Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 11 kwietnia 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział
w Ł. stwierdził, że miesięczną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne,
tj. emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe A. S. z tytułu zatrudnienia
u płatnika składek TIARA – M. O. od 1 lipca 2016 roku, w kwocie minimalnego wynagrodzenia w przeliczeniu na okres miesiąca obowiązującego w roku 2016 roku
w wysokości 1.850,00 zł a w roku 2017 w wysokości 2.000,00 zł. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, przedmiotem rozpoznania była ocena w zakresie zmiany warunków pracy
i płacy od dnia 1 lipca 2016 roku, której konsekwencją było przyznanie A. S. wynagrodzenia w wysokości 4.928,00 zł. W ocenie organu rentowego, zadeklarowana podstawa wymiaru składek w wysokości 4.928,00 zł miesięcznie od dnia 1 lipca 2016 roku nie była spowodowana rzeczywistym awansem ubezpieczonej ani powierzeniem jej nowych, znacznie poważniejszych obowiązków pracowniczych, lecz miała na celu jedynie zapewnienie ubezpieczonej przez pracodawcę wyższych świadczeń z ubezpieczeń społecznych w czasie długotrwałej niezdolności do pracy. Wskazano, że ustalone między stronami wynagrodzenie na krótko przed zdarzeniem tworzącym uprawnienia do świadczeń
z ubezpieczeń społecznych jest wygórowane. Strony stosunku pracy mają swobodę
w ustalaniu warunków pracy i płacy, jednak nie mogą być one sprzeczne z przepisami prawa pracy oraz zasadami współżycia społecznego.

(decyzja – akta ZUS)

Od powyższej decyzji odwołanie złożyła A. S. oraz M. O., zaskarżając ją w całości i wnosząc o przyjęcie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne od 1 lipca 2016 roku w wysokości 4.928,00 zł. Odwołująca wskazała, że zmiana umowy o pracę była dokonana w sposób zgodny z prawem i zasadami współżycia społecznego i nie zmierzała do obejścia prawa.

(odwołanie – k. 2 – 3, odwołanie – k. 2 – 4 akta sprawy VIII U 1147/17)

W odpowiedzi na odwołania organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując argumentację tożsamą jak w zaskarżonej decyzji.

(Odpowiedź na odwołanie – k. 4 – 6, odpowiedź na odwołanie – k. 5 – 7 akta sprawy VIII U 1147/17)

Postanowieniem z dnia 24 stycznia 2018 roku Sąd Okręgowy w Łodzi, VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, postanowił, na podstawie art. 219 k. p. c., połączyć sprawę o sygnaturze akt VIII U 1147/17 ze sprawą VIII U 1146/17 i prowadził sprawy łącznie pod sygnaturą VIII U 1146/17.

(postanowienie – k. 12 akta sprawy VIII U 1147/17)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny

A. S. urodziła się (...). Wnioskodawczyni posiada wykształcenie wyższe magisterskie. W dniu 20 września 2010 roku ukończyła studia magisterskie w (...) Wyższej Szkole (...) w Ł. na kierunku zarządzanie o specjalności zarządzanie zasobami ludzkimi w zakresie zarządzania personelem. A. S. ukończyła kursy w zakresie m. in.: przedłużania i zagęszczania rzęs, zdobnictwa paznokci różnymi technikami, manicure hybrydowy, modelowania paznokci techniką żelową,

Dotychczas A. S. była zatrudniona:

- w okresie od 17 października 2011 roku do 6 lipca 2013 roku w (...) BANKU S. A., na stanowisku starszego inspektora bankowego, w niepełnym wymiarze czasu pracy;

- w okresie od 13 stycznia 2014 roku do 31 stycznia 2016 roku w P. P. H. U. (...) S.C. B. P. S., na stanowisku przedstawiciela handlowego, w pełnym wymiarze czasu pracy;

W okresie od 1 czerwca 2008 roku do 15 maja 2013 roku A. S. prowadziła działalność gospodarczą, której przedmiotem działalności było fryzjerstwo i pozostałe zabiegi kosmetyczne.

(certyfikaty ukończenia kursów i szkoleń – akta ZUS, świadectwa ukończenia studiów – akta osobowe wnioskodawczyni, świadectwa pracy – k. 73 – 77)

M. O. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) P. P. H. U. (...) od 1 grudnia 2004 roku. Działalność gospodarcza została wznowiona od 4 czerwca 2013 roku. Głównym przedmiotem działalności jest produkcja pozostałej odzieży
i dodatków do odzieży. Miejscem wykonywania działalności gospodarczej jest ul. (...) w Ł. oraz ul. (...) w Ł. ( (...) 39).

(wypis z (...) k. 16)

W okresie od 1 lutego 2016 roku do 5 maja 2017 roku A. S. była zatrudniona w P. P. H. U. (...) M. O. na stanowisku menagera. W okresie od 1 lutego 2016 roku do 30 czerwca 2016 roku wnioskodawczyni była zatrudniona w wymiarze ½ czasu pracy z wynagrodzeniem w wysokości 925,00 zł, natomiast w okresie od 1 lipca 2016 roku do 5 maja 2017 roku w pełnym wymiarze czasu pracy z wynagrodzeniem w wysokości 4.928,00 zł.

Do zakresu obowiązków wnioskodawczyni na stanowisku pracy należało: załatwianie towaru, rozmowy z klientami, badanie potrzeb i oczekiwań klientów, analiza i badanie trendów na rynku. Terminowe wykonywanie zadań, obsługa klientów, kasy fiskalnej, reklamowanie firmy, zarządzanie firmą podczas nieobecności pracodawcy, nadzór nad finansami, podejmowanie negocjacji cen z przedstawicielami handlowymi i hurtowniami.

(zakres obowiązków – akta ZUS, świadectwo pracy – k. 76 – 77, umowa o pracę wraz z aneksem – akta osobowe wnioskodawczyni)

A. S. posiadała bazę klientek, które korzystały ze świadczonych przez nią usług kosmetycznych – początkowo w domu, następnie w lokalu przy ul. (...),
w salonie (...) i kolejno w salonie przy ulicy (...) w Ł..

