Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 9 czerwca 2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 291 z późn. zm.) zgodnie z wyrokiem sądu z dnia 11.07.2019 r odmówił Z. I. prawa do wypłaty odsetek od kwoty wyrównania przekazanego decyzją z dnia 31.05.2021 r , w związku z tym, że SO wyrokiem z dnia 11.07.2019 r nie orzekł o odsetkach.

/decyzja – k. 99 akt ZUS/

Od powyższej decyzji odwołanie w dniu 12.07.2021 r złożyła Z. I. wnosząc o zmianę decyzji poprzez dokonanie naliczenia i wypłaty należnych odsetek za opóźnienie w wypłacie poszczególnych kwot należnej emerytury od daty wymagalności kolejnych wypłat emerytury do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. /odwołanie k.3 /.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podnosząc, że organ rentowy wydał decyzję w terminie 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności w sprawie, którą był wpływ prawomocnego wyroku do organu rentowego w dniu 19.05.2021 r, a sąd nie orzekł o winie organu rentowego.

/odpowiedź na odwołanie k. 6/.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z dnia 5 czerwca 2001 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Ł. ustalił wartość kapitału początkowego Z. I.. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 lat kalendarzowych, tj. od 1 stycznia 1989 r. do 31 grudnia 1998 r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wynosi 118,39%. Postawę wymiaru kapitału początkowego ustalono w wyniku pomnożenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 118,39% przez kwotę 1220,89 zł, tj. kwotę bazową (118,39% x 1220,89 zł = 1445,41 zł).

Do ustalenia wartości kapitału przyjęto okresy składkowe w ilości: 24 lata, 5 miesięcy (293 miesiące), okresy nieskładkowe w ilości 1 rok, 10 miesięcy (22 miesiące).

Wartość kapitału początkowego na dzień 1 stycznia 1999 roku została wyliczona w następujący sposób:

293,01 złotych x 92,01% (współczynnik proporcjonalny) = 269,60 złotych

(293 miesiące składkowych x 1,3%) : 12 x 1445,41 złotych (podstawa wymiaru) = 458,77 złotych,

(22 miesiące nieskładkowe x 0,7%) : 12 x 1445,41 złotych (podstawa wymiaru) = 18,50 zł

RAZEM = 746,87 złotych

746 złotych x 209 miesięcy (średnie dalsze trwanie życia) = 156095,83 złotych (kapitał początkowy na dzień 1.01.1999 roku).

/decyzja o ustaleniu kapitału początkowego – k. 20 – 22 plik I akt ZUS/

W dniu 24 grudnia 2014 r. wnioskodawczyni złożyła wniosek o emeryturę.

/wniosek – k. 1 – 8 plik II ZUS/

Decyzją z dnia 12 stycznia 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. w związku z wejściem w życie z dniem 1 października 2013 r. – przepisów z art. 174 ust. 3b ustawy emerytalnej, w brzmieniu ustalonym przepisami ustawy z 21 czerwca 2013 r. ponownie ustalił wartość kapitału początkowego ubezpieczonej. Do ustalenia wysokości kapitału początkowego ZUS przyjął podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 1445,41 zł. Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustalono w wyniku pomnożenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 118,39% przez kwotę 1220,89 zł tj. kwotę bazową (118,39% x 1220,89 zł = (...),41).

Do ustalenia wartości kapitału przyjęto okresy składkowe w ilości: 24 lata, 5 miesięcy i 13 dni (293 miesiące), okresy nieskładkowe w ilości 0 lat, 0 miesięcy, 13 dni, tj. 0 miesięcy – po ograniczeniu do 1/3 uwzględnionych okresów składkowych, 1 rok, 10 miesięcy, 0 dni tj. 22 miesiące – sprawowania opieki nad dzieckiem. Łączny okres nieskładkowy przyjęty do obliczenia kapitału początkowego wyniósł 1 rok, 10 miesięcy, 13 dni, tj. 22 miesiące.

Wartość kapitału początkowego na dzień 1 stycznia 1999 roku została wyliczona w następujący sposób:

293,01 złotych x 92,63% (współczynnik proporcjonalny) = 271,42 złotych

(293 miesiące składkowe x 1,3%) : 12 x 1445,41 złotych (podstawa wymiaru) = 458,77 złotych,

(22 miesiące nieskładkowe x 0,7%) : 12 x 1445,41 złotych (podstawa wymiaru) = 18,50 zł

RAZEM = 748,69 złotych

748,69 złotych x 209 miesięcy (średnie dalsze trwanie życia) = 156476,21 złotych (kapitał początkowy na dzień 1.01.1999 roku).

/decyzja o ustaleniu kapitału początkowego – k. 27 – 28 plik I akt ZUS/

Decyzją zaliczkową z dnia 6 lutego 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpoznaniu wniosku z dnia 24 grudnia 2014 r. przyznał Z. I. emeryturę od 18 grudnia 2014 r. tj. od osiągniecia wieku emerytalnego.

Obliczenie emerytury zgodnie z art. 53 ustawy o emeryturach i rentach z FUS: do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto: przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 lat kalendarzowych od 1999 do 2008, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 143,71%. Podstawa wymiaru została obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 143,71% przez kwotę bazową 3191,93 zł wynosi 4587,12 zł.

Do ustalenia wysokości emerytury organ rentowy uwzględnił 40 lat, 3 miesiące i 23 dni okresów składkowych i 2 lata i 7 dni okresów nieskładkowych.

Wysokość emerytury wyniosła 3230,72 zł.

Obliczenie wysokości emerytury zgodnie z art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z FUS: do obliczenia emerytury przyjęto kwotę składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przyznano emeryturę. Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia ustalone na dzień zgłoszenia wniosku o emeryturę.

Do obliczenia emerytury przyjęto kwotę składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjowanych na końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przyznano emeryturę.

Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, które ustalono na dzień osiągnięcia wieku emerytalnego.

- kwota składki zewidencjonowana na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynosi 223923,74 zł

- kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 498561,07 zł

- średnie dalsze trawnie życia wynosi 252 miesiące

- wyliczona kwota emerytury wynosi 2867 zł

Obliczenie wysokości emerytury zgodnie z art. 183 ustawy o emeryturach i rentach z FUS: wobec osiągnięcia wieku uprawniającego do emerytury w roku 2014 wysokość emerytury od 1 czerwca 2015 r. wynosi:

- 20% emerytury obliczonej na podstawie art. 53 ustawy emerytalnej – 646,14 zł,

- 80% emerytury obliczonej na podstawie art. 26 ustawy emerytalnej – 2293,60 zł

Łącznie 2939,74 zł

Wypłata emerytury została zawieszona, gdyż ubezpieczona została zawieszona.

/decyzja – k. 41 – 43 plik II akt ZUS/

Decyzją z dnia 3 sierpnia 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. ponownie ustalił wartość kapitału początkowego wnioskodawczyni. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczeni społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych tj. od 1 stycznia 1989 r. do 31 grudnia 1998 r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 118,39%. Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustalono w wyniku pomnożenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 118,39% przez kwotę 1220,89 zł tj. kwotę bazową (118,39% x 1220,89 zł = (...),41).

Do ustalenia wartości kapitału przyjęto okresy składkowe w ilości: 24 lata, 5 miesięcy i 13 dni (293 miesiące), okresy nieskładkowe w ilości 0 lat, 0 miesięcy, 13 dni, tj. 0 miesięcy – po ograniczeniu do 1/3 uwzględnionych okresów składkowych, 1 rok, 10 miesięcy, 0 dni tj. 22 miesiące – sprawowania opieki nad dzieckiem. Łączny okres nieskładkowy przyjęty do obliczenia kapitału początkowego wyniósł 1 rok, 10 miesięcy, 13 dni, tj. 22 miesiące.

Wartość kapitału początkowego na dzień 1 stycznia 1999 roku została wyliczona w następujący sposób:

293,01 złotych x 92,63% (współczynnik proporcjonalny) = 271,42 złotych

(293 miesiące składkowe x 1,3%) : 12 x 1445,41 złotych (podstawa wymiaru) = 458,77 złotych,

(22 miesiące nieskładkowe x 1,3%) : 12 x 1445,41 złotych (podstawa wymiaru) = 34,40 zł

RAZEM = 764,59 złotych

764,59 złotych x 209 miesięcy (średnie dalsze trwanie życia) = 159799,31 złotych (kapitał początkowy na dzień 1.01.1999 roku).

/decyzja o ustaleniu kapitału początkowego – k. 51 – 52 plik II akt ZUS/

Wnioskodawczyni w dniu 26 czerwca 2015 r. złożyła wniosek o przeliczenie kapitału początkowego i podjęcie wypłaty emerytury załączając świadectwo pracy.

/wniosek – k. 45 – 46 plik II akt ZUS/

Decyzją z dnia 7 sierpnia 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku ubezpieczonej z dnia 26 czerwca 2015 r. ustalił wysokość i podjął wypłatę emerytury od 1 czerwca 2015 r. tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek.

Obliczenie emerytury zgodnie z art. 53 ustawy o emeryturach i rentach z FUS: do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto: dotychczasową podstawę wymiaru emerytury. Do ustalenia wysokości emerytury organ rentowy uwzględnił 40 lat, 9 miesięcy i 6 dni okresów składkowych i 2 lata, 7 dni okresów nieskładkowych. Po zmianie stażu pracy emerytura od 1 czerwca 2015 r. wyniosła 3299,74 zł.

Obliczenie wysokości emerytury zgodnie z art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z FUS: podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia ustalone na dzień zgłoszenia wniosku o podjęcie wypłaty emerytury, tj. na dzień 26 czerwca 2015 r.

- kwota składki zewidencjonowana na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynosi 210431,82 zł

- kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 463879,27 zł

- średnie dalsze trawnie życia wynosi 247,60 miesięcy

- wyliczona kwota emerytury wynosi 2723,39 zł

Po ponownym ustaleniu wysokość emerytury wynosi:

( (...),82 + (...),27) /247,60 = 2723,39 zł

Obliczenie wysokości emerytury zgodnie z art. 183 ustawy o emeryturach i rentach z FUS: wobec osiągnięcia wieku uprawniającego do emerytury w roku 2014 wysokość emerytury od 1 czerwca 2015 r. wynosi:

- 20% emerytury obliczonej na podstawie art. 53 ustawy emerytalnej – 659,95 zł,

- 80% emerytury obliczonej na podstawie art. 26 ustawy emerytalnej – 2178,71 zł

Łącznie 2838,66 zł

Wysokość emerytury od 1 września 2015 r. wyniosła 2838,66 zł.

Termin płatności ustalono na 15 dzień każdego miesiąca.

/decyzja – k. 55 – 58 plik II akt ZUS/

Odwołanie od w/w decyzji złożyła ubezpieczona i wyrokiem z dnia 6 czerwca 2016 r. Sąd Okręgowy w Łodzi w sprawie VIII U 2600/15 oddalił odwołanie od w/w decyzji.

/bezsporne/

Apelację od w/w wyroku złożyła ubezpieczona i wyrokiem z dnia 27 lipca 2017 r. Sąd Apelacyjny w Łodzi w sprawie III AUa 1138/16 uchylił zaskarżony wyrok i poprzedzająca go decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. i przekazał sprawę temu organowi do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu Sąd Apelacyjny wskazał, że jak wynika z niespornych ustaleń faktycznych Z. I. w dniu 24 grudnia 2014 r. złożyła wniosek o emeryturę, a Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzją z dnia 6 lutego 2015 r. przyznał ubezpieczonej prawo do emerytury od dnia 18 grudnia 2014 r., tj. od osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego. Decyzją z dnia 7 sierpnia 2015 r. organ rentowy podjął wypłatę świadczenia od 1 czerwca 2015r. i ponownie ustalił jego wysokość, przy czym obliczając emeryturę w wariancie kapitałowym zastosował mechanizm rocznej waloryzacji składek i kapitału początkowego, a to sprawiło, że emerytura okazała się niższa, niż wyliczona decyzją z dnia 6 lutego 2015 r.

Istota przedmiotowego sporu sprowadziła się do kwestionowania prawidłowości waloryzacji składek i kapitału początkowego.

Sąd Apelacyjny stwierdził, że rację ma organ rentowy, iż w przypadku przejścia na emeryturę w czerwcu danego roku dokonuje się wyłącznie rocznej waloryzacji składek w dniu 1 czerwca tego roku, a zgromadzone składki nie są już objęte żadną waloryzacją kwartalną. Taka sytuacja nie wystąpiła jednak w sprawie niniejszej, gdyż prawo do emerytury przyznane zostało wnioskodawczyni już w grudniu 2014 r. z jednoczesnym zawieszeniem wypłaty świadczenia z powodu kontynuacji zatrudnienia. Decyzji z dnia 6 lutego 2015 r. ubezpieczona nie zaskarżyła. W czerwcu 2015 r., gdy stosunek pracy Z. I. został rozwiązany, organ rentowy ponownie ustalił podstawę wysokości emerytury ubezpieczonej, a nie samą wysokość świadczenia. Tymczasem, co podkreślił Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 3 listopada 2015 r., III UZP 12/15, kwotę emerytury w systemie zdefiniowanej składki ustala się tylko raz, albo w dniu nabycia prawa, albo w dniu realizacji ryzyka (rozwiązanie stosunku pracy). Tak ustalona emerytura może być już tylko zwiększona w przypadku dalszego opłacania składek, według reguł zawartych w art. 108 w związku z art. 183 ust. 6 ustawy emerytalnej. W ustawie nie przewidziano bowiem przepisu dopuszczającego tryb przeliczenia podstawy wymiaru emerytury kapitałowej po zawieszeniu świadczenia, jak w art. 110 dla emerytur obliczanych od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15 ustawy. Organ rentowy w zaskarżona decyzją dokonał takiego przeliczenia emerytury przysługującej wnioskodawczyni na podstawie art. 24 ustawy, toteż zaskarżona decyzja nie może pozostać w obrocie. Sąd Apelacyjny wskazał nadto, że nieprawidłowy jest także wyrok Sądu pierwszej instancji, gdyż Sąd Okręgowy, rozpoznając odwołanie od decyzji z 7 sierpnia 2015 r. również zastosował tryb ponownego ustalenia podstawy wysokości emerytury kapitałowej w czerwcu, podzielając argumentacje organu rentowego. Sąd Apelacyjny wskazał, że uchylenie błędnego wyroku uzasadnia nierozpoznanie istoty sprawy w aspekcie braku jakichkolwiek podstaw prawnych do akceptowania ponownego ustalania podstawy wysokości emerytury kapitałowej w czerwcu 2015 r., tj. po rozwiązaniu stosunku pracy przez Z. I., skoro ustalenie wysokości emerytury w systemie zdefiniowanej składki nastąpiło od grudnia 2014r. w związku z nabyciem prawa do tego świadczenia. Tak rozumianej istoty sprawy Sąd Okręgowy nie dostrzegł i nie rozpoznał, co w ocenie Sądu Apelacyjnego skutkuje uchyleniem orzeczenia w myśl art. 386 § 4 k.p.c.

/bezsporne - wyrok wraz z uzasadnieniem w sprawie VIII U 402/18/

W dniu 1 września 2017 r. ubezpieczona złożyła wniosek o ponowne ustalenie wysokości świadczenia.

/wniosek – k. 75 – 76 plik II akt ZUS/

Decyzją z dnia 7 września 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 1 września 2017 r. przeliczył emeryturę ubezpieczonej od 1 września 2017 r. tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek.

