Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

1. K. K. (1) został oskarżony o to, że:

I. w okresie od końca 2002 roku do 24 lipca 2007 roku w P. oraz na terenie województw (...) i (...), brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez N. S. (1) ps. (...), w skład której wchodzili w różnym okresie: M. B. (1) ps. (...), R. D. (1) ps. (...), D. I. ps. (...), B. J. (1) ps. (...), A. K. (1) ps. (...), M. K. (1), P. M. ps. (...), K. R. (1) ps. (...), M. S. (1) ps. (...), M. T. (1) ps. (...), P. W. (1) ps. (...), P. S. (1), M. J. (1), M. Ś. (1), S. J., W. S. (1), M. W. (1), P. B. (1), I. J. (1), M. N. (1), Ł. N. (1) ps. (...) i inne ustalone i nieustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na wewnątrzwspólnotowym nabyciu oraz przywozie do Polski i następnie wprowadzaniu do obrotu na terenie P. oraz województw (...) i (...) wbrew przepisom ustawy, znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.

II. na przełomie 2002/2003 roku w P., województwie (...), K. oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1), P. W. (1) i K. R. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, nieustalonej ilości marihuany, której zakupu na terenie Holandii dokonał on sam, a P. S. (1) wspólnie z P. W. (1), na polecenie K. R. (1) podczas tego przywozu prowadzili obserwację przejścia granicznego, w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby

tj. o przestępstwo z art. 55 ust. 1 i art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

III. na początku 2003 roku w P., województwie (...), K. oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1) i P. W. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci 5 kg marihuany, której zakupu na terenie Holandii dokonał on sam, a P. S. (1) wspólnie z P. W. (1) podczas tego przywozu prowadzili obserwację przejścia granicznego, w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby

tj. o przestępstwo z art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

IV. w maju 2005 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z M. T. (1), G. O. i H. W. (1), uczestnicząc w pakowaniu 20.000 tabletek MDMA (ekstazy) koloru niebieskiego ze znaczkiem (...), wbrew przepisom ustawy uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej, które to tabletki M. T. (1) wraz z H. W. (1) sprzedał G. O. za kwotę co najmniej 30.000 złotych, które następnie G. O. zamierzał odsprzedać ze średnim zyskiem 8.400 złotych dotychczas nieustalonym osobom, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na zatrzymanie przez funkcjonariuszy Policji w chwili posiadania wyżej wymienionych narkotyków,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

V. w lutym 2006 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z nieustalonym dotychczas mężczyzną, będąc kierowanym przez N. S. (1), wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 5.000 gram marihuany o wartości co najmniej 61.000 złotych w ten sposób, że po uprzednim nabyciu tego narkotyku, na polecenie N. S. (1), sprzedał go nieustalonej osobie,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

VI. w okresie od 15 lutego 2006 roku do 23 lutego 2006 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z nieustalonymi dotychczas osobami, będąc kierowanym przez N. S. (1), wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 5.000 gram marihuany o wartości co najmniej 61.000 złotych w ten sposób, że na polecenie N. S. (1), realizował sprzedaż tego narkotyku, jednakże, gdy udawał się na zaplanowaną uprzednio transakcję sprzedaży tej marihuany nieustalonym osobom, nastąpiło siłowe przejęcie narkotyku przez co najmniej dwóch nieustalonych dotychczas mężczyzn,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

VII. w dniu 28 lutego 2006 roku w P. działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z A. K. (1) ps. (...) i B. J. (1) ps. (...), będąc kierowanym przez N. S. (1), działając wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości substancji psychotropowej w ten sposób, że w dniu 28.02.2006 roku na polecenie N. S. (1) ps. (...) odebrał z Dworca PKP przesyłkę z zawartością 9.000 gram amfetaminy o wartości co najmniej 47.970 złotych, którą następnie umieścił we wcześniej ustalonym z N. S. (1) miejscu, które to środki psychotropowe zostały następnie wprowadzone do dalszego obrotu przez N. S. (1), który sprzedał je ustalonym i nieustalonym osobom,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

VIII. w maju 2006 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z M. T. (1), będąc kierowanym przez N. S. (1), wbrew przepisom ustawy, czynił przygotowania do wprowadzenia do obrotu znacznej ilości nieustalonego narkotyku o nieustalonej wartości w ten sposób, że co najmniej od 07 maja 2006 roku, kontaktował się z N. S. (1) w celu nakłonienia M. T. (1), będącego w posiadaniu narkotyku do pilnego przeprowadzenia transakcji, którą ten zaplanował pomiędzy 10 a 11 maja 2006 roku, ponadto sam zobowiązał się do wykonania czynności zmierzających do wprowadzenia tego narkotyku do obrotu,

tj. o przestępstwo z art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

IX. w okresie od kwietnia do końca sierpnia 2006 roku w P., województwie (...) i na terenie całego kraju oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z M. W. (1), P. S. (1) i P. W. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, przynajmniej dziesięciokrotnie brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 200 kg marihuany o łącznej wartości około 600.000 euro, co najmniej 250 gramów kokainy o nieustalonej wartości i 500 sztuk sadzonek krzewów konopi indyjskich o nieustalonej wartości, których wewnątrzwspólnotowego nabycia dokonał on sam, na polecenie N. S. (2), przy czym 180 kg marihuany o łącznej wartości około 540.000 euro zostało dostarczone przez M. W. (1), a następnie wraz z P. S. (1) dokonał przywozu tych narkotyków na teren Polski, a P. W. (1) na polecenie N. S. (1) podczas tych przywozów prowadził obserwację przejścia granicznego, w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby, i tak:

-: w okresie od kwietnia 2006 roku do października 2006 roku w L. oraz innych miejscowościach na terenie kraju, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1), P. S. (1) i Ł. N. (1) brał udział w obrocie znacznej ilości substancji psychotropowej w ten sposób, że w celu dalszej dystrybucji, wraz z P. S. (1), na polecenie N. S. (1), przekazał Ł. N. (1), za pośrednictwem innej ustalonej osoby, co najmniej 8-krotnie środki odurzające w łącznej ilości co najmniej 80 kg marihuany, o łącznej wartości około 800.000 zł, w celu dalszej odsprzedaży,
-: w okresie od kwietnia do października 2006 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1) i P. S. (1) brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci łącznie 20 kilogramów marihuany, pochodzących z wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii w ten sposób, że P. S. (1), na polecenie N. S. (1), te środki odurzające co najmniej czterokrotnie przekazał M. T. (1), każdorazowo po 5 kilogramów tego narkotyku w celu dalszej odsprzedaży,
-: w dniu 17 lipca 2006 roku na terenie województwa (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1) i P. W. (1) brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci łącznie 2.000 gram marihuany, pochodzących z wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii w ten sposób, że P. W. (1), na polecenie N. S. (1), przygotował do sprzedaży te narkotyki za kwotę 27.600 złotych, które to narkotyki przeznaczone były dla ustalonej osoby,

tj. o przestępstwo z art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

X. w okresie od września 2006 roku do kwietnia 2007 roku w P., województwie (...) i na terenie całego kraju oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1) i P. W. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, przynajmniej dziesięciokrotnie brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 200 kg marihuany o łącznej wartości około 600.000 euro, których wewnątrzwspólnotowego nabycia dokonał on sam na polecenie N. S. (1) na terenie Holandii, a następnie wraz z P. S. (1) dokonał przywozu tych narkotyków na teren Polski, a P. W. (1) na polecenie N. S. (1) podczas tych przywozów prowadził obserwację przejścia granicznego w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby, i tak:

-: we wrześniu 2006 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1) i P. S. (1) brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci łącznie 20 kilogramów marihuany, pochodzących z wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii w ten sposób, że wraz z P. S. (1), na polecenie N. S. (1), te środki odurzające co najmniej czterokrotnie przekazał D. I., każdorazowo po 5 kilogramów tego narkotyku w celu dalszej odsprzedaży,
-: w drugiej połowie 2006 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, brał udział w obrocie środków odurzających w postaci łącznie co najmniej 200 gram marihuany, pochodzących z wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii w ten sposób, że P. S. (1) kilkakrotnie ten narkotyk przekazał R. R. (1) za łączną kwotę co najmniej 4.000 złotych, w celu dalszej odsprzedaży,
-: w okresie od drugiej połowy 2006 roku do pierwszej połowy 2007 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1) i P. S. (1) brał udział w obrocie środków odurzających w postaci łącznie co najmniej 200 gram marihuany, pochodzących z wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii w ten sposób, że wraz z P. S. (1), na polecenie N. S. (1), dwukrotnie po 100 gram tego narkotyku jako próbkę przekazał M. B. (1),
-: na przełomie 2006/2007 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1) i P. S. (1) brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci 5 kilogramów marihuany, pochodzących z wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii w ten sposób, że wraz z P. S. (1), na polecenie N. S. (1), przekazał ten narkotyk K. R. (1), który następnie został przez niego wprowadzony do dalszego obrotu,
-: na przełomie 2006/2007 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1) i P. S. (1) brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci 400 gram marihuany, pochodzących z wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii w ten sposób, że P. S. (1), na polecenie N. S. (1), czterokrotnie sprzedał, każdorazowo po 100 gramów tego narkotyku M. N. (1), za łączną kwotę nie mniejszą niż 5.800 złotych, a on pieniądze te przekazał N. S. (1),
-: w okresie od 23 listopada 2006 roku do 30 stycznia 2007 roku w P. i L. oraz innych miejscowościach na terenie kraju, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1) i Ł. N. (1) i innymi osobami, brał udział w obrocie znacznej ilości substancji psychotropowej w ten sposób, że w celu dalszej dystrybucji przekazał osobiście bądź poprzez Ł. N. (1) i inne osoby, na polecenie N. S. (1), ustalonemu mężczyźnie oraz nieustalonym osobom, co najmniej 6-krotnie środki odurzające w łącznej ilości co najmniej 27,5 kg marihuany o łącznej wartości nie mniejszej niż 412.500 zł, w celu dalszej odsprzedaży,
-: w okresie od listopada 2006 roku do kwietnia 2007 roku w T. i na terenie województwa (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1), P. S. (1), W. S. (1), P. B. (1), Ł. N. (1) oraz T. M. (1) i ustaloną osobą, wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci łącznie 23.5 kilogramów marihuany, pochodzących z wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii w ten sposób, że wraz z P. S. (1) wraz z innymi osobami w różnych konfiguracjach osobowych, na polecenie N. S. (1), co najmniej pięciokrotnie te środki odurzające sprzedał ustalonej osobie i T. M. (1) za łączną kwotę co najmniej 218.500 złotych, przy czym czterokrotnie po 5 kg tego narkotyku, a jeden raz 3,5 kg marihuany, w celu dalszej ich odsprzedaży,
-: w 2007 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (3) i P. S. (1), wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci łącznie 50 kilogramów marihuany, pochodzących z wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii w ten sposób, że wraz z P. S. (1), na polecenie N. S. (1), co najmniej dziesięciokrotnie te środki odurzające sprzedali S. J., które następnie zostały przez niego wprowadzone do dalszego obrotu,

XI. w okresie od października 2006 roku do 24 lipca 2007 roku w P. i S. w województwie (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1), Ł. N. (1) i P. B. (1), wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci łącznie 75 kg marihuany, pochodzących z wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii, w ten sposób, że wraz z P. S. (1) co najmniej 27-krotnie te środki odurzające sprzedali Ł. N. (1), przekazując mu je za pośrednictwem P. B. (1), które następnie zostały przez niego wprowadzone do dalszego obrotu,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XII. na przełomie 2006/2007 roku w P. i w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z M. B. (1), P. S. (1), K. R. (1) i S. J., brał udział w obrocie znacznej ilości substancji psychotropowych w postaci co najmniej 800 gram amfetaminy w ten sposób, że na polecenie N. S. (1) polecił P. S. (1) odebrać wyżej wymienione środki psychotropowe od K. R. (1) i M. B. (1), a następnie wykonując polecenie N. S. (1), P. S. (1) sprzedał 100 gram z tych narkotyków M. N. (2) za kwotę około 800 złotych, a pieniądze z tej transakcji przekazał K. K. (1), zatrzymując dla siebie około 100 złotych, a pozostałą część tej amfetaminy w ilości co najmniej 700 gram sprzedał on sam S. J. za kwotę około 5.600 złotych, przekazując całą kwotę z tych dwóch transakcji N. S. (1),

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XIII. jesienią 2006 roku w P., w województwie (...), K. i na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1), Ł. N. (1), P. W. (1) i dwoma nieustalonymi mężczyznami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, co najmniej 10 kg marihuany, której wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii dokonał wraz z P. S. (1), a Ł. N. (1) wskazał im osoby, od których nabyli oni te środki odurzające, a następnie P. S. (1) dokonał ich przywozu na teren Polski, a P. W. (1) podczas tego przywozu prowadził obserwację przejścia granicznego w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby,

XIV. od drugiej połowy 2006 roku do pierwszej połowy 2007 roku w P., województwie (...), w O., w województwie (...) oraz w K. i na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1), P. W. (1) i trzema nieustalonymi mężczyznami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci 1 kg kokainy, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii na polecenie N. S. (1) dokonał on sam wraz z P. S. (1) od trzech nieustalonych mężczyzn, a następnie wraz z P. S. (1) dokonał przywozu tego narkotyku z Holandii do Polski, a P. W. (1) podczas tego przywozu prowadził obserwację przejścia granicznego w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski, w ten sposób, że 1 kg kokainy po uzgodnieniu tego przez N. S. (1), został przez K. K. (1) i P. S. (1) dostarczony A. K. (1), który po dokonaniu jego wzmocnienia zwrócił go i następnie K. K. (1) przekazał te środki odurzające nieustalonemu mężczyźnie,

XV. w drugiej połowie 2006 roku w P., K., województwie (...) oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, środków odurzających w postaci 450 gram haszyszu, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii dokonał on sam, a P. S. (1) dokonał przywozu tego narkotyku z Holandii do Polski, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby,

XVI. w dniu 23 października 2006 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z M. W. (1) i Ł. N. (1), wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział w obrocie znacznej ilości środka odurzającego w ten sposób, że M. W. (1) przekazał mu w celu dalszej odsprzedaży Ł. N. (1) 200 gram marihuany o wartości hurtowej około 2.800 złotych i wartości detalicznej 4.000 złotych,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XVII. w styczniu 2007 roku w P., województwie (...), K. i na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1), W. S. (1), P. W. (1) i dwoma nieustalonymi mężczyznami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, dokonał wraz z P. S. (1) i W. S. (1) przywozu z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci łącznie 20 kg marihuany, których wewnątrzwspólnotowego nabycia od dwóch nieustalonych mężczyzn dokonał on sam wraz z P. S. (1), a W. S. (1) przechowywał pieniądze, za które zostały nabyte te narkotyki oraz dwukrotnie przewiózł K. K. (1) przez granicę polsko-niemiecką, za co otrzymał kwotę 300 złotych, a P. W. (1) podczas tego przywozu prowadził obserwację przejścia granicznego w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby,

XVIII. na początku 2007 roku w P., województwie (...), K. oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1), P. W. (1), ustalonym mężczyzną oraz dwoma nieustalonymi mężczyznami, celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, trzykrotnie dokonał przywozu z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską łącznie co najmniej 45 kg marihuany za łączną kwotę co najmniej 135.000 euro, której wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii od dwóch nieustalonych osób wskazanych przez ustalonego mężczyznę dokonał on sam wraz z P. S. (1), a P. W. (1) podczas tych przywozów prowadził obserwację przejścia granicznego w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby, w tym również przez ustalonego mężczyznę i Ł. N. (1),

XIX. w pierwszej połowie 2007 roku w P., województwie (...) oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z P. M., P. S. (1), M. J. (1) i P. W. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, przynajmniej dziesięciokrotnie brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 87 kg marihuany, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii na polecenie N. S. (1) dokonał P. S. (1), bądź on sam, a sześciokrotnie przywozu takiego dokonał M. J. (1), a podczas tych przywozów P. M. i P. W. (1) i P. M. prowadzili obserwację przejścia granicznego w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby,

XX. w okresie od maja do lipca 2007 roku w P., województwie (...) oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z S. J. i P. S. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, czterokrotnie brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej łącznie 20 kg marihuany, w ten sposób, że dwukrotnie wraz z S. J. dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii każdorazowo po 5 kg tego narkotyku, a dwukrotnie sam dokonał nabycia każdorazowo po 5 kg marihuany dla S. J., za pieniądze przekazane mu przez niego za pośrednictwem P. S. (1), który dokonał wymiany tych pieniędzy na walutę euro, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby,

XXI. w czerwcu 2007 roku w P., województwie (...) oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z M. W. (1) i nieustalonym mężczyzną, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 20 kg marihuany o łącznej wartości około 60.000 euro, w ten sposób, że na polecenie N. S. (1) wraz z M. W. (1) dokonał ich wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii, a następnie przywozu tych narkotyków na teren Polski dokonał nieustalony mężczyzna, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby,

XXII. w czerwcu 2007 roku w S. i w P., województwie (...) oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z M. Ś. (1), I. J. (1), P. M., P. S. (1) i dwoma nieustalonymi mężczyznami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 15 kg marihuany, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii dokonał on sam wraz z dwoma nieustalonymi mężczyznami, a M. Ś. (1) wspólnie z I. J. (1), na polecenie P. S. (1), dokonali przywozu tych narkotyków z Holandii do Polski, a P. M. podczas tego przywozu prowadził obserwację przejścia granicznego w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby,

XXIII. w czerwcu 2007 roku w S. i w P., województwie (...) oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z M. Ś. (1), I. J. (1), P. W. (1), P. S. (1) i nieustalonym mężczyzną, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 20 kg marihuany, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii dokonał on sam wraz z nieustalonym mężczyzną, a M. Ś. (1) wspólnie z I. J. (1), na polecenie P. S. (1), wykonującego polecenie N. S. (1) dokonali przywozu tych narkotyków z Holandii do Polski, a P. W. (1) podczas tego przywozu prowadził obserwację przejścia granicznego w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby,

XXIV. w okresie od czerwca 2007 roku do 24 lipca 2007 roku w S. i w P., województwie (...) oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1), M. Ś. (1) i P. W. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 40 kg marihuany, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii dokonał on sam, a P. S. (1) na polecenie N. S. (1) polecił M. Ś. (1) przywieźć te narkotyki z Holandii do Polski, wręczając mu w tym celu pieniądze na zakup paliwa oraz jedzenie, a P. W. (1) podczas tych przywozów prowadził obserwację przejścia granicznego w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby, i tak:

-: w dniu 24 lipca 2007 roku w L., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy, wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1), A. K. (1) i N. S. (1) oraz dwoma dotychczas nieustalonymi mężczyznami, przewożąc, na polecenie N. S. (1), ukryte w schowku w samochodzie marki V. (...) ziele konopi w ilości 1001,46g, które przeznaczone były dla A. K. (1), uczestniczył w obrocie znaczna ilością środków odurzających,

XXV. w okresie od czerwca 2007 roku do 23 lipca 2007 roku w S. i w P., województwie (...) oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1), M. Ś. (1) i P. W. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 37 kg marihuany, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii dokonał on sam, a P. S. (1) polecił M. Ś. (1) przywieźć te narkotyki z Holandii do Polski, wręczając mu w tym celu pieniądze na zakup paliwa oraz jedzenie, a P. W. (1) podczas tych przywozów prowadził obserwację przejścia granicznego w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby,

XXVI. w dniach 28-29 czerwca 2007 roku w P., w P. i w S., województwie (...) oraz na terenie Holandii, Belgii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1) i nieustalonym mężczyzną, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Belgii poprzez granicę belgijsko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci 1 kg kokainy, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii i Belgii dokonał on sam na polecenie N. S. (1) za kwotę około 30.000 euro, a przywozu tego narkotyku z Belgii do Polski dokonał wraz z P. S. (1), a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby,

XXVII. w okresie od czerwca do lipca 2007 roku w P. i M. gm. K., działając w zorganizowanej grupie przestępczej i wbrew przepisom ustawy, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z M. O. (1), P. W. (1) i P. S. (1), przechowywał przyrządy przeznaczone do niedozwolonego wytwarzania środków odurzających to jest marihuany, które zostały nabyte przez N. S. (1), P. W. (1), P. S. (1) i przez niego w postaci: pięciu przetworników elektrycznych marki S., sześciu żarówek marki (...), pięciu metalowych ekranów w kształcie prostokąta z ceramiczną oprawką z granitem do żarówek, jednej żarówki P. (...) i dwóch promienników ciepła do zwierząt marki H. typ (...) z przewodami i metalową osłoną,

tj. o przestępstwo z art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXVIII. w lipcu 2007 roku w P., w P. i w K., województwie (...) oraz na terenie Belgii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1), M. Ś. (1), P. W. (1) i nieustalonym mężczyzną, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Belgii poprzez granicę belgijsko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci 1 kg kokainy, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Belgii dokonał na jego polecenie i polecenie N. S. – P. S. za kwotę około 120.000 złotych, któremu udzielił instrukcji odnośnie miejsca nabycia i osoby, od której ten narkotyk ma zostać nabyty, a przywozu tego narkotyku z Belgii do Polski dokonał P. S. (1) wraz z M. Ś. (1), a P. W. (1) podczas tego przywozu prowadził obserwację przejścia granicznego w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie otrzymał za to kwotę 5.000 złotych do podziału z M. Ś. (1) i P. S. (1), a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby,

2. P. W. (1) został oskarżony o to, że:

XXIX. w okresie od końca 2002 roku do października 2007 roku w P. oraz na terenie województw (...) i (...), brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez N. S. (1), w skład której wchodzili w różnym okresie: M. B. (1) ps. (...), R. D. (1) ps. (...), D. I. ps. (...), B. J. (1) ps. (...), A. K. (1) ps. (...), K. K. (1) ps. (...), M. K. (1), P. M. ps. (...), K. R. (1) ps. (...), M. S. (1) ps. (...), M. T. (1) ps. (...), P. W. (1) ps. (...), P. S. (1), M. J. (1), M. Ś. (1), S. J., W. S. (1), M. W. (1), P. B. (1), M. N. (1), I. J. (1), Ł. N. (1) ps. (...) i inne ustalone i nieustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na wewnątrzwspólnotowym nabyciu oraz przywozie do Polski i następnie wprowadzaniu do obrotu na terenie P. oraz województw (...) i (...) wbrew przepisom ustawy, znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.

XXX. na przełomie 2002/2003 roku w P., województwie (...), K. oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1), P. S. (1) i K. R. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, nieustalonej ilości marihuany, której zakupu na terenie Holandii dokonał K. K. (1), a on sam wspólnie z P. S. (1), na polecenie K. R. (1) podczas tego przywozu prowadzili obserwację przejścia granicznego, w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby

XXXI. na początku 2003 roku w P., województwie (...), K. oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1) i P. S. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci 5 kg marihuany, której zakupu na terenie Holandii dokonał K. K. (1), a on sam wspólnie z P. S. (1), podczas tego przywozu prowadzili obserwację przejścia granicznego, w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby

XXXII. od początku 2003 roku do lutego 2004 roku w P., województwie (...), K. oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z A. K. (1), P. S. (1) i nieustalonym mężczyzną, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, przynajmniej dwudziestokrotnie brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 100 kg marihuany, które zostały nabyte dla N. S. (1) i A. K. (1), a których zakupu na terenie Holandii dokonał nieustalony mężczyzna, w ten sposób, że sam bądź wspólnie z P. S. (1) podczas tych przywozów prowadzili obserwację przejścia granicznego, w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby

XXXIII. latem 2003 roku w P., województwie (...), K. oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z W. S. (1), P. S. (1) i ustaloną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, dwukrotnie brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską znacznej ilości środków odurzających w postaci łącznie 10 kg marihuany, które zostały nabyte dla N. S. (1) od ustalonej osoby, a P. S. (1) wskazał W. S. (1) miejsce, do którego ma się udać w Holandii oraz przekazał mu pieniądze na nabycie środków odurzających i numer telefonu do ustalonej osoby, od którego zostały nabyte narkotyki, a on sam podczas tych przywozów prowadził obserwację przejścia granicznego, w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez D. I., który sprzedał je nieustalonym osobom, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez rożne ustalone i nieustalone osoby, i tak:

-: latem 2003 roku w P. działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1), w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości marihuany o łącznej masie netto 10 kilogramów w ten sposób, że dwukrotnie przekazał D. I. w celu dalszej odsprzedaży, po 5 kilogramów tego narkotyku, którego przywozu z Holandii dokonali, działający na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu, P. W. (1), P. S. (1) i W. S. (1) oraz ustalona osoba,

XXXIV. w kwietniu 2003 roku w P., województwie (...), K. oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1), Ł. M. (1) i W. S. (1) oraz ustaloną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, jeden raz usiłował dokonać przywozu z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci 5 kg marihuany, które miały zostać nabyte od ustalonej osoby dla N. S. (1), a których zakupu na terenie Holandii dokonał Ł. M. (1), którego do tego zadania zwerbował W. S. (1), lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na to, że na terenie Holandii zepsuł się samochód, którym miała być przewożona marihuana, a następnie narkotyki te miały zostać wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby,

tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 55 ust. 1 i 3 i art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXXV. w okresie od kwietnia do końca sierpnia 2006 roku w P., województwie (...) i na terenie całego kraju oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z M. W. (1), P. S. (1) i K. K. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, przynajmniej dziesięciokrotnie brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 200 kg marihuany o łącznej wartości około 600.000 euro, co najmniej 250 gramów kokainy o nieustalonej wartości i 500 sztuk sadzonek krzewów konopi indyjskich o nieustalonej wartości, których wewnątrzwspólnotowego nabycia, na polecenie N. S. (1), na terenie Holandii dokonał K. K. (1), przy czym 180 kg marihuany o łącznej wartości około 540.000 euro zostało dostarczone przez M. W. (1), a następnie K. K. (1) wraz z P. S. (1) dokonał przywozu tych narkotyków na teren Polski, a on sam na polecenie N. S. (1) podczas tych przywozów prowadził obserwację przejścia granicznego, w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby, i tak:

-: w okresie od kwietnia 2006 roku do października 2006 roku w L. oraz innych miejscowościach na terenie kraju, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1), K. K. (1) i Ł. N. (1) brali udział w obrocie znacznej ilości substancji psychotropowej w ten sposób, że w celu dalszej dystrybucji, P. S. (1) wraz z K. K. (1), na polecenie N. S. (1), przekazali Ł. N. (1), za pośrednictwem innej ustalonej osoby, co najmniej 8-krotnie środki odurzające w łącznej ilości co najmniej 80 kg marihuany, o łącznej wartości około 800.000 zł, w celu dalszej odsprzedaży,
-: w okresie od kwietnia do października 2006 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1), K. K. (1) i P. S. (1) brali udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci łącznie 20 kilogramów marihuany, pochodzących z wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii w ten sposób, że P. S. (1), na polecenie N. S. (1), te środki odurzające co najmniej czterokrotnie przekazał M. T. (1), każdorazowo po 5 kilogramów tego narkotyku w celu dalszej odsprzedaży,
-: w dniu 17 lipca 2006 roku na terenie województwa (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1) i K. K. (1) brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci łącznie 2.000 gram marihuany, pochodzących z wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii w ten sposób, że, na polecenie N. S. (1), przygotował do sprzedaży te narkotyki za kwotę 27.600 złotych, które to narkotyki przeznaczone były dla ustalonej osoby,

XXXVI. w okresie od końca kwietnia 2006 roku do dnia 25 lipca 2006 roku w U. gmina K., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z M. W. (2), K. K. (1), P. M., M. B. (2) i J. B., będąc kierowanym przez N. S. (1), wbrew przepisom ustawy, brał udział w uprawie konopi indyjskich w ilości 453 krzewów o szacunkowej wydajności około 10-ciu kilogramów konopi innych niż włókniste,

tj. o przestępstwo z art. 63 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXXVII. od drugiej połowy 2006 roku do pierwszej połowy 2007 roku w P., województwie (...), w O., w województwie (...) oraz w K. i na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1), K. K. (1) i trzema nieustalonymi mężczyznami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci 1 kg kokainy, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii na polecenie N. S. (1) dokonali K. K. (1) i P. S. (1) od trzech nieustalonych mężczyzn, a następnie K. K. (1) wraz z P. S. (1) dokonał przywozu tego narkotyku z Holandii do Polski, a on sam podczas tego przywozu prowadził obserwację przejścia granicznego w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski, w ten sposób, że 1 kg kokainy po uzgodnieniu tego przez N. S. (1) został przez K. K. (1) i P. S. (1) dostarczony A. K. (1), który po dokonaniu jego wzmocnienia zwrócił go i następnie K. K. (1) przekazał te środki odurzające nieustalonemu mężczyźnie,

XXXVIII. jesienią 2006 roku w P., w województwie (...), K. i na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1), Ł. N. (1), K. K. (1) i dwoma nieustalonymi mężczyznami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, co najmniej 10 kg marihuany, której wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii dokonał K. K. (1) wraz z P. S. (1), a Ł. N. (1) wskazał im osoby, od których nabyli oni te środki odurzające, a następnie P. S. (1) dokonał ich przywozu na teren Polski, a on sam podczas tego przywozu prowadził obserwację przejścia granicznego w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby,

XXXIX. w okresie od września 2006 roku do kwietnia 2007 roku w P., województwie (...) i na terenie całego kraju oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1) i P. S. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, przynajmniej dziesięciokrotnie brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 200 kg marihuany o łącznej wartości około 600.000 euro, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na polecenie N. S. (1), na terenie Holandii, dokonał K. K. (1), a następnie K. K. (1) wraz z P. S. (1) dokonał przywozu tych narkotyków na teren Polski, a on sam na polecenie N. S. (1) podczas tych przywozów prowadził obserwację przejścia granicznego w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby, i tak:

-: we wrześniu 2006 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1), K. K. (1) i P. S. (1) brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci łącznie 20 kilogramów marihuany, pochodzących z wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii w ten sposób, że K. K. (1) wraz z P. S. (1), na polecenie N. S. (1), te środki odurzające co najmniej czterokrotnie przekazał D. I., każdorazowo po 5 kilogramów tego narkotyku w celu dalszej odsprzedaży,
-: w drugiej połowie 2006 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, brał udział w obrocie środków odurzających w postaci łącznie co najmniej 200 gram marihuany, pochodzących z wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii w ten sposób, że P. S. (1) kilkakrotnie ten narkotyk przekazał R. R. (1) za łączną kwotę co najmniej 4.000 złotych, w celu dalszej odsprzedaży,
-: w okresie od drugiej połowy 2006 roku do pierwszej połowy 2007 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1), K. K. (1) i P. S. (1) brał udział w obrocie środków odurzających w postaci łącznie co najmniej 200 gram marihuany, pochodzących z wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii w ten sposób, że K. K. (1) wraz z P. S. (1), na polecenie N. S. (1), dwukrotnie po 100 gram tego narkotyku jako próbkę przekazali M. B. (1),
-: na przełomie 2006/2007 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1), K. K. (1) i P. S. (1) brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci 5 kilogramów marihuany, pochodzących z wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii w ten sposób, że K. K. (1) wraz z P. S. (1), na polecenie N. S. (1), przekazał ten narkotyk K. R. (1), który następnie został przez niego wprowadzony do dalszego obrotu,
-: na przełomie 2006/2007 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1), K. K. (1) i P. S. (1) brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci 400 gram marihuany, pochodzących z wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii w ten sposób, że P. S. (1), na polecenie N. S. (1), czterokrotnie sprzedał, każdorazowo po 100 gramów tego narkotyku M. N. (1), za łączną kwotę nie mniejszą niż 5.800 złotych, a on pieniądze te przekazał N. S. (1),
-: w okresie od 23 listopada 2006 roku do 30 stycznia 2007 roku w P. i L. oraz innych miejscowościach na terenie kraju, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1), K. K. (1) i Ł. N. (1) wraz z innymi osobami, brał udział w obrocie znacznej ilości substancji psychotropowej w ten sposób, że w celu dalszej dystrybucji K. K. (1) przekazał osobiście bądź poprzez Ł. N. (1) i inne osoby, na polecenie N. S. (1), ustalonemu mężczyźnie oraz nieustalonym osobom, co najmniej 6-krotnie środki odurzające w łącznej ilości co najmniej 27,5 kg marihuany o łącznej wartości nie mniejszej niż 412.500 zł, w celu dalszej odsprzedaży,
-: w okresie od listopada 2006 roku do kwietnia 2007 roku w T. i na terenie województwa (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1), K. K. (1), P. S. (1), W. S. (1), P. B. (1), Ł. N. (1) i T. M. (1) oraz ustaloną osobą, wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci łącznie 23.5 kilogramów marihuany, pochodzących z wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii w ten sposób, że K. K. (1) wraz z P. S. (1), Ł. N. (1), W. S. (1) i P. B. (1), na polecenie N. S. (1), co najmniej pięciokrotnie te środki odurzające sprzedali ustalonej osobie i T. M. (1) za łączną kwotę co najmniej 218.500 złotych, przy czym czterokrotnie po 5 kg tego narkotyku, a jeden raz 3,5 kg marihuany, w celu dalszej ich odsprzedaży,
-: w 2007 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1), K. K. (1) i P. S. (1), wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci łącznie 50 kilogramów marihuany, pochodzących z wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii w ten sposób, że K. K. (1) wraz z P. S. (1), na polecenie N. S. (1), co najmniej dziesięciokrotnie te środki odurzające sprzedali S. J., które następnie zostały przez niego wprowadzone do dalszego obrotu,

XL. w styczniu 2007 roku w P., województwie (...), K. i na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1), P. S. (1), W. S. (1) i dwoma nieustalonymi mężczyznami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, uczestniczył w dokonaniu przywozu z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci łącznie 20 kg marihuany, których wewnątrzwspólnotowego nabycia od dwóch nieustalonych mężczyzn dokonali K. K. (1) i P. S. (1), a W. S. (1) przechowywał pieniądze, za które zostały nabyte te narkotyki oraz dwukrotnie przewiózł K. K. (1) przez granicę polsko-niemiecką, za co otrzymał kwotę 300 złotych, a on sam podczas tego przywozu prowadził obserwację przejścia granicznego w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby,

XLI. na początku 2007 roku w P., województwie (...), K. oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1), P. S. (1), ustaloną osobą oraz dwoma nieustalonymi mężczyznami, celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, trzykrotnie dokonał przywozu z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską łącznie co najmniej 45 kg marihuany za łączną kwotę co najmniej 135.000 euro, której wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii od dwóch nieustalonych osób wskazanych przez ustalonego mężczyznę dokonał P. S. (1) wraz z K. K. (1), a on sam podczas tych przywozów prowadził obserwację przejścia granicznego w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby, w tym również przez ustalonego mężczyznę i Ł. N. (1),

XLII. w pierwszej połowie 2007 roku w P., województwie (...) oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z P. S. (3), M., K. K. (1), M. J. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, przynajmniej dziesięciokrotnie brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 70 kg marihuany, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii na polecenie N. S. (1) dokonał K. K. (1) i P. S. (1), a trzykrotnie przywozu takiego dokonał M. J. (1), w ten sposób, że sam, bądź wspólnie z P. M. podczas tych przywozów prowadzili obserwację przejścia granicznego w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby,

XLIII. w czerwcu 2007 roku w S. i w P., województwie (...) oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z M. Ś. (1), I. J. (1), K. K. (1), P. S. (1) i nieustalonym mężczyzną, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 20 kg marihuany, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii dokonał K. K. (1) wraz z nieustalonym mężczyzną, a M. Ś. (1) wspólnie z I. J. (1), na polecenie P. S. (1), wykonującego polecenie N. S. (1) dokonali przywozu tych narkotyków z Holandii do Polski, a on sam podczas tego przywozu prowadził obserwację przejścia granicznego w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby,

XLIV. w okresie od czerwca 2007 roku do 24 lipca 2007 roku w S. i w P., województwie (...) oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1), M. Ś. (1) i K. K. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 40 kg marihuany, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii dokonał K. K. (1), a P. S. (1) na polecenie N. S. (1) polecił M. Ś. (1) przywieźć te narkotyki z Holandii do Polski, wręczając mu w tym celu pieniądze na zakup paliwa oraz jedzenie, a on sam podczas tych przywozów prowadził obserwację przejścia granicznego w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby, i tak:

-: w dniu 24 lipca 2007 roku w L., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy, wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1), P. S. (1), A. K. (1) i N. S. (1) oraz dwoma dotychczas nieustalonymi mężczyznami, uczestniczyli w obrocie znacznej ilości środków odurzających w ten sposób, że K. K. (1) i P. S. (1), na polecenie N. S. (1), przewozili ukryte w schowku w samochodzie marki V. (...) ziele konopi w ilości 1001,46g, które przeznaczone były dla A. K. (1)

XLV. w okresie od czerwca 2007 roku do 23 lipca 2007 roku w S. i w P., województwie (...) oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1), M. Ś. (1) i K. K. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 37 kg marihuany, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii dokonał K. K. (1), a P. S. (1) polecił M. Ś. (1) przywieźć te narkotyki z Holandii do Polski, wręczając mu w tym celu pieniądze na zakup paliwa oraz jedzenie, a on sam podczas tych przywozów prowadził obserwację przejścia granicznego w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby,

XLVI. w okresie od czerwca do lipca 2007 roku w P. i M. gm. K., działając w zorganizowanej grupie przestępczej i wbrew przepisom ustawy, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z M. O. (1), K. K. (1) i P. S. (1), przechowywał przyrządy przeznaczone do niedozwolonego wytwarzania środków odurzających to jest marihuany, które zostały nabyte przez N. S. (1), K. K. (1), P. S. (1) i przez niego w postaci: pięciu przetworników elektrycznych marki S., sześciu żarówek marki (...), pięciu metalowych ekranów w kształcie prostokąta z ceramiczną oprawką z granitem do żarówek, jednej żarówki P. (...) i dwóch promienników ciepła do zwierząt marki H. typ (...) z przewodami i metalową osłoną,

tj. o przestępstwo z art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XLVII. w lipcu 2007 roku w P., w P. i w K., województwie (...) oraz na terenie Belgii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1), M. Ś. (1), K. K. (1) i nieustalonym mężczyzną, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Belgii poprzez granicę belgijsko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci 1 kg kokainy, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Belgii dokonał na polecenie N. S. (1) i K. K. – P. S. za kwotę około 120.000 złotych, któremu udzielił instrukcji odnośnie miejsca nabycia i osoby, od której ten narkotyk ma zostać nabyty, a przywozu tego narkotyku z Belgii do Polski dokonał P. S. (1) wraz z M. Ś. (1), a on sam podczas tego przywozu prowadził obserwację przejścia granicznego w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby,

XLVIII. w dniu 03 lutego 2004 roku w P., gm. P., działając w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1), P. S. (1), W. S. (1), M. B. (1), J. P. i M. K. (2) i nieustalonym mężczyzną, używając przemocy polegającej na biciu i kopaniu po całym ciele, a także posługując się bronią palną, nożem oraz innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem w postaci siekiery i doprowadzeniu w ten sposób do stanu bezbronności T. K., M. P. i H. P., dokonał kradzieży samochodu dostawczego marki M. (...) o nr rej. (...) o wartości 35.000 złotych, w którym znajdowała się nieustalona ilość papierosów o nieustalonej wartości, polisy ubezpieczenia OC wyżej wymienionego pojazdu na szkodę K. W. (1) oraz pieniędzy w kwocie 2.500 złotych i trzech telefonów komórkowych marki N. (...), N. (...) i N. (...) o wartości około 1.500 złotych na szkodę M. P., kurtki z portfelem z zawartością dokumentów w postaci dowodu osobistego, dowodu rejestracyjnego od samochodu marki F. (...) o nr rej. (...), prawa jazdy, polisy ubezpieczenia OC tego pojazdu, pieniędzy w kwocie około 2.000 złotych, dwóch telefonów komórkowych marki N. (...) i N. (...) o wartości około 1.000 złotych na szkodę H. P., dwóch telefonów komórkowych marki N. (...) i N. (...) o wartości około 1.100 złotych i pieniędzy w kwocie 1.000 złotych na szkodę T. K., stanowiących mienie o łącznej wartości co najmniej 44.100 złotych,

tj. o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XLIX. w okresie od czerwca do sierpnia 2006 roku w P. na terenie województwa (...), wbrew przepisom ustawy, jeden raz udzielił nieustalonej ilości narkotyków K. N. w postaci marihuany,

tj. o przestępstwo z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485)

3. A. K. (1) został oskarżony o to, że:

L. w okresie od początku 2003 roku do października 2007 roku w P. oraz na terenie województw (...) i (...), brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez N. S. (1) ps. (...), w skład której wchodzili w różnym okresie: M. B. (1) ps. (...), R. D. (1) ps. (...), D. I. ps. (...), B. J. (1) ps. (...), K. K. (1) ps. (...), M. K. (1), P. M. ps. (...), K. R. (1) ps. (...), M. S. (1) ps. (...), M. T. (1) ps. (...), P. W. (1) ps. (...), P. S. (1), M. J. (1), M. Ś. (1), S. J., W. S. (1), M. W. (1), P. B. (1), I. J. (1), M. N. (1), Ł. N. (1) ps. (...) i inne ustalone i nieustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na wewnątrzwspólnotowym nabyciu oraz przywozie do Polski i następnie wprowadzaniu do obrotu na terenie P. oraz województw (...) i (...) wbrew przepisom ustawy, znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.

