Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 grudnia 2017r.

Sąd Rejonowy w Tomaszowie Maz. IV Wydział Pracy w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Jolanta Jaros- Skwarczyńska

po rozpoznaniu w dniu 13 grudnia 2017 r. w Tomaszowie Mazowieckim

na rozprawie

sprawy z powództwa K. W. (1)

przeciwko (...) Spółce z o.o. z siedzibą w K.

o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółce z o.o. z siedzibą w K. na rzecz powoda K. W. (1) kwotę 13.333,66 (trzynaście tysięcy trzysta trzydzieści trzy złotych 66/100) brutto tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 15 września 2015r. do dnia 31 grudnia 2015r. i odsetkami za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016r. do dnia zapłaty;

II.  umarza postępowanie co do kwoty 2.288,75 (dwa tysiące dwieście osiemdziesiąt osiem złotych 75/100);

III.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

IV.  nadaje wyrokowi w punkcie 1 (pierwszym) rygor natychmiastowej wykonalności w części nieprzekraczajacej jednomiesięcznego wynagrodzenia;

V.  zasądza od pozwanego (...) Spółce z o.o. z siedzibą w K. na rzecz powoda K. W. (1) kwotę 720,00 (siedemset dwadzieścia złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego;

VI.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółce z o.o. z siedzibą w K. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim kwotę 763,00 (siedemset sześćdziesiąt trzy złotych 00/100) tytułem zwrotu wydatków poniesionych w sprawie od uwzględnionej części powództwa i kwotę 664,00 (sześćset sześćdziesiąt cztery złotych 00/100) tytułem nieuiszczonej opłaty sądowej od uwzględnionej części powództwa;

VII.  przejmuje na rachunek Skarbu Państwa pozostałe koszty sądowe;

VIII.  nakazuje zwrócić pozwanemu (...) Spółce z o.o. z siedzibą w K. ze Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim uiszczoną zaliczkę w kwocie 300,00 (trzysta 00/100) złotych;

Sygn. akt IV P 165/15

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 10.09.2015r., skierowanym przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K., powód K. W. (1) reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wnosił o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kwoty 18.986,15 złotych tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za okres od sierpnia 2012r. do kwietnia 2014r. wraz ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

Na uzasadnienie swojego żądania pełnomocnik powoda wskazał, iż powód K. W. (1) był zatrudniony w pozwanej spółce na stanowisku pracownika ochrony, w pełnym wymiarze czasu pracy, na podstawie umowy o pracę od dnia 01 lipca 2011 roku do dnia 19 kwietnia 2014 roku, a pracę wykonywał w supermarkecie (...) w O. i dodatkowo w R., w razie zaistnienia takiej konieczności.

Powoda jako pracownika ochrony obowiązywała dobowa norma czasu pracy wynosząca 8 godzin i tygodniowa wynosząca 40 godzin. W tym okresie zatrudnienia, powód obok stosunku pracy, świadczył pracę także za podstawie umowy cywilnoprawnej zawartej z innym podmiotem, gdyż miał również zawartą w dniu 28.06.2011r. umowę zlecenia Grupą (...) sp. z o.o. z siedzibą w W..

Pełnomocnik powoda wskazał również, iż powód na umowę o pracę pracował po 8 godzin, zaś za pozostały czas pracy otrzymywał wynagrodzenie w tytułu umowy zlecenia, gdzie za godzinę pracy otrzymywała 7 zł. W ocenie strony powodowej, przez cały okres zatrudnienia powód pracował dla pozwanej spółki, a zawarcie umowy zlecenia miało jedynie na celu obejście przepisów o czasie pracy, wynagrodzeniu i ubezpieczeniach społecznych.

Nadto, pełnomocnik powoda podniósł i to, że zawarcie umowy zlecenia w dniu 28.06.2011r. pomiędzy powodem a Grupą (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., z tytułu której powód otrzymał miesięczne wynagrodzenie pozostaje bez wpływu na charakter świadczonej pracy, gdyż pozostaje to bowiem jako praca świadczona w godzinach nadliczbowych.

W odpowiedzi na pozew z dnia 01.10.2015r. pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wnosił o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego wg norm przepisanych, kwestionując wniesione powództwo tak, co do zasady jak i co do wysokości, zaprzeczając wszelkim twierdzeniom powoda za wyjątkiem przyznanych wprost.

Nadto, pełnomocnik pozwanego wskazał, iż strona pozwana zaprzecza, aby praca wykonywana przez powoda w obiekcie R. w O., była świadczona w ramach łączącej strony umowy o pracę, gdyż pozwany nie był i nie jest stroną umowy o świadczenie usług na rzecz (...) Sp. z o.o.

W piśmie procesowym z dnia 02 sierpnia 2017 roku pełnomocnik powoda cofnął powództwo co do kwoty 2.288,75 zł wraz ze zrzeczeniem się roszczenia, wnosząc ostecznie o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 16.697,40 wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty wskazując, iż na kwotę dochodzoną pozwem składają się następujące należności:

1/. kwota 1082,04 zł tytułem należności głównej za miesiąc sierpień 2012 roku oraz kwota 382,54 zł tytułem odsetek ustawowych za okres od 11 września 2012 roku do dnia 9 września 2015 roku, co łącznie stanowi: 1464,58 zł;

2/. kwota 633,15 zł tytułem należności głównej za miesiąc wrzesień 2012 roku oraz kwota 217,08 zł tytułem odsetek ustawowych za okres od 11 października 2012 roku do dnia 9 września 2015 roku, co łącznie stanowi: 850,23 zł;

