Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 czerwca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Monika Machulec

w obecności Anny Wieczorek Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Wodzisławiu Śląskim

po rozpoznaniu w dniu 11 czerwca 2018 r.

sprawy: A. U. /U./

s. S. i B.

ur. (...) w O.

oskarżonego o przestępstwo z art. 107 § 1 kks

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim

z dnia 14 grudnia 2017r. sygn. akt II K 184/17

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych i obciąża go opłatą za II instancję w kwocie 1000 (jeden tysiąc) złotych.

SSO Sławomir Klekocki

Sygn. akt V.2 Ka 212/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 14 grudnia 2017 r. Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim uznał A. U. za winnego tego, że w dniu 16 sierpnia 2016 r., jako Prezes Zarządu firmy (...) Sp. z o.o. w B. przy ul. (...), urządzał w lokalu J. (...) w R. przy ul. (...), w celach komercyjnych, gry o charakterze losowym na dwóch automatach do gier o nazwie :. (...) nr (...)15-BB-5350 oraz o nazwie H. (...) nr HS-15-BB- (...), wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz.U. Nr 201/2009, poz. 1540 ze zm.), prowadząc działalność bez stosownej koncesji na kasyno gry naruszając przepisy art. 6 ust. 1 w/w ustawy tj. za winnego czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 107 § 1 k.k.s. i za to na mocy art. 107 § 1 k.k.s. skazuł go na karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 zł (stu złotych).

Nadto na podstawie art. 30 § 5 k.k.s. w zw. z art. 31 § 1 k.k.s. Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny przepadku przedmiotów w postaci: automatu do gier o nazwie H. (...) numer HS -15-BB- (...) oraz automatu do gier o nazwie K. o numerze (...)15-BB-5350, pieniądze obiegowe polskie w kwocie 400 złotych, przechowywane w magazynie depozytu (...) Skarbowego w K. Delegatura w R. pod poz. D/ (...),

Na mocy art. 627 k.p.k. i art.3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w kwocie 1.000 zł (jeden tysiąc złotych) oraz obciąża go wydatkami postępowania w kwocie 1.380 zł (jeden tysiąc trzysta osiemdziesiąt złotych).

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego A. U. zaskarżając wyrok w całości zarzucając :

1. na zasadzie art. 438 pkt. 1 k.p.k. obrazę przepisów prawa materialnego:

a)  art. 1 pkt. 11 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasady dotyczące usług społeczeństwa informacyjnego poprzez jego niezastosowanie i pominięcie definicji legalnej „przepisu technicznego” co miało wpływ na stosowanie kolejnych przepisów opierających się na definicji „przepisu technicznego”,

b)  art. 91 ust. 2 i 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 roku, w zw. z art. 2 Aktu dotyczącego Warunków Przystąpienia Polski do Unii Europejskiej, w zw. z art. 1 pkt 11 oraz art. 8 ust. 1 akapit 3 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 roku ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasady dotyczące usług społeczeństwa informacyjnego, w zw. z art. 2 ust. 3 ustawy z dn. 19.11.2009 r. o grach hazardowych w zw. z art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 i art. 23a tej samej ustawy poprzez zatwierdzenie zatrzymania rzeczy stanowiących własność spółki jako dowodów w postępowaniu karnoskarbowym prowadzonym w oparciu o przepis będący przepisem technicznym w rozumieniu dyrektywy 98/34 (art. 2 ust. 3), który nie został notyfikowany Komisji Europejskiej zgodnie z art. 8 ust. 1 tej dyrektywy, w związku z czym jest dotknięty sankcją bezskuteczności, co wyłącza możliwość jego zastosowania wobec obywateli,

c)  an. 14 ust. 1 ustawy z dn. 19.11.2009 r. o grach hazardowych poprzez pominięcie okoliczności, iż powyższy przepis jest przepisem technicznym w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 roku ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasady dotyczące usług społeczeństwa informacyjnego, który w brzmieniu, które powinno być stosowane na dzień 4.02.2016 r. nie został na poddany procedurze notyfikacji przepisów technicznych, w związku z czym jest przepisem bezskutecznym i jako taki nie może uzupełniać blankietowej normy 107 § 1 k.k.s., a więc brak jest znamion typu czynu zabronionego,

d)  art. 23 a ustawy z dn. 19.11.2009 r. o grach hazardowych poprzez pominięcie, iż zastosowanie tegoż przepisu jest warunkowane uprzednim zastosowaniem art. 6 i art. 14 ust. 1, z których przynajmniej jeden jako nienotyfikowany przepis techniczny zastosowany być nie może.