Emeryturę ustaloną w kwocie 2857,99 zł zwiększono o kwotę wynikająca z podzielenia składek zewidencjonowanych na koncie po dniu ponownego ustalenia wysokości emerytury do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie wysokości emerytury, z uwzględnieniem ich waloryzacji, przez średnie dalsze trwanie życia ustalone dla wieku ubezpieczonej w dniu złożenia tego wniosku, tj. w dniu 1 września 2017 r.

- kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynosi 1203,53 zł

- średnie dalsze trawnie życia wynosi 235,20 miesięcy

- wyliczona kwota emerytury wynosi 2863,11 zł.

/decyzja – k. 79 – 82 plik II akt ZUS/

Decyzją z dnia 14 grudnia 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wykonując wyrok sądu z dnia 27 lipca 2017 r. ponownie ustalił Z. I. wysokość emerytury od 1 czerwca 2015 r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Wysokość emerytury od 1 stycznia 2018 r. wyniosła 2863,11 zł.

W niniejszej decyzji organ rentowy dokonał takiego samego wyliczenia wysokości emerytury ubezpieczonej co w uchylonej decyzji z dnia 7 sierpnia 2015 r.

/decyzja – k. 83 – 86 plik II akt ZUS/

Ubezpieczona Z. I. złożyła odwołanie od w/w decyzji w dniu 11 stycznia 2018 r. i wniosła o jej zmianę. Wskazała, że nie stanowi ona wykonania wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 27 lipca 2017 r.

/bezsporne /

Wyrokiem z dnia 11.07.2019 r SO w Łodzi zmienił zaskarżoną decyzję i zobowiązał organ rentowy do ustalenia wysokości emerytury ubezpieczonej przy uwzględnieniu waloryzacji kwartalnej, gdyż emerytura została przyznana od grudnia 2014 r. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że na podstawie decyzji z dnia 6 lutego 2015 r. przyznano ubezpieczonej emeryturę od dnia 18 grudnia 2014 r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego. Organ rentowy obliczył wysokość emerytury ubezpieczonej biorąc pod uwagę obowiązujące w dacie wydania decyzji wskaźniki, a obliczona na ich podstawie emerytura wyniosła 2939,74 zł. Wobec pozostawania ubezpieczonej w zatrudnieniu wypłata emerytury podlegała zawieszeniu.W dniu 26 czerwca 2015 r., w związku z zakończeniem zatrudnienia, ubezpieczona wystąpiła z wnioskiem o wypłatę emerytury, a kwota emerytury ustalona zaskarżoną decyzją z dnia 7 sierpnia 2015 r. okazała się niższa (wyniosła bowiem 2838,66 zł) od wyliczonej uprzednio kwoty i to pomimo faktu, że po wydaniu decyzji z dnia 6 lutego 2015 r. wnioskodawczyni pozostawała w zatrudnieniu, a zatem odprowadzano za nią stosowne składki. Odwołanie od w/w decyzji, a następnie apelację od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 6 czerwca 2016 r., sygn. akt VIII U 2600/15 oddalającego odwołanie złożyła ubezpieczona i wyrokiem z dnia 27 lipca 2017 r. Sąd Apelacyjny w Łodzi w sprawie III AUa 1138/16 uchylił zaskarżony wyrok i poprzedzającą go decyzję organu rentowego i przekazał sprawę temu organowi do ponownego rozpoznania wskazując w uzasadnieniu, że kwotę emerytury w systemie zdefiniowanej składki ustala się tylko raz albo w dniu nabycia prawa albo w dniu realizacji ryzyka (rozwiązanie stosunku pracy). Tak ustalona emerytura może być już zwiększona w przypadku dalszego opłacania składek, według reguł zawartych w art. 108 w związku z art. 183 ust. 6 ustawy emerytalnej.

W następstwie w/w wyroku organ rentowy wydał decyzję z dnia 14 grudnia 2017 r., która w treści jest tożsama z uchyloną decyzją z dnia 7 sierpnia 2015 r.

A zatem istota sporu w niniejszej sprawie sprowadzała się do kwestii wysokości emerytury ubezpieczonej obliczonej na podstawie art. 26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a w szczególności zasad jej waloryzacji.

Sąd Okręgowy przeprowadził dowód z opinii biegłego w celu ustalenia wysokości kapitału początkowego i emerytury ubezpieczonej. Z opinii jednoznacznie wynika, że datą, w której należy dokonać ustalenia wysokości podstawy emerytalnej ubezpieczonej jest IV kwartał 2014 r., gdyż 18 grudnia 2014 r. wnioskodawczyni osiągnęła wiek emerytalny oraz 24 grudnia 2014 r. wystąpiła do ZUS z wnioskiem o emeryturę. Biegły wskazał, że wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 27 lipca 2017 r., sygn. akt III AUa 1138/16 jednoznacznie wskazuje, iż kwotę emerytury w systemie zdefiniowanej składki ustala się tylko raz albo w dniu nabycia prawa albo w dniu realizacji ryzyka (rozwiązanie stosunku pracy). Z uwagi na fakt, że decyzja z 6 lutego 2015 r. (przyznająca prawo do emerytury) jest prawomocna organ rentowy nie powinien kolejny raz dokonywać ustalenia podstawy obliczenia wysokości emerytury tylko dokonać ponownego ustalenia samej wysokości świadczenia. Dla ustaleń wysokości emerytury określonej w IV kwartale 2014 roku należy przeprowadzić waloryzację kwartalną.