3/. kwota 183,38 zł tytułem należności głównej za miesiąc październik 2012 roku oraz kwota 60,78 zł tytułem odsetek ustawowych za okres od 12 listopada 2012 roku do dnia 9 września 2015 roku, co łącznie stanowi: 244,16 zł ;

4/. kwota 602,78 zł tytułem należności głównej za miesiąc listopad 2012 roku oraz kwota 193,57 zł tytułem odsetek ustawowych za okres od 11 grudnia 2012 roku do dnia 12 sierpnia 2015 roku, co łącznie stanowi: 796,35 zł;

5/. kwota 592,20 zł tytułem należności głównej za miesiąc grudzień 2012 roku oraz kwota 183,63 zł tytułem odsetek ustawowych za okres od 11 stycznia 2013 roku do dnia 12 sierpnia 2015 roku, co łącznie stanowi: 775,83 zł;

6/. kwota 1063,53 zł tytułem należności głównej za miesiąc styczeń 2013 roku oraz 318,04 zł tytułem odsetek ustawowych za okres od 11 lutego 2013 roku do dnia 09 września 2015 roku, co łącznie stanowi: 1381,57 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód K. W. (1) był zatrudniony u pozwanego pracodawcy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. na stanowisku pracownika ochrony, w pełnym wymiarze czasu pracy nieprzerwanie :

- początkowo na podstawie umowy o pracę zawartej w dniu 01 lipca 2011 roku na okres próbny do dnia 31 sierpnia 2011 roku;

- następnie na podstawie umowy o pracę zawartej w dniu 1 września 2011 roku na czas określony do dnia 31 sierpnia 2013r. oraz umowy z dnia 30.08.2013r. na dalszy okres od dnia 09.09.2013r. do dnia 31.09.2018 roku.

Stosunek pracy ustał na skutek wypowiedzenia umowy przez pracodawcę z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia, który upłynął w dniu 19 kwietnia 2014r. tj. na podstawie art. 30 § 1 pkt 2 k.p.

Warunki płacy i pracy we wszystkich tych umowach były takie same.

Powód K. W. (1) był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy z wynagrodzeniem, obejmującym płacę zasadniczą w wysokości minimalnego wynagrodzenia proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy zgodnie z ustawą z dnia 10 października 2002 roku (Dz. U. nr 200, poz. 1679) brutto miesięcznie oraz inne składniki według regulaminu wynagradzania.

Powoda K. W. (1) obowiązywał dobowy 8 godzinny czas pracy i tygodniowy 40 godzinny czas pracy, przeciętnie w miesięcznym okresie rozliczeniowym, przy czym czas pracy pracowników zatrudnionych w równoważnym czasie pracy może być przedłużony do 12 godzin na dobę, a pracowników zatrudnionych przy pilnowaniu mienia do 24 godzin na dobę i skrócony w innych dniach lub zastąpiony dniami wolnymi.

dowód: umowa o pracę z dnia 01.07.2011r. oraz informacja dla pracownika; umowa o pracę z dnia 01.09.2011r.; umowa o pracę z dnia 30.08.2013r.- kserokopia akt osobowych powoda;

świadectwo pracy z dnia 22.04.2014. i sprostowane świadectwo pracy z dnia 24.04.2014r. – kserokopia akt osobowych powoda;

rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem z dnia 01.04.2014r. – kserokopia akt osobowych;

W dniu 28 czerwca 2011 roku powód K. W. (1) zawarł umowę zlecenia z Grupą (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na czas nieoznaczony. W wyniku tej umowy powód był jednoosobowym zespołem i zobowiązał się wykonywać czynności (pilnować-chronić), których uwieńczeniem będzie zrealizowanie zadania polegającego na osiągnięciu i utrzymaniu takiego stanu bezpieczeństwa obiektu, którego rezultatem będzie upilnowanie – ustrzeżenie przed szkodą na osobach i mieniu znajdujących się na obiekcie.

W oparciu o powyższą umowę, powód K. W. (1) miał otrzymywać wynagrodzenie, płatne w terminie do dnia 21 dnia każdego miesiąca za miesiąc poprzedni w wysokości ustalonej indywidualnie plus premia uznaniowa do 100% wynagrodzenia.

dowód: umowa zlecenia z dnia 28 czerwca 2011 roku k. 16,

Powód K. W. (1) w okresie całego swojego zatrudnienia w pozwanej spółce (...) sp. z o.o. z siedzibą w K., świadczył obowiązki pracownika ochrony na obiekcie sklepu (...) w O., gdzie pracował po 8 godzin, ale bywało że i po 16 godzin tj. od godziny 6 rano do godzinny 22.

Grafik pracy powoda ustalał jego przełożony A. C..

Powód K. W. (1) nosił umundurowanie oraz identyfikator pozwanej spółki (...).

Na polecenie swojego przełożonego A. C., powód K. W. (1) dodatkowo zastępował innego pracownika na obiekcie R. w O., w czasie jego nieobecności, gdzie pracował po 11 godzin.

