Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 września 2017 roku

Sąd Rejonowy w Golubiu-Dobrzyniu II Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSR Izabela Bejger

Protokolant: st. sekr. sądowy Ewa Romanowska

w obecności oskarżyciela Przedstawiciela (...) w T. – A. O.

po rozpoznaniu w dniu 5 września 2017 roku

sprawy M. W.

syna P. i M. z d. K.

urodz. (...) w W.

oskarżonego o to, że: I. pełniąc obowiązki Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. urządzał w lokalu H. (...) 24H w G. (...), ul. (...), wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U Nr 201, poz. 1540 ze zm.), w okresie od 01.01.2015 r. do dnia 07.04.2015 r. gry na automacie do gier o nazwie A. (...), typ video, nr (...);

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks

II. pełniąc obowiązki Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. urządzał, w tym samym miejscu i czasie, wbrew przepisom ustawy dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U Nr 201, poz. 1540, ze zm.), w okresie od 01.01.2015 r. do dnia 07.04.2015 r. gry na automacie do gier o nazwie A. (...) III, typ video o numerze (...),

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks

ORZEKA:

I.  uznaje oskarżonego M. W. za winnego tego, że: pełniąc obowiązki Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. oraz Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. w okresie od dnia 01.01.2015 roku do dnia 07.04.2015 roku wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U Nr 201, poz. 1540 ze zm.) urządzał w lokalu H. (...) 24H w G. (...) ul. (...) gry na automacie do gier o nazwie A. (...), typ video, nr (...) ponadto urządzał gry na automacie do gier o nazwie A. (...) III, typ video o numerze (...), tj. przestępstwa z art. 107 § 1 kks w zw. z art. art. 9 § 3 kks i za to na mocy art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks w zw. z art. 23 § 1 i 3 kks wymierza mu karę wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki za równoważną kwocie 100 (stu) złotych;

II.  na mocy art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 1 kk w zw. z art. 20 § 2 kks wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata;

III.  na mocy art. 30 § 5 kks orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych, tj. automatów do gier:

- (...) H. (...) typ video nr (...) wraz z trzema kluczami do otwierania jego zamków;

- APOLLO G. typ video, nr (...) wraz z trzema kluczami do otwierania jego zamków;

- gotówki z automatów w kwocie 790,00 (siedemset dziewięćdziesiąt) złotych znajdujących się w magazynie (...) w T. pod pozycją (...) oraz na koncie sum depozytowych Izby Celnej w T.;

IV. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2.120 zł (dwóch tysięcy stu dwudziestu) złotych tytułem opłaty sądowej i obciąża go wydatkami poniesionymi w sprawie w wysokości 70 (siedemdziesięciu) złotych.

II K 95/16

UZASADNIENIE

W okresie objętym zarzutem w sprawie, tj. od 1 stycznia 2015 roku do 7 kwietnia 2015 roku M. W. pełnił funkcję prezesa zarządu spółek (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. oraz (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W., zajmujących się, między innymi, działalnością rozrywkową i rekreacyjną. W dniu 1 stycznia 2015 roku R. S. zawarł z D. R. umowę najmu lokalu usługowo-handlowego o nazwie H. (...) 24H znajdującego się w G. (...) przy ul. (...). Następnie D. R. podnajął lokal J. F., która zainstalowała w nim automat do gier o nazwie A. (...), typ video, nr (...) należący do (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. oraz automat do gier o nazwie A. (...) III, typ video o numerze (...) należący do (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.. Na urządzeniach tych w okresie od 1 stycznia 2015 roku do 7 kwietnia 2015 roku D. W., jako prezes spółek będących właścicielami automatów, urządzał gry wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych. Spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. oraz (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. nie posiadały koncesji albo zezwolenia na prowadzenie kasyna.

W dniu 7 kwietnia 2015 roku funkcjonariusze Referatu Dozoru Urzędu Celnego w T., przeszkoleni w zakresie kontroli hazardu, podczas przeprowadzonej kontroli w zakresie urządzania i prowadzenia gier hazardowych ustalili, że w pawilonie H. (...) 24H przy ul. (...) w G. (...), były urządzane gry na automatach: APOLLO G., typ video, nr (...) oraz (...) H. (...), typ video o numerze (...). Z przeprowadzonej kontroli został sporządzony protokół (k. 2-4v). W czasie kontroli przeprowadzono eksperyment procesowy na przedmiotowych automatach. Podczas kontroli ustalono przebieg gry na wyżej wymienionych urządzeniach. W czasie prowadzonych gier stwierdzono, iż gry mają charakter losowy w rozumieniu art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych. Ponadto ustalono, iż wypłaty wygranych pieniężnych z tytułu gier na automatach były realizowane bezpośrednio przez automaty jako równowartość punktów kredytowych zapisanych w ich pamięci elektronicznej. Do przeprowadzenia gry kontrolnej na automatach zostało użytych 4 monety po 5 złotych, należących do Urzędu Celnego w T.. W trakcie eksperymentu w automatach stwierdzono gotówkę w kwocie 790 złotych. W wyniku kontroli dokonano zajęcia tych urządzeń. Zatrzymane automaty nie posiadały poświadczenia rejestracji, a więc urządzanie gier następowało wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2014 roku o grach hazardowych (Dz. U. z 2009 Nr 201, poz. 1540). Ponadto kontrole wykazały, że w lokalach żadna firma nie posiada zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie urządzania gier na automatach.

Dowód:

- umowa najmu – k. 7-10,

- protokół kontroli z dnia 07.04.2015 roku wraz z płytą z nagraniem eksperymentu – k. 2-4, 6,

- upoważnienie do wykonania kontroli – k. 11,

- protokół zatrzymania rzeczy wraz ze spisem i opisem rzeczy – k. 12-13,

- protokół oględzin rzeczy – k. 14-14v,

- informacje z KRS – k. 30-32v, 51-53v,

- zeznania świadka – k. 1v zbioru (...),

- zeznania świadka J. W. – k. 4v zbioru (...).

Oskarżony M. W. – kawaler, ojciec jednego dziecka pozostającego na jego utrzymaniu, wykształcenie średnie, z zawodu mechanik samochodowy, pełniący funkcję prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T., osiągający z tego tytułu dochód w kwocie około 10.000 złotych, karany sądownie.

Dowód:

- karta karna- k – 90-90v,

- dane oskarżonego – k. 98.

Oskarżony M. W. przesłuchany w charakterze podejrzanego na etapie postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania (k. 81v-82). Pomimo prawidłowego zawiadomienia, nie stawił się na terminie rozprawy.