LI. od początku 2003 roku do lutego 2004 roku w P., województwie (...), K. oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1), P. W. (1), P. S. (1) i nieustalonym mężczyzną, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, przynajmniej dwudziestokrotnie brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 100 kg marihuany, które zostały nabyte dla niego i N. S. (1), a których zakupu na terenie Holandii dokonał nieustalony mężczyzna, a P. W. (1) i P. S. (1) podczas tych przywozów prowadzili obserwację przejścia granicznego, w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby

LII. w dniu 28 lutego 2006 roku w P. działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1) ps. (...), K. K. (1) ps. (...) i B. J. (1) ps. (...), działając wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości substancji psychotropowej w ten sposób, że w dniu 28.02.2006 roku sprzedał N. S. (1) 9.000 gram amfetaminy za kwotę co najmniej 47.970 złotych, który to narkotyk został następnie wprowadzony do dalszego obrotu przez B. J. (1) i K. K. (1),

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LIII. w dniu 03 marca 2006 roku w P. oraz na terenie województwa (...) i (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1) ps. (...), B. J. (1) ps. (...), ustalonym mężczyzną oraz niezidentyfikowanym dotychczas mężczyzną ps. (...), działając wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości narkotyków w ten sposób, że po uprzednim przyjęciu zamówienia sprzedał N. S. (1) substancję psychotropową w postaci 5.000 gram amfetaminy za kwotę 28.600 złotych, który to narkotyk następnie został wprowadzony do dalszego obrotu przez B. J. (1),

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LIV. w dniu 08 marca 2006 roku w P. oraz w województwie (...) i (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1) ps. (...), B. J. (1) ps. (...), ustalonym mężczyzną oraz nieustalonym mężczyzną, wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości narkotyków w ten sposób, że po uprzednim przyjęciu zamówienia sprzedał N. S. (1) substancję psychotropową w postaci 7.000 gram amfetaminy za kwotę 39.200 złotych, którą odebrał od ustalonego i nieustalonego mężczyzny B. J. (1), a który to narkotyk następnie został wprowadzony do dalszego obrotu przez B. J. (1),

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LV. w dniu 28 marca 2006 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1) ps. (...), R. D. (1) ps. (...) oraz nieustalonym mężczyzną, działając wbrew przepisom ustawy, czynił przygotowania do obrotu znacznymi ilościami substancji psychotropowej w postaci co najmniej 5.000 gram amfetaminy w ten sposób, że przekazał N. S. (1) próbkę narkotyku o nieustalonej wadze w celu oceny jej jakości przed sfinalizowaniem transakcji,

tj. o przestępstwo z art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LVI. w okresie od 06 do 08 maja 2006 roku w K. koło P. w województwie (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1) ps. (...), B. J. (1) ps. (...), ustalonym mężczyzną oraz innymi niezidentyfikowanymi dotychczas mężczyznami, działając wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości narkotyków w ten sposób, że po uprzednim przyjęciu zamówienia sprzedał N. S. (1) substancję psychotropową w postaci 5.000 gram amfetaminy za kwotę 28.600 złotych, który to narkotyk przeznaczony był dla nieustalonej osoby,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LVII. w dniu 11 lipca 2006 roku w K. koło P. w województwie (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1) ps. (...), R. D. (1) ps. (...), ustalonym mężczyzną i dwoma nieustalonymi dotychczas mężczyznami w tym jednym o pseudonimie (...), działając wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości narkotyków w ten sposób, że po uprzednim przyjęciu zamówienia sprzedał N. S. (1) substancję psychotropową w postaci 5.000 gram amfetaminy za kwotę 28.140 złotych, który to narkotyk przeznaczony był do dalszej dystrybucji dla R. D. (1),

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LVIII. w dniu 09 sierpnia 2006 roku w K. koło P. na terenie województwa (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1) ps. (...), R. D. (1) ps. (...) i dwoma nieustalonymi dotychczas mężczyznami, wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości substancji psychotropowej w ten sposób, że po uprzednim przyjęciu zamówienia sprzedał N. S. (1) substancje psychotropową w postaci 5.000 gram amfetaminy o wartości co najmniej 27.090 złotych, który to narkotyk przeznaczony był do dalszej dystrybucji dla R. D. (1),

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LIX. w okresie od 21 do 23 grudnia 2006 roku w P. oraz na terenie województwa (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1) ps. (...), B. J. (1) ps. (...), ustalonym mężczyzną i dwoma nieustalonymi dotychczas mężczyznami, wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości substancji psychotropowej w ten sposób, że po uprzednim przyjęciu zamówienia sprzedał N. S. (1) substancję psychotropową w postaci 5.000 gram amfetaminy za kwotę co najmniej 26.750 złotych, który to narkotyk przeznaczony był do dalszej odsprzedaży dla B. J. (1),

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LX. w okresie od 21 do 23 grudnia 2006 roku w P. oraz na terenie województwa (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1) ps. (...), K. R. (1) ps. (...), ustalonym mężczyzną i nieustalonym dotychczas mężczyzną, wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości nieustalonego rodzajowo narkotyku o wadze 2.000 gram w ten sposób, że po przyjęciu od niego zamówienia, N. S. (1) wydał polecenie K. R. (1), aby wymieniony narkotyk sprzedał bezpośrednio ustalonemu mężczyźnie,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LXI. w pierwszej połowie 2007 roku w O. i województwie (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej, brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających w ten sposób, że po uzgodnieniu tego z N. S. (1) przyjął od K. K. (1) i P. S. (1) 1 kg kokainy w celu jego wzmocnienia, a po dokonaniu tego, narkotyk ten zwrócił K. K. (1) i P. S. (1),

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LXII. w dniu 19 marca 2007 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1) ps. (...), B. J. (1) ps. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, czynił przygotowania do obrotu znaczną ilością nieustalonego narkotyku w ten sposób, że przesłał jego próbkę przesyłka konduktorską N. S. (1), którą z dworca PKP w P. odebrał B. J. (1),

tj. o przestępstwo z art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LXIII. w dniach 05-06 kwietnia 2007 roku w P. oraz na terenie województwa (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1) ps. (...), B. J. (1) ps. (...) i trzema nieustalonymi dotychczas mężczyznami, działając wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci 1,8 kg kokainy o wartości 198.000 złotych w ten sposób, że po uprzednim zamówieniu tego narkotyku u N. S. (1) i dostarczeniu go w umówione miejsce przez B. J. (1), został mu on dostarczony przez dwóch nieustalonych mężczyzn dla nieustalonego nabywcy,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LXIV. w dniu 24 lipca 2007 roku na terenie województwa (...), (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej oraz wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1) ps. (...), K. K. (1) ps. (...), P. S. (1) oraz dwoma dotychczas nieustalonymi mężczyznami, działając wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości środka odurzającego w postaci ziela konopi o wadze netto 1001,46 grama w ten sposób, że po uprzednim złożeniu zamówienia umówił się z N. S. (1) na transakcję zakupu wymienionego narkotyku za kwotę 14.100 złotych w okolicach W., która nie została przeprowadzona z uwagi na zatrzymanie w miejscowości L. k/ L. kurierów: K. K. (1) i P. S. (1),

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

4. K. R. (1) został oskarżony o to, że:

LXV. w okresie od końca 2002 roku do 2007 roku w P. oraz na terenie województw (...) i (...), brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez N. S. (1) ps. (...), w skład której wchodzili w różnym okresie: M. B. (1) ps. (...), R. D. (1) ps. (...), D. I. ps. (...), B. J. (1) ps. (...), A. K. (1) ps. (...), K. K. (1) ps. (...), M. K. (1), P. M. ps. (...), K. R. (1) ps. (...), M. S. (1) ps. (...), M. T. (1) ps. (...), P. W. (1) ps. (...), P. S. (1), M. J. (1), M. Ś. (1), S. J., W. S. (1), M. W. (1), P. B. (1), I. J. (1), M. N. (1), Ł. N. (1) ps. (...) i inne ustalone i nieustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na wewnątrzwspólnotowym nabyciu oraz przywozie do Polski i następnie wprowadzaniu do obrotu na terenie P. oraz województw (...) i (...) wbrew przepisom ustawy, znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.

LXVI. na przełomie 2002/2003 roku w P., województwie (...), K. oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1), P. W. (1) i P. S. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, nieustalonej ilości marihuany, której zakupu na terenie Holandii dokonał K. K. (1), a P. S. (1) wspólnie z P. W. (1), na jego polecenie podczas tego przywozu prowadzili obserwację przejścia granicznego, w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby,

LXVII. w dniu 09 listopada 2006 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, na polecenie N. S. (1), będąc przez niego kierowanym, wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci kokainy w ten sposób, że przeprowadził transakcję narkotykową z nieustalonym dotychczas mężczyzną, któremu sprzedał 0,5 kg kokainy za kwotę 75.000 złotych, którą wcześniej ustalił z N. S. (1),

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LXVIII. w dniach od 15 listopada 2006 roku do 17 listopada 2006 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, na polecenie N. S. (1), będąc przez niego kierowanym, wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości substancji psychotropowej w ten sposób, że przeprowadził transakcję narkotykową z nieustalonym dotychczas mężczyzną, któremu sprzedał 5.000 gram amfetaminy za kwotę co najmniej 27.600 złotych, którą to cenę wcześniej ustalił z N. S. (1),,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LXIX. w okresie od 21 do 23 grudnia 2006 roku w P. oraz na terenie województwa (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej, na polecenie N. S. (1) i będąc przez niego kierowanym, wspólnie i w porozumieniu z A. K. (1) ps. (...), ustalonym mężczyzną i nieustalonym dotychczas mężczyzną, wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości nieustalonego rodzajowo narkotyku o wadze 2.000 gram w ten sposób, że sprzedał go ustalonemu mężczyźnie,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LXX. na przełomie 2006/2007 roku w P. i w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1), K. K. (1), P. S. (1), M. B. (1), M. N. (1) i S. J., brał udział w obrocie znacznej ilości substancji psychotropowych w postaci co najmniej 800 gram amfetaminy w ten sposób, że wraz z M. B. (1) przekazał wyżej wymienione środki psychotropowe P. S. (1), który je odebrał na polecenie K. K. (1), który wykonywał polecenie N. S. (1), a następnie, wykonując polecenie N. S. (1), P. S. (1) sprzedał 100 gram z tych narkotyków M. N. (2) za kwotę około 800 złotych, a pieniądze z tej transakcji przekazał K. K. (1), zatrzymując dla siebie około 100 złotych, a pozostałą część tej amfetaminy w ilości co najmniej 700 gram K. K. (1) sprzedał S. J. za kwotę około 5.600 złotych, przekazując całą kwotę z tych dwóch transakcji N. S. (1),

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LXXI. na przełomie 2006/2007 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości substancji psychotropowej w ten sposób, że w celu dalszej dystrybucji przyjął od K. K. (1) i P. S. (1) około 5 kg marihuany, którzy przekazali mu te środki odurzające na polecenie N. S. (1),

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

5. D. I. został oskarżony o to, że:

LXXII. w okresie od początku 2003 roku do 01 lutego 2004 roku i od 16 kwietnia 2006 roku do 24 lipca 2007 roku w P. oraz na terenie województw (...) i (...), przy czym w okresie od 16 kwietnia 2006 roku do 24 lipca 2007 roku działając w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej kary 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez N. S. (1) ps. (...), w skład której wchodzili w różnym okresie: M. B. (1) ps. (...), R. D. (1) ps. (...), B. J. (1) ps. (...), A. K. (1) ps. (...), K. K. (1) ps. (...), M. K. (1), P. M. ps. (...), K. R. (1) ps. (...), M. S. (1) ps. (...), M. T. (1) ps. (...), P. W. (1) ps. (...), P. S. (1), M. J. (1), M. Ś. (1), S. J., W. S. (1), M. W. (1), P. B. (1), I. J. (1), M. N. (1), Ł. N. (1) ps. (...) i inne ustalone i nieustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na wewnątrzwspólnotowym nabyciu oraz przywozie do Polski i następnie wprowadzaniu do obrotu na terenie P. oraz województw (...) i (...) wbrew przepisom ustawy, znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

LXXIII. latem 2003 roku w P. działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości marihuany o łącznej masie netto 10 kilogramów w ten sposób, że dwukrotnie przyjął od P. W. (1) i P. S. (1) w celu dalszej odsprzedaży, po 5 kilogramów tego narkotyku, którego przywozu z Holandii dokonali, działający na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu, P. W. (1), P. S. (1) i W. S. (1) oraz ustalona osoba,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LXXIV. we wrześniu 2006 roku w P., działając w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej kary 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości marihuany o masie netto 20 kilogramów w ten sposób, czterokrotnie przyjął od P. S. (1) i K. K. (1) w celu dalszej odsprzedaży, po 5 kilogramów tego narkotyku, którego wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii dokonali na polecenie N. S. (1), działający wspólnie i w porozumieniu P. W. (1), P. S. (1) i K. K. (1),

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

6. M. T. (1) został oskarżony o to, że:

LXXV. w okresie co najmniej od maja 2005 roku do lutego 2007 roku w P. oraz na terenie województw (...) i (...), brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez N. S. (1) ps. (...), w skład której wchodzili w różnym okresie: M. B. (1) ps. (...), R. D. (1) ps. (...), D. I. ps. (...), B. J. (1) ps. (...), A. K. (1) ps. (...), K. K. (1) ps. (...), M. K. (1), P. M. ps. (...), K. R. (1) ps. (...), M. S. (1) ps. (...), P. W. (1) ps. (...), P. S. (1), M. J. (1), M. Ś. (1), S. J., W. S. (1), M. W. (1), P. B. (1), M. N. (1), I. J. (1), Ł. N. (1) ps. (...) i inne ustalone i nieustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na wewnątrzwspólnotowym nabyciu oraz przywozie do Polski i następnie wprowadzaniu do obrotu na terenie P. oraz województw (...) i (...) wbrew przepisom ustawy, znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.

LXXVI. w maju 2006 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1), będąc kierowanym przez N. S. (1), wbrew przepisom ustawy, czynił przygotowania do wprowadzenia do obrotu znacznej ilości nieustalonego narkotyku o nieustalonej wartości w ten sposób, że co najmniej od 07 maja 2006 roku, N. S. (1) nakłaniał go do pilnego przeprowadzenia transakcji odnośnie posiadanego przez niego narkotyku, którą on zaplanował pomiędzy 10 a 11 maja 2006 roku,

tj. o przestępstwo z art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LXXVII. w dniu 21 maja 2005 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1), G. O. i H. W. (1), wbrew przepisom ustawy, uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w postaci 20.000 tabletek MDMA (ekstazy) koloru niebieskiego ze znaczkiem (...), w ten sposób, że tabletki te zapakowane przez K. K. (1), sprzedał wraz z H. W. (1) G. O. za kwotę co najmniej 30.000 złotych, które następnie G. O. zamierzał odsprzedać ze średnim zyskiem 8.400 złotych dotychczas nieustalonym osobom, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na zatrzymanie przez funkcjonariuszy Policji w chwili posiadania wyżej wymienionych narkotyków,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LXXVIII. w okresie od kwietnia do października 2006 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci łącznie 20 kilogramów marihuany, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii dokonali N. S. (1), K. K. (1), P. S. (1), P. W. (1) i nieustalony mężczyzna, w ten sposób, że przynajmniej czterokrotnie przyjął od P. S. (1) każdorazowo po 5 kg tego narkotyku w celu wprowadzenia ich do obrotu,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

7. B. J. (1) został oskarżony o to, że:

LXXIX. w okresie od początku 2006 roku do października 2007 roku w P. oraz na terenie województw (...) i (...), brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez N. S. (1) ps. (...), w skład której wchodzili w różnym okresie: M. B. (1) ps. (...), R. D. (1) ps. (...), D. I. ps. (...), A. K. (1) ps. (...), K. K. (1) ps. (...), M. K. (1), P. M. ps. (...), K. R. (1) ps. (...), M. S. (1) ps. (...), M. T. (1) ps. (...), P. W. (1) ps. (...), P. S. (1), M. J. (1), M. Ś. (1), S. J., W. S. (1), M. W. (1), P. B. (1), I. J. (1), M. N. (1), Ł. N. (1) ps. (...) i inne ustalone i nieustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na wewnątrzwspólnotowym nabyciu oraz przywozie do Polski i następnie wprowadzaniu do obrotu na terenie P. oraz województw (...) i (...) wbrew przepisom ustawy, znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.

LXXX. w dniu 25 lutego 2006 roku w P. działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z nieustalonymi osobami, będąc kierowanym przez N. S. (1), wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci co najmniej 10.000 gram amfetaminy o wartości co najmniej 53.300 złotych w ten sposób, że w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przyjął od N. S. (1) w celu dalszej dystrybucji wymieniony narkotyk, który został przez niego sprzedany nieustalonym osobom, a następnie pieniądze pochodzące z jego sprzedaży przekazał N. S. (1),

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LXXXI. w okresie od 28 lutego 2006 roku do 01 marca 2006 roku w P. działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z A. K. (1) ps. (...), K. K. (1) ps. (...) i dwoma nieustalonymi mężczyznami, będąc kierowanym przez N. S. (1), wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości substancji psychotropowej w ten sposób, że w dniu 01.03.2006 roku w celu dalszej dystrybucji zakupił od N. S. (1) za kwotę 6.090 złotych co najmniej 1.000 gram amfetaminy, którą następnie sprzedał dwóm nieustalonym nabywcom,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LXXXII. w dniu 03 marca 2006 roku w P. oraz na terenie województwa (...) i (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z A. K. (1) ps. (...), ustalonym mężczyzną oraz niezidentyfikowanym dotychczas mężczyzną ps. (...), będąc kierowanym przez N. S. (1), wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości narkotyków w ten sposób, że odebrał od ustalonego mężczyzny i nieustalonego mężczyzny substancję psychotropową w postaci 5.000 gram amfetaminy, przeznaczona dla N. S. (1), którą następnie od niego zakupił w celu dalszej dystrybucji za kwotę 32.400 złotych,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LXXXIII. w dniu 08 marca 2006 roku w P. oraz w województwie (...) i (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z A. K. (1) ps. (...), ustalonym mężczyzną oraz nieustalonym dotychczas mężczyzną, będąc kierowanym przez N. S. (1), wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości narkotyków w ten sposób, że w celu dalszej dystrybucji zakupił od N. S. (1) za kwotę 44.520 złotych substancję psychotropową w postaci 7.000 gram amfetaminy, którą uprzednio odebrał od ustalonego mężczyzny i nieustalonego mężczyzny,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LXXXIV. w okresie od 06 do 08 maja 2006 roku w K. koło P. w województwie (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu A. K. (1) ps. (...), ustalonym mężczyzną oraz innymi niezidentyfikowanymi dotychczas mężczyznami, będąc kierowanym przez N. S. (1), działając wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości narkotyków w ten sposób, że na polecenie N. S. (1) przyjął na przechowanie 5.000 gram amfetaminy o wartości 28.600 złotych, stanowiącej wcześniej przedmiot transakcji bezpośrednio pomiędzy A. K. (1), N. S. (1), a nieustalonymi dotychczas mężczyznami,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LXXXV. w dniu 18 grudnia 2006 roku w P. i w województwie (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną dotychczas osobą, będąc kierowanym przez N. S. (1), wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości substancji psychotropowej w ten sposób, że na polecenie N. S. (1) zawiózł do lokalu usytuowanego na trasie P.-B. i przekazał nieustalonej dotychczas osobie 7.500 gram amfetaminy o wartości co najmniej 39.825 złotych,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LXXXVI. w okresie od 21 do 23 grudnia 2006 roku w P. oraz na terenie województwa (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z A. K. (1) ps. (...), ustalonym mężczyzną i dwoma nieustalonymi dotychczas mężczyznami, wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości substancji psychotropowej w ten sposób, że w celu dalszej dystrybucji zakupił od N. S. (1) 5.000 gram amfetaminy za kwotę 32.000 złotych,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LXXXVII. w dniu 19 marca 2007 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z A. K. (1) ps. (...), będąc kierowanym przez N. S. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, czynił przygotowania do obrotu znaczną ilością nieustalonego narkotyku w ten sposób, że na polecenie N. S. (1) ps. (...) odebrał z Dworca PKP przesyłkę z zawartością próbki tego narkotyku,

tj. o przestępstwo z art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LXXXVIII. w dniach 05-06 kwietnia 2007 roku w P. oraz na terenie województwa (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z A. K. (1) ps. (...) i trzema nieustalonymi dotychczas mężczyznami, będąc kierowanym przez N. S. (1), działając wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci 1,8 kg kokainy o wartości 198.000 złotych w ten sposób, że na polecenie N. S. (1) dostarczył ten narkotyk w umówione miejsce, który następnie dwóch nieustalonych mężczyzn dostarczyło dla nieustalonego nabywcy A. K. (1),

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LXXXIX. w lipcu 2007 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości substancji psychotropowej w ten sposób, że w celu dalszej dystrybucji przyjął około 1 kg kokainy, której wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Belgii i przywozu do Polski dokonali działający wspólnie i w porozumieniu N. S. (1), K. K. (1), M. Ś. (1), P. W. (1) i nieustalony mężczyzna,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XC. w dniu 20 lipca 2007 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy, udzielił substancji odurzającej w postaci 0,14 gram kokainy K. K. (1), P. S. (1) i nieustalonemu mężczyźnie o pseudonimie (...),

tj. o przestępstwo z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XCI. w dniu 29 października 2007 roku w P., wbrew przepisom ustawy, posiadał środki odurzające w postaci 0,21 gram ziela konopi innego niż włókniste oraz 0,19 gram konopi,

tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485)

8. M. K. (1) został oskarżony o to, że:

XCII. w okresie od początku 2006 roku do 23 października 2006 roku w P. oraz na terenie województw (...) i (...), brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez N. S. (1) ps. (...), w skład której wchodzili w różnym okresie: M. B. (1) ps. (...), R. D. (1) ps. (...), D. I. ps. (...), B. J. (1) ps. (...), A. K. (2) ps. (...), K. K. (1) ps. (...), P. M. ps. (...), K. R. (1) ps. (...), M. S. (1) ps. (...), M. T. (1) ps. (...), P. W. (1) ps. (...), P. S. (1), M. J. (1), M. Ś. (1), S. J., W. S. (1), M. W. (1), P. B. (1), M. N. (1), I. J. (1), Ł. N. (1) ps. (...) i inne ustalone i nieustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na wewnątrzwspólnotowym nabyciu oraz przywozie do Polski i następnie wprowadzaniu do obrotu na terenie P. oraz województw (...) i (...) wbrew przepisom ustawy, znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych, w ten sposób, że brał udział w ukrywaniu korzyści pochodzących z obrotu tymi środkami odurzającymi

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.

9. M. S. (1) został oskarżony o to, że:

XCIII. w okresie od końca 2002 roku do 23 października 2006 roku w P. oraz na terenie województw (...) i (...), brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez N. S. (1) ps. (...), w skład której wchodzili w różnym okresie: M. B. (1) ps. (...), R. D. (1) ps. (...), D. I. ps. (...), B. J. (1) ps. (...), A. K. (1) ps. (...), K. K. (1) ps. (...), M. K. (1), P. M. ps. (...), K. R. (1) ps. (...), M. T. (1) ps. (...), P. W. (1) ps. (...), P. S. (1), M. J. (1), M. Ś. (1), S. J., W. S. (1), M. W. (1), P. B. (1), I. J. (1), M. N. (1), Ł. N. (1) ps. (...) i inne ustalone i nieustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na wewnątrzwspólnotowym nabyciu oraz przywozie do Polski i następnie wprowadzaniu do obrotu na terenie P. oraz województw (...) i (...) wbrew przepisom ustawy, znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.

XCIV. w dniu 29 października 2007 roku w P., bez wymaganego zezwolenia posiadał amunicję do broni palnej w postaci:

-: 121 naboi pistoletowych kal. 9x19 mm,
-: 74 naboje rewolwerowe kal. 38 (...),
-: 257 naboi bocznego zapłonu kal. 5,6 mm (...),
-: 43 alarmowe naboje rewolwerowe kal. 9 mm,
-: 4 gazowe naboje rewolwerowe kal. 9 mm (...),

tj. o przestępstwo z art. 263 § 2 k.k.

10. M. B. (3) został oskarżony o to, że:

XCV. w okresie od początku 2004 roku do października 2007 roku w P. oraz na terenie województw (...) i (...), brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez N. S. (1) ps. (...), w skład której wchodzili w różnym okresie: R. D. (1) ps. (...), D. I. ps. (...), B. J. (1) ps. (...), A. K. (1) ps. (...), K. K. (1) ps. (...), M. K. (1), P. M. ps. (...), K. R. (1) ps. (...), M. S. (1) ps. (...), M. T. (1) ps. (...), P. W. (1) ps. (...), P. S. (1), M. J. (1), M.

Ś., S. J., W. S. (1), M. W. (1), P. B. (1), I. J. (1), M. N. (1), Ł. N. (1) ps. (...) i inne ustalone i nieustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na wewnątrzwspólnotowym nabyciu oraz przywozie do Polski i następnie wprowadzaniu do obrotu na terenie P. oraz województw (...) i (...) wbrew przepisom ustawy, znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.

XCVI. w dniu 03 lutego 2004 roku w P., gm. P., działając wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1), P. S. (1), W. S. (1), P. W. (1), J. P. i M. K. (2) i nieustalonym mężczyzną, używając przemocy polegającej na biciu i kopaniu po całym ciele, a także posługując się bronią palną, nożem oraz innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem w postaci siekiery i doprowadzeniu w ten sposób do stanu bezbronności T. K., M. P. i H. P., dokonał kradzieży samochodu dostawczego marki M. (...) o nr rej. (...) o wartości 35.000 złotych, w którym znajdowała się nieustalona ilość papierosów o nieustalonej wartości, polisy ubezpieczenia OC wyżej wymienionego pojazdu na szkodę K. W. (1) oraz pieniędzy w kwocie 2.500 złotych i trzech telefonów komórkowych marki N. (...), N. (...) i N. (...) o wartości około 1.500 złotych na szkodę marcina P., kurtki z portfelem z zawartością dokumentów w postaci dowodu osobistego, dowodu rejestracyjnego od samochodu marki F. (...) o nr rej. (...), prawa jazdy, polisy ubezpieczenia OC tego pojazdu, pieniędzy w kwocie około 2.000 złotych, dwóch telefonów komórkowych marki N. (...) i N. (...) o wartości około 1.000 złotych na szkodę H. P., dwóch telefonów komórkowych marki N. (...) i N. (...) o wartości około 1.100 złotych i pieniędzy w kwocie 1.000 złotych na szkodę T. K., stanowiących mienie o łącznej wartości co najmniej 44.100 złotych,

tj. o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XCVII. w drugiej połowie 2006 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie marihuany o masie 100 gramów w ten sposób, że przyjął ten narkotyk jako próbkę od P. S. (1), któremu polecił to N. S. (1) i K. K. (1), w celu jego dalszej odsprzedaży, którego wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii dokonali, na polecenie N. S. (1), działający wspólnie i w porozumieniu P. W. (1), P. S. (1), K. K. (1) oraz nieustaleni mężczyźni,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XCVIII. w pierwszej połowie 2007 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie marihuany o masie 100 gramów w ten sposób, że przyjął ten narkotyk jako próbkę od P. S. (1) i K. K. (1), którym polecił to N. S. (1), w celu jego dalszej odsprzedaży, którego wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii dokonali, na polecenie N. S. (1), działający wspólnie i w porozumieniu P. W. (1), P. S. (1), K. K. (1) oraz nieustaleni mężczyźni,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XCIX. na przełomie 2006/2007 roku w P. i w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1), K. K. (1), P. S. (1), K. R. (1), M. N. (1) i S. J., brał udział w obrocie znacznej ilości substancji psychotropowych w postaci co najmniej 800 gram amfetaminy w ten sposób, że wraz z K. R. (1) przekazał wyżej wymienione środki psychotropowe P. S. (1), który je odebrał na polecenie K. K. (1), który wykonywał polecenie N. S. (1), a następnie, wykonując polecenie N. S. (1), P. S. (1) sprzedał 100 gram z tych narkotyków M. N. (2) za kwotę około 800 złotych, a pieniądze z tej transakcji przekazał K. K. (1), zatrzymując dla siebie około 100 złotych, a pozostałą część tej amfetaminy w ilości co najmniej 700 gram K. K. (1) sprzedał S. J. za kwotę około 5.600 złotych, przekazując całą kwotę z tych dwóch transakcji N. S. (1),

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

11. P. B. został oskarżony o to, że:

C. w okresie od października 2006 roku do 24 lipca 2007 roku w P. oraz na terenie województwa (...) i (...), brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez N. S. (1) ps. (...), w skład której wchodzili w różnym okresie: M. B. (1) ps. (...), R. D. (1) ps. (...), D. I. ps. (...), B. J. (1) ps. (...), A. K. (1) ps. (...), K. K. (1) ps. (...), M. K. (1), P. M. ps. (...), K. R. (1) ps. (...), M. S. (1) ps. (...), M. T. (1) ps. (...), P. W. (1) ps. (...), P. S. (1), M. J. (1), I. J. (1), W. S. (1), M. W. (1), M. Ś. (1), S. J., M. N. (1), Ł. N. (1) ps. (...) i inne ustalone i nieustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na wewnątrzwspólnotowym nabyciu oraz przywozie do Polski i następnie wprowadzaniu do obrotu na terenie P. oraz województw (...) i (...) wbrew przepisom ustawy, znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.

CI. w okresie od października 2006 roku do 24 lipca 2007 roku w P. i S. w województwie (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1), K. K. (1) i Ł. N. (1), brali udział w obrocie znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci łącznie 75 kg marihuany, pochodzących z wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii, w ten sposób, że w celu dalszej dystrybucji przyjął od P. S. (1) i K. K. (1) co najmniej 27-krotnie te środki odurzające, a następnie wraz z Ł. N. (1) wprowadził je do dalszego obrotu,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

CII. w marcu 2007 roku w T. i na terenie województwa (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1), W. S. (1), Ł. N. (1) oraz T. M. (1) i ustalonym mężczyzną, wbrew przepisom ustawy, dla osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci łącznie 5 kg marihuany, pochodzących z wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii w ten sposób, że wraz z W. S. (1), który wykonywał polecenie P. S. (1) i N. S. (1) oraz z Ł. N. (1), sprzedał ustalonemu mężczyźnie i T. M. (1) 5 kg marihuany, w celu dalszej ich odsprzedaży,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

12. M. W. (1) został oskarżony o to, że:

CIII. w okresie od kwietnia 2006 roku do czerwca 2007 roku w P. oraz na terenie województw (...) i (...), brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez N. S. (1) ps. (...), w skład której wchodzili w różnym okresie: M. B. (1) ps. (...), R. D. (1) ps. (...), D. I. ps. (...), B. J. (1) ps. (...), A. K. (1) ps. (...), K. K. (1) ps. (...), M. K. (1), P. M. ps. (...), K. R. (1) ps. (...), M. S. (1) ps. (...), M. T. (1) ps. (...), P. W. (1) ps. (...), P. S. (1), M. J. (1), I. J. (1), W. S. (1), M. Ś. (1), S. J., P. B. (1), M. N. (1), Ł. N. (1) ps. (...) i inne ustalone i nieustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na wewnątrzwspólnotowym nabyciu oraz przywozie do Polski i następnie wprowadzaniu do obrotu na terenie P. oraz województw (...) i (...) wbrew przepisom ustawy, znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.