Listę obecności powód K. W. (1) podpisywał w obecności kierownika sklepu w momencie otwierania oraz zamykania sklepu. Powód podpisywał również książkę służb.

dowód: zeznania powoda K. W. (1)- protokół rozprawy audio- video z dnia 24.02.2016r. 00:03:24-00:30:58 k.59 verte oraz k. 60;

zeznania świadka B. D. - protokół rozprawy audio- video z dnia 24.02.2016r. 00:33:23-00:37:53 k.60 oraz zeznania świadka W. I. - protokół rozprawy audio video z dnia 24.02.2016r. 00:39:42 k. 60;

zeznania świadka R. K. - protokół rozprawy audio video z dnia 19.09.2016r. 00:03:55-00:07:47 k. 128 verte;

zeznania świadka P. S. - protokół rozprawy audio video z dnia 30.11.2016r. 00:05:16-00:16:08 k. 139 verte;

Powód K. W. (1) pracując w sklepie (...) w O. przez cały czas nosił to samo umundurowanie i wykonywał te same czynności. Powód nigdy nie rozgraniczał swoich obowiązków, czy rodzaju pracy na tą wykonywaną na podstawie umowy o pracę i na podstawie umowy zlecenia. Nie wiedział, kiedy i w jakie dni pracuje na podstawie umowy o pracę, a kiedy na podstawie umowy zlecenia. Miał jednego przełożonego A. C., zarówno z racji umowy o pracę jak i umowy zlecenia. To on kontrolował jego pracę oraz zbierał grafiki służb.

dowód: zeznania powoda K. W. (1)- protokół rozprawy audio- video z dnia 24.02.2016r. 00:03:24-00:30:58 k.59 verte oraz k. 60;

zeznania świadka P. S. - protokół rozprawy audio video z dnia 30.11.2016r. 00:05:16-00:16:08 k. 139 verte;

Z racji obu umów tj. umowy o pracę i umowy zlecenia powód K. W. (1) otrzymywał wynagrodzenie za pracę w formie dwóch przelewów tj. od pozwanej spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w K. oraz Grupy (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.. Zawsze również otrzymywał dwa PIT-y – jeden od pracodawcy, a drugi od firmy, z którą miał podpisana umowę zlecenia.

okoliczność bezsporna;

Wynagrodzenia powoda K. W. (1) za pracę w godzinach nadliczbowych w okresie od sierpnia 2012 roku do kwietnia 2014 roku wynosiło łącznie 13.333,66 złotych i obejmuje ono :

1.  za okres sierpień-grudzień 2012 roku – kwotę 3.093,55 zł ;

1.  za okres styczeń-grudzień 2013 roku – kwotę 8.545,11 zł;

2.  za okres styczeń- kwiecień 2014 roku – kwotę 13.333,66 złotych.

dowód: opinia główna oraz pisemna uzupełniająca opinia biegłej D. W. k.148-156 oraz k.221-223;

W piśmie z dnia 20.08.2015r., powód K. W. (1) reprezentowany przez pełnomocnika wezwał pozwaną spółkę (...) sp. z o.o. z siedzibą w K. do zapłaty kwoty 27.093,28 zl tytułem nadgodzin za okres od sierpnia 2012 roku do kwietnia 2014 roku, w terminie 7 dni od doręczenia wezwania.

dowód: przedsądowe wezwanie do zapłaty k. 14;

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach spraw, w tym częściowo również aktach osobowych powoda
a także na podstawie zeznań powoda K. W. (1) oraz świadków B. D., W. I., R. K. i P. S. w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy.

Podnieść w tym miejscu należy, iż w sprawie w zakresie wykonywanych czynności przez powoda oraz jego organizacji pracy, w zeznaniach powoda i zeznaniach świadków nie było rozbieżności i w tym zakresie w ocenie Sądu są one wiarygodne, spójne i logiczne.

Zeznania powoda są wiarygodne, bowiem są logiczne, konsekwentne i korespondują z pozostałym materiałem dowodowym .

W ocenie Sądu ewidencja czasu pracy przedstawiona przez pozwanego jest nierzetelna. W ocenie Sądu dokument ten nie może być podstawą określenia czasu pracy powoda, bowiem nie odzwierciedla rzeczywistego czasu wykonywania obowiązków przez K. W. (1). Ewidencja ta była tworzona po zakończeniu miesiąca (co podnosiła w swojej opinii biegła z zakresu księgowości), a wskazany w niej czas pracy był dopasowywany do normy czasu pracy w danym miesiącu.

Sąd podzielił wnioski wpływające z opinii główniej jak i uzupełniającej pisemnej opinii biegłej z zakresu księgowości.

W ocenie Sądu, sporządzona w sprawie opinia, po jej uzupełnieniu pod kątem zarzutów podnoszonych przez stronę pozwaną, jest jasna i logiczna, a ponadto została sporządzona w sposób wyczerpujący oraz uwzględniający obowiązujące w tej mierze przepisy prawa, ponadto zgodnie z posiadaną przez biegłego wiedzą specjalistyczną i jako taka zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd zważył co następuje:

W przedmiotowej sprawie, zaistniały pomiędzy stronami spór dotyczył rzeczywistego charakteru umowy zlecenia w oparciu, o którą powód K. W. (1) wykonywał pracę, co w konsekwencji miało podstawowe znaczenie dla ustalenia zasadności dochodzonego roszczenia.

W celu zweryfikowania powyższych kwestii, sąd w pierwszej kolejności dokonał oceny rzeczywistego charakteru umowy, łączącej powoda ze spółką (...) sp. z o.o. z siedzibą w K., na podstawie której powód K. W. (1) świadczył pracę.

W ocenie Sądu, z poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych wynika, iż zawarcie przez powoda z firmą Grupa (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowy zlecenia przewidującej wykonywanie przez powoda czynności polegających na ochranianiu stanowiło obejście przepisów kodeksu pracy o czasie pracy.

Zdaniem Sądu umowa zlecenia zawarta z tymże podmiotem- tj. Grupą (...) sp. z o.o. została zawarta wyłącznie w celu wypłaty na rzecz powoda wynagrodzenia z dwóch różnych umów, co zmierzało do przyznania pozwanemu wymiernych korzyści w postaci oszczędności finansowych.

Kwestia zawierania dodatkowych umów zlecenia, których drugą stroną – oprócz pracownika – są jednostki ze sobą powiązane - wielokrotnie była przedmiotem rozważań orzecznictwa (vide: wyroki Sądu Najwyższego z 05.11.2013r., II PK 50/13, OSNP 2014/9/129, LEX Nr 140889, wyrok SN z dn. 01.04.2014r., I PK 241/13, LEX nr 1455193).

Mając na uwadze okoliczności sprawy, w ocenie Sądu umowa zlecenia jaka została zawarta pomiędzy powodem a Grupą (...) sp. z o.o. nie zrodziła trwałego stosunku obligacyjnego przez sam fakt jej podpisania, bowiem nie była realizowana, a więc nie były wykonywane ani obowiązki zleceniodawcy, ani na rzecz owego zleceniodawcy obowiązki zleceniobiorcy, a praca, o której mowa w umowie zlecenia (jej przedmiot) była realizowana w ramach stosunku pracy nawiązanego z innym podmiotem. W takim wypadku nie było potrzeby weryfikowania umowy zlecenia zawartej z odrębnym podmiotem z punktu widzenia jej skuteczności (ważności). Pracę swoją powód de facto wykonywał stale pod kierunkiem i na zlecenie podmiotu będącego pracodawcą – spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w K., który to podmiot oceniał jego pracę jak i też stale pełnił funkcje kierownicze i nadzorcze wobec powoda.

Przedmiotowa umowa zlecenia łącząca powoda z grupą (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. została przez Sąd oceniona, jako stosunek pracy, skoro powód stale wykonywał tę samą pracę zlecaną przez jeden podmiot będący pracodawcą, przy jednakowej organizacji pracy i osobie pracę tę nadzorującej. Taki faktyczny układ stosunków zatrudnienia wskazuje, że praca stale jest wykonywana na rzecz jednego podmiotu (pracodawcy), a zawarta umowa zlecenia nie jest wypełniana konkretną treścią, ale jej charakter pozostaje ramowy.

Dokonując takiej oceny zawartej pomiędzy powodem a Grupą S. (...) umowy zlecenia, Sąd kierował się poglądami wyrażonymi przez Sąd Najwyższy w orzeczeniach z dnia 1 kwietnia 2014 roku, sygn. akt I PK 241/13 (opubl. Lex nr 1455193) oraz z dnia 5 listopada 2013 roku, sygn akt II PK 50/13 (opubl. Lex nr 1408889).

Skoro wszystkie czynności kierownicze oraz zależność, co do czasu, miejsca i sposobu wykonywania pracy de facto nastąpiły w ramach więzi między podmiotem będącym pracodawcą i jego pracownikiem, to taka więź musi być oceniona jako stosunek pracy a nie zlecenia. Stwierdzenie braku skutków z umowy zlecenia zawartej pomiędzy powodem a Grupą (...) sp. z o.o. może odbyć się również w sprawie prowadzonej przeciwko tylko pracodawcy, czyli w sprawie przeciwko pozwanej spółce (...) sp. z o.o. z siedzibą w K.. Taki pogląd wyraził Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 18 lutego 2015 roku, sygn. akt I PK 170/14, opubl. Lex nr 1806475.

W świetle powyższych rozważań w ocenie Sądu, obowiązki rzekomo wykonywane na rzecz dwóch podmiotów przez powoda K. W. (1), były obowiązkami realizowanymi w ramach jednego stosunku pracy, z punktu widzenia art. 22 § 1 i § 1 ¹ kp. Praca ta była bowiem świadczona w warunkach określonych w art. 22 § 1 kp, co już wykazywano pod jednym kierownictwem i tożsamymi obowiązkami. Dlatego też należało potraktować pozwanego jako pracodawcę w zakresie wszystkich powierzonych powodowi czynności w toku sprawowania ochrony, uznać jego odpowiedzialność za prawidłowe wynagrodzenie za cały zaplanowany przez pozwanego czas pracy w zakresie tych czynności ochroniarskich.

Zgodnie z art. 22 § 1 k.p. przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Przy czym zatrudnienie w warunkach określonych w §1 jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy (art.22§1 ¹ k.p.). Jednocześnie nie jest dopuszczalne zastąpienie umowy o pracę umową cywilnoprawną przy zachowaniu warunków wykonywania pracy, określonych w § 1 (art.22§1 ² k.p.). Przepis §1 ¹ art.22 k.p. dotyczy zagadnienia, jakie znaczenie dla określenia charakteru umowy ma jej nazwa. Wynika z niego, że nazwa umowy (np. umowa zlecenia) nie ma decydującego znaczenia dla oceny, czy jest to umowa zlecenia. Zawsze należy uznać, że jest to stosunek pracy, jeżeli praca jest wykonywana w warunkach §1.

Podkreślić należy, iż w zakresie obowiązków powoda K. W. (1) w trakcie pracy na rzecz obu podmiotów było wykonywanie tożsamych zadań z zakresu ochrony. Bezsprzecznie materiał dowodowy potwierdził, iż nie było jakiejkolwiek możliwości rozróżnienia przez powoda pracy świadczonej na rzecz jednego, od pracy świadczonej na rzecz drugiego podmiotu. Co istotne również z punktu widzenia pozwanego takowe rozróżnienie nigdy nie następowało. Wyrazem czego było jedno miejsce pracy powoda, przełożeni, jedno umundurowanie i tożsame czynności faktyczne.

