Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Naczelnik (...) Skarbowego w O. oskarżył A. G. (1) o to, że:

będąc Prezesem Zarządu, tj. osobą odpowiedzialną za sprawy gospodarcze i (...) sp. z o.o. z siedzibą w O., poprzez swoje działanie polegające na zawarciu umowy o dzierżawę powierzchni w lokalu oznaczonym jako (...) mieszczącym się przy ulicy (...) w B. celem organizowania w nim gier na automacie, w dniu 26 września 2016 r. urządzała bez wymaganego zezwolenia i w miejscu do tego nie przeznaczonym, tj. w ww. lokalu gry na automacie o nazwie „. (...) NR (...), naruszając dyspozycję określoną w art. 6 ust. 1 art. 14 ust. 1 oraz w art. 23a ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (j. t. Dz. U. 2016, poz. 471)

tj. o czyn z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżona A. G. (1) pełniła funkcję Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o. w O.. W dniu 25 sierpnia 2016 r. występując w imieniu (...) Sp. z o.o. w O., działającej jako dzierżawca, podpisała umowę dzierżawy powierzchni z E. R., która to umowa dotyczyła wydzierżawienia przez E. R. części powierzchni w lokalu (...) przy ul. (...) w B.. W umowie określono, że celem dzierżawy jest umieszczenie urządzeń do konkursów wiedzy powszechnej – quizomatów. Na podstawie tej umowy do wskazanego lokalu wstawiono urządzenie A. G. (2) oznaczonego numerem (...).

W dniu 26 września 2016 r. na podstawie upoważnienia Naczelnika Urzędu C. w O. funkcjonariusze Urzędu Celnego w O. Oddziału Celnego w E. B. W., L. G., D. B. i A. C. przeprowadzili kontrolę w lokalu (...) przy ul. (...) w B. w zakresie urządzania i prowadzenia gier hazardowych. Podczas kontroli ujawniono w lokalu podłączone do prądu urządzenie A. G. (2) nr (...), którego dysponentem był (...) Sp. z o.o. w O.. Przeprowadzony przez funkcjonariuszy eksperyment procesowy na automacie wykazał, że urządzenie do gier było automatem do gier w rozumieniu ustawy o grach hazardowych i eksploatowane było niezgodnie z ustawą. Po otworzeniu urządzenia stwierdzono w wewnątrz urządzenia kwotę o łącznej wartości 1.400 zł. W trakcie kontroli ustalono ponadto, iż kontrolowany podmiot nie posiadał wymaganego zezwolenia lub koncesji na prowadzenie tego typu gier, w związku z czym urządzenie zatrzymano jako dowód w sprawie.

