Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 stycznia 2020 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił G. O. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 1 grudnia 2019 roku. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że podstawę do wydania przedmiotowej decyzji stanowiło orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 15 stycznia 2020 roku stwierdzające, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. (decyzja – k. 187 załączonych do sprawy akt organu rentowego)

G. O. wniósł odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu skarżący wskazał, że nie zgadza się ze stanowiskiem wyrażonym w orzeczeniu Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 15 stycznia 2020 roku, ponieważ pomimo poddania się zabiegom alloplastyki stawów biodrowych wnioskodawca nadal w życiu codziennym ma trudności z poruszaniem się, a także z wykonywaniem podstawowych czynności życia codziennego, w tym wykonywaniem pracy, drętwienie kończyn dolnych czy ograniczenie ich ruchomości uniemożliwiają długie przebywanie, zarówno w pozycji stojącej, jak i siedzącej, zaś odzyskanie ruchomości i wytrzymałości stawów utrudniają aktualne schorzenia kręgosłupa. Uzasadniając swoje stanowisko odwołujący wskazał także, że posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności wydane w dniu 5 listopada 2018 roku, przy czym niepełnosprawność istnieje od 13-go roku życia, a umiarkowany stopień niepełnosprawności datuje się na 5 marca 2009 roku. Z orzeczenia wynika również, że wnioskodawca może wykonywać pracę jedynie w warunkach pracy chronionej. (odwołanie – k. 3-12)

Odpowiadając na odwołanie pismem z dnia 20 marca 2020 roku organ rentowy wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu wskazał, że wnioskodawca miał przyznane prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 30 listopada 2019 roku, zaś Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 9 grudnia 2019 roku stwierdził, iż wnioskodawca jest zdolny do pracy. Od orzeczenia został złożony sprzeciw, a Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 15 stycznia 2020 roku również uznała skarżącego za zdolnego do pracy. (odpowiedź na odwołanie – k. 48-48 verte)

Wyrokiem z dnia 23 marca 2021 roku Sąd Okręgowy w Łodzi - VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2021 roku na posiedzeniu niejawnym sprawy G. O. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych – I Oddziałowi w Ł. o rentę z tytułu niezdolności do pracy na skutek odwołania G. O. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych – I Oddziału w Ł. z dnia 22 stycznia 2020 roku znak (...) oddalił odwołanie. (wyrok – k. 128)

Wnioskodawca złożył apelację od powyższego wyroku, zaskarżając go w całości, zarzucając rozstrzygnięciu:

1. naruszenie prawa materialnego, tj.:

a) art. 57 w zw. z art. 12 ustawy o emeryturach i rentach z FUS z dnia 17 grudnia 1998 r., poprzez dokonanie oceny istnienia niezdolności do pracy z pominięciem możliwości podjęcia przez ubezpieczonego dotychczasowego lub innego zatrudnienia, zgodnie z poziomem jego kwalifikacji, wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych i w oparciu jedynie o opinie biegłych specjalistów;

2. naruszenie prawa procesowego które miało wpływ na wynik postępowania, tj.:

a) art. 205 ¹² § 2 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. w zw. z art. 286 k.p.c. poprzez nieuzasadnione oddalenie wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego ortopedy i neurologa, celem precyzyjnego ustalenia daty powstania niezdolności do pracy, możliwości wykonywania pracy przez ubezpieczonego wielogodzinnej pracy w pozycji siedzącej, stojącej, poruszania się, dźwigania oraz innych możliwości i sprawności niezbędnych do dalszego zaangażowania w pracy przy uwzględnieniu kompetencji G. O. co miało w niniejszej sprawie istotne znaczenie;

b) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez oparcie orzeczenia na opinii biegłej z zakresu neurologii i ortopedii, podczas gdy z orzeczenia o stopniu niepełnosprawności z dn. 5 listopada 2018 r. wynika, że naruszenie sprawności organizmu ma charakter trwały a posiadanie schorzenia nie rokują poprawy a w okresie wydania orzeczenia G. O. otrzymywał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

c) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez oparcie orzeczenia na opinii biegłej z zakresu neurologii i ortopedii, podczas gdy nie ma ona wartości dowodowej i nie odpowiada kategorycznie na pytanie czy ubezpieczony może wykonywać pracę w zawodzie technika elektronika, magazyniera, handlowca - jednocześnie pomijając, że praca polegająca na częstych ruchach zginania i prostowania, długotrwałego siedzenia lub postawy stojącej nie jest dobra dla zdrowia G. O.;

d) art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego z pominięciem jego istotnej części w postaci historii choroby ubezpieczonego jasno wskazującej na jego przewlekłe dolegliwości bólowe, ograniczenie ruchowe oraz brak poprawy w wyniku prowadzonych zabiegów i rehabilitacji.

Wskazując na powyższe apelant wnosił o przeprowadzenie dowodu z: dokumentu tj. zaświadczenia o stanie zdrowia prof. dr hab. med. M. S. (1) z dn. 20 maja 2021 r. na fakt braku możliwości wykonywania pracy przez wiele godzin zarówno w pozycji siedzącej lub stojącej ze względu na możliwość pogorszenia stanu zdrowia G. O. oraz częściowej niezdolności do pracy zawodowej; z przesłuchania świadków tj. prof. dr hab. med. M. S. (1) na fakt stanu zdrowia G. O., wykonanych zabiegów medycznych w związku z problemami zdrowotnymi G. O., rehabilitacji G. O., braku częściowej zdolności do pracy G. O. oraz z przesłuchania wnioskodawcy na fakt stanu zdrowia G. O., możliwości wykonywania pracy zawodowej, stanów bólowych G. O. zarówno w trakcie poruszania się jak i wykonywania pracy w pozycji stojącej oraz siedzącej. Wniósł także o dokonanie konfrontacji świadka prof. dr hab. med. M. S. (1) z biegłym sądowym J. B. oraz biegłym sądowym M. S. (2).

Na podstawie art. 380 k.p.c. wniósł również o rozpoznanie przez Sąd drugiej instancji postanowienia Sądu Okręgowego w Łodzi wydanego na rozprawie oddalającego wniosek ubezpieczonego zgłoszony w toku postępowania o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego neurologa i ortopedy dla wykazania faktu istnienia całkowitej niezdolności do pracy/częściowej niezdolności do pracy i określenia chwili powstania niezdolności, określenie czy biorąc pod uwagę zawód G. O. może on w dalszym ciągu w pełnym zakresie czasu wykonywać zawód technika elektronika, magazyniera, handlowca przy uwzględnieniu jego schorzeń na tle neurologiczno- ortopedycznym, jakie czynności może on wykonywać nie pogarszając swojego stanu zdrowia i przeprowadzenie tegoż dowodu przed Sądem drugiej instancji na podstawie art. 382 k.p.c.;

W oparciu o tak sformułowane zarzuty, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. wniósł o zmianę zaskarżonego poprzez uwzględnienie odwołania i przyznanie ubezpieczonemu prawa renty z tytułu niezdolności do pracy oraz o zasądzenie na swoja rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(apelacja – k. 149-154)

Sąd Apelacyjny w Łodzi – III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 23 listopada 2021 r., wydanym w sprawie o sygn. akt III AUa 767/21 uchylił zaskarżony wyrok, zniósł postępowanie przed sądem Okręgowym w Łodzi od dnia 26 lutego 2021 roku i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu w Łodzi do ponownego rozpoznania pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.

W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia Sąd II instancji stwierdził, że wnioskodawca w piśmie z dnia 21 grudnia 2020 r. wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłych sądowych z zakresu chirurgii i neurologii w formie pisemnej bądź dowodu z opinii innych biegłych sądowych z zakresu chirurgii i neurologii; w uzasadnieniu podkreślił, iż z uwagi na jego zastrzeżenia do opinii biegłych sądowych zasadne jest sporządzenie opinii uzupełniającej ewentualnie powołanie kolejnych biegłych w postepowaniu przed Sądem pierwszej instancji. (pismo k. 90 – 92); zaś Sąd Okręgowy zarządzeniem z dnia 30 grudnia 2020r. odpis powyższego pisma wnioskodawcy doręczył biegłym sądowym z zakresu ortopedii i neurologii i zobowiązując do ustosunkowania się do podniesionych w piśmie zarzutów w terminie 14 dni. (zarządzenie k. 97); biegli sądowi wydali pisemne opinie uzupełniające, których odpisy zostały doręczone wnioskodawcy; przy doręczeniu opinii uzupełniającej odwołującemu się, który na tym etapie działał samodzielnie nie zakreślono terminu do zajęcia stanowiska w sprawie . Takie procedowanie doprowadziło do otwarcia terminu do zajęcia stanowiska w przedmiocie uzupełniającej opinii biegłego, którego zamknięcie mogłoby nastąpić dopiero w chwili zamknięcia rozprawy poprzedzającej wydanie wyroku .

Tymczasem Sąd Okręgowy zarządzeniem z dnia 26 lutego 2021 r. skierował sprawę na posiedzenie niejawne i w dniu 23 marca 2021 r. ogłosił zaskarżony wyrok tyle tylko, iż Sąd pierwszej instancji wydał zaskarżone rozstrzygnięcie w otwartym terminie do wypowiedzenia się w przedmiocie uzupełniających pisemnych opinii biegłych przez wnioskodawcę. Tym samym Sąd Okręgowy kierując niniejszą sprawę na posiedzenie niejawne zarządzeniem z dnia 26 lutego 2021 r. i wydając zaskarżony wyrok z dnia 23 marca 2021 r. w otwartym dla wnioskodawcy terminie do zgłoszenia zastrzeżeń do doręczonych pisemnych opinii uzupełniających i zajęcia stanowiska w sprawie, co zdaniem Sądu Apelacyjnego doprowadziło do pozbawienia skarżącego możności obrony swych praw w myśl art. 379 punkt 5 k.p.c.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy kierując sprawę do rozpoznania na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 148 ¹ § 1 k.p.c., gdy wnioskodawcy nie zakreślił terminu do zajęcia stanowiska w przedmiocie uzupełniających pisemnych opinii biegłych sądowych przekroczył zakreślone w powołanym przepisie ramy odstępstwa od jawnego rozpoznania sprawy, które niewątpliwie nie wystąpiły na gruncie niniejszego sporu.

(wyrok wraz z uzasadnieniem – k. 173, k. 175-179 verte)

Na rozprawie w dniu 21 marca 2023 roku pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie i wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. (stanowisko procesowe – rozprawa z dnia 21 marca 2023 roku e-protokół (...):05:23 – 00:09:44 – płyta CD – k. 295)

Rozpoznając ponownie sprawę, Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

G. O. urodził się w dniu (...). (okoliczność bezsporna)

W 1985 roku u wnioskodawcy zdiagnozowano ostre złuszczenie głowy kości udowej prawej, zaś w 2013 roku - wtórną chorobę zwyrodnieniową stawów biodrowych, stan po obustronnym złuszczeniu głów kości udowych. W 2015 roku u odwołującego rozpoznano zmiany zwyrodnieniowo – zniekształcające lewego stawu biodrowego po młodzieńczym zwichnięciu głowy kości udowej, zaś w 2016 roku chorobę zwyrodnieniową prawego stawu biodrowego. (dokumentacja medyczna – k. 38-47, k. 61-63, k. 66-73)

Orzeczeniem Miejskiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Ł. z dnia 5 listopada 2018 roku G. O. został zaliczony do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Orzeczenie wydano na stałe. Stwierdzono w nim, że niepełnosprawność istnieje od 13-go roku życia, ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 5 marca 2009 roku. Ponadto, w zakresie wskazań dotyczących odpowiedniego zatrudnienia wskazano, że G. O. może ją wykonywać w warunkach pracy chronionej, wymaga konieczności zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne ułatwiające funkcjonowanie danej osoby, wymaga korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki oraz spełnia przesłanki określone w art. 8 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku – Prawo o ruchu drogowym. (orzeczenie – k. 13-14)

Decyzją z dnia 16 grudnia 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przyznał wnioskodawcy rentę z tytułu niezdolności do pracy od dnia 12 listopada 2013 roku, tj. od zaprzestania pobierania świadczenia rehabilitacyjnego. (decyzja – k. 129-131 załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Decyzją z dnia 18 listopada 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przyznał skarżącemu rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na okres od dnia 1 grudnia 2014 roku do dnia 31 października 2016 roku. (decyzja – k. 158-159 załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Decyzją z dnia 14 listopada 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przyznał skarżącemu rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na okres od dnia 1 listopada 2016 roku do dnia 31 października 2017 roku. (decyzja – k. 168-169 załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Decyzją z dnia 10 listopada 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przyznał skarżącemu rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 1 listopada 2017 roku do dnia 30 listopada 2018 roku. (decyzja – k. 174-175 załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Decyzją z dnia 4 grudnia 2018 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przyznał skarżącemu rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 1 grudnia 2018 roku do dnia 30 listopada 2019 roku. (decyzja – k. 180-181 załączonych do sprawy akt organu rentowego)

W dniu 31 października 2019 roku odwołujący złożył do ZUS wniosek o ponowne ustalenie jego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. (wniosek – k. 184—184 verte załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 9 grudnia 2019 roku ustalono, że G. O. nie jest niezdolny do pracy. (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS – k. 185-185 verte załączonych do sprawy akt organu rentowego, opinia lekarska – k. 30-31 teczka II załączonej do sprawy dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej)

Od powyższego orzeczenia skarżący złożył sprzeciw. (sprzeciw – k. 32-33 teczka II załączonej do sprawy dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej)

Orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 15 stycznia 2020 roku ustalono, że G. O. nie jest niezdolny do pracy. U skarżącego rozpoznano przebytą obustronną endoprotezoplastykę bioder z powodu wtórnych zmian zwyrodnieniowych po przebytym złuszczeniu głów kk udowych – bez istotnego upośledzenia sprawności. (orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS – k. 186-186 verte, opinia lekarska – k. 36-37 teczka II załączonej do sprawy dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej)

Ze względu na przebyte zabiegi (obustronna alloplastyka bioder z powodu złuszczenia głowy kości udowej) G. O. nie powinien wykonywać ciężkiej fizycznej związanej z dźwiganiem ciężarów, długim staniem lub chodzeniem. Rokowania są zależne od postępów w rehabilitacji. (zaświadczenie – k. 93-94)

U G. O. występuje zespół bólowy odcinka lędźwiowego kręgosłupa z powodu zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa. Wnioskodawca przebył obustronną alloplastykę stawów biodrowych. W badaniu neurologicznym u skarżącego nie występują objawy uszkodzenia układu nerwowego.

Z neurologicznego punktu widzenia wnioskodawca jest zdolny do wykonywania pracy zarobkowej zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji zawodowych. Na rynku pracy jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym, ale zdolną do wykonywania pracy zarobkowej. Poziom kwalifikacji odwołującego jest wysoki, a poziom kwalifikacji to coś więcej niż zajmowane stanowisko czy wyuczony zawód.

Wnioskodawca posiada umiarkowany stopień niepełnosprawności z układu ruchu, a nie z układu nerwowego. W momencie podejmowania pracy lekarz profilaktyk uwzględni przeciwwskazania do pracy wynikające z choroby zwyrodnieniowej stawów.

(pisemna podstawowa opinia biegłego z zakresu neurologii – k. 55-57, pisemna uzupełniająca pierwsza opinia biegłego z zakresu neurologii – k. 110)

Zmiany zwyrodnieniowe bioder wnioskodawcy z przebytym w dzieciństwie złuszczeniem głów kości udowych (obustronnie), leczonego operacyjnie bez uszkodzenia korzeni nerwowych nerwów rdzeniowych z objawami ubytkowymi ze strony tych korzeni oraz fakt istnienia choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa nie jest podstawą do uznania wnioskodawcy za częściowo niezdolnego do wykonywania pracy zarobkowej w myśl ustawy o rentach i emeryturach. Tylko znaczne ograniczenie sprawności organizmu pozwoliłoby uznać częściową niezdolność do pracy z przyczyn neurologicznych, których nie stwierdza się u wnioskodawcy. (pisemna uzupełniająca druga opinia biegłego z zakresu neurologii – k. 208, pisemna uzupełniająca trzecia opinia biegłego z zakresu neurologii – k. 234)

Z ortopedycznego punktu widzenia u odwołującego występuje stan po obustronnej endoprotezoplastyce stawów biodrowych, z powodu złuszczenia głowy kości udowych w dzieciństwie. Wnioskodawca nie powinien wykonywać ciężkiej pracy fizycznej oraz pracy na wysokości. Jednocześnie nie występuje u niego upośledzenie funkcji narządu ruchu w stopniu uzasadniającym uznanie wnioskodawcy za częściowo lub całkowicie niezdolnego do pracy.

Z punktu widzenia ortopedii wnioskodawca jest zdolny do pracy i był zdolny do pracy w dacie badania przez Komisję Lekarską ZUS. Nie utracił w stopniu znacznym zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. (pisemna podstawowa opinia biegłego z zakresu ortopedii – M. S. (2) – k. 74-76, pisemna uzupełniająca opinia biegłego z zakresu ortopedii – M. S. (2) – k. 108-109)

Z ortopedycznego punktu widzenia wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy i nie był niezdolny do pracy w dacie wydania zaskarżonej decyzji. Z uwagi na fakt obustronnej wymiany bioder na endoprotezy badany powinien unikać dźwigania ciężarów, ciężkiej pracy fizycznej. Może jednak wykonywać prace zgodne z kwalifikacjami. Co więcej - w wyniku zabiegów operacyjnych - obustronnej endoprotezoplastyki stawów biodrowych stan zdrowia G. O. uległ znacznej poprawie. Uzyskany dobry wynik operacyjny pozwolił choremu na uzyskanie funkcjonalnej ruchomości stawów biodrowych. Została zatem zlikwidowana przyczyna dużej niesprawności lokomocyjnej i podstawowe źródło bólu jakimi była choroba zwyrodnieniowa stawów biodrowych i ich zniekształcenie po młodzieńczym złuszczeniu głów kości udowych. Badanie kliniczne i obraz RTG kręgosłupa lędźwiowego nie kwalifikuje badanego jako osoby niezdolnej do pracy. Należy zgodzić się z opinią prof. M. S. (1), że G. O. powinien unikać większych przeciążeń z uwagi na możliwość szybszego zużycia elementów endoprotez i ewentualne ich obluzowania na styku metal - kość. Nie oznacza to jednak niezdolności do pracy na dotychczasowych stanowiskach - technika elektronika, magazyniera, przedstawiciela handlowego.

Rzekome skrócenie lewej kończyny dolnej lewej 1 cm nie zostało potwierdzone w badaniu ortopedycznym. Różnica w długości kończyn rzędu 1 cm mieści się w granicach błędu badania klinicznego. Dokładnego pomiaru długości kończyn można dokonać badaniem tomograficznym a takowe nie zostało wykonane u powoda, bo nie było ono potrzebne. Skrócenie kończyny dolnej rzędu 1 cm nie jest poważną deformacją u osób dorosłych i nie jest istotnym powodem dla odczuwania bólów i deformacji kręgosłupa. Destabilizacja na styku metal kość w przypadkach po implantacji endoprotez, co doprowadza do konieczności ich wymiany, zdarza się nawet u osób bez nadmiernych przeciążeń. Uwagi odnośnie utrwalonego tyłozgięcia miednicy wskutek ew. przykurczu zgięciowego bioder w przebiegu zwyrodnienia po złuszczeniu głów kości udowych mają czysto teoretyczny wydźwięk. Aktualny dobry zakres ruchomości stawów biodrowych umożliwia powodowi wykonywanie pracy w pozycji siedzącej. Zarówno badanie kliniczne jak też badanie rtg nie ujawnia objawów zaawansowanej choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa.

(pisemna uzupełniająca pierwsza opinia biegłego z zakresu ortopedii – dr med. J. F. – k. 209-211, pisemna uzupełniająca druga opinia biegłego z zakresu ortopedii – dr med. J. F. – k. 247-248)

Z punktu widzenia specjalisty medycyny pracy niewielkie obiektywnie stwierdzane ograniczenia - miernego stopnia naruszenie sprawności organizmu w zakresie narządu ruchu nie dają podstaw orzekania częściowej niezdolności do pracy zgodnej z III poziomem kompetencji i kwalifikacji zawodowych - średnie techniczne z maturą, jak również nie stanowią o niezdolności do pracy dotychczas wykonywanej z ograniczeniem dźwigania do 10kg. Ubezpieczony jest w pełni wydolny krążeniowo i oddechowo z wyrównanymi parametrami krążenia i oddychania. Wskazane jest podjęcie diagnostyki oraz leczenie podwyższonych wartości ciśnienia tętniczego. Skarżący z powodu wszystkich swoich schorzeń i dolegliwości ma orzeczony obecnie umiarkowany stopień niepełnosprawności z zaleceniem pracy w (...) na stałe. Analiza akt sprawy w tym dokumentacji medycznej oraz dodatkowo dostarczonej w trakcie badania nie przedstawia takiego nasilenia i zaawansowania zgłaszanych schorzeń oraz dolegliwości u ubezpieczonego, by wynikający z tego stopień sprawności organizmu badanego był tak znacznie istotnie naruszony by dawać podstawę orzekania długotrwałej niezdolności do pracy. W badaniu klinicznym ubezpieczony jest w pełni wydolny krążeniowo-oddechowo.

Opisywane schorzenia i ograniczenia nie stanowią podstawy orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy ubezpieczonego zarówno obecnie jak i w dacie spornej decyzji ZUS na przełomie 2019 - 2020 roku.

Wobec powyższego biorąc pod uwagę holistyczny stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawcy w zakresie wszystkich schorzeń oraz dolegliwości, w tym opisanych również przez wszystkich biegłych wydających swoje opinie wcześniej - wnioskodawca nie był w dacie wydania spornej decyzji ZUS niezdolny do pracy zarobkowej. Obecnie również nie stwierdzono by skarżący był niezdolny do pracy w ramach posiadanego poziomu kompetencji zawodowych. Wnioskodawca jest zdolny do dotychczasowego zatrudnienia.

(pisemna opinia biegłego z zakresu medycyny pracy – k. 272-275 verte)

W wyniku ponownego rozpoznania sprawy, Sąd ustalił powyższe okoliczności faktyczne na podstawie całokształtu zebranego materiału dowodowego - w szczególności na podstawie załączonych do akt sprawy akt rentowych ubezpieczonego, jego dokumentacji medycznej oraz wydanych w sprawie opinii biegłych.

Wskazać należy, że w sprawie dotyczącej prawa do renty wnioskodawcy spornym pozostaje wyłącznie stan jego zdrowia biorąc pod uwagę, że pozostałe przesłanki prawa do renty wnioskodawca spełnia czego nie kwestionował organ rentowy. Wobec sporu co do zdolności do pracy wnioskodawcy, a co za tym idzie konieczności oceny stanu jego zdrowia, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych z zakresu: neurologii, ortopedii, medycyny pracy. Biegli zapoznali się z przedłożoną dokumentacją medyczną z przebiegu chorób oraz leczenia i na podstawie tej dokumentacji oraz badania bezpośredniego skarżącego wydali złożone przez siebie opinie.

Sąd Okręgowy uznał, że opinie wskazanych biegłych stanowią pełnowartościowe źródło dowodowe, albowiem zostały wydane zgodnie z zakreśloną tezą dowodową, a nadto są one jasne, wnikliwe, spójne, logiczne i obiektywne. Biegli w sposób przejrzysty i wyczerpujący opisali stan zdrowia wnioskodawcy. Żaden z biegłych nie uznał, że z powodu naruszenia sprawności organizmu wnioskodawca jest niezdolny do pracy zarobkowej zgodnej z poziomem wykształcenia i kwalifikacji zawodowych. Opinie tych biegłych są zgodne z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS.

Podkreślić należy, że wymienieni biegli posiadają wystarczającą wiedzę popartą nie tylko gruntownym przygotowaniem medycznym w tej dziedzinie, ale także długoletnią praktyką lekarską, wobec czego byli oni w stanie ustalić na podstawie dostępnej dokumentacji leczenia ubezpieczonego, a także jego osobistego badania, wszystkie potrzebne dane do sporządzenia opinii, dokonać ich właściwej, obiektywnej analizy, jak też wyprowadzić poprawne wnioski, pozostające w zgodzie z zasadami sztuki lekarskiej oraz wiedzą z zakresu psychiatrii, w której są specjalistami, a także z zasadami zwykłego doświadczenia życiowego przeciętnego człowieka.

Podnieść również należy, że zgodnie z wytycznymi Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy dopuścił dowód z pisemnej opinii biegłego sądowego lekarza chirurga – ortopedy i uzupełniającej opinii biegłego sądowego lekarza neurologa, którym zlecił wskazanie na podstawie dokumentacji medycznej zawartej w aktach sprawy, w szczególności uwzględniając zaświadczenie o stanie zdrowia z dnia 20 maja 2021 r. wystawione przez prof. dr hab. med. M. S. (1): czy wnioskodawca był w dacie zaskarżonej decyzji lub jest całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu; a jeśli tak, to czy niezdolność miała charakter długotrwały czy stały, jeśli tak - w jakiej dacie powstała ta niezdolność i do kiedy będzie trwała.

Po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną zawartą w aktach sprawy, a w szczególności ze wskazanym zaświadczeniem o stanie zdrowia wnioskodawcy, biegli ortopeda i neurolog, poddając je wnikliwej krytycznej analizie specjalistycznej zgodnie z posiadaną specjalizacją, doszli do przekonania, że w dalszym ciągu brak jest podstaw do stwierdzenia, że wnioskodawca był niezdolny do pracy w czasie zaskarżonej decyzji.

Biegły ortopeda dr med. J. F. podzielił zapatrywanie biegłego ortopedy – M. S. (2), który uprzednio wydawał w sprawie opinie w przedmiocie stanu zdrowia ubezpieczonego wskazując, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. Uznał, że wprawdzie wnioskodawca powinien unikać dźwigania ciężarów, ciężkiej pracy fizyczne, może jednak wykonywać prace zgodne z kwalifikacjami. Po zapoznaniu się z treścią uzupełniających opinii biegłych z zakresu neurologii i ortopedii - dr med. J. F. odwołujący nie zgłosił już żadnych merytorycznych zarzutów, które mogłyby podważyć wartość dowodową wskazanych opinii i zawartych w niej wniosków końcowych.

Wyrażoną w powyższym kształcie przez biegłych konkluzję podzielił biegły lekarz medycyny pracy, który został zobowiązany przez Sąd do wypowiedzenia się czy na podstawie dokumentacji zawartej w aktach sprawy oraz po badaniu wnioskodawcy – był on w dniu wydania zaskarżonej decyzji niezdolny do pracy, a jeśli tak to czy niezdolność ta ma charakter całkowity czy częściowy, od kiedy powstała i do kiedy będzie trwała. Biegły z zakresu medycyny pracy po dokonaniu analizy akt sprawy oraz przedstawionej dokumentacji medycznej odwołującego wskazał, że nasilenie i zaawansowanie występujących u niego schorzeń oraz dolegliwości nie przedstawiają takiego nasilenia i zaawansowania by wynikający z tego stopień sprawności organizmu badanego był tak znacznie istotnie naruszony by dawać podstawę orzekania długotrwałej niezdolności do pracy.

W ocenie Sądu opinia biegłego z zakresu medycyny pracy daje podstawy do orzekania w sprawie. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności pozwalających na jej zdyskredytowanie, a w efekcie pominięcie przy orzekaniu. Biegły wyraźnie i w sposób przekonywujący wskazał, że ubezpieczony jest w pełni wydolny krążeniowo i oddechowo z wyrównanymi parametrami krążenia i oddychania, jednak wskazane jest podjęcie diagnostyki oraz leczenie podwyższonych wartości ciśnienia tętniczego. Skarżący z powodu wszystkich swoich schorzeń i dolegliwości ma orzeczony obecnie umiarkowany stopień niepełnosprawności z zaleceniem pracy w (...) na stałe. Samo to jednak nie powoduje automatycznie, by móc wnioskodawcę uznać od razu za niezdolnego do pracy.

Podnieść należy, że kontrola opinii biegłego powinna polegać na sprawdzeniu prawidłowości – z punktu widzenia wymagań logiki i zasad doświadczenia życiowego, rozumowania przeprowadzonego w jej uzasadnieniu, które doprowadziło do wydania przez biegłego takiej, a nie innej opinii ( por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 15.06.1970r, I CR 224/70, OSNCP, Biul. Sądu Najwyższego z 1971r, nr 11, poz. 203).

Sąd może ocenić opinie jedynie pod względem fachowości, logiczności i rzetelności. Nie może jednak nie podzielać merytorycznych poglądów biegłego, czy zamiast nich wprowadzać własne stwierdzenia (por. orz. Sądu Najwyższego z dnia 19.12.1990r, I PR 148/90, OSP 1991 11-12, poz.300 ).

Tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 czerwca 2000 roku, II UKN 617/99, OSNAPiUS 2002/1/26)

Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinia biegłego (biegłych) przekonała strony sporu. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę. Granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza podlegająca kontroli instancyjnej ocena, czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy (por.wyrok SN z dnia 25 września 1997 roku, II UKN 271/97, OSNP 1998, Nr 14, poz. 430).

Rozpoznając sprawę Sąd na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 i 5 k.p.c. pominął zgłoszony przez odwołującego wniosek o dopuszczenie dowodu z dokumentu - wyniku badania rezonansem magnetycznym z dnia 14 marca 2023 roku oraz o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego neurologa oraz ortopedy, celem ustosunkowania się do tego badania i wskazania czy wnioskodawca jest obecnie zdolny do pracy czy też nie.

Stan zdrowia wnioskodawcy w dniu 14 marca 2023 roku – wobec przeprowadzonych w sprawie dowodów na fakt zdolności do pracy G. O. w dacie wydania spornej decyzji - nie był przedmiotem badania w niniejszym procesie, a zatem nie zasługiwał na uwzględnienie. Uznając, że wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia sporu okoliczności wymagające wiadomości specjalnych zostały już w sposób wyczerpujący wyjaśnione w dotychczas złożonych przez biegłych opiniach, które nie wymagają dalszego uzupełnienia.

Stąd też zgłoszone na rozprawie zamykającej przewód wnioski podlegały pominięciu przez sąd jako nieistotne dla rozstrzygnięcia uznając jednocześnie, że dalsze prowadzenie postępowania dowodowego w postulowanym przez stronę powodową kierunku zmierzałoby jedynie do zbędnego wydłużenia postępowania w niniejszej sprawie.

Zaznaczyć należy, że Sąd nie może dopuszczać kolejnych opinii do czasu, aż strona uzyska satysfakcjonujące ją wnioski z opinii płynące. Jak słusznie wskazuje się w judykaturze, opowiedzenie się za odmiennym stanowiskiem oznaczałoby przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, by upewnić się, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona kwestionująca (tak m.in.: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 28.02.2013 r., III AUa 1180/12, LEX 1294835; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 22.02.2013 r., I ACa 76/12, LEX 1312019).

Należy zauważyć, że dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, a mianowicie korzysta się z niego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mogą więc mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych uzupełniających opinii lub opinii innych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z kolejnych opinii biegłych lub z opinii instytutu, jedynie wtedy, gdy zachodzi taka potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności (zob. wyrok SN z 15 lutego 1974 r., II CR 817/73), a taka sytuacja w sprawie nie wystąpiła.

Dla sprawy istotne jest to, że biegli wydali niewadliwe i merytorycznie prawidłowo uzasadnione opinie odpowiadając na pytania Sądu w sposób, który umożliwił rozstrzygnięcie sprawy.

Sąd nie jest natomiast zobowiązany do dopuszczenia dowodu z opinii innych biegłych w każdym przypadku, kiedy żąda tego strona postępowania. To sąd musi powziąć wątpliwości - czy to sam, czy na skutek stanowisk wyrażonych w toku postępowania przez strony - czy dotychczasowa opinia została sporządzona w sposób prawidłowy, a zatem czy wymaga wyjaśnień lub uzupełnienia, czy też ponowienia przez innych biegłych. Dopuszczenie dowodu z dodatkowej opinii biegłych może być uzasadnione jedynie „w razie potrzeby”, która nie może być wynikiem wyłącznie niezadowolenia strony z niekorzystnej dla niej opinii już przeprowadzonej ( por. wyroki Sądu Najwyższego z 3 kwietnia 2019 r. III UK 94/18; z 14 marca 2007 r., I CSK 465/06, z 27 lipca 2010 r., II CSK 119/10 i z 20 marca 2014 r., II CSK 296/13 oraz wyroki Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 21 listopada 2019 r., III AUa 271/19, Lex 2956821 i z 1 czerwca 2020 r. I ACa 1068/16, Lex 3109806 oraz powołane tam dalsze orzecznictwo).

Sąd Okręgowy uznał, że sporządzone przez powołanych w sprawie biegłych opinie stanowią pełnowartościowy środek dowodowy i są wystarczające do wydania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

W wyniku ponownego rozpoznania sprawy, w świetle zebranego materiału dowodowego i przeprowadzonej wyżej oceny dowodów, Sąd uznał, że odwołanie jest niezasadne i podlega oddaleniu.

Wstępnie przypomnieć należy, że Sąd pierwszej instancji, któremu została zwrócona sprawa do ponownego rozpoznania, związany jest „oceną prawną” oraz „wskazaniami co do dalszego postępowania”, zgodnie z art. 386 §6 k.p.c. Wyrażona w tym przepisie zasada podporządkowania i związania Sądu niższej instancji jest jedną z naczelnych, ustrojowych zasad procesu cywilnego, zapobiegającą powtarzaniu popełnionych błędów oraz gwarantującą pewność i trwałość raz zajętego w sprawie stanowiska Sądu wyższej instancji, co umożliwia stronom podjęcie właściwej obrony ich interesów procesowych i materialnoprawnych” (tak np. SN w wyroku z 25.03.2004 r., III CK 335/02, Lex nr 585801).

Będąc związanym stanowiskiem sądu odwoławczego co do stwierdzonych w ramach kontroli instancyjnej uchybień o charakterze proceduralnym popełnionych przez Sąd I instancji - Sąd Okręgowy ponownie rozpoznając niniejszą sprawę wykonał zalecenia Sądu Apelacyjnego i dopuścił dowód z pisemnej opinii biegłego sądowego lekarza chirurga – ortopedy i uzupełniającej opinii biegłego sądowego lekarza neurologa J. B., a następnie zgodnie z wnioskiem pełnomocnika skarżącego dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza medycyny pracy.

Sąd Okręgowy, mając na uwadze treść wskazanych opinii biegłych, uznał, że postępowanie dowodowe w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia spornych okoliczności zostało przeprowadzone w sposób wyczerpujący i nie wymaga dalszego uzupełnienia, poprzez dopuszczenie dowodu z kolejnych opinii uzupełniających biegłego neurologa oraz ortopedy, uznając tym samym, że sprawa dojrzała do rozstrzygnięcia merytorycznego. W efekcie Sąd, zamknął rozprawę, jednocześnie odraczając publikację orzeczenia.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U z 2022 r., poz. 504 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3–8 i pkt 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11, 12 i pkt 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15–17 oraz art. 7 pkt 1–3, pkt 5 lit. a, pkt 6 i 12, oraz w okresach pobierania świadczenia pielęgnacyjnego lub specjalnego zasiłku opiekuńczego określonych w przepisach o świadczeniach rodzinnych lub zasiłku dla opiekuna określonego w przepisach o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów, za które nie było obowiązku opłacania składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów;

4) nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy (ust. 2).

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ww. ustawy, niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2).

Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 3).

Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy należy mieć na uwadze art. 13 ust. 1 ww. ustawy, który nakazuje uwzględnić tu stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Dokonując analizy pojęcia "niezdolność do pracy", należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym niezdolność do pracy), jak i ekonomiczne (utrata zdolności do pracy zarobkowej). Utrata zdolności do wykonywania dotychczasowego zatrudnienia nie jest wystarczającą przesłanką nabycia prawa do renty, jeżeli wiek, poziom wykształcenia i predyspozycje psychofizyczne usprawiedliwiają rokowania, że mimo upośledzenia sprawności organizmu możliwe jest podjęcie innej pracy w tym dotychczas wykonywanym zatrudnieniu, albo po przekwalifikowaniu.

Zdefiniowanie pojęcia "poziom kwalifikacji", użytego w tym przepisie ma istotne znaczenie, bowiem stanowi ono podstawę do ustalania rodzajów prac, które są w zasięgu możliwości ubezpieczonego, mimo stwierdzanego upośledzenia sprawności organizmu, a co za tym idzie, do ustalenia czy ograniczenie zdolności do pracy można zakwalifikować, jako znaczne. O poziomie posiadanych kwalifikacji do pracy decyduje nie tylko wykształcenie, lecz także uzyskana poprzez przyuczenie do zawodu umiejętność wykonywania specjalistycznej, kwalifikowanej pracy, także pracy fizycznej. Niższy jest zatem poziom kwalifikacji osób wykonujących proste prace fizyczne, niewymagające przyuczenia zawodowego niż poziom kwalifikacji osób wykonujących prace wymagające określonych specjalistycznych umiejętności nabywanych na podstawie przygotowania zawodowego ( tak SA w Gdańsku w wyroku z 19.11.2015 r., III AUa 786/15, Lex nr 1950585).

Renta z tytułu niezdolności do pracy jest bowiem świadczeniem z ubezpieczenia społecznego związanym z istnieniem w organizmie osoby ubezpieczonej stanu chorobowego, czyniącego badanego obiektywnie niezdolnym do pracy. O niezdolności do pracy nie decyduje zatem sam fakt występowania schorzeń i subiektywne odczucia ubezpieczonego co do stopnia ich zaawansowania, lecz ocena, czy i w jakim stopniu wpływają one na utratę zdolności do pracy. Dopiero, gdy nasilenie chorób jest takie, iż wyklucza podjęcie przez ubezpieczonego pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, można mówić o niezdolności do pracy. Innymi słowy, w sprawach o prawo do renty, nie wystarczy udowodnienie, że występują określone schorzenia, lecz konieczne jest wykazanie, w jakim stopniu wpływają one na utratę zdolności do pracy – jakiejkolwiek pracy bądź pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami (por. wyr. SA w Szczecinie z dnia 15 maja 2018 r., III AUa 539/17, LEX nr 2531836).

Prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy może ulec zmianom w przypadku zmiany kwalifikacji niezdolności do pracy, jej ustania lub ponownego powstania. O zmianach w prawie i wysokości świadczeń rentowych przesądza wynik badania lekarskiego przeprowadzonego przez Lekarza Orzecznika ZUS/Komisję Lekarską ZUS, która dokonuje oceny niezdolności do pracy, jej stopnia i trwałości. Treść orzeczenia w przedmiocie zmiany kwalifikacji niezdolności do pracy, braku tej niezdolności lub jej ponownego powstania, powinna w równym stopniu wynikać z profesjonalnej oceny stanu zdrowia badanego (wyrok SN z dnia 12 stycznia 2001 r., II UKN 181/00, OSNAPiUS 2002, Nr 17, poz. 418), jak i biologicznego aspektu niezdolności do pracy z elementami ekonomicznymi, np. posiadanymi kwalifikacjami, możliwością przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwością wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy, a także z celowością przekwalifikowania.

Na gruncie rozpoznawanej sprawy spornym było czy w okresie, za który odwołujący dochodzi prawa do renty z uwagi na posiadane schorzenia i naruszenie sprawności organizmu był on zdolny do pracy, jak w zaskarżonej decyzji w oparciu o badanie Komisji Lekarskiej z dnia 15 stycznia 2020 r., przyjął organ rentowy- czy też osobą niezdolną do pracy zarobkowej, jak podnosił ubezpieczony.

Sąd miał bowiem na uwadze, że w sprawie, w której przedmiotem jest prawo do renty z ubezpieczenia społecznego, warunkująca powstanie tego prawa ocena niezdolności do pracy w zakresie wymagającym wiadomości specjalnych musi znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych posiadających odpowiednią wiedzę medyczną adekwatną do rodzaju schorzeń ubezpieczonego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12.01.2010r., (...) 204/09, LEX nr 577813, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 27.02.2014r., IIIAUa 716/13, LEX nr 1444861).

Przeprowadzone postępowanie dowodowe nie dało podstaw dla uwzględnienia odwołania. Na okoliczność oceny stanu zdrowia wnioskodawcy i jego zdolności do pracy zgodnej z kwalifikacjami Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłych lekarzy specjalistów z zakresu: neurologii, ortopedii, medycyny pracy, tj. specjalistów z dziedzin właściwych z punktu schorzeń wnioskodawcy. Złożone do akt opinie biegłych są zgodne i jednoznaczne co do tego, że występujące u wnioskodawcy schorzenia nie powodują u niego niezdolności do pracy. Pełnomocnik wnioskodawcy w zasadzie poza kontestowaniem wniosków orzeczniczych biegłych nie podniósł żadnych merytorycznych argumentów.

Sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii (zob. postanowienie SN z 27.11.2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001/4/84).

Tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (zob. wyrok SN z 30.06.2000 r., II UKN 617/99, OSNAPiUS 2002/1/26).

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego: dokumentów znajdujących się w aktach ZUS, aktach sądowych, dokumentacji orzeczniczo - lekarskiej, opinii biegłych z zakresu neurologii, ortopedii, medycyny pracy wynika, że odwołujący jest zdolny do pracy i był zdolny do pracy w dacie zaskarżonej decyzji tj. w dniu 15 stycznia 2020 r. - badanie przez Komisję Lekarską ZUS.

Z ortopedycznego punktu widzenia G. O. powinien unikać większych przeciążeń z uwagi na możliwość szybszego zużycia elementów endoprotez i ew. ich obluzowania na styku metal - kość. Samo to nie oznacza jednak jego niezdolności do pracy na dotychczasowych stanowiskach - technika elektronika, magazyniera, przedstawiciela handlowego. Z uwagi na fakt obustronnej wymiany bioder na endoprotezy wnioskodawca powinien unikać dźwigania ciężarów, ciężkiej pracy fizycznej, może jednak wykonywać prace zgodne z kwalifikacjami. Aktualny dobry zakres ruchomości stawów biodrowych umożliwia wnioskodawcy wykonywanie pracy w pozycji siedzącej. Zarówno badanie kliniczne jak też badanie RTG nie ujawnia objawów zaawansowanej choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa.

Z neurologicznego punktu widzenia sam fakt istnienia u odwołującego choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa nie jest podstawą do uznania wnioskodawcy za częściowo niezdolnego do wykonywania pracy zarobkowej w myśl ustawy o emeryturach i rentach -wnioskodawca jest zdolny do pracy i był zdolny do pracy w dacie badania przez Komisję Lekarską ZUS, nie utracił w stopniu znacznym zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Z punktu widzenia medycyny pracy ubezpieczony jest w pełni wydolny krążeniowo i oddechowo z wyrównanymi parametrami krążenia i oddychania, wskazane jest podjęcie diagnostyki oraz leczenie podwyższonych wartości ciśnienia tętniczego. Skarżący z powodu wszystkich swoich schorzeń i dolegliwości ma orzeczony obecnie umiarkowany stopień niepełnosprawności z zaleceniem pracy w (...) na stałe. Analiza akt sprawy w tym dokumentacji medycznej oraz dodatkowo dostarczonej w trakcie badania nie przedstawia takiego nasilenia i zaawansowania schorzeń oraz dolegliwości u ubezpieczonego, by wynikający z tego stopień sprawności organizmu badanego był tak znacznie istotnie naruszony by dawać podstawę orzekania długotrwałej niezdolności do pracy. Wnioskodawca nie był w dacie wydania spornej decyzji ZUS niezdolny do pracy zarobkowej. Obecnie również nie stwierdzono by skarżący był niezdolny do pracy w ramach posiadanego poziomu kompetencji zawodowych. Wnioskodawca jest zdolny do dotychczasowego zatrudnienia

Sąd miał też na uwadze okoliczność, że wnioskodawca legitymuje się orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, jednakże w świetle obowiązującego stanu prawnego brak jest podstaw do utożsamiania pojęć prawnych "niezdolności do pracy" (art. 12 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS) oraz "niepełnosprawności" (art. 1 i art. 3 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych), skoro każde z tych pojęć posiada odmienną definicję legalną, orzekanie w sprawie ustalenia stopnia "niezdolności do pracy" oraz w sprawie ustalenia stopnia "niepełnosprawności" należą do innych organów i stanowić mają konieczną przesłankę prawną dla ustalenia prawa do korzystania z różnego rodzaju świadczeń lub uprawnień ( por. wyrok SN z 20.08.2003 r., II UK 386/02 - OSNP 2004/12/213 oraz wyrok SN z 28.01.2004 r., II UK 222/03 - OSNP 2004/19/340), zwłaszcza że niepełnosprawność jest pojęciem szerszym niż niezdolność do pracy, a zatem nie każda osoba niepełnosprawna w stopniu umiarkowanym jest osobą całkowicie niezdolną do pracy ( zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 23.06.2006 r., III AUa 1493/05), zaś orzeczenie o niepełnosprawności może mieć wpływ na ustalenie niezdolności do pracy, ale nie jest to wpływ przesądzający (por. postanowienie SN z 11.01.2008 r., I UK 280/07, Lex nr 442888).

Ustawa o rehabilitacji zawodowej wiąże zaliczenie do stopnia niepełnosprawności ze zdolnością do wykonywania zatrudnienia, a nie z niezdolnością do pracy w rozumieniu przepisów rentowych, zaś niepełnosprawność oznacza nie tylko naruszenie sprawności organizmu, ale również utrudnienie, ograniczenie bądź niemożliwość wypełniania ról społecznych jako elementu uczestnictwa w życiu społecznym.

Skoro zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że odwołujący w dacie wydania zaskarżonej decyzji mógł świadczyć pracę zgodną z poziomem posiadanych kwalifikacji, to stwierdzić należało, że decyzja ta odpowiada prawu.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy, na postawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd oddalił odwołanie jako niezasadne.

SSO Paulina Kuźma