Wskazać należy, iż wystarczającego argumentu dla potwierdzenia odrębności obu umów nie może stanowić fakt odrębnych rozliczeń finansowych wynikających z obu umów, albowiem powyższe nie stanowi samo w sobie elementu różnicującego umowy. Powyższe stanowi jedynie zabieg finansowy ze strony pozwanego zmierzający do ograniczenia kosztów zatrudnienia pracowników. Poza powyższą okolicznością nie występują w sprawie żadne inne okoliczności przemawiające za odrębnością obu umów.

Zdaniem Sądu zawarcie przez powoda umowy zlecenia przewidującej wykonywanie przez niego czynności polegających na wykonywaniu tożsamych czynności co w ramach umowy o pracę z pozwanym stanowiło obejście przepisów z zakresu prawa pracy i zmierzało do zwolnienia pozwanego z odpowiedzialności finansowej względem powoda za wykonaną przez niego pracę w godzinach nadliczbowych i stworzenie jedynie „pozorności” świadczenia jej na rzecz innego podmiotu.

W ocenie Sądu umowę zlecenia należało uznać za umowę uzupełniającą w stosunku do zawartej przez strony umowy o pracę. Dokonując bowiem analizy przedmiotu każdej z umów Sąd doszedł do wniosku, że był on tożsamy zarówno w oparciu o umowę o pracę, jak i umowę zlecenia. Nie budzi bowiem żadnych wątpliwości Sądu okoliczność wykonywania przez powoda pracy tej samej, na tym samym stanowisku, przy użyciu tożsamych narzędzi niezbędnych do jej wykonywania stanowiących własność pozwanego, jak również niedokonywanie rozróżnienia w zakresie wykonywania jej na rzecz pozwanego, jak również na rzecz odrębnego podmiotu. Zauważyć należy, że przez cały czas, w jakim powód świadczył pracę dokonywał on wciąż tych samych czynności, na przypisanym mu obiekcie. Ponadto nie było żadnego czasowego rozgraniczenia pomiędzy pracą wykonywaną na rzecz pozwanego oraz na rzecz Grupa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W..

Wszystkie przywołane wyżej okoliczności jednoznacznie przemawiają zatem za twierdzeniem, że powód świadczył pracę wyłącznie na rzecz pozwanego i to na podstawie zawartej z nim umowy o pracę. Praca świadczona w oparciu o umowę cywilnoprawną przypadała poza okres ponad obowiązującą normę czasu pracy, co oznacza w konsekwencji, że praca ta była wykonywana przez powoda w godzinach nadliczbowych, z tytułu czego, co bezsprzecznie wynika z poczynionych ustaleń, powód nie otrzymał dodatkowego wynagrodzenia.

Po raz kolejny podkreślić należy, iż zawarcie z powodem dodatkowej umowy w postaci umowy zlecenia spowodowane było wyłącznie chęcią generowania przez pozwanego oszczędności, co miało następować wskutek wypłacania powodowi dwóch niezależnych wynagrodzeń w oparciu o dwie, odrębne podstawy.

Wobec powyższego na pozwanym pracodawcy ciążył obowiązek zapłaty powodowi wynagrodzenia za przepracowane nadgodziny w okresie objętym żądaniem.

Zgodnie z art.128 k.p. czasem pracy jest czas, w którym pracownik pozostaje w dyspozycji pracodawcy w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy. Czas pracy nie może przekraczać 8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym 4 miesięcy (art.129§1 k.p.).

W myśl art. 135 § 1 kp jeżeli jest to uzasadnione rodzajem pracy lub jej organizacją, może być stosowany system równoważnego czasu pracy, w którym jest dopuszczalne przedłużenie dobowego wymiaru czasu pracy, nie więcej jednak niż do 12 godzin, w okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym 1 miesiąca. Przedłużony dobowy wymiar czasu pracy jest równoważony krótszym dobowym wymiarem czasu pracy w niektórych dniach lub dniami wolnymi od pracy. W szczególnie uzasadnionych przypadkach okres rozliczeniowy, o którym mowa w § 1, może być przedłużony, nie więcej jednak niż do 3 miesięcy /§ 2/

Zgodnie z art. 137 k.p. do pracowników zatrudnionych przy pilnowaniu mienia lub ochronie osób, a także pracowników zakładowych straży pożarnych i zakładowych służb ratowniczych może być stosowany system równoważnego czasu pracy, w którym jest dopuszczalne przedłużenie dobowego wymiaru czasu pracy do 24 godzin, w okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym 1 miesiąca. Przepisy art. 135 § 2 i 3 oraz art. 136 § 2 stosuje się odpowiednio. Regulacja nie oznacza jednak przyzwolenia na notoryczne przekraczanie norm czasu pracy w skali tygodnia czy miesiąca.

W myśl art. 151 §1 k.p praca wykonywana ponad obowiązujące pracownika normy czasu pracy, a także praca wykonywana ponad przedłużony dobowy wymiar czasu pracy, wynikający z obowiązującego pracownika systemu i rozkładu czasu pracy, stanowi pracę w godzinach nadliczbowych.

