Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z 2.10.2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z 31.08.2018 r., na podstawie art. 24 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1270 – dalej też ustawa emerytalna) przyznał M. B. emeryturę od 29.09.2018 r., tj. od daty osiągnięcia wieku 65 lat i jednocześnie na podstawie art. 21 ustawy z 19.12.2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz.U. Nr 237, poz. 1656) w związku z przepisami ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1383 ze zm.), odmówił ubezpieczonemu prawa do rekompensaty z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Zakład wyjaśnił, że podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne z uwzględnieniem ich waloryzacji, zewidencjonowanych na subkoncie, z uwzględnieniem ich waloryzacji, wskazując, że emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę

-

kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynosi 517610,20 zł,

-

kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 948310,59 zł,

-

średnie dalsze trwanie życia wynosi 218,40 miesięcy,

-

wyliczona kwota emerytury wynosi 6712,09 zł.

Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26c ustawy emerytalnej (517610,20 zł + 948310,59 zł) / 218,40 = 6712,09 zł.

W uzasadnieniu decyzji Zakład, przytoczywszy treść art. 21 ustawy z 19.12.2008 r. (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 965), podał, że odmówił ubezpieczonemu prawa do rekompensaty z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z uwagi na nieudowodnienie na dzień 1.01.2009 r. co najmniej 15 lat prac tego rodzaju wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, jednocześnie wyjaśniając, że na podstawie dokumentacji znajdującej się w aktach nie uwzględnił do pracy w warunkach szczególnych okresu od 1.01.1990 r. do 28.09.1995 r. z uwagi na brak świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych, a także, że nie uwzględnił okresu od 1.10.1982 r. do 31.12.2008 r. na stanowisku starszego asystenta w Klinice (...), gdyż praca była wykonywana w niepełnym wymiarze czasu pracy.

Ponadto Zakład wskazał, że zgodnie z wnioskiem z 31.08.2018 r. przeanalizował akta wnioskodawcy, informując, że zarobki za lata 1983–1990 z Wojewódzkiego (...) im. dr W. B. zostały uwzględnione przy ustaleniu wartości kapitału początkowego. / decyzja k. 18-19/

Uznając powyższą decyzję za krzywdzącą wnioskodawca złożył od niej odwołanie, żądając jej zmiany poprzez przyznanie prawa do rekompensaty, a także poprzez uwzględnienie składek OFE przy obliczeniu wysokości jego emerytury na wypadek, gdyby nie były one uwzględnione.

Skarżący negował twierdzenia ZUS, że w dokumentacji nie ma świadectwa pracy za okres od 1.01.1990 r. do 18.09.1995 r., wyjaśniając, że do wniosku o emeryturę ponownie dołączył złożone wcześniej dokumenty m.in. świadectwo wykonania pracy w szczególnych warunkach z 31.12.2013 r. wystawione przez pracodawcę (...) Szpital (...) im. WAM stwierdzające wykonywanie pracy w szczególnych warunkach w okresie 1.10.1982 r. do 31.12.2008 r. oraz świadectwie pracy z tego samego dnia obejmujące m.in. okres od 1.01.2009 r. do 31.12.2013 r. potwierdzające szczególne warunki pracy, przy czym jednocześnie zaznaczył, że jego rzeczywisty wymiar czasu pracy w Klinice (...) początkowo im. S., a następnie im. WAM (ciągłość zatrudnienia) przekraczał godzinowo etat, o czym świadczy wysokość wpłacanej składki do ZUS, ograniczonej przez Zakład do obliczenia emerytury do 250%. Argumentował, że operacje kardiochirurgiczne w latach 80-tych i 90-tych trwały wiele godzin, często cały dzień, przez wiele lat w zespołach 4-, a następnie 3-osobowych, akcentując, że praca obejmowała również całodobowe dyżury w Klinice (...), w tym Intensywną Opiekę Pooperacyjną, dodając, że po dyżurze nie miał możliwości pójścia do domu, lecz pracował dalej oraz zaznaczając, że wykonywał pracę w obciążeniu radiologicznym (procedury w Pracowni Hemodynamiki oraz implantacje rozruszników). Wyjaśnił, że od 16.02.1981 r. do 30.09.2012 r. był zatrudniony w wymiarze całego etatu w Klinice (...), a następnie (...) w Ł. (ciągłość zatrudnienia), akcentując, że w obu przypadkach było to to samo stanowisko pracy w Szpitalu (...) w zespołach operacyjnych. Powołując się na ustawę o zawodach lekarza i lekarza dentysty z 5.12.1996 r. wskazał, że zgodnie z art. 2 pkt 3 tej ustawy za wykonywanie zawodu lekarza uważa się także prowadzenie przez lekarza prac badawczych w dziedzinie nauk medycznych lub promocji zdrowia, nauczania zawodu lekarza, a zgodnie z art. 18 ust.1 tej ustawy, lekarz ma prawo i obowiązek doskonalenia zawodowego. Argumentował, że nauczał kardiochirurgii w Klinice (...) i prowadził prace badawcze na podstawie przeprowadzonych przez siebie operacji w warunkach szczególnych, uzyskując tytuł doktora nauk medycznych, jak również specjalizację najpierw z chirurgii ogólnej, a następnie z kardiochirurgii, konkludując, że zgodnie z ww. ustawą nie może być to uważane za inny rodzaj pracy. Zaznaczył, że w dokumentacji ZUS znajduje się też świadectwo pracy w szczególnych warunkach w wymiarze pełnego etatu od 16.10.1979 r. do 15.02.1981 r. w Szpitalu w P., wywodząc z powyższego, że w tym okresie stale i co najmniej w wymiarze pełnego etatu pracował w warunkach szczególnych.

Ponadto podniósł, że z zakwestionowanej decyzji nie wynika czy wysokość obliczonej emerytury uwzględnia składki wpłacane do OFE, wnosząc na wypadek ich nieuwzględnienia o ich uwzględnienie jeśli skutkowałoby to podwyższeniem jego emerytury / odwołanie k. 3-5/.

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Odnosząc się do zarzutu skarżącego dotyczącego nieuwzględnienia składek z OFE Zakład wyjaśnił, że wnioskodawca urodzony (...) ma od 29.09.2018 r. przyznane prawo do emerytury, tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego, wskazując, że do obliczenia wysokości świadczenia emerytalnego, uwzględniono kwotę składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji, która wyniosła 517610,20 zł, a w tym również składek z OFE w wysokości 172358,35 zł – załącznik akt nr 22, i kwotę zwaloryzowanego kapitału początkowego w wysokości 948310,59 zł oraz średnie dalsze trwanie życia 218,40 miesięcy. Zakład zaznaczył, że obliczenie wysokości tego świadczenia jest zgodnie z art. 26 c ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Ponadto organ emerytalny ponownie przytoczył argumentację dotyczącą braku podstaw do przyznania skarżącemu rekompensaty z uwagi na brak co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych, a dodatkowo wyjaśnił, że ubezpieczony złożył od decyzji z 17.03.2014 r. odwołanie do Sądu Okręgowego w Łodzi, który prawomocnym wyrokiem z 29.10.2014 r., po rozpoznaniu sprawy VIII U 1678/14, oddalił rzeczone odwołanie / odpowiedź na odwołanie k. 7-8/.

W pismach procesowych z 22.01.2019 r. i 22.02.2019 r. wnioskodawca podtrzymał zajęte stanowisko / pisma procesowe odwołującego k. 15-18, 26/

W odpowiedzi na powyższe ZUS podtrzymał w piśmie procesowym z 11.03.2019 r. dotychczasowe stanowisko w sprawie, argumentując, że skarżący nie przedłożył nowej dokumentacji mającej wpływ na zmianę decyzji dotyczącej ustalenia praw do rekompensaty /pismo procesowe ZUS k. 32/.

Na rozprawie w dn. 9.05.2019 r. – bezpośrednio poprzedzającej wydanie wyroku - odwołujący podtrzymał zajęte w sprawie stanowisko, jednocześnie oświadczając, że okres zatrudnienia w ZOZ w P. nie jest sporny i został przez organ rentowy zaliczony do stażu pracy w warunkach szczególnych. Natomiast pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania / e-prot. z 9.05.2019r.: 00:01:01, 00:01:15, 00:33:41, 01:47:24, 01:48:17/.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Wnioskodawca - M. B. urodził się (...) / bezsporne/.

Dr n. med. M. B. jest specjalistą chirurgiem i specjalistą kardiochirurgiem. W dn. 18.07.1978 r. ukończył z wyróżnieniem studia na Wydziale Lekarskim uzyskując tytuł lekarza medycyny. Od 26.05.1980 r. ubezpieczony posiada uprawnienia do wykonywania zawodu lekarza. W dn. 9.11.1981 r. wnioskodawca uzyskał pierwszy stopień specjalizacji w zakresie chirurgii ogólnej. Od 26.11.1986 r. wnioskodawca posiadał tytuł specjalisty drugiego stopnia w zakresie chirurgii ogólnej. W dn. 15.04.1999 r. odwołujący uzyskał tytuł specjalisty w zakresie kardiochirurgii / bezsporne, a nadto odpis dyplomu k. 2 w aktach osobowych, zaświadczenie k. 3 w aktach osobowych, zaświadczenie k. 4 w aktach osobowych, dyplom k. 5 w aktach osobowych, zeznania wnioskodawcy e-prot. z 9.05.2019r. 00:01:48 – 00:27:41 w zw. z e-prot. z 9.05.2019r. 01:46:29, uzasadnienie k. 94-102 akt VIII U 1678/14/.

Wnioskodawca otrzymał świadectwo pracy wystawione w dn. 15.04.2014 r. przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P., w którym poświadczono, że M. B. był zatrudniony w Zespole (...) w P. w okresie od 16.10.1978 r. do 15.02.1981 r. w pełnym wymiarze na stanowiskach 1. lekarz stażysta, 2. młodszy asystent w Oddziale Chirurgicznym i Poradni Chirurgicznej. Pracodawca nie poświadczył w tym świadectwie, że odwołujący wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze / świadectwo pracy z 15.04.2014 r.– k. 9 akt ZUS plik do odwołania od decyzji z 17.03.2104 r., a także k. 82 akt osobowych/.

Natomiast w wystawionym przez (...) Sp. z o.o. w dn. 13.08.2014 r. świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach poświadczono, że odwołujący był zatrudniony w Zespole (...) w P. od 16.10.1978 r. do 15.02.1981 r. w pełnym wymiarze czasu pracy i w tym okresie od 16.10.1979 r. do 15.02.1981 r. wykonywał prace lekarza chirurga w zespołach operacyjnych dyscyplin zabiegowych, wskazując, że stanowisko to jest wymienione w Wykazie A Dział XII poz. 2 stanowiącego załącznik do zarządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z 12.07.1983 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach resortu zdrowia i opieki społecznej (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z 1983 r.) / świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach k. 32 akt ZUS plik do odwołania od decyzji z 17.03.2014 r./.

Organ rentowy zaliczył wnioskodawcy jako niesporny w/w okres zatrudnienia w (...) Sp. z o.o. do stażu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych /oświadczenie wnioskodawcy na rozprawie z 9.05.2019r.- e-prot. z 9.05.2019 r.: 00:33:41/.

Odwołujący otrzymał świadectwo pracy z dn. 4.01.1999 r. wystawione przez Akademię Medyczną Szpital (...) im. S. S. w Ł., w którym potwierdzono, że od 1.10.1982 r. do 31.12.1998 r. pracował w wymiarze czasu pracy 3 godzin dziennie (ryczałt) na stanowisku starszego asystenta / świadectwo w aktach osobowych k. 48/.

Odwołujący otrzymał świadectwo pracy z dn. 17.04.2014 r. wystawione przez (...) Medyczny w Ł., w którym poświadczono, że M. B. był zatrudniony w Akademii Medycznej w Ł. od 16.02.1981 r. do 30.09.2002 r. w pełnym wymiarze czasu pracy i w U. Medycznym w Ł. od 1.10.2002 r. do 30.09.2012 r. w pełnym wymiarze czasu pracy i w tym czasie wykonywał pracę na następujących stanowiskach:

- od 16.02.1981 r. do 30.09.1982 r. asystent w Klinice (...),

- od 1.10.1982 r. do 30.09.1990 r. starszy asystent w Klinice (...),

- od 1.10.1990 r. do 30.09.1991 r. wykładowca w Klinice (...),

- od 1.10.1991 r. do 30.09.2003 r. adiunkt w Klinice (...),

- od 1.10.2003 r. do 30.09.2012 r. starszy wykładowca w Klinice (...).

Pracodawca podał, że wnioskodawca korzystał z urlopu bezpłatnego od 1.09.1991 r. do 31.12.1991 r., a także podał, że nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach / świadectwo pracy z 17.04.2014 r.– k. 8 akt ZUS plik do odwołania od decyzji z 17.03.2104 r./.

Wnioskodawca otrzymał wystawione przez Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej (...) Szpital (...) im. WAM w Ł. w dn. 31.12.2013 r. świadectwo pacy, w którym poświadczono, że w okresie od 1.01.1999 r. do 31.03.2010 r. pracował w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej (...) Szpitala (...) Medycznego w Ł., w wymiarze 0,280 etatu, na stanowisku starszego asystenta, a w okresie od 1.04.2010 r. do 31.12.2013 r. w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej (...) Szpitala (...) im. (...) w Ł. – (...) Szpital (...) w wymiarze 0,280 etatu, na stanowisku starszego asystenta / świadectwo pracy w aktach osobowych/.

Wnioskodawca otrzymał także wystawione przez Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej (...) Szpital (...) im. WAM w Ł. w dn. 31.12.2013 r. świadectwo wykonywania pacy w szczególnych warunkach, w którym poświadczono, że w okresie od 1.10.1982 r. do 31.12.2008 r. pracował w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej (...) Szpitala (...) Medycznego w Ł. i w tym okresie od 1.10.1982 r. do 31.12.2008 r. stale, w wymiarze 0,280 etatu, wykonywał pracę starszego asystenta w Klinice (...), dodając adnotację, że starszy asystent to stanowisko równorzędne ze stanowiskiem resortowym – lekarz w zespołach operacyjnych wymienionym w Wykazie A w Dziale XII poz. 2 „Prace w zespołach operacyjnych dyscyplin zabiegowych oraz prace lekarzy stomatologów” wykazu stanowiącego załącznik do zarządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z 12.07.1983 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu zdrowia i opieki społecznej Dz.Urz.MZiOS nr 8 poz. 40 z 1983 r., i Dz.Urz. MZiOS 2/89, jednocześnie wyjaśniając, że w myśl art. 23 ¹ k.p. (...) im. WAM UM w Ł. – (...) z dn. 1.04.2010 r. przejął zobowiązania SP ZOZ (...) Nr 3 w Ł. na dotychczasowych warunkach pracy i płacy / świadectwo w aktach osobowych/.

W spornym okresie zatrudnienia od 1.10.1982 r. do 31.12.2008 r. w Akademii Medycznej w Ł., a późniejszym U. Medycznym im. WAM w Ł., skarżący pracował jako nauczyciel akademicki w pełnym wymiarze czasu pracy, a ponadto jednocześnie pracował w Szpitalu w Nr 3 im. S. U. Medycznego w Ł. początkowo w wymiarze wymiarze 2-3 godzin dziennie, później 44 godzin miesięcznie, a od 2011 r. w wymiarze 0,28 etatu. / bezsporne, a nadto zeznania wnioskodawcy e-prot. z 9.05.2019r. 00:01:48 – 00:27:41 w zw. z e-prot. z 9.05.2019r. 01:46:29/.

Szpital (...) Akademii Medycznej w Ł. był dodatkowym miejscem pracy skarżącego na podstawie odrębnej umowy o pracę od zatrudnienia w Akademii Medycznej w Ł. na podstawie innej umowy o pracę / pismo Akademii Medycznej Szpital (...) w Ł. z 15.02.1981 r. k. 8 akt osobowych, opinia prawna z 14.02.1981 r. w aktach osobowych, podanie wnioskodawcy z 7.02.1994 r. w aktach osobowych/.

Szpital w Nr 3 im. S. U. Medycznego w Ł. odprowadzał składki na ubezpieczenia społeczne z tytułu pracowniczego zatrudnienia wnioskodawcy / niesporne, a nadto druki (...) k. 36-42/.

Z oryginalnej dokumentacji osobowej z okresu zatrudnienia w Szpitalu (...) Medycznej w Ł. wynika, że odwołujący był zatrudniony:

-

na podstawie umowy o pracę z 1.10.1982 r. w klinice kardiochirurgii na czas określony od 1.10.1982 r. do 31.08.1983 r. w wymiarze 3 godzin dziennie na stanowisku asystenta, przy czym zgodnie z aneksem do tej umowy obowiązująca dobowa norma czasu pracy wynosiła 2 godziny, a tygodniowa 10 godzin,

-

na podstawie umowy o pracę z 1.12.1981 r. na czas nieokreślony od 1.12.1981 r. w wymiarze dyżurów zakładowych, przy czym zgodnie z oświadczeniem wnioskodawcy w czasie pełnienia dyżurów lekarskich nie wykonywał zajęć dydaktycznych oraz żadnych zajęć w innych placówkach służby zdrowia a także, że pełnienie dyżurów nie koliduje z wykonywaniem zajęć dydaktycznych i innych, a nadto od 1.03.1984 r. pełnił dyżury 24 godzinne i 21godzinne / dokumentacja dyżurów w aktach osobowych, a w niej umowa o pracę, angaże, regulamin pracy lekarza dyżurnego/,

-

na podstawie umowy o pracę z 9.09.1983 r. klinice kardiochirurgii na czas określony od 1.09.1983 r. do 31.08.1984 r. w wymiarze 3 godzin dziennie na stanowisku asystenta,

-

na podstawie umowy o pracę z 1.09.1984 r. klinice kardiochirurgii na czas określony od 1.09.1984 r. do 31.08.1985 r. w wymiarze 3 godzin dziennie na stanowisku asystenta,

-

na podstawie umowy o pracę z 1.09.1985 r. klinice kardiochirurgii na czas określony od 1.09.1985 r. do 31.08.1986 r. w wymiarze 3 godzin dziennie na stanowisku asystenta,

-

na podstawie umowy o pracę z 1.09.1986 r. klinice kardiochirurgii na czas określony od 1.09.1986 r. do 31.08.1987 r. w wymiarze 3 godzin dziennie na stanowisku asystenta,

-

na podstawie umowy o pracę z 1.09.1987 r. klinice kardiochirurgii na czas określony od 1.09.1987 r. do 31.08.1988 r. w wymiarze 3 godzin dziennie na stanowisku starszego asystenta,

-

na podstawie umowy o pracę z 1.09.1988 r. klinice kardiochirurgii na czas określony od 1.09.1988 r. do 31.08.1989 r. w wymiarze 3 godzin dziennie na stanowisku starszego asystenta,

-

na podstawie umowy o pracę z 1.09.1989 r. klinice kardiochirurgii na czas określony od 1.09.1989 r. do 31.08.1990 r. w wymiarze 3 godzin dziennie na stanowisku starszego asystenta,

-

na podstawie umowy o pracę z 1.09.1990 r. klinice kardiochirurgii na czas określony od 1.09.1990 r. do 31.08.1991 r. w wymiarze 3 godzin dziennie na stanowisku starszego asystenta,

-

w okresie od 1.09.1991 r. do 31.12.1992 r. jako adiunkt w Klinice (...) korzystał z urlopu bezpłatnego,

-

na podstawie umowy o pracę z 15.01.1992 r. klinice kardiochirurgii na czas określony od 1.01.1992 r. do 31.08.1992 r. w wymiarze 3 godzin dziennie na stanowisku starszego asystenta,

-

na podstawie umowy o pracę z 18.09.1992 r. klinice kardiochirurgii na czas określony od 1.09.1992 r. do 31.08.1993 r. w wymiarze 3 godzin dziennie na stanowisku starszego asystenta,

-

na podstawie umowy o pracę z 8.09.1993 r. klinice kardiochirurgii na czas określony od 1.09.1993 r. do 31.08.1994 r. w wymiarze 3 godzin dziennie na stanowisku starszego asystenta,

-

na podstawie umowy o pracę z 12.09.1994 r. klinice kardiochirurgii na czas określony od 1.09.1994 r. do 31.08.1995 r. w wymiarze 3 godzin dziennie na stanowisku starszego asystenta,

-

na podstawie umowy o pracę z 11.09.1995 r. klinice kardiochirurgii na czas określony od 1.09.1995 r. do 31.08.1996 r. w wymiarze 3 godzin dziennie na stanowisku starszego asystenta,

-

na podstawie umowy o pracę z 9.09.1996 r. klinice kardiochirurgii na czas określony od 1.09.1996 r. do 31.08.1997 r. w wymiarze 3 godzin dziennie na stanowisku starszego asystenta,

-

na podstawie umowy o pracę z 1.09.1997 r. klinice kardiochirurgii na czas określony od 1.09.1997 r. do 31.08.1998 r. w wymiarze 3 godzin dziennie na stanowisku starszego asystenta, którą na mocy aneksu z 1.09.1998 r. przedłużono do 31.12.1998 r.,

-

na podstawie umowy o pracę z 5.01.1999 r. klinice kardiochirurgii na czas określony od 1.01.1999 r. do 30.06.1999 r. w wymiarze 44 godzin miesięcznie na stanowisku starszego asystenta,

-

na podstawie umowy o pracę z 7.07.1999 r. klinice kardiochirurgii na czas określony od 1.07.1999 r. do 31.12.1999 r. w wymiarze 44 godzin miesięcznie na stanowisku starszego asystenta,

-

na podstawie umowy o pracę z 4.01.2000 r. klinice kardiochirurgii na czas nieokreślony w wymiarze 44 godzin miesięcznie na stanowisku starszego asystenta,

-

zgodnie z aneksem z 27.12.2010 r. wymiar zatrudnienia z 44 godzin miesięcznie zmieniono od 1.01.2011 r. na 0,28 etatu

/umowy o pracę k. 1-6,10, 12, 15, 24, 28, 31, 33, 36, 39, 42, 44, 49, 51, 54 w aktach osobowych, pismo z 18.09.1991 r. k. 27 w aktach osobowych, aneks k. 46 akt osobowych, aneks k.61 akt osobowych, aneks k.88 akt osobowych, pismo z 2.10.2006 r. k. 43/.

Wnioskodawca w ramach zatrudnienia w Akademii Medycznej w Ł. jako nauczyciel akademicki pełnił dyżury w klinice kardiochirurgii Szpitala (...), które były traktowane zgodnie z pismem Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z 30.10.1985 r. znak N0-129-SW-85 jako dyżury w zakładzie macierzystym pracy / opinia prawna z 9.10.1986 r. k. 7 akt osobowych/.

Wnioskodawca zawarł umowę o pracę z 16.06.2006 r. z U. Medycznym w Ł. od 1.10.2006 r. na stanowisku starszego wykładowcy w Klinice (...) I Katedry Kardiologii i Kardiochirurgii na cały etat na czas określony do 30.09.2009 r. /umowa o pracę k. 44/.

Wnioskodawca w ramach wynagrodzenia z (...) w Ł. otrzymywał w 2006 r. dodatek szkodliwy / wydruki pasków wynagrodzeń k. 45- 47/.

Ustalono, że warunkiem wypłaty tego dodatku była praca w Klinice (...), w której kardiochirurdzy mieli do czynienia z promieniami X i z użyciem noża elektrycznego na bloku operacyjnym //zeznania świadka R. J. (1) e-prot. z 9.05.2019 r.: 00:40:19- 01:32:39/.

Pracę dydaktyczną skarżący wykonywał w szpitalu. Praca dydaktyczna wnioskodawcy polegała na tym, że prowadził on seminaria ze studentami. Były to ćwiczenia przy łóżku chorego. Na zakończenie zajęć ze studentami skarżący przeprowadzał ustne kolokwia na zaliczenia mające na celu sprawdzenie przyswojenia przez studenta materiału przekazanego w czasie ćwiczeń. Ustne kolokwium jednego studenta trwało 10-15 minut. Jeżeli student nie był przygotowany musiał przystąpić ponownie do zaliczenia. Odwołujący po zakończeniu kolokwium musiał wpisać wyniki do zeszytu ćwiczeń. Wnioskodawca pracował ze studentami okresowo przez kilka dni w miesiącu - tj. przez kilka dni na 6 tygodni. Później ze studentami pracowali inni pracownicy naukowi. Jeśli było 5 dni zajęć ze studentami, to 1 dnia wnioskodawca prowadził seminarium, które trwało od ok. 45 minut do 1 godziny. Po zakończeniu seminarium o godz. 10.00 do wnioskodawcy przychodzili chorzy. Wówczas wnioskodawca przyjmował studentów i miał z nimi zajęcia przy łóżku chorego z przerwą do godz. 12.00. Na tym kończyła się jego praca ze studentami. W następnych dniach jeśli miał zajęcia ze studentami nie odbywało się już seminarium, a wnioskodawca pracował ze studentami przy łóżku chorego na przydzielonej sali do opieki. Zajęcia ze studentami przy łóżku chorego, które prowadził wnioskodawca trwały do godziny 12.00. Po zakończeniu zajęć ze studentami wnioskodawca dalej pracował w szpitalu.

Wnioskodawca jako pracownik naukowy pisał prace naukowe w oparciu o materiał kliniczny. Brał też udział w naukowych zjazdach krajowych i zagranicznych. Uczestniczył w krajowych zjazdach naukowych kardiochirurgicznych i kardiologicznych – w roku odbywały się 2 takie zjazdy, trwały 2-3 dni i były to zjazdy wyjazdowe. (...) zjazdy były raz w roku i trwały 3 dni. Należał do uzdolnionych grupy naukowców, którzy przewodniczyli na sesjach naukowych zagranicą.

/zeznania świadka R. J. (1) e-prot. z 9.05.2019 r.: (...)- (...), zeznania wnioskodawcy e-prot. z 9.05.2019r. 00:01:48 – 00:27:41 w zw. z e-prot. z 9.05.2019r. 01:46:29/.

Wnioskodawca prócz wykonywania pracy dydaktycznej pracował w spornym czasie w szpitalu jako kardiochirurg na bloku operacyjnym. Jego praca w szczególności polegała na tym, że badał chorych przed operacją, przygotowywał ich do operacji, na dyżurach opiekował się chorymi, brał udział zarówno w zabiegach kardiochirurgicznych. Ilość godzin jakie dziennie pracował w szpitalu świadcząc usługi medyczne była różna w zależności od zapotrzebowania. Niekiedy w trakcie jednego dnia były wykonane dwa zabiegi.

Operacje były wykonywane w 3-4-osobowym składzie. W stanie wojennym był 4-osobowy stan dyżurowy. Wnioskodawca początkowo 1981 r. uczestniczył w operacjach jako asystent. Od 1983-1984 roku zaczął sam operować. Najpierw były to najprostsze operacje np. były to operacje typu ubytek w przegrodzie międzyprzedsionkowej. Taka operacja trwała nieraz nawet 5 godzin. Od połowy lat 90-tych operował chorych z poważnymi schorzeniami.

/ zeznania świadka R. J. (1) e-prot. z 9.05.2019 r.: 00:40:19- 01:32:39, zeznania wnioskodawcy e-prot. z 9.05.2019r. 00:01:48 – 00:27:41 w zw. z e-prot. z 9.05.2019r. 01:46:29 /.

Potrzeby operacji kardiochirurgicznych były w spornym okresie bardzo duże ponieważ była tylko jedna klinika w regionie (...) liczącym 2,5 miliona mieszkańców. Istniała potrzeba wykonywania operacji do południa, popołudniu i jak trzeba było ostre przypadki w godzinach nocnych. Starano się, ażeby w przypadkach kiedy wnioskodawca prowadził zajęcia ze studentami, nie operował następnie w godzinach popołudniowych, jednakże bardzo często było tak, że wnioskodawca skończył zajęcia ze studentami i brał udział w operacji popołudniowej. Operacje mogły trwać od 4 do 12 godzin, jeśli były powikłania. Jeśli operacja była bez powikłań to trwała około 3-4 godzin. Program operacyjny był pisany z dnia na dzień. Początkowo w badanym okresie operacje kardiochirurgiczne były na dwóch salach operacyjnych, a potem na trzech salach operacyjnych. Kiedy odwołujący nie miał zajęć ze studentami dosyć często wówczas brał udział w operacjach dopołudniowych, jak i popołudniowych, choć nie każdego dnia. Jedynie wyjątkowo mogło się zdarzyć, żeby wnioskodawca w ogólne nie brał udziału w żadnej operacji.

Wnioskodawca w spornym okresie rozpoczął pracę na Oddziale Dziecięcym Kardiochirurgii, gdzie wykonywał badania cewnikowania serca, które było niezbędne, ażeby dziecko mogło zostać zakwalifikować do operacji serca oraz ustalenia jaką operację przeprowadzić. Odwołujący pracował tam ok. 10 lat. Była to praca z dużym obciążeniem ponieważ polega na tym, że cewnikowanie należało do diagnostyki serca, którą przeprowadzano w warunkach promieni rentgenowskich - takie badanie mogło trwać od pół godziny do godziny. Wnioskodawca mógł robić 3 takie badania.

Oddział Dziecięcy był mniejszy od Oddziału Dorosłych, operacji dziecięcych było mniej. Kiedy odwołujący pracował na oddziale dziecięcym, brał udział w operacjach nie tylko dziecięcych, ale i dorosłych. Wyglądało to tak, że jeśli była operacja w Oddziale Dziecięcym, to odwołujący brał w niej udział, a jeśli żadne dziecko nie było tego dnia operowane, to wówczas był uczestnikiem operacji osoby dorosłej. Zdarzało się, że było 6 operacji na 3 salach, przy każdej musi być 3 kardiochirurgów. Wnioskodawca był zatrudniony w Klinice (...), a tylko początkowo wykonywał głównie obowiązki na Oddziale Dziecięcym.

Przez wiele lat rozruszniki wszczepiali kardiochirurdzy u chorych kardiologicznie. Odbywało się to w ramach omówionego harmonogramu operacji. Była do tego specjalna sala. Zdarzało się tak, że rano odwołujący wszczepiał rozrusznik, a potem brał udział w operacji. Wszczepienie rozrusznika to mały zabieg, mógł trwać około godziny. Zbieg ten odwołujący wykonywał się w narażeniu radiologicznym, gdyż umieszczenie elektrody w sercu wymaga w czasie implantacji rozrusznika kontroli radiologicznej z użyciem promieni X – a choć nie trwało to przez cały czas zabiegu, kilkakrotnie było to konieczne.

Kiedy wnioskodawca nie miał zajęć ze studentami wówczas od godzin 8:15 do godziny 8:45-9:00 odbywała się odprawa dla całego zespołu kliniki. Następnie odbywała się wizyta na sali, którą wnioskodawca prowadził z chorymi – były to badania chorych, zlecenia lekarskie. Na ogół wnioskodawca miał pod opieką jedną salę. Trwało to około godziny.

/zeznania świadka R. J. (1) e-prot. z 9.05.2019 r.: 00:40:19- 01:32:39 /.

Wnioskodawca operował czasami raz w tygodniu, czasami dwa, a czasami codziennie. Operacje były najczęściej od 8 rano i trwały kilka godzin. Wnioskodawca uczestniczył w operacjach od 8:30. Jeśli odwołujący był przy operacji to wtedy od rana już nic innego nie robił. Najczęściej po operacji zajmował się chorymi na swojej sali.

/zeznania świadka A. G. (1) e-prot. z 9.05.2019r. 01:35:07 –01:43:22/

Wnioskodawca kończył operację o godz. 13.00-14.00, ale mogło się też zdarzyć, że kończył ją nawet o godzinie 18.00. Jeśli była komplikacja i chory krwawił, wówczas taki pacjent ponownie trafiał na salę operacyjną i ponowie był operowany. Sytuacje takie dotyczyły ok. 5% chorych. Dyżury zaczynały się od godziny 15.00-16.00. Gdy wnioskodawca miał dyżur, wówczas nie wychodził z pracy, tylko pozostawał, natomiast jeśli danego dnia nie miał dyżuru, a skończył operację, to jeszcze oglądał swoich chorych, co mogło trwać ok. 1 godzinę i dopiero wtedy mógł opuścić klinikę ok. godziny 15.00. Wnioskodawca mógł mieć od 4 do 6 dyżurów miesięcznie, tj. przynajmniej raz w tygodniu, a czasami dwa. Na dyżurze w klinice byli anestezjolodzy i dwóch kardiochirurgów. Wnioskodawca przyjmował chorych do kliniki tzn. badał ich, a ponadto dbał o wszystkich chorych w klinice. Wnioskodawca wykonywał wizyty wieczorne w całości kliniki. Jeśli była interwencja i pielęgniarka stwierdziła, że coś się z chorym dzieje, wtedy wnioskodawca był wzywany do tego chorego, badał go i zalecał odpowiednie badania. Jeśli przywożeni byli chorzy do pilnych operacji to wtedy wnioskodawca wykonywał operację niezależnie od pory doby. Jeśli nie było żadnej operacji wówczas odwołujący musiał być w klinice i czuwać nad pacjentami.

Zdarzało się także, że na dyżurze były wykonywane operacje, których nie zdążono wykonać wcześniej - mogło mieć to miejsce raz w tygodniu. Wnioskodawca mógł mieć takich operacji pilnych 2-3 na dyżurze. Ale były tez takie okresy, że nie było żadnej niezaplanowanej operacji na dyżurze.

/z eznania świadka R. J. (1) e-prot. z 9.05.2019 r.: 00:40:19- 01:32:39 /.

Ponadto raz na kilka dyżurów mogły się zdarzyć niezaplanowane operacje na cito np. przy tętniaku. W takim wypadku lekarze kardiochirurdzy byli ściągani do szpitala również poza dyżurami z domu.

Wnioskodawca pracując na dyżurze pracował najczęściej na (...)ie. Praca na dyżurze polegała na tym, że oglądał chorych, konsultował ich kardiochirurgicznie, a jeśli istniała taka potrzeba wnioskodawca robił na dyżurze chorym drobne zabiegi, zmieniał opatrunki i musiał wtedy obejrzeć ranę, a czasami zakładał drenaż.

Mimo że wnioskodawca jako lekarz pracujący na uczelni miał płacone wynagrodzenie przez szpital za 2 lub 3 godziny, pracował więcej, ponieważ zabiegu operacyjnego w trakcie jego przeprowadzania przerwać nie można.

/zeznania świadka A. G. (1) e-prot. z 9.05.2019r. 01:35:07 –01:43:22/

Decyzją z 17.03.2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił M. B. prawa do wcześniejszej emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż wnioskodawca nie udokumentował 15 lat okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy oraz, że jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego i nie złożył oświadczenia o wykreśleniu z członkostwa w OFE i przekazaniu zgromadzonych w nim środków na dochody budżetu państwa. Zakład podał, że z przedłożonego świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach z 31.12.2013 r. wydanego przez (...) Szpital (...) im. (...) w Ł. wynika, że w okresie od 1.10.1982 r. stale i w wymiarze 0,280 etatu wykonywał pracę st. asystenta tj. na stanowisku równorzędnym ze stanowiskiem lekarza w zespołach operacyjnych wymienionym w dziale XII poz. 2 pkt 1 a wykazu A stanowiącego załącznik do zarządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej, a innych świadectw wykonywania pracy w warunkach szczególnych nie złożył. Organ rentowy argumentował, że skoro praca w szczególnych warunkach była wykonywana w niepełnym wymiarze czasu pracy to brak prawa do uznania jej za pracę w szczególnych warunkach. Na podstawie załączonych dowodów do wniosku Zakład przyjął za udowodnione na dzień okresy składkowe w ilości 19 lat, 10 miesięcy i 16 dni i okresy nieskładkowe w ilości 6 lat, co dało łącznie 25 lat, 10 miesięcy i 16 dni stażu sumarycznego /decyzja - k. 31/32 akt ZUS/.

M. B. w/w decyzję organu rentowego uznał za krzywdzącą i złożył od niej odwołanie, wnosząc o jej zmianę i przyznanie emerytury na zasadach art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS z uwagi na 15-letni staż pracy w szczególnych warunkach, w szczególnym charakterze. /odwołanie - k. 2 załączonych akt VIII U 1678/14/.

W toku postępowania odwoławczego wnioskodawca złożył oświadczenie o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym za pośrednictwem Zakładu na dochody budżetu państwa / bezsporne, wniosek – k. 33/34 plik dotyczący pisma wnioskodawcy z 2.01.2014 r. w aktach ZUS/.

W związku z powyższym Zakład wydał decyzję z 2.09.2014 r. odmawiającą prawa do emerytury, którą zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 17.03.2014 r. w części dotyczącej uzasadnienia. W decyzji z 2.09.2014 r. powodem odmowy prawa do emerytury było nieudokumentowanie 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze / uzasadnienie wyroku k. 94-102 akt VIII U 1678/14/.

W wyniku rozpoznania przedmiotowego odwołania przez Sąd Okręgowy w Łodzi prawomocnym od 11.012.2014 r. wyrokiem z dn. 29.10.2014 r. w sprawie VIII U 1678/14 odwołanie wnioskodawcy od decyzji z 17.03.2014 r. zostało oddalone / wyrok k. 89 załączonych akt VIII U 1678/14/.

Przedmiotowe orzeczenie Sąd Okręgowy w Łodzi wydał po ustaleniu na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, że wnioskodawca nie wykazał co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na dzień 1.01.1999 r.

Sąd Okręgowe powyższe rozstrzygnięcie wydał po ustaleniu w stanie faktycznym m.in., że z zachowanej dokumentacji osobowej z okresu zatrudnienia w Akademii Medycznej w Ł. wynika, że wnioskodawca rozpoczął pracę u tego pracodawcy w dn. 16.02.1981 r. w charakterze asystenta w Klinice (...), przy czym zgodnie z angażem płacowym z 9.02.1981 r. w ramach godzin pracy wnioskodawca jedynie przez 2 godziny wykonywał pracę leczniczo – usługową. W okresie od 24.02. do 19.03.1982 r. M. B. był delegowany jako lekarz wahadłowy do sanatorium (...) w P.. Zgodnie z angażem z 24.09.1982 r. wnioskodawca został przeniesiony na stanowisko starszego asystenta w Klinice (...) od 1.10.1982 r. W dn. 18.03.1983 r. skarżący uzyskał zgodę na pracę dodatkową w Poradni Chirurgicznej w Tuszynie w wymiarze ½ etatu od 1.04.1983 r. do dnia 31.12.1983 r. Pismem z 25.04.1983 r. Kierownik Kliniki (...) zwrócił się do działu spraw pracowniczych o przyznanie M. B. dodatku za pracę w warunkach szkodliwych dla zdrowia od dnia zatrudnienia wskazując, że odwołujący pracuje ponad 100 godzin miesięcznie w warunkach szkodliwych /grupa II stopnia szkodliwości/ w związku z czym wnioskodawcy został przyznany przedmiotowy dodatek za okres od 1.03.1981 r. do 31.03.1983 r. w wysokości 500 zł miesięcznie. W dn. 6.08.1990 r. wnioskodawca podpisał z Akademią Medyczną w Ł. umowę o pracę na czas określony od 1.10.1990 r. do 30.09.1991 r. na podstawie, której został zatrudniony na stanowisku starszego wykładowcy. W okresie od 21.01.1991 r. do 21.02.1991 r. wnioskodawca przebywał na urlopie naukowym w związku z kończeniem pracy doktorskiej. Od 1.10.1990 r. skarżący został mianowany nauczycielem akademickim na stanowisku wykładowcy w Klinice (...) w Ł. na czas nieokreślony. Następnie wnioskodawca został mianowany nauczycielem akademickim na stanowisku adiunkta w Klinice (...) na czas nieokreślony od 1.10.1991 r. W okresie od 1.08.1991 r. do 31.08.1992 r. skarżącemu został udzielony urlop bezpłatny w związku z zatrudnieniem w szpitalu w Anglii. Z dn. 1.01.1992 r. wnioskodawca przerwał urlop bezpłatny i przystąpił od w/w dnia do pracy w Klinice (...). Do 30.09.2003 r. skarżący pracował jako adiunkt w Klinice (...), a później na podstawie umowy o pracę z 29.05.2003 r. od 1.10.2003 r. na stanowisku starszego wykładowcy /uzasadnienie k. 94-102 załączonych akt VIII U 1678/14/.

Wnioskodawca nie złożył apelacji od w/w wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi w sprawie VIII U 1678/14 /bezsporne/.

Wydając zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzję z 2.10.2018 r. organ emerytalny przyznał wnioskodawcy prawa do emerytury od 29.09.2018 r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego, a obliczając zgodnie z art.26 c ustawy emerytalnej wysokość świadczenia emerytalnego, uwzględnił kwotę składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji, która wyniosła 517610,20 zł, a w tym również składek z OFE w wysokości 172358,35 zł, i kwotę zwaloryzowanego kapitału początkowego w wysokości 948310,59 zł oraz średnie dalsze trwanie życia 218,40 miesięcy / decyzja k. 18 akt ZUS, załącznik k. 22 akt ZUS/.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej powołanych dokumentów z załączonych akt ZUS oraz z załączonych akt osobowych pochodzących ze spornego okresu zatrudnienia w Szpitalu (...) Akademii Medycznej w Ł., później (...) im. WAM w Ł., których wartości dowodowej organ rentowy nie podważył w toku postępowania a Sąd nie znalazł powodów by je kwestionować z urzędu. Ponadto Sąd oparł się na zeznaniach wnioskodawcy i świadków, ale jedynie w takim zakresie w jakim znajdują potwierdzenie w dokumentacji z badanych okresów zatrudnienia tworząc z nimi spójną, logiczną całość. W szczególności Sąd zważył, że zeznania świadków co do zatrudnienia skarżącego w Akademii Medycznej w Ł., później U. Medycznym w Ł., i w Szpitalu (...) i co do charakteru wykonywanej przez niego pracy zasługują na wiarę jedynie w takim zakresie, że oprócz pracy dydaktycznej wykonywał też pracę polegającą na udzielaniu sług medycznych, ale nie dał wiary, że praca na bloku operacyjnym kliniki kardiochirurgicznej była przez skarżącego wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu codziennie, albowiem stoi to w rażącej opozycji do dokumentacji osobowej z tego okresu pracy, z której jasno wynika, że skarżący w w/w Szpitalu był zatrudniony w wymiarze 2-3 godzin dziennie, następnie w wymiarze 44 godzin miesięcznie, a ostatnio na 0,28 etatu i przez cały czas pracował też jako wykładowca, w tym wykonywał czynności dydaktyczne w Szpitalu, a na dyżurach nie zawsze wykonywał zabiegi operacyjne, a nadto wykonywał w trakcie dyżurów inne czynności poza blokiem operacyjnym. Sąd pragnie zauważyć, że nie neguje tego, że wnioskodawca wykonywał także przez kilka godzin dziennie pracę na bloku operacyjnym i że przygotowywał się do doktoratu po godzinach pracy, a praca kliniczna w szpitalu była niezbędna zarówno do uzyskania przez niego uprawnień chirurgicznych II stopnia jak i uprawnień kardiochirurgicznych II stopnia specjalizacji, a także do napisania doktoratu, ale przecież sam jednocześnie zeznał, że do jego obowiązków należało też prowadzenie w szpitali zajęć ze studentami czyli seminariów (przez ok. 1 godzinę pierwszego dnia), ćwiczeń przy łóżku chorego, a świadek R. J. dodał, że także przeprowadzanie ustnych kolokwiów mających sprawdzić przyswojenie wiedzy w trakcie ćwiczeń przez studenta, co zajmowało ok. 10-15 min. na jednego studenta, ewentualnie dodatkowo powtórne odpytanie w razie niepomyślnego wyniku kolokwium za pierwszym razem. Poza tym z zeznań świadka A. G. i R. J. wynika, że do zadań wnioskodawcy w szpitalu należało także opiekowanie się chorymi na przydzielonej sali, badanie ich przy przyjęciu, po operacji, a także wykonywanie drobnych zabiegów jak drenaż, albo zmiana opatrunków, co nie należało już do pracy na bloku operacyjnym. Z zeznań świadków wynika, że nie na każdym dyżurze wnioskodawca operował, a nadto, że normalna operacja zajmowała ok. 3-4 godzin, przy czym – choć bardzo rzadko -zdarzało się, że wnioskodawca nie operował danego dnia w ogóle. Sąd miał na uwadze, że świadkowie potwierdzili, że zdarzało się, że odwołujący pracował na bloku operacyjnym dłużej niż to wynikało z jego umów o pracę ze Szpitalem przez 3 godziny, nawet czasem do 18.00, ponieważ operacji nie można było przerwać, albo wykonywał danego dnia 2 zabiegi operacyjne, jednakże kluczowe było to, że wnioskodawca nie pracował w badanym okresie stale przez 8 godzin dziennie na bloku operacyjnym operując, ale czasami, gdy była taka konieczność. W tym stanie rzeczy nie można wbrew stanowisku strony odwołującej przyjąć, że skarżący wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy w Akademii Medycznej w Ł. jedynie pracę na bloku operacyjnym, polegającą na świadczeniu usług medycznych w Szpitalu (...).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Odwołanie ubezpieczonego nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (j.t.Dz. U. z 2018 r. poz. 1924 z późn. zm.) rekompensata przysługuje ubezpieczonemu urodzonemu po 31 grudnia 1948 r., jeżeli przed dniem 1 stycznia 2009 r. wykonywał przez co najmniej 15 lat prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów art. 32 i 33 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a nie ma prawa do emerytury określonej:

-

w art. 46 w związku z art. 29, 32 i 33 lub art. 39, art. 50, art. 50a lub art. 50e albo art. 184 ustawy emerytalnej,

-

art. 34 i 48 w związku z art. 49 ustawy emerytalnej w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r. albo:

-

art. 3 ust. 1 lub 2 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz ustawy Karta Nauczyciela,

-

art. 88 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela oraz nie ma prawa do emerytury pomostowej.

W myśl art. 23 ust.1 i 2 powołanej ustawy ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę; rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego (zob. np. M. Zieleniecki, Komentarz do art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych, LEX/el. 2017; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 31.03.2016 r., III AUa 1899/15, LEX 2044406).

Przepisy art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty, tj.:

1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej,

2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat.

Przesłanką negatywną zawartą w art.21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych jest nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Skoro zgodnie z art.23 ustawy o emeryturach pomostowych rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, a zgodnie z art. 173 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., za których były opłacane składki na ubezpieczenie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 r., to warunek sformułowany w art. 21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia.

Analiza układu warunkującego prawo do emerytury pomostowej prowadzi do wniosku, że świadczenie to przysługuje tym pracownikom, którzy osiągnęli co najmniej 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 ust.1 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ale nie nabyli prawa do emerytury pomostowej z powodu nieuznania ich pracy za wykonywaną w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych.

Bezspornym w sprawie jest, że ubezpieczony urodził się po 31 grudnia 1948 r. i nie posiada prawa do emerytury ustalonej na podstawie powołanych powyżej przepisów.

Spór natomiast sprowadzał się do ustalenia, czy ubezpieczony spełnia warunek dotyczący posiadania na dzień 1 stycznia 2009 r. co najmniej 15- letniego okresu pracy w warunkach szczególnych.

Zgodnie z wykazem A, dział XII, poz. 2 stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43) - jako prace w szczególnych warunkach zalicza się prace w zespołach operacyjnych dyscyplin zabiegowych oraz prace lekarzy stomatologów.

Już z tego dokumentu wynika, iż chociaż wnioskodawca wykonywał stale pracę zaliczaną do pracy w warunkach szczególnych to nie wykonywał jej w pełnym wymiarze czasu pracy. Wnioskodawca ma oczywiście prawo wykazywać, iż treść tego dokumentu nie odpwiada prawdzie, w każdym czasie, chociaż pierwszym trybem, w którym powinien zakwestionować powyższe ustalnie – to wniosek o sprostowanie tego dokumentu, czego odwołujący nie uczynił.

Nadto, fakt, że pracodawca ubezpieczonego wystawił mu świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach, z którego wynika, że ubezpieczony w okresie od 1.10.1982 r. do 31.12.2008 r. pracował w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej (...) Szpitala (...) Medycznego w Ł. i w tym okresie od 1.10.1982 r. do 31.12.2008 r. stale, w wymiarze 0,280 etatu, wykonywał pracę starszego asystenta w Klinice (...), dodając adnotację, że starszy asystent to stanowisko równorzędne ze stanowiskiem resortowym – lekarz w zespołach operacyjnych wymienionym w Wykazie A w Dziale XII poz. 2 „Prace w zespołach operacyjnych dyscyplin zabiegowych oraz prace lekarzy stomatologów” wykazu stanowiącego załącznik do zarządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z 12.07.1983 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu zdrowia i opieki społecznej Dz.Urz.MZiOS nr 8 poz. 40 z 1983 r., i Dz.Urz. MZiOS 2/89, jednocześnie wyjaśniając, że w myśl art. 23 ¹ k.p. (...) im. WAM UM w Ł. – (...) z dn. 1.04.2010 r. przejął zobowiązania SP ZOZ (...) Nr 3 w Ł. na dotychczasowych warunkach pracy i płacy - nie jest jednoznacznym dowodem tego, że taką pracę ubezpieczony faktycznie wykonywał, a organ rentowy niewątpliwie mógł treść takiego dokumentu podważać.

Jak wynika bowiem ze stanowiska orzecznictwa sądowego, które Sąd podziela "świadectwo pracy czy świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach, a także inne dokumenty wystawione przez pracodawcę, nie są dokumentami urzędowymi w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., tylko dokumentami prywatnymi, które stanowią dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (art. 245 k.p.c.). Dokumenty takie podlegają kontroli zarówno co do prawdziwości podanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej" (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 26 kwietnia 2017 r., III AUa 698/16).

Stosownie natomiast do treści art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2017 r. , poz. 1383) za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Z kolei przepis art. 32 ust.4 stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust.2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.).

Z §1 cytowanego rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w §4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

Przepis § 2 ust.1 rozporządzenia ustala, że za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Rodzaje prac i stanowisk uprawniających do obniżenia wieku emerytalnego wskazane zostały w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43). Na podstawie delegacji zawartej w § 1 ust. 2 powyższego rozporządzenia właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych i centralne związki spółdzielcze ustalili w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B. Jedynie więc stanowisko pracy, którego charakter odpowiada stanowisku wskazanemu w odpowiednim przepisie rozporządzenia Rady Ministrów oraz przepisie właściwego resortu, może być uznane za pracę w szczególnych warunkach, o ile oczywiście praca wykonywana na nim, wykonywana była stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Podkreślić należy jednak, iż ustawodawca w obecnie obowiązujących przepisach celowo odszedł od szczegółowego określania stanowisk pracy, skupiając się na zakresach obowiązków, bowiem nazwy stanowisk pracy mogły być bardzo różne w zależności od zakładu pracy. Ponadto ustalano je często na długo przed wejściem w życie przepisów określających pracę w warunkach szczególnych. Z tej przyczyny Sąd ma nie tylko prawo, ale i obowiązek ustalać rzeczywisty zakres obowiązków, bez względu na nazwę stanowiska.

Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, nie jest dopuszczalne zaliczanie innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika w stopniu powodującym wcześniejszą utratę zdolności do zatrudnienia i nie zostały wymienione w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia z dnia 10 kwietnia 2014 r., II UK 395/13, Lex Nr 1455235).

W ocenie Sądu wynik przeprowadzonego postępowania dowodowego w sprawie nie pozwala jednak stwierdzić, iż ubezpieczony od 1.10.1981 r. do 31.12.2008 r. faktycznie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace określoną w wykazie A, dziale XII (zatytułowanym „W służbie zdrowia i opiece społecznej”), poz. 2 załącznika do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., tj. prace w zespołach operacyjnych dyscyplin zabiegowych.

W zarządzeniu Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 12 lipca 1983 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu zdrowia i opieki społecznej gdzie w dziale XII poz. 2 lit. a pkt. 1 wymienione zostały prace w zespołach operacyjnych dyscyplin zabiegowych na stanowisku lekarza operujący, asystujący do operacji, prowadzący znieczulenie.

W sprawie o świadczenia z tytułu pracy w warunkach szczególnych, gdzie przedmiotem ustaleń sądu ma być charakter zatrudnienia, dokonywanie ustaleń stanu faktycznego odbywa się z reguły poprzez przeprowadzenie dowodów osobowych oraz - o ile to jest możliwe - dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych. Osobowe źródła dowodowe (w tym zarówno zeznania świadków, jak i strony procesowej) muszą być skonfrontowane z istniejącą dokumentacją i dopiero uzyskanie przekonania graniczącego z pewnością co do przebiegu zatrudnienia, może pozwolić na pozytywne rozstrzygnięcie o prawie do świadczeń. Ocena osobowych źródeł dowodowych musi być przy tym wolna od jakiejkolwiek dowolności, uwzględniając reguły logiki oraz zasady doświadczenia zawodowego./tak SA w Szczecinie w wyroku z dnia 27 października 2016 r III AUa 41/16 LEX nr 2151525/

Zdaniem Sądu, po wysłuchaniu zeznań przesłuchanych świadków, wnioskodawcy i przeanalizowaniu akt osobowych z okresu zatrudnienia w Szpitalu (...) Medycznej w Ł. od 1.10.1981 r. do 31.12.2008 r. rację ma organ rentowy, że nie można zaliczyć do stażu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych tego okresu pracy, gdyż sprzeciwia się temu ustalenie, że wnioskodawca był zatrudniony w tym Szpitalu w wymiarze 2-3 godzin dziennie, następnie 44 godzin miesięcznie, a wreszcie w wymiarze 0,28 etatu, ale w zabiegach operacyjnych, ale przede wszystkim, że w czynnościach związanych i podporządkowanych wykonywaniu zabiegów operacyjnych nie brał stale udziału w pełnym wymiarze czasu pracy, gdyż wykonując pracę w Szpitalu (...) w badanym okresie przez pozostałą część czasu pracy wykonywał czynności związane z pracą dydaktyczną kształcąc nowe kadry przyszłych lekarzy, co polegało na prowadzeniu ze studentami seminariów, ćwiczeń przy łóżku chorego, a także ustnych kolokwiów dla studentów, a nadto na wykonaniu w godzinach pracy innych czynności takich jak opieka nad chorymi na powierzonej sali, konsultacje kardiochirurgiczne i badania chorych, zmiana opatrunków, wykonanie drenaży, drobnych zabiegów, wizyty poranne i wieczorne u chorych, a nadto zdarzały się dni, gdy nie operował – choć było to bardzo rzadko. Co prawda świadek A. G. (1) i świadek R. J. (1) oraz sam wnioskodawca obszernie zeznawali o pracy skarżącego na bloku operacyjnym, ale nawet z ich zeznań wynika, że przecież w godzinach swojej pracy wykonywał pracę nauczyciela akademickiego, prowadził zajęcia ze studentami, a także wykonywał szereg czynności pozostając w Klinice (...) ale poza blokiem operacyjnym - na sali chorych, którzy zostali mu powierzeniu pod opiekę. Pomimo że Sąd nie neguje, że w znaczącej części czasu swojej pracy wnioskodawca wykonywał czynności związane z pracą na bloku operacyjnym, często w rozmiarze przekraczającym wymiar 3 godzin dziennie wynikający z umów o pracę, to jednak nie sposób nie zauważyć, że z zeznań wnioskodawcy i świadków wynika, że jednak nie czynił tego stale i codziennie w pełnym wymiarze czasu pracy, ani też nie wykonywał obowiązków pracowniczych wyłącznie na bloku operacyjnym, co wyklucza przyjęcie, że było to stałe i pełnoetatowe wykonywanie pracy polegającej na braniu udział w zabiegach operacyjnych. Nie można też abstrahować od tego, że w tym samym czasie w Akademii Medycznej w Ł., a następnie w U. Medycznym im. WAM w Ł. skarżący jako nauczyciel akademicki pracował w pełnym wymiarze czasu pracy. Sąd oczywiście miał na uwadze zarówno to, że jako nauczyciel akademicki chcąc zrobić doktorat oraz kolejne stopnie specjalizacji wnioskodawca musiał przeprowadzić szereg zabiegów operacyjnych i tego nikt nie neguje. Rzecz jednak w tym, że poza pracą na bloku operacyjnym skarżący pracując w szpitalu klinicznym wykonywał szereg innych poza blokiem operacyjnym czynności, które zostały wyżej wymienione i szczegółowo opisane w stanie faktycznym, wobec czego nie ma potrzeby obecnie ich powielać w tym miejscu. Sąd Okręgowy uznał w tym stanie rzeczy, że wykonywanaj przez wnioskodawcę praca na stanowisku lekarza chirurga kardiologa w spornym okresie zatrudnienia w Szpitalu (...) Medycznej w Ł., a następnie (...), stanowiła pracę w warunkach szczególnych, jednak nie była ona wykonywana stale ui w pełnym wymairze czasu pracy. Ustalenie, że wnioskodawca w tym spornym okresie wykonywał także prace inne niż bezpośrednio związane z wykonywaniem zabiegów operacyjnych, nie daje podstaw do przyznania mu rekompensaty za prace w warunkach szczegónych. Ustawodawca zastrzegł wprost w powołanych wyżej przepisach, że pracami w warunkach szczególnych są tylko prace lekarza operującego, asystującego do operacji, prowadzącego znieczulenie, co oznacza, że tylko lekarz, który wykonuje w/w czynności w zespole operacyjnym, wykonuje prace w warunkach szczególnych. Gdyby intencją autora rozporządzenia było zaliczenie jako pracy w warunkach szczególnych pracy lekarza udzielającego innych świadczeń np. w ramach ćwiczeń przy łóżku ze studentami, sprawowaniu opieki nad chorymi na sali, np. zmieniając im opatrunki, to niewątpliwie inna byłaby treść załącznika A do rozporządzenia, a tymczasem wskazuje ona, że praca lekarza została ograniczona wyłącznie do tych, o których wyżej była mowa.

Stosownie do § 2 ust. 1 rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Podsumowując tę część rozważań, stwierdzić należy, że wnioskodawca nie spełnia wymogu co najmniej 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych na dzień 1.01.2009 r.

Odnosząc się do drugiej spornej kwestii dotyczącej nieuwzględnienia składek z OFE przy obliczeniu emerytury odwołującego przez ZUS w zaskarżonej decyzji z 2.10.2018 r., Sąd zważył, że zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1270, t.j.), dalej "ustawą o e.r.f.u.s.", ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego wynoszącego co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a, 50e i 184.

Zgodnie z art.25 ust. 1 ustawy o e.r.f.u.s podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185.

Według art. 26 ust. 1 ustawy o e.r.f.u.s. emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183. Jeżeli jest to korzystniejsze dla ubezpieczonego, do ustalenia wysokości emerytury zgodnie z ust. 1 stosuje się tablice trwania życia obowiązujące w dniu, w którym ubezpieczony osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn (art. 26 ust. 6 ustawy o e.r.f.u.s.).

Natomiast zgodnie z art. 26c ust. 2 ustawy o e.r.f.u.s. podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, oraz zwaloryzowanego kapitału początkowego oraz kwoty środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z tym że przy ustalaniu podstawy obliczenia emerytury nie uwzględnia się kwot zwiększeń składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego określonego w art. 173-175, uzyskanych w wyniku waloryzacji kwartalnej, o której mowa w art. 25a, przeprowadzonej w celu obliczenia dotychczas przysługującej emerytury z Funduszu.

Ubezpieczony nie kwestionował, że organ rentowy prawidłowo ustalił takie czynniki wpływające na wymiar przyznanego jej świadczenia emerytalnego jak: wysokości kapitału początkowego, wysokość wskaźnika podstawy wymiaru, kwotę zwaloryzowanego kapitału początkowego i właściwie ustalił wymiar okresów składkowych i nieskładkowych.

Żadnych podstaw nie znalazły przy tym podnoszone przez stronę odwołującą twierdzenia, że środki przekazane z rachunku OFE nie zostały uwzględnione przez ZUS przy obliczeniu jego emerytury. Na wniosek ubezpieczonego środki zgromadzone na jego rachunku w otwartym funduszu emerytalnym zostały za pośrednictwem ZUS przekazane na dochody Skarbu Państwa. Oznacza to, że obliczając wysokość emerytury, Zakład Ubezpieczeń Społecznych uwzględnił wszystkie okresy składkowe, w tym również okresy, za które przekazano składki do otwartego funduszu emerytalnego. Konto w ZUS zostało więc uzupełnione o składki odprowadzone do ZUS, co w praktyce oznacza, że składki zostają zaewidencjonowane na koncie w ZUS.

Zakład w odpowiedzi na odwołanie wyjaśnił przy tym, że uwzględnił do obliczenia zgodnie z art. 26 c ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS wysokości świadczenia emerytalnego wnioskodawcy, uwzględnił kwotę składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji, która wyniosła 517610,20 zł, a w tym również składek z OFE w wysokości 172358,35 zł co znajduje wprost potwierdzenie w załączniku do skarżonej decyzji zalegającym w aktach emerytalnego za k. 22, i kwotę zwaloryzowanego kapitału początkowego w wysokości 948310,59 zł oraz średnie dalsze trwanie życia 218,40 miesięcy. Wnioskodawca poza podniesieniem wątpliwości w odwołaniu w analizowanym przedmiocie nie negował w dalszej części postępowania powyższej okoliczności, ani prawidłowości co do wskazanej wyżej wysokości uwzględnionych składek OFE, a Sąd nie znalazł żadnych powodów by czynić to z urzędu, wobec czego odwołanie także i w tej części okazało się pozbawione uzasadnionych podstaw.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., oddalił odwołanie.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawcy.

2 VII 2019 roku.