(zeznania świadka A. A. – e – protokół rozprawy z dnia 11 czerwca 2018 roku – 00:35:17 – 00:47:14 – k. 288, płyta CD, zeznania świadka J. K. – e – protokół rozprawy z dnia 11 czerwca 2018 roku – 00:47:14 – 00:59:31 – k. 288, płyta CD)

Początkowo A. S. była zatrudniona w niepełnym wymiarze czasu pracy, ponieważ jednocześnie sprawowała opiekę nad dzieckiem. Gdy została podjęta decyzja
o zmianie lokalu, wnioskodawczyni rozpoczęła pracę w pełnym wymiarze czasu pracy. Ponadto, w okresie, kiedy wnioskodawczyni rozpoczęła pracę w pełnym wymiarze czasu pracy dostała miejsce w żłobku dla dziecka.

(zeznania A. S. – e – protokół rozprawy z dnia 5 kwietnia 2018 roku – 00:06:20 – 00:20:20 – k. 179, płyta CD, w zw. z protokołem rozprawy z dnia 13 grudnia 2018 roku – k. 314, zeznania M. O. – e – protokół rozprawy z dnia 5 kwietnia 2018 roku – 00:20:20 – 00:34:36 – k. 179, płyta CD, w zw. z protokołem rozprawy z dnia 13 grudnia 2018 roku – k. 315)

Podczas zatrudnienia w niepełnym wymiarze czasu pracy wnioskodawczyni pracowała w salonie (...). Praca świadczona była w różnych godzinach, w zależności od sytuacji. Początkowo wnioskodawczyni wykonywała usługi kosmetyczne. W salonie (...) pracowała jedynie wnioskodawczyni oraz fryzjerka. A. S. pracując na stanowisku menagera zajmowała się głównie stylizacją paznokci.

Gdy wnioskodawczyni podjęła pracę w pełnym wymiarze czasu pracy to praca była wykonywana w lokalu przy ulicy (...) w Ł. do października 2016 roku. W lokalu znajdowały się usługi kosmetyczne, fryzjerskie oraz solarium. A. S. zajmowała się wszystkimi zamówieniami, kontaktami z przedstawicielami handlowymi, wykonywała reklamę, prowadziła szkolenia, sprzątała lokal i świadczyła usługi kosmetyczne – manicure, pedicure oraz przedłużanie rzęs, tuszowanie rzęs i henna. Wnioskodawczyni nie miała określonych godzin pracy. Była jedyną kosmetyczką w salonie. Klientki umawiały się na konkretną godzinę. Salon był otwarty nawet w bardzo późnych godzinach, np. o 21:00. A. S. prowadziła również księgowość, ponieważ w salonie znajdowała się kasa fiskalna – wykonywała codziennie raport oraz szykowała dokumentację dla księgowej.

A. S. wprowadziła również pakiety usług oraz karnety i prowadziła fanpage salonu, reklamę w internecie a także zajmowała się korespondencją z klientkami. Rozszerzono zakres usług o usługi tj. przedłużanie rzęs wszystkimi metodami. Wnioskodawczyni odbywała odpowiednie szkolenia, aby stosować zabiegi na preparatach konkretnej firmy. Rozszerzenie oferty obejmowało również usług stylizacji paznokci – rozszerzono pakiet kolorów lakierów hybrydowych do 300.

Wnioskodawczyni negocjowała zakupy z hurtowniami. Zakupy robiła w Ł.
i w W.. Czynności te były wykonywane w godzinach pracy bądź przed jej rozpoczęciem. Była dyspozycyjna przez cały czas.

Wzrost wynagrodzenia wynikał ze zwiększonego zakresu obowiązków, który był konsekwencją zmiany lokalizacji salonu jak również zwiększenia wymiaru czasu pracy.

W poprzedniej lokalizacji z usług salonu korzystało niewiele klientek. Ilość klientek zwiększyła się po zmianie lokalizacji salonu na ulicę (...). Nastąpił również wzrost obrotów. Wiele klientek korzystało z usług kosmetycznych świadczonych przez A. S.. Salon posiadał stałą bazę klientek. Zabiegi kosmetyczny wykonywała tylko A. S.. Przy wykonywaniu usług dla jednej klientki w kolejce czekały już kolejne. Klientki zapisywały przy wizycie na kolejne terminy. A. S. podczas obsługi klientek odbierała również telefony i przyjmowała zapisy na zabiegi.

Ceny usług były zróżnicowane, np. wykonanie zabiegu doklejenia rzęs kosztowało 100 zł, zabieg tuszowania rzęs kosztował 70 zł, stylizacja paznokci 80 zł.

(faktury – k. 212 – 222, screeny ze strony internetowej salonu – k. 223 – 236, materiały reklamowe – k. 240 – 241, zeznania A. S. – e – protokół rozprawy z dnia 5 kwietnia 2018 roku – 00:06:20 – 00:20:20 – k. 179, płyta CD, w zw. z protokołem rozprawy z dnia 13 grudnia 2018 roku – k. 314, zeznania M. O. – e – protokół rozprawy z dnia 5 kwietnia 2018 roku – 00:20:20 – 00:34:36 – k. 179, płyta CD, w zw. z protokołem rozprawy z dnia 13 grudnia 2018 roku – k. 315, zeznania świadka K. C. – e – protokół rozprawy z dnia 11 czerwca 2018 roku – 00:012:38 – 00:26:18 – k. 288, płyta CD, zeznania świadka A. A. – e – protokół rozprawy z dnia 11 czerwca 2018 roku – 00:35:17 – 00:47:14 – k. 288, płyta CD, zeznania świadka J. K. – e – protokół rozprawy z dnia 11 czerwca 2018 roku – 00:47:14 – 00:59:31 – k. 288, płyta CD, zeznania świadka R. G. – e – protokół rozprawy z dnia 11 czerwca 2018 roku – 00:59:31 – 01:07:25 – k. 288, płyta CD, zeznania świadka R. H. – e – protokół rozprawy z dnia 11 czerwca 2018 roku – 01:07:25 – 01:17:12 – k. 288, płyta CD, zeznania świadka M. R. – e – protokół rozprawy z dnia 9 października 2018 roku – 00:07:56 – 00:22:48 – k. 303, płyta CD, zeznania świadka M. L. – e – protokół rozprawy z dnia 9 października 2018 roku – 00:27:24 – 00:45:50 – k. 303, płyta CD, zeznania świadka I. P. – e – protokół rozprawy z dnia 9 października 2018 roku – 00:46:24 – 00:49:40 – k. 303, płyta CD)

