Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 marca 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSA Ewa Leszczyńska-Furtak (spr.)

Sędziowie: SSA Rafał Kaniok

SSO (del.) Izabela Szumniak

Protokolant: Aleksandra Cichocka

przy udziale prokuratora Hanna Gorajska-Majewska

po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2019 r.

sprawy:

1.  M. S., urodz. (...) w H., syna W. i K. z domu W., oskarżonego o przestępstwa z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i inne;

2.  Ł. B. (1), urodz. (...) w W., syna W. i H. z domu S., oskarżonego o przestępstwa z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i inne;

3.  A. O. (1), urodz. (...) w E., syna L. i N. z domu O., oskarżonego o przestępstwa z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i inne;

4.  C. W., urodz. (...) w N., syna J. i E. z domu J., oskarżonego o przestępstwa z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i inne;

5.  A. B. (1), urodz. (...) w R., syna A. i A. z domu W., oskarżonego o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk;

6.  J. K. (1), urodz. (...) w P., syna B. i T. z domu K., oskarżonego o przestępstwa z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i inne;

7.  P. W., urodz. (...) w G., syna J. i M. z domu F., oskarżonego o przestępstwo z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk;

8.  A. U. z domu U., urodz. (...) w W., córki J. i I. z domu P., oskarżonej o przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk,

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych M. S., Ł. B. (1), A. O. (1), C. W., A. B. (1), J. K. (1), P. W. i A. U.

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 18 lipca 2017 r., sygn. akt XII K 49/13

I.  wyrok w zaskarżonej części zmienia w ten sposób, że:

1. w odniesieniu do oskarżonego M. S.:

- uchyla zawarte w punkcie 10 (dziesiątym) orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności oraz karze łącznej grzywny oraz orzeczenia z punktu 11 (jedenastego) oparte na podstawie art. 63 § 1 kk,

- na podstawie art. 439 § 1 pkt 9 kpk uchyla orzeczenie zawarte w punkcie 8 (ósmym) dotyczące czynów zarzucanych w punktach LII (pięćdziesiątym drugim) i LIII (pięćdziesiątym trzecim) i na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 kpk postępowanie karne w przedmiocie tych czynów umarza;

- uchyla orzeczenia o karach pozbawienia wolności i karach grzywny wymierzonych przy zastosowaniu art. 91 § 1 kk w punktach 1 (pierwszym), 2 (drugim), 3 (trzecim) i 5 (piątym) oraz orzeczenia o karach jednostkowych pozbawienia wolności i grzywny wymierzonych w punktach 4 (czwartym) i 7 (siódmym);

- z kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych oskarżonemu w punktach IX, XII, XIV, XXII, XXXI, XXXII, XXXIII a przypisanych w punkcie 3 (trzecim) wyroku oraz czynu zarzucanego w punkcie XX, a przypisanego w punkcie 4 (czwartym) eliminuje zbieg z art. 271 § 1 kk i za podstawę skazania za każdy z nich przyjmuje art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk;

- z kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych oskarżonemu w punktach XXIII, XXV, XXX, XXXVIII, XLVI, XLVIII a przypisanych w punkcie 5 (piątym) wyroku eliminuje zbieg z art. 271 § 1 kk i za podstawę skazania za czyn zarzucany w punktach XXIII i XLVI przyjmuje art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, a za podstawę skazania za pozostałe z wyżej wskazanych czynów przyjmuje art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk;

- ustala, że czyny przypisane w punktach 1, 2, 3, 4, 5 i 7 zaskarżonego wyroku tworzą jeden ciąg przestępstw popełnionych w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, zanim zapadł pierwszy wyrok, choćby nieprawomocny co do któregokolwiek z nich i za wszystkie te czyny na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk oraz art. 33 § 1 i 2 kk orzeka jedną karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

- z kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych oskarżonemu w punktach XLVII i L, a przypisanych w punkcie 6 (szóstym) wyroku eliminuje zbieg z art. 271 § 1 kk i przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk za podstawę skazania za każdy z tych czynów przyjmuje art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, zaś za podstawę wymiaru kary art. 294 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk i art. 33 § 1 i 2 kk w brzmieniu przed zmianą wprowadzoną z dniem 8 czerwca 2010 r. (Dz.U.2009.206.1589 art. 1) i orzeczoną obok kary 2 lat pozbawienia wolności, karę grzywny obniża do wymiaru 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

- na podstawie art. 91 § 2 kk i art. 86 § 1 i 2 kk łączy orzeczone oskarżonemu kary pozbawienia wolności oraz kary grzywny i orzeka łączną karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności oraz łączną karę grzywny w wymiarze 300 (trzystu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

- zmienia orzeczenie z punktu 46 (czterdziestego szóstego) o obowiązku naprawienia szkody w ten sposób, że zasądza od M. S. na rzecz (...) S.A. z siedzibą we W. (dawniej V.B. (...)):

⚫

na podstawie art. 46 § 1 kk, tytułem środka kompensacyjnego, obowiązek naprawienia ¼ szkody wyrządzonej przestępstwem zarzucanym w punkcie XLIX, a przypisanym w punkcie 2 wyroku, w kwocie 28.687,50 zł (dwadzieścia osiem tysięcy sześćset osiemdziesiąt siedem złotych i pięćdziesiąt groszy),

⚫

na podstawie art. 46 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk w stanie prawnym przed zmianą wprowadzoną z dniem 8 czerwca 2010 r. (Dz.U.2009.206.1589 art. 1), tytułem środka karnego, obowiązek naprawienia ¼ szkody wyrządzonej przestępstwem zarzucanym w punkcie XLVII, a przypisanym w punkcie 6 wyroku, w kwocie 50.377 zł (pięćdziesiąt tysięcy trzysta siedemdziesiąt siedem złotych),

- na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 31 lipca 2009 r. do dnia 29 kwietnia 2010 r.;

2. w odniesieniu do oskarżonego Ł. B. (1):

- uchyla zawarte w punkcie 20 (dwudziestym) orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności oraz karze łącznej grzywny i orzeczenie z punktu 21 (dwudziestego pierwszego) oparte na podstawie art. 63 § 1 kk, a także uchyla zawarte w punkcie 19 (dziewiętnastym) orzeczenie wymierzające na podstawie art. 91 § 1 kk karę pozbawienia wolności i karę grzywny oraz uchyla karę jednostkową pozbawienia wolności i grzywny orzeczoną w punkcie 17 (siedemnastym);

- na podstawie art. 439 § 1 pkt 9 kpk uchyla orzeczenie zawarte w punkcie 14 (czternastym) dotyczące czynu zarzucanego w punkcie VIII (ósmym) oraz orzeczenie zawarte w punkcie 18 (osiemnastym) dotyczące czynów zarzucanych w punktach IX (dziewiątym) i X (dziesiątym) i na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 kpk postępowanie karne w przedmiocie tych czynów umarza;

- w opisie czynu zarzucanego w punkcie II (drugim), a przypisanego w punkcie 15 (piętnastym) ustalenie „uzyskane przez J. W. (1)” zastępuje ustaleniem „uzyskane przez ustaloną osobę” i uzupełniając podstawę skazania o art. 4 § 1 kk, za podstawę wymiaru kary orzeczonej za to przestępstwo, przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk, przyjmuje art. 294 § 1 kk i art. 33 § 1 i 2 kk w brzmieniu przed zmianą wprowadzoną z dniem 8 czerwca 2010 r. (Dz.U.2009.206.1589 art. 1) i orzeczoną, obok kary roku pozbawienia wolności, karę grzywny obniża do wymiaru 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

- uzupełnia podstawę skazania za czyn zarzucany w punkcie III (trzecim), a przypisany w punkcie 16 (szesnastym) o art. 4 § 1 kk i za podstawę wymiaru kary orzeczonej za to przestępstwo, przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk, przyjmuje art. 294 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 33 § 1 i 2 kk w brzmieniu przed zmianą wprowadzoną z dniem 8 czerwca 2010 r. (Dz.U.2009.206.1589 art. 1) i orzeczoną karę grzywny obniża do wymiaru 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

- z kwalifikacji prawnej czynu przypisanego w punkcie 19 (dziewiętnastym) a zarzucanego w punkcie XII (dwunastym) eliminuje art. 286 § 1 kk, przyjmując za podstawę skazania za ten czyn art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i przyjmując za podstawę wymiaru kary art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk, orzeka oskarżonemu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności,

- ustala, że czyn przypisany w punkcie 19 (dziewiętnastym), a zarzucany w punkcie XI (jedenastym) i czyn przypisany w punkcie 17 (siedemnastym) tworzą jeden ciąg przestępstw popełnionych w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, zanim zapadł pierwszy wyrok, choćby nieprawomocny co do któregokolwiek z nich i za oba te czyny na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk oraz art. 33 § 1 i 2 kk orzeka jedną karę roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności oraz 120 (stu dwudziestu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

- na podstawie art. 91 § 2 kk, art. 86 § 1 i 2 kk łączy orzeczone oskarżonemu kary pozbawienia wolności oraz kary grzywny i orzeka łączną karę 2 (dwóch) lat i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wymiarze 220 (dwustu dwudziestu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

- zmienia orzeczenie z punktu 46 (czterdziestego szóstego) o obowiązku naprawienia szkody w ten sposób, że zasądza od Ł. B. (1) na rzecz (...) S.A. z siedzibą we W. (dawniej V.B. (...)):

⚫

na podstawie art. 46 § 1 kk, tytułem środka kompensacyjnego, obowiązek naprawienia ¼ szkody wyrządzonej przestępstwem zarzucanym w punkcie IV, a przypisanym w punkcie 17 wyroku, w kwocie 28.687,50 zł (dwadzieścia osiem tysięcy sześćset osiemdziesiąt siedem złotych i pięćdziesiąt groszy),

⚫

na podstawie art. 46 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk w stanie prawnym przed zmianą wprowadzoną z dniem 8 czerwca 2010 r. (Dz.U.2009.206.1589 art. 1), tytułem środka karnego, obowiązek naprawienia ¼ szkody wyrządzonej przestępstwem zarzucanym w punkcie III, a przypisanym w punkcie 16 wyroku, w kwocie 50.377 zł (pięćdziesiąt tysięcy trzysta siedemdziesiąt siedem złotych);

- na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 16 grudnia 2009 r. do dnia 3 grudnia 2010 r.;

3. w odniesieniu do oskarżonego A. O. (1):

- uchyla orzeczoną w punkcie 27 (dwudziestym siódmym) karę łączną grzywny i orzeczenie z punktu 29 (dwudziestego dziewiątego) oparte na podstawie art. 63 § 1 kk;

- za podstawę skazania i wymiaru kary za czyn zarzucany w punkcie I (pierwszym), a przypisany w punkcie 22 (dwudziestym drugim) przyjmuje przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk powołany tam przepis w stanie prawnym przed zmianą wprowadzoną z dniem 8 czerwca 2010 r. (Dz.U.2009.206.1589 art. 1);

- podstawę skazania za czyn zarzucany w punkcie II (drugim), a przypisany w punkcie 23 (dwudziestym trzecim) uzupełnia o art. 4 § 1 kk, a za podstawę wymiaru kary za to przestępstwo, przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk, przyjmuje art. 294 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 33 § 1 i 2 kk w brzmieniu przed zmianą wprowadzoną z dniem 8 czerwca 2010 r. (Dz.U.2009.206.1589 art. 1) i orzeczoną, obok kary roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, karę grzywny obniża do wymiaru 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

- podstawę skazania za czyn zarzucany w punkcie III (trzecim), a przypisany w punkcie 24 (dwudziestym czwartym) uzupełnia o art. 4 § 1 kk, a za podstawę wymiaru kary za to przestępstwo, przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk, przyjmuje art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 33 § 1 i 2 kk w brzmieniu przed zmianą wprowadzoną z dniem 8 czerwca 2010 r. (Dz.U.2009.206.1589 art. 1) i orzeczoną, obok kary roku pozbawienia wolności, karę grzywny obniża do wymiaru 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

- podstawę skazania za czyn zarzucany w punkcie IV (czwartym), a przypisany w punkcie 25 (dwudziestym piątym) uzupełnia o art. 4 § 1 kk, a za podstawę wymiaru kary za to przestępstwo, przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk, przyjmuje art. 14 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 33 § 1 i 2 kk w brzmieniu przed zmianą wprowadzoną z dniem 8 czerwca 2010 r. (Dz.U.2009.206.1589 art. 1) i orzeczoną, obok kary 10 miesięcy pozbawienia wolności, karę grzywny obniża do wymiaru 60 (sześćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

- podstawę orzeczonej w punkcie 27 (dwudziestym siódmym) kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności oraz zawartego w punkcie 28 (dwudziestym ósmym) orzeczenia o warunkowym zawieszeniu jej wykonania uzupełnia o przepis art. 4 § 1 kk, a na postawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk w stanie prawnym jak wyżej, łączy orzeczone oskarżonemu kary grzywny i orzeka łączną karę grzywny w wymiarze 180 (stu osiemdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

- zmienia orzeczenie z punktu 46 (czterdziestego szóstego) o obowiązku naprawienia szkody w ten sposób, że zasądza od A. O. (1) na rzecz (...) S.A. z siedzibą we W. (dawniej V.B. (...)):

⚫

na podstawie art. 46 § 1 kk zw. z art. 4 § 1 kk w stanie prawnym przed zmianą wprowadzoną z dniem 8 czerwca 2010 r. (Dz.U.2009.206.1589 art. 1), tytułem środka karnego, obowiązek naprawienia ¼ szkody wyrządzonej przestępstwem zarzucanym w punkcie III, a przypisanym w punkcie 24 wyroku, w kwocie 28.687,50 zł (dwadzieścia osiem tysięcy sześćset osiemdziesiąt siedem złotych i pięćdziesiąt groszy),

⚫

na podstawie art. 46 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk w stanie prawnym przed zmianą wprowadzoną z dniem 8 czerwca 2010 r. (Dz.U.2009.206.1589 art. 1), tytułem środka karnego, obowiązek naprawienia ¼ szkody wyrządzonej przestępstwem zarzucanym w punkcie II, a przypisanym w punkcie 23 wyroku, w kwocie 50.377 zł (pięćdziesiąt tysięcy trzysta siedemdziesiąt siedem złotych);

- na podstawie art. 63 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk na poczet orzeczonej kary łącznej grzywny zalicza oskarżonemu jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności w dniu 2 października 2010 r. przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności równy jest dwóm stawkom dziennym grzywny;

4. w odniesieniu do oskarżonego C. W.:

- uchyla zawarte w punkcie 34 (trzydziestym czwartym) orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności oraz karze łącznej grzywny oraz orzeczenie z punktu 36 (trzydziestego szóstego) oparte na podstawie art. 63 § 1 kk;

- podstawę skazania i wymiaru kary za czyn zarzucany w punkcie V (piątym), a przypisany w punkcie 33 (trzydziestym trzecim) uzupełnia o art. 4 § 1 kk;

- za podstawę wymiaru kary orzeczonej w punkcie 30 (trzydziestym) za przestępstwa zarzucane w punktach I (pierwszym) i III (trzecim), przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk przyjmuje art. 294 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk w zw. z art. 91 § 1 kk i art. 33 § 1 i 2 kk w brzmieniu przed zmianą wprowadzoną z dniem 8 czerwca 2010 r. (Dz.U.2009.206.1589 art. 1) i orzeczoną karę grzywny obniża do wymiaru 120 (stu dwudziestu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

- w odniesieniu do czynu przypisanego w punkcie 31 (trzydziestym pierwszym) a zarzucanego w punkcie II (drugim) przyjmuje, że polegał on na tym, że w maju 2009 r. w L. chcąc, aby M. Ł. popełniła czyn zabroniony, nakłonił ją do przedłożenia (...) S.A. w B. w trakcie procedury leasingowej, wraz z dokumentami autentycznymi, nierzetelnego dokumentu dotyczącego stanu majątkowego prowadzonej przez nią firmy (...) w postaci protokołu wizji lokalnej u leasingobiorcy, na którym złożyła swój podpis, mającego istotne znaczenie dla zawarcia umowy leasingowej i kwalifikując ten czyn jako przestępstwo z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk w stanie prawnym przed zmianą wprowadzoną z dniem 8 czerwca 2010 r. (Dz.U.2009.206.1589 art. 1) i przyjmując za podstawę wymiaru kary art. 19 § 1 kk w zw. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk w stanie prawnym jak wyżej, obniża orzeczoną oskarżonemu karę pozbawienia wolności do wymiaru 6 (sześciu) miesięcy;

- za podstawę wymiaru kary orzeczonej w punkcie 32 (trzydziestym drugim) za przestępstwo zarzucane w punkcie IV, przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk przyjmuje art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 33 § 1 i 2 kk w brzmieniu przed zmianą wprowadzoną z dniem 8 czerwca 2010 r. (Dz.U.2009.206.1589 art. 1) i orzeczoną karę grzywny obniża do wymiaru 60 (sześćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

- na podstawie art. 91 § 2 kk i art. 86 § 1 i 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk łączy orzeczone oskarżonemu kary pozbawienia wolności oraz kary grzywny i orzeka łączną karę 1 (jednego) roku i 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz łączną karę grzywny w wymiarze 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

- na podstawie art. 69 § 1 kk w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego C. W. kary łącznej1 (jednego) roku i 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności warunkowo zawiesza ustalając okres próby na 5 (pięć) lat;

- zmienia orzeczenie z punktu 46 (czterdziestego szóstego) o obowiązku naprawienia szkody w ten sposób, że zasądza od C. W. na rzecz (...) S.A. z siedzibą we W. (dawniej V.B. (...)):

⚫

na podstawie art. 46 § 1 kk zw. z art. 4 § 1 kk w stanie prawnym przed zmianą wprowadzoną z dniem 8 czerwca 2010 r. (Dz.U.2009.206.1589 art. 1), tytułem środka karnego, obowiązek naprawienia ¼ szkody wyrządzonej przestępstwem zarzucanym w punkcie 4, a przypisanym w punkcie 32 wyroku, w kwocie 28.687,50 zł (dwadzieścia osiem tysięcy sześćset osiemdziesiąt siedem złotych i pięćdziesiąt groszy),

⚫

na podstawie art. 46 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk w stanie prawnym przed zmianą wprowadzoną z dniem 8 czerwca 2010 r. (Dz.U.2009.206.1589 art. 1), tytułem środka karnego, obowiązek naprawienia ¼ szkody wyrządzonej przestępstwem zarzucanym w punkcie I, a przypisanym w punkcie 30 wyroku, w kwocie 50.377 zł (pięćdziesiąt tysięcy trzysta siedemdziesiąt siedem złotych);

- na podstawie art. 63 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk na poczet orzeczonej kary łącznej grzywny zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 27 grudnia 2009 r. do dnia 11 marca 2010 r. przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności równy jest dwóm stawkom dziennym grzywny;

5. w odniesieniu do oskarżonego A. B. (1):

- z opisu czynu przypisanego w punkcie 37 (trzydziestym siódmym) eliminuje również nazwisko W. B., zastępując je zwrotem „z inną ustaloną osobą”, natomiast z kwalifikacji prawnej tego czynu eliminuje art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk przyjmując za podstawę skazania art. 297 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w brzmieniu przed zmianą wprowadzoną z dniem 8 czerwca 2010 r. (Dz.U.2009.206.1589 art. 1), za podstawę wymiaru kary przyjmuje art. 297 § 1 kk w brzmieniu jak wyżej, a za podstawę kary grzywny przyjmuje art. 71 § 1 kk w brzmieniu przed zmianą wprowadzoną z dniem 8 czerwca 2010 r. (Dz.U.2009.206.1589 art. 1) i orzeczoną karę pozbawienia wolności obniża do wymiaru 8 (ośmiu) miesięcy, a karę grzywny obniża do wymiaru 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

- uzupełnia podstawę prawną orzeczenia z punktu 38 (trzydziestego ósmego) o art. 4 § 1 kk, przyjmując stan prawny przed zmianą wprowadzoną z dniem 8 czerwca 2010 r. (Dz.U.2009.206.1589 art. 1) i skraca okres próby do lat 2 (dwóch);

7. w odniesieniu do oskarżonego P. W. :

- z kwalifikacji prawnej czynu przypisanego w punkcie 40 (czterdziestym) eliminuje art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk przyjmując za podstawę skazania art. 18 § 3 kk w zw. z art. 297 § 1 kk w brzmieniu przed zmianą wprowadzoną z dniem 8 czerwca 2010 r. (Dz.U.2009.206.1589 art. 1), za podstawę wymiaru kary przyjmuje art. 19 § 1 kk w zw. z art. 297 § 1 kk w brzmieniu jak wyżej, a za podstawę orzeczenia kary grzywny przyjmuje art. 71 § 1 kk w brzmieniu przed zmianą wprowadzoną z dniem 8 czerwca 2010 r. (Dz.U.2009.206.1589 art. 1) i orzeczoną karę pozbawienia wolności obniża do wymiaru 8 (ośmiu) miesięcy, a karę grzywny obniża do wymiaru 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 (trzydziestu) złotych;

- uzupełnia podstawę prawną orzeczenia z punktu 41 (czterdziestego pierwszego) o art. 4 § 1 kk, przyjmując stan prawny przed zmianą wprowadzoną z dniem 8 czerwca 2010 r. (Dz.U.2009.206.1589 art. 1);

8. w odniesieniu do oskarżonej A. U.:

- za podstawę wymiaru kary orzeczonej w punkcie 44 (czterdziestym czwartym), przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk przyjmuje art. 14 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 33 § 1 i 2 kk w brzmieniu przed zmianą wprowadzoną z dniem 8 czerwca 2010 r. (Dz.U.2009.206.1589 art. 1) i orzeczoną karę grzywny obniża do wymiaru 40 (czterdziestu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 (trzydziestu) złotych;

- uzupełnia podstawę prawną orzeczenia z punktu 45 (czterdziestego piątego) o art. 4 § 1 kk, przyjmując stan prawny przed zmianą wprowadzoną z dniem 8 czerwca 2010 r. (Dz.U.2009.206.1589 art. 1) i skraca okres próby do lat 2 (dwóch);

II. - w pozostałej części zaskarżonej wyrok utrzymuje w mocy;

III. - zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w częściach na nich przypadających oraz opłatę za postępowanie odwoławcze w kwocie 780 (siedemset osiemdziesiąt) złotych od J. K. (1), a także opłaty za obie instancje od oskarżonych:

M. S. w kwocie 3400 (trzy tysiące czterysta) złotych,

Ł. B. (1) w kwocie 2600 (dwa tysiące sześćset) złotych,

A. O. (1) w kwocie 2100 (dwa tysiące sto) złotych,

C. W. w kwocie 1800 (tysiąc osiemset) złotych,

A. B. (1) w kwocie 580 (pięćset osiemdziesiąt) złotych,

P. W. w kwocie 420 (czterysta dwadzieścia) złotych,

od A. U. w kwocie 420 (czterysta dwadzieścia) złotych;

IV. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. I. D., adw. R. K. (1), adw. R. K. (2) –Kancelarie Adwokackie w W. kwoty po 840 (osiemset czterdzieści) złotych, a na rzecz adw. Ł. K. kwotę 720 (siedemset dwadzieścia) złotych, podwyższone o 23 % podatku od towarów i usług za pomoc prawną udzieloną w instancji odwoławczej odpowiednio oskarżonym, A. B. (1), J. K. (1), P. W. i Ł. B. (1) .

UZASADNIENIE

M. S. został oskarżony o to, że:

I.  w okresie od 09 maja 2008 roku do 21 maja 2008 roku w B., będąc zatrudnionym na umowę o współpracy gospodarczej z (...) SA, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę (...) należącą do A. O. (2) na maszynę do obszywania wykładzin (...) 2000 o wartości 19 911,62 złotych, przedłożył osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) nierzetelne dokumenty w postaci wypełnionych własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w miesiącu marcu 2008 roku i w okresie od stycznia do marca 2008 roku, z których wynikało, że firma (...) we wskazanych okresach czasu osiągała przychód netto w wysokości 193 194,49 złotych i dochód brutto w wysokości 38 574,45 złotych podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten osiągnął stratę w wysokości 62 574,45 złotych, które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i doprowadzając tym samym (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 179,53 złotych z tytułu wypłaty prowizji wynikającej z podpisania w dniu 21 maja 2008 roku umowy leasingu operacyjnego o numerze (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

II.  w okresie od 31 maja 2008 roku do 03 czerwca 2008 roku w B., będąc zatrudnionym na umowę o współpracy gospodarczej z (...) SA, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę (...) należącą do A. K. (1) na naczepę marki F. (...) o wartości 102 304,32 złotych, przedłożył osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do kwietnia 2008 roku, podpisane wcześniej in blanco przez A. K. (1), z którego wynikało, że firma w/w osoby we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 149 981,12 złotych i dochód brutto w wysokości 21 836,44 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten osiągnął przychód w wysokości 224502,94 złotych oraz stratę w wysokości 22664,32 złotych, który to dokument miały istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i doprowadzając tym samym (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 921,34 złotych z tytułu wypłaty prowizji wynikającej z podpisania w dniu 03 czerwca 2008 roku umowy leasingu operacyjnego o numerze (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

III.  w okresie od 25 czerwca 2008 roku do 04 lipca 2008 roku w B., będąc zatrudnionym na umowę o współpracy gospodarczej z (...) SA, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę Zakład (...) J. K. (2) na koparko-ładowarkę marki J. (...) o wartości 281 176,49 złotych przedłożył osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do maja 2008 roku, podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma Zakład (...) J. K. (2) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 201 836,54 złotych i dochód brutto w wysokości 64 088,19 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten osiągnął przychód w wysokości 61 060,30 złotych i zanotował stratę w kwocie 32 704,21 złotych, który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i doprowadzając tym samym (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 2 687,31 złotych z tytułu wypłaty prowizji wynikającej z podpisania w dniu 04 lipca 2008 roku umowy leasingu operacyjnego o numerze (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

IV.  w okresie od 27 czerwca 2008 roku do 07 lipca 2008 roku w B., będąc zatrudnionym na umowę o współpracy gospodarczej z (...) SA, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę (...) s.c. należącą do M. W. (1) i M. B. na naczepę marki (...) o wartości 152 500 złotych, przedłożył osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) s.c. nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do marca 2008 roku, podpisane wcześniej in blanco przez przedstawicieli leasingobiorcy, z którego wynikało, że firma (...) s.c. we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 43 068, 35 złotych i dochód brutto w wysokości 8112, 56 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten nie prowadził w tym okresie działalności gospodarczej, który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i doprowadzając tym samym (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1 250,00 złotych z tytułu wypłaty prowizji wynikającej z podpisania w dniu 04 lipca 2008 roku umowy leasingu operacyjnego o numerze (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

V.  w okresie od 03 lipca 2008 roku do 22 lipca 2008 roku w B., będąc zatrudnionym na umowę o współpracy gospodarczej z (...) SA, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę (...) należącą do A. M. na: ciągnik siodłowy marki D. (...) o wartości 129 320 złotych, ciągnik siodłowy D. (...) o wartości 156 160 złotych oraz dwie naczepy marki (...) o wartości 137 860 złotych każda, przedłożył osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania wraz z wnioskami leasingowymi oraz umowami leasingu operacyjnego oraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) przerobione przez siebie zeznanie podatkowe PIT 36 za rok 2007, w którym wstawiono w rubryce „Przychód” z pozarolniczej działalności gospodarczej kwotę 2 199 386,25 złotych, „Razem”: kwotę 2 200 959,71 złotych, „Koszty uzyskania przychodu” z pozarolniczej działalności gospodarczej: kwotę 2 197 058,02 złotych, „Razem”: kwotę 2 197 058,02 złotych oraz w rubryce dochód „Razem”: kwotę 3901,69 złotych podczas gdy w zeznaniu podatkowego przekazanym przez A. M. widniały: w rubryce „Przychód” z pozarolniczej działalności gospodarczej kwota 199 386,25 złotych, „Razem”: kwota 200 959,71 złotych, „Koszty uzyskania przychodu” z pozarolniczej działalności gospodarczej: kwota 197 058,02, „Razem”: kwota 197 058,02 złotych oraz w rubryce dochód „Razem”: kwota 3901,69 złotych; a także nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do maja 2008 roku, podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 1 099 836,41 złotych i dochód brutto w wysokości 183 198,15 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten osiągnął przychód w wysokości 40 206,19 złotych i zanotowała dochód w wysokości 29 357,16 złotych, które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i doprowadzając (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 12 650,00 złotych z tytułu wypłaty prowizji wynikających z podpisania w dniu 22 lipca 2008 roku umów leasingu operacyjnego o numerach (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

VI.  w okresie od 18 lipca 2008 roku do 23 lipca 2008 roku w B., będąc zatrudnionym na umowę o współpracy gospodarczej z (...) SA, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę (...) należącą do B. S. na koparko-ładowarkę (...) (...) o wartości 302 560 złotych, przedłożył osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania wraz z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego oraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) przerobione przez siebie zeznanie podatkowe PIT 36 za rok 2007, w którym wstawiono w rubryce „Przychód” z pozarolniczej działalności gospodarczej kwotę 327 743,48 złotych, „Razem”: kwotę 327 743,48 złotych, „Koszty uzyskania przychodu” z pozarolniczej działalności gospodarczej: kwotę 281 626,45 złotych, „Razem”: kwotę 281 626,45 złotych oraz w rubryce dochód „Razem”: kwotę 461 17,03 złotych, podczas gdy w autentycznym zeznaniu podatkowego widniały: w rubryce „Przychód” z pozarolniczej działalności gospodarczej kwota 127 743,48 złotych, „Razem”: kwota 127 743,48 złotych, „Koszty uzyskania przychodu” z pozarolniczej działalności gospodarczej: kwota 81 626,40 złotych, „Razem”: kwota 81 626,40 złotych oraz w rubryce dochód „Razem”: kwota 46 117,03 złotych oraz nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do maja 2008 roku podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) w we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 211 384,68 złotych oraz dochód w kwocie 37 056,08 złotych, podczas gdy podmiot ten osiągnął przychód w wysokości 9 263,33 złotych i zanotowała stratę w wysokości 12 337,90 złotych; który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów, usiłując w ten sposób doprowadzić (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci wypłacenia prowizji za podpisanie umowy leasingu operacyjnego o numerze (...), lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na niewypłacenie prowizji przez w/w fundusz leasingowy,

tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

VII.  w okresie od 18 sierpnia 2008 roku do 26 sierpnia 2008 roku w B., będąc zatrudnionym na umowę o współpracy gospodarczej z (...) SA, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę (...) należącą do S. D. na: (...) o wartości 115 900 złotych, przedłożył osobom reprezentującym oddziału (...) SA w B. do akceptacji i podpisania wraz z wnioskami leasingowymi i umowami leasingu operacyjnego oraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) przerobione przez siebie zeznanie podatkowe PIT 36 za rok 2007, w którym wstawiono w „Przychód” z pozarolniczej działalności gospodarczej kwotę 4 193 070,08 złotych, „Razem”: 4 193 070,08 złotych, „Koszty uzyskania przychodu” z pozarolniczej działalności gospodarczej: kwotę 4 180 405,16 złotych, „Razem”: 4 180 405,16 złotych oraz w rubryce dochód „Razem”: kwotę 12 664,92 złotych , zaś z kopii zeznania uzyskanego z Urzędu Skarbowego W. M. wynika, iż przychód firmy (...) wyniósł w roku 2007: 270 290,48 złotych, „Razem”: 270 290,48 złotych, Koszty uzyskania przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej stanowiły 257 625,56 złotych, „Razem”: 257 625,56 złotych, a dochód stanowiła kwota 12 664,92 złotych; a także nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do lipca 2008 roku podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 3 186 934, 50 złotych i dochód brutto w wysokości 311 056, 40 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten w całym roku 2008 osiągnął przychód w wysokości 349 124,15 złotych i zanotował dochód wysokości 3087,87 złotych, które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i doprowadzając (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1567,50 złotych z tytułu wypłaty prowizji wynikających z podpisania w dniu 26 sierpnia 2008 roku umowy leasingu operacyjnego o numerze (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

VIII.  w okresie od 15 września 2008 roku do 19 września 2008 roku w B., będąc zatrudnionym na umowę o współpracy gospodarczej z (...) SA, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę Zakład (...) J. B. na mechaniczną zgniatarkę marki G. tym Futura 25 o wartości 315 736 złotych, przedłożył osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania wraz z wnioskiem leasingowym i umową leasingu operacyjnego oraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do lipca 2008 roku, podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma Zakład (...) J. B. we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 1 561 834,50 złotych i dochód brutto w wysokości 324 518,09 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten osiągnął przychód w wysokości 561 925,77 złotych i zanotował stratę w kwocie 324 226,90 złotych, który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i doprowadzając tym samym (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 4 295,69 złotych z tytułu wypłaty prowizji wynikającej z podpisania w dniu 19 września 2008 roku umowy leasingu operacyjnego o numerze (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

IX.  w okresie od 14 sierpnia 2008 roku do 22 sierpnia 2008 roku w B., będąc zatrudnionym na umowę o współpracy gospodarczej z (...) SA, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę (...) J. T. na mikrokoparkę H. z młotem hydraulicznym o wartości 84 180 złotych przedłożył osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do czerwca 2008 roku, podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) J. T. we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 327 628,20 złotych i dochód brutto w wysokości 246 834,86 złotych podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten osiągnął przychód w wysokości 205 480 złotych i zanotował stratę w kwocie 30836 złotych oraz protokół z wizji lokalnej przeprowadzonej w leasingobiorcy, w którym poświadczył nieprawdę co do majątku posiadanego przez J. T., które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i doprowadzając tym samym (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 759 złotych z tytułu wypłaty prowizji wynikającej z podpisania w dniu 19 września 2008 roku umowy leasingu operacyjnego o numerze (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

X.  w okresie od 14 sierpnia 2008 roku do 27 sierpnia 2008 roku w B., będąc zatrudnionym na umowę o współpracy gospodarczej z (...) SA, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę PHU (...) J. C. (1) na ciągnik siodłowy marki V. (...) o wartości 189 100 złotych przedłożył osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do czerwca 2008 roku, podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma PHU (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 790 198,35 złotych i dochód brutto w wysokości 893 68,45 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten osiągnął przychód w wysokości 778 764,87 złotych i zanotował stratę w kwocie 95 044,58 złotych, który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i doprowadzając tym samym (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1705,00 złotych z tytułu wypłaty prowizji wynikającej z podpisania w dniu 27 września 2008 roku umowy leasingu operacyjnego o numerze (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

XI.  w okresie od 14 sierpnia 2008 roku do 27 sierpnia 2008 roku w B., będąc zatrudnionym na umowę o współpracy gospodarczej z (...) SA, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę PHU (...) J. C. (1) na ciągnik siodłowy marki V. (...) z zabudową chłodniczą o wartości 233 020 złotych, przedłożył osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do lipca 2008 roku, podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma PHU (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 932 356,14 złotych i dochód brutto w wysokości 114 087,56 złotych podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten osiągnął przychód w wysokości 938 303,78 złotych i zanotował stratę w kwocie 70 036,81 złotych, który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i doprowadzając tym samym (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 2101 złotych z tytułu wypłaty prowizji wynikającej z podpisania w dniu 27 września 2008 roku umowy leasingu operacyjnego o numerze (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

XII.  w okresie od 17 września 2008 roku do 26 września 2008 roku w B., będąc zatrudnionym na umowę o współpracy gospodarczej z (...) SA, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę PHU (...) M. T. na ciągnik siodłowy marki V. (...) o wartości 237 900 złotych przedłożył osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do lipca 2008 roku, podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma PHU (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 1 098 134,56 złotych i dochód brutto w wysokości 99 381,82 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten osiągnął przychód w wysokości 700 812,09 złotych i zanotował stratę w kwocie 26 137,52 złotych oraz protokół z wizji lokalnej przeprowadzonej w leasingobiorcy, w którym poświadczył nieprawdę co do stanu majątkowego M. T. i liczby osób zatrudnionych przez jego firmę, które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i doprowadzając tym samym (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 3217,50 złotych z tytułu wypłaty prowizji wynikającej z podpisania w dniu 27 września 2008 roku umowy leasingu operacyjnego o numerze (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

XIII.  w okresie od 10 października 2008 roku do 14 października 2008 roku w B., będąc zatrudnionym na umowę o współpracy gospodarczej z (...) SA, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę (...) Usługi Budowlano- (...) należącą do A. G. (1) na koparko-ładowarkę marki J. (...) C. wartości 250 002,40 złotych, przedłożył osobom reprezentującym oddział (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskami leasingowymi oraz umowami leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...):

- przerobione przez siebie zeznanie podatkowe PIT 36 za rok 2007, w którym wstawiono w „Przychód” z pozarolniczej działalności gospodarczej, została wstawiona kwota 327743,48 złotych, „Razem”: 327 743,48 złotych, „Koszty uzyskania przychodu” z pozarolniczej działalności gospodarczej: kwota 281 626, 45 złotych, „Razem”: 281 626,45 złotych oraz w rubryce dochód „Razem”: kwota 46 117,03 złotych, zaś z kopii zeznania uzyskanego z Urzędu Skarbowego w Ł. wynika, iż przychód firmy (...) wyniósł w roku 2007: 362 220,00 złotych, „Razem”: 362 220,00 złotych, „Koszty uzyskania przychodu” z pozarolniczej działalności gospodarczej stanowiły 320 173,12 złotych, „Razem”: 320 173,12 złotych, a dochód stanowiła kwota 42 046,88 złotych, ponadto jak wynika z dokumentu uzyskanego z Urzędu Skarbowego w Ł. A. G. (1) rozliczał się w 2007 roku wspólnie z małżonką;

- nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do sierpnia 2008 roku, podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 392 186, 43 złotych i dochód brutto w wysokości 49 286, 54 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten we wskazanym okresie uzyskał przychód w wysokości 110 770,00 złotych i zanotowała stratę w wysokości 35 847,68 złotych, a w całym roku 2008 osiągnął przychód w wysokości 375 251,87 złotych;

które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i doprowadzając (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 250 złotych z tytułu wypłaty prowizji wynikających z podpisania w dniu 14 października 2008 roku umowy leasingu operacyjnego o numerze (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

XIV.  w okresie od 17 października 2008 roku do 22 października 2008 roku w B., będąc zatrudnionym na umowę o współpracy gospodarczej z (...) SA, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę (...) należącej do M. P. na ciągnik siodłowy marki D. (...) o wartości 298 900 złotych przedłożył osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do sierpnia 2008 roku, podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 1 190 358,16 złotych i dochód brutto w wysokości 41 368,08 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten osiągnął przychód w wysokości 931 256,31 złotych i zanotował stratę w kwocie 29 841,77 złotych oraz protokół z wizji lokalnej przeprowadzonej u leasingobiorcy, w którym poświadczył nieprawdę co do pojazdów będących w posiadaniu leasingobiorcy, podrabiając następnie podpisy M. P. i A. Z. w protokole zdawczo-odbiorczym pojazdu, które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i doprowadzając tym samym (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1225,00 złotych z tytułu wypłaty prowizji wynikającej z podpisania w dniu 27 września 2008 roku umowy leasingu operacyjnego o numerze (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

XV.  w okresie od 29 października 2008 roku do 31 października 2008 roku w B., będąc zatrudnionym na umowę o współpracy gospodarczej z (...) SA, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez A. P. na ciągnik siodłowy marki M. (...).410 o wartości 164 700, 00 złotych, przedłożył osobom reprezentującym oddziału (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi A. P. przerobione przez siebie zeznanie podatkowe PIT 36 za rok 2007, na którym podrobiono podpis A. P. oraz wstawiono inne kwoty przychodów i dochodu niż widniejące w zeznaniu podatkowym uzyskanym z Urzędu Skarbowego w Z., a także nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do września 2008 roku, podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 1 725 343 186,80 złotych i dochód brutto w wysokości 34 860,57 złotych podczas gdy w rzeczywistości w/w osoba we wskazanym okresie uzyskał przychód w wysokości 317 401,04 złotych i dochód w wysokości 8019,45 złotych, a w całym roku 2008 osiągnęła przychód w wysokości 322 385,81 złotych, które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i doprowadzającym (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1350,00 złotych z tytułu wypłaty prowizji wynikających z podpisania w dniu 31 października 2008 roku umowy leasingu operacyjnego o numerze (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

XVI.  w okresie od 16 listopada 2008 roku do 18 listopada 2008 roku w B., będąc zatrudnionym na umowę o współpracy gospodarczej z (...) SA, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę (...) W. L. na ciągnik siodłowy marki M. (...).460 o wartości 139 080 złotych i naczepy chłodni marki (...) o wartości 122 000 przedłożył osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskami leasingowymi oraz umowami leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do września 2008 roku, podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 10 386 517,43 złotych i dochód brutto w wysokości 165 831,50 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten osiągnął przychód w wysokości 8 828 931,80 złotych i zanotował dochód w kwocie 74 563,75 złotych, który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/ w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i doprowadzając tym samym (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 1570,00 złotych z tytułu wypłaty prowizji wynikającej z podpisania w dniu 18 listopada 2008 roku umów leasingu operacyjnego o numerach (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

XVII.  w okresie od 24 listopada 2008 roku do 26 listopada 2008 roku w B., będąc zatrudnionym na umowę o współpracy gospodarczej z (...) SA, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę (...). - (...) Usługi (...) należącą do J. D. na dwa samochody ciężarowe marki M. (...) każdy o wartości 225 700 złotych, przedłożył osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskami leasingowymi oraz umowami leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do października 2008 roku, podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 1 798 015,38 złotych i dochód brutto w wysokości 469 588,15 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten osiągnął przychód w wysokości 1 512 378,03 złotych i zanotował dochód w kwocie 189 799,60 złotych, który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/ w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonego dokumentu i doprowadzając tym samym (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 3700 złotych z tytułu wypłaty prowizji wynikającej z podpisania w dniu 26 listopada 2008 roku umów leasingu operacyjnego o numerach (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