Zgodnie z treścią art.151 ¹§1 i 2 k.p. za pracę w godzinach nadliczbowych, oprócz normalnego wynagrodzenia, przysługuje dodatek w wysokości 100% wynagrodzenia - za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w nocy, w niedziele i święta niebędące dla pracownika dniami pracy, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy, w dniu wolnym od pracy udzielonym pracownikowi w zamian za pracę w niedzielę lub w święto, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy, a 50 % wynagrodzenia - za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w każdym innym dniu niż określony w pkt 1. Dodatek w wysokości 100% przysługuje także za każdą godzinę pracy nadliczbowej z tytułu przekroczenia przeciętnej tygodniowej normy czasu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym, chyba że przekroczenie tej normy nastąpiło w wyniku pracy w godzinach nadliczbowych, za które pracownikowi przysługuje prawo do dodatku w wysokości określonej w określonej w § 1. Obowiązuje zasada jednorazowego liczenia godzin nadliczbowych, co oznacza, że w przypadku jednoczesnego przekroczenia normy dobowej i tygodniowej, w rozliczeniu godzin nadliczbowych raz policzonych, wynikających z przekroczenia norm dobowych, nie uwzględnia się ich przy liczeniu godzin nadliczbowych wynikających z przekroczenia przeciętnej tygodniowej normy czasu pracy.

Odnośnie roszczenia o dodatki za pracę w godzinach nadliczbowych należy wskazać, że w wyroku z dnia 19 grudnia 2013 Sąd Najwyższy w sprawie II PK 70/13 /LEX nr 1424850/ zajął stanowisko, iż: „W postępowaniu z powództwa pracownika o wynagrodzenie za godziny nadliczbowe obowiązuje ogólna reguła procesu, że powód powinien udowodnić słuszność swych twierdzeń w zakresie zgłoszonego żądania, z tą jedynie modyfikacją, iż niewywiązywanie się przez pracodawcę z obowiązku rzetelnego prowadzenia ewidencji czasu pracy powoduje dla niego niekorzystne skutki procesowe wówczas, gdy pracownik udowodni swoje twierdzenia przy pomocy innych środków dowodowych niż dokumentacja dotycząca czasu pracy. Pracownik może powoływać wszelkie dowody na wykazanie zasadności swego roszczenia, w tym posiadające mniejszą moc dowodową niż dokumenty dotyczące czasu pracy, a więc na przykład dowody osobowe, z których prima facie (z wykorzystaniem domniemań faktycznych - art. 231 k.p.c.) może wynikać liczba przepracowanych godzin nadliczbowych. Wyrażonej w art. 6 k.c. reguły rozkładu ciężaru dowodu nie można rozumieć w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, obowiązek dowodzenia wszelkich faktów o zasadniczym dla rozstrzygnięcia sporu znaczeniu spoczywa na stronie powodowej. Jeżeli powód wykazał wystąpienie faktów przemawiających za słusznością dochodzonego roszczenia, wówczas to pozwanego obarcza ciężar udowodnienia ekscepcji i okoliczności uzasadniających jego zdaniem oddalenie powództwa. W sytuacji, kiedy nie ma sporu co do tego, że praca w ponadnormatywnym czasie pracy była wykonywana oraz ilości przepracowanych nadgodzin, to na pracodawcy spoczywa ciężar udowodnienia okoliczności uzasadniających brak podstaw do wypłaty wynagrodzenia za te nadgodziny. Jeśli co zasady wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych nie przysługuje pracownikowi wymienionemu w art. 151 ⁴ § 1 k.p., to na takim pracowniku spoczywa ciężar dowodu w zakresie wykazania wadliwej organizacji pracy przez pracodawcę, wymuszającej konieczność wykonywania pracy w nadgodzinach. Jest to bowiem okoliczność, z której pracownik wywodzi prawo do wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych.”

W rozpoznawanej sprawie, zdaniem sądu, powód K. W. (1) reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wykazał fakt oraz ilość godzin nadliczbowych świadczonych w spornym okresie na rzecz pozwanej spółki, która nie uwolniła się od odpowiedzialności przy zastosowaniu powoływanych powyżej reguł dowodowych.

W zakresie ustalenia wysokości należnego powodowi K. W. (1) wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych Sąd miał na uwadze wyliczenie powyższych należności zawarte w treści opinii biegłej sądowej D. W., która obliczyła czas pracy powoda w godzinach nadliczbowych i wynagrodzenie za pracę w tych godzinach przy przyjęciu stawki z umowy o pracę w okresie rozliczeniowym obowiązującym u pozwanej oraz w oparciu o zestawienie grafików.

Pełnomocnik pozwanego zakwestionował powyższa opinię, jednak ostatecznie po jej pisemnym uzupełnieniu pełnomocnik pozwanego dalej już jej nie kwestionował oraz nie podnosił żadnych zarzutów.

Wskazać również należy, iż pełnomocnik pozwanego wnosił o zaliczenie na poczet wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych wynagrodzenia, jakie powód otrzymał z umowy zlecenia.