Sąd Okręgowy w pełni podzielił pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 3 listopada 2015 r., III UZP 12/15, legalis numer 1349157 , zgodnie z którym kwotę emerytury w systemie zdefiniowanej składki ustala się tylko raz, albo w dniu nabycia prawa, albo w dniu realizacji ryzyka (obecnie rozwiązania stosunku pracy). Tak ustalona emerytura może być już tylko powiększona w przypadku dalszego opłacania składek w sposób podany w art. 108 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Zgodnie z tym przepisem mechanizm przeliczenia emerytury polega na zwiększeniu świadczenia obliczonego według reguł określonych w art. 26 tej ustawy o iloraz zwaloryzowanych składek zaewidencjonowanych na koncie pracującego emeryta po dniu ustalenia prawa do emerytury i wyrażonego w miesiącach średniego trwania życia ustalonego dla wieku danego ubezpieczonego w dniu złożenia wniosku o ponowne ustalenie wysokości świadczenia. Podobnie Sąd Najwyższy wypowiedział się w postanowieniu z dnia 6 października 2015 r., III UZP 9/15, Legalis nr 1336504.

Reasumując, skoro przyznanie świadczenia ubezpieczonej nastąpiło od 18 grudnia 2014 r. prawomocną decyzją z dnia 6 lutego 2015 r. to organ rentowy podejmując wypłatę świadczenia ubezpieczonej od czerwca 2015 r. nie powinien kolejny raz dokonywać ustalenia podstawy obliczenia wysokości emerytury tylko dokonać ponownego ustalenia samej wysokości świadczenia. Był zobligowany przeprowadzić waloryzację kwartalną, gdyż emerytura została przyznana od grudnia 2014 r.

Roszczenie ubezpieczonej o wypłatę odsetek to Sąd przekazał Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. do rozpoznania z uwagi na czasową niedopuszczalność drogi sądowej, albowiem organ rentowy w tym zakresie nie zajął żadnego stanowiska. Należy zauważyć, iż tak sprecyzowane roszczenie, jak w przedmiotowej sprawie nie było przedmiotem rozpoznania organu rentowego.

/bezsporne – wyrok z uzasadnieniem w sprawie VIIIU 402/18/

Apelację od tego wyroku wniósł organ rentowy. Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 8.04.2021 r oddalił apelację. Sąd Apelacyjny podniósł w uzasadnieniu, między innymi, że organ rentowy miał pełną świadomość wytycznych SA i je pominął, co wprost przyznano w apelacji.

/bezsporne – wyrok z uzasadnieniem w sprawie III AUa 849/19/

Wyrok z uzasadnieniem wpłynął do organu rentowego w dniu 19.05.2021 roku.

/okoliczność bezsporna/

Decyzją z dnia 31.05.2021 r organ rentowy wykonując wyrok sądu z dnia 11.07.2019 r ponownie ustalił wysokość emerytury od 1. 06.2015 r, określając termin płatności na dzień 15 każdego miesiąca.

Obliczenie emerytury zgodnie z art. 53 ustawy o emeryturach i rentach z FUS: do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto: przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 lat kalendarzowych od 1999 do 2008, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynosi 143,71 %. Podstawa wymiaru wynosi 4587,12 zł. Do ustalenia wysokości emerytury organ rentowy uwzględnił 40 lat, 3 miesięcy i 23 dni okresów składkowych i 2 lata, 7 dni okresów nieskładkowych. Emerytura od 1 czerwca 2015 r. wyniosła 3230,72 zł.

Obliczenie wysokości emerytury zgodnie z art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z FUS: podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia ustalone dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę- kwota składki zewidencjonowana na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynosi 223923,74 zł

- kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 50149,09 zł

- średnie dalsze trawnie życia wynosi 252 miesięcy

- wyliczona kwota emerytury wynosi 2909,02 zł

Obliczenie wysokości emerytury zgodnie z art. 183 ustawy o emeryturach i rentach z FUS: wobec osiągnięcia wieku uprawniającego do emerytury w roku 2014 wysokość emerytury wynosi:

- 20% emerytury obliczonej na podstawie art. 53 ustawy emerytalnej – 646,14 zł,

- 80% emerytury obliczonej na podstawie art. 26 ustawy emerytalnej – 2327,22 zł

Łącznie 2973,36 zł

Wysokość emerytury od 1 marca 2015 r. wyniosła 3009,36 zł, od 1.06.2015 r – (...),05.zł, od 1.09. 2017 – 3057,82 zł. Po waloryzacji emerytura wyniosła:

- od 1.03.2018 – 3148,94 zł

- 1.03.2019 – 3239 zł

- 1.03.2020 – 3354,31 zł

- 1.03.2021 – 3496,53 zł.

Należność za okres 1.06.2015 r do 31.05.2021 r wyliczono w kwocie w kwocie 14508,09 zł i przekazano do wypłaty wraz ze świadczeniem za czerwiec.

/decyzja – k. 94 akt ZUS/

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie jest w przeważającym zakresie zasadne.

Na wstępie należy podnieść, że w niniejszym postępowaniu Sąd rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 148 ¹ k.p.c., zgodnie z którym Sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, między innymi w sytuacji, gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, sąd uzna - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym jest niedopuszczalne, jeżeli strona w pierwszym piśmie procesowym złożyła wniosek o przeprowadzenie rozprawy.