Jak wskazano powyżej, oskarżony poprzestał na deklaracji, w której nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Nie wyjaśnił na czym oparł swoje twierdzenie. Zarys linii obrony przedstawił natomiast w piśmie procesowym, w którym między innymi wskazał, iż w sprawie istnieją wątpliwości co do świadomości oskarżonego w kwestii karalności czynu. Przy ustaleniu stanu faktycznego sąd nie uwzględnił wyjaśnień oskarżonego, gdyż są one sprzeczne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, który stanowią dokumenty zgromadzone w toku postępowania przygotowawczego. Na podstawie protokołu z kontroli w zakresie urządzania i prowadzenia gier wraz z płytą DVD, zatrzymania rzeczy wraz ze spisem i opisem oraz oględzin, sąd ustalił, iż na zatrzymanych automatach urządzano gry o wygranych pieniężnych zawierające element losowości. Dowody te zostały sporządzone przez właściwe organy w granicach przysługujących im kompetencji oraz w formie przewidzianej prawem. Ponadto żadna ze stron postępowania, w tym oskarżony, nie kwestionowała ich autentyczności. Z tych względów sąd nie miał podstaw, aby odmówić wiarygodności tym dowodom. Opierając się na tych dowodach, sąd zważył, iż organy celne, przeprowadzając postępowanie dowodowe w oparciu o unormowania zawarte w ustawie z 1997 r. Ordynacja podatkowa, są uprawnione do samodzielnego dokonywania ustaleń czy dana gra jest grą na automatach w rozumieniu art. 2 ust. 3 i 5 u.g.h. (por. wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 17 lutego 2016 roku, (...) SA/Go 922/15). Zbiór środków dowodowych pozostających na gruncie ustawy Ordynacja podatkowa w dyspozycji organów celnych uzupełniła ustawa o Służbie Celnej, dopuszczając w art. 32 ust. 1 pkt 13 możliwość "przeprowadzenia w uzasadnionych przypadkach w drodze eksperymentu, doświadczenia lub odtworzenia możliwości gry na automacie, gry na automacie o niskich wygranych lub gry na innym urządzeniu". Oczywistym jest, że wyniki takiego eksperymentu podlegają ocenie na tych samych zasadach, jak inne dowody. Należy zauważyć, że bezpośredni eksperyment przeprowadzony na kontrolowanym urządzeniu może niejednokrotnie znacznie lepiej odzwierciedlić stan automatu, jego cechy i możliwości prowadzenia na nim gier o charakterze losowym, a nie np. zręcznościowym, aniżeli nawet opinia sporządzona wyłącznie na podstawie dokumentacji charakteryzującej urządzenie (opis producenta), bez równoczesnego stwierdzenia na konkretnym automacie, jak opisane cechy urządzenia mają się do jego rzeczywistego funkcjonowania w konkretnych okolicznościach, i w jaki sposób jest faktycznie (nie teoretycznie) wykorzystywany. Praktyka urządzania takich gier oraz wydawane w tych sprawach decyzje administracyjne i orzeczenia sądów administracyjnych potwierdziły występowanie w tym zakresie w niemałej skali zjawisk społecznie niepożądanych, co przejawiało się faktycznym urządzaniem gier o wyższych wygranych z wykorzystaniem automatów zarejestrowanych do gier o niskich wygranych. Badane sprawy wykazały, że przedsiębiorcy prowadzący taką działalność wykorzystywali fakt, że wśród używanych automatów znajdowały się takie, które były dostosowane zarówno do gier do niskich (zdefiniowanych w ustawie), jak i do wyższych wygranych. Innym czynnikiem umożliwiającym obejście unormowań dotyczących gier o niskich wygranych okazała się możliwość używania automatu zarejestrowanego do gier o niskich wygranych do faktycznego wykorzystania takiego automatu w grach dających wyższe wygrane. Wobec zasygnalizowanych zjawisk właśnie eksperyment funkcjonariuszy celnych, oddający stan automatu i jego funkcjonowanie "tu i teraz", może nieraz lepiej odzwierciedlać także charakter możliwej do urządzania na nim gry, niż wtedy, gdy termin przeprowadzenia kontroli czy też oceny automatu znany był wcześniej (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W. z dnia 3 marca 2016 r., III SA/Wr 1075/15).

Sąd dał wiarę również dokumentowi prywatnemu w postaci umowy najmu lokalu, w którym M. W. urządzał gry na zatrzymanych automatach. Autentyczność tego dowodu także nie była kwestionowana przez oskarżonego. Dodatkowo przy ustaleniu stanu faktycznego sąd posiłkował się dokumentem w postaci karty karnej. Wiarygodność tego dowodu również nie stanowiła przedmiotu sporu.

W niniejszej sprawie oskarżyciel zawnioskował o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków. Sąd uznał ich zeznania za ujawnione bez odczytania i zaliczył w poczet materiału dowodowego, jednakże zeznania tych świadków nie wnosiły nic istotnego dla sprawy w kontekście zarzutu stawianego oskarżonemu poza zeznaniami J. W., który przeprowadzał kontrolę w lokalu H. (...) 24H. Świadek ten zeznał, iż w kontrolowanym lokalu ujawniono dwa urządzenia do gier, nie posiadające poświadczenia rejestracji, na których urządzane były gry na automatach z naruszeniem przepisów ustawy o grach hazardowych. Wskazał, iż podczas prowadzonych gier stwierdzono, iż gry mają charakter losowy w rozumieniu art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych. Ponadto ustalono, iż wypłaty wygranych pieniężnych z tytułu gier na automatach były realizowane bezpośrednio przez automaty jako równowartość punktów kredytowych zapisanych w ich pamięci elektronicznej. Dalej z zeznań tego świadka wynikało, iż właścicielem lokalu jest R. S., który wydzierżawił lokal D. R.. Wymieniony następie podnajął powierzchnię lokalu pod automaty J. F., która z kolei eksploatowała automaty należące do firm (...). s o.o. oraz (...) Sp. z o.o. Zeznania tego świadka były dla sądu wiarygodne, bowiem były spójne i logiczne, a ponadto znajdowały potwierdzenie w protokole kontrolnym, którego autentyczność nie była kwestionowana. Ponadto w sprawie przesłuchano w charakterze świadków A. S. i R. K.. Poza tym, że świadek A. S. potwierdziła jedynie fakt wynajęcia lokalu D. R., zeznania tych osób nie wniosły nic istotnego do sprawy. Niemniej sąd nie miał podstaw, aby uznać je za niewiarygodne.

Wina i okoliczności czynu zarzucanego oskarżonemu na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, zdaniem sądu, nie budzą wątpliwości. Bezsporne jest, iż oskarżony urządzał gry na zabezpieczonych automatach – w skontrolowanym lokalu wstawiono należące do spółek (...). s o.o. oraz (...) Sp. z o.o. urządzenia, na których urządzano gry wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych.

Konstrukcja przepisu art. 107 § 1 kks określa typ czynu zabronionego, którego odczytanie ściśle wiąże się z koniecznością zestawienia z przepisami ustawy związkowej. Przepis ten oparty jest zatem na blankiecie, a wypełniają go przepisy ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 roku (Dz. U. Nr 201, poz. 1540 z późn. zm.). Tam też ujęto ograniczenia, których naruszenie skutkować będzie odpowiedzialnością karną skarbową. Taką technikę w zakresie konstrukcji typu czynu zabronionego, tj. dookreślenia dyspozycji przepisu karnego regulacjami innej ustawy potwierdził Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 13.01.2005r. - sygn. akt P 15/02 ( publ. OTK-A 2005, nr1, poz. 4 ).

Zgodnie z treścią art. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych ustawa określa warunki urządzania i zasady prowadzenia działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach. Art. 3 powołanej ustawy stanowi, że urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w ustawie. Stosownie do treści art. 6 ust. 1 ustawy działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach może być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry, zaś działalność w zakresie określonym art. 6 w ust. 1-3 może być prowadzona wyłącznie w formie spółki akcyjnej lub spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, mającej siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W myśl art. 14 ust. 1 tejże ustawy urządzanie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach dozwolone jest wyłącznie w kasynach gry. Zgodnie z art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych grami na automatach są gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, organizowane w celach komercyjnych, w których grający nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej, ale gra ma charakter losowy.

Pojęcia „urządzania” i „prowadzenia”, którymi posługuje się przepis art. 107 § 1 kks nie posiadają swoich definicji legalnych w przepisach ustawy o grach hazardowych. Dokonując egzegezy powyższych terminów, wskazać należy, iż w wypadku „urządzania” chodzi o zaprowadzenie czy uruchomienie działalności hazardowej w określonym miejscu: kasynie, salonie, punkcie. Stąd też przyjąć należy, że urządzenie gry czy zakładu poprzedza czasowo ich prowadzenie. Prowadzenie przeto dotyczy działalności już uprzednio urządzonej, co wymaga też uwzględnienia przez prowadzącego konieczności przestrzegania wymogów prawidłowego organizowania gry od strony technicznej i organizacyjnej (Komentarz do art. 107 Kodeksu karnego skarbowego, G Łabuda, Lex Omega 45/2014; Komentarz do art. 107 Kodeksu karnego skarbowego. T. Grzegorczyk Lex Omega 45/2014).

Koniecznym jest w realiach rozpoznawanej sprawy podkreślenie, iż oskarżony, wbrew wyrażonemu w piśmie procesowym stanowisku, wiedział, że urządza gry na automatach wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 roku. Sąd nie doszukał się w niniejszej sprawie żadnych okoliczności, które mogłyby oskarżonego ekskulpować. W sprawie próżno doszukiwać się okoliczności, które mogłyby upewniać oskarżonego, że prowadzoną przez siebie działalność, ewidentnie sprzeczną z przywołanymi wyżej uregulowaniami ustawy o grach hazardowych, mógł postrzegać jako niepodlegającą karze, a tym samym legalną. Nie sposób w tym miejscu pominąć reakcji branży hazardowej na zmiany, jakie przyniosła ustawa z dnia 19 listopada 2009 roku, które powinny być mu doskonale znane. Przedstawiciele wymienionej branży, kontynuując działalność zakazaną w nowej ustawie, różnymi sposobami starali się wykazywać, że ich działania odpowiadają prawu. Argumentacja temu towarzysząca zmierzała do udowodnienia, że posiadane automaty do gier służyły do legalnego urządzania gier zręcznościowych, a z czasem, iż nienotyfikowane Komisji Europejskiej przepisy ustawy o grach hazardowych nie mogą być stosowane jako sprzeczne z prawem Unii Europejskiej. Wobec jednoznacznego brzmienia przepisów art. 6 ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 roku, zasad logiki oraz wskazań doświadczenia życiowego uznać trzeba, iż oskarżony nie mógł nie uświadamiać sobie karalności jego działalności polegającej na wstawieniu do lokali niebędących kasynem gry automatów do gier hazardowych i czerpaniu z tego procederu korzyści majątkowych w sytuacji, gdy na tego rodzaju aktywność nie posiadał koncesji na prowadzenie kasyna gry. Stąd też wina oskarżonego jest oczywista, a nieprzyznanie się stanowi wyłącznie przyjętą przez niego linię obrony. Ponadto pamiętać trzeba, iż nie każda nieświadomość karalności czynu jest prawnie relewantna wedle art. 10 § 4 kks. Chodzi w tym wypadku tylko o nieświadomość usprawiedliwioną. Kwantyfikacja ta wymaga dodatkowego komentarza. Przyjmuje się w związku z tym, iż przy badaniu „usprawiedliwienia” należy odwoływać się do wzorca osobowego zachowania przeciętnego obywatela. Odwołując się jednak do stanowiska SN, stwierdzić wypada, iż w wypadku prawa karnego skarbowego często w grę wchodzić będzie model osobowy o podwyższonym standardzie wymagań. Taka też być musi miara dla profesjonalisty w obrocie gospodarczym, który dla zarobku zamierza prowadzić działalność ze świadomością jej reglamentowania przez państwo. Im zaś wyższe oczekiwania od sprawcy, tym możliwość wystąpienia błędu usprawiedliwionego mniejsza ( por. wyrok SN z dnia 3 lutego 1997 r., II KKN 124/96, OSNKW 1997/5-6/46). O usprawiedliwionej nieświadomości karalności oskarżonego nie mogły świadczyć spory prawne toczone na tle konsekwencji braku notyfikacji przepisów ustawy o grach hazardowych. W przedmiotowej sprawie nie wykazano, aby przed rozpoczęciem działalności w zakresie gier hazardowych oskarżony w ogóle zapoznał się z orzecznictwem, tudzież poglądami doktryny, czy opiniami prawników, by móc na ich podstawie przyjąć, że nienotyfikowane przepisy techniczne, pomimo dalszego formalnego obowiązywania, nie mogą być wobec niego stosowane. Zdaniem sądu o braku świadomości oskarżonego co do karalności zarzucanych mu czynów nie mogły świadczyć również złożone prywatne opinie prawne. Należy podkreślić, iż zostały one sporządzone w okresie już po popełnieniu zarzucanych oskarżonemu czynu, a zatem nie mogły wpłynąć na ukształtowanie świadomości oskarżonego podczas popełnienia przestępstw. Opinie te nie miały zarazem wpływu dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. W tym miejscu jeszcze raz należy podkreślić, iż opinie te są opiniami prywatnymi, czyli opracowanymi na zlecenie innego uczestnika postępowania, aniżeli uprawnionego organu procesowego, nie są zatem opiniami w rozumieniu art. 193 kpk. Wobec tego nie mogą stanowić dowodu w sprawie. Ponadto, mając na uwadze treść odczytanych wyjaśnień oskarżonego, sąd zważył, iż art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 roku o zmianie ustawy o grach hazardowych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1201), który zezwolił podmiotom prowadzącym w dniu wejścia w życie ustawy nowelizującej działalność w zakresie, o którym mowa w art. 6 ust. 1-3 na dostosowanie się do wymogów wynikających z ustawy do dnia 1 lipca 2016 roku, dotyczył wyłącznie podmiotów, które prowadziły taką działalność zgodnie z ustawą o grach hazardowych w brzmieniu sprzed 3 września 2015 roku (postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 28 kwietnia 2016 r., I KZP 1/16, OSNKW 2016/6/36).

W dalszej części wskazać także trzeba, że okoliczność dotycząca sporu wokół braku notyfikacji ma obecnie zasadniczo charakter historyczny. Warto jednak wskazać, iż na tym tle argumentowano, że odpowiedzialność karnoskarbowa z art. 107 § 1 kks nie może być aktualizowana, ponieważ związane z nią przepisy ustawy o grach hazardowych (dotyczące prowadzenia gier na automatach) nie mogą obowiązywać właśnie ze względu na brak ich notyfikacji. Kwestię obowiązku notyfikacji (a ściślej – technicznego charakteru normy art. 6 ustawy) rozstrzygnął Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 13 października 2016 roku w sprawie C-303/15, a na tej podstawie Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z dnia 19 stycznia 2017 roku w sprawie o sygn. I KZP 17/16 (OSNKW 2017/2/7, LEX nr 2188435). Stanowisko to wytyczyło linię orzeczniczą podejmowaną z kolei w dalszych judykatach – por. wyrok z 16 marca 2017 roku w sprawie o sygn. akt V KK 22/17 (Legalis nr 1580581), postanowienie z 16 marca 2017 roku w sprawie o sygn. V KK 20/17 (Legalis 1580580), wyrok z dnia 24 marca 2017 roku w sprawie o sygn. akt V KK 26/17 (Legalis nr 1581191).

Reasumując, mając na uwadze przedstawione powyżej rozważania, sąd uznał oskarżonego za winnego tego, że: pełniąc obowiązki Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. oraz Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. w okresie od dnia 01.01.2015 roku do dnia 07.04.2015 roku wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U Nr 201, poz. 1540 ze zm.) urządzał w lokalu H. (...) 24H w G. (...) ul. (...) gry na automacie do gier o nazwie A. (...), typ video, nr (...) ponadto urządzał gry na automacie do gier o nazwie A. (...) III, typ video o numerze (...). Zachowaniem tym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks.

Uznając winę oskarżonego, sąd na mocy art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks w zw. z art. 23 § 1 i 3 kks wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki za równoważną kwocie 100 złotych. Na mocy art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 1 kk w zw. z art. 20 § 2 kks wykonanie kary pozbawienia wolności sąd warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 3 lata. W ocenie sądu orzeczone kary są adekwatne do stopnia winy, wagi czynu oraz jego społecznej szkodliwości. Orzekając zarówno karę pozbawienia wolności, jak i karę grzywny, sąd miał przede wszystkim na uwadze dotychczasową uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego. Godzi się w tym miejscu podkreślić, iż sądowi wiadomo z urzędu, że oskarżony był dotychczas czternastokrotnie karany za przestępstwa z art. 107 § 1 kks. Dodatkowo należy podnieść, że przed tutejszym sądem przeciwko oskarżonemu równolegle toczy się kilka postępowań karnoskarbowych o przestępstwa z art. 107 § 1 kks (II K 176/16, II K 193/16, II K 94/16, II K 74/17). Liczba tych skazań oraz toczących się postępowań świadczy o wyjątkowo szerokiej skali procederu, jakim trudnił się dotychczas oskarżony oraz o świadomości oskarżonego co do karalności popełnionego czynu. Z kolei okolicznością łagodzącą, a jednocześnie przesłanką umożliwiającą warunkowe zawieszenie wykonania kary był fakt, iż w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu oskarżony nie był skazany na karę pozbawienia wolności. W przekonaniu sądu sama możliwość zarządzenia wykonania kary będzie stanowiła dla oskarżonego dostateczną tamę przed dalszymi naruszeniami prawa. Sąd pozostaje zarazem w przekonaniu, iż w okresie próby oskarżony zdobędzie się na refleksję i zrozumie naganność swojego postępowania. Natomiast jeśli tak się nie stanie i w okresie próby popełni on ponownie takie same przestępstwa kara pozbawienia wolności zostanie wprowadzona do wykonania. Sąd pozostaje zarazem w przekonaniu, iż w okresie próby oskarżony zdobędzie się na refleksję i zrozumie naganność swojego postępowania. W zakresie orzeczonej grzywny podnieść należy, iż jej wymiar z jednej strony oddaje kryminalną zawartość czynów (liczba stawek dziennych), z drugiej zaś uwzględnia sytuację materialną oraz możliwości zarobkowe oskarżonego (wysokość stawki dziennej). Należy w tym miejscu przypomnieć, iż oskarżony osiąga dochód z tytułu pełnionej funkcji prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T. w kwocie około 10.000 zł miesięcznie. Na jego utrzymaniu pozostaje jedna osoba. Należy zauważyć, iż w przypadku grzywny orzekanej za przestępstwo skarbowe stawka dzienna nie może być niższa od jednej trzydziestej części minimalnego wynagrodzenia ani też nie może przekraczać jej czterystukrotności. Art. 107 § 1 kks przewiduje możliwość orzeczenia grzywny w wysokości do 720 stawek dziennych. Zatem w tym przypadku wymiar orzeczonej grzywny nie razi surowością. Zdaniem sądu wymierzona sankcja spełni cele z zakresu prewencji indywidualnej, skutecznie odwodząc oskarżonego od dalszych tego typu zachowań w przyszłości. W przekonaniu sądu kara grzywny w orzeczonym wymiarze odniesie także efekt ogólnoprewencyjny, wskazując, iż zachowanie niezgodne z prawem nie opłaca się, bowiem spotkało się ze zdecydowaną i dolegliwą reakcją.

W oparciu o art. 30 § 5 kks sąd orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa zatrzymanych automatów do gier oraz znajdujących się w nich w momencie zabezpieczenia środków pieniężnych w kwocie 790 złotych. Orzeczenie w tym zakresie ma na uwadze wynik procesu, w którym winę oskarżonego udowodniono, a prowadzona przez oskarżonego działalność wiązała się ściśle z wykorzystaniem wskazanych automatów.

O kosztach procesu sąd rozstrzygnął na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2, art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., nr 49, poz.223 ze zm.) oraz art. 627 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks, zasądzając od oskarżonego kwotę 2.120 złotych tytułem opłaty i obciążając go wydatkami poniesionymi w sprawie w kwocie 70 złotych. Rozstrzygnięcie w tym zakresie uwzględnia wynik procesu. Dokonując powyższego rozstrzygnięcia, sąd miał na uwadze, iż oskarżony, jako prezes zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T., osiąga miesięczny dochód w kwocie około 10.000 złotych. Okoliczności te pozwalają na przyjęcie, iż oskarżony będzie w stanie uiścić opłatę oraz wydatki bez wywołania uszczerbku w koniecznych kosztach utrzymania siebie i rodziny.