A. S. od lipca do października 2016 roku jeździła również do sklepu odzieżowego M. O. zlokalizowanego przy ulicy (...). Wykonywała zamówienia, dowoziła towar i go metkowała. Wtedy salon kosmetyczny był zamknięty. Zmieniała wystawę, negocjowała ceny zakupów do sklepu, reklamowała sklep, przyjmowała towar a także część towaru sprzedawała w salonie oraz zamawiała towar na życzenie klienta. Zmienił się asortyment sklepu odzieżowego – pojawiły się również korale, torby, dodatki, ubrania dziecięce, portfele. A. S. reklamowała również wśród klientek salonu kosmetycznego butik odzieżowy przy ulicy (...). Natomiast w butiku odzieżowym znajdowały się materiały reklamowe salonu kosmetycznego.

(zeznania A. S. – e – protokół rozprawy z dnia 5 kwietnia 2018 roku – 00:06:20 – 00:20:20 – k. 179, płyta CD, w zw. z protokołem rozprawy z dnia 13 grudnia 2018 roku – k. 314, zeznania M. O. – e – protokół rozprawy z dnia 5 kwietnia 2018 roku – 00:20:20 – 00:34:36 – k. 179, płyta CD, w zw. z protokołem rozprawy z dnia 13 grudnia 2018 roku – k. 315, zeznania świadka A. P. – e – protokół rozprawy z dnia 11 czerwca 2018 roku – 00:26:18 – 00:35:17 – k. 288, płyta CD, zeznania świadka A. A. – e – protokół rozprawy z dnia 11 czerwca 2018 roku – 00:35:17 – 00:47:14 – k. 288, płyta CD, zeznania świadka J. K. – e – protokół rozprawy z dnia 11 czerwca 2018 roku – 00:47:14 – 00:59:31 – k. 288, płyta CD, zeznania świadka R. G. – e – protokół rozprawy z dnia 11 czerwca 2018 roku – 00:59:31 – 01:07:25 – k. 288, płyta CD, zeznania świadka R. H. – e – protokół rozprawy z dnia 11 czerwca 2018 roku – 01:07:25 – 01:17:12 – k. 288, płyta CD, zeznania świadka M. J. – e – protokół rozprawy z dnia 11 czerwca 2018 roku – 01:27:51 – 01:36:20 – k. 288, płyta CD, zeznania świadka Z. D. – e – protokół rozprawy z dnia 11 czerwca 2018 roku – 01:36:20 – 01:46:05 – k. 288, płyta CD, zeznania świadka M. R. – e – protokół rozprawy z dnia 9 października 2018 roku – 00:07:56 – 00:22:48 – k. 303, płyta CD, zeznania świadka M. L. – e – protokół rozprawy z dnia 9 października 2018 roku – 00:27:24 – 00:45:50 – k. 303, płyta CD)

Podczas zatrudnienia A. S., M. O. rzadko bywała w sklepie
z odzieżą ze względu na problemy zdrowotne. M. O. nie ingerowała również
w prowadzenie salonu kosmetycznego. Salonem i jego zaopatrzeniem zajmowała A. S.. M. O. jedynie kontrolowała prace.

(zeznania A. S. – e – protokół rozprawy z dnia 5 kwietnia 2018 roku – 00:06:20 – 00:20:20 – k. 179, płyta CD, w zw. z protokołem rozprawy z dnia 13 grudnia 2018 roku – k. 314, zeznania M. O. – e – protokół rozprawy z dnia 5 kwietnia 2018 roku – 00:20:20 – 00:34:36 – k. 179, płyta CD, w zw. z protokołem rozprawy z dnia 13 grudnia 2018 roku – k. 315)

A. S. planowała również odbycie szkolenia podologicznego. M. O. w celu sfinansowania szkolenia zaciągnęła kredyt.

(umowa pożyczki – k. 200 – 204 oraz k. 207 – 211, zeznania A. S. – e – protokół rozprawy z dnia 5 kwietnia 2018 roku – 00:06:20 – 00:20:20 – k. 179, płyta CD,
w zw. z protokołem rozprawy z dnia 13 grudnia 2018 roku – k. 314)

W zakresie prowadzonej działalności M. O. zawarła umowę podnajmu części lokalu użytkowego znajdującego się przy ulicy (...) w Ł.. Umowa została zawarta na czas od 1 grudnia 2015 roku na czas nieokreślony z 2 – tygodniowym okresem wypowiedzenia. M. O. prowadziła również butik odzieżowy w lokalu przy ulicy (...) w Ł., który wynajmował od Spółdzielni Mieszkaniowej w im. (...) w Ł..

W zakresie prowadzonej działalności M. O. zawarła umowę podnajmu części lokalu użytkowego znajdującego się przy ulicy (...) w Ł.. Umowa została zawarta na czas od 1 maja 2016 roku na czas nieokreślony z 1 – miesięcznym terminem wypowiedzenia. Ogólna powierzchnia oddana podnajemcy w najem wyniosła 8 m ².

Podnajmowane pomieszczenie zostało przeznaczone na wykonywanie usług kosmetycznych. Znajdowało się tam stanowisko do wykonywania manicure oraz fotel kosmetyczny.

(umowa podnajmu – k. 34 – 36, faktury VAT – k. 40 – 60, umowa podnajmu – k. 37 – 39, zeznania A. S. – e – protokół rozprawy z dnia 5 kwietnia 2018 roku – 00:06:20 – 00:20:20 – k. 179, płyta CD, w zw. z protokołem rozprawy z dnia 13 grudnia 2018 roku –
k. 314)

A. S. nadzorowała remont salonu w lokalizacji przy ulicy (...) oraz przeniesienie salonu kosmetycznego. Remont odbył się po zamknięciu salonu. W jego wykonaniu pomagali wnioskodawczyni koledzy. Lokal początkowo był pusty. A. S. wykonała projekt baneru salonu, broszur reklamowych, wykonała wystrój i wybrała kolory. Przeniesienie mebli odbyło się w weekend majowy.

