uzupełniającej biegłych neurologa i ortopedy o co wnosiła skarżąca.

W tym miejscu podkreślenia wymaga, że Sąd orzekający w sprawie, w której potrzebna jest wiedza specjalna biegłego sądowego (np. lekarza o danej specjalności) – dokonuje jej oceny na podstawie kryteriów zgodności z zasadami logiki, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia skuteczności wyrażonych w niej wniosków, bez wkraczania w sferę wiedzy specjalistycznej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 1990 r., I PR 148/90, OSP 1991 r., z. 11-12, poz. 300; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001 r., Nr 4, poz. 64; wyrok z dnia 15 listopada 2000 r., IV CKN 1383/00, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2005 r., II CK 572/04). Aby ocena taka była możliwa przyjmuje się, że integralnymi elementami treści każdej prawidłowo sporządzonej opinii winny być: sprawozdanie z dokonanych czynności i spostrzeżeń, odpowiedzi na postawione biegłemu pytania, udzielone w sposób kategoryczny i jego wnioski oraz uzasadnienie pozwalające na sprawdzenie przez sąd logicznego toku rozumowania. Opinia powinna być także wyczerpująca, a zatem odnosić się do wszystkich kwestii zawartych w tezie dowodowej postanowienia sądu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 1998 r., II UKN 55/98, OSNAPiUS 1999 r. Nr 10, poz. 351), zawierać uzasadnienie sformułowane w sposób przystępny i zrozumiały także dla osób nieposiadających wiadomości specjalnych (por. też wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 25 kwietnia 2012 r., sygn. akt I ACA 356/12).

Ponadto, jak słusznie stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 lutego 2003 r., sygn. V CKN 1622/00, Sąd rozpatrujący sprawę nie jest obowiązany dopuszczać kolejnych dowodów z opinii biegłych tylko dlatego, że złożona opinia jest dla strony niekorzystna. Potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii. W podobnym tonie Sąd Najwyższy wypowiedział się też w wyrokach z dnia 16 września 2009 r., sygn. I UK 102/09, i z dnia 15 lutego 1974 r., sygn. II CR 817/73, w których wskazał, że Sąd rozpatrujący sprawę ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub z opinii tylko wtedy, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności. Sąd nie jest zobowiązany dążyć do takiego stanu, aby strony zgadzały się ze złożoną opinią. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę (por. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 18 marca 2016 r., I ACa 1381/15).

Lekarze biegli w wydanych w sprawie opiniach zgodnie ocenili, że odwołująca jest zdolna do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

Renta z tytułu niezdolności do pracy jest świadczeniem związanym z istnieniem w organizmie osoby ubezpieczonej stanu chorobowego czyniącego badanego niezdolnym do pracy. W orzecznictwie sądowym dotyczącym problematyki oceny niezdolności do pracy w myśl art. 12 ustawy emerytalnej podkreśla się, że o tej niezdolności nie przesądza wyłącznie ocena medyczna stwierdzająca występowanie określonych jednostek chorobowych i ich wpływ na funkcjonowanie organizmu człowieka, tylko decydujące znaczenie ma ocena prawna dokonana w oparciu o okoliczności natury medycznej i okoliczności innej natury, w tym zwłaszcza poziom kwalifikacji zawodowych ubezpieczonego, możliwości zarobkowania w zakresie tych kwalifikacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (por. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 5 grudnia 2015 r., III AUa 780/14, LEX nr 1734673).

Wspomnieć należy, że w świetle orzecznictwa, pod pojęciem niezdolność do wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji należy rozumieć rzeczywistą utratę zdolności do pracy lub znaczne jej ograniczenie, przy uwzględnieniu możliwości i sprawności niezbędnych do dalszego zaangażowania w procesie pracy. Bowiem celem uzyskania świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy jest niwelowanie skutków utraty potencjału zawodowego tj. tego co ubezpieczony mógłby nadal czynić, gdyby nie określone schorzenia psychofizyczne. Zatem to zespół faktycznych umiejętności pozwala określić kwalifikacje ubezpieczonego, który może, a nawet powinien wykorzystać wszystkie możliwości zawodowe w zakresie zarobkowania (por. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 12 kwietnia 2016 r., III AUa 593/15, LEX nr 2100000).

