Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 grudnia 2013 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Płaczek

Protokolant: st. sekr. sądowy Patrycja Czarnik

po rozpoznaniu w dniu 23 grudnia 2013 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania K. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 9 maja 2013 roku nr (...)

w sprawie K. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu K. M. emeryturę od 3 maja 2013 roku;

2.  stwierdza, iż organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji;

3.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na rzecz odwołującego K. M. kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IV U 874/13

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 23 grudnia 2013 r.

Decyzją z dnia 09.05.2013 r., nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. , na podstawie przepisów ustawy z dnia 17.12.1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153,
poz. 1227 ze zm.) oraz przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r.
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.), odmówił K. M. przyznania prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie spełnia wymogów, określonych w art. 184 powołanej ustawy, od wystąpienia których uzależnione jest nabycie prawa do emerytury, ponieważ nie udokumentował 15- letniego stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze, a jedynie 12 lat, 10 miesięcy i 16 dni takiej pracy.

Od decyzji tej odwołał się K. M. , domagając się jej zmiany
i przyznania mu prawa do emerytury. W uzasadnieniu odwołujący podniósł, że pracował
w szczególnych warunkach od 01.07.1986 r. do 31.12.1991 r. na terenie Zakładów (...) w T.wewnątrz kotłów przy ich remontach i przygotowaniu do bieżącej eksploatacji w ramach zatrudnienia w (...)
w W. oraz od 02.03.1992 r. do 30.07.1992 r. w (...)Sp. z o.o. w W.
w charakterze montera kotłów. Wskazał też, że od 25.04.1972 r. do 09.04.1974 r. odbywał zasadniczą służbę wojskową, domagając się doliczenia mu tego okresu do stażu pracy
w szczególnych warunkach.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.
W uzasadnieniu podał, że za sporne okresy odwołujący nie przedłożył świadectw wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Odnośnie zasadniczej służby wojskowej wskazał, że okres czynnej służby wojskowej w Wojsku Polskim lub okresy jej równoważne albo okresy zastępczych form tej służby są okresami składkowymi w myśl art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, w związku z czym nie podlegają wliczeniu do stażu pracy w szczególnych warunkach.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że K. M., w dniu (...)r. ukończył 60 lat życia. Na dzień 01.01.1999 r. odwołujący udowodnił 29 lat, 7 miesięcy
i 25 dni okresów składkowych oraz staż pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 12 lat, 10 miesięcy i 16 dni z tytułu zatrudnienia od 01.07.1971 r. do 20.04.1972 r. i od 06.05.1974 r. do 31.05.1986 r. w Zakładach (...)w T. w charakterze montera aparatury.

We wniosku z dnia 04.04.2013 r. ubezpieczony wniósł o przyznanie mu prawa do wcześniejszej emerytury.

Zaskarżoną decyzją z dnia 09.05.2013 r. ZUS Oddział w T. odmówił K. M. przyznania prawa do emerytury, ponieważ wnioskodawca nie udokumentował 15- letniego stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze.

Odwołujący nie przystąpił do OFE.

(okoliczności bezsporne)

Sąd ustalił ponadto następujący stan faktyczny sprawy:

W ramach zatrudnienia w Zakładach (...)w T., od 25.04.1972 r. do 09.04.1974 r. odwołujący K. M. odbywał zasadniczą służbę wojskową. Przed jej rozpoczęciem był zatrudniony przy pracach wykonywanych w warunkach szkodliwych na stanowisku zaliczanym do I kategorii zatrudnienia. Po ukończeniu zasadniczej służby wojskowej, w dniu 10.04.1974 r. odwołujący powrócił do wykonywania tej samej co uprzednio pracy w szczególnych warunkach.

dowód:

-

kserokopia książeczki wojskowej- akta ZUS,

-

karta przebiegu zatrudnienia- akta ZUS,

-

pismo pracodawcy z dnia 05.04.1983 r.- akta osobowe,

-

pismo pracodawcy z dnia 11.09.2013 r.- k. 22,

Od 01.07.1986 r. do 31.12.1991 r. odwołujący pracował w (...)w W. będąc członkiem tej Spółdzielni. (...)w W. zajmował się również działalnością pozarolniczą. Odwołujący świadczył pracę głównie na terenie Zakładów (...)w T., zajmując się remontami kotłów ciepłowniczych w grupie remontowo- budowlanej. Jako członek Spółdzielni był rozliczany według dniówek obrachunkowych i miał obowiązek brania udziału w obradach walnego zgromadzenia członków Spółdzielni.

dowód:

-

świadectwo pracy z dnia 28.01.1992 r.- akta ZUS,

-

zaświadczenie z dnia 22.05.2001 r.- akta ZUS,

-

zeznania świadka B. B.- 00:10:59-00:15:24,

-

zeznania świadka W. G.- 00:18:32-00:24:37,

-

zeznania świadka K. K.- 00:04:40-00:11:40,

Od 02.03.1992 r. do 30.07.1992 r. odwołujący był zatrudniony w (...) Sp. z o.o. w W. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w charakterze montera kotłów. Przedsiębiorstwo to świadczyło usługi na rzecz przedsiębiorstw energetyki cieplnej dostarczającej energię cieplną do mieszkań i zakładów przemysłowych. W ramach tych usług zajmowało się remontami wodnych kotłów ciepłowniczych na terenie ciepłowni i elektrociepłowni. Były to kotły ciepłownicze służące do ogrzewania wody i produkowania pary. Na co dzień odwołujący zajmował się remontami kotłów ciepłowniczych. Remonty polegały na rozebraniu urządzenia, a następnie wyczyszczeniu lub wymianie poszczególnych elementów, jak również na czyszczeniu rur z kamienia, usuwaniu starej waty szklanej i zakładaniu nowej oraz czyszczeniu wężownic. Prace tę odwołujący wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy
i nie był kierowany do realizacji żadnych innych czynności.

dowód:

-

świadectwo pracy z dnia 10.08.1992 r.- akta ZUS,

-

zeznania świadka A. K.- 00:13:01-00:16:15,

-

zeznania świadka J. P.- 00:19:14-00:21:35,

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów
i zeznania świadków.

Sąd pozytywie ocenił dowody z dokumentów, których autentyczność oraz wiarygodność, jak również poprawność materialna i formalna nie budziły wątpliwości, zaś ich treść i forma nie były kwestionowane przez strony postępowania. Brak było zatem jakichkolwiek podstaw, także takich, jakie należałoby uwzględnić z urzędu, aby dokumentom tym odmówić właściwego im znaczenia dowodowego.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadków B. B., W. G., A. K., J. P. i K. K., którzy wskazali na okoliczności istotne z punktu widzenia rozstrzygnięcia, dotyczące charakteru pracy i rodzaju czynności wykonywanych przez odwołującego w spornych okresach. Zeznania te zasługiwały na walor pełnej wiarygodności, gdyż były wewnętrznie spójne, logiczne, a ponadto przekonujące
w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego. Wzajemnie też ze sobą korespondowały.
Z zeznań świadków B. B., W. G. i K. K. wynika, że w okresie od 01.07.1986 r. do 31.12.1991 r. odwołujący pracował w(...)w W. na zasadach członkostwa, był rozliczany według dniówek obrachunkowych i brał udział w obradach walnego zgromadzenia członków (...). Na podstawie zeznań pozostałych świadków, tj. A. K. i J. P., Sąd ustalił zaś, że w okresie zatrudnienia w (...) Sp. z o.o. w W. odwołujący pracował w charakterze montera kotłów ciepłowniczych i podgrzewających wodę stale i w pełnym wymiarze godzin.

Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony, zaś dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności.

Sąd rozważył, co następuje:

Przedmiotem postępowania było rozstrzygnięcie, czy odwołującemu K. M. przysługuje tzw. wcześniejsza emerytura z zastosowaniem obniżonego wieku emerytalnego, w oparciu o przepisy ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.).

Powołana ustawa w dziale X rozdział 2 zawiera szczególną regulację przejściową, dotyczącą niektórych ubezpieczonych, zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przed dniem 01.01.1999 r.

W art. 184 ustawy zostało przewidziane prawo do wcześniejszej emerytury dla zamkniętego katalogu ubezpieczonych, urodzonych po dniu 31.12.1948 r., którzy do końca 1998 r. spełnili ustawowo określone wymogi stażowe. Zróżnicowanie warunków przechodzenia na emeryturę ubezpieczonych, o których mowa w art. 184 ustawy w stosunku do innych ubezpieczonych dokonane zostało według kryterium urodzenia, ale także według kryterium posiadania na dzień 01.01.1999 r. wymaganego stażu zawodowego i ubezpieczeniowego.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy, ubezpieczonym, urodzonym po dniu 31.12.1948 r., przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. 01.01.1999 r.) osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat- dla kobiet i 65 lat- dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Wymagany w art. 184 ust. 1 pkt. 2 okres składkowy i nieskładkowy przewiduje art. 27 ustawy, w świetle którego okres ten wynosi co najmniej
20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn.

Przepisy dotychczasowe w rozumieniu art. 184 powołanej ustawy, to rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Z § 1 tego rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników, wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia. Natomiast § 2 ust. 1 stanowi, że za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. W myśl zaś § 4, pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny, wynoszący 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy
w szczególnych warunkach.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący osiągnął wiek 60 lat oraz posiadał na dzień 01.01.1999 r. wymagany 25- letni okres ubezpieczenia i nie przystąpił do OFE.

Kwestią sporną pozostawała natomiast kwalifikacja jego pracy od 01.07.1986 r. do 31.12.1991 r. w (...)w W. i od 02.03.1992 r. do 30.07.1992r. w (...)Sp. z o.o. w W..

Odmawiając wnioskodawcy zaliczenia do stażu pracy w szczególnych warunkach tego ostatniego okresu zatrudnienia organ rentowy podniósł, że za okresy te odwołujący nie przedłożył świadectw wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

Brak świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie świadczy o tym, że ubezpieczony faktycznie pracy takiej nie realizował. W postępowaniu przed sądem nie stosuje się bowiem ograniczeń dowodowych, jakie istnieją w postępowaniu administracyjnym przed organem rentowym. Zatem okoliczność wykonywania pracy w szczególnych warunkach może być dowodzona wszelkimi środkami dowodowymi, przy czym sąd nie jest związany środkami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organem rentowym. Reasumując, w postępowaniu przed Sądem dopuszczalne jest dopuszczenie dowodu z zeznań świadków na okoliczność zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w sytuacji, gdy wnioskodawca nie jest w stanie wykazać tej okoliczności
w oparciu o dokumenty (por. uchwały SN: z dnia 17.06.1987 r., III PZP 19/87, OSNC 88/10/132 i z dnia 27.05.1985 r. III UZP 5/85, LEX nr 14635).

Na podstawie przeprowadzonych w sprawie dowodów w postaci dokumentów (świadectwa pracy z dnia 28.01.1992 r. i zaświadczenia z dnia 22.05.2001 r.) oraz zeznań świadków B. B., W. G. i K. K., Sąd uznał, że okresu od 01.07.1986 r. do 31.12.1991 r. nie można zaliczyć wnioskodawcy do stażu pracy
w szczególnych warunkach. W tym czasie bowiem odwołujący, pomimo, że świadczył pracę przy remontach kotłów, głównie na terenie Zakładów (...)w T., cały czas był członkiem (...)w W., rozliczanym według dniówek obrachunkowych i biorącym udział w obradach walnego zgromadzenia członków tej (...).

Okres zatrudnienia w spółdzielni na zasadach członkostwa, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, nie jest tymczasem okresem zaliczanym do stażu pracy w szczególnych warunkach. Jak wskazuje się w orzecznictwie, praca w charakterze członka rolniczej spółdzielni produkcyjnej nie daje prawa do przejścia na emeryturę w wieku niższym niż podstawowy wiek emerytalny z uwagi na zatrudnienie w szczególnych warunkach, o których mowa w art. 32 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS. Członek spółdzielni nie jest bowiem pracownikiem, a tylko pracownik ma prawo do takiego świadczenia. Dlatego też, do okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie wlicza się okresu pracy wykonywanej w ramach członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej (por. wyroki SN: z dnia 25.04.2012 r., I UK 384/11, LEX nr 1212661, z dnia 25.01.2005 r., I UK 142/04, OSNP 2005/17/272 i z dnia 18.01.2005 r., II UK 136/04, LEX nr 602703; wyrok NSA w Łodzi z dnia 20.03.2003 r., II SA/Łd 2276/01, Pr. Pracy 2003/9/42). Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25.01.2005 r., I UK 142/04 (OSNP 2005/17/272) stwierdził przy tym, że przedstawione w art. 32 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS ograniczenie prawa do wcześniejszej emerytury jedynie do wypadków świadczenia pracy w charakterze pracownika nie jest niezgodne z konstytucyjną zasadą równego traktowania (art. 32 Konstytucji RP). Jak zaś podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w Łodzi w uzasadnieniu wyroku z dnia 20.03.2003 r., II SA/Łd 2276/01 (Pr. Pracy 2003/9/42), zarówno na gruncie obowiązywania ustawy z dnia 17.02.1961 r. o spółdzielniach i ich związkach (Dz. U. Nr 12, poz. 61 ze zm.), jak też ustawy z dnia 16.09.1982 r. Prawo spółdzielcze (tekst jedn.: Dz. U. z 1995 r. Nr 54, poz. 288 ze zm.), przyjmowany jest jednolity pogląd, że prawo i obowiązek pracy członka rolniczej spółdzielni produkcyjnej wynika ze stosunku członkostwa. Inaczej mówiąc- członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej stanowi podstawę do świadczenia pracy i do takich stosunków nie mają zastosowania przepisy powszechnego prawa pracy, jako że ich podłożem jest cywilnoprawny charakter stosunku członka ze spółdzielnią w zakresie świadczenia pracy.

W oparciu o zeznania świadków A. K. i J. P. Sąd stwierdził natomiast, że odwołujący świadczył pracę w szczególnych warunkach w okresie zatrudnienia w (...)Sp. z o.o.
w W. od 02.03.1992 r. do 30.07.1992 r.

W tym bowiem czasie stale i w pełnym wymiarze godzin pracował przy remontach kotłów ciepłowniczych służących do ogrzewania wody i produkowania pary
w przedsiębiorstwie świadczącym usługi na rzecz przedsiębiorstw energetyki cieplnej dostarczającej energię cieplną do mieszkań i zakładów przemysłowych. Remonty te polegały na rozebraniu urządzenia, a następnie wyczyszczeniu lub wymianie poszczególnych elementów, jak również na czyszczeniu rur z kamienia, usuwaniu starej waty szklanej
i zakładaniu nowej oraz czyszczeniu wężownic. Sąd podzielił stanowisko pełnomocnika odwołującego, że pracę tę należy zakwalifikować według działu II, zatytułowanego: „W energetyce” (prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych) wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. Dokonując takiej kwalifikacji pracy ubezpieczonego, Sąd miał również na uwadze, że dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca
w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych
w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. (por. wyroki SN: z dnia 19.05.2011 r., III UK 174/10, LEX nr 901652; z dnia 08.06.2011 r.,
I UK 393/10, LEX nr 950426; z dnia 01.06.2010 r., II UK 21/10, LEX nr 619638; z dnia 14.09.2007 r., III UK 27/07, OSNP 2008/21-22/325; z dnia 19.09.2007 r., III UK 38/07, OSNP 2008/21-22/329; z dnia 06.12.2007 r., III UK 66/07, LEX nr 483283; z dnia 22.01.2008 r., I UK 210/07, OSNP 2009/5-6/75 i z dnia 24.03.2009 r., I PK 194/08, LEX
nr 528152).

Odwołujący domagał się ponadto doliczenia mu do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu zasadniczej służby wojskowej.

Na podstawie kserokopii książeczki wojskowej Sąd stwierdził, że od 25.04.1972 r. do 09.04.1974 r. odwołujący odbywał zasadniczą służbę wojskową. Miało to miejsce w okresie zatrudnienia w Zakładach (...)w T.. Jak wynika z treści przedłożonego w toku postępowania pisma pracodawcy z dnia 11.09.2013 r., przed rozpoczęciem zasadniczej służby wojskowej wnioskodawca był zatrudniony przy pracach wykonywanych w warunkach szkodliwych na stanowisku zaliczanym do I kategorii zatrudnienia. Okoliczność tę potwierdza treść znajdującego się w aktach osobowych ubezpieczonego pisma pracodawcy z dnia 05.04.1983 r. Jednocześnie, jak wynika z karty przebiegu zatrudnienia, po ukończeniu zasadniczej służby wojskowej, w dniu 10.04.1974 r. odwołujący powrócił do wykonywania tej samej co uprzednio pracy w szczególnych warunkach.

Okres zasadniczej służby wojskowej odbywanej przez wnioskodawcę od 25.04.1972 r. do 09.04.1974 r. należy zatem doliczyć do stażu pracy w takim charakterze.

Jak bowiem wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27.07.2012 r., I UK 82/12
(LEX nr 1250576), żołnierz zasadniczej służby wojskowej, któremu na podstawie
§ 5 rozporządzenia z dnia 10.09.1956 r. w sprawie zaliczania pracowników do kategorii zatrudnienia (Dz. U. Nr 39, poz. 176, ze zm.) zaliczono służbę wojskową do zatrudnienia
w pierwszej kategorii zatrudnienia i który następnie na mocy § 9 rozporządzenia z dnia 04.05.1979 r. w sprawie pierwszej kategorii zatrudnienia (Dz. U. Nr 13, poz. 86 ze zm.) zachował to uprawnienie, ma prawo do zaliczenia tej służby jako okresu pracy
w szczególnych warunkach na podstawie § 19 ust. 2 rozporządzenia z dnia 07.02.1983 r.
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) w związku z art. 32 ust. 4 ustawy
z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się jednocześnie, że okres zasadniczej służby wojskowej odbytej w czasie trwania stosunku pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze zalicza się do stażu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym
(art. 32 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS), jeżeli pracownik w ustawowym terminie zgłosił swój powrót do tego zatrudnienia. Okres służby wojskowej dla żołnierza zatrudnionego przed powołaniem do czynnej służby wojskowej w warunkach szczególnych, który po zakończeniu tej służby podjął zatrudnienie w tych samych warunkach, jest nie tylko okresem służby w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ale także okresem pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych charakterze (por. np. wyroki SN: z dnia 06.04.2006 r., III UK 5/06
(OSNP 2007/7-8/108; z dnia 24.11.2009 r., II UK 215/09, OSNP 2011/15-16/219, z dnia 09.03.2010 r., I UK 333/09, niepubl. i z dnia 24.05.2012 r., II UK 265/11, niepubl.).

W konsekwencji, doliczając odwołującemu do wykazanego przed organ rentowym stażu pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 12 lat, 10 miesięcy i 16 dni okresów od 25.04.1972 r. do 09.04.1974 r. i od 02.03.1992 r. do 30.07.1992 r. stwierdzić należało, że K. M. legitymuje się co najmniej 15- letnim stażem pracy w szczególnych warunkach, co uprawnia go do tzw. wcześniejszej emerytury.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego, w tym art. 100 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS oraz
art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd orzekł jak w punkcie 1 wyroku.

Sąd nie stwierdził odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji (pkt 2 wyroku). W tej mierze miał na uwadze przepis art. 118 ust. 1a ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS. Dopiero bowiem postępowanie sądowe, a w szczególności przeprowadzone w tym postępowaniu dowody z zeznań świadków pozwoliły na ustalenie istotnych, a nie znanych wcześniej organowi rentowemu okoliczności i przesądziły ostatecznie o zasadności wniosku
o emeryturę.

O kosztach zastępstwa procesowego odwołującego Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania oraz § 12 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 461).

SSO Dariusz Płaczek

Sekr.:

-

odnotować uzasadnienie,

-

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć organowi rentowemu,

-

kal. 2 tygodnie.

SSO Dariusz Płaczek