Odnosząc się do tego zagadnienia, Sąd stoi na stanowisku, że brak jest podstaw do ewentualnego zaliczenia na poczet wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych wynagrodzenia z tytułu umowy zlecenia. Już bowiem z wyroku z dnia 13 marca 2012 roku ( II PK 170/11, opubl. L.) Sąd Najwyższy wskazał, że „pracodawca jest tylko jeden, a wynagrodzenie za pracę jest świadczeniem niepodzielnym i nie może być wypłacone przez inny podmiot, tym bardziej, iż było wypłacone w ramach zupełnie innej causy świadczenia. To są już wewnętrzne rozliczenia między spółkami zależnymi, w ramach wzajemnych umów, czy też wielostronnych umów z klientami, działały one bowiem w celu uzyskania wspólnego interesu biznesowego. W tym zakresie niemożliwym byłoby ewentualne potrącenie otrzymanego przez powoda wynagrodzenia z tytułu umowy zlecenia. W zatrudnieniu pracowniczym nie stosuje się regulacji prawa cywilnego, gdy jest samodzielnie uregulowane przepisami prawa pracy (art. 300 k.p.). Pracodawcą pracownika jest tylko jeden podmiot określony w art. 3 kp. Świadczenie pracodawcy, w tym wynagrodzenia za pracę w stosunku pracy nie może być zatem uznane za świadczenie podzielne w rozumieniu art. 380 § 2 kc, gdyż w zatrudnieniu pracowniczym po stronie zatrudniającego nie występuje wielość pracodawców jako dłużników.

Jednakże w orzeczeniu tym Sąd Najwyższy wskazał, że te inne podmioty , które mogą wypłacić pracownikowi wynagrodzenia za pracę należy rozpatrywać poprzez jedynie takie podmioty jak spółka prawa cywilnego i jej wspólnicy oraz w przypadku śmierci pracodawcy i wówczas jego spadkobierców. W takich wypadkach Sąd Najwyższy dopuszcza możliwość spełnienia świadczenia polegającego na wypłacie wynagrodzenia za pracę pracownikowi przez inny podmiot niż stricte pracodawca. Z takimi sytuacjami w niniejszej sprawie nie mamy jednak do czynienia.

W dalszej części tego uzasadnienia Sąd Najwyższy wskazał, że nie jest dopuszczalne aby pracownik miał dwóch pracodawców oraz że pracodawcą mogą być jednocześnie dwa podmioty, bowiem pracodawca jest zawsze jeden. Przepisy prawa zobowiązań o wielości podmiotów po jednej stronie zobowiązania (wielości dłużników) nie przenoszą się wprost do stosunku pracy, który uregulowany jest samodzielnie (art. 300 kp). Zgodnie z art. 3 kp pracodawca w stosunku pracy jest jeden. Konsekwentnie jeden jest regulamin pracy, regulamin wynagrodzenia, jedno kierownictwo pracodawcy, ryzyko osobowe etc. Te elementy pracowniczego zatrudnienia nie są dzielone na inne podmioty po stronie pracodawcy. Innymi słowy rozkład czasu pracy jest jeden, niezależnie czy po stronie pracodawcy występują wspólnicy czy spadkobiercy lub inne podmioty (współwłaściciele, małżonkowie).

Podobne stanowisko w tej kwestii zajął SN w wyroku z dnia 13 marca 2014 roku w sprawie I PK 157/13 (Lex nr 1496276), w którym rozważano kwestię ewentualnego zaliczenia wypłaconego wynagrodzenia przez innych podmiot na rzecz wynagrodzenia należnego od pracodawcy na gruncie art. 356 k.c.

W orzeczeniu tym Sąd Najwyższym po szczegółowej analizie obowiązujących przepisów wskazał, że szczególna właściwość stosunku prawnego łączącego pracownika z pracodawcą zakłada osobiste spełnianie świadczenia przez pracownika (w postaci wykonywania pracy określonego rodzaju - art. 22 § 1 k.p.) oraz stanowiące jego odzwierciedlenie osobiste spełnianie przez pracodawcę z kolei jego świadczenia (w postaci wypłacania wynagrodzenia - art. 22 § 1 k.p.). Szczególna ochrona wynagrodzenia za pracę wyklucza możliwość stosowania przepisów Kodeksu cywilnego o spełnieniu świadczenia w postaci wynagrodzenia za pracę przez inną osobę niż pracodawca. Pracodawca ma nie tylko obowiązek wypłacenia pracownikowi wynagrodzenia za pracę (art. 22 § 1 kp). Spoczywa na nim także - jako na płatniku - obowiązek obliczenia i odprowadzenia składek na ubezpieczenia społeczne oraz zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych (art. 87 § 1 kp). Może zlecić spełnianie tego świadczenia tylko w swoim imieniu i ze skutkiem dla siebie (na zasadzie udzielenia pełnomocnictwa). W dalszej części tego orzeczenia Sąd Najwyższy wskazał, że możliwość spełnienia świadczenia przez osobę trzecią nie ma jednak zastosowania do wynagrodzenia za pracę. Możliwość stosowania art. 518 k.c. do wierzytelności pracownika z tytułu wynagrodzenia za pracę jest kontrowersyjna ze względu na zakaz dokonywania w stosunku do wynagrodzenia potrąceń (odliczeń) innych niż wynikające z art. 87 kp. Spełnienie świadczenia przez osobę trzecią może rodzić poważne komplikacje we wzajemnych relacjach trzech podmiotów: wierzyciela (pracownika), dłużnika (pracodawcy) i osoby trzeciej. W połączeniu z zakazem zrzekania się wynagrodzenia za pracę (art. 84 kp), ograniczeniem możliwości dokonywania potrąceń z wynagrodzenia (art.87 i nast. kp) i obowiązkami pracodawcy dotyczącymi wypłacania wynagrodzenia za pracę (art. 85 i 86 kp) należy przyjąć, że art. 356 § 2 kc nie może mieć zastosowania do wynagrodzenia za pracę należnego pracownikowi zatrudnionemu na podstawie umowy o pracę.