Lekarze biegli w wydanych w sprawie opiniach zgodnie ocenili, że A. D. jest zdolna do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami.

Podkreślić również trzeba, że odwołująca wprawdzie legitymuje się orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, jednakże nie ma ono bezpośredniego przełożenia na ocenę niezdolności do pracy, która odbywa się w oparciu o kryteria, o których wspomniano powyżej, tym bardziej, że z treścią tego orzeczenia przed wydaniem opinii byli zaznajomieni biegli sądowi, podobnie jak z pozostałą dokumentacją medyczną zgromadzoną w sprawie.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz o zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (obecnie tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 z późn. zm.), do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą w celu pełnienia ról społecznych czasowej albo częściowej pomocy innych osób . Nie jest to jednoznaczne z występowaniem co najmniej znacznego ograniczenia zdolności do pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji , co stanowi o częściowej niezdolności do pracy . W orzecznictwie Sądu Najwyższego niejednokrotnie rozważano ewentualny wpływ orzeczeń o niepełnosprawności na ustalenie niezdolności do pracy w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach. Analiza tych orzeczeń (zwłaszcza wyroków z 11 lutego 2005 r., I UK 177/04 OSNP z 2005 r. Nr 18, poz. 290, z 11 marca 2008, I UK 286/07 OSNP 2009 nr 13-14, poz. 178 i z 17 lutego 2009 r., I UK 233/08, LEX nr 736713) prowadzi do wniosku, że orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności nie przesądza o ustaleniu niezdolności do pracy w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach (a także w rozumieniu ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej, Dz. U. Nr 135, poz. 1268 z późn. zm.). Nie są to pojęcia tożsame . Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 lutego 2009 r. I UK 233/08 podkreślił , że niepełnosprawność jest pojęciem szerszym od niezdolności do pracy , co oznacza, iż każda osoba niezdolna do pracy w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach jest osobą niepełnosprawną , ale nie każda osoba niepełnosprawna ( w tym w stopniu umiarkowanym ) jest osobą niezdolną do pracy .

W wyroku z dnia 11 marca 2008 r. I UK 286/07 Sąd Najwyższy podkreślił odmienność celów i przesłanek ustalenia stopnia niepełnosprawności i niezdolności do pracy. Zgodnie z definicją zawartą w słowniku zamieszczonym w art. 2 pkt 10 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych niepełnosprawność oznacza trwałą lub okresową niezdolność do wypełniania ról społecznych z powodu stałego lub długotrwałego naruszenia sprawności organizmu, w szczególności powodującą niezdolność do pracy. Niepełnosprawność oznacza zatem inną sytuację socjalną określonej osoby. W związku z niepełnosprawnością przysługują też inne świadczenia. Mają one na celu umożliwienie dalszej pracy osobie niepełnosprawnej oraz zapobieżenie jej społecznej alienacji. Stąd też w przypadku orzekania o niepełnosprawności obok oceny stanu zdolności do pracy uwzględnia się zdolność osoby do pełnienia ról społecznych, co nie odgrywa roli przy orzekaniu o niezdolności do pracy na gruncie ustawy emerytalnej. Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 13 listopada 2013 r. III AUa 355/13 podkreślił także , iż brak jest podstaw do utożsamiania pojęć prawnych „ niezdolności do pracy „ oraz „niepełnosprawności „, skoro każde z tych pojęć posiada odmienną definicję legalną .

W świetle poczynionych ustaleń ubezpieczona nie spełniła zatem przesłanki koniecznej do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, określonej przepisem art. 57 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Kierując się powyższym, Sąd Okręgowy z mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzekł jak w sentencji wyroku.

/-/ SSO BeataUrbańska-Woike