Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 24 maja 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach

III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania A. K. (K.)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C.

o prawo do emerytury

w związku z zażaleniem ubezpieczonego A. K.

na postanowienie Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w Częstochowie

z dnia 8 marca 2016r., sygn. akt IV U 105/16

postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie.

/-/SSA M.Żurecki /-/SSA M.Procek /-/SSA J.Pietrzak

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III AUz 116/16

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 8 marca 2016r. Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie, na podstawie art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c., odrzucił odwołanie ubezpieczonego A. K. od decyzji organu rentowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w C. z dnia 29 grudnia 2015r., odmawiającej mu prawa
do emerytury z powodu nieudowodnienia wymaganego 20-letniego okresu składkowego
i nieskładkowego.

Na podstawie akt rentowych ubezpieczonego oraz akt sprawy o sygn. IV U 65/14 Sądu Okręgowego w Częstochowie, Sąd I instancji ustalił, że A. K.
(ur. (...)) w okresie od 1 lipca 1965r. do 9 lutego 1982r. był zatrudniony
w Kopalni (...) imienia (...) w B., w tym
do 2 września 1965r., jako robotnik niewykwalifikowany na powierzchni, następnie,
jako robotnik niewykwalifikowany pod ziemią, młodszy górnik pod ziemią, posadzkarz
pod ziemią, cieśla ruchu pod ziemią, rurarz pod ziemią, górnik pod ziemią. Z okresu
od 3 września 1965r. do 23 października 1967r. i od 3 listopada 1969r. do 9 lutego 1982r. pracodawca ubezpieczonego potwierdził 2.752 dniówki przepracowane w wymiarze półtorakrotnym. W okresie od 24 października 1967r. do 17 października 1969r. ubezpieczony odbywał zasadniczą służbę wojskową, w okresie 10 lutego 1982r. do 11 lipca 1982r. pobierał górniczą rentę inwalidzką, a od dnia 12 lipca 1982r. uprawniony jest do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową (wcześniej renta inwalidzka III grupy z powodu inwalidztwa będącego następstwem choroby zawodowej).

Według ustaleń Sądu Okręgowego, ubezpieczony w dniu 22 listopada 2013r. złożył wniosek o przyznanie mu prawa do emerytury, po rozpoznaniu którego organ rentowy decyzją z dnia 6 grudnia 2013r. odmówił mu przyznania prawa do żądanego świadczenia, ponieważ nie legitymuje się on wymaganym 20-letnim okresem składkowym
i nieskładkowym. W ocenie organu rentowego, całkowity staż emerytalny odwołującego wynosi 14 lat i 7 miesięcy.

Wyrokiem z dnia 11 lipca 2014r., sygn. akt IV U 65/14, Sąd Okręgowy
w Częstochowie, oddalił odwołanie ubezpieczonego od powyższej decyzji. Natomiast wyrokiem z dnia 9 września 2015r., sygn. akt III AUa 1993/14, tutejszy Sąd Apelacyjny oddalił apelację ubezpieczonego.

W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd Apelacyjny szczegółowo rozważył uprawnienia A. K. do emerytury „powszechnej”, emerytury z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach oraz emerytury górniczej, wskazując,
że nie spełnia on przesłanek do nabycia żadnego z tych świadczeń.

W tym, odnosząc się do stanowiska ubezpieczonego, że do jego stażu emerytalnego należy doliczyć okres pobierania przez niego renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową, Sąd Apelacyjny wskazał, że wprawdzie przepis art. 10a ustawy emerytalnej przewiduje możliwość uwzględnienia przy ustalaniu prawa do emerytury okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, jednakże pod pewnymi warunkami. Tymczasem A. K. w chwili osiągnięcia wieku emerytalnego pobierał rentę
z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową przyznaną mu na stałe,
a więc nie utracił wówczas prawa do renty z powodu odzyskania zdolności do pracy, a zatem Sąd Apelacyjny uznał, że brak jest podstaw do uwzględnienia w jego stażu emerytalnym okresu pobierania tego świadczenia.

Następnie ubezpieczony w dniu 24 listopada 2015r. złożył w organie rentowym wniosek o przyznanie prawa do emerytury na zasadach ogólnych, w następstwie rozpoznania którego organ rentowy wydał zaskarżoną w niniejszej sprawie decyzję z dnia 29 grudnia 2015r. Powyższy wniosek nie zawierał żadnego merytorycznego uzasadnienia, jak również nie zostały do niego załączone jakiekolwiek dokumenty.

Dokonując rozważań prawnych, Sąd Okręgowy powołał się na treść art. 199 § 1
pkt 2 k.p.c. i art. 366 k.p.c., art. 6 ust. 2 pkt 1 a i art. 114 ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2015r., poz. 748 ze zm.) oraz art. 2 ustawy z dnia 23 stycznia 1968r. o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników
i ich rodzin (Dz. U. z 1968r. nr 3, poz. 6 ze zm.) uznał, że od daty prawomocnego oddalenia roszczenia A. K. o przyznanie mu prawa do emerytury, stan faktyczny sprawy, w szczególności w zakresie wymiaru stażu emerytalnego wnioskodawcy, nie uległ jakiejkolwiek zmianie, a co za tym idzie, jego odwołanie od decyzji organu rentowego z dnia 29 grudnia 2015r. podlega odrzuceniu, z uwagi na powagę rzeczy osądzonej. W zakresie rozumienia tej instytucji na gruncie ubezpieczeń społecznych Sąd Okręgowy powołał się
na postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 2012r., I UK 299/11 (OSNP 2013/9-10/118) oraz orzecznictwo sądów powszechnych (postanowienia Sądu Apelacyjnego
w Szczecinie z dnia 2 kwietnia 2014r., III AUz 21/14, LEX nr 1477343 i Sądu Apelacyjnego
w Gdańsku z dnia 13 listopada 2013r., III AUz 352/13, LEX nr 1403693).

Sąd I instancji, odnosząc się merytorycznie do zasadności żądania ubezpieczonego, uznał, że niemożliwe jest uwzględnienie w stażu emerytalnym ubezpieczonego okresu pobierania przez niego renty inwalidzkiej od 12 lipca 1982r. do 15 listopada 1991r. Podkreślił bowiem, że powołany przez ubezpieczonego art. 6 ust. 2 pkt 1a ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nie dotyczy renty z tytułu niezdolności
do pracy (wcześniej renty inwalidzkiej), ale renty chorobowej, która jest zupełnie innym świadczeniem.

Jednocześnie wskazał, że uwzględnienie renty z tytułu niezdolności do pracy
przy ustalaniu prawa do emerytury jest wprawdzie możliwe na gruncie art. 10 a ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jednak możliwość taka była już brana pod rozwagę przez tutejszy Sąd Apelacyjny w sprawie o sygn. akt III AUa 1993/14 i została wykluczona z uwagi na niespełnienie warunków określonych w tym przepisie.

Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł ubezpieczony.

Zaskarżając orzeczenie Sądu Okręgowego w całości, skarżący zarzucił mu naruszenie:

1.  Prawa materialnego, tj. art. 27a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, poprzez jego błędne niezastosowanie, podczas,
gdy w okolicznościach niniejszej sprawy spełnione są przesłanki uprawniające
do przyznania mu emerytury z urzędu;

2.  Prawa procesowego, tj. art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c., poprzez przyjęcie, iż w niniejszej sprawie zachodzi powaga rzeczy osądzonej, podczas, gdy Sąd Okręgowy
nie rozważył, czy przysługuje mu emerytura z urzędu.

Wskazując na powyższe zarzuty, ubezpieczony wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i przyznanie mu emerytury z urzędu w oparciu o art. 27a ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz przyznanie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skarżący wskazał, że spełnił przesłanki z art. 27a ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, gdyż osiągnął wymagany wiek emerytalny (obecnie ma 67 lat), pobiera rentę z tytułu niezdolności do pracy oraz objęty był ubezpieczeniem społecznym.

Zdaniem ubezpieczonego, w niniejszej sprawie nie zachodzi powaga rzeczy osądzonej, skoro przysługuje mu prawo do emerytury z urzędu. Podkreślił bowiem,
że okoliczność ta nie była przedmiotem rozważań Sądów w poprzednim postępowaniu zakończonym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 9 września 2015r.,
sygn. akt III AUa 1993/14.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie w dążeniu do wzruszenia zaskarżonego postanowienia ma uzasadnione podstawy.

Sąd Okręgowy nieprawidłowo uznał, że w rozpoznawanej sprawie zostały spełnione przesłanki do odrzucenia odwołania, określone w art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c.

Zgodnie z powołanym przepisem, sąd odrzuci pozew, jeżeli o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami sprawa jest w toku albo została już prawomocnie osądzona. Z normy tej wynika, że musi nastąpić odrzucenie pozwu, m.in. wtedy, jeżeli o to samo roszczenie, pomiędzy tymi samymi stronami, sprawa została już prawomocnie osądzona. Stosownie do uregulowania art. 365 k.p.c., orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony
i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe. Oznacza to, że sprawa o ten sam przedmiot, pomiędzy tymi samymi stronami, nie może ponownie się toczyć. Prowadzenie zaś procesu o to samo roszczenie jest niedopuszczalne, ponieważ proces taki podważałby powagę rzeczy osądzonej prawomocnym wyrokiem (art. 366 k.p.c.), a takie postępowanie byłoby dotknięte nieważnością (art. 379 pkt 3 k.p.c.). Zgodnie z trafnym stanowiskiem judykatury, wszczynające postępowanie sądowe odwołanie od decyzji
w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych pełni rolę pozwu, stąd też w sytuacji,
gdy o to samo roszczenie między tymi samymi stronami sprawa została już prawomocnie osądzona, sąd powinien odwołanie odrzucić na podstawie art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. (postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 19 czerwca 1998r., sygn. akt II UKN 105/98,
z dnia 25 września 1998r., sygn. akt II UKN 357/98).

Wedle treści art. 366 k.p.c., wyrok prawomocny korzysta z powagi rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia (które niekiedy różni się od treści rozpoznawanego roszczenia), a ponadto tylko między tymi samymi stronami. Treścią prawomocnego wyroku jest osądzenie, tzw. rzecz osądzona.
Rzecz osądzona charakteryzuje się tym, że w wyniku uprawomocnienia się wyroku następuje stan prawny powagi rzeczy osądzonej, przejawiający się w określonej mocy samego wyroku
i wszystkich jego skutków materialnoprawnych i cywilnoprawnych. W powagę rzeczy osądzonej wyposażone są orzeczenia rozstrzygające sprawę co do istoty, czyli orzeczenia mające treść pozytywną oraz orzeczenia mające treść negatywną. Przepis ten zakłada przedmiotową i podmiotową tożsamość dwóch orzeczeń i dopiero kumulacja tych elementów pozwala na stwierdzenie, że doszło do powtórnego wydania orzeczenia w tej samej sprawie (vide: m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 kwietnia 2007r., sygn. akt
I CSK 479/06, postanowienie z dnia 30 listopada 2007r., sygn. akt IV CSK 267/07, wyrok
z dnia 6 marca 2008r., sygn. akt II UK 144/07). Chodzi nie tylko o tożsamość przedmiotu rozstrzygnięcia w obu sprawach (po raz pierwszy i później ponownie osądzonej),
lecz również tożsamość okoliczności faktycznych, z których wynika w jednej i drugiej sprawie roszczenie procesowe (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca 1971r., sygn. akt II CZ 59/71, OSNC 1971, nr 12, poz. 226) oraz zbieżność podstawy prawnej (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 stycznia 1997r., sygn. akt I CKU 65/96,
(Prok. i Pr. - wkład. 1997, nr 7-8, poz. 41; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1967r., sygn. akt I CR 570/66, OSPiKA 1968, nr 7-8, poz. 158). Należy także dodać,
że z powagi rzeczy osądzonej korzysta w zasadzie tylko rozstrzygnięcie zawarte w sentencji wyroku, nie zaś uzasadnienie (vide: m.in. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 września 1957r., sygn. akt 1 CO 20/57, OSPiKA 1958, z. 10, poz. 261, oraz wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 15 marca 2002r., sygn. akt II CKN 1415/00, LEX nr 53284). Motywy rozstrzygnięcia istotne są natomiast dla określenia granic powagi rzeczy osądzonej, co ma szczególne znaczenie zwłaszcza wtedy, gdy powództwo zostało w całości lub części oddalone.
Aby ustalić granice powagi rzeczy osądzonej, w pierwszej kolejności należy dokonać wykładni wyroku (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 lutego 1998r., sygn. akt II UKN 594/97, OSNP 1999, nr 1, poz. 37), w drugiej - według judykatury - posłużyć należy się treścią uzasadnienia (vide: orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 17 marca 1950r., sygn. akt C. 339/49, OSN(C) 1951, nr 3, poz. 65), a jeśli nie zostało ono sporządzone,
sąd orzekający ponownie sam - na podstawie akt sprawy - musi odtworzyć rozumowanie sądu
(vide: orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 18 czerwca 1955r., sygn. akt III CR 199/54, OSNCK 1956, nr 4, poz. 100; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 2006r., sygn. akt
II PK 163/05, OSNP 2007, nr 5-6, poz. 71). Odrzucając pozew, sąd ocenia zatem treść zgłoszonego w drugiej sprawie roszczenia oraz przedmiot rozstrzygnięcia wydanego
w sprawie poprzednio osądzonej z udziałem tych samych stron.

Postępowanie cywilne w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych charakteryzuje się jednak pewną specyfiką, co ma swoje implikacje również w zakresie funkcjonowania instytucji powagi rzeczy osądzonej, nadając tej instytucji szczególny walor, ograniczający
jej praktyczne znaczenie. Sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych są bowiem sprawami cywilnymi jedynie w ujęciu formalnym (art. 1 k.p.c.). Trzeba wszak pamiętać, że w sprawach tych postępowanie sądowe nie jest inicjowane przez wniesienie pozwu, lecz odwołanie
od decyzji organu rentowego. Powszechnie przyjmuje się jednak, iż odwołanie jest surogatem pozwu i jego wniesienie podlega tym samym regułom, co pozew wnoszony w zwykłym postępowaniu procesowym. Co do zasady, wydanie decyzji przez organ rentowy powoduje możliwość wszczęcia postępowania cywilnego, chociażby dotyczyła ona ponownie tego samego świadczenia, które było już przedmiotem sporu w poprzednio toczącym się procesie. Wynika to stąd, że przedmiotem postępowania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych jest kontrola określonej decyzji. Wydanie przez organ rentowy kolejnej decyzji otwiera drogę do wniesienia odwołania, a więc do wszczęcia nowego postępowania cywilnego. W judykaturze zauważa się, że nieważność postępowania związana
z nieodrzuceniem przez sąd ubezpieczeń społecznych odwołania od decyzji organu rentowego z powodu powagi rzeczy osądzonej, mogłaby być rozważana wówczas, gdyby odwołanie zostało wniesione od decyzji już wcześniej zaskarżonej odwołaniem, które zostało oddalone prawomocnym wyrokiem sądowym. Natomiast odwołanie od nowej decyzji organu rentowego podlega merytorycznemu rozpoznaniu, zgodnie z zasadą przewidzianą
w art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych,
t.j. Dz. U. z 2013r. poz. 1442 z późn. zm. (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
24 czerwca 2015r., III UK 198/14 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 2012r.,
I UK 299/11, OSNP 2013 nr 9-10, poz. 118).

W konsekwencji tego, tutejszy Sąd Apelacyjny podziela stanowisko judykatury, zgodnie z którym wydanie przez organ rentowy nowej decyzji, także co do świadczenia będącego przedmiotem wcześniejszej decyzji i postępowania wcześniej zakończonego prawomocnym wyrokiem sądu, wszczętego w wyniku wniesienia od niej odwołania, uprawnia ubiegającego się o świadczenie do wniesienia kolejnego odwołania do sądu,
a wszczęta w ten sposób sprawa cywilna nie jest sprawą o to samo świadczenie
w rozumieniu art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. Prawomocny wyrok rozstrzygający o braku prawa
do świadczenia emerytalnego lub rentowego nie jest zatem przeszkodą do wystąpienia
z ponownym wnioskiem o to samo świadczenie. Taki wniosek jest dopuszczalny przede wszystkim wówczas, gdy po uprawomocnieniu się wyroku, wystąpiły nowe okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń. W takiej sytuacji, sprawa tocząca się w wyniku rozpoznania nowego wniosku - wydania nowej decyzji - nie jest sprawą o to samo roszczenie, które było przedmiotem rozstrzygnięcia w sprawie poprzednio zakończonej wydaniem wyroku. Nowe zdarzenia zachodzące po uprawomocnieniu się orzeczenia sądowego
mogą bowiem spowodować przekształcenie treści praw i obowiązków stron stosunku ubezpieczenia społecznego, gdyż nie jest wykluczone spełnienie się lub upadek przesłanek materialnoprawnych, warunkujących nabycie prawa do konkretnych świadczeń. Podstawową regułą rządzącą tymi stosunkami prawnymi jest właśnie możliwość wzruszenia ustaleń stanowiących podstawę faktyczną prawomocnych orzeczeń sądu, także przez wydanie nowej decyzji organu rentowego. Tak więc zmiana okoliczności, jaka nastąpi po wydaniu prawomocnego orzeczenia sądu ubezpieczeń społecznych, otwiera stronie drogę
do ponownego rozpoznania sprawy w postępowaniu cywilnym (por. uchwałę Sądu Najwyższego z 3 dnia października 1996r., II UZP 18/96, OSNAPiUS 1997 Nr 7, poz. 117,
a także wyroki z dnia 8 października 1986r., II URN 182/86, OSNCP 1987 Nr 12, poz. 212,
z dnia 5 sierpnia 1999r., II UKN 231/99, OSNAPiUS 2000 Nr 19, poz. 734; z dnia 8 lipca 2005r., I UK 11/05, OSNP 2006 nr 5-6, poz. 98; z dnia 19 lutego 2007r., I UK 266/06,
OSNP 2008 nr 5-6, poz. 79; z dnia 4 grudnia 2007r., I UK 159/07, LEX nr 863930; 21 maja 2008r., I UK 370/07, LEX nr 491467; z dnia 13 listopada 2009r., III UK 48/09,
LEX nr 560876; z dnia 19 października 2010r., II BU 4/10, LEX nr 707411; postanowienie
z dnia 7 maja 2009r., III UK 100/08, OSNP 2011 nr 1-2, poz. 24; OSP 2011 Nr 5, poz. 53,
z glosą R. Babińskiej-Góreckiej).

Odnosząc powyższe rozważania prawne do niniejszej sprawy, należy stwierdzić,
że wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 9 września 2015r., sygn. akt
III AUa 1993/14, oddalający apelację ubezpieczonego od wyroku Sądu Okręgowego
w Częstochowie z dnia 11 lipca 2014r., sygn. akt IV U 65/14, oddalającego odwołanie
od decyzji odmawiającej prawa do emerytury, nie należy do kategorii orzeczeń, których podstawa faktyczna nie może ulec zmianie. Ferując wyrok z dnia 9 września 2015r.,
Sąd Apelacyjny uznał, iż na dzień zamknięcia rozprawy, ubezpieczony nie spełniał przesłanek do nabycia prawa do emerytury na podstawie przepisów z art. 27, art. 28, art. 32, art. 50a
i art. 50e ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, z uwagi
na nielegitymowanie się wymaganym ustawowo stażem pracy.

Nie budzi zatem wątpliwości, że zarówno w sprawie III AUa 1993/14,
jak i w niniejszym postępowaniu, zainicjowanym odwołaniem ubezpieczonego od decyzji
z dnia 29 grudnia 2015r., skarżący domagał się ustalenia prawa do emerytury.

Jednakże należy mieć na uwadze, iż organ rentowy w rozpoznaniu
wniosku ubezpieczonego z dnia 24 listopada 2015r. wydał nową decyzję i obecnie
w postępowaniu odwoławczym od decyzji, na okoliczność wykazania, że posiada wymagany prawem okres składkowy i nieskładkowy, skarżący wskazuje na nową okoliczność, poprzez powołanie się na treść art. 6 ust. 2 pkt 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Zatem, pamiętając, iż przedmiotem rozstrzygnięcia w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych jest kontrola (konkretnej) decyzji organu rentowego, a przedmiot wyrokowania wyznacza decyzja organu rentowego, to wydanie nowej decyzji (nawet w sprawie dotyczącej prawa do tego samego świadczenia) powoduje możliwość wniesienia od niej odwołania, które inicjuje przed sądem nową sprawę podlegającą merytorycznemu rozpoznaniu. Bowiem zasadą rządzącą stosunkami prawnymi ubezpieczenia społecznego jest właśnie to, że zmiana okoliczności lub ujawnienie nowych dowodów zawsze otwiera drogę do ponownego rozpoznania sprawy.

Jednocześnie zwrócić należy uwagę, że Sąd Okręgowy również dostrzegł
w niniejszym postępowaniu nową okoliczność podniesioną przez ubezpieczonego
i pomimo stwierdzenia, że występuje przeszkoda w rozpoznaniu odwołania w postaci powagi rzeczy osądzonej z art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c., jednak odniósł się merytorycznie do zasadności zastosowania art. 6 ust. 2 pkt 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Niezależnie od powyższego, podnieść należy, że prawo do emerytury jest świadczeniem uzależnionym od ryzyka wieku oraz legitymowania się określonym stażem pracy, które to okoliczności ulegają ciągłym zmianom w czasie i powinny być poddane
przez sąd merytorycznej kontroli w każdym przypadku zaskarżenia nowej decyzji organu rentowego. Podkreślić bowiem należy, że w przypadku ubezpieczonego, który jest osobą jedynie częściowo niezdolną do pracy, modyfikacji mógł ulec nie tylko jego wiek,
ale również jego okres składkowy i nieskładkowy. Bez merytorycznego rozpoznania niniejszej sprawy nie sposób bowiem kategorycznie wykluczyć możliwości, że ubezpieczony - od czasu poprzedniego postępowania zakończonego wyrokiem tutejszego Sądu Apelacyjnego z dnia 9 września 2015r. - uzupełnił dotychczasowy staż pracy, poprzez równoczesne pobieranie renty i pracę.

Nadto, w rozpoznawanej sprawie zabrakło kompleksowej oceny spełnienia przez ubezpieczonego przesłanek do nabycia prawa do emerytury. Jak słusznie bowiem wskazuje
w zażaleniu skarżący, nie zostało bowiem dotychczas zbadane, czy spełnił on przesłanki
do nabycia prawa do emerytury z mocy art. 27a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Dlatego też, Sąd Okręgowy jest zobowiązany do zbadania merytorycznej prawidłowości decyzji z dnia 29 grudnia 2015r., odmawiającej skarżącemu prawa
do żądanej emerytury w miejsce pobieranej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy
w związku z chorobą zawodową.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny z mocy art. 386 § 4 k.p.c.
w zw. z art. 397 k.p.c. orzekł, jak w części dyspozytywnej orzeczenia.

/-/SSA M.Żurecki /-/SSA M.Procek /-/SSA J.Pietrzak

Sędzia Przewodniczący Sędzia

JR