Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 3 października 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. stwierdził, że miesięczną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne tj. emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe M. P. jako pracownika u płatnika składek Kancelaria (...) z siedzibą w Ł., ul. (...) stanowi od 1 marca 2016 r. – 1.850 zł tj. kwota minimalnego wynagrodzenia za pracę.

W uzasadnieniu wskazano, że na podstawie dokumentów zewidencjonowanych w systemie informatycznym organ rentowy ustalił, że M. P. została zgłoszona przez płatnika Kancelaria (...) do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych tj. emerytalnego, rentowych, chorobowego i wypadkowego oraz do obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego od 2 listopada 2012 r. jako pracownik. Płatnik składek w złożonych za ubezpieczoną dokumentach rozliczeniowych wykazał wymiar czasu pracy za miesiące od listopada 2012 r. do lutego 2016 r. – ¼ etatu, a za miesiące od marca 2016 r. do sierpnia 2016 r. – pełen etat. Jednocześnie wykazał miesięczną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne od listopada 2012 r. do grudnia 2013 r. w wysokości 400 zł, za miesiące od stycznia 2014 r. do września 2014 r. w wysokości 420 zł, za miesiące od stycznia 2015 r. do grudnia 2015 r. w wysokości 437,50 zł, za miesiące styczeń 2016 r. i luty 2016 r. w wysokości 462,50 zł, za miesiące marzec 2016 r. i kwiecień 2016 r. w wysokości 6.360 zł, za miesiące od maja 2016 r. do sierpnia 2016 r. w wysokości 0,00 zł. Ponadto wykazał wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy z powodu choroby finansowane ze środków pracodawcy za okres od 9 października 2014 r. do 17 października 2014 r., od 2 maja 2016 r. do 3 czerwca 2016 r. oraz zasiłek chorobowy z ubezpieczenia chorobowego od 4 czerwca 2016 r. do 31 sierpnia 2016 r.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przeprowadził w dniu 21 lipca 2016 r. postępowanie kontrolne w zakresie zgłoszenia M. P. do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego z tytułu zatrudnienia w firmie płatnika składek. W trakcie kontroli przedłożono umowę o pracę zawartą w dniu 2 listopada 2012 r. między firmą Kancelaria (...) z siedzibą w Ł. a ubezpieczoną na czas nieokreślony, rodzaj umówionej pracy: specjalista ds. prawnej analizy dokumentacji, miejsce wykonywania pracy: Ł., Al. (...), wymiar czasu pracy ¼ etatu, wynagrodzenie 400 zł brutto miesięcznie, dzień rozpoczęcia pracy: 2 listopada 2012 r. Z przedłożonych dokumentów wynika, że w związku ze zmianą wysokości minimalnego wynagrodzenia zmieniono ubezpieczonej wynagrodzenie miesięczne brutto od dnia 1 stycznia 2014 r. na kwotę 420 zł, a od dnia 1 stycznia 2016 r. na kwotę 462,50 zł. Ponadto z przedłożonego aneksu z dnia 29 lutego 2016 r. do umowy o pracę wynika, że z dniem 1 marca 2016 r. zmianie miał ulec wymiar czasu ubezpieczonej – na pełny etat, stanowisko – na prawnik oraz wynagrodzenie zasadnicze brutto – na kwotę 6.360 zł. Natomiast już od dnia 2 maja 2016 r. ubezpieczona stała się niezdolna do pracy z powodu choroby przypadającej w okresie ciąży. Zaświadczenia lekarskie zostały wystawione na okres od 2 maja 2016 r. do 19 września 2016 r. Z powyższego wynika, że potrzeba zmiany do dnia 1 marca 2016 r. warunków zatrudnienia ubezpieczonej w zakresie wymiaru czasu pracy, wynagrodzenia i stanowiska w firmie (...) miałaby powstać po ponad trzech latach od zatrudnienia ubezpieczonej i na krótko przed wystawieniem zaświadczeń lekarskich w okresie ciąży.

Organ rentowy dodał, że pomimo szerokiego zakresu obowiązków ubezpieczonej w trakcie kontroli oprócz dokumentów kadrowo – płacowych nie przedłożono innych dokumentów, które potwierdzałyby, że faktycznie od 1 marca 2016 r. ubezpieczona pracowała z nowym – zwiększonym zakresem obowiązków na stanowisku prawnika. Przedłożona korespondencja mailowa może wskazywać, że faktycznie od miesiąca marca 2016 r. ubezpieczona pracuje w zwiększonym wymiarze czasu pracy, natomiast nie potwierdza, że wnioskodawczyni pracuje z szerszym zakresem obowiązków.

Powyższe w ocenie organu rentowego świadczy, że ustalenie od 1 marca 2016 r. wynagrodzenia z wysokości 6.360 zł brutto, w krótkim okresie przed wystawieniem zaświadczeń o niezdolności do pracy z powodu choroby w okresie ciąży było dokonane jedynie w celu znacznego podwyższenia podstawy wymiaru zasiłku chorobowego.

Organ rentowy dodał nadto, że zgodnie z art. 58 §2 k.c. nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego. Tym samym od 1 marca 2016 r. miesięczną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu zatrudnienia ubezpieczonej stanowi kwota 1.850 zł.

/decyzja – k. 28 – 34 akt ZUS/

Ubezpieczona M. P. w dniu 14 listopada 2016 r. zaskarżyła w/w decyzję w całości. Zarzuciła w/w decyzji:

- naruszenie przepisów ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa poprzez błędną jego wykładnię skutkującą uznaniem, iż w przedmiotowej sprawie podstawę wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne z tytułu zatrudnienia stanowi kwota 1.850 zł – podczas gdy od 1 marca 20-16 r. wysokość wynagrodzenia odwołującej się M. P. stanowiła kwotę 6.360 zł brutto,

- naruszenie prawa materialnego, a w szczególności art. 58 §2 k.c. poprzez błędną wykładnię tego przepisu polegającą na przyjęciu, że zawarcie umowy o pracę nastąpiło z naruszeniem zasad współżycia społecznego polegającym na świadomym zamiarze osiągania nieuzasadnionych korzyści,

- błędną ocenę materiału dowodowego poprzez przekroczenie granic zasady swobodnej oceny dowodów, wyciągnięcie wniosków sprzecznych z zasadami logicznego myślenia i doświadczenia życiowego oraz uznanie, iż zwiększenie od dnia 1 marca 2016 r. wysokości wynagrodzenia z tytułu stosunku pracy nie było wynikiem obiektywnych okoliczności, stanowiło czynność sprzeczną z zasadami współżycia społecznego, a tym samym było czynnością nieważną,

- nierozpoznanie sprawy w jej granicach w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy oraz bezzasadne przyjęcie, że umowa o pracę została zawarta z naruszeniem zasad współżycia społecznego.

W konsekwencji wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji i zasądzenie od organu rentowego na rzecz odwołującej się zwrotu kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego.

/odwołanie – k. 2 – 8/

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie podnosząc argumentację z decyzji.

/odpowiedź na odwołanie – k. 18 – 19/

Na rozprawie w dniu 6 czerwca 2017 r. pełnomocnik wnioskodawczyni poparł odwołanie i wniósł o zasądzenie kosztów według norm przepisanych, zainteresowana przyłączyła się do odwołania, pełnomocnik ZUS zaś wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Określił wartość przedmiotu sporu na kwotę 4.510 zł.

/protokół rozprawy z 6 czerwca 2017 r. – 00:01:55 – 00:03:23, 00:56:09 – 01:00:03 – płyta CD – k. 214/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni M. P. urodziła się w dniu (...) Ma wykształcenie wyższe – ukończyła (...) na kierunku prawo w grudniu 2015 r. i uzyskała tytuł magistra.

/kwestionariusz osobowy – k. 23 – 25 akt ZUS, k. 164, dyplom – k. 169 – 171 akt ZUS/

A. M. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą Kancelaria (...) z siedzibą w Ł. od 14 października 2009 r. Przedmiotem działalności firmy jest działalność prawnicza.

/okoliczność bezsporna/

Ubezpieczona M. P. została zatrudniona w Kancelarii (...) w Ł. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony od 2 listopada 2012 r. w wymiarze ¼ etatu na stanowisku specjalisty ds. prawnej analizy dokumentacji z wynagrodzeniem 400 zł miesięcznie brutto. W imieniu spółki umowę podpisała A. M.. Miejscem wykonywania pracy była Ł., ul. (...).

/umowa o pracę – k. 27, akt ZUS/

Z dniem 1 stycznia 2014 r. wynagrodzenie M. P. w związku ze wzrostem płacy minimalnej wzrosło do kwoty 420 zł. Pozostałe warunki umowy pozostały bez zmian.

/pismo – k. 43 akt ZUS/

Z dniem 1 stycznia 2016 r. wynagrodzenie ubezpieczonej w związku ze wzrostem płacy minimalnej wzrosło do kwoty 462,50 zł brutto. Pozostałe warunki umowy o pracę pozostały bez zmian.

/pismo – k. 45 akt ZUS/

Do obowiązków ubezpieczonej na stanowisku specjalisty ds. prawnej analizy dokumentacji należało: sporządzanie pism procesowych, projektów pism procesowych, zajmowanie się biurem, przyjmowanie korespondencji, nadawanie korespondencji, segregowanie i inne czynności biurowe. Swoje obowiązki ubezpieczona wykonywała przez 2 godziny dziennie.

/zeznania wnioskodawczyni z dnia 6 czerwca 2017 r. – 00:03:41 – 00:21:37 w zw. z zeznaniami – 00:52:50 – 00:54:06 – płyta CD – k. 214, zeznania świadka M. G. (1) z dnia 6 czerwca 2017 r. – 00:42:57 – 00:52:38 – płyta CD – k. 214/

Ubezpieczona w grudniu 2015 r. ukończyła studia prawnicze i rozpoczęła pracę w kancelarii w pełnym wymiarze czasu pracy.

/zeznania wnioskodawczyni z dnia 6 czerwca 2017 r. – 00:03:41 – 00:21:37 w zw. z zeznaniami – 00:52:50 – 00:54:06 – płyta CD – k. 214, zeznania zainteresowanej A. M. z dnia 6 czerwca 2017 r. – 00:21:37 – 00:41:11 w zw. z zeznaniami – 00:52:50 – 00:54:06 – płyta CD – k. 214/

Ubezpieczonej zaproponowano pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w kancelarii w siedzibie w Ł., gdyż miała ona odciążyć płatnika składek A. M., która miała zając się organizacją kancelarii w K..