e)  art. 4 ustawy z dn. 12.06.2015 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych poprzez jego niezastosowania i pominięcie okoliczności, iż przepis ten jest przepisem umożliwiającym podmiotom dostosowanie prowadzonej działalności do przepisów ustawy do dn. 1.07.2016 r. oraz ustanawiającym abolicję co do czynów popełnionych przed jego wejściem w życie, zatem działania miały miejsce w czasie, kiedy działania takie nie mogły być penalizowane, bowiem istniał margines czasowy na stosowne dostosowanie i skorygowanie prowadzonej przez oskarżonego działalności do wymogów ustawowych;

f)  art. 8 ust. 1 akapit 3 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 roku ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasady dotyczące usług społeczeństwa informacyjnego poprzez zastosowanie przez Sąd art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, w sytuacji gdy przepisy ustawy z dn. 12.06.2015 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych nie zostały poddane ponownej notyfikacji po wprowadzeniu do niej zmian, które to zmiany w znaczący sposób wpływały na zakres zastosowania projektu ustawy oraz skracały wyjściowo harmonogram wdrożenia zmian;

g)  art. 15 - 17 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej poprzez brak rozważenia, iż przepisy art. 6 i art. 14 ust. 1 ustawy z dn. 19.11.2009 r. grach hazardowych są przepisami, które godzą w wolność wyboru zawodu i podejmowania pracy, wolność prowadzenia działalności gospodarczej oraz prawo własności oraz iż spełniają test proporcjonalności stosowany dla ograniczeń tych praw,

h)  art. 10 § 3 i ewentualnie § 4 k.k.s, poprzez ich niezastosowanie, mimo że okoliczności prawne sprawy determinują wniosek, iż oskarżony z pewnością kierował się usprawiedliwionym przekonaniem, że zachodzi okoliczność wyłączająca bezprawność, a już w ostateczności dopuścił się czynu zabronionego w usprawiedliwionej nieświadomości jego karalności;

2.  na zasadzie art. 438 pkt. 2 i 3 naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść orzeczenia:

a)  art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny wyjaśnień oskarżonego oraz świadków K. K. (1) i A. Z., co doprowadziło do uznania przez sąd, że oskarżony swoim zachowaniem spełnił wszystkie znamiona przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 k.k.s. podczas gdy oskarżony nie iał zamiaru popełnienia zarzucanego mu czynu oraz naruszenie art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych dowodów w postaci następujących dokumentów:

- Opinii prof. H.. W. C. i dr M. T. dotyczącej skutków o braku notyfikacji art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych w zgodzie z dyrektywą 98/34 w świetle prawa Unii Europejskiej,

- Opinii prof. Dr. H.. G. G.,

- Glosy do wyroku Sądu Najwyższego w sprawie V KK 344/13 dr I. S. - M.,

- Glosy do wyroku Sądu Najwyższego w sprawie V KK 344/13 dr M. G.,

- Orzeczeń wskazanych w odpowiedzi na akt oskarżenia, co z kolei doprowadziło do dokonania przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych polegających na uznaniu, iż oskarżony był świadom bezprawności swojego działania, a więc działał z zamiarem dokonania zarzucanego mu czynu podczas gdy okoliczność ta nie wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego, a przestępstwo zarzucane oskarżonemu w akcie oskarżenia może być popełnione jedynie umyślnie, czego warunkiem jest zamiar (bezpośredni lub ewentualny) popełnienia czynu, a po stronie A. U. zamiaru takiego brak z dwóch względów - posiada on opinie profesorów prawa stwierdzające, iż urządzanie gier na automatach poza kasynami i bez wymaganej koncesji jest dopuszczalne, a nadto posiada liczne orzeczenia umarzające postępowanie i uniewinniające go od zarzutów urządzania gier na automatach poza kasynami i bez wymaganej koncesji w identycznych stanach faktycznych jak stan faktyczny niniejszej sprawy;

