Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 489/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok łączny Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 12 kwietnia 2021 roku w sprawie sygn. akt II K 725/20.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

R. M.

fakt odbywania orzeczonych kar przez skazanego

wydruk z systemu NOE - SAD

196-236, 257-275

2.1.1.2.

R. M.

fakt uprzedniej karalności skazanego

wyroki Sądu Rejonowego w Opatowie w sprawie II K 128/21 i II K 199/21 wraz z zarządzeniem wykonania wyroku

247-252

2.1.1.3.

R. M.

fakt uprzedniej karalności skazanego

karta karna

287-290

2.1.1.4.

R. M.

zachowanie skazanego podczas pobytu w zakładzie karnym

opinia o skazanym

292-293

2.1.1.5.

R. M.

fakt wykonywania kar wobec skazanego

dokumentacja związana z wykonywaniem kar wobec skazanego

318-347

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

wydruk z systemu NOE - SAD

wiarygodny, urzędowy dokument potwierdzający pobyt skazanego w izolacji penitencjarnej, okresy odbytych przez niego kar oraz kary, które mają być wobec niego wykonywane w przyszłości

2.1.1.2

wyroki Sądu Rejonowego w Opatowie w sprawie II K 128/21 i II K 199/21 wraz z zarządzeniem wykonania wyroku

wiarygodne, urzędowe dokumenty uprzednią karalność skazanego wskazanymi wyrokami

2.1.1.3

karta karna

wiarygodny, urzędowy dokument potwierdzający uprzednią, wielokrotną karalność skazanego

2.1.1.4

opinia o skazanym

wiarygodny, urzędowy dokument potwierdzający pobyt skazanego w izolacji penitencjarnej i jego zachowanie w tym czasie

2.1.1.5

dokumentacja związana z wykonywaniem kar wobec skazanego

wiarygodne, urzędowe dokumenty uprzednią karalność skazanego

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut rażącej niewspółmierność kary łącznej pozbawienia wolności wynikającej z:

- wymierzenia skazanemu kary łącznej na zasadzie asperacji, nie zaś całkowitej absorpcji, podczas gdy bliskość przedmiotowa, jak również czasowa między zbiegającymi się przestępstwami jak również okoliczności zaistniałe po wydaniu poszczególnych wyroków a dotyczące zachowania skazanego tj. pozytywna ocena jego zachowania i stylu życia wyrażona w wywiadzie środowiskowym przemawiają za zastosowaniem zasady absorpcji przy wydaniu wyroku łącznego,

- niedostatecznego uwzględnienia bliskiej więzi podmiotowej i przedmiotowej popełnionych czynów oraz zaistnienia przesłanki prognostycznej pozwalającej na stwierdzenie, że kara łączna w wysokości najwyższej z wymierzonych kar jednostkowych jest wystarczającą oceną zachowania skazanego,

- niedostatecznego rozważenia celów zapobiegawczych, wychowawczych oraz potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, jak również pominięcie obecnych warunków osobistych skazanego przy ustaleniu wymiaru kary łącznej,

- niedostatecznym uwzględnieniu aspektu prewencji indywidualnej oraz pozytywnej prognozy penitencjarnej skazanego.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zauważyć należy, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, zmiana kary w instancji odwoławczej jest możliwa tylko wtedy, gdy kara wymierzona przez Sąd I instancji jest rażąco niewspółmierna. Nie może więc następować w każdym wypadku, w którym jest możliwa wedle własnej oceny Sądu odwoławczego, lecz wtedy tylko, gdy kara orzeczona nie daje się zaakceptować z powodu różnicy pomiędzy nią, a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej i rażącej, wręcz ,,bijącej w oczy”. Sąd odwoławczy nie może zatem dokonywać korekty kary o charakterze ,,kosmetycznym”, np. o 1 - 2 miesięcy, przy karze pobawienia wolności wymierzonej w latach (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 04.07.1972 r., V KRN 230/72, opubl. LEX Nr 21497; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 02.02.1995 r., opubl. KZS 4/96 poz. 42; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 21.09.2000 r., II AKa 154/00, opubl. KZS 2000/10/37).

Zważyć też trzeba, że decydujące znaczenie dla wymiaru kary łącznej mają przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Natomiast wypracowane wcześniej przez orzecznictwo i doktrynę koncepcje wymiaru kary łącznej w oparciu o bliższą, lub dalszą więź przedmiotowo – podmiotową i czasowo – przestrzenną, zachodzącą pomiędzy poszczególnymi czynami jednostkowymi, także mogą mieć tu znaczenie, jednakże, co najwyżej, pomocnicze. Bowiem kara łączna powinna być postrzegana jako swoiste podsumowanie działalności przestępczej sprawcy. Stanowi ona wyraz potępienia w stosunku do postępowania sprawcy, jak również podkreśla nieopłacalność przestępczej działalności. Z drugiej strony, orzeczona kara łączna powinna być niezbędna dla osiągnięcia celów indywidualnego oddziaływania. W procesie orzekania kary łącznej sąd powinien mieć na względzie, czy w danym przypadku zachodzą okoliczności, które przemawiają za zsumowaniem dolegliwości, czy też przeciwnie – w imię racjonalizacji karania, wskazują na konieczność pochłonięcia części kar. Stosowanie zatem kumulacji albo absorpcji, jako że są to rozwiązania skrajne, wymaga istnienia szczególnych przesłanek przemawiających za jednym, albo drugim rozstrzygnięciem.

Jak słusznie wskazał Sąd meriti w niniejszej sprawie, brak przesłanek do zastosowania zasady pełnej absorpcji. Nie jest nią, ani dotychczasowa linia życiowa skazanego, ani relacje pomiędzy czynami, za które wymierzono kary podlegające łączeniu. Wymiar kary łącznej orzeczonej w oparciu o zasadę absorpcji, to przypadek wymagający wyjątkowo korzystnych i łagodzących okoliczności po stronie sprawcy. Przy wymierzaniu kary łącznej pozbawienia wolności, gdzie łączeniu podlegały - na etapie postępowania przed sądem pierwszej instancji - kary orzeczone i podlegające wykonaniu w istocie w wymiarze 4 lat pozbawienia wolności (kara łączna ze sprawy II K 89/17 obejmująca kary pozbawienia wolności i kary ograniczenia wolności, przy czym najsurowsza z kar wymierzonych to kara 2 lat pozbawienia wolności), w wymiarze 8 miesięcy pozbawienia wolności (ze sprawy II K 266/18), w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności (ze sprawy II K 1110/18), zastosowanie zaś zasady pełnej absorpcji, nie jest też żadnym obowiązkiem sądu orzekającego, czy też punktem wyjścia przy dokonywaniu prawidłowej oceny wymiaru kary łącznej. Podobnie rzecz ma się w odniesieniu do kary łącznej grzywny, gdzie łączeniu podlegały kary orzeczone i podlegające wykonaniu, a mianowicie kara łączna grzywny w ilości 300 stawek dziennych każda po 10 złotych ze sprawy II K 89/17 oraz kara 80 stawek dziennych grzywny po 10 złotych ze sprawy II K 46/19. Jest przy tym oczywiste, że orzeczenie kary łącznej, nie musi przynosić skazanemu korzyści, to jest orzeczenia kary łącznej w wymiarze niższym od arytmetycznej sumy poszczególnych kar (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23.03.2016 r. IV KK 70/16, Legalis Nr 1444864). Tym samym, w ślad za Sądem pierwszej instancji wskazać należy, iż skazany jest osobą wielokrotnie karaną. Przy czym, przestępstwa za które wymierzono kary podlegające łączeniu to czyny przeciwko mieniu, a w związku z tym, sposób ich popełnienia był podobny, niemniej jednak popełnione na przestrzeni około ośmiu lat. Prawidłowo zatem uznał Sąd I instancji, iż nie istnieje ścisły związek między tymi przestępstwami.

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy w pełni przychyla się do stanowiska Sądu I instancji, iż zarówno wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, jak i brak ścisłego związku przedmiotowo – podmiotowego oraz czasowo – przestrzennego w przypadku wyroków podlegających łączeniu, wykluczał zastosowanie wobec skazanego zasady absorpcji. Należy podnieść, że orzeczenie kary łącznej w oparciu o zasadę całkowitej bądź częściowej absorpcji nie tylko byłoby nieuzasadnione w świetle przytoczonych okoliczności, ale też przyczyniłoby się do wyrobienia w skazanym mylnego przekonania, że wielość przestępstw popłaca.

W aspekcie powyższego, zważywszy na okoliczności przedmiotowej sprawy konieczne jedynie okazało się dokonanie modyfikacji orzeczonej wobec skazanego kary łącznej grzywny. Mając na względzie ogólne dyrektywy wymiaru kary oraz jej funkcję prewencyjną oraz wychowawczą, Sąd Okręgowy obniżył ją do poziomu 350 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość stawki dziennej w kwocie 10 złotych. Orzeczona we wskazanym wymiarze kara łączna grzywny stanowić będzie dla skazanego wymierną i odczuwalną dolegliwość, uświadomi mu także wagę naruszonego dobra chronionego prawem i naganność jego zachowania, jak również konieczność bezwzględnego podporządkowania się ustanowionym zasadom porządku prawnego, tym samym spełni oczekiwane rezultaty wychowawcze i zapobiegawcze wobec skazanego, a także będzie wystarczająca, aby zrealizować cele ogólnoprewencyjne.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie wobec skazanego R. M. kary łącznej z zastosowaniem pełnej absorpcji tj. w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednostkowej stawki dziennej na poziomie 10 złotych, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie w przypadku uznania, że zachodzi którakolwiek z bezwzględnych przyczyn odwoławczych lub istnieje konieczność przeprowadzenie przewodu w całości od nowa, o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z powodów wskazanych szczegółowo powyżej, a także w punkcie 4.1. oraz 5.2.1. w odniesieniu do orzeczonej przez Sąd I instancji kary łącznej pozbawienia wolności, natomiast częściowo zasadny w zakresie orzeczonej kary łącznej grzywny, która została obniżona do poziomu 350 stawek dziennych przy przyjęciu, iż wartość jednej stawki dziennej jest równoważna kwocie 10 złotych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Sąd odwoławczy uwzględnił fakt, że po wydaniu wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Radomsku w dniu 12 kwietnia 2021 roku w sprawie II K 725/20 w stosunku do skazanego R. M. zapadł prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w Opatowie z dnia 31.05.2021 r. w sprawie II K 128/21, w którym orzeczono wobec niego za ciąg przestępstw popełnionych w okresie od 05.03.2021 r. do 16.03.2021 r. karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, a następnie prawomocnym (z dniem 08.09.2021 r.) wyrokiem łącznym z dnia 31.08.2021 r., wydanym w sprawie II K 199/21 Sąd Rejonowy w Opatowie orzekł karę łączną 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności obejmującą skazania m. in w/w karą w sprawie II K 128/21, ale też obejmującą skazania karami w sprawach II K 266/18 Sądu Rejonowego w Brzesku, II K 89/17 Sądu Rejonowego w Myszkowie, II K 1110/18 Sądu Rejonowego dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

