Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lipca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie :

Przewodniczący SSO Stanisław Pilarczyk

Protokolant Anna Sobańska

po rozpoznaniu w dniu 1 lipca 2014 r. w Kaliszu

odwołania P. L.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 20 lutego 2014 r. Nr (...)

w sprawie P. L.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o emeryturę

oddala odwołanie

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 lutego 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w O., odmówił przyznania wnioskodawcy L. P. emerytury w niższym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach, gdyż, zdaniem organu rentowego, nie udowodnił on na dzień 1 stycznia 1999 roku wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach. Do okresu pracy w szczególnych warunkach organu rentowy nie uwzględnił okresu pracy wnioskodawcy w Zakładach (...) – J. J., T. J., gdyż zarówno świadectwo pracy wnioskodawcy jak i świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie spełniało wymogów formalnych.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył wnioskodawca, domagając się przyznania emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy, w odpowiedzi na odwołanie wnioskodawcy, wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy poczynił następujące ustalenia:

Wnioskodawca P. L. urodził się (...). Na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca udowodnił 28 lat, 1 miesiąc i 29 dni okresów składkowych i nieskładkowych.

(okoliczności niesporne)

W okresie od dnia 2 listopada 1970 roku do dnia 31 maja 2001 roku wnioskodawca był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Zakładzie (...) J. J.i T. J.. W dniu 31 maja 2001 roku powyższy pracodawca wystawił wnioskodawcy świadectwo pracy, z którego wynika, iż był on zatrudniony u tego pracodawcy w pełnym wymiarze czasu pracy jako monter instalacji sanitarnych i centralnego ogrzewania i konserwator kotłów parowych i wodnych od dnia 1 stycznia 1973 roku do dnia 31 grudnia 1990 roku, przy czym ten ostatni okres pracodawca potraktował jako pracę w szczególnych warunkach, o której mowa w wykazie A dział XIV poz. 2 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze.

W dniu 27 grudnia 2013 roku powyższy pracodawca wnioskodawcy wystawił mu świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach za okres od dnia 1 stycznia 1973 roku do dnia 31 grudnia 1990 roku z tytułu remontów, montażu i czyszczenia kotłów parowych i wodnych, konserwacji kotłów.

Świadectwo pracy z dnia 31 maja 2001 roku podpisał T. J., urodzony w (...) roku, który z dziadkiem J. J. prowadził zakład od 1997 roku do 2001 roku. Na podstawie świadectwa pracy z 2001 roku T. J. sporządził dla wnioskodawcy świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

Powyższych dokumentów nie uznał organ rentowy, gdyż w świadectwie pracy z 2001 roku nie określono charakteru pracy wnioskodawcy według wykazu, działu i pozycji cytowanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, a ponadto brak było pieczątki osoby upoważnionej do wystawienia tego świadectwa pracy. Natomiast świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z 2013 roku nie zostało uznane przez organ rentowy, gdyż zostało ono wystawione po likwidacji płatnika składek oraz nie określono charakteru pracy ściśle według wykazu, działu i pozycji cytowanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku. Z okresu pracy wnioskodawcy u J. J. i T. J. nie zostały zachowane jego akta osobowe (dowód – świadectwo pracy, świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach wnioskodawcy P. L. – akta emerytalne wnioskodawcy, zeznania T. J. z dnia 1 lipca 2014 roku [00:09:24][00:30:42]).

Zakład J. J.i T. J. istniał do 2001 roku, a wcześniej zakład swój J. J.prowadził ze Z. K.. Zakład ten zatrudniał od 8 do 12 pracowników. Zakład ten zajmował się instalacją centralnego ogrzewania, kanalizacji, instalacji wodociągowej, remontem i instalacją pieców centralnego ogrzewania oraz kotłów parowych i wodnych, montażem różnego rodzaju urządzeń w łazienkach.