b)  art. 410 w zw. z art. 424 § 1 k.p.k. poprzez pominięcie w szczególności dowodu z opinii biegłego przedłożonej przez oskarżonego, oraz zeznań świadka K. K. (1) tj. w szczególności poprzez brak zawarcia w uzasadnieniu wystarczającej merytorycznej oceny przeprowadzonych dowodów, co powoduje niemożność kontroli instancyjnej, i w tym zakresie także naruszenie art. 7 k.p.k. i dokonanie w sposób dowolny oceny dowodów jedynie na podstawie części materiału dowodowego, tj. materiału niekompletnego;

d)  art. 410 w zw. z art. 424 § 1 k.p.k., w szczególności poprzez pominięcie wyjaśnień oskarżonego oraz zbieżnych z nimi zeznań świadka K. K. (1) przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, tj. poprzez brak zawarcia w uzasadnieniu merytorycznej oceny przeprowadzonych dowodów, co powoduje niemożność kontroli instancyjnej, i w tym zakresie także naruszenie art. 7 k.p.k. i dokonanie w sposób dowolny oceny dowodów jedynie na podstawie części materiału dowodowego, tj. materiału niekompletnego.

e)  art. 4 w zw. z art. 6 w zw. z art. 170 § 1 i 2 w zw. z art. 193 i art. 196 § 3 k.p.k oraz w zw. z 201 k.p.k., polegające na nieuzasadnionym oddaleniu wniosku dowodowego obrońcy, o przeprowadzenie dowodu z opinii uzupełniającej przez biegłego wydającego opinię w sprawie względnie o opinię dodatkową sporządzoną przez innego biegłego w celu ustalenia rodzaju, charakteru, sposobu działania urządzeń oraz ustalenia czy dostępne na urządzeniach gry spełniają przesłanki z art. 2 ustawy o grach hazardowych pomimo, że opinia biegłego sporządzona na etapie postępowania przygotowawczego jest niejasna i niepełna, a ponadto ujawniły się sprzeczności między opinią znajdującą się w aktach oraz opinią B. B. (2), którą dysponował oskarżony.

W oparciu w/w zarzuty obrońca oskarżonego wnosił o :

1.  zmianę wyroku Sądu I instancji poprzez uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów,

2.  ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania,

3.  ewentualnie na zasadzie art. 449a k.p.k. o zwrócenie akt sprawy sądowi pierwszej instancji w celu uzupełnienia uzasadnienia zaskarżonego wyroku w zakresie oceny dowodów w postaci oceny wyjaśnień oskarżonego oraz w zakresie wypowiedzenia się w kwestii oddalenia wniosku o dodatkowe przesłuchanie biegłego, jako że kwestia ta została w zasadzie pominięta w pisemnym uzasadnieniu wyroku sądu meriti. co może uniemożliwić sądowi odwoławczemu prawidłowe wyrokowanie w sprawie, z uwagi na brak możliwości oceny motywów jakimi kierował się sąd rejonowy uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, w kontekście zarzutów apelacji;

4.  dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów w postaci:

-

wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach Wydział VII Kamy Odwoławczy z dnia 12.05.2017 r., sygn. akt VII Ka 223/17;

-

Wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa - Śródmieścia w Krakowie II Wydział Kamy z dnia 5.10.2017 r., wraz z uzasadnieniem, sygn. akt IIK 1230/16/S;

Wyroku Sądu Rejonowego w Elblągu Wydział VIII Karny z dnia 9.10.2017 r. wraz z uzasadnieniem, sygn. akt VIIIK 695/16;

-

Wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach Wydział XXIII Kamy Odwoławczy z dnia 10.10.2017 r. wraz z uzasadnieniem, sygn. akt XXIII Ka 662/17;

-

Postanowienia Sądu Rejonowego w Lubińcu Wydział II Kamy z dnia 30.10.2017 r., wraz z uzasadnieniem, sygn. akt II K 259/17;

-

Wyroku Sądu Okręgowego w Opolu VII Wydział Kamy Odwoławczy z dnia 17.11.2017 r., sygn. akt VII Ka 429/17;