Oskarżona A. G. (1) w chwili orzekania miała 37 lat. Posiadała na utrzymaniu syna. Przed rezygnacją z funkcji Prezesa Zarządu, zarabiała w firmie (...) z/s w O. około 20.000 zł netto miesięcznie. Miała również dwa mieszkania własnościowe i samochód marki V. (...). Jak wynikało z informacji z K. w 2017 roku (k. 469 - 470) w stosunku do A. G. (1) w Polsce zapadło w różnych sądach rejonowych 7 wyroków skazujących za czyny z art. 107 § 1 kks, przy czym każdorazowo orzekano wobec niej karę grzywny.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonej A. G. (1) k. 152 – 152v.; zeznania świadków: J. N. k. 8v. – 9, k. 446 – 446v.; E. R. k. 120v. – 121, k. 465v.; B. W. k. 51v. – 52, k. 446v. – 447v.; R. F. k. 219 – 221, k. 452v. – 453v.; P. K. k. 472v. – 473v.; B. Ż. k. 206v., k. 447v. – 448; protokół z przebiegu przeprowadzenia w drodze eksperymentu procesowego doświadczenia odtworzenia przebiegu gry na automacie wraz z płytą DVD k. 11-15; protokół przeszukania k. 16-18; protokół oględzin automatu do gier ze zdjęciami k. 20-24; opinia dla automatów (...) k. 75-81; opinia biegłego sądowego mgr inż. R. R. dot. urządzenia typu (...) k. 83-86; ramowa umowa dzierżawy powierzchni z dnia 25.08.2016 r. zawartej pomiędzy (...) Sp. z o.o. a E. R. Usługi (...) k. 101-102; opinia automatu do gier sporządzona przez biegłego sądowego k. 106-116; faktura za sierpień, wrzesień i październik 2016 r. za wynajem powierzchni po urządzenia do konkursów wiedzy powszechnej k. 142-144; raport (...) ul. (...), B. k. 201; informacja na temat dozwolonej liczby kasyn gry w województwach ustalone przez Ministerstwa Finansów k. 201a – 201c; informacja z K. k. 211; wydruk z Ewidencji Spraw Karnych Skarbowych A. G. (1) k. 212; Pisma Izby Celnej w O. do A. G. (1) Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o. z 14.11.2016 r. – k. 214-216; decyzja Ministra (...) i Finansów wydana wobec (...) Sp. z o.o. z 30.12.2016 r. w temacie (...) k. 231-234; wniosek z analizy dokumentów dotyczących powiązań A. G. (1) z podmiotami działającymi w sferze gier hazardowych – k. 236-254; postanowienie w przedmiocie oddalenia wniosku dowodowego k. 256; odpis wyroku SO w Katowicach w sprawie XXIII Ka 438/17 wraz z uzasadnieniem k. 307-312; odpis wyroku SR w Łomży w sprawie VII K 31/17 wraz z uzasadnieniem k. 313-317; kopia decyzji Ministra (...) k. 318-322, 323-326; dokumenty złożone przez obrońcę oskarżonej wraz z wnioskiem dowodowym k. 334-444, 457-463; informacja z K. k. 468-470; odpis wyroku SR w Bytomiu w sprawie II K 468/17k. 481-482; odpis wyroku SR w Tychach w sprawie II K 203/17 k. 484-485; opis wyroku SR w Radzyniu Podlaskim w sprawie IIK 480/17 i II K 363/17 k. 487, 488; odpis wyroku SR w Łomży w sprawie II K 163/17 wraz z uzasadnieniem k. 490-493; kopia opinii biegłego k. 493-507; opis wyroku SR w Zambrowie w sprawie II K 91/17 wraz z uzasadnieniem k. 511-513; odpis wyroku SO w Łomży w sprawie II Ka 275/17 k. 514; zarzuty oskarżyciela publicznego do opinii biegłego informatyka wraz z kopią instrukcji, wypłaty punktów z banku k. 519-521, dane oskarżonej A. G. (1) k. 151 – 151v., k. 261)

Oskarżona A. G. (1) konsekwentnie nie przyznawała się do popełnienia zarzuconego jej czynu. Na rozprawie sądowej nie stawiła się i nie prała udziału w postępowaniu. W postępowaniu przygotowawczym wyjaśniła zaś, że sprawa dotyczyła Q. o nazwie A. Q.. Urządzenia tego typu, które zostało zatrzymane przez funkcjonariuszy celnych, przed wprowadzeniem na rynek zostały zweryfikowane przez programistów i informatyków producenta jako nie mieszczące się w katalogu gier na automatach według ustawy o grach hazardowych. Uczestniczenie w konkursie wiedzy, oferowanym przez urządzenie, wymagało zaakceptowania regulaminu, a następnie odpowiedzi na pytania o różnej wartości adekwatnej do stopnia trudności pytań, przy czym uczestnik w każdej chwili mógł się konkursu wycofać. Uzyskanie nagrody zależało wyłącznie od wiedzy uczestnika, a nie od przypadku, zaś zastosowana wizualizacja w postaci obrazów wykorzystywanych w automatach do gier hazardowych miała charakter wyłącznie marketingowy nie wpływający na wynik konkursu. Nadto, przed wprowadzeniem na rynek uzyskano pozytywną opinię techniczną jednostki upoważnionej przez Ministra Finansów dla urządzenia identycznego jak zatrzymane. Wyjaśniła także, że na jej zlecenie uzyskano również opinię (...) w przedmiocie prawnej oceny konkursu wiedzy powszechnej, która potwierdziła inny niż losowy, charakter konkursu, oparty na wiedzy. W jej ocenie opinia była aktualna także w odniesieniu do zatrzymanego w sprawie urządzenia. Nadmieniła poza tym, że w dniu 24 listopada 2016 r. właściciel oprogramowania złożył wniosek do Ministra Finansów o wydanie decyzji i stwierdzenie, czy konkurs był grą hazardową w rozumieniu ustawy o grach hazardowych, przy czym w dniu 28 września 2016 r. podobne postępowanie zostało z urzędu wszczęte przez Ministerstwo Finansów. Podobieństwo quizomatu do urządzeń hazardowych służyło jedynie celom marketingowym. Wiele firm funkcjonujących na rynku polskim robiło podobnie.