/zeznania zainteresowanej A. M. z dnia 6 czerwca 2017 r. – 00:21:37 – 00:41:11 w zw. z zeznaniami – 00:52:50 – 00:54:06 – płyta CD – k. 214, zeznania świadka M. G. (1) z dnia 6 czerwca 2017 r. – 00:42:57 – 00:52:38 – płyta CD – k. 214/

Aneksem do umowy o pracę z dnia 29 lutego 2016 r. zmieniono ubezpieczonej od dnia 1 marca 2016 r. wymiar czasu pracy z ¼ etatu na pełen etat, stanowisko ze specjalisty ds. prawnej analizy dokumentacji na prawnika oraz podwyższono wynagrodzenie ubezpieczonej do kwoty 6.360 zł brutto.

/aneks – k. 47 akt ZUS/

Ubezpieczona podejmując pracę na stanowisku prawnika w Kancelarii (...) przedstawiła zaświadczenie lekarskie z dnia 8 marca 2016 r. o zdolności do pracy na stanowisku prawnika.

/zaświadczenie lekarskie – k. 167 akt ZUS/

M. P. po podpisaniu aneksu do umowy o pracę nie otrzymała na piśmie nowego zakresu obowiązków. Do jej obowiązków miało należeć: prowadzenie spotkań z klientami, współpraca z firmą marketingową prowadzenie korespondencji emailowej z klientami kancelarii, ogólna organizacja biura, rozdzielanie pracy pomiędzy poszczególnych pracowników kancelarii.

/korespondencja – k. 175 – 334 akt ZUS, zeznania wnioskodawczyni z dnia 6 czerwca 2017 r. – 00:03:41 – 00:21:37 w zw. z zeznaniami – 00:52:50 – 00:54:06 – płyta CD – k. 214, zeznania zainteresowanej A. M. z dnia 6 czerwca 2017 r. – 00:21:37 – 00:41:11 w zw. z zeznaniami – 00:52:50 – 00:54:06 – płyta CD – k. 214, zeznania świadka M. G. (1) z dnia 6 czerwca 2017 r. – 00:42:57 – 00:52:38 – płyta CD – k. 214/

Ubezpieczona miała pełnomocnictwo do zawierania umów z klientami.

/zeznania wnioskodawczyni z dnia 6 czerwca 2017 r. – 00:03:41 – 00:21:37 w zw. z zeznaniami – 00:52:50 – 00:54:06 – płyta CD – k. 214/

W dokumentacji pracowniczej ubezpieczonej znajduje się m.in.: kwestionariusz osobowy, umowa o pracę, oświadczenie, oświadczenie dla celów ustalenia obowiązku opłacania składek, oświadczenie – (...), oświadczenie, zmiana wysokości wynagrodzenia, aneks do umowy o pracę z dnia 29 lutego 2016 r., dyplom, karta szkolenia BHP.

/dokumentacja pracownicza – k. 23 – 47 akt ZUS, k. 164 – 203/

Płatnik sporządził dla ubezpieczonej listy płac oraz zestawienie czasu pracy. Wnioskodawczyni kwitowała odbiór wynagrodzenia na liście płac.

/listy płac – k. 69 – 104, listy płac i zestawienia czasu pracy – k. 126 – 164, zeznania zainteresowanej A. M. z dnia 6 czerwca 2017 r. – 00:21:37 – 00:41:11 w zw. z zeznaniami – 00:52:50 – 00:54:06 – płyta CD – k. 214/

Podpisując aneks do umowy o pracę w dniu 29 lutego 2016 r. ubezpieczona była w ciąży i wiedziała o niej. Ostatnią miesiączkę miała w dniu 31 grudnia 2015 r.

/karta przebiegu ciąży – k. 34 – 35, dokumentacja medyczna – k. 39 – 79, k. 82 – 111, k. 119, zeznania wnioskodawczyni z dnia 6 czerwca 2017 r. – 00:03:41 – 00:21:37 w zw. z zeznaniami – 00:52:50 – 00:54:06 – płyta CD – k. 214/

Ubezpieczona stała się niezdolna do pracy z powodu choroby przypadającej w okresie ciąży od 2 maja 2016 r. W dniu 14 września 2016 r. wnioskodawczyni urodziła dziecko.

/dokumentacja medyczna – k. 9 – 11, k. 39 – 79, k. 119/

Podczas nieobecności ubezpieczonej nikt nie został zatrudniony na jej stanowisko pracy, jej obowiązki ponownie przejęła właścicielka kancelarii (...).

/zeznania zainteresowanej A. M. z dnia 6 czerwca 2017 r. – 00:21:37 – 00:41:11 w zw. z zeznaniami – 00:52:50 – 00:54:06 – płyta CD – k. 214/

Firma w okresie 2015 – 2017 zatrudniała 6 osób:

- K. G. w okresie 7 marca 2016 r. do 16 lipca 2016 r. na podstawie umowy o pracę w wymiarze ¼ etatu z wynagrodzeniem ¼ etatu,

- M. P. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony od 2 listopada 2012 r. w pełnym wymiarze czasu pracy z wynagrodzeniem 6.360 zł,

- I. Ż. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony od 1 stycznia 2017 r. w wymiarze ¼ etatu z wynagrodzeniem 500 zł,

- M. S. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony od 1 sierpnia 2016 r. w wymiarze 1/3 etatu z wynagrodzeniem 666,67 zł,

- A. G. na podstawie umowy zlecenie w okresie od 14 listopada 2016 r. do 31 grudnia 2017 r. z wynagrodzeniem 350 zł,

- M. K. na podstawie umowy zlecenie w okresie od 15 lipca 2016 r. do 30 września 2016 r. z wynagrodzeniem 350 zł.