Mając na uwadze powyższe orzeczenia Sądu Najwyższego, Sąd rozpoznający sprawę nie uznał za zasadne, aby od wyliczeń biegłej dotyczących wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych odjąć wynagrodzenie wypłacone powodowi K. W. (1) przez podmiot trzeci tj. Grupę (...) sp. z o.o. w W.. Sąd, co prawda dopuścił w tym zakresie dowód z opinii biegłej, ale ostatecznie w orzeczeniu kończącym, opinia w tym zakresie nie stanowiła podstawy rozstrzygnięcia.

Przeciwko takiemu odliczeniu przemawiają również już zupełnie zasady współżycia społecznego w tym wykorzystywania przez pracodawcę swojej silniejszej pozycji nad pracownikiem. Wskazać należy, iż zawarcie umowy zlecenia i wypłata wynagrodzenia na podstawie tej umowy była dla powoda niekorzystna również w innych aspektach, bowiem pozbawiała go w niektórych sytuacjach wyższych świadczeń. Pozwany pracodawca bowiem, wypłacając wynagrodzenie chorobowe a następnie ZUS zasiłek choroby, przy obliczaniu jego wysokości, nie uwzględniali tego dodatkowego wynagrodzenia z umowy zlecenia, które de facto winno być potraktowane jako wynagrodzenia za godziny nadliczbowe. Również przy wyliczaniu wysokości wynagrodzenia za czas urlopu powoda, również ono nie było brane pod uwagę. Jak wynika ze złożonych PIT-ów 11 z Grupy S. (...), od otrzymanego wynagrodzenia nie była odprowadza składka na ubezpieczenie chorobowe, która w takiej sytuacji jest dobrowolna na podstawie 11 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2016r. poz. 963) zgodnie z którym dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu podlegają na swój wniosek osoby objęte obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi, wymienione m.in. w art. 6 ust. 1 pkt, 4 – osoby wykonujące pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia (…). . W przypadku więc korzystania przez powoda K. W. (1) ze zwolnienia lekarskiego, do obliczenia świadczeń z tym związanych, powód ani z Grupy S. (...) ani od swojego pracodawcy nie otrzymywałby żadnych świadczeń uwzględniających te zarobki.

Z powyższych względów, Sąd orzekł jak w punkcie 1 wyroku zasadzając od pozwanego pracodawcy na rzec powoda K. W. (1) kwotę 13.333,66 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 15 września 2015r. do dnia 31.12. (...). oraz odsetkami za opóźnienie od dnia 01.01.2016r. do dnia zapłaty, oddalając powództwo w pozostałym zakresie jako niezasadne.

O należnych odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc w zw. z art. 300 k.p. od dnia doręczenia odpisu pozwu powództwa tj. od dnia 15 września 2015 roku. Sąd zasądził od dnia 15.09.2015r. do 31 grudnia 2015 r. odsetki ustawowe od zasądzonej kwoty w wysokości określonej na podstawie poprzedniego brzmienia Kodeksu cywilnego z uwagi na treść art. 56 ustawy z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw stanowiącego, że do odsetek należnych za okres kończący się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.

Ponieważ, w piśmie procesowym z dnia 02.08.2017r., pełnomocnik powoda cofnął powództwo, co do kwoty 2.288,75 złotych wraz ze zrzeczeniem się roszczenia, przeto z powyższych względów, Sąd na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. orzekł jak w punkcie II wyroku.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia punktu IV wyroku stanowił przepis art. 477 ² § 1 k.p.c. zgodnie, z którym sąd zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia o kosztach, o których mowa w punkcie V wyroku stanowił natomiast przepis art. 100 k.p.c., który przewiduje zasadę stosunkowego rozliczenia kosztów. Polega ona na rozłożeniu kosztów miedzy stronami odpowiednio do wysokości, w jakiej zostały poniesione oraz stosownie do wyniku sprawy tj. stopnia uwzględnienia i nieuwzględnienia żądań.

Z porównania łącznej kwoty dochodzonej przez powoda K. W. (1) w niniejszej sprawie z kwotą zasądzoną wynika, iż powód wygrał sprawę w 70%. Łącznie koszty postępowania w sprawie wyniosły 3.600,00 zł, a złożyły się na nie:

  - po stronie powoda: wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1.800,00 zł ustalone na podstawie § 11 ust.1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163 poz. 1349 z póź. zmianami),

  - po stronie pozwanego: wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1.800,00 zł ustalone na podstawie § 11 ust.1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163 poz. 1349 z póź. zmianami).

  Ponieważ powód K. W. (2) poniósł koszty w wysokości 1.800,00 zł, a powinien je ponieść w kwocie 1.080,00 zł (30% x 3.600,00 zł), to zgodnie z treścią art. 100 k.p.c. pozwany powinien mu zwrócić kwotę 720.00 złotych tytułem zwrotu poniesionych kosztów procesu (1.800,00 zł – 1.080,00 złotych).

Mając na uwadze zasadę stosunkowego rozliczenia kosztów oraz przepis art. ust.1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 623) Sąd orzekł jak w punkcie VI wyroku, nakazując pobrać na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. od pozwanego kwotę 664.00 zł tytułem nieuiszczonej opłaty sądowej od uwzględnionej części powództwa oraz kwotę 763.00 zł tytułem wydatków od uwzględnionej części powództwa.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia punktu VIII wyroku stanowił przepis art. 80 ustęp 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 623).

Z tych wszystkich względów, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

^{Z/. odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć peln. stron;}