W związku z brzmieniem art. 85 § 2 k.k. (obowiązującym od dnia 1 lipca 2015 r. do dnia 23 czerwca 2020 r., który stanowił podstawę rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji) w sprawach dotyczących wydania wyroku łącznego sąd odwoławczy jest zobowiązany do badania z urzędu, czy w czasie po wydaniu wyroku przez sąd pierwszej instancji nie doszło do zmiany stanu faktycznego na skutek wykonania w całości choćby jednej z kar podlegających łączeniu, lub powstania stanu braku możliwości wykonania kary (np. wobec upływu terminu z art. 75 § 4 k.k.), a jeżeli taką zmianę stwierdzi, ma obowiązek ją uwzględnić (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 10.10.2017 r., II KK 184/17; z dnia 27.06.2019 r., V KK 235/18, z dnia 23.01.2019 r., V KK 516/18, z dnia 21.05.2020 r., II KK 89/20, Legalis; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 28.06.2018 r., I KZP 3/18, Legalis).

Za w pełni dopuszczalne należy uznać wydanie przez sąd odwoławczy orzeczenia zmieniającego zaskarżony wyrok łączny, w sytuacji ujawnienia się nowych kar podlegających łączeniu, czy też stwierdzenia, że sąd pierwszej instancji pominął określone kary podlegające łączeniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03.03.2021 r., II KS 1/21, Legalis).

Zważywszy na powyższe sąd odwoławczy miał na względzie zaistniałą na kanwie tej sprawy szczególną sytuację opisaną powyżej, która nakazywała uwzględnienie nie tylko jednostkowego rozstrzygnięcia zapadłego w sprawie II K 128/21 Sądu Rejonowego w Opatowie (w którym w istocie została orzeczona prawomocnie wyłącznie kara 6 pozbawienia wolności), ale też wyroku łącznego z dnia 31.08.2021 r., wydanego w sprawie II K 199/21 Sąd Rejonowy w Opatowie (obejmującego skazania cytowane powyżej). Istotnie też wobec tego, że wyrokiem łącznym w sprawie II K 199/21 Sąd Rejonowy w Opatowie dokonał połączenia jedynie kar pozbawienia wolności, zaś po zapadnięciu tego wyroku nie pojawiły się żadne skazania w stosunku do R. M., w których orzeczona została wobec niego również kara pozbawienia wolności stąd też to rozstrzygnięcie jako trafne należało uwzględnić w postępowaniu odwoławczym w niniejszej sprawie poprzez uchylenie rozstrzygnięć Sądu Rejonowego w Radomsku dotyczących orzeczenia kary łącznej pozbawienia wolności (zawartych w punktach 1, 2). Sąd Rejonowy w Radomsku wszak połączył węzłem kary łącznej kary pozbawienia wolności orzeczone w tych samych sprawach, które w swych rozważaniach - na co wskazuje komparycja orzeczenia - brał pod uwagę Sąd Rejonowy w Opatowie, jednakowoż Sąd Rejonowy w Radomsku pominął orzeczoną karę pozbawienia wolności ze sprawy II K 128/21 Sądu Rejonowego w Opatowie (wyrok w tej sprawie zapadł po wydaniu wyroku łącznego przez Sąd Rejonowy w Radomsku dopiero w dniu 31.05.2021 r.). W tym miejscu, wskazać należy, iż Sąd Rejonowy popadł w wewnętrzną sprzeczność, gdyż z jednej strony dał wyraz stosowania reguł dotyczących orzekania kary łącznej obowiązujących do dnia 23 czerwca 2020 roku, a więc zgodnie z art. 85 § 2 k.k. podstawą orzeczenia kary łącznej były wówczas wymierzone i podlegające wykonaniu, w całości lub w części kary lub kary łączne za przestępstwa, za które wymierzono kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu. Tymczasem tenże sąd w sentencji wyroku wskazał na łączenie kar jednostkowych pozbawienia wolności (objętych następczo wyrokiem łącznym w sprawie II K 89/17, które przecież wobec tego faktu nie podlegały już wykonaniu co zresztą pośrednio sąd zaakceptował wskazując na stosowanie przepisów obowiązujących do dnia 23 czerwca 2020 roku). Podobnie rzecz miała się w odniesieniu do kar grzywien. Powyższe zostało skorygowane w trakcie kontroli przez sąd odwoławczy.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy rozstrzygnięć zawartych wyroku łącznym Sądu Rejonowego w Radomsku w zakresie nie podlegającym modyfikacjom opisanym w punkcie 5.2.1., a mianowicie rozstrzygnięć zawartych w punktach 4 i 8.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zważywszy na okoliczność, iż rozstrzygnięcia zawarte w wyroku łącznym Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 12 kwietnia 2021 roku, dotyczące zaliczenia na poczet łącznej kary grzywny (obniżonej przez sąd odwoławczy do liczby 350 stawek dziennych przy przyjęciu, iż wartość jednej stawki dziennej jest równoważna kwocie 10 złotych – motywy zawarte w punkcie 3.1.), uiszczonej w części kary grzywny orzeczonej w sprawie Sądu Rejonowego w Częstochowie w ilości 25 stawek dziennych każda stawka po 10 złotych w sprawie XI K 814/12, oraz dotyczące zwolnienia skazanego od kosztów sądowych, są słuszne i odpowiadają prawu, utrzymano je w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1.  uzupełniono jego komparycję poprzez dodanie punktu „XIX” o treści: łącznym Sądu Rejonowego w Opatowie z dnia 31 sierpnia 2021 roku w sprawie II K 199/21, prawomocnym z dniem 08 września 2021 roku, obejmującym wyroki:

- łączny Sądu Rejonowego w Myszkowie z dnia 04 sierpnia 2017 roku w sprawie II K 89/17, prawomocnym z dniem 12 sierpnia 2017 roku,

- Sądu Rejonowego w Brzesku z dnia 21 czerwca 2018 roku w sprawie II K 266/ 18, prawomocnym z dniem 30 stycznia 2019 roku,

- Sądu Rejonowego dla Krakowa – Nowa Huta w Krakowie z dnia 21 listopada 2018 roku w sprawie II K 1110/18, prawomocnym z dniem 06 lutego 2020 roku,

- Sądu Rejonowego w Opatowie z dnia 31 maja 2021 roku w sprawie II K 128/21, prawomocnym z dniem 08 czerwca 2021 roku

na karę łączną 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, na poczet której zaliczono okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawach II K 266/18, II K 89/17 i II K 1110/18;

2.  uchylono rozstrzygnięcia zawarte w punktach 1, 2, 5, 6 i 7;

3.  w miejsce rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 3, na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 86 § 1, 2 i 4 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu Kodeksu Karnego z dnia 23 czerwca 2020 roku w miejsce kar grzywien orzeczonych wyrokami opisanymi w punktach XV i XVII części wstępnej wymierzono skazanemu karę łączną grzywny w rozmiarze 350 stawek dziennych przy przyjęciu, iż wartość jednej stawki dziennej jest równoważna kwocie 10 złotych i ustalono, że wyroki te w pozostałym zakresie podlegają odrębnemu wykonaniu;

4.  na podstawie art. 572 k.p.k. w zw. z art. 85 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu Kodeksu Karnego z dnia 23 czerwca 2020 roku umarzono postępowanie w części dotyczącej wydania wyroku łącznego wobec skazanego obejmującego prawomocne skazania na kary pozbawienia wolności wyrokami opisanymi w punktach I, II, III, IV, V, VI, VII, VIII, IX, X, XI, XII, XIII, XIV, XV, XVI, XVIII oraz dodatkowo prawomocny wyrok łączny Sądu Rejonowego w Opatowie z dnia 31 sierpnia 2021 roku w sprawie II K 199/21.

Zwięźle o powodach zmiany

Niewątpliwie na gruncie analizowanej sprawy - przedmiotem analizy Sądu Rejonowego w Radomsku przy wydawaniu wyroku łącznego z dnia 12.04.2021 r. w sprawie II K 725/20 były skazania wyrokami: Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 23.01.2002 r. w sprawie IV K 1567/01, Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 16.09.2009 r. w sprawie IV K 18/09, Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 26.09.2011 r. w sprawie VII K 50/11, zaocznym Sądu Rejonowego w Oleśnie z dnia 23.02.2012 r. w sprawie II K 402/11, zaocznym Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 07.02.2013 r. w sprawie XI K 814/12, Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 06.02.2013 r. w sprawie XI K 162/12, Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 17.01.2014 r. w sprawie XI K 1007/13, Sądu Rejonowego w Myszkowie z dnia 16.07.2014 r. w sprawie II K 306/14, Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 26.06.2014 r. w sprawie XI K 1101/13, Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 31.07.2014 r. w sprawie XI K 761/12, Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 20.01.2015 r. w sprawie XI K 584/14, Sądu Rejonowego w Tarnowie z dnia 01.07.2015 r. w sprawie II K 1976/14, Sądu Rejonowego w Myszkowie z dnia 24.11.2015 r. w sprawie II K 61/15, Sądu Rejonowego w Busku - Zdroju z dnia 23.10.2015 r. w sprawie VI K 139/15, łącznym Sądu Rejonowego w Myszkowie z dnia 04.08.2017 r. w sprawie II K 89/17, Sądu Rejonowego w Brzesku z dnia 21.06.2018 r. w sprawie II K 266/18, Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 08.05.2019 r. w sprawie II K 46/19, Sądu Rejonowego dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie z dnia 21.11.2018 r. w sprawie II K 1110/18.

Jednocześnie w trakcie postępowania odwoławczego ustalono, że prawomocnym (z dniem 08.09.2021 r.) wyrokiem łącznym z dnia 31.08.2021 r., wydanym w sprawie II K 199/21 Sąd Rejonowy w Opatowie - rozstrzygając kwestię wydania wyroku łącznego wobec skazanego – analizował jedynie cztery skazania dotyczące R. M.. A mianowicie rozpatrywał: wyrok Sądu Rejonowego w Brzesku z dnia 21.06.2018 r. w sprawie II K 266/18, wyrok łączny Sądu Rejonowego w Myszkowie z dnia 04.08.2017 r. w sprawie II K 89/17, wyrok Sądu Rejonowego w Opatowie z dnia 31.05.2021 r. w sprawie II K 128/21, wyrok Sądu Rejonowego dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie z dnia 21.11.2018 r. w sprawie II K 1110/18.

Przede wszystkim, z powyższego zatem wynika, że nie została złamana reguła ne bis in idem. Bowiem oba Sądy wydały wyroki łączne, ale nie obejmujące dokładnie tych samych orzeczeń, a tym samym, nie doszło do obrazy art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k., gdyż po wydaniu wyroku łącznego przez Sąd Rejonowy w Radomsku, a przed jego uprawomocnieniem się w sprawie wydano kolejny wyrok łączny – uczynił to Sąd Rejonowy w Opatowie – jednakowoż postępowanie nie toczyło się w tym samym przedmiocie i co do tych samych czynów tej samej osoby oraz wymierzonych jej kar. Reasumując na kanwie przedmiotowej sprawy nie doszło do wygenerowania bezwzględnej przesłanki odwoławczej res iudicata z art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18.12.2019 r., II KK 138/19, Legalis, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12.04.2018 r., III KK 126/18, Legalis, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03.06.2020 r., IV KK 742/19, Legalis, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 09.02.2022 r., V KK 24/21, Legalis,wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25.02.2021 r., V KK 1/21, Legalis).