-

W yroku Sądu Rejonowego w Siemianowicach Śląskich Wydział II Kamy z dnia 15.01.2018 r., sygn. akt IIK 324/16;

-

Wyroku Sądu Rejonowego w Prudniku II Wydział Kamy z dnia 5.12.2017 r., sygn. akt IIK 333/17;

-

opinii technicznych biegłego B. B. (2) sporządzonych w sprawach: II K 850/16 wraz z protokołem przesłuchania, IX K 978/16 oraz IX K 1527/16;

-

na okoliczność wykazania, że u oskarżonego brak było zamiaru w popełnieniu czynów zabronionych, co do których postawiono mu zarzuty, jako że dysponował opiniami prawnymi oraz stanowiskami prawnymi w postaci glos autorstwa osób będących autorytetami w dziedzinie prawa międzynarodowego i prawa europejskiego, a nadto wcześniejszymi orzeczeniami sądów powszechnych, w związku z czym miał prawo sądzić, iż czyn taki nie jest czynem karalnym, co potwierdzają w/w orzeczenia, gdzie w analogicznych jak niniejsza sprawa okolicznościach sądy nadal uznają, że oskarżony nie zrealizował znamion czynu zabronionego, oraz na okoliczność braku występowania losowości czy charakteru losowego gier w automatach tożsamych z zatrzymanymi w niniejszej sprawie, co wyklucza przypisanie mu odpowiedzialności za czyn określony w art. 107 k.k.s. w sytuacji, kiedy nie występują przesłanki określone w ustawie o grach hazardowych wskazane w art. 2.

5.  zasądzenie na rzecz oskarżonego kosztów ustanowienia obrońcy według norm prawem przepisanych.

6.  na zasadzie art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (dalej TFUE), wnoszę o skierowanie do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Luksemburgu pytań prejudycjalnych o następującej treści:

I.  Czy swoboda świadczenia usług gwarantowana w art. 56 TFUE oraz swoboda przedsiębiorczości statuowana przez art. 49 TFUE doznają ograniczeń wskutek ustanowienia przepisów zakazujących urządzania gier na automatach poza kasynem gry (art. 14 ust. 1 u.g.h.) i bez koncesji na prowadzenie kasyna gry (art. 6 ust. 1 u.g.h.) przy równoczesnym wprowadzeniu przepisów ograniczających liczbę koncesji (art. 15 ust. 1 u.g.h.) i liczby automatów w kasynie (art. 4 ust. 1 pkt. 1 u.g.h.)?

II.  Czy ograniczenia i/lub zakazy wskazane w pyt. I, prowadzące do redukcji ilości eksploatowanych automatów do gier (z 86.000 w 2009 r. do 3.640) stanowią ograniczenie swobody przepływu towarów wynikającej z art. 34 TFUE?

III.  Czy zastosowanie przez Sąd krajowy sankcji karnych przewidzianych za naruszenie zakazów wskazanych w pyt. I jest warunkowane wykazaniem przez władze krajowe, iż wprowadzenie przedmiotowych zakazów wynikało z interesu publicznego wskazanego w TFUE jako stanowiącego uzasadnienie dla ograniczenia swobody lub z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości, który to interes publiczny wymagałby zastosowania takich zakazów jako adekwatnych i koniecznych dla jego realizacji?

IV.  Czy, a jeśli tak, to jakie znaczenie przy ocenie przesłanek adekwatności i konieczności zastosowania zakazów opisanych w pyt. I mają okoliczności, że ustawodawca:

- zrównuje w sensie prawnym gry o wygrane pieniężne i o wygrane rzeczowe, w rozumieniu przedłużenia czasu gry,

- wprowadza ograniczenie liczby koncesji na kasyna i liczby automatów objętych jedną koncesją, co doprowadza do redukcji liczby automatów o 95 %?