(vide wyjaśnienia oskarżonej A. G. (1) k. 152 – 152v.)

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonej A. G. (1) nie przyznającej się do popełnienia zarzucanego jej czynu nie zasługiwały na aprobatę. Nie znajdowały one bowiem potwierdzenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym oraz były sprzeczne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Stan faktyczny ustalony w sprawie był w zasadzie bezsporny. Oskarżona nie kwestionowała bowiem w toku postępowania, że zarządzała spółką prowadzącą działalność gospodarczą związaną z urządzeniem gier typu quiz wiedzy na automatach, a w tym i na automacie zabezpieczonym w niniejszej sprawie. W tym celu m.in. w dniu 26 września 2016 r. pełniąc funkcję Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o. w O., urządzała takie gry na automacie do gier w lokalu (...) przy ul. (...) w B.. Odbywało się to poza kasynem gry, bez stosownego zezwolenia i koncesji, poprzez wcześniejsze zawarcie umowy dzierżawy z E. R.. Potwierdzały to zeznania funkcjonariusza celnego B. W. (vide k. 51v. – 52, k. 446v. – 447v.), pracownicy obecnej w lokalu w dniu kontroli J. N. (vide k. 8v. – 9, k. 446 – 446v.), właścicielki lokalu E. R. (vide k. 120v. – 121, k. 465v.) oraz częściowo wyjaśnienia samej oskarżonej.

Poza sporem w niniejszej sprawie było także, iż zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa w dniu objętym zarzutem zabronione były gry z elementem losowym o charakterze komercyjnym na automatach do gier. Oskarżona miała tego świadomość, o czym świadczyły także jej wyjaśnienia.

Sporną kwestią było natomiast, czy zabezpieczony automat do gier umożliwiał rozgrywanie gier mających charakter losowy o wygrane pieniężne lub o wygrane rzeczowe, w których uzyskane wygrane punktowe pozwalały na rozpoczęcie nowej gry lub jej przedłużenie bez konieczności wpłaty stawki za udział w grze, czy też jak twierdziła oskarżona dawały uczestnikom możliwość udziału w konkursie o charakterze intelektualnym „wiedzowym”, a zatem pozostającym poza zakresem objętym ustawą o grach hazardowych.

Przepis zawarty w art. 107 § 1 kks penalizuje nielegalne urządzanie lub prowadzenie gier hazardowych. Naruszając porządek prawny w zakresie urządzania i prowadzenia gier hazardowych, sprawca godzi w interes finansów publicznych oraz monopol państwa w tej sferze. Zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości i gier na automatach może być prowadzona po uzyskaniu koncesji na kasyno gry, z kolei w myśl art. 14. ust. 1 urządzanie gier cylindrycznych, gier w karty, w tym turniejów gry w pokera, gier w kości oraz gier na automatach jest dozwolone wyłącznie w kasynach gier na zasadach i warunkach określonych w zatwierdzonym regulaminie i udzielonej koncesji lub udzielonym zezwoleniu, a także wynikających z przepisów ustawy. Nadto, stosownie do treści art. 23a ust. 1 automaty do gier, urządzenia losujące i urządzenia do gier mogą być eksploatowane przez podmioty posiadające koncesję lub zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych lub gier na automatach oraz przez podmioty wykonujące monopol państwa, po ich zarejestrowaniu przez naczelnika urzędu celno-skarbowego. W art. 2 ust. 3 ustawy wskazano przy tym, iż grami na automatach są gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych oraz gry odpowiadające zasadom gier na automatach urządzane przez sieć Internet o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości. Artykuł 3 ustawy wyraźnie stanowi, że urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych, gier w karty i gier na automatach jest dozwolone na podstawie właściwej koncesji, zezwolenia lub dokonanego zgłoszenia. Prowadzenie zaś działalności w zakresie gier liczbowych, loterii pieniężnych, gry telebingo oraz gier na automatach poza kasynem gry stanowi monopol państwa.

Jak wynika z powyższego kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy miała zatem wykładnia wyżej przytoczonego art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych i to w zakresie istnienia elementu losowości w prowadzonych na automatach grach, gdyż sam fakt prowadzenia gier na urządzeniach elektronicznych, a także uzyskiwania w nich wygranych pieniężnych czy rzeczowych, był nie kwestionowany przez oskarżoną i potwierdzony złożonymi przez nią opiniami. Dlatego też ustalenia biegłego z zakresu mechaniki technicznej, ogólnej budowy i eksploatacji maszyn, teorii maszyn i mechanizmów i techniki komputerowej w tym zakresie nie miały większego znaczenia w sprawie, albowiem potwierdziły okoliczności niesporne (vide k. 106 - 117). Z kolei pozostałe ustalenia tegoż biegłego z racji braku możliwości zweryfikowania przez niego działania urządzenia po odłączeniu go od Internetu przez zabezpieczających automaty funkcjonariuszy celnych stanowiły wyłącznie opis eksperymentu dokonanego przez funkcjonariusza celnego pod kątem zgodności z ustawą o grach hazardowych, do czego zdaniem sądu nie są potrzebne wiadomości specjalne. Z resztą już na wstępie opinii wyjaśniono, że wydano ją na podstawie analizy zapisu wideo gier zrealizowanych podczas zatrzymania urządzenia, szczegółowych badań źródłowych i porównawczych i własnej wiedzy.

Dokonując z kolei wykładni istnienia elementu losowości w grze oferowanej przez spółkę zarządzaną wówczas przez oskarżoną na podstawie zebranych w sprawie dowodów, a przede wszystkim wyników eksperymentu gier przeprowadzonych przez funkcjonariusza celnego oraz opisu oprogramowania konkursu wiedzy powszechnej dokonanego przez oskarżoną w wyjaśnieniach, jak i opisanego w złożonych przez nią opinii technicznej, opiniach prawnych oraz aktach notarialnych demonstrujących działanie konkursu, zdaniem sądu nie budziło wątpliwości, iż zarówno prowadzenie tej gry w zgodzie z regulaminem gry, jak i wbrew regulaminowi, cechował się takim stopniem przypadkowości, który jednoznacznie nakazywał uznać grę za losową.

Na wstępie należy zauważyć, że zarówno opinia techniczna Instytutu (...) w W. dotycząca podobnego oprogramowania (vide k. 158) jak i opinie prawne złożone przez oskarżoną, dotyczą działania oprogramowania zgodnego z wyświetlanym przez urządzenie regulaminem gry, pomijając możliwość prowadzenia tych gier w sposób sprzeczny z regulaminem, czyli całkowicie z pominięciem wiedzy, a ze zdaniem się grającego na wynik wizualizacji widocznej na ekranie monitora oraz końcową podpowiedź statystyczną do jednego pytania wyświetlonego po użyciu opcji zamiany pytań przeniesionych do banku na jedno pytanie. W taki właśnie sposób na zabezpieczonym urządzeniu przeprowadził swój eksperyment gry funkcjonariusz celny B. W., co szczegółowo zostało opisane w protokole kontroli. (vide k. 11 - 15) Należy zaznaczyć, że sam opisany przebieg gry, za wyjątkiem faktu, iż odbywał się bez zachowania wyświetlanego na urządzeniu regulaminu gry, nie był kwestionowany w wyjaśnieniach przez oskarżoną wskazującą, że znany jest jej z podobnych spraw. Wynik eksperymentu wykazał z kolei, że na urządzeniu istnieje możliwość urządzania gier o charakterze hazardowym, albowiem w eksperymencie funkcjonariusz celny pomijając odpowiedzi na pytania i przenosząc je do banku uzyskał wygrane punktowe skutkujące wzrostem wartości pola bank, a następnie po skorzystaniu z opcji zamiany wszystkich pytań na jedno pytanie o takiej samej wartości co dotychczas zgormadzone i następnie po skorzystaniu ze statystycznego wyniku podpowiedzi do tegoż jednego pytania (nie znając nawet treści tego pytania), uzyskał wzrost pola kredyt, a więc wygraną punktową. Wygrana ta mogła być przy tym albo wypłacona pieniężnie albo wykorzystana rzeczowo pozwalając kontynuować grę bez uiszczania kolejnej stawki. Wynik eksperymentu należało uznać zdaniem sądu za jednoznacznie wskazujący, że kontrolowane urządzenie to urządzenie elektroniczne, umożliwiające rozgrywanie gier o charakterze losowym, służące do celów komercyjnych, gdyż warunkiem uruchomienia gier było zasilenie automatu pieniędzmi, a wynik prowadzonych bez przestrzegania regulaminu gry nie był uzależniony od jakiejkolwiek wiedzy grającego. Dowód z eksperymentu przeprowadzonego na kontrolowanym urządzeniu miał przy tym najwyższy walor wiarygodności, gdyż dotyczył funkcjonowania automatu z chwili jego zatrzymania, co miało zasadnicze znaczenie w sytuacji, gdy oprogramowanie na którym działało urządzenie poprzez sieć Internet udostępniane było z zewnętrznego serwera przez spółkę oskarżonej. Sąd uznał go więc za miarodajny i wystarczający do dokonania ustaleń istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż w pełni odzwierciedlał on stan automatu i możliwości prowadzenia na nim gier o charakterze losowym, a nie np. wiedzowym.

Inne dowody, jak opinie sporządzone wyłącznie na podstawie dokumentacji charakteryzującej urządzenie i oprogramowanie, bez równoczesnego stwierdzenia na konkretnym automacie, jak opisane cechy mają do jego rzeczywistego funkcjonowania w konkretnych okolicznościach i w jaki sposób jest faktycznie (a nie teoretycznie) wykorzystywany, nie mają takiego charakteru jak eksperyment przeprowadzony na miejscu zatrzymania urządzenia.

Nadanie urządzeniu czy oprogramowaniu określonej nazwy sugerującej inne przeznaczenie (jak quiz wiedzy czy konkurs wiedzy powszechnej), a także fakt, że urządzenie może pełnić inne dozwolone funkcje czy oferować dozwolone gry, nie ma żadnego znaczenia w sytuacji, jeżeli zostało tak skonstruowane, że umożliwia jednocześnie prowadzenie gier z elementem losowym i gry te są rzeczywiście na nim przeprowadzane (a to wykazał funkcjonariusz celny podczas eksperymentu) – tak m.in. WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 02.02.2017 r. (...) SA (...). Wprowadzenie różnych elementów dodatkowych, np. wiedzy lub zręczności, mających stworzyć pozory braku losowości nie pozbawia gry charakteru losowego, jeżeli w konsekwencji wynik całej gry zależy od przypadku (tak NSA w wyr. z 27.10.1999 r., (...) SA (...), niepubl.; podobnie wyr. NSA z 6.12.1999 r., (...) SA (...), Biuletyn Skarbowy 2001, Nr 1, poz. 29). Dla oceny charakteru gry i zaliczenia jej do określonego rodzaju gier według katalogu ustawowego nie mają istotnego znaczenia uboczne elementy (zob. wyr. NSA z 3.9.1998 r., (...) SA 890/98, niepubl.). L. oznacza niemożność przewidzenia od początku przebiegu gry, której wynik zależy od przypadku. Chodzi o wynik całej gry (zob. wyr. NSA z 16.7.1999 r., (...) SA 841/99, niepubl.; zob. też wyr. WSA w Warszawie z 17.12.2010 r., (...) SA/Wa (...), L.).

