Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

SSA Robert Kirejew (spr.)

Sędziowie

SSA Karina Maksym

SSO del. Rafał Doros

Protokolant

Agnieszka Bargieł

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 179/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

7

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 29 sierpnia 2019 r., sygn. akt V K 70/18

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut z punktu I. apelacji oskarżyciela publicznego: obrazy prawa materialnego:

z podpunktu 1) w odniesieniu do oskarżonego S. Z. w zakresie punktu 6 sentencji wyroku,

z podpunktu 2) w odniesieniu do oskarżonego P. G. w zakresie punktu 16 sentencji wyroku,

z podpunktu 3) w odniesieniu do oskarżonego K. A. w zakresie punktu 25 sentencji wyroku,

z podpunktu 4) w odniesieniu do oskarżonego M. C. w zakresie punktu 33 sentencji wyroku,

z podpunktu 6) w odniesieniu do oskarżonego M. L. w zakresie punktu 52 sentencji wyroku,

z podpunktu 7) w odniesieniu do oskarżonego P. K. w zakresie punktu 59 sentencji wyroku,

z podpunktu 8) w odniesieniu do oskarżonego A. W. w zakresie punktu 66 sentencji wyroku

- polegającej na niewskazaniu przez Sąd I instancji, za które przestępstwo orzeczono wobec oskarżonych na podstawie art. 39 pkt 2 k.k. zakaz prowadzenia działalności gospodarczej związanej z obrotem towarowym oraz niewskazaniu jako podstawy tego rozstrzygnięcia także art. 41 § 2 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ze względu na podobne brzmienie wymienionych wyżej zarzutów obrazy prawa materialnego, sformułowanych w apelacji prokuratora w odrębnych podpunktach środka odwoławczego w odniesieniu do poszczególnych oskarżonych, celowe jest łączne odniesienie się do tożsamych w swej istocie zarzutów, dotyczących identycznych zagadnień prawnych.

Należy zgodzić się z oskarżycielem publicznym, że sąd I instancji orzekając wobec wskazanych siedmiu oskarżonych środek karny w postaci zakazu prowadzenia działalności gospodarczej związanej z obrotem towarowym na okresy: 6 lat w stosunku do S. Z. i P. K., 5 lat wobec K. A., M. C., i M. L., 4 lat względem P. G. oraz 3 lat w odniesieniu do A. W., naruszył przepisy prawa materialnego poprzez nieprawidłowe wskazanie podstawy prawnej tych rozstrzygnięć. Nie ulega bowiem wątpliwości, że materialnoprawną podstawą orzeczenia środka karnego w postaci zakazu prowadzenia określonej działalności gospodarczej jest przepis art. 41 § 2 Kodeksu karnego określający merytoryczne przesłanki zastosowania właśnie tego środka, czyli skazanie za przestępstwo popełnione w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej i stwierdzenie, że dalsze jej prowadzenie przez sprawcę przestępstwa zagraża istotnym dobrom chronionym prawem. Dlatego ten przepis, wskazywany w apelacji oskarżyciela publicznego, winien znaleźć się w podstawie prawnej rzeczonych rozstrzygnięć, natomiast przepis art. 39 pkt 2 k.k., w którym jedynie wymienia się zakaz prowadzenia określonej działalności gospodarczej w katalogu środków karnych, mógł, lecz nie musiał, zostać tam dodatkowo wymieniony. Nie oznacza to jednak, aby w aktualnym stanie prawnym zachodziła konieczność dokonania zmian w omawianym zakresie, postulowanych w prokuratorskiej apelacji.

W ostatnim czasie nastąpiła bowiem zmiana przepisów Kodeksu postępowania karnego w zakresie podstaw odwoławczych. Ustawą z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1694) z dniem 5 października 2019 r. zmieniono brzmienie przepisu art. 438 k.p.k. poprzez wprowadzenie w jego punkcie 1a) odrębnej przyczyny odwoławczej polegającej na obrazie przepisów prawa materialnego w wypadku innym niż dotyczący kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, z wyłączeniem sytuacji, gdy mimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu. Zgodnie z przepisami przejściowymi przywołanej ustawy nowelizacyjnej, zawartymi w jej art. 6 i nast., nowe brzmienie przepisu art. 438 k.p.k. należy stosować do toczących się i niezakończonych jeszcze spraw, także po wydaniu już wyroku przez sąd I instancji. Dlatego konieczne jest przeprowadzenie oceny, czy podniesione naruszenie przepisów prawa materialnego, nie dotyczące wszakże kwalifikacji prawnej przypisanych czynów, tylko podstawy prawnej orzeczonych środków karnych, powodowało, że orzeczenie nie odpowiada prawu. Na to pytanie trzeba udzielić odpowiedzi przeczącej, gdyż poza niewłaściwym określeniem podstawy prawnej orzeczenia o środku karnym w postaci zakazu prowadzenia przez oskarżonych wskazanej działalności gospodarczej, rozstrzygnięcia sądu I instancji odpowiadały prawu - spełnione zostały materialnoprawne podstawy ich orzeczenia, długość okresów, na jakie zastosowano te środki karne mieściła się w ramach zakreślonych przepisem art. 43 § 1 k.k., a także dookreślono, jaki rodzaj działalności one obejmują. Zatem w świetle obowiązującego obecnie przepisu art. 438 punkt 1a), nie było wystarczających podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w omawianych punktach z uwagi tylko na niewskazanie w nich jako podstawy prawnej przepisu art. 41 § 2 k.k.

Podobnie nie było uzasadnionego powodu do zmiany orzeczenia sądu I instancji w tych samych punktach ze względu na brak dosłownego sprecyzowania, których przestępstw dotyczą orzeczone zakazy prowadzenia określonej działalności gospodarczej. Wymóg takiego dosłownego powiązania środka karnego z przestępstwem, w związku z którym jest orzekany, w sytuacji skazania jednym wyrokiem danego sprawcy za więcej niż jedno przestępstwo, nie wynika wprost z przepisów prawa, a wskazywany był w orzecznictwie (patrz wyrok SN z dnia 4 czerwca 2007 r., sygn. V KK 315/06, Prok. i Pr.-wkł. 2008/1/6). Niemniej jednak w rozpatrywanym przypadku nie ma wątpliwości co do tego, za które przestępstwa orzeczono wobec oskarżonych środek karny zakazu prowadzenia określonej działalności gospodarczej. Każdorazowo punkt wyroku zawierający rozstrzygnięcie o tym środku umieszczany był przez sąd I instancji po orzeczeniu o winie za występek z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i in. oraz w większości przypadków także po punkcie wyroku dotyczącym odpowiadającego temu czynowi przestępstwa skarbowego z art. 56 § 1 k.k.s. i in. Jednak wobec powtarzających się rozstrzygnięć, że kary za przestępstwa skarbowe w myśl art. 8 § 2 k.k.s. nie podlegają wykonaniu, a także z uwagi na fakt, że środki karne orzeczono w oparciu o przepis Kodeksu karnego, a nie Kodeksu karnego skarbowego, nie ulega wątpliwości, że zakazy prowadzenia określonej działalności gospodarczej ustanowione zostały w związku z dopuszczeniem się występków z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i in. Jest to ewidentne tym bardziej, że pozostałe przypisane oskarżonym występki, tj. udział w zorganizowanej grupie przestępczej - z art. 258 § 1 k.k., czy w odniesieniu do niektórych osób - także tzw. prania brudnych pieniędzy - z art. 299 § 1 i 5 k.k. i in., w znacznie mniejszym stopniu wiążą się z faktem prowadzenia przez oskarżonych działalności gospodarczej w czasie popełniania przypisanych przestępstw. Ponieważ więc w istocie nie było wątpliwości co do tego, w związku z którymi przestępstwami orzeczono omawiane środki karne, zbędne było dokonywanie zmian zaskarżonego wyroku postulowanych przez prokuratora.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez zmianę punktów 6, 16, 25, 33, 52, 59 i 66 sentencji wyroku poprzez przyjęcie, iż podstawę orzekania zakazu prowadzenia działalności gospodarczej związanej z obrotem towarowym na odpowiednie okresy stanowią przepisy art. 39 pkt 2 k.k. i 41 § 2 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak wskazano wyżej, wobec aktualnej treści przepisu art. 438 pkt 1a) k.p.k. samo nieprawidłowe niewymienienie w podstawie prawnej orzeczonych środków karnych przepisów art. 41 § 2 k.k. nie stanowi wystarczającego powodu do zmiany zaskarżonego orzeczenia, gdyż poza rzeczonym brakiem przytoczenia właściwej podstawy prawnej, orzeczenie w tym zakresie odpowiadało prawu.

3.2.

Zarzut z punktu I. apelacji oskarżyciela publicznego: obrazy prawa materialnego:

z podpunktu 1) w odniesieniu do oskarżonego S. Z. w zakresie punktu 9 sentencji wyroku,

z podpunktu 2) w odniesieniu do oskarżonego P. G. w zakresie punktu 19 sentencji wyroku,

z podpunktu 3) w odniesieniu do oskarżonego K. A. w zakresie punktu 28 sentencji wyroku,

z podpunktu 4) w odniesieniu do oskarżonego M. C. w zakresie punktu 37 sentencji wyroku,

z podpunktu 6) w odniesieniu do oskarżonego M. L. w zakresie punktu 55 sentencji wyroku,

z podpunktu 7) w odniesieniu do oskarżonego P. K. w zakresie punktu 62 sentencji wyroku,

z podpunktu 8) w odniesieniu do oskarżonego A. W. w zakresie punktu 96 sentencji wyroku

- polegającej na niewskazaniu, że łączny wymiar karty nastąpił przy zastosowaniu art. 4 k.k. i przepisu art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 86 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Oskarżyciel publiczny trafnie zwrócił uwagę w swej apelacji na fakt nieprawidłowego wskazania w zaskarżonym wyroku przepisów stanowiących podstawę prawną orzeczonych przez sąd I instancji kar łącznych, chociaż przedstawione w środku odwoławczym wnioski w tym przedmiocie także nie były wolne od wad.

Nie ulega wątpliwości, że sąd I instancji w oparciu o normę z art. 4 § 1 k.k. stosował przepisy Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 r. jako względniejsze dla oskarżonych K. A., M. C. i A. W., skoro z powołaniem się na ww. przepis orzekł o warunkowym zawieszeniu wymierzonych im kar łącznych 2 lat pozbawienia wolności, co było możliwe wyłącznie na podstawie przepisów art. 69 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 r., a stosować można tylko jeden stan prawny do całości rozstrzygnięć zawartych w wyroku w odniesieniu do tego samego oskarżonego. Mimo orzekania w oparciu o przepisy sprzed 1 lipca 2015 r. Sąd Okręgowy przywołał jednak w podstawie prawnej rozstrzygnięć o karach łącznych przepisy art. 85 § 1 i 2 k.k., podczas gdy do dnia 30 czerwca 2015 r. artykuł 85 Kodeksu karnego nie zawierał paragrafów. Nie dostrzegł tego też apelujący, proponując zastosowanie przepisów art. 85 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku.

Nie było oczywiste, wobec niesprecyzowania tego przez sąd meriti, który z konkurujących czasowo stanów prawnych stosował sąd meriti w odniesieniu do oskarżonych S. Z., P. G., M. L. i P. K.. Z pewnością nie był to stan prawny obowiązujący w czasie orzekania, gdyż wg przepisów prawa materialnego obowiązujących od 1 marca 2017 r. konieczna byłaby znacznie surowsza kwalifikacja prawna ich czynów dotyczących wystawiania poświadczających nieprawdę faktur VAT - jako zbrodni z art. 277a § 1 k.k. w odniesieniu do S. Z., zbrodni z art. 271a § 2 co do P. G. i występków z art. 271a § 1 odnośnie do pozostałych dwóch oskarżonych. Należy w takiej sytuacji przyjąć, że wobec generalnej względniejszości dla oskarżonych przepisów k.k. w brzmieniu sprzed 1 lipca 2015 r., właśnie ten stan prawny miał zastosowanie, chociaż błędnie przywołano paragrafy 1 i 2 artykułu 85 k.k. przy orzekaniu kar łącznych także co do czterech wskazanych ostatnio oskarżonych.

Niemniej jednak ponownie wskazać należy na znajdujący zastosowanie do tego zarzutu przepis art. 438 pkt 1a) k.p.k. Wadliwości w stosowaniu prawa materialnego wskazane w omawianych zarzutach nie dotyczyły wszak kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonym, tylko podstaw prawnych rozstrzygnięć o karach łącznych. Stwierdzić więc należy, że same orzeczenia w zakresie kar łącznych odpowiadały prawu. Niewątpliwie zachodziły przesłanki do orzeczenia wymierzonych kar łącznych, a ich wymiar mieścił się w zakreślonych przepisami prawa granicach. Dlatego też, w myśl obowiązującego i mającego zastosowanie obecnie przepisu art. 438 pkt 1a) k.p.k., nie było podstaw do korekty zaskarżonego wyroku w odniesieniu do wskazanych w apelacji prokuratorskiej punktów zaskarżonego orzeczenia dotyczących kar łącznych wymierzonych wszystkim siedmiu wymienionym wyżej oskarżonym.

Wniosek

O zmianę orzeczenia odpowiednio w stosunku do poszczególnych oskarżonych poprzez przyjęcie w punktach 9, 19, 28, 37, 55, 62 i 69 sentencji wyroku, że łączny wymiar kary nastąpił przy zast. art. 4 k.k. i przepisu art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 86 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn opisanych wyżej w punktach 3.1 i 3.2 niniejszego uzasadnienia, odnoszących się do brzmienia obowiązującego obecnie przepisu art. 438 pkt 1a) k.p.k., nie było podstaw do orzeczenia reformatoryjnego w zakresie sygnalizowanym przez apelującego prokuratora w omawianych zarzutach.

3.3.

Zarzut z punktu I. apelacji oskarżyciela publicznego: obrazy prawa materialnego - z podpunktu 2) w odniesieniu do oskarżonego P. G. - w zakresie punktu 15 sentencji wyroku poprzez błędne wskazanie przez Sąd I instancji jako podstawy wymiaru kary art. 271 § 1 k.k., zamiast art. 271 § 3 k.k.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W punkcie 15 zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy w Katowicach uznał oskarżonego P. G. za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie IX części wstępnej tegoż wyroku, tj. dokonanego w celu osiągnięcia korzyści majątkowej współdziałania przy wystawianiu poświadczających nieprawdę faktur VAT oraz posługiwania się tymi fakturami. Czyn ten zakwalifikowany został przez sąd meriti jako występek z art. 271 § 1 (ten paragraf przywołano błędnie) i § 3 k.k. w zw. z art. 21 § 2 k.k. i art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. przy zast. art. 12 § 1 k.k., więc prawidłowo w oparciu o przepis art. 11 § 3 k.k. podstawę wymiaru kary w tym przypadku stanowić powinien przepis art. 271 § 3 jako przewidujący karę najsurowszą. Tymczasem w punkcie 15 wyroku sądu I instancji jako podstawę wymiaru kary wskazano przepis art. 271 § 1 k.k., co stanowiło obrazę przepisów prawa materialnego. Mimo że uchybienie to dotyczyło podstawy wymiaru kary, a nie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego, to wobec faktu, że wskazany został przepis przewidujący odrębne granice kary, która mogła zostać wymierzona, zamiast przepisu, w oparciu o który karę należało rzeczywiście wymierzyć, nie można przyjąć, aby takie orzeczenie odpowiadało prawu w rozumieniu art. 438 pkt 1a) Kodeksu postępowania karnego. Z tego względu niezbędna okazała się korekta zaskarżonego orzeczenia poprzez wskazanie rzeczywistego, prawidłowego przepisu art. 271 § 3 k.k., na podstawie którego wymierzana była kara w tym przypadku.

Wniosek

O zmianę punktu 15 sentencji wyroku poprzez wskazanie jako podstawy wymiaru kary art. 271 § 3 k.k.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek był zasadny wobec omówionej powyżej trafności rozpatrywanego zarzutu odwoławczego.

3.4.

Zarzut z punktu I. apelacji oskarżyciela publicznego: obrazy prawa materialnego – z podpunktu 4) w odniesieniu do oskarżonego M. C. - w zakresie punktu 32 sentencji wyroku poprzez błędne wskazanie przez Sąd I instancji jako podstawy wymiaru kary art. 271 § 1 k.k., zamiast art. 271 § 3 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ten zarzut był całkowicie chybiony, gdyż w punkcie 32 zaskarżonego wyroku jako podstawę wymiaru kary wskazano, zgodnie z dyspozycją art. 11 § 3 k.k., przepis art. 286 § 1 k.k.

Wniosek

O zmianę punktu 32 sentencji wyroku poprzez wskazanie, iż podstawę wymiaru kary stanowi przepis art. 271 § 3 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zgodnie z treścią art. 11 § 3 k.k., w przypadku przyjęcia przez sąd kumulatywnej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, karę wymierza się na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą. W punkcie 32 zaskarżonego wyroku prawidłowo więc jako podstawę prawną wymiaru kary wskazano przepis art. 286 § 1 k.k. i nie było podstaw do zmiany tego orzeczenia w sposób wnioskowany przez oskarżyciela publicznego.

3.5.

Zarzut z punktu I. apelacji oskarżyciela publicznego: obrazy prawa materialnego – z podpunktu 4) w odniesieniu do oskarżonego M. C. - w zakresie punktu 35 sentencji wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 8 miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w kwocie 100 stawek dziennych po 50,00 zł na podstawie art. 56 § 2 k.k.s., podczas gdy wymierzenie kary pozbawienia wolności na tej podstawie nie jest przewidziane przez powołany przepis.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut był całkowicie bezzasadny. Sąd Okręgowy w Katowicach zaskarżonym wyrokiem w punkcie 35 skazał M. C. za popełnienie przestępstwa skarbowego z art. 56 § 2 k.k.s., popełnionego w okolicznościach uzasadniających nadzwyczajne obostrzenie kary ze względu na dopuszczenie się czynu w ramach zorganizowanej grupy przestępczej oraz uczynienie sobie z przestępstwa stałego źródła dochodu. Uwidocznione to zostało w kwalifikacji prawnej tego przestępstwa skarbowego, poprzez włączenie do niej przepisu art. 37 § 1 pkt 2 i 5 k.k.s. Przy wymierzaniu kary za to przestępstwo sąd I instancji zastosował nadzwyczajne obostrzenie kary, przywołując w podstawie prawnej wymiaru kary przepis art. 38 § 1 pkt 2 k.k.s., zgodnie z którym w sytuacji, gdy przestępstwo skarbowe zagrożone jest tylko karą grzywny przekraczającą 360 stawek dziennych, jak to jest w przypadku przestępstwa z art. 56 § 2 k.k.s., nadzwyczajne obostrzenie polega na wymierzeniu kary pozbawienia wolności do roku albo kary ograniczenia wolności, co nie wyłącza wymierzenia także kary grzywny grożącej za to przestępstwo. Sąd I instancji postąpił dokładnie zgodnie z dyspozycją przepisu art. 38 § 1 pkt 2 k.k.s., wymierzając M. C. za przestępstwo skarbowe przypisane mu w punkcie 35 zaskarżonego wyroku karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 50 złotych. Nadto na podstawie art. 8 § 2 k.k.s. orzekł, że kara za przestępstwo skarbowe nie podlega wykonaniu. W takiej sytuacji podniesiony zarzut należało uznać za oczywiście bezpodstawny.

Wniosek

O zmianę punktu 35 sentencji wyroku w zakresie orzeczonej na podstawie art. 56 § 2 k.k.s. kary pozbawienia wolności, poprzez wyeliminowanie orzeczonej kary pozbawienia wolności i orzeczenie na podstawie art. 56 § 2 k.k.s. za ten czyn kary grzywny w wymiarze 30 stawek dziennych w kwocie po 100,00 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niezasadności zarzutu powiązany z nim wniosek odwoławczy nie mógł zostać uwzględniony.

3.6.

Zarzut z punktu I. apelacji oskarżyciela publicznego: obrazy prawa materialnego – z podpunktu 4) w odniesieniu do oskarżonego M. C. - w zakresie punktów 38 i 39 sentencji wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary łącznej pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 5 lat oraz oddanie oskarżonego pod dozór kuratora sądowego na podst. art. 73 § 2 k.k. - z pominięciem jako podstawy tego rozstrzygnięcia również art. 65 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Słusznie oskarżyciel publiczny zwrócił uwagę na pominięcie przez sąd I instancji w zaskarżonym wyroku przepisu art. 65 § 1 k.k. przy rozstrzyganiu o karze wymierzonej oskarżonemu M. C., chociaż niewłaściwie wskazywał, że przepis ten powinien zostać przywołany w podstawie prawnej orzeczenia o warunkowym zawieszeniu wykonania kary łącznej pozbawienia wolności oraz oddaniu oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora. Przeoczył również apelujący, że takie samo niedociągnięcie dotyczyło pozostałych oskarżonych, wobec których zapadły orzeczenia skazujące, w szczególności K. A. i A. W., którym także warunkowo zawieszono wykonanie kar łącznych pozbawienia wolności.

Wszyscy oskarżeni skazani przez sąd I instancji zostali uznani za winnych popełnienia przestępstw zakwalifikowanych w zw. z art. 65 § 1 k.k., z uwagi na ich popełnienie w ramach zorganizowanej grupy przestępczej oraz uczynienie sobie z nich stałego źródła dochodu - za wyjątkiem przypisanych im występków z art. 258 § 1 k.k. oraz przestępstw skarbowych. Przepis art. 65 § 1 k.k. stanowi, że w takich wypadkach do zasad wymiaru kary i orzekania o środkach związanych z poddaniem sprawcy próbie stosuje się unormowania przewidziane dla sprawcy przestępstwa popełnionego w zw. z art. 64 § 2 k.k. Przy wymiarze kary jednostkowej oznacza to, że należy orzec karę powyżej dolnej granicy i dlatego przepis art. 65 § 1 k.k. powinien być powoływany także w podstawach wymiaru kar jednostkowych, jeśli tylko zgodnie z tym przepisem orzeka się karę z przewidzianym w nim obostrzeniem, tj. właśnie powyżej jej dolnej granicy, a nie zachodzi np. kumulacja podstaw do nadzwyczajnego obostrzenia i nadzwyczajnego złagodzenia kary. Z kolei przy warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności w oparciu o przepisy k.k. w brzmieniu sprzed 1 lipca 2015 r., należało rozważyć przesłanki wymienione w art. 69 § 3 k.k. i przepis ten powołać też przy orzeczeniu o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności, natomiast okres próby wyznaczyć zgodnie z przepisem art. 70 § 2 k.k. w brzmieniu sprzed 1 lipca 2015 r., zaś dozór kuratora orzec obowiązkowo w oparciu o przepis art. 73 § 2 k.k. Tych wymogów prawidłowego powołania przepisów Kodeksu karnego w podstawach wymiaru kary, poza przywołaniem art. 73 § 2 k.k., sąd I instancji nie spełnił.

Jednakże, tak jak i w przypadkach omówionych w niniejszym uzasadnieniu w punktach 3.1 i 3.2, z uwagi na treść obowiązującego obecnie przepisu art. 438 pkt 1a) k.p.k., nie wystąpiły podstawy do dokonywania zmian zaskarżonego wyroku w zakresie prawidłowego wskazania podstaw prawnych warunkowego zwieszenia kar pozbawienia wolności, wyznaczania okresów próby, a także orzekania kar jednostkowych w sposób przewidziany w art. 65 § 1 k.k., ponieważ co do meritum rozstrzygnięcia sądu I instancji odpowiadały wymogom orzeczenia o karach i środkach probacyjnych wynikającym z art. 65 § 1 k.k. Trzeba więc uznać, że mimo błędnie wskazanej podstawy prawnej, orzeczenia w tym zakresie odpowiadały prawu. Dlatego nie było podstaw do uwzględnienia tego zarzutu z prokuratorskiej apelacji.

Wniosek

O przyjęcie, iż wymiar kary łącznej nastąpił również na podstawie art. 65 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak to przedstawiono powyżej, przepis art. 65 § 1 k.k. powinien zostać powołany w podstawach wymiaru kar jednostkowych, a nie kary łącznej. Ponadto w myśl art. 438 pkt 1a) k.p.k. brak było podstaw do korygowania zaskarżonego wyroku w związku z pominięciem w podstawach prawnych rozstrzygnięć o karach przepisu art. 65 § 1 k.k. oraz przepisów znajdujących zastosowanie z uwagi na jego treść normatywną.

3.7.

Zarzuty z punktów II. i III. apelacji oskarżyciela publicznego: błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mających wpływ na jego treść, polegających na przyjęciu, że S. Z. nie dopuścił się popełnienia zarzucanego mu przestępstwa opisanego w punkcie V części wstępnej wyroku, a K. Z. nie dopuściła się popełnienia zarzucanego jej przestępstwa opisanego w punkcie XXX części wstępnej wyroku, wyczerpujących znamiona przestępstwa z art. 299 § 1 k.k.. w zw. z art. 12 k.k., podczas gdy zebrane w sprawie dowody, a to zeznania świadków w osobach E. K. oraz A. S. wskazują, iż są oni sprawcami zarzucanego im przestępstwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Te zarzuty podniesione w apelacji oskarżyciela publicznego nie były trafne, a uniewinnienie oskarżonych S. Z. i K. Z. od zarzucanego im popełnienia we współdziałaniu przestępstwa z art. 299 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. trzeba uznać za zasadne.

Wbrew wskazaniom zawartym w apelacji, dowody zebrane w toku postępowania nie wykazały, aby doszło do zarzucanego oskarżonym S. i K. Z. przestępstwa opisanego w punktach V i XXX części wstępnej zaskarżonego wyroku. Czyn ten miał polegać na tzw. praniu brudnych pieniędzy w kwocie 100.000 złotych poprzez ich przekazanie jako zapłatę za nieruchomość nabywaną od E. K. przez K. Z., noszącą wówczas jeszcze panieńskie nazwisko K.. Tymczasem z zeznań E. K., przywoływanych również w uzasadnieniu środka odwoławczego wynikało, że do momentu składania zeznań przed sądem nie otrzymała ona jeszcze ceny mającej stanowić zapłatę za zbytą oskarżonej cześć nieruchomości, poza przekazaną wcześniej przez S. Z. kwotą 4.000 złotych, stanowiącą pierwotnie pożyczkę udzielaną na spłacenie zadłużenia mieszkania zajmowanego przez brata E. K.. Takiej treści zeznania E. K. złożyła w postępowaniu przygotowawczym (k. 1095-1096 oraz 1187-1190 t. VI akt sprawy) i po ich odczytaniu podtrzymała je na rozprawie przesłuchiwana w drodze wideokonferencji (k. 5558-5560 t. XXVIII). Ponieważ w tym zakresie jej zeznania zgodne były z wyjaśnieniami oskarżonych, należało uznać je za miarodajne, mimo że sprzeciwiał się temu zapis w akcie notarialnym sprzedaży nieruchomości, wg którego sprzedająca kwitowała odbiór pierwszej części ceny zakupu w kwocie 20.000 złotych. Jednakże wobec zgodnych depozycji obu stron rzeczonego aktu notarialnego nie sposób było przyjąć, aby doszło do rzeczywistego przekazania takiej kwoty i sprzedająca miałaby tego nie pamiętać, natomiast kupująca nie potwierdzałaby tej okoliczności wbrew swoim interesom finansowym.

Sąd I instancji oparł swe ustalenia faktyczne na wersji oskarżonych twierdzących, że czynność sprzedaży była pozorowana, a faktycznie doszło do darowizny nieruchomości K. Z. przez E. K.. Bez względu na to, czy faktycznie była to darowizna, czy sprzedaż nieruchomości, w świetle wiarygodnych zeznań E. K. trzeba przyjąć, że nie doszło do przekazania jej kwoty 100.000 złotych, która miała pochodzić z korzyści osiągniętych przez S. Z. z popełnionych wcześniej przestępstw. Faktu udzielenia przez oskarżonego E. K. pożyczki w wysokości 4.000 złotych w związku z jej nagłą potrzebą finansową, nie można natomiast rozsądnie powiązać z zamiarem popełnienia przestępstwa z art. 299 § 1 k.k., ani nie sposób wykazać, że te pożyczone 4.000 zł pochodzą z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego.

Za nie mające związku z czynami zarzucanymi oskarżonym trzeba uznać zeznania świadka A. S., który przebywając w jednej celi z oskarżonym S. Z. miał słyszeć od niego, że ze środków oskarżonego jakiś emerytowany wojskowy przekazuje K. Z. co miesiąc kwotę 10.000 złotych, pod warunkiem zachowania przez nią wierności oskarżonemu. Mimo starań organów prowadzących postępowanie przygotowawcze nie udało się potwierdzić tych okoliczności - nie znaleziono osoby, która miała by dokonywać przekazywania gotówki, ani nie wykryto śladów takich przekazów. Nadto takie działania miały być podejmowane już po zawarciu aktu notarialnego i upływie wskazanych w nim terminów płatności, gdy S. Z. przebywał w areszcie od połowy lutego 2014 r. do stycznia 2015 r., zatem wykraczały one poza granice czynu zarzucanego oskarżonym w punktach V i XXX części wstępnej aktu oskarżenia, wyznaczone opisem tegoż czynu.

Wszystkie przedstawione okoliczności przemawiają więc za trafnością uniewinnienia przez sąd I instancji oskarżonych S. Z. i K. Z. od popełnienia wspólnie zarzucanego im przestępstwa z art. 299 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., wobec stwierdzenia, że oskarżeni nie dopuścili się takiego czynu.

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania w odniesieniu do:

- S. Z. w zakresie punktu 8 sentencji zaskarżonego wyroku dotyczącego uniewinnienia oskarżonego od popełnienia przestępstwa opisanego w punkcie V wyroku,

- K. Z. - w zakresie punktu 73 sentencji zaskarżonego wyroku dotyczącego uniewinnienia oskarżonej od popełnienia przestępstwa opisanego w punkcie XXX wyroku

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ stwierdzono trafność rozstrzygnięć uniewinniających co do wskazanych wyżej zarzucanych przestępstw, nie było podstaw do uwzględnienia wniosku o uchylenie w tym zakresie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w I instancji.

3.8.

Zarzut z punktu IV apelacji oskarżyciela publicznego: rażących, niewspółmiernie łagodnych kar w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości oraz winy wymierzonych oskarżonym:

- S. Z. - punkt 1, 4, 5, 9 sentencji wyroku,

- P. G. - punkt 14, 15, 18, 19 sentencji wyroku,

- M. C. - punkt 37, 38, 39 sentencji wyroku,

- M. L. - punkt 50, 51, 55 sentencji wyroku,

co powoduje, że kary te nie spełniają swych funkcji w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut dotyczący rażącej niewspółmierności, tj. nadmiernej łagodności kar jednostkowych i łącznych pozbawienia wolności wymierzonych wymienionym oskarżonym przez sąd I instancji został oceniony w instancji odwoławczej jako niezasadny.

Wbrew dość ogólnikowym twierdzeniom oskarżyciela publicznego zawartym w apelacji, odwołującym się do celów kary w zakresie prewencji ogólnej, jak i szczególnej, do działania sprawców w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz do wartości przedmiotów przestępstwa, kwestionowane kary orzeczone przez sąd I instancji należy uznać za należycie wyważone i uwzględniające wszystkie okoliczności wpływające na stopień winy oraz stopień społecznej szkodliwości poszczególnych czynów przypisanych oskarżonym, a co za tym idzie - wynikające z właściwego wzięcia pod uwagę wszelkich okoliczności wpływających łagodząco i obostrzająco na wymiary konkretnych kar.

Działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej stanowiło znamię głównych przestępstw przypisanych oskarżonym - z art. 286 § 1 k.k., więc nie powinno stanowić dalszej okoliczności wpływającej na podwyższenie wymiaru kar, a z kolei znaczną wartość przedmiotu przestępstwa brano pod uwagę przy zakwalifikowaniu czynów S. Z., P. G. i M. L. z art. 294 § 1 k.k. Zasadnie też sąd meriti zastosował zasadę asperacji przy wymierzaniu oskarżonym kar łącznych pozbawienia wolności zważywszy na przedmiotową i temporalną łączność poszczególnych czynów oskarżonych, a z drugiej strony - na odmienność rodzajową przypisanych im przestępstw jednostkowych. Wymierzone S. Z., P. G. i M. L. kary bezwzględnego pozbawienia wolności, sprowadzone w ramach kar łącznych do wymiarów 5 lat wobec pierwszego z nich i 4 lat względem dwóch pozostałych, trzeba uznać za wystarczająco surowe w zestawieniu z wyłącznie gospodarczo-majątkowym charakterem ich przestępczej działalności, co w należytym stopniu gwarantuje realizację wychowawczych i zapobiegawczych celów kary w odniesieniu do osób oskarżonych oraz prawidłowo realizuje potrzeby w zakresie kształtowania społecznej świadomości prawnej. Co do kar wymierzonych M. C. sąd meriti również zasadnie uwzględnił znacznie niższą szkodliwość społeczną jego czynów, związaną z wystawieniem jedynie 11 poświadczających nieprawdę faktur VAT, dotyczących łącznie podatku od towarów i usług o małej wartości (w rozumieniu art. 53 § 14 k.k.s.), a także jego przyznanie się do winy i złożenie wyjaśnień potwierdzających wystawienie nierzetelnych faktur. Sąd I instancji miał przy tym na względzie uprzednią karalność oskarżonego i zasadnie, w ocenie sądu odwoławczego, uznał jednak, że dla spełnienia wszystkich celów kary wystarczające będzie wymierzenie temu oskarżonemu kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na pięcioletni okres próby.

Z tych wszystkich powodów ostatni z zarzutów sformułowanych w apelacji oskarżyciela publicznego nie został uwzględniony.

Wniosek

O zmianę orzeczenia:

1) w stosunku do S. Z. poprzez:

- podwyższenie wymiaru kary pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie 1 sentencji wyroku i orzeczenie tej kary w wymiarze 5 lat pozbawienia wolności,

- podwyższenie wymiaru kary pozbawienia wolności za czyn opisany w punkcie 4 sentencji wyroku i orzeczenie tej kary w wymiarze 6 lat pozbawienia wolności,

- podwyższenie wymiaru kary pozbawienia wolności za czyn opisany w punkcie 5 sentencji wyroku i orzeczenie tej kary w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności,

- podwyższenie orzeczonej w punkcie 9 sentencji wyroku kary łącznej pozbawienia wolności poprzez orzeczenie tej kary łącznej w wymiarze 8 lat pozbawienia wolności;

2) w stosunku do P. G. poprzez:

- podwyższenie wymiaru kary pozbawienia wolności za czyn wskazany w punkcie 14 sentencji wyroku i orzeczenie tej kary w wymiarze 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- podwyższenie wymiaru kary pozbawienia wolności za czyn wskazany w punkcie 18 sentencji wyroku i orzeczenie tej kary w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności,

- podwyższenie orzeczonej w punkcie 19 sentencji wyroku kary łącznej pozbawienia wolności poprzez orzeczenie tej kary łącznej w wymiarze 7 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

3) w stosunku do M. C. poprzez:

- podwyższenie orzeczonej w punkcie 37 sentencji wyroku kary łącznej pozbawienia wolności poprzez orzeczenie tej kary łącznej w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

4) w stosunku do M. L. poprzez:

- podwyższenie wymiaru kary pozbawienia wolności w punkcie 50 sentencji wyroku i orzeczenie tej kary w wymiarze 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- podwyższenie wymiaru kary pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie 51 sentencji wyroku i orzeczenie tej kary w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności,

- podwyższenie wymiaru kary łącznej orzeczonej w punkcie 55 sentencji wyroku i orzeczenie tej kary w wymiarze 7 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak opisano wyżej, orzeczonych wobec oskarżonych kar jednostkowych oraz kar łącznych pozbawienia wolności nie można uznać za niewspółmiernie łagodne, dlatego nie było podstaw do uwzględnienia wniosków o wymierzenie surowszych kar postulowanych przez prokuratora.

3.9.

Zarzut I tiret pierwsze z apelacji obrońcy oskarżonego S. Z.: błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia polegający na przyjęciu, iż oskarżony S. Z. działał w zorganizowanej grupie przestępczej, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do poczynienia takich ustaleń faktycznych, a działanie oskarżonego należało zakwalifikować jako działanie podejmowane wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie miał racji obrońca oskarżonego S. Z., zarzucając w apelacji błąd w ustaleniach sądu I instancji co do przypisania temu oskarżonemu udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, w ramach której popełnione zostały przestępstwa objęte zaskarżonym wyrokiem.

Z całokształtu zebranego w toku postępowania w tej sprawie materiału dowodowego wynikało, że przedmiotem niniejszego postępowania była złożona działalność przestępcza wymagająca wysokiego stopnia zorganizowania oraz koordynacji poszczególnych czynności składających się na cały sprzeczny z prawem proceder. Polegał on na fingowaniu obrotu złotem w oparciu o pozorowane transakcje sprzedaży niedużych ilości tego kruszca, czemu towarzyszyło wystawianie poświadczających nieprawdę faktur VAT dokumentujących rzekomą sprzedaż tego towaru przez różne łańcuchy firm pośredniczących, a także przelewanie sum pieniężnych na rachunki podmiotów fikcyjnie sprzedających złoto od rzekomych nabywców. Środki te były następnie wypłacane w gotówce i oddawane osobom, od których pochodziły po potrąceniu "prowizji" dla firm lub osób wystawiających fikcyjne faktury sprzedaży. Główne zyski z przestępstwa realizowane były w kolejnym etapie przez firmę skupującą rzekomo złoto z wielu zbiegających się źródeł, która wykazywała jego wewnątrzwspólnotową dostawę do podmiotów zagranicznych, mających siedzibę na terenie państw UE, na co obowiązywała zerowa stawka podatku od towarów i usług, po czym realizowała zwrot VAT od polskich urzędów skarbowych, naliczonego w fikcyjnych fakturach VAT kupna tego towaru. W rozpatrywanym przypadku tą firmą finalizującą uzyskanie zysku była spółka z o.o. (...) z siedzibą w C., która z Urzędu Skarbowego w P. i II Urzędu Skarbowego w B. uzyskała, wg danych zawartych w aktach niniejszej sprawy, zwrot VAT w łącznej kwocie co najmniej 1.825.190,56 złotych. Fragment tej działalności objęty niniejszym postępowaniem dotyczył jednego z fikcyjnych dostawców złota dla (...), jakim była spółka z o.o. (...) z siedzibą w W., prowadzona przez braci B. i Ł. K., zamieszkałych w pobliżu I.. Jednym z głównych rzekomych dostawców złota dla spółki (...) była z kolei firma PPHU (...) z siedzibą w P. należąca do mieszkającego w I. S. Z., którego rola w całym procederze była znacząca. Oprócz tego, że w ramach swojej działalności gospodarczej prowadzonej pod firmą PPHU (...) wystawił 64 faktury VAT poświadczające niezgodnie z prawdą sprzedaż złota na rzecz (...) sp. z o.o., z których należny VAT łącznie sięgał kwoty 2.757.546,50 zł, to zorganizował, głównie w oparciu o firmy zakładane bądź prowadzone przez osoby z okolic I., należące do grona jego znajomych, sieć fikcyjnych dostawców złota dla jego firmy, obejmującą następujące podmioty: (...) J. Z., PPHU (...), P. z siedzibą w Ł. należącą do J. P., (...) z siedzibą w M. A. W., PPHU (...) z siedzibą w P.. Wszystkim osobom prowadzącym te podmioty gospodarcze polecał wystawianie faktur VAT dokumentujących transakcje sprzedaży złota na rzecz jego firmy, które nie miały miejsca w rzeczywistości, podając dane do umieszczenia w fakturach, nadzorując otrzymywanie i przekazywanie mu z powrotem środków pieniężnych i instruując o potrzebie uzyskania faktur dokumentujących nabycie przez siebie towarów sprzedawanych rzekomo na rzecz PPHU (...). Ponadto, jak wynika z wyjaśnień oskarżonego K. A. (k. 1707-1713), S. Z. oprócz nakłonienia go do udziału w przestępczym procederze i dokładnego instruowania, jakie ma podejmować działania, uzyskał jeszcze i przekazał mu faktury VAT dokumentujące sprzedaż na rzecz firmy K. A. złomu złota przez firmę (...), którego K. A. nie znał i nie kontaktował się z nim, poza jednym przelotnym spotkaniem na ulicy w obecności S. Z.. S. Z. miał też powiedzieć K. A., kiedy ten oświadczył, że nie chce kontynuować uczestnictwa w tej działalności, że takie wycofanie się jest możliwe, lecz K. A. musi wymyślić sobie jakąś "bajeczkę" w razie wpadki.

Przedstawione elementy bardzo aktywnej, wręcz organizatorskiej roli S. Z. w całym przestępczym przedsięwzięciu, które miało złożony, skomplikowany charakter i wymagało skoordynowanej współpracy wielu osób, przy czym działalność ta opierała się na istniejącej przez pewien czas rozbudowanej strukturze obejmującej liczne firmy i wiele osób, bez względu na zachodzące zmiany składu uczestniczących w tym osób i firm - wszystko to wskazywało, że sąd I instancji prawidłowo ustalił fakty świadczące o istnieniu w tym przypadku zorganizowanej grupy przestępczej oraz o czynnym i świadomym udziale w niej oskarżonego S. Z.. Prawidłowo sąd meriti wskazał też na cechy tej przestępczej struktury, w tym jej względną trwałość, przemawiające za przyjęciem, że wystąpiło w tym przypadku coś więcej niż zwykłe współdziałanie osób, które ad hoc porozumiały się odnośnie do współpracy przy popełnieniu dokonanego następnie przestępstwa. Z kolei przywołane w uzasadnieniu środka odwoławczego judykaty dotyczyły istotnie odmiennych sytuacji rzeczywistych i płynące z nich wnioski nie mogły znaleźć zastosowania w tej sprawie. Okoliczność, że sam oskarżony zaprzeczał udziałowi w zorganizowanej grupie nie jest w tym przypadku decydująca, skoro co innego wynika z faktów ustalonych na podstawie prawidłowo uznanych za wiarygodne licznych innych dowodów.

W świetle przedstawionych rozważań argumenty zaprezentowane w apelacji obrońcy oskarżonego S. Z. nie były w stanie podważyć prawidłowych, zdaniem sądu odwoławczego, ustaleń sądu I instancji dotyczących zrealizowania znamion przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. i okoliczności uzasadniających przyjęcie co do pozostałych występków związku z art. 65 § 1 k.k.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Podniesiony w omawianym punkcie zarzut odwoławczy nie okazał się zasadny, więc nie było podstaw - w oparciu o te niepotwierdzone uchybienia - do uwzględnienia wniosków odwoławczych sformułowanych przez obrońcę.

3.10.

Zarzut I tiret drugie z apelacji obrońcy oskarżonego S. Z.: błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia polegający na przyjęciu, iż oskarżony S. Z. dopuścił się czynu opisanego w pkt. II zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, iż oskarżony wprowadził w błąd przedstawicieli Urzędu Skarbowego co do zaistnienia transakcji dotyczących obrotu złotem, a tym samym co do okoliczności uzasadniających istnienie podstaw do bezpodstawnego pomniejszenia kwoty podatku do zapłacenia o koszty rzekomych zakupów, które nie miały potwierdzenia w realnie dokonanych transakcjach zakupu i istniejących rzeczywiście fakturach zakupu na poczet należnego do zapłaty podatku VAT, wprowadzając w błąd pracowników właściwych Urzędów Skarbowych i doprowadzając w ten sposób właściwe Urzędy Skarbowe do niekorzystnego rozporządzenia mieniem polegającym na zaniechaniu pobrania wskazanego w tych fakturach podatku VAT w kwocie 2 757 546,50 zł, podczas gdy na rzecz oskarżonego nie były dokonywane żadne zwroty podatku VAT lub też zaliczenia wynikającego z faktur VAT podatku VAT na poczet zaległości podatkowych lub przyszłych zobowiązań podatkowych, a tym samym nie doszło do uszczuplenia należności Skarbu Państwa, nadto zasadnicza część kontrahentów wskazanych w opisanych w pkt. II zaskarżonego wyroku czynu nie była znana oskarżonemu, a oskarżony nie powinien odpowiadać za działania innych podmiotów gospodarczych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie sprecyzować należy, że omawiany zarzut nie dotyczy punktu II części wstępnej zaskarżonego wyroku, w którym zawarto zarzut popełnienia występku z art. 258 § 1 k.k., ani rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 2 wyroku sądu I instancji, w którym zawarto oparte na przepisie art. 299 § 7 k.k. orzeczenie o przepadku korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa. Z treści podniesionego zarzutu wnioskować należy, że odnosi się on do rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 4 kwestionowanego wyroku, w którym oskarżonego uznano za winnego popełnienia występku z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i z art. 271 § 3 k.k. i art. 273 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

Przytoczony wyżej zarzut odwoławczy nie był zasadny. Apelującemu umknęło, że w sentencji zaskarżonego wyroku sąd I instancji zmienił opis czynu przypisywanego oskarżonemu S. Z. - w stosunku do opisu czynu zarzucanego w akcie oskarżenia - w ten sposób, że wyeliminował z niego wprowadzenie w błąd pracowników Urzędu Skarbowego P. w P. co do faktu zakupów produktów przez przedsiębiorstwo oskarżonego od innych firm i doprowadzenie pracowników tego Urzędu do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Skarbu Państwa o znacznej wartości w łącznej wysokości 2 757 546,50 zł w postaci zaniechania pobrania podatku naliczonego VAT wynikającego z fikcyjnych faktur uwzględnianych w składanych deklaracjach VAT-7, a z kwalifikacji prawnej usunął dokonanie w postaci sprawstwa oszustwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i in., uznając oskarżonego S. Z. za winnego jedynie pomocnictwa do oszustwa w odniesieniu do mienia znacznej wartości połączonego z wystawianiem i posługiwaniem się poświadczającymi nieprawdę fakturami VAT, zakwalifikowanego z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i z art. 271 § 3 k.k. i art. 273 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k. Z niewiadomych przyczyn w pisemnym uzasadnieniu wyroku sądu I instancji (w punkcie oznaczonym cyframi 1.3.9, 1.4.9) znalazły się zapisy wskazujące na dokonanie ustaleń w tym zakresie zgodnych z opisem czynu zarzucanego w akcie oskarżenia, jednakże za wiążące należy uznać to, co przyjęto w sentencji zaskarżonego orzeczenia. Przyjęte tam rozstrzygnięcie, oparte na stwierdzeniu, że działanie polegające tylko na bezzasadnym pomniejszeniu, w ramach samorozliczania VAT, podatku należnego Skarbowi Państwa nie wyczerpuje znamion oszustwa z uwagi na brak elementu rozporządzenia mieniem przez podmiot wprowadzany w błąd, należy uznać za w pełni prawidłowe, zgodne z poglądem wyrażonym w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 2015 r. (sygn. I KZP 2/15, OSNKW z 2015 r., z.7, poz.56). Te zmiany dokonane przez sąd I instancji w opisie czynu i jego kwalifikacji prawnej w stosunku do brzmienia zarzutu i kwalifikacji proponowanych w akcie oskarżenia sprawiają, że omawiany zarzut odwoławczy obrońcy oskarżonego S. Z. w zdecydowanej większości trzeba ocenić jako chybiony, gdyż polemizuje się w nim z czymś, czego nie stwierdził i nie przypisał oskarżonemu sąd I instancji w treści kwestionowanego wyroku.

Jedynie ostatni fragment rzeczonego zarzutu można uznać za rzeczywiście dotyczący orzeczenia wydanego przez sąd I instancji jako odnoszący się do świadomości oskarżonego, że pomaga innym osobom w wyłudzaniu od Skarbu Państwa zwrotu nadpłaconego podatku od towarów i usług znacznej wartości. W tym zakresie orzeczenie sądu I instancji nie było jednak obarczone żadnym błędem. Oceniając całość działań oskarżonego S. Z. i jego zaangażowanie w rozpatrywany proceder, nie można było, pozostając w zgodzie ze wskazaniami życiowego doświadczenia, przyjmować, że S. Z. nie obejmował swym zamiarem tego, że całość rozbudowanego procederu zmierza finalnie do uzyskania nienależnej wypłaty od Skarbu Państwa nadpłaconego wg składanych deklaracji podatku od towarów i usług w związku z wystawianiem i włączaniem do dokumentacji księgowej poszczególnych firm faktur VAT poświadczających nieprawdę co do zawartych transakcji, na podstawie których wykazywano później podatek należny do zwrotu. Bez rzeczywistego istnienia podmiotu, który nie musiał być konkretnie znany oskarżonemu, a który realizowałby finalnie zyski z całego procederu, nie byłoby środków pieniężnych dzielonych miedzy poszczególnych uczestników rozbudowanej działalności i to w sposób uzależniony od wysokości wykazywanego na nierzetelnych fakturach podatku naliczanego podatku od towarów i usług. Skoro zdawał sobie sprawę z celu całego przestępczego działania znacznie mniej zaangażowany w tę działalność, wspominany już K. A., zwerbowany do udziału w procederze przez oskarżonego S. Z., wyjaśniający m.in., że domyślał się, iż to wszystko jest podejmowane w celu uzyskania zwrotu VAT (k. 1707-1713), to trudno racjonalnie przyjmować, aby dokładniejszej świadomości celu i sposobu przestępczego działania nie posiadał S. Z., pełniący aktywną rolę w organizowaniu struktury powiązanych firm zaangażowanych w proceder i nadzorujący w pewnym zakresie jego realizację.

Dlatego przedstawiony zarzut odwoławczy obrońcy S. Z. w całości uznano za niezasadny.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie było podstaw do uwzględnienia wniosków odwoławczych w oparciu o zarzut odwoławczy, który nie był zasadny.

3.11.

Zarzut I tiret trzecie z apelacji obrońcy oskarżonego S. Z.: błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia polegający na przyjęciu, iż oskarżony swym zachowaniem wyczerpał znamiona z art. 299 kk, podczas gdy właściwa analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego winna prowadzić do wniosku, że zachowanie oskarżonego nie wyczerpało znamion przestępstwa tzw. "prania brudnych pieniędzy".

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrońcy nie był zasadny.

Sąd I instancji ustalił, że S. Z. przyjmował na rachunek swojej firmy środki finansowe mające stanowić zapłatę za fikcyjne transakcje sprzedaży złota, poświadczone nierzetelnymi fakturami VAT, przy czym środki te stanowiły korzyści związane z popełnieniem czynu zabronionego, tj. wyłudzeniem zwrotu podatku od towarów i usług. Następnie środki te miał przelewać na swój prywatny rachunek bankowy, wypłacać w gotówce i przekazywać z powrotem organizatorom procederu. Jak wynika z opisu czynu przypisanego oskarżonemu, czynności te mogły udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie przestępczego pochodzenia tych środków, wykrycie miejsca ich umieszczenia, zajęcie lub orzeczenie przepadku.

Obrońca oskarżonego w uzasadnieniu środka odwoławczego skonkretyzował zarzut błędu odnoszącego się do przypisanego oskarżonemu przestępstwa z art. 299 k.k. w ten sposób, że w ocenie apelującego w żaden sposób nie poddano analizie zachowania S. Z. i nie ustalono, na czym miałoby polegać udaremnienie lub znaczne utrudnienie stwierdzenia pochodzenia korzyści majątkowych pochodzących z czynów zabronionych. Tak sprecyzowany zarzut nie zasługiwał na uwzględnienie. Apelujący nie wziął bowiem pod uwagę zasługującej na aprobatę tezy zawartej w uchwale składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 2015 r. (sygn. I KZP 5/15, OSNKW 2015, nr 7, poz. 55) mówiącej, że ujęty w art. 299 § 1 k.k. zwrot "...które mogą udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie ich przestępnego pochodzenia lub miejsca umieszczenia, ich wykrycie, zajęcie albo orzeczenie przepadku", odnoszący się do przedmiotu przestępstwa, dookreśla tylko "inne czynności", a zatem nie ma prawnego znaczenia dla czynności wykonawczych nazwanych - przyjęcie, przekazanie lub wywóz za granicę, pomoc do przenoszenia własności lub posiadania. Tymczasem czynności przypisywane oskarżonemu S. Z. w omawianym zakresie polegały właśnie na "przyjęciu", a następnie "przekazaniu" środków pieniężnych pochodzących z korzyści związanych z popełnieniem przestępstwa. Zatem w takiej sytuacji dla stwierdzenia wyczerpania znamion występku z art. 299 k.k. nie było nawet potrzeby wykazywania, że działania oskarżonego mogły udaremnić bądź znacznie utrudnić stwierdzenie przestępczego pochodzenia tych środków, miejsca ich umieszczenia, czy ich wykrycia, zajęcia lub orzeczenia przepadku. Poza tym należy zauważyć, że działanie przypisane oskarżonemu S. Z. ewidentnie prowadziło do znacznego utrudnienia lub nawet uniemożliwienia ostatecznego miejsca ulokowania przedmiotowych środków finansowych oraz dokonanie ich zajęcia czy orzeczenia ich przepadku, skoro ze środków finansowych przekazywanych przelewami między rachunkami bankowymi dzięki działaniu oskarżonemu stawały się one gotówką przekazywaną z ręki do ręki w sposób utrudniający ustalenie, do kogo finalnie trafiły i co się z nimi dalej działo.

Z tych powodów zarzut podniesiony przez obrońcę w odniesieniu do ustaleń związanych z przypisaniem S. Z. popełnienia występku z art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 299 § 1 k.k. i w zw. z art. 12 § 1 k.k. oraz w zw. z art. 65 § 1 k.k. nie mógł zostać uznany za trafny.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie było podstaw do uwzględnienia wniosku odwoławczego w sytuacji, gdy zarzut, z którego wywodzono wniosek, nie okazał się zasadny.

3.12.

Zarzut z punktu II a) apelacji obrońcy oskarżonego S. Z.: obrazy przepisów prawa procesowego mającej istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a w szczególności art. 424 § 1 i 2 kpk poprzez brak pełnej i spójnej analizy zebranych w sprawie dowodów, w szczególności brak wskazania w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia analizy wysokości i sposobu przyjętej w pkt. II wyroku należności publicznoprawnej oraz w pkt. III korzyści związanych z wyłudzeniem naliczonego w fikcyjnych fakturach podatku VAT.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten nie mógł zostać uznany za zasadny choćby z tego względu, że wadliwości przy sporządzaniu pisemnego uzasadnienia wyroku wystąpić mogły dopiero po jego ogłoszeniu, więc nie miały wpływu na jego treść. Ponadto zgodnie z brzmieniem obowiązującego już w dacie wniesienia aktu oskarżenia w tej sprawie przepisu art. 455a k.p.k. nie można uchylić zaskarżonego wyroku z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424 k.p.k.

W tym zarzucie apelacji obrońcy oskarżonego S. Z. przywołano punkty zaskarżonego wyroku nie odpowiadające treści zarzutu, gdyż w punkcie 2 orzeczenia sądu I instancji nie ma mowy o należności publicznoprawnej, a w punkcie 3 dotyczącym skazania za przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. nie odnoszono się do korzyści związanych z wyłudzeniem VAT. Zarzut nie został też przejrzyście sprecyzowany w uzasadnieniu środka odwoławczego.

Jeśliby odczytywać go jako kwestionujący wysokość kwoty podatku od towarów i usług, którą pomagał wyłudzić od Skarbu Państwa oskarżony, ujętej w punkcie 4 zaskarżonego orzeczenia, to wskazać należy, że jej wysokość miała odpowiadać sumie kwot tego podatku widniejących w fakturach VAT poświadczających fikcyjnie sprzedaż złota przez firmę oskarżonego spółce (...), wyszczególnionych w punkcie III (na str. 5) części wstępnej wyroku. Z kolei określona w punkcie 2 kwestionowanego orzeczenia wysokość korzyści osiągniętej z przestępstwa z art. 299 § 5 w zw. z § 1 k.k. odpowiadała wynikającej z wyjaśnień niektórych oskarżonych stawce 1,5 % od wypłacanej kwoty, jaką mógł zatrzymać sobie w ramach "prowizji" za cały proceder podmiot dokonujący wypłaty środków i zwrotu jej większości po potrąceniu rzeczonej "prowizji" płacącemu za rzekome transakcje.

Niemniej jednak powtórzyć należy, że z powodów wskazanych na wstępie omawiany zarzut nie nadawał się do uwzględnienia.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie było podstaw do uwzględnienia żadnego z alternatywnych wniosków odwoławczych, gdyż sam zarzut apelacyjny nie okazał się zasadny.

3.13.

Zarzuty z punktu II b) i c) apelacji obrońcy oskarżonego S. Z.: obrazy przepisów prawa procesowego mającej istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a w szczególności:

b) art. 366 kpk w zw. z art. 167 kpk poprzez zaniechanie wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w szczególności odstąpienie od pełnej weryfikacji wskazanych przez oskarżyciela publicznego kwot należności publicznoprawnych;

c) art. 7 k.p.k. w związku z art. 4 k.p.k. w związku z art. 410 k.p.k. poprzez odstąpienie od kodeksowej zasady swobodnej oceny dowodów, która jednoznacznie wyklucza arbitralność sądu w zakresie oceny materiału dowodowego i orzekanie przez sąd I instancji na zasadzie niedozwolonej dowolności, w szczególności poprzez odstąpienie od pełnej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonego oraz weryfikacji zebranych w sprawie dokumentów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uzasadnienia apelacji obrońcy oskarżonego S. Z. wynika, że podnoszone w tych zarzutach uchybienia proceduralne miały prowadzić do niedokonania lub przeprowadzenia niewystarczająco dokładnych ustaleń co do rzeczywistej wysokości bezprawnego pomniejszenia należności publicznoprawnych przez firmę oskarżonego poprzez wykorzystanie fikcyjnych faktur objętych niniejszym postępowaniem. Zarzuty te nie były jednak zasadne.

W odniesieniu do przestępstwa przypisanego oskarżonemu w punkcie 4 zaskarżonego wyroku powtórzyć trzeba, jak na to wskazywano już w punkcie 3.10 niniejszego uzasadnienia, że sąd I instancji wyeliminował z opisu czynu element oszustwa na szkodę Skarbu Państwa realizowanego poprzez dokonywanie rozliczeń podatkowych przez firmę oskarżonego w Urzędzie Skarbowym P. w P.. Na potrzeby rozstrzygnięcia w tym punkcie nie zachodziła więc konieczność dokonywania jakichś szczegółowych sprawdzeń rozliczeń podatkowych S. Z. w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej pod firmą PPHU (...). Z kolei wartość kwot podatku od towarów i usług, bezzasadnie, na skutek oszukańczych zabiegów, w których pomagał oskarżony, zwróconego spółce (...), sprowadzała się do sumy VAT wykazanego na fikcyjnych fakturach sprzedaży złota wystawionych przez PPHU (...) wymienionych, jak o tym była już mowa, w punkcie III (na str. 5) części wstępnej wyroku. Zaznaczyć też wypada, że nałożony na oskarżonego S. Z. w punkcie 7 wyroku sądu I instancji obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej Skarbowi Państwa tym przestępstwem obejmował tylko jej niewielką część - w kwocie 300.000 zł, podczas gdy oskarżony musiał zdawać sobie sprawę, że wystawiane przez niego i używane następnie do rozliczeń podatkowych ze Skarbem Państwa poświadczające nieprawdę faktury obejmowały VAT o łącznej wartości przekraczającej 2 miliony złotych.

W obrębie przypisanego oskarżonemu S. Z. w punkcie 5 zaskarżonego wyroku przestępstwa skarbowego wartość narażonego na uszczuplenie podatku od towarów i usług wynikała z kwot VAT znajdujących się na poświadczających nieprawdę co do faktycznego zaistnienia transakcji sprzedaży do PPHU (...) fakturach VAT wystawionych przez firmy (...), J. P., A. W., M. C., J. Z. i A. G., wyszczególnionych w punkcie IV (str. 6-9) części wstępnej wyroku, które zostały użyte w rozliczeniach podatkowych przez oskarżonego S. Z. celem pomniejszenia o podatek naliczony w tych fakturach należnego do odprowadzenia VAT wynikającego z fikcyjnych faktur sprzedaży złota przez PPHU (...) spółce (...). Żaden z wiarygodnych dowodów przeprowadzonych w toku całego postępowania w tej sprawie nie potwierdził dokonywania rzeczywistych sprzedaży złota między wymienionymi wyżej firmami, natomiast szereg dowodów wykazywało, iż cały proceder oparty był na całkowicie fikcyjnych transakcjach sprzedaży złota. Do tych dowodów należały np. wyjaśnienia podejrzanych: W. D. (k. 1411-1413), K. A. (k. 1707-1713), K. P. (k. 2164-2165, k. 2195), A. W. (k. 2291-2292), M. C. (k. 2664-2665), M. L. (k. 3325-3327), J. P. (k. 3412-3413), czy też zatrzymanie u W. D. wskazanych przez niego metalowych przedmiotów koloru złotego, które miały być przedmiotem fingowanych transakcji (k. 1456-1460), a po przeprowadzonej w toku śledztwa ekspertyzie (k. 1507-1510) okazało się, że były to wyroby z metali nieszlachetnych. Odnotować przy tym trzeba, że kary orzeczone za to przestępstwo skarbowe przy zastosowaniu przez sąd meriti przepisu art. 8 § 2 k.k.s. nie podlegają wykonaniu, a nie orzeczono w związku z nim środka karnego w postaci przepadku korzyści majątkowej czy ściągnięcia jej równowartości pieniężnej.

Apelujący nie sprecyzował, jakie dowody miałby jeszcze przeprowadzić z urzędu sąd I instancji dla pełnego wyjaśnienia okoliczności sprawy, upatrując potrzeby dokonywania ustaleń kwoty brutto wynikającego z deklaracji podatkowych oskarżonego podatku od towarów i usług. W świetle całokształtu zebranego materiału dowodowego sąd odwoławczy nie stwierdził, aby postępowanie dowodowe wymagało uzupełnienia w zakresie pierwotnej wysokości należnego podatku VAT wynikającej z deklaracji podatkowych oskarżonego, skoro pewne jest, że bez względu na to, jakiej wysokości VAT należny wynikał z faktur sprzedaży zaewidencjonowanych księgowo w firmie PPHU (...), to został on pomniejszony o VAT naliczony w fakturach wyszczególnionych w punkcie IV (str. 6-9) części wstępnej wyroku, które dokumentowały transakcje w rzeczywistości nieistniejące.

Dlatego nie można było dopatrzyć się w postępowaniu prowadzonym przez sąd I instancji obrazy przepisów postępowania wskazanych w omawianych tu zarzutach odwoławczych obrońcy oskarżonego S. Z..

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie zostały uznane za zasadne wymienione wyżej zarzuty odwoławcze, więc nie było podstaw do uwzględnienia wniosków odwoławczych przedstawionych w apelacji obrońcy oskarżonego S. Z..

3.14.

Zarzut z punktu II d) apelacji obrońcy oskarżonego S. Z.: obrazy przepisów prawa procesowego mającej istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a w szczególności art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego S. Z. nie dających się usunąć istotnych wątpliwości dotyczących zarzucanych mu czynów a w szczególności poprzez nieuzasadnione przyjęcie, że S. Z. działał w zorganizowanej grupie przestępczej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie był zasadny, gdyż sąd I instancji w ramach tego postępowania w istocie nie znalazł się w sytuacji, w której napotkałby wątpliwości co do sprawstwa i sposobu przestępnego działania oskarżonego S. Z., których nie byłby w stanie usunąć poprzez prawidłową ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego i poczynienie na jego podstawie ustaleń faktycznych adekwatnych do zaistniałych zdarzeń. Nie stając zatem przed potrzebą rozstrzygania nie dających się usunąć wątpliwości, Sąd Okręgowy w Katowicach nie musiał stosować zasady in dubio pro reo zawartej w przepisie art. 5 § 2 k.p.k., więc nie mógł dopuścić się obrazy tego przepisu.

W szczególności w odniesieniu do udziału oskarżonego S. Z. w zorganizowanej grupie przestępczej sąd meriti trafnie nie uznał za wiarygodne zaprzeczeń takiemu udziałowi wyrażanych przez S. Z., a oparł się na szeregu innych dowodów, takich jak wskazywane już wyżej wyjaśnienia oskarżonych K. A., K. P., A. W., J. P. czy M. L.. Z dowodów tych trafnie sąd I instancji wyprowadził wniosek o istnieniu zorganizowanej grupy przestępczej zajmującej się procederem będącym przedmiotem tego postępowania karnego oraz o aktywnym i świadomym udziale w tej grupie S. Z., który wręcz organizował i koordynował działania wielu osób uczestniczących w całym procederze na poziomie firm kontaktujących się z prowadzonym przez siebie przedsiębiorstwem PPHU (...) oraz udziałem w tej działalności firmy PPHU (...). Szczegółowe rozważania dotyczące udziału oskarżonego w strukturze będącej zorganizowaną grupą przestępczą przedstawiono już wyżej w punkcie 3.9 niniejszego uzasadnienia.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie było podstaw do uwzględnienia wniosków odwoławczych, ponieważ nie stwierdzono uchybień wskazywanych w rozpatrywanym zarzucie odwoławczym.

3.15.

Zarzut z punktu III apelacji obrońcy S. Z. - w zakresie pkt. 3 zaskarżonego wyroku - naruszenia przepisów prawa materialnego - art. 286 kk, 271 kk, 273 kk w zw. z art. 294 kk poprzez ich błędne zastosowanie, podczas gdy w realiach niniejszej sprawy zastosowanie winny mieć wyłącznie przepisy ustawy Kodeks karny skarbowy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie był zasadny.

Jak wynika z powołanych przez apelującego przepisów Kodeksu karnego, zarzut ten dotyczy jednak punktu 4 zaskarżonego wyroku, a także z uwagi na jego końcowy fragment - punktu 5 kwestionowanego orzeczenia.

Sąd odwoławczy stwierdził, że sąd I instancji poczynił takie ustalenia w zakresie czynu z punktu 4 swego wyroku, opisane w sentencji i części wstępnej wyroku, że w pełni prawidłowo zastosował do nich wskazywane przez obrońcę przepisy prawa materialnego. Sąd meriti trafnie ustalił, że S. Z. w ramach prowadzenia swojej firmy PPHU (...) w celu osiągania korzyści majątkowych wystawiał faktury sprzedaży złota na rzecz spółki (...), która z kolei podobne faktury wystawiała dla (...) sp. z o.o. w C., która na tej podstawie występowała o zwrot nadpłaconego VAT i uzyskała go w kwocie nie mniejszej niż 1.825.190,56 zł od Urzędu Skarbowego w P. oraz II Urzędu Skarbowego w B.. Dopuścił się więc oskarżony pomocnictwa do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Skarbu Państwa o znacznej wartości poprzez wprowadzenie w błąd urzędników Urzędów Skarbowych, a jednocześnie wystawiał w tym celu poświadczające nieprawdę faktury VAT oraz, by nie musieć odprowadzać całego VAT ujętego w swoich fakturach, posłużył się też fikcyjnymi fakturami zakupu złota przez swoją firmę od różnych podmiotów, wskazanych w opisie czynu. Tak ustalone działania oskarżonego S. Z. wyczerpywały znamiona przestępstw z artykułów wymienionych w tym zarzucie odwoławczym i sąd meriti nie dopuścił się błędu przy subsumpcji stanu faktycznego pod wskazane przepisy prawa materialnego, jak również dokonywał prawidłowej wykładni tychże przepisów. Nadto zasadnie zastosował tzw. idealny zbieg czynów zabronionych, zgodnie z dyspozycją przepisu art. 8 § 1 k.k.s., w myśl wskazań wynikających z uchwały składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2013 r. (sygn. I KZP 19/12, OSNKW z 2013 r., z. 2, poz. 13), umożliwiający, w takim jak rozpatrywany przypadku, stosowanie do jednego czynu osobno zarówno przepisów Kodeksu karnego, jak i przepisów Kodeksu karnego skarbowego, z konsekwencjami wymienionymi w art. 8 § 2 k.k.s.

Dlatego także i ostatni zarzut odwoławczy z apelacji obrońcy oskarżonego S. Z. nie zasługiwał na uwzględnienie.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności zarzutu nie było podstaw do uwzględnienia przedstawionych alternatywnie wniosków odwoławczych.

3.16.

Zarzut I tiret pierwsze z apelacji obrońcy oskarżonego P. G.: błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia polegający na przyjęciu, iż oskarżony P. G. działał w zorganizowanej grupie przestępczej, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do poczynienia takich ustaleń faktycznych, a działanie oskarżonego należało zakwalifikować jako działanie podejmowane wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ten i następne zarzuty ujęte w apelacji obrońcy oskarżonego P. G. są bliźniaczo podobne do zarzutów sformułowanych w apelacji wniesionej na korzyść oskarżonego S. Z., sporządzonej i podpisanej zresztą przez tego samego adwokata. Dlatego w przeważającej mierze przy ocenie zasadności zarzutów odwoławczych z apelacji dotyczącej P. G. wystarczające będzie odwołanie się do rozważań odnoszących się do tych samych kwestii już przedstawionych przy omawianiu środka odwoławczego wniesionego na korzyść S. Z..

Sąd odwoławczy stwierdził, że sąd I instancji nie popełnił błędu, ustalając, że P. G. umyślnie brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw i przestępstw skarbowych, o których mowa w punkcie VII części wstępnej zaskarżonego wyroku. Co do charakteru objętej niniejszym postępowaniem działalności, w której uczestniczył P. G. prowadzący jako osoba fizyczna firmę (...), uzasadniającego przyjęcie, że był to element funkcjonowania zorganizowanej grupy przestępczej - należy odwołać się do argumentacji przedstawionej w punkcie 3.9 niniejszego uzasadnienia. P. G. w ramach prowadzonej firmy był także, podobnie jak firma PPHU (...), fikcyjnym sprzedawcą złota spółce (...), na co wystawiał poświadczające nieprawdę faktury VAT. Aby nie odprowadzać do Skarbu Państwa podatku od towarów i usług wykazanego w tych fakturach pozyskiwane były i wykorzystywane fikcyjne faktury VAT od rzekomych sprzedawców złota firmie (...), tj. firm (...), PW R. P. K. i PW P. M.. Przedstawiane w wyjaśnieniach podejrzanych P. K. (k. 2125-2127) oraz W. J. (k. 3612-3614, k. 3651-3656) okoliczności zaangażowania ich i udziału w rozpatrywanym procederze, w tym podnoszony brak bezpośredniego kontaktu z P. G. oraz całkowite ich podporządkowanie osobom nadzorującym wystawianie przez nich faktur i przekazującym im za to wynagrodzenie obliczane jako procent od wartości ujętej na fakturach, przemawiały jednoznacznie za stwierdzeniem, że zarówno oni, jak i P. G. uczestniczyli we fragmencie rozbudowanej, skomplikowanej i zarazem skoordynowanej działalności przestępczej większej grupy osób, przeprowadzanej w ramach stworzonej struktury wzajemnie powiązanych firm, wykazującej cechy pewnej trwałości.

Dlatego ten zarzut, podobnie jak zarzut omówiony w punkcie 3.9 niniejszego uzasadnienia, nie nadawał się do uwzględnienia.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutu powodowała, że nie było powodów, aby zmienić zaskarżone orzeczenie i uniewinnić P. G. od popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. albo w tym zakresie uchylić zaskarżony wyrok i przekazać sprawę sądowi I instancji.

3.17.

Zarzut I tiret drugie z apelacji obrońcy oskarżonego P. G.: błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia polegający na przyjęciu, iż oskarżony P. G. dopuścił się czynu opisanego w pkt. VIII, pkt. XIV zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, iż oskarżony wprowadził w błąd przedstawicieli Urzędu Skarbowego co do zaistnienia transakcji dotyczących obrotu złotem, a tym samym co do okoliczności uzasadniających istnienie podstaw do bezpodstawnego pomniejszenia kwoty podatku do zapłacenia o koszty rzekomych zakupów, które nie miały potwierdzenia w realnie dokonanych transakcjach zakupu i istniejących rzeczywiście fakturach zakupu na poczet należnego do zapłaty podatku VAT, wprowadzając w błąd pracowników właściwych Urzędów Skarbowych i doprowadzając w ten sposób właściwe Urzędy Skarbowe do niekorzystnego rozporządzenia mieniem polegającym na zaniechaniu pobrania wskazanego w tych fakturach podatku VAT w kwocie 2 757 546,50 zł, podczas gdy na rzecz oskarżonego nie były dokonywane żadne zwroty podatku VAT lub też zaliczenia wynikającego z faktur VAT podatku VAT na poczet zaległości podatkowych lub przyszłych zobowiązań podatkowych, a tym samym nie doszło do uszczuplenia należności Skarbu Państwa, nadto zasadnicza część kontrahentów wskazanych w opisanych w pkt. II zaskarżonego wyroku czynu nie była znana oskarżonemu, a oskarżony nie powinien odpowiadać za działania innych podmiotów gospodarczych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie był zasadny.

Przy kopiowaniu zarzutu dotyczącego w podobnym zakresie S. Z., omówionym w punkcie 3.10 niniejszego uzasadnienia, obrońca niezasadnie powielił też kwotę stanowiącą przedmiot przestępstwa oszustwa jako 2 757 546,50 zł, w sytuacji, gdy zaskarżonym wyrokiem w jego punkcie 14 odwołującym się do czynu opisanego w punkcie VIII części wstępnej wyroku wartość przedmiotu przestępstwa pomocnictwa do oszustwa popełnionego przez P. G. określona została na 1.550.819,82 zł.

Podobnie jak w przypadku analogicznego zarzutu dotyczącego S. Z., apelujący pominął dokonaną przez sąd I instancji modyfikację czynu przypisanego P. G. poprzez wyeliminowanie z niego wprowadzenia w błąd pracowników Urzędu Skarbowego w K. co do faktu zakupów produktów przez przedsiębiorstwo oskarżonego od innych firm i doprowadzenie pracowników tego Urzędu do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Skarbu Państwa o znacznej wartości w łącznej wysokości 1 550 819,82 zł w postaci zaniechania pobrania podatku naliczonego VAT wynikającego z fikcyjnych faktur uwzględnianych w składanych deklaracjach VAT-7, a z kwalifikacji prawnej usunął dokonanie w postaci sprawstwa oszustwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i in., uznając oskarżonego P. G. za winnego jedynie pomocnictwa do oszustwa w odniesieniu do mienia znacznej wartości połączonego z wystawianiem i posługiwaniem się poświadczającymi nieprawdę fakturami VAT, zakwalifikowanego z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i z art. 271 § 3 k.k. i art. 273 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k., chociaż również w pisemnym uzasadnieniu wyroku sądu I instancji (w punkcie oznaczonym cyframi 2.8.2, 2.9.2, 2.10.2) znalazły się zapisy wskazujące na dokonanie ustaleń w tym zakresie zgodnych z opisem czynu zarzucanego w akcie oskarżenia. Jednakże, jak już podkreślono w niniejszym uzasadnieniu, za wiążące należy uznać to, co przyjęto w sentencji zaskarżonego orzeczenia, nie zaś to, co omyłkowo skopiowano do jego uzasadnienia. Modyfikacja czynu przypisanego w stosunku do zarzucanego P. G. sprawia, że w większości omawiany zarzut jest chybiony. W pozostałym zakresie należy odesłać do odnoszących się odpowiednio też do P. G. rozważań zawartych w punkcie 3.10 niniejszego dokumentu - co do możliwości przypisania świadomego uczestnictwa w przestępstwie pomocnictwa w oszukańczym wyłudzeniu zwrotu VAT przez spółkę finalizującą zyski z przestępczego procederu, jaką była w tym przypadku (...) sp. z o.o. w ramach mechanizmu opisanego choćby przez świadka R. R. (k. 4518 i nast.).

Z przedstawionych względów zarzut uznano więc za niezasadny.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności zarzutu nie było podstaw do uwzględnia związanych z nim wniosków odwoławczych.

3.18.

Zarzut I tiret trzecie z apelacji obrońcy oskarżonego P. G.: błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia polegający na przyjęciu, iż oskarżony swym zachowaniem wyczerpał znamiona z art. 299 kk, podczas gdy właściwa analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego winna prowadzić do wniosku, że zachowanie oskarżonego nie wyczerpało znamion przestępstwa tzw. "prania brudnych pieniędzy".

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten nie był zasadny.

W swych wyjaśnieniach, w których P. G. zaprzeczał popełnieniu zarzucanych mu przestępstw, przyznał on jednak (k. 2021-2023), że dostawał przelewy z (...), po czym zamawiał w banku wypłaty i wypłacał osobiście gotówkę w ilościach odpowiadających uzyskanym przelewom, co wynikało też z historii operacji bankowych uwidocznionych w dokumentacji dotyczącej jego rachunku. Takie działania odbiegały od zasad normalnego prowadzenia działalności finansowej podmiotu gospodarczego, a zważywszy na fakt, że w okresie ok. 8 miesięcy wypłaty gotówkowe z rachunku opiewały na łączną kwotę bez mała 3 milionów złotych, wskazywały na możliwość naruszenia nakazów dokonywania płatności przez przedsiębiorcę za pośrednictwem rachunku bankowego, zawartych w przepisach art. 22 obowiązującej w czasie czynu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (j.t. Dz. U. z 2013 r., poz. 672 z późn. zm.) i słusznie wzbudziły podejrzenia o zaistnieniu mechanizmu tzw. prania brudnych pieniędzy wyrażone przez Generalnego Inspektora Informacji Finansowej (k. 17 t. I akt sprawy). Samo przyjmowanie przez P. G. na rachunek firmowy i następnie przekazywanie powrotne organizatorom procederu środków finansowych zawierających w sobie korzyści związane z przestępstwem wyłudzania zwrotów VAT od Skarbu Państwa realizowało znamiona występku z art. 299 § 5 w zw. z § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k. i adekwatne w tej kwestii pozostają wszystkie argumenty zaprezentowane w analogicznych rozważaniach dotyczących przestępstwa z art. 299 k.k. w punkcie 3.11 niniejszego uzasadnienia.

Z tych wszystkich względów nie można przychylić się do zarzutu obrońcy P. G., że sąd I instancji dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przy przypisaniu temu oskarżonemu popełnienia występku z art. 299 § 5 i in. k.k.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nietrafność zarzutu determinowała brak potrzeby uchylenia bądź zmiany zaskarżonego wyroku.

3.19.

Zarzut z punktu II a) b) i c) apelacji obrońcy oskarżonego P. G.: obrazy przepisów prawa procesowego mającej istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a w szczególności:

a) art. 424 § 1 i 2 kpk poprzez brak pełnej i spójnej analizy zebranych w sprawie dowodów, w szczególności brak wskazania w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia analizy wysokości i sposobu przyjętej w wyroku należności publicznoprawnej oraz korzyści związanych z wyłudzeniem naliczonego w fikcyjnych fakturach podatku VAT;

b) art. 366 kpk w zw. z art. 167 kpk poprzez zaniechanie wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w szczególności odstąpienie od pełnej weryfikacji wskazanych przez oskarżyciela publicznego kwot należności publicznoprawnych;

c) art. 7 k.p.k. w związku z art. 4 k.p.k. w związku z art. 410 k.p.k. poprzez odstąpienie od kodeksowej zasady swobodnej oceny dowodów, która jednoznacznie wyklucza arbitralność sądu w zakresie oceny materiału dowodowego i orzekanie przez sąd I instancji na zasadzie niedozwolonej dowolności, w szczególności poprzez odstąpienie od pełnej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonego oraz weryfikacji zebranych w sprawie dokumentów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten w jego punkcie a) nie był zasadny przede wszystkim z tego względu, że, jak to wskazano już w punkcie 3.12 niniejszego uzasadnienia, uchybienia w zakresie spełnienia wymogów pisemnego uzasadnienia wyroku, o których mowa w art. 424 k.p.k. nie mogły mieć wpływu na treść orzeczenia wydanego wcześniej niż sporządzano jego uzasadnienie.

Nie można się także dopatrzyć w procedowaniu sądu I instancji uchybień podniesionych w dwóch pozostałych omawianych zarzutach. Wysokość kwoty podatku od towarów i usług, którą pomagał wyłudzić od Skarbu Państwa oskarżony, ujętej w punkcie 14 zaskarżonego orzeczenia odpowiadała sumie kwot tego podatku widniejących w fakturach VAT poświadczających fikcyjnie sprzedaż złota przez firmę oskarżonego spółce (...), wyszczególnionych w punkcie VIII (na str. 12) części wstępnej wyroku. Określona w punkcie 12 kwestionowanego orzeczenia wysokość korzyści osiągniętej z przestępstwa z art. 299 § 5 w zw. z § 1 k.k. odpowiadała wynikającej z wyjaśnień niektórych oskarżonych stawce 1,5 % od wypłacanej kwoty, jaką mógł zatrzymać sobie w ramach "prowizji" za wystawianie fikcyjnych faktur podmiot dokonujący wypłaty środków i zwrotu jej większości organizatorom procederu. Nałożony na oskarżonego P. G. w punkcie 17 wyroku sądu I instancji obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej Skarbowi Państwa tym przestępstwem obejmował jeszcze mniejszą jej część niż w przypadku oskarżonego S. Z., tj. kwotę 100.000 zł, podczas gdy także i oskarżony P. G. musiał zdawać sobie sprawę, że wystawiane przez niego i używane następnie do rozliczeń podatkowych ze Skarbem Państwa poświadczające nieprawdę faktury obejmowały VAT o łącznej wartości przekraczającej 1,5 miliona złotych.

W obrębie przypisanego oskarżonemu P. G. w punkcie 18 zaskarżonego wyroku przestępstwa skarbowego wartość narażonego na uszczuplenie podatku od towarów i usług wynikała z kwot VAT znajdujących się na poświadczających nieprawdę co do faktycznego zaistnienia transakcji sprzedaży na rzecz firmy (...) fakturach VAT wystawionych przez firmy (...), P. M. i W. J., wyszczególnionych w punkcie X (str. 13-15) części wstępnej wyroku, które zostały wykorzystane w rozliczeniach podatkowych przez oskarżonego P. G. celem pomniejszenia o podatek naliczony w tych fakturach należnego do odprowadzenia VAT wynikającego z fikcyjnych faktur sprzedaży złota przez firmę (...) spółce (...). Z wyjaśnień podejrzanych: P. K. (k. 2125-2127, k. 2155-2156) czy W. J. (k. 3612-3614, k. 3651-3656), a także dowodów wymienionych w punkcie 3.13 niniejszego wyroku wynikało, że faktury te dokumentowały nieistniejące, fingowane transakcje, a P. G. w rzeczywistości nie handlował złotem. W świetle całokształtu zebranego materiału dowodowego sąd odwoławczy nie stwierdził, aby postępowanie dowodowe wymagało uzupełnienia, np. w zakresie ustalenia pierwotnej wysokości należnego podatku VAT wynikającej z deklaracji podatkowych oskarżonego P. G.. Przypomnieć i w tym wypadku też trzeba, że kary orzeczone za to przestępstwo skarbowe przy zastosowaniu przez sąd meriti przepisu art. 8 § 2 k.k.s. nie podlegają wykonaniu, a nie orzeczono w związku z nim środka karnego w postaci przepadku korzyści majątkowej czy ściągnięcia jej równowartości pieniężnej.

Z tych wszystkich powodów omawiane zarzuty naruszenia przepisów postępowania nie mogły zostać uwzględnione.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak było podstaw do uwzględnienia wniosków odwoławczych, skoro zarzuty odwoławcze, na których się opierały, okazały się niezasadne.

3.20.

Zarzut z punktu II d) apelacji obrońcy oskarżonego P. G.: obrazy przepisów prawa procesowego mającej istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a w szczególności art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego P. G. nie dających się usunąć istotnych wątpliwości dotyczących zarzucanych mu czynów a w szczególności poprzez nieuzasadnione przyjęcie, że P. G. działał w zorganizowanej grupie przestępczej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy także tego zarzutu nie uznał za zasadny. W zakresie podnoszonego przez obrońcę naruszenia zasady in dubio pro reo w całości należy odesłać do pisemnych motywów sądu II instancji przedstawionych w punkcie 3.14 niniejszego uzasadnienia, które można odnieść również do oskarżonego P. G.. Odnośnie do działania oskarżonego P. G. w zorganizowanej grupie przestępczej sąd I instancji słusznie nie oparł się na wyjaśnieniach samego oskarżonego, tylko na dowodach w postaci wyjaśnień P. K., W. J. oraz zeznaniach świadków wskazanych w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i dokumentacji uzyskanej z Urzędu Skarbowego w K.. Te dowody we wzajemnym powiązaniu i w świetle pozostałego wiarygodnego materiału dowodowego nie pozostawiały wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego P. G. i nie dawały pola do zastosowania przepisu art. 5 § 2 k.p.k.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przy bezpodstawności zarzutu odwoławczego nie można było uwzględnić powiązanych z nim wniosków odwoławczych.

3.21.

Zarzut z punktu III apelacji obrońcy P. G. - w zakresie pkt. 3 zaskarżonego wyroku - naruszenia przepisów prawa materialnego - art. 286 kk, 271 kk, 273 kk w zw. z art. 294 kk poprzez ich błędne zastosowanie, podczas gdy w realiach niniejszej sprawy zastosowanie winny mieć wyłącznie przepisy ustawy Kodeks karny skarbowy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie był zasadny.

P. G. nie dotyczy żaden punkt 3 zaskarżonego wyroku, a ze wskazanych przepisów prawa należy wnioskować, że apelującemu chodziło o punkt 14, ewentualnie też 15 zaskarżonego orzeczenia. Na temat nietrafności tezy, że w takich przypadkach winny znaleźć zastosowanie wyłącznie przepisy Kodeksu karnego skarbowego, szczegółowe rozważania przedstawiono w punkcie 3.15 niniejszego uzasadnienia i należy tu do nich odesłać, gdyż odnoszą się one odpowiednio również do sytuacji faktycznej i prawnej oskarżonego P. G..

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nieuwzględnienie zarzutu skutkować musiało nieprzychyleniem się również do sformułowanych przez apelującego wniosków odwoławczych.

3.22.

Zarzut z punktu I apelacji obrońcy oskarżonego K. A.: obrazy przepisów postępowania karnego, mającej wpływ na treść orzeczenia, a to:

⚫

art. 2 § 2 oraz art. 366 § 1 k.p.k., polegającej na zaniechaniu przez Sąd I instancji wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w szczególności na ustaleniu w sposób nie budzący żadnych wątpliwości udziału i roli oskarżonego w każdym z zarzucanych mu występków, w tym wypełnienia przez oskarżonego strony przedmiotowej zarzucanych mu czynów;

⚫

art. 5 w zw. z art. 92 k.p.k. polegającej na naruszeniu przez Sąd I instancji zasady in dubio pro reo poprzez nierozstrzygnięcie na korzyść oskarżonego wątpliwości i błędne wyciągnięcie wniosków ze zgromadzonego materiału dowodowego;

⚫

art. 7 w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, dokonaną z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wiedzy i doświadczenia życiowego, a w szczególności polegającą na uznaniu, że oskarżony K. A. posiadał zamiar wyłudzenia podatku VAT;

⚫

art. 424 k.p.k. poprzez sporządzenie uzasadnienia zaskarżonego wyroku w sposób zbyt ogólnikowy i pobieżny, a w szczególności w części dotyczącej obowiązku naprawienia szkody.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut naruszenia przez sąd I instancji wskazanych wyżej przepisów postępowania karnego nie mógł zostać uznany za zasadny.

Sąd Okręgowy w Katowicach prawidłowo, zgodnie z wymogami zawartymi w art. 7 k.p.k. ocenił jako częściowo wiarygodne wyjaśnienia samego oskarżonego K. A., uznając za przekonującą i miarodajną tę ich wersję, w której przyznał się do popełnienia zarzucanych mu przestępstw w postępowaniu przygotowawczym i opisał działania, w których uczestniczył (wyjaśnienia składane w CBŚ w K. w dniu 26 listopada 2014 r., k. 1707-1713), poza tą ich częścią, z której wynikać mogło, że nie wiedział, iż przekazywane mu przedmioty, którymi rzekomo handlować miała jego firma, nie były złotem. Taka ocena wyjaśnień oskarżonego była w pełni racjonalna i zgodna z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami doświadczenia życiowego, gdyż w tych wyjaśnieniach oskarżony przytaczał szereg okoliczności obciążających jego samego i poddających w wątpliwość legalność działań, w które zaangażował swoją firmę i brak było powodów, dla których miałby niezgodnie z rzeczywistością przedstawiać okoliczności przemawiające na swoją niekorzyść oraz obciążać bezzasadnie S. Z., będącego wszakże, jak sam przyznał, ojcem chrzestnym jego syna. Nadto wyjaśnienia oskarżonego zgodne były z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym w tym zakresie, w tym z zabezpieczonymi dokumentami w postaci faktur i dokumentacji bankowej. Natomiast co do niewiedzy, czy przekazywane mu towary, które miał pozornie sprzedawać w siedzibie spółki braci K. były złotem, słusznie sąd meriti uznał, że oskarżony domyślał się, iż nie jest to złoto, chociaż tego w wyjaśnieniach nie przyznał, zważywszy na okoliczności ich przekazania - bez ważenia, przy określeniu ich jako "blachy", bez dbałości o dokładne rozliczenie się z nich, jeśli miałyby być cennym kruszcem, a także z uwagi na cały kontekst sytuacyjny - gdyż miałby dostawać złoto za darmo i jeszcze umożliwiano by mu zarobkowanie z jego pomocą. Ponadto taki sam mechanizm posługiwania się przedmiotami przypominającymi złoto, rzekomo sprzedawanymi spółce (...), działał w odniesieniu do podejrzanego W. D. i jego firmy (...), a jak wynika z okoliczności opisanych już w punkcie 3.13 niniejszego uzasadnienia, po dokonaniu ekspertyzy przedmiotów mających być owym złotem okazało się, że są to wyroby z metali nieszlachetnych. Tym samym nie można było stwierdzić naruszenia przez sąd I instancji reguł proceduralnych wynikających z przepisów art. 7 i 410 k.p.k.

W oparciu o te prawidłowo ocenione wyjaśnienia samego oskarżonego K. A. za oczywiście bezzasadne trzeba też uznać zarzuty naruszenia pozostałych przepisów postępowania wymienionych w apelacji jego obrońcy. Nie doszło bowiem do naruszenia zasady prawdy materialnej w powiązaniu z przepisem art. 366 § 1 k.p.k. przy ustaleniach, że oskarżony brał udział w zarzucanych mu przestępstwach, skoro sam wiarygodnie wyjaśniał, że domyślał się, iż działania, w których uczestniczył podejmowane są zapewne w celu uzyskania zwrotu VAT, tylko nie znał szczegółów prowadzącego do tego mechanizmu, przyznawał, że faktury rzekomego zakupu złota od firmy (...) dostarczył mu S. Z. a on samego K. P. nie znał i siłą rzeczy żadnego złota od niego nie kupował. Nadto wyjaśnił, że przyjmował na rachunek swojej firmy przelewy od firmy (...) mające stanowić zapłatę za te transakcje, po czym niezwłocznie wypłacał je i przekazywał gotówkę S. Z., potrącając sobie tylko uzgodnioną "prowizję". Z opisu całego przedsięwzięcia wynikało też, że wiedział, iż w proceder zaangażowana jest grupa osób, w tym co najmniej S. Z., właściciele firmy (...). P. i on sam, a cała działalność przy swej złożoności miała zorganizowany i dobrze skoordynowany przebieg.

Nie doszło do obrazy przepisu art. 5 § 2 k.p.k., ponieważ sąd meriti nie napotkał przy orzekaniu w tej sprawie wątpliwości nie dających się usunąć w drodze prawidłowej, swobodnej oceny dowodów. Nie naruszono również normy z art. 410 k.p.k. stanowiącej przepis szczególny wobec art. 92 k.p.k., gdyż całokształt dowodów ujawnionych na rozprawie głównej był brany pod uwagę przez sąd orzekający w I instancji, natomiast niedociągnięcia pisemnego uzasadnienia wyroku, mogące naruszać wymogi zawarte w art. 424 k.p.k., nie miały wpływu na treść orzeczenia wydanego zanim przystąpiono do sporządzania jego uzasadnienia na urzędowym formularzu.

Z tych wszystkich powodów cały rozbudowany zarzut obrazy przepisów postępowania uznany został w instancji odwoławczej za bezpodstawny.

Wniosek

O zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego K. A. od popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niepotwierdzenia się podnoszonych uchybień proceduralnych przy wydawaniu zaskarżonego orzeczenia brak było powodów do uwzględnienia wniosków odwoławczych.

3.23.

Zarzut z punktu II tiret pierwsze apelacji obrońcy oskarżonego K. A.: obrazy przepisów prawa materialnego, mającej wpływ na treść orzeczenia, a to art. 271 § 1 i 3 k.k. i art. 273 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. poprzez ich zastosowanie i przyjęcie, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona tych przestępstw, podczas gdy nie można mu przypisać umyślności działania, albowiem oskarżony posiadał świadomość uczestniczenia w realnym obrocie towarowym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie był trafny, a nadto trzeba stwierdzić, że nie został właściwie sformułowany, gdyż apelujący w istocie kwestionował dokonanie przez sąd meriti ustaleń faktycznych prowadzących do zakwalifikowania ich z wymienionych przepisów prawa materialnego, a nie naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię wskazanych przepisów prawa czy niewłaściwą subsumpcję pod te przepisy prawidłowo odtworzonych faktów.

Niemniej jednak sąd I instancji nie dokonał błędnych ustaleń w podnoszonej materii. Z przywoływanych wyżej wyjaśnień K. A. wynikało, że nie przeprowadzał on w rzeczywistości żadnej transakcji kupna rzekomego złota od firmy (...), którego nawet nie znał, a wystawione przez K. P. faktury VAT fikcyjnie dokumentujące takie transakcje otrzymał od S. Z. już po dokonaniu równie pozornej sprzedaży tegoż towaru spółce (...). Trudno przyjmować, aby w ramach rzeczywistej działalności gospodarczej przedsiębiorca od osoby trzeciej dowiadywał się, co i komu, a także za jaką cenę sprzedaje, a następnie dopiero uzyskiwał informację, od kogo rzekomo nabył towar, który miał już sprzedać, a wszystko to odbywało się bez jakichkolwiek negocjacji, ustaleń co do ceny, oględzin i sprawdzeń przedmiotu transakcji, zwłaszcza jeśli miało być nim złoto. Z samych okoliczności tych wydarzeń przedstawianych przez K. A. wynika ewidentnie, że wystawił on poświadczające nieprawdę faktury VAT co do rzeczywistego zaistnienia transakcji sprzedaży, a następnie posłużył się podobnie nierzetelnymi fakturami VAT dokumentującymi nieistniejący w rzeczywistości zakup tych towarów, przy czym działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Takie działania bez wątpienia wyczerpywały znamiona przestępstwa z art. 273 k.k. oraz z art. 271 § 3 k.k. (paragraf 1 tego przepisu ujęty został w kwalifikacji prawnej błędnie). Ponieważ działań tych oskarżony dopuścił się w ramach zorganizowanej struktury przestępczej, do której na krótko przystąpił, uzasadnione było również zakwalifikowanie jego czynów w związku z art. 65 § 1 k.k.

Wniosek

O zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego K. A. od popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na prawidłowość ustaleń sądu meriti prowadzących do zastosowania do czynów K. A. przepisów art. 271 § 3 k.k., art. 273 k.k. oraz art. 65 § 1 k.k., nie było powodów do zmiany albo uchylenia zaskarżonego wyroku.

3.24.

Zarzut z punktu II tiret drugie apelacji obrońcy oskarżonego K. A.: obrazy przepisów prawa materialnego, mającej wpływ na treść orzeczenia, a to art. 286 § 1k.k. polegający na wadliwej subsumcji ustalonych faktów pod tę normę prawa materialnego i powołanie się na okoliczności, które nie mogą stanowić o wyczerpaniu znamion czynu zabronionego, podczas gdy przypisanie przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. wiąże się z wykazaniem, że sprawca obejmował swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim kierunkowym wprowadzenie w błąd innej osoby oraz to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten nie jest trafny z następujących względów.

W punkcie 24 zaskarżonego wyroku sąd I instancji uznał K. A. za winnego jedynie pomocnictwa do przestępstwa oszustwa, czyli przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k., eliminując (w stosunku do zarzutu z aktu oskarżenia) z opisu czynu przypisanego oskarżonemu dokonanie oszustwa w postaci sprawstwa i usuwając z jego kwalifikacji samodzielny art. 286 § 1 k.k. Zgodnie z art. 18 § 3 k.k. pomocnictwo może być dokonane w zamiarze zarówno bezpośrednim, jak i ewentualnym. W części pisemnego uzasadnienia zawierającej ocenę dowodu z wyjaśnień K. A. sąd meriti wskazał, że w jego ocenie ten oskarżony godził się na to, iż przypisanym mu zachowaniem pomaga w wyłudzeniu podatku od towarów i usług. Należy potwierdzić taką konstatację, zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę wyjaśnienia samego oskarżonego, w których stwierdził, że domyślał się, iż działalność, do której się włączył, jest podejmowana w celu uzyskania zwrotu VAT, przy czym nie znał szczegółów tego mechanizmu. Przystąpienie w takiej sytuacji do wystawiania, a następnie przyjmowania i posługiwania się fakturami VAT poświadczającymi nieistniejące w rzeczywistości transakcje, prawidłowo zostało uznane przez sąd orzekający w pierwszej instancji za popełnione w zamiarze ewentualnym pomocnictwo do popełnienia przestępstwa oszustwa przez inne osoby, realizujące zyski z całego procederu, działające z zamiarem bezpośrednim ukierunkowanym na osiągnięcie korzyści majątkowych i wprowadzające w błąd urzędników urzędów skarbowych co do istnienia rzeczywistych podstaw zwrotu VAT a przez to doprowadzające do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Skarbu Państwa.

Sąd odwoławczy nie stwierdził więc wystąpienia nieprawidłowej subsumpcji działań oskarżonego K. A. pod przepis art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k., wobec czego nie potwierdził się zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego w tym zakresie.

Wniosek

O zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego K. A. od popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie było podstaw do uniewinnienia oskarżonego K. A. od popełnienia przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i in. ani do uchylenia wyroku sądu I instancji w tym zakresie z uwagi na zarzut odwoławczy, który został uznany za niezasadny.

3.25.

Zarzut z punktu II tiret trzecie apelacji obrońcy oskarżonego K. A.: obrazy przepisów prawa materialnego, mającej wpływ na treść orzeczenia, a to art. 8 § 1 k.k.s. poprzez zastosowanie idealnego zbiegu przestępstw i przyjęcie w oparciu o ustalony stan faktyczny odpowiedzialności karnej zarówno z art. 271 k.k. i art. 273 k.k. oraz art. 62 § 2 k.k.s., podczas gdy art. 62 § 1 k.k.s. stanowi lex specialis w stosunku do art. 271 k.k. i 273 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy uznał ten zarzut za niezasadny. Zasadniczo podzielić bowiem należy pogląd wyrażony w uchwale składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2013 r. (sygn. I KZP 19/12, OSNKW z 2013 r., z. 2 poz. 13), że reguły wyłączania wielości ocen mają zastosowanie jedynie w wypadku zbiegu przepisów ustawy, natomiast nie stosuje się ich w razie idealnego zbiegu czynów zabronionych, o którym mowa w art. 8 § 1 k.k.s. Po wydaniu rzeczonej uchwały na takim stanowisku stanął już Sąd Apelacyjny w Katowicach, wydając np. wyrok z dnia 8 sierpnia 2014 r. (sygn. akt II AKa 200/14, LEX nr 1500762), w którym stwierdzono, że wystawienie nierzetelnej faktury jest przestępstwem skarbowym z art. 62 § 2 k.k.s. stanowiącym lex specialis w stosunku do przepisu art. 271 § 1 k.k., jednakże w myśl przepisu art. 8 § 1 k.k.s. wykluczone jest w takim przypadku wyparcie na zasadzie specjalności przepisu k.k. przez przepis k.k.s. Tym samym konieczne i prawidłowe staje się orzeczenie o winie i karze zarówno za przestępstwo skarbowe z art. 62 § 2 k.k.s., jak i za występek z art. 271 § 1 albo 3 k.k., a następnie wydanie rozstrzygnięć o wykonaniu kar, stosownie do przepisów art. 8 § 2 i 3 k.k.s. Stanowisko to nie zdezaktualizowało się i nadal jest podzielane przez sąd odwoławczy, natomiast sugerowane przez apelującego rozstrzygnięcie, tj. kwalifikowanie takich jak rozpatrywany przypadków wyłącznie z art. 62 k.k.s. - bez przyjmowania zaistnienia występku z art. 271 k.k., od około 2015 roku nie jest już przyjmowane w orzecznictwie sądów powszechnych (patrz: K. Janczukowicz, Poświadczenie nieprawdy przez wystawcę faktury VAT, LEX/el. 2020, linia orzecznicza). Dlatego podniesiony zarzut nie zasługiwał na uwzględnienie.

Wniosek

O zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego K. A. od popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie uznano zarzutu za zasadny, więc nie było podstaw do uwzględnienia w związku z nim wniosków odwoławczych.

3.26.

Zarzut z punktu II tiret czwarte apelacji obrońcy oskarżonego K. A.: obrazy przepisów prawa materialnego, mającej wpływ na treść orzeczenia, a to art. 56 § 1 k.k.s. i art. 62 § 2 k.k.s. wyrażające się w błędnej jego interpretacji, polegającej na przyjęciu, że z wyczerpaniem znamion rzeczonych typów czynów zabronionych mamy do czynienia również wówczas, gdy podmiot posługuje się nierzetelnymi (pustymi) fakturami, tj. nieodzwierciedlającymi rzeczywistego stanu faktycznego, podczas gdy wystawienie i posługiwanie się nierzetelnymi (pustymi) fakturami realizuje znamiona art. 56 § 1 k.k.s. i art. 62 § 2 k.k.s. jedynie wówczas, gdy chodzi o uniknięcie lub zmniejszenie podatku, a więc gdy godzi w obowiązek podatkowy, a nie jeśli działanie pozoruje powstanie takiego obowiązku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy nie uznał tego zarzutu za zasadny.

W punkcie 27 zaskarżonego wyroku K. A. uznany został za winnego popełnienia przestępstwa skarbowego z art. 56 § 1, art. 62 § 2 i in. k.k.s., którego miał się dopuścić, posługując się przy rozliczeniach podatkowych swojej firmy, prowadzonej w formie działalności gospodarczej osoby fizycznej, fakturami fikcyjnie dokumentującymi sprzedaż na jego rzecz towarów, wystawionymi przez K. P.. Uczynił to, aby nie musieć odprowadzać na rzecz Skarbu Państwa VAT wykazanego w wystawionych przez siebie fakturach, poświadczających także fikcyjną, sprzedaży towarów na rzecz spółki (...). Podkreślenia wymaga, że zgodnie z obowiązującym od dnia 1 maja 2004 r. przepisem art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, już sam fakt wystawienia przez osobę fizyczną faktury, w której wykazano kwotę podatku, wiąże się z obowiązkiem jego zapłaty. Tak więc skoro oskarżony K. A. wystawił faktury VAT sprzedaży towarów na rzecz spółki (...), chociaż nie dokumentujące rzeczywistych transakcji, to ciążył na nim obowiązek odprowadzenia wykazanego na nich podatku od towarów i usług do Skarbu Państwa. W takiej sytuacji posłużenie się nierzetelnymi fakturami VAT, w oparciu o które oskarżony pomniejszał kwotę podatku należnego Skarbowi Państwa, przy uwzględnieniu art. 108 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w ocenie sądu odwoławczego godziło w występujący po jego stronie obowiązek podatkowy. Zaznaczyć trzeba, że w orzecznictwie, zwłaszcza sądów administracyjnych, istnieją zróżnicowane zdania odnośnie do zaistnienia obowiązku podatkowego przy wystawianiu i posługiwaniu się tzw. pustymi fakturami VAT. Jednakże sąd odwoławczy podziela poglądy dotyczące możliwości przypisania w analogicznych sytuacjach popełnienia przestępstwa skarbowego z art. 62 § 2 k.k.s., będącego przestępstwem o charakterze formalnym, wyrażone np. w uchwale składu 7 sędziów SN z dnia 30 września 2003 r. (sygn. I KZP 22/03, OSNKW z 2003 r., z.9-10, poz.75), postanowieniu SN z dnia 31 marca 2015 r. (sygn. I KZP 28/14, OSNKW z 2015 r., z.5, poz.40) i wyroku SN z dnia 21 marca 2019 r. (sygn. V KK 108/18, LEX nr 2642389).

Trafnie też sąd I instancji uznał, że w rozpatrywanej sytuacji oskarżony K. A., używając w rozliczeniu podatkowym nierzetelnych faktur obniżających wysokość należnego Skarbowi Państwa VAT, mimo że poświadczały one nie istniejące transakcje, dopuścił się tzw. oszustwa podatkowego, tj. przestępstwa skarbowego z art. 56 § 1 k.k.s.

Z tych wszystkich względów sąd odwoławczy nie przychylił się do omawianego zarzutu odwoławczego obrońcy oskarżonego K. A..

Wniosek

O zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego K. A. od popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie uwzględniono zarzutu odwoławczego, wobec czego nie można było przychylić się do opartych na nim wniosków odwoławczych.

3.27.

Zarzut z punktu III. a) apelacji obrońcy oskarżonego K. A.: błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mającego wpływ na jego treść, a polegającego na przyjęciu, że oskarżony K. A. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, podczas gdy wniosek taki nie jest zasadny w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, albowiem wynika z niego w sposób niezbity, że oskarżony nie posiadał świadomości istnienia takiej grupy, a nadto stan dowodowy sprawy wskazuje na istotne wątpliwości co do tego, czy taka zorganizowana grupa przestępcza rzeczywiście istniała.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W odniesieniu do istnienia w rozpatrywanym przypadku zorganizowanej grupy przestępczej szczegółowe rozważania zostały już przedstawione w punktach 3.9, 3.16 i częściowo 3.22 niniejszego uzasadnienia, do których celem uniknięcia zbędnych powtórzeń należy w tym miejscu odesłać. Stwierdzono w nich ponad wszelką wątpliwość, że rozbudowanym i skomplikowanym procederem objętym niniejszym postępowaniem, polegającym na popełnianiu przestępstw i przestępstw skarbowych, zajmowała się grupa osób, które podejmowały w sposób planowy i zsynchronizowany działania zmierzające do osiągnięcia przestępczych celów, prowadzące do uzyskania od Skarbu Państwa nienależnych zwrotów VAT, przy podziale zysków z całego przedsięwzięcia w uzgodnionych proporcjach, odpowiednich do roli poszczególnych osób w całej działalności. Struktura ta wykazywała cechy względnej trwałości, przy zmieniającym się jej składzie osobowym w odniesieniu do poszczególnych aspektów działania i możliwej nieznajomości między poszczególnymi osobami umiejscowionymi na różnych szczeblach i w różnych odgałęzieniach działalności.

Jak wynika z przywoływanych już wyjaśnień K. A., podejmując działania będące przedmiotem niniejszego postępowania, musiał wiedzieć, że zaangażowani są w nie również jeszcze co najmniej S. Z., właściciele spółki (...) fingujący transakcje kupowania złota oraz K. P. podpisujący faktury sprzedaży złota na rzecz firmy K. A.. Oskarżony domyślał się nielegalnego celu przedsiębranej działalności, a chcąc się z niej niedługo później wycofać, musiał zakomunikować to S. Z., który wyraził na to zgodę, zastrzegając, że na wypadek wpadki musi wymyślić sobie wiarygodną historię tłumaczącą jego działania. Wskazane elementy, w tym charakterystyczna dla zorganizowanych grup przestępczych konieczność uzyskania swoistej zgody na wycofanie się z uczestnictwa w niej, potwierdzają prawidłowość ustaleń sądu I instancji prowadzących do przypisania oskarżonemu K. A. świadomego udziału w działalności zorganizowanej grupy przestępczej, jak to zostało przyjęte w zaskarżonym wyroku.

Z tych wszystkich powodów zarzut nie został uwzględniony.

Wniosek

O zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego K. A. od popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu determinowała niemożność uwzględnienia wniosków odwoławczych.

3.28.

Zarzut z punktu III. b) apelacji obrońcy oskarżonego K. A.: błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mającego wpływ na jego treść, a polegającego na przyjęciu, iż zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona występku z art. 299 § 1 k.k. w zw. z art. 299 § 5 k.k., podczas gdy zarzut "prania brudnych pieniędzy" wymaga do spełnienia ustawowych znamion czynu istnienia u sprawcy świadomości posługiwania się wartościami majątkowymi o przestępczym pochodzeniu oraz wolę udaremnienia lub znacznego utrudnienia identyfikacji tych wartości przez uprawnione organy, podczas gdy zgromadzone w sprawie dowody nie wykazywały w sposób nie budzący wątpliwości, aby oskarżony działał z taką świadomością i we wskazanym wyżej celu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z nie budzących wątpliwości dowodów przeprowadzonych w toku postępowania w niniejszej sprawie wynikało, że K. A. przyjmował na rachunek swej firmy przelewy środków finansowych w łącznej kwocie przekraczającej 400.000 zł od spółki (...) tytułem zapłaty za rzekome transakcje sprzedaży złota tej firmie. W kwotach tych znajdował się podatek od towarów i usług, który wbrew przepisom prawa miał nie być odprowadzony do Skarbu Państwa, a środki te pochodziły z korzyści uzyskanych w związku z wyłudzaniem zwrotów VAT od Skarbu Państwa. Uzyskane środki pieniężne oskarżony K. A. przelewał niezwłocznie na swój rachunek osobisty, po czym wypłacał w gotówce i kwoty te po zatrzymaniu sobie umówionej prowizji oraz marży przekazywał za pośrednictwem S. Z. z powrotem wpłacającemu. Oczywiste jest, że działania w postaci przekazywania z powrotem, poza obiegiem bankowym, podmiotowi rzekomo kupującemu towar prawie całej uiszczonej przez tego kupującego zapłaty, w ewidentny sposób świadczyły o pozorności transakcji oraz umożliwiały ukrycie miejsca, do którego ostatecznie trafiły środki finansowe związane z nielegalnymi przedsięwzięciami. Poza tym, jak już wskazano w punkcie 3.11 niniejszego uzasadnienia, przy działaniu polegającym na przyjmowaniu i przekazywaniu środków finansowych, o których mowa w art. 299 § 1 k.k., nawet nie jest niezbędne wykazywanie, że mogło to udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie ich przestępnego pochodzenia lub miejsca umieszczenia, ich wykrycie, zajęcie albo orzeczenie przepadku.

W przedstawionych okolicznościach faktycznych nie sposób było przyjmować, że K. A. nie zdawał sobie sprawy i nie akceptował tego, że uczestniczył w niezgodnych z prawem transferach gotówki pochodzącej z przestępczej działalności. Dlatego zarzut błędnych ustaleń sądu I instancji w tym zakresie nie mógł zostać uznany za zasadny.

Wniosek

O zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego K. A. od popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności zarzutu odwoławczego oparte na nim alternatywne wnioski odwoławcze nie mogły zostać zaaprobowane.

3.29.

Zarzut z punktu III. c) apelacji obrońcy oskarżonego K. A.: błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mającego wpływ na jego treść, a polegającego na przyjęciu, że oskarżony K. A. miał świadomość uczestniczenia w procederze przestępczym i w tym celu założył firmę PPHU (...), podczas gdy z materiału dowodowego wynika, że firma ta była założona z uwagi na zawieszenie działalności gospodarczej przez żonę oskarżonego i chęć zarobkowania w sposób legalny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie był zasadny. Przeciwko twierdzeniom, że założenie firmy PPHU (...) było motywowane chęcią legalnego zarobku i związane tylko z zawieszeniem działalności gospodarczej przez żonę oskarżonego przemawiają fakty, że założenie firmy (...) nastąpiło w dniu 23 września 2013 r., czyli bezpośrednio poprzedzało obrót fakturowy tej firmy ze spółką (...) i firmą K. P., który wystąpił w pierwszej połowie października 2013 r. Nadto likwidacja działalności gospodarczej nastąpiła niedługo później, tj. z początkiem marca 2014 r., zaś siedzibą firmy była Ł., podczas gdy oskarżony K. A. z rodziną zamieszkiwał w I.. Pozostawało to w zgodności z tezą przewijającą się w wyjaśnieniach i zeznaniach przesłuchiwanych w tej sprawie osób, że kolejne firmy związane z rozpatrywanym przestępczym procederem celowo zakładane były poza I., skąd pochodziła większość ich właścicieli, przeważnie wywodzących się spośród znajomych S. Z., aby nie wzbudzać podejrzeń w przypadku kontroli skarbowej, że znaczna część złota figurującego na fakturach zakupu przez spółkę (...) pochodziła z jednego, nie największego przecież miasta.

Trzeba też zauważyć, że sama okoliczność, w jakim celu oskarżony zarejestrował działalność gospodarczą pod firmą PPHU (...), ma drugorzędne znaczenie, gdyż istotne jest, w jaki sposób działalność tej firmy została w rzeczywistości wykorzystana. Zatem nawet przy akceptacji twierdzenia zawartego w zarzucie co do motywacji założenia firmy, błąd w ustaleniach faktycznych sądu meriti w tym zakresie nie mógł mieć wpływu na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Wniosek

O zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego K. A. od popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu powodowała niemożność uwzględnienia alternatywnych wniosków odwoławczych.

3.30.

Zarzut z punktu 1 tiret pierwsze apelacji obrońcy oskarżonego M. C.: obrazy przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, a to art. 258 § 1 k.k. poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie albowiem z zebranego w sprawie materiału dowodowego i ustalonego na tej podstawie stanu faktycznego w żaden sposób nie wynika aby oskarżony wyczerpał znamiona wskazanego czynu zabronionego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd I instancji ustalił, że oskarżony M. C. podpisując za wynagrodzeniem nierzetelne faktury VAT godził się na to, że udziela pomocy w wyłudzeniu podatku od towarów i usług oraz musiał sobie zdawać sprawę, że wymaga to współdziałania z innymi osobami w ramach zorganizowanego procederu. Przy takich ustaleniach faktycznych przyjęcie, że M. C. - w okresie ograniczonym krótką działalnością zarejestrowanego na niego firmy - brał udział w działalności zorganizowanej grupy przestępczej i zrealizował znamiona przestępstwa z art. 258 § 1 k.k., nie stanowiło obrazy tegoż przepisu prawa materialnego.

Rozpatrując natomiast ten zarzut pod kątem ewentualnego błędu w ustaleniach sądu meriti dotyczących M. C. prowadzących do przypisania mu udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, również nie sposób dopatrzyć się rzeczywistych uchybień sądu I instancji. Wyjaśnienia oskarżonego M. C. słusznie zostały uznane tylko za częściowo wiarygodne, m.in. z uwagi na chwiejność jego wypowiedzi procesowych, gdy w niektórych z nich zaprzeczał, aby osobą, która kontaktowała się z nim w sprawie faktur był S. Z., a podczas konfrontacji z nim w postępowaniu przygotowawczym twierdził, że sam znalazł go przez internet i zgłosił się do niego z ofertą sprzedaży złota, przy czym nie potrafił wytłumaczyć na rozprawie, dlaczego tak wyjaśniał w toku konfrontacji (k. 5880-5882). Jednocześnie z wyjaśnień M. C. wynikało, że z pewnością znał S. Z., a także M. L., który, jak się okazało, w podobnym czasie zaangażowany został do analogicznego udziału w wystawianiu pustych faktur i wyjaśniał o swej ograniczonej roli oraz aktywnościach S. Z. i W. D. w działalności związanej z wystawianiem fikcyjnych faktur VAT dokumentujących rzekomy obrót złotem. Dodać do tego trzeba, że M. C. wskazywał, iż jedynie podpisywał podsuwane mu faktury wystawiane przez jego firmę i inkasował za to umówioną zapłatę, podczas gdy cała działalność z jego udziałem wymagała dopełnienia formalności związanych ze zgłoszeniem prowadzenia działalności gospodarczej przez oskarżonego pod fikcyjnym adresem w Ł., koordynacji w zakresie ujmowanych w fakturach wartości i ilości rzekomo sprzedawanych przedmiotów, a także dokonywania rozliczeń z fiskusem, które to czynności musiał ktoś za oskarżonego wykonać. W przedstawionych okolicznościach oskarżony M. C. musiał zdawać sobie sprawę i akceptować to, że uczestniczył w procederze związanym z wyłudzaniem VAT przy użyciu fikcyjnych faktur przez niego firmowanych, prowadzonego przez wiele osób w sposób skoordynowany, w ramach istniejącej już, względnie trwałej zorganizowanej struktury nastawionej na popełnianie tego typu przestępstw. Jej schemat oraz cechy przemawiające za uznaniem za zorganizowaną grupę przestępczą przedstawiono w punkcie 3.9 niniejszego uzasadnienia.

Proste zaprzeczenia oskarżonego M. C., że nie brał udziału w zorganizowanej grupie przestępczej i oparty na nich zarzut odwoławczy nie mogły więc zostać uwzględnione.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 36 poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niestwierdzenia wadliwości w zakresie przypisania M. C. zrealizowania znamion przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. nie było podstaw do uniewinnienia go od zarzutu popełnienia tego czynu.

3.31.

Zarzut z punktu 1 tiret drugie apelacji obrońcy oskarżonego M. C.: obrazy przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, a to art. 65 § 1 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, iż oskarżony uczynił sobie z czynów opisanych w punkcie 32 i 35 stałe źródło dochodu, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego i ustalonego na tej podstawie stanu faktycznego brak jest podstaw do wskazania aby oskarżony wyczerpał znamiona wskazanej normy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z wyjaśnień samego oskarżonego M. C. (k. 2664-2665), w części, w której można uznać je za wiarygodne, wynikało, że za plik podpisanych faktur dostawał od 400 do 1.000 złotych. Było to działanie periodyczne, które wystąpiło, wg znajdujących się w aktach dokumentów, co najmniej w grudniu 2012 i sierpniu 2013 roku. Przywołać tutaj trzeba godne zaakceptowania poglądy, wyrażone w orzecznictwie (np. post. SN z 8 stycznia 2015 r., sygn. V KK 165/14, OSNKW 2015/6/49) i doktrynie (J. Majewski w: W. Wróbel (red.), A. Zoll (red.) i in., Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Część II. Komentarz do art. 53-116, WK 2016, teza 10 do art. 65) sprowadzające się do twierdzenia, że jeżeli sprawca, popełniając przestępstwo, zakłada, że prowadzenie procederu przestępnego będzie dla niego odpowiednio trwałym źródłem w miarę regularnych dochodów, to jest "sprawcą, który z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu" w rozumieniu art. 65 § 1 k.k., chociażby nawet ostatecznie ów zamysł sprawcy nie został urzeczywistniony z takich czy innych powodów. Zatem przy ustaleniu, czy sprawca uczynił sobie z przestępstwa stałe źródło dochodów w mniejszym stopniu liczy się fakt, ilokrotnie taki dochód rzeczywiście został osiągnięty, natomiast należy brać pod uwagę, czy działalność przestępcza zorganizowana została w taki sposób, aby taki dochód co jakiś czas przez pewien okres przynosić, co zdaniem sądu odwoławczego zostało wykazane w ramach tego postępowania w stosunku do M. C..

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 32 poprzez wyeliminowanie z opisu czynu art. 65 § 1 k.k. oraz wyeliminowanie z podstawy skazania art. 33 § 2 i 3 k.k., a w rezultacie obniżenie kary jednostkowej pozbawienia wolności do dolnej granicy ustawowego zagrożenia z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby i uchylenie rozstrzygnięcia w przedmiocie wymierzenia oskarżonemu kary grzywny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie było podstaw do wyeliminowania z kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu M. C. w tym punkcie zaskarżonego wyroku przepisu art. 65 § 1 k.k. i w związku z tym obniżenia wymiaru kary pozbawienia wolności, gdyż jak wskazano powyżej oskarżony w istocie uczynił sobie z popełniania przestępstwa opisanego w tym punkcie stałe źródło dochodów, a nadto dopuścił się go działając w zorganizowanej grupie przestępczej. Nie było też podstaw do odstąpienia od orzeczenia kary grzywny obok kary pozbawienia wolności, ponieważ sprawca ewidentnie podjął się działań przestępczych opisanych we wskazanym punkcie zaskarżonego wyroku i wykonywał je, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

3.32.

Zarzut z punktu 1 tiret trzecie apelacji obrońcy oskarżonego M. C.: obrazy przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, a to art. 37 § 1 pkt 2 i 5 k.k.s. i art. 38 § 1 pkt 2 k.k.s. poprzez niewłaściwe zastosowanie instytucji nadzwyczajnego obostrzenia kary, podczas gdy oskarżony nie uczynił sobie z popełnienia tego przestępstwa skarbowego stałego źródła dochodu, ani nie działał w zorganizowanej grupie przestępczej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W punkcie 3.30 przedstawiono argumentację przemawiającą za uznaniem, że M. C. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, natomiast w punkcie 3.31 wskazano powody uzasadniające przyjęcie, iż uczynił sobie z tej działalności stałe źródło dochodów. Rozważania zawarte w wymienionych punktach niniejszego uzasadnienia odnoszą się w całej rozciągłości do przestępstwa skarbowego przypisanego oskarżonemu M. C. w punkcie 35 wyroku sądu I instancji, który zresztą stanowił ten sam czyn, co przestępstwo ujęte w punkcie 32 zaskarżonego orzeczenia. Dlatego nie można stwierdzić, że Sąd Okręgowy w Katowicach dopuścił się obrazy wskazanych w zarzucie przepisów kodeksu karnego skarbowego, stosując nadzwyczajne obostrzenie kary ze względu na występowanie okoliczności wymienionych w art. 37 § 1 pkt 2 i 5 k.k.s.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 35 poprzez wyeliminowanie z opisu czynu znamienia, że oskarżony uczynił sobie z popełnienia tego przestępstwa skarbowego stałe źródło dochodu oraz wyeliminowanie art. 37 § 1 pkt 2 i 5 k.k.s. oraz wyeliminowanie z podstawy skazania art. 38 § 1 pkt 2 k.k.s.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ sąd odwoławczy uznał, że zasadnie przyjęto, iż M. C. dopuścił się popełnienia przypisanego mu przestępstwa skarbowego, biorąc udział w zorganizowanej grupie przestępczej i czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu, nie było powodów do dokonania postulowanych przez obrońcę zmian zaskarżonego wyroku.

3.33.

Zarzut z punktu 2 apelacji obrońcy oskarżonego M. C.: rażącej niewspółmierności kary jednostkowej, o której mowa w pkt 35 zaskarżonego wyroku, albowiem jak wynika z wyjaśnień oskarżonego oraz pozostałego zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie ziściły się przesłanki materialnoprawne do nadzwyczajne obostrzenia kary jednostkowej, co czyni tę karę rażąco niesprawiedliwą.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jak wskazano powyżej w punktach 3.30-3.32, w odniesieniu do oskarżonego M. C. zachodziły podstawy do nadzwyczajnego obostrzenia kary za przypisane mu przestępstwo skarbowe, gdyż zaistniały przesłanki wymienione w punktach 2 i 5 przepisu art. 37 § 1 k.k.s. Dlatego wymierzenie kar pozbawienia wolności i grzywny, zgodnie z dyspozycją przepisu art. 38 § 1 pkt 2 k.k.s. nie może być uznane w tym przypadku jako kara rażąco, niewspółmiernie surowa bądź rażąco niesprawiedliwa.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 35 poprzez wyeliminowanie z opisu czynu znamienia, że oskarżony uczynił sobie z popełnienia tego przestępstwa skarbowego stałe źródło dochodu oraz wyeliminowanie art. 37 § 1 pkt 2 i 5 k.k.s. oraz wyeliminowanie z podstawy skazania art. 38 § 1 pkt 2 k.k.s.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie było podstaw do uwzględnienia tego wniosku także przy rozpatrywaniu go w oparciu o zarzut rażącej niewspółmierności kary.

3.34.

Zarzut z punktu 3 apelacji obrońcy oskarżonego M. C.: rażącej niewspółmierności środka karnego poprzez orzeczenie wobec oskarżonego zakazu prowadzenia działalności gospodarczej związanej z obrotem towarowym na okres 5 lat, podczas gdy postawa oskarżonego w trakcie procesu oraz jego warunki i właściwości osobiste nie uzasadniają wymierzenia środka karnego w takim wymiarze.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrońcy M. C. dotyczący orzeczonego wobec tego oskarżonego w punkcie 33 wyroku środka karnego nie był zasadny.

Zgodnie z przepisem art. 41 § 2 k.k. sąd I instancji mógł orzec zakaz prowadzenia określonej działalności gospodarczej w razie skazania za przestępstwo popełnione w związku z prowadzeniem takiej działalności, jeżeli dalsze jej prowadzenie przez sprawcę zagrażało istotnym dobrom chronionym prawem. Przesłanki orzeczenia tego środka zostały w przypadku M. C. spełnione. Oskarżony, będąc pracownikiem piekarni w I., rozpoczął i prowadził przez pewien okres działalność gospodarczą jako osoba fizyczna, a głównym przejawem tej działalności było wystawianie przez niego fikcyjnych faktur VAT poświadczających niezgodnie z prawdą sprzedaż złota na rzecz firmy PPHU (...). Oskarżony uczynił to w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uzyskując przez - jak się okazało - niedługi okres niewysokie gratyfikacje za podpisywane przez siebie faktury umożliwiające, po ich wykorzystaniu przez inne osoby, wyłudzenie nienależnego zwrotu VAT od Skarbu Państwa. M. C. nie miał przy tym ani doświadczenia, ani umiejętności potrzebnych do w pełni samodzielnego prowadzenia działalności gospodarczej. Swoimi działaniami wykazał natomiast, że dalsze prowadzenie przez niego działalności gospodarczej w sferze handlu towarami zagraża prawidłowości i bezpieczeństwu obrotu gospodarczego oraz narusza wiarygodność dokumentów występujących w obrocie gospodarczym.

Istniały zatem przesłanki do zastosowania wobec M. C. omawianego środka karnego, zaś postawa oskarżonego w toku postępowania karnego wcale nie przemawiała za orzeczeniem tego środka w możliwie jak najniższym wymiarze. Co prawda oskarżony twierdził, że przyznaje się do popełnienia zarzucanych mu czynów, ale wyłącznie co do podpisywania i pieczętowania faktur, nie przyznając się do zarzucanych mu przestępstw w pozostałym zakresie i składając wyjaśnienia, które uznane zostały przez sąd meriti za wiarygodne tylko w części. Dało się przy tym stwierdzić, że wyraźnie nie chciał składać wyjaśnień obciążających współoskarżonego S. Z., próbując go chronić przed odpowiedzialnością karną. Nie jest jasne, jakie właściwości i warunki osobiste oskarżonego miałyby przemawiać za koniecznością orzeczenia omawianego zakazu w niższym wymiarze, a wskazane już umiejętności i doświadczenie w ogóle nie predestynowały go do prowadzenia takiej działalności.

W myśl przepisu art. 43 § 1 k.k. w najkorzystniejszym dla sprawcy brzmieniu sprzed 1 lipca 2015 r., można było orzec ten środek w wymiarze od roku do 10 lat. Ustanowienie w opisanych okolicznościach tego zakazu na okres 5 lat nie może zatem być uznane za określenie go w rażąco wysokim wymiarze, niewspółmiernym do okoliczności, które należało brać w tej kwestii pod uwagę. Dlatego ten zarzut apelacyjny obrońcy M. C. także nie został uwzględniony.

Wniosek

O uchylenie środka karnego ujętego w punkcie 33 zaskarżonego wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powodu bezzasadności zarzutu odwoławczego odnoszącego się do środka karnego nie było podstaw do uwzględnieniu wniosku o uchylenie zastosowanego środka.

3.35.

Zarzut z punktu 4 apelacji obrońcy oskarżonego M. C.: rażącej niewspółmierności kary łącznej pozbawienia wolności wymierzonej wobec oskarżonego w wymiarze 2 lat z zawieszeniem jej wykonania na okres próby lat 5, w sytuacji gdy kara ta jawi się jako nadmiernie dolegliwa dla oskarżonego i przekraczająca stopień jego winy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy nie stwierdził, aby wymierzona M. C. kara łączna dwóch lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na pięcioletni okres próby cechowała się rażącą surowością. Również kary jednostkowe wymierzone temu oskarżonemu za poszczególne przypisane mu przestępstwa nie były niewspółmierne do stopnia społecznej szkodliwości jego czynów i uwzględniały wszystkie okoliczności, jakie należało brać pod uwagę w rozpatrywanym przypadku. Wymierzając karę za występek ujęty w punkcie 32 zaskarżonego wyroku należało uwzględniać, że wyczerpywał on jednocześnie znamiona dwóch różnych rodzajowo typów przestępstw - z art. 286 § 1 k.k. w postaci pomocnictwa oraz art. 271 § 3 k.k. w formie sprawstwa, a nadto był popełniony czynem ciągłym, zaś z uwagi na zastosowanie przepisu art. 65 § 1 k.k. kara musiała zostać orzeczona w wysokości powyżej dolnej granicy ustawowej, tj. powyżej 6 miesięcy pozbawienia wolności, przy czym górna granica zagrożenia karą sięgała 12 lat pozbawienia wolności. W tej sytuacji i biorąc pod uwagę okoliczności wpływające na wymiar kary wymienione w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, orzeczonej za ten występek kary jednostkowej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności nie można uznać za niewspółmiernie surową. Wymierzona za przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. kara jednostkowa 1 roku pozbawienia wolności, przy uwzględnieniu podrzędnej roli, jaką odegrał w działalności grupy przestępczej M. C., trafnie została określona na poziomie zdecydowanie bliższym dolnego ustawowego zagrożenia karą (6 miesięcy pozbawienia wolności) aniżeli górnego (5 lat pozbawienia wolności), co sprawia, że nie można jej uznać za nadmiernie surową w stopniu rażącym. Przy orzekaniu kary łącznej nie było podstaw do zastosowania tzw. pełnej absorpcji, z uwagi na odmienność rodzajową przestępstw, za które wymierzone kary podlegały łączeniu, zaś kara łączna 2 lat pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono, nie może być uznana za dotkliwą dla sprawcy w rażąco nadmiernym stopniu. Z tych wszystkich powodów omawiany zarzut nie nadawał się do uwzględnienia.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 32 poprzez obniżenie kary jednostkowej pozbawienia wolności do dolnej granicy ustawowego zagrożenia z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby, a także w punkcie 36 poprzez uniewinnienie oskarżonego zarzucanego mu czynu, w punkcie 37 poprzez uchylenie rozstrzygnięcia o warunkowym zawieszeniu wykonania kary łącznej na okres próby i w punkcie 40 poprzez odpowiednią zmianę zaliczenia na poczet kary okresu pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski odwoławcze dotyczące kar nie mogły zostać uwzględnione z powodu bezzasadności zarzutów odwoławczych, z których wynikały.

3.36.

Zarzut z punktu 5 apelacji obrońcy oskarżonego M. C.: obrazy przepisów prawa procesowego, tj. art. 424 § 1 pkt 1 i § 2 k.p.k. poprzez nienależyte uzasadnienie przez Sąd I instancji przyczyn orzeczenia wobec oskarżonego obowiązku naprawienia szkody oraz niewskazanie w oparciu o jakie okoliczności faktyczne ustalono wysokość środka kompensacyjnego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jak już wskazano wyżej w odniesieniu do zarzutów podnoszących obrazę przepisu art. 424 k.p.k., nie mogły one stać się skuteczne z uwagi na tę zasadniczą okoliczność, że ewentualne wadliwości sporządzonego uzasadnienia wyroku mogły wystąpić dopiero po jego podpisaniu i ogłoszeniu, więc nie można stwierdzić, by uchybienia w zakresie pisemnego uzasadnienia miały wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia.

Orzeczony względem M. C. środek kompensacyjny w postaci obowiązku naprawienia szkody wynikającej z przestępstwa przypisanego mu w punkcie 32 ograniczony został tylko do częściowego naprawienia szkody - w kwocie 20.000 złotych, podczas gdy wysokość nienależnie zwróconego przez Skarb Państwa podatku od towarów i usług, do czego przyczynił się jako pomocnik oskarżony, wynikała z ujętej w opisie czynu przypisanego M. C. sumy VAT ujętego w wystawionych przez niego fikcyjnych fakturach w kwocie przekraczającej 87 tysięcy złotych. Orzeczenie przez sąd meriti wobec M. C. środka kompensacyjnego w odniesieniu jedynie do części nie sięgającej nawet 1/4 wysokości przyjętej szkody wynikała zapewne (choć rzeczywiście nie wyjaśnił tego sąd I instancji w pisemnym uzasadnieniu swego wyroku) z drugoplanowej roli tego oskarżonego w całym procederze przestępczego wyłudzania VAT.

Z tych powodów zarzut odnoszący się do środka kompensacyjnego, o którym orzeczono w punkcie 34 zaskarżonego wyroku, nie został przez sąd odwoławczy uwzględniony.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 34 poprzez uchylenie środka kompensacyjnego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nietrafność zarzutu implikowała brak konieczności zmiany rozstrzygnięcia w zakresie środka kompensacyjnego orzeczonego względem M. C..

3.37.

Zarzut z punktu 1 apelacji obrońcy oskarżonego P. K. - adw. J. K.: naruszenia prawa procesowego, mającego wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 7 k.p.k. w związku z art. 410 k.p.k., polegającego na przekroczeniu granic swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiały dowodowego, co doprowadziło do dowolnego, a więc nie pozostającego pod ochroną normy prawnej wynikającej z art. 7 k.p.k. przyjęcia, że oskarżony P. K. dopuścił się sprawstwa przypisanych jemu przestępstw powszechnych i przestępstw skarbowych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd II instancji stwierdził, że podniesiony na wstępie apelacji pierwszego z obrońców P. K. zarzut naruszenia przepisów postępowania przy ocenie dowodów, na podstawie których rozstrzygano o sprawstwie i winie tego oskarżonego, nie był zasadny.

Sąd I instancji dokonał bowiem trafnej, zgodnej z logiką i wskazaniami doświadczenia życiowego, całościowej oceny materiału dowodowego odnoszącego się do przestępstw powszechnych i przestępstwa skarbowego zarzucanych temu oskarżonemu, którą da się odtworzyć i skontrolować w oparciu o pisemne uzasadnienie zaskarżonego wyroku.

Głównym dowodem we wskazanym zakresie były wyjaśnienia samego P. K., który potwierdził, że podpisywał i stemplował pieczątką swej firmy faktury VAT, z których niektóre były wypisane, a część nie, przedkładane mu do podpisu przez mężczyznę o nazwisku J., który nakłonił go do rozpoczęcia takiej działalności i założył mu biuro firmowe w P.. Czynił to w zamian za uzyskiwaną za wystawianie faktur zapłatę w wysokości 1% kwot, na które opiewały faktury. Nadto oskarżony wyjaśniał, że nigdy nie otrzymywał pieniędzy w ramach płatności za faktury w takiej wysokości, jaka na nich figurowała, nie znał P. G., na rzecz którego miały być dokonywane transakcje sprzedaży potwierdzane fakturami. J. polecił mu, że ma mówić, iż złoto, którego dotyczyły transakcje na fakturach, miał kupić od J. S., którego nigdy nie widział, poza tym nie miał konta firmowego, a dokumentację firmową spalił po wykonaniu jej kopii przez pracowników Urzędu Skarbowego. Słusznie sąd meriti dał wiarę wyjaśnieniom P. K. w części dotyczącej okoliczności zarejestrowania i prowadzenia jako osoba fizyczna działalności gospodarczej i wystawiania tzw. pustych faktur, nie związanych z rzeczywistym obrotem towarowym w zamian za uzyskiwane wynagrodzenie, natomiast nie dał wiary twierdzeniom tego oskarżonego, że nie wiedział, w jakim celu podpisywał fikcyjne faktury VAT, nie zdawał sobie sprawy, jak zostaną wykorzystane i nie brał udziału w zorganizowanej grupie przestępczej. Wyjaśnienia w tym zakresie nie zasługiwały na wiarę ze względów trafnie wskazanych przez sąd I instancji.

Przeciwko temu, że P. K. nie wiedział, jak zostaną wykorzystane podpisane przez niego faktury VAT i że oskarżony miałby się tu kierować jakimś bliżej nieokreślonym zamiarem ogólnym, co sugeruje w uzasadnieniu apelacji obrońca, przemawiał fakt, że P. K. wiedział, że faktury dotyczą rzekomej sprzedaży złota, wszakże miał w razie potrzeby tłumaczyć, że nabywał złoto od J. S., ponadto część faktur wg swych własnych słów podpisywał, gdy były już w całości wypełnione, a przede wszystkim, jak podkreślał to również sąd I instancji, oskarżony podpisywał także deklaracje VAT-7 składane w Urzędzie Skarbowym P. w P., zatem musiał wiedzieć dokładnie, czego dotyczyły faktury VAT przez niego podpisywane. Zamiarem swym musiał też obejmować okoliczność, że zostaną one wykorzystane do celów niezgodnych z prawem, skoro poświadczały transakcje w rzeczywistości nie istniejące, a on sam otrzymywał niemałe wynagrodzenie za czynności nie wymagające żadnego nakładu pracy oraz jakichkolwiek umiejętności poza składaniem własnoręcznego podpisu i odciskaniem firmowej pieczątki. Doświadczenie życiowe wskazuje jednoznacznie, że skoro były to nierzetelne faktury VAT oraz składano deklaracje podatkowe VAT-7, to w opisanych okolicznościach faktury zostaną wykorzystane do bezprawnego wyłudzenia VAT od Skarbu Państwa. Za pełną świadomością oskarżonego co do nielegalności działalności, w której podjął się uczestniczyć przemawiały dodatkowo okoliczności, że zataił przed swoją żoną fakt prowadzenia działalności gospodarczej jako osoba fizyczna oraz spalił dokumentację firmową wbrew obowiązkowi jej przechowywania. Z kolei o istnieniu zorganizowanej grupy przestępczej, do której przystąpił świadomie P. K. przemawiało prowadzenie całego skomplikowanego procederu w sposób skoordynowany, przy zaangażowaniu wielu osób, przy czym oskarżony wiedział, ze biorą w tym udział oprócz niego co najmniej mężczyzna o nazwisku J. i P. G., którego firma figurowała na fikcyjnych fakturach jako kupująca oraz J. S., który miał być wskazany jako jego dostawca.

Wszystkie przedstawione okoliczności wskazują, że, wbrew twierdzeniom apelującego, sąd I instancji w oparciu o prawidłowo oceniony całokształt materiału dowodowego przyjął, że P. K. dopuścił się przypisanych mu występków powszechnych oraz przestępstwa skarbowego.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku na korzyść oskarżonego P. K. i uniewinnienie go od popełnienia przypisanych jemu czynów, ewentualnie zmianę wyroku i wymierzenie kary łagodniejszej, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut odwoławczy okazał się niezasadny, więc nie było podstaw w związku z nim do ingerencji w treść wyroku sądu I instancji.

3.38.

Zarzut z punktu 2 apelacji obrońcy oskarżonego P. K. - adw. J. K.: naruszenia prawa materialnego, tj. art. 286 § 1 k.k. poprzez błędną jego wykładnię, skutkującą bezzasadnym jego przypisaniem, polegającą na uznaniu, że zachowanie oskarżonego P. K., o którym mowa w części dyspozytywnej wyroku wypełnia znamiona występku oszustwa powszechnego, stypizowanego w art. 286 § 1 k.k., podczas gdy prawidłowa wykładnia normy prawnej zawartej w powyższym przepisie nakazuje przyjęcie, że ustawowe upoważnienie udzielone organowi podatkowemu (organowi kontroli skarbowej) do zaniechania sprawdzenia prawidłowości samoobliczenia podatku w deklaracji (art. 21 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, t.j. Dz. U. 2017 r., poz. 201 ze zm. i art. 99 ust. 12 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, t.j. Dz. U. 2018, poz. 2174 ze zm.), w której podatnik zaniżył podatek należny, wyklucza realizację przez niego znamion z art. 286 § 1 k.k. w postaci doprowadzenia tego organu do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez zaniechanie pobrania podatku należnego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Należy zgodzić się z tezą zawartą w tym punkcie apelacji pierwszego z obrońców oskarżonego P. K., że zaniżenie przez podatnika VAT w ramach procedury samoobliczania podatku kwoty podatku należnego w sposób nie prowadzący do dokonania zwrotów nadpłaconego podatku towarów i usług od Skarbu Państwa, nie realizuje znamion przestępstwa oszustwa z uwagi na brak w takim przypadku elementu rozporządzenia mieniem przez podmiot wprowadzany w błąd. Takie stanowisko zajął też Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 24 czerwca 2015 r. (sygn. akt I KZP 2/15, OSNKW z 2015 r., z. 7, poz. 56) i jest to pogląd zasługujący na aprobatę.

Niemniej jednak przytoczony pogląd nie znajduje zastosowania w niniejszym postępowaniu w sprawie przeciwko P. K., podobnie jak przedstawiona w uzasadnieniu środka odwoławczego zasadniczo trafna, rozbudowana analiza prowadząca do wniosku o możliwości przyjęcia w takich przypadkach przestępstwa skarbowego z art. 76 k.k.s. Stwierdzić tak trzeba dlatego, że sąd I instancji zmienił opis czynu przypisanego oskarżonemu P. K. - w stosunku do opisu czynu zarzucanego w akcie oskarżenia - w ten sposób, że wyeliminował z niego wprowadzenie w błąd pracowników Urzędu Skarbowego K. co do faktu zakupów produktów przez firmę (...) P. G. i doprowadzenie pracowników tego Urzędu do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości Skarbu Państwa w łącznej wysokości 811.542,56 zł w postaci zaniechania pobrania podatku naliczonego VAT wynikającego z fikcyjnych faktur uwzględnianych w składanych deklaracjach VAT-7, a z kwalifikacji prawnej usunął dokonanie w postaci sprawstwa oszustwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i in., uznając oskarżonego P. K. za winnego jedynie pomocnictwa do oszustwa w odniesieniu do mienia znacznej wartości połączonego z wystawianiem i posługiwaniem się poświadczającymi nieprawdę fakturami VAT, zakwalifikowanego z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i z art. 271 § 3 k.k. i art. 273 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k. Po tych zmianach czyn przypisany P. K. nie dotyczył już zaniżenia podatku należnego Skarbowi Państwa, ale dokonanego w zamiarze ewentualnym pomocnictwa do oszustwa polegającego na doprowadzeniu przedstawicieli Urzędów Skarbowych w P. i w B. do zwrotu nadwyżki VAT firmie (...) sp. z o.o. Przy takiej konstrukcji wykazane zostało spełnienie wszystkich znamion przestępstwa przez P. K., który musiał zdawać sobie sprawę i godzić się na to, że podpisywane przez niego faktury poświadczające fikcyjne transakcje posłużą organizatorom całego procederu do uzyskania od Skarbu Państwa nienależnych zwrotów VAT, gdyż jedynie taki właśnie cel racjonalnie uzasadniał płacenie oskarżonemu pokaźnych kwot za li tylko podpisywanie poświadczających nieprawdę faktur VAT. Przedmiotem ochrony przestępstwa oszustwa jest mienie należące do wszystkich podmiotów, a więc także Skarbu Państwa, wobec czego nie ma podstaw do upatrywania niemożności przypisania tego przestępstwa oskarżonemu z uwagi na rodzaj dobra chronionego prawem, bez względu na to, czy taki czyn może być równocześnie kwalifikowany jako przestępstwo skarbowe z art. 76 k.k.s. lub art. 56 k.k.s.

Z tych wszystkich powodów nie uwzględniono omawianego zarzutu odwoławczego.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku na korzyść oskarżonego P. K. i uniewinnienie go od popełnienia przypisanych jemu czynów, ewentualnie zmianę wyroku i wymierzenie kary łagodniejszej, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niepotwierdzenia się zasadności zarzutu, wynikające z niego wnioski odwoławcze nie podlegały uwzględnieniu.

3.39.

Zarzut z punktu 3 apelacji obrońcy oskarżonego P. K. - adw. J. K.: naruszenia prawa materialnego, tj. art. 56 § 1 k.k.s. i art. 62 § 1 k.k.s., wyrażającego się w błędnej jego interpretacji, polegającej na przyjęciu, że z wyczerpaniem znamion rzeczonych typów czynów zabronionych mamy do czynienia również wówczas, gdy - jak ustalił to sąd a quo - podmiot posługuje się nierzetelnymi (pustymi) fakturami, tj. nieodzwierciedlającymi rzeczywistego stanu faktycznego, podczas gdy wystawienie i posługiwanie się nierzetelnymi (pustymi) fakturami realizuje znamiona art. 56 § 1 k.k.s. i art. 62 § 2 k.k.s. jedynie wówczas, gdy chodzi o uniknięcie lub zmniejszenie podatku, a więc gdy godzi w obowiązek podatkowy, a nie jeśli działanie finguje (pozoruje) powstanie takiego obowiązku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie sądu odwoławczego nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego przez sąd I instancji w sposób ujęty w rozpatrywanym zarzucie odwoławczym obrońcy P. K.. Do analogicznie brzmiącego zarzutu sąd drugiej instancji odnosił się już w punkcie 3.26 niniejszego uzasadnienia i celem uniknięcia niepotrzebnych powtórzeń należy w tym miejscu odesłać do przedstawionych tam wywodów, które odpowiednio trzeba zaaplikować do sytuacji faktycznej dotyczącej P. K., przy uwzględnieniu, że dzięki jego działaniu fikcyjnymi fakturami VAT posłużył się w rozliczeniach z Urzędem Skarbowym P. G.. Powtórzyć więc trzeba, że od dnia 1 maja 2004 r. zgodnie z przepisem art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, już sam fakt wystawienia przez osobę fizyczną faktury, w której wykazano kwotę podatku, wiąże się z obowiązkiem jego zapłaty, więc wystawianie i posługiwanie się w rozliczeniach podatkowych fakturami VAT nie dokumentującymi rzeczywistych transakcji również godzi w obowiązek podatkowy, który w takim przypadku wykreowany jest z mocy wymienionego wyżej przepisu ustawy samym faktem wystawienia faktury, a nie wystąpieniem zdarzenia gospodarczego dotyczącego obrotu towarami lub usługami. Nie ma podstaw do wyłączania z pojęcia obowiązku podatkowego obowiązku zapłaty podatku wynikającego na podstawie przepisu ustawy podatkowej z samego faktu wystawienia faktury, co zdaje się wynikać z poglądów, zwłaszcza sądów administracyjnych, przytaczanych przez autora apelacji w jej uzasadnieniu, skoro z definicji obowiązku podatkowego zawartej w art. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 zpóźn. zm.) wynika, że obowiązkiem podatkowym jest wynikająca z ustaw podatkowych nieskonkretyzowana powinność przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem zdarzenia określonego w tych ustawach. Takim zdarzeniem jest w myśl art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług także samo wystawienie faktury VAT.

Z tych powodów omawiany zarzut nie został uznany za zasadny.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku na korzyść oskarżonego P. K. i uniewinnienie go od popełnienia przypisanych jemu czynów, ewentualnie zmianę wyroku i wymierzenie kary łagodniejszej, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niepotwierdzenie zasadności zarzutu odwoławczego podniesionego w apelacji uniemożliwiało przychylenie się do zawartych w niej, sformułowanych alternatywnie wniosków odwoławczych.

3.40.

Zarzut z punktu 4 apelacji obrońcy oskarżonego P. K. - adw. J. K.: naruszenia prawa materialnego, tj. art. 8 § 1 k.k.s. poprzez błędną jego wykładnię, skutkującą bezzasadnym jego zastosowaniem, polegającą - jak się wydaje - na przyjęciu, iż reguły wyłączenia wielości ocen mają zastosowanie jedynie w wypadku wewnętrznego zbiegu przepisów ustawy, natomiast nie stosuje się ich w razie idealnego zbiegu czynów zabronionych na styku prawa karnego skarbowego i prawa karnego powszechnego, podczas gdy na powyższą konstatację nie pozwala prawidłowa interpretacja rzeczonej normy prawnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut uznany został przez sąd odwoławczy za bezzasadny.

Jak już wskazano w punkcie 3.25 niniejszego uzasadnienia sąd odwoławczy podziela co do zasady pogląd wyrażony w uchwale składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2013 r. (sygn. I KZP 19/12, OSNKW z 2013 r., z. 2 poz. 13), że reguły wyłączania wielości ocen mają zastosowanie jedynie w wypadku zbiegu przepisów ustawy, natomiast nie stosuje się ich w razie idealnego zbiegu czynów zabronionych, o którym mowa w art. 8 § 1 k.k.s., zdając sobie sprawę z licznych głosów krytycznych ze strony doktryny prawa karnego odnośnie do trafności rzeczonego poglądu, w tym pochodzącego od autora rozpatrywanej apelacji, wskazujących m.in., że w przepisach poszczególnych paragrafów artykułu 8 k.k.s. mowa o zbiegu przepisów, a nie czynów zabronionych. Jednakże treść art. 8 § 1 k.k.s., jeśli nie miałby on być pozbawiony de facto normatywnego znaczenia, wskazuje na konieczność stosowania w przypadku wystąpienia zbiegu przepisu zwykłej ustawy karnej i przepisu kodeksu karnego skarbowego konstrukcji tzw. idealnego zbiegu przepisów, z wyłączeniem stosowania konstrukcji prawnych zbiegu pozornego lub pomijalnego między tymi dwoma odrębnymi reżimami odpowiedzialności karnej. Dlatego po wydaniu rzeczonej uchwały m.in. Sąd Apelacyjny w Katowicach w przywoływanym już wyroku z dnia 8 sierpnia 2014 r. (sygn. akt II AKa 200/14, LEX nr 1500762) stwierdzał, że wystawienie nierzetelnej faktury jest przestępstwem skarbowym z art. 62 § 2 k.k.s. stanowiącym lex specialis w stosunku do przepisu art. 271 § 1 k.k., jednakże w myśl przepisu art. 8 § 1 k.k.s. wykluczone jest w takim przypadku wyparcie na zasadzie specjalności przepisu k.k. przez przepis k.k.s. Tym samym konieczne i prawidłowe staje się orzeczenie o winie i karze zarówno za przestępstwo skarbowe z art. 62 § 2 k.k.s., jak i za występek z art. 271 § 1 albo 3 k.k., a następnie wydanie rozstrzygnięć o wykonaniu kar, stosownie do przepisów art. 8 § 2 i 3 k.k.s. Ponieważ w takich przypadkach wykonywana może być tylko i wyłącznie jedna kara orzeczona za przestępstwo powszechne albo za przestępstwo skarbowe, osłabieniu ulegają krytyczne wobec wspomnianej uchwały siedmiu sędziów SN argumenty natury konstytucyjnej i konwencyjnej odwołujące się do naruszenia zakazu ne bis in idem. Stanowisko akceptujące co do zasady rzeczoną uchwałę nie zdezaktualizowało się i nadal jest podzielane przez sąd odwoławczy.

Z tych powodów nie przychylono się do omawianego zarzutu odwoławczego.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku na korzyść oskarżonego P. K. i uniewinnienie go od popełnienia przypisanych jemu czynów, ewentualnie zmianę wyroku i wymierzenie kary łagodniejszej, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutu odwoławczego nie było podstaw do orzeczenia zgodnie ze złożonymi wnioskami.

3.41.

Zarzut z punktu 5 apelacji obrońcy oskarżonego P. K. - adw. J. K.: naruszenia prawa materialnego, tj. art. 1 § 1 k.k. oraz art. 7 ust. 1 EKPC w związku z art. 4 § 1 k.k. wyrażające się w błędnej jego interpretacji, polegającej - jak się wydaje - na uznaniu, że reguły wyłączania wielości ocen podczas wartościowania zachowań na styku prawa karnego skarbowego i prawa karnego powszechnego nie mają zastosowania również do czynów popełnionych przed opublikowaniem uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2013 r. (I KZP 19/12), podczas gdy do daty podjęcia przez powiększony skład Sądu Najwyższego powyższej uchwały powszechnie w judykaturze, jak również w piśmiennictwie przyjmowano, że reguły wyłączania wielości ocen mają zastosowanie na przedpolu instytucji idealnego zbiegu czynów zabronionych, o której mowa w art. 8 § 1 k.k.s.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przedstawiony powyżej zarzut odwoławczy należy ocenić jako chybiony. Oskarżonemu P. K. przypisano popełnienie przestępstwa powszechnego w punkcie 57, jak i przestępstwa skarbowego w punkcie 58 zaskarżonego wyroku w postaci czynu ciągłego, którego moment końcowy ustalono na 20 czerwca 2013 r., kiedy już znana była powszechnie uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego przywoływana przez obrońcę. W orzecznictwie wskazywano (np. wyrok SN z dnia 15 kwietnia 2002 r., sygn. II KKN 387/01, LEX nr 52943), że za czas popełnienia przestępstw rozciągniętych w czasie, wieloczynowych, trwałych, a także o charakterze ciągłym, traktować należy ostatni moment działania sprawcy, w tym czas dokonania ostatniego z czynów składających się na realizację przestępstwa ciągłego. Ta okoliczność temporalna w znacznej mierze podważa zasadność podniesionego zarzutu. Nadto w ocenie sądu odwoławczego cytowana uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego nie miała charakteru prawotwórczego, a wskazywała jedynie na konieczność określonej wykładni przepisu art. 8 § 1 k.k., jaka winna być stosowana od początku obowiązywania rzeczonego przepisu.

Z obu wymienionych powodów nie uwzględniono również i tego zarzutu odwoławczego.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku na korzyść oskarżonego P. K. i uniewinnienie go od popełnienia przypisanych jemu czynów, ewentualnie zmianę wyroku i wymierzenie kary łagodniejszej, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie można było uwzględnić wniosków odwoławczych w oparciu o zarzut, który nie został uznany za zasadny.

3.42.

Zarzut z punktu 6 apelacji obrońcy oskarżonego P. K. - adw. J. K.: naruszenia prawa procesowego, tj. art. 8 § 1 k.p.k., mającego wpływ na jego treść, polegającego na zaniechaniu poczynienia przez sąd pierwszej instancji ustaleń w przedmiocie wysokości rzekomego uszczuplenia czy też narażenia na uszczuplenie zobowiązania podatkowego i oparcie w tym zakresie - jak się wydaje - wyłącznie na ustaleniach poczynionych prze organy podatkowe i organy kontroli podatkowej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie był trafny.

Sąd I instancji ustalając kwotę niekorzystnego rozporządzenia mieniem Skarbu Państwa w punkcie 57 zaskarżonego wyroku oraz wysokość narażonego na uszczuplenie podatku pod towarów i usług w punkcie 58 tegoż wyroku oparł się nie tyle na ustaleniach organów podatkowych lub kontroli podatkowej, ile po prostu na zliczeniu łącznej wartości VAT ujętego w 81 fakturach podpisanych przez oskarżonego P. K., będących przedmiotem niniejszego postępowania. Trudno w tym kontekście dopatrzyć się rzeczywistego naruszenia zasady samodzielności jurysdykcyjnej sądu orzekającego w sprawach karnych, której obrazę zarzuca obrońca.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku na korzyść oskarżonego P. K. i uniewinnienie go od popełnienia przypisanych jemu czynów, ewentualnie zmianę wyroku i wymierzenie kary łagodniejszej, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak było podstaw uwzględnienia wniosków odwoławczych na podstawie zarzutu uznanego za niezasadny.

3.43.

Zarzut z punktu 7 apelacji obrońcy oskarżonego P. K. - adw. J. K.: rażącej niewspółmierności kar jednostkowych oraz kary łącznej, podczas gdy warunki podmiotowe i przedmiotowe czynów przypisanych oskarżonemu P. K. nakazywały przyjęcie, iż wystarczające dla osiągnięcia celów kary jest orzeczeni kary łagodniejszej z równoczesnym zastosowaniem środka probacyjnego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy nie uznał tego zarzutu za zasadny.

Nie można przyjąć, aby wymierzona P. K. kara łączna trzech lat pozbawienia wolności cechowała się surowością rażącą w stosunku do wszystkich okoliczności, które należało uwzględnić przy jej wymierzeniu. Również kary jednostkowe wymierzone temu oskarżonemu za poszczególne przypisane mu przestępstwa nie były niewspółmierne do stopnia społecznej szkodliwości jego czynów i były adekwatne do wszystkich okoliczności, jakie należało brać pod uwagę w rozpatrywanym przypadku. Przy wymierzaniu kary za występek ujęty w punkcie 57 zaskarżonego wyroku należało uwzględniać, że dotyczył on niekorzystnego rozporządzenia mieniem Skarbu Państwa o wartości przekraczającej 800 tysięcy złotych, a także iż wyczerpywał on jednocześnie znamiona różnych rodzajowo typów przestępstw - z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w postaci pomocnictwa oraz art. 271 § 3 k.k. i art. 273 k.k. w formie sprawstwa, a nadto był popełniony czynem ciągłym, zaś z uwagi na zastosowanie przepisu art. 65 § 1 k.k. kara musiała zostać orzeczona w wysokości powyżej dolnej granicy ustawowej, tj. powyżej 1 roku pozbawienia wolności, przy czym górna granica zagrożenia karą sięgała 15 lat pozbawienia wolności. W tej sytuacji i biorąc pod uwagę okoliczności wpływające na wymiar kary wymienione w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, orzeczonej za ten występek kary jednostkowej 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności nie można uznać za niewspółmiernie surową. Wymierzona za przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. kara jednostkowa 1 roku pozbawienia wolności, przy uwzględnieniu roli, jaką odegrał w działalności grupy przestępczej P. K. będącej pochodną ilości podpisanych przez niego poświadczających nieprawdę faktur VAT wykorzystanych przez osoby kierujące przestępnym procederem, także uplasowana została na poziomie zdecydowanie bliższym dolnego ustawowego zagrożenia karą (6 miesięcy pozbawienia wolności) aniżeli górnego (5 lat pozbawienia wolności), co sprawia, że nie można jej uznać za nadmiernie surową w stopniu rażącym w odniesieniu do tego oskarżonego. Przy orzekaniu kary łącznej nie było podstaw do zastosowania tzw. pełnej absorpcji, z uwagi na odmienność rodzajową przestępstw, za które wymierzone kary podlegały łączeniu, zaś kara łączna 3 lat pozbawienia wolności może być uznana za dotkliwą dla sprawcy i surową, jednakże nie w rażąco nadmiernym stopniu. Wobec niemożności wymierzenia kary łącznej pozbawienia wolności w niższym wymiarze w świetle wskazanych okoliczności obciążających, które należało uwzględnić, a także przy wzięciu pod uwagę roli oskarżonego w całym procederze w zestawieniu z innymi współoskarżonymi - dla zachowania tzw. wewnętrznej sprawiedliwości wyroku, nie było podstaw do rozważania możliwości zastosowania wobec P. K. środka probacyjnego. I choć przyznać trzeba, że bezwzględna kara pozbawienia wolności stosowana być powinna jako ostateczność, to taki przypadek w odniesieniu do P. K. zachodził.

Z tych wszystkich powodów ostatni z zarzutów odwoławczych obrońcy z wyboru oskarżonego P. K. nie został uwzględniony.

Zgodzić się można z apelującym, że pisemne uzasadnienie wyroku sądu I instancji nie było wolne od wad i nie spełniało wszystkich wymogów określonych w art. 424 k.p.k., jednak, jak to już wielokrotnie podkreślano w niniejszym uzasadnieniu, były to okoliczności, które nie mogły mieć istotnego wpływu na treść kwestionowanego orzeczenia.

Wniosek

Ewentualny - o zmianę wyroku i wymierzenie łagodniejszej kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie podzielono argumentacji obrońcy zawartej we wniosku odwoławczym, zatem nie było podstaw do uwzględnienia tego wniosku odwoławczego.

3.44.

Zarzut z punktu 1 apelacji obrońcy oskarżonego P. K. - adw. P. S.: obrazy przepisów postępowania karnego, mającej wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., polegającej na dowolnej, a nie swobodnej ocenie materiału dowodowego, dokonanej z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania, poprzez uznanie, iż oskarżony dopuścił się sprawstwa przypisanych jemu przestępstw.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Do podobnie sformułowanego zarzutu odwoławczego pierwszego z obrońców oskarżonego P. K. odniesiono się wyczerpująco w punkcie 3.37 niniejszego uzasadnienia i należy tu do nich odesłać.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku na korzyść oskarżonego P. K. i uniewinnienie go od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie było podstaw do uwzględnienia wniosku odwoławczego, skoro zarzut odwoławczy, na którym opierał się wniosek, nie został uznany za zasadny.

3.45.

Zarzut z punktu 2 apelacji obrońcy oskarżonego P. K. - adw. P. S.: naruszenia prawa materialnego, a to art. 286 § 1 k.k. poprzez błędne jego zastosowanie, w sytuacji, w której sprawca nie obejmował swoją świadomością i zamiarem wprowadzenia w błąd innej osoby lub instytucji, oraz nie zamierzał doprowadzić kogokolwiek do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie uznano tego zarzutu za zasadny.

Do ustaleń poczynionych przez sąd I instancji w odniesieniu do działalności P. K. prawidłowo zastosowano przepisy art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. Nie popełnił też błędu w ustaleniach faktycznych sąd I instancji przyjmując, że wymieniony oskarżony co najmniej godził się na to, że podpisywane przez niego faktury VAT wykorzystane zostaną do wyłudzenia zwrotu podatku od towarów i usług od Skarbu Państwa. Przeciwko temu, że P. K. nie wiedział, jak zostaną wykorzystane podpisane przez niego faktury VAT przemawiała okoliczność, że znakomicie zdawał sobie sprawę, iż poświadczały one transakcje w rzeczywistości nie istniejące, a on sam otrzymywał wysokie wynagrodzenie za czynności nie wymagające żadnego nakładu pracy oraz jakichkolwiek umiejętności poza składaniem własnoręcznego podpisu i odciskaniem firmowej pieczątki. Doświadczenie życiowe wskazuje jednoznacznie, że skoro były to nierzetelne faktury VAT oraz składano deklaracje podatkowe VAT-7, to w opisanych okolicznościach faktury zostaną wykorzystane do bezprawnego wyłudzenia VAT od Skarbu Państwa, gdyż w innym przypadku opłacanie oskarżonego za wykonanie takich czynności było nieracjonalne. Za pełną świadomością oskarżonego co do nielegalności działalności, w której podjął się uczestniczyć, przemawiały dodatkowo okoliczności, że przed swoją żoną zataił fakt prowadzenia działalności gospodarczej jako osoba fizyczna oraz spalił dokumentację swojej firmy, chociaż powinien ją przechowywać przez co najmniej 5 lat od zakończenia roku podatkowego, w którym faktury wywoływały skutki podatkowe. Co prawda sam oskarżony nie zamierzał doprowadzać nikogo do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, jednakże godził się na to, że swymi działaniami pomaga organizatorom całego przedsięwzięcia do doprowadzenia urzędników Urzędów Skarbowych do niekorzystnych rozporządzeń mieniem Skarbu Państwa.

Z tych przyczyn nie uwzględniono zarzutu odwoławczego.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku na korzyść oskarżonego P. K. i uniewinnienie go od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na bezzasadność zarzutu, oparty na nim wniosek odwoławczy także nie mógł zostać uwzględniony.

3.46.

Zarzut z punktu 3 apelacji obrońcy oskarżonego P. K. - adw. P. S.: naruszenia prawa materialnego, a to art. 271 § 1 i 3 k.k. i art. 273 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., poprzez ich zastosowanie i przyjęcie, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona tych przestępstw, podczas gdy z materiału dowodowego nie wynika, aby oskarżony miał działać umyślnie, czy to z zamiarem bezpośrednim czy też ewentualnym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ten zarzut również należy rozpatrywać w kategoriach podnoszonego w ten sposób błędu w ustaleniach faktycznych sądu I instancji. Sąd Okręgowy w Katowicach jednak nie popełnił błędu, przypisując oskarżonemu P. K. umyślne popełnienie przestępstw z art. 271 § 3 k.k. (§ 1 tego artykułu zastosowano nieprawidłowo) oraz z art. 273 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. Z wyjaśnień samego oskarżonego wynika wprost, że podpisywał i opieczętowywał faktury VAT poświadczające transakcje sprzedaży, których faktycznie jako właściciel firmy PW (...) nie dokonywał. Sam przyznał, że nigdy nie trafiły do niego środki finansowe w wysokościach ujętych w fakturach. Czynił to w celu uzyskania wynagrodzenia w kwocie odpowiadającej 1% wartości transakcji ujętej na każdej z faktur i wiedział, że zostaną one wykorzystane przez firmę (...) w rozliczeniach podatkowych ze Skarbem Państwa, współdziałając z nim w tym zakresie. Ta działalność stanowiła dla niego przez pewien okres - od października 2012 r. do czerwca 2013 r. stałe źródło dochodów i podjęta została w ramach zorganizowanej struktury przestępczej, o której wiedział, że składa się z co najmniej kilku osób. Wszystkie te twierdzenia znajdują należyte potwierdzenie w zebranych w toku postępowania dowodach, w tym wyjaśnieniach P. K. w części, w której zostały uznane za wiarygodne. Dlatego nie było podstaw do przychylenia się do tego zarzutu odwoławczego.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku na korzyść oskarżonego P. K. i uniewinnienie go od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutu implikowała niemożność uwzględnienia wniosku odwoławczego.

3.47.

Zarzut z punktu 4 apelacji obrońcy oskarżonego P. K. - adw. P. S.: naruszenia prawa materialnego, a to art. 56 § 1 k.k.s. i art. 62 § 2 k.k.s. poprzez błędne ich zastosowanie, w sytuacji, w której przepisy te mają zastosowanie jedynie, gdy podmiot pragnie uniknąć lub zmniejszyć podatek, a nie gdy jedynym zamiarem oskarżonego jest "markowanie" powstania takowego obowiązku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na temat analogicznie brzmiącego zarzutu zawartego w apelacji pierwszego z obrońców oskarżonego P. K. sąd odwoławczy wypowiadał się już w punkcie 3.39 niniejszego uzasadnienia. Ze względów wskazanych w ww. punkcie podniesiony zarzut nie zasługuje na uwzględnienie.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku na korzyść oskarżonego P. K. i uniewinnienie go od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak było podstaw do uwzględnienia wniosku odwoławczego opartego na zarzucie, który uznano za niezasadny.

3.48.

Zarzut z punktu 5 apelacji obrońcy oskarżonego P. K. - adw. P. S.: rażącej niewspółmierności kary, orzeczonej w wysokości 3-ch (trzech) lat pozbawienia wolności, w sytuacji, w której postawa oskarżonego oraz warunki podmiotowe i przedmiotowe czynów wskazują, iż wystarczające dla osiągnięcia celów kary jest orzeczenie kary łagodniejszej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

O tym, że zarówno kary jednostkowe, jak i kara łączna pozbawienia wolności, wymierzone oskarżonemu P. K., nie mogą być uznane za rażąco, niewspółmiernie surowe, sąd odwoławczy wypowiedział się szczegółowo w punkcie 3.43 niniejszego uzasadnienia i aby uniknąć zbędnych powtórzeń należy w całości odesłać do przedstawionych tam rozważań.

Wniosek

O zmianę wyroku i wymierzenie kary łagodniejszej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ nie przychylono się do zarzutu podnoszącego rażącą niewspółmierność kar orzeczonych wobec oskarżonego P. K., brak było podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku na jego korzyść i orzeczenia kary łagodniejszej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok sądu I instancji utrzymano w mocy w pozostałym zakresie - poza dokonanymi zmianami dotyczącymi kwalifikacji prawnej niektórych czynów oraz podstawy wymiaru kary w punkcie 15 zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Nie zostały uwzględnione apelacje, oprócz tego punktu w apelacji oskarżyciela publicznego, który doprowadził do ww. zmiany, a brak było innych okoliczności, poza wzmiankowanymi wyżej a odnoszącymi się do kwalifikacji prawnej przestępstw z art. 271 § 3 k.k. i in., które sąd odwoławczy powinien uwzględnić z urzędu poza granicami wniesionych środków odwoławczych.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

W punktach 4, 15, 24, 32, 50 i 57 zaskarżonego wyroku z kwalifikacji prawnej przestępstw przypisanych oskarżonym wyeliminowano § 1 artykułu 271 Kodeksu karnego.

Zwięźle o powodach zmiany

Zmiany dokonano w oparciu o przepis art. 455 k.p.k. Przyjęta przez sąd I instancji, w ślad za aktem oskarżenia, kwalifikacja prawna tego samego czynu jednocześnie z art. 271 § 1 k.k. i art. 271 § 3 k.k. jest oczywiście błędna, gdyż jeden i ten sam czyn nie może być jednocześnie typem podstawowym i typem kwalifikowanym tego samego przestępstwa, albowiem zakresy zastosowania przepisów określających typ podstawowy i typ kwalifikowany tego samego przestępstwa wzajemnie się logicznie wykluczają. Nie ma też potrzeby wskazywania na związek przepisu art. 271 § 3 k.k. z jego § 1 (zawarty już w treści przepisu art. 271 § 3 k.k.), skoro typ kwalifikowany odwołuje się tylko i wyłącznie do jednego typu podstawowego.

5.2.2.

Przedmiot i zakres zmiany

W punkcie 15 zaskarżonego wyroku w podstawie wymiaru kary przepis art. 271 § 1 k.k. zastąpiono przepisem art. 271 § 3 k.k.

Zwięźle o powodach zmiany

Zmiana dokonana została z powodów przedstawionych w punkcie 3.3 niniejszego uzasadnienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Zasądzono od Skarbu Państwa wynagrodzenie na rzecz adw. K. S. za obronę udzieloną oskarżonemu M. L. z urzędu w postępowaniu odwoławczym w kwocie 885,60 zł z VAT. Podstawę prawną tego rozstrzygnięcia stanowią przepisy art. 619 § 1 k.p.k. w zw. z art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. oraz przepisy § 2, § 4 ust. 1 i 3 oraz § 17 ust. 2 pkt 5 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (j.t. Dz. U. z 2019 r., poz. 18), przy czym uwzględniono stawiennictwo obrońcy na rozprawach odwoławczych w dwóch dniach.

4

Zwolniono oskarżonych od zapłaty kosztów sądowych za II instancję w oparciu o przepis art. 624 § 1 k.p.k. z uwagi na względy słuszności, uznając, że przy długotrwałym postępowaniu karnym, które toczyło się w tej sprawie, dodatkowe obciążanie oskarżonych kosztami postępowania odwoławczego jest niecelowe.

W części dotyczącej oskarżonej K. Z. w oparciu o przepis art. 636 § 1 in fine k.p.k. obciążono kosztami procesu Skarb Państwa, z uwagi na prawomocne uniewinnienie oskarżonej.

7.  PODPIS

SSO (del.) Rafał Doros SSA Robert Kirejew SSA Karina Maksym

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcia uniewinniające K. Z. i S. Z. od popełnienia wspólnie i w porozumieniu zarzucanego im przestępstwa z art. 299 § 1 k.k., rozstrzygnięcia o karach jednostkowych, karach łącznych oraz środkach karnych orzeczonych wobec wszystkich oskarżonych poza K. Z.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego S. Z.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w całości rozstrzygnięcia o winie i karze dotyczące wszystkich przypisanych mu przestępstw, bez objęcia zakresem zaskarżenia rozstrzygnięcia uniewinniającego od popełnienia wspólnie i w porozumieniu z K. Z. przestępstwa z art. 299 § 1 k.k.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego P. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w całości rozstrzygnięcia o winie i karze dotyczące P. G.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☐

zmiana

1.14.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego K. A.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w całości rozstrzygnięcia o winie i karze dotyczące K. A.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.15.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

5

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego M. C.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcia o:

- przypisaniu oskarżonemu wypełnienia znamion z art. 65 § 1 k.k. oraz wskazania w podstawie prawnej art. 33 § 2 i 3 k.k. - w odniesieniu do przypisanego oskarżonemu przestępstwa z art. 271 § 3 k.k. i in.;

- orzeczeniu zakazu prowadzenia działalności gospodarczej i obowiązku częściowego naprawienia szkody;

- przypisaniu oskarżonemu uczynienia sobie z popełnienia przestępstwa skarbowego stałego źródła dochodu oraz wskazania w podstawie prawnej art. 37 § 1 pkt2 i 5 k.k.s. oraz w podstawie skazania art. 38 § 1 pkt 2 k.k.s. - w odniesieniu do przypisanego oskarżonemu przestępstwa skarbowego;

- przypisaniu oskarżonemu popełnienia występku z art. 258 § 1 k.k. w całości;

- wymierzonej oskarżonemu karze łącznej.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.16.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

6

Podmiot wnoszący apelację

obrońca z wyboru oskarżonego P. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w całości rozstrzygnięcia dotyczące tego oskarżonego

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.17.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

7

Podmiot wnoszący apelację

obrońca z urzędu oskarżonego P. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w całości rozstrzygnięcia dotyczące tego oskarżonego

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana