Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 czerwca 2017 roku.

Sąd Rejonowy Gdańsk- Południe w Gdańsku VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący : SSR Paula Markiewicz

Ławnicy: Ewa Śledzikowska, Bogusław Mardyła

Protokolant : st. sekr. sąd. Barbara Marszewska

po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2017 roku w Gdańsku

sprawy z powództwa M. L.

przeciwko Przedsiębiorstwu Produkcyjno- Handlowo Usługowemu (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

o odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę, sprostowanie świadectwa pracy, nakazanie, wynagrodzenie za pracę

I. oddala powództwo,

II. zasądza od powoda M. L. na rzecz pozwanego Przedsiębiorstwa Produkcyjno- Handlowo Usługowego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 1.200 złotych (tysiąc dwieście złotych i 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VI P 624/15

UZASADNIENIE

Powód M. L. pozwem z dnia 28 sierpnia 2015r. wniósł przeciwko pozwanemu Przedsiębiorstwu Produkcyjno Handlowo Usługowemu (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. o uznanie dokonanego rozwiązania umowy o pracę z dnia 2 czerwca 2016r. bez zachowania okresu wypowiedzenia za dokonane z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów w tryb trybie i zasądzenie z tego tytułu od pozwanego na jego rzecz na podstawie art. 56 § 1 kp w związku z art. 58 kp kwoty 18.900,00 zł brutto tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wyrokowania do dnia zapłaty, nadto nakazanie pozwanemu zmiany sposobu rozwiązania umowy o pracę na rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem, zgodnie z terminem wynikającym z umowy o pracę, tj. ze skutkiem na dzień 30 września 2015r., nadto zasądzenie kwoty 8.400,00 zł brutto tytułem wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, zgodnie z umową o pracę zawartą na czas określony wraz z ustawowymi odsetkami tj. od kwoty 2.100,00 zł brutto począwszy od dnia 11 sierpnia 2015r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 6.300,00 zł brutto od dnia 11 września 2015r. do dnia zapłaty, nadto w przypadku wydania przez pozwanego świadectwa pracy w trakcie niniejszego procesu, nakazanie pozwanemu zmiany treści powyższego poprzez wskazanie w nim, iż umowa o pracę łącząca strony została rozwiązana za wypowiedzeniem. Powód wniósł również o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 2 czerwca 2014r. strony zawarły umowę o pracę na czas określony do dnia 31 maja 2016r. W oparciu o powyższą powód został zatrudniony na stanowisku Dyrektora Regionalnego Logistyki w Oddziale pozwanego w G., w pełnym wymiarze czasu pracy. Nie było wątpliwości co do podporządkowania hierarchicznego powoda w stosunku do Dyrektora Oddziału G., w którym pracował powód, a którym wówczas był Pan B. G.. Dnia 20 sierpnia 2015r. powód otrzymał od pozwanego rozwiązanie umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 kp. Jako przyczynę powyższego podano ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych przez powoda. Powód podał, iż nie zgadza się ze podanymi przez pozwanego przyczynami rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Są one bowiem niezgodne z prawdą. Powód zaprzeczył jakoby wprowadził do systemu fałszywe informacje dotyczące stanu zapasu magazynowego ustalonego w trakcie inwentaryzacji. Powód przyznał, iż dnia 7 sierpnia 2015r. została przeprowadzona inwentaryzacja w magazynach, w których pracował. Powód wskazał, iż co do zasady inwentaryzacja odbywa się w taki sposób, że powoływana jest komisja inwentaryzacyjna. Liczenia towaru dokonuje z reguły 30 magazynierów. Protokół podpisuje zaś ponad 30 osób. Ponadto podkreślenia wymaga fakt, iż to nie powód wprowadzał dane z protokołu do systemu informatycznego, dlatego też nie może mowy o ich fałszywym wprowadzeniu danych.

Powód podał, iż podczas liczenia wykrył pewne nieprawidłowości, niezwłocznie zaś po ich wykryciu zgłosił je do swojego przełożonego - Dyrektora Oddziału. Chodziło o to, iż stan piwa był za niski, ok. 3 samochody (w samochodzie mieści się około 30 palet). Dyrektor Oddziału po powzięciu tej informacji zweryfikował dokumenty WZ i stwierdził, że towar nie został zafakturowany, a w rzeczywistości wyjechał do klienta. Po czym Dyrektor Oddziału nakazał odpowiednim pracownikom (nie powodowi) wystawić faktury na ten towar. Po wystawieniu zaś faktur VAT powód nie miał już przesłanek do wpisywania ujemnych pozycji, gdyż pozycje zgadzały się ze stanem, zaś z uwagi na to, że inwentaryzacja była w toku nie widział przeszkód, aby wpisać prawidłowe wartości- zgodnie z resztą zaleceń przełożonego. Po wystawieniu faktur VAT na ten na ten towar zszedł on automatycznie ze stanu magazynowego, a co za tym idzie powód nigdy nie wprowadził fałszywych danych. Powyższe potwierdza również fakt, iż firma, na którą została wystawiona faktura VAT za ten towar nie zakwestionowała faktury i poprzez księgową potwierdziła, iż rzeczywiście taka ilość towaru trafiła do niej. Powód informacje tę uzyskał od przełożonego. Fakt zaś, iż towaru brakowało stanowił zwykłą omyłkę ludzką, nie stanowił zaś w żadnym razie rażącego naruszenia obowiązków pracowniczych, jako że po wyjaśnieniu wszystkiego z kontrahentami oraz po wystawieniu prawidłowo dokumentów okazało się, iż stany magazynowe są prawidłowe, a powód prawidłowo sporządził protokół inwentaryzacji. Błąd pojawił się jedynie w dokumentacji sprzedażowej, która została skorygowana przez bezpośredniego przełożonego powoda. Ponadto, powód przez cały czas kontaktował się ze swoim przełożonym i wykonywał jego polecenia. W ocenie powoda wszelkie zarzuty dotyczą kwestii związanych z sierpniową inwentaryzacją i towarem, na który nie zostały prawidłowo wystawione faktury VAT oraz dokumenty WZ. Powód stanowczo zaprzeczył również jakoby wystawiał dokumenty sprzedaży (faktury) niedokumentujące rzetelnie rzeczywistych transakcji. Powód podał, iż nigdy nie był odpowiedzialny za wystawienie faktur. Nigdy żadnej faktury VAT nie wystawiał i nie leżało to w zakresie jego obowiązków. Wszelkie faktury wystawiał jego przełożony, nie ma zatem wątpliwości co do faktu, iż również zarzut z tym związany jest w całości chybiony i nie znajduje podstawy w rzeczywistości. Powód wskazał również, iż nigdy nie wyprowadzał nielegalnie towarów z firmy. Powód w żaden sposób nie rozumie tego zarzutu. Tak jak wskazał bowiem wyżej, na wszystkie towary rozpisywane były dokumenty WZ, do których wgląd miały księgowe oraz wszyscy inni pracownicy firmy. Powodowi trudno ustosunkować się do tych zarzutów, albowiem podczas zwolnienia nikt nie wyjaśnił mu skąd te zarzuty się wzięły. Pracodawca nie przedstawił również żadnych dowodów potwierdzających jego twierdzenia. W firmie zdarzały się sytuacje, że przedstawiciele handlowi otrzymywali gratisy, które miały pomagać w sprzedaży. Na wszystkie powód jednak wypełniał ręcznie dokument WZ, celem zewidencjowania „wyjścia" gratisu z magazynu, dlatego też nie można mówić o nielegalnym wprowadzeniu towarów. Powód podkreślił, iż nigdy nie zrobił nic bez wiedzy przełożonego, nie dokumentując tego odpowiednimi dokumentami. Nigdy też nie przywłaszczył gotówki i nie widział, aby ktokolwiek w jego obecności coś takiego robił.

W niniejszej sprawie nie doszło do umyślnego naruszenia podstawowych obowiązków, jeżeli zaś chodzi o stan magazynowy i ewentualne omyłki w dokumentacji to powyższe stanowią wyłącznie błąd ludzki, który stanowi naturalne ryzyko pracodawcy. (k. 2-6)

W odpowiedzi na pozew pozwany Przedsiębiorstwo Produkcyjno Handlowo Usługowe (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości, jako bezzasadnego oraz o zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów postępowania według norm przepisanych, wraz z kosztami opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwany podał, że wskazane przez niego przyczyny rozwiązania umowy o pracę są prawdziwe, wskazują na rażące naruszenie przez powoda obowiązków pracowniczych i stanowią uzasadnioną przyczynę rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Wszystkie wskazane w rozwiązaniu umowy o pracę przyczyny dotyczą bowiem rażącego naruszania obowiązków przez powoda. Działania powoda nakierowane były na wprowadzenie pracodawcy w błąd i wyrządzenie mu szkody. Spowodowały również utratę zaufania pracodawcy i uniemożliwiają dalsze zatrudnianie powoda. Pozwany potwierdził, iż powód był jego pracownikiem. Pozwany prowadzi w G. przy ul. (...) jedno z kilkunastu centrów magazynowo dystrybucyjnych (zwane dalej Oddziałem). W ramach Oddziału prowadzone są zakupy od producentów towarów spożywczych i napojów alkoholowych. Towary magazynowane są w magazynie wysokiego składu. Pozyskiwani są nabywcy tychże towarów, do których towary dowożone są transportem własnym lub najemnym. W oddziale zatrudniane są osoby odpowiedzialne za zarządzanie całym oddziałem - Dyrektor oddziału i podlegające mu osoby odpowiedzialne za poszczególnie działania i zadania. Powód był Dyrektorem odpowiedzialnym za prawidłowe funkcjonowanie w Oddziale Logistyki, czy wszystkich zagadnień związanych z magazynowaniem towarów oraz transportem. W dniach 7-8 sierpnia 2015r. w Oddziale przeprowadzona została inwentaryzacja zapasów towarów w magazynie. W trakcie i po jej przeprowadzeniu ujawniono liczne nieprawidłowości, noszące zdaniem pozwanej spółki znamiona przestępstw, a co najmniej rażącego naruszenia obowiązków pracowniczych, za które odpowiedzialne są osoby, którym powierzono obowiązki dbania o interesy i majątek pozwanej spółki, w tym powód M. L.. Pozwany, w związku z ujawnionymi nieprawidłowościami złożył w Prokuraturze w G. zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstw. Spółka złożyła wniosek m.in. o ściganie M. L., jako jednego ze sprawców zarzucanych czynów niedozwolonych. Pozwany podkreślił, iż w zakresie ustaleń w sprawie istotne jest, iż w oświadczeniu z dnia 20 sierpnia 2015r. B. G.Dyrektor Oddziału przyznał, że towar był wydawany z magazynu na podstawie dokumentów przesunięcie Magazynowe (...), który to towar zabierał przedstawiciel handlowy, a następnie jak wyjaśnił pieniądze pośrednio trafiały do niego, a następnie część pieniędzy przekazywał on kierownikowi magazynu M. L..

Pozwany podniósł, iż wystawienie dokumentu Przesunięcie Magazynowe (...) miało ten skutek, że z ewidencji finansowo-księgowej towary opisane w tych dokumentach były bezpodstawnie usuwane z ewidencyjnych stanów magazynowych. Wydawanie towarów z magazynu opisanych takimi dokumentami bez skwitowania odbioru, umożliwiło bezprawny zabór mienia pracodawcy. Dopiero, gdy dostawcy wskazani na dokumentach Przesunięcie Magazynowe, jako odbiorcy towarów odmówili ich rozliczenia, co miało miejsce we wrześniu 2015r., pracodawca powziął informację o opisanym bezprawnym procederze. Oświadczenia poszczególnych osób wskazują, iż usuwany bezprawie z magazynu towar sprzedawany był nie na rzecz i w imieniu pozwanego. Pozwana spółka wskazuje, iż obecnie minimalny definitywny brak ekwiwalentu dla spółki dotyczy towarów objętych dokumentami Przesunięcie magazynowe (...) obejmujących towary o łącznej wartości 24.968,84 zł netto. Towar był wydawany z magazynu bez jakiegokolwiek skwitowania lub osobom nieuprawnionym. Powód uczestniczył także w procederze bezpodstawnego dysponowania mieniem pracodawcy, sprzedawania poza ewidencją towarów pracodawcy i przywłaszczania środków pieniężnych pochodzących z takiej sprzedaży. M. L. był jedną z osób, która pomimo ciążącego na nim obowiązku prowadzenia dokumentacji i nadzorowania, aby dokumentacja spółki prowadzona była rzetelnie i zgodnie z prawdą uczestniczył w procederze pozaewidencyjnego usuwania towarów z magazynu, sporządzania i akceptowania dokumentów nie odzwierciedlających prawdziwych zdarzeń gospodarczych. Jednym z przejawów powyższego było zezwalanie na wydania z magazynu towarów na podstawie dokumentów Przesunięcie Magazynowe (...), których nie skwitował odbiorca. Innym przejawem bezprawnych działań było nie dokumentowanie w systemie finansowo- księgowym spółki wydania towarów do kontrahentów, wbrew obowiązkom służbowym i zasadom sporządzenia dowodów księgowych wynikających z ustawy o rachunkowości tj. z art. 20-23 powyższej. Postępowanie powoda było niezgodne nie tylko z przepisami o rachunkowości nakazującymi w sposób rzetelny i zgodny z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej dokumentować każde zdarzenie, ale także z obowiązującymi w spółce Instrukcjami dotyczącymi zasad wydawania towarów z magazynu. Pozwany podkreślił, iż wydania towarów z magazynu mogą odbywać się wyłącznie w oparciu o dokumenty sporządzane w programie finansowo- magazynowym, ewidencjonującym operacje gospodarcze spółki. Zgodnie bowiem z treścią art. 23 ustawy o rachunkowości zapisów w księgach rachunkowych dokonuje się w sposób trwały, bez pozostawania miejsc pozwalających na późniejsze dopiski lub zmiany. Przy prowadzeniu ksiąg rachunkowych przy użyciu komputera należy stosować właściwe procedury i środki chroniące przed zniszczeniem, modyfikacją lub ukryciem zapisu. Niedopuszczalne jest dokonywanie jakichkolwiek operacji bez dokumentowania ich dowodem księgowym znajdującym odzwierciedlenie w systemie księgowo- magazynowym, bez zachowania ciągłości i trwałości zapisów. Wbrew zaś tym bezwzględnie obowiązującym przepisom powód bez uwidoczniania sprzedaży w systemie finansowo- księgowym, bez wystawania faktur VAT, bez wystawiania dokumentów na okoliczność wydania towaru z magazynu i bez uzyskania dokumentów potwierdzających dokonanie dostawy decydował o wydawaniu towarów do kontrahentów. Według zebranych przez pracodawcę informacji, bez uwidocznienia w dokumentacji spółki, towary wydane dotyczyły między innymi firm G. G.oraz (...) Sklepu (...) w S.. Według wyjaśnień między innymi powoda celem takich działań było ominiecie blokady założonej w systemie informatycznym uniemożliwiającej wystawianie dokumentów sprzedaży do klientów, których zadłużenie przekraczało ustalone limity kredytowe. Spółka bowiem zabraniała dokonywania sprzedaży w przypadku przekroczenia limitu zadłużenia danego kontrahenta. Pozwany podkreślił, iż powód sam przyznał, że uczestniczył w procederze usuwania z magazynu towarów bez uwidaczniania wydań w ewidencji księgowej. Powód przyznał także, że czynności takie dokonywane były w celu bezprawnego ominięcia blokady funkcjonującej w systemie informatycznym, umożliwiającej wystawienie dokumentów, a tym samym sprzedaż do kontrahentów nadmiernie zadłużonych lub opóźniających się z zapłatą za wcześniejsze dostawy. Bezprawne działania polegały więc nie tylko na zaniechaniu obowiązku rejestracji sprzedaży w systemie finansowo-księgowym i wystawnemu związanych z tym dokumentów, ale także na przekroczeniu uprawnień w zakresie prawa do podejmowania decyzji o sprzedaży. Jak przyznał B. G. i M. L. pomimo ustanowionej blokady tj. braku możliwości sprzedaży do danego klienta, M. L. za zgodą B. G. bez sporządzenia obowiązkowych dokumentów dotyczących wydania towaru z magazynu -WZ i dokumentujących sprzedaż - Faktura, zezwalał na wydanie z magazynu towarów. M. L. twierdzi, że w takiej sytuacji sporządzał pozasystemowe, ręczne dokumenty WZ, gdyż z uwagi na blokadę nie było możliwości wystawiania dokumentów sprzedażowych do danego klienta. Dokumenty takie są jednak niezgodne z prawem, nie były bowiem ewidencjonowane i nie były także przekazywane do księgowości. Pozwany podał również, iż przed inwentaryzacją zaplanowaną na dni 7 i 8 sierpnia 2015r. powód poinformował B. G., że w magazynie są duże braki w towarze, w szczególności dotyczące piwa. Według oświadczeń powoda i B. G., towar ten był wydany uprzednio z magazynu i dostarczony właśnie w wyżej opisany sposób, czyli bez dokumentacji tj. do firmy (...). B. G., za wiedzą powoda, w celu ukrycia niedoborów i uniemożliwienia ich wykrycia w trakcie inwentaryzacji zlecił pracownikowi A. K. i J. K. wystawienie na rzecz tychże podmiotów faktur VAT, bez żadnego pokrycia i odniesienia do jakichkolwiek dowodów dostawy (nie było także żadnych pozaewidencyjnych dokumentów) Powód wyjaśnił, iż wystawiono powyzsze faktury na rzecz firm (...), gdyż tylko te podmioty nabywały piwo w takich ilościach i był wydawany do nich towar bez dokumentów sprzedaży. Dokumenty te dotyczą towarów o łącznej wartości 293.778,68 zł, o którą to kwotę został obniżony zapas towarów na magazynie. Żaden z podmiotów wskazanych w fakturach, jako nabywcy towarów nie zaakceptował jednak tych dokumentów i nie dokonał zapłaty za towary uwidocznione na tych dokumentach. Pozwany wezwał G. G. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) Sklep (...) spółka z.o.o do zapłaty należności opisanych we wskazanych wyżej fakturach wystawionych przed inwentaryzacją.

W odpowiedzi na wezwanie pełnomocnik G. G.oraz (...) Sklep (...) oświadczył, iż zarówno G. G. jak również spółka (...) nie uznają żadnych roszczeń kierowanych w stosunku do tych firm opisanych w wyżej wskazanych fakturach. W ocenie pozwanego powód M. L. i B. G. wspólnie i w porozumieniu doprowadzili do podania nieprawdziwych danych, a tym samym do sfałszowania wyniku inwentaryzacji przeprowadzonej w dniach 7,8 sierpnia 2015r. Jak wynika z oświadczeń B. G., bezpośrednio przed rozpoczęciem inwentaryzacji uzyskał on od powoda wiedzę o dużym braku w magazynie piwa - N. B., w celu obniżenia ewidencyjnego stanu zapasu magazynowego doprowadzili do nie ujawnienia prawdziwych rozmiarów niedoboru towarów na magazynie, za wiedzą powoda zlecił wystawienie faktury (...) na kwotę 42.484,20 zł. Dzięki powyższemu niedoboru nie ujawniono podczas inwentaryzacji. W tym przypadku powód oraz B. G. wiedzieli, że towar ten nie został wydany klientowi i całkowicie świadomie zdecydowali o wprowadzeniu w błąd komisji inwentaryzacyjnej i pracodawcy. W czasie inwentaryzacji doszło także do innych działań na szkodę pracodawcy przy udziale M. L.. Podczas spisu inwentaryzacyjnego powód był jedną z osób, która na zlecenie komisji inwentaryzacyjnej wprowadzała dane o ilości towarów do spisu inwentaryzacyjnego przygotowywanego w systemie informatycznym. Powód zmienił dane o zliczonej ilości piwa i wprowadził dane o mniejszej ilości niż została policzona. Fakt ten ujawniono po inwentaryzacji, gdy okazało się, że spis nie uwzględnia nadwyżek w tym asortymencie, które były uprzednio znane członkom komisji spisowej. W oświadczeniu z dnia 20 sierpnia 2015r. powód przyznał, że w czasie inwentaryzacji ujawnił nadwyżkę w piwie -N. P.. O nadwyżce nie poinformowano członków komisji inwentaryzacyjnej. Powód poinformował o tym natomiast B. G. i jak twierdzi za jego namową nie ujawniał nadwyżki komisji inwentaryzacyjnej. Powód przyznał również, że nie prowadził rzetelnie dokumentacji magazynowej. Twierdził, że w przypadkach nielegalnej sprzedaży pozaewidencyjnej sporządzał w programie E. dokumenty, które nazywał WZ. Dokumenty te, jak sam powód przyznał, miały przypadkową numerację i nie znajdowały odzwierciedlenia w systemie magazynowo - księgowym pozwanej spółki. Pozwany podkreślił również, iż spółka nie uchybiła miesięcznemu terminowi do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Organy zarządzające spółką uzyskały wiedzę o bezprawnych działaniach stanowiących podstawę rozwiązania umowy po zakończeniu inwentaryzacji tj. po 9 sierpnia 2015r., nie upłynął więc miesięczny termin do złożenia oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę. Reasumując zdaniem pozwanej spółki oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia było uzasadnione i nie naruszało przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę. (k. 25-41)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy :

Powód M. L. w dniu 16 maja 2014r. został zatrudniony u pozwanego Przedsiębiorstwie Produkcyjno Handlowo Usługowym (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku Dyrektora Regionalnego Logistyki. Miejscem pracy powoda był Oddział znajdujący się w G. przy ul. (...) tj. jedno z kilkunastu centrów magazynowo- dystrybucyjnych pozwanego.

W ramach Oddziału prowadzone były zakupy od producentów towarów spożywczych i napojów alkoholowych. Towary magazynowane były w magazynie wysokiego składu, nadto pozyskiwani byli nabywcy towarów, do których powyższe dowożone były transportem własnym lub najemnym.

Powód zapoznał się z treścią obowiązującego u pozwanego Regulaminu Pracy i Regulaminu Wynagradzania.

Powód zawarł z pozwaną spółką również umowę o zakazie konkurencji.

(Dowód: umowa przedwstępna - k. 11 cz. B akt osobowych powoda, umowa o pracę na czas określony – k. 8, cz. B akt osobowych powoda, informacja o zatrudnieniu - k. 8 cz. B akt osobowych powoda, oświadczenie - k. 2 cz. C akt osobowych powoda, umowa o zakazie konkurencji -k. 6 cz. C akt osobowych powoda, zeznania powoda M. L.- k. 112-113 (nagranie 00:01:42-00:14:56) w zw. z k. 475 (nagranie 00:15:20-00:19:31)

Do zakresu obowiązków powoda należało:

1)  organizowanie i koordynowanie pracy podległego personelu w sposób zabezpieczający prawidłowe i terminowe wykonanie zadań, a w szczególności pracowników magazynowych i kierowców,

2)  rzetelne, prawidłowe i terminowe opracowywanie niezbędnych informacji dla potrzeb Firmy oraz nadzór nad prawidłowym przyjmowaniem, magazynowaniem i wydawaniem towarów z magazynu,

3)  nadzór nad realizacją zadań i obowiązków Kierownika Transportu, Kierowników Zmianowych oraz pracowników odpowiedzialnych za reklamację.

4)  sprawowanie nad pracą Kierownika Transportu w zakresie: właściwego eksploatowania powierzonego pojazdu, wykonywania przeglądów OC i OT oraz napraw awaryjnych, utrzymania pojazdu w gotowości technicznej, czystości oraz posiadania obowiązkowego wyposażenia, prawidłowego dokumentowania i rozliczania się z zakupów paliwa i oleju oraz stosowania się do obowiązujących w tym zakresie norm, kontroli dokumentów kierowców w zakresie uprawnień do prowadzenia pojazdów, zaopatrzenie kierowcy w wymagane dokumenty pojazdu dowód rejestracyjny, ubezpieczenie OC, organizowanie czasu pracy kierowców zgodnie z przepisami „rozporządzania o czasie pracy kierowców".

5)  weryfikacja rachunków i delegacji związanych z transportem samochodowym w zakładzie,

6)  przestrzeganie dyscypliny pracy oraz egzekwowanie jej podległych pracowników,

7)  nadzór nad właściwym obrotem i dokumentacją opakowań zwrotnych.

8)  wykonywanie poleceń i zadań niewymienionych w niniejszym zakresie, a zleconym przez Prezesa Zarządu, Dyrektora Oddziału, (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością.

Do zakresu ogólnych obowiązków powoda na zajmowanym stanowisku należało:

1)  sumienna i uczciwa praca.

2)  prawidłowe wykonywanie poleceń oraz lojalność wobec przełożonych,

3)  ochrona i dbałość o mienie zakładu, przeciwdziałanie wszelkiemu marnotrawstwu,

4)  rzetelne, prawidłowe i terminowe opracowywanie niezbędnych informacji dla potrzeb zakładu,

5)  uczestniczenie w szkoleniach i kursach podnoszących kwalifikacje zawodowe.

6)  poddawanie się okresowym szkoleniom BHP.

7)  rzetelne wypełnianie i przestrzeganie zapisów zarządzeń wewnętrznych wydawanych przez Prezesa Zarządu.

8)  przestrzeganie przepisów BHP i Ppoż. obowiązujących w Firmie.

9)  kierowanie się w pracy zasadami współżycia społecznego, poszanowaniem godności osobistej współpracowników, norm etycznych i procedur działania w myśl przepisów Kodeksu Pracy.

10)  wykonywanie swoich obowiązków służbowych kierując się dobrem zakładu, logicznym działaniem oraz działanie zgodnie z poleceniami kierownictwa zakładu.

11)  przestrzeganie przepisów dotyczących zachowania tajemnicy służbowej oraz przepisów o odpowiedzialności materialnej pracowników.

Do uprawnień i narzędzi powoda należało:

1)  wnioskowanie o przeprowadzenie inwentaryzacji kontrolnej,

2)  dobór i akceptacja kandydatów na stanowisko pracy,

3)  wnioskowanie do pracodawcy w kwestii; udzielania kar, nagród, zatrudniania i zwalniania pracowników,

4)  zezwolenie na opuszczenie stanowiska pracy bezpośrednio podległych pracowników jak również udzielenie im urlopów,

5)  ocena pracowników, wnioskowanie dotyczące szkoleń zawodowych,

6)  weryfikowanie czasu pracy i przygotowywanie propozycji wynagrodzeń podległych pracowników.

Powód na zajmowanym stanowisku pracy odpowiadał za sprawne i prawidłowe funkcjonowanie magazynu i transportu, ponosił odpowiedzialność materialną za powierzone mienie, wykonywanie wyznaczonych zadań z najwyższą starannością i zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa i zasadami obowiązującymi w zakładzie.

(Dowód: zakres obowiązków i odpowiedzialności pracownika zatrudnionego w PPHU (...) Sp. zo.o.-k.9, k. 7 cz. C akt osobowych powoda)

Powód był Dyrektorem odpowiedzialnym za prawidłowe funkcjonowanie Oddziału Logistyki, w szczególności za kwestie związane z magazynowaniem towarów oraz ich transportem.

(Dowód : zeznania powoda M. L.- k. 112-113 (nagranie 00:01:42-00:14:56) w zw. z k. 475 (nagranie 00:15:20-00:19:31)

Wydanie wszelkich towarów z magazynu mogło odbywać się wyłącznie w oparciu o dokumenty sporządzane w programie finansowo- magazynowym, ewidencjonującym operacje gospodarcze spółki.

Zapisów w księgach rachunkowych dokonywać należało w sposób trwały, bez pozostawania miejsc pozwalających na późniejsze dopiski lub zmiany. Przy prowadzeniu ksiąg rachunkowych przy użyciu komputera należało stosować właściwe procedury i środki chroniące przed zniszczeniem, modyfikacją lub ukryciem zapisu.

Niedopuszczalne było dokonywanie jakichkolwiek operacji bez dokumentowania ich dowodem księgowym znajdującym odzwierciedlenie w systemie księgowo- magazynowym, bez zachowania ciągłości i trwałości zapisów.

Zgodnie z instrukcją wydawania towaru z magazynu i obiegu dokumentów, towar kompletowany był w oparciu o dokument wydania z lokacji LW (WZ).

Towar z magazynu powinien był być wydany po skompletowaniu, dostarczeniu do strefy wydawania towaru i sprawdzeniu zgodności wydania z dokumentem LW (WZ).

Zgodnie z powyższym, towar z magazynu mógł być wydany jako:

1)  odbiór towaru przez kierowcę własnego lub przewoźnika prywatnego (faktura VAT, paragon, dokument WZ),

2)  przesunięcie na inny magazyn (dokument (...)), np. oddziały. Odbiór własny przez klienta (faktura VAT, paragon),

3)  odbiór przez przedstawicieli współpracujących firm (dokument WZ, (...)) na cele marketingowe,

4)  odbiór przez przedstawiciela firmy z (...) lub inną osobę upoważnioną do pobierania towaru na fundusz reprezentacyjny (faktura VAT). Zakup własny pracowników (paragon, faktura VAT),

5)  odbiór przez osobę postronną (przedstawiciel handlowy) w celu dostarczenia towaru do klienta (faktura VAT, paragon),

6)  zwrot towaru z magazynu do dostawcy poprzez kierowcę lub przedstawiciela handlowego reprezentującego dostawcę (dokument WZ, (...)).

Zgodnie z częścią szczegółową instrukcji, odbiór towaru przez klienta mógł się odbyć na podstawie faktury VAT (gotówka lub przelewem) lub paragonu (gotówka).

Pracownik Działu Sprzedaży był obowiązany do sporządzenia dokumentu WZ oraz poinformowania kierownika zmiany, o jak najszybszej realizacji tego dokumentu.

Pracownik Magazynu na podstawie dokumentu wydania z magazynu (...) (WZ) pobranego z komputera kompletuje towar i przewozi go do wyznaczonego miejsca w strefie wydawania towaru.

Pracownik Działu Sprzedaży po stwierdzeniu, że dokument jest zaakceptowany (zatwierdzony) przetwarza go na fakturę VAT lub paragon.

Zgodnie z zarządzeniem Nr (...) Dyrektora Generalnego PPHU (...) z dnia 8 lutego 2005r. fakturę VAT wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi. Jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część lub całość należności, w szczególności przedpłatę, zaliczkę, ratę- fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia otrzymania pieniędzy. Faktura powinna zawierać datę otrzymania należności.