W rozpoznawanej sprawie strony nie wnosiły o rozpoznanie sprawy na rozprawie, a złożone dotychczas pisma procesowe i brak wniesienia wniosków dowodowych, dawało podstawę do przyjęcia, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W przypadku, gdy głosy stron miałyby się ograniczyć tylko do powtórzenia argumentacji zawartej w pismach procesowych, to wyznaczanie rozprawy tylko w tym celu nie wydaje się uzasadnione.(tak wyrok SA w Gdańsku z dnia 26.06.2018, III AUa 1815/17). Sprawa nie miała charakteru wielowątkowego, wymagającego wyjaśnienia twierdzeń stron. Sprawa w świetle stanowisk stron i zebranych dokumentów nie budziła żadnych wątpliwości.(por. wyrok SA w Warszawie z dnia 26.04.2018, VI ACa 1694/17)

Przechodząc zaś do merytorycznego rozpoznania sprawy wskazać trzeba, że przedmiotem sporu było prawo ubezpieczonej do odsetek od wypłaconego przez organ rentowy wyrównania emerytury , w związku z realizacją prawomocnego wyroku SO w Łodzi z dnia 11.07.2019 r, na podstawie decyzji z dnia 31.05.2021 r.

Wskazać należy, iż zgodnie z art. 118 ust. 1, 1a i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2021.291 t.j) organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji, z uwzględnieniem ust. 2 i 3 oraz art. 120. Inaczej mówiąc, oznacza to, iż chwilą, od której rozpoczyna bieg 30-dniowy termin do wydania decyzji jest rozstrzygnięcie ostatniej kwestii koniecznej dla ustalenia uprawnień wnioskodawcy. Celem tak skonstruowanej regulacji jest zagwarantowanie ubezpieczonym możliwie szybkiego uzyskania świadczenia bez zbędnego przedłużania postępowania w sprawie o jego nabycie. W przypadku uchybienia powyższemu terminowi, organ rentowy popada w zwłokę ze spełnieniem świadczenia, czego konsekwencją jest obowiązek zapłaty odsetek w ustawowej wysokości.

W razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nie ustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego. Jeżeli w wyniku decyzji zostało ustalone prawo do świadczenia oraz jego wysokość, organ rentowy dokonuje wypłaty świadczenia w terminie określonym w ust.1 w/w art. 118.

Zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 września 2007 r. (P. 11/2007 OTK ZU, 2007/8A poz. 97), art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS, rozumiany w ten sposób, że za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uznaje się dzień wpływu prawomocnego orzeczenia tylko w sytuacji, gdy za nieustalenie tych okoliczności nie ponosi odpowiedzialności organ rentowy, jest zgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 45 ust. 1 Konstytucji.

W uzasadnieniu powołanego wyroku, Trybunał Konstytucyjny wywiódł w szczególności, że przez pojęcie „wyjaśnienie ostatniej niezbędnej okoliczności” z art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS trzeba rozumieć wyjaśnienie ostatniej okoliczności koniecznej do ustalenia samego istnienia prawa wnioskodawcy do świadczenia. Stąd też 30 dniowy termin na wydanie decyzji w sprawie świadczenia i jego wypłaty w razie, gdy prawo do świadczenia zostało ustalone przez Sąd, powinien być liczony od dnia doręczenia wyroku Sądu tylko wtedy, gdy ustalenie prawa do świadczenia dopiero w postępowaniu sądowym nie było następstwem okoliczności, za które ponosi odpowiedzialność organ rentowy. W przeciwnym wypadku, gdy opóźnienie w ustaleniu prawa do świadczenia było spowodowane okolicznościami, za które odpowiada organ rentowy (np. błędna interpretacja przepisów, zaniechanie podjęcia określonych działań z urzędu, błędne orzeczenie lekarza orzecznika lub komisji lekarskiej ZUS w sprawie niezdolności do pracy), termin ten będzie liczony od dnia, w którym organ rentowy, gdyby działał prawidłowo, powinien był ustalić prawo do świadczenia.

Jeżeli więc odpowiedzialność taka jest po stronie organu rentowego ubezpieczony ma prawo do odsetek. Omawiany przepis może więc dotyczyć wyłącznie takiej sytuacji, której dla wykazania okoliczności, która miałaby wpływ na prawo do świadczenia lub na jego wysokość, dopiero w postępowaniu sądowym zostałby przedstawione odpowiednie dowody, z których strona mogłaby skorzystać już w postępowaniu przed organem rentowym, lecz tego nie uczyniła (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 26 września 2006 r. III AUa 1126/2005). Organ rentowy ma bowiem obowiązek znać i prawidłowo stosować prawo materialne i w tym zakresie ponosi pełną odpowiedzialność. Jedynie wówczas, gdy brak możliwości wydania prawidłowej decyzji był podyktowany niezależnymi od organu rentowego, brakami w ustaleniach faktycznych, możliwe jest przyjęcie, że organ nie ponosi odpowiedzialności przewidzianej w art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Należy przy tym zauważyć, że użyty w tym przepisie termin „ustalenie okoliczności” dotyczy wyłącznie sfery faktów, a nie prawa, bowiem przy wykładni prawa nie dochodzi do żadnych „ustaleń okoliczności”.

Organ rentowy ponosi odpowiedzialność za odmowę przyznania świadczenia, jeżeli niezbędne okoliczności faktyczne uzasadniające nabycie prawa zostały ustalone w postępowaniu przed tym organem a odmowa przyznania świadczenia jest wynikiem błędu w wykładni lub zastosowaniu prawa materialnego./tak postanowienie SN z dnia 5.11.2020 r, II UK 244/19/

Stosownie do dyspozycji zawartej przez ustawodawcę w treści normy prawnej wyrażonej w przepisie art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych, jeżeli Zakład Ubezpieczeń Społecznych - w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych - nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności.

Przepis § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1 lutego 1999 roku w sprawie szczegółowych zasad wypłacania odsetek za opóźnienie w ustaleniu lub wypłacie świadczeń z ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 1999 roku, nr 12, poz. 104), wydanego na podstawie art. 85 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, stanowi, że odsetki wypłaca się za okres od dnia następującego po upływie terminu na ustalenie prawa do świadczeń lub ich wypłaty, przewidzianego w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń - do dnia wypłaty świadczeń. Zaś okres opóźnienia w ustaleniu prawa do świadczeń i ich wypłacie, dla których przepisy określające zasady ich przyznawania i wypłacania przewidują termin na wydanie decyzji, liczy się od dnia następującego po upływie terminu na wydanie decyzji.

Z utrwalonego orzecznictwa sądowego (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 7 kwietnia 2010 r. I UK 345/2009, LexPolonica nr 2578200 i z dnia 15 października 2010 r. III UK 20/2010, LexPolonica nr 3028490) w zakresie wykładani przepisu art. 85 ust. 1 ustawy o sus jednoznacznie wynika, że odpowiedzialność organów rentowych istnieje nie tylko wtedy, gdy opóźnienie w przyznaniu lub w wypłacie świadczenia nastąpiło z winy tego organu ale także wtedy, gdy takie opóźnienie jest skutkiem innych przyczyn od tego organu niezależnych.

W orzecznictwie sądowym można odnaleźć wiele przykładów nieprawidłowego działania organu rentowego, za które organ ten „ponosi odpowiedzialność” i - w razie opóźnienia z tego powodu ustalenia prawa do świadczenia lub jego wypłaty - zobligowany jest do wypłaty należnych odsetek. Są to w szczególności wypadki bezpodstawnego pozostawienia bez rozpoznania wniosku strony o przyznanie prawa do świadczenia oraz nieprawidłowe orzeczenie w sprawie niezdolności do pracy do celów rentowych wydane przez Lekarza Orzecznika ZUS lub Komisję Lekarską ZUS (por. wyrok SN z 12 sierpnia 1998 r., sygn. akt II UKN 171/98, OSNAP nr 16/1999, poz. 521).

Zgodnie z tezą wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia 2005 roku (sygn.akt.I UK 159/2004 opubl. OSNP 2005/19/308) wydanie przez organ rentowy niezgodnej z prawem decyzji odmawiającej wypłaty świadczenia w sytuacji, gdy było możliwe wydanie decyzji zgodnej z prawem, w szczególności, gdy ubezpieczony wykazał wszystkie przesłanki świadczenia, oznacza, że opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które organ rentowy ponosi odpowiedzialność, choćby nie można było mu zarzucić niestaranności w wykładni i zastosowaniu prawa. Podobnie w wyroku z dnia 7 października 2004 r., II UK 485/03 (OSNP 2005 nr 10, poz. 147) Sąd Najwyższy stwierdził, że do przewidzianego w art. 85 ust. 1 zdanie drugie ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych wyłączenia obowiązku wypłaty odsetek nie jest wystarczające wykazanie, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie ponosi winy w powstaniu opóźnienia.

Oznacza to, że jeżeli organ rentowy wydaje bezprawną decyzję o odmowie wypłaty świadczenia w sytuacji, gdy możliwe było wydanie decyzji zgodnej z prawem, a w szczególności, gdy ubezpieczony wykazał wszystkie przesłanki świadczenia, to opóźnienie nie jest następstwem okoliczności, za które organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności w rozumieniu art. 85 ust. 1 zdanie drugie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

Gdy opóźnienie w ustaleniu prawa do świadczenia było spowodowane okolicznościami, za które odpowiada organ rentowy termin ten będzie liczony od dnia, w którym organ rentowy, gdyby działał prawidłowo, powinien był ustalić prawo do świadczenia. Wydanie przez organ rentowy niezgodnej z prawem decyzji odmawiającej wypłaty świadczenia w sytuacji, gdy było możliwe wydanie decyzji zgodnej z prawem, zwłaszcza gdy ubezpieczony wykazał wszystkie przesłanki świadczenia, oznacza, że opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które organ rentowy ponosi odpowiedzialność, choćby nie można było mu zarzucić niestaranności w wykładni i zastosowaniu prawa. Jeśli organ rentowy w chwili wydania zaskarżonej decyzji miał wszystkie potrzebne dane pozwalające na wydanie decyzji zgodnej z prawem, a po stronie ubezpieczonego nie występował obowiązek wykazania żadnych innych okoliczności uzasadniających jego wniosek, to dla obowiązku zapłaty odsetek za opóźnienie w wypłacie świadczenia nie mogą mieć znaczenia okoliczności dotyczące przebiegu postępowania sądowego, zwłaszcza gdy w tym postępowaniu nie ustalono żadnych nowych przesłanek wypłaty świadczenia, których wykazanie ciążyło na ubezpieczonym, a które nie były znane (nie mogły być znane) organowi rentowemu./por. wyrok SN z dnia 25 stycznia 2005 r, I UK 159/04, OSNP 2005/19/308 wraz z uzasadnieniem/. W celu ustalenia, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za opóźnienie spowodowane błędem w ustaleniach faktycznych, konieczne jest wykazanie, że w przepisanym terminie ZUS nie dysponował materiałem umożliwiającym przyznanie świadczenia. W takiej sytuacji istotna jest jednak konieczność uwzględnienia tego, czy organ rentowy w ramach swoich kompetencji i nałożonych obowiązków poczynił wszystkie możliwe ustalenia faktyczne i wyjaśnił wszystkie okoliczności konieczne do wydania decyzji. Jeżeli bowiem zmiana decyzji w postępowaniu odwoławczym będzie uzasadniona ustaleniami co do takich okoliczności, które nie były i nie mogły być znane organowi rentowemu, to nie będzie podstaw do uznania, iż opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które ponosi on odpowiedzialność (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2009 r., I UK 345/08, OSNP 2010, nr 23-24, poz. 293).

Brak orzeczenia organu odwoławczego o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, o którym mowa w art. 118 ust. 1a u.e.r.f.u.s. nie pozbawia ubezpieczonego prawa do odsetek za opóźnienie w wypłacie świadczenia./tak SA w Łodzi w wyroku z dnia 10 października 2014 r, III AUa 40/14, LEX nr 1537443, wyrok SA w Szczecinie z dnia 26 marca 2015 r, (...), Lex nr 1771169/.

Organ rentowy w przedmiotowej sprawie przyjął pogląd, iż w przypadku wyrównania emerytury za okres 1.06.2015 – 31.05.2021 r - dokumentem niezbędnym do stwierdzenia uprawnień wnioskodawczyni jest prawomocny wyrok SO w Łodzi z dnia 11.07.2019 r.

Pogląd zaprezentowany w tym przedmiocie przez organ rentowy należy uznać za błędny.

Wnioskodawczyni złożyła wniosek o przeliczenie kapitału początkowego, doliczenie składek, ponowne przeliczenie świadczenia i wypłatę emerytury. Wówczas organ rentowy dysponował pełną dokumentację, nie żądał jej uzupełnienia, a mimo to nie dokonano prawidłowego wyliczenia świadczenia ubezpieczonej, stosując błędną wykładnie przepisów co do dokonywania waloryzacji świadczenia.

Organ rentowy w ocenie Sądu ponosi zatem odpowiedzialność za nie ustalenie wymaganych okoliczności do ustalenia uprawnień wnioskodawczyni w ustawowym terminie, albowiem żadne niezależne od organu rentowego okoliczności nie wpłynęły na opóźnienie.

Podkreślić należy, iż zgromadzony przez organ rentowy materiał dowodowy pozwalał na ustalenie prawidłowej wysokości świadczenia emerytalnego ubezpieczonej. W ocenie Sądu, te wszystkie okoliczności mogły zostać prawidłowo ustalone i wyjaśnione w postępowaniu administracyjnym, a zatem pozwala to przyjąć, iż organ rentowy w oparciu o całość zgromadzonego materiału dowodowego winien wydać prawidłową decyzję. Należy podkreślić, że organ rentowy nie zastosował się nawet do wytycznych Sądu Apelacyjnego, trwając nadal przy swoim stanowisku poprzez wydanie kolejnej decyzji o niezmienionym kształcie, a następnie zaskarżając wyrok Sądu Okręgowego, który zastosował się do wytycznych Sądu Apelacyjnego.

Reasumując wyrok Sądu Apelacyjnego nie był ostatnią okolicznością w sprawie, od którego miałby być liczony termin do ustalenia wypłaty świadczenia.

A zatem uwzględniając te wszystkie okoliczności Sąd zmienił zaskarżoną decyzję na podstawie art. 477 ¹⁴§ 2 kpc i przyznał wnioskodawczyni prawo do odsetek od wypłaconego wyrównania emerytury:

- za okres od 1.06.2015 – 31.07.2015 r – od 27.07.2015 r , czyli po upływie 30 dni od dnia złożenia wniosku przez ubezpieczoną (organ rentowy ma 30 dni na wydanie decyzji), do dnia poprzedzającego dzień faktycznej zapłaty wyrównania, liczonych od kwot miesięcznych wyrównania emerytury za te miesiące

- za okres od 1.08.2015 r. – 31.05.2021 r. – od kwoty wyrównania emerytury za dany miesiąc – od 16 dnia każdego miesiąca, poczynając od 08.2015 r. do dnia poprzedzającego dzień faktycznej zapłaty wyrównania .

W pozostałym zakresie odwołanie podlegało oddaleniu na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc, bowiem brak było podstaw do przyznania odsetek od 16.06.2015 r i od całej kwoty emerytury, a jedynie od wyrównania.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia MS z dnia 22.10.2015 r w sprawie opłat za czynności adwokackie /Dz.U.2015.1800/

Zarządzenie: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć organowi rentowemu, wypożyczając akta rentowe.