/zestawienie pracowników – k. 115/

Oprócz wnioskodawczyni w spornym okresie pracownicy otrzymywali wynagrodzenia na poziomie płacy minimalnej.

/ zestawienie pracowników – k. 115/

Płatnik składek z działalności gospodarczej osiągnął w 2015 r. przychód w wysokości 183.966,79 zł, koszty uzyskania przychodu wyniosły 117.714,71 zł, a dochód w wysokości 66.252,08 zł, w 2016 r. przychód w wysokości 212.405,78 zł, koszty uzyskania przychodów w wysokości 185.479,91 zł.

W lutym, marcu, kwietniu, maju, czerwcu, sierpniu, wrześniu, październiku, listopadzie 2016 poniesione wydatki przekraczały uzyskane dochody.

/zeznanie podatkowe – k. 133 – 145 akt ZUS, zestawienie – k. 114 verte/

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny dowodów i zważył, co następuje:

Odwołanie jest niezasadne.

Zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 8 ust. 1, art. 11 ust. 1, art.12 ust. 1 i art. 13 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r. poz. 963) pracownicy, to jest osoby fizyczne pozostające w stosunku pracy, podlegają obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i ubezpieczeniu wypadkowemu w okresie od nawiązania stosunku pracy do dnia jego ustania.

Stosownie do treści art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r., poz. 372) osobom tym, w razie choroby lub macierzyństwa, przysługują świadczenia pieniężne na warunkach i w wysokości określonych ustawą.

Na mocy art. 18 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych (podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych wymienionych w art. 6 ust. 1 pkt 1-3 i pkt 18a stanowi przychód, o którym mowa w art. 4 pkt 9 i 10, z zastrzeżeniem ust. 1a i 2, ust. 4 pkt 5 i ust. 12. Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe oraz ubezpieczenie wypadkowe stanowi podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i ubezpieczenia rentowe, z zastrzeżeniem ust. 2 i ust. 3. (art. 20 ust. 1 powołanej ustawy).

Zgodnie z definicją ustawową sformułowaną w art. 4 pkt 9 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych przychód oznacza przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu: zatrudnienia w ramach stosunku pracy, pracy nakładczej, służby, wykonywania mandatu posła lub senatora, wykonywania pracy w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania, pobierania zasiłku dla bezrobotnych, świadczenia integracyjnego i stypendium wypłacanych bezrobotnym oraz stypendium sportowego, a także z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności oraz umowy agencyjnej lub umowy zlecenia, jak również z tytułu współpracy przy tej działalności lub współpracy przy wykonywaniu umowy.

Stosownie do treści art. 12 ust.1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz.U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat
i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast według § 2 ust. 6 rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 18 kwietnia 2008 roku w sprawie szczegółowych zasad i trybu postępowania w sprawach rozliczania składek, do których poboru jest zobowiązany Zakład Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2008 r. Nr 78, poz.465 z późn. zm.) dla każdego ubezpieczonego, którego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe stanowi przychód, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnik składek w raporcie lub imiennym raporcie miesięcznym korygującym, o którym mowa w ustawie, zwanym dalej "raportem korygującym", oraz w deklaracji i deklaracji rozliczeniowej korygującej, o której mowa w ustawie, zwanej dalej "deklaracją korygującą", uwzględnia należne składki na ubezpieczenia społeczne od wszystkich dokonanych lub postawionych do dyspozycji ubezpieczonego wypłat - od pierwszego do ostatniego dnia miesiąca kalendarzowego, którego deklaracja dotyczy - stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, z uwzględnieniem ograniczenia, o którym mowa w art. 19 ustawy.

W myśl art. 36 ust. 1 wspomnianej ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu będącemu pracownikiem stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Jeżeli zaś niezdolność do pracy powstała przed upływem okresu, o którym mowa w ust. 1, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia (ust. 2).

Natomiast zgodnie z art. 40 w/w ustawy razie zmiany umowy o pracę lub innego aktu, na podstawie którego powstał stosunek pracy, polegającej na zmianie wymiaru czasu pracy, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi wynagrodzenie ustalone dla nowego wymiaru czasu pracy, jeżeli zmiana ta nastąpiła w miesiącu, w którym powstała niezdolność do pracy, lub w miesiącach, o których mowa w art. 36.

Bezspornym jest między stronami, iż ubezpieczona podlega ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od dnia 1 marca 2016 r. jako pracownik u płatnika składek.

W przedmiotowej sprawie spór pomiędzy stronami dotyczył wysokości miesięcznej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu zatrudnienia od dnia 1 marca 2016 r.

Zdaniem Sądu zaskarżona w niniejszym postępowaniu decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, zmieniająca podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne odwołującej od dnia 1 marca 2016 r. jest prawidłowa.

W toku postępowania skarżąca podnosiła, iż miesięczna podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne wnioskodawczyni w okresie od dnia 1 marca 2016 r. stanowiła kwota 6.360 zł, albowiem w okresie od 1 marca 2016 r. odwołująca była zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy. W ocenie organu rentowego ubezpieczona od 1 marca 2016 r. pracowała w pełnym wymiarze czasu pracy, ale postępowanie dowodowe nie wykazało, by jej zakres obowiązków uzasadniał zwiększenia wynagrodzenia do kwoty 6.360 zł.

W ocenie Sądu zmiana warunków zatrudnienia wskazana w umowie o pracę z dnia 1 marca 2016 r. była czynnością mającą na celu znaczące podwyższenie podstawy wymiaru zasiłku chorobowego wnioskodawczyni, a następnie zasiłku macierzyńskiego.

Należy podkreślić, iż Sąd Okręgowy podziela stanowisko organu rentowego, dotyczące oceny umowy o pracę zawartej pomiędzy wnioskodawczynią a zainteresowanym, że zmiana warunków zatrudnienia miała głównie na celu uzyskanie wysokich świadczeń z ubezpieczenia społecznego, a tym samym doszło do naruszenia zasad współżycia społecznego. Zdaniem Sądu strony nie wykazały, że zwiększono i zmodyfikowano merytorycznie wymiar jej obowiązków w ramach stosunku pracy.

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o dokumenty zawarte w załączonych aktach organu rentowego oraz dokumenty załączone do akt, których prawdziwości żadna ze stron nie kwestionowała, a także w oparciu o zeznania świadka, ubezpieczonej i zainteresowanej.

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd nie dał wiary zeznaniom wnioskodawczyni, zainteresowanej oraz świadka, w których wskazywali na duże zwiększenie obowiązków ubezpieczonej i ich merytoryczną zmianę od 1 marca 2016 r. ,uzasadniające zwiększenie tym samym wynagrodzenia ubezpieczonej do kwoty 6.360 zł.

W ocenie Sądu, w świetle zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego, brak jest podstaw do przyjęcia, że faktycznie doszło do zwiększenia obowiązków wnioskodawczyni, a co za tym idzie, że uzasadniało to zwiększenie jej wynagrodzenia. Przeciwko prawdziwości zeznaniom wnioskodawczyni, zainteresowanej przemawiają, zdaniem Sądu, ustalone okoliczności faktyczne.

Bezspornym w sprawie jest, że ubezpieczona pracowała w firmie płatnika składek na podstawie umowy o pracę w wymiarze ¼ etatu od 2 listopada 2012 r. na stanowisku specjalisty ds. prawnej analizy dokumentacji z wynagrodzeniem 400 zł, od 1 stycznia 2014 r. z wynagrodzeniem 420 zł, a od 1 stycznia 2016 r. 462,50 zł.

Bezspornym jest także, że od 1 marca 2016 r. na mocy aneksu do umowy o pracę ubezpieczona rozpoczęła pracę na stanowisku prawnika w pełnym wymiarze czasu pracy. Jednakże trudno zgodzić się z tym, że zakres jej obowiązków tak się zwiększył, że uzasadniał ustalenie wynagrodzenia wnioskodawczyni na kwotę 6.360 zł.

Brak dowodów na zwiększony zakres obowiązków w postaci spotkań z klientami czy sporządzanych dokumentów, np. w postaci pism procesowych, nawet, które nie były przez nią podpisane. Wnioskodawczyni nie była w stanie nawet oszacować liczby spotkań z klientami. Sama przyznała, że w ramach ¼ etatu także zdarzało jej się spotkać z klientami.

Skoro miała być szefową kancelarii może budzić wątpliwości okoliczność, iż nie znała podstawy prawnej współpracy z pełnomocnikami.

Załączona korespondencja mailowa także nie przesądza o zmianie zakresu obowiązków, skoro wcześniej także zajmowała się korespondencją, a strony nie załączyły korespondencji mailowej sprzed zmiany warunków zatrudnienia, celem wykazania ewentualnych różnic.

Brak także zakresu obowiązków na piśmie – w stosunku do obu stanowisk, zatem brak jest możliwości ustalenia faktycznego zakresu obowiązków na dwóch stanowiskach.

Świadek M. G. zeznała, że wnioskodawczyni zajmowała się sprawami organizacyjnymi, którymi wcześniej zajmował się płatnik, a jednocześnie nie wiedziała , jakie są sprawy organizacyjne kancelarii.

Należy także podnieść, że firma płatnika składek w momencie podpisania aneksu do umowy o pracę z ubezpieczoną osiągała dochody w wysokości około 5.500 zł miesięcznie (płatnik składek z działalności gospodarczej osiągnął w 2015 r. przychód w wysokości 183.966,79 zł, koszty uzyskania przychodu wyniosły 117.714,71 zł, a dochód w wysokości 66.252,08 zł – miesięcznie: 5.521,01 zł), a zatem trudno uwierzyć, że właściciel kancelarii wypłacał ubezpieczonej wyższe wynagrodzenie (6.360 zł) niż osiągał dochód. W 2016 praktycznie w każdym miesiącu – w tym w miesiącach luty, marzec, kwiecień ponoszone wydatki były wyższe niż przychody. Nadto dodać należy, że pozostali pracownicy w firmie otrzymywali wynagrodzenia minimalne bądź pracowali na podstawie umów zlecenia. Płatnik nie pamiętał także, ile razy wypłacił wyższe wynagrodzenie, co przy braku dochodu w poszczególnych miesiącach może poddać w wątpliwość jego wypłaty w takiej wysokości.

Nikt nie został zatrudniony w czasie nieobecności wnioskodawczyni z tak określonym wynagrodzeniem. Podnoszona okoliczność, iż wnioskodawczyni otrzymała tak wysokie wynagrodzenie w związku z ukończeniem studiów także nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem do ukończenia studiów doszło w grudniu 2015 r, a zmiana wysokości wynagrodzenia miała miejsce od marca 2016 r. Poza tym ubezpieczona w momencie zmiany warunków zatrudnienia była w ciąży i ze zrozumiałych względów wykonywanie jej obowiązków było ograniczone w czasie (zbliżający się poród), zatem tłumaczenie płatnika, że zmiana wynagrodzenia była skutkiem przejęcia obowiązków płatnika w związku z perspektywą rozwoju kancelarii w innej miejscowości także nie znajduje racjonalnego uzasadnienia. Poza tym zeznania płatnika w tym zakresie nie są spójne, bowiem z jednej strony twierdziła, że zatrudnienie wnioskodawczyni odciąży ją od pracy i mogła poświęcić się rodzinie, a z drugiej strony, że miała rozwijać kancelarię w innym mieście. Przy czym na te okoliczność nie przedstawiono żadnych wniosków dowodowych, mających na celu wykazanie, że faktycznie w tym zakresie jakieś czynności zostały podjęte. Jedynie w piśmie procesowym wnioskodawczyni podniosła, że otwarcie kancelarii w innym mieście stało się faktem (k. 32 odw.). Poza tym skoro stało się to faktem, może budzić wątpliwości niezatrudnienie nikogo na stanowisku ubezpieczonej i obsługiwanie przez płatnika dwóch placówek. Należy zwrócić także uwagę, że wnioskodawczyni nie była uprawniona do podpisywania pism, zatem trudno wyobrazić sobie prowadzenie przez nią kancelarii, w charakterze jej „szefowej”. Mimo, że ubezpieczona miała mieć udzielone pełnomocnictwo do podpisywania umów z klientami – ani pełnomocnictwo ani żadna umowa nie została przedstawiona.

W ocenie Sądu ubezpieczona pracowała w kancelarii płatnika składek w pełnym wymiarze czasu pracy, ale za wynagrodzeniem w wysokości 1.850 zł tj. za wynagrodzeniem w wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę.

Zdaniem Sądu poczynione w sprawie ustalenia uzasadniają twierdzenie, iż zakwestionowana przez organ rentowy umowa o pracę w wynagrodzenia pomiędzy wnioskodawczynią a płatnikiem składek narusza zasady współżycia społecznego.

Postępowanie dowodowe wykazało, że wnioskodawczyni zainteresowana objęciem ją ubezpieczeniem społecznym od wysokiej podstawy, nie wykonywała de facto czynności, które usprawiedliwiałyby, aż taką zmianę wynagrodzenia tj. z kwoty minimalnej do kwoty 6.360 zł.

W ocenie Sądu powyższe rozważania świadczą o tym, że przy zawieraniu zakwestionowanej umowy wolą stron była możliwość skorzystania ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego w związku z chorobą i macierzyństwem od wysokiej podstawy wymiaru i z tego powodu nie może wywoływać skutków.

Tym samym należało przyjąć, że decyzja organu rentowego odpowiada prawu.

Podkreślić przy tym trzeba, że zarówno przepisy prawa pracy, prawa ubezpieczeń społecznych, jak i przepisy ustrojowe pozwalają tak kształtować elementy stosunku pracy, jaka jest wola stron. Jednakże przestaje powyższa kwestia być tylko sprawą stron nawiązujących stosunek pracy, gdy po uregulowaniu składek przerzuca się ciężar wypłaty świadczeń na fundusz dysponujący publicznymi pieniędzmi, którymi zarządza Zakład Ubezpieczeń Społecznych.

W tym miejscu stwierdzić należy, że ustalenie w umowie o pracę rażąco wysokiego wynagrodzenia za pracę może być w konkretnych okolicznościach, uznane za nieważne jako dokonane z naruszeniem zasad współżycia społecznego, polegającym na świadomym osiąganiu nieuzasadnionych korzyści z systemu ubezpieczeń społecznych kosztem innych uczestników tego systemu - art. 58 § 3 k.c. w związku z art. 300 k.p. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 sierpnia 2005 roku sygn. akt III UK 89/05, OSNP 2006/11-12/192, LEX nr 182780, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 2005 roku, II UK 16/05, opubl. OSNP 2006/11-12/191, LEX nr 182776, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2009 roku, III UK 7/09, LEX nr 509047).

Kwestią sporną w sprawie pozostawało zatem, czy zachodziły przesłanki do ustalenia, że ubezpieczona powinna być objęta ubezpieczeniem społecznym z podstawą wymiaru składek od jakiej płatnik rozliczył składki, czy też jak chciał tego organ rentowy – podstawa wymiaru składek powinna zostać obniżona do wysokości minimalnego wynagrodzenia obowiązującego w 2016 r. tj. do kwoty 1.850 zł. Należało zatem ustalić, czy postanowienia aneksu do umowy o pracę były sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, tym samym czy były nieważne (art. 58 § 2 k.c.). Powyższe sprowadza się do rozstrzygnięcia podstawowej kwestii - czy wysokość wynagrodzenia wypłacona ubezpieczonej za jej pracę była godziwa, to znaczy czy wynagrodzenie to stanowiło ekwiwalentne wynagrodzenie do rodzaju, ilości i jakości pracy oraz wymaganych kwalifikacji.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że w prawie pracy obowiązuje zasada swobodnego kształtowania postanowień umownych, lecz nie jest też sporne, że wolność kontraktowa realizuje się tylko w takim zakresie, w jakim przewiduje to obowiązujące prawo. Jakkolwiek z punktu widzenia art. 18 § 1 kodeksu pracy, umówienie się o wynagrodzenie wyższe od najniższego jest dopuszczalne, gdyż normy prawa pracy swobodę tę ograniczają tylko co do minimum świadczeń należnych pracownikowi w ramach stosunku pracy, to należy pamiętać, że autonomia stron umowy w kształtowaniu jej postanowień podlega ochronie jedynie w ramach wartości uznawanych i realizowanych przez system prawa, a strony obowiązuje nie tylko respektowanie własnego interesu jednostkowego, lecz także wzgląd na interes publiczny. Najdobitniej wyraża to reguła zawarta w przepisie art. 353 1 k.c., który ma odpowiednie zastosowanie do stosunku pracy, zarówno wobec braku uregulowania normowanej nim instytucji w prawie pracy, jak też niesprzeczności z zasadami prawa pracy (por. art. 300 k.p.) zawartego w nim wymagania, by treść stosunku pracy lub jego cel nie sprzeciwiał się właściwości (naturze) tego stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Z kolei odpowiednie zastosowanie art. 58 k.c. pozwala na uściślenie, że postanowienia umowy o pracę sprzeczne z ustawą albo mające na celu jej obejście są nieważne, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, a sprzeczne z zasadami współżycia społecznego - nieważne bezwzględnie.

Należy zwrócić uwagę, iż sprzeczny z zasadami współżycia społecznego może być także niegodziwy cel umowy o pracę, polegający na ustaleniu nadmiernej wysokości wynagrodzenia (rażąco wygórowanego), aby otrzymywać zawyżone świadczenia z ubezpieczeń społecznych kosztem innych ubezpieczonych. Co prawda w tezie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 2005 r. (II UK 320/04, OSNP 2006 nr 7-8, poz. 122) przyjęto, że „cel zawarcia umowy o pracę w postaci osiągnięcia świadczeń z ubezpieczenia społecznego nie jest sprzeczny z ustawą (art. 58 § 1 k.c.)”, a w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia 2005 r. (II UK 141/04, OSNP 2005 Nr 15, poz. 235) stwierdzono, iż „stronom umowy o pracę, na podstawie której rzeczywiście były wykonywane obowiązki i prawa płynące z tej umowy, nie można przypisać działania w celu obejścia ustawy (art. 58 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p.)”, to - pomijając, że rozstrzygnięcia te zapadły w odmiennych niż oceniany stanach faktycznych - trzeba zauważyć, że dotyczą one kwalifikowania opisanych zachowań w aspekcie ich zgodności z prawem, nie rozważając czy nie naruszają one zasad współżycia społecznego. Zgodnie bowiem z art. 58 § 2 k.c. nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego, wyrażająca się m.in. poprzez ustanowienie rażąco wygórowanego, a zatem niegodziwego wynagrodzenia. Tym samym, uzasadnionym jest twierdzenie, iż ustanowienie w umowie o pracę nadmiernie wysokich wynagrodzeń może być sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, bowiem fakt, że cel zawarcia umowy o pracę w postaci osiągnięcia świadczeń z ubezpieczenia społecznego nie jest sprzeczny z ustawą, nie może oznaczać akceptacji dla nagannych i nieobojętnych społecznie zachowań korzystania ze świadczeń z ubezpieczeń społecznych, przy zawieraniu umów o pracę na stosunkowo krótki okres przed zajściem zdarzenia generującego uprawnienie do świadczenia z ubezpieczenia społecznego lub ustaleniu wysokiego wynagrodzenia w celu uzyskania przez osobę ubezpieczoną naliczonych od takiej podstawy świadczeń z ubezpieczenia społecznego.

Mając na uwadze powyższe, należy podkreślić, że co do zasady, z jednej strony wynagrodzenie za pracę ma stanowić wartość godziwą, z drugiej zaś, ma odpowiadać rodzajowi pracy, kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu i ma stanowić ekwiwalent za ilość i jakość świadczonej pracy.

Jednym z najistotniejszych kryterium godziwości (sprawiedliwości) wynagrodzenia za pracę, jest ekwiwalentność wynagrodzenia wobec pracy danego rodzaju, przy uwzględnieniu kwalifikacji wymaganych do jej wykonywania, jak też ilości i jakości świadczonej pracy (art. 78 k.p.). Mając na względzie ustalony w sprawie stan faktyczny oraz treść art. 13 k.p., należy stwierdzić, że przymiot „niegodziwości" będzie posiadała przede wszystkim płaca rażąco za niska. Nie oznacza to jednak tego, że znamię „niegodziwości” nie może również dotknąć płacy rażąco wysokiej (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 sierpnia 2001 r., I PKN 563/00, OSNP 2002 Nr 4, poz. 90). Tym samym brak jest przeciwwskazań do tego, by postanowienia umowy o pracę dotyczące wynagrodzenia za pracę i innych świadczeń związanych z pracą mogłyby być oceniane przez pryzmat zasad współżycia społecznego, jako nieważne w części przekraczającej granice godziwości, a zatem w sytuacji ich nadmiernej (rażąco nieproporcjonalnej) wysokości. W przywołanej uchwale Sąd Najwyższy podkreślał bowiem, że w sferze prawa ubezpieczeń społecznych godziwość wynagrodzenia - jedna z zasad prawa pracy - zyskuje dodatkowy walor aksjologiczny, albowiem w prawie ubezpieczeń społecznych istnieje znacznie mocniejsza niż w prawie pracy bariera działania w ramach prawa, oparta na wymagającym ochrony interesie publicznym i zasadzie solidarności ubezpieczonych.

Względność zasady godziwości wynagrodzenia, wyraża się koniecznością odniesienia się nie tylko do potrzeb pracownika, ale także świadomości społecznej oraz ogólnej sytuacji ekonomicznej i społecznej. Zatem mimo tego, iż postanowienia umowy o pracę, które nadmiernie uprzywilejowują płacowo danego pracownika, w prawie pracy mieściłoby się w ramach art. 353 1 k.c., to w prawie ubezpieczeń społecznych, w którym pierwiastek publiczny zaznacza się bardzo wyraźnie, możliwe jest – w okolicznościach każdego konkretnego wypadku – przypisanie zamiaru nadużycia świadczeń przysługujących z tego ubezpieczenia. Jest to związane z alimentacyjnym charakterem tych świadczeń oraz z zasadą solidaryzmu, wymagającą tego, żeby płaca - stanowiąca jednocześnie podstawę wymiaru składki - nie była ustalana ponad granicę płacy słusznej, sprawiedliwej i zapewniającej godziwe utrzymanie oraz żeby rażąco nie przewyższała wkładu pracy, a w konsekwencji, żeby składka nie przekładała się na świadczenie w kwocie nienależnej. Jest tak również dlatego, że choć przepisy prawa ubezpieczeń społecznych w swej warstwie literalnej odnoszą wysokość składek do wypłaconego wynagrodzenia, to w rzeczywistości odwołują się do takiego przełożenia pracy i uzyskanego za nią wynagrodzenia na składkę, które pozostaje w harmonii z poczuciem sprawiedliwości w korzystaniu ze świadczeń z ubezpieczenia, udzielanych z zasobów ogólnospołecznych (podobnie wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 20 grudnia 2012 roku, III AUa 420/12, LEX nr 1220514).

Pojęcie godziwości wynagrodzenia za pracę w prawie ubezpieczeń społecznych winno być zatem interpretowane przy uwzględnieniu wymogu ochrony interesu publicznego oraz zasady solidarności ubezpieczonych, gdyż podstawę wymiaru składki ubezpieczonego, będącego pracownikiem, stanowi wynagrodzenie godziwe, a więc należne, właściwe, odpowiednie, rzetelne, uczciwe i sprawiedliwe, zachowujące cechy ekwiwalentności do pracy.

Odnosząc powyższe rozważania do ustalonego w sprawie stanu faktycznego, Sąd stwierdza, iż ustalona wysokość wynagrodzenia ubezpieczonej może zostać uznana za wygórowaną i stanowiła wynagrodzenie nieadekwatne do jakości i ilości pracy świadczonej przez ubezpieczoną.

Ostatecznie niezwykle istotnym jest, iż bezspornym było w sprawie, że ubezpieczona w momencie nawiązania stosunku pracy na zmienionych zasadach była w ciąży. Wystąpienie okoliczności powodującej konieczność skorzystania przez ubezpieczoną ze świadczeń z ubezpieczenia chorobowego nastąpiło po niespełna 2 miesiącach od modyfikacji stosunku pracy. Można zatem stronom kwestionowanej umowy o pracę przypisać działania zmierzającego do ustalenia wysokiego wynagrodzenia celem wyłudzenia wysokich świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Nadto wnioskodawczyni ani płatnik nie wykazały, by obowiązku ubezpieczonej uległy takiej modyfikacji, która uzasadniałaby wzrost wynagrodzenia w takiej kwocie, w szczególności biorąc pod uwagę osiągane dochody przez płatnika.

W tym miejscu podkreślić należy, że oparcie polskiej procedury cywilnej na zasadzie kontradyktoryjności jedynie w wyjątkowych przypadkach pozwala Sądowi na podjęcie czynności mających na celu pobudzenie inicjatywy stron, a zasadą w tym zakresie jest samodzielne dążenie uczestników postępowania do wykazania prawdziwości podnoszonych twierdzeń. Jeżeli twierdzenie istotne dla rozstrzygnięcia nie zostanie udowodnione, to o merytorycznym rozstrzygnięciu sprawy decyduje rozkład ciężaru dowodu. Zatem strona, na której spoczywa ciężar dowodu, ponosi ryzyko ujemnych skutków niedopełnienia swoich obowiązków w tym zakresie. Sąd Okręgowy uznał również, zgodnie z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku, iż nie jest zarówno zobowiązany, jak i uprawniony do przeprowadzenia dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (patrz wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76).

Tymczasem wnioskodawczyni w niniejszym postępowaniu nie złożyła takich wniosków dowodowych, które pozwalałyby na wykazanie tego, że w spornym okresie jej zakres obowiązków uległ znacznemu zwiększeniu. Do akt złożono jedynie akta osobowe wnioskodawczyni, dokumenty dotyczące sytuacji finansowej płatnika, dokumentację medyczną i korespondencję e-mailową, co zostało ocenione powyżej.

W ocenie Sądu Okręgowego, w świetle poczynionych ustaleń faktycznych, wątpliwości organu rentowego, co do rzeczywistego celu i zamiaru stron, przy nawiązywaniu zakwestionowanej umowy były uzasadnione, a zatem zaskarżona decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych odpowiada prawu.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie w pkt. 1 wyroku.

W przedmiocie kosztów Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. Sąd Okręgowy zasądził od M. P. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w Ł. kwotę 900 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego – stosownie do treści § 2 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm. wynikającymi z rozporządzenia MS z dnia 3.10.2016 r Dz.U. 2016 poz. 1667), mając na względzie wartość przedmiotu sporu sprecyzowaną przez stronę pozwaną, jako różnicę w wysokości podstawy wymiaru składki.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawczyni.

K.K.W