Wnioskodawca pracując od dnia 2 listopada 1970 roku do dnia 31 grudnia 1990 roku w Zakładzie J. J.i Z. K.zajmował się między innymi montażem, remontem, czyszczeniem kotłów parowych i wodnych, jak i piecy centralnego ogrzewania w różnego rodzaju instytucjach jak Sąd Okręgowy w K., Szpital w K., budynek Sióstr (...) w K., Dom Małego Dziecka w K., Urząd Wojewódzki w K.jak i szkoły na terenie miasta K.. Oprócz montażu, remontu, czyszczenia kotłów parowych i wodnych wnioskodawca przy okazji wykonywania tych prac wykonywał również inne pracy, związane z remontem kotłowni, jak i wymieniał instalacje cieplne, grzejniki, różnego rodzaju urządzenia w łazienkach czy toaletach. Ponadto pracował przy remoncie kanalizacji ściekowej i oczyszczalni ścieków, zasobników na zmiękczanie wody, naprawiał sanitariaty. Od 1991 roku wnioskodawca głównie pracował przy montażu różnego rodzaju instalacji sanitarnych i centralnego ogrzewania, instalacji wodnej i ściekowej w domach jednorodzinnych i różnego rodzaju budynkach użyteczności publicznej czy budynkach wielorodzinnych (dowód – zeznania T. J.z dnia 1 lipca 2014 rok [00:09:24][00:30:42], zeznania R. S.z dnia 1 lipca 2014 roku [00:30:42][00:56:54], zeznania K. W.z dnia 1 lipca 2014 roku [00:56:54][01:19:05], częściowe zeznania P. L.z dnia 1 lipca 2014 roku [00:02:03][00:07:45], [01:22:14][01:36:30]).

Czyniąc powyższe ustalenia faktyczne Sąd oparł się na zeznaniach świadków oraz świadectwie pracy i świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach wnioskodawcy i częściowych zeznaniach wnioskodawcy. Sąd nie dał wiary zeznaniom wnioskodawcy jedynie w tej części, iż stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował, od dnia 2 listopada 1970 roku do dnia 31 grudnia 1990 roku, wyłącznie przy remoncie, montażu i oczyszczaniu kotłów parowych i wodnych, gdyż, jak wynika z zeznań świadków w niniejszej sprawie, wnioskodawca wykonywał również inne prace związane z remontem kotłowni i instalacji urządzeń centralnego ogrzewania, urządzeń sanitarnych, instalacji wodnej i ściekowej, a więc wykonywał również prace typowe należące do hydraulika. Również charakter działalności pracodawcy wnioskodawcy w spornym okresie wskazuje, iż zakres prac wykonywanych przez wnioskodawcę był szeroki, a nie wyłącznie oparty był na oczyszczaniu przemysłowych kotłów parowych i wodnych.

Sąd zważył co następuje:

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz. U. z 2009 roku, Nr 15, poz. 1227 ze zmianami) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego art. 32, jeżeli w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy tj. 1 stycznia 1999 roku osiągnęli:

1.  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze wymaganych w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn;

oraz

2.  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 tej ustawy.

Emerytura ta przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego, albo złożeniu wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym za pośrednictwem Zakładu na dochody budżetu państwa.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 cytowanej ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionym w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w niższym wieku emerytalnym niż określona z art. 27 pkt. 1.

Stosownie do treści art. 32 ust. 2 przytoczonej ustawy, dla celów ustalenia uprawnień do emerytury w obniżonym wieku, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości, lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Szczegółowe warunki uzyskania dochodzonego świadczenia reguluje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, Nr 8, poz. 43, ze zmianami). Zgodnie z treścią § 1 ust. 1 tego rozporządzenia stosuje się je do pracowników wykonujących pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymienione w jego § 4 – 15, oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

Okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu, są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku (§ 2 ust. 1 powołanego rozporządzenia). Okresy pracy w powyższych okolicznościach stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (§ 2 ust. 2 cytowanego rozporządzenia). Według § 3 cytowanego rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudnienia”, uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Zaś po myśli § 4 ust. 1 rozporządzenia pracownik, który wykonywał pracę w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Wykonywanie pracy w szczególnych warunkach powinno być stwierdzone przez pracodawcę w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, lub w świadectwie pracy, to w orzecznictwie powszechnie przyjmuje się możliwość dowodzenia okoliczności szczególnego charakteru lub szczególnych warunków pracy wszelkimi znanymi prawi procesowemu dowodami (por. Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 roku, II UZP 998/84, Lex Polonica nr 321128).

W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 14 września 2007 roku, III UK 27/07, OSNP z 2008 roku, nr 21-22, poz. 325; z dnia 19 września 2007 roku, III UK 38/07, OSNP z 2008 roku, nr 21-22, poz. 329; z dnia 6 grudnia 2007 roku, III UK 66/07, Lex nr 483283; z dnia 22 stycznia 2008 roku, I UK 210/07, OSNP z 2009 roku, nr 5-6, poz. 75; z dnia 24 marca 2009 roku, I PK 194/08, Lex nr 528152). Podobne stanowisko zajmuje również Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 16 lutego 2012 roku (III AUa 1731/11, Lex nr 1129733) i w wyroku z dnia 9 lutego 2012 roku (III AUa 1682/11, Lex nr 110471).

W orzecznictwie przyjmuje się również, iż nie jest dopuszczalne uwzględnienie do okresu pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika. Wykonywanie takiej pracy nie uprawnia do uzyskania emerytury na podstawie art. 32 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy o emeryturach i rentach z FUS (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2011 roku, II UK 2/11, Lex nr 989128).

Identyczny pogląd zawarty jest w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2008 roku (II UK 306/07, OSNP 2009/21-22/290) jak i w wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 18 września 2012 roku (III AUa 455/12, Lex nr 1220436).

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Przepisy art. 6 k.c. znajdują zastosowanie w pełni w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, co oznacza, że ciężar udowodnienia, iż stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wnioskodawca w spornym okresie pracował w warunkach szkodliwych, spoczywa na nim (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2001 roku, II UKN 297/00, OSNP 2002/23/577; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 września 2001 roku, II UKN 566/00, Lex nr 1214940; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 1997 roku, II UKN 417/97, OSNP 1998/21/638; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 22 lutego 2012 roku, III AUa 1734/11, Lex nr 1129735).

W orzecznictwie sądowym przyjęto również, iż o uprawnieniu do wcześniejszej emerytury decyduje spełnienie wszystkich warunków określonych w art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a nie przekonanie pracownika, że praca była wykonywana w szczególnych charakterze lub warunkach (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 grudnia 2010 roku, II UK 140/10, Lex nr 786382). W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 roku (I UK 393/10, Lex nr 950426) podniesiono, iż prawo do emerytury w wieku niższym od powszechnego z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest ściśle związane z szybszą utratą zdolności do zarobkowania z uwagi na szczególne warunki lub szczególny charakter pracy. Praca taka, świadczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też wykonująca ją osoba ma prawo do emerytury wcześniej niż inni ubezpieczeni. Prawo to stanowi przywilej i odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 27 ustawy z 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS, a zatem regulujące je przepisy należy wykładać w sposób gwarantujący zachowanie celu uzasadniającego to odstępstwo. Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach, to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i renty dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze.

W wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 27 marca 2014 roku (III AUa 1109/13, Lex nr 1454534) podkreślono, iż „wykonywanie pracy w szczególnych warunkach, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku, oznacza, że pracownik nie ma powierzonych innych obowiązków jak tylko te, które dotyczą pracy w szczególnych warunkach”. Podobny pogląd wyraził Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 26 marca 2014 roku (III AUa 1214/13, Lex nr 1454445) podnosząc, iż „w przypadku jednoczesnego wykonywania prac wymienionych w rozporządzeniu z dnia 7 lutego 1983 roku, w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 ze zm.), z niewymienionymi, nawet gdy stosunek tych prac jest nieproporcjonalnie wysoki na rzecz tych pierwszych, przekreśla to możliwość uznania za pracę w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, jako że nie była wykonywana stale, w pełnym wymiarze czasu pracy”.

Podzielając w całości te orzeczenia Sądu Najwyższego, jak i cytowane orzeczenia Sądów Apelacyjnych, należy stwierdzić, iż taka wykładnia pozostaje w zgodzie z art. 32 ust. 2 i 4 ustawy emerytalnej w związku z § 2 ust. 1 rozporządzenia uznających za pracę w szczególnych warunkach wyłącznie zatrudnienie przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia, wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Oznacza to, że krótsze dobowo (nie w pełnym wymiarze obowiązującego czasu pracy na danym stanowisku) lub periodyczne (okresowe), a nie stałe świadczenia pracy w warunkach narażających na szybszą utratę zdolności zarobkowania wyklucza dopuszczalność uznania pracy za świadczoną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Powyższy pogląd podzielił Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 24 maja 2014 roku (III AUa 26/13, Lex nr 1388949) podnosząc, iż „wykonywanie pracy w warunkach szczególnych nie może zostać tylko uprawdopodobnione, ale musi zostać wykazane w sposób niezbity i nie budzący jakichkolwiek wątpliwości. Dokonując oceny materiału dowodowego sprawy trzeba mieć na uwadze, że zaliczenie nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień lub wzrostu świadczeń emerytalno-rentowych wymaga zawsze dowodów nie budzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych”.

W orzecznictwie przyjmuje się, iż sama treść świadectwa pracy nie przesądza jeszcze o uznaniu, iż wskazany w nim okres był okresem, w którym pracownik wykonywał prace w szczególnych warunkach (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 13 marca 2014 roku, III AUa 1267/12, Lex nr 1294845). Podobny pogląd wyraził Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 15 października 2013 roku (III AUa 33/13, Lex nr 1409118) podnosząc, iż „sądy nie są bowiem w żaden sposób związane oceną charakteru zatrudnienia pracownika, dokonaną przez pracodawcę, a świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych służy celom dowodowym i podlega takiej samej ocenie, jak każdy inny dowód”.

W niniejszej sprawie kwestią sporną jest czy wnioskodawca, w spornym okresie od dnia 2 listopada 1973 roku do dnia 31 grudnia 1990 roku, wykonywał pracę w szczególnych warunkach, o której mowa w wykazie A dział XIV poz. 2 do cytowanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, to jest praca oczyszczaczy przemysłowych kotłów parowych i wodnych.

Zgodnie z wikipedią kotły, w zależności od przeznaczenia dzielimy na:

a)  energetyczne, które są wykorzystywane w elektrociepłowniach dużej mocy;

b)  przemysłowe, które są wykorzystywane w ciepłowniach i elektrociepłowniach;

c)  grzewcze, które są wykorzystywane w ciepłowniach lokalnych;

Wnioskodawca, w toku postępowania, nie udowodnił i nie wykazał aby w spornym okresie pracował, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, jako oczyszczacz kotłów parowych i wodnych, a kotły, które montował, czyścił i remontował były kotłami grzewczymi, wykorzystywanymi w poszczególnych budynkach, a więc nie były kotłami przemysłowymi, które są wykorzystywane w przemyśle dla potrzeb procesów technologicznych.

Taki pogląd, odnośnie kotłów przemysłowych, wyraził również Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 6 listopada 2013 roku (III AUa 920/13, Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Lublinie).

Tak więc skoro wnioskodawca w spornym okresie nie wykonywał pracy oczyszczacza przemysłowych kotłów parowych i wodnych, to nie wykonywał on pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu cytowanych wyżej przepisów. Ponadto zebrany materiał dowodowy nie pozwala przyjąć, aby wnioskodawca, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, pracował przy oczyszczaniu, montażu i remoncie kotłów parowych i wodnych w spornym okresie, gdyż oprócz tego rodzaju prac wykonywań innego rodzaje prace, które nie są pracami w szczególnych warunkach, o których mowa w wykazie stanowiącym załącznik do cytowanego wyżej rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku, co powoduje również, iż takiego okresu pracy nie można uznać za okres pracy w szczególnych warunkach.

Tak więc skoro wnioskodawca nie udowodnił wymaganych 15 lat pracy w szczególnych warunkach do dnia 1 stycznia 1999 roku zgodnie z art. 6 k.c. ponosi ona ujemne skutki prawne tego faktu.

Nieudowadniając 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach wnioskodawca nie udowodnił więc jednej z podstawowych przesłanej do przyznania emerytury w niższym wieku emerytalnym, a więc zaskarżona decyzja organu rentowego odpowiadała prawu, a odwołanie wnioskodawcy, jako niezasadne zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. podlegało oddaleniu co znalazło odzwierciedlenie w wyroku.