V.  Czy, a jeśli tak, to jakie znaczenie przy ocenie przesłanek adekwatności i konieczności zastosowania zakazów opisanych w pyt. I ma ustalenie:

- czy okoliczność powoływana jako uzasadnienie wprowadzonych zakazów, tj. wysoka liczba osób uzależnionych od hazardu oraz nieprawidłowości występujące na rynku hazardowym rzeczywiście wystąpiły i jakich sektorów rynku hazardowego dotyczyły,

- czy ograniczenia, które zostały wprowadzone wpłynęły na zmniejszenie problemu ilości osób uzależnionych od hazardu,

- czy ograniczenia dotyczące urządzania gier hazardowych w Internecie są realnie egzekwowane, czy też gry tam są dostępne bez ograniczeń przy równoczesnym egzekwowaniu zakazu oferowania takich gier w salonach gier (mając na względzie, iż potencjał uzależniający gier prowadzonych w Internecie jest w istocie większy)?

VI.  Czy gry na automatach, organizowane w celach komercyjnych, w których uzyskuje się

wygrane rzeczowe (kredyty, za które można prowadzić dalszą grę), i w których występuje element losowości są grami hazardowymi w rozumieniu orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości, a w związku z tym, czy ma do nich zastosowanie orzecznictwo Trybunału dotyczące przyznania państwom członkowskim szerokiego uznania w zakresie regulacji tego rynku?

VII.  Czy do gier na automatach, organizowanych w celach komercyjnych, w których

uzyskuje się wygrane rzeczowe (kredyty, za które można prowadzić dalszą grę), i w których występuje element losowości ma zastosowanie dyrektywa 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dn. 12.12.2006 r. dotycząca usług na rynku wewnętrznym, a jeśli tak. to ograniczenie liczby koncesji na kasyna i liczby automatów w ramach jednej koncesji jest zgodne z przepisami art. 9-16 tej dyrektywy?

VIII.  Czy zasady supremacji acquis communautaire i pełnej skuteczności prawa unijnego należy interpretować w taki sposób, iż w przypadku uznania przez Sąd krajowy braku uzasadnienia dla ograniczenia swobód traktatowych przez wprowadzanie zakazu urządzania gier na automatach i bez koncesji, Sąd ten zobowiązany jest zapewnić pełną skuteczność tych norm i nie stosować zakazów ograniczających swobody traktatowe, a wynikających z ustawodawstwa krajowego?

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie. Zarzut obrazy prawa materialnego podniesiony przez obrońcę oskarżonego w apelacji jest chybiony, dotyczy on przede wszystkim stanu prawnego sprzed 12 czerwca 2015 r. W tym dniu ustawą została zmieniona ustawa o grach hazardowych (Dz. U. z 2015 r. poz.1201) z dnia 19 listopada 209 r. o grach hazardowych. Zmiany ustawy weszły w życie 3 września 2015 r. będąc wcześniej notyfikowane przez Komisję Europejską w dniu 5 listopada 2014 r. Podkreślić należy, że oskarżonemu zarzuca się popełnienie czynu w dniu 16 sierpnia 2016 r. a więc już po wskazanej wyżej zmianie. Jak słusznie podkreślił w swoim uzasadnieniu sąd I instancji oskarżony swoim zachowaniem dopuścił się naruszeni wskazanych norm prawnych z ustawy o grach hazardowych a w szczególności naruszył art. 6 ust. 1 w/w ustawy. Wbrew temu co twierdzi w swojej apelacji obrońca oskarżonego art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych nie jest przepisem technicznym w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dna 22 czerwca 1998 r. Tą kwestia ostatecznie została rozstrzygnięta w orzecznictwie m. in. SN w wyroku z dnia 11 października 2017 r. sygn. akt V KK141/17, oraz uchwale z dnia 19 stycznia 2017 r. sygn. akt I KZP 17/16. Jak wynika z akt sprawy oskarżony nie posiadał koncesji na prowadzenie kasyna , a gry które urządzał odpowiadają definicji stawowej z ustawy o grach hazardowych. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sadu Najwyższego urządzanie gry na automatach dozwolone jest tylko w kasynach gry prowadzonych w ramach udzielonej koncesji. Zakaz prowadzenia tego rodzaju działalności poza warunkami koncesji dotyczy wszystkich podmiotów , zarówno osób fizycznych jak i prawnych, niezależnie od tego, czy posiadają koncesję na prowadzenie kasyna gry, czy też takiej koncesji nie posiadają. Z treści uchwały Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2017 r. sygn. I KZP 17/16 wynika, że czyn polegający na urządzaniu wbrew normie z art. 6 ust. 1 u.g.h. gier na automatach pomimo nie posiadania koncesji na prowadzenie kasyna stanowi przestępstwo z art. 107 § 1 k.k.s .nawet przed wejściem w życie w dniu 3 września 201 5r. nowelizacji ustawy o grach hazardowych. Oskarżony nie posiadł przed wejściem w/w ustawy zezwolenia albo koncesji tak więc przepis art. 4 tej ustawy nie ma do niego zastosowania. Odnośnie pozostałych zarzutów dotyczących techniczności innych przepisów ustawy o grach hazardowych to jak słusznie zauważył sąd rejonowy ich rozpatrywanie jest bez przedmiotowe skoro wykazano naruszenie przez oskarżonego art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych. Nie trafny okazał się również zarzut podnoszony przez obrońcę oskarżonego naruszenia przepisów postępowania. Sąd I instancji nie dopuścił się jak sugeruje w swojej apelacji obrońca oskarżonej obrazy przepisów postępowania art. 7 kpk, ponieważ dokonana przez sąd rejonowy ocena zgromadzonych w sprawie dowodów była bezstronna, rzetelna i kompleksowa. W przedmiotowej sprawie Sąd rejonowy w pełni bezstronnie i obiektywnie rozważył wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść jak i nie korzyść oskarżonego, a rozważania te zostały poparte stosowną argumentacją w myśl art. 4 kpk. Podstawą wyroku, zgodnie z treścią art. 410 kpk stanowił jedynie całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Sąd I instancji sporządził uzasadnienie rzetelnie i wnikliwie, w sposób szczegółowy wskazując , jakie fakty uznał za udowodnione , a jakie za nie udowodnione i na jakich oparł się dowodach oraz z jakich względów nie uznał za wiarygodne dowodów przeciwnych spełnia zatem ono wymogi określone w art. 424 kpk. Rozstrzygnięcia Sądu I instancji znajdują oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie całokształtu materiału dowodowego, zgromadzonego i ujawnionego w toku całego postępowania (art. 410 kpk). Wnikliwe i obszerne pisemne motywy zaskarżonego wyroku uzasadniają twierdzenie, że ocena materiału dowodowego, dokonana przez sąd I instancji w pełni uwzględnia reguły wyrażone w art. 4 kpk, art. 5 kpk oraz art. 7 kpk.. Zeznania świadków P. S., A. Z. oraz funkcjonariuszy P. G., A. G. oraz Z. B. wskazują jednoznacznie, że w lokalu w R. w punkcie gier J. H. były organizowane gry hazardowe na dwóch automatach o nazwie (...) nr (...)15-BB-5350 oraz H. (...) nr HS-15-BB- (...). Również opinia biegłego K.80-85 potwierdziła, że wspomniane automaty oferowały gry w celach komercyjnych i zawierają element losowości. Oskarżony A. U. jak wynika z zeznań świadka A. Z. działał z pełną świadomością, popełnienia zarzucanego mu czynu. Informował w/w świadka, że prowadzona przez (...) Sp. z o.o. działalność jest nielegalna. Oskarżony wiedząc, że konieczne jest uzyskanie stosownych koncesji nie starał się spełnić któregokolwiek z wymogów określonych prawem lub uzyskać wymaganą prawem koncesję. W tych okolicznościach w ocenie Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości, iż zachowanie oskarżonego A. U. wyczerpało znamiona zarzucanego mu czynu opisanego w akcie oskarżenia. Wymierzona oskarżonemu kara 100 stawek dziennych po 100 zł każda jest sprawiedliwa, odpowiednia do stopni winy i społecznej szkodliwości. Biorąc pod uwagę, że czyn z art. 107 § 1 kks zagrożone jest karą grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karą łącznie, trudno uznać, że wymierzenie oskarżonemu kara grzywny 100stawek po 100 zł każda jest karą rażąco niewspółmiernie surową, a tylko wymierzenie takiej kary uzasadniałoby ingerencję sadu odwoławczego. Z tych też względów nie uznając zasadności zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego , nie podzielając przytoczone na ich poparcie argumentów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach postępowania orzeczono na postawie art. 636 § 1 kpk.