(Dowód: Instrukcja Wydawania Towaru z magazynu i obiegu dokumentów- k. 61-64, Zarządzenie z dnia 8 lutego 2005r.- k. 65-66), zeznania świadka I. R.- k. 311 (nagranie 00:14:52-00:23:00), zeznania świadka G. R. -k. 474 (nagranie 00:05:40-00:14:01)

Zgodnie z treścią Zarządzenia Nr A (...) z dnia 12 kwietnia 2010r. kierowca dokonujący transportu towarów z magazynu jest obowiązany do pobrania od dyspozytora transportu karty drogowej A, na podstawie której zostaje wydany towar i wystawiona w dziale sprzedaży karta drogowa B oraz dokument sprzedaży (faktura VAT, (...) lub dowód dostawy w przypadku późniejszego paragonu). Kierowca jest zobowiązany do podpisania karty drogowej B w momencie jej otrzymania.

Zgodnie z treścią § 2 rozliczenie kierowcy obejmuje: zwrot oryginału karty drogowej B, wpłatę do kasy gotówki pobranej od klientów (lub przedstawicieli handlowych), zwrot lub rozliczenie z pobranych palet lub innych opakowań, rozliczenie z innych czynności i dokumentów, jeżeli takie wystąpiły.

Dyspozytor transportu, tj. osoba odpowiedzialna w oddziale wystawiający kartę drogową A zobowiązany był do każdorazowego sprawdzenia rozliczeń poprzednich kart, zgodnie z zasadami określonymi w cytowanym powyżej § 2 zarządzenia.

Na mocy obowiązującej u pozwanego Instrukcji postępowania podczas wywozu towaru z magazynu, każdy przygotowywany przez magazynierów towar na daną trasę składany był do wskazanego przez dyspozytora/ kierownika transportu kierownika logistyki/osobę upoważnioną do boksu wydawczego/miejsca, gdzie następowało sprawdzenie poprawności jego wydania. Palety z towarem sprawdzonym miały mieć dołączoną różową kopię LW (WZ), natomiast oczekujące na sprawdzenie - biały oryginał z kopią.

Kategorycznie było zabronione, aby kierowca wyjeżdżał z przygotowanymi do transportu paletami z towarem poza strefę wydań, bez sprawdzenia zgodności wpisów na karcie drogowej typu „A" przez dyspozytora/kierownika logistyki/ osobę upoważnioną.

Każdy dokument sprzedaży (poza odbiorem własnym prze klienta) musiał być przypisany do odpowiedniej karty drogowej.

(Dowód : zarządzenie Nr (...)- k. 88-91, zeznania świadka I. R.- k. 311 (nagranie 00:14:52-00:23:00), zeznania świadka E. Z.- k. 311-312 (nagranie 00:23:06-00:30:07), zeznania B. T. - k. 312-313 (nagranie 00:36:18-00:49:03)

W systemie informatycznym pozwanej spółki funkcjonowała blokada, uniemożliwiająca wystawienie dokumentów sprzedaży dla potencjalnych klientów, których zadłużenie przekraczało ustalone limity kredytowe. Pozwany zabraniał dokonywania sprzedaży w przypadku przekroczenia limitu zadłużenia przez danego kontrahenta. O wysokości limitu kredytowego decydowała Centrala pozwanej spółki.

Powód nie posiadał kompetencji do zdjęcia blokady systemowej.

(Dowód: zeznania świadka S. N.- k. 163v—165 (nagranie 00:40:22-01:15:20)

Powód mimo ciążącego na nim obowiązku prowadzenia dokumentacji i nadzorowania, aby dokumentacja spółki prowadzona była rzetelnie i zgodnie z prawdą uczestniczył w procederze pozaewidencyjnego usuwania towarów z magazynu, sporządzania i akceptowania dokumentów nie odzwierciedlających prawdziwych zdarzeń gospodarczych.

Jednym z przejawów powyższego było zezwalanie na wydania z magazynu towarów na podstawie dokumentów Przesunięcie Magazynowe (...), których nie skwitował odbiorca.

Innym przejawem bezprawnych działań było nie dokumentowanie w systemie finansowo- księgowym spółki wydania towarów do kontrahentów, wbrew obowiązkom służbowym i zasadom sporządzenia dowodów księgowych wynikających z ustawy o rachunkowości.

Postępowanie powoda było niezgodne nie tylko z przepisami ustawy o rachunkowości nakazującymi w sposób rzetelny i zgodny z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej dokumentowanie każdego zdarzenia, ale także z obowiązującymi w spółce Instrukcjami dotyczącymi zasad wydawania towarów z magazynu.

Powód bowiem wbrew bezwzględnie obowiązującym przepisom bez uwidoczniania sprzedaży w systemie finansowo- księgowym, bez wystawania faktur VAT, bez wystawiania dokumentów na okoliczność wydania towaru z magazynu i bez uzyskania dokumentów potwierdzających dokonanie dostawy akceptował wydawanie towarów do kontrahentów.

Bez uwidocznienia w dokumentacji spółki towary wydane dotyczyły między innymi firm (...) oraz (...) Sklepu (...) spółki z.o.o w S..

Celem takich działań było ominiecie blokady założonej w systemie informatycznym uniemożliwiającej wystawienie dokumentów sprzedaży do klientów, których zadłużenie przekraczało ustalone limity kredytowe.

Spółka bowiem zabraniała dokonywania sprzedaży w przypadku przekroczenia limitu zadłużenia danego kontrahenta.

Powód M. L. przyznał, że czynności takie dokonywane były w celu ominięcia blokady funkcjonującej w systemie informatycznym, umożliwiającej wystawienie dokumentów, a tym samym sprzedaż do kontrahentów nadmiernie zadłużonych lub opóźniających się z zapłatą za wcześniejsze dostawy.

Bezprawne działania polegały więc nie tylko na zaniechaniu obowiązku rejestracji sprzedaży w systemie finansowo-księgowym i wystawianiu związanych z tym dokumentów, ale także na przekroczeniu uprawnień w zakresie prawa do podejmowania decyzji o sprzedaży.

Powód M. L. bowiem pomimo ustanowionej blokady tj. braku możliwości sprzedaży do danego klienta, bez sporządzenia obowiązkowych dokumentów dotyczących wydania towaru z magazynu -WZ i dokumentujących sprzedaż - Faktura, zezwalał na wydanie z magazynu towarów.

M. L. w takiej sytuacji sporządzał pozasystemowe, ręczne dokumenty WZ w systemie E., gdyż z uwagi na blokadę nie było możliwości wystawiania dokumentów sprzedażowych do danego klienta.

Dokumenty takie były niezgodne z prawem, albowiem nie były ewidencjonowane i nie były także przekazywane do księgowości. Powyższe dotyczyło między innymi firmy (...).

(Dowód: oświadczenia – k. 49-49v, 50-52, 69, przesunięcia magazynowe- k. 54-60, protokół przesłuchania D. P.- k. 70, zeznania świadka D. L. k. 162v-63 (nagranie 00:02:43-00:25:35), zeznania świadka S. N.- k. 163v—165 (nagranie 00:40:22-01:15:20), zeznania świadka M. P.- k. 165 (nagranie 01:15:29- 01:22:29), zeznania świadka M. K.- k. 314-316 (nagranie 00:54:47-01:24:44), protokół przesłuchania powoda M. L. w charakterze podejrzanego- k. 420-423, przesłuchania powoda B. G. w charakterze podejrzanego- k. 424-428, zeznania powoda M. L.- k. 112-113 (nagranie 00:01:42-00:14:56) w zw. z k. 475 (nagranie 00:15:20-00:19:31)

W dniach 7-8 sierpnia 2015r. w Oddziale przeprowadzona została inwentaryzacja zapasów towarów w magazynie. W trakcie i po jej przeprowadzeniu ujawniono liczne nieprawidłowości, noszące zdaniem pozwanej spółki znamiona przestępstw, a co najmniej rażącego naruszenia obowiązków pracowniczych, za które odpowiedzialne są osoby, którym powierzono obowiązki dbania o interesy i majątek pozwanej spółki, w tym powód M. L..

Pozwany, w związku z ujawnionymi nieprawidłowościami złożył w Prokuraturze w G. zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstw. Spółka złożyła wniosek m.in. o ściganie M. L., jako jednego ze sprawców zarzucanych czynów niedozwolonych.

(Dowód: zeznania świadka S. N.- k. 163v—165 (nagranie 00:40:22-01:15:20), zeznania świadka A. G. (1)- k. 197-200), zeznania świadka A. G. (1)- k. 197-200, zeznania świadka D. C.- k. 292-295, zeznania świadka R. C.- k. 296-299, zeznania świadka A. G. (2)- k. 299-301)

Przed inwentaryzacją zaplanowaną na dni 7 i 8 sierpnia 2015r. powód poinformował B. G., że w magazynie są duże braki w towarze, w szczególności dotyczące piwa.

Powyższy towar był wydany uprzednio z magazynu i dostarczony bez dokumentacji tj. do firmy (...), celem ominięcia blokad w systemie. Na powyższe wydania towarów nie było wystawionych systemowo dokumentów w postaci WZ, faktur, jak również kart drogowych.

B. G., za wiedzą powoda, w celu ukrycia niedoborów i uniemożliwienia ich wykrycia w trakcie inwentaryzacji zlecił pracownikowi A. K. i J. K. wystawienie, bez żadnego pokrycia i odniesienia do jakichkolwiek dowodów dostawy (nie było także żadnych pozaewidencyjnych dokumentów) faktur VAT na rzecz firm (...).

Powyższe faktury zostały wystawione na rzecz tychże firm, gdyż tylko te podmioty nabywały piwo w takich ilościach i był wydawany do nich towar bez dokumentów sprzedaży. Wystawienie powyższych dokumentów obniżyło wielkość zapasu towarów na magazynie. Żaden z podmiotów wskazanych w fakturach, jako nabywcy towarów, nie zaakceptował tychże dokumentów i nie dokonał zapłaty za towary uwidocznione w wystawionych wówczas fakturach.

Pozwany wezwałG. G. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) Sklep (...) spółka z.o.o do zapłaty należności opisanych we wskazanych wyżej fakturach wystawionych przed inwentaryzacją.

W odpowiedzi na wezwanie pełnomocnik G. G. oraz (...) Sklep (...) oświadczył, iż zarówno G. G., jak również spółka (...) nie uznają żadnych roszczeń kierowanych w stosunku do tych firm opisanych w wyżej wskazanych fakturach.

Podczas spisu inwentaryzacyjnego powód był również jedną z osób, która na zlecenie komisji inwentaryzacyjnej wprowadzała dane o ilości towarów do spisu inwentaryzacyjnego przygotowywanego w systemie informatycznym.

Powód zmienił dane o zliczonej ilości piwa i wprowadził dane o mniejszej ilości niż została policzona.

Fakt ten ujawniono po inwentaryzacji, gdy okazało się, że spis nie uwzględnia nadwyżek w tym asortymencie, które były uprzednio znane członkom komisji spisowej.

(Dowód : oświadczenia – k. 67-68, 93-95, faktury VAT- k.. 71-80, wezwania do zapłat, odpowiedź - k. 81-87, spis- k. 96-97v, zeznania świadka S. N.- k. 163v—165 (nagranie 00:40:22-01:15:20), zeznania świadka A. G. (1)- k. 197-200, zeznania świadka D. C.- k. 292-295, zeznania świadka R. C.- k. 296-299, zeznania świadka A. G. (2)- k. 299-301, przesłuchania powoda B. G. w charakterze podejrzanego- k. 424-428, zeznania świadka B. G.- k. 447v-448 (nagranie 00:02:04-00:30:52), zeznania powoda M. L.- k. 112-113 (nagranie 00:01:42-00:14:56) w zw. z k. 475 (nagranie 00:15:20-00:19:31)

W oświadczeniu z dnia 20 sierpnia 2015r. powód przyznał, że w czasie inwentaryzacji ujawnił nadwyżkę w piwie -N. P.. O nadwyżce nie poinformowano członków komisji inwentaryzacyjnej. Powód poinformował o tym natomiast B. G. i jak twierdzi za jego namową nie ujawniał nadwyżki komisji inwentaryzacyjnej. Powód przyznał również, że nie prowadził rzetelnie dokumentacji magazynowej. Twierdził, że w przypadkach nielegalnej sprzedaży pozaewidencyjnej sporządzał dokumenty, które nazywał WZ.

Dokumenty te, jak sam powód przyznał, miały przypadkową numerację i nie znajdowały odzwierciedlenia w systemie magazynowo - księgowym pozwanej spółki.

(Dowód: oświadczenie – k. 93-95, zeznania świadka A. G. (1)- k. 197-200, zeznania powoda M. L.- k. 112-113 (nagranie 00:01:42-00:14:56) w zw. z k. 475 (nagranie 00:15:20-00:19:31)

Oświadczeniem z dnia 20 sierpnia 2015r. pozwany rozwiązał z powodem umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia tj. na podstawie art. 52 §1 pkt 1 Kodeksu pracy.

Jako przyczynę powyższego pozwany podał ciężkie naruszenie przez powoda podstawowych obowiązków pracowniczych, polegające na :

- wprowadzaniu do systemu informatycznego fałszywych informacji, nieznajdujących oparcia w stanie rzeczywistym - dotyczących stanu zapasu magazynowego ustalanego w trakcie inwentaryzacji,

- nie nieujawnianiu w dokumentacji finansowo księgowej i informatycznym systemie finansowo księgowym rzeczywistych wydań towaru z magazynu,

- wystawieniu dokumentów sprzedaży (faktur) nie dokumentujących rzetelnie rzeczywistych wydań towaru z magazynu,

- narażeniu pracodawcy na szkody związane z nielegalnym wyprowadzaniem towarów z magazynu,

- dopuszczaniu do pozaewidencyjnej sprzedaży towarów i przywłaszczania gotówki przez osoby nieuprawnione.

Czynności te w ocenie pracodawcy noszą znamiona umyślnego działania w celu wprowadzenia w błąd i wyrządzenia szkody. Działania te spowodowały również utratę zaufania do pracownika i uniemożliwiają jego dalsze zatrudnienie.

W oświadczeniu zawarto również pouczenie o trybie i terminie wniesienia odwołania do Sądu.

(Dowód : oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę- k. 10)

Wynagrodzenie miesięczne powoda M. L. obliczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło kwotę 6.741.81 zł brutto.

(Dowód: zaświadczenie -k. 42)

Sąd zważył co następuje :

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przedstawionych w sprawie dokumentów, których autentyczność nie została podważona w toku prowadzonego postępowania. W zakresie ustaleń objętych przedmiotem postępowania Sąd oparł się również na dokumentach zgromadzonych w aktach osobowych pracownika.

Podstawę ustaleń Sądu stanowiły również zeznania świadków w osobach S. N., A. G. (1), D. C., R. C., A. G. (2), B. G., M. K., D. L. (1), M. P., I. R., E. Z., B. T., G. R., jak również powoda M. L., które uznał za wiarygodne i zasługujące na uwzględnienie w takim zakresie w jakim powyższe stanowiły podstawę ustaleń faktycznych w sprawie.

W ocenie Sądu zeznania świadków M. B., D. P., jak również Ł. B. nie wniosły niczego istotnego w sprawie, albowiem świadkowie nie mieli szczegółowej wiedzy w zakresie przyczyn rozwiązania z powodem umowy o pracę.

Dokumenty prywatne Sąd ocenił na podstawie art. 245 k.p.c. Wynika z niego, że dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała złożyła oświadczenie w nim zawarte. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia wiarygodności przedmiotowych dowodów, przy czym ich prawdziwość, jak również autentyczność nie była kwestionowana przez strony postępowania.

W ocenie Sądu zeznania świadków D. L., M. B., M. P., I. R., E. Z., B. T. oraz G. R. potwierdziły fakt obowiązujących u pozwanego regulacji wewnętrznych dotyczących obiegu dokumentów, w szczególności określającej rodzaj dokumentów stanowiących podstawę wydania towarów z magazynu. Z powyższych wynika również, iż brak jest możliwości wydania towaru z magazynu bez dokumentów systemowych w postaci WZ, faktury, czy też karty drogowej kierowcy. Świadkowie wskazali również, iż w zakresie obowiązków powoda nie leżało wystawianie faktur VAT.

Za wiarygodne uznać należało również zeznania świadka S. N., albowiem powyższe były spójne, logiczne i konsekwentne, nadto w pełni korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym. W/w potwierdziła fakt braku możliwości wystawiania faktur na rzecz klientów, którzy przekroczyli limit kredytowy i co do których została nałożona blokada systemowa. Ponadto w/w wskazała, iż warunkiem wydania towaru z magazynu jest systemowe wystawienie faktury VAT oraz dokumentu WZ. Świadek zeznała również na okoliczność faktur za piwo wystawionych w trakcie inwentaryzacji z sierpnia 2015r. w zakresie dostaw towarów, co których brak było w kilku przypadkach potwierdzenia odbioru przez klienta.

Również zeznania świadków w osobach A. G. (1), D. C., R. C., A. G. (2) zasługiwały na uwzględnienie w całości, albowiem były one spójne, logiczne, jak również wzajemnie się uzupełniały. W/w świadkowie zeznali na okoliczność dokonania przez powoda nieuprawnionych zmian w systemie w czasie inwentaryzacji z sierpnia 2015r., mających na celu ukrycie niedoboru. Nadto w/w potwierdzili wiedzę powoda w zakresie wystawienia w trakcie inwentaryzacji faktur, co do których brak było jakichkolwiek dokumentów systemowych, w postaci faktur, czy dokumentów WZ, bądź kart drogowych. Klienci po przedstawieniu im tychże faktur odmówili zapłaty na rzecz pozwanego. Powyższe wynikało z blokady systemowej nałożonej na klientów, którzy przekroczyli limity kredytowe. W tym zakresie jedynym potwierdzeniem wydania towaru do klientów były prywatne zapiski dokonane przez powoda w programie komputerowym E.. Niniejsze dokumenty nie były jednak przekazywane do księgowości, jak również nie były akceptowane przez spółkę. Powyższe działania powoda były nieprawidłowe, albowiem wszelkie wydania towarów mogły następować wyłącznie w oparciu o dokumenty generowane z systemu, czego powód miał świadomość, a czego nie przestrzegał. Świadkowie potwierdzili również zakaz wystawania faktur na klientów, którzy posiadali blokady systemowe.

Fakt wystawiania przez powoda prywatnych dokumentów dotyczących wydań z magazynu potwierdził również świadek M. K.. Powyższe dotyczyło dokumentów WZ, które nie były ewidencjonowane systemowo.

Sąd dał wiarę również zeznaniom świadka B. G. oraz powoda M. L. w zakresie w jakim ich zeznania korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym sprawy. Oceniając zeznania w/w Sąd miał na uwadze, iż w znacznej części zarzuty kierowane do powoda pozostają w związku z zarzutami kierowanymi w stosunku do świadka B. G., zatem powyższe ocenić należało z ostrożnością, uznając je za wiarygodne, jedynie w zakresie znajdującym oparcie w pozostałych dowodach sprawy. W zakresie zeznań świadka B. G. Sąd miał na uwadze, iż w/w również potwierdził, iż brak było możliwości wydania towaru z magazynu bez faktury VAT.

Podstawę ustaleń faktycznych w sprawie stanowiły również oświadczenia powoda złożone do akt potwierdzające zakres nieprawidłowości ujawnionych w jego pracy, w szczególności w przedmiocie nieuprawnionego wystawiania dokumentów pozasystemowych, jak również wystawienia w toku inwentaryzacji faktur, co do których brak było potwierdzeń odbioru towaru przez klientów, jak również koniecznych w tym zakresie dokumentów systemowych w postaci faktur VAT oraz działania związane z nie wykazywaniem rzeczywistego stanu magazynowego. ( k. 69, 93-94)

W ocenie Sądu na uwzględnienie nie zasługiwały w tym zakresie twierdzenia powoda, iż powyższe oświadczenia nie potwierdzają prawdy, zwłaszcza mając na uwadze pozostałe dowody zgromadzone w sprawie.

Trudno również znaleźć logiczne uzasadnienie dla sporządzenia powyższych z punktu widzenia interesów powoda, skoro bezsprzecznie obciążały go w oczach pracodawcy.

Bezsporne było w przedmiotowej sprawie, iż oświadczeniem z dnia z dnia 20 sierpnia 2015r. pozwany rozwiązał z powodem umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia tj. na podstawie art. 52 §1 pkt 1 Kodeksu pracy.

Jako przyczynę powyższego pozwany podał ciężkie naruszenie przez powoda podstawowych obowiązków pracowniczych, polegające na : wprowadzaniu do systemu informatycznego fałszywych informacji, nieznajdujących oparcia w stanie rzeczywistym - dotyczących stanu zapasu magazynowego ustalanego w trakcie inwentaryzacji, nie nieujawnianiu w dokumentacji finansowo księgowej i informatycznym systemie finansowo księgowym rzeczywistych wydań towaru z magazynu, wystawieniu dokumentów sprzedaży (faktur) nie dokumentujących rzetelnie rzeczywistych wydań towaru z magazynu, narażeniu pracodawcy na szkody związane z nielegalnym wyprowadzaniem towarów z magazynu, dopuszczaniu do pozaewidencyjnej sprzedaży towarów i przywłaszczania gotówki przez osoby nieuprawnione.

Czynności te w ocenie pozwanego noszą znamiona umyślnego działania w celu wprowadzenia w błąd pracodawcy i wyrządzenia szkody.

Działania te spowodowały również utratę zaufania pracodawcy w stosunku do pracownika i uniemożliwiają jego dalsze zatrudnienie.

Zgodnie z treścią art. 30 § 4 kp w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nie określony lub o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy.

W świetle powyższego, zgodnie z ugruntowanym w tej mierze orzecznictwem przyczyna podana przez pracodawcę powinna być rzeczywista (prawdziwa) i konkretna.

Zgodnie z powyższą regulacją postępowanie sądowe winno koncentrować się wokół przyczyny wskazanej przez pracodawcę w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę i konieczności ustalenia wymaganego przez nią przymiotu prawdziwości i konkretności.

Konsekwencją powyższego była konieczność oceny przez Sąd przyczyn wskazanych przez pracodawcę w oświadczeniu o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę.

Wskazać należy, iż stosownie do treści art. 52 § 1 pkt 1 kp pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez niego podstawowych obowiązków pracowniczych.

Wynika stąd wprost - co znajduje potwierdzenie w ustalonym orzecznictwie sądowym - że w tym przepisie są dwie przesłanki dopuszczalności rozwiązania umowy o pracę: naruszenie podstawowego obowiązku i powaga tego naruszenia, rozumiana jako znaczny stopień winy pracownika (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 1997 roku, sygnatura akt I PKN 193/97, OSNP z 1998 roku, nr 9, poz. 269).

Rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 52 kp, jako nadzwyczajny sposób rozwiązania stosunku pracy powinno być stosowane przez pracodawcę wyjątkowo i z ostrożnością. Musi być uzasadnione szczególnymi okolicznościami, które w zakresie winy pracownika polegają na jego złej woli bądź też na rażącym niedbalstwie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 lipca 1999 roku, sygnatura akt I PKN 169/99, OSNP z 2000 roku, Nr 20, poz. 746).

Nadto konkretność wskazania przyczyny uzasadniającej rozwiązanie umowy o pracę należy oceniać z uwzględnieniem innych, znanych pracownikowi okoliczności uściślających tę przyczynę ( wyrok z dnia 2 września 1998 roku, I PKN 271/98).

W tym zakresie przy ocenie przyczyn rozwiązania umowy o pracę, należy mieć na uwadze nie tylko słowny sposób ujęcia przyczyny w oświadczeniu pracodawcy, ale także okoliczności, do których się ono odnosi.

W określonych okolicznościach faktycznych nawet ogólne ujęcie przyczyny może nie doprowadzić do jakichkolwiek wątpliwości co do tego, do jakiego konkretnie zachowania pracownika przyczyna jest odnoszona. Jeżeli zatem w danych okolicznościach faktycznych ogólne ujęcie przyczyny rozwiązania umowy o pracę nie budzi wątpliwości, w szczególności, gdy nie mogło budzić żadnych wątpliwości u zwalnianego pracownika, co do tego, z jakim zachowaniem, czy też zachowaniami, które miały miejsce w określonym czasie, łączy się ta przyczyna, to należy uznać, że spełnione jest wymaganie z art. 30 § 4 kp.

Wielokrotnie również Sąd Najwyższy w swoich orzeczeniach wskazywał na sens prawny art. 30 § 4 kp. Miedzy innymi w wyroku z dnia 10 października 2000 roku ( I PKN 641/99, OSNAPiUS z 2001 roku, Nr 20, poz. 618), stwierdził iż naruszenie art. 30 § 4 kp ma miejsce wówczas, gdy pracodawca nie wskazuje w ogóle przyczyny rozwiązania umowy o pracę, bądź gdy wskazana przez niego przyczyna jest niedostatecznie konkretna, a przez to niezrozumiała dla pracownika.

Z kolei w wyroku z dnia 5 maja 2003 roku (I PK 446/02, Wokanda z 2004 roku, Nr 7-8, s.42) Sąd Najwyższy podkreślił, że celem regulacji zawartej w art. 30 § 4 kp, jest umożliwienie pracownikowi obrony przed zwolnieniem z pracy. Ujęcie przyczyn rozwiązania umowy o pracę powinno być na tyle konkretne i precyzyjne, aby umożliwiało pracownikowi rzeczową obronę przed zarzutami w razie ewentualnego procesu.

Z przytoczonych rozważań wynika zatem, iż art. 30 § 4 kp dopuszcza różne sposoby określenia przyczyny rozwiązania umowy o pracę, istotne jest jednak, aby z oświadczenia pracodawcy wynikało w sposób nie budzący wątpliwości, co jest istotą zarzutu stawianego pracownikowi i usprawiedliwiającego rozwiązanie umowy o pracę. Natomiast konkretyzacja przyczyny, wskazanie konkretnego zdarzenia, czy ciągu zdarzeń, konkretnego zachowania, z którym ten zarzut się łączy, może nastąpić przez szczegółowe, słowne określenie tego zdarzenia w treści oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę lub wynikać ze znanych pracownikowi okoliczności, wiążących się w sposób nie budzący wątpliwości z podaną przez pracodawce przyczyną rozwiązania umowy.

Reasumując powyższe rozważania ocena podanej w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę przyczyny pod względem jej konkretyzacji dokonywana jest z perspektywy pracownika.

To pracownik ma wiedzieć i rozumieć, z jakiego powodu pracodawca wypowiedział mu umowę o pracę . (uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2006 roku, I PK 112/06, Pr.Pracy z 2007 roku, Nr. 5, poz.27).

Podkreślić należy, iż przyczyna rozwiązania z pracownikiem umowy o pracę ma dwojakie znaczenie: jedno występuje w aspekcie zgodności z prawem czynności pracodawcy, a drugie jej zasadności. ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 kwietnia 2001 roku, I PKN 370/00, OSNP Nr 3/2003, poz. 65)

W płaszczyźnie zachowania wymaganej prawem formy rozwiązania umowy (art. 30 § 4 kp) obowiązek pracodawcy sprowadza się do podania przyczyny wypowiedzenia, czy też rozwiązania umowy o pracę na piśmie zawierającym jego oświadczenie w taki sposób, by jego adresat poznał motywy leżące u podstaw takiej decyzji. Sprostanie wymaganiom określonym w art. 30 § 4 kp polega zatem ma wskazaniu przyczyny w sposób jasny, zrozumiały i dostatecznie konkretny (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2000 roku, I PKN 641/99, OSNP z 2001 roku, Nr 20, poz. 618).

W drugiej płaszczyźnie chodzi natomiast o to, by wskazana przyczyna mogła być uznana za uzasadniającą wypowiedzenie umowy o pracę. (uzasadnienie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 3 sierpnia 2007 roku, I PK 79/07, M.P.Pr. 2007/12/651)

W sprawie, której przedmiotem jest ocena zgodności z prawem rozwiązania stosunku pracy w trybie art. 52 kp, analizując przyczynę rozwiązania stosunku pracy i jej skonkretyzowanie należy badać (uwzględniając całokształt materiału dowodowego sprawy i stan faktyczny, który doprowadził pracodawcę do złożenia oświadczenia woli o rozwiązaniu stosunku pracy w trybie art. 52 kp), czy pracownik rozumiał (powinien rozumieć) stawiane mu zarzuty i ich istotę, a nie ograniczać się do treści werbalnej samego oświadczenia pracodawcy, które w szczególnych okolicznościach może być krótkie, a nawet lakoniczne, o ile strony sporu wiedziały, co się za nim kryje (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 października 2014r., II PK 298/13)

W tym miejscu podkreślić również należy, iż zgodnie z obowiązującym orzecznictwem wymóg wskazania przez pracodawcę konkretnej przyczyny rozwiązania umowy o pracę nie jest równoznaczny z koniecznością sformułowania jej w sposób szczegółowy, drobiazgowy, z powołaniem opisów wszystkich faktów i zdarzeń, dokumentów, ich dat oraz wskazaniem poszczególnych działań, czy zaniechań, składających się w ocenie pracodawcy na przyczynę uzasadniającą wypowiedzenia umowy o pracę.

Wymóg konkretności może być spełniony poprzez wskazanie kategorii zdarzeń, jeżeli z okoliczności sprawy wynika, że szczegółowe motywy wypowiedzenia są pracownikowi znane (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2011r., I PK 152/10).

Zgodnie z ugruntowanym w tej mierze orzecznictwem sądowym dla przyjęcia zasadności i skuteczności rozwiązania umowy o pracę wystarczające jest jeżeli chociażby jedna z przyczyn podanych przez pracodawcę okaże się usprawiedliwiona. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2005 roku, I PK 61/05, OSNP 2006, Nr 17-18, poz. 265).

Przyjmuje się również , iż w sytuacji gdy pracodawca wskazuje kilka przyczyn wypowiedzenia (rozwiązania) umowy o pracę, to należy je oceniać łącznie, gdyż możliwe jest, że żadna z nich samodzielnie nie uzasadnia wypowiedzenia (rozwiązania), ale razem je uzasadniają (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 2007 roku, I PK 187/06, OSNCP 2008/3-4/35)

Zdaniem Sądu z taką sytuacją mamy do czynienia na gruncie przedmiotowej sprawy.

Oceniając bowiem treść złożonego powodowi oświadczenia o rozwiązaniu umowy w żadnej mierze nie można przyjąć, iż podane przez pracodawcę przyczyny nie są konkretne, a co za tym idzie że pracownik nie rozumiał zarzutów w jego treści sformułowanych, zwłaszcza w kontekście składanych przez siebie pracodawcy oświadczeń dotyczących przyznanych nieprawidłowości w jego pracy.

Zdaniem Sądu materiał dowodowy potwierdził również zasadność przyczyn wskazanych przez pracodawcę w treści oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę z dnia 20 sierpnia 2015r.

Zgodnie z powołanymi wyżej rozważaniami postępowanie sądowe winno koncentrować się wokół przyczyny wskazanej przez pracodawcę w oświadczeniu o rozwiązaniu, czy też wypowiedzeniu umowy o pracę i konieczności ustalenia wymaganego przez nią przymiotu prawdziwości i konkretności, a przede wszystkim ustalenia, czy uzasadniała ona wypowiedzenie bądź też rozwiazanie z pracownikiem umowy o pracę.

Ciężar udowodnienia przyczyny spoczywa na pracodawcy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 lutego 1998 roku, I PKN 519/97, OSNAPi US 1999, Nr 2 poz. 48, podobnie wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 1998 roku, I PKN 524/97).

W świetle powyższego to na pozwanym w niniejszym postępowaniu spoczywał ciężar udowodnienia przyczyn podanych powodowi w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę.

W tym miejscu podnieść należy, iż zgodnie z przyjętym w tej mierze orzecznictwem przyczyną rozwiązania umowy o pracę na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 kp mogą być szczególnego rodzaju, zawinione uchybienia pracownicze, które spowodowały zagrożenie interesów lub istotną szkodę w mieniu pracodawcy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 września 1997 roku, I PKN 274/97, OSNAPiUS 1998, Nr 13, poz. 396).

Muszą one być zakwalifikowane do kategorii ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Przepis art. 52 § 1 pkt. 1 uznaje za przyczynę rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia popełnienie przez pracownika ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych tj. takiego które w istotny sposób w ważnej sprawie narusza interes pracodawcy.

Ocena istotności i ważności zależy od konkretnych okoliczności sprawy. Stopień ciężki naruszenia musi się wyrażać rażącym niedbalstwem lub winą umyślną (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21.07.1999, I PKN 169/99, OSNAPiUS 2000, Nr 20, poz. 746, wyrok SN z dnia 9 lipca 2009 r., II PK 46/09, LEX nr 533035).

O stopniu i rodzaju winy nie decyduje wysokość szkody ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.04.1999, I PKN 12/99, OSNAPiUS 2000, Nr12, poz.467)

W kontekście prowadzonych rozważań na aprobatę zasługuje pogląd sformułowany w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 września 2001 r. (I PKN 634/00), zgodnie z którym w pojęciu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków mieści się wina umyślna oraz rażące niedbalstwo - rodzaj winy nieumyślnej, której nasilenie wyraża się w całkowitym ignorowaniu przez pracownika następstw swojego działania, chociaż rodzaj wykonywanych obowiązków lub zajmowane stanowisko nakazują szczególną ostrożność i przezorność w działaniu. Dlatego też sama bezprawność zachowania nie uzasadnia rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 52 § 1 pkt 1 kp, jeżeli stosunek psychiczny pracownika do skutków postępowania określony jego świadomością nie wskazuje, ani na winę umyślną, ani na rażące niedbalstwo.

Należy bowiem mieć na uwadze, że rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia jest nadzwyczajnym sposobem ustania umowy o pracę. Dlatego zwykłe zaniedbania pracownika albo nieosiągnięcie - wbrew oczekiwaniom pracodawcy - zamierzonych rezultatów nie mogą być oceniane jako naruszenie podstawowych obowiązków w rozumieniu art. 52 kp.

Z reguły znacznego stopnia winy nie można przypisać też pracownikowi naruszającemu postanowienia regulaminowe, jeżeli jego zachowanie jest zgodne ze zwyczajami panującymi w zakładzie pracy, akceptowanymi przez pracodawcę lub osoby działające w jego imieniu. Tolerowanie przez pracodawcę nagannego zachowania pracownika nie odbiera mu jednak możliwości rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. ( wyrok SN, OSNP 2003, nr 16, poz. 381; wyrok SN z dnia 9 lutego 2005 r., II PK 200/04, LEX nr 603762; wyrok SN z dnia 9 marca 2010 r., I PK 175/09, LEX nr 585689, t. 4.; wyrok SN z dnia 12 stycznia 2005 r., I PK 142/04, OSNP 2005, nr 16, s. 242; wyrok SN z dnia 7 lutego 2008 r., II PK 162/07, OSNP 2009, nr 7-8, poz. 98; wyroki SN: z dnia 11 lutego 2008 r., II PK 165/07, LEX nr 448851; z dnia 5 marca 2013 r., II PK 174/12, MPP 2013, nr 8, s. 424-426; wyrok SN z dnia 2 czerwca 1997 r., I PKN 191/97, OSNP 1998, nr 9, poz. 268; wyrok SN z dnia 26 czerwca 1998 r., I PKN 211/98, OSNP 1999, nr 14, poz. 457; wyrok SN z dnia 16 listopada 2004 r., I PK 36/04, OSNP 2005, nr 12, poz. 176, t. 2).

W zakresie prowadzonych rozważań na uwagę zasługuje również uzasadnienie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia z dnia 12 czerwca 1997 r. (I PKN 210/97, OSP 1998, z. 12, poz. 207), gdzie podkreślono, że nie każde naruszenie obowiązków pracowniczych może stanowić podstawę do rozwiązania z pracownikiem umowy o pracę bez wypowiedzenia, lecz tylko szczególnego rodzaju zawinione uchybienia, które spowodowały zagrożenie interesu pracodawcy, choćby poprzez zaistnienie niebezpieczeństwa istotnej szkody w mieniu.

Jednak to nie wysokość szkody przesądza w konkretnym przypadku o zasadności rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. ( wyrok SN z dnia 5 czerwca 2007 r., I PK 5/07, OSNP 2008, nr 15-16, poz. 212; zob. też wyrok SN z dnia 25 stycznia 2005 r., I PK 153/04, MPP 2005, nr 7, s. 170; wyroki SN: z dnia 25 kwietnia 2013 r., I PK 275/12, LEX nr 1380854; z dnia 22 października 2012 r., I PK 133/12, GP 2013, nr 142, s. 7; wyroki SN: z dnia 15 kwietnia 1999 r., I PKN 12/99, OSNP 2000, nr 12, poz. 467; z dnia 15 lipca 2011 r., II PK 12/11, LEX nr 1001273, t. 1).

Istotnym zagadnieniem dla wykładni art. 52 § 1 pkt 1 kp jest określenie katalogu podstawowych obowiązków pracowniczych. Obowiązujące ustawodawstwo pracy nie definiuje tego zagadnienia w sposób kompleksowy. Jedynie obowiązek przestrzegania przepisów i zasad bhp zyskał na mocy art. 211 zdanie pierwsze kp explicite przymiot podstawowego obowiązku.

Zakres podstawowych obowiązków pracowniczych bywa silnie zróżnicowany. Rzutuje nań nie tylko rodzaj i charakter pracy, ale również wiele innych czynników, począwszy od formalno-organizacyjnych, poprzez techniczno-strukturalne, skończywszy na etyczno-moralnych, a nawet kulturowych. Stąd też enumeratywne skatalogowanie okoliczności ich ciężkiego naruszenia nie jest możliwe.

Centralne znaczenie w strukturze obowiązków pracowniczych ma sumienność i staranność wykonywania pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2011 r., III PK 72/10, LEX nr 901629, t. 4.).

Pierwszy z tych faktorów odnosi się do obiektywnych wzorców sprawnego działania w stosunkach pracy, drugi zaś do subiektywnych intencji pracownika w procesie pracy. W efekcie naruszenie każdego konkretnego obowiązku jest pośrednio naruszeniem obu wskazanych kategorii. W praktyce zdarzają się jednak sytuacje, w których uprawnione jest przyjęcie, że mamy do czynienia z bezpośrednim pogwałceniem obowiązku staranności i sumienności mających przymiot ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych - złe i niedbałe wykonywanie pracy oraz bezpodstawne albo samowolne uchylanie się od wykonywania obowiązków. ( wyrok SN z dnia 22 września 1976 r., I PRN 62/76, OSNP 1977, nr 4, poz. 81; wyrok SN z dnia 3 września 1980 r., I PRN 86/80, Sł. Prac. 1981, nr 8, s. 12).

W ocenie Sądu okoliczności sprawy przemawiają jednoznacznie na rzecz twierdzenia, iż podane przez pracodawcę przyczyny rozwiązania umowy o pracę z powodem o pracę bezsprzecznie uzasadniają decyzję pracodawcy.

Podkreślić należy, iż materiału dowodowego sprawy bez wątpienia wynika, iż powód mimo ciążącego na nim obowiązku prowadzenia dokumentacji i nadzorowania, aby dokumentacja spółki prowadzona była rzetelnie i zgodnie z prawdą, sporządzał i akceptował dokumenty nie odzwierciedlające prawdziwych zdarzeń gospodarczych.

Jednym z przejawów powyższego było zezwalanie na wydania z magazynu towarów na podstawie dokumentów Przesunięcie Magazynowe (...), których nie skwitował odbiorca. Innym przejawem bezprawnych działań było nie dokumentowanie w systemie finansowo- księgowym spółki wydania towarów do kontrahentów, wbrew obowiązkom służbowym i zasadom sporządzenia dowodów księgowych wynikających z ustawy o rachunkowości. Postępowanie powoda było niezgodne nie tylko z przepisami o rachunkowości nakazującymi w sposób rzetelny i zgodny z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej dokumentować każde zdarzenie, ale także z obowiązującymi w spółce Instrukcjami dotyczącymi zasad wydawania towarów z magazynu. Okoliczność ta została również potwierdzona przez samego powoda w treści złożonych przez niego oświadczeń.

Powód bowiem wbrew bezwzględnie obowiązującym przepisom bez uwidoczniania sprzedaży w systemie finansowo- księgowym, bez wystawania faktur VAT, bez wystawiania dokumentów na okoliczność wydania towaru z magazynu i bez uzyskania dokumentów potwierdzających dokonanie dostawy, akceptował wydawanie towarów do kontrahentów bez uwidocznienia w dokumentacji spółki. Celem takich działań było bowiem ominiecie blokady założonej w systemie informatycznym uniemożliwiającej wystawienie dokumentów sprzedaży do klientów, których zadłużenie przekraczało ustalone limity kredytowe. Spółka bowiem zabraniała dokonywania sprzedaży w przypadku przekroczenia limitu zadłużenia danego kontrahenta.

Powód M. L. przyznał, że czynności takie dokonywane były w celu ominięcia powyższej blokady funkcjonującej w systemie informatycznym, umożliwiającej wystawienie dokumentów, a tym samym sprzedaż do kontrahentów nadmiernie zadłużonych lub opóźniających się z zapłatą za wcześniejsze dostawy.

Bezprawne działania polegały więc nie tylko na zaniechaniu obowiązku rejestracji sprzedaży w systemie finansowo-księgowym i wystawnemu związanych z tym dokumentów, ale także na przekroczeniu uprawnień w zakresie prawa do podejmowania decyzji o sprzedaży.

Powód M. L. bowiem pomimo ustanowionej blokady tj. braku możliwości sprzedaży do danego klienta, bez sporządzenia obowiązkowych dokumentów dotyczących wydania towaru z magazynu -WZ i dokumentujących sprzedaż - Faktura, zezwalał na wydanie z magazynu towarów.

Jak to wynika z materiału dowodowego sprawy M. L. w takiej sytuacji sporządzał jedynie pozasystemowe, ręczne dokumenty WZ w systemie E., gdyż z uwagi na blokadę nie było możliwości wystawiania dokumentów sprzedażowych do danego klienta. Dokumenty takie były bezsprzecznie niezgodne z prawem, albowiem nie były ewidencjonowane i nie były także przekazywane do księgowości.

Materiał dowodowy potwierdził również, iż przed inwentaryzacją zaplanowaną na dni 7 i 8 sierpnia 2015r. powód poinformował B. G., że w magazynie są duże braki w towarze, w szczególności dotyczące piwa.

Powyższy towar był wydany uprzednio z magazynu i dostarczony bez dokumentacji tj. do firmy (...), celem ominięcia blokad w systemie. Na powyższe wydania towarów nie było wystawionych systemowo dokumentów w postaci WZ, faktur, jak również kart drogowych. B. G., za wiedzą powoda, w celu ukrycia niedoborów i uniemożliwienia ich wykrycia w trakcie inwentaryzacji zlecił pracownikom wystawienie faktur VAT na rzecz powyższych firm. Wystawienie powyższych dokumentów obniżyło zatem wielkość zapasów towarów na magazynie. Żaden z podmiotów wskazanych w fakturach, jako nabywcy towarów nie zaakceptował jednak tychże dokumentów i nie dokonał zapłaty za towary uwidocznione w wystawionych następczo fakturach.

Podczas spisu inwentaryzacyjnego powód był również jedną z osób, która na zlecenie komisji inwentaryzacyjnej wprowadzała dane o ilości towarów do spisu inwentaryzacyjnego przygotowywanego w systemie informatycznym. Powód zmienił dane o zliczonej ilości piwa i wprowadził dane o mniejszej ilości niż została policzona. Fakt ten ujawniono po inwentaryzacji, gdy okazało się, że spis nie uwzględnia nadwyżek w tym asortymencie, które były uprzednio znane członkom komisji spisowej.

Powołane wyżej nieprawidłowości w zakresie realizacji obowiązków pracowniczych przez powoda potwierdzili świadkowie w osobach S. N., A. G. (1), D. C., R. C., A. G. (2), jak również M. K..

Okoliczności te zostały również potwierdzone w oświadczeniach powoda złożonych do akt sprawy.

W świetle powyższego zarzuty objęte rozwiązaniem umowy o pracę zostały w toku prowadzonego postępowania bezsprzecznie potwierdzone.

Istotną okolicznością w zakresie oceny zachowania powoda był również fakt, iż zajmował on stanowisko kierownicze u pozwanego tj. Dyrektora Regionalnego Logistyki i miał świadomość oczekiwań pracodawcy w zakresie nałożonych na niego obowiazków, w szczególności wynikających z regulacji wewnętrznych obowiązujących u pozwanego.

W świetle powyższego jakiegokolwiek usprawiedliwienia nie znajdują działania zarzucane powodowi związane z wprowadzeniem przez powoda do systemu informatycznego fałszywych informacji, co miało miejsce podczas inwentaryzacji sierpniowej, nie ujawnienie w dokumentacji oraz systemie informatycznym rzeczywistych wydań towaru z magazynu, co wiązać należy z wystawianiem przez powoda dokumentów pozasaystemowych, co zostało również przez niego przyznane.

Zarzut związany zaś z wystawieniem faktur VAT nie dokumentujących rzetelnie rzeczywistych transakcji wiązać należy również bezsprzecznie z nieprawidłowościami w jego zachowaniu ujawnionymi w trackie inwentaryzacji sierpniowej. Powyższe działania powoda stanowiły również o narażeniu pracodawcy na szkody związane z nielegalnym wyprowadzeniem towarów, albowiem odbiorcy, co do których w toku inwentaryzacji wystawiono brakujące faktury systemowe, odmówili uregulowania powyższych. Bezsprzecznie również wystawienie dokumentów pozasaystemowych skutkowało dopuszczeniem się do sprzedaży pozaewidencyjnej towarów.

W ocenie Sądu jedynym zarzutem jaki nie znalazł potwierdzenia w przedmiotowej sprawie był zarzut spowodowania przez powoda przywłaszczenia gotówki przez osoby nieuprawnione.

Powyższe nie zmienia jednak faktu, iż pozostałe zarzuty pracodawcy były uzasadnione, działania zaś powoda potwierdzone w niniejszej sprawie stanowiły bez wątpienia umyślne naruszenie podstawowych obowiazków pracowniczych.

W tym miejscu wskazać należy, iż zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 ustawy o rachunkowości z dnia 29 września 1994r. zapisów w księgach rachunkowych dokonuje się w sposób trwały, bez pozostawania miejsc pozwalających na późniejsze dopiski lub zmiany. Przy prowadzeniu ksiąg rachunkowych przy użyciu komputera należy stosować właściwe procedury i środki chroniące przed zniszczeniem, modyfikacją lub ukryciem zapisu. Niedopuszczalne jest zatem dokonywanie jakichkolwiek operacji bez dokumentowania ich dowodem księgowym znajdującym odzwierciedlenie w systemie księgowo- magazynowym, bez zachowania ciągłości i trwałości zapisów.

Wbrew zaś tym bezwzględnie obowiązującym przepisom powód bez uwidoczniania sprzedaży w systemie finansowo- księgowym, tolerował wydania z magazynu towarów bez wymaganych faktur VAT, bez wystawiania dokumentów na okoliczność wydania towaru z magazynu i bez uzyskania dokumentów potwierdzających dokonanie dostawy decydował lub też akceptował wydawanie towarów do kontrahentów.

Powód zaś bezsprzecznie powyższą regulację naruszał. Nadto na powodzie spoczywał obowiązek rzetelnego i zgodnego z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej dokumentowania każdego zdarzenia, również mając na uwadze obowiązujące w spółce Instrukcje dotyczące zasad wydawania towarów z magazynu.

Powód zaś wystawiał dokumenty pozasystemowe, co do których brak było jakichkolwiek podstaw prawnych. Poza tym ignorował i tolerował fakt wydawania towarów mimo braku stosownych dokumentów systemowych, w postaci faktur, dokumentów WZ, czy kart drogowych.

Z racji zaś zajmowania stanowiska Dyrektora Regionalnego Logistyki powód bezsprzecznie odpowiadał za prawidłowość przedkładanych dokumentów magazynowych, jak również wydawanie towarów w oparciu o powyższe.

Materiał dowodowy potwierdził pełną świadomość powoda co do dokonanych przez niego naruszeń, czego wyrazem są chociażby złożone do akt oświadczenia powoda.

O powyższym orzeczono zatem w punkcie I na podstawie art. 56 w zw. z 58 kp.

Konsekwencją nieuwzględniania żądania dotyczącego odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy o pracę było również nieuwzględnienie pozostałych żądań pozwu, określonych w punkcie 2-4 pozwu.

W zakresie żądania dotyczącego wynagrodzenia za okres wypowiedzenia Sąd miał również na uwadze, iż z powodem rozwiązano umowę o pracę ze skutkiem natychmiastowym, a zatem nie przysługiwało mu wynagrodzenie za okres wypowiedzenia.

W zakresie zaś żądania objętego pkt 2 i 4 pozwu Sąd miał również na uwadze, iż w razie prawomocnego orzeczenia Sądu pracy o przywróceniu pracownika do pracy lub przyznaniu mu odszkodowania z tytułu niezgodnego z przepisami wypowiedzenia umowy o pracę lub jej rozwiązania bez wypowiedzenia pracodawca na żądanie pracownika, jest obowiązany uzupełnić treść wydanego mu świadectwa o dodatkową informację o tym orzeczeniu. Jeżeli orzeczenie, o którym mowa wyżej, zostało wydane w związku z rozwiązaniem przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika, z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu w tym trybie umów o pracę, pracodawca jest obowiązany wydać pracownikowi, w terminie 3 dni, nowe świadectwo pracy zawierające informację o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem dokonanym przez pracodawcę, powołującą art. 97 § 3 kp. W powyższym przypadku pracodawca jest obowiązany najpóźniej w dniu wydania pracownikowi nowego świadectwa pracy, usunąć z akt osobowych pracownika i zniszczyć poprzednio wydane świadectwo pracy. (§ 5 ust. 3-5 cyt. Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania z dnia 15 maja 1996 roku – obowiązującego w okresie objętym sporem. (Dz. U z 1996 roku, Nr 60, poz. 282 ze zmianami)

Konsekwencją powyższej regulacji jest zatem przyznanie pracownikowi prawa do złożenia żądania sprostowania świadectwa pracy w sytuacji, gdy pracodawca po wydaniu prawomocnego orzeczenia w sprawie potwierdzającego jego wadliwość odmawia sprostowania świadectwa, zgodnie z powołaną wyżej regulacją.

O żądaniach objętych punktem 2-4 pozwu orzeczono zatem w punkcie I wyroku, na podstawie art. 80 kp, art. 97 § 2 ¹, 3 i 4 kp w zw. z § 5 ust. 3-5 cyt. Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania z dnia 15 maja 1996 roku.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł w pkt II wyroku na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie art. 98 kpc i art. 108 kpc oraz 11 ust. 1 pkt 1-3 w zw. z § 6 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( t.j. Dz.U. z 2013r. poz. 490).

W tym zakresie Sąd miał na uwadze, iż zgodnie z treścią § 21 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz.U. 2015 poz. 1804 ze zm.) do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe do zakończenia postępowania w danej instancji.