XVIII.  w okresie od 03 do 05 grudnia 2008 roku w B., będąc zatrudnionym na umowę o współpracy gospodarczej z (...) SA, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę (...) s.c. należącą do A. i K. K. (2) na ciągnik siodłowy marki V. (...) wartości 106 140 złotych oraz naczepy T. o wartości 46 360 złotych, przedłożył osobom reprezentującym oddziału (...) SA w B. do akceptacji i podpisania wraz z wnioskami leasingowymi i umowami leasingu operacyjnego oraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) s.c.:

- przerobione przez siebie zeznanie podatkowe PIT 36 za rok 2007, w którym wstawiono w „Przychód” z pozarolniczej działalności gospodarczej, została wstawiona kwota 568 512,13 złotych, „Razem”: 568 512,13 złotych, „Koszty uzyskania przychodu” z pozarolniczej działalności gospodarczej: kwota 571 850,99 złotych, „Razem”: 571 850,99 złotych oraz w rubryce dochód „Razem”: kwota 3338,86 złotych, zaś z kopii zeznania uzyskanego z II Urzędu Skarbowego w B. wynika, iż przychód firmy (...) wyniósł w roku 2007: 68 512,13 złotych, „Razem”: 68 512,13 złotych, „Koszty uzyskania przychodu” z pozarolniczej działalności gospodarczej stanowiły 71 850,99 złotych, „Razem”: 71 850,99 złotych, a dochód stanowiła kwota 3338,86 złotych,

- nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do października 2008 roku, podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) s.c. we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 1 290 381, 08 złotych i dochód brutto w wysokości 46 038, 15 złotych podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten we wskazanym okresie uzyskał przychód w wysokości 159 380,62 złotych i zanotowała stratę w wysokości 288,75 złotych, a w całym roku 2008 osiągnął przychód w wysokości 173 236,30 złotych,

które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i doprowadzając (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 2500,00 złotych z tytułu wypłaty prowizji wynikających z podpisania w dniu 05 grudnia 2008 roku umów leasingu operacyjnego o numerach (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

XIX.  w okresie od 16 do 17 grudnia 2008 roku w B., będąc zatrudnionym na umowę o współpracy gospodarczej z (...) SA, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę PPHU (...) J. K. (3) na koparko-ładowarkę N. H. (...) o wartości 229 360 złotych, przedłożył osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania wraz z wnioskiem leasingowym i umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do października 2008 roku, podpisane przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma PPHU (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 635 498,56 złotych i dochód brutto w wysokości 65 351,08 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten osiągnął przychód w wysokości 582 209,94 złotych i zanotował dochód w kwocie 13 304,49 złotych, który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonego dokumentu i doprowadzając tym samym (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 1880 złotych z tytułu wypłaty prowizji wynikającej z podpisania w dniu 17 grudnia 2008 roku umowy leasingu operacyjnego o numerze (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

XX.  w okresie od 16 grudnia 2008 roku do 20 grudnia 2008 roku w B., będąc zatrudnionym na umowę o współpracy gospodarczej z (...) SA, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z J. W. (1) właścicielem firmy (...) z siedzibą w S. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i uzyskania leasingu przez przedsiębiorstwo prowadzone przez J. W. (1) na ciągnik siodłowy marki M. (...) o numerze VIN (...) oraz naczepkę marki K. (...) o numerze VIN (...) przedłożył dyrektorowi oddziału (...) SA w B. do akceptacji i podpisania wraz z wnioskami leasingowymi oraz umowami leasingu operacyjnego i innymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) przerobione dokumenty w postaci: zeznania podatkowego PIT 36L za 2007 rok, ekspertyzy D. o numerach (...)- (...) i (...)- (...), w których zmieniono daty oględzin oby pojazdów z 04.10.2008 roku na 04.12.2008 roku, a także poświadczające nieprawdę oświadczenie o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do listopada 2009 roku oraz protokół z wizji lokalnej przeprowadzonej w leasingobiorcy, w którym poświadczył nieprawdę co do pojazdów będących w posiadaniu J. W. (1), które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i możliwości wywiązania się przez firmę (...) z zobowiązania leasingowego, doprowadzając tym samym w/w fundusz leasingowy do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie 301 462, 00 złotych w wyniku podpisania umów leasingowych o numerach: (...) i wydania obu pojazdów oraz w kwocie 3706, 50 złotych z tytuły wypłaty prowizji za podpisanie w/ w umów leasingowych,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

XXI.  w dniu 18 grudnia 2008 roku w B., będąc zatrudnionym na umowę o współpracy gospodarczej z (...) SA, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę (...) A. D. na koparko-ładowarkę N. H. (...) o wartości 213 500 złotych przedłożył osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do października 2008 roku, podpisane in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 1 890 133,15 złotych i dochód brutto w wysokości 463 855,13 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten osiągnął przychód w wysokości 979 450,83 złotych i zanotował dochód w kwocie 152 786,49 złotych, który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonego dokumentu i doprowadzając tym samym (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 875,00 złotych z tytułu wypłaty prowizji wynikającej z podpisania w dniu 18 grudnia 2008 roku umowy leasingu operacyjnego o numerze (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

XXII.  w okresie od 16 do 18 grudnia 2008 roku w B., będąc zatrudnionym na umowę o współpracy gospodarczej z (...) SA, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę (...) K. O. (1) na (...).440 o wartości 512 400 złotych, przedłożył osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do października 2008 roku, podpisane in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 1 424 305,20 złotych i dochód brutto w wysokości 261 418,53 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten osiągnął przychód w wysokości 920 629,24 złotych i zanotował stratę w kwocie 359 336,83 złotych oraz protokół z wizji lokalnej przeprowadzonej w leasingobiorcy, w którym poświadczył nieprawdę co do stanu majątkowego K. O. (1) i liczby zatrudnionych osób, który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonego dokumentu i doprowadzając tym samym (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 2 100 złotych z tytułu wypłaty prowizji wynikającej z podpisania w dniu 18 grudnia 2008 roku umowy leasingu operacyjnego o numerze (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

XXIII.  w okresie od 19 do 26 stycznia 2009 roku w B., będąc zatrudnionym w (...) SA jako specjalista do spraw leasingu, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę (...) należącą do J. Ł. (1) na ciągnik siodłowy marki M. (...).413 XXL o wartości 150 060 złotych oraz naczepy (...) 024 o wartości 62 586 złotych, przedłożył osobom reprezentującym oddziału (...) SA w B. do akceptacji i podpisania dokumentów z wnioskami leasingowymi oraz umowami leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...):

- podrobione przez siebie zeznanie podatkowe PIT 36 za rok 2007, w którym wpisano inne kwoty przychodów kosztów i dochodu, niż te które zostały ujęte w zeznaniu podatkowym PIT 28 za rok 2007 roku złożonym przez podatnika w Urzędzie Skarbowym w M.,

- nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do grudnia 2008 roku, podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 905 186,31 złotych i dochód brutto w wysokości 87 398, 66 złotych podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten we wskazanym okresie uzyskał przychód w wysokości 119 660,85 złotych oraz protokół z wizji lokalnej przeprowadzonej w leasingobiorcy, w którym poświadczył nieprawdę co do stanu majątkowego J. Ł. (1),

które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, usiłując tym samym wprowadzić osoby reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i doprowadzić (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z tytułu wypłaty prowizji wynikających z podpisania w dniu 26 stycznia 2009 roku umów leasingu operacyjnego o numerach (...), lecz zamierzonego celu nie osiągnął ze względu na anulowanie przedmiotowych umów,

tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zb. z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

XXIV.  w okresie od 26 do 29 stycznia 2009 roku w B., będąc zatrudnionym w (...) SA jako specjalista do spraw leasingu, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę Usługi (...) na ciągnik siodłowy marki D. (...).460 o wartości 304 756 złotych, przedłożył osobom reprezentującym oddział (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...):

- podrobione przez siebie zeznanie podatkowe PIT 36 za rok 2007, w którym wpisano inne kwoty przychodów, kosztów i dochodu, niż te które zostały ujęte w zeznaniu podatkowym PIT 28 za rok 2007 roku złożonym przez podatnika w Urzędzie Skarbowym w Z.,

- nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do grudnia 2008 roku, podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 1 584 326,71 złotych i dochód brutto w wysokości 401 493,25 złotych podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten we wskazanym okresie uzyskał przychód w wysokości 48 000 złotych,

które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i doprowadzając (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z tytułu wypłaty prowizji w kwocie co najmniej 1116,61 złotych wynikającej z podpisania w dniu 29 stycznia 2009 roku umowy leasingu operacyjnego o numerze (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

XXV.  w okresie od 10 do 12 lutego 2009 roku w B., będąc zatrudnionym w (...) SA jako specjalista do spraw leasingu, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę (...) M. C. na ciągnik siodłowy marki V. (...) o wartości 184 830 złotych oraz naczepy K. S. o wartości 83 570 złotych, przedłożył osobom reprezentującym oddziału (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskami leasingowymi oraz umowami leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...):

- przerobione przez siebie zeznanie podatkowe PIT 36L za rok 2007, w którym w rubryce „Przychód” została wstawiona kwota 588 495,78 złotych, „Koszty uzyskania przychodu”: kwota 555 936,55 złotych, oraz w rubryce (...) kwota 32559,23 złotych, zaś z kopii zeznania uzyskanego z Urzędu Skarbowego w O. wynika, iż przychód firmy (...) wyniósł w roku 2007: 355 936,55 złotych, koszty uzyskania przychodu stanowiły 388 495,78 złotych, a strata wyniosła 32 559,23 złotych oraz protokół z wizji lokalnej przeprowadzonej w leasingobiorcy, w którym poświadczył nieprawdę co do stanu majątkowego M. C.,

- nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do grudnia 2008 roku, podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 864 451,89 złotych i dochód brutto w wysokości 69 334,60 złotych podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten we wskazanym okresie uzyskał przychód w wysokości 587 620,01 złotych i zanotowała dochód w wysokości 44 502,72 złotych,

które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i doprowadzając (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie co najmniej 818, 26 złotych z tytułu wypłaty prowizji wynikających z podpisania w dniu 12 lutego 2009 roku umów leasingu operacyjnego o numerach (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zb. z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

XXVI.  w okresie od 18 do 19 lutego 2009 roku w B., będąc zatrudnionym w (...) SA jako specjalista do spraw leasingu, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę (...) na ciągnik siodłowy V. (...) o wartości 200 080 złotych przedłożył osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od kwietnia do grudnia 2008 roku, podpisane in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 214 398,15 złotych i dochód brutto w wysokości 24 508,36 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten w całym roku podatkowym osiągnął przychód w wysokości 38 422,07 złotych i zanotował dochód w kwocie 15 152,09 złotych, który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonego dokumentu i doprowadzając tym samym (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie co najmniej 896,26 złotych z tytułu wypłaty prowizji wynikającej z podpisania w dniu 18 lutego 2009 roku umowy leasingu operacyjnego o numerze (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

XXVII.  w okresie od 20 do 27 lutego 2009 roku w B., będąc zatrudnionym w (...) SA jako specjalista do spraw leasingu, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę Usługi (...) J. Ł. (2) na (...) zabudowany cysterną o wartości 469 700, 00 złotych, przedłożył osobom reprezentującym oddział (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...):

- przerobione przez siebie zeznanie podatkowe PIT 36L za rok 2007, w którym w rubryce „Przychód” została wstawiona kwota 1 925 340,28 złotych, „Koszty uzyskania przychodu”: kwota 1 846 138,50 złotych, oraz w rubryce (...) kwota 79 201,78 złotych, zaś z kopii zeznania uzyskanego z Urzędu Skarbowego w G. wynika, iż przychód firmy (...) wyniósł w roku 2007: 925 340,28 złotych, koszty uzyskania przychodu stanowiły 846 138,50 złotych, a strata wyniosła 79 201,78 złotych,

- nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do grudnia 2008 roku, podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 2 315 319,47 złotych i dochód brutto w wysokości 432 096,14 złotych podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten we wskazanym okresie uzyskał przychód w wysokości 1 371 721,17 złotych i zanotowała dochód w wysokości 432 096,14 złotych, które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i doprowadzając (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie co najmniej 1070, 30 złotych z tytułu wypłaty prowizji wynikających z podpisania w dniu 27 lutego 2009 roku umowy leasingu operacyjnego o numerze (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

XXVIII.  w okresie od 02 do 04 marca 2009 roku w B., będąc zatrudnionym w (...) SA jako specjalista do spraw leasingu, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę (...) na ciągnik siodłowy V. (...) o wartości 148 108 złotych, przedłożył osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) nierzetelny dokument w postaci wypełnionych własnoręcznie: oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do grudnia 2008 roku, podpisane in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 1 290 438,56 złotych i dochód brutto w wysokości 66 084,18 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten w całym roku podatkowym osiągnął przychód w wysokości 477 492,96 złotych i zanotował dochód w kwocie 459 088,89 złotych oraz oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w styczniu 2009 roku, podpisane in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 96 358,16 złotych i dochód brutto w wysokości 8141,93 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten w tym okresie osiągnął przychód w wysokości 70 264,41 złotych i zanotował stratę w kwocie 2396,53 złotych, które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i doprowadzając tym samym (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie co najmniej 529,91 złotych z tytułu wypłaty prowizji wynikającej z podpisania w dniu 04 marca 2009 roku umowy leasingu operacyjnego o numerze (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

XXIX.  w okresie od 04 do 06 marca 2009 roku w B., będąc zatrudnionym w (...) SA jako specjalista do spraw leasingu, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę Przedsiębiorstwo (...) na ciągnik siodłowy D. (...).430 o wartości 159 820 złotych, przedłożył osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskiem leasingu oraz umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) nierzetelny dokument w postaci wypełnionych własnoręcznie: oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do grudnia 2008 roku, podpisane in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 2 560 386,17 złotych i dochód brutto w wysokości 109 431,29 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten w całym roku podatkowym osiągnął przychód w wysokości 2 796 445,82 złotych i zanotował stratę w wysokości 55 102,48 złotych oraz oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w styczniu 2009 roku, podpisane in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 311 866,57 złotych i dochód brutto w wysokości 18 137,15 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten w tym okresie osiągnął przychód w wysokości 250 300,10 złotych i zanotował dochód w kwocie 8475,05 złotych, które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i doprowadzając tym samym (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie co najmniej 571, 82 złotych z tytułu wypłaty prowizji wynikającej z podpisania w dniu 06 marca 2009 roku umowy leasingu operacyjnego o numerze (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

XXX.  w okresie od 14 do 25 marca 2009 roku w B., będąc zatrudnionym w (...) SA jako specjalista do spraw leasingu, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę Usługi (...) E. S. na (...).360z zabudową o wartości 524 566 złotych, przedłożył osobom reprezentującym oddział (...) SA w B. do akceptacji i podpisania dokumentów z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...):

- przerobione przez siebie zeznanie podatkowe PIT 36 za rok 2008, w którym w rubryce „Przychód” została wstawiona kwota 2 209 063,34 złotych, „Koszty uzyskania przychodu”: kwota 2 101 075,81 złotych, oraz w rubryce „Dochód” kwota 107 987,53 złotych, zaś z kopii zeznania uzyskanego z Urzędu Skarbowego w G. wynika, iż przychód firmy (...) wyniósł w roku 2008: 209 063,34 złotych, koszty uzyskania przychodu stanowiły 257 625,56 złotych, a dochód wyniósł 107 987,53 złotych oraz protokół z wizji lokalnej przeprowadzonej w leasingobiorcy, w którym poświadczył nieprawdę co do stanu majątkowego E. S. i faktu zatrudnienia w jego firmie 6 pracowników,

- nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu za miesiąc luty 2009 roku, podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 312 365,86 złotych i dochód brutto w wysokości 29 146,50 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten w okresie styczeń-luty 2009 roku uzyskał przychód w wysokości 30 652,77 złotych i zanotowała dochód w wysokości 17 682,43 złotych,

które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i doprowadzając (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie co najmniej 1221,12 złotych z tytułu wypłaty prowizji wynikających z podpisania w dniu 25 marca 2009 roku umowy leasingu operacyjnego o numerze (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zb. z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

XXXI.  w okresie od 23 do 26 marca 2009 roku w B., będąc zatrudnionym w (...) SA jako specjalista do spraw leasingu, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę (...) T. O. na (...) o wartości 211 060 złotych przedłożył osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do lutego 2009 roku, podpisane przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 118 034,19 złotych i dochód brutto w wysokości 19386,57 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten we wskazanym okresie osiągnął przychód w wysokości 25 237,11 złotych i zanotował dochód w wysokości 21 669,17 złotych oraz protokół z wizji lokalnej przeprowadzonej w leasingobiorcy, w którym poświadczył nieprawdę co do faktu zatrudnienia przez T. O. pracowników, który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonego dokumentu i doprowadzając tym samym (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie co najmniej 514, 68 złotych z tytułu wypłaty prowizji wynikającej z podpisania w dniu 26 marca 2009 roku umowy leasingu operacyjnego o numerze (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

XXXII.  w okresie od 27 marca do 14 kwietnia 2009 roku w B., będąc zatrudnionym w (...) SA jako specjalista do spraw leasingu, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę (...) N. S. na dźwig teleskopowy samojezdny marki (...) o wartości 804 000 złotych, przedłożył osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu za luty 2009 roku, podpisane in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 1 123 299,20 złotych i dochód brutto w wysokości 143 501,64 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten rozliczał się w okresach kwartalnych i nie ma możliwości określenia jego przychodu i dochodu za okres jednego miesiąca oraz protokół z wizji lokalnej przeprowadzonej w leasingobiorcy, w którym poświadczył nieprawdę co do stanu majątkowego N. S. i liczby osób zatrudnionych przez jego firmę, które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonego dokumentu i doprowadzając tym samym (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie co najmniej 2928,80 złotych z tytułu wypłaty prowizji wynikającej z podpisania w dniu 14 kwietnia 2009 roku umowy leasingu operacyjnego o numerze (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

XXXIII.  w kwietniu 2009 roku B., będąc zatrudnionym w (...) SA jako specjalista do spraw leasingu, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę (...) należącą do M. P. na ciągnik siodłowy marki D. (...) o wartości 298 900 złotych przedłożył osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do grudnia 2008 roku, podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 1 798 346,50 złotych i dochód brutto w wysokości 137 452,15 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten osiągnął przychód w wysokości 931 256,31 złotych i zanotował dochód w kwocie 29 841,54 złotych oraz oświadczenie o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do marca 2009 roku, podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 487 134,86 złotych i dochód brutto w wysokości 31 296,15 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten osiągnął przychód w wysokości 656 739,21 złotych i zanotował stratę w kwocie 49 076,19 złotych, a także protokół z wizji lokalnej przeprowadzonej u leasingobiorcy, w którym poświadczył nieprawdę co do pojazdów będących w posiadaniu leasingobiorcy, podrabiając następnie podpis M. P. w protokole zdawczo-odbiorczym pojazdu, które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i doprowadzając tym samym (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie co najmniej 1014,19 złotych z tytułu wypłaty prowizji wynikającej z podpisania w dniu 27 kwietnia 2009 roku umowy leasingu operacyjnego o numerze (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

XXXIV.  w okresie od 25 do 29 kwietnia 2009 roku B., będąc zatrudnionym w (...) SA jako specjalista do spraw leasingu, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę (...) W. L. na naczepę chłodnię marki (...) o wartości 126 880 złotych przedłożył osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) nierzetelny dokument w postaci wypełnionych własnoręcznie: oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do grudnia 2008 roku, podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 13 893 468,53 złotych i dochód brutto w wysokości 199 238,14 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten osiągnął przychód w wysokości 12 297 969,08 złotych i zanotował dochód w kwocie 113 229,51 złotych oraz oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do marca 2009 roku, podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 3 974 592,28 złotych i dochód brutto w wysokości 108 729,14 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten osiągnął przychód w wysokości 3 302 437,64 złotych i zanotował dochód w kwocie 34 595,94 złotych, które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i doprowadzając tym samym (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie nie mniej niż 289, 64 złotych z tytułu wypłaty prowizji wynikającej z podpisania w dniu 29 kwietnia 2009 roku umów leasingu operacyjnego o numerze (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

XXXV.  w okresie od 27 kwietnia do 04 maja 2009 roku B., będąc zatrudnionym w (...) SA jako specjalista do spraw leasingu, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę (...) na koparko-ładowarkę marki (...) o wartości 329 400 złotych przedłożył osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) nierzetelny dokument w postaci wypełnionych własnoręcznie: oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od września do grudnia 2008 roku, podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 391 174,75 złotych i dochód brutto w wysokości 29 202,22 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten osiągnął dochód w kwocie 26 352,22 złotych oraz oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do marca 2009 roku, podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 369 143,86 złotych i dochód brutto w wysokości 31 863, 40 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten osiągnął przychód w wysokości 95 809,58 złotych i zanotował dochód w kwocie 6 366,41 złotych, które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i doprowadzającym tym samym (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie co najmniej 1221,75 złotych z tytułu wypłaty prowizji wynikającej z podpisania w dniu 04 maja 2009 roku umów leasingu operacyjnego o numerze (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

XXXVI.  w okresie od 04 do 05 maja 2009 roku B., będąc zatrudnionym w (...) SA jako specjalista do spraw leasingu, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę Usługi (...) K. S. na koparko-ładowarkę marki J. (...) o wartości 321 592 złotych, przedłożył osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) nierzetelny dokument w postaci wypełnionych własnoręcznie: oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do marca 2009 roku, podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 394 183,86 złotych i dochód brutto w wysokości 91 467,57 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten osiągnął przychód w kwocie 172 784,22 dochód w kwocie 100 132,42 złotych, który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonego dokumentu i doprowadzając tym samym (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie co najmniej 1154, 57 złotych z tytułu wypłaty prowizji wynikającej z podpisania w dniu 05 maja 2009 roku umów leasingu operacyjnego o numerze (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

XXXVII.  w okresie od 15 do 18 maja 2009 roku B., będąc zatrudnionym w (...) SA jako specjalista do spraw leasingu, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę (...) na koparko-ładowarkę marki A. (...) o wartości 91 749 złotych, przedłożył osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do kwietnia 2009 roku, podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 215 083,16 złotych i dochód brutto w wysokości 29 486,08 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten osiągnął przychód w kwocie 51 580,17 złotych i dochód w kwocie 1169,00 złotych, który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/ w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonego dokumentu i usiłując doprowadzić tym samym (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z tytułu wypłaty prowizji wynikającej z podpisania w dniu 18 maja 2009 roku umów leasingu operacyjnego o numerze (...), lecz zamierzonego celu w postaci osiągnięcia korzyści majątkowej nie osiągnął z uwagi na odmowę wypłaty prowizji

tj. o czyn z art. 13 § 1 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

XXXVIII.  w dniu 22 maja 2009 roku w B., będąc zatrudnionym w (...) SA jako specjalista do spraw leasingu, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę (...) T. S. na naczepę-wywrotkę (...) o wartości 92 110, 00 złotych, przedłożył osobom reprezentującym oddziału (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...):

- przerobione przez siebie zeznanie podatkowe PIT 36L za rok 2008, w którym w rubryce „Przychód” została wstawiona kwota 288 224,88 złotych, „Koszty uzyskania przychodu”: kwota 204 390,35 złotych, oraz w rubryce „Dochód” kwota 83 834,54 złotych, zaś z kopii zeznania uzyskanego z Urzędu Skarbowego w S. wynika, iż przychód firmy (...) wyniósł w roku 2008: 204 390,35 złotych, koszty uzyskania przychodu stanowiły 288 224,88 złotych, a strata wyniosła 83 834,54 złotych oraz protokół z wizji lokalnej przeprowadzonej u leasingobiorcy, w którym poświadczył nieprawdę co do stanu majątkowego T. S.,

- nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu za okres od stycznia do kwietnia 2009 roku, podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 117 034, 18 złotych i dochód brutto w wysokości 11 386, 51 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten w okresie tym 2009 roku uzyskał przychód w wysokości 53 93,17 złotych i zanotowała stratę w wysokości 20 226,18 złotych,

które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i doprowadzając (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie co najmniej 298, 23 złotych z tytułu wypłaty prowizji wynikających z podpisania w dniu 22 maja 2009 roku umowy leasingu operacyjnego o numerze (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zb. z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

XXXIX.  w dniu 25 maja 2009 roku B., będąc zatrudnionym w (...) SA jako specjalista do spraw leasingu, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę (...) J. W. (2) na koparko-ładowarkę (...) (...) o wartości 277 841,58 złotych, przedłożył osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do kwietnia 2009 roku, podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągnęła przychód netto w wysokości 319 939,86 złotych i dochód brutto w wysokości 63 868,15 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten osiągnął przychód w kwocie 22447,50 złotych, a strata wyniosła 109 646,10 złotych, który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonego dokumentu i doprowadzając tym samym (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie co najmniej 883, 63 złotych z tytułu wypłaty prowizji wynikającej z podpisania w dniu 25 maja 2009 roku umów leasingu operacyjnego o numerze (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

XL.  w okresie od 25 do 26 maja 2009 roku B., będąc zatrudnionym w (...) SA jako specjalista do spraw leasingu, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez Firmę (...) A. K. (2) na samochód ciężarowy cysternę marki I. (...) o wartości 469 700, 00 złotych, przedłożył osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do kwietnia 2009 roku, podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągnęła przychód netto w wysokości 973 074,15 złotych i dochód brutto w wysokości 85 134,02 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten osiągnął przychód w kwocie 210 924,20 złotych, a strata wyniosła 24 831,38 złotych, który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/ w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonego dokumentu i usiłując doprowadzić tym samym (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z tytułu wypłaty prowizji wynikającej z podpisania w dniu 26 maja 2009 roku umów leasingu operacyjnego o numerze (...), lecz zamierzonego celu w postaci osiągnięcia korzyści majątkowej nie osiągnął z uwagi na odmowę wypłaty prowizji,

tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

XLI.  w okresie od 04 do 05 maja 2009 roku B., będąc zatrudnionym w (...) SA jako specjalista do spraw leasingu, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę Przedsiębiorstwo Budowlane (...) M. K. na koparko-ładowarkę marki J. (...) o wartości 325 740 złotych, przedłożył osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) własnoręcznie podrobiony dokument w postaci protokołu zdawczo-odbiorczego, na którym nakreślił podpis M. K., a także nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do marca 2009 roku, podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągnęła przychód netto w wysokości 473 186,36 złotych i dochód brutto w wysokości 43 199,51 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten osiągnął przychód w kwocie 251 380,81 złotych oraz stratę w wysokości 89 995,45 złotych, które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/ w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonego dokumentów, doprowadzając tym samym (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z tytułu wypłaty prowizji w kwocie nie mniejszej niż 770, 30 złotych wynikającej z podpisania w dniu 05 maja 2009 roku umowy leasingu operacyjnego o numerze (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

XLII.  w okresie od 03 do 04 czerwca 2009 roku B., będąc zatrudnionym w (...) SA jako specjalista do spraw leasingu, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę Przedsiębiorstwo Budowlane (...) M. K. na koparko-ładowarkę marki J. (...) o wartości 321 983 złotych, przedłożył osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) podrobiony dokument w postaci protokołu zdawczo-odbiorczego, na którym nieustalona osoba podrobiła podpis M. K., a także nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do kwietnia 2009 roku, podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągnęła przychód netto w wysokości 980 342,80 złotych i dochód brutto w wysokości 93 156,74 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten osiągnął przychód w kwocie 615 130,95 złotych, a dochód wyniósł 110 675,03 złotych, który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonego dokumentu i usiłując doprowadzić (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z tytułu wypłaty prowizji wynikającej z podpisania w dniu 04 czerwca 2009 roku umów leasingu operacyjnego o numerze (...), lecz zamierzonego celu w postaci osiągnięcia korzyści majątkowej nie osiągnął z uwagi na niewypłacenie prowizji przez w/w fundusz leasingowy,

tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

XLIII.  w okresie od 04 czerwca do 08 czerwca 2009 roku w B., będąc zatrudnionym w (...) SA jako specjalista do spraw leasingu, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę PPHU (...) na ciągnik siodłowy marki D. (...).460 o wartości 212 280 złotych, przedłożył osobom reprezentującym oddział (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...):

- przerobione przez siebie zeznanie podatkowe PIT 36L za rok 2008, w którym w rubryce „Przychód” została wstawiona kwota 1 812 027,77 złotych, „Koszty uzyskania przychodu”: kwota 1 711 786,24 złotych, oraz w rubryce „Dochód” kwota 100 241,53 złotych, zaś z kopii zeznania uzyskanego z II Urzędu Skarbowego w S. wynika, iż przychód firmy (...) wyniósł w roku 2008: 1 711 786,24 złotych, koszty uzyskania przychodu stanowiły 1 812 027,77 złotych, a strata wyniosła 100 241,53 złotych,

- nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu za okres od stycznia do kwietnia 2009 roku, podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 632 148, 38 złotych i dochód brutto w wysokości 59 833, 16 złotych podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten w okresie tym 2009 roku uzyskał przychód w wysokości 100 241,53 złotych i zanotowała stratę w wysokości 120 097,71 złotych,

które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i usiłując doprowadzić (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z tytułu wypłaty prowizji wynikających z podpisania w dniu 08 czerwca 2009 roku umowy leasingu operacyjnego o numerze (...), lecz zamierzonego celu w postaci osiągnięcia korzyści majątkowej nie osiągnął z uwagi na niewypłacenie prowizji przez w/ w fundusz leasingowy,

tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

XLIV.  w okresie od 17 do 18 stycznia 2009 roku w B., będąc zatrudnionym w (...) SA jako specjalista do spraw leasingu, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę Usługi (...) na ciągnik siodłowy marki D. (...).430 o wartości 225 700, 00 złotych, przedłożył osobom reprezentującym oddział (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...):

- podrobione przez siebie zeznanie podatkowe PIT 36L za rok 2008, w którym wpisano inne kwoty przychodów, kosztów i dochodu, niż te które zostały ujęte w zeznaniu podatkowym PIT 28 za rok 2008 roku złożonym przez podatnika w Urzędzie Skarbowym w Z.,

- nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do kwietnia 2009 roku, podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 1 009 384, 56 złotych i dochód brutto w wysokości 154 193,87 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten we wskazanym okresie uzyskał przychód w wysokości 159 453,42 złotych i dochód w wysokości 59 427,96 złotych, które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/ w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i usiłując doprowadzić (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z tytułu wypłaty prowizji wynikającej z podpisania w dniu 18 czerwca 2009 roku umowy leasingu operacyjnego o numerze (...), lecz zamierzonego celu w postaci osiągnięcia korzyści majątkowej nie osiągnął z uwagi na niewypłacenie prowizji przez w/ w fundusz leasingowy,

tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

XLV.  w okresie od 29 do 30 czerwca 2009 roku B., będąc zatrudnionym w (...) SA jako specjalista do spraw leasingu, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę Przedsiębiorstwo (...) na równiarkę marki V. o wartości 366 000 złotych przedłożył osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do maja 2009 roku, podpisane wcześniej in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągnęła przychód netto w wysokości 739 434,86 złotych i dochód brutto w wysokości 93 086,15 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten osiągnął przychód w kwocie 273 251,53 złotych, i zanotował stratę 44 624,06 złotych, który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonego dokumentu i usiłując doprowadzić tym samym (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z tytułu wypłaty prowizji wynikającej z podpisania w dniu 30 czerwca 2009 roku umów leasingu operacyjnego o numerze (...), lecz zamierzonego celu w postaci osiągnięcia korzyści majątkowej nie osiągnął z uwagi na niewypłacenie prowizji przez w/ w fundusz leasingowy,

tj. o czyn z 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

XLVI.  w dniu 19 czerwca 2009 roku w B., będąc zatrudnionym w (...) SA jako specjalista do spraw leasingu, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę (...) na ciągnik siodłowy D. (...) o wartości 225 700 złotych przedłożył osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania z wnioskiem leasingowym, na którym nieustalona osoba podrobiła dwa podpisy W. P. oraz umową leasingu operacyjnego wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...):

- podrobiony przez siebie dokument w postaci zeznania podatkowego PIT 36 za rok 2008, w którym wpisano kwotę przychodu w wysokości 404 421, 18 złotych oraz dochód w wysokości 11 999, 78 złotych, podczas gdy z autentycznego zeznania podatkowego PIT 36L złożonego w Urzędzie Skarbowym w Z. wynika, że podatnik w 2008 roku osiągnął przychód w wysokości 38 422,07 złotych i dochód 15 152,09 złotych,

- nierzetelny dokument w postaci wypełnionego własnoręcznie oświadczenia o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do maja 2009 roku, podpisanego in blanco przez leasingobiorcę, z którego wynikało, że firma (...) we wskazanym okresie czasu osiągała przychód netto w wysokości 321 456,18 złotych i dochód brutto w wysokości 56 341,86 złotych, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten w tym okresie osiągnął przychód w wysokości 93 459,98 złotych i zanotował stratę w kwocie 40 441,85 złotych,

- przerobiony przez siebie dokument w postaci ekspertyzy D. o numerze (...)- (...), w której zmieniono datę jej sporządzenia z 12.02.2009 roku na 12.06.2009 roku oraz wstawiono inny numer VIN pojazdu, który miał być oceniany przez rzeczoznawcę,

- protokół z przeprowadzonej wizji lokalnej, w którym poświadczył nieprawdę co do pojazdów posiadanych przez leasingobiorcę, który został in blanco podpisany przez W. P.;

które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, usiłując w ten sposób wprowadzić osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i w konsekwencji doprowadzić (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z tytułu wypłaty prowizji wynikającej z podpisania przedmiotowej umowy leasingowej, lecz zamierzonego celu nie osiągnął ze względu na negatywną weryfikację przedłożonych dokumentów z uwagi na ujawnienie w kserokopii dowodu osobistego leasingobiorcy nieprawidłowego numeru PESEL, który został wstawiony przez M. S. w trakcie przygotowania dokumentów niezbędnych do uzyskania leasingu,

tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zb. z art. 271 § 1 kk zw. z art. 11 § 2 kk.

XLVII.  w dniach od 23 do 25 marca 2009 roku w B. i miejscowości Ł., będąc pracownikiem (...) SA, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z C. W., A. O. (3), Ł. B. (1) i innymi osobami w celu uzyskania wsparcia leasingowego, przerobił dokument identyfikacyjny REGON o numerze (...), zmieniając w nim adres firmy (...) sp. z o.o. oraz przedmiot jej działalności gospodarczej oraz podrobił: podpisy Z. W. (1) na dwóch umowach leasingu operacyjnego nr (...) z dnia 24 marca 2009 roku oraz drukach ogólnych warunków umowy leasingu operacyjnego, oświadczeniu o wysokości przychodu i dochodu w roku bieżącym opieczętowany pieczęcią firmy (...) sp. z o.o. w miejscu „data, podpis i pieczęć firmowa uprawnionych do reprezentacji leasingobiorcy”, kwestionariuszu ubezpieczeniowym z dnia 23 marca 2009 roku opieczętowanym pieczęciami firmy (...) sp. z o.o. dotyczącego ubezpieczenia pojazdu marki S. (...) w miejscu „pieczęć i czytelny podpis Korzystającego” oraz poświadczył nieprawdę co do stanu majątkowego leasingobiorcy w protokole z wizji lokalnej z dnia 20.03.2009 roku, które to dokumenty następnie przedłożył w celu uzyskania wsparcia leasingowego przez w/w spółkę wraz z innymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) do akceptacji i podpisania dyrektorowi oddziału (...) SA w B., wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i możliwości wywiązania się przez spółkę (...) z zobowiązania leasingowego, przy czym podrobione i przerobione dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania leasingu, doprowadzając tym samym do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) SA na skutek wypłaty prowizji w kwocie nie mniejszej niż 2180, 80 złotych oraz w kwocie 229 360,00 złotych w wyniku podpisania umowy leasingu operacyjnego o numerze (...) z dnia 24 marca 2009 roku, która skutkowała wydaniem osobom współdziałającym naczepy chłodni marki S. (...), o numerze VIN (...), przy czym w protokole zdawczo odbiorczym w/ w pojazdu datowanym na dzień 25 marca 2011 roku porobił podpis Z. W. (1),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zb. z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

XLVIII.  w dniach od 04 maja 2009 roku do 28 maja 2009 roku w B., będąc zatrudnionym w (...) SA jako specjalista do spraw leasingu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i w porozumieniu z M. Ł. w celu uzyskania leasingu przez firmę (...) ciągnika siodłowego marki V. (...) o numerze VIN (...) o wartości 195 200, 00 złotych i naczepy marki K. (...) o numerze VIN (...) o wartości 103 700, 00 złotych wraz z innymi dokumentami dotyczącymi w/w firmy dostarczonymi przez C. W. i M. Ł. przedłożył w trakcie procedury leasingowej dyrektorowi oddziału (...) SA w B. do akceptacji i podpisania wraz z wnioskami leasingowymi oraz umowami leasingu operacyjnego, protokół z wizji lokalnej u leasingobiorcy, w którym poświadczył nieprawdę co do stanu majątkowego leasingobiorcy, podrobione faktury VAT dokumentujące działalność transportową firmy (...) oraz przerobioną przez siebie ekspertyzę techniczną (...) Nr (...)- (...), które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania leasingu przez w/ w firmę prowadzoną przez M. Ł., wprowadzając tym samym osobę reprezentującą (...) SA w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i możliwości wywiązania się przez spółkę (...) z zobowiązania leasingowego, doprowadzając tym samym w/w fundusz leasingowy do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z tytuły wypłaty prowizji w kwocie co najmniej 1196,18 złotych z tytułu podpisania umowy leasingowej (...) z dnia 27.05.2009 roku, przy czym w celu wypłaty prowizji przedłożył pracownikowi (...) SA dokument w postaci protokołu zdawczo-odbiorczego, na którym nieustalona osoba podrobiła podpis M. Ł.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zb. z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

XLIX.  w dniach od 09 do 16 czerwca 2009 roku w B., będąc zatrudnionym w (...) SA jako specjalista do spraw leasingu, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z Ł. B. (1), C. W. i A. O. (3) w celu uzyskania leasingu przez (...) sp. z o.o. na samochód osobowy marki M. (...) o numerze VIN (...) wraz z innymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) przedłożył dyrektorowi oddziału (...) SA w B. do akceptacji i podpisania wraz z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego dwie własnoręcznie podrobione faktury VAT rzekomo wystawione przez w/ w spółkę oraz przerobiony odpis z rejestru przedsiębiorców KRS nr (...) z dnia 25.08.2009 roku wskazujący J. W. (3) jako członka zarządu (...) sp. z o.o., które to dokumenty miały istotne znaczenia dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/ w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i możliwości wywiązania się przez spółkę (...) z zobowiązania leasingowego, przy czym podrobione i przerobione dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania leasingu, doprowadzając tym samym do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) SA w kwocie 135 000,00 złotych w wyniku podpisania umowy leasingu operacyjnego o numerze (...) z dnia 16 czerwca 2009 roku, która skutkowała przekazaniem pojazdu Ł. B. (1),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

L.  w okresie od 09 czerwca 2009 roku do dnia 12 czerwca 2009 roku w B., będąc zatrudnionym w (...) SA jako specjalista do spraw leasingu, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z C. W. i M. Ł. oraz innymi osobami w celu uzyskania leasingu na ciągnik siodłowy marki V. (...) o numerze VIN (...) i wartości 195 000 złotych oraz naczepy marki K. (...) o numerze VIN (...) i wartości 103 700 złotych, których fikcyjnym leasingobiorcą miała być (...) Sp. z o.o. wraz z innymi dokumentami dotyczącymi w/ w firmy przedłożył dyrektorowi oddziału (...) SA w B. do akceptacji i podpisania wraz z wnioskiem leasingowym oraz umowami leasingu operacyjnego przerobiony uprzednio przez siebie odpis z rejestru przedsiębiorców KRS nr (...), w którym wstawił jako członka zarządu (...) sp. o.o. osobę H. K., przerobioną przez siebie ekspertyzę D. o numerach (...)- (...), podrobiony przez siebie dokument CIT-8 za okres od 01.12.2008 roku do 31.12.2008 roku oraz inne podrobione dokumenty dotyczące działalności gospodarczej w/ w spółki dostarczone mu przez C. W., a także protokół z przeprowadzonej wizji lokalnej, w którym poświadczył nieprawdę co do majątku leasingobiorcy, które to dokumenty miały istotne znaczenia dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i podmiotu, który miał być rzeczywistym leasingobiorcą, doprowadzając tym samym VB (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie 289 900, 00, na skutek wydania przedmiotowych pojazdów M. Ł. i C. W.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zb. z art. 271 §1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

LI.  w okresie od 15 czerwca 2009 roku do 03 lipca 2009 w B., działając w krótkich ostępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poprzez przedłożenie w siedzibie (...) SA w B. dwóch własnoręcznie podrobionych faktur VAT o numerach (...) wystawionych (...) SA przez PPHU (...), dotyczących wypłaty prowizji dla pośrednika w związku z podpisaniem umów leasingowych o numerach (...), na których wpisał jako konto wystawcy numer własnego rachunku bankowego prowadzonego przez (...) SA i nieustalona osoba podrobiła podpisy właściciela firmy PPHU (...), wprowadził w błąd osoby reprezentujące (...) SA co do autentyczności tych dokumentów i zasadności wypłaty prowizji dla pośrednika, który miał brać udział w podpisaniu w/ w umów leasingowych, doprowadzając tym samym w/ w fundusz leasingowy do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 13 192, 90 złotych na skutek wypłaty nienależnej prowizji na swój rachunek bankowy o numerze (...) prowadzony przez (...) SA,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk.

LII.  w nieustalonym dniu w okresie od 30 września 2008 roku do 17 lipca 2009 roku w B., będąc zatrudnionym w (...) SA jako specjalista do spraw leasingu, poprzez wycinanie i wklejanie poszczególnych elementów oraz zakorektorowanie zapisów czynił przygotowania do podrobienia dokumentu w postaci faktury VAT wystawionej przez VB (...) na rzecz (...) E. Firma (...) oznaczonej (...) (...)/ (...)” dotyczącej opłaty leasingowej za miesiąc wrzesień 2008 roku dotyczącej umowy leasingu nr (...) opiewającej na kwotę 1 943, 73 złotych,

tj. o czyn z art. 270 § 3 kk.

LIII.  w nieustalonym dniu w okresie od 17 lipca 2008 roku do 17 lipca 2009 roku w B. poprzez wklejanie poszczególnych elementów czynił przygotowania do podrobienia dokumentu w postaci faktury VAT wystawionej przez (...) s.c. Z. M. & P. M. na rzecz (...) M. S. dotowanej na dzień 17.06.2008 roku i dokumentującej sprzedaż komputera przenośnego, opiewającej na kwotę 4 254 złotych,

tj. o czyn z art. 270 § 3 kk,

LIV.  w nieustalonym dniu jednakże nie wcześniej niż 12 stycznia 2009 roku w B. posłużył się podrobionymi dokumentami w postaci faktur VAT o numerach (...) datowanych na dzień 12 marca 2009 roku wystawionej rzekomo (...) SA przez (...) R. K. (3) oraz załącznikiem do rozliczenia prowizji nr (...), na których nieustalona osoba podrobiła podpis R. K. (3) poprzez przedłożenie tych dokumentów w ramach procedury związanej z wypłatą prowizji należnej pośrednikowi w związku z podpisaniem umowy leasingowej o numerze (...),

tj. o czyn z art. 270 § 1 kk,

LV.  w nieustalonym dniu jednakże nie wcześniej niż 26 marca 2009 roku w B. posłużył się podrobionymi dokumentami w postaci faktur VAT o numerach (...) datowanych na dzień 26 marca 2009 roku wystawionych rzekomo (...) SA przez (...) R. K. (3) oraz załącznikiem do rozliczenia prowizji nr (...), na których nieustalona osoba podrobiła podpis R. K. (3) poprzez przedłożenie tych dokumentów w ramach procedury związanej z wypłatą prowizji należnej pośrednikowi w związku z podpisaniem umowy leasingowej o numerze (...),

tj. o czyn z art. 270 § 1 kk.

1.  Ł. B. (1) został oskarżony o to, że:

I. w okresie od 06 lutego 2009 roku do 06 kwietnia 2009 roku w W., Ł. i P., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru podrobił szereg dokumentów dotyczących firmy (...) sp. o.o. i tak:

- w dniu 06 lutego 2009 roku w W. podrobił podpis właściciela firmy (...) sp. z o.o. M. P. na dokumentach w postaci umowy najmu od firmy (...)’ sp. z o.o. samochodu ciężarowego marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), oświadczeniu dotyczącym przedsiębiorcy zatrudniającego kierowców, oświadczeniu potwierdzającym prawdziwość numerów NIP i regon oraz pełnomocnictwie udzielonym J. M. do zarządzeniem transportem, które następnie zostały złożone wraz z innymi dokumentami w Głównym Inspektoracie Transportu Drogowego w W. wraz z wnioskiem o wydanie licencji na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy,

- w dniu 17 lutego 2009 roku w W. podrobił podpis M. P. na dokumencie w postaci zapytania o udzieleniu informacji o osobie złożonego w Biurze Informacyjnym Krajowego Rejestru Karnego Ministerstwie Sprawiedliwości,

- w dniu 17 lutego 2009 roku w W. podrobił podpis właściciela firmy (...) sp. z o.o. M. P. na dokumencie w postaci podania dotyczącego zarejestrowania w/ w firmy jako podmiotu zajmującego się przewozem koni na rzeź z U. do W., które to podanie zostało następnie złożone wraz z innymi dokumentami firmy (...) Sp. z o.o. w Państwowym Inspektoracie Weterynarii,

- w dniu 11 marca 2009 roku w P. podrobił podpisy właściciela firmy (...) sp. z o.o. M. P. na dokumencie w postaci umowy o świadczenie usług w systemie (...) (...) zawartej z firmą (...), N., T. Sp. j.,

- w dniu 20 marca 2009 roku w W. podrobił podpis właściciela firmy (...) sp. z o.o. M. P. na dokumencie w postaci upoważnienia swojej osoby do odbioru zezwoleń z Biura (...) znajdującego się w W. przy ul. (...),

- w dniu 26 marca 2009 roku w Ł. podrobił podpis właściciela firmy (...) sp. z o.o. M. P. na dokumencie w postaci umowy najmu od firmy (...) sp. o.o. samochodu ciężarowego marki R. (...),

- w dniu 30 marca 2009 roku w W. poprzez wypisanie treści oraz podpisanie się za M. P. podrobił zaświadczenia dotyczące zatrudnienia w firmie (...) sp. z o.o. jako kierowców P. L. i A. K. (3) oraz uprawnień w/ w osób w zakresie transportu drogowego,

- w dniu 06 kwietnia 2009 roku w W. podrobił podpisy właściciela firmy (...) sp. z o.o. M. P. na dwóch umowach o pracę A. K. (4),

tj. o czyn z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 12 kk.

II. w dniu 10 marca 2009 roku w W. pomógł w zbyciu (...) o numerze VIN (...) wraz naczepkę marki K. (...) o numerze VIN (...), wiedząc o tym, że zostały one uzyskane przez J. W. (1) na skutek czynu zabronionego, przekazując W. T. dokumenty w/ w pojazdów i zlecając w/ w osobie przejechanie zestawem granicy polsko-białoruskiej w celu przekazania samochodu i naczepy dwóm nieustalonym mężczyznom, przy czym wartość przedmiotowych pojazdów wynosiła 301 462, 00 złotych, co stanowiło mienie znacznej wartości,

tj. o czyn z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk.

III. w dniach od 23 do 25 marca 2009 roku w B. i miejscowości Ł., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z M. S. zatrudnionym w VB (...) SA, C. W. i A. O. (4) oraz innymi osobami, poprzez dostarczenie w/ w pracownikowi firmy leasingowej dokumentów firmy (...) Sp. z o.o. oraz wyceny naczepy chłodni marki S. (...) i kserokopii dowodu osobistego Z. W. (1), które to dokumenty zostały następnie przerobione przez M. S. i przedłożone w celu uzyskania wsparcia leasingowego przez w/ w spółkę wraz z innymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) do akceptacji i podpisania osobom reprezentującym (...) SA w B., wprowadzając tym samym osobę działającą w imieniu w/w funduszu leasingowego w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i możliwości wywiązania się przez spółkę (...) z zobowiązania leasingowego, przy czym podrobione i przerobione dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania leasingu, doprowadzając tym samym do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) SA w kwocie 229 360,00 złotych w wyniku podpisania umowy leasingu operacyjnego o numerze (...) z dnia 24 marca 2009 roku, na której M. S. podrobił podpisy Z. W. (1), która to umowa skutkowała wydaniem oskarżonemu i osobom z nim współdziałającym naczepy chłodni marki S. (...), o numerze VIN (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

IV. w dniach od 09 do 16 czerwca 2009 roku w B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z pracownikiem (...) SA M. S., C. W. i A. O. (3) w celu uzyskania leasingu przez (...) sp. z o.o. na samochód osobowy marki M. (...) o numerze VIN (...) dostarczył w/w przedstawicielowi funduszu leasingowego dokumenty firmy (...) sp. z o.o. oraz dowód osobisty J. W. (3) wraz z innymi dokumentami dotyczącymi firmy (...), które następnie zostały przerobione przez M. S. i przedłożone osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania wraz z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/ w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i możliwości wywiązania się przez spółkę (...) z zobowiązania leasingowego, przy czym podrobione i przerobione dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania leasingu, doprowadzając tym samym do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) SA w kwocie 135 000,00 złotych w wyniku podpisania umowy leasingu operacyjnego o numerze (...) z dnia 16 czerwca 2009 roku, która skutkowała przekazaniem jego osobie i osobom z nim współdziałającym w/w pojazdu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

V. w nieustalonym dniu jednak nie później niż 01 października 2009 roku w W. podrobił podpis S. G. na umowie użyczenia lokalu znajdującego na się w W. na ul. (...)

tj. o czyn z art. 270 § 1 kk,

VI. w nieustalonym dniu jednak nie później niż 24 listopada 2009 roku w W. poprzez wypisanie treści i podpisanie się za A. G. (2) podrobił zaświadczenie o zatrudnieniu i osiąganych dochodach D. Z. w firmie (...) A. G. (2),

tj. o czyn z art. 270 § 1 kk,

VII. w nieustalonym dniu, jednak nie później niż 12 grudnia 2009 roku w W. podrobił umowę najmu lokalu zawartą pomiędzy firmą (...) a firmą (...) Sp. z o.o. poprzez nakreślenie na niej podpisów Z. W. (2) rzekomo działającego w imieniu wynajmującego oraz właściciela firmy (...) sp. z o.o. M. P., który w dokumencie figuruje jako wynajmujący,

tj. o czyn z art. 270 § 1 kk.

VIII. w nieustalonym dniu, jednak nie później niż 12 grudnia 2009 roku w W. poprzez wypisanie treści dokumentu poza wstawieniem nazwy nabywcy i podpisanie się jako wystawiający czynił przygotowania do podrobienia faktury VAT opatrzonej numerem numerze 61/11, której wystawca miała być firma (...). M” Sp. z o.o.

tj. o czyn z art. 270 § 3 kk.

IX. w nieustalonym dniu, jednakże nie później niż 12 grudnia 2009 roku w W. poprzez wycięcie zdjęcia uszkodził dokument, którym nie miał prawa wyłącznie rozporządzać, w postaci książeczki wojskowej wydanej na swoje imię i nazwisko o numerze i serii (...) przez W. Komendę Uzupełnień (...), czyniąc tym samym przedmiotowy dokument bezużytecznym,

tj. o czyn z 276 kk.

X. w okresie od marca 2009 roku do 12 grudnia 2009 roku w W. ukrywał w wynajmowanym mieszkaniu dokument, którym nie miał prawa wyłącznie rozporządzać w postaci paszportu D. K. o numerze i serii (...) wydany przez Wojewodę (...),

tj. o czyn z art. 276 kk.

XI. w dniu 15 grudnia 2009 roku w W. działając, wspólnie i w porozumieniu z A. U., A. O. (5) oraz innymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, poprzez podrobienie zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach A. U. w fikcyjnej firmie (...) sp. z o.o., której prezesem miał być A. O. (5), które następnie przekazał A. U. w celu przedłożenia w siedzibie I Oddziału Banku (...) w W. mieszczącej się przy ul. (...), usiłował wprowadzić w błąd pracownika w/ w banku co do autentyczności przedmiotowego zaświadczenia i możliwości wywiązania się z zobowiązania kredytowego, chcąc tym samym doprowadzić bank do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 28 126, 31 złotych, lecz zamierzonego celu nie osiągnęła z uwagi na negatywną decyzję banku w zakresie uzyskania wsparcia finansowego, przy czym przedłożone zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach miało istotne znaczenie dla uzyskania kredytu,

tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk .

XII. w okresie od 20 listopada 2009 roku do 08 grudnia 2009 roku w W., działając w krótkich odstępach czasu i wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i porozumieniu z A. O. (5), A. B. (1), W. B. i J. K. (1) oraz innymi osobami poprzez własnoręczne wypełnienie zaświadczeń o zatrudnieniu i zarobkach W. B. w firmie (...) sp. z o.o. i J. K. (1) w firmie (...) sp. z o.o. należącej do A. B. (1), które następnie zostały złożone przez kredytobiorców w siedzibie I Oddziału Banku (...) w W. i miały istotne znaczenie dla uzyskania kredytu, wprowadził w błąd pracownika w/ w banku co do autentyczności przedmiotowych zaświadczeń i możliwości wywiązania się z zobowiązania kredytowego, doprowadzając tym samym do zawarcia z W. B. i J. K. (1) umów pożyczki odpowiednio o numerze: (...) opiewającej na kwotę 25.473,68 złotych; (...) opiewającej na kwotę 28.126,31 złotych skutkujących niekorzystnym rozporządzeniem mienia w łącznej kwocie 53 599,99 złotych na szkodę Bank (...) SA na skutek udzielania wsparcia kredytowego,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk.

2.  A. O. (3) został oskarżony o to, że:

I. w miesiącu maju 2008 roku w W. przy ul. (...), działając w celu uzyskania kredytu hipotecznego w wysokości 200 000 złotych złożył za pośrednictwem placówki (...) wraz w wnioskiem o udzielenie kredytu w (...) Bank SA V Oddział w W., poświadczające nieprawdę zaświadczenie o zatrudnieniu i osiąganych dochodach w firmie (...) sp. z o.o., przy czym zaświadczenie to miało istotne znaczenie zarówno dla uzyskania kredytu hipotecznego,

tj. o czyn z art. 297 § 1 kk.

II. w dniach od 23 do 25 marca 2009 roku w B. i miejscowości Ł., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z M. S. zatrudnionym w VB (...) SA, C. W. i Ł. B. (1) oraz innymi osobami, poprzez dostarczenie w/w pracownikowi firmy leasingowej dokumentów firmy (...) sp. z o.o. oraz wyceny naczepy chłodni marki S. (...) i kserokopii dowodu osobistego Z. W. (1), które to dokumenty zostały następnie przerobione przez M. S. i przedłożone w celu uzyskania wsparcia leasingowego przez w/ w spółkę wraz z innymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) do akceptacji i podpisania osobom reprezentującym (...) SA w B., wprowadzając tym samym osobę działająca w imieniu w/w funduszu leasingowego w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i możliwości wywiązania się przez spółkę (...) z zobowiązania leasingowego, przy czym podrobione i przerobione dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania leasingu, doprowadzając tym samym do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości (...) SA w kwocie 229 360,00 złotych w wyniku podpisania umowy leasingu operacyjnego o numerze (...) z dnia 24 marca 2009 roku, na której M. S. podrobił podpisy Z. W. (1), która to umowa skutkowała wydaniem oskarżonemu i osobom z nim współdziałającym naczepy chłodni marki S. (...), o numerze VIN (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

III. w dniach od 09 do 16 czerwca 2009 roku w B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z pracownikiem (...) SA M. S., C. W. i Ł. B. (1) w celu uzyskania leasingu przez (...) sp. z o.o. na samochód osobowy marki M. (...) o numerze VIN (...) dostarczyli w/ w przedstawicielowi funduszu leasingowego dokumenty firmy (...) sp. z o.o. oraz dowód osobisty J. W. (3) wraz z innymi dokumentami dotyczącymi firmy (...), które następnie zostały przerobione przez M. S. i przedłożone osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania wraz z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i możliwości wywiązania się przez spółkę (...) z zobowiązania leasingowego, przy czym podrobione i przerobione dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania leasingu, doprowadzając tym samym do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) SA w kwocie 135 000,00 złotych w wyniku podpisania umowy leasingu operacyjnego o numerze (...) z dnia 16 czerwca 2009 roku, która skutkowała przekazaniem jego osobie i osobom z nim współdziałającym w/w pojazdu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

IV. w dniach 15 grudnia 2009 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu z A. U., Ł. B. (1) oraz innymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, poprzez przekazanie Ł. B. (1) ostemplowanego zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach w fikcyjnej firmie (...) sp. z o.o. rzekomo stanowiącej jego własność, które następnie zostało wypełnione i podpisane zgodnie z jego instrukcjami przez Ł. B. (1) i przekazane A. U. w celu przedłożenie w siedzibie I Oddziału Banku (...) w W. mieszczącej się przy ul. (...), usiłował wprowadzić w błąd pracownika w/w banku co do autentyczności przedmiotowego zaświadczenia i możliwości wywiązania się z zobowiązania kredytowego, chcąc tym samym doprowadzić bank do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 28 126, 31 złotych, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na negatywną decyzję banku w zakresie uzyskania wsparcia finansowego, przy czym przedłożone zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach miało istotne znaczenie dla uzyskania kredytu,

tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk .

V. w okresie od 20 listopada 2009 roku do 08 grudnia 2009 roku w W., działając w krótkich odstępach czasu i wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i porozumieniu z Ł. B. (1), A. B. (1), W. B. i J. K. (1) oraz innymi osobami poprzez wyszukiwanie tzw. słupów oraz dostarczanie tym osobom podrobionych zaświadczeń o zatrudnieniu i osiąganych dochodach w firmie (...) sp. z o.o. należącej do P. W. oraz (...) sp. z o.o. należącej do A. B. (1), które następnie zostały złożone przez kredytobiorców w siedzibie I Oddziału Banku (...) w W. i miały istotne znaczenie dla uzyskania kredytu, wprowadził w błąd pracownika w/w banku co do autentyczności przedmiotowych zaświadczeń i możliwości wywiązania się z zobowiązania kredytowego, doprowadzając tym samym do zawarcia z W. B. i J. K. (1) umów pożyczki odpowiednio o numerze: (...) opiewającej na kwotę 25.473,68 złotych; (...) opiewającej na kwotę 28.126,31 złotych, skutkujących niekorzystnym rozporządzeniem mienia w łącznej kwocie 53 599,99 złotych na szkodę Banku (...) SA,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk.

3.  C. W. został oskarżony o to, że:

I.  w dniach od 23 do 25 marca 2009 roku w B. i miejscowości Ł., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z M. S. zatrudnionym w (...) SA, Ł. B. (1) i A. O. (4) oraz innymi osobami poprzez dostarczenie w/ w pracownikowi firmy leasingowej dokumentów firmy (...) sp. z o.o. oraz wyceny naczepy chłodni marki S. (...) i kserokopii dowodu osobistego Z. W. (1), które to dokumenty zostały następnie przerobione przez M. S. i przedłożone w celu uzyskania wsparcia leasingowego przez w/ w spółkę wraz z innymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) do akceptacji i podpisania osobom reprezentującym (...) SA w B., wprowadzając tym samym osobę działająca w imieniu w/w funduszu leasingowego w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i możliwości wywiązania się przez spółkę (...) z zobowiązania leasingowego, przy czym podrobione i przerobione dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania leasingu, doprowadzając tym samym do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości (...) SA w kwocie 229 360,00 złotych w wyniku podpisania umowy leasingu operacyjnego o numerze (...) z dnia 24 marca 2009 roku, na której M. S. podrobił podpisy Z. W. (1), która to umowa skutkowała wydaniem oskarżonemu i osobom z nim współdziałającym naczepy chłodni marki S. (...), o numerze VIN (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

II.  w miesiącu maju 2009 roku w L. i B., działając z zamiarem, aby M. Ł. popełniła czyn zabroniony, nakłonił oraz pomógł jej w popełnieniu przestępstwa polegającego na przedłożeniu w (...) SA w B. w trakcie procedury leasingowej wraz z innymi autentycznymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) prowadzonej przez M. Ł. protokołu z wizji lokalnej u leasingobiorcy, w którym w/w poświadczyła nieprawdę co do stanu majątkowego swojej firmy oraz podrobionych faktur VAT wystawionych na rzecz firm (...) SA, (...) i (...) dokumentujących działalność transportową firmy (...) oraz podrobionej przez nieustaloną osobę fakturę VAT dokumentującą fakt zakupu naczepy od (...) sp. z o.o. w dniu 21.01.2009 roku, którą dostarczył uprzednio M. Ł., przy czym dokumenty te miały istotne znaczenie dla podpisania umowy leasingowej,

tj. o czyn z art. 18 § 2 i 3 kk w zw. z art. 297 § 1 kk

III.  w okresie od 09 czerwca 2009 roku do dnia 12 czerwca 2009 roku w B., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z M. Ł. i pracownikiem VB (...) oraz innymi osobami w celu uzyskania leasingu na ciągnik siodłowy marki V. (...) o numerze VIN (...) i wartości 195 000 złotych oraz naczepy marki K. (...) o numerze VIN (...) i wartości 103 700, 00 złotych, których fikcyjnym leasingobiorcą miała być (...) sp. z o.o., przekazał wraz z M. Ł. przedstawicielowi firmy leasingowej książeczkę ubezpieczeniową R. O. zatrudnionego w spółce (...), a także dane osobowe i dowód osobisty H. K. oraz podrobioną wcześniej przez siebie pieczątkę firmy (...) sp. z o.o. w celu podrobienia i przerobienia dokumentów wskazanej spółki niezbędnych do uzyskania leasingu, które to dokumenty następnie M. S. przedłożył dyrektorowi oddziału (...) SA w B. do akceptacji i podpisania wraz z wnioskiem leasingowym oraz umowami leasingu operacyjnego oraz przerobionym uprzednio przez siebie odpisem z rejestru przedsiębiorców KRS nr (...), w którym wstawił jako członka zarządu (...) sp. o.o. osobę H. K., przerobioną przez siebie ekspertyzę D. o numerach (...)- (...), podrobionym przez siebie dokument CIT-8 za okres od 01.12.2008 roku do 31.12.2008 roku, a także protokółem z przeprowadzonej wizji lokalnej, w którym poświadczył nieprawdę co do majątku leasingobiorcy, które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i podmiotu, który miał być rzeczywistym użytkownikiem ciągnika siodłowego i naczepy, doprowadzając tym samym VB (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie 289 900, 00, na skutek wydania jego osobie i M. Ł. przedmiotowych pojazdów po podpisaniu umów leasingu Nr (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

IV.  w dniach od 09 do 16 czerwca 2009 roku w B., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z pracownikiem (...) SA M. S., Ł. B. (1) i A. O. (3) w celu uzyskania leasingu przez (...) sp. z o.o. na samochód osobowy marki M. (...) o numerze VIN (...) dostarczyli w/w przedstawicielowi funduszu leasingowego dokumenty firmy (...) sp. z o.o. oraz dowód osobisty J. W. (3) wraz z innymi dokumentami dotyczącymi firmy (...), które następnie zostały przerobione przez M. S. i przedłożone osobom reprezentującym (...) SA w B. do akceptacji i podpisania wraz z wnioskiem leasingowym oraz umową leasingu operacyjnego, wprowadzając tym samym osoby reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i możliwości wywiązania się przez spółkę (...) z zobowiązania leasingowego, przy czym podrobione i przerobione dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania leasingu, doprowadzając tym samym do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) SA w kwocie 135 000,00 złotych w wyniku podpisania umowy leasingu operacyjnego o numerze (...) z dnia 16 czerwca 2009 roku, która skutkowała przekazaniem pojazdu oskarżonemu i osobom z nim współdziałającym,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

V.  w nieustalonym dniu, nie później niż w 29 lipca 2009 roku w B. użył podrobionych wcześniej wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną osobą dokumentów w postaci: zeznania podatkowego PIT-36 i PIT/B rzekomo złożonych w dniu 30.03.2009 roku w „Pierwszym Urzędzie Skarbowym w L.”, wyciągów z podatkowych ksiąg przychodów i rozchodów firmy (...) C. W. za miesiące lipiec, sierpień, wrzesień, październik, listopad, grudzień i styczeń 2008 roku oraz luty, marzec i kwiecień 2009 roku, kontraktu zakupu usług transportowych z dnia 27.10.2008 roku pomiędzy (...) C. W. i (...) T. A., oświadczeniem poświadczającym świadczenie usług transportowych przez firmę (...) na rzecz partnerów firmy (...) z dnia 06.05.2009 roku oraz faktur o numerach (...) dokumentujących sprzedaż usług transportowych w transporcie międzynarodowym firmie (...) T. A., a także umowy najmu od (...) Sp. z o.o. samochodu ciężarowego marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...); poprzez ich przedłożenie w siedzibie VB (...) wraz z podpisanym in blanco wnioskiem leasingowym,

tj. o czyn z 270 § 1 kk.

4.  A. B. (1) został oskarżony o to, że:

I.  w okresie od 20 listopada 2009 roku do 08 grudnia 2009 roku w W., działając w krótkich odstępach czasu i wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i porozumieniu z Ł. B. (1), A. O. (3), W. B. i J. K. (1) oraz innymi osobami poprzez wyszukiwanie tzw. słupów, telefoniczne potwierdzanie ich zatrudnienia oraz dostarczanie tym osobom podrobionych zaświadczeń o zatrudnieniu i osiąganych dochodach w firmie (...) sp. z o.o. należącej do P. W. oraz (...) Sp. z o.o., które następnie zostały złożone przez kredytobiorców w siedzibie I Oddziału Banku (...) w W. i miały istotne znaczenie dla uzyskania kredytu, wprowadził w błąd pracownika w/ w banku co do autentyczności przedmiotowych zaświadczeń i możliwości wywiązania się z zobowiązania kredytowego, doprowadzając tym samym do zawarcia z W. B. i J. K. (1) umów pożyczki odpowiednio o numerze: (...) opiewającej na kwotę 25.473,68 złotych; (...) opiewającej na kwotę 28.126,31 złotych, skutkujących niekorzystnym rozporządzeniem mieniem w łącznej kwocie 53 599,99 złotych na szkodę Banku (...) SA z uwagi na udzielenie wsparcia finansowego w/w osobom,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk.

5.  J. K. (1) został oskarżony o to, że:

I.  w dniach 07-08 grudnia 2009 roku, działając wspólnie i w porozumieniu z Ł. B. (1), A. O. (5) i A. B. (1) oraz innymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, poprzez przedłożenie w siedzibie I Oddziału Banku (...) w W. mieszczącego się na ul. (...) podrobionego zaświadczenia o zatrudnieniu i osiąganych dochodach w firmie (...) sp. z o.o. wypisanego przez Ł. B. (1), mającego istotne znaczenie dla uzyskania kredytu oraz karty kredytowej wprowadził w błąd pracownika w/ w banku co do autentyczności przedmiotowego zaświadczenia i możliwości wywiązania się z zobowiązania kredytowego, doprowadzając tym samym do zawarcia umowy pożyczki o numerze (...) skutkującej niekorzystnym rozporządzeniem mienia w kwocie 28 126, 31 złotych na szkodę banku (...) z uwagi na wypłatę w/ w kwoty, przy czym czynu tego dopuścił się wciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawiania wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

II.  w dniu 05 lutego 2010 roku, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, poprzez złożenie w siedzibie sklepu (...) w W. przy Al. (...) w trakcie zawierania umowy kredytowej o numerze (...) na zakup konsoli (...) wraz z grą L. P. nieprawdziwego oświadczenia co do zatrudnienia w firmie (...) sp. z o.o. oraz osiąganych dochodach, mającego istotne znaczenie dla uzyskania kredytu, wprowadził w błąd przedstawiciela banku (...) SA co do tych danych i możliwości wywiązania się z zobowiązania kredytowego, a tym samym doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 660,79 złotych w/ w bank z uwagi na udzielenie kredytu, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawiania wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

6.  P. W. został oskarżony o to, że:

I.  w nieustalonym dniu, jednakże nie później niż 24 listopada 2009 roku w W. z zamiarem by Ł. B. (2), W. B., A. B. (1) i A. O. (3) popełnili czyn zabroniony, pomógł im w popełnieniu przestępstwa poprzez przekazanie Ł. B. (1) ostemplowanego pieczęcią firmową własnej firmy (...) sp. z o.o. oraz podpisanego własnoręcznie druku zaświadczenia o zatrudnieniu i osiąganych dochodach, który następnie został wypisany przez Ł. B. (1) na imię i nazwisko W. B. i złożony w I Oddziale Banku (...) SA w W. wraz z wnioskiem o udzielenie pożyczki gotówkowej oraz polecił kierownikowi złomowiska R. K. (4) potwierdzenie zatrudnienia W. B. w przypadku telefonu w tej sprawie z banku, co doprowadziło do udzielenia pożyczki na skutek podpisania umowy o numerze (...) opiewającej na kwotę 25.473,68 złotych, przy czym przedmiotowe zaświadczenie miało istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego,

tj. o czyn z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

7.  N. B. została oskarżona o to, że:

I.  w dniach 25 i 26 września 2008 roku w W., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu uzyskania pożyczek gotówkowych w kwotach 10 000 złotych i 20 000 złotych, złożyła we wnioskach kredytowych o numerach: (...) i (...) przedłożonych w Banku (...) SA Oddział I w W. przy ul. (...) nieprawdziwe oświadczenia co do faktu zatrudnienia w fikcyjnej firmie (...) sp. z o.o. oraz osiąganego wynagrodzenia ze stosunku pracy, które to informacje miały istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia kredytowego, doprowadzając tym samym do podpisania umów o pożyczki gotówkowe o numerach: (...) i (...) i wypłacenia w/ w sum pieniędzy,

tj. o czyn z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 12 kk .

8.  A. U. została oskarżona o to, że:

I.  w dniu 15 grudnia 2009 roku, działając wspólnie i w porozumieniu z Ł. B. (1), A. O. (5) oraz innymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, poprzez przedłożenie w siedzibie I Oddziału Banku (...) w W. mieszczącej się przy ul. (...) wypisanego i podpisanego przez Ł. B. (1) zaświadczenia o zatrudnieniu i osiąganych dochodach w fikcyjnej firmie (...) sp. z o.o., której prezesem miał być A. O. (3), mającego istotne znaczenie dla uzyskania kredytu, usiłowała wprowadził w błąd pracownika w/w banku co do autentyczności przedmiotowego zaświadczenia i możliwości wywiązania się z zobowiązania kredytowego, chcąc tym samym doprowadzić bank do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 28 126, 31 złotych, lecz zamierzonego celu nie osiągnęła z uwagi na negatywną decyzję banku w zakresie uzyskania wsparcia finansowego,

tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk .

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 18 lipca 2017 r. sygn. akt XII K 49/13 orzekł, następująco:

1.  oskarżonego M. S. uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt. I, II, III, IV, VIII, X, XI, XVI, XVII, XIX, XXI, XXVI, XXVIII, XXIX, XXXIV, XXXV, XXXVI, XXXVII, XXXIX, XL, XLI, XLII i XLV aktu oskarżenia, ustalając dodatkowo, że wprowadzanie, bądź usiłowanie wprowadzenia w błąd w każdym z tych czynów dotyczyło również możliwości wywiązania się z zobowiązań leasingowych przez leasingobiorców i za każdy z tych czynów na podstawie odpowiednio art. 13 § 1 w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (odnośnie czynów z pkt. XXXVII, XL, XLII i XLV) i art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (odnośnie pozostałych czynów) skazał go, a na podstawie art. 286 § 1 k.k., 14 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu za wszystkie te czyny karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, określając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych,

2.  oskarżonego M. S. uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt. V, VI, VII, XIII, XV, XVIII, XXIV, XXVII, XLIII, XLIV i XLIX aktu oskarżenia, przy czym:

a.  we wszystkich czynach poza XLIX ustalił dodatkowo, że wprowadzanie bądź usiłowanie wprowadzenia w błąd w każdym z tych czynów dotyczyło również możliwości wywiązania się z zobowiązań leasingowych przez leasingobiorców,

b.  zmienił opis czynu z zarzutu XXIV w ten sposób, że słowa: „podrobione przez siebie zeznanie podatkowe PIT 36 za rok 2007, w którym wpisano inne kwoty przychodów, kosztów i dochodu, niż te które zostały ujęte w zeznaniu podatkowym PIT 28 za rok 2007 roku złożonym przez podatnika w Urzędzie Skarbowym w Z.,” zastępuje słowami: „podrobione przez siebie zeznanie podatkowe PIT 36 za rok 2007, w którym wpisał, że J. P. uzyskał w tym roku przychód w wysokości 1 397 401,63 zł i dochód w wysokości 594 211,18 zł, podczas gdy faktycznie J. P. złożył za rok 2007 tylko zeznanie PIT 28, z którego wynikało, że uzyskał w tym okresie przychód w wysokości 7 232,50 zł”,

c.  zmienił opis czynu z zarzutu XXVII w ten sposób, że słowa (...) zastąpił słowami (...),

d.  zmienił opis czynu z zarzutu XLIX w ten sposób, że słowa „z dnia 25.08.2009” zastąpił słowami „datowany na dzień 25 marca 2008 r.”,

i za każdy z tych czynów odpowiednio na podstawie art. 13 § 1 w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (odnośnie czynów z pkt. VI, XLIII i XLIV) i art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (odnośnie pozostałych czynów) skazał go, a na podstawie art. 286 § 1 k.k., 14 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu za wszystkie te czyny karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, określając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych,

2.  oskarżonego M. S. uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt IX, XII, XIV, XXII, XXXI, XXXII i XXXIII aktu oskarżenia, ustalając dodatkowo, że wprowadzanie w błąd w każdym z tych czynów dotyczyło również możliwości wywiązania się z zobowiązań leasingowych przez leasingobiorców i za każdy z tych czynów na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazał go, a na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu za wszystkie te czyny karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny, określając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych,

3.  oskarżonego M. S. w ramach czynu zarzucanego mu w pkt XX aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w okresie od 16 grudnia 2008 roku do 20 grudnia 2008 roku w B., będąc zatrudnionym na umowę o współpracy gospodarczej z (...) SA, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci prowizji udzielanej od podpisanych umów leasingowych oraz w celu uzyskania leasingu przez firmę (...) należącą do J. W. (1) na ciągnik siodłowy marki M. (...) o numerze VIN (...) oraz naczepkę marki K. (...) o numerze VIN (...), przedłożył dyrektorowi oddziału (...) SA w B. do akceptacji i podpisania wraz z wnioskami leasingowymi oraz umowami leasingu operacyjnego i innymi dokumentami dotyczącymi firmy (...) przerobione dokumenty w postaci: zeznania podatkowego PIT 36L za 2007 rok, ekspertyzy D. o numerach (...)- (...) i (...)- (...), w których zmieniono daty oględzin oby pojazdów z 04.10.2008 roku na 04.12.2008 roku, a także poświadczające nieprawdę oświadczenie o wysokości przychodu i dochodu w okresie od stycznia do listopada 2009 roku oraz protokół z wizji lokalnej przeprowadzonej w leasingobiorcy, w którym poświadczył nieprawdę co do pojazdów będących w posiadaniu J. W. (1), które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia leasingowego, wprowadzając tym samym osobę reprezentującą w/w fundusz leasingowy w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów i możliwości wywiązania się z zobowiązań leasingowych przez leasingobiorcę, doprowadzając tym samym (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 3706,50 złotych z tytuły wypłaty prowizji za podpisanie w/w umów leasingowych o numerach: (...), tj. czynu z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. i za to na podstawie tych przepisów skazał go, a na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę 10 (dziesięciu) stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych,

4.  oskarżonego M. S. uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt. XXIII, XXV, XXX, XXXVIII, XLVI i XLVIII aktu oskarżenia, przy czym:

a.  we wszystkich czynach poza XLVIII ustalił dodatkowo, że wprowadzanie bądź usiłowanie wprowadzenia w błąd w każdym z tych czynów dotyczyło również możliwości wywiązania się z zobowiązań leasingowych przez leasingobiorców,

b.  zmienił opis czynu z zarzutu XXIII w ten sposób, że słowa „podrobione przez siebie zeznanie podatkowe PIT 36 za rok 2007, w którym wpisano inne kwoty przychodów kosztów i dochodu, niż te które zostały ujęte w zeznaniu podatkowym PIT 28 za rok 2007 roku złożonym przez podatnika w Urzędzie Skarbowym w M.” zastępuje słowami: „podrobione przez siebie zeznanie podatkowe PIT 36 za rok 2007, w którym wpisał, że J. Ł. (1) uzyskał w tym roku przychód w wysokości 566 285,73 zł i dochód w wysokości 32 660,74 zł, podczas gdy faktycznie J. Ł. (1) złożył za rok 2007 tylko zeznanie PIT 28, z którego wynikało, że uzyskał w tym okresie przychód w wysokości 5 070 zł”,

c.  z opisu czynu XLVIII wyeliminował słowa „podrobione faktury VAT dokumentujące działalność transportową firmy (...),

i za każdy z tych czynów odpowiednio na podstawie art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (odnośnie czynów z pkt. XXIII i XLVI) i art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (odnośnie pozostałych czynów) skazał go, a na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu za wszystkie te czyny karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych,

5.  oskarżonego M. S. uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt XLVII i L aktu oskarżenia, przy czym ustalił, że wprowadzenie w błąd w czynie L dotyczyło również możliwości wywiązania się z zobowiązań leasingowych przez leasingobiorcę i za każdy z tych czynów na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazał go, a na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. za oba czyny wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny, określając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych,

6.  oskarżonego M. S. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. LI aktu oskarżenia, przy czym ustalił, że wprowadzenie w błąd dotyczyło również możliwości wywiązania się z zobowiązań leasingowych przez leasingobiorcę i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. skazał go, a na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, określając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych,

7.  oskarżonego M. S. uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt. LII i LIII aktu oskarżenia i za każdy z tych czynów na podstawie art. 270 § 3 k.k. skazał go, a na podstawie art. 270 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. za oba czyny wymierzył mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

8.  oskarżonego M. S. uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt. LIV i LV aktu oskarżenia i za każdy z tych czynów na podstawie art. 270 § 1 k.k. skazał go, a na podstawie art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. za oba czyny wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

9.  na podstawie art. 91 § 2 k.k. połączył wymierzone wobec oskarżonego M. S. kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wymiarze 400 (czterystu) stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych,

10.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu M. S. okres tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 31 lipca 2009 r. do dnia 29 kwietnia 2010 r.,

11.  oskarżonego Ł. B. (1) uniewinnił od dokonania czynu VI,

12.  oskarżonego Ł. B. (1) uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt. I, V i VII aktu oskarżenia, ustalając że czyn V został popełniony w nieustalonym dniu w 2009 roku, najpóźniej 16 grudnia 2009 r., a czyn VII został popełniony w nieustalonym dniu w 2008 albo 2009, najpóźniej 16 grudnia 2009 roku, i za każdy z tych czynów na podstawie art. 270 § 1 k.k. skazał go, a na podstawie art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu za wszystkie te czyny karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności,

13.  oskarżonego Ł. B. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. VIII aktu oskarżenia, ustalając że czyn ten został popełniony w nieustalonym dniu w 2009 roku, najpóźniej 16 grudnia 2009 r., i za to na podstawie art. 270 § 3 k.k. skazał go na karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności,

14.  oskarżonego Ł. B. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. II aktu oskarżenia i za to na podstawie art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 120 (stu dwudziestu) stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych,

15.  oskarżonego Ł. B. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. III aktu oskarżenia i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazał go, a na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wymiarze 120 (stu dwudziestu) stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych,

16.  oskarżonego Ł. B. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. IV aktu oskarżenia i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazał go, a na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych,

17.  oskarżonego Ł. B. (1) uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt. IX i X aktu oskarżenia, ustalając że czyn IX został popełniony w nieustalonym dniu w 2009 roku, najpóźniej 16 grudnia 2009 r., a czyn X został popełniony w nieustalonym dniu od marca 2009 r. do 16 grudnia 2009 r., i za każdy z tych czynów na podstawie art. 276 k.k. skazał go, a na podstawie art. 276 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. za oba czyny wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

18.  oskarżonego Ł. B. (1) uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt. XI i XII aktu oskarżenia, przy czym w czynie XI zmienił słowa „nie osiągnęła” na „nie osiągnął”, a z opisu czynu XII wyeliminował nazwisko A. O. (1) i za czyn XI na podstawie art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., a za czyn XII na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazał go, a na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu za oba czyny karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych,

19.  na podstawie art. 91 § 2 k.k. połączył wymierzone wobec oskarżonego Ł. B. (1) kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 2 (dwóch) lat i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wymiarze 300 (trzystu) stawek dziennych grzywny, określając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych,

20.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu Ł. B. (1) okres tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 16 grudnia 2009 r. do dnia 3 grudnia 2010 r.,

21.  oskarżonego A. O. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. I aktu oskarżenia i za to na podstawie art. 297 § 1 k.k. skazał go na karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności,

22.  oskarżonego A. O. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. II aktu oskarżenia i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazał go, a na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wymiarze 120 (stu dwudziestu) stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych,

23.  oskarżonego A. O. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. III aktu oskarżenia i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazał go, a na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wymiarze 120 (stu dwudziestu) stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych,

24.  oskarżonego A. O. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. IV aktu oskarżenia, i za to na podstawie art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. skazał go, a na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych,

25.  oskarżonego A. O. (1) uniewinnił od czynu zarzucanego mu w pkt. V aktu oskarżenia,

26.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył wymierzone wobec oskarżonego A. O. (1) kary jednostkowe pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wymiarze 220 (dwustu dwudziestu) stawek dziennych grzywny, określając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych,

27.  na podstawie art. 69 § 1 k.k. w zw. z art. 70 § 1 k.k. pkt 1, oba w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 r. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego A. O. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 5 (pięciu) lat,

28.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej grzywny zaliczył oskarżonemu A. O. (3) okres zatrzymania w sprawie w dniu 2 października 2010 r., uznając grzywnę za uiszczoną do wysokości 2 (dwóch) stawek dziennych,

29.  oskarżonego C. W. uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt. I i III aktu oskarżenia, przy czym ustalił, że wprowadzenie w błąd w czynie III dotyczyło również możliwości wywiązania się z zobowiązań leasingowych przez leasingobiorcę i za każdy z tych czynów na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazał go, a na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu za oba czyny karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wymiarze 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych,

30.  oskarżonego C. W. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. II aktu oskarżenia, przy czym z opisu czynu wyeliminował słowa: „oraz podrobionych faktur VAT wystawionych na rzecz firm (...) SA, (...) i (...) dokumentujących działalność transportową firmy (...) i za to na podstawie art. 18 § 2 i 3 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. skazał go, a na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

31.  oskarżonego C. W. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. IV aktu oskarżenia i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazał go, a na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych,

32.  oskarżonego C. W. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. V aktu oskarżenia, przy czym ustalił, że czyn został popełniony w nieustalonym dniu od grudnia 2008 r. do 29 lipca 2009 r., z opisu czynu wyeliminował słowa: „wyciągów z podatkowych ksiąg przychodów i rozchodów firmy (...) C. W. za miesiąc lipiec, sierpień, wrzesień, październik, listopad, grudzień i styczeń 2008 r. oraz luty, marzec i kwiecień 2009 r.” oraz „umowy najmu od (...) sp. z o.o. samochodu ciężarowego marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...)” i za to na podstawie art. 270 § 1 k.k. skazał go na karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

33.  na podstawie art. 91 § 2 k.k. połączył wymierzone wobec oskarżonego C. W. kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 1 (jednego) roku i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wymiarze 180 (stu osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych,

34.  na podstawie art. 69 § 1 k.k. w zw. z art. 70 § 1 k.k. pkt 1, oba w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 r., wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego C. W. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 5 (pięciu) lat,

35.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej grzywny zaliczył oskarżonemu C. W. okres tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 27 grudnia 2009 r. do dnia 26 marca 2010 r., uznając grzywnę za uiszczoną w całości,

36.  oskarżonego A. B. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, przy czym uzupełnił jego opis o to, że prowadził rozmowy telefoniczne rozmowy na temat kredytu z pracownikiem banku (...), w trakcie których podawał się za J. K. (1) oraz eliminuje z jego opisu nazwisko A. O. (1) i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. skazał go, a na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych,

37.  na podstawie art. 69 § 1 k.k. w zw. z art. 70 § 1 k.k. pkt 1, oba w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 r., wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego A. B. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 4 (czterech) lat,

38.  oskarżonego J. K. (1) uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt. I i II aktu oskarżenia, przy czym z opisu czynu pierwszego wyeliminował nazwisko A. O. (1) i za każdy z tych czynów na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazał go, a na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 30 (trzydziestu) złotych,

39.  oskarżonego P. W. w ramach zarzucanego mu czynu uznał za winnego tego, że w nieustalonym dniu od września 2009 r. do 24 listopada 2009 roku w W. z zamiarem by Ł. B. (2), W. B. i A. B. (1) popełnili czyn zabroniony, pomógł im w popełnieniu przestępstwa poprzez przekazanie Ł. B. (1) ostemplowanego pieczęcią firmową własnej firmy (...) sp. z o.o. oraz podpisanego własnoręcznie druku zaświadczenia o zatrudnieniu i osiąganych dochodach, który następnie został wypisany przez Ł. B. (1) na imię i nazwisko W. B. i złożony w I Oddziale Banku (...) SA w W. wraz z wnioskiem o udzielenie pożyczki gotówkowej oraz polecił kierownikowi złomowiska R. K. (4) potwierdzenie zatrudnienia W. B. w przypadku telefonu w tej sprawie z banku, co stanowiło wprowadzenie banku w błąd co do możliwości spłaty kredytu przez W. B. oraz doprowadziło do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez udzielenie przez bank (...) pożyczki na skutek podpisania umowy o numerze (...) opiewającej na kwotę 25.473,68 złotych, przy czym przedmiotowe zaświadczenie miało istotne znaczenia dla uzyskania wsparcia finansowego, tj. czynu z art. art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i na podstawie tych przepisów skazał go, a na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 30 (trzydziestu) złotych,

40.  na podstawie art. 69 § 1 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k., oba w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 r., wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego P. W. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 3 (trzech) lat,

41.  oskarżoną N. B. uznał za winną popełnienia zarzuconego jej czynu i za to na podstawie art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. skazał ją na karę 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wymiarze 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 30 (trzydziestu) złotych,

42.  na podstawie art. 69 § 1 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k., oba w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 r., wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej N. B. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesiła na okres próby 3 (trzech) lat,

43.  oskarżoną A. U. uznał za winną popełnienia zarzuconego jej czynu i za to na podstawie art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazuje ją, a na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w. zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył jej karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wymiarze 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 30 (trzydziestu) złotych,

44.  na podstawie art. 69 § 1 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k., oba w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 r., wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej A. U. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 3 (trzech) lat,

45.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonych M. S., C. W., A. O. (1) i Ł. B. (1) na rzecz (...) S.A. z siedzibą we W. (dawniej (...) S.A) obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwami szkody poprzez zapłatę przez każdego z nich kwoty 79 064,50 złotych (siedemdziesięciu dziewięciu tysięcy sześćdziesięciu czterech złotych i pięćdziesięciu groszy),

46.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. a contrario w zw. z § 80 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 23 grudnia 2015 r. Regulamin urzędowania sądów powszechnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 2316) dowody rzeczowe wyszczególnione pod poz. 1-177, 186-271, 341-400, 404-553 wykazu dowodów rzeczowych nr I/10/12 (t. LXIV, k. 12598-12641) pozostawił w aktach sprawy,

47.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. dowody rzeczowe wyszczególnione pod poz. 178-185, 272-337, 338-340 wykazu dowodów rzeczowych nr I/10/12 (t. LXIV, k. 12598-12641) zwrócił Ł. B. (1),

48.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. dowody rzeczowe wyszczególnione pod poz. 401-402 wykazu dowodów rzeczowych nr I/10/12 (t. LXIV, k. 12598-12641) zwrócił A. O. (3),

49.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. dowód rzeczowy wyszczególniony pod poz. 403 wykazu dowodów rzeczowych nr I/10/12 (t. LXIV, k. 12598-12641) zwrócił A. B. (1),

50.  na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 2 i 3 ust. 1 pkt. 3-6 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983, NR 49, poz. 223) zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych:

a.  M. S. kwotę 4600 zł (czterech tysięcy sześciuset złotych) tytułem opłaty oraz kwotę 16 343,55 zł (szesnastu tysięcy trzystu czterdziestu trzech złotych i pięćdziesięciu pięciu groszy) tytułem pozostałych kosztów sądowych,

b.  Ł. B. (1) kwotę 3400 zł (trzech tysięcy czterystu złotych) tytułem opłaty oraz kwotę 2509,80 zł (dwóch tysięcy pięciuset dziewięciu złotych i osiemdziesięciu groszy) tytułem pozostałych kosztów sądowych,

c.  A. O. (1) kwotę 2500 zł (dwóch tysięcy pięciuset złotych) tytułem opłaty 432,20 zł (czterystu trzydziestu dwóch złotych i dwudziestu groszy) tytułem pozostałych kosztów sądowych,

d.  C. W. kwotę 2100 zł (dwóch tysięcy stu złotych) tytułem opłaty oraz kwotę 3250,58 zł (trzech tysięcy dwustu pięćdziesięciu złotych i pięćdziesięciu ośmiu groszy) tytułem pozostałych kosztów sądowych,

e.  A. B. (1) kwotę 1300 zł (jednego tysiąca trzystu złotych) tytułem opłaty oraz kwotę 82,50 zł (osiemdziesięciu dwóch złotych i pięćdziesięciu groszy) tytułem pozostałych kosztów sądowych,

f.  J. K. (1) kwotę 780 zł (siedmiuset osiemdziesięciu złotych) tytułem opłaty oraz kwotę 645,84 zł (sześciuset czterdziestu pięciu złotych i osiemdziesięciu czterech groszy) tytułem pozostałych kosztów sądowych,

g.  P. W. kwotę 780 zł (siedmiuset osiemdziesięciu złotych) tytułem opłaty oraz kwotę 942,67 zł (dziewięciuset czterdziestu dwóch złotych i sześćdziesięciu siedmiu groszy) tytułem pozostałych kosztów sądowych,

h.  N. B. kwotę 480 zł (czterystu osiemdziesięciu) tytułem opłaty oraz kwotę 82,50 zł (osiemdziesięciu dwóch złotych i pięćdziesięciu groszy) tytułem pozostałych kosztów sądowych,

i.  A. U. kwotę 480 zł (czterystu osiemdziesięciu) tytułem opłaty oraz kwotę 82,50 zł (osiemdziesięciu dwóch złotych i pięćdziesięciu groszy) tytułem pozostałych kosztów sądowych.

Apelacje od wyroku wnieśli obrońcy oskarżonych M. S., Ł. B. (1), A. O. (1), C. W., A. B. (1), J. K. (1), P. W. i A. U..

Obrońca oskarżonego M. S. wyrokowi zarzucił:

- obrazę przepisów prawa materialnego polegającą na bezzasadnym przyjęciu, że oskarżony swoim zachowaniem dopuścił się naruszenia dyspozycji art. 286 § 1 kk poprzez dokonanie lub usiłowanie dokonania czynów polegających na „doprowadzeniu (...) S. A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem” (w zakresie zarzutów od I do XIX i od XXI do XLVI oraz XLVIII), podczas gdy w rzeczywistości (...) S. A. nie został doprowadzony do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, a przeciwnie: działalność M. S. doprowadziła do odniesienia znacznych korzyści finansowych przez (...) S. A. gdyż na każdej ze wskazanych w powyższych zarzutach umów leasingu firma ta zarabiała, co oznacza, że doprowadzona została przez oskarżonego do korzystnego rozporządzenia mieniem i korzyści te wielokrotnie przewyższały kwoty prowizji wypłacanych podsądnemu z tytułu zawarcia umów leasingu, suma zaś kwot prowizji jest jedynie kosztem uzyskania przychodu odniesionego przez domniemanego pokrzywdzonego, przy czym przychód ten, a po opodatkowaniu - dochód jest czystym zyskiem firmy (...) S. A. uzyskanym dzięki staraniom M. S.;

- obrazę przepisów prawa materialnego polegającą na bezzasadnym pominięciu w realiach niniejszej sprawy dyspozycji art. 1 § 2 kk, która mówi, że oskarżony swoim zachowaniem nie dopuścił się naruszenia przepisu określonego w art. 286 § 1 kk, z uwagi na fakt, iż nie stanowi przestępstwa czyn zabroniony, którego społeczna szkodliwość jest znikoma, a tak właśnie jest w przypadku działań podejmowanych przez M. S. w związku z zawarciem wskazanych powyżej umów leasingowych;

- obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 5, art. 7 i art. 410 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i uznanie w sposób całkowicie dowolny, że na podstawie zebranego materiału dowodowego, w szczególności zeznań świadków, oraz pozostałych dowodów, w tym w szczególności dokumentacji leasingowej firmy (...) S. A. bezspornie wynika, iż oskarżony popełnił zarzucane mu przestępstwa, stypizowane w art. 286 § 1 kk, podczas gdy ocena materiału dowodowego nie daje podstaw do jednoznacznego wyciągnięcia takich wniosków, a wszelkie wątpliwości winny być rozstrzygane na korzyść oskarżonego;

alternatywnie

na wypadek nie podzielenia przez Sąd Odwoławczy powyższych zarzutów, wyrokowi temu zarzucił dodatkowo:

- rażącą niewspółmierność kary wymierzonej w stosunku do oskarżonego M. S. a polegającą na skazaniu go na karę łączną 6 lat pozbawienia wolności, podczas gdy adekwatną do stopnia zawinienia jak również stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego temu oskarżonemu jest kara w wysokości nie przekraczającej 4 lat pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. skarżący wniósł, aby Sąd odwoławczy w oparciu o art. 437 § 1 i 2 k.p.k. uniewinnił oskarżonego od popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach od I do XIX, od XXI do XLVI i w punkcie XLVIII, ewentualnie przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, bądź zmienił zaskarżony wyrok w zakresie rozstrzygnięcia o wysokości wymiaru kary i wymierzył temu oskarżonemu karę niższą niż pierwotnie orzeczona, oscylującą w okolicy 4 lat pozbawienia wolności.

Obrońca oskarżonego Ł. B. (1) wyrokowi zarzucił:

I. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, polegający na stwierdzeniu, że:

1. w dniu 10 marca 2009 r., pomógł on w zbyciu (...) o numerze VIN (...) wraz z naczepa marki K. (...) o numerze VIN (...) wiedząc o tym, że zostały one uzyskane przez J. W. (1) na skutek czynu zabronionego, w sytuacji gdy:

- to firma (...) zawarła umowę z (...),

- oskarżony Ł. B. (1) nie miał wiedzy jaka jest sytuacja majątkowa ww. firmy,

- oskarżony Ł. B. (1) nie miał wpływu na ocenę zdolności kredytowej firmy (...),

- przekazanie dokumentacji firmy nastąpiło bez udziału oskarżonego,

- brak jest wiedzy o treści umowy ustnej łączącej oskarżonego Ł. B. (1) z J. W. (1),

- J. W. (1) nie doprowadził do zwrotu przedmiotu leasingu, w czasie kiedy raty leasingowe nie były spłacane, a jednocześnie zgodził się na opuszczenie przez samochód ciężarowy z naczepą granic RP,

- nie ustalono, czy wynajęcie kierowcy w osobie W. T. było działaniem „własnym” oskarżonego Ł. B. (1), czy też wykonywał on jedynie czyjeś zlecenie,

- brak jest dowodów na to, że to oskarżony znalazł kupca na terenie B.,

- oskarżony M. S. w swoich wyjaśnieniach nie obciążył Ł. B. (1)

2. w dniach od 23 do 25 marca 2009 r., w B. i miejscowości Ł. dostarczył dokumenty firmy (...), wycenę naczepy chłodni marki S. (...) i kserokopie dowodu osobistego Z. W. (1), które zostały następnie przerobione i przedłożone przez M. S. i doprowadziły do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez (...), w sytuacji gdy:

- znamię działania wspólnie i w porozumieniu z M. S. sprowadza się do dostarczenia dokumentów, co nie stanowi naruszenia prawa,

- oskarżony nie miał wiedzy, że dokumenty są przerabiane,

- brak było możliwości uchronienia dokumentów przed przerobieniem z momentem przekazania ich M. S.,

- w imieniu spółki z o.o. (...) skontaktował się z M. S. C. W.,

- oskarżony nie wiedział początkowo, że Z. W. (1) to typowy „słup”

- wprowadzenie w błąd co do autentyczności przedłożonych dokumentów, nastąpiło bez udziału oskarżonego Ł. B. (1),

- Sąd nie rozważył jedynie roli pomocniczej oskarżonego, do której przyznawał się Ł. B. (1), choć sam wskazał na działanie głównie w początkowej fazie przestępstwa

3. w dniach od 9 do 16 czerwca 2009 r., w B. w celu uzyskania leasingu przez (...) sp. z o.o. na samochód marki M. (...) przedstawił dokumenty, które zostały przerobione przez M. S., wprowadzając tym samym fundusz leasingowy w błąd i doprowadzając do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w sytuacji gdy:

- (...) sp. z o.o. została nabyta przez oskarżonego legalnie,

- ww. spółka leasingowała pojazd

- oskarżony wpłacił tytułem czynszu inicjalnego w obecności M. S. kwotę 3000 zł,

- oskarżony nie wiedział że dokumenty sporządzono na J. W. (3),

- to M. S. samodzielnie „robił" dokumentację leasingową,

- oskarżony nie korzystał faktycznie z samochodu po zawarciu umowy,

4. w dniu 15 grudnia 2009 r., działając wspólnie i w porozumieniu z A. U. i A. O. (3), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poprzez podrobienie zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach, chciał doprowadzić bank do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w sytuacji gdy:

- inicjatywa zaciągnięcia kredytu nie należała do oskarżonego Ł. B. (1),

- wniosek do banku o przyznanie kredytu złożyła A. U.,

- wypełnienie dokumentu i podpisanie się na nim wynikało z braku posługiwania się polskim pismem przez A. O. (1),

- oskarżony Ł. B. (1) za swoje działanie nie otrzymał żadnych środków,

- rola oskarżonego B. sprowadzała się do pomocy A. O., nie zaś do działania wspólnie i w porozumieniu z ww.

5. w okresie od 20 listopada 2009 r., do 8 grudnia 2009 r. W W., a działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z A. O. (5), A. B. (1), W. B. i J. K. (1), przez własnoręczne wypełnienie zaświadczeń o zatrudnieniu i zarobkach, wprowadził w błąd pracownika banku i doprowadził doi niekorzystnego rozporządzenia mieniem na szkodę (...) SA., w sytuacji gdy:

- oskarżony Ł. B. (1) jedynie wypełniał zaświadczenia na prośbę innych osób,

- firma (...) nie była własnością oskarżonego Ł. B. (1),

- rola oskarżonego sprowadzała się do pomocy w uzyskaniu kredytu,

- podpisy na zaświadczeniach nie należą do Ł. B. (1);

II. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie

1.  art. 7 kpk poprzez dokonanie oceny wyjaśnień oskarżonego Ł. B. (1) w sposób sprzeczny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, przez wybiórczą ich ocenę, podpartą wyjaśnieniami pozostałych oskarżonych, którzy mają określony cel procesowy oraz

błędna ocenę, iż w zakresie czynu zarzucanego w pkt IX nastąpiło zniszczenie dokumentu, zaś w zakresie czynu zarzucanego w pkt X ukrycie, podnoszę zatem, że społeczna szkodliwość ww., czynów jest znikoma.

2.  art. 193 kpk poprzez nie zaciągnięcie opinii biegłego, podczas gdy czyny zarzucane w pkt I, V, VII, VIII wymagają wiadomości specjalnych,

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poza pkt 13 i odmienne orzeczenie co do istoty sprawy przez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zaskarżonych czynów, umorzenie postępowania w zakresie czynów zarzucanych w pkt IX i X, ( pkt 18 wyroku), względnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Obrońcy oskarżonego A. O. (1) zaskarżyli wyrok w części, a mianowicie:

a) punkty 22, 23, 24, 25, 27, 28, 29, części dyspozytywnej wyroku w całości na korzyść oskarżonego A. O. (1);

b) punkt 46 części dyspozytywnej wyroku w części dotyczącej oskarżonego A. O. (1) na jego korzyść;

c) punkt 51c części dyspozytywnej wyroku w całości na korzyść oskarżonego A. O. (1).

Zaskarżonemu orzeczeniu skarżący zarzucili:

1) naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

a) art. 7 kpk poprzez dowolną w oderwaniu od swobodnej, ocenę dowodów zgromadzonych w sprawie, sprzeczną ze wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego oraz zasadami prawidłowego rozumowania, skutkującą niezasadnym przypisaniem oskarżonemu odpowiedzialności za zarzucane mu czyny zabronione, a przejawiającą się w szczególności w:

- uznaniu przez Sąd, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na przyjęcie, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów zabronionych, podczas gdy wniosek ten wobec braku jednoznacznych dowodów świadczących o zamiarze oskarżonego, jego wiedzy i świadomości w zakresie zawiązanych porozumień przestępnych, a tym samym winie oskarżonego, jawił się jako niezasadny;

- uznaniu przez Sąd, że dowody w postaci nagrań rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej prowadzonej pod kryptonimami (...), (...), (...), (...) i (...), świadczą o sprawstwie oskarżonego w zakresie zarzucanych mu czynów zabronionych, podczas gdy brak było zobiektywizowanych przesłanek pozwalających na przyjęcie, że głos zarejestrowany na w/w nagraniach w rzeczywistości należy do oskarżonego A. O. (1), co wynikało w szczególności z faktu zaniechania dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z zakresu fonoskopii na przedmiotową okoliczność;

- uznaniu przez Sąd, że głos występujący na nagraniach rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej prowadzonej pod kryptonimami (...), (...), (...), (...) i (...) w rzeczywistości należy do oskarżonego A. O. (1), na tej podstawie, że w rozmowach tych pada imię A., podczas gdy twierdzenie to, tak w świetle zasad prawidłowego rozumowania, jak i doświadczenia życiowego, jawiło się jako całkowicie dowolne;

- uznaniu przez Sąd, że wyjaśnienia oskarżonego A. O. (1), w których ten konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów zabronionych nie odpowiadały prawdzie, podczas gdy wyjaśnienia te były jasne i logiczne oraz znajdowały potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, w szczególności w wyjaśnieniach pozostałych współoskarżonych, w tym w szczególności Ł. B. (1) oraz świadków m.in. B. B. oraz A. F. (1).

- uznaniu przez Sąd, że wyjaśnienia współoskarżonych, w tym zwłaszcza Ł. B. (1), w których zaprzeczali oni współudziałowi oskarżonego A. O. (1) w inkryminowanych zdarzeniach, nie zasługiwały na wiarę, podczas gdy wyjaśnienia te w omawianym zakresie były jasne, logiczne i przekonywające, a nadto współoskarżeni ci nie mieli żadnego interesu procesowego w bezpodstawnym umniejszaniu roli A. O. (1) w przedsięwzięciach stanowiących przedmiot postępowania w niniejszej sprawie;

- uznaniu przez Sąd, że wyjaśnienia C. W., w części, w której wskazywał on na współudział A. O. (1) w zakresie czynów opisanych w punkcie II i III aktu oskarżenia zasługiwały na wiarę, podczas gdy C. W. w toku postępowania wielokrotnie zmieniał prezentowaną przez siebie wersję zdarzeń, dążąc do umniejszenia swojej roli w inkryminowanych procederach, co nakazywało oceniać składane przez niego depozycje z najwyższą ostrożnością procesową, a nadto jego wyjaśnienia stały w sprzeczności z wyjaśnieniami innych współoskarżonych, w tym w szczególności Ł. B. (1);

- uznaniu przez Sąd, że niefigurowanie spółki (...) w systemach informatycznych ZUS w dniach 19.08.2010 r. oraz 24.06.2011 r., świadczy, że spółka ta nie prowadziła rzeczywistej działalności gospodarczej także przed tymi datami, a zatem w okresie objętym zarzutami z punktów I i IV aktu oskarżenia, podczas gdy wniosek ten miał charakter dowolny;

- uznaniu przez Sąd, że zgromadzony materiał dowodowy pozwala na przyjęcie, że spółka (...) miała charakter wyłącznie fikcyjny, i przez cały okres funkcjonowania nie prowadziła rzeczywistej działalności gospodarczej, podczas gdy twierdzenie to, jako niepoparte jednoznacznymi dowodami miało charakter dowolny, a w świetle okoliczności stanu faktycznego sprawy, w szczególności ujawnionej dokumentacji z Krajowego Rejestru Sądowego dotyczącej w/w spółki, jawiło się jako niezasadne;

b) art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 2 § 2 kpk w zw. z art. 5 § 1 kpk, poprzez dokonanie przez Sąd szeregu domniemań faktycznych na niekorzyść oskarżonego, w szczególności w przedmiocie jego roli w procesie zawierania umów leasingowych dotyczących chłodni marki S. (...) oraz samochodu marki M. (...) (zarzuty II i III z aktu oskarżenia), jak również uzyskania kredytu dla A. U. (zarzut IV z aktu oskarżenia), świadomego współudziału w zawiązanych przez pozostałych współoskarżonych w tym zakresie porozumieniach przestępnych, rzekomo fikcyjnego charakteru spółki (...), jak również identyfikacji głosu oskarżonego rzekomo zarejestrowanego na nagraniach rozmów dokonanych w ramach kontroli operacyjnej prowadzonej pod kryptonimami (...), (...), (...), (...) i (...), podczas gdy dokonywanie ustaleń w oparciu o domniemania faktyczne jest na gruncie polskiego prawa karnego procesowego niedopuszczalne, wykracza poza ramy zasady prawdy materialnej oraz narusza domniemanie niewinności, i jako takie nie może stanowić podstawy do pociągnięcia do odpowiedzialności karnej;

c) art. 193 § 1 kpk w zw. z art. 167 kpk w zw. z art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 6 kpk w związku z naruszeniem w postępowaniu zasad wyrażonych w art. 2,7 i 45 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 6 Europejskiej Konwencji o Ochronie Podstawowych Praw i Wolności, tj. zasady demokratycznego państwa prawa, zasady, że organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa oraz praw do rzetelnego i sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy, poprzez samodzielne dokonanie przez Sąd ustaleń faktycznych w zakresie identyfikacji głosu tak oskarżonego A. O. (1), jak i innych współoskarżonych Ł. B. (1), A. B. (1), oraz N. B., rzekomo zarejestrowanych na nagraniach rozmów dokonanych w ramach kontroli operacyjnej prowadzonej pod kryptonimami (...), (...), (...), (...) i (...), i w tym zakresie nieuwzględnienie wniosków obrońców o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu fonoskopii na przedmiotową okoliczność, w sytuacji gdy stwierdzenie powyższej okoliczności, mającej istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wymagało wiadomości specjalnych, a tym samym nie mogło zostać samodzielnie ustalone przez Sąd, co w konsekwencji przełożyło się na wadliwość ustaleń faktycznych czynionych w sprawie;

d) art. 394 § 2 kpk w zw. z art. 6 kpk poprzez zaniechanie odtworzenia nagrań rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej prowadzonej pod kryptonimami (...), (...), (...), (...) i (...), i w tym zakresie nieuwzględnienie wniosków obrońców oskarżonego o odtworzenie w/w nagrań z kontroli operacyjnej oraz odczytanie stenogramów z tych rozmów, podczas gdy rzeczone nagrania stanowiły kluczowy dowód, mający świadczący o sprawstwie oskarżonego w zakresie zarzucanych mu czynów, co w konsekwencji doprowadziło do uniemożliwienia procesowej weryfikacji treści zarejestrowanych rozmów, rażącego naruszenia zasady bezpośredniości, jak również prawa do obrony oskarżonego, a uwzględniwszy ujawnione rozbieżności pomiędzy nagraniami a stenogramami z tych rozmów mogło przełożyć się na prawidłowość poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych;

e) art. 170 § 1 pkt 2 kpk poprzez oddalenie złożonego na rozprawie w dniu 07.07.2017 r. wniosku dowodowego obrońców oskarżonych, w tym oskarżonego A. O. (1), o zwrócenie się do firmy (...) z zapytaniem w stosunku do każdej konkretnie opisanej w zarzutach umowy leasingowej, czy w wyniku zawarcia tych umów leasingowych w/w firma poniosła stratę czy osiągnęła zysk oraz czy doszło do niekorzystnego rozporządzenia mienia przez pokrzywdzoną spółkę, czy też spółka skorzystała na zawartych umowach, ze względu na fakt, że okoliczności, które mają być udowodnione, są już udowodnione zgodnie z twierdzeniem obrońców, podczas gdy, wbrew twierdzeniu Sądu, fakt poniesienia w niniejszej sprawie szkody przez VB (...) był konsekwentnie kwestionowany przez stronę bierną niniejszego postępowania, a wskazany wniosek dowodowy zmierzał bezpośrednio do uzyskania informacji mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia o przedmiocie sprawy, w szczególności w zakresie wypełnienia znamienia niekorzystnego rozporządzenia mieniem, występującego w typizacji z art. 286 § 1 kk, a w konsekwencji ich pozyskanie było konieczne i niezbędne dla wydania prawidłowego rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie;

f) art. 117 § 2 kpk w zw. z art. 117 § 2a i 374 § 1 kpk w zw. z art. 6 kpk i art. 366 kpk poprzez nieuwzględnienie przez Sąd wniosku obrońcy oskarżonego C. W. o odroczenie rozprawy w dniu 13.07.2017 r., ze względu na chorobę oskarżonego, potwierdzoną zaświadczeniem wydanym przez lekarza sądowego oraz zamknięcie na powyższym terminie przewodu sądowego i przeprowadzenie głosów stron, co, zważywszy na sygnalizowaną przez obrońcę w/w oskarżonego chęć złożenia nowych wyjaśnień w sprawie przez C. W., uwzględniając fakt, iż w/w oskarżony w toku postępowania wielokrotnie zmieniał prezentowaną przez siebie wersję zdarzeń, w tym w zakresie dotyczącym współoskarżonego A. O. (1), mogło przełożyć się na ocenę dowodu z wyjaśnień oskarżonego C. W. oraz prawidłowość poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych;

które to uchybienia doprowadziły do poczynienia przez Sąd I instancji:

2) błędów w ustaleniach stanu faktycznego, przyjętych za podstawę orzeczenia, które miały wpływ na jego treść, a polegających na:

a) przyjęciu przez Sąd, że oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim kierunkowym popełnienia przypisanych mu przestępstw oraz miał pełną wiedzę i świadomość odnośnie zawartych porozumień przestępnych, w których miał rzekomo aktywnie uczestniczyć, podczas gdy twierdzenie to, zważywszy na brak jednoznacznych dowodów w tym zakresie, miało charakter dowolny, a w świetle okoliczności stanu faktycznego sprawy, w szczególności braku wymiernej korzyści odniesionej przez oskarżonego z inkryminowanych czynów, jak również wyjaśnień innych  współoskarżonych, jednoznacznie zaprzeczających współudziałowi oskarżonego w popełnieniu tychże czynów, jawiło się jako całkowicie niezasadne;

b) przyjęciu przez Sąd, że spółka (...) miała charakter wyłącznie fikcyjny, i przez cały okres funkcjonowania nie prowadziła rzeczywistej działalności gospodarczej, podczas gdy twierdzenie to, jako niepoparte jednoznacznym materiałem dowodowym miało charakter dowolny, a w świetle okoliczności stanu faktycznego sprawy, w szczególności ujawnionej dokumentacji z Krajowego Rejestru Sądowego, jawiło się jako całkowicie niezasadne;

które to błędy były bezpośrednia przyczyną uznania oskarżonego A. O. (1) za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów zabronionych, a zatem miały oczywisty wpływ na treść zaskarżonego wyroku.

Na wypadek nieuwzględnienia podniesionych powyżej zarzutów, na podstawie art. 427 § 1 i 2 kpk oraz art. 438 pkt 1 i 4 kpk zaskarżonemu orzeczeniu autorzy apelacji zarzucili:

3) obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 46 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk w zw. z art. 56 kk w zw. z art. 53 kk w zw. z art. 20 kk, poprzez niezastosowanie w zakresie nałożonego na oskarżonego obowiązku naprawienia szkody w wysokości 79.064,50 zł ustawy uprzednio obowiązującej, która nakazując odpowiednie stosowanie do tego środka dyrektyw wymiaru kary była względniejsza dla oskarżonego, a tym samym orzeczenie wskazanego obowiązku w wysokości rażąco sprzecznej z dyrektywami wymiaru kary oraz rażąco nieproporcjonalnej do skali przypisanego oskarżonemu współudziału w zawartych porozumieniach przestępnych;

4) orzeczenie wobec oskarżonego rażąco niewspółmiernie surowych kar jednostkowych za przypisane mu przestępstwa, jak również rażąco niewspółmiernie surowej kary łącznej w wymiarze 2 łat pozbawienia wolności, z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres próby 5 lat i grzywny w wysokości 220 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 50 zł, która to kara przekracza społeczną szkodliwość przypisanych oskarżonemu czynów, w tym zwłaszcza brak, lub też niewielki wymiar rzeczywistej szkody poniesionej przez pokrzywdzonych, jak również stopień winy oskarżonego, na którego miarkowanie powinna wpływać w szczególności marginalna rola oskarżonego w ramach przypisanego mu współudziału w zawartych porozumieniach przestępnych oraz przy wymiarze której Sąd co prawda uwzględnił występujące w sprawie okoliczności łagodzące odpowiedzialność karną, takie jak dotychczasową niekaralność oskarżonego, jednakże nie przydał im właściwego znaczenia, co w konsekwencji doprowadziło do orzeczenia rażąco surowej kary, która nie spełnia dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 kk oraz nie koresponduje z wymiarem kary orzeczonej wobec pozostałych współoskarżonych;

Podnosząc powyższe zarzuty, na podstawie art. 437 § 1 i § 2 kpk, obrońcy wnieśli o:

1) zmianę powyższego wyroku w zaskarżonej części, poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów zabronionych;

ewentualnie:

2) uchylenie powyższego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Warszawie do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego C. W. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. obrazę przepisów prawa procesowego, mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4, art. 7, art. 410 kpk:

- w zakresie czynu z punktu I i III poprzez wybiórcze potraktowanie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i oparcie orzeczenia o winie oskarżonego wyłącznie na ocenianych w sposób dowolny i wybiórczy jego własnych wyjaśnieniach oraz fragmentach zeznań współoskarżonego M. S., podczas gdy prawidłowa ocena wyjaśnień oskarżonego wskazuje jednoznacznie, iż nie był on sprawcą zarzucanych mu czynów, a oskarżony M. S. miał interes w tym, aby zminimalizować swój udział w przestępstwach poprzez przesunięcie ciężaru winy na pozostałych współoskarżonych;

- w zakresie czynu opisanego w punkcie V poprzez wybiórcze potraktowanie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i orzeczenie o sprawstwie oskarżonego wyłącznie w oparciu o błędną i dowolną ocenę okoliczności sprawy, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego nie potwierdza, iż oskarżony posługiwał się dokumentami wskazanymi w akcie oskarżenia i wobec tego nie można przypisać mu sprawstwa tego czynu;

II. rażącą niewspółmierność orzeczonej kary w zakresie czynów z punktów II i IV, polegającą na braku rozważenia przez Sąd możliwości zastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, podczas gdy w przypadku wskazanych czynów postawa procesowa oskarżonego i ujawnienie procederu oraz istotnych okoliczności dotyczących działania sprawców, jak i postawa po dokonanym czynie, zasługuje na zastosowanie wobec jego osoby wskazanej instytucji.

W konkluzji skarżący wniósł o:

1/ zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego C. W. od popełnienia zarzucanego mu w punkcie I, III i V czynów i uchylenie obowiązku naprawienia szkody oraz wymierzenie mu łagodniejszej kary w zakresie czynów z punktu II i IV przy zastosowaniu art. 60 § 3 kk;

ewentualnie

2/ uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania

natomiast z daleko posuniętej ostrożności procesowej o:

3/ wymierzenie oskarżonemu za wszystkie zarzucane mu aktem oskarżenia czyny kary łagodniejszej z zastosowaniem nadzwyczajnego złagodzenia kary na podstawie art. 60 § 3 kk.

Obrońca oskarżonego A. B. (1) wyrokowi zarzucił:

1. naruszenie przepisów postępowania mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, tj. art. 7 kpk poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów, skutkującą przypisaniem oskarżonemu odpowiedzialności za zarzucany czyn, co wyrażało się w szczególności w:

a) uznaniu wyjaśnień oskarżonego A. B. (1) za niewiarygodnie, choć oskarżony konsekwentnie nie przyznał się do zarzucanego mu czynu, a inne dowody przemawiały za wiarygodnością prezentowanej przez niego wersji;

b) nie daniu wiary wyjaśnieniom Ł. B. (1) w zakresie w jakim wskazywał, że A. B. (1) nie brał udziału w uzyskaniu kredytu przez J. K. (1), a oparciu się na jego wyjaśnieniach, które następnie zostały przez niego odwołane;

c) nie daniu wiary wyjaśnieniom J. K. (1) w zakresie w jakim wskazywał, że A. B. (1) nie brał udziału w uzyskaniu przez niego kredytu w (...) i nie miał z tym nic wspólnego;

w sytuacji gdy dowody te korespondowały ze sobą wskazując jednoznacznie na brak udziału A. B. (1) w uzyskaniu kredytu przez J. K. (1);

2. naruszenie przepisów postępowania mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, tj. art. 410 kpk poprzez pominięcie przy ustalaniu stanu faktycznego, treści zeznań R. S. (k. 9313-9314), z których wynikało, że W. O. dysponował kluczami do domu A. B. (1), gdyż opiekował się domem pod jego nieobecność (pobytu A. B. (1) za granicą), a zatem nieprawidłowe było ustalenie polegające na przyjęciu, że A. B. (1) udostępniając W. O. klucze do swojego domu miał zamiar umożliwienia mu w ten sposób potwierdzenie zatrudnienia J. K. (1) w firmie (...);

3. naruszenie przepisów postępowania mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, tj. art. 7 kpk poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodu z zeznań świadka A. S. złożonych dnia 16 grudnia 2010 roku poprzez pominięcie wynikającego z tych zeznań faktu, iż telefoniczne potwierdzenie zatrudnienia J. K. (1), niezależnie od tego, przez kogo zostało dokonane, nie było okolicznością decydującą o przyznaniu J. K. (1) kredytu, gdyż pomimo telefonicznego potwierdzenia zatrudnienia, przełożona A. B. (2) M., uzależniła udzielenie kredytu od dostarczenia dodatkowych dokumentów;

4. naruszenie przepisów postępowania mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, tj. art. 7 kpk poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów z nagrań rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej prowadzonej pod kryptonimami (...) i (...) i protokołów z ich odtworzenia wyrażającą się w przyjęciu, że dowody te świadczą o popełnieniu przez oskarżanego zarzucanego mu czynu, podczas gdy brak było podstaw do przyjęcia że w nagraniach tych utrwalono rozmowy prowadzone przez oskarżonego A. B. (1) albo świadczące o jego sprawstwie, w szczególności takiej podstawy stanowić nie mogło padające w rozmowach imię A., którym, rozmówcy zwracają się co najmniej do dwóch rożnych osób;

5. naruszenie przepisów postępowania mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, tj. art. 193 § 1 kpk w zw. z art. 366 § 1 kpk w zw. art. 2 § 2 kpk i 5 § 1 kpk poprzez oddalenie wniosku z dnia 12 czerwca 2017 roku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu fonoskopii na okoliczność ustalenia, czy na nagraniach rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnych zarejestrowano głos A. B. (1) i samodzielne ustalenie przez Sąd kwestii wymagającej wiadomości specjalnych, co Sąd uczynił w oparciu o szereg domniemań faktycznych, naruszając tym samym obowiązek oparcia się na prawdziwych ustaleniach faktycznych;

6. naruszenie przepisów postępowania mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, tj. art. 394 § 3 kpk w zw. z art. 6 kpk poprzez odmowę odtworzenia nagrań rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej prowadzonej pod kryptonimami (...), (...), (...), (...) i odczytania protokołów odtworzenia tych nagrań zawierających (rzekomo) ich stenogramy na skutek nieuwzględnienia wniosku obrońcy (i obrońców innych oskarżonych) w sytuacji gdy, jak wynika z uzasadnienia wyroku, w przeważającej mierze w oparciu o te dowody sąd poczynił ustalenia dotyczące przypisania oskarżonemu zarzucanego mu czynu, a to zaniechanie Sądu uniemożliwiło oskarżonemu obronę w szczególności, gdy kwestionował treść tych dowodów;

7. błąd w ustaleniach faktycznych mający istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia polegający na przyjęciu, że A. B. (1) zawiązał przestępcze porozumienie z Ł. B. (1) i obejmował świadomością fakt, że J. K. (1) posłuży się fałszywym zaświadczeniem o zatrudnieniu w celu uzyskania kredytu, podczas gdy ustalenia takie nie znajdują oparcia we wszechstronnie ocenionym materiale dowodowym.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego A. B. (1) od zarzucanego mu czynu.

Obrońca oskarżonego J. K. (1) zaskarżonemu wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność wymierzonej kary jednego roku pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania oraz wymierzenie w tych warunkach kary grzywny nie uwzględniając żadnych argumentów na korzyść oskarżonego, a w szczególności dyrektyw ogólnych wymierzania kary tj. stopień społecznej szkodliwości czynu oraz zachowania

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o art. 427 § 1 k.p.k. skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku orzeczenie odmiennie niż Sąd I instancji przez wymierzenie oskarżonemu kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 4 lat próby oraz kary grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych określając wysokość stawki na kwotę 30 złotych względnie przez wymierzenie tylko i wyłączenie kary 1 roku pozbawienie wolności.

Obrońca oskarżonego P. W. wyrokowi zarzucił:

1. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

a. naruszenie art. art. 2 § 1 pkt. 1 i § 2 k.p.k. w zw. z art. 9 § 1 k.p.k. oraz art. 167 k.p.k. i art. 366 § 1 k.p.k. oraz art. 4, 7, 410 i 424 k.p.k. poprzez dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny, bez respektowania zasad procesu, w tym przede wszystkim brak ukształtowania wydanego orzeczenia na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, niezbędnych przy dokonywaniu oceny całokształtu materiału dowodowego w sprawie, co miało wpływ na treść wydanego orzeczenia, a w konsekwencji doprowadziło do dowolnej oceny dowodów, w szczególności zeznań świadka R. K. (4), oraz wadliwych ustaleń faktycznych w sprawie;

2. błędy w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mające wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a polegające na tym, że Sąd orzekający oparł wyrok na faktach, które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, w tym w szczególności błędne ustalenie wydania polecenia przez oskarżonego potwierdzenia fikcyjnego zatrudnienia W. B. w jego przedsiębiorstwie, co miało służyć pozyskaniu kredytu.

W konkluzji obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez Sąd odwoławczy po dokonaniu odmiennej oceny dowodów przeprowadzonych przed sądem pierwszej instancji, ew. dokonaniu własnych ustaleń na podstawie dowodów ocenionych przez Sąd pierwszej instancji, względnie dokonanie własnych ustaleń na podstawie faktów ujawnionych w postępowaniu pierwszo instancyjnym i odmienne orzeczenie co do istoty sprawy przez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu ewentualne o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji, w sytuacji gdy Sąd odwoławczy uzna, iż nie zachodzą przesłanki do wydania orzeczenie odmiennego co do istoty sprawy.

Obrońca oskarżonej A. U. wyrokowi zarzucił:

1. Naruszenie przepisów postępowania, tj.

a) art. 7 kpk w zw. z art. 4 kpk i 410 kpk poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i bezpodstawne przyjęcie, iż:

• zgromadzony w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy pozwala na przyjęcie, iż oskarżona dopuściła się zarzucanych jej czynów, podczas gdy wniosek ten wobec braku jednoznacznych dowodów świadczących o zamiarze oskarżonej jest w pełni niezasadny;

• dowody w postaci nagrań rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej prowadzonej pod kryptonimem (...), (...) i (...) świadczą o sprawstwie oskarżonej w zakresie zarzucanych jej czynów zabronionych, podczas gdy brak jest przesłanek pozwalających na przyjęcie, iż głos zarejestrowany na nagraniach w rzeczywistości należy do A. U.;

• wyjaśnienia oskarżonej, w których to A. U. nie przyznaje się do popełniania zarzucanych jej czynów, są niewiarygodne, w sytuacji gdy wyjaśnienia te były jasne, logiczne i przekonywujące, a nadto znajdują potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym w przedmiotowej sprawie w szczególności w wyjaśnieniach pozostałych współoskarżonych, tj. A. O. (1) oraz Ł. B. (1).

• oskarżona nie mogła wykonywać pracy na rzecz spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., gdyż miała ona charakter fikcyjny i nie prowadziła rzeczywistej działalności gospodarczej, a ustalenia takie Sąd poczynił jedynie na podstawie me figurowania A. U. w systemach informatycznych ZUS oraz z uwagi, iż firma deklarowała w zeznaniach podatkowych zerowe obroty, dochody i przychody za lata 2007 i 2008, w sytuacji gdy spółka została wpisana do Krajowego Rejestru 26 października 2005 roku pod numerem KRS a tym samym nie można uznać, iż spółka ta jest fikcyjna a oskarżona podczas zatrudnienia nie była zobligowana do weryfikacji sposoby prowadzenia działalności przez spółkę;

b) art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 92 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie całokształtu okoliczności przy wydawaniu skarżonego wyroku, tj. okoliczności dotyczących braku istnienia jakiekolwiek dowodu świadczącego o sprawstwie oskarżonej;

c) art. 193 § 1 kpk w zw. z art. 167 kpk w zw. z art. 366 § 1 kpk poprzez nie dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu fonoskopii na okoliczność ustaleń w zakresie identyfikacji głosu oskarżonej, rzekomo zarejestrowanego na nagraniach rozmów dokonanych w ramach kontroli operacyjnej prowadzonej pod kryptonimami (...), (...) i (...) i nie uwzględnienie wniosku obrońcy w tym zakresie, w sytuacji gdy stwierdzenie powyższej okoliczności, mającej istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wymagało wiadomości specjalnych, a tym samym nie mogło zostać samodzielnie ustalone przez Sąd;

d) art. 394 § 2 kpk w zw. z art. 6 kpk poprzez zaniechanie odtworzenia nagrań rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej prowadzonej pod kryptonimami (...), (...) i (...) i nieuwzględnienie wniosków obrońcy w tym zakresie, podczas gdy rzeczone nagrania stanowiły kluczowy dowód, mający świadczący o sprawstwie oskarżonej w zakresie zarzucanych jej czynów, co w konsekwencji doprowadziło do uniemożliwienia procesowej weryfikacji treści zarejestrowanych rozmów, rażącego naruszenia zasady bezpośredniości, jak również prawa do obrony oskarżonej;

e) art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 2 § 2 kpk w zw. z art. 5 § 1 kpk poprzez dokonanie przez Sąd szeregu domniemań faktycznych na niekorzyść oskarżonej, w szczególności poprzez przyjęcie, iż nie wykonywała ona pracy na rzecz spółki (...) sp. z o.o., identyfikacji głosu oskarżonej rzekomo zarejestrowanego na nagraniach rozmów dokonanych w ramach kontroli operacyjnej pod kryptonimem (...), (...) i (...), w sytuacji gdy dokonanie ustaleń w oparciu o domniemania faktyczne jest niedopuszczalne, wykracza poza ramy zasady prawdy materialnej, a w szczególności narusza domniemanie niewinności;

2. błędy w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, które miały wpływ na jego treści a polegających na błędnym przyjęciu, iż:

a) głos zarejestrowany na nagraniach rozmów dokonanych w ramach kontroli operacyjnej pod kryptonimem (...), (...) i (...) rzekomo należy do A. U.;

b) oskarżona nie wykonywała pracy na rzecz spółki (...) sp. z o.o. z uwagi na fakt, iż spółka ta miała charakter fikcyjny i nie prowadziła rzeczywistej działalności gospodarczej;

c) oskarżona 15 grudnia 2009 roku złożyła w banku wniosek o przyznanie kredytu w wysokości 28.126,31 zł, który to wniosek był podrobiony.

W przypadku nieuwzględnienia podniesionych powyżej zarzutów, na podstawie art. 427 § 1 i 2 kpk oraz art. 438 pkt 1 i 4 kpk zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

3. Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

a) Art. 286 § 1 kk poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie i uznanie, iż A. U. dopuściła się przestępstwa oszustwa w sytuacji gdy brak jakiegokolwiek dowodu świadczącego o działaniu oskarżonej w kierunku oszustwa, a z uwagi na brak ustalenia osoby figurującej na nagraniach rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej prowadzonej pod kryptonimami (...), (...), i (...) nie można twierdzić, iż zarejestrowany głos należy do A. U.;

b) Art. 297 § 1 kk poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie i uznanie, iż A. U. dopuściła się przestępstwa oszustwa finansowego, w sytuacji gdy oskarżona przedłożyła dokument wręczony jej od pracodawcy poświadczający wysokość jej wynagrodzenia, a tym samym nie przedstawiła ona podrobionego, przerobionego, poświadczającego nieprawdę, czy też nierzetelnego dokumentu dla uzyskania wsparcia finansowego;

4. Rażącą niewspółmierność kary, tj. zbyt wysokiej wymierzonej oskarżonej w świetle istniejących okoliczności łagodzących w niniejszej sprawie, których sąd meriti nie doszukał się.

W konkluzji skarżący wniósł o:

1. uniewinnienie oskarżonej A. U. od zarzutu oszustwa tj. art. 286 § 1 kk oraz zarzutu oszustwa finansowego, tj. art. 297 § 1 k.k. ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie do ponownego rozpatrzenia przez Sąd I Instancji;

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Tytułem określenia zakresu pisemnych motywów wskazać należy najpierw, że zgodnie z art. 423 § 1a kpk, Sąd Apelacyjny nie sporządzał uzasadnienia wyroku w odniesieniu do oskarżonego C. W., bowiem w tym zakresie podmiotowym nie został złożony wniosek o uzasadnienie.

Na wstępie za celowe Sąd Apelacyjny uznaje również odniesienie się do wątpliwości dotyczących prawidłowości delegacji sędziego orzekającego w jednoosobowym składzie Sądu I instancji, które zgłosił w pisemnym w wniosku obrońca oskarżonego M. S. adw. J. C. (2) (k. 15.324), domagając się dołączenia decyzji dokumentujących delegację sędzi Sądu Rejonowego Katarzyny Stasiów do orzekania w Sądzie Okręgowym w Warszawie. Ewentualne nieprawidłowości, gdyby bowiem w istocie zaistniały, mogłyby być rozważane na płaszczyźnie bezwzględnej przyczyny odwoławczej, o jakiej mowa w art. 439 § 1 pkt 2 kpk, ze skutkiem kasatoryjnym względem wyroku w całości.

Trzeba zatem wyraźnie podkreślić, że wątpliwości powyższe w świetle bezspornych realiów badanej sprawy mają jedynie abstrakcyjny charakter, jeśli zważyć, że Pani sędzi Katarzyna Stasiów, na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa, otrzymała w dniu 4 września 2013 r. nominację od Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej (k. 15.331), podczas gdy pierwszy wyznaczony termin rozprawy głównej miał miejsce po tej dacie, bo w dniu 27 września 2013 r., a przede wszystkim merytoryczne rozpoznawanie sprawy rozpoczęło się w dniu 5 listopada 2015 r. (otwarcie przewodu sądowego na rozprawie głównej i odczytanie aktu oskarżenia). Tym samym w toku rozpoznawania sprawy Pani sędzia Katarzyna Stasiów nie była już sędzią delegowanym, ale miała status sędziego Sądu Okręgowego w Warszawie, co zarzuty podniesione w piśmie obrońcy czyni z gruntu chybionymi, bez potrzeby analizowania kwestii związanych z wcześniejszą delegacją sędziego referenta do orzekania w Sądzie Okręgowym, która nota bene odbyła się za zgodą sędziego, a zatem przywoływana przez autora pisma uchwała pełnego składu Sądu Najwyższego z 28 stycznia 2014 r. (BSA-I-4410-4/13) nie odnosi się do takiej sytuacji, wszak wprost dotyczy wyłącznie decyzji o przeniesieniu sędziego na inne miejsce służbowe na podstawie art. 75 § 3 w związku z art. 75 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (jedn. tekst: Dz. U. z 2013 r., poz. 427 ze zm.), a nie art. 75 § 1 u.s.p.

Nie stwierdzając zatem, aby zaskarżony wyrok dotknięty był wadą stanowiącą bezwzględną przyczynę odwoławczą, w tym nie tylko z art. 439 § 1 pkt 2 kpk, ale też jakąkolwiek inną z tego katalogu, Sąd Apelacyjny jednocześnie nie podzielił zarzutów sformułowanych w oparciu o podstawy z art. 438 kpk, podniesionych w pisemnych apelacjach obrońców oskarżonych.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. S. jest niezasadna, podnosząc chybione zarzuty, których sama konstrukcja nasuwać musi zasadnicze wątpliwości, skoro skarżący nie formułując zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji, kwestionuje zastosowanie przepisów prawa materialnego, a konkretnie art. 286 § 1 kk, choć taka subsumpcja w pełni odpowiada przeprowadzonej w zaskarżonym wyroku rekonstrukcji zdarzeń.

Przyjmując jednak w myśl dyrektywy art. 118 § 1 kpk, iż wbrew wadliwie określonej przesłance odwoławczej, intencją skarżącego było zakwestionowanie ustalenia, jakoby w ramach czynów przypisanych oskarżonemu w punktach 1, 2, 3 i 5 zaskarżonego wyroku spełnione zostało znamię doprowadzenia pokrzywdzonego podmiotu (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, Sąd Apelacyjny również taki zarzut uznaje za niezasadny.

Trzeba wszak podkreślić, że niekorzystny charakter rozporządzenia mieniem oceniać należy z perspektywy interesów pokrzywdzonego, obejmujących nie tylko skonkretyzowane nakłady z tytułu planowanego przedsięwzięcia gospodarczego, ale również poziom ryzyka jego niepowodzenia.

W przypadku zawierania umowy leasingu, znamię takie realizuje się nie tylko wówczas, gdy przedmiot leasingu zostanie bezpowrotnie utracony, a ustalona cena transakcji nie zostanie uiszczona, ale również wtedy, gdy umowne wydanie tego przedmiotu leasingobiorcy jest obarczone większym ryzykiem, niż wynika z warunków roztoczonych przed leasingodawcą, a zatem, gdy np. rzeczywista sytuacja ekonomiczna kontrahenta w istocie osłabia perspektywy terminowego spełnienia świadczenia, do którego się zobowiązuje lub rzutuje na niższą jakość i wartość udzielanych zabezpieczeń.

Sąd orzekający należycie ustalił, klarownie dając temu wyraz w zaskarżonym wyroku, że wprowadzenie pokrzywdzonego w błąd w każdym z tych przypadków dotyczyło również możliwości wywiązania się leasingobiorców ze zobowiązań umownych, co znajduje umocowanie w całokształcie okoliczności ujawnionych na rozprawie, wszak przedkładane do poszczególnych umów leasingowych dokumenty, bądź to zostały sfałszowane, bądź zawierały nierzetelne informacje dotyczące kondycji ekonomicznej kontrahenta, przedstawiając ją każdorazowo w znacząco lepszym świetle, niż kształtowała się w rzeczywistości, co w efekcie doprowadzało do zawierania określonych umów leasingowych, stanowiących podstawę naliczenia prowizji dla oskarżonego.

Treść tej dokumentacji każdorazowo miała istotne znaczenie dla podjęcia przez pokrzywdzoną spółkę decyzji o zawarciu poszczególnych umów leasingowych w przekonaniu, że nie są one obarczone znacznym ryzykiem. Gdyby pokrzywdzony podmiot nie został wprowadzony w ten sposób w błąd, co do sytuacji materialnej leasingobiorcy, to bądź nie zawarłby danej umowy, bądź też zawarłby ją na innych warunkach.

Tymczasem, na skutek wprowadzenia w błąd, leasingodawca nie tylko udzielał wsparcia leasingowego w ramach poszczególnych umów w oparciu o kryteria przewidziane dla kontrahentów gwarantujących możliwość wywiązania się z przyjętych warunków umownych, ale również wypłacał oskarżonemu M. S. prowizję przewidzianą za pozyskanie wiarygodnego klienta, którego sytuacja materialna w rzeczywistości odbiegała od przedstawionej, nie dając dostatecznych dla zawarcia umowy gwarancji wywiązania się z przyjętych zobowiązań, a czego oskarżony miał pełną świadomość.

Wbrew wywodom apelacji nie ma zatem znaczenia dla realizacji znamion przestępstwa z art. 286 § 1 kk, czy raty leasingowe były następnie spłacane, bądź też, czy wobec braku możliwości ich spłacania przedmiot leasingu został zwrócony, ale to, że mając wiedzę o faktycznej sytuacji finansowej leasingobiorcy, (...) S.A. nie zawarłby z nim umowy, albo zawarłby ją na takich warunkach, które wprowadzałyby podwyższone zabezpieczenia jej wykonania, podyktowane podwyższonym ryzykiem i mniejszą gwarancyjnością spełnienia świadczeń umownych, a co nierozerwalnie z tym się wiąże, nie zaistniałaby podstawa do naliczenia oskarżonemu poszczególnych prowizji. Immanentnym jest wszak, że żaden pracodawca nie wypłacałby gratyfikacji za wprowadzanie go w błąd i posługiwanie się w relacji zawodowej fałszywymi i nierzetelnymi dokumentami.

Godzi się przy tym zauważyć, że skarżący co do zasady nietrafnie utożsamia niekorzystne rozporządzenie mieniem przez pokrzywdzonego z odniesieniem rzeczywistej korzyści przez sprawcę. W orzecznictwie ugruntowane jest stanowisko, że do skutku przestępstwa oszustwa nie należy faktyczne osiągnięcie przez sprawcę korzyści majątkowej w wyniku niekorzystnego rozporządzenia mieniem, a dla wyczerpania jego znamion nie ma znaczenia to, czy sprawca odniesie zamierzoną korzyść majątkową (wyrok SN z 21 stycznia 2010 r., III KK 221/09, OSNwSK 2010/1/129).

Niekorzystne rozporządzenie mieniem, ma bowiem miejsce nie tylko wówczas, gdy sprawca zrealizuje towarzyszący mu od początku zamiar niewywiązania się z zobowiązania. Do spełnienia znamion strony podmiotowej oszustwa dochodzi także w sytuacji, gdy sprawca już w chwili zaciągania zobowiązania uzależniał wywiązanie się z niego od powodzenia innych przedsięwzięć, których wyniku nie mógł być pewien. Innymi słowy, gdy sprawca w chwili zawierania umowy dążył do uzyskania świadczenia poprzez wprowadzenie w błąd jej drugiej strony, co do okoliczności mających znaczenie dla zawarcia umowy, która znając rzeczywisty stan, nie zawarłaby umowy lub nie zawarłaby jej na tych warunkach (porównaj: wyrok SN z 2 października 2015 r., III KK 148/15).

Wobec powyższego, nie dekompletuje znamion oszustwa okoliczność, że np. firma (...) (jak i liczne inne, do których odniósł się w pisemnym uzasadnieniu Sąd I instancji), spłacała raty leasingowe, wszak o niekorzystnym rozporządzeniu mieniem przesądza fakt, że pokrzywdzona spółka zawarła z nią umowę leasingu operacyjnego, finansując jego przedmiot o wartości 19.911,62 zł, wobec błędnego przekonania o wysokich przychodach i dochodach kontrahenta z pierwszego kwartału 2008 r., czego nie uczyniłaby wiedząc, iż obrazujące taki stan rzeczy dokumenty są nierzetelne i zostały spreparowane dla potrzeb umowy, a w rzeczywistości kontrahent w tym czasie osiągnął stratę trzykrotnie przekraczającą wartość przedmiotu leasingu. Tymczasem to właśnie zawarta w wyniku oszukańczych zabiegów umowa, stała się podstawą naliczenia i wypłaty prowizji oskarżonemu.

Trzeba przy tym podkreślić, że Sąd Okręgowy, poza przypadkami, w których należności nie zostały spłacone, a przedmiot leasingu nie został odzyskany, ograniczył ustalenie odpowiedzialności oskarżonego do doprowadzenia pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia jedynie kwotą prowizji, co w zaistniałym stanie faktycznym jest rozstrzygnięciem dalece dla niego korzystnym.

Dla bytu przypisanych oskarżonemu przestępstw oszustwa nie ma natomiast znaczenia, czy prowizja za pośrednictwo w zawieraniu umów została jemu wypłacona, czy też nie, wszak istotne jest to, że oskarżony celowi osiągnięcia korzyści majątkowej podporządkowywał swoje działania, niezależnie od efektów tych starań. Osiągnięty w tym względzie rezultat finansowy przekłada się zatem jedynie na ustalenie stadialnej formy oszustwa (dokonania lub usiłowania).

Nieistotna dla zakresu odpowiedzialności oskarżonego pozostaje okoliczność, czy i na jakim poziomie pokrzywdzona spółka wdrażała procedury kontroli wewnętrznej, a zatem i to, czy mogła samodzielnie ustalić rzeczywistą kondycję rekomendowanych przez oskarżonego kontrahentów oraz wykryć jego oszukańcze działania i je wyeliminować. W sytuacji wszak, gdy sprawca stosuje oszukańcze metody, do których należy wprowadzenie pokrzywdzonego w błąd, to dla bytu przestępstwa z art. 286 § 1 kk irrelewantne jest, czy pokrzywdzony mógł lub powinien sprawdzić prawdziwość twierdzeń sprawcy, a nawet, czy wykazał w tym zakresie choćby podstawową staranność, czy wręcz prezentował naiwność i łatwowierność (tak: wyroki SA w Warszawie z 29 maja 2017 r., II AKa 72/17: SA w K. z 18 grudnia 2012 r., II AKa 190/12; SA we W. z 3 kwietnia 2013 r., II AKa 80/13; SA w P. z 19 września 2013 r., II AKa 124/13; SA w S. z 30 października 2012 r., II AKa 169/12 oraz postanowienie SN z 15 marca 2017 r., II KK 73/17, Legalis).

W powyższym kontekście trzeba natomiast podkreślić, że współpraca (...) S.A. z oskarżonym opierała się na zasadzie zaufania, przez co, wedle relacji świadków D. T. i R. R., sam fakt zaświadczenia przez oskarżonego swoim podpisem o zgodności dokumentów z oryginałami sprawiał, że firma leasingowa już ich nie żądała i właśnie owego stosunku zaufania oskarżony nadużywał.

Z zeznań świadka M. Ż. wynika, że wizję lokalną u kontrahenta dla oceny ryzyka planowanej transakcji również przeprowadzał wyłącznie handlowiec i jakkolwiek firma narzucała swoim pracownikom trudne do realizacji targety, których nieosiągnięcie skutkowało niższym wynagrodzeniem, a nawet w skrajnych przypadkach utratą pracy, to dotyczyło to jedynie pracowników stałych, podczas, gdy oskarżony współpracował z pokrzywdzoną spółką na zupełnie innych zasadach, bo pośredniczył w zawieraniu umów leasingu w ramach prowadzonej własnej działalności gospodarczej i zgodnie z zeznaniami wyżej wskazanych świadków, otrzymywał procentowo określone prowizje od wartości umowy. W konsekwencji zatem, im wyższa była wartość przedmiotu umowy, tym wyższą oskarżony dostawał prowizję z tytułu jej zawarcia, co w logiczny sposób tłumaczy jego aktywny udział, a wręcz determinację w instrumentalnym podwyższaniu rzeczywistej wartości leasingowanego przedmiotu, preparowaniu dokumentów pozorujących gwarancje wywiązania się kontrahenta z warunków umowy, a nawet posunięcie się do podpisywania ich za leasingobiorcę (np. Ł. B. (1) wyjaśnił, że M. S. w jego obecności podpisał się na dokumentacji leasingowej za Z. W. (1) - k. 1923 verte).

Podjęta w apelacji próba wykreowania oskarżonego M. S. na dobroczyńcę (...) S.A. oraz na promotora lokalnej przedsiębiorczości jest z góry skazana na fiasko, wszak to, co skarżący nazywa „kreatywną księgowością”, prawo karne określa mianem przestępstwa, którego nie usprawiedliwia bynajmniej chęć sprostania oczekiwaniom spółki, co do realizacji planu obrotów, i to niezależnie nawet od faktu, iż oskarżony nie pozostawał jej etatowym pracownikiem. Z tych wyjaśnień oskarżonych C. W. i Ł. B. (1), którym Sąd I instancji dał wiarę, wynika wszak, że oskarżony M. S. otrzymywał od leasingobiorców dodatkową gratyfikację za doprowadzanie do finalizacji umów (np. za leasing M. dla (...) miał otrzymać w dniu jego rejestracji 20.000 zł – wyjaśnienia Ł. B. (1), k. 2949 verte).

Nie jest przy tym prawdą, jak stara się wykazać autor apelacji, jakoby nawet we wszystkich wymienionych w środku odwoławczym przypadkach, kontrahent wywiązał się z umowy, skoro z ustaleń Sądu Okręgowego wynika, że chociażby firma (...) nie rozliczyła się z firmą leasingową, która wypowiedziała jej umowę, a A. K. (2), jakkolwiek zwrócił leasingowany pojazd na żądanie leasingodawcy, to zalegał z ratami, które ściągał komornik.

Ustalanie na obecnym etapie postępowania, czy we wszystkich poszczególnych przypadkach leasingobiorcy wywiązali się z zawartych umów, czy też nie, w istocie zmierzałoby w kierunku dla oskarżonego niekorzystnym, skoro Sąd I instancji, poza przestępstwami zarzucanymi w punktach XLVII, XLIX i L, gdzie doszło do utraty przedmiotu leasingu i wygenerowanej umową ewidentnej straty materialnej po stronie pokrzywdzonego, ograniczył skutki w postaci niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzony podmiot, wyłącznie do wyłudzenia kwot prowizji z tytułu pośrednictwa w zawarciu umów – w fazie dokonania lub usiłowania.

Przy takiej konstrukcji przypisanych oskarżonemu M. S. przestępstw (poza zarzucanymi w punktach XLVII, XLIX i L), nie ma znaczenia kwestia realizacji umowy przez leasingobiorcę, a jedynie to, że do jej zawarcia w takim kształcie nie doszłoby, gdyby nie oszukańcze zabiegi oskarżonego, a tym samym nie byłoby podstawy do wypłaty, czy ubiegania się o wypłatę prowizji należnej z tytułu jej zawarcia.

V.B. (...) S.A., opierała swoje dyspozycje majątkowe na zaufaniu do oskarżonego, z którego wynikało przekonanie, że przedkłada on sprawdzone i zgodne z deklarowanym stanem dokumenty, dotyczące sytuacji majątkowej kontrahentów i odpowiadające rzeczywistej wartości wyceny przedmiotów leasingu, pozwalające na rzetelną ocenę faktycznej kondycji ekonomicznej leasingobiorców i dostosowanie do niej określonych warunków umownych, w tym zabezpieczeń uwzgledniających stopień realnego ryzyka i to za takie właśnie działanie przewidziana była prowizja dla oskarżonego.

Tymczasem oskarżony wyłudzał jej wypłatę wprowadzając pokrzywdzoną spółkę w błąd co do okoliczności zasadniczych dla faktu lub kształtu zawieranych umów. Mając tego świadomość pokrzywdzony podmiot nie wypłacałby prowizji, tak jak wstrzymał ich wypłatę tam, gdzie powziął wiedzę o sposobie postępowania oskarżonego, wszak nie było w jego interesie płacenie za pośrednictwo w zawieraniu umów leasingowych opartych na fałszywych danych i obarczonych wysokim ryzykiem straty.

O ile zatem wywiązanie się niektórych kontrahentów z warunków umowy nie zmienia zakresu odpowiedzialności oskarżonego, wszak kwestia ich realizacji leżała całkowicie poza zasięgiem jego działań, to w przypadku dodatkowych ustaleń, iż w konkretnych wypadkach leasingodawca poniósł wymierną szkodę wynikającą bezpośrednio z samej umowy leasingowej, równałyby się one z przyjęciem współodpowiedzialności oskarżonego za jej powstanie, co wobec wniesienia środka odwoławczego wyłącznie na korzyść M. S., naruszałoby zakaz reformationis in peius.

W konsekwencji podniesione w apelacji zarzuty obrazy art. 286 § 1 kk, naruszenia art. 5 kpk, art. 7 kpk oraz art. 410 kpk, jak i w istocie wynikający z treści apelacji, acz nienazwany, zarzut błędnych ustaleń faktycznych, są bezpodstawne. Trzeba wszak wskazać, że w odniesieniu do M. S. Sąd Okręgowy ustalił tylko takie fakty, które znajdują umocowanie w treści dowodów uznanych za wiarygodne, nie pominął w swoim wnioskowaniu żadnej okoliczności istotnej dla rozstrzygnięcia, a i skarżący żadnej tego rodzaju nie wskazał, jak też dokonał ocen podyktowanych wskazaniami wiedzy, logicznego rozumowania i życiowego doświadczenia. Swoje oceny i wnioski Sąd I instancji wnikliwie uzasadnił, bez potrzeby powielania tej argumentacji.

Nie sposób jednocześnie zgodzić się ze skarżącym, jakoby notoryczne nadużywanie zaufania podmiotu, który zatrudniał oskarżonego w ramach umowy o współpracy gospodarczej, przy posługiwaniu się przy tym wyrafinowanymi oszukańczymi metodami (fałszowania istotnych danych), z narażeniem pracodawcy na ryzyko znaczących szkód, mogło być postrzegane na płaszczyźnie zachowań, których społeczna szkodliwość jest znikoma. Przeciwnie, Sąd I instancji trafnie, analizując całokształt okoliczności składających się na przestępne zachowania oskarżonego, ładunek ów uznał za znaczny w odniesieniu do każdego z przypisanych oskarżonemu czynów.

Niemniej dokonując kontroli zaskarżonego wyroku w stosunku do M. S., Sąd odwoławczy działając w kierunku dlań korzystnym, a kierując się dyrektywą art. 440 kpk, z urzędu dokonał jego korekty dostrzegając uchybienia, których skarżący nie podniósł.

Niezasadnie wszak, bo wbrew prawidłowym ustaleniom faktycznym, w ramach kumulatywnej kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych oskarżonemu w punktach IX, XII, XIV, XXII, XXXI, XXXII, XXXIII a przypisanych w punkcie 3 (trzecim) wyroku, czynu zarzucanego w punkcie XX a przypisanego w punkcie 4 oraz czynów zarzucanych oskarżonemu w punktach XXIII, XXV, XXX, XXXVIII, XLVI, XLVIII a przypisanych w punkcie 5 (piątym), powołano przepis art. 271 § 1 kk, co sprawia, że w tym zakresie wyrok zapadł z obrazą prawa materialnego, wymagając zmiany.

Należycie ustalając, iż na płaszczyźnie każdego z tych czynów doszło do sporządzenia przez oskarżonego M. S. i przedłożenia leasingodawcy protokołu z wizji lokalnej, zawierającego nieprawdziwy opis majątku leasingobiorcy, będącego jednocześnie dokumentem o istotnym znaczeniu dla uzyskania wsparcia leasingowego, Sąd I instancji w wyniku wadliwej wykładni przepisu art. 271 § 1 kk, przyjął, że w ten sposób doszło do realizacji przez oskarżonego znamion zawartych w powołanej normie.

Tymczasem treść art. 271 § 1 kk sankcjonuje czynność polegającą na "wystawieniu" dokumentu, z którą mamy do czynienia wówczas, gdy osoby go sporządzające, nawet jeśli nie są funkcjonariuszami publicznymi, to realizują w ten sposób wynikające z przepisów uprawnienie do sporządzenia dokumentów odnoszących skutki także w sferze publicznej (porównaj: wyrok SN z 26 marca 2015 r., IV KK 422/14, LEX nr 1666906).

Uprawnienie do wystawienia dokumentu w rozumieniu omawianego przepisu, nie może być zatem utożsamiane z ogólną kompetencją do udziału w obrocie prawnym i możliwością sporządzania w jego ramach różnych oświadczeń, wszak dla wypełnienia znamion art. 271 § 1 kk musi się ono wiązać z uzupełnieniem kompetencji funkcjonariusza publicznego, które sprawia, iż dokumentowi poświadczającemu daną okoliczność, wystawionemu przez taką osobę, przysługuje cecha zaufania publicznego.

Dokument stanowiący przedmiot przestępstwa „poświadczenia nieprawdy” ma zatem węższy zakres pojęciowy niż wynika z ogólnej definicji dokumentu, zawartej w art. 115 § 14 kk. Musi on bowiem nie tylko odpowiadać tym zdefiniowanym cechom, ale musi być nadto wystawiony przez funkcjonariusza publicznego lub inną osobę upoważnioną do tego oraz zawierać w swojej treści poświadczenie, któremu przysługuje cecha zaufania publicznego.

Dokumentem w rozumieniu art. 271 § 1 kk będą zatem wszystkie dokumenty urzędowe w znaczeniu nadanym temu pojęciu przez art. 244 kpc i art. 76 kpa, a ponadto inne dokumenty, którym taką moc dowodową nadają inne przepisy (tak: wyrok SN z 9 października 1996 r., V KKN 63/96, OSP 1998/7–8/147).

Przestępstwo z art. 271 § 1 kk może być w konsekwencji popełnione wyłącznie przez podmiot kwalifikowany, a zatem osobę, dla której źródłem uprawnienia do wystawienia dokumentu są przepisy prawa, polecenie przełożonego uprawnionego do przekazania innej osobie takiego uprawnienia, a ponadto wyrok sądu lub inna decyzja organu władzy państwowej (tak: W. Wróbel (w:) Kodeks karny, Komentarz, red. A. Zoll, t. II, 2008, s. 1338).

Oskarżony M. S. nie dysponował żadnym uprawnieniem do wystawienia dokumentu w rozumieniu art. 271 § 1 kk, zawierającego poświadczenie, któremu przysługiwałby przymiot zaufania publicznego.

Sporządzał on protokoły wizji lokalnej na potrzeby zleceniodawcy, z którym wiązała go umowa cywilnoprawna o współpracy gospodarczej, które nie wywierały żadnych skutków w sferze publicznej, a służyły jedynie wewnętrznej weryfikacji wniosków o wsparcie leasingowe, kierowanych do podmiotu gospodarczego. Były to zatem jedynie dokumenty składane przez współpracownika w ramach umownego stosunku współpracy, które nie mieszczą się w dyspozycji normy karnej opisanej w art. 271 § 1 kk (porównaj: postanowienie SN z 8 lutego 2005 r., III KK 154/04, OSNwSK 2005/1/315).

Nie kwestionując prawidłowości ustaleń Sądu I instancji, iż protokoły te zawierały informacje niezgodne z rzeczywistym stanem rzeczy, celowo nierzetelne i obliczone na ukrycie znacznie gorszej faktycznej kondycji ekonomicznej kontrahenta (ustaleń w tym zakresie nie kontestuje również obrońca oskarżonego we wniesionym środku odwoławczym), stwierdzić należy, że tak spreparowane dokumenty mieszczą się w pojęciu dokumentów nierzetelnych, o jakich mowa w art. 297 § 1 kk.

W tym stanie rzeczy, przywołując kumulatywnie w kwalifikacji prawnej powołanych wyżej przestępstw oszustwa przepis art. 297 § 1 kk, Sąd Okręgowy należycie oddał w zaskarżonym wyroku całą jego kryminalną zawartość, zaś przekroczył ją niezasadnie powołując także art. 271 § 1 kk, którego znamiona nie zostały przez oskarżonego zrealizowane i w zaistniałym stanie faktycznym zrealizowane być nie mogły.

Dlatego z kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych oskarżonemu w punktach IX, XII, XIV, XXII, XXXI, XXXII, XXXIII, a przypisanych w punkcie 3 (trzecim) wyroku oraz czynu zarzucanego w punkcie XX, a przypisanego w punkcie 4 (czwartym) wyeliminowano ze zbiegu przepisów art. 271 § 1 kk, przyjmując za podstawę skazania za każdy z nich art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, zaś z kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych oskarżonemu w punktach XXIII, XXV, XXX, XXXVIII, XLVI, XLVIII, a przypisanych w punkcie 5 (piątym) wyroku wyeliminowano zbieg z art. 271 § 1 kk i za podstawę skazania za czyn zarzucany w punktach XXIII i XLVI przyjęto art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, a za podstawę skazania za pozostałe z tych czynów przyjęto art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Z tych samych przyczyn, z kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych oskarżonemu w punktach XLVII i L, a przypisanych w punkcie 6 (szóstym) wyroku, Sąd Apelacyjny wyeliminował zbieg z art. 271 § 1 kk i przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk za podstawę skazania za każdy z tych czynów przyjął art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, wszak i w tym wypadku przypisanie oskarżonemu jednoczesnej realizacji znamion przestępstwa z art. 271 § 1 kk nastąpiło w wyniku wadliwej wykładni powołanego przepisu.

Trafnie odwołując się przy wymiarze kary do konstrukcji ciągu przestępstw (art. 91 § 1 kk), Sąd meriti niezasadnie pominął aktualne ukształtowanie tej instytucji prawa karnego materialnego, które dyktowało jej zastosowanie do czynów przypisanych oskarżonemu M. S. w punktach 1, 2, 3, 4, 5 i 7 zaskarżonego wyroku. W świetle poczynionych przez Sąd Okręgowy, niebudzących wątpliwości ustaleń faktycznych, czyny te, nawet niezależnie od konieczności pominięcia w kwalifikacji części z nich art. 271 § 1 kk, tworzą bowiem jeden ciąg przestępstw popełnionych w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, zanim zapadł pierwszy wyrok, choćby nieprawomocny co do któregokolwiek z nich, a podstawę wymiaru kary za każdy z tych czynów stanowi przepis art. 286 § 1 kk.

Trzeba bowiem podkreślić, że na gruncie znowelizowanego art. 91 § 1 kk na ciąg przestępstw mogą składać się czyny o różnych składowych kumulatywnej kwalifikacji, o ile w każdej z nich występuje jako element tworzący podstawę przypisania ten sam przepis, który jednocześnie w odniesieniu do każdej z możliwych konfiguracji kumulatywnej kwalifikacji, stanowi podstawę wymiaru kary.

Innymi słowy, konstrukcja ciągu przestępstw w obecnym brzmieniu art. 91 § 1 kk wymaga spełnienia jedynie warunku tożsamości podstawy wymiaru kary dla każdego z przestępstw składających się na ciąg oraz identyczności jednego z elementów podstawy kwalifikacji prawnej, rezygnując z tożsamości wszystkich składowych kwalifikacji prawnej czynów objętych klamrą ciągu (wyłączając stadialne formy przestępstw, których zróżnicowanie również wcześniej nie stało na przeszkodzie objęcia ich ciągiem).

Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że umowna więź współpracy łącząca oskarżonego z V.B. (...) S.A., stanowiła okoliczność zewnętrzną, tworzącą możliwość i powtarzający się kontekst do podejmowania oszukańczych zachowań ukierunkowanych na doprowadzenie spółki do niekorzystnego rozporządzenia mieniem i na osiągnięcie korzyści majątkowej. Tym samym zrealizowana została przesłanka wykorzystania takiej samej sposobności, gdzie bazując na swojej pozycji i zaufaniu pracodawcy, oskarżony miał trwałą okazję do powtarzania czynów zabronionych.

Powyższe prowadzić powinno do objęcia klamrą jednego, a nie odrębnych ciągów przestępstw, czynów przypisanych w punktach 1, 2, 3, 4, 5 i 7 zaskarżonego wyroku, wszak wszystkie popełnione zostały w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, zanim zapadł pierwszy wyrok, choćby nieprawomocny, co do któregokolwiek z nich i wszystkie poprzez przepis art. 286 § 1 kk spełniają warunek tożsamości podstawy wymiaru kary dla każdego z przestępstw składających się na ciąg oraz identyczności jednego z elementów podstawy kwalifikacji.

Dokonując takiej zmiany zaskarżonego wyroku, zgodnie z art. 91 § 1 kk, który jako przepis prawa materialnego winien znajdować obligatoryjne zastosowanie, Sąd Apelacyjny miał na uwadze, że jest to rozstrzygnięcie dla oskarżonego bardziej korzystne, wszak prowadzi do wymierzenia za czyny przypisane w punktach 1, 2, 3, 4, 5 i 7 zaskarżonego wyroku jednej kary zamiast pięciu odrębnych, a w konsekwencji do redukcji orzeczonych dolegliwości karnych (tak kary pozbawienia wolności, jak i orzeczonej obok kary grzywny).

Wszystkie te czyny zostały wszak popełnione w ramach podobnej sytuacji motywacyjnej, na przestrzeni stosunkowo niedługiego czasu, bo od maja 2008 r. do lipca 2009 r., co przy karnoprawnej ich ocenie w ramach jednego ciągu przestępstw, winno skutkować orzeczeniem na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk oraz art. 33 § 1 i 2 kk jednej kary 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych.

Zważywszy na sankcję karną przewidzianą za przestępstwo jednostkowe z art. 286 § 1 kk w granicach od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności, jak też uwzględniając wielość tego rodzaju przestępstw składających się na ciąg, wyczerpujących jednocześnie znamiona innych przepisów ustawy karnej, systematycznie osiągane z oszustw korzyści majątkowe, osobiste zaangażowanie oskarżonego w preparowanie fałszywych i nierzetelnych dokumentów oraz wykorzystywanie zaufania pracodawcy, kara w powyższym rozmiarze nie jawi się surową, ale odzwierciedla znaczną społeczną szkodliwość czynów oraz znaczne zawinienie sprawcy. Kara grzywny, przy tak wielu przestępstwach przeciwko mieniu, gdy oskarżony nie uszanował możliwości uczciwego zarobkowania, ma na celu przekonanie sprawcy o nieopłacalności przestępstwa, a co za tym idzie nie może być iluzoryczna.

Poza opisanym wyżej ciągiem przestępstw pozostać musiały czyny przypisane oskarżonemu M. S. w punkcie 6 (szóstym) zaskarżonego wyroku (zarzucane w punktach XLVII i L), które tworzą odrębny ciąg dwóch przestępstw. Na skutek oszukańczych zabiegów doszło wszak w tych przypadkach do niekorzystnego rozporządzenia przez pokrzywdzoną spółkę nie tylko kwotami z tytułu wyłudzonej prowizji, ale również wsparciem leasingowym, każdorazowo stanowiącym mienie znacznej wartości. W konsekwencji wspólny dla obu tych czynów, a odrębny dla pozostałych, element kwalifikacji prawnej stanowić tu musi art. 294 § 1 kk, będąc jednocześnie podstawą wymiaru jednej kary za oba te przestępstwa. W tej sytuacji, gdy czyny te niezależnie od nowelizacji art. 91 § 1 kk stanowić muszą odrębny ciąg, zastosować należało doń regułę art. 4 § 1 kk, przyjmując za podstawę skazania za każdy z tych czynów art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, zaś za podstawę wymiaru kary art. 294 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk i art. 33 § 1 i 2 kk w brzmieniu przed zmianą wprowadzoną z dniem 8 czerwca 2010 r. (Dz.U.2009.206.1589, art. 1), wszak wówczas podwyższeniu uległa górna granica grzywny orzekanej na podstawie art. 33 § 1 kk z 360 do 540 stawek dziennych.

Nie uwzględniając ustawy względniejszej, Sąd Okręgowy orzekł oskarżonemu w punkcie 6 karę grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych, a dokonana w ramach kontroli instancyjnej powyższa zmiana, skutkowała jej obniżeniem do wymiaru 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych, przy ustaleniu wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych, adekwatnie do dawnych granic wymiaru tej kary, acz z pełną akceptacją okoliczności uwzględnionych przez Sąd I instancji zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść sprawcy.

W sytuacji bowiem, gdy w nowej ustawie zostały zmienione granice grożącej kary, nie powinno to pozostać bez wpływu na wybór ustawy względniejszej.

Jednocześnie określona w art. 4 § 1 kk reguła stosowania względniejszej ustawy rozumianej, jako cały obowiązujący w danym czasie stan prawny, odnosi się odrębnie do każdego z badanych czynów, z których każdy może podlegać innej ocenie na płaszczyźnie prawa intertemporalnego (porównaj: uzasadnienie wyroku SN z 20 października 2011 r., III KK 120/11, KZS 2012/2/22; postanowienie SN z 27 lipca 2017 r., IVKK 248/17; wyrok SN z 2 lutego 2006 r., V KK 199/05, OSNwSK 2006/1/271).

W myśl art. 433 § 1 kpk Sąd odwoławczy zobligowany jest natomiast rozpoznać sprawę nie tylko w granicach zaskarżenia, ale też w z zakresie szerszym, o ile ustawa to przewiduje, a wymóg szerszego rozpoznania sprawy nakłada m.in. przepis art. 439 § 1 kpk, zawierający katalog bezwzględnych przyczyn odwoławczych, określających te szczególne uchybienia proceduralne, których waga nie pozwala na to, by pogodzić z zasadami rzetelnego procesu karnego pozostawienie ich w obrocie prawnym.

W konsekwencji stwierdzenie jednej z nich skutkować musi uchyleniem zaskarżonego orzeczenia niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów oraz wpływu uchybienia na treść orzeczenia.

Z tego też względu badanie sprawy pod kątem występowania tych przesłanek nie jest uprawnieniem Sądu odwoławczego, lecz bezwzględnym obowiązkiem również wówczas, gdy nie dostrzeżono uchybienia w wywiedzionej apelacji.

W ramach tak dokonanej kontroli, Sąd Apelacyjny stwierdził, że zaskarżony wyrok wobec M. S. podlega uchyleniu w zakresie punktu 8 (ósmego), jako dotknięty bezwzględną przyczyną odwoławczą z art. 439 § 1 pkt 9 kpk, gdyż karalność czynów z art. 270 § 3 kk, przypisanych M. S. w tym punkcie, a zarzucanych w punktach LII i LIII, uległa przedawnieniu.

Skoro bowiem Sąd Okręgowy za aktem oskarżenia przyjął, że pierwszy z nich został popełniony w nieustalonym dniu (nie w okresie, ale w dniu) pomiędzy 30 września 2008 r., a 17 lipca 2009 r., natomiast drugi w nieustalonym dniu pomiędzy 17 lipca 2008 r., a 17 lipca 2009 r., to zważywszy na brak apelacji na niekorzyść oskarżonego, niedopuszczalne byłoby przyjęcie w ramach tego przedziału czasowego, że datą popełnienia każdego z tych czynów, był któryś z dni pomiędzy 17 lipca 2008 r., ale przed 15 marca 2009 r., a zatem najpóźniej 14 marca 2009 r.

Przy przyjęciu bowiem przez Sąd I instancji jednorazowego działania oskarżonego w jakimś nieustalonym dniu zawierającym się we wskazanym przedziale czasowym, reguła in dubio pro reo obligowała rozstrzygnięcie wątpliwości co do nieskonkretyzowanej daty dziennej na korzyść oskarżonego. W tym wypadku implikowało to konieczność przyjęcia w odniesieniu do każdego z tych czynów, że zostały popełnione przed dniem 15 marca 2009 r., a zatem najpóźniej 14 marca 2009 r. i w konsekwencji, że w dacie wyrokowania przez Sąd odwoławczy, karalność ich uległa przedawnieniu wobec upływu 10 letniego terminu, podyktowanego przepisem art. 101 § 1 pkt 4 kk i art. 102 kk.

Mając powyższe na względzie, uchylając orzeczenie w powyższym zakresie, Sąd Apelacyjny postępowanie karne w tej części umorzył.

Jako, że powyższe korekty wymagały uprzedniego uchylenia orzeczenia o karze łącznej, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 91 § 2 kk i art. 86 § 2 kk połączył wszystkie orzeczone oskarżonemu M. S. kary pozbawienia wolności oraz połączył orzeczone jemu wszystkie kary grzywny i orzekł łączną karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności oraz łączną karę grzywny w wymiarze 300 (trzystu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych.

Wymierzając karę łączną pozbawienia wolności oraz grzywny, Sąd Apelacyjny kierował się przesłankami uwzględnionymi przez Sąd I instancji, mając jednak na uwadze znacznie korzystniejsze granice wymiaru tej kary. W przypadku kary pozbawienia wolności kształtują się one bowiem w przedziale od 4 lat do 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a w przypadku kary grzywny od 250 do 450 stawek dziennych.

Sąd Apelacyjny orzekł karę łączną, uwzględniając trafnie zastosowaną w zaskarżonym wyroku regułę asperacji, nie pomijając wielości czynów objętych węzłem kary łącznej, różnych dóbr nimi naruszonych oraz faktu rozciągniętego w czasie przestępczego procederu, jak również mając na uwadze przestrzenną bliskość wszystkich czynów, zbliżoną sytuację motywacyjną, w jakiej działał oskarżony oraz tożsamość pokrzywdzonego wszędzie tam, gdzie z istoty przestępstwa występuje podmiot pokrzywdzony.

Tym samym doszło do postulowanego w apelacji obrońcy oskarżonego M. S. obniżenia orzeczonej jemu kary, choć nie z przyczyn podnoszonych przez skarżącego i nie w tak znaczącym rozmiarze. Samo już nadużycie zaufania pracodawcy, który na dostarczanych przez oskarżonego, dokumentowanych rekomendacjach opierał swoje decyzje dotyczące dyspozycji majątkowych, stanowi o znacznej społecznej szkodliwości poszczególnych oszustw, a suma i częstotliwość popełnionych przestępstw, wyczerpujących również dyspozycje innych, niż tylko art. 286 § 1 kk przepisów prawa karnego materialnego, obrazuje znaczącą skalę przestępnego procederu, jak też negatywnie świadczy o właściwościach osobistych sprawcy. Jednocześnie na uwadze trzeba mieć stopień zawinienia oskarżonego, który działał w sposób zaplanowany i zorganizowany.

Tak orzeczone kary jednostkowe, jak i kara łączna w swoim całokształcie, w żadnym wypadku nie rażą swoją surowością. Ta ostatnia należycie uwzględnia całość objętej jej węzłem rozległej przestępczej działalności oskarżonego oraz rozmiar wyrządzonych i grożących szkód. Nie jest przy tym tak, jak twierdzi obrońca oskarżonego, że osiągnięte przez niego korzyści były niewielkie. W przypadku przestępstw opisanych w punktach XLVII, XLIX i L zarzutów, pokrzywdzony poniósł niebagatelne szkody, zaś korzyść uzyskały osoby, z którymi oskarżony współdziałał w popełnieniu przestępstw. W tym kontekście godzi się przypomnieć, że korzyścią majątkową jest nie tylko korzyść dla siebie, ale też korzyść dla kogo innego (art. 115 § 4 kk). Natomiast prowizje, których wysokość kształtowała się w przedziale od ponad 2.000 zł do ponad 12.000 zł, zważywszy na powtarzalność procederu ich wyłudzania, przełożyły się na korzyści, których nie sposób uznać za znikome, zwłaszcza gdy się zważy, że w 2008 r. minimalne miesięczne wynagrodzenie za pracę wynosiło 1.126 zł, a jego uzyskanie dla wielu osób wiązało się z koniecznością rzetelnego świadczenia pracy w wymiarze 40 godzin tygodniowo.

Sąd Apelacyjny zmienił również orzeczenie z punktu 46 (czterdziestego szóstego) o obowiązku naprawienia szkody, precyzując w wyroku w odniesieniu, do których czynów został on orzeczony, wszak Sąd Okręgowy starannie wyjaśniając podstawy rozstrzygnięcia w tej kwestii w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, w samej jego sentencji ograniczył się do wskazania sumy należności orzeczonych na podstawie art. 46 § 1 kk na rzecz (...) S.A. z siedzibą we W. (dawniej V.B. (...)), przy czym w świetle całej treści wyroku, immanentnym jest, że orzeczony zgodnie z wnioskiem oskarżyciela posiłkowego obowiązek naprawienia szkody, odnosił się do przestępstw zarzucanych w punkcie XLIX i XLVII, bowiem tylko w tych wypadkach przypisano oskarżonemu wyłudzenie przedmiotu leasingu w takiej konfiguracji osobowej, jak wskazana w tymże rozstrzygnięciu.

Sąd I instancji prawidłowo ustalił kwoty szkody, należycie pomniejszając jej wysokość o uiszczony czynsz inicjacyjny, a w przypadku naczepy S. również o wartość dwóch zapłaconych rat leasingowych.

Jednocześnie obowiązek naprawienia ¼ szkody wyrządzonej przestępstwem zarzucanym w punkcie XLIX, a przypisanym w punkcie 2 wyroku, w kwocie 28.687,50 zł (dwadzieścia osiem tysięcy sześćset osiemdziesiąt siedem złotych i pięćdziesiąt groszy), wobec objęcia przestępstwa ciągiem z art. 91 § 1 kk wedle korzystniejszych nowych przepisów ustawy, winien przyjąć postać środka kompensacyjnego. Natomiast podstawą orzeczenia obowiązku naprawienia ¼ szkody wyrządzonej przestępstwem zarzucanym w punkcie XLVII, a przypisanym w punkcie 6 wyroku, w kwocie 50.377 zł (pięćdziesiąt tysięcy trzysta siedemdziesiąt siedem złotych), należało uczynić art. 46 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk w stanie prawnym przed zmianą wprowadzoną z dniem 8 czerwca 2010 r. (Dz.U.2009.206.1589 art. 1), a zatem wypadku obowiązek ten został orzeczony tytułem środka karnego, gdyż w przypadku skazania za ten czyn względniejsza była ustawa obowiązująca w dacie jego popełnienia. Mając na uwadze, że żaden z tych obowiązków nie został powiązany z zapłatą odsetek, takie rozróżnienie w istocie nie zmienia skutków orzeczenia, a nie ma żadnych racjonalnych powodów, aby tak w jednym, jak i w drugim stanie prawnym sprawca miał nie ponieść materialnych konsekwencji szkód wyrządzonych w ramach przestępczego współdziałania, zwłaszcza, że to jego aktywność była decydująca dla powodzenia oszustwa, a będąc osobą wykształconą, zdolną do pracy i pracującą, oskarżony ma możliwości zarobkowe, aby szkodę naprawić, zaś cel wychowawczy kary wymaga, aby to uczynił.

Sąd Okręgowy w sposób dalece enigmatyczny potraktował reguły intertemporalne, nie precyzując, który stan prawny wziął pod uwagę, co może nasuwać wątpliwości, iż stosował ustawę nową, a jedynie karę łączną orzekł według przepisów dawnych.

Sąd Apelacyjny, orzekając w sprawie o czyny zabronione, które zostały popełnione w okresie obowiązywania ustawy "poprzedniej", miał jednak - niezależnie od granic zaskarżenia - obowiązek rozważenia kwestii, która z ustaw jest względniejsza dla sprawcy tak, aby nie doszło do rażącego naruszenia reguły przewidzianej w art. 4 kk i w konsekwencji do wydania orzeczenia rażąco niesprawiedliwego w ujęciu 440 kpk (tak: wyrok SN z 14 lutego 2012 r., V K 310/11, Legalis; wyrok SN z 7 listopada 2012 r., III KK 11/12, Legalis). Dokonując takiej całościowej kontroli wyroku, zainicjowanej apelacją wniesioną na korzyść oskarżonego, Sąd odwoławczy wyeliminował powyższe uchybienia.

Dodatkowo Sąd Apelacyjny wskazuje, że nie dopatrzył się w zaskarżonym wyroku uchybień, skutkujących naruszeniem prawa oskarżonego M. S. do obrony.

Sąd I instancji prawidłowo wykazał, w tym w drodze opinii sądowo-medycznej, że oskarżony instrumentalnie unikał stawiennictwa na rozprawie, dążąc do przewlekania procesu, wprowadzając nawet w błąd, co do swojego pobytu w szpitalu i nie znajdując na przestrzeni jego wieloletniego toku woli osobistego udziału w rozprawie. Taką samą postawę oskarżony prezentował również w toku postępowania odwoławczego, gdzie będąc z odpowiednim wyprzedzeniem zawiadamiany o terminach rozprawy, bezpośrednio przed ich datą zawiadamiał Sąd o swojej chorobie, choć w wiarygodnej i sporządzonej w oparciu o bogatą dokumentację medyczną i badanie oskarżonego opinii sądowo-lekarskiej, sporządzonej przez biegłego lekarza sądowego, stan jego zdrowia nie stał na przeszkodzie udziałowi w rozprawie odwoławczej. Trzeba mieć przy tym na uwadze, iż w świetle wywiadu środowiskowego, oskarżony M. S. zamieszkując w H., pracuje na pełny etat w W., w czym nie przeszkadzały mu nadciśnienie i dyskopatia - choroby cywilizacyjne, powszechnie występujące w społeczeństwie, jako dolegliwości przewlekłe, które są farmakologicznie kontrolowane w sposób pozwalający na normalne funkcjonowanie.

Oskarżony korzystał z pomocy obrońcy, zaś ustanowienie bezpośrednio przed kolejnym terminem rozprawy odwoławczej drugiego obrońcy z wyboru ze wskazaniem, że obrońca nie zdąży przygotować się w ciągu 3 dni do rozprawy, stanowiło w istocie nic innego, jak kontynuację prób storpedowania procesu i uniemożliwienia wydania wyroku, co wynika z oczywistej logiki zdarzeń. Jakkolwiek każdy z obrońców oskarżonego, przy ich wielości, może korzystać z pełni praw obrończych, w tym z prawa udziału w czynnościach procesowych niezależnie od pozostałych, to niestawiennictwo jednego z dwóch ustanowionych obrońców, który znając termin w związku z podjęciem się obrony, zapowiedział oskarżonemu nieprzygotowanie się do niego, pomimo przyjęcia pełnomocnictwa (pismo oskarżonego złożone przed rozprawą odwoławczą), nie powoduje konieczności odraczania rozprawy, w szczególności gdy w rozprawie bierze udział inny obrońca (art. 117a § 1 kpk, porównaj też: wyrok SN z 16 października 1984 r., OSNPG 4/85/59; wyrok SN z 8 stycznia 1999 r., OSNKW 3-4/99/21; wyrok SA w Krakowie z 2 listopada 2004 r., II AKa 119/04 KZS 2005/3/29).

Niezasadna jest również apelacja obrońcy oskarżonego Ł. B. (1).

Wbrew stanowisku skarżącego, Sąd I instancji nie dopuścił się błędu ustalając fakty dotyczące sprawstwa Ł. B. (1), skoro ustalił tylko takie, które znajdują umocowanie w treści dowodów uznanych za wiarygodne.

W odniesieniu in concreto do czynu zarzuconego temu oskarżonemu w punkcie II (drugim), Sąd I instancji bezspornie nie przekroczył w swoich ustaleniach stopnia rzeczywistego zawinienia oskarżonego, przypisując jemu popełnienie przestępstwa paserstwa polegającego na pomocy w zbyciu uzyskanego w wyniku czynu zabronionego (...) wraz z przyczepą K. S.-24 (punkt 15 zaskarżonego wyroku), zaś obciążające Ł. B. (1) wyjaśnienia C. W., nie są bynajmniej dowodem odosobnionym i nieznajdującym wsparcia.

Jakkolwiek sam Ł. B. utrzymywał na rozprawie, że co do zasady był jedynie nieświadomym kierowcą, który przewoził dokumenty i mógł je pomagać wypełniać, to jego twierdzeniom przeczą wyjaśnienia C. W., który biorąc udział w spotkaniu pomiędzy wyżej wymienionym, a J. W. (1) i M. S., klarownie wskazał na wynikające zeń uzgodnienia, wedle których, choć to J. W. (1) przekazał dla potrzeb leasingu dokumenty wystawione na swoją firmę (...), to Ł. B. (1) miał korzystać z jego przedmiotu i spłacać raty leasingowe, wszak figurując w systemie dłużników jako klient nierzetelny, sam nie miał możliwości uzyskania wsparcia leasingowego.

Relacja ta pozostaje w koherencji z zeznaniami B. P., który będąc świadkiem odbioru pojazdu z naczepą przez Ł. B. (1) i C. W., został przez nich poinformowany, iż wyleasingowanymi przez J. W. (1) pojazdami będzie zarządzał nie kto inny, jak oskarżony B., którego numer telefonu świadek podał organom ścigania (k. 1993).

Nie sposób podważyć racjonalność ocen Sądu I instancji, który wyjaśnieniom C. W. w tym zakresie dał wiarę, skoro wynikająca z nich rola Ł. B. (1) koresponduje z jego, potwierdzoną zeznaniami B. P., aktywnością w przejęciu pojazdu i naczepy, które oskarżony ten osobiście odebrał z firmy (...), a czego nie miałby interesu czynić, gdyby sam nie był rzeczywistym beneficjentem leasingu.

Z wyjaśnień C. W. wynika, że Ł. B. (1) nie spłacał obiecanych rat, o które on wraz z ojcem upominali się, co w logiczny sposób wiąże się z późniejszym ewidentnym zaangażowaniem oskarżonego B. w sprzedaż pojazdu na B.. W przeciwnym razie oskarżony ten nie miałby powodu angażować się w tak ryzykowny proceder.

Uczynienie wyjaśnień C. W. w powyższym zakresie podstawą ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji, nie może zostać uznane za naruszające dyrektywy art. 7 kpk tylko dlatego, że sam Ł. B. (1) przedstawiał zdarzenie z umniejszeniem własnej w nim roli, a oskarżony o współudział w wyłudzeniu wsparcia leasingowego M. S., negując własną rolę, nie obciążył również Ł. B. (1).

W odniesieniu do argumentacji skarżącego trzeba też podkreślić, że nawet w sytuacji, gdyby Ł. B. (1) nie miał świadomości, że leasing wyłudzono na podstawie sfałszowanych i nierzetelnych dokumentów firmy (...), to w świetle dowodów obdarzonych przez Sąd I instancji wiarą, oskarżony ten wiedział, że umowa leasingowa została zawarta w wyniku oszustwa, skoro będąca jej stroną firma (...) z góry nie zamierzała spłacać rat leasingowych, wszak zgodnie z porozumieniem, miał to czynić właśnie oskarżony, dla którego przeznaczony był przedmiot leasingu, a który nie zapłacił nawet jednej z wymaganych rat i aktywnie uczestniczył w wyprowadzeniu przedmiotu leasingu z kraju.

Niemniej autor apelacji pomija treść wyjaśnień Ł. B. (1) wprost potwierdzających jego ogólną wiedzę, że W. biorą w leasing pojazdy na podstawie sfałszowanej dokumentacji oraz, że przedmiotowy leasing został zawarty na podstawie fikcyjnych wycen wykonanych przez niejakiego B. z firmy (...), z którym on sam współpracował już w 2006 r., a który również jemu zawyżył wartość pojazdu dla uzyskania wyższego wsparcia leasingowego (k. 1921 i k. 1923).

W kontekście znamion przypisanego oskarżonemu przestępstwa paserstwa, nie ma natomiast żadnego znaczenia, czy to on sam znalazł na B. kupca na pojazd z naczepą. Wystarczy wszak niekwestionowana wiedza oskarżonego, że jest to przedmiot leasingu, którego właścicielem z istoty rzeczy jest leasingodawca, co każdą formę pomocy w sprzedaży go za granicę z pominięciem woli właściciela, pozycjonuje na płaszczyźnie dyspozycji art. 291 § 1 kk.

Sam Ł. B. (1) przyznał natomiast, że zanim skontaktował się z W. T., J. W. (1) poinformował go o zamiarze sprzedaży przedmiotu leasingu za granicę, aby otrzymać większe pieniądze, czego legalnie uczynić nie mógł, nie będąc jego właścicielem.

Nie budzi tymczasem wątpliwości, a i skarżący nie kwestionuje faktu, że to Ł. B. (1) zwrócił się do W. T., aby ten udał się na B., gdzie 10 marca 2019 r. pojazd przekazano nieustalonym mężczyznom.

Z relacji W. T. jednoznacznie wynika, że zlecenie powyższe otrzymał właśnie od Ł. B. (1), który nie tylko przekazał mu pojazd, kluczyki i dokumenty, ale też zapłacił za usługę i tankowanie oraz udzielił instrukcji, zgodnie z którymi wydał on w B. pojazd z naczepą mężczyznom, którzy powiedzieli, że są „od Ł.”.

Sam zaś oskarżony B. utrzymywał, że pieniędzmi ze sprzedaży tegoż zestawu jezdnego, W. miał się z nim podzielić,

Suma tych okoliczności dyktuje jedyny logiczny wniosek, że przypisanie Ł. B. (1) popełnienia przestępstwa z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk, polegającego na pomocy w zbyciu pojazdu z naczepą uzyskanego na skutek czynu zabronionego, bezspornie nie przekracza zawinienia oskarżonego, a co najwyżej taka kwalifikacja prawna może nie oddawać pełnej zawartości jego prawidłowo ustalonych zachowań na płaszczyźnie ocen karno-prawnych.

Brak było jedynie podstaw do wskazania w zaskarżonym wyroku danych personalnych osoby, której oskarżony pomagał zbyć uzyskany w wyniku czynu zabronionego pojazd, skoro nie została ona skazana prawomocnym wyrokiem. W tym zatem jedynie zakresie, opis czynu przypisanego należało skorygować.

Wbrew zarzutowi oznaczonemu w apelacji jako I.2, Sąd I instancji nie dopuścił się również błędu ustalając rolę oskarżonego Ł. B. (1) w czynie zarzucanym jemu w punkcie III (trzecim), a przypisanym w punkcie 16 (szesnastym) zaskarżonego wyroku.

Po pierwsze skarżący nie dostrzega, że czyn ten został popełniony w niespełna dwa tygodnie po tym, jak oskarżony B. aktywnie uczestniczył w wyekspediowaniu z Polski na B. ciężarówki M. i naczepy K., celem jej sprzedaży, choć wiedział, że są one przedmiotem leasingu.

Przejawem niewytłumaczalnej wręcz naiwności byłoby zakładać, że dostarczając M. S. dokumentację przekazaną przez C. W. do zawarcia kolejnej umowy leasingowej na następną naczepę, tym razem marki S. (...), Ł. B. (1) nie miał świadomości udziału w oszukańczych zabiegach służących wyłudzeniu wsparcia leasingowego.

Zarzucanie Sądowi I instancji, że nie dał oskarżonemu wiary w tym zakresie, sprowadza się w istocie do zarzutu braku takiej naiwności, w szczególności, że sam oskarżony, jakkolwiek nie prezentował w tej kwestii spójnego stanowiska, to na dalszym etapie postępowania przyznał się w do popełnienia tego czynu oraz opisał swoją w nim rolę, podtrzymując następnie te relacje, aby na rozprawie znów powrócić do wersji pierwotnej.

Jakkolwiek sama labilność wersji Ł. B. (1) nie pozwala bezkrytycznie uczynić jego wyjaśnień podstawą ustaleń faktycznych, to w zakresie przyznania się do współudziału w oszustwie, wyjaśnienia oskarżonego korelują z wyjaśnieniami C. W. oraz M. S..

Na znacznie szerszy, niż sugeruje skarżący, udział Ł. B. (1) w tym procederze wskazują także zeznania Z. W. (1), który spółkę (...) nabył wiosną 2008 r., jako tzw. „słup”, na polecenie właśnie tego oskarżonego, a fakt ten Ł. B. (1) potwierdził. Zatem już tylko ta okoliczność prowadzi do oczywistego wniosku, że Ł. B. (1) doskonale znał kondycję tej spółki, wiedząc, że nie ma ona żadnej zdolności kredytowej, wszak sam zainicjował jej istnienie na potrzeby przyszłej umowy leasingowej.

Wreszcie fakt, że zarówno zlecenie dla firmy (...) na wycenę naczepy- chłodni (...), jak i faktura za jej sporządzenie wystawione zostały na należącą do Ł. B. (1) firmę (...), koresponduje z ustaleniem bezpośredniego interesu oskarżonego w doprowadzeniu do uzyskania wsparcia leasingowego, znajdując umocowanie w depozycjach C. W., który wprost przyznał, że B. B. (5) miał otrzymać dodatkowe pieniądze za zawyżoną wycenę, a nadwyżką ceny przedmiotu leasingu współsprawcy mieli się podzielić. Pozostaje to w koherencji z tymi wyjaśnieniami Ł. B. (1), w których przyznawał się do czynu, twierdząc, iż celem leasingu było właśnie uzyskanie kwoty nadwyżki z zawyżonej ceny naczepy i jej podział pomiędzy nim, M. S., C. W. i A. O. (3).

Wyjaśnienia przyznającego się do czynu oskarżonego, znajdują potwierdzenie także w wynikach oględzin miejsca jego zamieszkania, gdzie ujawniono druki faktur z pieczęciami

Firmy (...), na jaką była zarejestrowana naczepa stanowiąca przedmiot leasingu.

Gdyby oskarżony był jedynie przekazicielem dokumentów, nie przetrzymywałby w domu druków faktur z pieczęciami firmy, której nazwę wykorzystano do wyłudzenia wsparcia leasingowego.

Wreszcie sam oskarżony Ł. B. (1) przyznał, że Z. W. (1) nie zawierał umowy leasingu, a jego podpis w obecności oskarżonego został podrobiony przez M. S. zarówno na umowie, jak i innych dokumentach. Taki stan rzeczy potwierdziła natomiast opinia specjalistyczna z zakresu badania pisma i podpisów.

Nie jest zatem prawdą, że oskarżony B. był jedynie figurantem dowożącym M. S. dokumenty i uczestniczącym tylko we wstępnej fazie czynu. Tej ostatniej okoliczności przeczy również odbiór przez niego tablic rejestracyjnych naczepy oraz dowodu rejestracyjnego i dokumentów ubezpieczeniowych od M. S., jak i wyjawiona w wyjaśnieniach wiedza co do dalszych losów naczepy, która wedle oskarżonego została zastawiona za dług.

Przede wszystkim jednak, fingując zakup spółki (...) na podstawioną osobę i mając świadomość braku jakichkolwiek aktywów po jej stronie, oskarżony doskonale wiedział, że uzyskanie wsparcia leasingowego nie jest możliwe bez wprowadzenia leasingodawcy w błąd co do kondycji majątkowej leasingobiorcy.

Wskazania wiedzy, logiki i życiowego doświadczenia dyktują zatem wniosek, że dostarczając dokumenty M. S., z którym oskarżony pozostawał w kontakcie również w ramach innych „interesów” (m.in. zeznania świadka A. F. (2)), oskarżony miał pełną świadomość, że ich treść zostanie dostosowana do wymogów leasingowych i w takim celu je przedłożył, zaś fakt, że w jego obecności M. S. dokonywał fałszowania potrzebnej dokumentacji, dobitnie świadczy o wzajemnej akceptacji swoich z góry powziętych oszukańczych zamiarów i poczynań. Każdy z nich działał wszak w ramach ustalonego podziału ról i w świadomości zasadniczego celu, jaki stanowiło osiągnięcie korzyści majątkowej.

W konsekwencji Sąd orzekający nie miał potrzeby rozważać w odniesieniu do oskarżonego Ł. B. (1) zjawiskowej formy pomocnictwa do przestępstwa, skoro w sposób przekonujący i podyktowany logiczną analizą całokształtu okoliczności ujawnionych w sprawie, wykazał jego współsprawstwo w przestępstwie oszustwa w stosunku do mienia znacznej wartości.

Chybiony pozostaje także zarzut z punktu I.3 apelacji.

Podobnie, jak wyżej, również w tym wypadku oceniając rolę oskarżonego Ł. B. (1) w czynie zarzucanym jemu w punkcie IV (czwartym), nie można pomijać jego wcześniejszej „współpracy” ze współoskarżonymi w wyłudzaniu wsparcia leasingowego, która wyklucza twierdzenie, jakoby oskarżony nie wiedział, w jakim procederze uczestniczy.

Sam oskarżony zresztą na dalszym etapie postępowania wiedzę swoją w tym zakresie przyznał, opisując swój udział w przestępstwie (k. 3.768 i nast.) i choć wersjom jego także w tym wypadku brakuje trwałości, to przyznanie się znajduje wsparcie w innych dowodach i okolicznościach, ocenianych wedle dyrektyw art. 7 kpk.

Choć początkowo Ł. B. (1) utrzymywał, że nabywszy spółkę (...), przekazał jej papiery, zezwalając, aby C. W. i M. S. mogli z firmą „robić co chcą” (k. 1294 verte), to sam bezsporny fakt nabycia firmy świadczy o większym zaangażowaniu oskarżonego oraz zainteresowaniu leasingiem, niż tylko deklarowana pomoc znajomym.

Jakkolwiek dokumentację leasingową w istocie preparował M. S., to ustalenie Sądu I instancji, że czynił to w ramach przyjętego podziału ról i akceptacji m.in. Ł. B. (1), znajduje umocowanie w treści obdarzonych wiarą dowodów oraz we wskazaniach wiedzy, życiowego doświadczenia i logicznego rozumowania.

Odnosząc się do kwestii zakupu (...) Sp. z o.o. skarżący instrumentalnie pomija okoliczność, że oskarżony uczynił to po uprzednim ustaleniu poprzez M. S. możliwości wykorzystania tej spółki do zawarcia umowy leasingu i po zapewnieniu z jego strony, że sam zrobi dokumentację leasingową. Okoliczności te oskarżony B. sam przyznał w kolejnych ze swoich wyjaśnień, podnosząc, że przekazał dokumentację S., aby ten „ zrobił odpowiednie dokumenty” (k. 2949 verte) i podkreślając, że według S. miał on nie figurować w dokumentach leasingowych, a jego wyjaśnienia znajdują potwierdzenie w treści zabezpieczonej zawartości poczty elektronicznej M. S., który jeszcze przed złożeniem wniosku leasingowego otrzymał mailowo dokumentację spółki (...) - opisywaną, jako pochodząca „od Ł.” oraz przekazywał pomiędzy własnymi skrzynkami skan dowodu osobistego na nazwisko J. W. (3), które następnie wykorzystano w dokumentach leasingowych, jako dane rzekomego reprezentanta (...) Sp. z o.o. (na skrzynce mailowej M. S. już 13 maja 2009 r. znalazły się informacje z KRS spółki, a nazajutrz po nabyciu jej w dniu 19 maja 2009 r., Ł. B. (1) przekazał oskarżonemu S. dokumentację finansową spółki).

Eksponując natomiast fakt wpłaty przez Ł. B. (1) kwoty 3.000 zł tytułem opłaty inicjacyjnej, skarżący pomija fakt, że została ona dokonana na nazwisko fikcyjnego reprezentanta spółki leasingobiorcy - J. W. (3), choć to oskarżony był jej nabywcą i doskonale wiedział, że osoba o takich danych nie jest nawet w spółce zatrudniona. Oskarżony M. S. wyjaśnił natomiast, że faktury dokumentujące rzekome transakcje (...) spreparował w uzgodnieniu z Ł. B. (1). Były one wymagane do zawarcia umowy, tak samo, jak konieczne było wniesienie opłaty wstępnej.

Immanentnym jest tymczasem, czego zdaje się nie dostrzegać obrońca, że oskarżony B. nie miałby żadnego obiektywnie uzasadnionego interesu, aby inwestować w tę transakcję eksponowaną w apelacji kwotę opłaty, gdyby nie był osobiście zainteresowany jej powodzeniem i gdyby sfinalizowanie leasingu na dane J. W. (3) nie było jego rzeczywistym celem. To zaś w sposób nader oczywisty świadczy o oszukańczym zamiarze oskarżonego Ł. B. (1).

Nie zmienia tego okoliczność, że oskarżony B. sam nie korzystał z przedmiotu leasingu, bowiem czynił to inny ze współsprawców A. O. (3) (jego żona K. O. (2) w dniu 28 lipca 2009 r., kierując tym pojazdem uczestniczyła w kolizji), i to nawet zanim jeszcze pojazd stał się przedmiotem leasingu. Niemniej Ł. B. (1) aktywnie uczestniczył w całej oszukańczej transakcji, którą finalizował odbiór przez niego pojazdu od V.B. (...).

Odnośnie natomiast zarzutów dotyczących czynu zarzucanego Ł. B. (1) w punkcie XI (jedenastym) a przypisanego w punkcie 19 (dziewiętnastym) zaskarżonego wyroku, stwierdzić trzeba, że podniesione w apelacji okoliczności w żaden sposób nie wpływają na kształt poczynionych ustaleń oraz trafność ich subsumpcji.

Wbrew twierdzeniu skarżącego, Sąd Okręgowy nie pominął bynajmniej faktu, że to nie oskarżony B. był inicjatorem wyłudzenia kredytu. Lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie pozostawia żadnych wątpliwości, iż pozycję inicjatora przypisano A. O. (3) , co jednak nie zmienia faktu współudziału oskarżonego B. w oszustwie i to w czynnej i doniosłej roli.

Oskarżonego w żaden sposób nie ekskulpuje okoliczność niedostatecznej znajomości języka polskiego przez A. O. (1) , skoro Ł. B. (1) podrobił nie tylko treść zaświadczenia, ale i podpis oskarżonego O. , a z zarejestrowanej rozmowy telefonicznej wynika, że Ł. B. (1) sam zadeklarował wypisanie zaświadczenia o zatrudnieniu A. U. (k. 3523 i k. 11.129), co potwierdza realizację wspólnie zaplanowanego wcześniej oszustwa. Za przekonujące nie może zostać uznane też twierdzenie Ł. B. (1), jakoby pomyłkowo podpisał się cudzym nazwiskiem, skoro normę stanowi podpisywanie się nazwiskiem własnym.

Zakresu odpowiedzialności oskarżonego nie zmienia też fakt, iż to A. U. złożyła wniosek kredytowy, skoro na nią miał być wzięty kredyt. Istotą oszustwa nie było wszak usiłowanie wyłudzenia kredytu na fikcyjną osobę, ale na podstawie dokumentów fingujących zdolność kredytową faktycznej wnioskodawczyni, co w tym wypadku decyduje o przestępczym charakterze czynu.

Nie ma też znaczenia dla bytu przestępstwa okoliczność, że oskarżony B. nie otrzymał żadnej gratyfikacji z tytułu swojej aktywności, skoro podporządkował ją dążeniu współsprawców do osiągniecia korzyści majątkowej, zaś tę stanowi również korzyść dla kogo innego (art. 115 § 4 kk). Trzeba przy tym zauważyć, że przestępstwo nie wyszło poza fazę usiłowania, a zatem sprawcy nie uzyskali spodziewanej korzyści, stąd też nie mogło dojść do jej podziału, co argumentację apelacji w tym zakresie czyni wręcz abstrakcyjną.

Nie można zatem zaaprobować stanowiska autora apelacji, jakoby zachowanie oskarżonego Ł. B. (1) nie wykraczało poza pomocnictwo, skoro swoim działaniem realizował on znamiona przestępstwa, osobiście preparując zawierający nieprawdziwe dane dokument, o istotnym znaczeniu dla uzyskania kredytu, który został złożony w banku. W ramach podziału ról, oskarżony zawiózł też A. U. do banku, a treść zarejestrowanych rozmów nie pozostawia wątpliwości, że oskarżeni O., U. i B. ustalili między sobą plan przestępczego działania, wspólnie przystępując do jego realizacji. Oskarżony wiedział przy tym, że A. U. nie jest w stanie spłacać swoich zobowiązań, skoro nie zwróciła A. O. (3) pożyczonych 25.000 zł, co legło u podstaw zamysłu pozyskania kredytu na spłatę tego długu.

Trafnie Sąd Okręgowy za współudział w przestępstwie oszustwa, a nie pomocnictwo do niego, przyjął również zachowanie Ł. B. (1) w ramach czynu zarzucanego jemu w punkcie XII (dwunastym), prawidłowo ustalając jego rolę w tym zajściu.

Również w tym wypadku oskarżony w ramach ustalonego podziału ról, wypełnił zaświadczenia o zarobkach oraz zawiózł figurantów do banku, co podporządkowane było realizacji wspólnego celu współsprawców, jakim było wyłudzenie środków z kredytów. Oskarżony wcześniej poczynił stosowny rekonesans, co do możliwości uzyskania kredytu, nawiązując relację z A. S. oraz telefonicznie ustalał z innymi oskarżonymi kwestie dotyczące poświadczania fikcyjnego zatrudnienia tzw. „słupów”, m.in. nakłaniając A. B. (1) do werbalnego potwierdzenia okoliczności zatrudnienia, który swoją odmowę motywował wcześniejszym podszywaniem się pod J. K. (1).

Słusznie za oczywiście nieprzekonujące Sąd Okręgowy uznał wyjaśnienia oskarżonego B., jakoby wypełniał zaświadczenia o zarobkach na prośbę W. O., gdyż ten nie umiał ładnie pisać, wszak wniosek kredytowy to nie konkurs kaligrafii, a całokształt okoliczności ujawnionych w sprawie nie pozostawia wątpliwości, że oskarżony był osobiście zainteresowany uzyskaniem pieniędzy. Sam Ł. B. (1) przyznał w jednych ze swoich wyjaśnień, że uzgadniając z A. B. (1) i W. O. okoliczności uzyskania kredytów, miał obietnicę zysku w kwocie 5.000 zł. Jednocześnie przywołane i przeanalizowane przez Sąd I instancji zapisy rozmów telefonicznych, obrazują zaangażowanie oskarżonego B. w organizowanie dokumentacji, aranżowanie wizyt w banku oraz zainteresowanie wynikiem tego przedsięwzięcia, w którym oskarżony czynnie uczestniczył na wszystkich jego etapach. Trzeba przy tym zaznaczyć, iż spośród pozostałych współsprawców tego czynu tylko Ł. B. (1) był znany P. W. , co potwierdza fakt organizowania przez oskarżonego B. fałszywych zaświadczeń o zatrudnieniu oraz zapewniania, że zostaną one poświadczone na wypadek sprawdzania przez bank ich wiarygodności.

Przykładowo tylko Sąd Apelacyjny wskazuje na zapisaną podczas kontroli operacyjnej rozmowę z dnia 21 grudnia 2009 r. o godz. 13:29:32, z której wprost wynika, że Ł. B. (1) zaaranżował potwierdzenie fikcyjnego zatrudnienia J. K. (1) , ubolewając, że wezmą tylko 22.000 zł kredytu, gdy mieli szansę na 50.000 zł, gdyby syn figuranta nie odmówił jego poręczenia.

Ustalenia poczynione przez Sąd Okręgowy nie tylko zatem nie pomijają, ale wprost uwzględniają w rekonstrukcji faktów okoliczności eksponowane w apelacji. Niemniej oceniając je w świetle całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie, a nie fragmentarycznie, jak proponuje skarżący, Sąd I instancji trafnie przypisał Ł. B. (1) współudział w zakwalifikowanym, jako czyn ciągły, przestępstwie oszustwa, a nie tylko pomocnictwo doń. Owa „pomoc”, jak obrońca określa udział oskarżonego w zajściu, w istocie stanowiła istotny, wręcz nieodzowny wkład w realizację znamion oszustwa, bez którego nie miało ono możliwości powodzenia, a cel i sposób popełnienia przestępstwa objęty był bezpośrednim zamiarem oskarżonego Ł. B. (1), który aktywnie partycypował w jego organizacji.

Nie ma przy tym żadnego znaczenia, że spółka (...) nie należała do Ł. B. (1), podobnie zresztą, jak (...).

Należy w tym kontekście przypomnieć wyjaśnienia C. W., który obrazując model działania, jednoznacznie wskazywał na wyłudzanie leasingów zasadniczo na firmy należące do osób trzecich w przekonaniu, że zapewni to współsprawcom bezkarność.

Te same kryteria odnieść należy do podmiotów poświadczających fikcyjne zatrudnienie tzw. „słupów” dla uwiarygodnienia ich zdolności kredytowej. Ł. B. (1) wypełniał pisemne zaświadczenia, nie będąc bezpośrednio powiązany z podmiotem wystawiającym, co z jednej strony stawiać go miało poza kręgiem podejrzeń, z drugiej zaś, w razie wykrycia mistyfikacji, miało ekskulpować widniejącego na dokumencie wystawcę. Był to zatem element modus operandi, a nie dowód niewinności oskarżonego B., czy przyczynek do umniejszenia zakresu jego odpowiedzialności.

W powołanym kontekście należy wskazać, że właśnie w świetle wskazań wiedzy, logicznego rozumowania i życiowego doświadczenia, nie poddaje się racjonalnej obronie teza skarżącego, jakoby rola oskarżonego Ł. B. (1) w przestępstwie miała polegać tylko na tym, że „ w zamian za dostarczanie dokumentów do banku otrzymywał wynagrodzenie”. Samo dostarczenie dokumentów nie jest czynnością złożoną, skomplikowaną, czy wymagającą wiedzy, umiejętności, bądź takiego zaangażowania, które wedle obiektywnych kryteriów wymagałoby gratyfikacji, a zwłaszcza włączania i przez to wtajemniczania w przestępczy proceder postronnej osoby. Działanie oskarżonego nabiera racji bytu dopiero wobec prawidłowo ustalonego przez Sąd Okręgowy jego celu, w ramach zaplanowanego współsprawstwa.

Sąd Okręgowy nie naruszył też reguł art. 7 kpk dokonując oceny wyjaśnień Ł. B. (1).

Okoliczność wykorzystania do tego celu wyjaśnień innych oskarżonych, świadczy o należytej realizacji reguły art. 410 kpk, która nakazuje Sądowi orzekającemu uwzględnić całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie. Natomiast wskazanie w apelacji na sprzeczność tych ocen z regułami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego ma gołosłowny charakter, jako pozbawione wykazania konkretnych przykładów takich sprzeczności, co zarzut w tym zakresie czyni całkowicie bezpodstawnym, w szczególności w konfrontacji z treścią pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, w których Sąd I instancji wyczerpująco, wyjątkowo starannie oraz w pełni racjonalnie zaprezentował te oceny oraz sposób dochodzenia do nich.

Wywody te, wobec powyższych atrybutów, Sąd odwoławczy postrzega, jako w pełni przekonujące, bez potrzeby ich powielania.

Za nieskuteczny musi być uznany zarzut obrazy art. 193 kpk, którego skarżący nie tylko nie uzasadnił, ale nawet nie sprecyzował, jakiej to specjalności biegły miałby zostać powołany w zakresie, jak to określił obrońca” zarzutów I, V, VII-VIII”, co w oczywisty sposób uchybia obowiązkowi podyktowanemu przez art. 427 § 2 kpk, czego podmiot profesjonalny bezspornie ma świadomość.

Wobec sformułowania takiego zarzutu w kontekście lakonicznego jedynie wskazania w uzasadnieniu apelacji, że samo przyznanie się oskarżonego do czynów nie jest wystarczającym dowodem skazania, można by zakładać, że autorowi apelacji chodzi o (niedopuszczalne) badanie oskarżonego wariografem, wszak trudno dociec, jaka inna specjalność mogłaby taką wątpliwość obrońcy wyjaśnić, skoro ta zdaje się kontestować wiarygodność wyjaśnień oskarżonego. Niemniej w ocenie Sądu Apelacyjnego, wszelkie w tym zakresie wątpliwości usunął Sąd orzekający, dokonując ocen zgodnych z obowiązującymi procedurami oraz wyciągając wnioski w ramach swobodnego uznania, przy należytym respektowaniu reguł określonych w art. 7 kpk.

Bezspornym jest, że oskarżony Ł. B. (1) przyznał fakt osobistego podrobienia na konkretnych dokumentach podpisów M. P. (zarzut I i VII), S. G. (zarzut V), Z. W. (2) (zarzut VII), jak również fakt osobistego wypełnienia faktury w imieniu FOR. (...) Sp. z o.o. (zarzut VIII), a przyznania w tym zakresie nigdy później nie kwestionował.

Podnieść zaś trzeba, że oskarżony jednoznacznie różnicował w swoich wyjaśnieniach te wyżej wskazane dokumenty, na których podpisy innych osób podrobił, od tych gdzie tego nie uczynił.

Jednocześnie fakt prowadzenia przez oskarżonego B. działalności w (...) spółki (...), wskazuje, że był on jedyną osobą, która miała jakikolwiek racjonalnie uzasadniony interes w podrobieniu dokumentów tej firmy objętych zarzutami I, V i VII, a zabezpieczonych w jego miejscu zamieszkania. Koreluje to również z zeznaniami świadka K. K. (3), która pomagała oskarżonemu w wypełnianiu dokumentów (...), złożonych następnie w Głównym Inspektoracie Transportu Drogowego z wnioskiem o wydanie licencji na transport międzynarodowy. Niekwestionowany fakt gratyfikacji udzielonej świadkowi za tę pomoc przez oskarżonego w postaci zaproszenia na obiad, dodatkowo wskazuje, że był on osobiście zainteresowany w pozyskaniu tej dokumentacji.

Tym samym wyjaśnienia oskarżonego przyznającego się do czynów w powyższym zakresie, nie budzą wątpliwości, które nakazywałyby ich dalszą weryfikację, pociągając za sobą mnożenie kosztów procesu, które wszak, co do zasady, w przypadku wyroku skazującego, ponosi oskarżony. O ile zatem założyć, że zarzut obrazy art. 193 kpk odnosiłby się do niezasięgnięcia dowodu z opinii grafologicznej w powyższym zakresie, to zarzut taki musiałby zostać uznany za chybiony, wszak ekspertyza zbędna jest w sytuacji, gdy oskarżony konsekwentnie przyznaje się do osobistego sfałszowania konkretnych zapisów, a jego wyjaśnienia wpisują się w logikę towarzyszących zdarzeń.

W odniesieniu do zarzutu apelacji dotyczącego czynu zarzucanego w punkcie IX (dziewiątym), Sąd I instancji należycie powołał przepisy, które nie przewidują możliwości posiadania jednocześnie dwóch dokumentów książeczki wojskowej, wydanych dla tej samej osoby, obligując do zwrotu takiego posiadanego dokumentu w razie wydania duplikatu. Niekwestionowane przez oskarżonego, własnoręczne wycięcie zdjęcia z takiego dokumentu musi być rozpatrywane na płaszczyźnie znamion jego uszkodzenia, a w powiązaniu z faktem, że oskarżony nie był uprawniony do samodzielnego zeń korzystania, na płaszczyźnie dyspozycji występku z art. 276 kk. Eksponowana w apelacji okoliczność de facto wyłudzenia duplikatu książeczki na skutek zgłoszenia jej utraty, gdy w istocie deformacji uległo tylko zdjęcie (na skutek ingerencji dziecka), wedle żadnych obiektywnych kryteriów nie może natomiast decydować o znikomej społecznej szkodliwości czynu.

W odniesieniu do zarzutu apelacji dotyczącego czynu zarzucanego w punkcie X (dziesiątym), sugestia skarżącego, jakoby świadek D. K. mógł zapomnieć, że oskarżony go informował, iż jest w posiadaniu jego paszportu, jawi się dowolną w świetle zeznań świadka K., który klarownie przeczył wersji oskarżonego, aby miał jakąkolwiek wiedzę w tym zakresie. Mając na uwadze treść depozycji świadka, wbrew logice i doświadczeniu byłoby zakładać, że stwierdziwszy brak paszportu w obliczu zagranicznego wyjazdu, świadek nie przypomniałby sobie takiej okoliczności, gdyby faktycznie miała miejsce.

Natomiast fakt, że oskarżony w żaden sposób nie wykorzystał paszportu D. K., co do zasady nie może dekompletować znamion występku z art. 276 kk, mającego polegać na ukrywaniu tego dokumentu. Trudno zatem z powyższej okoliczności wywodzić podstawę do złagodzenia oceny społecznej szkodliwości czynu, bowiem dopiero posłużenie się tak ukrywanym cudzym dokumentem mogłoby prowadzić do zaostrzenia zakresu odpowiedzialności sprawcy.

Niemniej, nie znajdując oczywistych podstaw do uniewinnienia oskarżonego od popełnienia czynu z art. 230 § 3 kk przypisanego w punkcie 14 (czternastym), a zarzucanego w punkcie VIII (ósmym) oraz czynów z art. 276 kk przypisanych w punkcie 18 (osiemnastym), a zarzucanych w punktach IX (dziewiątym) i X (dziesiątym) zaskarżonego wyroku, Sąd Apelacyjny dokonując kontroli instancyjnej podyktowanej przepisem art. 433 kpk in fine, orzeczenie Sądu I instancji w tym zakresie uchylił na podstawie art. 439 § 1 pkt 9 kpk i postepowanie karne w tej części na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 kpk umorzył, gdyż karalność tych czynów uległa przedawnieniu.

Przyjmując w odniesieniu do czynu z art. 270 § 3 kk i tak samo w odniesieniu do czynu z art. 276 kk zarzucanego w punkcie IX, datę jego popełnienia na „nieustalony dzień w 2009 r., najpóźniej 16 grudnia 2009 r.”, natomiast datę popełnienia czynu z art. 267 kk zarzucanego w punkcie X na „nieustalony dzień od marca 2009 r. do 16 grudnia 2009 r.” (zmieniając w tym zakresie opis czynu zawarty w akcie oskarżenia, który wskazywał na popełnienie czynu w okresie od marca 2009 r. do 12 grudnia 2009 r.), Sąd Okręgowy klarownie ustalił w każdym z tych przypadków jednorazowe działanie, zamykające się w ramach jednego dnia zawartego w określonym przedziale czasowym.

Zważywszy zatem na brak apelacji na niekorzyść oskarżonego, niedopuszczalne było inne ustalenie dnia popełnienia każdego z tych czynów, niż na datę przed 15 marca 2009 r., a zatem najpóźniej 14 marca 2009 r. Takie ustalenie podyktowane jest regułą in dubio pro reo, która obligowała rozstrzygnięcie wątpliwości co do nieskonkretyzowanej daty dziennej na korzyść oskarżonego i w konsekwencji przyjęcie, że w czasie wyrokowania przez Sąd odwoławczy, karalność każdego z tych trzech czynów uległa przedawnieniu wobec upływu 10-letniego terminu, podyktowanego przepisem art. 101 § 1 pkt 4 kk i art. 102 kk.

Konstatując, zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego Ł. B. (1) okazały się niezasadne, co nie mogło prowadzić do uwzględnienia wniosków złożonych w jej petitum, acz rozpoznając sprawę nie tylko w granicach zaskarżenia, ale też w myśl przewidywań ustawy w zakresie szerszym, Sąd Apelacyjny zgodnie z kierunkiem apelacji, z urzędu dokonał powyższej ingerencji w treść wyroku w oparciu o przepis art. 439 § 1 kpk, jak też w myśl art. 440 kpk dokonał jego dalszej korekty.

Podobnie bowiem, jak w odniesieniu do oskarżonego M. S., orzekając w sprawie o czyny zabronione, które zostały popełnione w okresie obowiązywania ustawy "poprzedniej", Sąd odwoławczy, zgodnie z regułą art. 4 § 1 kk zobligowany był - niezależnie od granic zaskarżenia - rozważyć, która z ustaw jest względniejsza dla sprawcy tak, aby nie doszło do wydania orzeczenia rażąco niesprawiedliwego w ujęciu art. 440 kpk.

W wyniku podyktowanej tym przepisem całościowej kontroli zaskarżonego wyroku w kierunku korzystnym dla oskarżonego, Sąd Apelacyjny za podstawę skazania i wymiaru kary za czyn zarzucany Ł. B. (1) w punkcie II, a przypisany w punkcie 15 oraz za czyn zarzucany w punkcie III, a przypisany w punkcie 16, przyjął po myśli art. 4 § 1 kk, powołane tam przepisy w brzmieniu przed zmianą wprowadzoną z dniem 8 czerwca 2010 r. (Dz.U.2009.206.1589 art. 1), kiedy to nastąpiło podwyższenie górnej granicy grzywny orzekanej na podstawie art. 33 § 1 kk z 360 stawek dziennych do 540 stawek dziennych, a w konsekwencji orzeczone za każdy z tych czynów kary grzywny obniżył do wymiaru 100 (stu) stawek dziennych każda, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych, adekwatnie do dawnych granic wymiaru tej kary, acz z pełną akceptacją okoliczności uwzględnionych przez Sąd I instancji zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść sprawcy.

W pozostałym zakresie, ustawa dawna nie jawi się względniejsza dla oskarżonego, co implikowało zastosowanie ustawy nowej, wszak określona w art. 4 § 1 kk reguła stosowania względniejszej ustawy rozumianej, jako cały obowiązujący w danym czasie stan prawny, odnosi się odrębnie do każdego z badanych czynów, z których każdy może podlegać innej ocenie na płaszczyźnie prawa intertemporalnego (porównaj: uzasadnienie wyroku SN z 20 października 2011 r., III KK 120/11, KZS 2012/2/22; postanowienie SN z 27 lipca 2017 r., IVKK 248/17; wyrok SN z 2 lutego 2006 r., V KK 199/05, OSNwSK 2006/1/271).

Sąd Apelacyjny nie mógł też pominąć faktu, że opis czynu przypisanego Ł. B. (1) w punkcie 19, a zarzucanego w punkcie XII nie odpowiada jego kwalifikacji prawnej, wszak nie zawiera warunkującego przyjęcie realizacji znamion przestępstwa z art. 286 § 1 kk, znamienia działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Podyktowany przepisem art. 413 § 2 pkt 1 kpk wymóg dokładnego określenia przypisanego oskarżonemu czynu, jest równoznaczny z nakazem zawarcia w nim elementów niezbędnych z punktu widzenia ustawowych znamion danego przestępstwa.

W orzecznictwie ugruntowane jest stanowisko, że nie jest możliwe skazanie oskarżonego za czyn, którego wszystkie znamiona nie zostały wymienione w opisie czynu zawartym w wyroku, choćby ustalono je w jego uzasadnieniu (por.: wyrok SN z 23 czerwca 2010 r., III KK 373/09, Legalis; wyrok SA w Lublinie z 9 kwietnia 1998 r., II AKa 46/98, OSA 1999/7–8/53; wyrok SA w Lublinie z 25 marca 1999 r., II AKa 23/99, OSA 2000/3/16; wyrok SA w Katowicach z 26 marca 2009 r., II AKa 49/09, Legalis; wyrok SA w Białymstoku z 4 czerwca 2009 r., II AKa 78/09, OSAB 2009/2–3/54).

Jakkolwiek nie jest konieczne powtórzenie słów ustawy, a wystarczy opisowe oddanie znamienia warunkującego byt danego typu przestępstwa, to w rzeczonym opisie zabrakło również takiego określenia znamiennego dla występku z art. 286 § 1 kk celu działania w postaci osiągniecia korzyści majątkowej, co dekompletuje jego znamiona.

Jednocześnie sformułowany w art. 434 § 1 kpk zakaz reformationis in peius, nie pozwala Sądowi odwoławczemu w sytuacji, gdy wyrok nie został zaskarżony na niekorzyść oskarżonego w części dotyczącej winy, dokonywać nowych ustaleń faktycznych, w tym przez zmianę (uzupełnienie) opisu czynu, ani w tym celu uchylać wyroku i przekazywać sprawy do ponownego rozpoznania (vide: postanowienie SN z 20 lipca 2005 r., I KZP 20/05, OSNKW 2005/9/76).

W następstwie stwierdzenia powyższego uchybienia, Sąd Apelacyjny wyeliminował z kwalifikacji prawnej czynu przypisanego w punkcie 19 (zarzut z punktu XII) art. 286 § 1 kk, przyjmując za podstawę skazania za ten czyn art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i na podstawie art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk, wymierzył oskarżonemu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności, redukując karę w związku z redukcją ocen prawno-karnych, acz przy uwzględnieniu wydatnej roli oskarżonego w przedkładaniu spreparowanych dokumentów.

W tej sytuacji, zważywszy, iż rację bytu wobec zmiany podstawy skazania utracił przyjęty w punkcie 19 (dziewiętnastym) zaskarżonego wyroku ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 kk, należało ustalić, że czyn przypisany oskarżonemu w tym punkcie, a zarzucany w punkcie XI (jedenastym), tworzy ciąg z czynem przypisany jemu w punkcie 17 (siedemnastym), jako że oba te przestępstwa popełnione zostały w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, zanim zapadł pierwszy wyrok, choćby nieprawomocny co do któregokolwiek z nich. Za oba te czyny na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk oraz art. 33 § 1 i 2 kk Sąd odwoławczy orzekł jedną karę roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności oraz 120 (stu dwudziestu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych.

Takie rozstrzygnięcie, dopuszczalne w świetle aktualnego brzmienia art. 91 § 1 kk, jest korzystne dla oskarżonego, wszak w wyniku wymierzenia jednej kary za oba te czyny prowadzi do redukcji dolegliwości karnej, w tym kary pozbawienia wolności, w porównaniu z koniecznością wymierzenia dwóch odrębnych kar.

Sąd Apelacyjny uwzględnił przy tym, że realizując poszczególne czyny, oskarżony współdziałał m.in. z tą samą osobą – A. O. (3), wykorzystując nierzetelne dokumenty dotyczące stanu majątkowego, które miały istotne znaczenie dla zawarcia każdej z umów, przy czym w każdym z tych wypadków działanie to było nakierowane na realizację interesów innej osoby.

Wobec konieczności orzeczenia na nowo kary łącznej, Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 91 § 2 kk, art. 86 § 1 i 2 kk (wobec zastosowania do części czynów ustawy dawnej, a do innych ustawy nowej, karę łączną wymierzyć należało na podstawie ustawy nowej), połączył orzeczone oskarżonemu Ł. B. (1) kary pozbawienia wolności oraz kary grzywny i orzekł łączną karę 2 (dwóch) lat i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wymiarze 220 (dwustu dwudziestu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych.

Adekwatnie do powyższych korekt zmienić należało również - podobnie, jak w przypadku oskarżonego M. S. - orzeczenie z punktu 46 o obowiązku naprawienia szkody. Także w tym wypadku, Sąd Okręgowy enigmatycznie potraktował reguły intertemporalne, nie precyzując, który stan prawny wziął pod uwagę. Sąd Apelacyjny natomiast, adekwatnie do stanu prawnego uwzględnionego, zgodnie z art. 4 § 1 kk, przy orzekaniu odrębnie o każdym z czynów, na podstawie art. 46 § 1 kk przyjął tytułem środka kompensacyjnego, obowiązek naprawienia ¼ szkody wyrządzonej przestępstwem zarzucanym w punkcie IV, a przypisanym w punkcie 17 wyroku, w kwocie 28.687,50 zł, natomiast na podstawie art. 46 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk w stanie prawnym przed zmianą wprowadzoną z dniem 8 czerwca 2010 r. (Dz.U.2009.206.1589 art. 1), tytułem środka karnego, obowiązek naprawienia ¼ szkody wyrządzonej przestępstwem zarzucanym w punkcie III, a przypisanym w punkcie 6 wyroku, w kwocie 50.377 zł (numeracja po sprostowaniu dokonanym w trybie art. 105 § 1 kpk, postanowieniem z dnia 2 kwietnia 2019 r.).

Jakkolwiek Sąd Okręgowy nie sprecyzował w sentencji wyroku w odniesieniu, do których czynów został orzeczony obowiązek naprawienia szkody, to sama treść rozstrzygnięcia, w którym szkoda została podzielona pomiędzy 4 współsprawców, nie pozostawiała wątpliwości, że chodzi o jedyne czyny przypisane Ł. B. (1) w takiej konfiguracji osobowej oraz skutkujące szkodą w mieniu oskarżyciela posiłkowego V.B. (...), zaś staranne wyjaśnienie podstawy rozstrzygnięcia w tej kwestii zostało zwarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Sąd I instancji prawidłowo ustalił kwoty podlegających naprawieniu szkód, należycie pomniejszając ich wysokość o uiszczony czynsz inicjacyjny, a w przypadku naczepy S. S. również o wartość dwóch zapłaconych rat leasingowych.

Trzeba również wskazać, że wobec braku powiązania tego obowiązku z zapłatą odsetek, takie rozróżnienie w istocie nie zmienia skutków orzeczenia, a nie ma żadnych racjonalnych powodów, aby - tak w jednym, jak i w drugim stanie prawnym - sprawca miał nie ponieść materialnych konsekwencji szkód wyrządzonych w ramach przestępczego współdziałania, zwłaszcza, że jego aktywność była dla powodzenia oszustwa istotna, a będąc osobą stosunkowo młodą i zdolną do pracy, oskarżony ma możliwości zarobkowe, aby szkodę naprawić, zaś cel wychowawczy kary wymaga, aby to uczynił.

Korekta zaskarżonego w stosunku do Ł. B. (1) wyroku, uwzględnia wieloaspektową analizę wszystkich realnych korzyści i dolegliwości łączących się ze zmianą w sytuacji oskarżonego, pozostając w zgodzie z kierunkiem wniesionej apelacji i prowadząc finalnie do złagodzenia ogólnej sankcji karnej.

Sąd Apelacyjny nie podzielił również zarzutów podniesionych w apelacji obrońców oskarżonego A. O. (1) oraz w apelacji obrońcy oskarżonej A. U..

Wbrew stanowisku skarżących oceny podjęte przez Sąd Okręgowy mieszczą się w określonych przez art. 7 kpk granicach swobody orzekania, a poczynione w zaskarżonym wyroku ustalenia faktyczne o istotnym dla rozstrzygnięcia znaczeniu, nie są bynajmniej dotknięte błędami.

W zakresie czynów przypisanych tym oskarżonym, swoje przekonanie o winie Sąd I instancji ukształtował na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w sprawie, co nie wymaga przyznania się oskarżonego do sprawstwa, choć to w świetle wywodów apelacji, jej autorzy zdają się (błędnie) poczytywać za jedyny dostateczny dowód mogący świadczyć o zamiarze oskarżonego i jego świadomości realizacji znamion przestępstwa. Tymczasem Sąd orzekający ma obowiązek w ocenie całości materiału dowodowego posługiwać się rozsądkiem, a wbrew temuż byłoby zakładać w zaistniałych okolicznościach dowodowych, że A. O. (3) stał się li tylko ofiarą pomówień ze strony swoich znajomych, a A. U. ofiarą działań innych osób, choć sama wnioskowała o kredyt, przedkładając nierzetelne dokumenty.

Nie można podzielić zarzutów podnoszonych w obu apelacjach, jakoby Sąd I instancji niezasadnie uznał, że we wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku rozmowach telefonicznych, zarejestrowanych podczas przeprowadzonych kontroli operacyjnych, uczestniczył oskarżony A. O. (3) i A. U., jak też za niezasadny uznać należy związany z tymże zarzut obrazy art. 193 § 1 kpk w zw. z art. 167 kpk w zw. z art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 6 kpk, zaś argumentacja w tym zakresie odnosi się również do tożsamego zarzutu sformułowanego w apelacji obrońcy oskarżonego A. B. (1).

Wbrew stanowisku skarżących, nie wykracza poza działanie w granicach prawa taki sposób procedowania, gdy Sąd orzekający bez odwoływania się do pomocy biegłych rekonstruuje fakty na podstawie wnikliwej analizy całokształtu okoliczności ujawnionych w sprawie, odwołując się przy tym do wskazań wiedzy, logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, zatem tych kwantyfikatorów, którymi Sąd samodzielnie dysponuje, a które in concreto jawią się wystarczającymi do poczynienia prawidłowych ustaleń, bez potrzeby sięgania do wiadomości specjalnych.

Ustalenie rozmówców dowodowych połączeń telefonicznych, których treść legła u podstaw rekonstrukcji zdarzeń, nie wymagało w przedmiotowych realiach powołania biegłego do dokonania identyfikacji głosu, wszak z uznanych za wiarygodne dowodów wynika, pomiędzy którymi osobami toczyły się poszczególne rozmowy.

Oskarżony Ł. B. (1) konsekwentnie wyjaśniał, że od wielu lat był użytkownikiem numeru telefonicznego 511 800 100, zapewniając jednocześnie, że tylko on i tylko z tego numeru korzystał (k. 1920, 2074), co koresponduje z faktem ujawnienia w czasie jego zatrzymania aparatu współpracującego z powyższym numerem abonenckim.

Nie budzi też żadnych wątpliwości numer telefonu świadka A. S., podczas rozmów telefonicznych z którą, abonent wyżej wskazanego numeru przedstawiał się właśnie nazwiskiem Ł. B. (1), natomiast inni rozmówcy zwracali się do niego tymże imieniem. Wreszcie taki kontakt do oskarżonego B. podają B. P. (k. 1993), C. W. (k. 1953, 2078), M. S. (k. 699), a nawet sam oskarżony A. O. (3) (k. 5834).

Nie sposób w tych okolicznościach podważać prawidłowość ustalenia Ł. B. (1), jako abonenta przedmiotowego numeru i wbrew jego własnym depozycjom kwestionować, że jest on uczestnikiem zarejestrowanych z tym numerem rozmów.

Tymczasem identyfikacja oskarżonego A. O. (1), jako użytkownika numeru (...), również nie wymaga widomości specjalnych, gdy z wyjaśnień Ł. B. (1) wprost wynika, że z A. O. (3) przyjaźnił się od około 10 lat, mając wpisany taki właśnie do niego kontakt. Jakkolwiek nie wyklucza to posługiwania się przez oskarżonego O. także innym numerem, to niewątpliwym czyni fakt, że w kontaktach z Ł. B. (1) używał właśnie tegoż oraz, że w tamtym okresie z takiego numeru korzystał.

O prawidłowości ustaleń Sądu I instancji w powyższym zakresie świadczy nie tylko używanie podczas połączeń imienia A., które nota bene należy do niezwykle rzadko spotykanych w Polsce, ale wskazuje na to również treść wiadomości przekazanej przez Ł. B. (1) w dniu 10 grudnia 2009 r. na numer zapisany, jako kontakt do (...). Zawierała ona bowiem treść przekazanego przez W. O. sms-a z pretensjami J. dotyczącymi wypisania wniosku kredytowego (o czym J. ma chętnie powiedzieć) oraz ze wskazaniem, że jak nie odda pieniędzy to nadawca wszystkich pogrąży, który zawierał min. zwrot „ ja już siedziałem i mnie to wali, a ty geju zobaczymy co zrobisz, jak trafisz pod celę, zastawiasz się A. O. (6), ok jesteś mi winien jeszcze 4600”. W tych okolicznościach wbrew zdrowemu rozsądkowi byłoby przyjmować, że rozmówcą, do którego Ł. B. (1) następnie zadzwonił na powyższy numer (zapisany jako kontakt do A.), rozmawiając o zawartości sms-a i informując o przekazaniu jego treści również A. (k. 3416-3417), był kto inny, niż właśnie A. O. (3), którego dane personalne wprost pojawiają się w pisemnej wiadomości.

Nieodparta logika zdarzeń wskazuje w sposób jednoznaczny, że podczas utrwalonej rozmowy z abonentem numeru przypisanego w kontaktach (...), Ł. B. (1) treścią sms-a wprost wymieniającego A. O. (1), podzielił się z tymże właśnie A. O. (3).

Wbrew natomiast elementarnemu poczuciu zdrowego rozsądku byłoby zakładać, że dzwoniąc do zaprzyjaźnionego od lat oskarżonego O., Ł. B. (1) nieświadomie rozmawiał z inną osobą.

Warto odnotować, że w toku tej samej rozmowy telefonicznej oskarżony B. przyznawał, że to A. O. (3) ma głowę do zarabiania pieniędzy, podczas gdy on sam jest „ od roboty”, co koresponduje z tymi wyjaśnieniami C. W. i Ł. B. (1), którym Sąd meriti dał wiarę, jak też pozostaje w koherencji z poczynionymi ustaleniami faktycznymi, co do ról poszczególnych oskarżonych w przypisanych im czynach, popełnionych w ramach współdziałania.

Wbrew wywodom apelacji, to właśnie takie spozycjonowanie oskarżonego O. sprawiało, że pozostali współsprawcy starali się umniejszać jego działania w swoich wyjaśnieniach.

Należy też podkreślić, że A. O. (3) przyznał, iż znając koneksje Ł. B. (1) w banku, poprosił go o pomoc w uzyskaniu kredytu przez A. U., choć w wyjaśnieniach utrzymywał, że miał na myśli działania legalne, a będąc za granicą miał upoważnić B. do wystawienia zaświadczenia o jej zatrudnieniu w firmie (...). Pomimo zmienności wyjaśnień oskarżonego Ł. B. (1) co do tego zajścia, pozostają one spójne z wyjaśnieniami A. O. (1) w zakresie faktu, iż porozumiewali się w sprawie kredytu dla A. U.. Nie sposób zatem podważać trafność wnioskowania Sądu I instancji, który zapisy rozmów na temat tegoż kredytu pomiędzy Ł. B. (1), A. i kobietą o imieniu O., przypisuje właśnie tym oskarżonym.

Nie można natomiast deprecjonować zapisów dowodowych rozmów tylko dlatego, że ich treść przeczy wyjaśnieniom współsprawców, obnażając rzeczywisty mechanizm ich zamysłu i działania, który Sąd I instancji prawidłowo zrekonstruował, dając temu wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Ich rzeczowa analiza dała asumpt do przyjęcia, że oskarżony O. chciał poprzez wyłudzony kredyt odzyskać od sąsiadki dług w kwocie 25.000 zł i ustalił z Ł. B. (1), że ten przygotuje dokumenty, po czym przekonał A. U. do takiego rozwiązania, deklarując jej wystawienie zaświadczenia ze swojej firmy.

Natomiast identyfikacja utrwalonych głosów w drodze ekspertyzy z zakresu fonoskopii była w zaistniałych okolicznościach zbędna, wszak materiał dowodowy pozwalał na jednoznaczne ustalenie rozmówców bez odwoływania się do wiadomości specjalnych.

Nie jest przy tym tak, jak utrzymują skarżący, jakoby ustalenie oskarżonego A. O. (1), czy A. U., jako rozmówców dowodowych nagrań, stanowiło jedyną podstawę przyjęcia współudziału w przypisanych każdemu z nich przestępstwach, skoro prosta lektura uzasadnienia zaskarżonego postanowienia nie pozostawia wątpliwości, iż wnioskowanie Sądu Okręgowego w tym względzie znajduje umocowanie w licznych dowodach, szczegółowo tam omówionych, bez potrzeby powielania tej analizy.

Dla porządku jedynie Sąd Apelacyjny przypomina, że odnośnie czynnego zaangażowania oskarżonego O. w oszustwo związane z leasingiem naczepy S. S. 24 (czyn zarzucany w punkcie II, a przypisany w punkcie 23) wyjaśniał C. W., a sam A. O. (3) potwierdził spotkanie z nim, S. i B. w restauracji (...) w B., choć sprzecznie utrzymywał, że gdy tamci coś załatwiali, on usiadł przy innym stoliku (k. 5834). Sąd I instancji racjonalnie wyjaśnił powody, dla których twierdzeniu temu nie dał wiary, mając przy tym na względzie, że oskarżony C. W. nie miał żadnego powodu, aby przyznając się do winy w tym zakresie, niezależnie obciążać A. O. (1) wbrew zaistniałym faktom, zwłaszcza po tym, jak początkowo starał się go chronić, negując nawet znajomość z nim, pomimo faktu wcześniejszej sprzedaży jemu mieszkania w L.. Oskarżony W. racjonalnie wyjaśnił swoją postawę podnosząc, że postrzega A. O. (1), jako osobę niebezpieczną, co koreluje z przywołaną wyżej treścią maila J. K. (1), przekazanego przez W. O. Ł. B. (1), a finalnie przez tego ostatniego A. O. (3).

Twierdzenie C. W., iż to A. O. (3) „ załatwił tę chłodnię” i dał B. pieniądze dla M. S. „za załatwienie leasingu” (k. 2079), koresponduje z podziałem ról przyznanym przez Ł. B. (1) podczas rozmowy telefonicznej, w której on sam określał siebie, jako człowieka jedynie „ do roboty”.

Na udział A. O. (1) w tym przestępstwie wskazywał w jednych ze swoich wyjaśnień także M. S., potwierdzając wersję prezentowaną przez C. W., w tym okoliczność, że oskarżony O. uczestniczył w odbiorze dokumentów i tablic rejestracyjnych przedmiotowej naczepy.

Trzeba mieć przy tym na uwadze, że choć Ł. B. (1) zatajał rolę A. O. (1) w tym zdarzeniu, to jego własna rola w pełni koresponduje z wyjaśnieniami C. W.. Ten ostatni natomiast, kiedy przyznawał się do czynu, nie krył, iż zainspirował M. S. do obniżenia czynszu inicjacyjnego, że dostarczał mu dokumenty do umowy przekazywane przez oskarżonych B. i O., że ich na wstępie ustalonym zamysłem było zawyżenie wyceny przedmiotu leasingu i podzielenie się zyskiem z tego tytułu, zaś dokonaniem transakcji w oparciu o dokumenty firmy nie mającej faktycznej zdolności kredytowej, której sytuacja materialna została fałszywie przedstawiona, oskarżeni dali wyraz braku zamiaru wywiązania się z umowy leasingu, co w finalnie uczynili.

Wyjaśnień C. W., jak i poczynionych na ich podstawie ustaleń Sądu I instancji, co do udziału A. O. (1) w przestępstwie, nie dezawuuje fakt, iż jego osoba nie pojawia się w zeznaniach B. B. (5) i A. F. (2). Pomijając nawet, że według C. W., on i Ł. B. (1) na miejsce oględzin naczepy udali się razem, zaś oskarżony O., który co do zasady starał się zachowywać ostrożność, korzystając raczej z aktywności oskarżonego B., przybył tam oddzielnie, to przede wszystkim w świetle zgodnych wyjaśnień C. W., Ł. B. (1) i M. S., świadek B. B. (5) instrumentalnie zawyżał dokonywane wyceny. Nieracjonalnym byłoby w takiej sytuacji zakładać, że świadek będzie ujawniał okoliczności, które mogłyby narażać jego na odpowiedzialność karną.

Na istotny udział oskarżonego A. O. (1) w przedmiotowym przestępstwie wskazuje również fakt, iż stanowiąca przedmiot leasingu naczepa została zarejestrowana na firmę (...), będącą także właścicielem M. (zarejestrowanego uprzednio na żonę W. O.), użytkowanego przez oskarżonego O., który stanowił przedmiot przestępstwa zarzucanego jemu w punkcie III (trzecim). Tymczasem, choć właścicielem (...) był W. O., to A. O. (3) faktycznie wraz z nim spółką tą zarządzał.

Sąd I instancji logicznie uzasadnił ekonomiczny interes w dokonaniu transakcji leasingowej M., jaki miał jedynie A. O. (3), który finalnie dysponował zarówno pojazdem (żona oskarżonego K. O. (2) uczestniczyła w kolizji kierując tym autem w dniu 28 lipca 2009 r.), jak i pieniędzmi z tytułu jego leasingu.

Jednocześnie prawidłowo ustalona rola Ł. B. (1) w tym przestępstwie, wpisuje się w modus operandi wykorzystane przy wyłudzeniu naczepy-chłodni.

Suma tych okoliczności sprawiła, że Sąd Okręgowy za wiarygodne uznał wyjaśnienia C. W. obciążające A. O. (1) w tym zakresie, a skarżący nie wykazali, aby ta ocena naruszała wskazania wiedzy, logicznego rozumowania, bądź życiowego doświadczenia, a zatem, aby wkraczała w sferę dowolności.

Co zaś się tyczy czynu popełnionego przez C. W. z wykorzystaniem należącej do M. Ł. firmy (...), to wbrew wywodom skarżących obrońców A. O. (1), temu oskarżonemu, ani w punkcie III, ani żadnym innym, nigdy nie przedstawiono zarzutu udziału w tym przestępstwie,.

Wbrew wywodom apelacji wniesionych przez obrońców A. O. (1) oraz przez obrońcę A. U., błędem nie jest dotknięte także wnioskowanie Sądu Okręgowego, co do pozornej działalności spółki (...) w okresie stawianych oskarżonym zarzutów (punkt IV wobec oskarżonego O.). Wskazuje na to nie tylko bezsporna okoliczność, że spółka na dzień 19 sierpnia 2010 r., jak i 24 czerwca 2011 r. nie figurowała w systemach informatycznych ZUS, jako płatnik (aktualny, ani były) składek na ubezpieczenie społeczne, ale również fakt, że w złożonym zeznaniu podatkowym za lata 2007 i 2008, wykazała zerowy stan obrotów (przychodów, strat i dochodów), co oznacza, że w istocie nie prowadziła działalności. Trzeba też przypomnieć, iż (...) posługiwała się numerem KRS nadanym innej spółce (...) sp. z o.o., co nie miałoby żadnego racjonalnego uzasadnienia w sytuacji, gdyby prowadziła własną działalność.

Oczywiście trafne jest przy tym ustalenie Sądu I instancji, że oskarżona A. U. nie była zatrudniona w tej spółce, a zaświadczenie o jej zatrudnieniu było fałszywe, skoro oskarżona nie tylko nie została przez spółkę zgłoszona do ubezpieczenia społecznego, nie wykazała żadnego dochodu w związku z zatrudnieniem w (...), ale w latach 2007 - 2011 była zatrudniona przez inny podmiot - (...) C.. Tyle, że osiągane tam zarobki okazały się niewystarczające do uzyskania kredytu.

Skarżący, fragmentarycznie traktując materiał dowodowy, zupełnie pomijają, że wystawione zaświadczenie sprzeczne jest nawet z wyjaśnieniami samej A. U., która utrzymywała, że pracowała w spółce przez okres około miesiąca, gdy tymczasem sporny dokument datowany 7 grudnia 2009 r., potwierdzał jej zatrudnienie na podstawie umowy o pracę od blisko 3 lat, bo od 1 lutego 2007 r. (k. 4957).

Wreszcie na przedmiotowym zaświadczeniu o zatrudnieniu i zarobkach podrobiony został przez Ł. B. (1) podpis A. O. (1), co nie miałoby żadnego racjonalnego uzasadnienia w sytuacji, gdyby zaświadczenie zawierało treści odpowiadające rzeczywistości. Tymczasem logika i życiowe doświadczenia dyktują wniosek, że nieautentyczność tego podpisu miała za zadanie dawać oskarżonemu O. alibi na wypadek niepowodzenia akcji przestępczej. Do wyjaśnienia przez oskarżonego Ł. B. (1) powodów podrobienia tego podpisu, Sąd Apelacyjny odniósł się omawiając apelację obrońcy tego oskarżonego, co zachowuje aktualność. Niemniej podkreślić trzeba, że tłumaczenie sporządzenia zaświadczenia o zatrudnieniu faktem słabej znajomości języka polskiego przez prezesa spółki (...), koliduje z logiką prowadzenia firmy, wszak to z zasady wymaga wystawiania i podpisywania dokumentów przez prezesa. Wbrew rozsądkowi byłoby też dać wiarę twierdzeniu Ł. B. (1), jakoby pomyłkowo podpisał się cudzym nazwiskiem, skoro normę stanowi podpisywanie się nazwiskiem własnym.

O fikcyjności zaświadczenia o rzekomym zatrudnieniu A. U. w spółce (...) świadczy nie tylko wspomniana wyżej rozmowa A. O. (1) z Ł. B. (1), organizacyjna w zakresie preparowania dokumentacji kredytowej, ale również treść zarejestrowanej rozmowy z dnia 11 grudnia 2009 r, godz. 10:15:24, w której oskarżony O. zapytywał Ł. B. (1), co dzieje się w sprawie jego sąsiadki, na co padła znamienna odpowiedź: „ tylko czekam, żeby A. wrócił, bo ktoś musi to potwierdzić przecież” wraz z informacją, że A. kazał umawiać się na środę, kiedy „ on będzie siedział przy telefonie, więc wtedy się wypisze i potwierdzi ich wszystkich” (k. 3343). Nieodparta logika dat i zdarzeń nie pozostawia wątpliwości, że rozmowa ta dotyczyła m.in. kredytu dla A. U., która w istocie była sąsiadką A. O. (1), o czym mówił Ł. B. (1) (k. 4237) i co koresponduje z faktem, iż oskarżony O. podawał w procesie adres przy ul. (...), zaś oskarżona U. była najemcą mieszkania o numerze (...) pod tym samym adresem, na który nota bene w toku postępowania była wzywana. Jednocześnie wyjaśnienia Ł. B. (1) po raz kolejny potwierdzają, że przytoczona rozmowa dokonała się pomiędzy nim, a oskarżonym O., od którego miał otrzymać druk zaświadczenia o zarobkach w celach kredytowych i który był inicjatorem tegoż przedsięwzięcia.

Sprzeczne z fundamentalnymi prawidłami logiki byłoby w tych okolicznościach twierdzić, że realizując prośbę A. O. (1), której ten nota bene nie zaprzeczał, oskarżony rozmawiał o jej realizacji z kimś innym, gdy przedmiotowa rozmowa telefoniczna została zainicjowana z numeru przypisanego w kontaktach Ł. B. (1) właśnie (...). Podobnie nieodparta logika dat i zdarzeń niewątpliwym czyni, iż Ł. B. (1) rozmawiając telefonicznie w dniu 9 grudnia 2009 r. na temat kredytu z O. - którą 1 grudnia 2009 r. podczas połączenia na ten sam numer A. O. (3) zapewniał, że załatwia dla niej kredyt - rozmawiał właśnie z A. U..

Nieodtworzenie bezpośrednie na rozprawie głównej dowodowych nagrań uzyskanych w toku kontroli operacyjnych, jak też nieodczytanie ich stenogramów, nie narusza - wbrew stanowisku skarżących - art. 394 § 2 kpk w zw. z art. 6 kpk, a formułując taki wniosek skarżący najwyraźniej nie uwzględnili treści pierwszego z powołanych przepisów, który co do zasady obliguje do uznania tego rodzaju dowodów za ujawnione bez odczytania, uzależniając powinność ich odczytania przez Sąd orzekający od wniosku strony, która nie miała możliwości zapoznania się z ich treścią. Innymi słowy zasadą jest poprzestanie na uznaniu protokołów i dokumentów podlegających odczytaniu na rozprawie za ujawnione bez odczytania, a odstępstwo od tej zasady wymaga spełnienia przez stronę warunku wykazania, że nie mogła zapoznać się z ich treścią.

Skarżący tymczasem nie wykazali w żadnej mierze, aby ich możliwość w tym względzie była w jakikolwiek sposób ograniczona, a i wykazać tego nie mogli w sytuacji, gdy akta były dostępne w Sądzie przez kilka lat pomiędzy wniesieniem aktu oskarżenia a wyrokowaniem, w którym to okresie zarówno oskarżeni, jak i ich obrońcy mieli do nich dostęp i mogli bez przeszkód analizować, a nawet kopiować nagrania i stenogramy, z czego zresztą obrońca A. O. (1) skorzystał.

Pomijając nawet to, że enigmatycznie sugerując rozbieżności pomiędzy nagraniami a stenogramami, skarżący nie wykazali, aby takowe w istocie zaistniały, a sformułowana w tym zakresie gołosłowna teza jest dalece niewystarczająca dla stwierdzenia takiego stanu rzeczy, wskazać przede wszystkim należy, że materiałem dowodowym służącym za podstawę ustaleń Sądu I instancji, nie były stenogramy z rozmów, ale protokoły z ich odsłuchania.

Trzeba przy tym zaznaczyć, iż protokół z odsłuchania nagrania zarejestrowanej rozmowy stanowi w istocie załącznik do nagrania, będąc dokumentem sprawozdawczym dowodu pierwotnego, a nadto jest dokumentem odrębnym od stenogramu.

Skarżący tymczasem nie tylko nigdy nie sprecyzowali rozbieżności pomiędzy treścią nagranych rozmów, a stenogramami z nich w jakimkolwiek fragmencie, ale nie uczynili tego zwłaszcza w odniesieniu do treści protokołów z odsłuchania zapisów rozmów, którym nadano wartość dowodową. Tym samym nie wykazali warunków do przeprowadzenia tych dowodów w postulowanym kształcie.

Konstatując stwierdzić należy, że zarzuty dotyczące nieujawnienia w sposób bezpośredni nagrań dokonanych w ramach kontroli operacyjnych oraz stenogramów (dotyczy to także protokołów odsłuchania rozmów) z powołaniem się na rozbieżności między nimi, w świetle wymogów art. 433 § 1 kpk i art. 427 § 2 kpk, uznać należy za pozorne, skoro nie wskazując uchybień, nie stwarzają możliwości odniesienia się do nich. Dla porządku jedynie zaznaczyć należy, że Sąd odwoławczy z urzędu żadnych rozbieżności w omawianym zakresie nie stwierdził.

Treść jednej tylko rozmowy, która nie znalazła odzwierciedlenia w protokole z odsłuchania zapisów nagrań, a tylko w stenogramie, została przez Sąd I instancji dostrzeżona i pominięta w rekonstrukcji faktów, wszak niemające formy protokolarnej stenogramy - jak klarownie wskazano w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku - nie stanowiły postawy ustaleń faktycznych. Skarżący nie wykazali natomiast, aby okoliczność ta rodziła jakiekolwiek negatywne konsekwencje dla kogokolwiek z oskarżonych, a Sąd odwoławczy również możliwości takiej nie stwierdza.

Trzeba natomiast zaznaczyć, że dla skuteczności zarzutu opartego na podstawie art. 438 pkt 2 kpk, tak samo jak na podstawie art. 438 pkt 3 kpk, nie wystarczy nawet wskazanie uchybienia, ale trzeba jeszcze wykazać (a nie tylko hipotetycznie założyć) realną możliwość jego wpływu na treść rozstrzygnięcia.

Tym samym zarzut obrazy art. 394 § 2 kpk, podniesiony w apelacjach obrońców oskarżonych A. O. (1), A. U. i A. B. (1), jest oczywiście bezzasadny.

Podobnie, za chybiony uznać należy zarzut sformułowany w punkcie „1e” apelacji wniesionej przez obrońców A. O. (1).

W jego kontekście należy przede wszystkim zauważyć, iż zgodnie z art. 425 § 3 kpk, skarżący obrońcy A. O. (1) nie są uprawnieni do kwestionowania wyroku Sądu I instancji w zakresie rozstrzygnięć, które nie dotyczą tego oskarżonego. Co za tym idzie postulat zwrócenia się do (...) S.A. o wskazanie skutków materialnych każdej z objętych zarzutami umów leasingowych, dalece wykracza poza kompetencje obrończe, skoro oskarżonemu O. przypisano tylko dwa przestępstwa popełnione na szkodę tej spółki (zarzuty z punktów II i III, przypisane w punktach 23 i 24).

W odniesieniu do obydwu tych czynów nie budzi jednocześnie wątpliwości fakt, że wobec braku uiszczania umownych rat leasingowych, pokrzywdzony podmiot wypowiedział umowy leasingu, a przedmiot żadnej z tych umów nie został leasingodawcy zwrócony. W ramach obu tych umów wpłacone zostały opłaty inicjacyjne, bez których nie doszłoby do ich zawarcia, w przypadku naczepy (...) 24 wpłacono zaledwie dwie raty po 2.458 zł, a w przypadku M. (...) nie uiszczono żadnej.

Ustalenia Sądu Okręgowego w tym zakresie znajdują umocowanie w treści przywołanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dowodów, a konkretnie w niekwestionowanych w środkach odwoławczych zeznaniach pracowników pokrzywdzonej spółki oraz dokumentacji leasingowej. Jednocześnie w każdym z tych przypadków, to właśnie bezskuteczność czynności windykacyjnych legła u podstawa zawiadomienia organów ścigania o przestępstwie, co z dowodów ujawnionych na rozprawie jednoznacznie wynika.

W tej sytuacji zarzut oddalenia wniosku dowodowego w tym zakresie jest oczywiście chybiony, wszak jego uwzględnienie sprowadzać musiałoby się do powielania dowodów w istocie przeprowadzonych przez Sąd Okręgowy. I jakkolwiek niezasadnie wskazano, jako podstawę oddalenia wniosku w tym przedmiocie przepis art. 170 § 1 pkt 2 kpk, zamiast art. 170 § 1 pkt 5 kpk (nie tyle wszak okoliczność została udowodniona zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy, co ujawnione dowody na tę okoliczność zostały już przeprowadzone, a wnioskodawca nie wskazał na istnienie nowych), to nie zmienia to trafności samej decyzji.

Jednocześnie trafne ustalenia poczynione na podstawie zeznań pracowników V.B. (...) S.A. oraz treść złożonej dokumentacji leasingowej, w tym windykacyjnej, nie pozostawiają żadnych wątpliwości, że leasingodawca poniósł stratę, a nie zyskał. Nie sposób wszak przyjąć, aby utrata pojazdów stanowiących przedmiot umów leasingowych i brak spłaty rat składających się na ich cenę, mogła być postrzegana inaczej, aniżeli w kategoriach faktycznej szkody stanowiącej skutek niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

Warto przy tym zaznaczyć, że już sam fakt przystąpienia leasingodawcy do umowy leasingowej na podstawie sfałszowanych lub nierzetelnych dokumentów dotyczących sytuacji materialnej kontrahenta, decydował o niekorzystnym rozporządzeniu przez pokrzywdzonego swoim mieniem, z gruntu decydując o zawarciu na skutek wprowadzenia w błąd w tym zakresie, umowy obarczonej większym od zakładanego ryzykiem, co do spełnienia przez drugą stronę świadczeń umownych.

Skarżący nie przedstawili żadnego dowodu, ani nawet argumentu podważającego prawidłowość tych ustaleń, jak też nie wykazali, aby szkody wynikające z tych przestępstw zostały w jakikolwiek sposób naprawione.

Kwestionowanie przez obrońców oskarżonego A. O. (1), procedowania Sądu I instancji pod nieobecność oskarżonego C. W. z naruszeniem art. 117 § 2 kpk, również przekracza zakres gravamen, podyktowany przepisem art. 425 § 3 kpk.

Nie sposób przy tym podzielić zarzut nieprzesłuchania C. W. na rozprawie, skoro skorzystał on z prawa do nieuczestniczenia w rozprawie, a Sąd orzekający nie dysponuje żadnymi instrumentami prawnymi, aby oskarżonego przymusić do złożenia wyjaśnień. Jednocześnie okoliczność zmienności relacji tego oskarżonego we wcześniejszych fazach postępowania, kiedy depozycje procesowe składał, Sąd meriti miał na uwadze i szczegółowo się do nich odniósł, poddając analizie i ocenie, która nie może zostać podważona tylko dlatego, że nie spełnia oczekiwań skarżących.

Konkludując, stwierdzić należy, że Sąd Okręgowy nie naruszając procedur, ustalił w odniesieniu do czynów zarzucanych A. O. (3) tylko takie istotne dla rozstrzygnięcia fakty, które znajdują umocowanie w treści dowodów uznanych za wiarygodne, wskazaniach wiedzy, logicznego rozumowania i życiowego doświadczenia. Prawidłowa jest również przyjęta w wyroku kwalifikacja prawna czynów, zaś w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wnikliwie i skrupulatnie wyjaśniono podstawy skazania i wymiaru kary, bez potrzeby ich powielania.

Nie budzi natomiast wątpliwości, że Sąd Okręgowy, orzekając wobec oskarżonego O. kary za poszczególne przestępstwa, jak i karę łączną, uczynił to na podstawie przepisów obowiązujących przed 1 lipca 2015 r., co wynika z zastosowania w punkcie 27 wyroku art. 85 kk (po zmianie przepis ten zawiera § 1, 2, 3, 3a i 4) oraz jednoznacznego wskazania na taki stan prawny w punkcie 28 sentencji. W przeciwnym razie niemożliwe byłoby nadanie łącznej karze pozbawienia wolności, orzeczonej w wymiarze 2 lat, probacyjnego charakteru.

Sąd Okręgowy niezasadne pominął natomiast powołanie art. 4 § 1 kk w podstawie skazania za poszczególne czyny oraz w podstawie wymiaru kar i orzeczonych środków, co wymagało korekty, jak też nienależycie przeanalizował stan prawny w aspekcie reguł intertemporalnych określonych w art. 4 § 1 kk.

Wymierzenie kary łącznej według ustawy dawnej, jako ewidentnie względniejszej dla sprawcy, bo dopuszczającej warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności nieprzekraczającej 2 lat (a nie, jak obecnie roku), dopuszczalne było jedynie wówczas, gdy wedle dawnego stanu prawnego nastąpiły również skazania na kary jednostkowe.

W tym wypadku jednak najkorzystniejszy dla oskarżonego jawi się stan prawny przed zmianą wprowadzoną z dniem 8 czerwca 2010 r. (Dz.U.2009.206.1589 art. 1), bowiem na jej skutek podwyższeniu uległy określone w art. 33 § 1 kk górne granice kary grzywny z 360 do 540 stawek dziennych oraz określona w art. 86 § 1 kk górna granica łącznej kary grzywny ze 180 do 270 stawek dziennych (aktualnie 810 stawek dziennych), zaś zmiana granic grożącej kary nie powinna pozostać bez wpływu na wybór ustawy względniejszej.

Orzekając w sprawie o czyny zabronione, które zostały popełnione w okresie obowiązywania ustawy "poprzedniej", Sąd Apelacyjny - niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów - miał obowiązek rozważenia kwestii, która z ustaw jest względniejsza dla sprawcy tak, aby nie doszło do rażącego naruszenia reguły przewidzianej w art. 4 kk i w konsekwencji do wydania orzeczenia rażąco niesprawiedliwego w ujęciu 440 kpk (tak: wyrok SN z 14 lutego 2012 r., V K 310/11, Legalis; wyrok SN z 7 listopada 2012 r., III KK 11/12, Legalis). Dokonując takiej całościowej kontroli wyroku, zainicjowanej apelacją wniesioną na korzyść oskarżonego, Sąd odwoławczy za podstawę skazania i wymiaru kary za wszystkie przypisane A. O. (3) czyny, przyjął przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk, powołane w zaskarżonym wyroku przepisy, ale w stanie prawnym przed zmianą wprowadzoną z dniem 8 czerwca 2010 r. (Dz.U.2009.206.1589 art. 1). Mając zaś na uwadze obowiązującą wówczas niższą granicę kary grzywny, Sąd Apelacyjny obniżył grzywny orzeczone oskarżonemu obok kar pozbawienia wolności w punkcie 23 (zarzut II) do wymiaru 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych, w punkcie 24 (zarzut III) do wymiaru 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych oraz w punkcie 25 (zarzut IV) do wymiaru 60 (sześćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych.

Jednocześnie podstawę orzeczonej oskarżonemu A. O. (3) kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności oraz orzeczenia o warunkowym zawieszeniu jej wykonania, przy uwzględnieniu tego samego stanu prawnego, uzupełnić należało o przepis ar. 4 § 1 kk, a na postawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk w stanie prawnym jak wyżej, Sąd Apelacyjny połączył orzeczone oskarżonemu kary grzywny i orzekł łączną karę grzywny w wymiarze 180 (stu osiemdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych. Wobec obniżenia jednostkowych kar grzywny orzeczonych obok kar pozbawienia wolności, zmieniły się granice orzekania kary łącznej, mieszcząc się w przedziale od 100 do 260 stawek dziennych grzywny (Sąd Okręgowy orzekał łączną karę grzywny w granicach od 120 do 320 stawek dziennych).

Wymierzając karę łączną grzywny Sąd Apelacyjny zastosował tożsamą, jak w zaskarżonym wyroku zasadę asperacji, uwzględniając, że jest to podsumowanie kar za trzy odrębne czyny, popełnione na przestrzeni około 10 miesięcy, na szkodę dwóch różnych podmiotów pokrzywdzonych. Zważywszy przy tym na probacyjny charakter kary pozbawienia wolności, kara grzywny musi być tak ukształtowana, aby przekonać sprawcę o nieopłacalności przestępstwa, przy czym bezspornie nie przekracza możliwości finansowych oskarżonego, który ma szansę zarobkowania w warunkach wolnościowych.

Sąd Apelacyjny również w odniesieniu do oskarżonego A. O. (1), przyjmując konsekwentnie za podstawę orzeczenia środka karnego w postaci obowiązku naprawienia szkody art. 46 § 1 kk w
zw. z art. 4 § 1 kk, jednocześnie sprecyzował, że
kwota 28.687,50 zł, stanowi ¼ szkody wyrządzonej przestępstwem zarzucanym w punkcie III, a przypisanym w punkcie 24 zaskarżonego wyroku, zaś kwota 50.377 zł stanowi ¼ szkody wyrządzonej przestępstwem zarzucanym w punkcie II, a przypisanym w punkcie 22 zaskarżonego wyroku. Pomimo braku takiego sprecyzowania w wyroku Sądu I instancji, nie budzi wątpliwości to, że obowiązek ten został orzeczony w odniesieniu to tych właśnie czynów, wszak tylko w tych przypadkach oskarżonemu A. O. (3) przypisano współdziałanie w popełnieniu przestępstwa z 3 innymi oskarżonymi, pomiędzy którymi obowiązek ten został w wyroku podzielony, a nadto tylko te czyny oskarżonego skutkowały szkodą w mieniu oskarżyciela posiłkowego V.B. (...). Sąd I instancji staranne wyjaśnił podstawy rozstrzygnięcia w tej kwestii w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, wykazując prawidłowość ustalonych kwot, uwzględniających fakt uiszczenia w każdym z tych przypadków czynszu inicjacyjnego, a w przypadku naczepy S. S. również dwóch rat leasingowych, o wartość których zobowiązanie to zostało pomniejszone.

Sąd Apelacyjny nie stwierdził żadnych racjonalnych przyczyn, dla których A. O. (3) nie miałby ponieść w orzeczonym jemu zakresie materialnych konsekwencji szkód wyrządzonych w ramach przestępczego współdziałania, zwłaszcza, że był on w świetle prawidłowo zrekonstruowanych przez Sąd Okręgowy faktów, jednym z beneficjentów (głównym w przypadku czynu zarzucanego w punkcie III) uzyskanych z przestępstw korzyści majątkowych. Cel wychowawczy kary, w szczególności, gdy nie ma ona izolacyjnego charakteru, dyktuje niezbędność takiego rozstrzygnięcia.

Tym samym wyrok w odniesieniu do oskarżonego A. O. (1) podlegał korekcie, która uwzględniła wieloaspektową analizę wszystkich realnych korzyści i dolegliwości łączących się ze zmianą w sytuacji oskarżonego, pozostając w zgodzie z kierunkiem wniesionej apelacji i prowadząc finalnie do częściowego złagodzenia sankcji karnej (w zakresie kary grzywny).

Wbrew zarzutom apelacji obrońcy A. U. , powyższe okoliczności jednoznacznie wskazywały również na współudział oskarżonej w przestępstwie, wszak ubiegając się o kredyt gotówkowy, posłużyła się ona w banku fikcyjnym zaświadczeniem o zatrudnieniu i zarobkach, czego tak w świetle treści tego dokumentu, jak i telefonicznych uzgodnień ze wspólnikami, miała pełną świadomość.

Zupełnie chybiony jest zarzut obrazy art. 92 kpk, mający wynikać z „nieuwzględnienia braku istnienia jakiegokolwiek dowodu świadczącego o sprawstwie oskarżonej”. Sąd Okręgowy, zgodnie wszak z art. 410 kpk, regulującym procedowanie na rozprawie, należycie uwzględnił całokształt okoliczności w jej toku ujawnionych, które dały podstawy do przyjętego w wyroku wnioskowania. W tym kontekście wskazać trzeba, że w treści obdarzonych wiarą dowodów ujawnionych na rozprawie, a ocenianych we wzajemnym powiązaniu, umocowanie znajduje zarówno ustalenie, że to A. U. była rozmówczynią oskarżonych O. i B. podczas omawiania kwestii związanych z przedmiotowym kredytem, jak i to, że do wniosku o kredyt przedłożyła w banku fikcyjne zaświadczenie dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla jego uzyskania, wszak w spółce (...) nie była zatrudniona, choć wywodziła stąd swoją zdolność kredytową.

Oczywiście trafne jest także ustalenie, że w dniu 15 grudnia 2009 r. oskarżona złożyła w banku wniosek o przyznanie kredytu w kwocie przekraczającej 28.000 zł, co zresztą sama przyznawała, natomiast zarzut wadliwego przyjęcia, jakby wniosek ten był podrobiony, jest z gruntu chybiony, wszak Sąd I instancji nie stwierdził nigdy, aby fikcyjny był wniosek, a jedynie, że fikcyjne było dołączone do niego zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach w spółce (...).

Sąd Okręgowy zgodnie z oczywistą wymową wiarygodnych dowodów ustalił również, że organizatorami tego wyłudzenia byli oskarżeni Ł. B. (1) i A. O. (3), przy czym ten ostatni miał na celu odzyskanie pożyczonej kwoty, co wskazuje na znaną współsprawcom sytuację majątkową oskarżonej U., która nie pozwalając spłacić długu, rzutowała również na jej ograniczoną zdolność kredytową.

Udzielenie kredytu uzależnione było od przedstawienia określonych gwarancji, że kredytobiorca ma możliwość wywiązania się z przyjętych warunków umownych, a zaświadczenie potwierdzające stały stosunek zatrudnienia i określony pułap dochodów, ma w tym zakresie znaczenie zasadnicze. Kiedy natomiast rzeczywista sytuacja materialna klienta odbiegała od przedstawionej w nierzetelnej dokumentacji, gwarancje te stawały się iluzoryczne. Nie ma zatem znaczenia dla realizacji znamion przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk fakt, że kredyt ostatecznie nie został przyznany ( nota bene wobec figurowania oskarżonej w bazie dłużników (...), co również rzutuje na ocenę jej zdolności kredytowej), ani to, czy w przypadku jego udzielenia, raty byłyby spłacane, bowiem istotą oszustwa jest tu wprowadzenie pokrzywdzonego banku w błąd, co do źródła dochodów wnioskodawczyni, celem spowodowania, aby rozporządził kwotą kredytu, obarczonego większym ryzykiem, niż wynikało ze złożonych dokumentów.

W konsekwencji stwierdzić należy, że także w odniesieniu do A. U., w wyniku prawidłowo zastosowanych procedur, ustalono tylko fakty wynikające z dowodów trafnie uznanych za wiarygodne, należycie podpisując je pod właściwe przepisy ustawy.

Mając na uwadze, jak we wskazanych wyżej przypadkach, że stan prawny obowiązujący w dacie czynu był względniejszy dla oskarżonej, pozwalając na warunkowe zawieszenie wykonania kar pozbawienia wolności bez jednoczesnego orzekania obowiązku z art. 72 § 1 kk w aktualnie obowiązującym brzmieniu, jak też uwzględniając znaczące podwyższenie górnej granicy kary grzywny (z 360 na 540 stawek dziennych) w związku ze zmianą wprowadzoną z dniem 8 czerwca 2010 r. (Dz.U.2009.206.1589 art. 1), Sąd Apelacyjny przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk, skorygował podstawę skazania i wymiaru kary, obniżając orzeczoną karę grzywny do wymiaru 40 (czterdziestu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 (trzydziestu) złotych. Nadto, zważywszy na niekaralność oskarżonej A. U., w szczególności w aspekcie długiego okresu, jaki upłynął od daty przestępstwa, Sąd odwoławczy skrócił również okres probacyjny do 2 lat.

Kara orzeczona oskarżonej należycie uwzględnia całokształt istotnych okoliczności wpływających na jej wymiar, nie pomijając incydentalności czynu, jak też faktu, że jego organizatorami byli współoskarżeni oraz zatrzymania się przestępstwa w fazie usiłowania. Jednocześnie kara musiała odzwierciedlać współdziałanie z innymi osobami, naruszenie dwóch przepisów ustawy karnej oraz rozmiar grożącej szkody.

Za niezasadne Sąd Apelacyjny uznał również apelacje wniesione na korzyść oskarżonych A. B. (1) i P. W. przez ich obrońców.

Zarzut podniesiony w punkcie 5 apelacji obrońcy A. B. (1) jest niezasadny z tych samych przyczyn, dla których za niezasadny Sąd odwoławczy uznał zarzut sformułowany w tym samym zakresie przez obrońców A. O. (1) oraz obrońcę A. U.. Odsyłając się do zawartej w tamtej części uzasadnienia argumentacji, dotyczącej zarzutu obrazy art. 193 § 1 kpk w zw. z art. 167 kpk w zw. z art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 6 kpk, Sąd Apelacyjny w pełni ją podtrzymuje, bez potrzeby powielania. W sytuacji, gdy całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej pozwalał na jednoznaczne ustalenie rozmówców zarejestrowanych podczas kontroli operacyjnych połączeń telefonicznych, w tym także oskarżonego A. B. (1), bez odwoływania się do wiadomości specjalnych, identyfikacja utrwalonych głosów w drodze ekspertyzy z zakresu fonoskopii jawi się dowodem niekoniecznym.

Tak samo w odniesieniu do podniesionych w apelacjach obrońców oskarżonych B. i U. zarzutów nieodsłuchania przez Sąd Okręgowy na rozprawie nagrań rozmów zarejestrowanych podczas kontroli operacyjnej oraz nieodczytania stenogramów z nich, w pełni aktualne jest stanowisko Sądu Apelacyjnego wyrażone w pisemnej motywacji odnoszącej się do tożsamego zarzutu sformułowanego w apelacji obrońców A. O. (1).

Co zaś się tyczy rzekomych rozbieżności pomiędzy zapisami rozmów a protokołami z ich odsłuchania, to również autorzy tych apelacji nie przytoczyli żadnego przykładu takiego stanu rzeczy, poza wskazaniem na - dostrzeżony przez Sąd Okręgowy, a nie przez obrońców - brak protokołu jednej z rozmów, której treść w efekcie pominięto ustalając fakty, zaś żaden ze skarżących nie wykazał, aby miało to jakikolwiek wpływ na treść wyroku, zwłaszcza zaś, aby mogło wpływać na orzeczenie w sposób korzystny dla któregokolwiek z oskarżonych.

Trzeba podkreślić, że również w przypadku ustalenia oskarżonego A. B. (1), jako rozmówcy dowodowych nagrań, nie stanowiło bynajmniej jedynej podstawy przyjęcia jego współudziału w przypisanym jemu przestępstwie, wszak Sąd Okręgowy przytoczył szereg podstaw dowodowych w tym względzie, a wnikliwa analiza całokształtu okoliczności ujawnionych w sprawie, z odwołaniem się do wskazań wiedzy, logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, zatem tych kwantyfikatorów, którymi Sąd samodzielnie dysponuje, pozwoliła Sądowi a quo poczynić prawidłowe ustalenia, bez potrzeby sięgania do wiadomości specjalnych.

Ustalając w sposób niewątpliwy i zgodny z wyjaśnieniami oskarżonego Ł. B. (1) numer jego telefonu, Sąd Okręgowy prawidłowo zidentyfikował również jego rozmówców, a ustaliwszy na podstawie osobowych źródeł dowodowych i dokumentów krąg osób uczestniczących w przestępstwie, należycie zdefiniował również rolę w nim oskarżonego A. B. (1), opierając się przy tym m.in. na wyjaśnieniach Ł. B. (1).

Wbrew stanowisku skarżącego, Sąd I instancji nie uchybił dyrektywom art. 7 kpk dając wiarę wyjaśnieniom oskarżonego Ł. B. (1) w zakresie, w jakim wskazują na współudział w oszustwie A. B. (1), skoro wraz z innymi dowodami tworzą one logiczny, koherentny ciąg zdarzeń.

Ł. B. (1) wprost wskazał bowiem, że do spotkania z udziałem A. B. (1), na którym omawiano organizację wyłudzeń kredytu, doszło w domu tego oskarżonego, opisując przy tym jego zaangażowanie w ów proceder, przejawiające się m.in. zlecaniem W. O. przygotowania niezbędnych dokumentów (k. 5887), a to koresponduje z treścią rozmów przeprowadzonych w tym samym okresie przez Ł. B. (1) z abonentem nr (...), którego oskarżony nazywał właśnie A., zaś rozmowa dotyczyła kredytu dla J. K. (1).

Ł. B. (1) w swoich depozycjach wprost mówił o kontaktach z A. B. (1) oraz W. O., opisując ich wzajemne relacje i wspólne interesy. Wedle tej relacji to właśnie w domu A. B. (1) i w jego obecności, Ł. B. (1) wypełnił zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach J. K. (1), które W. O. ostemplował. Przyznawany przez Ł. B. (1) fakt wypełnienia oświadczeń o zatrudnieniu tzw. „słupów” w osobach J. K. (1) i W. B., potwierdziła opinia grafologiczna.

Przypisując A. B. (1) współudział w tym przestępstwie i wspólnotę zamysłu oraz organizacji, Ł. B. (1) jednocześnie obciążał siebie, przyznając swoje zaangażowanie w fałszowanie dokumentów niezbędnych do uzyskania kredytów i negując, aby oskarżony B. cokolwiek samodzielnie wypełniał. Oskarżony B. ujawnił również fakt nawiązania kontaktu z pracownicą Banku (...) S.A. oraz to, że jego zapewnienia o jej przychylności stały się podstawą wspólnego zamysłu ubiegania się o kredyty na podstawione osoby i w oparciu o spreparowane dokumenty. Świadczy to o braku intencji przerzucania własnej odpowiedzialności na inną osobę, jak i o obiektywizmie w relacjonowaniu zdarzeń, których inspirację przypisywał W. O.. Ta ostatnia okoliczność koresponduje z wyjaśnieniami J. K. (1), wedle których całą kwotę „swojego” kredytu przekazał właśnie W. O..

Wreszcie podkreślić należy, że J. K. (1) otrzymał zaświadczenie o rzekomym zatrudnieniu i wysokich zarobkach w firmie (...), która pomimo, iż zarejestrowana na W. O., była według Ł. B. (1) faktycznie zarządzana właśnie przez A. B. (1) (k. 5887), co koresponduje z wyjaśnieniami A. O. (1) („ znam firmę (...), wiem że to A. B. (1) ma coś wspólnego z tą firmą”– k. 5835).

Wbrew kryteriom logicznego wnioskowania byłoby zatem zakładać, że ustalając telefonicznie kwestie związane z weryfikacją zaświadczenia i ustalając udostepnienie kluczy do firmy (...), mieszczącej się nota bene w domu oskarżonego B., Ł. B. (1) rozmawiał z innym, niż oskarżony B., A..

Na prawidłowość zidentyfikowania rozmówcy Ł. B. (1) w kwestiach związanych z potwierdzaniem dokumentacji kredytowej dla J. K. (1), wskazuje zatem nieodparta logika zdarzeń, której skarżący w żadnej mierze nie podważył przedstawioną argumentacją, o wyłącznie polemicznej i opartej na negacji treści.

Podnieść też trzeba, że suma tych okoliczności, jak i zbieżność w czasie rozmów z osobami, o których wyjaśniał w uznanych za wiarygodne depozycjach Ł. B. (1), w tym z A. S., której identyfikacja jest niewątpliwa, wszak świadek potwierdziła prowadzenie tych rozmów, jak i z W. O., nie pozostawia marginesu niepewności, co do prawidłowości rekonstrukcji zdarzeń dokonanej przez Sąd I instancji.

To, że pomimo uprzedniego konsekwentnego przyznawania się J. K. (1) do popełnienia zarzucanego jemu wyłudzenia kredytu we współdziałaniu m.in. z A. B. (1), po wielu latach od jego popełnienia, oskarżony ten, odpowiadając na rozprawie na pytanie obrońcy, zaprzeczył znajomości jego osoby, nie dezawuuje tych wszystkich dowodów, które wzajemnie się uzupełniając i potwierdzając, świadczą o współudziale A. B. (1), acz w sposób mniej aktywny dla samego „słupa”, niż rola pozostałych wspólników.

Oskarżony Ł. B. (1) i W. O., podczas zarejestrowanych w dniu 26 i 29 listopada 2009 r. rozmów telefonicznych, ustalali zawartość preparowanej dokumentacji i podnosili konieczność uzgodnienia jej z A., co w kontekście kolejnej rozmowy z 30 listopada 2009 r., nakazuje powiązanie tej postaci z A. B. (1), wszak wskazuje, że chodzi o A. dysponującego pieczątką firmy (...), który w rozmowie z W. O. wskazuje, że księgowa nie wypełni dokumentacji dla potrzeb kredytu i B. będzie to musiał zrobić sam. Struktura i treść połączeń, której analizę Sąd I instancji wnikliwie przeprowadził w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie pozostawia wątpliwości, że wpisują się one w obdarzone wiarą wyjaśnienia oskarżonego B., co do udziału A. B. (1) w przestępstwie.

Na tej podstawie Sąd I instancji prawidłowo ustalił również, że A. B. (1) odmówił telefonicznego potwierdzenia zatrudnienia J. K. (1) w firmie (...), gdyż wcześniej rozmawiał z A. S. podszywając się pod niego (fakt telefonicznej weryfikacji zatrudnienia potwierdziła świadek A. S.).

Podnosząc - jak wskazał sam skarżący na podstawie pobieżnej analizy niektórych rozmów - jakoby w ich dowodowych zapisach pojawiało się co najmniej 2 różnych A., skarżący stawia tezę, której w żaden sposób nie argumentuje, w szczególności nie wykazując, aby dwie różne osoby o tym samym imieniu zostały zarejestrowane w tych nagranych rozmowach, które posłużyły Sądowi I instancji do poczynienia konkretnych ustaleń. Tym samym podniesione uchybienie jawi się pozornym i nader abstrakcyjnym, aby mogło podlegać weryfikacji.

Wbrew zarzutowi apelacji obrońcy oskarżonego A. B. (1), przywołane zeznania świadka R. S. nie podważają w żadnej mierze ustaleń Sądu I instancji, skoro odnosiły się do nabytej od A. B. (1) firmy (...), a o przedmiotowym czynie świadek nie miał żadnej wiedzy. I jakkolwiek świadek wskazywał, że W. O. opiekował się domem A. B. (1) przy ul. (...) w W. podczas jego nieobecności, to jednocześnie zapewniał, że A. B. (1) „ przez cały czas tam mieszka”. Przede wszystkim jednak, nie negując również powyższej roli W. O., fakt udostepnienia mu w tym wypadku kluczy w celu potwierdzenia autentyczność sfałszowanego dokumentu, wynika z zapisu rozmowy telefonicznej, a nie, jak sugeruje obrońca, z domysłów Sądu orzekającego.

Nie sposób zatem uznać, aby zeznania R. S. wniosły do sprawy jakiekolwiek treści realnie rzutujące na kształt poczynionych ustaleń faktycznych.

Nie można też zgodzić się ze skarżącym, jakoby Sąd I instancji naruszył art. 7 kpk pomijając wynikającą z zeznań A. S. okoliczność, że telefoniczne potwierdzenie sfałszowanego zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach oskarżonego, nie było decydujące dla udzielenia kredytu. Przede wszystkim wszak potwierdzenia, jak ustalił Sąd Okręgowy, dokonał W. O. podając się za M. W. (2), po tym, jak A. B. (1) odmówił uczynienia tego ze względu na wcześniejsze podszywanie się w rozmowie z pracownicą Banku za J. K. (1), a po wtóre nie zmienia to faktu, że objęte wspólnym zamiarem sprawców fałszywe zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach stanowiło dokument o istotnym znaczeniu dla uzyskania kredytu, skoro było podstawą do ustalenia zdolności kredytowej wnioskodawcy. Tymczasem przepis art. 297 § 1 kk obejmuje swoją dyspozycją dokumenty i pisemne oświadczenia dotyczące okoliczności o istotnym, a nie o decydującym znaczeniu dla uzyskania wsparcia finansowego. Tym samym żądanie uzupełnienia wniosku o dodatkową jeszcze dokumentację (zaświadczenie o odprowadzeniu składek pracowniczych), nie dekompletuje znamion przestępstwa z art. 297 § 1 kk, bowiem brak przedmiotowego zaświadczenia o zatrudnieniu zakończyłby procedurę odmową udzielenia kredytu.

W konsekwencji stwierdzić należy, że fakt nieprzyznania się oskarżonego A. B. (1) do popełnienia zarzucanego jemu czynu, nie uniemożliwił Sądowi I instancji zrekonstruowania jego w nim roli w sposób sprzeczny z tą negacją.

W pełni podzielając stanowisko skarżącego, że sąd powinien kierować się w swoim wnioskowaniu wskazaniami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, Sąd Apelacyjny zauważa, że skarżący w żadnej mierze nie wykazał, aby w tym wypadku Sąd I instancji regułom tym uchybił.

Zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego P. W. również okazały się nieskuteczne, a zarzut dowolnej oceny materiału dowodowego ogranicza się w istocie do samej tezy, nieopatrzonej żądną konkretną argumentacją. Wynika z niego, jakoby dowolna ocena materiału dowodowego miała doprowadzić do dowolnej oceny zeznań świadka R. K. (4) oraz wadliwych ustaleń faktycznych.

Myli się jednak skarżący twierdząc, jakoby rolę oskarżonego W. w przestępstwie Sąd I instancji ustalił przede wszystkim w oparciu o zeznania tego świadka, skoro prosta lektura uzasadnienia wyroku nie pozostawia wątpliwości, że podstawy do takich ustaleń dostarczyły również wyjaśnienia samego oskarżonego, który konsekwentnie przyznawał się w postępowaniu przygotowawczym do podpisania zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach W. B., negując jednie, aby je własnoręcznie wypełniał, co zostało potwierdzone w drodze opinii grafologicznej. Na rozprawie również nie negował swojej roli w zajściu, potwierdzając, że „zaświadczenie poszło”, jak i nie kwestionował treści zeznań R. K. (4), według których świadek sam na polecenie oskarżonego W. potwierdzał telefonicznie pracownikom banku zatrudnienie osób, których nazwiska oskarżony przekazywał mu na kartce.

Wbrew stanowisku autora apelacji, stan wiedzy świadka, co do celu tego działania, jak i zgodności potwierdzanych informacji ze stanem rzeczywistym, pozostaje bez żadnego znaczenia dla zakresu odpowiedzialności oskarżonego P. W.. Świadkowi natomiast nie przedstawiono zarzutów współudziału w przestępstwie. Fakt uzyskania telefonicznego potwierdzenia zaświadczenia przedłożonego przez W. B. wynika również z zeznań A. S..

W konsekwencji nie ma racji skarżący, jakoby ustalając rolę oskarżonego P. W. w przestępstwie Sąd Okręgowy dopuścił się błędu, skoro ustalenia te znajdują umocowanie w treści obdarzonych wiarą dowodów, jak też nie kolidują ze wskazaniami wiedzy, logiki i życiowego doświadczenia.

Sam zaś fakt podpisania i ostemplowania zaświadczenia zawierającego nieprawdziwe treści i nadania mu przez to cech autentyczności w zestawieniu z poleceniem pracownikowi potwierdzania przez telefon fikcyjnego w istocie zatrudnienia na zapytania banku, decyduje o świadomości oskarżonego W., że wspiera w ten sposób przestępczy proceder oszustwa kredytowego. Przypisane oskarżonemu pomocnictwo do przestępstwa nie wykracza poza jego faktyczną rolę.

Dokonując jednak kontroli odwoławczej również na podstawie art. 440 kpk, Sąd Apelacyjny nie mógł pominąć, że opis czynu przypisanego zarówno A. B. (1), jak tez P. W. nie odpowiada jego kwalifikacji prawnej, wszak nie zawiera warunkującego przyjęcie realizacji znamion przestępstwa z art. 286 § 1 kk, znamienia działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Podyktowany przepisem art. 413 § 2 pkt 1 kpk wymóg dokładnego określenia przypisanego oskarżonemu czynu, jest równoznaczny z nakazem zawarcia w nim elementów niezbędnych z punktu widzenia ustawowych znamion danego przestępstwa.

W orzecznictwie ugruntowane jest stanowisko, że nie jest możliwe skazanie oskarżonego za czyn, którego wszystkie znamiona nie zostały wymienione w opisie czynu zawartym w wyroku, choćby ustalono je w jego uzasadnieniu (por.: wyrok SN z 23 czerwca 2010 r., III KK 373/09, Legalis; wyrok SA w Lublinie z 9 kwietnia 1998 r., II AKa 46/98, OSA 1999/7–8/53; wyrok SA w Lublinie z 25 marca 1999 r., II AKa 23/99, OSA 2000/3/16; wyrok SA w Katowicach z 26 marca 2009 r., II AKa 49/09, Legalis; wyrok SA w Białymstoku z 4 czerwca 2009 r., II AKa 78/09, OSAB 2009/2–3/54).

Jakkolwiek nie jest konieczne powtórzenie słów ustawy, a wystarczy opisowe oddanie znamienia warunkującego byt danego typu przestępstwa, to w rzeczonym opisie zabrakło również takiego zamiennego określenia znamiennego dla występku z art. 286 § 1 kk celu działania w postaci osiągniecia korzyści majątkowej, co dekompletuje jego znamiona.

Jednocześnie sformułowany w art. 434 § 1 kpk zakaz reformationis in peius, nie pozwala Sądowi odwoławczemu w sytuacji, gdy wyrok nie został zaskarżony na niekorzyść oskarżonego, dokonywać nowych ustaleń faktycznych, w tym przez zmianę (uzupełnienie) opisu czynu, ani w tym celu uchylać wyroku i przekazywać sprawy do ponownego rozpoznania (vide: postanowienie SN z 20 lipca 2005 r., I KZP 20/05, OSNKW 2005/9/76).

W następstwie stwierdzenia powyższego uchybienia, Sąd Apelacyjny wyeliminował z kwalifikacji prawnej czynu przypisanego A. B. (1), jak i czynu przypisanego P. W. przepis art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

W konsekwencji za podstawę skazania A. B. (1) przyjęto art. 297 § 1 kk w zw. z art. 12 kk, a za podstawę skazania P. W. art. 18 § 3 kk w zw. z art. 297 § 1 kk, przy zastosowaniu w odniesieniu do każdego z nich art. 4 § 1 kk, w brzmieniu przed zmianą wprowadzoną z dniem 8 czerwca 2010 r. (Dz.U.2009.206.1589 art. 1), bowiem tak samo, jak w wyżej omówionych wypadkach, ówczesny stan prawny był względniejszy dla oskarżonych ze względu na znacząco niższe górne granice kary grzywny, a jednocześnie pozwalał na warunkowe zawieszenie wykonania kar pozbawienia wolności bez jednoczesnego orzekania obowiązku z art. 72 § 1 kk w aktualnie obowiązującym brzmieniu, a w przypadku karanego P. W. przede wszystkim pozwalał, co do zasady na nadanie karze probacyjnego charakteru (w przeciwieństwie do aktualnej regulacji art. 69 § 1 kpk)

Dokonując powyższej korekty, Sąd Apelacyjny obniżył również orzeczone każdemu z oskarżonych kary pozbawienia wolności do wymiaru 8 miesięcy, mając na uwadze, że granice kary wyznacza łagodniejsza niż w art. 286 § 1 kk, sankcja przewidziana w art. 297 § 1 kk. Sąd Apelacyjny za podstawę wymiaru

Za podstawę wymiaru kary grzywny wobec każdego z oskarżonych przyjęto w tej sytuacji art. 71 § 1 kk w brzmieniu przed zmianą wprowadzoną z dniem 8 czerwca 2010 r. (Dz.U.2009.206.1589 art. 1), obniżając tę karę w przypadku A. B. (1) do wymiaru 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych, a w przypadku P. W. do wymiaru 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 (trzydziestu) złotych.

Mając na uwadze dotychczasową niekaralność oskarżonego A. B. (1), w tym w kontekście długiego okresu, jaki upłynął od czynu, Sąd Apelacyjny okres próby skrócił do 2 lat.

Jednocześnie Sąd odwoławczy uwzględnił okoliczności wpływające na wymiar kary w każdym z tych przypadków, które zostały podniesione przez Sąd I instancji, w tym stosunkowo mniejszy niż pozostałych stopień osobistego zaangażowania każdego z oskarżonych w przestępstwo.

Nie podzielając zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego J. K. (1) , Sąd Apelacyjny wyrok wobec tego oskarżonego utrzymał w mocy.

Wbrew wywodom skarżącego nie sposób uznać za rażąco niesprawiedliwą karę roku pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny, orzeczoną za ciąg dwóch przestępstw przeciwko mieniu, a jednocześnie obrotowi gospodarczemu, popełnionych w warunkach recydywy, gdy orzekając w granicach od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności, Sąd miał możliwość obostrzenia kary, czy to na podstawie art. 64 § 1 kk, czy też art. 91 § 1 kk. Jakkolwiek oskarżony J. K. (1) nie pełnił w tym przestępstwie kierowniczej roli, to bez jego udziału w nim, osiągnięcie oszukańczego celu nie byłoby możliwe, co świadczy o doniosłości jego współudziału.

W świetle rozmiarów szkody, zwłaszcza wyrządzonej (...) S.A., przy uwzględnieniu działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, orzeczenie kary grzywny ma charakter wychowawczy, realizując cel przekonania sprawcy o nieopłacalności przestępstwa.

Niemniej, tak zbliżona do dolnej granicy zagrożenia, kara pozbawienia wolności, jak i stosunkowo niewysoka kara grzywny (znacząco niższa od rozmiaru wyrządzonych szkód), należycie odzwierciedlają przyznanie się oskarżonego do winy, złożenie wyjaśnień odnośnie mechanizmu przestępstwa oraz fakt, że pełnił on w nim rolę figuranta („słupa”).

Dotychczasowa karalność oskarżonego, a także popełnienie obu zarzucanych jemu przestępstw w warunkach recydywy, nie stwarza żadnych racjonalnych podstaw do wywiedzenia pozytywnej prognozy, która mogłaby stanowić podstawę warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. „Na marginesie” wskazać należy, że przekonanie skarżącego, jakoby oskarżony J. K. (1) po dacie przedmiotowych czynów, nie został już nigdy skazany za przestępstwo, dalece odbiega od danych o jego karalności, acz nie może to z racji kierunku apelacji wpływać na pogorszenie sytuacji sprawcy.

W odniesieniu do tego oskarżonego, Sąd Apelacyjny nie stwierdził podstaw do ingerowania w treść rozstrzygnięcia poza granicami apelacji i podniesionym w niej zarzutem, nie dopatrując się przesłanek z art. 439 § 1 kpk lub art. 440 kpk.

W tym wypadku trafnie zastosowano ustawę nową, wszak stan prawny obowiązujący w dacie czynu nie mógł zostać uznany za względniejszy ze względu na skazanie w warunkach art. 64 § 1 kk. Aktualne przepisy nie zawierają ograniczenia, jakie przewidywał przed zmianą wprowadzoną z dniem 8 czerwca 2010 r. (Dz.U.2009.206.1589 art. 1) przepis art. 78 § 2 kk, wedle którego w przypadku skazanego w warunkach art. 64 kk warunkowe zwolnienie nie mogło nastąpić wcześniej niż po roku.

Mając na uwadze wszystkie przytoczone wyżej okoliczności, Sąd Apelacyjny wyrok w zaskarżonej części, w zakresie nieobjętym uchyleniem z powodu przedawnienia oraz zmianami, utrzymał w mocy.

Na poczet orzeczonych oskarżonym M. S. i Ł. B. (1) łącznych kar pozbawienia wolności, Sąd Apelacyjny zaliczył okresy tymczasowego aresztowania każdego z nich w sprawie, a na poczet łącznej kary grzywny orzeczonej oskarżonemu A. O. (3) dzień jego zatrzymania.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono zgodnie z przepisami art. 633 kpk w zw. z art. 634 kpk, art. 636 § 1 kpk, obciążając nimi oskarżonych w częściach na nich przypadających. W części umarzającej postępowanie, z mocy art. 632 pkt 2 kpk koszty procesu ponosi Skarb Państwa.

Wysokość opłat przypadających od oskarżonych ustalono zgodnie z art. 2 ust. 1 oraz art. 3 oraz art. 10 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

Natomiast wynagrodzenie obrońcom z urzędu przyznano z uwzględnieniem liczny terminów rozprawy odwoławczej, na których każdy z obrońców stawił się osobiście, bądź świadczył pomoc prawną poprzez substytucję.

Z tych wszystkich przyczyn Sąd Apelacyjny orzekł, jak w sentencji.