Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 17 stycznia 2013 roku wydanym w sprawie VII Pa 306/12 została oddalona apelacja powódki E. W. od wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 14 sierpnia 2012 roku w sprawie X P 790/11, którym oddalono jej powództwo skierowane przeciwko Urzędowi Miasta Ł. o uznanie za bezskuteczne przeniesienia na inne stanowisko.

W uzasadnieniu Sąd Okręgowy zważył, że powódka nie zdołała wykazać, iż w wyniku reorganizacji w pozwanym Urzędzie zostało utrzymane stanowisko pracy, które dotychczas zajmowała, a przeniesienie jej na stanowisko audytora wewnętrznego w Zespole do Spraw Audytu Wewnętrznego Wydziału Organizacyjnego w Departamencie (...) i Administracji (...) nastąpiło z naruszeniem art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych (Dz.U. Nr 223, poz. 1458 ze zm.). Sąd ten podniósł, że w ramach struktur (...) doszło w latach 2010 - 2011 do zmian organizacyjnych, które doprowadziły do zlikwidowania Biura Audytu Wewnętrznego, Kontroli i Skarg. Zarządzeniem Prezydenta Miasta Ł. nr (...) z dnia 14 października 2010 roku, dotychczasowe zadania wskazanej komórki organizacyjnej rozdzielono pomiędzy Biuro Kontroli Wewnętrznej i Skarg oraz Oddział Audytu Wewnętrznego. Na podstawie zarządzenia Prezydenta Miasta Ł. nr (...) z dnia 8 sierpnia 2011 roku, część zadań Biura Kontroli i Skarg oraz Oddziału Audytu Wewnętrznego włączono do Wydziału Organizacyjnego Urzędu Miasta Ł., w którym został utworzony Zespół do Spraw Audytu Wewnętrznego, a w ramach (...) z Mieszkańcami utworzony został Zespół (...). Rozdzielenie należących do powódki zadań pomiędzy dwie niezależne od siebie komórki organizacyjne oraz pomiędzy dwie różne osoby (dyrektora Wydziału - K. K. oraz zastępcę dyrektora - I. W.) w jednej z tych komórek, zajmującej się szeroko pojętym audytem i kontrolą, nie świadczy o pozorności działań organizacyjnych strony pozwanej, zmierzających do rzeczywistej likwidacji stanowiska pracy powódki. Dokumenty w postaci odpowiedzi Prezydenta Miasta na interpelację, plan audytu za 2012 roku, upoważnienie Prezydenta Miasta dla K. K. i I. W. do dokonywania określonych czynności oraz zarządzenie Prezydenta Miasta nr 301/W/11 z dnia 30 września 2011 roku, nie prowadzą do konkluzji, że jedyną osobą wykonującą zadania z zakresu audytu jest I. W., a zakres jego czynności odpowiada czynnościom powódki na poprzednim stanowisku pracy. Natomiast oddelegowanie powódki na okres 3 miesięcy do pełnienia obowiązków służbowych w Wydziale Praw Jazdy i Rejestracji (...) jest zgodne z treścią obowiązujących przepisów i nie pozostawało w żadnym związku z jej przeniesieniem w trybie art. 23 ust. 1 ustawy o pracownikach samorządowych na stanowisko audytora wewnętrznego w Zespole do Spraw Audytu Wewnętrznego Wydziału Organizacyjnego w Departamencie (...) i Administracji Urzędu Miasta Ł.. W konsekwencji Sąd Okręgowy uznał za pozostające poza przedmiotem sprawy ewentualne naruszenie przez pracodawcę przepisów w tej materii.

Odnosząc się do podnoszonych przez powódkę zarzutów naruszenia art. 272, art. 274 ust. 3, art. 275, art. 277 ust. 1,3 i 4 oraz art. 280 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 157, poz. 1240 ze zm.) wskutek przeprowadzenia reorganizacji wewnętrznej struktury organizacyjnej Urzędu Miasta Ł. na mocy sprzecznych z prawem zarządzeń Prezydenta Miasta, Sąd Okręgowy uznał, że kognicja sądu powszechnego nie obejmuje możliwości kontrolowania zgodności z prawem tych zarządzeń, gdyż jest zastrzeżona jako domena postępowania nadzorczego właściwego organu nadzoru (art. 91 ustawy o samorządzie gminnym) lub postępowania sądowo-administracyjnego (art. 3 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). W toku postępowania prowadzonego przez sąd powszechny obowiązuje zasada związania procedującego sądu treścią konkretnego aktu organu gminy dopóki jego zgodność z prawem nie zostanie zakwestionowana we właściwym postępowaniu. Sąd powszechny nie jest zatem władny do oceny zgodności z prawem zarządzeń prezydenta miasta, w szczególności z przepisami ustawy o finansach publicznych, skoro ich zgodność z prawem nie została podważona (zarządzenia te obowiązują).

W konsekwencji Sąd Okręgowy stwierdził, że doszło do faktycznej reorganizacji wewnętrznych komórek organizacyjnych w ramach Urzędu Miasta Ł., a pochodną tej zmiany organizacyjnej było zlikwidowanie zajmowanego przez powódkę stanowiska dyrektora Biura Audytu Wewnętrznego, Kontroli i Skarg, gdyż ta komórka przestała istnieć. W rezultacie przeniesienie powódki na stanowisko audytora było zgodne z art. 23 ust. 1 ustawy o pracownikach samorządowych. Stanowisko to odpowiadało kwalifikacjom powódki, czego nie kwestionowała.

/wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 17 stycznia 2013 roku wraz z uzasadnieniem k. 352 oraz k. 353 - 364 akt o sygn. VII Pa 306/12/

W dniu 31 stycznia 2014 roku powódka na podstawie art. 403 § 2 k.p.c. wniosła o wznowienie postępowania zakończonego wskazanym, prawomocnym wyrokiem.

W uzasadnieniu swego stanowiska podniosła, iż w dniu 2 listopada 2013 roku dowiedziała się, że w Urzędzie Miasta Ł. zostało wprowadzone Zarządzenie nr (...) Prezydenta Miasta Ł. z dnia 25 lutego 2013 roku, na podstawie którego wyszły na jaw nowe istotne dla sprawy okoliczności faktyczne i środki dowodowe, które mogły mieć wpływ na wynik sprawy, a z których nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu oraz były nieznane wydającemu orzeczenie.

W ocenie skarżącej powyższe zarządzenie wskazuje na pozorną likwidację jej stanowiska pracy będącej przyczyną przeniesienia jej na inne stanowisko. Z jego treści wynika bowiem wprost, iż pozwany przywrócił dawną nazwę komórce organizacyjnej, której była dyrektorem tj. ponownie nazwano ją Biurem Audytu Wewnętrznego i Kontroli i nie przeprowadzono konkursu na stanowisko dyrektora, co świadczy o braku powoływanej przez pozwanego reorganizacji.

Skarżąca zaznaczyła, iż wskazane zarządzenie zostało wydane w dniu 25 lutego 2013 roku jeszcze przed zakończeniem postępowania sądowego tj. przed uprawomocnieniem się wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 17 stycznia 2013 roku w dniu 26 lutego 2013 roku (przedmiotowy wyrok doręczono bowiem jej pełnomocnikowi w dniu 11 lutego 2013 roku) wobec tego okoliczność ta może stanowić podstawę wznowienia postępowania.

Dodatkowo skarżąca podniosła, iż wskazane postępowanie toczyło się w oparciu o podrobione dokumenty i oświadczenia (...). Zdaniem powódki pismo z dnia 23 sierpnia 2010 roku dotyczące przeniesienia jej do pracy na stanowisko głównego specjalisty w Oddziale Kontroli i Nadzoru Wydziału Praw Jazdy i Dowodów Rejestracyjnych zostało sfabrykowane przez skarżącego, pismo to nie zostało jej nigdy doręczone, a tym bardziej nie może należeć do jej akt osobowych pozostawać w obrocie prawnym i powodować jakichkolwiek skutków. Zdaniem skarżącej sprefabrykowano też Upoważnienie Prezydenta do wykonywania czynności audytowych wydane dyrektorowi Wydziału Organizacyjnego tj. osobie nie posiadającej uprawnień audytora i według oświadczenia Prezydenta przez tę osobę nie stosowane. (...) złożył tymczasem nieprawdziwe oświadczenie, że po reorganizacji w sierpniu 2011 roku zakres czynności zarządzającego audytem wewnętrznym i kontrola został podzielony do wykonywania przez dwie osoby – dyrektora i zastępcę dyrektora Wydziału Organizacyjnego. Według zaś pisemnego oświadczenia prezydenta czynności zarządzającego audytem i kontrolą wykonywał tylko jednoosobowo zastępca dyrektora Wydziału Organizacyjnego posiadający stosowne uprawnienia.

Z uwagi na powyższe skarżąca wniosła o uchylenie wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 17 stycznia 2013 roku i o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu według norm przepisanych. Wniosła też o przeprowadzenie licznych dowodów w tym m.in. z zarządzenia Prezydenta Miasta Ł. z dnia 25 lutego 2013 roku w oparciu o który wniosła skargę.

/skarga z dnia 31 stycznia 2014 roku k. 2- 6/

W odpowiedzi na powyższe pełnomocnik strony pozwanej wniósł o odrzucenie skargi z uwagi na brak dowodów wskazujących, że powódka dowiedziała się w dniu 2 listopada 2013 roku o wprowadzeniu zarządzenia nr (...) Prezydenta Miasta Ł. z dnia 25 lutego 2013 roku zmieniającego zarządzenie w sprawie nadania Regulaminu Organizacyjnego Urzędowi Miasta Ł., zaś w przypadku nieuwzględnienia tego wniosku o oddalenie skargi z powodu braku podstaw do wznowienia postępowania wynikających z art. 403 § 2 k.p.c.

W uzasadnieniu powyższego pozwany podniósł, iż powódka nie uprawdopodobniła zachowania terminu do wniesienia skargi o wznowienie postępowania, wynikającego z art. 407 k.p.c. Powódka bowiem w sposób wiarygodny nie przedstawiła dowodu wskazującego kiedy dowiedziała się o okolicznościach stanowiących podstawę wznowienia, stwierdzając enigmatycznie, iż w dniu 2 listopada 2013 roku odkryła okoliczności faktyczne i środki dowodowe, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Tymczasem powódka w dniach 30 sierpnia i 6 września była osobiście w Biurze Audytu Wewnętrznego i Kontroli i wiedzę o jego funkcjonowaniu mogła zaczerpnąć z umieszczonych w 3 różnych miejscach jego siedziby tablic informacyjnych. Ponadto powódka rozmawiała w tych dniach z pracownicą biura, a ponieważ jak wskazuje materiał sprawy i przedkładane przez powódkę dokumenty, skarżąca na bieżąco przegląda strony internetowe, wiedzę w tym przedmiocie mogła uzyskać w innym terminie.

Zdaniem pozwanego brak też podstaw do wznowienia postępowania, z uwagi na ujawnienie nowych okoliczności, których wcześniejsze uwzględnienie miałoby znaczenie dla rozstrzygnięcia oraz wpływ na wynik sprawy. Przesłanka ta nie zaistniała bowiem na gruncie rozpatrywanego postępowania. Pozwany podniósł, iż spełnił przesłanki z art. 23 ustawy z dnia 21 listopada 2008 roku o pracownikach samorządowych na podstawie, których przeniesiono powódkę na stanowisko audytora wewnętrznego w zespole ds. audytu wewnętrznego w Wydziale Organizacyjnym. Pozwany przeprowadził reorganizacje w (...) co skutkowało brakiem możliwości dalszego zatrudniania powódki na zajmowanym stanowisku ze względu na jego likwidacje. Mając na uwadze zmiany dokonane m.in. zarządzeniem z dnia 25 lutego 2013 roku, na które powołała się w skardze powódka, pozwany podniósł, iż powołane Biuro Audytu Wewnętrznego i Kontroli nie jest tożsame z biurem Audytu Wewnętrznego, Kontroli i Skarg którego dyrektorem była powódka. Pozwany wskazał, iż komórki te, co prawda, mają zbliżoną nazwę jednakże różni je znacząco zakres zadań (część zadań biura kierowanego przez powódkę przekazana została do (...) z Mieszkańcami, nowopowstałe biuro zajmuje się zaś nadto kontrolą zarządczą i koordynacją procedur oraz weryfikacją projektów Unijnych tj. czynnościami nieobjętymi zakresem kompetencji biura prowadzonego przez powódkę), różna jest ich struktura wewnętrzna (podział na komórki) oraz struktura zewnętrzną (biuro prowadzone przez powódkę podlegało bezpośrednio Prezydentowi w chwili obecnej zaś należy do Departamentu (...) i Administracji, który nadzoruje Sekretarz Miasta Ł.). Tym samym twierdzenia skarżącej co do rzekomego ujawnienia okoliczności faktycznych świadczących o pozorności dokonanych zmian organizacyjnych w związku z kolejną zmianą struktury organizacyjnej pozwanego i częściowym powrotem do dawnego nazewnictwa komórek nie są uprawnione. Powierzenie więc powódce wykonywania innych obowiązków na podstawie art. 23 ustawy o pracownikach samorządowych było więc w pełni prawidłowe.

Co do kwestii braku naboru na stanowisko dyrektora w nowym wydziale podniesiono, iż miał miejsce awans wewnętrzny określony w art. 20 ust. 1 powoływanej wyżej ustawy. Co do twierdzeń powódki, iż postępowanie w sprawie, w której domaga się wznowienia zostało oparte na sfabrykowanych dokumentach, pozwany podniósł, iż powódka po zapoznaniu się z treścią oświadczenia z dnia 23 sierpnia 2010 roku, odmówiła jego przyjęcia co stosowną wzmianką w jego treści potwierdzili świadkowie. Co do zaś sprefabrykowania Upoważnienia Prezydenta do wykonywania czynności audytowych przez D. Wydziału Organizacyjnego powyższe twierdzenie skargi jest niejednoznaczne i sprowadza się do kwestionowania przez skarżącą obowiązujących zarządzeń Prezydenta Miast Ł..

/odpowiedź pozwanego na skargę z dnia 25 lutego 2014 roku k. 22 - 29/

Wyrokiem z 8 maja 2014 roku Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił skargę E. W. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 stycznia 2013 roku.

W uzasadnieniu Sąd Okręgowy zważył, że skarga o wznowienie postępowania została wniesiona z zachowaniem terminu określonego w art. 407 § 1 k.p.c., a zatem podlega merytorycznemu rozpoznaniu. Zdaniem tego Sądu, zarządzenie Prezydenta Miasta Ł. nr (...) z dnia 25 lutego 2013 roku nie stanowi istotnej w sprawie okoliczności faktycznej - dowodu w sprawie, która mogłaby mieć wpływ na wynik sprawy, a z której strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu. Podstawą wznowienia, o której stanowi art. 403 § 2 k.p.c., może być tylko ujawnienie okoliczności faktycznych i środków dowodowych, które mogłyby w chwili wyrokowania mieć wpływ na wynik rozstrzygnięcia, tj. takich, które w chwili wydania rozstrzygnięcia już istniały, ale strona o nich nie wiedziała i nie mogła z nich skorzystać. Powołując się na poglądy wyrażone w judykaturze Sądu Najwyższego, Sąd Okręgowy stwierdził, że okoliczności i dowody później wykryte to okoliczności w poprzednim postępowaniu w ogóle nieujawnione i nieznane stronom. Środek dowodowy, który powstał po uprawomocnieniu się wyroku, nie stanowi zatem podstawy wznowienia przewidzianej w art. 403 § 2 k.p.c. Jeżeli okaże się, że zgłoszona podstawa wznowienia nie miała wpływu na treść wydanego uprzednio wyroku (także z uwagi na to, że nie istniała do momentu wydania orzeczenia), skarga o wznowienie postępowania podlega oddaleniu. Nie uzasadnia wznowienia postępowania odnalezienie środka dowodowego dotyczącego takich okoliczności faktycznych, które były stronie znane w czasie trwania postępowania i mogły być przez nią powołane oraz wykazywane za pomocą także innych niż odnaleziony środków dowodowych. W ocenie Sądu odwoławczego, zarządzenie Prezydenta Miasta Ł. nr (...) z dnia 25 lutego 2013 roku zostało wydane po zapadnięciu prawomocnego wyroku z dnia 17 stycznia 2013 roku, a okoliczności faktyczne związane z wydaniem zarządzenia nie istniały w chwili wyrokowania. Nie mogły zatem stanowić podstawy wznowienia postępowania, w którym powódka miała możliwość wykazywania rzekomej pozorności likwidacji jej stanowiska pracy za pomocą innych dostępnych środków dowodowych. Przepis art. 403 § 2 k.p.c. stanowi o konieczności powołania jako podstawy wznowienia takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu. Tymczasem wnosząc o wznowienie postępowania powódka powołała się na środek dowodowy, który powstał po wydaniu prawomocnego wyroku w sprawie. Nie mógł on więc posłużyć do wzruszenia zaskarżonego orzeczenia.

Sąd drugiej instancji jedynie na marginesie podniósł, że nieuprawnione jest stanowisko powódki, jakoby reorganizacja w pozwanym Urzędzie miała charakter pozorny. W świetle złożonych w sprawie dokumentów powołane Biuro Audytu Wewnętrznego i Kontroli nie jest tożsame z Biurem Audytu Wewnętrznego, Kontroli i Skarg, którego dyrektorem była powódka. Zarówno zadania jak i struktura organizacyjna obu komórek kształtują się w sposób odmienny, a częściowy powrót do dawnego nazewnictwa poszczególnych komórek organizacyjnych, nie przesądza o braku reorganizacji.

Sąd odwoławczy stwierdził, że nie można również żądać wznowienia postępowania na tej podstawie, że wyrok został oparty na dokumencie podrobionym lub przerobionym, gdy zarzut fałszu dokumentu był zgłoszony w dotychczasowym postępowaniu i został przez sąd uznany za bezzasadny. Sąd Okręgowy, wydając wyrok zaskarżony skargą o wznowienie, szczegółowo odniósł się do kwestii rzekomo nieuprawnionego przeniesienia powódki do pracy w Oddziale Kontroli i Nadzoru Wydziału Praw Jazdy i Dowodów Rejestracyjnych, wskazując na brak jej znaczenia dla rozstrzygnięcia. Nadto podniósł brak możliwości podważenia wiążących decyzji Prezydenta Miasta, w tym udzielanych przez niego upoważnień, bez wzruszenia ich w postępowaniu administracyjnym, mając przy tym na względzie - podnoszone pośrednio przez powódkę w postępowaniu apelacyjnym - zarzuty „sfałszowania i sprefabrykowania” powołanych dokumentów i uznając ich bezzasadność.

/wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 8 maja 2014 roku wraz z uzasadnieniem – k. 201 oraz 202 - 206 odwrót/

W skardze kasacyjnej powódka zarzuciła:

I. naruszenie przepisów postępowania, których uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.

1) art. 403 § 2 k.p.c., przez pominięcie, że sankcjonuje on dwie równorzędne przesłanki wznowienia postępowania, a to wykrycie nowych okoliczności faktycznych oraz wykrycie nowych dowodów i arbitralne przyjęcie, że skoro dowód w postaci zarządzenia nr (...) powstał po uprawomocnieniu się wyroku Sądu Okręgowego z dnia 17 stycznia 2013 roku, to nie zachodzi przesłanka wznowienia postępowania i tym samym oddalenie skargi, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że po wydaniu tego wyroku zostały wykryte również okoliczności faktyczne, które zachodziły jeszcze przed jego wydaniem, a gdyby zostały ujawnione w chwili wyrokowania, powinny stanowić przyczynę uwzględnienia skargi i zmiany objętego nią wyroku;

2) art. 382 w związku z art. 391 w związku z art. 412 k.p.c., przez nieprzeprowadzenie postępowania dowodowego w zakresie momentu powstania okoliczności faktycznych będących podstawą wznowienia postępowania, podczas gdy prawidłowe przeprowadzenie postępowania dowodowego prowadziłoby do przyjęcia, że w chwili wyrokowania w dniu 17 stycznia 2013 roku istniały okoliczności faktyczne, które - gdyby były znane wówczas - wpłynęłyby na treść wyroku, tj. prowadziłyby do jego zmiany i uwzględnienia powództwa;

II. naruszenie prawa materialnego, tj.:

1) art. 23 ustawy z dnia z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych, przez błędną wykładnię i przyjęcie, że skoro likwidowane stanowisko zajmowane przez powódkę oraz nowoutworzone stanowisko D. Biura Audytu i Kontroli różnią się co do zakresu zadań, to likwidacja stanowiska pracy skarżącej nie jest pozorna, podczas gdy prawidłowa wykładnia tego przepisu wskazuje, że z pozorną likwidacją stanowiska pracy mamy do czynienia także wówczas, gdy jest tworzone inne stanowisko pracy, ale różnice nie dotyczą istotnych elementów zarówno struktury organizacyjnej jak i stosunku pracy;

2) art. 272-296 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, przez ich niezastosowanie, a tym samym pominięcie, że w przypadku osoby zatrudnionej na stanowisku kierownika komórki audytu wewnętrznego zakres jej obowiązków, uprawnień oraz struktury organizacyjnej komórki, w której działa, reguluje ustawa o finansach publicznych, zaś akty wewnętrzne, w tym regulamin organizacyjny, nie może zmieniać w istotny sposób wyżej wymienionych zasad wykonywania obowiązków kierownika komórki audytora wewnętrznego.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

/skarga kasacyjna z dnia 20 sierpnia 2014 roku k. 216 - 233/

W odpowiedzi na skargę kasacyjną pełnomocnik strony pozwanej wniósł o jej oddalenie w całości oraz o zasądzenie od skarżącej na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

/odpowiedź na skargę kasacyjną z dnia 16 października 2014 roku k. 318 -323/

Sąd Najwyższy - wyrokiem z dnia 9 grudnia 2015 roku - uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu w Łodzi do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Sąd Najwyższy wskazał, że skarga kasacyjna okazała się usprawiedliwiona z uwagi na zasadność zarzutu obrazy art. 403 § 2 k.p.c. Zgodnie z powołanym przepisem, można żądać wznowienia postępowania w razie późniejszego wykrycia takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu. W judykaturze Sądu Najwyższego przyjmuje się, że możliwość wznowienia postępowania na podstawie art. 403 § 2 k.p.c. jest uzależniona od zaistnienia łącznie trzech przesłanek. Po pierwsze - wykrycia po uprawomocnieniu się wyroku nowych okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które istniały w toku postępowania, ale nie zostały w nim powołane, po drugie - możliwości ich wpływu na wynik sprawy i po trzecie - niemożności skorzystania z nich przez stronę w poprzednim postępowaniu (por. postanowienie z dnia 8 czerwca 2010 r., II PZ 12/10, LEX nr 619632). Utrwalony jest pogląd, że możliwość powoływania nowych faktów i dowodów jest ograniczona jedynie do tych okoliczności i środków dowodowych, które istniały już w okresie trwania zakończonego postępowania (por. postanowienie z dnia 2 marca 2012 r., I PZ 35/11, LEX nr 1215121 i powołane w nim orzeczenia). Przyjmuje się również, że hipoteza art. 403 § 2 k.p.c. opisuje dwie sytuacje. Pierwsza zachodzi wówczas, gdy strona po prawomocnym zakończeniu sprawy wykryje okoliczność, która istniała wcześniej, lecz nie była jej znana, nie mogła się więc na nią uprzednio powołać. Wtedy przedstawiane dowody na „wykrytą” okoliczność nie muszą istnieć przed prawomocnym wyrokiem. Wystarczającą podstawą jest bowiem ta „wykryta” okoliczność. Druga sytuacja objęta hipotezą art. 403 § 2 k.p.c. dotyczy przypadku, gdy strona przedstawia środek dowodowy wykryty później (po prawomocnym zakończeniu sprawy), ale koniecznie istniejący wcześniej (przed prawomocnym rozstrzygnięciem sprawy) - a więc środek dowodowy, z którego nie mogła skorzystać - na okoliczność znaną jej wcześniej, czyli taką, której istnienia nieskutecznie dowodziła w poprzednim postępowaniu, objętym skargą o wznowienie. Podstawę wznowienia mogą wówczas stanowić okoliczności znane stronie postępowania przed wydaniem wyroku, których istnienia dowodzi ona w skardze o wznowienie postępowania za pomocą środka dowodowego wykrytego po wydaniu tego wyroku (por. postanowienia z dnia 21 lipca 1982 r., II CO 4/82, LEX nr 8443; z dnia 7 marca 2007 r., II CZ 5/07, LEX nr 278667; z dnia 15 maja 2007 r. V CZ 36/07, LEX nr 442637; z dnia 7 kwietnia 2010 r., II PZ 8/10, LEX nr 603833; z dnia 26 kwietnia 2010 r., I PZ 6/10, niepublikowany; z dnia 11 kwietnia r., I UZ 41/07, LEX nr 469186).

Rację ma Sąd drugiej instancji, że wskazywane przez skarżącą zarządzenie Prezydenta Miasta Ł. nr (...) z dnia 25 lutego 2013 roku nie może być uznane za wykryty środek dowodowy w rozumieniu art. 403 § 2 k.p.c., gdyż niewątpliwie zostało ono wydane już po prawomocnym zakończeniu sprawy, w której wznowienia żąda skarżąca. Nietrafne jest natomiast stanowisko tego Sądu, że „nieistnienie podstawy wznowienia do momentu wydania orzeczenia” uzasadnia oddalenie skargi (art. 412 § 2 in principio k.p.c.). Jeżeli bowiem wskazywana przez skarżącego podstawa wznowienia faktycznie nie istnieje, to skarga podlega odrzuceniu jako nieoparta na ustawowej podstawie (art. 410 § 1 k.p.c. - por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2014 r., I PZ 27/14, LEX nr 1616897 oraz z dnia 12 czerwca 2015 r., II CZ 36/15, LEX nr 1753185 i szeroko powołane w nich orzecznictwo). Co jednak istotniejsze, Sąd drugiej instancji błędnie utożsamił środek dowodowy z okolicznością faktyczną. Tymczasem Sąd Najwyższy niejednokrotnie wyjaśniał, że pojęcia te nie są tożsame. Okoliczność faktyczna stanowi równoważną i samodzielną podstawę wznowienia, będąc jednocześnie przedmiotem innej podstawy - środka dowodowego. Z tego względu samo ustalenie, że środek dowodowy zaistniał po uprawomocnieniu się wyroku w postępowaniu, którego wznowienia się żąda, nie wystarcza do rozstrzygnięcia, że nie zachodzi podstawa wznowienia, może ją bowiem stanowić okoliczność faktyczna istniejąca jeszcze przed uprawomocnieniem się wyroku w poprzednim postępowaniu, o ile istniała poza tym postępowaniem i była dla strony nieujawniana lub jej nieznana (por. postanowienie z dnia 7 kwietnia 2010 roku II PZ 8/10, LEX nr 603833). Właśnie na wykrycie takiej okoliczności powołuje się skarżąca, wywodząc, że zarządzenie Prezydenta Miasta Ł. nr (...) z dnia 25 lutego 2013 roku stanowi potwierdzenie (dowód) nieznanego jej wcześniej faktu, iż w wyniku reorganizacji przeprowadzanej przez stronę pozwaną już w toku prawomocnie zakończonego postępowania, dążyła ona do wyodrębnienia z Wydziału Organizacyjnego pozwanego (...) i ponownego utworzenia samodzielnej komórki organizacyjnej pod nazwą Biuro Audytu Wewnętrznego i Kontroli, którego zakres zadań odpowiada podstawowym zadaniom kierowanego przez skarżącą Biura Audytu Wewnętrznego, Kontroli i Skarg, do czego faktycznie doszło. Sąd drugiej instancji nie rozważył, czy wskazana przez skarżącą podstawa wznowienia rzeczywiście istnieje, a jeśli tak, nie ocenił - po rozpoznaniu sprawy na nowo w granicach, jakie ta podstawa wznowienia zakreśla (art. 412 § 1 k.p.c.) - czy mogła ona mieć wpływ na dokonane w postępowaniu objętym skargą o wznowienie ustalenia co do pozorności likwidacji kierowanej przez skarżącą komórki organizacyjnej i zajmowanego przez nią stanowiska, a w konsekwencji - na wynik sprawy, czego wymaga art. 403 § 2 k.p.c. Chodzi tutaj o takie okoliczności faktyczne, które wchodziłyby w skład podstawy faktycznej żądania, a ponadto wszelkie inne okoliczności, które mogłyby mieć bezpośredni lub pośredni wpływ na wynik sprawy. Do takich okoliczności zalicza się zatem nie tylko fakty odnoszące się bezpośrednio do podstawy dochodzonego roszczenia, ale również fakty odnoszące się do oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, a więc okoliczności brane pod uwagę przez sąd dokonujący oceny przeprowadzonych dowodów (por. postanowienia z dnia 15 lutego 2008 r., I CZ 152/07, LEX nr (...)" oraz z dnia 6 lutego 2009 r., IV CZ 2/09, LEX nr 610222).

Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji wyroku na podstawie art. 398 ¹⁵ § 1 i odpowiednio stosowanego art. 108 § 2 k.p.c.

/wyrok Sądu Najwyższego wraz z uzasadnieniem z dnia 9 grudnia 2015 roku k. 357 - 361 odwrót/

Powódka pismem z dnia 15 kwietnia 2016 roku wskazała, że Sąd II instancji dopuścił się naruszenia:

1. przepisów postępowania cywilnego, który miał istotny wpływ na treść orzeczenia:

- art. 158 § 2 k.p.c. w związku z art. 299 § 1 k.p.c. poprzez sporządzenie protokołu w sposób, w którym nie zawiera on istotnych oświadczeń i twierdzeń przesłuchanej w trybie art. 299 k.p.c. powódki, w szczególności dotyczących wywodu co do pozorności czynności likwidacji stanowiska pracy (faktycznie zmieniono brzmienie nazwy Biura Audytu Wewnętrznego i Kontroli na Wydział Organizacyjny, ale go nie zlikwidowano); jawnej sprzeczności wydawanych Zarządzeń z prawem materialnym; powodów dla których podejmowano świadomie działania sprzeczne z prawem, co skutkowało, tym że rozbieżność pomiędzy zeznaniami powódki, a treścią protokołu jest tak rażąca, iż podważa sens protokołu jako dokumentu urzędowego;

- art. 160 § 1 zd. in fine k.p.c. w związku z art. 91 pkt 1 zdanie 1 k.p.c., art. 133 § 3 k.p. c. oraz art. 394 § 2 zd. 1 k.p.. i art. 398 k.p.c. poprzez uznanie, iż powódka nie odwołała się od zarządzenia o odmowie sprostowania protokołu, w sytuacji gdy przedmiotowe zarządzenie nie zostało doręczone jej pełnomocnikowi w sposób prawem przepisany. Sąd uchylił się od postrzeżenia, iż obowiązek profesjonalnego i zgodnego z procedurą wykonywania powinności procesowych dotyczy także Sądu, który nie może niekorzystnych dla strony ustaleń wyprowadzać z własnych błędów i zaniedbań;

- art. 328 § 2 k.p.c. poprzez sporządzenie uzasadnienia, w którym Sąd uznał się za nieuprawniony do oceny zarzutów naruszenia prawa materialnego z ustawy o finansach publicznych, a jednocześnie wyeliminowania z analizy sensu i celu tych zarzutów przy uzasadnianiu braku pozorności czynności. W szczególności braku wywodu prawnego, co do spełnienia zgodnie z prawem przesłanek art. 23 ust. 1 ustawy o stanowiskach samorządowych w aspekcie art. 272, art. 274 ust. 3, art. 275, art. 277 ust. 1,3 i 4 oraz art. 280 ustawy o finansach publicznych.

2. naruszenia prawa materialnego w drodze jego zarówno błędnej wykładni jak i niewłaściwego zastosowania:

- art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 2008 roku o pracownikach samorządowych poprzez przyjęcie, iż:

⚫

w przedmiotowej sprawie doszło do przewidzianej i dopuszczalnej przez prawo reorganizacji jednostki pracownika samorządowego w sytuacji: gdy Gmina Ł. jest jednostką samorządu terytorialnego, w której uchwale budżetowej kwota dochodów i przychodów lub kwota wydatków i rozchodów przekracza wysokość 40.000 tys. zł. i w której zgodnie z art. 277 ustawy o finansach publicznych obligatoryjnie tworzy się wieloosobowe lub jednoosobowe wyodrębnione ze struktury organizacyjnej jednostki, komórki audytu wewnętrznego w urzędzie;

⚫

powierzenia stanowiska odpowiadającego kwalifikacjom pracownika w sytuacji: gdy audyt wewnętrzny prowadzi audytor wewnętrzny zatrudniony w jednostce, a kierownik komórki audytu wewnętrznego podlega bezpośrednio kierownikowi jednostki i musi spełniać kryteria określone enumeratywnie w art. 286 ustawy o finansach publicznych;

⚫

nowo utworzone stanowisko po reorganizacji odpowiedzialne za audyt wewnętrzny nie zostało powierzone powódce, mimo iż była ona jedyną osobą spełniającą ustawowe kryteria kwalifikacji i zajmowała stanowisko zarządzającego audytem wewnętrznym i kontrolą na podstawie mianowania w wyniku przeprowadzonego naboru w 2008 roku /był to jedyny do dnia dzisiejszego ogłoszony i przeprowadzony nabór na stanowisko zarządzającego audytem wewnętrznym i kontrolą w Urzędzie Miasta Ł./, w to miejsce powierzono powódce niższe stanowisko, a kierowanie audytem powierzono osobie bez wymaganych ustawą uprawnień;

⚫

braku możliwości dalszego zatrudnienia powódki na tym stanowisku w sytuacji: gdy bezprawna reorganizacja komórki audytu i kontroli trwała dokładnie od momentu zmiany na inne stanowisko pracy i płacy powódki - do czasu wydania prawomocnego orzeczenia Sądu, bowiem powrót do stanu zgodnego z prawem nastąpił w 11 dni od wyroku Sądu Okręgowego (II-giej instancji) VII Pa 306/13;

2. art. 18 a ustawy z dnia 17 grudnia 2004 roku w związku z konsekwencjami sanacyjnymi z art. 31 cyt. ustawy o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych w związku z art. 9 ust. 2 ustawy o finansach publicznych poprzez przyjęcie za reorganizację dopuszczalną prawnie i uprawniającą do zastosowania art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 2008 roku o pracownikach samorządowych, działania stanowiącego naruszenie dyscypliny finansów publicznych,

Uchylenie się Sądu od stosowania przepisów ustawy o finansach publicznych i dyscyplinie finansów publicznych pod pretekstem braku legitymacji do jego stosowania. Wyrażenie tego stanowiska celem wykreowania fikcyjnego stanu faktycznego, w którym Sąd ustala spełnienie przesłanek pozwalających na zastosowanie art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 2008 roku o pracownikach samorządowych. Oparcie tego poglądu na stanowisku, iż podlega ochronie prawa, działanie pozwanego polegające na likwidacji stanowiska, które z mocy prawa wprost nie podlega i nie może podlegać likwidacji i to pod sankcją kary dyscyplinarnej z art. 31 ustawy o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych.

/pismo z dnia 15 kwietnia 2016 roku k. 415 - 439/

W piśmie procesowym z dnia 7 sierpnia 2017 roku pełnomocnik powódki podniósł, że:

- Prezydent Miasta Ł. dokonała pierwotnie zmiany Zarządzenia co do struktury wewnętrznej (...), likwidując niezależne Biuro Audytu, z oczywistym i rażącym naruszeniem prawa (art. 272, art. 274, art. 280, i odpowiednio art. 281, art. 288, art. 289 ustawy o finansach publicznych;

- Prezydent podjął taką decyzje, w sytuacji gdy za taki czyn groziła mu ustawowa odpowiedzialność dyscyplinarna (art. 18 a ustawy z dnia 17 grudnia 2004 r. Dz.U. Nr 14/2005 poz.114);

- likwidacja stanowiska z uwagi na powyższe naruszenia prawa była niedopuszczalna, zarówno z uwagi na naruszenia ustawy o finansach publicznych wprost jak i w wyniku odpowiedniego stosowania art. 281 u.f.p.;

- przywrócenie stanu zgodnego z prawem w strukturze (...) zaplanowano pierwotnie na dzień wydania wyroku w II instancji przez Sąd Okręgowy w Łodzi, w sytuacji gdy istniejący stan jako sprzeczny z prawem był w aspekcie normatywnym oczywisty i objęty świadomością urzędników, po czym przesunięto datę zarządzenia na 25 lutego 2013 roku.

/pismo z dnia 7 sierpnia 2017 roku k. 1247 - 1250/

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 5 grudnia 2017 roku - poprzedzającej wydanie wyroku - pełnomocnik powódki poparł skargę zaś pełnomocnik strony pozwanej wniósł o jej oddalenie.

/stanowisko stron e - protokół z dnia 5 grudnia 2017 roku 00:01:09 - 00:03:51 - płyta CD k. 1317/

Sąd Okręgowy w Łodzi dokonał następujących ustaleń faktycznych:

Na podstawie § 1 pkt 2 Zarządzenia Nr (...) Prezydenta Miasta Ł. z dnia 30 grudnia 2003 roku zmieniającego zarządzenie w sprawie nadania Regulaminu organizacyjnego Urzędowi Miasta Ł., z dniem 1 stycznia 2004 roku powołane zostało Biuro Audytu Wewnętrznego, Kontroli i Skarg Urzędu Miasta Ł.. Zgodnie z § 1 pkt 9 powyższego zarządzenia do zadań Biura Audytu Wewnętrznego, Kontroli i Skarg należały w szczególności: Oddział Audytu Wewnętrznego zajmujący się głównie przygotowywaniem planu audytu wewnętrznego (...) i jego przeprowadzaniem, Oddział Kontroli Wewnętrznej zajmujący się głównie sporządzeniem zbiorczych projektów planów kontroli przez służby kontrolne (...), a także Zespół (...) zajmujący się głównie przyjmowaniem interesantów zgłaszających się w sprawach skargi i wniosków.

/zarządzenie Nr (...) Prezydenta Miasta Ł. z dnia 30 grudnia 2003 roku k. 18-21 akt o syng. VII Pa 306/12/

W dniu 25 lipca 2008 roku E. W. została mianowana przez Prezydenta Miasta Ł. z dniem 1 sierpnia 2008 roku na stanowisko D. Biura Audytu Wewnętrznego, Kontroli i Skarg Urzędu Miasta Ł. na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze pracy.

/ pismo z dnia 25 lipca 2008 roku k.62 części B akt osobowych/

Pismem datowanym na dzień 18 sierpnia 2008 roku (nr (...).IV. (...)) Prezydent Miasta Ł. upoważnił powódkę zajmującą stanowiska D. Biura Audytu Wewnętrznego, Kontroli i Skarg Urzędu Miasta Ł. do podpisywania w jego imieniu poleceń przeprowadzania audytu wewnętrznego, sprawozdań z audytu, poleceń przeprowadzania kontroli, upoważnień do przeprowadzania kontroli, wystąpień pokontrolnych, bieżącej korespondencji prowadzonej przez Biuro oraz parafowania dokumentów z kontroli przeprowadzanych w Urzędzie Miasta Ł. przez Najwyższą Izbę Kontroli i inne zewnętrzne jednostki kontroli.

/ pismo z dnia 18 sierpnia 2008 roku k.68 części B akt osobowych/

Na podstawie § 41 pkt 1 Regulaminu Organizacyjnego Urzędu Miasta Ł. obowiązującego na podstawie Zarządzenia Nr (...) Prezydenta Miasta Ł. z dnia 14 czerwca 2010 roku w sprawie wprowadzenia Regulaminu organizacyjnego Urzędu Miasta Ł., od dnia 21 czerwca 2010 roku do głównych zadań Oddziału Audytu Wewnętrznego funkcjonującego w ramach Biura Audytu Wewnętrznego, Kontroli i Skarg Urzędu Miasta Ł. należało informowanie prezydenta o adekwatności, skuteczności i efektywności kontroli zarządczej, planowanie i organizacja zadań audytowych w oparciu o analizę i ocenę ryzyka, w tym sporządzanie planu audytu wewnętrznego dla (...), przeprowadzanie zadań zapewniających i czynności doradczych, przeprowadzanie na zlecenie prezydenta audytów wewnętrznych pozaplanowych, informowanie prezydenta o ustaleniach audytu wewnętrznego, monitorowanie realizacji zaleceń poaudytowych i realizacja czynności sprawdzających, sporządzanie sprawozdań z wykonania zadań audytowych w Urzędzie, w szczególności kwartalnych i rocznych, współpraca z audytorami i kontrolerami zewnętrznymi; koordynacja działań kontrolnych w Urzędzie, sporządzanie zbiorczego projektu planu kontroli realizowanych przez służby kontrolne (...), wykonywanie kontroli wewnętrznych w komórkach organizacyjnych (...) i w miejskich jednostkach organizacyjnych, w szczególności obejmujących zagadnienia organizacji i funkcjonowania, koordynacja działań kontrolnych w Urzędzie, w szczególności obejmujących zagadnienia organizacji i funkcjonowania, finansowo-księgowe, zamówień publicznych oraz gospodarowania mieniem miasta, wykonywanie kontroli u osób fizycznych i podmiotów zewnętrznych na podstawie uprawnień wynikających ze szczególnych przepisów prawa, sporządzanie projektów wystąpień pokontrolnych i nadzór nad sposobem ich realizacji, prowadzenie ewidencji kontroli zewnętrznych powadzonych w Urzędzie, gromadzenie i archiwizowanie dokumentacji z kontroli przeprowadzanych w Urzędzie przez zewnętrzne organy kontroli, sporządzanie zbiorczego sprawozdania z wykonania planów kontroli przez komórki organizacyjne (...), w tym opracowywanie analiz dotyczących kontroli finansowo-księgowych oraz organizacyjno-prawnych, współpraca z organami kontroli zewnętrznej oraz przyjmowanie interesantów zgłaszających się w sprawach skarg i wniosków, organizowanie przyjęć interesantów zgłaszających się w sprawach skarg i wniosków do prezydenta i wiceprezydentów, prowadzenie centralnego rejestru skarg i wniosków załatwianych w Urzędzie, koordynacja załatwiania skarg i wniosków przez komórki organizacyjne (...), w tym nadzorowanie terminowości ich rozpatrywania i udzielania odpowiedzi, sporządzanie analiz skarg i wniosków wpływających do (...).

Dodatkowo § 15 powyższego dokumentu stanowił, że „Regulamin organizacyjny stanowi zakres czynności dla kierowników komórek organizacyjnych, ich zastępców oraz osób pełniących ww. obowiązki. Prezydent może określić dodatkowo ramowy zakres czynności i odpowiedzialności dla kierowników komórek organizacyjnych oraz ich zastępców w formie odrębnego zarządzenia”.

/Zarządzenie Nr (...) Prezydenta Miasta Ł. z dnia 14 czerwca 2010 roku i Regulamin Organizacyjny Urzędu Miasta Ł. stanowiący załącznik do powyższego zarządzenia k.25-43 akt o syng. VII Pa 306/12/

Z dniem 24 sierpnia 2010 roku powódce powierzono na okres trzech miesięcy, to jest do dnia 23 listopada 2010 roku, pełnienie obowiązków pracowniczych na stanowisku głównego specjalisty w Oddziale Nadzoru i Kontroli w Wydziale Praw Jazdy i Rejestracji (...) Urzędu Miasta Ł., zachowując jej dotychczasowe warunki wynagrodzenia. Na podstawie powyższego dokumentu odwołane zostało upoważnienie nr (...).IV. (...) udzielone E. W. w dniu 18 sierpnia 2008 roku. W piśmie z dnia 25 sierpnia 2010 roku zostały szczegółowo określone zadania, jakie powódka ma wykonywać w Wydziale Praw Jazdy i Rejestracji (...) Urzędu Miasta Ł..

/ pismo z dnia 23 sierpnia 2010 roku k.92 części B akt osobowych, przegląd absencji w okresie od 1 stycznia 2010 roku do 14 lutego 2012 roku k.16, pismo z dnia 25 sierpnia 2010 roku k.93 akt o syng. VII Pa 306/12/

Na podstawie § 1 pkt 2 Zarządzenia Nr (...) Prezydenta Miasta Ł. z dnia 14 października 2010 roku zmieniającego zarządzenie w sprawie wprowadzenia Regulaminu organizacyjnego Urzędu Miasta Ł., z dniem 18 października 2010 roku doszło do rozdzielenia Biura Audytu Wewnętrznego, Kontroli i Skarg Urzędu Miasta Ł. na dwie samodzielne komórki organizacyjne - Biuro Kontroli i Skarg oraz Oddział Audytu Wewnętrznego.

Osoby zarządzające poszczególnymi komórkami, po ich wyodrębnieniu, miały łącznie zakres obowiązków tożsamy z dotychczasowymi obowiązkami powódki.

Zgodnie z § 1 pkt 9 powyższego zarządzenia do zadań Biura Kontroli i Skarg należało: koordynacja działań kontrolnych, sporządzenie zbiorczego projektu planu kontroli realizowanych przez służby kontrolne, wykonywanie kontroli - Oddział Kontroli Wewnętrznej oraz przyjmowanie interesantów zgłaszających skarg i wniosków - Oddział Skarg

Zgodnie natomiast z § 1 pkt 13 powyższego zarządzenia do zadań Oddziału Audytu Wewnętrznego należało głównie informowanie Prezydenta o adekwatności, skuteczności i efektywności kontroli zarządczej oraz planowanie i realizacja zadań audytowych.

/Zarządzenie Nr (...) Prezydenta Miasta Ł. z dnia 14 października 2010 roku k.22-24 akt o syng. VII Pa 306/12/

Na podstawie § 1 Zarządzenia Nr (...) Prezydenta Miasta Ł. z dnia 8 sierpnia 2011 roku w sprawie nadania Regulaminu organizacyjnego Urzędowi Miasta Ł., z dniem 16 sierpnia 2011 roku zlikwidowano komórkę organizacyjną Biuro Kontroli i Skarg oraz Oddział Audytu Wewnętrznego i utworzono Zespół ds. Audytu Wewnętrznego w Wydziale Organizacyjnym (§ 44 ust. 2 pkt 8 Regulaminu organizacyjnego Urzędu Miasta Ł.) oraz Zespół (...) w (...) z Mieszkańcami (§ 48 ust. 2 pkt 8 Regulaminu organizacyjnego Urzędu Miasta w Ł.).

Do zadań Wydziału Organizacyjnego, w ramach którego działał Zespół ds. Audytu Wewnętrznego należało między innymi planowanie i przeprowadzanie kontroli w Urzędzie, ocena funkcjonowania systemu kontroli oraz planowanie audytów wewnętrznych oraz ich przeprowadzanie. Zadania dyrektorów departamentów, dyrektorów wydziałów i biur oraz kierowników samodzielnych komórek organizacyjnych zostały uregulowane w § 13 i § 14 Regulaminu organizacyjnego Urzędu Miasta Ł., który wszedł w życie w dniu 16 sierpnia 2011 roku.

Dodatkowo treść § 16 ust. 1 powyższego dokumentu stanowi, że „Regulamin organizacyjny stanowi zakres czynności dla kierowników komórek organizacyjnych i ich zastępców oraz osób pełniących ww. obowiązki”.

Ponadto, na podstawie powyższego dokumentu straciło moc poprzednio wydane Zarządzenie Nr (...) Prezydenta Miasta Ł. z dnia 14 czerwca 2010 roku w sprawie wprowadzenia Regulaminu organizacyjnego Urzędu Miasta Ł..

/ Zarządzenie Nr (...) Prezydenta Miasta Ł. z dnia 8 sierpnia 2011 roku i Regulamin organizacyjny Urzędu Miasta w Ł. stanowiący załącznik do powyższego Zarządzenia k.46-58 akt o syng. VII Pa 306/12/

W przeorganizowanym Wydziale Organizacyjnym utworzono nowe stanowisko zastępcy dyrektora tego Wydziału, które od dnia 1 kwietnia 2011 roku powierzono I. W..

/okoliczność bezsporna/

Decyzją pracodawcy z dnia 16 sierpnia 2011 roku, doręczoną powódce po długotrwałej niezdolności do pracy spowodowanej chorobą - w dniu 20 grudnia 2011 roku - na podstawie art. 23 ust. 1 Ustawy z dnia 21 listopada 2008 roku o pracownikach samorządowych (Dz. U. z 2008 roku, Nr 223, Poz. 1458 z późn. zm.) została ona przeniesiona na stanowisko audytora wewnętrznego w nowopowołanym Zespole ds. Audytu Wewnętrznego Wydziału Organizacyjnego w Departamencie (...) i Administracji Urzędu Miasta Ł. z wynagrodzeniem miesięcznym brutto wynoszącym 4400 złotych. Jednocześnie w piśmie wskazano, że powódka w oparciu o treść art. 23 ust. 2 Ustawy z dnia 21 listopada 2008 roku o pracownikach samorządowych (Dz. U. z 2008 roku, Nr 223, Poz. 1458 z późn. zm.) zachowała prawo do dotychczasowego wynagrodzenia przez okres sześciu miesięcy następujących po miesiącu, w którym została przeniesiona na nowe stanowisko. Zakres zadań, obowiązków, odpowiedzialności, uprawnień i upoważnień powódki na powyższym stanowisku został uregulowany w Zakresie Czynności Pracownika Wydziału Organizacyjnego w Departamencie (...) i Administracji Urzędu Miasta Ł..

/ pismo z dnia 16 sierpnia 2011 roku k.127 części B akt osobowych, zakres czynności pracownika k.129 części B akt osobowych, pozew k.2-5, przegląd absencji w okresie od 1 stycznia 2010 roku do 14 lutego 2012 roku k.16 akt o syng. VII Pa 306/12/

Pismem datowanym na dzień 16 sierpnia 2011 roku, Prezydent Miasta Ł. upoważniła K. D. Wydziału Organizacyjnego w Departamencie (...) i Administracji Urzędu Miasta Ł. – i I. Z. D. Wydziału Organizacyjnego w Departamencie (...) i Administracji Urzędu Miasta Ł. – do podpisywania w jej imieniu przydziału zadań audytowych, sprawozdań z audytu, programów zadań audytowych, dokumentacji prowadzonych audytów, poleceń przeprowadzenia kontroli, upoważnień do przeprowadzenia kontroli, wystąpień pokontrolnych oraz parafowania dokumentów z kontroli przeprowadzonych w Urzędzie Miasta Ł. przez Najwyższą Izbę Kontroli i inne zewnętrzne jednostki kontroli.

/ pisma z dnia 16 sierpnia 2011 roku k.61-62 akt o syng. VII Pa 306/12/

W dniu 15 stycznia 2013 roku Wydział Organizacyjny wystąpił z inicjatywą utworzenia Biura Audytu Wewnętrznego.

/spis spraw k. 1008/

W dniu 17 stycznia 2013 roku (sporządzenie pisma w dniu 15 stycznia 2013 roku) Z. D. Wydziału Organizacyjnego I. W. złożył do Prezydent Miasta wniosek o wprowadzenie zmiany w Regulaminie organizacyjnym Urzędu Miasta Ł. polegającej na utworzeniu w Departamencie Prezydenta Biura Audytu Wewnętrznego i Kontroli. W skład Biura miałyby wchodzić wyodrębnienie ze struktury Wydziału Organizacyjnego:

- Oddział Kontroli,

- Zespół (...) (Oddział - Audytu Wewnętrznego) i

- Samodzielne S. ds. Administracyjno-Organizacyjnych.

Wprowadzone rozwiązanie miałoby przyczynić się do usprawniania funkcjonowania (...), zwiększenia prawidłowej realizacji zadań przez Urząd i nadzorowane jednostki.

/wniosek k. 1011 -1012, projekt k. 1013 - 1014/

Projekt zarządzenia przewidywał wyodrębnienie ze struktury Wydziału Organizacyjnego w Departamencie (...) i Administracji Oddziału Kontroli oraz Zespołu ds. Audytu Wewnętrznego i utworzenie w tym departamencie nowej komórki organizacyjnej pn. Biuro (...). Powstanie nowej komórki organizacyjnej miało przyczynić się do poprawy przejrzystości realizacji projektu wdrożenia zarządzania ryzykiem w Urzędzie Miasta Ł. oraz umożliwi jednoznaczne wskazanie odpowiedzialności za nadzór nad realizacją zaleceń wydanych przez uprawnione organy kontroli zewnętrznej.

/uzasadnienie do projektu k.666/

Powyższy projekt I. W. przekazał do wydziału prawnego.

/zeznania świadka I. W. e - protokół z dnia 2 marca 2017 roku 01:38:05 - 01:46:14, -płyta CD k. 749/

Przedmiotowy projekt dotyczący utworzenia Biuro Audytu Wewnętrznego i Kontroli nie był poddany procedowaniu przez Kolegium, ponieważ Prezydent jako kierownik (...) ma prawo zadecydować czy skorzysta z opinii Kolegium czy nie. Kolegium jest organem pomocniczym powołanym do realizacji zadań Prezydenta.

/zeznania świadka B. N. e - protokół z dnia 2 marca 2017 roku 00:16:52 - 00:23:58, 00:28:10 - 00:45:04- płyta CD k. 749; zeznania świadka I. W. e - protokół z dnia 2 marca 2017 roku 01:22:17 - 01:38:05, -płyta CD k. 749/

Na podstawie § 1 pkt 7 Zarządzenia Nr (...) Prezydenta Miasta Ł. z dnia 25 lutego 2013 roku zmieniającego zarządzenie w sprawie nadania Regulaminu organizacyjnego Urzędu Miasta Ł., z dniem 1 marca 2013 roku utworzono Biura Audytu Wewnętrznego i Kontroli w strukturze organizacyjnej Departamentu (...) i Administracji składające się z trzech samodzielnych komórek organizacyjnych - Oddział Kontroli, Zespół (...) oraz Samodzielne S. ds. Administracyjno - Organizacyjnych.

Zgodnie z dodanym § 42a pkt 1 powyższego zarządzenia do zadań Biura Audytu Wewnętrznego i Kontroli należało w szczególności: planowanie i prowadzenie kontroli w urzędzie, miejskich jednostkach organizacyjnych, w podmiotach gospodarczych oraz w innych podmiotach, które wydatkują środki publiczne przekazane z budżetu miasta; ocena funkcjonowania systemu kontroli zarządczej w urzędzie; planowanie audytów wewnętrznych.

/Zarządzenie Nr (...) Prezydenta Miasta Ł. z dnia 25 lutego 2013 roku k. 661 - 663/

D. Biura Audytu Wewnętrznego i Kontroli był I. W..

/wydruk ze strony internetowej k. 445, zeznania świadka I. W. e - protokół z dnia 2 marca 2017 roku 00:57:23 - 00:23:58, -płyta CD k. 749/

O tych zmianach organizacyjnych w strukturze UM Ł. powódka dowiedziała się od znajomej, którą spotkała na cmentarzu wlistopadzie 2013 roku. Wcześniej była w UM w sierpniu 2013 roku przekazać dokumenty, ale wizyta była krótka. Powódka korzystała wtedy ze zwolnienia lekarskiego.

/okoliczność bezsporna – wyjaśnienia powódki E. W. k.632-633/

Na podstawie § 1 pkt 5b Zarządzenia Nr (...) Prezydenta Miasta Ł. z dnia 27 grudnia 2013 roku zmieniającego zarządzenie w sprawie nadania Regulaminu organizacyjnego Urzędu Miasta Ł., do dotychczas istniejących komórek organizacyjnych - Oddział Kontroli, Zespół (...) oraz Samodzielne S. ds. Administracyjno - Organizacyjnych dodany został Oddział ds. Kontroli Zarządczej i Koordynacji Procedur oraz Oddział ds. Weryfikacji (...) Unijnych.

/Zarządzenie Nr (...) Prezydenta Miasta Ł. z dnia 27 grudnia 2013 roku k. 442 - 444, wydruk ze strony internetowej k. 445/

Na podstawie § 2 pkt 4 b) Zarządzenia Nr 187/VII/14 Prezydenta Miasta Ł. z dnia 31 grudnia 2013 roku zmieniającego zarządzenie w sprawie nadania Regulaminu organizacyjnego Urzędu Miasta Ł., cofnięto Zarządzenia Nr (...) Prezydenta Miasta Ł. powodujące Oddział ds. Kontroli Zarządczej i Koordynacji Procedur oraz Oddział ds. Weryfikacji (...) Unijnych. Wskazane Oddziały nie wchodził już w skład Biura (...).

/Zarządzenie Nr 187/V II/14 Prezydenta Miasta Ł. z dnia 31 grudnia 2013 roku k. 446 - 44/

Przedstawiony stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zawarte w aktach VII Pa 306/12, jak i innych załączonych do akt przedmiotowego postępowania. Dokumenty, na których Sąd oparł swoje ustalenia mają walor obiektywny i zostały uznane za rzetelne źródło informacji o stanowiskach zajmowanych przez powódkę oraz jej obowiązkach, a także o procesie reorganizacji, która miała miejsce w Urzędzie Miasta Ł.. Zebrane w sprawie dokumenty urzędowe Sąd uznał za wiarygodne, albowiem zostały sporządzone przez właściwe ku temu organy i w granicach kompetencji sporządzających je osób. Fakt nieprzedstawienia przez stronę pozwaną wszystkich żądanych przez pełnomocnika powódki wykazów i odpisów został przez pełnomocnika U. Miasta łodzi szczegółowo wyjaśniony i uzasadniony. Z uwagi na to, iż dokumenty te potrzebne były jedynie do ustalenia czy okoliczność, stanowiąca według powódki podstawę złożenia skargi o wznowienie postępowania, istniała przed prwomocnym zakończeniem pierwotnego postępowania, po ustaleniu tego faktu dalsze prowadzenie postępowania dowodowego w tym przedmiocie było zbędne.

Sąd Okręgowy oddalił wniosek strony pozwanej o przesłuchanie świadka W. F. na okoliczność zasad przygotowania aktów prawnych jako nie przydatny dla sprawy. Przedmiotowe zarządzenie Nr (...) Prezydenta Miasta Ł. z dnia 25 lutego 2013 roku nie zostało uznane za nieważne. W związku z tym nie było podstaw, aby analizować zasady procedowania aktów prawnych, skoro fakt jego obowiązywania nie został przez żadną ze stron skutecznie podważony.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzglednienie.

Porządkowo jedynie wskazać należy, iż na mocy art. 407 § 1 kpc skargę o wznowienie wnosi się w terminie trzymiesięcznym; termin ten liczy się od dnia, w którym strona dowiedziała się o podstawie wznowienia, a gdy podstawą jest pozbawienie możności działania lub brak należytej reprezentacji - od dnia, w którym o wyroku dowiedziała się strona, jej organ lub jej przedstawiciel ustawowy.

Jak wynika z ustaleń sądu powódka dowiedziała się o podstawie prawnej wznowienia postępowania w listopadzie 2013 roku, a skargę złożyła 31 stycznia 2014 roku. Wymagany termin został zatem zachowany.

Jednocześnie sąd orzekający w sprawie skargi o wznowienie postępowania, nie może tracić z pola zainteresowania dwóch kwestii: ustawowych podstaw wnowienia postępowania oraz wybranej spośród tych podstaw – konkretnych wskazanych przez stronę.

W niniejszej sprawie ma to o tyle znaczenie, że kwestie te zdają się umykać uwadze tak samej powódki jak i jej pełnomocnika, którzy w toku procesu powoływali mnóstwo okoliczności, które bądź w ogóle nie mogły stanowić podstawy skargi o wznowienie postępowania ( nie zostały bowiem wymienione przez ustawodawcę), bądź nie mogą stanowić podstawy wznowienia w tej konkretnej sprawie, gdyż albo były już przedmiotem postępowania pierwotnego albo mogły być w toku tego postępowania podnoszone.

W pierwszej kolejności podkreślić trzeba, iż ramy niniejszego postępowania zakreślone zostały w wyroku Sądu Najwyższego, który uchylił sprawę do ponownego rozpoznania. Sąd Najwyższy przesądził, iż powoływane przez powódkę zarządzenie z 25 II 2013 roku nie stanowi nowego dowodu w rozumieniu przepisów dotyczących skargi o wznowienie postępowania. Sąd Okręgowy miał obowiązek ustalić jedynie czy istniała nowa okoliczność w postaci planów wprowadzenia wskazanego zarządzenia i jeśli tak czy okoliczność ta ma wpływ na rozstrzygnięcie sporu, a konkretnie czy dowodziła, że likwidacja stanowiska poprzednio zajmowanego przez powódkę była fikcyjna (pozorna).

Od ustalenia istnienia tej okoliczności zależy czy skarga oparta jest na ustawowej podstawie co pozwala na jej rozpoznanie czy też podstawy takiej nie ma – co uzasadnia odrzucenie skargi.

Zgodnie z art. 399 § 1 k.p.c., w wypadkach przewidzianych w przepisach Kodeksu postępowania cywilnego można żądać wznowienia postępowania, które zostało zakończone prawomocnym wyrokiem.

Na mocy art. 403 § 2 k.p.c. można żądać wznowienia postępowania w razie późniejszego wykrycia prawomocnego wyroku, dotyczącego tego samego stosunku prawnego, albo wykrycia takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu.

Skarga o wznowienie postępowania jest nadzwyczajnym środkiem zmierzającym do ponownego rozpoznania sprawy zakończonej prawomocnym orzeczeniem co do jej istoty, jeżeli zachodzą przewidziane ustawą przyczyny (podstawy). Oparcie skargi na ustawowej podstawie wznowienia oznacza, że powinna być sformułowana w sposób odpowiadający przepisom art. 401 - 404 k.p.c., a w uzasadnieniu powinny być zawarte argumenty, zezwalające na stwierdzenie, że podstawa ta rzeczywiście zachodzi. Możliwość wznowienia postępowania na podstawie art. 403 § 2 k.p.c. jest uzależniona od zaistnienia łącznie trzech przesłanek. Pierwszą, stanowi wykrycie po uprawomocnieniu się wyroku nowych okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które istniały w toku postępowania, ale nie zostały w nim powołane. Drugą, możliwość ich wpływu na wynik sprawy, natomiast trzecią - niemożność skorzystania z nich przez stronę w poprzednim postępowaniu (por. postanowienie z dnia 8 czerwca 2010 r., II PZ 12/10).

W przedmiotowej sprawie powódka jako podstawę wznowienia postępowania wskazała, że pozwany przywrócił dawną nazwę komórce organizacyjnej, której była dyrektorem tj. ponownie nazwano ją Biurem Audytu Wewnętrznego i Kontroli i nie przeprowadzono konkursu na stanowisko dyrektora, co świadczy o braku powoływanej przez pozwanego reorganizacji. A co za tym idzie likwidacja jej stanowiska pracy będącej przyczyną przeniesienia jej na inne stanowisko była pozorną.

W ocenie Sądu Okręgowego skarga o wznowienie postępowania oparta na wskazanej wyżej podstawie podlega oddaleniu.

Jednak na wstępie wskazać należy, iż według art. 403 § 2 można żądać wznowienia postępowania w razie późniejszego wykrycia takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu. Chodzi tu o najbardziej typową i syntetycznie ujętą restytucyjną przyczynę wznowienia postępowania (bliżej co do aspektów teoretycznych tej podstawy zob. K. Weitz (w:) J. Gudowski (red.), System Prawa Procesowego Cywilnego, t. III..., s. 1345–1346 i 1347).

Z treści art. 403 § 2 in medio wynika, że podstawę wznowienia stanowi zarówno wykrycie okoliczności faktycznych, jak i środków dowodowych. Oznacza to, że tak wykrycie okoliczności faktycznych, jak i wykrycie środków dowodowych, każde z osobna stanowią podstawę wznowienia. Wznowienie postępowania, przy założeniu zachowania innych jeszcze wymagań i dopuszczalności skargi o wznowienie, może zatem być dopuszczalne w wypadku wykrycia jedynie okoliczności faktycznych, jak również w razie wykrycia jedynie środków dowodowych (por. postanowienie SN z dnia 21 lipca 1982 r., II CO 4/82, LEX nr 8443; postanowienie SN z dnia 15 maja 2007 r., V CZ 36/07, LEX nr 442637; postanowienie SN z dnia 7 marca 2007 r., II CZ 5/07, LEX nr 278667; postanowienie SN z dnia 16 listopada 2009 r., II UZ 40/09, LEX nr 560849; postanowienie SN z dnia 7 kwietnia 2010 r., II PZ 8/10, LEX nr 603833). Nie jest wykluczone kumulatywne oparcie skargi o wznowienie na wykryciu okoliczności faktycznych i wykryciu środków dowodowych. W takiej sytuacji, jeżeli skarżący chce łącznie powołać obie podstawy, wymagania wynikające z art. 403 § 2 in medio i in principio muszą być weryfikowane oddzielne w odniesieniu do wykrycia okoliczności faktycznych i oddzielnie w odniesieniu do wykrycia środków dowodowych. Od kwestii kumulatywnego oparcia skargi na wykryciu okoliczności faktycznych i wykryciu środków dowodowych należy jednak odróżnić powołanie dowodów na poparcie twierdzeń co do wykrytych okoliczności faktycznych i zagadnienie okoliczności faktycznych, które mogą być wykazywane za pomocą wykrytych środków dowodowych (por. K. Weitz (w:) J. Gudowski (red.), System Prawa Procesowego Cywilnego, t. III..., s. 1346–1347).

Powołanie okoliczności faktycznych może stanowić podstawę wznowienia, jeżeli są to okoliczności, które istniały w czasie trwania prawomocnie zakończonego postępowania, przed uprawomocnieniem się zaskarżonego orzeczenia (por. orzeczenie SN z dnia 31 sierpnia 1936 r., C III 1126/36, Zb. Orz. 1937, poz. 315; orzeczenie SN z dnia 14 maja 1937 r., C II 195/37, PPiA 1937, nr IV, s. 561; postanowienie SN z dnia 15 maja 1968 r., I CO 1/68, OSNC 1969, nr 2, poz. 36 z aprobującą glosą M. Sawczuka, NP 1970, nr 4, s. 625 i n.; postanowienie SN z dnia 27 listopada 1969 r., I PZ 48/69, LEX nr 14046; postanowienie SN z dnia 12 października 1993 r., I CO 29/93, LEX nr 1211010; postanowienie SN z dnia 4 marca 2005 r., III CZ 134/04, LEX nr 1511050; postanowienie SN z dnia 13 października 2005 r., IV CZ 96/05, LEX nr 186917; postanowienie SN z dnia 10 lutego 2006 r., I PZ 33/05, OSNP 2007, nr 3–4, poz. 48; postanowienie SN z dnia 16 maja 2008 r., III CZ 20/08, LEX nr 420807; postanowienie SN z dnia 8 kwietnia 2009 r., V CZ 16/09, LEX nr 619675; wyrok SN z dnia 2 lutego 2010 r., II UK 167/09, LEX nr 583809; postanowienie SN z dnia 17 czerwca 2010 r., III CZ 18/10, LEX nr 686067; postanowienie SN z dnia 25 maja 2011 r., II CZ 20/11, LEX nr 847128). Nie mogą to być zatem okoliczności, które wynikały z materiału procesowego, ale nie zostały dostrzeżone przez stronę (por. postanowienie SN z dnia 15 maja 1968 r., I CO 1/68, OSNC 1969, nr 2, poz. 36; postanowienie SA w Katowicach z dnia 17 maja 2005 r., I ACa 789/05, OSA 2006, nr 2, poz. 4), okoliczności zaistniałe dopiero po uprawomocnieniu się zaskarżonego orzeczenia (por. W. Siedlecki, Podstawy wznowienia postępowania..., s. 90; K. Weitz (w:) J. Gudowski (red.), System Prawa Procesowego Cywilnego, t. III..., s. 1348–1349; zob. także orzeczenie SN z dnia 3 czerwca 1933 r., C II 3/33, Zb. Orz. 1934, poz. 96) bądź okoliczności, które zostały powołane przez stronę, ale nie stały się przedmiotem oceny sądu ze względu na ich nieistotność albo wskutek zastosowania przepisów zobowiązujących lub upoważniających sąd do pominięcia twierdzeń spóźnionych lub powołanych jedynie dla zwłoki – na podstawie art. 207 § 6, art. 217 § 2 i 3, art. 344 § 2 zdanie drugie, art. 381, art. 493 § 1 zdanie trzecie i art. 503 § 1 zdanie trzecie (por. postanowienie SN z dnia 7 października 1980 r., I PO 12/80, LEX nr 8271; postanowienie SN z dnia 28 czerwca 2006 r., III CZ 34/06, LEX nr 1102097; postanowienie SN z dnia 29 marca 2007 r., II UZ 3/07, OSNP 2008, nr 11–12, poz. 178; K. Weitz (w:) J. Gudowski (red.), System Prawa Procesowego Cywilnego, t. III..., s. 1349). Nie może także stanowić podstawy wznowienia postępowania twierdzenie, że pełnomocnik strony bezpodstawnie przyznał prawdziwość pewnego faktu, nawet gdy strona dowiedziała się o tym po ukończeniu procesu (por. orzeczenie SN z dnia 30 listopada 1934 r., C III 814/34, Zb. Orz. 1935, poz. 135).

Zatem konieczne jest, aby okoliczności faktyczne zostały wykryte później, a więc po tym, jak postępowanie prawomocnie zostało zakończone. Wykrycie okoliczności faktycznych oznacza powzięcie wiadomości o nich w sposób umożliwiający ich powołanie, ale w czasie, w którym nie było już możliwe ich powołanie w postępowaniu zakończonym zaskarżonym orzeczeniem (por. postanowienie SN z dnia 10 czerwca 1999 r., III CKN 458/99, LEX nr 152441; postanowienie SN z dnia 26 stycznia 2011 r., II CZ 180/10, LEX nr 785878).

Pod względem przedmiotowym okoliczności faktyczne, których wykrycie uzasadniać ma wznowienie postępowania, powinny dotyczyć przedmiotu sporu, o którym rozstrzygnął sąd w prawomocnie zakończonym postępowaniu (por. orzeczenie SN z dnia 30 listopada 1934 r., C III 814/34, Zb. Urz. 1935, nr 3, poz. 135 oraz postanowienie SN z dnia 24 maja 1982 r., II CO 1/82, OSPiKA 1984, z. 2, poz. 27; postanowienie SN z dnia 30 listopada 1984 r., I CO 18/84, LEX nr 8655; postanowienie SN z dnia 10 listopada 2010 r., II UZ 29/10, LEX nr 707895; postanowienie SN z dnia 2 października 2014 r., IV CZ 58/14, LEX nr 1545105), przy czym od strony pozwanego za takie należy uznać wszystkie te okoliczności, które mogłyby stanowić podstawę jego zarzutów co do rozstrzygniętego roszczenia (zob. orzeczenie SN z dnia 30 listopada 1934 r., C III 814/34, Zb. Urz. 1935, nr 3, poz. 135). Wymaganie to wynika z granic przedmiotowych prekluzji, którą pociąga za sobą prawomocność materialna, jak również jest założeniem warunku, aby chodziło o okoliczności faktyczne, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy. W tych ramach przedmiotowych może chodzić o każdego rodzaju okoliczności faktyczne.

Strona powołująca się na wykryte okoliczności faktyczne musi powołać dowody na poparcie twierdzeń co do tych okoliczności. W takiej sytuacji kwestia, kiedy powstały środki dowodowe powoływane na poparcie twierdzeń co do wykrytych okoliczności faktycznych, nie ma znaczenia, gdyż nie występują one w funkcji podstawy wznowienia (por. postanowienie SN z dnia 16 listopada 2009 r., II UZ 40/09, LEX nr 560849 i postanowienie SN z dnia 1 kwietnia 2011 r., III CZ 13/11, LEX nr 1102870). Możliwe jest, że strona powoła na poparcie twierdzeń środki dowodowe, które także będą dopiero wykryte, co pozwoli jej na równoległe uzasadnienie wznowienia na tej podstawie.

Wznowienie postępowania na podstawie art. 403 § 2 k.p.c. uzasadnia tylko taka niemożliwość powołania pewnych okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, która jest skutkiem niewiedzy o nich. Nie uzasadnia wznowienia postępowania odnalezienie środka dowodowego dotyczącego takich okoliczności faktycznych, które były stronie znane w czasie trwania postępowania i mogły być przez stronę powołane oraz wykazywane za pomocą także innych niż odnaleziony środków dowodowych.

Wykrycie okoliczności faktycznych lub środków dowodowych w rozumieniu art. 403 § 2 k.p.c. oznacza powzięcie wiadomości w sposób umożliwiający ich powołanie.

Jak wynika z akt sprawy powódka nie miała możliwości powoływania się na okoliczność faktyczną utworzenia w strukturach pozwanego Biura Audytu Wewnętrznego i Kontroli, pomimo że projekt jego powstania w styczniu 2013 roku był już przygotowany i poddany procedurze sprawdzenia przez dział prawny. Powódka powzięła powyższą wiedze dopiero po formalnym wydaniu Zarządzenia nr (...) z dnia 25 lutego 2013 roku tworzącego Biuro Audytu Wewnętrznego i Kontroli w strukturze organizacyjnej Departamentu (...) i Administracji.

W tej sytuacji nie ma wątpliwości, że faktycznie skarżąca nie mogła na powyższą okoliczność w poprzednio toczącym się postępowaniu powoływać, pomimo że prace co do powstania Biura Audytu Wewnętrznego i Kontroli toczyły się w czasie gdy postępowanie przed Sądem II instancji w sprawie VII Pa 306/12 jeszcze nie zakończyło się prawomocnie. A co za tym idzie wskazana przez powódkę okoliczność faktyczna stanowi w pełni uzasadnioną podstawę do wznowienia prawomocnie zakończonego wcześniej postępowania w sprawie VII Pa 306/12. Jednak powyższe stwierdzenie nie stanowi automatycznie, że wskazana okoliczność faktyczna powoduje, że żądanie skargi było słuszne, a otwiera jedynie drogę do merytorycznej oceny czy w rzeczywistości utworzenie finalnie w strukturach pozwanego w dniu 25 lutego 2013 roku Biura Audytu Wewnętrznego i Kontroli mogło mieć znaczenie dla ustalenia czy dokonana przez pracodawcę likwidacja stanowiska pracy powódki była pozorna.

W ocenie Sądu Okręgowego okoliczność ta nie miałaby znaczenia dla rozpoznania uprzednio toczącej się sprawy.

Jak wynika z przeprowadzonego postępowania dowodowe powódka była dyrektorem Biura Audytu Wewnętrznego, Kontroli i Skarg, które zostało powołane z dniem 1 stycznia 2004 roku na podstawie zarządzenia (...) Prezydenta Miasta Ł. z dnia 30 grudnia 2003 roku, zmieniającego zarządzenie w sprawie nadania regulaminu organizacyjnego Urzędowi Miasta Ł.. Do głównych zadań Oddziału Audytu Wewnętrznego funkcjonującego w ramach Biura Audytu Wewnętrznego, Kontroli i Skarg Urzędu Miasta Ł. należało informowanie prezydenta o adekwatności, skuteczności i efektywności kontroli zarządczej, planowanie i organizacja zadań audytowych w oparciu o analizę i ocenę ryzyka, w tym sporządzanie planu audytu wewnętrznego dla (...), przeprowadzanie zadań zapewniających i czynności doradczych, przeprowadzanie na zlecenie prezydenta audytów wewnętrznych pozaplanowych, informowanie prezydenta o ustaleniach audytu wewnętrznego, monitorowanie realizacji zaleceń poaudytowych i realizacja czynności sprawdzających, sporządzanie sprawozdań z wykonania zadań audytowych w Urzędzie, w szczególności kwartalnych i rocznych, współpraca z audytorami i kontrolerami zewnętrznymi; koordynacja działań kontrolnych w Urzędzie, sporządzanie zbiorczego projektu planu kontroli realizowanych przez służby kontrolne (...), wykonywanie kontroli wewnętrznych w komórkach organizacyjnych (...) i w miejskich jednostkach organizacyjnych, w szczególności obejmujących zagadnienia organizacji i funkcjonowania, koordynacja działań kontrolnych w Urzędzie, w szczególności obejmujących zagadnienia organizacji i funkcjonowania, finansowo-księgowe, zamówień publicznych oraz gospodarowania mieniem miasta, wykonywanie kontroli u osób fizycznych i podmiotów zewnętrznych na podstawie uprawnień wynikających ze szczególnych przepisów prawa, sporządzanie projektów wystąpień pokontrolnych i nadzór nad sposobem ich realizacji, prowadzenie ewidencji kontroli zewnętrznych powadzonych w Urzędzie, gromadzenie i archiwizowanie dokumentacji z kontroli przeprowadzanych w Urzędzie przez zewnętrzne organy kontroli, sporządzanie zbiorczego sprawozdania z wykonania planów kontroli przez komórki organizacyjne (...), w tym opracowywanie analiz dotyczących kontroli finansowo-księgowych oraz organizacyjno-prawnych, współpraca z organami kontroli zewnętrznej oraz przyjmowanie interesantów zgłaszających się w sprawach skarg i wniosków, organizowanie przyjęć interesantów zgłaszających się w sprawach skarg i wniosków do prezydenta i wiceprezydentów, prowadzenie centralnego rejestru skarg i wniosków załatwianych w Urzędzie, koordynacja załatwiania skarg i wniosków przez komórki organizacyjne (...), w tym nadzorowanie terminowości ich rozpatrywania i udzielania odpowiedzi, sporządzanie analiz skarg i wniosków wpływających do (...).

W okresie od 2010 roku do marca 2013 roku pozwany dokonywał wielu zmian organizacyjnych.

Pierwsza zmiana organizacyjna weszła w życie z dniem 18 października 2010 r., polegająca na rozdzieleniu Biura Audytu Wewnętrznego, Kontroli i Skarg na dwie komórki organizacyjne: Biuro Kontroli i Skarg oraz w randze samodzielnej komórki organizacyjnej Oddział Audytu Wewnętrznego - zarządzenie Nr (...) Prezydenta Miasta Ł. z dnia 14 października 2010 roku. Do zadań w strukturze Biura Kontroli i Skarg należało w szczególności: koordynacja działań kontrolnych, sporządzenie zbiorczego projektu planu kontroli realizowanych przez służby kontrolne, wykonywanie kontroli - Oddział Kontroli Wewnętrznej oraz przyjmowanie interesantów zgłaszających skarg i wniosków - Oddział Skarg.

Kolejna zmiana zlikwidowała komórkę organizacyjną Biuro Kontroli i Skarg oraz Oddział Audytu Wewnętrznego i od dnia 16 sierpnia 2011 roku utworzono Zespół ds. Audytu Wewnętrznego w Wydziale Organizacyjnym oraz Zespół (...) w (...) z Mieszkańcami - zarządzenie Nr (...) Prezydenta Miasta Ł. z dnia 8 sierpnia 2011 roku.

Następną zmianę struktury organizacyjnej wprowadzono z dniem 1 marca 2013 roku zgodnie z zarządzeniem Nr (...) Prezydenta Miasta Ł. z dnia 2 lutego 2013 r., zmieniającym zarządzenie w sprawie wprowadzenia Regulamin organizacyjnego Urzędowi Miasta Ł. utworzono Biuro Audytu Wewnętrznego i Kontroli w strukturze organizacyjnej Departamentu (...) i Administracji.

Analiza powyższych danych pozwala dojść do przekonania, że nowoutworzone Biuro Audytu Wewnętrznego i Kontroli nie jest odtworzeniem uprzednio kierowanego przez powódkę Biura Audytu Wewnętrznego, Kontroli i Skarg.

Przede wszystkim nazwy obu tych Biur są jedynie podobne ale nie takie same.

Po drugie zadania Biura Audytu Wewnętrznego, Kontroli i Skarg, którego dyrektorem była powódka, nie pokrywa się z zadaniami nowopowstałego Biura Audytu Wewnętrznego i Kontroli. Zakres zadań Biura Audytu Wewnętrznego, Kontroli i Skarg był zdecydowanie szerszy niż nowoutworzonego Biura Audytu Wewnętrznego i Kontroli. Dodatkowo Biuru Audytu Wewnętrznego i Kontroli zostały przydzielone zadania, które wcześniej nie były zarezerwowane do Biura kierowanego przez powódkę jak choćby zadania dotyczącego realizacji oceny kontroli zarządczej w Urzędzie, bowiem zadanie to nie było wcześniej w zakresie działania audytu wewnętrznego, a tym samym Biura Audytu Wewnętrznego, Kontroli i Skarg, ponadto od 2013 roku w Urzędzie realizowane były czynności doradcze, dotyczące elementów procesu zarządzania ryzykiem, obejmowały plany działalności wszystkich komórek organizacyjnych, stosowane mierniki, analiza ryzyka oraz alokacja zasobów przypisanych do realizowanych zadań. Nadto obowiązki związane z rozptrywaniem skarg nie powróciły do struktury nowoutworzonej jednostki.

Po trzecie także umiejscowienie w strukturach pozwanego oraz podział na wchodzącego jego skład jednostki było odmienne. Biuro Audytu Wewnętrznego Kontroli i Skarg (...) było samodzielną komórką organizacyjną w strukturach pozwanego i dzieliło się na: Oddział Audytu Wewnętrznego, Oddział Kontroli Wewnętrznej, Zespół (...), Samodzielne S. ds. (...) Sekretariatu. Z kolei Biuro Audytu Wewnętrznego i Kontroli w strukturze organizacyjnej należy do Departamentu (...) i Administracji, którym zarządza Sekretarz Miasta Ł. i dzieli się na: Oddział Kontroli, Zespól Audytu Wewnętrznego i Samodzielne S. ds. Administracyjno- Organizacyjnych .

Mając na uwadze opis zadań oraz strukturę wewnętrzną Biura Audytu Wewnętrznego, Kontroli i Skarg oraz Biura Audytu Wewnętrznego i Kontroli brak podstaw do stwierdzenia, że nowopowstała komórka organizacyjna wykonuje podstawowe zadania Biura Audytu Wewnętrznego, Kontroli i Skarg. Istotne różnice dotyczyły realizacji zadań, umiejscowienie w strukturach pozwanego oraz podziału na jednostki w ramach, których te zadania były wykonywane.

Podkreślić należy, iż wbrew twierdzeniom powódki nie udowodniła ona w żadnym zakresie faktu pozorności likwidacji zajmowanego poprzednio przez nia stanowiska.

Brak jest jakichkolwiek przesłanek dla stwierdzenia, że przeprowadzone przez pozwanego kolejne reorganizacje były nacechowane pozornością, bowiem zarówno zadania nowopowstałej komórki organizacyjnej, jaki i jej struktura wewnętrzna kształtują się w sposób odmienny od Biura Audytu Wewnętrznego, Kontroli i Skarg, którym kierowała powódka.

Nie bez znaczenia jest jest fakt, że w pozwanej jednostce zmiany organizacyjne były dość często przeprowadzane i nie obejmowały swym zasięgiem jedynie Biuro Audytu Wewnętrznego, Kontroli i Skarg kierowanego przez powódkę, ale dotyczyły także innych działów i powodowały zmianę wewnętrznej struktury urzędu, w szczególności rodzaju i liczby wewnętrznych jednostek (komórek) organizacyjnych, podziału zadań między nimi, sposobu współdziałania oraz kierowania tymi komórkami. Wprowadzając kolejne zmiany pracodawca miał na celu osiągnięcie skuteczniejszego realizowania zadań publicznych.

Zatem zmiany w zakresie Biura Audytu Wewnętrznego, Kontroli i Skarg nie były odosobnione, ale wpisywały się w ogólny trend prowadzonych w pozwanej jednostce procesów reorganizacji mających na celu poprawę jego funkcjonowania. A co za tym idzie działania pozwanego nie były w żadnym wypadku nakierowane na celowe zlikwidowane stanowiska powódki a wymuszone zaistniałymi potrzebami.

Dodatkowo zauważyć należy, że nawet gdyby przyjąć, iż faktycznie nowopowstałe Biura Audytu Wewnętrznego i Kontroli było wiernym odtworzeniem Biura Audytu Wewnętrznego, Kontroli i Skarg do dokonanie tego dopiero po półtora roku oznacza, że zachodziły ku temu poprzednio uzasadnione podstawy aby je zlikwidować. To zaś oznacza, że likwidacja faktycznie miała miejsce.

Z daleko idącej ostrożności wskazać także należy, iż w ocenie sądu, gdyby nawet po okresie ponad 1,5 rocznej przerwy UM Ł. powrócił „stricte” do poprzedniej struktury organizacyjnej, to i tak okoliczność ta nie przesądzałaby automatycznie, iż poprzednia likwidacji była fikcyjna. Uznanie tego wymagałoby udowodnienia. Pracodawca ma bowiem prawo dowolnie, nawet wadliwie i niekorzystnie dla swych interesów przeprowadzać reorganizację. Zachowanie takie nie świadczy jeszcze o fikcyjności zamierzeń. Ustawodawca przewidując sytuację ponownego tworzenia tych samych, uprzednio zlikwidowanych, stanowisk, przewidział roszczenie o ponowne zatrudnienie.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1474 z późn. zm.) w razie ponownego zatrudniania pracowników w tej samej grupie zawodowej pracodawca powinien zatrudnić pracownika, z którym rozwiązał stosunek pracy w ramach grupowego zwolnienia, jeżeli zwolniony pracownik zgłosi zamiar podjęcia zatrudnienia u tego pracodawcy w ciągu roku od dnia rozwiązania z nim stosunku pracy.

2. Pracodawca powinien ponownie zatrudnić pracownika, o którym mowa w ust. 1, w okresie 15 miesięcy od dnia rozwiązania z nim stosunku pracy w ramach grupowego zwolnienia.

Przepis ten, nie odnosi się oczywiście wprost do sytuacji powódki, świadczy jednak o tym, iż ustawodawca przewidział fluktuacje stanowisk na rynku pracy, a ponowne zatrudnianie pracowników na tych samych stanowiskach tworzonych przed upływem roku, od ich likwidacji, nie może świadczyć automatycznie o pozorności likwidacji.

W spornej sprawie minęło ponad 1,5 roku a nowe stowisko nie może być uznane za tożsame ze zlikwidowanym. Powódka nie przedstawiła zaś, poza swoimi twierdzeniami, żadnych dowodów na pozorność likwidacji.

Z tych przyczyn skarga podlegała oddaleniu.

Dodatkowo podkreślić raz jeszcze należy, że nie było możliwe – jak chciałaby tego skarżąca – aby Sąd obecnie rozpoznający skargę o wznowienie postępowania analizował okoliczności dotyczące procedury przyjmowania aktów prawnych przez Urząd Miasta Ł., czy były one wydane z naruszeniem procedury wewnętrznej tj. „Instrukcji w sprawie zasad opracowywania projektów prawnych i ich przedkładania na posiedzeniu Kolegium Prezydenta Miasta Ł. oraz przekazywania aktów prawnych do realizacji przez komórki organizacyjne Urzędu Miasta Ł. oraz miejskie jednostki organizacyjne” czy też z naruszeniem prawa powszechnie obowiązującego tj. ustawy o finansach publicznych i dyscyplinie finansów publicznych. Podobnie brak było podstaw aby analizować czy przedstawione przez pozwanego dokumenty były fałszowane bądź fabrykowane. Sąd związany jest podstawą skargi o wznowienie postępowania i tylko w tym wąskim zakresie jest zobligowany ponownie analizować stan sprawy. Nie może badać okoliczności, które nie są i nie mogą stanowić podstawy skargi o wznowienie postępowania. Wskazane zaś powyżej okoliczności czy dowody były znane powódce na etapie rozpoznawania sprawy o bezskutecznie przeniesienie na inne stanowisko i mogły być podnoszone w poprzednio toczącym się procesie co też skarżąca uczyniła, a Sąd Rejonowy a następnie Sąd Okręgowy do tych zarzutów się już odniósł. Sąd wyjaśnił, że kognicja sądu powszechnego nie obejmuje możliwości kontrolowania zgodności z prawem zarządzeń Prezydenta Miasta, albowiem zastrzeżona jest ona wyraźnie jako domena postępowania nadzorczego właściwego organu nadzoru - art. 91 ustawy o samorządzie gminnym bądź postępowania sądowo administracyjnego - art. 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Wyrażony pogląd opiera się zaś zarówno na konstytucyjnym podziale zadań sądownictwa administracyjnego i powszechnego (art. 184 Konstytucji RP), jak również treści unormowań szczególnych dotyczących możliwości wzruszenia aktów organów gminy. Sąd poprzednio rozpoznający sprawę zwrócił uwagę, że w toku postępowania prowadzonego przez sąd powszechny obowiązuje zasada związania procedującego sądu treścią konkretnego aktu organu gminy dopóki jego zgodność z prawem nie zostanie zakwestionowana we właściwym postępowaniu. Natomiast konfrontując powyższe z treścią sformułowanych przez skarżącą zarzutów Sąd poprzednio rozpoznający sprawę uznał, że nie był władny do oceny zgodności zarządzeń Prezydenta Miasta z prawem, w szczególności z przepisami ustawy o finansach publicznych, albowiem dysponował materiałem dowodowym, z którego wprost wynikało, że zarządzenia te obowiązują, albowiem ich zgodność z prawem nie została podważona.

Nie było zatem możliwe obecnie analizowanie całej sprawy od początku, ale jedynie w granicach podstawy skargi o wznowienie postępowania a ta zaś dotyczyła jedynie okoliczności faktycznej utworzenia Biura Audytu Wewnętrznego i Kontroli w strukturze organizacyjnej Departamentu (...) i Administracji. Sąd Okręgowy obecnie rozpoznający skargę dokonał oceny tylko wskazanej okoliczności jako mogącej mieć wpływ na żądanie powódki zgłoszone w poprzednim postępowaniu. Zatem wszelkie pozostałe zarzuty czy też okoliczności faktyczne jak i dowody nie mogły być ponownie analizowane, ponieważ Sąd nie był do tego uprawniony w świetle przepisów regulujących instytucję skargi o wznowienie postępowania, której wniesienie dopuszczalne jest w ściśle określonych sytuacjach. Ewentualne uchybienia pozwanego przy tworzeniu aktów prawa wewnętrznego czy niezgodności z ustawą o finansach publicznych nie mogły być przedmiotem obecnie toczącego się postępowania w zakresie rozpoznania skargi powódki.

W związku z tym Sąd Okręgowy związany podstawą skargi o wznowienie postępowania stwierdził, że wykryta okoliczność faktyczna nie czyni żądania powódki zasadnym.

Z tych wszystkich względów, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 412 § 2 k.p.c. w związku z art. 406 i art. 391 § 1 k.p.c. oddalił skargę powódki o wznowienie postępowania jako bezzasadną.

O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono, na podstawie art. 98 k.p.c. a także § 12 ust. 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2013 roku, poz. 490 j.t.).

Przewodnicząca: Sędziowie:

E.W.