(zeznania A. S. – e – protokół rozprawy z dnia 5 kwietnia 2018 roku – 00:06:20 – 00:20:20 – k. 179, płyta CD, w zw. z protokołem rozprawy z dnia 13 grudnia 2018 roku – k. 314, zeznania świadka A. A. – e – protokół rozprawy z dnia 11 czerwca 2018 roku – 00:35:17 – 00:47:14 – k. 288, płyta CD, zeznania świadka R. H. – e – protokół rozprawy z dnia 11 czerwca 2018 roku – 01:07:25 – 01:17:12 –
k. 288, płyta CD, zeznania świadka A. G. – e – protokół rozprawy z dnia 11 czerwca 2018 roku – 01:17:12 – 01:22:04 – k. 288, płyta CD, zeznania świadka K. K. – e – protokół rozprawy z dnia 11 czerwca 2018 roku – 01:22:04 – 01:27:51 – k. 288, płyta CD, zeznania świadka M. R. – e – protokół rozprawy z dnia 9 października 2018 roku – 00:07:56 – 00:22:48 – k. 303, płyta CD)

M. O. jest matką A. S..

(bezsporne)

Od 17 października 2016 roku A. S. była niezdolna do pracy. Niezdolność do pracy była spowodowana dolegliwościami ortopedycznymi związanymi z bólami kręgosłupa. Problemy z kręgosłupem zaczęły się już wcześniej. Wydarzył się nagły wypadek w wyniku którego A. S., podczas pracy w salonie schyliła się i następnie nie mogła się już ruszyć i wyprostować.

(świadectwo pracy – k. 76 – 77, dokumentacja medyczna – k. 112, zeznania A. S. – e – protokół rozprawy z dnia 5 kwietnia 2018 roku – 00:06:20 – 00:20:20 – k. 179, płyta CD, w zw. z protokołem rozprawy z dnia 13 grudnia 2018 roku – k. 314)

Podczas nieobecności A. S. związanej z niezdolnością do pracy nikt nie został zatrudniony na jej miejsce. Zostało wystawione ogłoszenie w związku
z poszukiwaniem pracownika na zastępstwo, ale żadna z osób nie spełniała wymogów oraz chciała zajmować się wyłącznie kosmetyką natomiast A. S. zajmowała się również prowadzeniem butiku odzieżowego. Ogłoszenie było wywieszone w sklepie odzieżowym M. O. a następnie w internecie. M. O. nie zwracała się do Urzędu Pracy. Przez długi okres niezdolności do pracy wnioskodawczyni w salonie nie były świadczone usługi kosmetyczne.

(zeznania A. S. – e – protokół rozprawy z dnia 5 kwietnia 2018 roku – 00:06:20 – 00:20:20 – k. 179, płyta CD, w zw. z protokołem rozprawy z dnia 13 grudnia 2018 roku – k. 314, zeznania M. O. – e – protokół rozprawy z dnia 5 kwietnia 2018 roku – 00:20:20 – 00:34:36 – k. 179, płyta CD, w zw. z protokołem rozprawy z dnia 13 grudnia 2018 roku – k. 315)

Po okresie niezdolności do pracy A. S. nie podjęła ponownie zatrudnienia
u płatnika składek. Na jej miejsce została zatrudniona K. C. od września 2017 roku. K. C. podjęła początkowo zatrudnienie na podstawie umowy zlecenia. K. C. nie posiadała wykształcenia oraz doświadczenia w zakresie świadczenia usług kosmetycznych. Wykonywała stylizację paznokci oraz hennę. K. C. nie miała stałych godzin pracy – przyjeżdżała, gdy danego dnia została umówiona klientka.
W salonie była już stała baza klientek. Klientki dzwoniły do K. C. oraz pytały o A. S.. Z czasem było coraz mniej klientek salonu. K. C. prowadziła również fanpage salonu, na którym wstawiała fotografie wykonanych prac. Stałe klientki nie były zadowolone z usług (...) dlatego przestały przychodzić do salonu od momentu, w którym A. S. przestała wykonywać usługi kosmetyczne.

M. O. podjęła decyzję o likwidacji salonu kosmetycznego z końcem stycznia 2018 roku.

(zeznania A. S. – e – protokół rozprawy z dnia 5 kwietnia 2018 roku – 00:06:20 – 00:20:20 – k. 179, płyta CD, w zw. z protokołem rozprawy z dnia 13 grudnia 2018 roku – k. 314, zeznania M. O. – e – protokół rozprawy z dnia 5 kwietnia 2018 roku – 00:20:20 – 00:34:36 – k. 179, płyta CD, w zw. z protokołem rozprawy z dnia 13 grudnia 2018 roku – k. 315, zeznania świadka K. C. – e – protokół rozprawy z dnia 11 czerwca 2018 roku – 00:012:38 – 00:26:18 – k. 288, płyta CD, zeznania świadka A. A. – e – protokół rozprawy z dnia 11 czerwca 2018 roku – 00:35:17 – 00:47:14 – k. 288, płyta CD, zeznania świadka M. R. – e – protokół rozprawy z dnia 9 października 2018 roku – 00:07:56 – 00:22:48 – k. 303, płyta CD, zeznania świadka M. L. – e – protokół rozprawy z dnia 9 października 2018 roku – 00:27:24 – 00:45:50 –
k. 303, płyta CD)

W dniu 3 kwietnia 2017 roku (...)
w Ł. przeprowadziła kontrolę w salonie kosmetycznym przy ulicy (...)
w Ł.. W protokole kontroli nie stwierdzono nieprawidłowości natomiast jako osobę odpowiedzialną za przestrzeganie wymagań oraz kierującą podmiotem kontrolowanym wskazano A. S..