W aspekcie powyższego, przypomnieć należy, iż zgodnie z ustawą z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 396) z dniem 1 lipca 2015 roku doszło do nowelizacji przepisów dotyczących wydawania wyroku łącznego (rozdział 60) uregulowanych w ustawie z dnia 6 czerwca 1997 roku Kodeks Postępowania Karnego (Dz. U. z 1997 r., Nr 89, poz. 555 z późn. zm.) oraz przepisów rozdziału IX (art. 85 – 92a) ustawy z dnia 6 czerwca 1997 roku Kodeks Karny (Dz. U. z 1997 r., Nr 88, poz. 553 z późn. zm.). Natomiast zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 396) przepisów rozdziału IX ustawy Kodeks karny, tj. rozdziału zatytułowanego „Zbieg przestępstw oraz łączenie kar i środków karnych”, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy.

Dodatkowo, na kanwie tej sprawy istotnie należało zwrócić szczególną uwagę na okoliczność, że ponownie doszło do nowelizacji przepisów dotyczących wydawania wyroku łącznego (rozdział 60) uregulowanych w ustawie z dnia 6 czerwca 1997 roku Kodeks Postępowania Karnego (Dz. U. z 1997 r., Nr 89, poz. 555 z późn. zm.) oraz przepisów rozdziału IX (poprzez zmianę art. 85, art. 86, art. 89a § 1, art. 91 § 2 oraz dodanie art. 91a) ustawy z dnia 6 czerwca 1997 roku Kodeks Karny (Dz. U. z 1997 r., Nr 88, poz. 553 z późn. zm.) z dniem 24 czerwca 2020 roku. Jednocześnie w myśl art. 81 ust. 1 Ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. (Dz. U. z 2020 r. poz. 1086) o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami (...)19 oraz uproszczonym postępowaniu o zatwierdzeniu układu w związku z wystąpieniem (...)19 przepisy rozdziału IX ustawy zmienianej w art. 38, w brzmieniu dotychczasowym, stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

Zestawienie cytowanych powyżej norm prawnych i ich implementacja na grunt analizowanej sprawy - w której w dniu orzekania w sprawie II K 725/20 (tj. w dniu 12 kwietnia 2021 roku) wobec skazanego R. M. istniały prawomocne skazania opisane powyżej uwzględnione przez Sąd Rejonowy w Radomsku, ale też zapadłe po wydaniu nieprawomocnego wyroku w sprawie II K 725/20 - dowodzi, że w swoich rozważaniach za podstawę prawną przyjąć należało przepisy ustawy Kodeks Karny w brzmieniu obowiązującym w dniu 23 czerwca 2020 roku. Bowiem nie ulega wątpliwości co do tego, iż w niniejszej sprawie należało stosować przepisy ustawy karnej w brzmieniu obowiązującym w dniu 23 czerwca 2020 roku jako w przypadku skazanego będących względniejszymi. W takim układzie faktów, zaktualizowała się zaś potrzeba dokonania rozważań uwzględniających przepis art. 4 § 1 k.k. Tym samym postąpienie sądu odwoławczego w tym względzie, jest więc zgodne z brzmieniem art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20.02.2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2015.396) oraz w myśl art. 81 ust. 1 Ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. (Dz. U. z 2020 r. poz. 1086) o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami (...)19 oraz uproszczonym postępowaniu o zatwierdzeniu układu w związku z wystąpieniem (...)19.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu R. M. w postępowaniu odwoławczym zasądzone zostały na rzecz obrońcy z urzędu na podstawie § 17 ust. 5 w zw. z § 4 ust. 1 i 3 w zw. z § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 18 z późn. zm.).

IV.

W oparciu o przepisy art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami), mając na względzie sytuację osobistą (długotrwały pobyt w izolacji penitencjarnej) i możliwości finansowe skazanego R. M. (aktualnie brak dochodów), Sąd Okręgowy zwolnił go od obowiązku wnoszenia opłaty za drugą instancję oraz od obowiązku zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca skazanego R. M..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok łączny Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 12 kwietnia 2021 roku w sprawie sygn. akt II K 725/20.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Skazany R. M..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok łączny Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 12 kwietnia 2021 roku w sprawie sygn. akt II K 725/20.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana