Pełny tekst orzeczenia

101/2/B/2014

POSTANOWIENIE

z dnia 25 marca 2014 r.

Sygn. akt Ts 301/11



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Marek Zubik – przewodniczący

Maria Gintowt-Jankowicz – sprawozdawca

Andrzej Wróbel,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 lutego 2012 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Baco Petrol Sp. z o.o.,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej z 19 października 2011 r. Baco Petrol Sp. z o.o. (dalej: skarżąca) zarzuciła, że po pierwsze – § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 30 maja 2005 r. w sprawie znakowania i barwienia paliw silnikowych oraz olejów opałowych dla celów kontroli obrotu (Dz. U. Nr 96, poz. 815; dalej: rozporządzenie z 2005 r.) oraz § 1 pkt 1 ppkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 listopada 2005 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie znakowania i barwienia paliw silnikowych oraz olejów opałowych dla celów kontroli obrotu (Dz. U. Nr 239, poz. 2014; dalej: rozporządzenie zmieniające) w związku z art. 65 ust. 1 i 1a oraz art. 66 w związku z art. 4 ust. 5 ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 29, poz. 257, ze zm.; dalej: ustawa akcyzowa), w zakresie, w jakim przepisy te skutkowały rozszerzeniem przedmiotowego zakresu opodatkowania olejów opałowych z zastosowaniem sankcyjnych stawek podatku w stosunku do wyrobów, dla których przed wejściem w życie ww. przepisów rozporządzeń powstał obowiązek podatkowy, a podatek akcyzowy został zadeklarowany i zapłacony według stawek obowiązujących w momencie powstania obowiązku podatkowego, są niezgodne z art. 64 ust. 1 i 3 oraz art. 31 ust. 3 w związku z art. 84, art. 87 ust. 1, art. 92 ust. 1 i art. 217 Konstytucji; po drugie – § 2 rozporządzenia z 2005 r. oraz § 2 rozporządzenia zmieniającego w zakresie, w jakim nie przewidują przepisów przejściowych i wskutek tego znajdują zastosowanie do wyrobów akcyzowych, od których już powstał obowiązek podatkowy, są niezgodne z art. 2 w związku z art. 84 i art. 217 oraz art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji; po trzecie – pozycja 2 załącznika nr 2 do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2004 r. w sprawie obniżenia stawek podatku akcyzowego (Dz. U. Nr 87, poz. 825, ze zm.; dalej: rozporządzenie z 2004 r.), w części obejmującej słowa „ex 2710 19 99 smary plastyczne”, jest niezgodna z art. 2 w związku z art. 84 i art. 217 oraz art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji; po czwarte – art. 4 ust. 5 ustawy akcyzowej w zakresie, w jakim wymogiem jego zastosowania w przypadku wcześniejszego uiszczenia akcyzy według stawek preferencyjnych jest zachowanie warunków utrzymania stawki preferencyjnej na kolejnym etapie obrotu, jest niezgodny z art. 2 w związku z art. 84 i art. 217 oraz art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji; po piąte – art. 65 ust. 1a ustawy akcyzowej, w części obejmującej słowa „użycia olejów opałowych lub olejów napędowych, przeznaczonych na cele opałowe, które nie spełniają warunków określonych w odrębnych przepisach, w szczególności wymogów w zakresie prawidłowego znakowania i barwienia”, jest niezgodny z art. 2 w związku z art. 84 i art. 217 oraz art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji.

Postanowieniem z 3 lutego 2012 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

Za takim rozstrzygnięciem przemawiały następujące argumenty: niedopuszczalność powoływania art. 84 i art. 217, art. 87 ust. 1 oraz art. 92 Konstytucji jako wzorców kontroli w sprawach inicjowanych skargą konstytucyjną; niewykonanie przez skarżącą dyspozycji art. 47 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) w zakresie uzasadnienia zarzutu niezgodności zaskarżonych przepisów z art. 64 ust. 1 i 3 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji; kwestionowanie przez skarżącą nie tyle zaskarżonych regulacji normatywnych, ile sposobu rozstrzygnięcia jej sprawy przez organy celne oraz sądy administracyjne; oczywiście bezzasadny zarzut niedopuszczalności wydania przez Ministra Finansów rozporządzeń wykonawczych do ustawy akcyzowej w zakresie odnoszącym się do warunków, sposobu i trybu znakowania i barwienia paliw silnikowych i olejów opałowych.



W zażaleniu z 15 lutego 2012 r. skarżący zarzucił postanowieniu Trybunału z 3 lutego 2012 r. naruszenie następujących przepisów. Po pierwsze – art. 47 ust. 1 ustawy o TK „poprzez przyjęcie, iż wymogiem formalnym skargi jest wskazanie w niej właściwych wzorców, w sytuacji gdy wymóg taki nie wynika z treści przepisu”. Po drugie – art. 47 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy o TK „poprzez przyjęcie, iż skarga konstytucyjna zawiera braki, tj. nie zawiera wskazania, jakie konstytucyjne wolności lub prawa i w jaki sposób zostały naruszone, a także uzasadnienia skargi z podaniem dokładnego opisu stanu faktycznego, w szczególności poprzez: (1) uznanie, iż przepisy Konstytucji powołane w skardze konstytucyjnej wniesionej przez skarżącego, nie mogą stanowić wzorca kontroli w postępowaniu ze skargi konstytucyjnej, a w szczególności art. 92 ust. 1 i art. 87 Konstytucji, zastosowane, jako pomocnicze wzorce kontroli wspólnie z art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji, a także art. 2 Konstytucji w związku z art. 84 i art. 217 Konstytucji wbrew bogatemu orzecznictwu TK, które dopuszcza ww. przepisy, jako wzorce kontroli w postępowaniu ze skargi konstytucyjnej; (2) uznanie, iż skarga konstytucyjna wniesiona przez skarżącego nie zawiera uzasadnienia w zakresie niezgodności § 1 ust. 1 rozporządzenia z 2005 r. oraz § 1 pkt 1 ppkt 1 rozporządzenia zmieniającego w związku z art. 65 ust. 1 i ust. 1a w związku z art. 4 ust. 5 ustawy akcyzowej z art. 87 ust. 1 oraz art. 31 ust. 3 Konstytucji oraz § 2 rozporządzenia z 2005 r. i oraz § 2 rozporządzenia zmieniającego z art. 2 w związku z art. 84 i art. 217 oraz art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji, w sytuacji gdy takie uzasadnienie zostało szczegółowo przedstawione; (3) stwierdzenie, że podstawowym argumentem uzasadniającym zarzut podniesiony w skardze konstytucyjnej przez skarżącego odnoszącym się do naruszenia prawa do ochrony własności jest argument, jakoby naruszenie art. 64 Konstytucji polegało na konieczności uiszczenia podatku, podczas kiedy skarżący wykazał wyraźnie i precyzyjnie, iż naruszenia art. 64 Konstytucji dopatruje się w wadliwości przepisów nakładających podatek w rozumieniu konstytucyjnych norm ustrojowych (…), a nie w samym fakcie nałożenia tego podatku”. Po trzecie – art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o TK „poprzez: (1) przyjęcie, iż niespełnienie wymogów z art. 47 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym może stanowić podstawę do odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w sytuacji, gdy skarżący nie został wezwany do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej, (2) przyjęcie, iż skarżący dopatruje się braku uprawnienia Ministra Finansów do wydania rozporządzenia z 2005 r. w braku delegacji ustawowej, co czyni jego zarzut oczywiście bezzasadnym, jako że delegacja taka została określona w art. 66 ust. 2 ustawy akcyzowej, podczas gdy skarżący wyraźnie wskazał w skardze konstytucyjnej, iż nie kwestionuje istnienia delegacji ustawowej do wydania rozporządzenia z 2005 r., lecz stawia zarzut, że delegacja ta nie zawiera wyraźnego upoważnienia do określenia zakresu olejów opałowych podlegających barwieniu i znakowaniu, a uprawnienie takie nie może być wywiedzione z treści delegacji, która upoważnia Ministra Finansów do określenia szczegółowych warunków, sposobu i trybu znakowania i barwienia paliw silnikowych i olejów opałowych dla celów kontroli obrotu tymi paliwami”. Po czwarte – art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK „poprzez jego błędną interpretację i przyjęcie, że przepis ten może stanowić podstawę odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej”.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



1. Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b in fine w związku z art. 36 ust. 6 i 7 w związku z art. 49 ustawy o TK). Na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał Konstytucyjny bada przede wszystkim, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu.



2. Trybunał w obecnym składzie stwierdza, że zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a argumenty podniesione w zażaleniu nie podważyły ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie.



3. W odniesieniu do pierwszego zarzutu zażalenia Trybunał stwierdza, że opiera się on na nieporozumieniu. Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji każdy, czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, ma prawo, na zasadach określonych w ustawie, wnieść skargę do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego wolnościach lub prawach albo o jego obowiązkach określonych w Konstytucji. Oznacza to, że ustrojodawca ograniczył podmiotowi inicjującemu postępowanie w trybie skargi konstytucyjnej swobodę w doborze wzorców kontroli tylko do tych unormowań Konstytucji, które statuują wolności lub prawa podmiotowe przysługujące jednostce. Z tego też względu, stosownie do art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK, na etapie wstępnego rozpoznania skargi konstytucyjnej, o którym mowa w art. 36 w związku z art. 49 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny m.in. bada, czy skarżący wskazał jako wzorce kontroli w sprawie te przepisy ustawy zasadniczej, z których można wyprowadzić konstytucyjne prawa podmiotowe, a także czy stanowią one adekwatny punkt odniesienia dla zaskarżonych przepisów (por. postanowienia TK z: 14 lipca 2010 r., Ts 361/08, OTK ZU nr 4B/2010, poz. 273; 15 lutego 2012 r., Ts 9/11, OTK ZU nr 1/B/2012, poz. 107; 23 stycznia 2013 r., Ts 246/11, OTK ZU Nr 3/B/2013, poz. 237.

W związku z powyższym zarzut skarżącej dotyczący naruszenia przez Trybunał w zaskarżonym postanowieniu art. 47 ust. 1 ustawy o TK należało uznać za bezzasadny.



4. Trybunał Konstytucyjny odniósł się do drugiego zarzutu zażalenia.



4.1. Odnośnie do niedopuszczalności badania zgodności zaskarżonych przepisów z art. 2, art. 84, art. 87, art. 92 ust. 1 oraz art. 217 Konstytucji.

W zaskarżonym postanowieniu Trybunał Konstytucyjny uwzględnił – wbrew temu, co sugeruje skarżąca – okoliczność, że „art. 92 ust. 1 i art. 87 Konstytucji, zastosowane [zostały], jako pomocnicze wzorce kontroli wspólnie z art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji, a także art. 2 w związku z art. 84 i art. 217 Konstytucji”. Należy zauważyć, że każdorazowa ocena dopuszczalności wskazania przepisów konstytucyjnych powoływanych „związkowo” w sprawach inicjowanych skargą konstytucyjną wymaga uprzedniego zbadania, czy da się z nich wyprowadzić – choćby pośrednio – treści odnoszące się do konstytucyjnych praw, wolności lub obowiązków jednostki (por. postanowienie TK z 19 października 2010 r., Ts 257/08, OTK ZU nr 5/B/2010, poz. 336).

Wskazany jako wzorzec kontroli art. 87 Konstytucji ma charakter ustrojowy i dotyczy zamkniętego katalogu źródeł powszechnie obowiązującego prawa (por. np. postanowienie TK z 27 grudnia 2011 r., Ts 51/10, OTK ZU nr 2/B/2012, poz. 177. Skarżąca odwołuje się do wyroku TK z 7 lipca 2003 r. (SK 38/01, OTK ZU nr 6/A/2003, poz. 61), w którym art. 87 ust. 1 ustawy zasadniczej był „związkowym” wzorcem kontroli. Niemniej skarżąca nie udowodniła w przedstawionej argumentacji, że w sprawie SK 38/01 o dopuszczalności powołania tego przepisu konstytucyjnego przesądził przedmiot zaskarżenia, a mianowicie punkt 3 obwieszczenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 13 października 1997 r. o sprostowaniu błędów (Dz. U. Nr 128, poz. 840), dotyczący sprostowania treści art. 156 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553), który w sposób niekonstytucyjny zmodyfikował treść normatywną wskazanego przepisu Kodeksu karnego przez jego zmianę stylistyczną, która odbiegała od wersji uchwalonej przez Sejm. Do obrotu prawnego wprowadzono normę prawną, która nie została wydana w trybie przepisanym przez uprawniony do tego organ prawodawczy. Tymczasem w niniejszej sprawie przedmiotem zaskarżenia są akty normatywne wydane przez umocowane do tego organy władzy publicznej, dlatego też powołanie przez skarżącą art. 87 Konstytucji – nawet jako wzorca „związkowego” – było niedopuszczalne.

Odnośnie do art. 92 ust. 1 Konstytucji Trybunał stwierdza, że unormowanie zawarte w tym przepisie ustawy zasadniczej adresowane jest do prawodawcy wydającego rozporządzenia wykonawcze do ustaw i określa warunki wydawania tego typu aktów normatywnych. Przepis ten nie daje podstawy do dekodowania przysługującego jednostce prawa podmiotowego i jako taki nie może stanowić bezpośrednio punktu odniesienia do dokonywania kontroli konstytucyjności aktów prawnych, kwestionowanych w trybie postępowania inicjowanego wniesieniem skargi konstytucyjnej (por. np. wyrok TK z 5 listopada 2008 r., SK 79/06, OTK ZU nr 9/A/2008, poz. 153; postanowienia TK z: 15 października 2009 r., Ts 397/08, OTK ZU nr 6/B/2009, poz. 485; 26 stycznia 2010 r., Ts 205/09, OTK ZU nr 2/B/2010, poz. 132 oraz 23 marca 2011 r., Ts 188/10, OTK ZU nr 1/B/2012, poz. 90).

Z kolei w odniesieniu do art. 84 i art. 217 Konstytucji Trybunał przypomina, że stanowisko o niedopuszczalności powoływania w sprawach inicjowanych skargą konstytucyjną tych przepisów Trybunał przedstawił w postanowieniu pełnego składu TK z 16 lutego 2009 r. (Ts 202/06, OTK ZU nr 1/B/2009, poz. 23). Powyższa teza przekładała się na niedopuszczalność zbadania zaskarżonych przepisów z art. 2 Konstytucji, który stanowił w analizowanej sprawie wzorzec „związkowy” do art. 84 i art. 217 ustawy zasadniczej. W świetle zaś postanowienia pełnego składu TK z 23 stycznia 2002 r. (Ts 105/00, OTK ZU nr 1/B/2002, poz. 60) art. 2 Konstytucji nie może stanowić samoistnego wzorca w postępowaniu skargowym. W tym miejscu Trybunał podkreśla, że zgodnie z art. 25 ust. 1 pkt 1 lit. e in fine ustawy o TK pogląd prawny wyrażony przez Trybunał w pełnym składzie wiąże wszystkie składy orzekające tego organu, dopóki sam pełny skład nie odstąpi od przyjętego stanowiska (por. np. postanowienie TK z 12 października 2011 r., Ts 224/10, OTK ZU nr 5/B/2011, poz. 372).

W związku z powyższym Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie stwierdza, że powstanie nieuniknionych czasem rozbieżności w interpretacji przepisów Konstytucji, związanych z dokonaniem odmiennej wykładni (uwarunkowane też okolicznościami konkretnych spraw) przez poszczególne składy orzekające Trybunału, nie stanowi podstawy uwzględnienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu, zwłaszcza gdy orzeczenie to zostało wydane w oparciu o pogląd prawny sformułowany w orzeczeniu pełnego składu TK. Przyjęcie odmiennego zapatrywania prawnego przez – co wymaga podkreślenia – składy pięciu lub trzech sędziów TK w powołanych przez skarżącą sprawach z proceduralnego punktu widzenia nie było wiążące dla Trybunału Konstytucyjnego rozpoznającego wstępnie analizowaną skargę konstytucyjną.

Z tych też względów sformułowany przez skarżącą zarzut błędnego uznania przez Trybunał art. 2, art. 84, art. 87, art. 92 ust. 1 i art. 217 Konstytucji za nieprawidłowe wzorce kontroli w niniejszej sprawie nie podlegał uwzględnieniu.



4.2. Odnośnie do nieuzasadnienia zarzutów niekonstytucyjności zaskarżonych przepisów.

W postanowieniu z 3 lutego 2012 r. Trybunał Konstytucyjny trafnie stwierdził, że skarżąca nie uzasadniła postawionych w petitum skargi zarzutów. O ile bowiem skarga konstytucyjna zawiera uzasadnienie niegodności zaskarżonych przepisów z art. 2, art. 84 i art. 217, art. 92 czy art. 87 Konstytucji (które, jak wskazano wyżej, nie mogą stanowić wzorców kontroli w sprawach skargowych, a tym samym zarzuty formułowane na ich podstawie nie podlegają rozpoznaniu), o tyle w odniesieniu do zarzutu niezgodności z art. 64 ust. 1 i 3 ustawy zasadniczej skarżąca ograniczyła się do przytoczenia treści tego przepisu (vide s. 17, 18 i 32 uzasadnienia skargi). Nie sformułowała natomiast argumentów uprawdopodabniających niezgodność kwestionowanych regulacji z konstytucyjnym prawem własności i zasadą proporcjonalności, poprzestając na swoistej polemice z wydanymi wobec niej rozstrzygnięciami organów celnych oraz sądów administracyjnych. Tym samym skarżąca nie wykonała obowiązku nałożonego na nią przez art. 47 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy o TK.



4.3. Odnośnie do zarzutu naruszenia art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji przez zaskarżone przepisy.

W zażaleniu skarżąca podnosi, że zarzut niezgodności zaskarżonych przepisów z art. 64 Konstytucji wiąże się z wadliwością „przepisów nakładających podatek w rozumieniu konstytucyjnych norm ustrojowych”, nie zaś z samą koniecznością uiszczenia podatku, jak zinterpretować miał to Trybunał w postanowieniu z 3 lutego 2012 r.

W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że „nie zasługuje na aprobatę argument (wyrażony także w niniejszej skardze konstytucyjnej) utożsamiający naruszenie art. 64 Konstytucji z koniecznością uiszczenia podatku i doznanym w ten sposób uszczerbkiem majątkowym. W tym zakresie Trybunał Konstytucyjny zwracał już uwagę na bezpodstawność stanowiska, zgodnie z którym każde ograniczenie majątkowe spowodowane nałożeniem podatku lub innej daniny publicznej jest zawsze niedopuszczalnym ograniczeniem własności”.

Analiza uzasadnienia skargi konstytucyjnej wskazuje, że skarżąca – niezależnie od podnoszonego zarzutu „wadliwości przepisów nakładających podatek w rozumieniu konstytucyjnych norm ustrojowych” – kwestionowała nałożenie na nią zobowiązania podatkowego w wysokości ustalonej decyzją Naczelnika Urzędu Celnego w Poznaniu z 6 listopada 2008 r. Zdaniem skarżącej organy celne, a następnie sądy administracyjne, błędnie ustaliły w przedmiotowej sprawie podstawę opodatkowania; w jej ocenie sprzedaż przez nią niezabarwionego oraz nieoznaczonego oleju opałowego nie mogła skutkować powstaniem obowiązku podatkowego, gdyż od tego oleju został odprowadzony podatek akcyzowy w wysokości wyliczonej przez samą skarżącą. Skarżąca de facto nie uzasadniła zatem – jak twierdzi w zażaleniu – „wadliwości przepisów nakładających podatek”, lecz zakwestionowała ustalenia poczynione przez organy celne i potwierdzone następnie przez sądy administracyjne.

W związku z powyższym zarzut zażalenia nie podlega uwzględnieniu.



5. Trybunał Konstytucyjny rozpatrzył również zarzut naruszenia przez kwestionowane przepisy art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o TK.



5.1. Odnośnie do zarzutu wydania postanowienia o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej bez uprzedniego wezwania skarżącej do uzupełnienia braków formalnych skargi w trybie art. 36 ust. 2 w związku z art. 49 ustawy o TK.

Należy podkreślić, że nie w każdej sprawie występuje konieczność wezwania do uzupełnienia braków formalnych wniesionej skargi konstytucyjnej (por. postanowienie TK z 19 października 2010 r., Ts 257/08, OTK ZU nr 5/B/2010, poz. 336). W sprawie skarżącej o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej zadecydowały przede wszystkim nieusuwalne wady skargi, które uniemożliwiały merytoryczne rozpoznanie tego środka prawnego: po pierwsze – nieprawidłowe uczynienie wzorcami kontroli art. 84 i art. 217, art. 87 ust. 1 oraz art. 92 ust. 1 Konstytucji, które nie mogą być powoływane w sprawach rozpoznawanych w trybie skargi konstytucyjnej; po drugie – sprowadzenie argumentacji skargi do kwestionowania sposobu rozstrzygnięcia sprawy skarżącej przez organy celne i sądy administracyjne (czyli sformułowanie w istocie skargi na stosowanie prawa); po trzecie wreszcie – oczywista bezzasadność zarzutu naruszenia powołanych przez skarżącą wzorców kontroli przez zaskarżone przepisy, ze względu na dopuszczalność wydawania przez Ministra Finansów odnośnych rozporządzeń wykonawczych do ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. – o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14, poz. 176, ze zm.). Tym samym w analizowanej sprawie nie można uznać niewezwania przez Trybunał Konstytucyjny skarżącej do usunięcia braków formalnych skargi za naruszenie art. 36 ust. 2 w związku z art. 49 ustawy o TK. Zgodnie z art. 66 ustawy o TK polski sąd konstytucyjny jest związany granicami wniosku, pytania prawnego lub skargi konstytucyjnej. Skoro więc skarżąca nieprawidłowo uczyniła wzorcami kontroli wskazane wyżej przepisy Konstytucji, a zarzuty sformułowane w skardze konstytucyjnej były oczywiście bezzasadne, to ewentualne zarządzenie sędziego TK wzywające do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej byłoby bezcelowe.

Z powyższych powodów zarzut skarżącej nie podlega uwzględnieniu.



5.2. Odnośnie do podstawy wydania przez Ministra Finansów rozporządzeń wykonawczych.

Sformułowany zarzut błędnego ustalenia przez Trybunał Konstytucyjny w postanowieniu z 3 lutego 2012 r., że skarżąca kwestionuje nie brak delegacji ustawowej dla Ministra Finansów, ale brak w tejże delegacji „wyraźnego uprawnienia do określenia zakresu olejów opałowych podlegających barwieniu i znakowaniu”, należy uznać za niezasadny.

Po pierwsze – zarówno w skardze konstytucyjnej, jak i w samym zażaleniu skarżąca stawia zarzut braku wyraźnego uprawnienia do określenia zakresu olejów opałowych podlegających barwieniu i znakowaniu, co jest jednoznaczne z kwestionowaniem podstawy prawnej (braku delegacji) dla Ministra Finansów co do wydania stosownego rozporządzenia wykonawczego do ustawy akcyzowej.

Po drugie – analiza art. 66 ust. 2 ustawy akcyzowej wskazuje, że przepis ten zawiera upoważnienie udzielone Ministrowi Finansów do wydania rozporządzenia, w którym określi on szczegółowe warunki, sposób i tryb znakowania i barwienia paliw silnikowych i olejów opałowych, uwzględniając techniczne możliwości zapewniające nieusuwalność znacznika i prawidłowe barwienie. Z kolei w art. 66 ust. 2 ustawy akcyzowej określone zostały wytyczne w sprawie szczegółowych warunków oraz sposobu i trybu znakowania i barwienia paliw silnikowych i olejów opałowych. Tym samym zarzut skarżącej co do braku podstawy normatywnej do wydania rozporządzenia wykonawczego został prawidłowo uznany przez Trybunał Konstytucyjny za oczywiście bezzasadny.



6. W odniesieniu do czwartego zarzutu skarżącej Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie stwierdza, że jest on niezasadny.

Zgodnie bowiem z art. 36 ust. 1 w związku z art. 49 ustawy o TK skarga konstytucyjna podlega wstępnemu rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, podczas którego Trybunał Konstytucyjny bada, czy skarga odpowiada określonym przez prawo wymogom; procedura ta umożliwia, już w początkowej fazie postępowania, wyeliminowanie spraw, które nie mogą być przedmiotem merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny ze względu art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK (por. np. postanowienie TK z 16 maja 2011 r., Ts 237/10, OTK ZU nr 1/B/2012, poz. 95). Oznacza to, że podstawa prawna odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej nie ogranicza się wyłącznie do oczywistej bezzasadności zarzutów skargi bądź nieuzupełnienia jej braków formalnych w terminie, ale również wiąże się ze zbędnością (przesłanka ne bis in idem) lub niedopuszczalnością orzekania (wniesienie skargi po terminie określonym w art. 46 ust. 1 ustawy o TK; sformułowanie zarzutów w odniesieniu do stosowania prawa; powołanie jako wzorców kontroli przepisów Konstytucji, z których nie można wywieść wolności lub praw podmiotowych jednostki; uczynienie wzorcami kontroli przepisów prawa międzynarodowego lub ustaw; zaskarżenie przepisów, które nie stanowiły podstawy wydania wobec skarżącego orzeczenia o jego prawach lub wolnościach; niewyczerpanie drogi prawnej, o której mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o TK).



Z przedstawionych wyżej powodów, na podstawie art. 36 ust. 7 w związku z art. 49 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny postanowił nie uwzględnić zażalenia.