(protokół kontroli – k. 253 – 256)

W ewidencji przychodów za 2016 rok wykazano przychód w wysokości:

- 960,00 zł w styczniu;

- 1.765,00 zł w lutym;

- 1.390,00 zł w marcu;

- 1.440,00 zł w kwietniu;

- 0 zł w maju;

- 0 zł w czerwcu;

- 270,00 zł w lipcu;

- 3.390,00 zł w sierpniu;

- 4.105,00 zł we wrześniu;

- 1.910,00 zł w październiku;

- 40,00 zł za listopad;

- 100,00 zł za grudzień.

(ewidencja przychodów – k. 242 – 252)

W raportach fiskalnych miesięcznych z działalności prowadzonej w lokalu przy
ul. (...) wartość sprzedanych usług i produktów wyniosła:

- 305,00 zł za miesiąc październik 2017 roku;

- 730,00 zł za miesiąc listopad 2017 roku;

- 1.360,00 zł za miesiąc grudzień 2017 roku.

(raporty fiskalne miesięczne – k. 159)

Z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej M. O. w 2016 roku osiągnęła dochód w wysokości 4.354,03. Natomiast w 2017 roku dochód wyniósł 12.113,79 zł.

(zestawienie przychodów i dochodów – k. 61 – 62, k. 157)

W okresie od 1 stycznia 2016 roku do 30 września 2017 roku M. O. zatrudniała, poza A. S., pracowników na podstawie umowy zlecenia:

- Z. D. w zakresie prowadzenia stoiska z odzieżą;

- K. C. w zakresie wykonywania zabiegów kosmetycznych na twarz
i dłonie z wynagrodzeniem w wysokości 13 zł za godzinę pracy.

(zestawienie osób zatrudnionych – k. 65)

Wynagrodzenie A. S. było przekazywane przelewem na rachunek bankowy.

(potwierdzenia przelewów – akta ZUS)

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał w oparciu o załączone do akt sprawy dokumenty, zeznania świadków, wnioskodawczyni oraz płatnika składek. Zgromadzonym dowodom Sąd dał wiarę, a dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, uznał, że jest on wystarczający by wyjaśnić sporną okoliczność, a mianowicie, czy miesięczna podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne ubezpieczonej z tytułu zatrudnienia
u płatnika składek od 1 lipca 2016 roku stanowi kwota 4.928,00 zł brutto, czy też ustalenie wysokości wynagrodzenia odwołującej było dokonane jedynie w celu znacznego podwyższenia podstawy wymiaru zasiłku z ubezpieczeń społecznych. Sąd dał wiarę zeznaniom wnioskodawczyni i świadków, w których wskazali na realność otrzymanego przez skarżącą w spornym okresie wynagrodzenia określonego w umowie o pracę. W ocenie Sądu zeznania skarżącej i świadków w niniejszej sprawie są jasne, logiczne i wzajemnie niesprzeczne. Wersja zdarzeń przedstawiona przez skarżącą i świadków znajduje odzwierciedlenie w dokumentacji zebranej w sprawie. Z zeznań odwołującej i świadków,
a także z przedstawionej dokumentacji jasno wynika, że ubezpieczona w spornym okresie wykonywała obowiązki pracownicze na stanowisku menagera w pełnym wymiarze czasu pracy, przy czym do jej obowiązków należało wykonywanie usług kosmetycznych w salonie, prowadzenie butiku odzieżowego oraz czynności związane z wykonywanie zamówień produktów czy przygotowywaniem dokumentów księgowych, a nadto zakres tych obowiązków był zwiększony ze względu na zmianę lokalizacji salonu kosmetycznego co
w znaczący sposób przyczyniło się do zwiększenia obrotów i ilości klientów. W sposób wiarygodny odwołująca umotywowała przyczyny ustalenia wysokości wynagrodzenia na kwotę 4.928,00 zł wskazując, że była to kwota ustalona w związku z w/w obowiązkami, jakie zlecał jej do wykonania pracodawca oraz coraz większymi przychodami firmy. Nadto
w ocenie Sądu ustalona wysokość wynagrodzenia wnioskodawczyni od 1 lipca 2016 roku nie była wygórowana, zważywszy na rosnący zakres jej obowiązków mający miejsce jeszcze przed tą datą oraz zmianę wymiaru czasu pracy. Należało zatem przyjąć, że w świetle ustalonych faktów w oparciu o powołane dowody, wynagrodzenie wnioskodawczyni ukształtowane na poziomie 4.928,00 zł brutto miesięcznie od 1 lipca 2016 roku stanowiło ekwiwalent za jej pracę.

Należy jednocześnie podkreślić, że Sąd Okręgowy dał wiarę zeznaniom przesłuchanych w sprawie świadków oraz wnioskodawczyni i płatnika składek, jednakże pominął zeznania świadka A. J., ponieważ były one nieistotne dla ustalenia stanu faktycznego niniejszej sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 8 ust. 1, art. 11 ust. 1, art.12 ust. 1 i art. 13 ustawy
z 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1778), pracownicy, to jest osoby fizyczne pozostające w stosunku pracy, podlegają obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym tj. emerytalnemu, rentowym, chorobowemu
i wypadkowemu w okresie od nawiązania stosunku pracy do dnia jego ustania.

Stosownie do art. 1 ust 1 ustawy z 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1368) osobom tym, w razie choroby lub macierzyństwa, przysługują świadczenia pieniężne na warunkach i w wysokości określonych ustawą.

Z kolei art. 18 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, stanowi,
że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych wymienionych w art. 6 ust. 1 pkt 1-3 i pkt 18a stanowi przychód, o którym mowa w art. 4 pkt 9 i 10, z zastrzeżeniem ust. 1a i 2, ust. 4 pkt 5 i ust. 12.

Stosownie do treści art. 20 ust. 1 wspomnianej ustawy, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe oraz ubezpieczenie wypadkowe stanowi podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i ubezpieczenia rentowe, z zastrzeżeniem ust. 2 i ust. 3.

W związku z powyższym wskazać należy, że wysokość wynagrodzenia uzgodnionego przez strony stosunku pracy na gruncie prawa ubezpieczeń społecznych ma istotne znaczenie z uwagi na okoliczność, że ustalanie podstawy wymiaru składki z tytułu zatrudnienia
w ramach stosunku pracy następuje w oparciu o przychód, o którym mowa w ustawie
o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc w oparciu o wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne, a w szczególności wynagrodzenie zasadnicze, wynagrodzenie za godziny nadliczbowe, czy różnego rodzaju dodatki, nagrody, premie itp. Umowa o pracę wywołuje zatem nie tylko skutki bezpośrednie, dotyczące wprost wzajemnych relacji między pracownikiem i pracodawcą, lecz także dalsze, pośrednie, w tym w dziedzinie ubezpieczeń społecznych, kształtując stosunek ubezpieczenia społecznego, w tym wysokość składki,
co w konsekwencji prowadzi do uzyskania odpowiednich świadczeń. Oznacza to, że ocena postanowień umownych może i powinna być dokonywana także z punktu widzenia prawa ubezpieczeń społecznych, a więc nie tylko z punktu widzenia interesu pracownika (ubezpieczonego), ale także interesu publicznego.

Według art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, Zakład wydaje decyzje w zakresie indywidualnych spraw dotyczących w szczególności ustalania wymiaru składek i ich poboru, a także umarzania należności z tytułu składek.

Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem Sądu Najwyższego, Zakład Ubezpieczeń Społecznych może kwestionować wysokość wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru składek, jeżeli okoliczności sprawy wskazują, że zostało wypłacone na podstawie umowy sprzecznej z prawem, zasadami współżycia społecznego lub zmierzającej do obejścia prawa (por. wyrok SN z 19.05.2009 r., III UK 7/09, LEX nr 509047, a także uchwała SN z 27.04.2005 r., II UZP 2/05, OSNP 2005, Nr 21, poz. 338 oraz wyroki SN z 2.08.2007 r., III UK 26/07, z 19.09.2007 r., III UK 30/07).

Oczywiście, stanowisko organu rentowego podlega kontroli sądowej w ramach postępowania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych.

W niniejszej sprawie wnioskodawczyni w dniu 1 lipca 2016 roku podpisała aneks do umowy o pracę, na mocy którego zwiększyło się jej wynagrodzenie z kwoty 925,00 zł do kwoty 4.928,00 zł. Ponadto, zwiększeniu uległ również wymiar czasu pracy z ½ etatu na pełen etat. Ważność zmodyfikowanej aneksem z 1 lipca 2016 roku umowy w zakresie wysokości wynagrodzenia została zakwestionowane przez organ rentowy, który zarzucił stronom umowy naruszenie zasad współżycia społecznego polegające na świadomym zamiarze osiągania korzyści z systemu ubezpieczeń społecznych kosztem innych uczestników tego systemu.

W tym miejscu stwierdzić należy, że ustalenie w umowie o pracę rażąco wysokiego wynagrodzenia za pracę może być w konkretnych okolicznościach, uznane za nieważne jako dokonane z naruszeniem zasad współżycia społecznego, polegającym na świadomym osiąganiu nieuzasadnionych korzyści z systemu ubezpieczeń społecznych kosztem innych uczestników tego systemu - art. 58 § 3 k. c. w zw. z art. 300 k. p. (por. wyrok SN z 9.08.2005r., III UK 89/05, LEX nr 182780, wyrok SN z 4.08.2005 r., II UK 16/05, LEX nr 182776, wyrok SN z 19.05.2009 r., III UK 7/09, LEX nr 509047).

Kwestią sporną w sprawie pozostawało zatem, czy zachodziły przesłanki do ustalenia, że wnioskodawczyni powinna być objęta ubezpieczeniem społecznym z podstawą wymiaru składek od jakiej płatnik rozliczył składki, czy też jak chciał tego organ rentowy z podstawą wymiaru składek określoną zaskarżoną decyzją. Należało zatem ustalić, czy postanowienia umowy o pracę były sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, tym samym czy były nieważne (art. 58 § 2 k. c.). Powyższe sprowadza się do rozstrzygnięcia podstawowej kwestii - czy wysokość wynagrodzenia wypłacona wnioskodawczyni za jej pracę była godziwa, to znaczy czy wynagrodzenie to stanowiło ekwiwalentne wynagrodzenie do rodzaju, ilości
i jakości pracy oraz wymaganych kwalifikacji.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że w prawie pracy obowiązuje zasada swobodnego kształtowania postanowień umownych, lecz nie jest też sporne, że wolność kontraktowa realizuje się tylko w takim zakresie, w jakim przewiduje to obowiązujące prawo. Jakkolwiek z punktu widzenia art. 18 § 1 k. p. umówienie się o wynagrodzenie wyższe od najniższego jest dopuszczalne, gdyż normy prawa pracy swobodę tę ograniczają tylko co do minimum świadczeń należnych pracownikowi w ramach stosunku pracy, to należy pamiętać, że autonomia stron umowy w kształtowaniu jej postanowień podlega ochronie jedynie
w ramach wartości uznawanych i realizowanych przez system prawa, a strony obowiązuje nie tylko respektowanie własnego interesu jednostkowego, lecz także wzgląd na interes publiczny. Najdobitniej wyraża to reguła zawarta w przepisie art. 353 1 k. c., który ma odpowiednie zastosowanie do stosunku pracy, zarówno wobec braku uregulowania normowanej nim instytucji w prawie pracy, jak też niesprzeczności z zasadami prawa pracy (por. art. 300 k. p.) zawartego w nim wymagania, by treść stosunku pracy lub jego cel nie sprzeciwiał się właściwości (naturze) tego stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Z kolei odpowiednie zastosowanie art. 58 k. c. pozwala na uściślenie,
że postanowienia umowy o pracę sprzeczne z ustawą albo mające na celu jej obejście są nieważne, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, a sprzeczne z zasadami współżycia społecznego - nieważne bezwzględnie.

Należy zwrócić uwagę, że sprzeczny z zasadami współżycia społecznego może być także niegodziwy cel umowy o pracę, polegający na ustaleniu nadmiernej wysokości wynagrodzenia (rażąco wygórowanego), aby otrzymywać zawyżone świadczenia
z ubezpieczeń społecznych kosztem innych ubezpieczonych. Co prawda w tezie wyroku SN
z 4.08.2005 r. (II UK 320/04, OSNP 2006/7-8/122) przyjęto, że „cel zawarcia umowy o pracę w postaci osiągnięcia świadczeń z ubezpieczenia społecznego nie jest sprzeczny z ustawą (art. 58 §1 k.c.)”, a w wyroku SN z 25.01.2005 r. (II UK 141/04, OSNP 2005/15/235) stwierdzono, że „stronom umowy o pracę, na podstawie której rzeczywiście były wykonywane obowiązki i prawa płynące z tej umowy, nie można przypisać działania w celu obejścia ustawy (art. 58 § 1 k. c. w zw. z art. 300 k. p.)”, to - pomijając, że rozstrzygnięcia te zapadły w odmiennych niż oceniany stanach faktycznych - trzeba zauważyć, że dotyczą one kwalifikowania opisanych zachowań w aspekcie ich zgodności z prawem, nie rozważając czy nie naruszają one zasad współżycia społecznego. Zgodnie bowiem z art. 58 § 2 k. c. nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego, wyrażająca się m.in. poprzez ustanowienie rażąco wygórowanego, a zatem niegodziwego wynagrodzenia. Tym samym, uzasadnionym jest twierdzenie, że ustanowienie w umowie o pracę nadmiernie wysokich wynagrodzeń może być sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, bowiem fakt, że cel zawarcia umowy o pracę w postaci osiągnięcia świadczeń z ubezpieczenia społecznego nie jest sprzeczny z ustawą, nie może oznaczać akceptacji dla nagannych
i nieobojętnych społecznie zachowań korzystania ze świadczeń z ubezpieczeń społecznych, przy zawieraniu umów o pracę na stosunkowo krótki okres przed zajściem zdarzenia generującego uprawnienie do świadczenia z ubezpieczenia społecznego lub ustaleniu wysokiego wynagrodzenia w celu uzyskania przez osobę ubezpieczoną naliczonych od takiej podstawy świadczeń z ubezpieczenia społecznego.

Mając na uwadze powyższe, należy podkreślić, że co do zasady, z jednej strony wynagrodzenie za pracę ma stanowić wartość godziwą, z drugiej zaś, ma odpowiadać rodzajowi pracy, kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu i ma stanowić ekwiwalent za ilość i jakość świadczonej pracy.

Jednym z najistotniejszych kryterium godziwości (sprawiedliwości) wynagrodzenia za pracę, jest ekwiwalentność wynagrodzenia wobec pracy danego rodzaju, przy uwzględnieniu kwalifikacji wymaganych do jej wykonywania, jak też ilości i jakości świadczonej pracy (art. 78 k. p.). Mając na względzie ustalony w sprawie stan faktyczny oraz treść art. 13 k. p., należy stwierdzić, że przymiot „niegodziwości” będzie posiadała przede wszystkim płaca rażąco za niska. Nie oznacza to jednak tego, że znamię „niegodziwości” nie może również dotknąć płacy rażąco wysokiej (zob. wyrok SN z 7.08. 2001 r., I PKN 563/00, OSNP 2002/4/90). Tym samym brak jest przeciwwskazań do tego, by postanowienia umowy o pracę dotyczące wynagrodzenia za pracę i innych świadczeń związanych z pracą mogłyby być oceniane przez pryzmat zasad współżycia społecznego, jako nieważne w części przekraczającej granice godziwości, a zatem w sytuacji ich nadmiernej (rażąco nieproporcjonalnej) wysokości. W przywołanej uchwale Sąd Najwyższy podkreślał bowiem, że w sferze prawa ubezpieczeń społecznych godziwość wynagrodzenia - jedna z zasad prawa pracy - zyskuje dodatkowy walor aksjologiczny, albowiem w prawie ubezpieczeń społecznych istnieje znacznie mocniejsza niż w prawie pracy bariera działania w ramach prawa, oparta na wymagającym ochrony interesie publicznym i zasadzie solidarności ubezpieczonych.

Względność zasady godziwości wynagrodzenia, wyraża się koniecznością odniesienia się nie tylko do potrzeb pracownika, ale także świadomości społecznej oraz ogólnej sytuacji ekonomicznej i społecznej. Zatem mimo tego, że postanowienia umowy o pracę, które nadmiernie uprzywilejowują płacowo danego pracownika, w prawie pracy mieściłoby się
w ramach art. 353 ¹ k. c., to w prawie ubezpieczeń społecznych, w którym pierwiastek publiczny zaznacza się bardzo wyraźnie, możliwe jest - w okolicznościach każdego konkretnego wypadku - przypisanie zamiaru nadużycia świadczeń przysługujących z tego ubezpieczenia. Jest to związane z alimentacyjnym charakterem tych świadczeń oraz z zasadą solidaryzmu, wymagającą tego, żeby płaca - stanowiąca jednocześnie podstawę wymiaru składki - nie była ustalana ponad granicę płacy słusznej, sprawiedliwej i zapewniającej godziwe utrzymanie oraz żeby rażąco nie przewyższała wkładu pracy, a w konsekwencji, żeby składka nie przekładała się na świadczenie w kwocie nienależnej. Jest tak również dlatego, że choć przepisy prawa ubezpieczeń społecznych w swej warstwie literalnej odnoszą wysokość składek do wypłaconego wynagrodzenia, to w rzeczywistości odwołują się do takiego przełożenia pracy i uzyskanego za nią wynagrodzenia na składkę, które pozostaje
w harmonii z poczuciem sprawiedliwości w korzystaniu ze świadczeń z ubezpieczenia, udzielanych z zasobów ogólnospołecznych (podobnie wyrok SA w Krakowie z 20.12.2012 r., III AUa 420/12, LEX nr 1220514).

Pojęcie godziwości wynagrodzenia za pracę w prawie ubezpieczeń społecznych winno być zatem interpretowane przy uwzględnieniu wymogu ochrony interesu publicznego oraz zasady solidarności ubezpieczonych, gdyż podstawę wymiaru składki ubezpieczonego, będącego pracownikiem, stanowi wynagrodzenie godziwe, a więc należne, właściwe, odpowiednie, rzetelne, uczciwe i sprawiedliwe, zachowujące cechy ekwiwalentności do pracy.

Odnosząc powyższe rozważania do ustalonego w sprawie stanu faktycznego, Sąd stwierdził, że ustalona wysokość wynagrodzenia ubezpieczonej nie może zostać uznana za wygórowaną i stanowiła wynagrodzenie godziwe oraz adekwatne do jakości i ilości pracy świadczonej przez ubezpieczoną. Należy zwrócić uwagę, że wnioskodawczyni wykonywała pracę na rzecz płatnika składek jeszcze przed podpisaniem aneksu z dnia 1 lipca 2016 roku. Podkreślenia wymaga okoliczność, że w toku procesu wykazano, iż zwiększenie wymiaru czasu pracy wnioskodawczyni, a w konsekwencji także wynagrodzenia, miało uzasadnienie ze względu na kryteria obiektywne. Przede wszystkim, w związku z przeniesieniem siedziby salonu kosmetycznego, realnie wzrosły obroty oraz ilość klientek, dla których wnioskodawczyni świadczyła usługi kosmetyczne. Istotne jest także, że A. S. była odpowiedzialna nie tylko za wykonywanie usług kosmetycznych, ale świadczyła kompleksowe usługi dotyczące prowadzenia działalności gospodarczej pracodawcy zarówno na płaszczyźnie salonu kosmetycznego jak również butiku odzieżowego. Przesłuchani
w sprawie świadkowie potwierdzili, że A. S. wykonywała usługi kosmetyczne, sprzątała salon kosmetyczny, zamawiała towar z hurtowni oraz od przedstawicieli, kontaktowała się z klientkami, zajmowała się reklamą salonu kosmetycznego i prowadzeniem strony internetowej a także była odpowiedzialna za przygotowanie nowego lokalu przy ulicy (...) w Ł.. Ponadto, A. S. wykonywała również szereg czynności przy prowadzeniu butiku odzieżowego przy ulicy (...) w Ł., gdyż była odpowiedzialna zarówno za obsługę klientów ale także za zmianę ekspozycji i zamawianie towaru do sklepu. Należy również podkreślić, że wnioskodawczyni znacząco rozszerzyła zakres usług w salonie kosmetycznym oraz zwiększyła asortyment sklepu odzieżowego
o nowe kategorie produktów. Dodatkowo, A. S. posiadała bazę klientek, którą sukcesywnie rozszerzała i posiadała doświadczenie w wykonywaniu zabiegów kosmetycznych oraz ciągle podnosiła swoje kwalifikacje uczestnicząc w kursach
i szkoleniach. W trakcie jej niezdolności do pracy nowo zatrudniona osoba nie świadczyła usług kosmetycznych na dotychczasowym poziomie co skutkowało zmniejszeniem obrotów, a w konsekwencji zamknięciem salonu kosmetycznego. Na uwagę zasługuje również okoliczność, że A. S. poza wykonywaniem czynności w butiku odzieżowym pracowała w salonie kosmetycznym do późnych godzin wieczornych przyjmując klientki. Była dyspozycyjna dla klientek pod telefonem a usługi wykonywała do późnych godzin wieczornych.

Zdaniem Sądu w świetle całokształtu materiału dowodowego organ rentowy nie ma podstaw do kwestionowania podwyżki wynagrodzenia i wymiaru czasu pracy. Ponadto obroty salony systematycznie zaczęły rosnąć. Nie może umknąć uwadze ,że wnioskodawczyni nadzorowała remont pomieszczenia8u , który odbywał się w dni wolne od pracy albo po jego zamknięciu.

Podkreślić należy w tym miejscu, że to na organie rentowym spoczywa obowiązek udowodnienia pozorności umowy lub jej sprzeczności z zasadami współżycia społecznego,
w myśl art. 6 k. c. Stanowisko takie zajął także SN w wyroku z 15.02.2007 r., I UK 269/06, OSNP 2008 nr 5-6, poz. 78, w którym stwierdził, że na organie rentowym, który przyjął zgłoszenie do ubezpieczenia pracowniczego i nie kwestionował tytułu tego zgłoszenia oraz przyjmował składki, spoczywa ciężar dowodu, że strony umowy o pracę złożyły fikcyjne oświadczenia woli.

Zdaniem Sądu Okręgowego, organ rentowy w żaden sposób nie udowodnił,
iż zakwestionowana przez niego umowa o pracę w zakresie wynagrodzenia od 1 lipca 2016 roku była sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.

Okoliczność, że od września 2017 roku została zatrudniona nowa osoba odpowiedzialna za usługi kosmetyczne, która uzyskała zdecydowanie niższe wynagrodzenie niż wnioskodawczyni, nie może być podstawą do ustalenia, że zatrudnienie
z wynagrodzeniem 4.928,00 zł A. S. od 1 lipca 2016 roku miało charakter pozorny, skoro z pozostałego materiału dowodowego wynika, iż wnioskodawczyni faktycznie wykonywała swoje obowiązki w zakresie znacznie szerszym niż samo świadczenie usług kosmetycznych. Ponadto, nowo zatrudniona osoba nie posiadała wykształcenia
i doświadczenia w zakresie wykonywanych usług. O poprawności takiego wniosku świadczy w szczególności to, że gdy wnioskodawczyni przestała wykonywać usługi kosmetyczne ze względu na niezdolność do pracy nowo zatrudniona osoba nie potrafiła utrzymać obrotów na podobnym poziomie.

W ocenie Sądu mając na uwadze wszystkie poczynione wyżej rozważania należy uznać, że wynagrodzenie wnioskodawczyni w kwocie 4.928,00 zł nie było wygórowane
w świetle poziomu wykształcenia, doświadczeni i zakresu obowiązków, a także rodzaju
i jakości świadczonej przez nią pracy i z zakresem odpowiedzialności od 1 lipca 2016 roku
i stanowiło wynagrodzenie godziwe oraz ekwiwalentne.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie (...) § 2 k. p. c. Sąd zmienił zaskarżoną decyzję ustalając miesięczną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne
i ubezpieczenie zdrowotne z tytułu zatrudnienia ubezpieczonej 1 lipca 2016 roku na kwotę 4.928,00 zł miesięcznie.

K. J.