Wracając do kwestii regulaminowego prowadzenia gry przez uczestnika należy zwrócić uwagę na wyjaśnienia oskarżonej, iż wizualizacje typowe dla gier hazardowych, a zastosowane w oferowanym przez urządzenie quzie, miały cele marketingowe. Tym samym oczywistym jest, iż wprowadzenie takowych miało za zadanie utrzymanie dotychczasowej klienteli korzystającej do czasu nowelizacji ustawy o grach hazardowych ze zwykłych losowych automatów hazardowych. Oczywistym jest też, że krąg tych osób nijak się miał do kręgu uczestników zainteresowanych konkursami o charakterze wiedzowym i oskarżona doskonale sobie z tego zdawała sprawę wykorzystując w oferowanych grach oprogramowanie konkursu wiedzy powszechnej. Tym samym zdaniem sądu nie mogło być żadnych wątpliwości, że zamiarem producenta oprogramowania oraz ostatecznie oskarżonej komercyjnie je wykorzystującej, było nie skłonienie uczestników gier do gry zgodnej z regulaminem, ale wręcz przeciwnie – zachęcenie ich do grania w sposób losowy, jak uczynił to funkcjonariusz celny podczas eksperymentu. Świadczyło o tym, bez żadnych wątpliwości, wprowadzenie do oprogramowania możliwości pomijania wszystkich pytań bez udzielania na nie odpowiedzi i późniejszej zamiany ich na jedno pytanie, do którego dodatkowo wyświetlana była podpowiedź o charakterze statystycznym sugerująca wprost prawidłową odpowiedź. Sam producent oprogramowania zauważył, że charakter wiedzowy konkursu przy takim jego skonstruowaniu miał charakter pozorny, gdyż do prowadzenia gry nie była konieczna żadna wiedza, a jedynie zdanie się na urządzenie. Urządzenie to nadto zgodnie z ustalonym algorytmem, a więc bez jakiejkolwiek możliwości ingerencji przez uczestnika, przydzielało przy tym wartość każdego pytania, a więc samo decydowało o nagrodzie. Algorytm wartości nagród jak podał świadek obrony P. K. był typowym liniowym algorytmem kongruentnym, a zatem generatorem liczb pseudolosowych. Jest to zatem generator, który po zastosowaniu odpowiednich zmiennych przez dostawcę oprogramowania, w zasadzie dla przeciętnego użytkownika jest nieodróżnialny od generatora liczb losowych stosowanego w typowych urządzeniach hazardowych. Przy takim prowadzeniu gry, osoba grająca zgodnie z regulaminem, a więc z użyciem wiedzy, wcale nie miała większych szans na wygraną niż ten grający losowo, a wręcz te szanse były niższe (uwzględniając dodatkowo błędy urządzenia co do kwalifikacji poprawnie udzielonej odpowiedzi). Nie sposób zatem obronić braku istotnego elementu losowego w prowadzonych przez oskarżoną grach. Jednostkowe reklamacje dotyczące błędnych podpowiedzi czy też równie jednostkowe spostrzeżenia co do takich poczynione przez testujących oprogramowanie P. K. o czym zeznał na rozprawie, nie zmieniały charakteru oprogramowania z jednej strony z racji wyjątkowości, a z drugiej braku świadomości takich u przeciętnego uczestnika gry. Reklamacje te mogły notabene potwierdzać zupełnie co innego niż sugerowała obrona, a mianowicie losowy charakter prowadzonych gier, skoro prawidłowe odpowiedzi na pytania kończyły się przegraną w grze.

Zamiar skłonienia uczestników do prowadzenia gier niezgodnie z regulaminem, a także losowy element gry prowadzonej zgodnie z regulaminem, widoczny był także w konstrukcji wartości punktowych za wygraną w pojedynczej grze prowadzonej regulaminowo. Stąd też także w regulaminowym prowadzeniu gry występował istotny element losowy, gdyż poza poprawną odpowiedzią niezbędne było trafienie w algorytmowo generowaną odpowiednią wartość punktową pytania, na które się odpowiadało. Pozbawiało to zatem typowo wiedzowego charakteru prowadzonej gry, eksponując jej element losowy. Do prowadzenia tego typu gier, zgodnie z ustawą o grach hazardowych, niezbędna zaś była koncesja, której oskarżona niewątpliwie nie posiadała. Pomimo tego zdecydowała się zainstalować urządzenia do gier w lokalu w B. na powierzchni wydzierżawionej przez spółkę, którą zarządzała i w imieniu której podpisywała umowy. Tym samym naruszyła wyżej wskazane reguły zawarte w art. 14 ust. 1, art. 6 ust. 1 i art. 23a ustawy o grach hazardowych.

Zdaniem Sądu oskarżona miała pełną świadomość, że urządzała gry na automatach wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych. Wskazywane przez obronę argumenty należało więc uznać jedynie za przyjętą linię obrony. Fakt posiadania korzystnej opinii jednostki uprawnionej przez Ministra Finansów dla podobnego oprogramowania, nie uchylał przy tym zawinienia, albowiem opinia taka jak wynika z treści ustawy stanowiła jedynie załącznik do wniosku na podstawie art. 2 ust. 6 ustawy o grach hazardowych o wydanie decyzji stwierdzającej czy gry lub zakłady są grami losowymi albo grami na automacie w rozumieniu ustawy. Z kolei o wydanie takiej decyzji oskarżona przed rozpoczęciem działalności nie występowała, pomimo, iż zdaniem sądu już samo użycie w oprogramowaniu wizualizacji charakterystycznej dla typowych gier hazardowych, jednoznacznie nakazywało wystąpienie z takim wnioskiem. Znamiennym jest, że wskazywanej jednostce uprawnionej Ministerstwo Finansów już w lipcu 2017 r. cofnęło stosowne uprawnienia. Zajmując się organizowaniem gier oskarżona musiała sobie zdawać sprawę, że prowadzenie gry na takim oprogramowaniu było możliwe tylko w formie kasyna gry i za zezwoleniem, a nie w formie podnajęcia niewielkiej powierzchni, na której ustawiono pojedynczy automat. Zachowanie oskarżonej z pewnością było w pełni przemyślane i świadome, a na jej korzyść w żadnym wypadku nie mogą świadczyć pojedyncze opinie prawne czy wybiórczo wybrane jednostkowe orzecznictwo. Dlatego też należało przyjąć, że oskarżona wiedząc o nielegalności prowadzonej działalności działa w zamiarze bezpośrednim.

Z uwagi na powyższe zgormadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy w pełni potwierdzał sprawstwo oskarżonej A. G. (1) i jej winę. Stąd też po dokonaniu subsumcji ustalonego stanu faktycznego pod przepisy ustawy karnej skarbowej, przypisał oskarżonej czyn z art. 107 § 1 kks. Zdaniem Sądu oskarżona swoim działaniem wyczerpała ustawowe znamiona tego przestępstwa skarbowego, gdyż w dniu 26 września 2016 r. w lokalu (...) przy ul. (...) w B., na automacie z oprogramowaniem konkursu wiedzy powszechnej, urządzała gry bez wymaganego zezwolenia poza kasynem gry i bez zarejestrowania automatu, czyli niezgodnie z przepisami art. 6, art. 14 i 23a ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych.

Sąd wymierzając karę za ten czyn kierował się dyrektywami określonymi w treści art. 13 § 1 kks, biorąc pod uwagę znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonej i jej winy, albowiem zostały narażone podstawowe interesy podatkowe Skarbu Państwa oraz ochrona porządku i zdrowia publicznego zagrożona niekontrolowanym rozwojem powszechnie dostępnych gier hazardowych. Jako okoliczności łagodzące wzięto pod uwagę z kolei dotychczasową niekaralność oskarżonej w dacie czynu. Kierując się powyższym Sąd wymierzył oskarżonej karę 100 stawek dziennych grzywny, uznając, że jest to kara, która spełni warunki prewencji ogólnej i szczególnej wobec oskarżonej oraz będzie adekwatna do stopnia jej winy i społecznej szkodliwości czynu.

Ustalając wartość jednej stawki dziennej zgodnie z art. 23 § 3 kks Sąd winien brać pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste i rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. Kierując się tymi dyrektywami wartość jednej stawki dziennej ustalono na kwotę 100 zł, biorąc pod uwagę sytuację majątkową oskarżonej oraz dotychczas osiągane przez nią dochody.

Obligatoryjny przepadek dowodów rzeczowych orzeczono na podstawie art. 44 § 2 kk w zw. z art. 30 § 5 kks, zgodnie z którym w wypadkach określonych w art. 107 § 1 – 3 kks orzeka się przepadek dokumentu lub urządzenia do gry losowej, gry na automacie lub zakładu wzajemnego, a także znajdujących się w nich środków pieniężnych oraz wygranych, które na podstawie tego dokumentu przypadają grającemu, a także środków uzyskanych ze sprzedaży udziału w grze lub wpłaconych stawek.

Na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 z póz. zm.) Sąd zasądził od oskarżonej A. G. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1000 (jednego tysiąca) złotych tytułem opłaty sądowej oraz obciążył ją pozostałymi kosztami sądowymi.

ZARZĄDZENIE

- (...)

- (...)

- (...)

(...)