CIV. w okresie od kwietnia do końca sierpnia 2006 roku w P., województwie (...) i na terenie całego kraju oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, na polecenie N. S. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról przynajmniej dziewięciokrotnie brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 180 kg marihuany o łącznej wartości około 540.000 euro w ten sposób, że dostarczył w Holandii wyżej opisane narkotyki K. K. (1) i P. S. (1), którzy dokonali ich wewnątrzwspólnotowego nabycia na polecenie N. S. (1), a następnie P. S. (1) wraz z K. K. (1) dokonali przywozu tych narkotyków na teren Polski, a P. W. (1) na polecenie N. S. (1) podczas tych przywozów prowadził obserwację przejścia granicznego, w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby,

CV. w okresie od końca kwietnia 2006 roku do dnia 25 lipca 2006 roku w U. gmina K., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z P. W. (1), K. K. (1), P. M., M. B. (2) i J. B., będąc kierowanym przez N. S. (1), wbrew przepisom ustawy, brał udział w uprawie konopi indyjskich w ilości 453 krzewów o szacunkowej wydajności około 10-ciu kilogramów konopi innych niż włókniste,

tj. o przestępstwo z art. 63 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

CVI. w dniu 23 października 2006 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1) i Ł. N. (1), wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział w obrocie znacznej ilości środka odurzającego w ten sposób, że przekazał K. K. (1) w celu dalszej odsprzedaży Ł. N. (1) 200 gram marihuany o wartości hurtowej około 2.800 złotych i wartości detalicznej 4.000 złotych,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

CVII. w dniu 23 października 2006 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy i dla osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział w obrocie znacznej ilości środka odurzającego w ten sposób, że sprzedał nieustalonej dotychczas osobie 400 gram marihuany o wartości hurtowej około 5.600 złotych i wartości detalicznej 8.000 złotych,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

CVIII. w czerwcu 2007 roku w P., województwie (...) oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1) i nieustalonym mężczyzną, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 20 kg marihuany o łącznej wartości około 60.000 euro, w ten sposób, że na polecenie N. S. (1) wraz z K. K. (1) dokonał ich wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii, a następnie przywozu tych narkotyków na teren Polski dokonał nieustalony mężczyzna, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby,

13. S. J. został oskarżony o to, że:

CIX. w okresie od drugiej połowy 2006 roku do 2007 roku w P. oraz na terenie województw (...) i (...), brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez N. S. (1) ps. (...), w skład której wchodzili w różnym okresie: M. B. (1) ps. (...), R. D. (1) ps. (...), D. I. ps. (...), B. J. (1) ps. (...), A. K. (1) ps. (...), K. K. (1) ps. (...), M. K. (1), P. M. ps. (...), K. R. (1) ps. (...), M. S. (1) ps. (...), M. T. (1) ps. (...), P. W. (1) ps. (...), P. S. (1), M. Ś. (1), M. J. (1), I. J. (1), W. S. (1), M. W. (1), P. B. (1), M. N. (1), Ł. N. (1) ps. (...) i inne ustalone i nieustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na wewnątrzwspólnotowym nabyciu oraz przywozie do Polski i następnie wprowadzaniu do obrotu na terenie P. oraz województw (...) i (...) wbrew przepisom ustawy, znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.

CX. na przełomie 2006/2007 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy i dla osiągnięcia korzyści majątkowej brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających w ten sposób, że kupił od K. K. (1) ci najmniej 700 gram amfetaminy za kwotę około 5.600 złotych, w celu dalszej odsprzedaży tych narkotyków, a K. K. (1) dokonywał tej sprzedaży na polecenie N. S. (1),

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

CXI. w 2007 roku w P., województwie (...) oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1) i P. S. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, czterokrotnie brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej łącznie 20 kg marihuany, w ten sposób, że dwukrotnie wraz z K. K. (1) dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii każdorazowo po 5 kg tego narkotyku, a dwukrotnie przekazał P. S. (1) pieniądze w złotych polskich na zakup na terenie Holandii każdorazowo po 5 kg marihuany, które P. S. (1) wymienił na euro, a wewnątrzwspólnotowego nabycia tych środków odurzających dokonał K. konieczny, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby,

CXII. w 2007 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy i dla osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających w ten sposób, że dziesięciokrotnie kupił od P. S. (1) i K. K. (1) łącznie 50 kilogramów marihuany, które następnie zostały przez niego wprowadzone do dalszego obrotu,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

14. M. Ś. (1) został oskarżony o to, że:

CXIII. w okresie od czerwca 2007 roku do 23 lipca 2007 roku w P. oraz na terenie województw (...) i (...), brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez N. S. (1) ps. (...), w skład której wchodzili w różnym okresie: M. B. (1) ps. (...), R. D. (1) ps. (...), D. I. ps. (...), B. J. (1) ps. (...), A. K. (1) ps. (...), K. K. (1) ps. (...), M. K. (1), P. M. ps. (...), K. R. (1) ps. (...), M. S. (1) ps. (...), M. T. (1) ps. (...), P. W. (1) ps. (...), P. S. (1), M. J. (1), I. J. (1), W. S. (1), S. J., M. W. (1), P. B. (1), M. N. (1), Ł. N. (1) ps. (...) i inne ustalone i nieustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na wewnątrzwspólnotowym nabyciu oraz przywozie do Polski i następnie wprowadzaniu do obrotu na terenie P. oraz województw (...) i (...) wbrew przepisom ustawy, znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.

CXIV. w czerwcu 2007 roku w S. i w P., województwie (...) oraz na terenie Holandii i Niemiec, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1), I. J. (1), P. M., P. S. (1) i dwoma nieustalonymi mężczyznami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 15 kg marihuany, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii dokonał K. K. (1) wraz z dwoma nieustalonymi mężczyznami, w ten sposób, że na polecenie P. S. (1) wspólnie z I. J. (1) dokonał przywozu tych narkotyków z Holandii do Polski, a P. M. podczas tego przywozu prowadził obserwację przejścia granicznego w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie otrzymał za to od P. S. (1) kwotę 3.000 zł, z której 500 zł przekazał I. J. (1), a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby,

tj. o przestępstwo z art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

CXV. w czerwcu 2007 roku w S. i w P., województwie (...) oraz na terenie Holandii i Niemiec, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1), I. J. (1), P. W. (1), P. S. (1) i nieustalonym mężczyzną, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 20 kg marihuany, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii dokonał K. K. (1) wraz z nieustalonym mężczyzną, w ten sposób, że na polecenie P. S. (1), wykonującego polecenie N. S. (1), wspólnie z I. J. (1) dokonał przywozu tych narkotyków z Holandii do Polski, a P. W. (1) podczas tego przywozu prowadził obserwację przejścia granicznego w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie otrzymał za to kwotę 3.000 zł, z której 500 zł przekazał I. J. (1), a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby,

CXVI. w okresie od czerwca 2007 roku do 23 lipca 2007 roku w S. i w P., województwie (...) oraz na terenie Holandii i Niemiec, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1), K. K. (1) i P. W. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, dwukrotnie brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 40 kg marihuany, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii dokonał K. K. (1), a on sam na polecenie P. S. (1), wykonującego polecenie N. S. (1), przywiózł te narkotyki z Holandii do Polski, a P. W. (1) podczas tych przywozów prowadził obserwację przejścia granicznego w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, otrzymując za to wynagrodzenie w kwocie 6.000 zł, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby,

CXVII. w okresie od czerwca 2007 roku do 23 lipca 2007 roku w S. i w P., województwie (...) oraz na terenie Holandii i Niemiec, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1), K. K. (1) i P. W. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, trzykrotnie brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 37 kg marihuany, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii dokonał K. K. (1), a on sam na polecenie P. S. (1), przywiózł te narkotyki z Holandii do Polski, a P. W. (1) podczas tych przywozów prowadził obserwację przejścia granicznego w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, otrzymując za to wynagrodzenie w kwocie 7.500 zł, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby,

CXVIII. w lipcu 2007 roku w P., w P. i w K., województwie (...) oraz na terenie Belgii i Niemiec, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1), K. K. (1), P. W. (1) i nieustalonym mężczyzną, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Belgii poprzez granicę belgijsko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 1 kg kokainy, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Belgii dokonał na polecenie N. S. (1) i K. P. (1) S. za kwotę około 120.000 złotych, a przywozu tego narkotyku z Belgii do Polski dokonał on sam wraz z P. S. (1), a P. W. (1) podczas tego przywozu prowadził obserwację przejścia granicznego w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie otrzymał za to kwotę 5.000 złotych do podziału z K. K. (1) i P. S. (1), a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby,

15. Ł. N. (1) został oskarżony o to, że:

CXIX. w okresie od kwietnia 2006 roku do 24 lipca 2007 roku w P. i L. oraz na terenie województwa (...) i (...), brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez N. S. (1) ps. (...), w skład której wchodzili w różnym okresie: M. B. (1) ps. (...), R. D. (1) ps. (...), D. I. ps. (...), B. J. (1) ps. (...), A. K. (1) ps. (...), K. K. (1) ps. (...), M. K. (1), P. M. ps. (...), K. R. (1) ps. (...), M. S. (1) ps. (...), M. T. (1) ps. (...), P. W. (1) ps. (...), P. S. (1), M. J. (1), I. J. (1), W. S. (1), M. W. (1), M. Ś. (1), S. J., M. N. (1), P. B. (1) i inne ustalone i nieustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na wewnątrzwspólnotowym nabyciu oraz przywozie do Polski i następnie wprowadzaniu do obrotu na terenie P. oraz województw (...) i (...) wbrew przepisom ustawy, znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.

CXX. w okresie od kwietnia 2006 roku do października 2006 roku w L. oraz innych miejscowościach na terenie kraju, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1), K. K. (1) i P. S. (1) brał udział w obrocie znacznej ilości substancji psychotropowej w ten sposób, że w celu dalszej dystrybucji, przyjął od P. S. (1) i K. K. (1), którzy wykonywali polecenie N. S. (1), za pośrednictwem Ł. P., co najmniej 8-krotnie środki odurzające w łącznej ilości co najmniej 80 kg marihuany, o łącznej wartości około 800.000 zł, pochodzące z wewnątrzwspólnotowego nabycia, którego na polecenie N. S. (1) dokonali P. S. (1), K. K. (1), P. W. (1) i M. W. (1), które następnie zostały przez niego wprowadzone do dalszego obrotu,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

CXXI. w dniu 23 października 2006 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1) i M. W. (1), wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział w obrocie znacznej ilości środka odurzającego w ten sposób, że nabył od K. K. (1) 200 gram marihuany o wartości hurtowej około 2.800 złotych i wartości detalicznej 4.000 złotych, którą przekazał mu w celu dalszej odsprzedaży M. W. (1),

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

CXXII. w okresie od 23 listopada 2006 roku do 30 stycznia 2007 roku w P. i L. oraz innych miejscowościach na terenie kraju, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1) i K. K. (1) i innymi osobami, brał udział w obrocie znacznej ilości substancji psychotropowej w ten sposób, że w celu dalszej dystrybucji przekazał osobiście bądź poprzez inne osoby ustalonemu mężczyźnie oraz nieustalonym osobom, co najmniej 6-krotnie środki odurzające w łącznej ilości co najmniej 27,5 kg marihuany o łącznej wartości nie mniejszej niż 412.500 zł, które na polecenie N. S. (1), przekazał mu K. K. (1), pochodzące z wewnątrzwspólnotowego nabycia, którego na polecenie N. S. (1) dokonali P. S. (1), K. K. (1) i P. W. (1), które następnie zostały przez niego wprowadzone do dalszego obrotu, i tak:

-: w dniu 23 listopada 2006 roku w P., L. i innych miejscowościach, wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1) i innymi osobami, wbrew przepisom ustawy i z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci nie mniej niż 5 kg marihuany o wartości nie mniejszej niż 75.000 złotych, przekazując pozyskane środki odurzające osobiście oraz przez inne osoby nieustalonemu mężczyźnie,
-: w dniu 24 listopada 2006 roku w P., L. i innych miejscowościach, wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1) i innymi osobami, wbrew przepisom ustawy i z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci nie mniej niż 5 kg marihuany o wartości nie mniejszej niż 75.000 złotych, przekazując pozyskane środki odurzające osobiście oraz przez inne osoby ustalonemu mężczyźnie,
-: w dniu 10 grudnia 2006 roku w P. i innych miejscowościach, wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1) i innymi osobami, wbrew przepisom ustawy i z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci nie mniej niż 0,5 kg marihuany o wartości nie mniejszej niż 7.500 złotych, przekazując pozyskane środki odurzające osobiście oraz przez inne osoby nieustalonym dotychczas osobom,
-: w dniu 11 grudnia 2006 roku w P. i innych miejscowościach, wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1) i innymi osobami, wbrew przepisom ustawy i z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci nie mniej niż 4 kg marihuany o wartości nie mniejszej niż 60.000 złotych, przekazując pozyskane środki odurzające osobiście oraz przez inne osoby nieustalonym dotychczas osobom,
-: w dniu 19 grudnia 2006 roku w P., L. i innych miejscowościach, wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1) i innymi osobami, wbrew przepisom ustawy i z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci nie mniej niż 11 kg marihuany o wartości nie mniejszej niż 165.000 złotych, przekazując pozyskane środki odurzające osobiście oraz przez inne osoby ustalonemu mężczyźnie,
-: w dniu 30 stycznia 2007 roku w P., L. i innych miejscowościach, wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1) i innymi osobami, wbrew przepisom ustawy i z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci nie mniej niż 2 kg marihuany o wartości nie mniejszej niż 30.000 złotych, przekazując pozyskane środki odurzające osobiście oraz przez inne osoby ustalonemu mężczyźnie,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

CXXIII. w okresie od października 2006 roku do 24 lipca 2007 roku w P. i S. w województwie (...) oraz w T., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy, na polecenie N. S. (1), brał udział w obrocie znacznej ilości substancji psychotropowej w ten sposób, że w celu dalszej dystrybucji przyjął od P. S. (1) i K. K. (1), za pośrednictwem P. B. (1), co najmniej 27-krotnie środki odurzające w łącznej ilości co najmniej 75 kg marihuany, które następnie zostały przez niego wprowadzone do dalszego obrotu, w tym 4-krotnie wraz z P. S. (1), K. K. (1), W. S. (1) i P. B. (1) przekazał łącznie 20 kilogramów marihuany ustalonemu mężczyźnie i T. M. (1) za łączną kwotę co najmniej 205.500 zł,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

CXXIV. jesienią 2006 roku w P., w województwie (...), K. i na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, na polecenie N. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1), K. K. (1), P. W. (1) i dwoma nieustalonymi mężczyznami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, co najmniej 10 kg marihuany, której wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii dokonali K. K. (1) i P. S. (1), a on wskazał im osoby, od których nabyli oni te środki odurzające, a następnie P. S. (1) dokonał ich przywozu na teren Polski, a P. W. (1) podczas tego przywozu prowadził obserwację przejścia granicznego w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby,

Sąd Okręgowy w Poznaniu na mocy wyroku z 20 marca 2017 r. (sygn.. akt XVI K 31/10), przyjmując, iż podstawę rozstrzygnięć stanowią przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 r.

Odnośnie oskarżonego K. K. (1)

1. Uznał oskarżonego za winnego występku z art. 258 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie I, z tym, iż przyjmuje, że zorganizowaną grupą przestępczą kierował ustalony mężczyzna, a z jej składu eliminuje nazwisko R. D. (1) ps. (...), i za to, na podstawie cytowanego przepisu wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności.

2. Uznał oskarżonego za winnego występku z art. 55 ust. 1 i art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie II i za to, na podstawie art. 56 ust. 1 cytowanej ustawy w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i karę 20 (dwudziestu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 (dwustu) złotych.

3. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 700 (siedemset) złotych.

4. Uznał oskarżonego za winnego przestępstwa z art. 42 ust. 1 i 3 i art. 43 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997r. o przeciwdziałaniu narkomanii (t.j. Dz. U. z 2003r. nr 24 poz. 198 ze zm.) w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie III i za to, na podstawie art. 42 ust. 3 cytowanej ustawy w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., wymierzył oskarżonemu karę 3 (trzech) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności i karę 30 (trzydziestu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 (dwustu) złotych.

5. Na podstawie art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997r. o przeciwdziałaniu narkomanii (t.j. Dz. U. z 2003r. nr 24 poz. 198 ze zm.) w zw. z art. 4 § 1 k.k. zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 800 (osiemset) złotych.

6. Uznał oskarżonego za winnego przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 poz. 1485 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przestępstwa w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie IV i za to, na podstawie art. 56 ust. 3 cytowanej ustawy w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., wymierzył oskarżonemu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności i karę 45 (czterdziestu pięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 (dwustu) złotych.

7. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 poz. 1485 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przestępstwa w zw. z art. 4 § 1 k.k. zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 1000 (jeden tysiąc) złotych.

8. Uznał oskarżonego za winnego przestępstw z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 poz. 1485 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przestępstwa w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionych w sposób wyżej opisany w punktach V-VII, przy czym:

-: w ramach czynów opisanych w punktach V i VI przyjmuje, iż przestępstwem kierował ustalony mężczyzna i to on wydał polecenie sprzedaży narkotyku,
-: w ramach czynu opisanego w punkcie VII przyjmuje, iż przestępstwem kierował ustalony mężczyzna i to on wydał polecenie odbioru przesyłki, wskazał miejsce jej umieszczenia i wprowadził narkotyki do obrotu,

i przyjmując, że czyny te stanowią ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k., na podstawie art. 56 ust. 3 cytowanej ustawy w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., wymierzył oskarżonemu za ten ciąg przestępstw karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę 40 (czterdziestu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 (dwustu) złotych.

9. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 1000 (jeden tysiąc) złotych.

10. Uznał oskarżonego za winnego, opisanego w art. 91 § 1 k.k., ciągu przestępstw z art. 55 ust. 1 i 3 i art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 poz. 1485 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przestępstwa w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz art. 55 ust. 1 i 3 i art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 poz. 1485 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przestępstwa w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionych w sposób wyżej opisany w punktach IX-X, XIII-XIV, XVII-XXVI, XXVIII z tym, iż przyjął, że:

-: czynu opisanego w punkcie IX dopuścił się w okresie od kwietnia do października 2006 roku,
-: 500 sztuk sadzonek wskazanych w punkcie IX stanowiło krzewy konopi indyjskich innych niż włókniste,
-: w ramach czynów opisanych w punktach IX, X, XIII, XIV, XVII, XIX, XXI, XXIII, XXIV, XXVI, XXVIII polecenia wydawał ustalony mężczyzna,

i za ten ciąg przestępstw, na podstawie art. 55 ust. 3 cytowanej ustawy w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., wymierzył oskarżonemu karę 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności i karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 (dwustu) złotych.

11. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 2000 (dwóch tysięcy) złotych.

12. Uznał oskarżonego za winnego występku z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie VIII, z tym, iż przyjął, że przestępstwem kierował ustalony mężczyzna i to z nim kontaktował się oskarżony, zaś z opisu czynu wyeliminował stwierdzenie: „znacznej ilości” i za to, na podstawie art. 57 ust. 1 cytowanej ustawy w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

13. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 500 (pięćset) złotych.

14. Uznał oskarżonego za winnego przestępstw z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 poz. 1485 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przestępstwa w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionych w sposób wyżej opisany w punktach XI-XII, XVI z tym, iż w ramach czynu opisanego w punkcie XI wskazał, iż jego przedmiotem była znaczna ilość środków odurzających w postaci łącznie 75 kg marihuany, zaś w ramach czynów opisanych w punktach XI i XII polecenia wydawał ustalony mężczyzna i przyjmując, że czyny te stanowią ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k., na podstawie art. 56 ust. 3 cytowanej ustawy w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., wymierzył oskarżonemu za ten ciąg przestępstw karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności i karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 (dwustu) złotych.

15. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 1000 (jednego tysiąca) złotych.

16. Uznał oskarżonego za winnego występku z art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie XXVII, z tym, iż przyjął, że polecenia wydawał ustalony mężczyzna, który wraz z oskarżonym, P. W. (1) i P. S. (1) nabył te przyrządy, i za to, na podstawie art. 54 ust. 1 cytowanej ustawy w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

17. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 100 (stu) złotych.

18. Uznał oskarżonego za winnego występku z art. 55 ust. 1 i art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie XV i za to, na podstawie art. 56 ust. 1 cytowanej ustawy w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i karę 10 (dziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 (dwustu) złotych.

19. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 400 (czterysta) złotych.

20. Na podstawie art. 85 k.k. i art. 91 § 2 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego K. K. (1) kary i wymierzył mu karę łączną 8 (ośmiu) lat pozbawienia wolności i karę łączną 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 (dwustu) złotych.

21. Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia oskarżonego K. K. (1) wolności w sprawie od dnia 24 lipca 2007r. do dnia 8 września 2010r.

22. Na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego K. K. (1) przepadek równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z popełnionych przestępstw w wysokości:

-: 16.170 (szesnaście tysięcy sto siedemdziesiąt) złotych – z przestępstwa opisanego w punkcie III,
-: 93.000 (dziewięćdziesiąt trzy tysiące) złotych – z przestępstwa opisanego w punkcie IX,
-: 91.000 (dziewięćdziesiąt jeden tysięcy) złotych – z przestępstwa opisanego w punkcie X,
-: 5.300 (pięć tysięcy trzysta) złotych – z przestępstwa opisanego w punkcie XIII,
-: 1.500 (jeden tysiąc pięćset) złotych – z przestępstwa opisanego w punkcie XIV,
-: 3.600 (trzy tysiące sześćset) złotych – z przestępstwa opisanego w punkcie XV,
-: 9.100 (dziewięć tysięcy sto) złotych – z przestępstwa opisanego w punkcie XVII,
-: 21.600 (dwadzieścia jeden tysięcy sześćset) złotych – z przestępstwa opisanego w punkcie XVIII,
-: 212.160 (dwieście dwanaście tysięcy sto sześćdziesiąt) złotych – z przestępstwa opisanego w punkcie XIX,
-: 69.666 (sześćdziesiąt dziewięć tysięcy sześćset sześćdziesiąt sześć) złotych – z przestępstwa opisanego w punkcie XX,
-: 9.100 (dziewięć tysięcy sto ) złotych – z przestępstwa opisanego w punkcie XXI,
-: 78.375 (siedemdziesiąt osiem tysięcy trzysta siedemdziesiąt pięć) złotych – z przestępstwa opisanego w punkcie XXII,
-: 9.100 (dziewięć tysięcy sto) złotych – z przestępstwa opisanego w punkcie XXIII,
-: 18.200 (osiemnaście tysięcy dwieście) złotych – z przestępstwa opisanego w punkcie XXIV,
-: 128.883 (sto dwadzieścia osiem tysięcy osiemset osiemdziesiąt trzy) złote – z przestępstwa opisanego w punkcie XXV,
-: 2.000 (dwa tysiące) złotych – z przestępstwa opisanego w punkcie XXVI,
-: 1.666 (jeden tysiąc sześćset sześćdziesiąt sześć) złotych – z przestępstwa opisanego w punkcie XXVIII.

Odnośnie oskarżonego P. W. (1)

23. Uznał oskarżonego za winnego występku z art. 258 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie XXIX, z tym, iż przyjął, że zorganizowaną grupą przestępczą kierował ustalony mężczyzna, a z jej składu eliminuje nazwisko R. D. (1) ps. (...), i za to, na podstawie cytowanego przepisu wymierzył mu karę 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

24. Uznał oskarżonego za winnego występku z art. 55 ust. 1 i art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie XXX i za to, na podstawie art. 56 ust. 1 cytowanej ustawy w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i karę 20 (dwudziestu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 400 (czterystu) złotych.

25. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 700 (siedemset) złotych.

26. Uznał oskarżonego za winnego przestępstwa z art. 42 ust. 1 i 3 i art. 43 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997r. o przeciwdziałaniu narkomanii (t.j. Dz. U. z 2003r. nr 24 poz. 198 ze zm.) w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie XXXI, przestępstw z art. 42 ust. 1 i 3 i art. 43 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997r. o przeciwdziałaniu narkomanii (t.j. Dz. U. z 2003r. nr 24 poz. 198 ze zm.) w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionych w sposób wyżej opisany w punktach XXXII-XXXIII oraz przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 42 ust. 1 i 3 i art. 43 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997r. o przeciwdziałaniu narkomanii (t.j. Dz. U. z 2003r. nr 24 poz. 198 ze zm.) w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie XXXIV, z tym, iż przyjął, że:

-: w ramach czynów opisanych w punktach XXXII, XXXIII i XXXIV polecenia wydawał ustalony mężczyzna i to dla niego m.in. zostały nabyte środki odurzające

i przyjmując, że stanowią one ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k., na podstawie art. 42 ust. 3 cytowanej ustawy w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., wymierzył oskarżonemu za ten ciąg przestępstw karę 4 (cztery) lata i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności i karę 180 (stu osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 400 (czterystu) złotych.

27. Na podstawie art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997r. o przeciwdziałaniu narkomanii (t.j. Dz. U. z 2003r. nr 24 poz. 198 ze zm.) w zw. z art. 4 § 1 k.k. zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 8000 (osiem tysięcy) złotych.

28. Uznał oskarżonego za winnego, opisanego w art. 91 § 1 k.k., ciągu przestępstw z art. 55 ust. 1 i 3 i art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 poz. 1485 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przestępstwa w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz art. 55 ust. 1 i 3 i art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 poz. 1485 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przestępstwa w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionych w sposób wyżej opisany w punktach XXXV, XXXVII-XLV, XLVII z tym, iż przyjął, że:

-: czynu opisanego w punkcie XXXV dopuścił się w okresie od kwietnia do października 2006 roku,
-: 500 sztuk sadzonek wskazanych w punkcie XXXV stanowiło krzewy konopi indyjskich innych niż włókniste,
-: w ramach czynów opisanych w punktach XXXV, XXXVII-XLIV polecenia wydawał ustalony mężczyzna,
-: w ramach czynu opisanego w punkcie XXXVII polecenia wydawał ustalony mężczyzna i to z nim uzgodniono dostarczenie narkotyku A. K. (1),

i za ten ciąg przestępstw, na podstawie art. 55 ust. 3 cytowanej ustawy w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., wymierzył oskarżonemu karę 5 (pięciu) lat i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 400 (czterystu) złotych.

29. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 10.000 (dziesięciu tysięcy) złotych.

30. Uznał oskarżonego za winnego występku z art. 63 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie XXXVI, z tym, iż przyjął, że oskarżonym kierował ustalony mężczyzna i za to, na podstawie art. 63 ust. 3 cytowanej ustawy w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

31. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 1.000 (jeden tysiąc) złotych.

32. Uznał oskarżonego za winnego występku z art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie XLVI, z tym, iż przyjął, że polecenia wydawał ustalony mężczyzna, który wraz z oskarżonym, K. K. (1) i P. S. (1) nabył te przyrządy, i za to, na podstawie art. 54 ust. 1 cytowanej ustawy w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

33. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 100 (stu) złotych.

34. Uznał oskarżonego za winnego przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie XLVIII, z tym, iż przyjął, że oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z ustalonym mężczyzną, P. S. (1), W. S. (1), M. B. (1), J. P. i M. K. (2) oraz nieustalonym mężczyzną, że ich działanie przyjęło również formę grożenia natychmiastowym użyciem przemocy, a z opisu czynu wyeliminował doprowadzenie pokrzywdzonych do stanu bezbronności, jak również to, że sprawcy dokonali kradzieży polisy ubezpieczenia OC pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...), dowodu osobistego, dowodu rejestracyjnego od samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) i polisy ubezpieczenia OC tego pojazdu oraz prawa jazdy i za to, na podstawie art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności.

35. Uznał oskarżonego za winnego występku z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485), popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie XLIX i za to, na podstawie cytowanego przepisu wymierzył oskarżonemu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności.

36. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 200 (dwieście) złotych.

37. Na podstawie art. 85 k.k. i art. 91 § 2 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego P. W. (1) kary i wymierzył mu karę łączną 10 (dziesięciu) lat pozbawienia wolności i karę łączną 350 (trzystu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 400 (czterystu) złotych.

38. Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia oskarżonego K. K. (1) wolności w sprawie od dnia 29 października 2007r. do dnia 6 września 2010r.

39. Na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego P. W. (1) przepadek równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z popełnionych przestępstw w wysokości:

-: 512.830 (pięćset dwanaście tysięcy osiemset trzydzieści) złotych – z przestępstw opisanych w punktach: XXXI, XXXII, XXXIII, XXXV, XXXVI, XXXVII, XXXVIII, XXXIX, XL, XLI, XLII,
-: 500 (pięćset) złotych – z przestępstwa opisanego w punkcie XLIII,
-: 1.000 (jeden tysiąc) złotych – z przestępstwa opisanego w punkcie XLIV,
-: 128.883 (sto dwadzieścia osiem tysięcy osiemset osiemdziesiąt trzy) złote – z przestępstwa opisanego w punkcie XLV,
-: 500 (pięćset) złotych – z przestępstwa opisanego w punkcie XLVII.

Odnośnie oskarżonego A. K. (1)

40. Uznał oskarżonego za winnego występku z art. 258 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie L, z tym, iż przyjął, że zorganizowaną grupą przestępczą kierował ustalony mężczyzna, a z jej składu eliminuje nazwisko R. D. (1) ps. (...), i za to, na podstawie cytowanego przepisu wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności.

41. Uznał oskarżonego za winnego przestępstwa z art. 42 ust. 1 i 3 i art. 43 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997r. o przeciwdziałaniu narkomanii (t.j. Dz. U. z 2003r. nr 24 poz. 198 ze zm.) w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie LI, z tym, iż przyjął, że oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z P. W. (1), P. S. (1) i dwoma ustalonymi mężczyznami, zaś narkotyki zostały nabyte dla niego i ustalonego mężczyzny i za to, na podstawie art. 42 ust. 3 cytowanej ustawy w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 600 (sześciuset) złotych.

42. Na podstawie art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997r. o przeciwdziałaniu narkomanii (t.j. Dz. U. z 2003r. nr 24 poz. 198 ze zm.) w zw. z art. 4 § 1 k.k. zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 8000 (osiem tysięcy) złotych.

43. Uznał oskarżonego za winnego przestępstw z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 poz. 1485 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przestępstwa w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionych w sposób wyżej opisany w punktach LII-LIV, LVI-LXI, LXIII, z tym, iż przyjął, że:

-: w ramach czynu opisanego w punkcie LII oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z ustalonym mężczyzną, K. K. (1) ps. (...) i B. J. (1) ps. (...), a narkotyk sprzedał ustalonemu mężczyźnie,
-: w ramach czynu opisanego w punkcie LIII oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z B. J. (1) ps. (...), dwoma ustalonymi mężczyznami oraz niezidentyfikowanym dotychczas mężczyzną ps. (...), a narkotyk sprzedał ustalonemu mężczyźnie,
-: w ramach czynu opisanego w punkcie LIV oskarżony, działał wspólnie i w porozumieniu z B. J. (1) ps. (...), dwoma ustalonymi mężczyznami oraz nieustalonym mężczyzną, a narkotyk sprzedał ustalonemu mężczyźnie,
-: w ramach czynu opisanego w punkcie LVI oskarżony działał z B. J. (1) ps. (...), dwoma ustalonymi mężczyznami oraz innymi niezidentyfikowanymi dotychczas mężczyznami, a narkotyk sprzedał ustalonemu mężczyźnie,
-: w ramach czynu opisanego w punkcie LVII oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z trzema ustalonymi mężczyznami i dwoma nieustalonymi dotychczas mężczyznami w tym jednym o pseudonimie (...), a narkotyk sprzedał ustalonemu mężczyźnie, zaś przeznaczony był on do dalszej dystrybucji dla innego ustalonego mężczyzny,
-: w ramach czynu opisanego w punkcie LVIII oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z dwoma ustalonymi mężczyznami i dwoma nieustalonymi dotychczas mężczyznami, a narkotyk sprzedał ustalonemu mężczyźnie, zaś przeznaczony był on do dalszej dystrybucji dla innego ustalonego mężczyzny,
-: w ramach czynu opisanego w punkcie LIX oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z B. J. (1) ps. (...), dwoma ustalonymi mężczyznami i dwoma nieustalonymi dotychczas mężczyznami, a narkotyk sprzedał ustalonemu mężczyźnie,
-: w ramach czynu opisanego w punkcie LX oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z K. R. (1) ps. (...), dwoma ustalonymi mężczyznami nieustalonym dotychczas mężczyzną, a polecenie K. R. (1) wydał ustalony mężczyzna,
-: w ramach czynu opisanego w punkcie LXI uzgodnienia oskarżony dokonał z ustalonym mężczyzną,
-: w ramach czynu opisanego w punkcie LXIII oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z ustalonym mężczyzną, B. J. (1) ps. (...) i trzema nieustalonymi dotychczas mężczyznami, a zamówienia narkotyku dokonał u ustalonego mężczyzny,

oraz (w ramach czynu opisanego w punkcie LXIV) tego, że w dniu 24 lipca 2007r. na terenie województwa (...) i (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej oraz wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1) ps. (...), P. S. (1), ustalonym mężczyzną oraz dwoma nieustalonymi dotychczas mężczyznami, wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości środka odurzającego w postaci ziela konopii innych niż włókniste o wadze netto 1001,46 grama w ten sposób, że złożył u ustalonego mężczyzny zamówienie na ten narkotyk oferując za niego kwotę 14.100 złotych, na skutek czego dokonano nabycia, a następnie przewozu tego narkotyku z Holandii do Polski, i przyjmując, że czyny te stanowią ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k., na podstawie art. 56 ust. 3 cytowanej ustawy w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., wymierzył oskarżonemu za ten ciąg przestępstw karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności i karę 350 (trzystu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 600 (sześciuset) złotych.

44. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 4000 (cztery tysiące) złotych.

45. Uznał oskarżonego za winnego występku z art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie LV, z tym, iż przyjął, że oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z dwoma ustalonymi mężczyznami i nieustalonym mężczyzną oraz, że próbka narkotyku została przekazana ustalonej osobie i za to, na podstawie art. 57 ust. 2 cytowanej ustawy w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

46. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 700 (siedemset) złotych.

47. Uznał oskarżonego za winnego występku z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie LXII, z tym, iż przyjął, że oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z B. J. (1) ps. (...) oraz ustalonym mężczyzną, dla którego przeznaczona była przesyłka konduktorska, a także, że ilość narkotyku przygotowywanego do wprowadzenia do obrotu nie była znaczna i za to, na podstawie art. 57 ust. 1 cytowanej ustawy w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

48. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 700 (siedemset) złotych.

49. Na podstawie art. 85 k.k. i art. 91 § 2 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego A. K. (1) kary i wymierzył mu karę łączną 5 (pięciu) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę łączną 400 (czterystu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 600 (sześciuset) złotych.

50. Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia oskarżonego A. K. (1) wolności w sprawie od dnia 29 października 2007r. do dnia 23 grudnia 2008r.

51. Na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego A. K. (1) przepadek równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z popełnionych przestępstw w wysokości:

-: 484.000 (czterysta osiemdziesiąt cztery tysiące) złotych – z przestępstwa opisanego w punkcie LI,
-: 23.985 (dwadzieścia trzy tysiące dziewięćset osiemdziesiąt pięć) złotych – z przestępstwa opisanego w punkcie LII,
-: 14.300 (czternaście tysięcy trzysta) złotych – z przestępstwa opisanego w punkcie LIII,
-: 19.600 (dziewiętnaście tysięcy sześćset) złotych – z przestępstwa opisanego w punkcie LIV,
-: 14.300 (czternaście tysięcy trzysta) złotych – z przestępstwa opisanego w punkcie LVI,
-: 14.070 (czternaście tysięcy siedemdziesiąt) złotych – z przestępstwa opisanego w punkcie LVII,
-: 13.545 (trzynaście tysięcy pięćset czterdzieści pięć) złotych – z przestępstwa opisanego w punkcie LVIII,
-: 13.375 (trzynaście tysięcy trzysta siedemdziesiąt pięć) złotych – z przestępstwa opisanego w punkcie LIX,
-: 99.000 (dziewięćdziesiąt dziewięć tysięcy) złotych – z przestępstwa opisanego w punkcie LXIII.

Odnośnie oskarżonego K. R. (1)

52. Uznał oskarżonego za winnego występku z art. 258 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie LXV, z tym, iż przyjął, że zorganizowaną grupą przestępczą kierował ustalony mężczyzna, a z jej składu eliminuje nazwisko R. D. (1) ps. (...), i za to, na podstawie cytowanego przepisu wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności.

53. Uznał oskarżonego za winnego występku z art. 55 ust. 1 i art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie LXVI i za to, na podstawie art. 56 ust. 1 cytowanej ustawy w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i karę 20 (dwudziestu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 (dwustu) złotych.

54. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 700 (siedemset) złotych.

55. Uznał oskarżonego za winnego przestępstw z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 poz. 1485 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przestępstwa w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionych w sposób wyżej opisany w punktach LXVII-LXXI z tym, iż:

-: w ramach czynów opisanych w punktach LXVII, LXVIII oskarżony działał na polecenie ustalonego mężczyzny i będąc przez niego kierowanym i to z nim ustalał cenę narkotyku,
-: w ramach czynu opisanego w punkcie LXIX oskarżony działał na polecenie ustalonego mężczyzny i będąc przez niego kierowanym,
-: w ramach czynu opisanego w punkcie LXX oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z ustalonym mężczyzną, K. K. (1), P. S. (1), M. B. (1), M. N. (1) i S. J., a polecenia wydawał ustalony mężczyzna i to jemu przekazano pieniądze z obu transakcji,
-: w ramach czynu opisanego w punkcie LXXI wskazuje, iż jego przedmiotem była znaczna ilość środków odurzających w postaci 5 kg marihuany,

i przyjmując, że czyny te stanowią ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k., na podstawie art. 56 ust. 3 cytowanej ustawy w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., wymierzył oskarżonemu za ten ciąg przestępstw karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności i karę 90 (dziewięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 (dwustu) złotych.

56. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 3000 (trzy tysiące) złotych.

57. Na podstawie art. 85 k.k. i art. 91 § 2 k.k. połączył orzeczone wyżej kary i wymierzył oskarżonemu karę łączną 4 (czterech) lat i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę łączną 100 (stu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 (dwustu) złotych.

58. Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia oskarżonego K. R. (1) wolności w sprawie od dnia 30 października 2007r. do dnia 6 września 2010r.

59. Na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego K. R. (1) przepadek równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa opisanego w punkcie LXX w wysokości 100 (stu) złotych.

Odnośnie oskarżonego D. I.

60. Uznał oskarżonego za winnego występku z art. 258 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie LXXII, z tym, iż przyjął, że zorganizowaną grupą przestępczą kierował ustalony mężczyzna, a z jej składu eliminuje nazwisko R. D. (1) ps. (...), a także, że w ramach recydywy oskarżony działał w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 1.02.2004r. do 1.10.2004r. kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 28.07.2005r. (sygn. akt III K 1/05) za umyślne przestępstwo podobne, i za to, na podstawie art. 258 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności.

61. Uznał oskarżonego za winnego przestępstwa z art. 43 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997r. o przeciwdziałaniu narkomanii (t.j. Dz. U. z 2003r. nr 24 poz. 198 ze zm.) w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie LXXIII, z tym, iż przyjął, że polecenie P. W. (1), P. S. (1) i W. S. (1) wydał ustalony mężczyzna, i za to, na podstawie art. 43 ust. 3 cytowanej ustawy w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę 30 (trzydziestu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 (dwustu) złotych.

62. Na podstawie art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997r. o przeciwdziałaniu narkomanii (t.j. Dz. U. z 2003r. nr 24 poz. 198 ze zm.) w zw. z art. 4 § 1 k.k. zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 1000 (jeden tysiąc) złotych.

63. Uznał oskarżonego za winnego przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 poz. 1485 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przestępstwa w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie LXXIV, z tym, iż przyjął, że polecenie P. W. (1), P. S. (1) i K. K. (1) wydał ustalony mężczyzna, a także, że D. I. działał w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 1.02.2004r. do 1.10.2004r. kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 28.07.2005r. (sygn. akt III K 1/05) za umyślne przestępstwo podobne, i za to, na podstawie art. 56 ust. 3 cytowanej ustawy w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., wymierzył oskarżonemu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę 60 (sześćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 (dwustu) złotych.

64. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 1500 (jeden tysiąc pięćset) złotych.

65. Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. połączył orzeczone wyżej kary i wymierzył oskarżonemu karę łączną 4 (czterech) lat pozbawienia wolności i karę łączną 70 (siedemdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 (dwustu) złotych.

66. Na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego D. I. przepadek równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z popełnionych przestępstw w wysokości:

-: 5.000 (pięć tysięcy) złotych – z przestępstwa opisanego w punkcie LXXIII,
-: 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych z przestępstwa opisanego w punkcie LXXIV.

Odnośnie oskarżonego M. T. (1)

67. Uznał oskarżonego za winnego występku z art. 258 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie LXXV, z tym, iż przyjął, że zorganizowaną grupą przestępczą kierował ustalony mężczyzna, a z jej składu eliminuje nazwisko R. D. (1) ps. (...) i za to, na podstawie cytowanego przepisu wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

68. Uznał oskarżonego za winnego występku z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie LXXVI, z tym iż przyjął, iż czynem kierował ustalony mężczyzna i to on nakłaniał M. T. (1) do pilnego przeprowadzenia transakcji, zaś z opisu czynu wyeliminował stwierdzenie: „znacznej ilości” i za to, na podstawie art. 57 ust. 1 cytowanej ustawy w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

69. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 500 (pięćset) złotych.

70. Uznał oskarżonego za winnego przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997r. o przeciwdziałaniu narkomanii (t.j. Dz. U. z 2003r. nr 24 poz. 198 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przestępstwa w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie LXXVII i za to, na podstawie art. 56 ust. 3 cytowanej ustawy w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., wymierzył oskarżonemu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności i karę 45 (czterdziestu pięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 (dwustu) złotych.

71. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997r. o przeciwdziałaniu narkomanii (t.j. Dz. U. z 2003r. nr 24 poz. 198 ze zm.) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 1000 (jeden tysiąc) złotych.

72. Uznał oskarżonego za winnego przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 poz. 1485 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przestępstwa w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie LXXVIII, z tym, iż przyjął, że nabycia środków odurzających dokonali ustalony mężczyzna, K. K. (1), P. S. (1), P. W. (1) i nieustalony mężczyzna, i za to, na podstawie art. 56 ust. 3 cytowanej ustawy w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., wymierzył oskarżonemu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i karę 40 (czterdziestu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 (dwustu) złotych.

73. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 1000 (jeden tysiąc) złotych.

74. Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. połączył orzeczone wyżej kary i wymierzył oskarżonemu karę łączną 4 (czterech) lat pozbawienia wolności i karę łączną 70 (siedemdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 (dwustu) złotych.

75. Na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego M. T. (1) przepadek równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa opisanego w punkcie LXXVIII w wysokości 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych.

Odnośnie oskarżonego B. J. (1)

76. Uznał oskarżonego za winnego występku z art. 258 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie LXXIX, z tym, iż przyjął, że zorganizowaną grupą przestępczą kierował ustalony mężczyzna, a z jej składu wyeliminował nazwisko R. D. (1) ps. (...) i za to, na podstawie cytowanego przepisu wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

77. Uznał oskarżonego za winnego przestępstw z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 poz. 1485 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przestępstwa w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionych w sposób wyżej opisany w punktach LXXX-LXXXVI, LXXXVIII-LXXXIX z tym, iż przyjął, że:

-: w ramach czynu opisanego w punkcie LXXX oskarżony był kierowany przez ustalonego mężczyznę i to od niego przyjął wymieniony narkotyk,
-: w ramach czynu opisanego w punkcie LXXXI oskarżony był kierowany przez ustalonego mężczyznę i to od niego zakupił narkotyk,
-: w ramach czynu opisanego w punkcie LXXXII oskarżony był kierowany przez ustalonego mężczyznę, dla którego amfetamina była przeznaczona,
-: w ramach czynu opisanego w punkcie LXXXIII oskarżony był kierowany przez ustalonego mężczyznę i to od niego zakupił wymieniony narkotyk,
-: w ramach czynu opisanego w punkcie LXXXIV oskarżony był kierowany przez ustalonego mężczyznę i to na jego polecenie przyjął narkotyki, będące wcześniej przedmiotem transakcji bezpośrednio pomiędzy A. K. (1), ustalonym mężczyzną i nieustalonymi dotychczas mężczyznami,
-: w ramach czynu opisanego w punkcie LXXXV oskarżony był kierowany przez ustalonego mężczyznę i to na jego polecenie zawiózł narkotyki,
-: w ramach czynu opisanego w punkcie LXXXVI oskarżony zakupił narkotyk od ustalonego mężczyzny,
-: w ramach czynu opisanego w punkcie LXXXVIII oskarżony był kierowany przez ustalonego mężczyznę i to na jego polecenie dostarczył narkotyki w umówione miejsce,
-: przedmiotem czynu opisanego w punkcie LXXXIX była znaczna ilość środków odurzających w postaci 1 kg kokainy, a jej nabycia i przywozu dokonali działający wspólnie i w porozumieniu ustalony mężczyzna, K. K. (1), M. Ś. (1), P. W. (1) i nieustalony mężczyzna,

i przyjmując, że czyny te stanowią ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k., na podstawie art. 56 ust. 3 cytowanej ustawy w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., wymierzył oskarżonemu za ten ciąg przestępstw karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności i karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 (dwustu) złotych.

78. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 3000 (trzy tysiące) złotych.

79. Uznał oskarżonego za winnego występku z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie LXXXVII, z tym, iż przyjął, że oskarżony był kierowany przez ustalonego mężczyznę, a ilość narkotyku przygotowywanego do wprowadzenia do obrotu nie była znaczna, i za to, na podstawie art. 57 ust. 1 cytowanej ustawy w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

80. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 300 (trzystu) złotych.

81. Uznał oskarżonego za winnego występku z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485), popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie XC, z tym, iż z opisu czynu wyeliminował działanie w zorganizowanej grupie przestępczej, i za to, na podstawie art. 62 ust. 1 cytowanej ustawy wymierzył oskarżonemu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności.

82. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 300 (trzystu) złotych.

83. Uznał oskarżonego za winnego występku z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485), popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie XCI i za to, na podstawie art. 62 ust. 1 cytowanej ustawy wymierzył oskarżonemu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności.

84. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 300 (trzystu) złotych.

85. Na podstawie art. 85 k.k. i art. 91 § 2 k.k. połączył orzeczone wyżej kary pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu karę łączną 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

86. Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia oskarżonego B. J. (1) wolności w sprawie od dnia 29 października 2007r. do dnia 23 września 2010r.

Odnośnie oskarżonego M. K. (1)

87. Uznał oskarżonego za winnego występku z art. 258 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie XCII, z tym, iż przyjął, że zorganizowaną grupą przestępczą kierował ustalony mężczyzna, a z jej składu eliminuje nazwisko R. D. (1) ps. (...) i za to, na podstawie cytowanego przepisu wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

88. Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia oskarżonego M. K. (1) wolności w sprawie od dnia 29 października 2007r. do dnia 2 kwietnia 2008r.

Odnośnie oskarżonego M. S. (1)

89. Uznał oskarżonego za winnego występku z art. 258 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie XCIII, z tym, iż przyjął, że zorganizowaną grupą przestępczą kierował ustalony mężczyzna, a z jej składu wyeliminował nazwisko R. D. (1) ps. (...) i za to, na podstawie cytowanego przepisu wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

90. Uznał oskarżonego za winnego występku z art. 263 § 2 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie XCIV i za to, na podstawie cytowanego przepisu wymierzył oskarżonemu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

91. Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone wyżej kary pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności.

92. Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia oskarżonego M. S. (1) wolności w sprawie od dnia 30 października 2007r. do dnia 10 czerwca 2008r.

Odnośnie oskarżonego M. B. (1)

93. Uznał oskarżonego za winnego występku z art. 258 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie XCV, z tym, iż przyjął, że zorganizowaną grupą przestępczą kierował ustalony mężczyzna, a z jej składu wyeliminował nazwisko R. D. (1) ps. (...) i za to, na podstawie cytowanego przepisu wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności.

94. Uznał oskarżonego za winnego przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie XCVI, z tym, iż przyjął, że oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z ustalonym mężczyzną, P. S. (1), W. S. (1), P. W. (1), J. P. i M. K. (2) oraz nieustalonym mężczyzną, że ich działanie przyjęło również formę grożenia natychmiastowym użyciem przemocy, a z opisu czynu wyeliminował doprowadzenie pokrzywdzonych do stanu bezbronności,, i za to, na podstawie art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

95. Uznał oskarżonego za winnego przestępstw z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 poz. 1485 ze zm.) w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionych w sposób wyżej opisany w punktach XCVII i XCVIII, z tym, iż przyjął, że polecenia wydawał ustalony mężczyzna oraz ustalony mężczyzna wraz z K. K. (1) i przyjmując, że czyny te stanowią ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k., na podstawie art. 56 ust. 1 cytowanej ustawy w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., wymierzył oskarżonemu za ten ciąg przestępstw karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 (dwustu) złotych.

96. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 500 (pięćset) złotych.

97. Uznał oskarżonego za winnego przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 poz. 1485 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przestępstwa w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie XCIX, z tym, iż przyjął, że oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1), P. S. (1), K. R. (1), M. N. (1) i S. J. oraz ustalonym mężczyzną, który wydawał polecenia, i za to, na podstawie art. 56 ust. 3 cytowanej ustawy w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., wymierzył oskarżonemu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 (dwustu) złotych.

98. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 500 (pięćset) złotych.

99. Na podstawie art. 85 k.k. i art. 91 § 2 k.k. połączył orzeczone wyżej kary i wymierzył oskarżonemu karę łączną 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności i karę łączną 70 (siedemdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 (dwustu) złotych.

100. Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia oskarżonego M. B. (1) wolności w sprawie od dnia 7 maja 2008r. do dnia 6 września 2010r.

Odnośnie oskarżonego P. B. (1)

101. Uznał oskarżonego za winnego występku z art. 258 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie C, z tym, iż przyjmuje, że zorganizowaną grupą przestępczą kierował ustalony mężczyzna, a z jej składu eliminuje nazwisko R. D. (1) ps. (...) i za to, na podstawie cytowanego przepisu wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

102. Uznał oskarżonego (w ramach czynów opisanych wyżej w punktach CI i CII) za winnego tego, że w okresie od października 2006 roku do 24 lipca 2007 roku w P. i S. w województwie (...) oraz T., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy, na polecenie ustalonego mężczyzny, wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1), K. K. (1) i Ł. N. (1), brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci łącznie 75 kg marihuany, pochodzących z wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii, w ten sposób, że w celu dalszej dystrybucji przyjął od P. S. (1) i K. K. (1) co najmniej 27-krotnie te środki odurzające, a następnie wraz z Ł. N. (1) wprowadził je do dalszego obrotu, w tym w marcu 2007 roku wraz z W. S. (1), który wykonywał polecenie P. S. (1) i ustalonego mężczyzny oraz z Ł. N. (1), sprzedał ustalonemu mężczyźnie i T. M. (1) 5 kg marihuany, w celu dalszej ich odsprzedaży, t.j. przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 poz. 1485 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przestępstwa w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., i za to, na podstawie art. 56 ust. 3 cytowanej ustawy w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., wymierzył oskarżonemu karę 2 (dwóch) lat i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności i karę 40 (czterdziestu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych.

103. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 500 (pięćset) złotych.

104. Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone wyżej kary pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu karę łączną 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

105. Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia oskarżonego P. B. (1) wolności w sprawie od dnia 11 czerwca 2008r. do dnia 22 grudnia 2009r.

Odnośnie oskarżonego M. W. (1)

106. Uznał oskarżonego za winnego występku z art. 258 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie CIII, z tym, iż przyjmuje, że zorganizowaną grupą przestępczą kierował ustalony mężczyzna, a z jej składu wyeliminował nazwisko R. D. (1) ps. (...) i za to, na podstawie cytowanego przepisu wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

107. Uznał oskarżonego za winnego przestępstwa z art. 55 ust. 1 i 3 i art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przestępstwa w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie CIV, z tym, iż przyjął, że polecenia wydawał ustalony mężczyzna, i za to, na podstawie art. 55 ust. 3 cytowanej ustawy w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności i karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 400 (czterystu) złotych.

108. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 5000 (pięciu tysięcy) złotych.

109. Uznał oskarżonego za winnego występku z art. 63 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie CV, z tym, iż przyjął, że popełnieniem przestępstwa kierował ustalony mężczyzna, i za to, na podstawie art. 63 ust. 3 cytowanej ustawy w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

110. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 1000 (jeden tysiąc) złotych.

111. Uznał oskarżonego za winnego przestępstw z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 poz. 1485 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przestępstwa w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionych w sposób wyżej opisany w punktach CVI i CVII i przyjął, że stanowią one ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k., na podstawie art. 56 ust. 3 cytowanej ustawy w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., wymierzył oskarżonemu za ten ciąg przestępstw karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i karę 10 (dziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 400 (czterystu) złotych.

112. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 1000 (jeden tysiąc) złotych.

113. Uznał oskarżonego za winnego przestępstwa z art. 55 ust. 1 i 3 i art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przestępstwa w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie CVIII, z tym iż przyjął, że polecenie wydał ustalony mężczyzna, i za to, na podstawie art. 55 ust. 3 cytowanej ustawy w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 3 (trzech) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności i karę 40 (czterdziestu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 400 (czterystu) złotych.

114. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 1000 (jeden tysiąc) złotych.

115. Na podstawie art. 85 k.k. i art. 91 § 2 k.k. połączył orzeczone wyżej kary i wymierzył oskarżonemu karę łączną 5 (pięciu) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę łączną 120 (stu dwudziestu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 400 (czterystu) złotych.

116. Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia oskarżonego M. W. (1) wolności w sprawie od dnia 10 czerwca 2008r. do dnia 25 maja 2010r.

117. Na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekał wobec oskarżonego M. W. (1) przepadek równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z popełnionych przestępstw w wysokości:

-: 2.800 (dwa tysiące osiemset) złotych – z przestępstwa opisanego w punkcie CVI,
-: 5.600 (pięć tysięcy sześćset) złotych z przestępstwa opisanego w punkcie CVII.

Odnośnie oskarżonego S. J.

118. Uznał oskarżonego za winnego występku z art. 258 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie CIX, z tym, iż przyjął, że zorganizowaną grupą przestępczą kierował ustalony mężczyzna, a z jej składu wyeliminował nazwisko R. D. (1) ps. (...) i za to, na podstawie cytowanego przepisu wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

119. Uznał oskarżonego za winnego przestępstw z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 poz. 1485 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przestępstwa w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionych w sposób wyżej opisany w punkcie CX, z tym, iż w ramach tego czynu przyjął, iż jego przedmiotem była znaczna ilość substancji psychotropowej i punkcie CXII i przyjmując, że stanowią one ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k., na podstawie art. 56 ust. 3 cytowanej ustawy w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., wymierzył oskarżonemu za ten ciąg przestępstw karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i karę 20 (dwudziestu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 300 (trzystu) złotych.

120. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 2000 (dwa tysiące) złotych.

121. Uznał oskarżonego za winnego przestępstwa z art. 55 ust. 1 i 3 i art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przestępstwa w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie CXI i za to, na podstawie art. 55 ust. 3 cytowanej ustawy w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 3 (trzech) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności i karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 300 (trzystu) złotych.

122. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 2000 (dwa tysiące) złotych.

123. Na podstawie art. 85 k.k. i art. 91 § 2 k.k. połączył orzeczone wyżej kary i wymierzył oskarżonemu karę łączną 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę łączną 60 (sześćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 300 (trzystu) złotych.

124. Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia oskarżonego S. J. wolności w sprawie od dnia 11 czerwca 2008r. do dnia 20 marca 2009r.

125. Na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekał wobec oskarżonego S. J. przepadek równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z popełnionych przestępstw w wysokości:

-: 700 (siedemset) złotych – z przestępstwa opisanego w punkcie CX,
-: 69.666 (sześćdziesiąt dziewięć tysięcy sześćset sześćdziesiąt sześć) złotych z przestępstwa opisanego w punkcie CXI,
-: 174.166 (sto siedemdziesiąt cztery tysiące sto sześćdziesiąt sześć) złotych - z przestępstwa opisanego w punkcie CXII.

Odnośnie oskarżonego M. Ś. (1)

126. Uznał oskarżonego za winnego występku z art. 258 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie CXIII, z tym, iż przyjął, że zorganizowaną grupą przestępczą kierował ustalony mężczyzna, a z jej składu eliminuje nazwisko R. D. (1) ps. (...) i za to, na podstawie cytowanego przepisu wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

127. Uznał oskarżonego za winnego przestępstw z art. 55 ust. 1 i 3 i art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 poz. 1485 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przestępstwa w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionych w sposób wyżej opisany w punktach CXIV i CXV, z tym, iż w ramach tego czynu przyjął, iż polecenie P. S. (1) wydawał ustalony mężczyzna oraz przestępstw z art. 55 ust. 1 i 3 i art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 poz. 1485 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przestępstwa w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionych w sposób wyżej opisany w punktach CXVI-CXVIII, z tym, iż przyjął, że:

-: w ramach czynu opisanego w punkcie CXVI polecenie P. S. (1) wydawał ustalony mężczyzna,
-: w ramach czynu opisanego w punkcie CXVIII polecenie całości przestępczego działania wydał ustalony mężczyzna, który również wraz z K. K. (1) wydał polecenie P. S. (1) nabycia narkotyku na terenie Belgii,

a także przyjmuje, iż oskarżony wskazanych czynów dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 26.07.2003r. do 11.02.2005r. i od 5.08.2005r. do 19.12.2006r. kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Szamotułach z dnia 11.02.2005r. (sygn. akt II K 188/04) za umyślne przestępstwo podobne i przyjął, że stanowią one ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k., na podstawie art. 55 ust. 3 cytowanej ustawy w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., wymierzył oskarżonemu za ten ciąg przestępstw karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności i karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 (stu) złotych.

128. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 2000 (dwa tysiące) złotych.

129. Na podstawie art. 85 k.k. i art. 91 § 2 k.k. połączył orzeczone wyżej kary pozbawienia wolności i wymierza oskarżonemu karę łączną 5 (pięciu) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

130. Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia oskarżonego M. Ś. (1) wolności w sprawie od dnia 10 czerwca 2008r. do dnia 21 maja 2010r.

131. Na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekał wobec oskarżonego M. Ś. (1) przepadek równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z popełnionych przestępstw w wysokości:

-: 2.500 (dwa tysiące pięćset) złotych – z przestępstwa opisanego w punkcie CXIV,
-: 2.500 (dwa tysiące pięćset) złotych z przestępstwa opisanego w punkcie CXV,
-: 6.000(sześć tysięcy) złotych - z przestępstwa opisanego w punkcie CXVI,
-: 7.500 (siedem tysięcy pięćset) złotych – z przestępstwa opisanego w punkcie CXVII,
-: 1.666 (jeden tysiąc sześćset sześćdziesiąt sześć) złotych - z przestępstwa opisanego w punkcie CXVIII.

Odnośnie oskarżonego Ł. N. (1)

132. Uznał oskarżonego za winnego występku z art. 258 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie CXIX, z tym, iż przyjął, że zorganizowaną grupą przestępczą kierował ustalony mężczyzna, a z jej składu eliminuje nazwisko R. D. (1) ps. (...) i za to, na podstawie cytowanego przepisu wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

133. Uznał oskarżonego za winnego przestępstw z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 poz. 1485 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przestępstwa w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionych w sposób wyżej opisany w punktach CXX i CXXII oraz przestępstw z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 poz. 1485 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przestępstwa w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionych w sposób wyżej opisany w punktach CXXI i CXXIII, z tym, iż przyjął, że:

-: w ramach czynu opisanego w punkcie CXX oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z ustalonym mężczyzną, K. K. (1) i P. S. (1), a obrót dotyczył znacznej ilości środków odurzających, zaś polecenie przekazania tych środków wydał P. S. (1) i K. K. (1) ustalony mężczyzna,
-: w ramach czynu opisanego w punkcie CXXII oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z ustalonym mężczyzną, K. K. (1) i innymi osobami, a polecenie nabycia i przekazania środków odurzających wydał ustalony mężczyzna,
-: w ramach czynu opisanego w punkcie CXXIII sprawcy działali na polecenie ustalonego mężczyzny, a także, że łączna wartość czterokrotnie wprowadzanych do obrotu środków odurzających wyniosła 274.000 złotych,

i przyjmując, że stanowią one ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k., na podstawie art. 56 ust. 3 cytowanej ustawy w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., wymierzył oskarżonemu za ten ciąg przestępstw karę 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 (stu) złotych.

134. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 2000 (dwa tysiące) złotych.

135. Uznał oskarżonego za winnego przestępstwa z art. 55 ust. 1 i 3 i art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przestępstwa w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie CXXIV, z tym, iż przyjął, że polecenie wydane zostało przez ustalonego mężczyznę, i za to, na podstawie art. 55 ust. 3 cytowanej ustawy w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 3 (trzech) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności i karę 40 (czterdziestu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 (stu) złotych.

136. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005r. poz. 1485) zasądził od oskarżonego na rzecz (...) w P.” (...)-(...) P., ul. (...), nawiązkę w kwocie 1000 (jeden tysiąc) złotych.

137. Na podstawie art. 85 k.k. i art. 91 § 2 k.k. połączył orzeczone wyżej kary i wymierza oskarżonemu karę łączną 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę łączną 70 (siedemdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 (stu) złotych.

138. Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia oskarżonego Ł. N. (1) wolności w sprawie od dnia 30 października 2008r. do dnia 21 maja 2010r.

139. Na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekał wobec oskarżonego Ł. N. (1) przepadek równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z popełnionych przestępstw w wysokości:

-: 40.000 (czterdzieści tysięcy) złotych – z przestępstwa opisanego w punkcie CXX,
-: 13.750 (trzynaście tysięcy siedemset pięćdziesiąt) złotych z przestępstwa opisanego w punkcie CXXII,
-: 37.500 (trzydzieści siedem tysięcy pięćset) złotych - z przestępstwa opisanego w punkcie CXXIII,
-: 5.000 (pięć tysięcy) złotych - z przestępstwa opisanego w punkcie CXXIV.

140. Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. i § 1, § 2 ust. 1, 2 i 3, § 19, § 14 ust. 2 pkt 5 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013r. poz. 461 ze zm.) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. O. (2) kwotę 14.760 złotych brutto tytułem zwrotu kosztów obrony udzielonej z urzędu oskarżonemu K. K. (1).

Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa zwrot wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w następujących częściach:

⚫: K. K. (1) w 28/175 części,
⚫: P. W. (1) w 21/175 części,
⚫: A. K. (1) w 15/175 części,
⚫: K. R. (1) w 7/175 części,
⚫: D. I. w 3/175 części,
⚫: M. T. (1) w 4/175 części,
⚫: B. J. (1) w 13/175 części,
⚫: M. K. (1) w 1/175 części,
⚫: M. S. (1) w 2/175 części,
⚫: M. B. (1) w 5/175 części,
⚫: P. B. (1) w 3/175 części,
⚫: M. W. (1) w 6/175 części,
⚫: S. J. w 4/175 części,
⚫: M. Ś. (1) w 6/175 części,
⚫: Ł. N. (1) w 6/175 części,
⚫: T. M. (1) w 1/175 części,

z tym, iż kosztami opinii wydanych w sprawie obciąża wyłącznie oskarżonych, których opinie te dotyczą, zaś kosztami ustanowienia obrońcy z urzędu wyłącznie oskarżonego K. K. (1), a nadto wymierzył oskarżonym opłaty:

⚫: K. K. (1) w kwocie 10.600 złotych,
⚫: P. W. (1) w kwocie 36.600 złotych,
⚫: A. K. (1) w kwocie 48.600 złotych,
⚫: K. R. (1) w kwocie 4.400 złotych,
⚫: D. I. w kwocie 3.200 złotych,
⚫: M. T. (1) w kwocie 3.200 złotych,
⚫: B. J. (1) w kwocie 4.400 złotych,
⚫: M. K. (1) w kwocie 180 złotych,
⚫: M. S. (1) w kwocie 300 złotych,
⚫: M. B. (1) w kwocie 3.200 złotych,
⚫: P. B. (1) w kwocie 800 złotych,
⚫: M. W. (1) w kwocie 10.200 złotych,
⚫: S. J. w kwocie 4.000 złotych,
⚫: M. Ś. (1) w kwocie 1.600 złotych,
⚫: Ł. N. (1) w kwocie 1.800 złotych,
⚫: T. M. (1) w kwocie 1.100 złotych.

Obrońca oskarżonego K. K. (1) zaskarżył przedmiotowy wyrok w całości, zarzucając:

I. Obrazę przepisów prawa materialnego mającą wpływ na treść orzeczenia, tj.

1. art. 258 § 1 k.k. poprzez jego błędną wykładnie, która doprowadziła do przyjęcia, że oskarżony należał do struktury zorganizowanej grupy przestępczej N. S. (1), a tym samym wyczerpał znamiona czynu zabronionego, w sytuacji, gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy wyklucza możliwość przynależności oskarżonego do grupy (...). Ponadto bezprzedmiotowe uznanie, że o fakcie przynależności do ewentualnej grupy wskazywały, nie kryteria subiektywne oskarżonych - chęć i świadomość działania w grupie, postrzeganie przez innych członków grupy, lecz interpretacja dokonana przez sąd w oderwaniu od zeznań i wyjaśnień współoskarżonych,

2. art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani poprzez jego zastosowanie co doprowadziło do przyjęcia, że oskarżony wyczerpał znamiona czynu zabronionego, w sytuacji, gdy nie został on nigdy ujęty na wewnątrzwspólnotowym przekraczaniu granicy, zaś jedynym dowodem, który ma powyższą okoliczność potwierdzać są zeznania P. S. (1),

3. art. 63 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani poprzez jego błędne zastosowanie w sytuacji, gdy oskarżony nie wypełnił znamion zarzucanego mu czynu albowiem w aktach sprawy brak obiektywnego dowodu, który potwierdzałby, że oskarżony zna N. S. (1) i na jego zlecenie uprawiał na terenie Polski konopie indyjskie w ilości 453 krzewów,

4. art. 19 § 1 ustawy o Policji poprzez nadanie waloru legalności materiałom uzyskanym w ramach kontroli operacyjnej zarządzonej wobec oskarżonego pomimo, iż ww. artykuł nie wymienia czynu penalizowanego przez art. 59 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii,

5. art. 19 ust. 3, 15c, 15d, 15e ustawy o Policji poprzez uznanie, iż możliwym było wykorzystanie całości materiałów dowodowych zebranych w ramach kontroli operacyjnej wobec innych oskarżonych również w stosunku do K. K. (1) podczas gdy zgoda pierwotna i następcza me obejmowała w/w oskarżonego, a łączny okres kontroli przekroczył 6 miesięcy, zaś kolejne postanowienia o zastosowaniu kontroli nie były kontynuacją poprzednich lecz w istocie stanowiły nowe postanowienia, które tak jak poprzednie dotyczyły innej osoby i innych przestępstw.

II. Błąd ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który doprowadził do naruszenia przepisów prawa procesowego polegający na ustaleniu, że K. K. (1) działał w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez N. S. (1) podczas, gdy z zebranego materiału dowodowego, wynika, że obu oskarżonych łączyły wyłącznie relacje towarzyskie, zaś w aktach sprawy brak jest obiektywnego dowodu pozwalającego na przypisanie sprawstwa,

III. Obrazę przepisów postępowania karnego mającą wpływ na treść orzeczenia, tj.:

1. art. 7 k.p.k. polegającą na przekroczeniu swobodnej oceny dowodów, tj.:

-

oparcie w niniejszej sprawie wyrokowania na wybranych wyjaśnieniach jednego ze współoskarżonych P. S. (1) wyłącznie w zakresie obciążającym oskarżonego z jednoczesnym pominięciem okoliczności, które w zeznaniach i wyjaśnieniach P. S. (1) były niewiarygodne,

-

całkowicie jednostronnej oceny zebranych w sprawie nagrań z rozmów telefonicznych uzyskanych w ramach kontroli operacyjnej, z których nie wynika, by to oskarżony brał udział w transakcjach narkotykowych. Ponadto w sytuacji, gdy sporządzona na potrzeby niniejszej sprawy opinia fonoskopijna nie potwierdza by właściciel numeru telefonu typowany jako K. K. (1), rzeczywiście należał do oskarżonego,

-

brak logicznej analizy zeznań P. S. (1) w zakresie przedstawionego przez niego „słownika” używanego przez rzekomą grupę przestępczą, albowiem z zebranych stenogramów rozmów telefonicznych wynika, że przedmiotowe określenia nie były przez rozmówców używane,

-

pominięciu licznych sprzeczności w wyjaśnieniach i zeznaniach P. S. (1) z których wynika, że:

a) można było znać N. S. (1) i nie być członkiem zorganizowanej grupy (protokół z rozprawy z 10 września 2009 roku), co implikuje twierdzenie, że oskarżony nawet zgodnie z zeznaniami P. S. (1) nie uczestniczył w zorganizowanej grupie przestępczej (...),

b) raz stwierdza „ szefem grupy był N. S. (1). Ja i K. K. (1) byliśmy kurierami” po to by w innych wyjaśnieniach stwierdzić, że „ K. K. (1) zajmował się dystrybucją, hodowlą i transportem ”

c) „Można było znać N. S. (1), a nie należeć do grupy przestępczej”, co przeczy teorii sądu dotyczącej możliwości znajomości N. S. (1) z wykluczeniem działań przestępnych,

d) że na czele był zatem: N. S. (1), potem według mojej wiedzy był R., później K. K. (1), P. W. (1) i ja, a co do pozostałych, nie umiem ich umieścić w tej hierarchii N. S. (1) był tak jakby mózgiem tego wszystkiego, miał pieniądze na inwestycje. Nie wiem czy były jakiekolwiek osoby, które mógłby by mu pomóc gdyby ktoś siłą chciał mu to przewodnictwo w grupie odebrać. Moje działania w tej grupie były nie tyle najmniej ważne, co ja najniżej w tej grupie stałem, co powoduje, że nie mógł on znać szczegółów ewentualnego funkcjonowania grupy przestępczej, nie mógł znać podziału roli każdej z osób, co sprawia, że nie był w stanie określić, czy K. K. (1) rzeczywiście w takiej grupie działał,

e) r az wskazuje „mnie do grupy zwerbował P. W. (1), miałem grupę kontaktów z W., K. i S. ” k. 4213, podczas gdy następnie zeznaje „ ja kontakt miałem z W. i K. i moja wiedza na temat grupy nie wiązała się z rozmowami z innymi osobami” k 4222 oraz „ K. K. (1) kontaktował się ze S. ” k. 4409

-: błędną i zbyt daleko idącą interpretacje zeznań świadka P. S. (1) w zakresie wskazującym, że wyjeżdżanie K. K. (1) z P. S. (1) do Holandii, było równoznaczne przewozem narkotyków z Holandii do Polski i działaniem w ramach zorganizowanej grupy przestępczej (...),
-: bezpodstawnym przyjęciu wyłącznie na podstawie wyjaśnień P. S. (1), że K. K. (1) brał udział w uprawie konopi w U. wie, podczas, gdy właściciela posesji nigdy nie rozpoznała oskarżonego jako osobę pojawiającą się na i w okolicy nieruchomości,
-: przypisanie odpowiedzialności za zarzucane czyny oskarżonemu w całości tylko na podstawie podsłuchów z numerów telefonów, z których nie korzystał K. K. (1), co sprawia, że dowód ten jest wątpliwy i powinien zostać potwierdzony dodatkowym źródłem dowodowym, chociażby ekspertyzą fonoskopijną, która nie potwierdziła, by głos zarejestrowany podczas kontroli operacyjnej pochodził od oskarżonego,

2. art 5 k.p.k. naruszenie zasady in dubio pro reo i przypisaniu działania w zorganizowanej grupie przestępczej, która przewoziła narkotyki, a tym samym przyjęcie sprawstwa oskarżonego na podstawie wybranych zeznań świadka P. S. (1), których sąd nie zweryfikował innym dowodem, a jedynie przeanalizował wybiórczo pod kątem winy oskarżonego oraz na podstawie wątpliwych rozmów telefonicznych przy całkowitym pominięciu kwestii przedstawionych na korzyść K. K. (1),

3. art. 424 § 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.pk. poprzez nie odniesienie się przez sąd w uzasadnieniu na jakiej podstawie stwierdzono, że K. K. (1) działał w zorganizowanej grupie przestępczej N. S. (1) i przywoził znaczne ilości środków odurzających oraz powołanie się przez sąd w treści tylko na wybrane zeznania i wyjaśnienia P. S. (1) przy jednoczesnym braku, jakiejkolwiek oceny tych dowodów podczas, gdy dowody te w oczywisty sposób wykluczają się wzajemnie. W szczególności braku przedstawienia logiki skąd w ogóle w tej grupie pojawił się oskarżony, jaką role pełnił, jak oskarżeni kontaktowali się wzajemnie, kiedy N. S. (1) i w jaki sposób wydawał oskarżonemu polecenia itp.,

4. art. 424 § 2 k.p.k. poprzez zbiorcze i zsyntetyzowane skopiowanie aktu oskarżania w zakresie ustaleń faktycznych, przypisanego sprawstwa oraz stosowania przepisów, co sprawia, że uzasadnienie nie spełnia podstawowych założeń ustawodawcy - chociażby funkcji gwarancyjnej i które powinno odzwierciedlać proces myślowy sądu, a nie organów ścigania.

5. art. 389 § 1 k.p.k., polegającą na nieodczytaniu oskarżonemu na rozprawie, na której składał wyjaśnienia, protokołów wyjaśnień złożonych przez niego w postępowaniu przygotowawczym,

6. art. 168 b k.p.k. w zw. z art. 19 ustawy o Policji polegającą na dopuszczeniu materiałów dowodowych zebranych w ramach kontroli operacyjnej i oparcie na nich wyrokowania w sytuacji, w której podsłuchy nie dotyczyły oskarżonego K. K. (1), albowiem zarządzenie i zgody następcze nie dotyczyły jego osoby ponadto, gdy nie zostały wypełnione wszystkie podstawy do zastosowania przedmiotowego przepisu,

7. art. 34 § 3 k.p.k. w zw. z art. 193 k.p.k. poprzez wyłącznie do odrębnego postępowania sprawy N. S. (1) w sytuacji, gdy wobec faktu kierownictwa przez niego całą zorganizowaną grupą przestępczą, nieodzowne było łączne rozpoznanie sprawy, bowiem brak merytorycznej oceny jego zachowań pod kątem ewentualnej winy czy kary uniemożliwiał wyrokowanie, zaś przedłożona przez lekarzy psychiatrów opinia budziła zasadnicze możliwości, tym bardziej, że sąd nawet nie przesłuchał tych biegły podczas rozprawy,

8. art. 410 k.p.k. poprzez posługiwanie się przez sąd w zakresie rozstrzygnięcia stenogramami rozmów telefonicznych wraz z ich opisami sporządzonymi na potrzeby niniejszego postępowania przy jednoczesnym pominięciu zeznań J. U. oraz sporządzonej na potrzeby mniejszej sprawy opinii kryminalistycznej,

Z daleko posuniętej ostrożności procesowej zaskarżonemu wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej 8 lat pozbawienia wolności, która przy ocenie wszystkich okoliczności sprawy okazuje się nadmiernie surowa, zwłaszcza w kontekście niewspółmierności do stopnia i rodzaju winy oskarżonego, w kontekście właściwości i warunków osobistych oskarżonego.

Mając na uwadze powyższe zarzuty, wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego P. W. (1) , zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego w całości w zakresie dotyczącym tego oskarżonego, tj. w punktach 23-39 wyroku, zarzucając:

Odnośnie do punktów 23, 24, 26, 28 wyroku:

a) obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k., poprzez dowolną, powierzchowną, sprzeczną z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego ocenę materiału dowodowego w postaci zeznań świadków, w tym w szczególności P. S. (1) i W. S. (1), a nadto nie uwzględnienie korzystnych dla oskarżonego treści wynikających z zeznań tych osób, czego konsekwencją był błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegający na wadliwym przyjęciu, że P. W. (1) pełnił kierującą rolę w zorganizowanej grupie przestępczej, podczas gdy jak wynika z zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym z zeznań P. S. (1), którym Sąd I instancji przyznał przymiot wiarygodności, działania podejmowane przez P. W. (2) nie polegały na wydawaniu poleceń, zlecaniu dokonania konkretnych czynności, nie były związane z działaniami księgowymi, nie zmierzały bezpośrednio do popełniania przestępstw, miały charakter sporadyczny i jedynie pomocniczy, przez co nie można uznać aby przynależał on do zorganizowanej grupy przestępczej, natomiast bliska relacja z N. S. (1) nie wynikała z istotnej roli, którą P. W. (1) rzekomo odgrywał w grupie, a z ich wcześniejszej, wieloletniej znajomości;

b) obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 18 §3 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy poczynione przez Sąd I Instancji ustalenia faktyczne jednoznacznie wskazują że P. W. (1) swoimi działaniami wypełnił co najwyżej znamiona pomocnictwa do czynów określonych w punktach 23, 24, 26 i 28 wyroku, albowiem czynności podejmowane przez oskarżonego nie zmierzały bezpośrednio do popełnienia przestępstwa i nie miały wpływu na jego popełnienie, o czym świadczy fakt, że m.in. fakt, że wielokrotnie gdy P. W. (1) nie obserwował przejścia granicznego, także dochodziło do przewozu narkotyków przez granicę;

c) obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k., poprzez dowolną, powierzchowną, sprzeczną z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego ocenę materiału dowodowego w postaci zeznań świadka P. S. (1), a nadto nie uwzględnienie korzystnych dla oskarżonego treści wynikających z tych zeznań, czego konsekwencją był błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegający na wadliwym przyjęciu, że P. W. (1) finansował przemyt dodatkowych kilogramów marihuany sprowadzanych przez M. J. (1), na zamówienie oskarżonego Ł. N. (1), podczas gdy ze względu na korzystną sytuację finansową i dysponowanie gotówką pożyczał on „na procent" określone sumy pieniędzy P. S. (1), nie mając wiedzy na jaki cel będą one przeznaczone,

odnośnie do pkt. 30 i 32 wyroku:

d) obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., mającą istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez dokonanie dowolnej oraz nie wszechstronnej oceny materiału dowodowego, sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, i w konsekwencji dokonanie błędnych ustaleń faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku poprzez uznanie, że (a) oskarżony P. W. (1) działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z M. W. (1), K. K. (1), P. M., M. B. (2) i J. B., będąc kierowanym przez N. S. (1), wbrew przepisom ustawy, brał udział w uprawie konopi indyjskich w ilości 453 krzewów, (b) po wykryciu plantacji przez Policję zabezpieczono gotowy produkt w ilości 8,5 kg ziela, {c} oskarżony P. W. (1) przechowywał przyrządy przeznaczone do niedozwolonego wytwarzania marihuany, podczas gdy:

-: w niniejszej sprawie brak jest wiarygodnych dowodów na to, aby oskarżony P. W. (1) brał udział w organizacji a następnie prowadzeniu plantacji uprawy konopi, a tak dokonane ustalenia Sądu są wynikiem niewszechstronnej oceny zgromadzonych dowodów,
-: wbrew twierdzeniom Sądu, po wykryciu plantacji nie zabezpieczono 8,5 kg „gotowego produktu", gdyż w istocie były to jedynie bezużyteczne odpady, czyli liście, które nie „owocowały", a zatem wyrób całkowicie bezużyteczny, co potwierdził m. in. świadek P. M.,
-: przedmioty służące do wytwarzania marihuany znalezione zostały u M. O. (1), a jednocześnie brak jest wiarygodnych dowodów wskazujących na sprawstwo oskarżonego P. W. (1) co do wskazanego czynu;

odnośnie do punktu 34 wyroku:

e) obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k., poprzez dowolną, powierzchowną, sprzeczną z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego ocenę materiału dowodowego w postaci zeznań świadków P. S. (1) i W. S. (1), a nadto niedostateczne uwzględnienie korzystnych dla oskarżonego treści wynikających z zeznań świadków: M. O. (1), T. K., W. M., G. M. (1), W. S. (1), czego konsekwencją był błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na wadliwym przyjęciu, że P. W. (1) był współsprawcą rozboju w dniu 3 lutego 2004 r. w P., w szczególności był jego pomysłodawcą i organizatorem, przekazał P. S. (1) numery telefonów do pokrzywdzonych i wydawał mu w tym zakresie polecenie, ustalił miejsce dokonania napadu i miejsce przechowania skradzionych papierosów, był pośrednikiem w zorganizowaniu do napadu tzw. „ludzi (...)", a także polegający na całkowicie bezpodstawnym pominięciu udziału i roli w ww. napadzie J. H., pomimo, ze jego udział i wiodąca rola wynika z szeregu źródeł dowodowych, również tych uznanych przez Sąd za wiarygodne;

odnośnie do całości wyroku:

f) obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 424 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. i art. 6 k.p.k., poprzez sporządzenie uzasadnienia w sposób ogólnikowy, wadliwy, z uwagi na brak dokładnego omówienia treści zeznań świadków a jedynie wybiórcze, nieobiektywne omówienie fragmentów tych zeznań z eksponowaniem okoliczności niekorzystnych dla oskarżonego i pominięciem szeregu niezwykle istotnych dla ustalenia stanu faktycznego twierdzeń tych świadków, a następnie uzasadnianie przyjętych ustaleń tylko na podstawie owych wyselekcjonowanych zeznań w oparciu o niewiadome kryteria, co narusza zasadę obiektywizmu i rzutuje na ocenę prawidłowości dokonanej przez Sąd oceny zgromadzonego materiału dowodowego;

g) obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 168b k.p.k. w zw. z art. art. 47, art. 49, art. 50 i art. 51 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, polegającą na uznaniu w całości za dopuszczalny materiał dowodowy i wykorzystanie go dla dokonania ustaleń faktycznych w sprawie rozmów telefonicznych i wiadomości SMS uzyskanych w ramach kontroli operacyjnej, w sytuacji gdy w odniesieniu do części z nich brak było tzw. zgód następczych, a zastosowanie art. 168b k.p.k. było niedopuszczalne z uwagi na niezgodność tego przepisu z Konstytucją RP, której to oceny Sąd Okręgowy zaniechał,

h) obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 168b k.p.k., poprzez jego zastosowanie, w sytuacji, w której prokurator nie podjął decyzji w przedmiocie wykorzystania w niniejszym postępowaniu karnym dowodu w postaci utrwalonych w ramach kontroli operacyjnej rozmów i wiadomości SMS, co do których nie została przez Sąd wydana tzw. zgoda następcza i równocześnie błędne przyjęcie, że tego rodzaju zgodę można wywodzić z bierności prokuratora i braku wycofania z postępowania przedmiotowych dowodów,

odnośnie do rozstrzygnięcia dotyczącego orzeczenia przepadku równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z popełnionych przestępstw (punkt 39 wyroku):

i) obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 7 k.p.k. poprzez dowolną i wewnętrznie sprzeczną ocenę dowodów w zakresie dokumentacji przedstawionej przez P. W. (1) na potwierdzenie legalności pochodzenia środków przeznaczonych na nabycie nieruchomości stanowiącej przedmiot zabezpieczenia majątkowego, które Sąd uznał za wiarygodne, a równocześnie za niestanowiące dowodu przeciwnego w rozumieniu art. 45 §2 k.k., czego konsekwencją była obraza art. 45 §2 k.k. , poprzez niesłuszne zastosowanie domniemania zawartego w tym przepisie, w sytuacji, w której oskarżony przedstawił dowód przeciwny;

odnośnie do rozstrzygnięcia o karze:

j) rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary, poprzez wymierzenie oskarżonemu P. W. (1) rażąco wysokiej kary pozbawienia wolności, niewspółmiernie surowej w relacji do celów, jakie kara ta winna spełniać w zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania, nieodpowiedniej do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów, nie uwzględniającej wszystkich zasad i dyrektyw wymiaru kary, a przez to, w odczuciu społecznym, niesprawiedliwej.

W konsekwencji wniósł o:

⚫: zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie czynu objętego punktem 23 (XXIX aktu oskarżenia) i uniewinnienie oskarżonego;
⚫: zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie czynu objętego punktem 24 (XXX aktu oskarżenia) i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie zakwalifikowanie go jako wyczerpującego znamiona pomocnictwa, a w konsekwencji znaczne złagodzenie wymierzonej oskarżonemu kary i wymierzenie jej w dolnych granicach ustawowego zagrożenia,
⚫: zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie czynów objętych punktem 26 (XXXI, XXXII, XXXIII aktu oskarżenia) i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie zakwalifikowanie ich jako wyczerpujących znamiona pomocnictwa, a w konsekwencji znaczne złagodzenie wymierzonej oskarżonemu kary i wymierzenie jej w dolnych granicach ustawowego zagrożenia,
⚫: zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie czynu objętego punktem 26 (XXXIV aktu oskarżenia) i uniewinnienie oskarżonego,
⚫: zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie czynów objętych punktami 28 (XXXV, XXXVII, XXXVIII, XXXIX, XL, XLI, XUI, XUII, XLIV, XIV, XLVII aktu oskarżenia) i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie zakwalifikowanie ich jako wyczerpujących znamiona pomocnictwa, a w konsekwencji znaczne złagodzenie wymierzonej oskarżonemu kary i wymierzenie jej w dolnych granicach ustawowego zagrożenia,
⚫: zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie czynu objętego punktem 30 (XXXVI aktu oskarżenia) i uniewinnienie oskarżonego,
⚫: zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie czynu objętego punktem 32 (XLVI aktu oskarżenia) i uniewinnienie oskarżonego,
⚫: zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie czynu objętego punktem 34 (XLVIII aktu oskarżenia) i uniewinnienie oskarżonego,
⚫: zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie czynu objętego punktem 35 (XLIX aktu oskarżenia) i uniewinnienie oskarżonego
⚫: uchylenie pkt. 39 wyroku,

ewentualnie:

⚫: zmianę zaskarżonego wyroku poprzez znaczne złagodzenie orzeczonych kar jednostkowych i kary łącznej pozbawienia wolności i orzeczenie ich w dolnej granicy zagrożenia,

ewentualnie:

⚫: uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy w Poznaniu.

Obrońca oskarżonego A. K. (1) zaskarżył wyrok w całości, zarzucając:

I. Obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia polegającą na rażącym naruszeniu:

1. art. 174 k.p.k. poprzez zastąpienie zeznań świadków treścią notatek urzędowych i oparcie na ich podstawie ważkich ustaleń faktycznych, co do sprawstwa oskarżonego A. K. (1) poprzez zaliczenie w poczet materiału dowodowego notatek urzędowych sporządzonych przez R. R. (3), J. U., P. K., P. G., R. J., które znajdują się w części akt oznaczonych jako „teczki analiz”, co skutkowało naruszeniem zasady bezpośredniości i doprowadziło do dokonania ustaleń w zakresie przebiegu zdarzeń na podstawie notatek urzędowych;

2. art. 6 k.p.k., art. 2 pkt 1 k.p.k. i art. 170 § 3 k.p.k. poprzez nierozpoznanie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego A. K. (1) złożonego na rozprawie w dniu 12 kwietnia 2011 r. o przesłuchanie przed Sądem I Instancji w charakterze świadków funkcjonariuszy policji sporządzających notatki urzędowe w przedmiocie analizy podsłuchów, które znajdują się w części akt oznaczonych jako „teczki analiz”, które to Sąd meritii wbrew zakazowi z art. 174 k.p.k., uznał jako dowody w sprawie i dokonał na ich. podstawie ustaleń faktycznych co do przebiegu zdarzeń, a w szczególności, co do zakamuflowanego języka” oskarżonych w zarejestrowanych rozmowach telefonicznych, co stanowiło naruszenie prawa do obrony oskarżonego A. K. (1), a tym samym poczynienie ustaleń faktycznych na podstawie niedopuszczalnych dowodów, które nie mogą stanowić podstawy wyroku, w postaci notatek urzędowych funkcjonariuszy policji, którzy winni zostać przesłuchani w sprawie w charakterze świadków,

3. art. 7 k.pk. w zw. z art. 192 § 2 k.p.k., art. 167 k.p.k. i art. 366 § 1 k.p.k. poprzez obdarzenie wiarą zeznań P. S. (1) i dokonanie oceny jego zeznań w sposób niepełny, mało wnikliwy, wręcz jednostronny a w szczególności nie przesłuchanie P. S. (1) na rozprawie głównej z udziałem biegłego psychiatry i psychologa pomimo, iż w sprawie istnieją wątpliwości, co do stanu psychicznego, zdolności postrzegania, lub odtwarzania przez P. S. spostrzeżeń, w szczególności z uwagi na treść jego zeznań, w których podaje, że w czasie, o którym zeznaje, zażywał narkotyki: marihuanę i kokainę, łączył również zażywanie narkotyków z alkoholem, czego konsekwencją była wadliwa ocena dowodów,

4. art 167 k.p.k. oraz art. 366 § 1 k.p.k. poprzez niezwrócenie się przez Sąd z urzędu o aktualną kartę kamą odnośnie oskarżonego A. K. (1) i oparcie wyroku na nieaktualnych danych o karalności "oskarżonego, w sytuacji, gdy w sprawach Sądu Rejonowego w Głubczycach o sygn. akt U K 127/04 oraz Sądu Rejonowego w Nysie o sygn. akt II K 456/06 nastąpiło zatarcie skazanie, tym samym Sąd wymierzając karę oskarżonemu A. K. (1), biorąc pod uwagę jego wcześniejszą karalność uwzględnił przestępstwa, co do których przed wydaniem wyroku w niniejszej sprawie nastąpiło zatarcie skazania, skutkiem czego oskarżonemu wymierzono karę rażąco surową,

5. art. 167 k.p.k. oraz art. 366 § 1 k.p.k. poprzez zaniechanie inicjatywny dowodowej i nie zwrócenie się do ewidencji zakładu karnego, w którym aktualnie przebywał A. K. (1) o wskazanie okresów pozbawienia wolności oskarżonego oraz do właściwego aresztu śledczego oraz zakładu karnego, w szczególności do Aresztu Śledczego w S. oraz Aresztu Śledczego w P. z zapytaniem czy a jeśli tak to w jakim okresie oskarżony A. K. (1) przebywał w warunkach izolacji, w szczególności z zapytaniem czy w okresie od marca 2003 roku do września 2004 r. a także od listopada 2004 r. do lutego 2005 r. A. K. (1) przebywał ww. jednostkach penitencjarnych, w sytuacji, gdy w wielu pismach procesowych obrońcy oskarżonego sygnalizowali, iż w okresie objętym zarzutem oskarżony był pozbawiony wolności tym samym nie mógł dopuścić się zarzucanych mu aktem oskarżenia przestępstw, co miało wpływ na dokonane w przedmiotowej sprawie ustalenia faktyczne co do udziału A. K. (1) w przypisanych mu zaskarżonym wyrokiem przestępstwach,

6. art. 170 § 1 pkt 3 i 5 k.p.k., art. 167 k.p.k., art. 2 § 2 k.p.k. oraz art. 4 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego o przesłuchanie w charakterze świadka M. K. (3) na okoliczność zdarzeń opisanych w przedstawionych A. K. (1) zarzutach, w szczególności w punktach XCI, XCIY, XCV, XCVII, XCVin, C, CI aktu oskarżenia albowiem M. K. (3), co do którego sprawę wyłączono do odrębnego rozpoznania, pozostawał pod tożsamymi zarzutami co A. K. (1), w ramach działania w zorganizowanej grupie przestępczej oraz wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami zaś postępowanie prowadzone było przez Prokuraturę Apelacyjną w Poznaniu Wydział V do Spraw Przestępczości Zorganizowanej i Korupcji pod sygn. akt AP. V Ds. 18/12, przy czym co istotne przedmiotowe postępowanie wobec M. K. (3) postanowieniem z dnia 06 września 2012 r. zostało umorzone wobec stwierdzenia, że podejrzany nie popełnił zarzucanego mu czynu. Sąd I Instancji bezzasadnie uznał, iż dowód ten w sposób oczywisty zmierza do wydłużenia postępowania i jest nieprzydatny, w sytuacji gdy przeprowadzenie ww. dowodu pozwoliłaby na poczynienie istotnych dla kwestii odpowiedzialności karnej oskarżonego ustaleń, a tym samym pozwoliłoby na dokonanie oceny wiarygodności zeznań świadka P. S. (1) pomawiającego oskarżonego A. K. (1), a co w efekcie realizowałoby podstawowe zadanie procesu karnego - dotarcie do prawdy materialnej,

7. art. 410 k.p.k. w zw. z art. 92 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez niezapoznanie się przez Sąd I instancji przy orzekaniu z całokształtem zgromadzonych w mniejszej sprawie dowodów, tj. nie zapoznanie się z uzyskanymi w toku postępowania przygotowawczego materiałami niejawnymi, w szczególności z dokumentami będącymi podstawą zarządzenia podsłuchów, pod kątem legalności wykorzystania materiałów niejawnych uzyskanych w trybie kontroli operacyjnej, a które to dowody ponadto nie zostały ujawnione w toku rozprawy głównej i zaliczone w poczet materiału dowodowego, jak również poprzez nie zapoznanie się przez cały skład sądzący z całością znajdujących się w Kancelarii Tajnej materiałów niejawnych, w konsekwencji czego Sąd I instancji, nie dokonał wszechstronnej oceny wszystkich zgromadzonych w toku postępowania przygotowawczego dowodów, a zaniechanie to naruszyło zasady rzetelnego procesu opartego na zasadzie sprawiedliwości proceduralnej i zasadzie bezpośredniości.

8. art. 156 § 1 k.p.k. oraz art. 6 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie wniosku obrońcy oskarżonego A. K. (1), o udostępnienie akt sprany oraz umożliwienie sporządzenia z nich fotokopii przed sporządzeniem uzasadnienia zaskarżonego wyroku i wydanie zarządzenia przez Przewodniczącego XVI Wydziału Karnego Sądu Okręgowego w Poznaniu o odmowie wglądu w akta sprawy argumentując, iż przedmiotowe akta sprawy znajdują się poza siedzibą Sądu Okręgowego w Poznaniu, tj. w mieszkaniu sędziego sprawozdawcy, w sytuacji, gdy obrońca wnioskujący o wgląd w akta sprawy zgłosił się do postępowania sądowego na etapie dopiero po wydaniu wyroku skazującego A. K. (1), siedziba Kancelarii mieści się w W. zaś akta przedmiotowej sprawy liczą ponad 400 tomów, co w sposób znaczący uniemożliwiło obrońcy zapoznanie się z całością akt sprawy, co w efekcie naruszyło prawo do obrony oskarżonego A. K. (1),

9. art. 376 § 3 k.p.k., 117 § 2a i 3 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. poprzez prowadzenie rozprawy w dniu 24 maja 2011 r. pod nieobecność oskarżonego A. K. (1) pomimo należytego i zgodnego z treścią art. 117 § 2a k.p.k. usprawiedliwienia swojej nieobecności i pomimo złożonego wniosku o odroczenie rozprawy, uznając iż rozprawa będzie prowadzona w zakresie nie dotyczącym bezpośrednio oskarżonego A. K. (1), co nie ograniczy jego prawa do obrony, a następnie przeprowadzenie w toku rozprawy czynności dowodowych dotyczących bezpośrednio zarzutów przypisanych oskarżonemu, tj. odsłuchania nagrań z podsłuchów zarządzonych w toku kontroli operacyjnej, na których to nagraniach znajdowały się rozmowy pomiędzy osobami mającymi popełnić wspólnie i porozumieniu z A. K. (1) przestępstwa w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, co w konsekwencji rażąco naruszyło prawo oskarżonego do obrony;

10. art. 410 k.p.k. oraz art. 391 § 2 k.p.k. poprzez dokonanie ustaleń faktycznych na podstawie zeznań świadka P. S. (1), w których pomawia A. K. (1), a złożonych w postępowaniu przygotowawczym w dniu 25 maja 2008 r. (k. 263-268), które nie zostały ujawnione w postępowaniu sądowym, tym samym oparcie się w wyroku i dokonanie ustaleń faktycznych na dowodach nieujawnionych w toku rozprawy głównej,

11. art. 413 § 1 pkt 6 k.p.k. oraz art. 6 k.p.k. przez niedokładne wskazanie w kwalifikacji prawnej przestępstwa przypisanego:

- w punkcie LV wyroku (piet 45 sentencji wyroku) z art. 57 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, zastosowanych przepisów ustawy karnej poprzez niewskazanie czy A. K. (1) miał się dopuścić przestępstwa z art. 55 ust. 3 czy art. 56 ust. 3 ww. ustawy,

- w punkcie LXII wyroku (pkt 47 sentencji wyroku) z art. 57 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r, o przeciwdziałaniu narkomanii, zastosowanych przepisów ustawy karnej poprzez niewskazanie czy A. K. (1) miał się dopuścić przestępstwa z art. 55 ust. 1 czy też 56 ust. 1 ww. ustawy,

a więc zaniechanie dokładnego określenia podstawy prawnej rozstrzygnięcia, co w istotny sposób uniemożliwia kontrolę merytoryczną zaskarżonego wyroku, a tym samym wskazuje, iż zachowanie oskarżonego nie wyczerpuje znamion czynu zabronionego,

12. art. 193 § 1 i 2 k.p.k., art 198 § 1 k.p.k. oraz art. 201 k.p.k. poprzez naruszenie podstawowych reguł procesowych dotyczących korzystania z wiedzy specjalnej i opinii biegłych, a przez to brak wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy wymagających wiedzy specjalnej, co miało wpływ na treść wyroku, a co przejawiało się w szczególności poprzez:

a) przeprowadzenie opinii przez biegłego z zakresu badań fonoskopijnych z dnia 03 kwietnia 2009 r. jedynie na podstawie krótkiego nagrania porównawczego, w którym nieznana osoba przedstawia się jako K., nie zweryfikowanie czy osoba podająca się za A. K. (1) rzeczywiście jest tą osobą za którą się podaje, nie odtworzenie nagrania, w którym nieznana osoba przedstawia się jako A. K. (1) oskarżonemu celem rozpoznania głosu, tym samym nie wyjaśnienie czy nieznana osoba nie podszywa się pod oskarżonego,

a) zaniechanie przeprowadzenia opinii uzupełniającej, w sytuacji, gdy opinia ta jest niepełna i niejasna z uwagi na:

-: nie wyjaśnienie przez biegłego przesłanek, dla których w dostarczonych rozmowach uznano, iż udział bierze A. K. (1), na jakiej podstawie uznano pełną zgodność,
-: nierozszerzenie materiału dowodowego o dłuższe wypowiedzi oskarżonego A. K. (1), opisujące dobrze jego możliwości artykulacyjne i zmienność w zakresie parametrów akustycznych, tj. uzyskania wystarczającego materiału porównawczego ok. 30 - 40 minut wypowiedzi, które będzie odpowiednie do modelowania zmienności wewnątrzosobniczej mówcy,
-: zaniechanie dokonania przez biegłego sprawozdania (uzasadnienia) z jakiego materiału korzystał, tj. czy nagranie, które podlegało analizie przez biegłego stanowiło oryginalny zapis rozmów czy też była to kopia na nośniku rzeczonych rozmów telefonicznych, co powoduje, że brak jest w opinii logicznego wyjaśnienia metodologii badań,
-: niewskazanie w opinii, ile czasu trwa nagranie, które stanowiło materiał porównawczy do nagrań, w sytuacji, gdy okoliczności będące przedmiotem badania mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i wymagają wiadomości specjalnych, tj. zasięgnięcia opinii biegłego, który winień pracować na wystarczająco długim materiale porównawczym, a nie ograniczonego do materiału, w którym nieznana osoba przedstawienia się z imienia i nazwiska, gdzie przekazany materiał dowodowy nie jest wystarczający do wydania jednoznacznej opinii, a co w efekcie ma istotny wpływ na dokonane ustalenia faktyczne w sprawie,

13. art. 168b k.p.k., art. 237a k.p.k. poprzez ich błędne zastosowanie i czynienie ustaleń faktycznych w sprawie na podstawie dowodów z nagrań i stenogramów rozmów telefonicznych zarejestrowanych w wyniku kontroli operacyjnej, które realne istnieć nie powinny i nie jest dopuszczalne ich wykorzystanie, albowiem treść ww. przepisów kodeksu postępowania karnego jest niekonstytucyjna, w efekcie czego naruszono art. 178 ust. 1 Konstytucji RP i art. 8 ust. 1 i 2 Konstytucji RP i art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, ratyfikowanej przez Polskę,

14. art. 168b k.p.k. poprzez uznanie, iż dowody pozyskane w wyniku zarządzonej kontroli operacyjnej innego przestępstwa ściganego z urzędu niż przestępstwo objęte zarządzeniem kontroli operacyjnej w stosunku do A. K. (1), zostaną wykorzystane w postępowaniu karnym poprzez przekazanie całości materiałów wraz z aktem oskarżenia i oparcie ustaleń faktycznych w zaskarżonym wyroku, co do których nie uzyskano zgód następczych, na które to nowe dowody prokurator a za nim Sąd I Instancji nie mógł się powołać i wykorzystać w postępowaniu karnym albowiem decyzja prokuratora co do wykorzystywania materiałów z kontroli operacyjnej, powinna być podejmowana w formie postanowienia, za czym przemawiają względy gwarancyjne. Osoba podejrzana jeszcze przed zamknięciem śledztwa lub dochodzenia ma prawo wiedzieć, jakie dowody z kontroli operacyjnej prokurator zamierza przeciwko niej wykorzystać.

15. art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. polegającą na uwzględnieniu w wyroku okoliczności przemawiających jedynie na niekorzyść oskarżonego, rozstrzygnięciu w wyroku istniejących w sprawie wątpliwości na niekorzyść oskarżonego oraz wydanie wyroku na podstawie jedynie części dowodów i nieuwzględnienie zasad prawidłowego rozumowania przy ich ocenie, co przejawiało się, w szczególności przez przyjęcie za w pełni wiarygodne jedynego dowodu obciążającego oskarżonego w postaci pomówienia świadka P. S. (1), pomimo że:

- osoba ta jest osobiście zainteresowana wynikiem niniejszego postępowania, a to z tego powodu, iż eksponując i podwyższając znaczenie i rolę A. K. (1) w ramach opisanych orzeczeniem przestępstw. jednocześnie obniża rangę roli pełnionej przez swoją osobę,

- prowadzone są względem tego świadka inne postępowania o charakterze karnym, których wynik może zależeć od postawy świadka w ramach niniejszego postępowania,

- dotychczasowy przebieg życia świadka wskazuje na konieczność zachowania szczególnej ostrożności przy ocenie jego zeznań, a to z uwagi na fakt, iż jest to osoba oskarżona o wiele przestępstw, w tym udział w zorganizowanej grupie przestępczej, która w toku postępowania sądowego na rozprawie w dniu 10 listopada 2009 r. przyznała, się do kierowania zorganizowaną grupą przestępczą, instrumentalnie traktująca ludzi, z treści zeznań W. S. (1) wynika, iż jest to: „kłamczuch i oszust” a treść uzasadnienia nie wskazuje, jakoby okoliczności te w ogóle były wzięte przez Sąd I Instancji pod uwagę przy ocenie wiarygodności tego świadka,

- zeznania tego świadka nie zostały potwierdzone przez pozostały materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, w szczególności, co do roli i sprawstwa A. K. (1) tym bardziej, że P. S. (1) jak sam zeznał zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i sądowym, nigdy nie widział A. K. (1) (przed rozprawą sądową) zaś wiadomości o byciu przez oskarżonego członkiem zorganizowanej grupy przestępczej posiadał jedynie ze słyszenia (informacje przekazywać mieli mu: W. i K.).albowiem w grupie przestępczej miał pełnić rolę jedynie żołnierza wykonującego polecenia innych, przy czym co istotne, nigdy nie miał kontaktu z oskarżonym A. K.,

- zeznania P. S. są sprzeczne z wyjaśnieniami pozostałych oskarżonych a także z zeznaniami pozostałych świadków przesłuchanych w ramach niniejszej sprawy, przy braku dostatecznego i logicznego wyjaśnienia dlaczego należy w powyższym kontekście dać prymat zeznaniom P. S. (1),

jak również nieuwzględnienie przy ocenie dowodów zasad prawidłowego rozumowania, oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego,

- P. S. szczegółowo składa zeznania w sytuacji, gdy jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, rolę jaką miał pełnić w zorganizowanej grupie przestępczej to był jedynie żołnierz wykonujący polecenia innych osób nad nim przełożonych, miał stać najniżej w hierarchii, w związku z tym nie był informowany o wszystkich poczynaniach grupy i strukturze grupy, nie mógł mieć wiedzy bezpośredniej o podejmowanych na wyższym szczeblu hierarchii decyzjach,

- uznanie, iż A. K. dopuścił się przestępstw w okresie od 2003 - 2007 r. jedynie na podstawie zeznań P. S. (1), w sytuacji, gdy w okresie od 2004 - 2006 r. świadek, jak sam zeznał przebywał w Zakładzie Karnym w P., nadto jak sam zeznał, w grupie (...) był dopiero od 13 kwietnia 2006 r. i w związku z tym nie mógł posiadać bezpośrednim wiedzy na temat przestępstw popełnianych przez A. K. (1) w tym czasie,

16. art. 410 k.p.k. oraz art. 424 § 1 pkt 1 i 2 oraz § 2 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k., art. 7 k.p.k. poprzez nieprzyjęcie za podstawę wyroku całokształtu okoliczności ujawnionych w trakcie rozprawy, a także nie zawarcie w uzasadnieniu wyroku wszystkich elementów, które winny w nim się znaleźć, jak również nie odniesienie się do całości materiału dowodowego, co w konsekwencji uniemożliwia merytoryczną kontrolę wyroku przez Sąd Apelacyjny, a także uniemożliwia sformułowanie zarzutów co do wyroku, którego podstawy faktyczne nie są znane, co w konsekwencji narusza prawo oskarżonego do obrony, w szczególności poprzez:

a) ograniczenie się przez Sąd w uzasadnieniu wyroku do ustalenia, że fakt istnienia zorganizowanej grupy przestępczej jest oczywisty i nie budzący wątpliwości, z jednoczesnym wskazaniem, iż, przekonanie takie Sąd wywodzi z doniesień medialnych: „wiedza o ich funkcjonowaniu (grupy przestępczej) w przestępczym półświatku była niemal powszechna i co rusz docierały medialne informacje o (...) grupach (...) (...)” i jednocześnie zaniechanie wskazania w uzasadnieniu wyroku tych elementów stanu faktycznego, z których można wnioskować zaistnienie przesłanek, na podstawie których można ustalić, że A. K. (1) był członkiem zorganizowanej grupy przestępczej,

b) dokonanie ustaleń, iż członkowie zorganizowanej grupy przestępczej w kontaktach telefonicznych między sobą używali zakamuflowanego słownictwa, przy czym ustalenia te Sąd I Instancji dokonał na podstawie: „zdobytego już doświadczenia zawodowego”, przy jednoczesnym zaniechaniu wskazania z czego wynika doświadczenie zawodowe, tj, wskazanie precyzyjnie z czego dokładnie wywodzi wnioski, w jakich sprawach Sąd I Instancji zetknął się z takim samym słownikiem, jakie grupy przestępcze posługiwały się słownikiem stworzonym przez Sąd I Instancji,

c) błąd logiczny i sprzeczność w uzasadnieniu wyroku poprzez z jednej strony ustalenie, iż A. K. (1) przynależał do zorganizowanej grupy przestępczej a z drugiej strony wskazanie, iż A. K.: zachowywał autonomię” i „nie podlegał hierarchicznie N. S. (1)”,

d) błędne uznanie, iż liczne pytania obrońców oskarżonych, co do przynależności do grupy przestępczej i ich świadomości nie mają znaczenia dla niniejszego postępowania karnego przez pryzmat ich odpowiedzialności karnej oskarżonych, w sytuacji gdy jest to najistotniejszy czynnik określający członka grupy przestępczej,

e) błędne uznanie, iż grupa przestępcza, do której miał przynależeć A. K. (1) dokonała obrotu środków odurzających w postaci amfetaminy, w sytuacji gdy z zebranego materiału dowodowego nie wynika taki wniosek zaś z dowodu z zeznań świadka P. S. (1), którego wiarygodność Sąd I Instancji uznał w całości, w żadnym zakresie nie wskazuje, aby grupa (...) handlowała amfetaminą, jednocześnie Sąd meriti nie uzasadnienie swojego stanowiska w żadnym zakresie,

f) Sąd I Instancji błędnie ustalił, iż A. K. (1) przynależał do zorganizowanej grupy przestępczej, w sytuacji,- gdy P. S. (1) w swoich zeznaniach, na których oparł się Sąd I Instancji, na rozprawie w dniu 10 września 2009 r. wymieniając osoby przynależące do zorganizowanej grupy przestępczej „(...) ^,,, nie wymienia oskarżonego A. K. (1) i jednocześnie wskazuje, iż posiadał on autonomię,

g) niedokonanie w sprawie ustaleń w oparciu o logiczną analizę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, lecz przyjęcie ustaleń dokonanych przez prokuraturę jako własnych oraz instrumentalne ich powoływanie dla dowiedzenia tez wcześniej skonstruowanych przez urząd prokuratorski, a nie znajdujących odzwierciedlenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym,

h) niewskazanie w uzasadnieniu wyroku okoliczności dotyczących indywidualnie oskarżonego A. K. (1), o których mowa w art. 53 § 2 k.k., które Sąd wziąłby pod uwagę przy wymierzeniu temu oskarżonemu kary, takich jak jego właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, w szczególności fakt jego niekaralności, wywiad środowiskowy oraz długi upływ czasu od popełnienia zarzucanego mu czynu przestępnego,

i) poprzez uznanie, iż A. K. (1) swoim działaniem, w szczególności poprzez złożenie wniosku o odtworzenie przed Sądem I Instancji nagrań z podsłuchów uzyskanych w ramach czynności operacyjnych, utrudniał postępowanie karne i wydłużył przewód sądowy, w sytuacji gdy oskarżony A. K. (1) nie złożył takiego wniosku dowodowego, w efekcie czego Sąd I Instancji wymierzył oskarżonemu rażąco surową karę, naruszając tym samym zasadę indywidualizacji kary,

II. Rażącą niewspółmierność kary, wyrażającą się w wymierzeniu A. K. (1) niewspółmiernie surowej kary łącznej w wymiarze bezwzględnej kary 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, w sytuacji, gdy w przypadku uznania jego winy za udowodnioną, okoliczności sprawy, a w szczególności dane osobopoznawcze oskarżonego - wychowuje i utrzymuje rodzinę, w tym dwie dorastające córki oraz rodziców, cierpi na bezdechy, okres jaki upłynął od popełnienia przestępstwa - postępowanie trwało kilkanaście lat, co stanowi swego rodzaju dolegliwość, przemawiają za tym, że cele kary w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej zostaną spełnione w przypadku wymierzenia oskarżonemu kary wolnościowej oraz, że taka kara da gwarancję, że oskarżony nie wejdzie ponownie w konflikt z prawem.

W oparciu o powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary w niniejszym wymiarze.

Z kolei obrońca oskarżonego K. R. (1) zaskarżył ww. wyrok w całości, zarzucając;

I. rażące naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało bezpośredni wpływ na treść zaskarżonego wyroku, to jest:

1. art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie w ustalaniu stanu faktycznego tej części dostępnego i przeprowadzonego na rozprawie materiału dowodowego, a w tym również ujawnionych okoliczności sprawy, z których płyną czytelne informacje, które w sposób zasadniczy podważają ustalenia Sądu I instancji, a w tym

•: pominięcie twierdzeń świadka P. S. (1), iż grupa, do której należał, a którą rzekomo miał kierować N. S., a w której szczególna rolę miał pełnić oskarżony K. R., nigdy nie zajmowała się obrotem amfetaminą, albowiem gdyby tak było to on by o tym wiedział (vide: protokoły rozpraw z dnia 30.04.2008r., 08.12.2010r., 09.02.2010r., 22.06.2010r.);
•: pominięcie, poprzez nie odniesienie się ani jednym zdaniem do tych twierdzeń świadka P. S., z których wynika, że K. R. nigdy nie groził mu, nigdy nie wydawał żadnych poleceń, nigdy nie był świadkiem żadnych przestępczych zachowań K. R. wobec kogokolwiek, a w szczególności do osób rzekomo uczestniczących w zorganizowanej grupie przestępczej, której ów świadek miał być członkiem, a w której według ustaleń Sądu Okręgowego osk. R. miał pełnić niebagatelną rolę;
•: pominięcie zgromadzonego materiału dowodowego, który w żadnym fragmencie nie potwierdza udziału K. R. w zorganizowanej grupie przestępczej, a w szczególności zeznań świadków S. i S., którzy jednoznacznie wskazali, że nie mieli żadnego kontaktu z osk. R.; pominięcie tej części zeznań P. S., z której wynika, że świadek ten stał na czele własnej grupy przestępczej zajmującej się przemytem środków odurzających; pominięcie tej części zeznań P. S., który przesłuchany na rozprawie na podstawie pytań obrońcy oraz samego oskarżonego K. R. nie potrafił wskazać, żadnego działania oskarżonego, któremu można by przypisać cechę działania przestępczego czy w inny sposób niezgodnego z prawdą;
•: pominięcie tej części zeznań P. S., z których w zakresie czynu LXVL zarzucanego oskarżonemu K. R. o obserwacji przejścia granicznego „dla (...) miał mu powiedzieć osk. K. K., w sytuacji gdy ten nie potwierdza wersji P. S., a jednocześnie sam P. S. nie był w stanie powiedzieć, czy jakiekolwiek środki odurzające były przemycone na teren RP, albowiem P. S. ani nie widział kuriera, ani K. K. nie wskazał mu, że przemyt ten miał się udać;
•: pominięcie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci postanowienia Prokuratury Krajowej w P. w przedmiocie umorzenia postępowania wobec M. K. (3) o czyny tożsame z czynami stawianymi K. R. (1) w punktach LXVIII LXIX;

2. art 168b k.p.k. w związku z art. 169 § 1 k.p.k. poprzez uznanie za legalny zgromadzony materiał dowodowy w postaci zarejestrowanych rozmów telefonicznych w ramach kontroli operacyjnej co do K. R. (1) i to pomimo tego, że:

a. zgodnie z treścią art. 168b k.p.k. Prokurator nie wystąpił z jakimkolwiek żądaniem określonym jako podjęcie decyzji w przedmiocie wykorzystania tego dowodu w postępowaniu karnym,

b. a tym samym nie zgłosił stosownego wniosku dowodowego ze wskazaniem tezy dowodowej w rozumieniu art. 169 §1 k.p.k.,

c. a jednocześnie użycie art. 168b k.p.k. może odbyć się wyłącznie w stosunku do legalnie zarządzonej kontroli operacyjnej zgodnie z obowiązującymi przepisami art. 19 ustawy o Policji, co w przypadku przedmiotowej sprawy, w sytuacji gdy kontrola operacyjna była prowadzona pod adresem N. S., nie może mieć miejsca, albowiem osoba ta była kontrolowana z pogwałceniem obowiązujących zasad (terminy, zakres przedłużenia kontroli), co jednoznacznie skutkuje uznaniem, że N. S. nie był legalnie kontrolowany operacyjnie, a w konsekwencji zgromadzony materiał dowodowy w postaci rozmów telefonicznych nie może zostać wykorzystany przeciwko osk. K. R. w trybie określonym w art. 168b k.p.k.

3. art 366 §1 k.p.k. w związku z art 2 §2 k.p.k. poprzez dążenie do wykrycia prawdy materialnej w sprawie, a tym samym nie wyjaśnienie:

a) w oparciu o jakie dowody Sąd I instancji dokonał identyfikacji K. R. (1) jako jednej z osób prowadzących rozmowy telefoniczne zarejestrowane w ramach prowadzonej kontroli operacyjnej, w sytuacji gdy oskarżony zaprzeczył prowadzeniu tych rozmów, a nie została sporządzona żadna opinia biegłego z zakresu fonoskopii pozwalająca na identyfikację oskarżonego K. R. oraz przypisanie mu prowadzenia poszczególnych rozmów telefonicznych;

b) w oparciu o jakie dowody Sąd dokonał „odkodowania” słownictwa oraz kontekstu prowadzonych rozmów telefonicznych zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej, albowiem takich ustaleń nie nanoszą ani zeznania P. S. czy też innych świadków przesłuchanych w sprawie ani też również żaden inny dowód przeprowadzony na rozprawie;

c) ani jednym zdaniem nie wyjaśniono, na czym miała polegać czynność sprawcza K. R. polegająca na braniu udziału w przemycie środków odurzających na przełomie 202/2003r.;

d) jak to możliwe, że ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie w zakresie rzekomego funkcjonowania zorganizowanej grupy przestępczej N. S. Sąd I instancji dokonuje m.in. o informacje prasowe czy medialne bez podania ich źródła;

4. art. 7 k.p.k. w związku z art. 424 k.p.k. — poprzez jednostronną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, czego odzwierciedlenie znajduje się w treści uzasadnienia wyroku, to jest:

a) nie wskazano w jakiej części i dlaczego nie dano wiary zeznaniom świadka P. S. (1), zwłaszcza, że narracja tego świadka w zakresie jego twierdzeń, że grupa N. S. nie handlowała amfetaminą była jednoznaczna, a Sąd I instancji był zobowiązany do wykazania w treści uzasadnienia czy i dlaczego uznaje tę wypowiedź za wiarygodną bądź nie;

b) nie wskazano w jakiej części i dlaczego nie dano wiary zeznaniom świadka P. S. (1) zwłaszcza, że świadek ten informację o udziale w przemycie narkotyków na przełomie 2002/2003 oraz udziale w obrocie 5kg marihuany miał mieć od K. K. a ten tego faktu nie potwierdza;

c) zeznań świadka P. S., które według Sądu były wiarygodne, albowiem wyjaśniał chaotycznie, przeskakując z tematu na temat, a zatem nie mogły być narzucane przez funkcjonariuszy CBS, co przeczy słowom samego świadka wypowiedzianym na rozprawie w dniu 08 lipca 2010r., iż „Ja czekałem na sugestie przesłuchujących, co mam mówić podczas kolejnych przesłuchań,

d) dowodu z rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej, które — niezależnie od kwestii ich procesowej legalności — uznane zostały jako wiarygodny dowód popełnienia przez mojego Mandanta przestępstw, a które czytane mają być zdaniem Sądu w sposób całościowy, a nie jako pojedyncze zdania wyrwane z kontekstu, choć przecież dokonana analiza uzasadnienia wyroku na s. 1-48 pokazuje jasno, że Sąd uzasadnia popełnienie poszczególnych przestępstw właśnie wyrwanymi z kontekstu równoważnikami zdań;

e) zeznań świadka P. M., które z jednej strony zostały uznane za niewiarygodne, ale Sąd I instancji uznał ich zasadność, co do faktu, że przedmiotem działalności grupy były narkotyki, by z drugiej strony przemilczeć fakt, że świadek ten nie znał K. R., nigdy nie miał z nim żadnego kontaktu, ani nie miał świadomości jego rzekomego uczestniczenia w grupie przestępczej;

f) zeznań świadka K. W., które zostały uznane za wiarygodne w zakresie posiadanej przez niego wiedzy o funkcjonowaniu domniemanej grupy przestępczej N. S., w sytuacji gdy Sąd z urzędu winien dokonać ostrożnej oceny zeznań tego świadka z uwagi na inne toczące się procesy z jego udziałem, gdzie zostały wydane wyroki uniewinniające oparte na uznaniu całkowitej niewiarygodności relacji tego świadka;

g) wyjaśnień Ł. N. i zeznań świadków W. S. oraz Ł. M., które miały rzekomo wspierać materiał dowodowy z podsłuchów p/ko K. R., mimo że osoby te nie znały oskarżonego R., nie miały z nim nigdy żadnego kontaktu i nigdy nie podały jakichkolwiek informacji o rzekomej przestępczej działalności oskarżonego R.;

5. art 404 § 2 k.p.k. — poprzez prowadzenie odroczonej rozprawy po ponad rocznej przerwie spowodowanej usprawiedliwioną nieobecnością osk. K. K. w dalszym ciągu, a nie od początku, co miało istotny wpływ na treść wyroku, a zwłaszcza na koncentrację materiału dowodowego, co spowodowało, iż Sądowi I instancji umknęły przy wyrokowaniu podstawowe kwestie płynące choćby z relacji świadka S. (handel amfetaminą), jego zachowanie w trakcie przesłuchań itp.;

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, a sprowadzający się do mylnego uznania, iż oskarżony K. R. (1):

1. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, której celem było wprowadzanie do obrotu znacznych ilości środków odurzających, przy czym rola oskarżonego miła polegać na dyscyplinowaniu grupy przestępczej, przy czym żaden materiał dowodowy (zarejestrowane rozmowy) ani żaden przesłuchany w sprawie świadek nie potrafił wskazać żadnego konkretnego działania przestępczego oskarżonego;

2. na przełomie 2002/2003 brał udział w przemycie nieznanej ilości środków odurzających w postaci marihuany z Holandii;

3. w dniu 09 listopada 2006r. w P. brał udział w obrocie 0,5 kg kokainy;

4. od 17 — 17 listopada 2006r. przeprowadził transakcję narkotykową przedmiotem której było 5 kg amfetaminy;

5. od 21 do 23 grudnia brał udział kierowany przez N. S. w porozumieniu w A. K. w obrocie 2 kg nieustalonego narkotyku;

6. na przełomie 2006/2007 brał udział w obrocie 800gr amfetaminy;

7. na przełomie 2006/2007 w P. brał udział w obrocie 5kg marihuany.

Wobec powyższego apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego K. R. (1) od zarzucanych mu w akcie oskarżenia czynów; ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Poznaniu.

Obrońca oskarżonych A. K. (1), D. I., M. T. (1), B. J. (1), M. K. (1) oraz M. S. (1) zaskarżył w/w wyrok w całości na korzyść wszystkich powyżej wskazanych oskarżonych, zarzucając:

1. rażące naruszenie przepisów prawa procesowego, jakie miały wpływ na treść zaskarżonego wyroku, to jest:



art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie tej części dostępnego i przeprowadzonego materiału dowodowego jak również dostępnych okoliczności sprawy, z których płyną czytelne informacje podważające całkowicie ustalenia Sądu Okręgowego w Poznaniu to jest:

: pominięcie, poprzez nie odniesienie się ani jednym zdaniem, tych twierdzeń świadka P. S. (1) artykułowanych w toku postępowania kilkukrotnie, iż grupa do której należał, a która rzekomo miał kierować N. S. (1), nigdy nie handlowała amfetaminą, a gdyby tak było to on by o tym wiedział (vide: protokół przesłuchania z dnia 30 kwietnia 2008 roku; s. 7 protokołu rozprawy z dnia 8 grudnia 2009 roku, s. 5 protokołu-rozprawy z dnia 9 lutego 2010 roku, s. 5 protokołu rozprawy z dnia 22 czerwca 2010 roku)
: pominięcie, poprzez nie odniesienie się ani jednym zdaniem, do zawnioskowanego przez niżej podpisanego obrońcę, a następnie zaakceptowanego dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy VIII K 428/13 Sadu Rejonowego Poznań Grunwald i Jeżyce oraz Sadu Okręgowego w Poznaniu w sprawie XVII Ka 314/14, w których to P. S. (1) oskarżył swoimi zeznaniami P. W. (1) i K. K. (1) o kierowanie pod jego adresem gróźb karalnych w związku z jego zeznaniami w niniejszej sprawie, a które to postępowanie po rozpoznaniu w dwóch instancjach zakończyło się prawomocnym uniewinnieniem K. K. (1) i P. W. (1),
: pominięcie, poprzez nie odniesienie się ani jednym zdaniem, do tych twierdzeń świadka P. S. (1), z których wynika, iż nie zna on i nigdy nie widział M. K. (1) (s. 7 protokołu rozprawy z dnia 10 września 2009 roku) jak również, iż nigdy nie widział i nie poznał A. K. (1), a całą wiedzę na temat rzekomego jego uczestnictwa w jakichkolwiek przestępstwach ma mieć od oskarżonego K. K. (1), który nigdy słów tych nie potwierdził (vide: s, 4, ó i 1 1 protokołu z 10 listopada 2009 roku, s. 4 i 11 protokołu z dnia 9 grudnia 2009 roku, s. 7 protokołu z dnia 2 września 2010 roku)
: pominięcie tej części dostępnych informacji, na które zresztą powoływał się Sąd Apelacyjny w Poznaniu w postanowieniu aresztowym w sprawie II AKz 189/09, iż oskarżony A. K. (1) w okresie od marca 2003 roku do lutego 2005 roku przebywał w Zakładzie Karnym w P. i S., a zatem nie mógł popełnić zarzucanego mu przestępstwa w okresie od początku 2003 roku do lutego 2004 roku (pkt 41 wyroku)
: pominięcie tej części zeznań świadka P. S. (1), iż w 2002/2003 roku uczestniczył w drobnych rozwozach, dlatego nie czuł się członkiem żadnej grupy (s. 9 protokołu rozprawy z dnia 10 września 2009 roku), co przeczy jego twierdzeniom o dokonywanych w tym okresie czasu rzekomych przemytach na 100 kg marihuany,
: pominięcie tej części zeznań P. S. (1), z których wynika, iż "ze Starym (...) nie miał żadnej styczności" (s. 5 protokołu rozprawy z dnia 10 maja 2010 roku), "M. S. (1) to brat N. S. (1), ale nic nie mogę o nim powiedzieć" (s. 7 protokołu rozprawy z dnia 10 września 2009 roku), "M. S. (1) znam, ale rozmawiałem z nim ostatnio około 5 lat temu. Z tego co wiem nie należał on do grupy (...)" (s. 8 protokołu z dnia 25 kwietnia 2008 roku)
: pominięcie tej części zeznań świadka P. S. (1), z których wynika, że nigdy nie przekazywał on jakichkolwiek narkotyków D. I., zaś rzekomo miał to czynić K. K. (1), który faktów tych podobnie jak D. I. nie potwierdza,
: pominięcie tej części zeznań P. S. (1), z których wynika czytelna informacja, iż nigdy nie był on świadkiem przekazania jakiekolwiek kokainy B. J. (1) (vide: s. 11 protokołu rozprawy z dnia 8 grudnia 2009 roku), a całą wiedzę na ten temat miał czerpać od K. K. (1),
: pominięcie tej części zeznań P. S. (1), z których wynika, iż rzekomo nabyta za kwotę 200 złotych porcja kokainy o wadze 0,7 grama nigdy nie została ani zważona przez P. S. (1) ani też nie została nabyta, a jeśli weźmiemy pod uwagę fakt, iż to nie świadek S., ale rzekomo K. K. (1) miał nabywać wspomnianą w zarzucie ilość narkotyku od B. J. (1), to oczywistym pozostaje to, że nie wiemy, od kogo, co i w jakiej ilości zostało przyniesione do samochodu, którym mieli przyjechać P. S. (1), K. K. (1) i trzecia ustalona osoba,
: pominięcie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, który w żadnym fragmencie nie potwierdza słów P. S. (1), jakoby oskarżony M. T. (1) miał działać w domniemanej grupie przestępczej będąc rzekomo odpowiedzialny za rozwiązania siłowe,
: pominięcie tej części zeznań P. S. (1) (s. 9 protokołu rozprawy z dnia 24 marca 2010 roku), z której wynika, iż nie wie on ile w rzeczywistości marihuany miało trafić do M. T. (1) (może 5 kg a może 2-3 kg),
: pominięcie tej części zeznań świadka P. S. (1), z której wynika, że transakcji z M. T. (1) miał rzekomo dokonywać w okolicy jego domu na R. (s. 11 protokołu rozprawy z dnia 10 września 2009 rokuj, podczas gdy M. T. (1) mieszkał w rzeczywistości na Ś.,
: pominięcie tej części zeznań P. S. (1), z której wynika, że jeśli chodzi o kokainę z 3 przemytów to generalnie mogła to być inna substancja, gdyż P. S. (1) jej nie próbował, a jedynie tak mu powiedziano (s. 11-12 protokołu rozprawy z dnia 10 lutego 2010 roku)
: pominięcie tej części zeznań świadka P. S. (1), z której wynika, że sam stał na czele "swojej grupy" przemytniczej (s. ó protokołu z dnia 9 lutego 2010 roku),
: pominięcie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, który w żadnym elemencie (poza P. S. (1)} nie nanosi jakichkolwiek informacji odnośnie oskarżonego J. nawet w kwestiach nie związanych z popełnieniem przestępstw, a zatem trudno jest nie oprzeć się twierdzeniu, iż nie przedstawiono odnośnie tegoż oskarżonego żadnych dowodów jego przestępczej działalności,
: pominięcie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, który w żadnym elemencie nie nanosi jakichkolwiek informacji odnośnie oskarżonego A. K. (1).
: pominięcie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci postanowienia Prokuratury Krajowej w P. w przedmiocie umorzenia postępowania wobec M. K. (3) o czyny tożsame z czynami stawianymi A. K. (1) w punktach LII-LX, LXII-LXIII aktu oskarżenia,
: pominięcie przy ocenie sprawstwa z art. 263 § 2 k.k. odnośnie M. S. (1), iż zaraz po cofnięciu mu pozwolenia na broń, broń oskarżonego została przez niego zdana, zaś fakt nie oddania amunicji uznać należało za efekt zwykłego zapomnienia, co nie powinno być pominięte przy ocenie stopnia zawinienia i stopnia społecznej szkodliwości czynu,



art. 168 b k.p.k. w związku z ark 169 § 1 k.p.k. poprzez uznanie za legalnie zgromadzony materiał dowodowy w postaci rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej co do:

: oskarżonego A. K. (1) w z kresie zarzutów objętych aktem oskarżenia w punktach LII-LX, LXII-LXIII
: oskarżonego M. T. (1) co do zarzutu LXXVI
: oskarżonego B. J. (1) co do zarzutów LXXX- LXXXVIII
: oskarżonego M. K. (1) co do zarzutu XCII,
: oskarżonego M. S. (1) co do zarzutu XCIII, i to pomimo tego, że:

- zgodnie z treścią art. 168 b k.p.k. Prokurator nie wystąpił z jakimkolwiek żądaniem określonym jako "podjęcie decyzji w przedmiocie wykorzystania tego dowodu w postępowaniu karnym",

- a tym samym nie zgłosił stosownego wniosku dowodowego ze wskazaniem tezy dowodowej w rozumieniu art. 169 § 1 k.p.k.,

- użycie art. 168 b k.p.k. musi odbyć się w stosunku do legalnie zarządzonej kontroli operacyjnej zgodnie z przepisami art 19 ustawy o Policji, co w przypadku przedmiotowym odnośnie kontroli prowadzonej pod adresem N. S. (1) nie może być mowy, albowiem był kontrolowany "z pogwałceniem wszystkich przepisów przez prawie 2 lata i 6 miesięcy, zaś tylko w dwóch przypadkach była mowa o "przedłużeniu” kontroli o kolejne 3 miesiące, co pokazuje, że tenże był legalnie kontrolowany w okresie ewentualnie od 26 października 2005 roku do dnia 26 kwietnia 2006 roku



naruszenie treści art. 414 § 1 k.p.k. w związku z art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. poprzez nie wydanie wyroku uniewinniającego co do punktu 70 wyroku (odpowiednik zarzutu LXXVII aktu oskarżenia- uczestnictwa w obrocie w dniu 21 maja 2005 roku 20.000 tabletek ekstazy) odnoszącego się do M. T. (1), albowiem został on prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu w sprawie XVI K 187/14 (po wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu w sprawie 11 AKa 198/16), w którym uznano go za winnego czynu ciągłego w rozumieniu art. 12 kk dotyczącego uczestnictwa w obrocie od maja 2005 roku do 14 września 2005 roku 80.000 tabletek ekstazy]



art. 366 § 1 k.p.k. w związku z art. 2 § 2 k.p.k. poprzez nie dążenie do wykrycia prawdy materialnej w sprawie a tym samym nie wyjaśnienie:



w oparciu o jakie dowody Sąd dokonuje "odkodowania” słownictwa zawartego w uznanych za legalne rozmowach z zarejestrowanych podsłuchów, albowiem ustaleń takich nie nanoszą ani zeznania P. S. (1) (vide: s. 4 protokołu rozprawy z dnia 9 lutego 2010 roku, s. 5 protokołu z dnia 22 czerwca 2010 roku) ani również żaden inny dowód w sprawie, przy czym Sąd słusznie w tym względzie "pominął dowód z dokonanych analiz a tym samym zeznań w trybie art. 174 kpk świadka J. U., o czym świadczy zapis na s. 171 uzasadnienia zaskarżonego wyroku, oraz na s. 64-71, gdzie wskazano, na podstawie jakich dowodów Sąd ustalił stan faktyczny w sprawie,



ani jednym zdaniem, na czym miała 'polegać czynność sprawcza oskarżonego A. K. (1) polegająca na braniu udziału w obrocie 1 kg kokainy sprowadzająca się do jej "wzmocnienia", a przede wszystkim czy znajduje się ona w katalogu czynności opisanej w art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii,



ani jednym zdaniem w oparciu o co Sąd przyjmuje, iż oskarżony M. S. (1) utrzymywał kontakty towarzyskie z funkcjonariuszami organów ścigania w tym m.in. z K. D., mimo że taka osoba w ogóle nie została przesłuchana w niniejszym postępowaniu w charakterze świadka choćby celem zweryfikowania hipotez Sądu,



ani jednym zdaniem, w oparciu o co i na jakiej podstawie prawnej przyjęło kwalifikację prawną z art. 64 § 2 k.k. w odniesieniu do oskarżonego M. T. (1), tym bardziej, że kwalifikacja taka nie figurowała nawet w akcie oskarżenia,



ani jednym zdaniem, skoro w ocenie Sądu M. K. (1) miał brać udział w zorganizowanej grupie przestępczej "ukrywając korzyści pochodzące z obrotu środkami odurzającymi", nie wyjaśniono:

: na podstawie jakich dowodów wyprowadzono wniosek, iż M. K. (1) miał mieć wiedzę, że pieniądze na zakup samochodów, które według oskarżenia miały być przez niego rejestrowane, pochodziły z nielegalnych źródeł (zamiar popełnienia przestępstwa),
: dlaczego w takim wypadku nie przedstawiono oskarżonemu K. zarzutu z art. 299 § 1 k.k. ?
: dlaczego dla wykazania udziału M. S. (1) w rzekomej zorganizowanej grupie przestępczej, w której udział przypisano temu oskarżonemu w okresie od końca 2002 roku do 23 października 200ó roku, ma świadczyć rozmowa telefoniczna, pomijając aspekt jej nielegalności, z dnia 28 grudnia 2006 roku na temat "kto ma pod sobą L."?, skoro toczyła się po dniu, w którym jak należy rozumieć M. S. (1) miał już nie uczestniczyć w strukturach przestępczych,
: jak to możliwym, że ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie w zakresie rzekomego funkcjonowania zorganizowanej grupy przestępczej N. S. Sąd dokonuje m.in. o "informacje medialne"?
: dlaczego, skoro miała funkcjonować rzekomo zorganizowana grupa przestępcza, jedynie A osoby miały mieć rzekomo "kamuflowane" imiona z obawy przed podsłuchiwaniem rozmów (N. S. (1), P. W. (1), K. K. (1) i P. S. (1)- vide: s. 13 protokołu rozprawy z dnia 10 maja 2010 roku), a takowych nie mieli mieć inni domniemani członkowie grupy jak A. K. (1), D. I., M. T. (1), B. J. (1) czy M. K. (1))?



art. 7 k.p.k. w związku z art. 424 k.p.k. poprzez jednostronną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, czego materialnym dowodem jest uzasadnienie zaskarżonego wyroku, to jest:

: zeznań świadka P. S. (1) uznanych za wiarygodne w "przeważającej części", w sytuacji gdy świadek fen wyraźnie zeznaje, iż grupa przestępcza, do której miał rzekomo należeć nigdy nie handlowała amfetaminą, a zatem Sąd był zobowiązany do wykazania w uzasadnieniu czy i dlaczego uznaje tę wypowiedź za wiarygodną,
: zeznań świadka P. S. (1) uznanych za wiarygodne w "przeważającej części", w sytuacji gdy świadek ten wiedzę na temat jakiegokolwiek związku z udziałem w zarzutach stawianych A. K. (1) (LI, LXI, LXIV) miał mieć od K. K. (1), który faktu tego nie potwierdza,
: zeznań świadka P. S. (1) uznanych za wiarygodne w "przeważającej części", w sytuacji gdy świadek ten wiedzę na temat jakiegokolwiek związku z udziałem w zarzutach stawianych D. I. (LXXIV) miał mieć od K. K. (1), który faktu lego nie potwierdza,
: zeznań świadka P. S. (1) uznanych za wiarygodne w "przeważającej części", w sytuacji gdy świadek ten wiedzę na temat jakiegokolwiek związku z udziałem w zarzutach stawianych B. J. (1) (LXXXVIII-XC) miał mieć od K. K. (1), który faktu tego nie potwierdza,
: zeznań świadka P. S. (1), które według Sądu były wiarygodne, albowiem wyjaśniał chaotycznie, przeskakując z tematu na temat, a zatem nie mogły być narzucone przez funkcjonariuszy CBS (s. 142 uzasadnienia), co przeczy słowom samego P. S. (1) wypowiedzianym na rozprawie w dniu 8 lipca 2010 roku (s. 6 protokołu), iż "Ja czekałem na sugestie przesłuchujących, co mam mówić podczas kolejnych przesłuchań."
: dowodu z rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej, które, niezależnie od kwestii ich legalności, uznane zostały jako "wiarygodny dowód popełnienia poszczególnych przestępstw", a które czytane mają być zdaniem Sądu w sposób całościowy a nie jako pojedyncze zdania wyrwane z kontekstu, choć przecież dokładana analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku na s. 1-48 pokazuje jasno, że sąd uzasadnia popełnienie przestępstw właśnie ”równoważnikami zdań" wyrwanymi z kontekstu, na dodatek przepisując uzasadnienie aktu oskarżenia,
: zeznań świadka P. M., które z jednej strony zostały przez Sąd uznane za niewiarygodne, ale Sąd uznał ich zasadność, co do faktu, iż przedmiotem działalności oskarżonych były narkotyki, by. z drugiej strony przemilczeć fakt, iż P. M. jako osoba zaangażowana w proceder handlu narkotykami nie miała żadnego pojęcia na temat oskarżonych A. K. (1), D. I., M. T. (1), B. J. (1) czy M. K. (1) (vide: s. 5 i 7 protokołu rozprawy z dnia 27 stycznia 2012 roku),
: zeznań świadka K. W. (3), które zostały uznane za wiarygodne w zakresie posiadanej przez .niego wiedzy o funkcjonowaniu domniemanej grupy przestępczej N, S., w sytuacji gdy Sąd zdaje się nie dostrzegać ewidentnych konfabulacji tegoż świadka, który za jednego z szefów tej grupy uznaje osobę A. K. (4) (s. 5 i 6 protokołu rozprawy z dnia 30 marca 2011 roku), a która to osoba w ogóle nie była w zainteresowaniu Organów Ścigania, albowiem wobec niej nie tylko, że nie postawiono żadnych zarzutów, w tym kierowania grupą zbrojną, ale nawet nie widziano konieczności przesłuchania tej osoby w charakterze świadka,
: wyjaśnień Ł. N. (1), zeznań świadka W. S. (1), Ł. M. (1), które rzekomo miały wspierać materiał dowodowy z podsłuchów przeciwko oskarżonym K., I., T., J. i K., mimo iż osoby te na żadnym etapie postępowania nie podawały żadnych informacji na temat jakiejkolwiek działalności przestępczej wspomnianych powyżej oskarżonych,zeznań świadka M. B. (4), które uznane zostały za wiarygodne w zakresie zarzutu obrotu 20.000 tabletek ekstazy zarzucanych M. T. (1), a co do których pominięto, że są to tabletki ekstazy z tego samego okresu, co te objęte wskazanym odrębnym postępowaniem także z M. B. (4), o czym świadczy choćby fakt, że M. B. (4) pouczono o możliwości odmowy składania fałszywych zeznań (s. 14 protokołu z rozprawy z dnia 22 marca 2011 roku)
: zeznań świadka G. O., który nie rozpoznał M. T. jako osoby sprzedającej mu 20.000 tabletek ekstazy, ale osobę podobna do T. C., a mimo tego jego zeznania stały się podstawę do dokonania ustaleń w sprawie M. T. i K. K. (sic!),
: zeznań świadka H. W. (2), która została uznana w znacznej mierze za niewiarygodna, albowiem zdaniem Sądu pomogła ukryć majtek A. K. rejestrując na siebie z polecenia M. K. (1) samochód B. (...) w sytuacji gdy nikt H. W. (2) nie postawił nigdy zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 299 kk w formie współsprawstwa lub pomocnictwa, co jednoznacznie pokazuje, że kupiła ona legalnie samochód za pieniądze pożyczone od ojca, zaś zachowanie M. K. można uznać jedynie w kategoriach, za które służyła H. W. podstawa do wytoczenia powództwa o odszkodowanie lub bezpodstawne wzbogacenie,
: całości materiału dowodowego przez pryzmat rzekomych kontaktów M. S. (1) z funkcjonariuszami Policji, co miało mieć wpływ na wymiar kary (s. 210-21 1 uzasadnienia), z którego w żadnym fragmencie nie wynika ów kontakt z funkcjonariusz ami Policji (podkr. apel.), a który co najistotniejsze przekładał by się na długotrwałe funkcjonowanie grupy przestępczej,



art. 404 § 2 k.p.k. poprzez prowadzenie odroczonej rozprawy po ponad rocznej przerwie spowodowanej nieobecnością oskarżonego K. (zatrzymanego do innej sprawy na terenie Wielkiej Brytanii) w dalszym ciągu a nie od początku, co miało istotny wpływ na treść wyroku, a zwłaszcza na skoncentrowanie materiału dowodowego w dużej bliskości z wydaniem wyroku w sprawie, co spowodowało, iż Sądowi umknęły przy wyrokowaniu ewidentne kwestie chociażby płynące z zeznań świadka S., jak choćby to, że grupa do której miał należeć nigdy nie handlowała amfetaminą,



art. 167 k.p.k. w związku z art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. poprzez:

: nie przeprowadzenie dowodu z zeznań w charakterze świadka M. K. (3), który miał postawione tożsame zarzuty z oskarżonym A. K. (1) a miał być rzekomo osobą będącą rzekomo bezpośrednim dostawcę narkotyków do P. i to pomimo tego, że przystępując do rozpoznania przedmiotowej sprawy i zapoznając się z aktami choćby przez pryzmat art. 366 § 1 kpk Sąd a quo od samego początku wiedział o konieczności przesłuchania tej osoby na rozprawie niejako "z urzędu"



art. 1 67 k.p.k. w związku z art. 366 § 1 k.p.k. poprzez:

: nie przeprowadzenie na rozprawie dowodu w charakterze świadka A. K. (4) na okoliczność ustalenia prawdziwości twierdzeń świadka W., iż miał on współkierować razem z N. S. zorganizowaną grupą przestępczą, a to celem zweryfikowania wiarygodności zeznań świadka W.,
: nie przeprowadzenie dowodu z zeznań w charakterze świadka M. O. (3), na okoliczność ustalenia prawdziwości twierdzeń M. B. (4), zgodnie z którymi miał on być jednym z członków rzekomej grupy przestępczej kierowanej rzekomo przez N. S. (1), a nadto miał być rzekomo wspólnikiem M. T. w handlu tabletkami ekstazy, a to celem zweryfikowania wiarygodności zeznań M. B. (4),
: nie przeprowadzenie dowodu z informacji w Urzędu Miasta O. i G. (Wydziały Komunikacji) na okoliczność ustalenia, ile samochodów marki M. (...) litry diesel rok prod. (...) koloru niebieskiego było rejestrowanych w 2003 roku i czy wśród właścicieli była osoba o imieniu W. celem jej przesłuchania na rozprawie odnośnie rzekomych przemytów w 2003 i 2004 roku

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, a sprowadzający się do mylnego uznania, iż:

: oskarżeni A. K. (1) i M. K. (1) uczestniczyli w obrocie znacznych ilości środków odurzających w postaci amfetaminy i to mimo braku jakichkolwiek dowodów w tej mierze, albowiem zarówno P. S. (1), jak i żadne inne osobowe źródło dowodowe, a nadto zarejestrowane rozmowy telefoniczne nie dają najmniejszych podstaw ku takim ustaleniom,
: oskarżeni M. T. (1) i oskarżony D. I. uczestniczyli w obrocie znacznych ilości marihuany, mimo braku jakichkolwiek dowodów wskazujących na podstawę takich zarzutów w rozumieniu art. 332 § 1 pkt 2 k.p.k.,
: oskarżony A. K. (1) uczestniczył w okresie 2003- luty 2004 w wewnątrzwspólnotowym nabyciu 100 kg marihuany, mimo iż w okresie od marca 2003 do września 2004 roku przebywał w Zakładach Karnych w ramach tymczasowego aresztowania, P. S. (1) w tym okresie nigdy nie widział i nie poznał oskarżonego K. a nawet osoby, która miała być właśnie A. K. (1), a nadto od wiosny 2003 roku według twierdzeń P. S. (1) A. K. (1) miał zostać "pominięty" przy tych rzekomych przemytach przez N. S. (1),
: oskarżeni B. J. (1) i A. K. (1) mieli uczestniczyć w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci 1,8 kg kokainy, mimo iż z żadnego dostępnego materiału dowodowego osobowego ani rozmów telefonicznych nie sposób wyprowadzić takich informacji,
: oskarżony B. J. (1) uczestniczył w obrocie znacznych ilości środków odurzających w postaci 1 kg kokainy mimo iż z dostępnego materiału dowodowego w postaci zeznań P. S. (1) wynika, iż rzekomy fakt przekazania tegoż narkotyku B. J. (1) ma wynikać z informacji, jakie P. S. (1) uzyskał od K. K. (1), który faktu tego nie potwierdza,
: A. K. (1) miał uczestniczyć w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci 1 kg kokainy poprzez jej "wzmocnienie", mimo iż ani nie wskazuje na to żaden dostępny dowód w sprawie a nadto trudno jest uznać w świetle art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii aby jakiekolwiek wzmocnienie (bez względu na to jak to miało nos Ig pić), stanowiło znamię "uczestnictwa w obrocie".
: oskarżeni B. J. (1), M. T. (1) i D. I. uczestniczyli w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej rzekomo przez N. S. (1), mimo braku od strony dowodowej wskazania świadomości (istnienia zamiaru) uczestnictwa w jakichkolwiek strukturach przestępczych,
: oskarżeni A. K. (1) i M. K. (1), jako osoby zamieszkałe w oddali od miasta P., uczestniczyli w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej rzekomo przez N. S. (1) mimo braku jakichkolwiek dowodów w tym względzie, przy czym sam Sąd zauważa, że oskarżony K. miał mieć rzekomo jakąś swoją grupą ludzi odpowiadającą za przestępstwa na terenie O. i w żaden sposób nie podlegać N. S. (1), zaś M. K. (1) jak twierdzi sam Sąd Okręgowy, miał być zależny od A. K. (1).

Wskazując na powyższe, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych A. K. (1), D. I., M. T. (1), B. J. (1), M. K. (1) popełnienia stawianych im zarzutów oraz M. S. (1) od popełnienia czynu opisanego w punkcie XCIII aktu oskarżenia i uznania go winnym popełnienia przestępstwa opisanego w punkcie XCIV i wymierzenia, na podstawie art. 263 § 2 k.k. w związku z art. 37 a k.k. kary 5.000 grzywny, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Poznaniu.

Obrońca oskarżonego M. B. (1) zaskarżyła powołany wyrok w jego pkt. 93, 94, 95, 96, 97, 98, 99 i 100, zarzucając:

1. Obrazę przepisów postępowania, tj. art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. przez brak wskazania w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku, na jakich dowodach Sąd oparł się przypisując oskarżonemu udział w zorganizowanej grupie przestępczej, na jakiej podstawie przypisał mu rolę „zapewnienia posłuszeństwa zarówno innych członków grupy, jak i dbałości o pozycję grupy w świecie przestępczym" oraz że jej cechą była „niezwykła istotność dla prawidłowego funkcjonowania grupy działań wykonywanych przez M. S.”.

2. Obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k., która miała wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia, polegająca na błędnej ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów i w efekcie błędnym przyjęciu, wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, że oskarżony M. B. (1) w okresie od początku 2004 roku do października 2007 roku brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez ustaloną osobę, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na wewnątrzwspólnotowym nabyciu i przywozie do Polski oraz województw (...) i (...) wbrew przepisom ustawy, znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych oraz, że jego rola w tej grupie polegała na „zapewnieniu posłuszeństwa zarówno innych członków grupy, jak i dbałości o pozycję grupy w świecie przestępczym" oraz , że jej cechą była „niezwykła istotność dla prawidłowego funkcjonowania grupy działań wykonywanych przez M. S.";

3. Obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k., którą miała wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia, polegająca na błędnej ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów i w efekcie błędnym przyjęciu, wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, że oskarżony M. B. (1) w dniu 3 lutego 2004 roku w P. działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonym mężczyzną, P. S. (1), W. S. (1), P. W. (1), J. P. i M. K. (2) oraz nieustalonym mężczyzną, używając przemocy (..) oraz grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, a także posługując się bronią palną, nożem oraz innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem w postaci siekiery dokonał kradzieży samochodu dostawczego marki M. {..), w którym znajdowała się nieustalona ilość papierosów, polisy ubezpieczenia OC wyżej wymienionego pojazdu, pieniędzy i trzech telefonów komórkowych, kurtki z portfelem z zawartością dokumentów pieniędzy, telefonów komórkowych - stanowiących mienie o łącznej wartości co najmniej 44 100 zł, tj. przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. w związku art. 65 § 1 k.k.;

4. Obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k., która miała wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia, polegająca na błędnej ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów i w efekcie błędnym przyjęciu, wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, że oskarżony M. B. (1) w drugiej połowie 2006 roku oraz w pierwszej połowie 2007 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy brał udział w obrocie marihuany w ilości dwukrotnie 100 gramów w ten sposób, że przyjął ten narkotyk jako próbkę (.,) na polecenie ustalonego mężczyzny oraz na polecenie ustalonego mężczyzny i K. K. (1), tj. czyn z art. 56 ustęp 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w związku z art. 65 § 1 k.k., 64 § 2 k.k. oraz art. 91 § 1 k.k.;

5. Obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k., która miała wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia, polegająca na błędnej ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów i w efekcie błędnym przyjęciu, wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, że oskarżony M. B. (1) na przełomie 2006 i 2007 roku w P. i w P. działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1), P. S. (1), K. R. (1), M. N. (1) i S. jakubowskim oraz ustalonym mężczyzną, wbrew przepisom ustawy brał udział w obrocie znacznej ilości substancji psychotropowych w postaci co najmniej 800 gram amfetaminy w ten sposób, że wraz z K. R. (1) przekazał wyżej wymienione środki psychotropowe P. S. (1), który je odebrał na polecenie K. K. (1), który wykonywał polecenie N. S. (1), a następnie P. S. (1) sprzedał 100 gram tych narkotyków, pozostałą zaś część . sprzedał K. K. (1) przekazując kwotę z tych transakcji N. S. (1), tj. czyn z art. 56 ustęp 3 cytowanej ustawy w związku z art. 64 § 2 k.k. w związku z art. 65 § 1 k.k..

Powołując się na powyższe zarzuty wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy w Poznaniu w innym składzie.

Drugi obrońca oskarżonego M. B. (1) zaskarżył wyrok w punktach 93, 94, 95, 96, 97, 98, 99, 100 oraz 145 sentencji wyroku, zarzucając:

1. obrazę przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj,:

1.1. art. 168b k.p.k. poprzez jego niezasadne zastosowanie i uznanie za wartościowy materiał dowodowy zarejestrowanych rozmów telefonicznych i wiadomości sms w ramach kontroli operacyjnej również w zakresie, w jakim brak jest tzw. zgód następczych w stosunku do niektórych oskarżonych, podczas gdy w momencie zarządzania kontroli oraz skierowania aktu oskarżenia tzw. zgody następcze były wymagane dla legalności przedmiotowych dowodów, a nadto brak jest stosownej decyzji Prokuratora co do wykorzystania tych materiałów zgodnie z art. 237a k.p.k. oraz art. 168b k.p.k.;

1.2. art. 7 k.p.k. w zw., z art. 410 k.p.k. w następstwie przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i zastosowania w jej miejsce dowolnej oceny, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w zakresie oceny:

a) wyjaśnień P. S. (1) złożonych w postępowaniu przygotowawczym oraz na rozprawie poprzez uznanie ich za wiarygodne w zakresie w jakim obciążają one M. B. (1), podczas gdy wyjaśnienia te stanowią jedynie bezpodstawne pomówienia, które nie znajdują potwierdzenia w innych dowodach czy to o charakterze pośrednim czy bezpośrednim, a nadto wbrew stanowisku Sądu I Instancji nie sposób uznać ich za logiczne, spójne i tym samym wiarygodne, w szczególności w zakresie, w jakim współoskarżony wskazał na:

- istnienie zorganizowanej grupy przestępczej,

- udział w zorganizowanej grupie przestępczej M. B. (1),

- udział M. B. (1) w rozboju w dniu 3 lutego 2004 r. w P.,

- udział M. B. (1), na przełomie 2006/2007 r. w P. i w P. - w obrocie amfetaminą o masie 800 gramów,

- udział M. B. (1), w drugie połowie 2006 r. w P. - w obrocie marihuaną o masie 100 gramów, udział M. B. (1) w pierwszej połowie 2007 roku w P. - w obrocie marihuaną o masie 100 gramów,

b) zeznań P. S. (1) złożonych na rozprawie w zakresie, w jakim oskarżony wskazał na motyw swojego działania w postępowaniu przygotowawczym, a związany z chęcią ujawnienia faktu znajomości z M. B. (1) celem skorzystania z przywilejów określonych w art. 60 § 3 k.p.k. (sic), podczas gdy oskarżony nie miał- żadnych powodów, aby przemilczeć na przesłuchaniu w dniu 25 kwietnia 2008 roku faktu znajomości z M. B. (1), albowiem w sposób swobodny i spontaniczny (co potwierdza analiza treści protokołu z dnia 25 kwietnia 2008 roku) opisał osoby, które według niego wchodziły w skład grupy, w tym także osoby, które stały od P. S. (1) wyżej w „hierarchii" (N. S. (1), P. W. (1), K. K. (1) - przyp. aut.), a także osobę, która budziła postrach w grupie (Karot R. - przyp. aut.), co oznacza, iż nie obawiał się ze strony tychże osób zemsty czy odwetu i tym samym nie miał realnych powodów aby ukrywać fakt znajomości (akurat) z M. B. (1), a ponadto został w dniu 25 kwietnia 2008 r. pouczony o treści art. 60 § 3 i 4 k.k. i oświadczył przy tym, że zrozumiał treść tych przepisów; zatem P. S. (1) już tego dnia posiadał wiedzę o konieczności ujawnienia wszystkich informacji na temat procederu i osób w nim uczestniczących, celem skorzystania z dobrodziejstw powołanych wyżej przepisów;

c) wyjaśnień i zeznań W. S. (1) poprzez uznanie ich za logiczne, spójne i konsekwentne, a tym samym za wiarygodne i przydatne dla poczynienia ustaleń co do rzekomego udziału M. B. (1) w rozboju w P. w dniu 3 lutego 2004 r, podczas gdy świadek w trakcie okazania w postępowaniu przygotowawczym oraz na rozprawie nie rozpoznał oskarżonego jako jednego ze sprawców rozboju, a nadto, wbrew stanowisku Sądu I Instancji, nie sposób uznać zeznań tego świadka za spójne i wzajemnie się uzupełniające z zeznaniami P. S. (1) i pokrzywdzonych przedmiotowym przestępstwem rozboju;

d) zeznań M. B. (4) złożonych na rozprawie w dniu 22 marca 2011 r. w zakresie, w jakim świadek rozpoznał M. B. (1) jako członka „grupy D." o pseudonimie (...), podczas gdy w zeznaniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym w dniu 13 marca 2008 r. świadek ten, zeznając na okoliczność znanych mu członków przedmiotowej zorganizowanej grupy przestępczej, nie wspomniał o mężczyźnie o pseudonimie (...) ani o oskarżonym, jak również na okazanej mu tablicy poglądowej nr II nie rozpoznał na zdjęciu M. B. (1);

1.3. art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez niewskazanie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, na podstawie jakich dowodów Sąd I Instancji ustalił okres działania oskarżonego M. B. (1) w zakresie przypisanego mu czynu XCV, t., udziału w zorganizowanej grupie przestępczej;

2. błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść wyroku, poprzez błędne uznanie, iż:

- oskarżony M. B. (1) w okresie objętym zarzutem XCV brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej,

- oskarżony M. B. (1) w dniu 3 lutego 2004 r. w P., działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonym mężczyzną, P. S. (1), W. S. (1), P. W. (1), J. P. i M. K. (2), dopuścił się przestępstwa rozboju w typie kwalifikowanym, działając w zorganizowanej grupie przestępczej,

- oskarżony M. B. (1) w drugiej połowie 2006 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie marihuany o masie 100 gramów,

- oskarżony M. B. (1) w pierwszej połowie 2007 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie marihuany o masie 100 gramów,

- oskarżony M. B. (1) na przełomie 2006/2007 roku w P. i w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy, wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1), K. K. (1), P. S. (1), K. P. (2), M. N. (1) i S. J., brał udział w obrocie znacznej ilości substancji psychotropowych w postaci co najmniej 800 gram amfetaminy,

podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do poczynienia takich ustaleń, a pojawiające się w tym zakresie istotne wątpliwości powinny zostać rozstrzygnięte na korzyść oskarżonego zgodnie z art. 5 § 2 k.p.k.;

3. na podstawie art. 447 § 4 k.p.k. naruszenie art. 34 § 3 k.p.k. poprzez niezasadne wydanie postanowienia o wyłączeniu do odrębnego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy przeciwko N. S. (1), podczas gdy postawione pozostałym oskarżonym zarzuty udziału w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez N. S. (1), jak również zarzuty wskazujące na popełnienie przez niektórych oskarżonych przestępstw wspólnie i w porozumieniu z N. S. (1), przemawiają za łącznym rozpoznaniem sprawy przeciwko wszystkim oskarżonym.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów w całości, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

Natomiast z daleko posuniętej ostrożności procesowej, w razie nie podzielenia przez Sąd Odwoławczy powyższych zarzutów, zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

4. rażącą niewspółmierność orzeczonych wobec oskarżonego jednostkowych kar pozbawienia wolności i grzywny, środka karnego w postaci nawiązki oraz kary łącznej 5 lat pozbawienia wolności i 70 (siedemdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 200 (dwustu) złotych, będącą następstwem:

—: art. 53 § 1 k.k. w zw. z art. 115 § 2 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na wymierzeniu oskarżonemu kary nie uwzględniającej wszystkich okoliczności wiążących się z poszczególnymi ustawowymi' dyrektywami wymiaru kary, w szczególności okoliczności popełnienia zarzucanych przestępstw, a nadto kierowanie się w głównej mierze dyrektywą prewencji generalnej;
—: art. 53 § 2 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na wymierzeniu oskarżonemu kary nie uwzględniającej zachowania się oskarżonego po popełnieniu zarzucanych przestępstw oraz warunków osobistych oskarżonego, w tym przede wszystkim okoliczności, iż oskarżony ma na utrzymaniu dziecko, a osiągane przez niego dochody stanowią główne źródło utrzymania rodziny;
—: art. 58 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 r, poprzez jego niezastosowanie skutkujące wymierzeniem oskarżonemu bezwzględnej kary pozbawienia wolności, mimo, iż w okolicznościach niniejszej sprawy orzeczenie kar jednostkowych pozbawienia wolności z zastosowaniem warunkowego zawieszenia jej wykonania, byłoby wystarczające dla osiągnięcia celów kary.

Mając na względzie wskazane zarzuty, wnoszę o:

—: zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec M. B. (1) za poszczególne czyny jednostkowych kar pozbawienia wolności i grzywny w niższym wymiarze, z zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary;
—: zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec M. B. (1) kary łącznej przy zastosowaniu zasady pełnej absorpcji, z zastosowaniem instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary.

Obrońca oskarżonego P. B. (1) zaskarżył w/w wyrok w całości (co do tego oskarżonego, tj. w punktach 101-105 i 145), zarzucając:

1. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, a mianowicie :

a) art. 4 k.p.k., polegającą na nieuwzględnieniu okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego,

b) art. 5 § 2 k.p.k., polegającą na tłumaczeniu nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego,

c) art. 7 k.p.k., polegającą na dokonaniu oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny, sprzeczny z zasadami logicznego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego,

d) art. 424 § 1 k.p.k., polegającą na zaniechaniu wskazania, które fragmenty zeznań świadków P. S. (1) i W. S. (1) wskazują na sprawstwo osk. P. B. (1) i na dokonaniu oceny materiału dowodowego w sposób kompleksowy, „grupowy" bez odniesienia zeznań głównych świadków oskarżenia do osoby osk. P. B. (1), oraz będący jej skutkiem

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że osk. P. B. (1) brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej oraz że brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających.

Podnosząc w/w zarzuty, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie osk. P. B. (1) od wszystkich postawionych mu zarzutów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Poznaniu do ponownego rozpoznania.

Na wypadek nieuwzględnienia w/w zarzutów i wniosków zarzucił wyrokowi :

3. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, a mianowicie :

a) art. 4 k.p.k., polegającą na nieuwzględnieniu okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego,

b) art. 5 § 2 k.p.k., polegającą na tłumaczeniu nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego,

c) art. 7 k.p.k., polegającą na dokonaniu wadliwej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego co do długości okresu, w jakim miał działać osk. P. B. (1), ilości przypisanych mu dostaw narkotyków oraz jego sytuacji osobistej i rodzinnej,

4. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że osk. P. B. (1) ma na utrzymaniu tylko 1 dziecko oraz że jego udział w zorganizowanej grupie przestępczej i udział w obrocie środkami odurzającymi miał miejsce w w okresie od października 2006 roku do 24.7.2007 r.,

5. rażącą niewspółmierność kar jednostkowych i kary łącznej pozbawienia wolności wymierzonych osk., P. B. (1).

Podnosząc te zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez przyjęcie, że przypisane oskarżonemu czyny miały miejsce przez okres 8 miesięcy na przełomie lat 2006-2007, że osk. P. B. (1) przyjął środki odurzające co najmniej 12 razy, a ich łączna waga wynosiła co najmniej 45 kg i obniżenie wymierzonych osk. P. B. (1) kar jednostkowych pozbawienia wolności do: za przestępstwo z art. 258 § 1 kk - 8 miesięcy pozbawienia wolności, za przestępstwo z art. 56 ust. 3 upn - 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności i wymierzenie kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat.

Obrońca oskarżonego S. J. zaskarżył wskazany powyżej wyrok w części dotyczącej oskarżonego, tj. w zakresie punktów 118 - 125 wyroku, w całości, zarzucając:

1. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, w tym:

a) art. 2 §2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., poprzez naruszenie wymogu opierania wszelkich rozstrzygnięć na prawdziwych ustaleniach faktycznych, a więc takich, które zostały udowodnione, tj. wykazane wiarygodnymi dowodami,

b) art. 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego w postaci uznanych przez Sąd orzekający za częściowo wiarygodne treści zeznań złożonych przez świadków - P. S. (1) i W. S. (1), kwestionujących udział oskarżonego S. J. w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez N. S. (1), a to w sytuacji braku innych dowodów zgromadzonych w sprawie mających w/w okoliczność potwierdzać,

c) art. 5 §2 k.p.k. w zw. z ark 410 k.p.k., poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego w zakresie przypisanych mu w punktach CIX, CX CXI, CXII wyroku czynów na niekorzyść oskarżonego,

d) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 kp..k. polegające na dowolnej, sprzecznej ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz z zasadami prawidłowego rozumowania ocenie materiału dowodowego poprzez przyjęcie, iż:

-: istniała zorganizowana grupa przestępcza, kierowana przez N. S. (1), której członkiem był oskarżony S. J.,
-: oskarżony S. J. w okresie objętym zarzutem brał udział z organizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez N. S. (1), wykonywał jego polecenia, dokonując przewozu 20 kg narkotyków z Holandii do Polski oraz zajmując się dystrybucją narkotyków w postaci amfetaminy i marihuany na terenie Polski, a to w sytuacji gdy brak jest dowodów to potwierdzających,

d) art. 424 §1 k.p.k .uniemożliwiające kontrolę instancyjną poprzez lakoniczne wskazanie, na jakiej podstawie Sąd przypisał oskarżonemu S. J. sprawstwo w zakresie przypisanych mu czynów, a opisanych w punktach CIX, CX CXI, CXII wyroku,

2. błąd w ustaleniach faktycznych - będący rezultatem powyższych naruszeń prawa procesowego, w zakresie ustalenia, iż oskarżony popełnił zarzucane mu w punktach CIX, CX, CXI, CXII wyroku przestępstwa, pomimo braku ku temu wystarczających podstaw w materiale dowodowym sprawy.

Wskazując powyższe podstawy, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od przypisanych mu w punktach CIX, CX, CXI, CXII wyroku czynów, ewentualnie wnoszę o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie niniejszej sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Niezależnie od powyższego, działając z daleko posuniętej ostrożności procesowej, powyższemu wyrokowi zarzucił także rażącą niewspółmierność kary, wyrażającą się wymierzeniem oskarżonemu kary łącznej w wymiarze 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy kara ta jest karą rażąco niewspółmiernie surową, i przy założeniu uwzględnienia tego zarzutu - wniósł o złagodzenie oskarżonemu wymierzonej kary.

Obrońca oskarżonego M. W. (1) zaskarżył wyrok w całości w zakresie odnoszącym się do tego oskarżonego, zarzucając:

I. Obrazę przepisów prawa materialnego mającą wpływ na treść orzeczenia tj.

1. Art. 5 k.k. poprzez zastosowanie wobec oskarżonego polskiej ustawy karnej w sytuacji, gdy wszelkie działania które opisywał P. S. (1) mogły być podejmowane na terenie Holandii co wyklucza możliwość stosowania polskiej ustawy,

2. art. 258 § 1 k.k. poprzez jego błędną wykładnie, która doprowadziła do przyjęcia, że oskarżony należał do struktury zorganizowanej grupy przestępczej N. S. (1), a tym samym wyczerpał znamiona czynu zabronionego, w sytuacji, wyjaśnienia M. W. (1), P. S. (1) prowadzą do wniosku, że oskarżony nie wypełnił znamion zarzucanego mu czynu bowiem w zachowaniu jego brak podstawowej cechy przestępstwa jakim jest świadome przystąpienie do struktur grupy przestępczej. Co więcej skazanie oskarżonego w sytuacji, gdy nigdy nie został on nigdy rozpoznany przez P. S. (1), zaś ten nigdy nie wskazał na nazwisko W. wyjaśniając na temat osoby o imieniu M..

3. art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani poprzez jego błędną wykładnie która doprowadziła do przyjęcia, że oskarżony wyczerpał znamiona czynu zabronionego, w sytuacji, gdy oskarżony nie wypełnił znamion zarzucanego mu czynu albowiem czyn ten może zostać popełniony z zamiarem bezpośrednim, a oskarżony potwierdził, że nie zna nikogo z oskarżonych oprócz K. K. (1), z którym jeździł tylko z Polski do Holandii, w której następnie zostawał celem spotkania się rodziną. W aktach sprawy brak dowodu, który potwierdzałby, że oskarżony zna wskazany przez prokuraturę słownik, którym posługiwała się grupa przestępcza S.. Wśród zwrotów i wyrażeń wskazanych przez prokuraturę na które powołuje się sąd brak słowa „kawior”.

4. art. 63 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani poprzez jego błędną wykładnie która doprowadziła do przyjęcia, że oskarżony wyczerpał znamiona czynu zabronionego, w sytuacji, gdy oskarżony nie wypełnił znamion zarzucanego mu czynu albowiem w aktach sprawy brak dowodu, który potwierdzałby, że oskarżony zna N. S. (1) i na jego zlecenie uprawiał na terenie Polski konopie indyjskie w ilości 453 krzewów,

5. art. 19 § 1 ustawy o Policji poprzez nadanie walom legalności materiałom uzyskanym w ramach kontroli operacyjnej zarządzonej wobec pomimo iż ww. artykuł nie wymienia czynu penalizowanego przez art. 59 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

6. art. 19 ust. 3, 15c, 15d, 15e ustawy o Policji poprzez uznanie, iż możliwym było wykorzystanie całości materiałów dowodowych zebranych w ramach kontroli operacyjnej wobec innych oskarżonych również w stosunku do M. W. (1) podczas gdy zgoda następcza również go nie obejmowała; a sąd w sposób za każdym razem wyrażał zgodę w postaci postanowień na stosowanie podsłuchów de novis, w sytuacji gdy kolejne czynności powinny być wydane w formie zarządzenia i stanowić kontynuację poprzednich,

II. Błąd ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który doprowadził do naruszenia przepisów prawa procesowego polegający na:

1. Ustaleniu, że osoba o imieniu M. wskazywana przez P. S. (1) to M. W. (1) w sytuacji, gdy oskarżony nigdy nie został wskazany przez współpodejrzanego z nazwiska, a ponadto nie został wskazany na tablicach poglądowych.

2. ustaleniu, że M. W. (1) działał w zorganizowanej grupie przestępczej w okresie od kwietnia 2006 r. do czerwca 2007 r. w sytuacji, gdy pierwsza z rozmowa telefoniczna pomiędzy K. K. a oskarżonym miała miejsce dnia 16 października 2006 roku a zdaniem Sądu po tej rozmowie nie doszło do żadnej transakcji narkotykowej na co ma wskazywać rozmowa z 21 października 2006 r. co w istotny sposób dowodzi, że oskarżony nie mógł działać w jakiejkolwiek grupie przed październikiem 2006, a we wcześniejszym okresie brak dowodu na kontakt telefoniczny oskarżonego z K. K. (1),

3. ustaleniu, że M. W. (1) brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej oraz przemytach narkotyków z Holandii co najmniej 9 krotnie w sytuacji, gdy z żadnego dowodu nie wynika, że przywoził narkotyki do Polski, uprawiał konopie, czy też brał udział w obrocie środków odurzających, zaś fakt kontaktów towarzyskich z innymi oskarżonymi nie może stanowić podstawy do skazania. Tym bardziej, że w tym okresie zgodnie z zeznaniami P. S. (1), którym Sąd dał wiarę wynika, że M. W. (1) jeździł tylko z Polski do Holandii razem z K. K. (1), a nie z Holandii do Polski jako kurier, co stoi w sprzeczności z uzasadnieniem aktu oskarżenia, że M. W. (1) był członkiem grupy, która uczestniczyła przede wszystkim w przywozie środków odurzających z zagranicy do Polski, co również w zakresie ilości przewożonych narkotyków nie zostało potwierdzone żadnym obiektywnym dowodem.

III. obrazę przepisów postępowania karnego mającą wpływ na treść orzeczenia tj.:

1. art. 7 k.p.k. polegającą na przekroczeniu swobodnej oceny dowodów, tj.:

-: przyjęcie, że wyjaśnienia oskarżonego M. W. (1) należy zweryfikować negatywnie bowiem rażą naiwnością, w sytuacji, w której są one logiczne i spójne w zakresie współpracy oskarżonego z K. K. (1) który na terenie Holandii z racji obywatelstwa pełnił rolę tłumacza,
-: oparcie się w niniejszej sprawie wyrokowania na wybranych wyjaśnieniach jednego ze współoskarżonych P. S. (1) oraz podsłuchach, na które organ uzyskał zgodę na numery telefonów, którymi nie posługiwał się oskarżony M. W. (1), co sprawia, że dowód ten nie mógł być wykorzystany na rzecz oskarżonego,
-: pominięciu części wyjaśnień P. S. (1) z których jasno wynika, że można było znać N. S. (1) i nie być członkiem zorganizowanej grupy (protokół z rozprawy z 10 września 2009 roku), co implikuje twierdzenie, że oskarżony nawet zgodnie z zeznaniami P. S. (1) nie uczestniczył w zorganizowanej grupie przestępczej (...),
-: błędnej interpretacji wyjaśnień S. który powiedział, że na czele był zatem: N. S. (1) potem według mojej wiedzy był R., później K. K. (1), P. W. (1) i ja, a co do pozostałych, nie umiem ich umieścić w tej hierarchii. N. S. (1) był tak jakby mózgiem tego wszystkiego, miał pieniądze na inwestycje. Nie wiem czy były jakiekolwiek osoby, które mógłby by mu pomóc gdyby ktoś siłą chciał mu to przewodnictwo w grupie odebrać. Moje działania w tej grupie były nie tyle najmniej ważne, co ja najniżej w tej grupie stałem co powoduje, że nie mógł on podejmować decyzji kogo rekrutuje do grupy przestępczej, nie mógł dokonywać podziału roli każdej z osób, a jego wyjaśnienia wykluczają możliwość udziału w tej grupie M. W. (1), skoro oskarżony nie znał się z N. S. (1),
-: błędnej oceny przez Sąd, że każda rozmowa telefoniczna z K. K. (1) dotycząca sprzedaży m.in. kawioru, tak naprawdę dotyczyła narkotyków, a zdaniem sądu niemożliwym było korzystanie z usług K. K. jako osoby prowadzącej warsztat samochodowy czy też niemożliwym było wykonanie telefonu do K. K. (1) w celach stricte towarzyskich. Dodatkowo w sytuacji, gdy żaden współoskarżony nigdy nie użył sformułowania „kawior” określając marihuanę, co również potwierdza sąd, nie systematyzując w słowniku tego słowa jako określenie marihuany,
-: błędną i zbyt daleko idącą interpretacje zeznań świadka P. S. (1) w zakresie wskazującym, że wyjeżdżanie przez W. z K. K. (1) i P. S. (1) do Holandii, co było równoznaczne, z posiadaniem przez M. W. (1) wiedzy, że w drodze powrotnej K. K. (1) będzie przewozić narkotyki z Holandii do Polski i działa w ramach zorganizowanej grupy przestępczej (...), pomimo, że w aktach sprawy brak informacji kiedy, jak i z kim M. W. (1) wracał do Polski,
-: przypisanie odpowiedzialności za zarzucane czyny oskarżonemu w całości tylko na podstawie podsłuchów z numerów telefonów, z których nie korzystał M. W. (1) co sprawia, że dowód ten jest wątpliwy i powinien zostać potwierdzony dodatkowym źródłem dowodowym, chociażby ekspertyzą fonoskopijną,
-: brak merytorycznej oceny przez sąd i pominięcie faktu, że M. W. (1) nigdy nie przekazywano środków na zakup narkotyków, co sprawia że nie mógł on się domyślać, co było przedmiotem przewozu do Polski,

2. art. 5 k.p.k. naruszenie zasady in dubio pro reo i przypisaniu działania w zorganizowanej grupie przestępczej, która przewoziła narkotyki, a tym samym przyjęcie sprawstwa oskarżonego na podstawie wybranych zeznań świadka P. S. (1), których sąd nie zweryfikował innym dowodem, a jedynie przeanalizował wybiórczo pod kątem winy W. oraz na podstawie wątpliwych rozmów telefonicznych przy całkowitym pominięciu kwestii przedstawionych na korzyść M. W. (1),

3. art. 424 § 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez nie odniesienie się przez sąd w uzasadnieniu na jakiej podstawie stwierdzono, że M. W. (1) działał w zorganizowanej grupie przestępczej N. S. (1) i przywoził znaczne ilości środków odurzających oraz powołanie się przez sąd w treści tylko na wybrane zeznania i wyjaśnienia P. S. (1) przy jednoczesnym braku jakiejkolwiek oceny tych dowodów podczas, gdy dowody te w oczywisty sposób wykluczają się wzajemnie. W szczególności braku przedstawienia logiki dlaczego nagle pojawiła si^ w grupie potrzeba zaangażowania M. W. (1) i jaką role pełnił, bowiem przyjazdy z Polski do Holandii do rodziny nie potwierdzają faktu pełnienia roli kuriera w grupie przestępczej N. S. (1), którego nie zna, nigdy nie widział i z którym nigdy nie rozmawiał M. W. (1),

4. art. 24 § 2 k.p.k. poprzez zbiorcze i zsyntetyzowane skopiowanie aktu oskarżenia w zakresie ustaleń faktycznych, przypisanego sprawstwa oraz stosowania przepisów, co sprawia, że uzasadnienie nie spełnia podstawowych założeń ustawodawcy - chociażby funkcji gwarancyjnej i które powinno odzwierciedlać proces myślowy sądu, a nie organów ścigania.

5. art. 389 § 1 k.p.k., polegającą na nieodczytaniu oskarżonemu na rozprawie, na której składał wyjaśnienia, protokołów wyjaśnień złożonych przez niego w postępowaniu przygotowawczym, a tym samym uniemożliwieniu ustosunkowania się oskarżonemu do ich treści.

6. art. 168 b k.p.k. w zw. z art. 19 ustawy o Policji polegającą na dopuszczeniu materiałów dowodowych zebranych w ramach kontroli operacyjnej i oparcie na nich wyrokowania w sytuacji, w której podsłuchy nie dotyczyły oskarżonego M. W. (1), albowiem zarządzenie i zgody następcze nie dotyczyły jego osoby ponadto, gdy nie zostały wypełnione wszystkie podstawy do zastosowania przedmiotowego przepisu,

7. art. 34 § 3 k.p.k. w zw. Z art. 193 k.p.k. poprzez wyłącznie do odrębnego postępowania sprawy N. S. (1) w sytuacji, gdy wobec faktu kierownictwa przez niego całą zorganizowaną grupą przestępczą, nieodzowne było łączne rozpoznanie sprawy, bowiem brak merytorycznej oceny jego zachowań pod kątem ewentualnej winy czy kary uniemożliwiał wyrokowanie, zaś przedłożona przez lekarzy psychiatrów opinia budziła zasadnicze możliwości, tym bardziej, że sąd nawet nie przesłuchał tych biegły podczas rozprawy.

Z daleko posuniętej ostrożności procesowej zaskarżonemu wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej 5 (pięciu) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, która przy ocenie wszystkich okoliczności sprawy okazuje się nadmiernie surowa, zwłaszcza w kontekście niewspółmierności do stopnia i rodzaju winy oskarżonego, w kontekście właściwości i warunków osobistych oskarżonego.

Mając na uwadze powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego S. J. zaskarżył w całości wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu, zarzucając:

• obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, polegające na:

naruszeniu art. 413 § 1 pkt. 2 k.p.k. poprzez niewskazanie przez Sąd pierwszej instancji w komparycji wyroku wszystkich dat rozpoznania niniejszej sprawy i pominięcie terminów rozprawy, które odbyły się w szczególności w dniach 26.04.2012r., 27.06.2012r., 19.12.2012r., 08.01.2013r., 31.01.2013r., 12.03.2013r., 22.03.2013r.

1. 28.11.2013r., 06.12.2013r., 17.12.2013r., 20.10.2013 r„ 20.10.2014 r., 10.12.2014 r.,09.02.2015r.,10.03.2015r., 13.04.2015r.,21.05.2015r., 22.06.2015 r., 11.08.2015 r, 02.10.2015 r., 30.10.2015r., 01.12.2015 r., 29.12.2015 r., 02.02.2016 r., 25.02.2016 r., 24.03.2016 r., 24.03.2016 r.,22.04.2016r., 13.05.2016 r., 23.06.2016 r 16.08.2016r., 18.10.2016 r., 02.12.2016 r., 05.01.2017 r., 06.02.2017 r., 06.03.2017 r., 20.03.2017 r.

2. naruszeniu art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 8 § 1 k.p.k. i art 7 k.p.k., które miało istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, polegające na tym, że Sąd pierwszej instancji wydając zaskarżony wyrok powtórzył (powielił) w uzasadnieniu tj. części dotyczącej ustalenia stanu faktycznego, treść aktu oskarżenia oraz treści zeznań świadków, w szczególności świadka P. S. (1) złożonych w toku postępowania przygotowawczego oraz przedstawił uzasadnienie aktu oskarżenia w zakresie ustaleń faktycznych oraz treści zeznań świadków jako własne ustalenia,

3. naruszeniu art. 410 k.p.k. w zw. z art. 393 § 1 k.p.k. i art. 14 ust 1 i art. 19 ust. 1, 2, 3 i 15 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji, poprzez oparcie zaskarżonego wyroku i zaliczenie w poczet materiału dowodowego nagrań sporządzonych w ramach czynności operacyjnych, pomimo braku postanowienia Sądu o zarządzeniu prowadzenia tych czynności bądź ich zatwierdzeniu,

4. naruszeniu art. 168 b k.p.k. poprzez jego niezasadne zastosowanie i uznanie za wartościowy materiał dowodowy zarejestrowanych rozmów telefonicznych i wiadomości sms w ramach kontroli operacyjnej również w zakresie, w jakim brak jest zgód następczych, podczas gdy w momencie zarządzania kontroli oraz skierowania aktu oskarżenia tzw. zgody następcze były wymagane dla legalności przedmiotowych dowodów, a nadto brak jest stosownej decyzji oskarżyciela publicznego co do wykorzystania tych materiałów zgodnie z art. 237 a k.p.k. oraz z art. 168b k.p.k.

5. naruszeniu art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. polegające na oparciu przez Sąd pierwszej instancji zaskarżonego wyroku na dowodach, które nie zostały ujawnione w toku przewodu sądowego,

6. naruszeniu art. 410 k.p.k. w z zw. z art. 7 k.p.k., polegające na tym, iż Sąd wyrokując w niniejszej sprawie pominął istotne okoliczności mające znaczenie dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie tj. oparł wyrok na niepełnym materiale dowodowym, w szczególności który nie został ujawniony na rozprawie,

7. naruszeniu 410 k.p.k. w zw. z art. 394 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. i 7 k.p.k. poprzez zaniechanie ujawnienia i zaliczenia w poczet materiału dowodowego protokołów i dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, konsekwencją czego było wydanie wyroku w oparciu o fragmentaryczny materiał dowodowy, z pominięciem istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy dowodów znajdujących się w aktach postępowania,

8. naruszeniu art. 410 k.p.k. w zw. z art. 393 § 1 k.p.k. i art. 143 § 1 pkt 7 k.p.k. i art. 7 k.p.k. i art. 392 k.p.k., poprzez dokonanie ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa oskarżonego na podstawie rozmów telefonicznych zarejestrowanych w toku kontroli operacyjnej, w sytuacji, gdy rozmowy te nie zostały ujawnione w toku rozprawy głównej w procesowo przewidziany sposób,

9. naruszeniu art. 175 § 2 k.p.k. w zw. z art. 42 ust. 2 Konstytucji w ten sposób, że Sąd I instancji dowód z nagrań rozmów ujawnił bez ich odczytywania oraz odsłuchania, co nie tylko uniemożliwiło oskarżonemu realizację swoich uprawnień wynikających z art. 175 § 2 k.p.k., ale również z art. 42 ust 2 Konstytucji stanowiącego o prawie do obrony. Powyższe uchybienie - w ocenie skarżącego - doprowadziło również do naruszenia art. 6 ust 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, wedle którego każdy dowód musi być przeprowadzony w obecności oskarżonego, podczas publicznej rozprawy w celu umożliwienia przedstawienia argumentów przeciwnych.

10. naruszeniu art. 167 k.p.k. i art. 391 § 1 k.p.k. i art. 366 k.p.k.. i art. 410 k.p.k. w zw. z art 393 § 1 k.p.k. i art. 143 § 1 pkt 7 k.p.k. i art. 7 k.p.k. i art 392 k.p.k., poprzez zaniechanie przez Sąd pierwszej instancji odtworzenia w obecności świadka W. S. (1) nagrania protokołu przesłuchania z dnia 1 lipca 200§'r., oraz odczytania wyjaśnień wynikających z protokołu eksperymentu procesowego z dnia 22 lipca 2008 r. oraz odtworzenia jego nagrania,

11. naruszeniu art. 167 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 kk i art. 7 k.p.k. i art. 6 k.p.k. i art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. i art. 9 k.p.k. poprzez zaniechanie przeprowadzenia z urzędu przez Sąd pierwszej instancji ustalenia treści pisma z dnia 7 kwietnia 2008 r. P. S. (1), które zostało przesłane do Prokuratury Krajowej (k.129 t. o. P. S. (1)), a także treści wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu, Wydział III Karny z dnia 11.02.2011 r., sygn. III K 113/09 oraz nieuwzględnienia wniosków dowodowych zgłoszonych przez obrońcę w toku przewodu sądowego, zmierzających do wyjaśnienia wszelkich okoliczności sprawy, a także nie przeprowadzenia dowodu z dokumentów znajdujących się na kartach, w szczególności opinii fonoskopijnej (k. 1734-1795), uzupełniającej opinii fonoskopijnej (k 1859-1869), dokumentów zgromadzonych w teczce osobowej M. Ś. (1) (to nr 16), kwestionariusza wywiadu środowiskowego przeprowadzonego przez zawodowego kuratora sądowego z dnia 05.08.2016 r. i umowy o pracę (k.015183-015186- tom. 77), karty karnej dot. oskarżonego S. J. (kl6183-tom 82), postanowienia o umorzeniu śledztwa z dnia 6 września 2012 r. względem M. K. (3) (k.15549-15559- tom 79), protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia przez świadka P. S. (1) oraz postanowienia o wszczęciu dochodzenia (k.12331- 12337- tom 63), wyroku Sądu Rejonowego Poznań- Grunwald i Jeżyce w Poznaniu z dnia 16.12.2013 r., sygn. VIII K 428/13 wraz z uzasadnieniem oraz wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 29 kwietnia 2013 r., sygn. XVII Ka 314/14 (k.14719-14730- tom. 75) i w tym zakresie nie ujawnienia,

12. naruszeniu art 410 k.p.k. w zw. z art. 171 § 1 i 5 i 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k., poprzez uwzględnienie zeznań świadka W. S. (1) złożonych w postępowaniu przygotowawczym i daniu im bezkrytycznej wiarygodności, w sytuacji, w której świadkowi W. S. (1) przed złożeniem wyjaśnień okazano spisany protokół jego przesłuchania,

13. naruszeniu art. 405 k.p.k. w zw. z art. 367 k.p.k. i art. 4 k.p.k. i 7 k.p.k. polegającego na zaniechaniu przez Sąd pierwszej instancji zapytania się stron czy wnoszą o uzupełnienie postępowania dowodowego, co uniemożliwiło oskarżonemu realizację prawa do obrony,

14. naruszeniu art. 410 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. i 7 k.p.k., polegającego na tym, iż Sąd wyrokujący dokonał dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów zebranych w niniejszym postępowaniu,

15. naruszeniu art 424 k.p.k. w zw. z art.4 i art. 5 i art. 7 i 8 k.p.k., poprzez sporządzenie przez Sąd pierwszej instancji uzasadnienia wyroku niezgodnie z wymogami ustawy, w sposób lakoniczny oraz pobieżny, przyjmując za podstawę tylko i wyłącznie okoliczności przemawiające za prawidłowością wersji aktu oskarżenia, przy jednoczesnym zaniechaniu rozważenia okoliczności wersji przeciwnej i okoliczności oraz dowodów korzystnych dla oskarżonego,

16. naruszeniu art. 5 § 1 i 2 k.p.k., w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k.,, poprzez rozstrzygnięcie przez Sąd pierwszej instancji wynikających z zeznań świadków wątpliwości wyłącznie na niekorzyść oskarżonego,

17. naruszeniu art. 5 § 2 k.p.k. poprzez nie zastosowanie zasady in dubio pro reo i nie rozstrzygnięcie wszelkich wątpliwości na korzyść oskarżonego S. J.,

18. naruszeniu art. 4 i 7, 5 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci, zeznań świadków i wyjaśnień oskarżonych i bezzasadne przyjęcie, iż pozbawione są one przymiotu wiarygodności w zakresie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, a także nie odniesienie się do kluczowych dowodów na korzyść oskarżonego.

19. naruszeniu art. 442 § 2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i art. 6 k.p.k.: w zw., z art. 167 k.p.k. - poprzez bezzasadne ograniczenie postępowania dowodowego i zaniechanie przeprowadzenie postępowania dowodowego w całości z urzędu/w tym przesłuchania wszystkich nagrań z kontroli operacyjnej,

20. naruszeniu art. 7, art 92 i art 410 k.p.k. i art 366 § 1 k.p.k. poprzez wyrokowanie o winie i sprawstwie oskarżonego przez Sąd pierwszej instancji na podstawie wyłącznie części okoliczności ujawnionych w sprawie i zaniechanie przez członków składu orzekającego zapoznania się z materiałem dowodowym, w tym materiałem dowodowym w postaci zapisów dźwiękowych, przekazanym przez oskarżyciela publicznego,

21. naruszeniu art 424 § 1 i art 433 § 2 k.p.k. oraz art 392 § 1, art 393 § 1, art 394 § 2 k.p.k. w zw. z art. 19 ust 3 ustawy o Policji i art 143 § 1 pkt 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., a także naruszenie art 169 i 170 § 1 k.p.k. przez sporządzenie uzasadnienia niezawierającego wszystkich niezbędnych elementów, zaliczenie w poczet materiału dowodowego stenogramów z podsłuchów, bez przeprowadzenia bezpośredniego odsłuchania tych nagrań, i nieodtworzenia całości zebranego w sprawie materiału niejawnego, lecz jedynie jego fragmentów, a także brak realnej możliwości zapoznania się przez skład orzekający z treścią materiałów niejawnych, które Sąd odwoławczy zdecydował się dołączyć do materiału dowodowego tejże sprawy.

22. naruszeniu art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. i art 7 k.p.k. poprzez zbiorcze powołanie dowodów w uzasadnieniu skarżonego wyroku, bez ich indywidualnego wyodrębnienia w odniesieniu do konkretnych faktów dotyczących oskarżonego S. J., co uniemożliwia ustalanie, na podstawie których dowodów Sąd ustalił (lub nie ustalił) poszczególne fakty składające się na podstawę faktyczną skarżonego wyroku,

23. naruszeniu art 176, art 393 § 1 k.p.k. i art. 410 k.p.k. i art 7 k.p.k. i art. 4 k.p.k. i art. 5 k.p.k., polegającym na tym, iż Sąd wyrokując w niniejszej sprawie pominął istotne okoliczności mające znaczenie dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie tj. oparł wyrok na niepełnym materiale dowodowym poprzez oparcie wyroku nie na wszystkich

24. naruszeniu art 410 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. i 7 k.p.k. i art. 424 § 1 i 2 k.p.k., polegającym na tym, iż Sąd wyrokujący dokonał dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów zebranych w niniejszym postępowaniu, poprzez błędne przyjęcie, że oskarżony S. J. dopuścił się zarzucanych mu czynów, a także by działał umyślnie w zamiarze bezpośrednio kierunkowym i nieuzasadnienie przez Sąd pierwszej w tym zakresie stanowiska, na podstawie jakich dowodów przyjął w tym zakresie rozstrzygnięcie, nie wskazał, jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, a także nie wyjaśnił podstawy prawnej wyroku.

25. naruszeniu art 424 § 1 i 2 k.p.k. polegającym na braku wskazania w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku okoliczności dotyczących zamiaru i rodzaju winy, w ramach przypisanego oskarżonemu kwalifikacji prawnej czynów oraz sporządzenie jego w sposób lakoniczny i wewnętrznie sprzeczny, a także nierzetelny.

⚫: na podstawie art. 447 § 4 k.p.k. naruszenie art. 34 § 3 k.p.k. i art. 22 k.p.k. poprzez niezasadne wydanie postanowienia o wyłączeniu do odrębnego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy przeciwko N. S. (1), podczas gdy postawione pozostałym oskarżonym zarzuty udziału w zorganizowanej grupie przestępczej w świetle aktu oskarżenia pozostają w ścisłym związku z zarzutami postawionymi oskarżonemu N. S. (1), przemawiają za łącznym rozpoznaniem sprawy przeciwko wszystkim oskarżonym,
⚫: na podstawie art. 447 § 4 k.p.k. naruszenie art, 401 k.p.k. i art. 402 k.p.k. i art 404 k.p.k. poprzez niezasadne wydanie przez Sąd pierwszej instancji postanowienia przez Sąd pierwszej instancji o nieuwzględnieniu wniosku obrońców o prowadzenie rozprawy od początku
⚫: błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, poprzez błędne przyjęcie, ze oskarżony dopuścił się zarzucanych czynów oraz bezpodstawne przyjęcie, że oskarżony działał umyślnie w zamiarze bezpośrednim kierunkowym, podczas gdy okoliczności ujawnione w toku postępowania przed Sądem pierwszej instancji przemawiają za przyjęciem braku winy oskarżonego,

nadto z dalece posuniętej ostrożności procesowej, jedynie na wypadek, gdyby Sąd Apelacyjny w Poznaniu nie podzielił powyższych zarzutów,

•: dodatkowo zarzucił rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu S. J. w wymiarze jednostkowych kar pozbawienia wolności i grzywny, środka karnego w postaci nawiązki oraz kary łącznej 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 60 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 300 (trzystu) złotych.

Stawiając tak sformułowane zarzuty, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i odmienne orzeczenie co do istoty sprawy poprzez uniewinnienie w całości oskarżonego S. J. od zarzucanych mu czynów, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy w całości Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego M. Ś. (1) zaskarżam ww. wyrok w całości w zakresie dotyczącym M. Ś. (1), zarzucając;

I. obrazę przepisów prawa materialnego mającą wpływ na treść orzeczenia tj.

1. art. 258 § 1 k.k. poprzez jego błędną wykładnie, która doprowadziła do przyjęcia, że oskarżony należał do struktury grupy N. S. (1) oraz podgrupy kierowanej przez P. S. (1) a tym samym wyczerpał znamiona czynu zabronionego, w sytuacji, gdy prawidłowa i całościowa ocena materiału dowodowego, a w szczególność wyjaśnienia M. Ś. (1) i całokształt zeznań P. S. (1) prowadzą do wniosku, że oskarżony nie wypełnił znamion zarzucanego mu czynu bowiem w zachowaniu jego brak podstawowej cechy przestępstwa jakim jest świadome przystąpienie do struktur grupy przestępczej.

2. art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani poprzez jego błędną wykładnie która doprowadziła do przyjęcia, że oskarżony wyczerpał znamiona czynu zabronionego, w sytuacji, gdy prawidłowa i całościowa ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że oskarżony nie wypełnił znamion zarzucanego mu czynu albowiem czyn ten może zostać popełniony z zamiarem bezpośrednim, a oskarżony nie miał wiedzy i świadomości, że przewozi narkotyki.

II. Błąd ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który
doprowadził do naruszenia przepisów prawa procesowego polegający na:

1. Ustaleniu, że M. Ś. (1) działał w zorganizowanej grupie przestępczej w okresie od czerwca 2007 r. do 24 lipca 2007 r. w sytuacji, gdy P. S. (1) wskazuje, iż pierwszy wyjazd oskarżonego do Holandii miał miejsce w połowie czerwca 2007 r. co w istotny sposób skraca ewentualny czasu udziału oskarżonego w przewozach marihuany z Holandii (o których nie miał jednak świadomości),

2. Ustalenie, że M. Ś. (1) brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej oraz przemytach narkotyków z Holandii co najmniej 7 krotnie w sytuacji, gdy z wyjaśnień P. S. (1) oraz pozostałych dowodów wynika, że miesięcznie wyjazdów było od 3 do 4, zaś M. Ś. (1) zgodnie z zeznaniami P. S. (1) pełni rolę kuriera od połowy czerwca 2007 r., co sprawia, że mógł uczestniczyć w ewentualnych działaniach P. S. (1) około miesiąca, co z kolei wyklucza możliwość dokonania 7 przewozów narkotyków. Tym bardziej, że w tym okresie zgodnie z zeznaniami P. S. (1) miały odbywać się przemyty dla N. S. (1), a skoro te z udziałem M. Ś. (1) miały być poza świadomością (...), to nie jest wiadome, kto i w jakich ilościach miał przewozić właśnie dla niego narkotyki w tym okresie.

III. obrazę przepisów postępowania karnego mającą wpływ na treść orzeczenia tj.

1. art. 7 k.p.k. polegającą na przekroczeniu swobodnej oceny dowodów, tj:

-: przyjęcie, że wyjaśnienia oskarżonego M. Ś. (1) budzą wątpliwości w sytuacji, w której są one logiczne i spójne w zakresie współpracy oskarżonego z P. S. (1) z zeznaniami S., które to Sąd uznał za wiarygodne, oparcie się w niniejszej sprawie wyrokowania na wybranych wyjaśnieniach jednego ze współoskarżonych P. S. (1),
-: pominięciu części wyjaśnień P. S. (1) z których jasno wynika, że M. Ś. (1) nie brał udziału z grupie N. S. (1) (protokół z 10 września 2010 roku),
-: błędnej interpretacji wyjaśnień S. który powiedział, że na czele był zatem: N. S. (1), potem według mojej wiedzy był Rosi, później K. K. (1), P. W. (1) i ja, a co do pozostałych, nie umiem ich umieścić w tej hierarchii. N. S. (1) był tak jakby mózgiem tego wszystkiego, miał pieniądze na inwestycje. Nie wiem czy były jakiekolwiek osoby, które mógłby by mu pomóc gdyby ktoś siłą chciał mu to przewodnictwo w grupie odebrać. Moje działania w tej grupie były nie tyle najmniej ważne, co ja najniżej w tej grupie stałem co powoduje, że nie mógł on znać szczegółów i mieć wiedzy na temat ewentualnych działań (...) dotyczących przewozu i handlu substancjami odurzającymi (protokół z dnia 10 listopada 2010 roku), zaś jego wyjaśnienia wykluczają możliwość udziału w tej grupie M. Ś. (1), skoro oskarżony nie znał się z N. S. (1), pominięciu przez Sąd zapisu z protokołu rozprawy z dnia 8 grudnia 2010, w którym S. wskazał, że generalnie był potrzebny jakiś kierowca, bo J. nie dojechał, a K. K. (1) miał wszystko załatwione w Holandii i to ja wpadłem żeby zwerbować M. Ś. (1). Nie pamiętam czy M. Ś. (1) mówiłem, ze będzie jeździł na tzw. nasze lewizny, co powoduje, że M. Ś. (1) przewożąc na zlecenie osobę nie miał wiedzy, że również przewozi środki odurzające, gdyż jego zlecenie dotyczyło tylko transportu pasażerów, a nie towarów. Jednocześnie Sąd pominął zapis ze strony 5521 zeznań P. S. (1) ja obawiałem się jechać po kokainę do A.. Przy pierwszym spotkaniu z M. Ś. (1) nie mówiłem mu, że będzie musiał przewieźć ja przez granice. Ja planowałem to sam zrobić, co również potwierdza tezę, że M. Ś. (1) nie miał wiedzy, że przy transporcie w aucie w schowku znajdują się drzew Im konopi, narkotyki, czy inne środki odurzające, które potwierdzają, że P. S. (1) nie informował w jakim tak naprawdę celu jedzie oskarżony do Holandii, a rzekome poinformowanie M. Ś. (1) o konieczności przemytu kokainy jest przez telefon jest nielogiczne, a z historia połączeń telefonicznych P. S. (1) przeczy w ogóle takim kontaktom w okresie zarzutów,
-: Pominięcie przez Sąd wyjaśnień P. S. (1) na k. 160 i nie wzięcie ich w ogóle pod uwagę, podczas gdy z wyjaśnień tych wynika, że „K. K. (1) w czerwcu 2007 r. planował wyjazd po marihuanę, a kierowcą i bezpośrednio kurierem był M. Ś. (1)”, co sprawia, że wyjaśnienia te są wewnętrznie sprzeczne, albowiem zgodnie z wyjaśnieniami na k. 173 to P. S. (1) zwerbował M. Ś. (1) do udziału w przemycie, a on sam nie opisuje sytuacji, w której K. K. (1) i M. Ś. (1) mieli kontakt ze sobą, a tym bardziej planowali razem przemyt,
-: błędnej interpretacji przez Sąd, że niemożliwym jest uzyskanie wynagrodzenia w kwocie 2.400 zł za sam przewóz osób z Holandii do Polski przy uwzględnieniu kosztów paliwa, ilości przejechanych kilometrów, noclegu, amortyzacji auta oraz czasu poświęconego na dojazd,
-: bezkrytyczne przyjęcie wybranych zeznań świadka P. S. (1) w zakresie obciążającym oskarżonego i uznaniu ich za w pełni wiarygodne przy jednoczesnym pominięciu zeznań S. w kwestii potwierdzającej fakt, że Ś. nie miał wiedzy, że przewozi narkotyki, nie wiedział, że działa w ramach zorganizowanej grupy przestępczej.
-: Pominięcie sprzeczności w wyjaśnieniach P. S. (1) zgodnie z którymi M. Ś. (1) miał uczestniczyć w przewozach z uwagi na rezygnację I. J. (1) podczas, gdy I. J. (1) towarzyszył oskarżonemu podczas wyjazdów do Holandii przynajmniej dwukrotnie,
-: Przypisanie odpowiedzialności za zarzucane czyny oskarżonemu w całości na podstawie zeznań i wyjaśnień P. S. (1) w sytuacji, w której sąd kilkukrotnie w zakresie innych osób nie daje wiary (vide str. 137 wyroku w zakresie M. B., k.139 w zakresie przewozu 1 kg narkotyków przez K. K.), co sprawia, że wiarygodność świadka jest wątpliwa dla samego sądu i winna implikować szczególną ostrożność przy ocenie składanych wyjaśnień i zeznań,
-: Brak merytorycznej oceny zeznań P. S. (1) w zakresie z ilości wyjazdów M. Ś. (1) do Holandii, albowiem świadek był w stanie szczegółowo opisać trzy wyjazdy oskarżonego (dwa razy do Holandii, raz po odbiór samochodu do Belgii), co sprawia, że pozostałe wyjazdy oskarżonego mogą budzić poważne wątpliwości tym bardziej, że zeznania świadka S. były bardzo obszerne w zakresie każdej z osób uczestniczących z zdarzeniu, a nielogicznym jest dlaczego P. S. (1) nie potrafił określić czasu i dokładnych okoliczności pozostałych wyjazdów.
-: Brak merytorycznej oceny przez sąd i pominięcie faktu, że M. Ś. (1) nigdy nie przekazywano środków na zakup narkotyków, a jednocześnie w tym zakresie brak jakichkolwiek zeznań P. S. (1) co do okoliczności, kto w tym czasie dokonywał nabycia narkotyków, za jaką dokładnie kwotę, (tym bardziej, że narkotyki te miały być kupowane poza świadomością N. S. (1))

2. art. 5 k.p.k. naruszenie zasady in dubio pro reo i przypisaniu działania w zorganizowanej grupie przestępczej, która przewoziła narkotyki, a tym samym przyjęcie sprawstwa oskarżonego na podstawie wybranych zeznań świadka P. S. (1), których sąd nie zweryfikował innym dowodem, a jedynie przeanalizował wybiórczo pod kątem winy Ś. przy całkowitym pominięciu kwestii przedstawionych na korzyść Ś.,

3. art. 424 § 2 k.p.k. poprzez nie odniesienie się przez sąd w uzasadnieniu na jakiej podstawie stwierdzono, że M. Ś. (1) działał w zorganizowanej grupie przestępczej N. S. (1) i przywoził znaczne ilości środków odurzających oraz powołanie się przez sąd w treści tylko na wybrane zeznania i wyjaśnienia P. S. (1) przy jednoczesnym braku jakiejkolwiek oceny tych dowodów podczas, gdy dowody te w oczywisty sposób wykluczają się wzajemnie. W szczególności braku przedstawienia logiki dla której P. S. (1) zaangażował do udziału w przewozach M. Ś. (1), skoro jako przewodnik dalej towarzyszył mu I. J. (1), który rzekomo zrezygnował, co miało być powodem zaangażowania w proceder M. Ś. (1),

4. Art. 424 § 2 k.p.k. poprzez zbiorcze i zsyntetyzowane skopiowanie aktu oskarżania w zakresie ustaleń faktycznych, przypisanego sprawstwa oraz stosowania przepisów, co sprawia, że uzasadnienie nie spełnia podstawowych założeń ustawodawcy - chociażby funkcji gwarancyjnej i które powinno odzwierciedlać proces myślowy sądu, a nie organów ścigania,

IV. obrazę przepisów prawa materialnego

1. art. 258 § 1 k.k. poprzez jego błędną wykładnię, która doprowadziła do przyjęcia, że oskarżony należał do struktury grupy N. S. (1) oraz podgrupy kierowanej przez P. S. (1) a tym samym wyczerpał znamiona czynu zabronionego, w sytuacji, gdy prawidłowa i całościowa ocena materiału dowodowego, a w szczególność wyjaśnienia M. Ś. (1) i całokształt zeznań P. S. (1) prowadzą do wniosku, że oskarżony nie wypełnił znamion zarzucanego mu czynu bowiem w zachowaniu jego brak podstawowej cechy przestępstwa jakim jest świadome przystąpienie do struktur grupy przestępczej, brak znajomości jej członków poza P. S. (1), który sam wskazywał, że M. Ś. (1) wyjeżdżał na tzw. (...), które nie miały żadnego związku z grupą przestępczą N. S. (1),

2. art. 55 ust. 3 i art. 56 ust, 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani poprzez jego błędną wykładnie która doprowadziła do przyjęcia, że oskarżony wyczerpał znamiona czynu

Mając na uwadze powyższe zarzuty, wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego Ł. N. (1) zarzucił:

1. mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów prawa materialnego polegająca na niezastosowaniu art. 53 k.5 k.k. poprzez uznaje, iż obstrukcyjna postaw pozostałych oskarżonych jest okolicznością obciążającą także Ł. N. (1),

2. mająca wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów prawa procesowego polegająca na niezastosowaniu art. 5§2 k.p.k. poprzez rozstrzygniecie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego,

3. mający wpływ na treść orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych, polegający ba przyjęciu, iż czyny zarzucane Ł. N. (1) były popełniane w ramach zorganizowanej grupy przestępczej,

4. mający wpływ na treść orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na przyjęciu, iż wyjaśnienia oskarżonego P. S. (1), korzystającego z dobrodziejstwa art. 603 k.k., stanowić mogą wiarygodna podstawę do ustalenia stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie,

5. mający wpływ na treść orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, iż istniała zorganizowany sposób komunikowania pomiędzy członkami zorganizowanej grupy przestępczej oparty o zrozumiały dla członków grupy slang, składający się z określeń, słów i zwrotów, któremu można przypisać określone znaczenia w sposób niebudzący wątpliwości.

Mając powyższe na względzie wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnianie oskarżonego od zarzucanego mu czynu ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznają.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Odnosząc się do poszczególnych apelacji obrońców oskarżonych należy zauważyć, że znacząca część z nich zawiera zbieżne zarzutu, które mogą być omówione w sposób zbiorczy, aby nie powielać stanowiska zajętego w tych tematach przez Sąd II instancji. Dotyczy to zwłaszcza oceny materiałów uzyskanych w toku zarządzonych czynności operacyjno- rozpoznawczych [dalej te czynności będą nazywane również- kontrolą operacyjną], prowadzonych w oparciu o unormowania ustawy z 6 kwietnia 1990 r. o Policji, w tym sposobu ich uzyskania, ujmując tę kwestię od strony formalnej, mającą
w konsekwencji przełożenie na możliwość procesowego wykorzystania tych materiałów jako dowodów w sprawie oraz zwłaszcza oceny wyjaśnień, później zeznań P. S. (1), które miały istotny wpływ na poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne,
w konsekwencji na proces subsumcji i kierunek oraz zakres zastosowanej represji karnej oraz materiał dowodowy, w tym osobowy, potwierdzający relacje w/w osoby, wzmacniający jego wiarygodność. Mankamenty formalne odnoszące się do możliwości procesowego wykorzystania materiałów uzyskanych w toku czynności operacyjno- rozpoznawczych, które miały znaczenie dowodowe i przesądziły o części ustaleń faktycznych, musiały doprowadzić do wydania wyroku reformatoryjnego w odniesieniu do pewnej znaczącej puli zarzutów postawionych części oskarżonym. Również zarzuty odnoszące się do oskarżonych M. K. (1) oraz M. S. (1), dotyczące ich udział w zorganizowanej grupie przestępczej, zajmującej się obrotem narkotykami i czerpaniem z tego procederu zyskami, okazały się zasadne, prowadząc do wydania wyroku reformatoryjnego w stosunku do nich.

Ustosunkowując się do pierwszej z tych powyżej zasygnalizowanych kwestii, należy na wstępie zauważyć, że Sąd I instancji, do problemu związanego z możliwością procesowego wykorzystania materiałów uzyskanych w toku zarządzonych
i przeprowadzonych czynnościach operacyjno- rozpoznawczych tzw. kontrolach operacyjnych, prowadzonych w oparciu o przepisy ustawy z 6 kwietnia 1990 o Policji (Dz. U t.j. z 2107 r., poz. 2067, dalej- ustawa o Policji) odniósł się nad wyraz lapidarnie,
nie przeanalizował złożoności tego problemu, w kontekście całego postępowania karnego, mając jednocześnie na względzie liczne nowelizacje przepisów ustawy o Policji, jak
i procedury karnej.

Problematykę powyższą poruszają apelacje obrońców oskarżonych: K. K. (1), P. W. (1), A. K. (1), M. T. (1), B. J. (1), M. K. (1), M. S. (1), K. R. (1), M. B. (1), M. W. (1), S. J..

Apelujący, nawiązujący do tej problematyki, zasadniczo mają słuszność co do naruszenia art. 168b k.p.k. oraz kluczowej roli w przedmiocie uzyskania tzw. zgód następczych sądu, jako warunków formalnie koniecznych do możliwości procesowego (dowodowego) wykorzystania materiałów uzyskanych w odniesieniu do osób nieobjętych żadnymi postanowieniami sądu, będącymi początkowymi podstawami prawnymi czynności operacyjno- rozpoznawczych, prowadzonych w oparciu o art. 19 ust. 1 ustawy o Policji. Jednocześnie należy zauważyć, że brak zarzutów, odnoszących się do tej problematyki
w pozostałych apelacjach, nie oznacza, że nie ma to znaczenia dla tych oskarżonych, których obrońcy nie zauważyli problemów proceduralnych z tym związanych, a Sąd I instancji poczynił ustalenia faktyczne, w odniesieniu do tych oskarżonych właśnie wyłącznie w oparciu o materiał uzyskany w toku czynności operacyjno- rozpoznawczych. Orzeczenie reformatoryjne zasadniczo znajduje swoje podstawy w art. 440 k.p.k., który mówi o innych naruszeniach prawa, ale naruszeniach o charakterze rażącym, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku. ,, Te inne naruszenia prawa powinny być więc porównywalne z bezwzględnymi przesłankami odwoławczymi” (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z 4 lutego 2013 r., III KK 2013/12). Naruszenie rażące to naruszenie wyraźne, bezsporne, bardzo duże, podstawowe, określenie ,,rażące” odnosi się do uchybień oczywistych, poważnych, jaskrawych. Owo rażące naruszenie prawa, odnosi się do kwestii związanych z ustaleniami faktycznymi dotyczącymi przestępstw, których przypisanie poszczególnym oskarżonym odbyło się wyłącznie w oparciu o materiał uzyskany w toku zarządzonych i przeprowadzonych czynności operacyjno- rozpoznawczych, co z kolei było następstwem przeprowadzenia niedopuszczalnych dowodów, w postaci materiałów uzyskanych w drodze kontroli operacyjnej i związanych z nimi stenogramów odzwierciedlających zarejestrowane rozmowy telefoniczne pomiędzy oskarżonymi, bez uzyskania tzw. zgód następczych sądu- o czym będzie szerzej w dalszej części niniejszego uzasadnienia. W efekcie prowadziło to do zmiany zaskarżonego wyroku (wydania wyroku uniewinniającego), w odpowiednim zakresie, wobec oskarżonych: K. K. (1), A. K. (1), K. R. (1), M. T. (1), B. J. (1), M. K. (1), M. S. (1), M. B. (1), M. W. (1), Ł. N. (1), przy czym w odniesieniu do wspomnianych oskarżonych M. K. (1)
i M. S. (1) brak było również innych dowodów wskazujących na słuszność postawionych im zarzutów, od których zostali prawomocnie uniewinnieni.

Co do formalnych przesłanek dowodowego wykorzystania materiałów uzyskanych
w toku kontroli operacyjno- rozpoznawczych, Sąd I instancji w praktyce zasadniczo odwołał się tylko do brzemienia art. 168 b k.p.k. oraz uchwały Sądu Najwyższego [dalej SN] z 29 listopada 2016 r., sygn. akt I KZP 10/16, z czego finalnie czerpał formalne podstawy [błędne] do procesowego, następnie dowodowego, wykorzystania tego materiału uzyskanego w toku kontroli operacyjnej. Ta powierzchowność, niewłaściwe odczytanie normy prawnej zawartej w tym przepisie oraz nieprawidłowe wyciagnięcie wniosków z wspomnianej uchwały SN doprowadziły do wydania błędnego rozstrzygnięcia w szerokim zakresie. Ważkość tego problemu wynika, sama w sobie, z konstatacji, że aż co do 32 zarzucanych przestępstw, ich przypisanie, poszczególnym oskarżonym, odbyło się w oparciu o materiał uzyskany w toku zarządzonych i przeprowadzonych kontroli operacyjnych. Miało to miejsce w stosunku do oskarżonych: K. K. (1), w odniesieniu do przestępstw opisanych w pkt V, VI, VII, VIII aktu oskarżenia, A. K. (1), w odniesieniu do przestępstw opisanych
w pkt LII, LIII, LIV, LV, LVI, LVII, LVIII, LIX, LX, LXII, LXIII aktu oskarżenia, K. R. (1) w odniesieniu do przestępstw opisanych w pkt LXVII, LXVIII, LXIX aktu oskarżenia, M. T. (1) w odniesieniu do przestępstw opinanych w pkt LXXVI aktu oskarżenia, B. J. (1) w odniesieniu do przestępstw opisanych w pkt LXXX, LXXXI, LXXXII, LXXXIII, LXXXIV, LXXXV, LXXXVI, LXXXVII, LXXXVIII aktu oskarżenia, M. K. (1) w odniesieniu do przestępstwa z pkt XCII aktu oskarżenia, M. W. (1) co przestępstw opisanych
w pkt CVI, CVII aktu oskarżenia, Ł. N. (1) w odniesieniu do przestępstwa
z pkt CXXI aktu oskarżenia. Los tych skazań miał istotne znaczenie dla kształtu zaskarżonego wyroku, oczywiście w relacji do wskazanych wyżej oskarżonych.

Aby ów problem prawny dokładnie rozwikłać, zastępując w tym zakresie Sąd I instancji, należy odnieść się do uwarunkowań formalnych, zawartych w ustawie o Policji,
na moment uzyskiwania tych materiałów, moment wniesienia aktu oskarżenia przez prokuratora, co miało miejsce w 15 maju 2009 r. oraz fazę wyrokowania przez Sąd I instancji.

W przedmiotowej sprawie kontrole operacyjne prowadzone były przez Policję
w okresie od 5 listopada 2005 r. do 26 stycznia 2008 r. W dacie początkowej tego okresu, jak i w dacie końcowej tego okresu, obowiązywała ustawa z 6 kwietnia 1990 r. o Policji,
w której były regulowane kwestie warunków formalnych przeprowadzenia kontroli operacyjnej. Otóż, w art. 19 ust. 1 pkt 5 tejże ustawy wskazano, że: ,,Przy wykonywaniu czynności operacyjno-rozpoznawczych, podejmowanych przez Policję w celu zapobieżenia, wykrycia, ustalenia sprawców, a także uzyskania i utrwalenia dowodów ściganych
z oskarżenia publicznego, umyślnych przestępstw: ... nielegalnego wytwarzania, posiadania lub obrotu środkami odurzającymi lub substancjami psychotropowymi albo ich prekursorami,… gdy inne środki okazały się bezskuteczne albo zachodzi wysokie prawdopodobieństwo, że będą nieskuteczne lub nieprzydatne, sąd okręgowy, na pisemny wniosek Komendanta Głównego Policji, złożony po uzyskaniu pisemnej zgody Prokuratora Generalnego albo na pisemny wniosek komendanta wojewódzkiego Policji, złożony po uzyskaniu pisemnej zgody właściwego miejscowo prokuratora okręgowego, może, w drodze postanowienia, zarządzić kontrolę operacyjną”. Zgodnie z art. 19 ust. 2 tejże ustawy: ,, Postanowienie, o którym mowa w ust. 1, wydaje sąd okręgowy właściwy miejscowo ze względu na siedzibę składającego wniosek organu Policji”. Z kolei, w art. 19 ust. 3 ustawy o Policji wskazano, że: ,, W przypadkach niecierpiących zwłoki, jeżeli mogłoby
to spowodować utratę informacji lub zatarcie albo zniszczenie dowodów przestępstwa, Komendant Główny Policji lub komendant wojewódzki Policji może zarządzić, po uzyskaniu pisemnej zgody właściwego prokuratora, o którym mowa w ust. 1, kontrolę operacyjną, zwracając się jednocześnie do właściwego miejscowo sądu okręgowego z wnioskiem
o wydanie postanowienia w tej sprawie. W razie nieudzielenia przez sąd zgody w terminie
5 dni od dnia zarządzenia kontroli operacyjnej, organ zarządzający wstrzymuje kontrolę operacyjną oraz dokonuje protokolarnego, komisyjnego zniszczenia materiałów zgromadzonych podczas jej stosowania”. Do 20 września 2006 r. obowiązywał art. 19 ust. 4 ustawy o Policji, w którym wskazano, że: ,, Sąd okręgowy może zezwolić, na pisemny wniosek Komendanta Głównego Policji lub komendanta wojewódzkiego Policji, złożony po uzyskaniu pisemnej zgody właściwego prokuratora, na odstąpienie od zniszczenia materiałów, o których mowa w ust. 3, jeżeli stanowią one dowód lub wskazują na zamiar popełnienia przestępstwa, dla wykrycia którego na podstawie przepisów ustawowych może być prowadzona kontrola operacyjna lub czynności operacyjno-rozpoznawcze”. Uchylenie tego przepisu nastąpiło na mocy art. 1 pkt 10 lit. b ustawy z 21 lipca 2006 r. o zmianie ustawy o Policji oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 206 r., nr 158, poz. 1122). W art. 19 ust. 8 wskazano, że: ,, Kontrolę operacyjną zarządza się na okres nie dłuższy niż 3 miesiące. Sąd okręgowy może, na pisemny wniosek Komendanta Głównego Policji lub komendanta wojewódzkiego Policji, złożony po uzyskaniu pisemnej zgody właściwego prokuratora, na okres nie dłuższy niż kolejne 3 miesiące, wydać postanowienie o jednorazowym przedłużeniu kontroli operacyjnej, jeżeli nie ustały przyczyny zarządzenia tej kontroli”. Natomiast w art. 19 ust. 9 ustawy o Policji wskazano, że: ,, W uzasadnionych przypadkach, gdy podczas stosowania kontroli operacyjnej pojawią się nowe okoliczności istotne dla zapobieżenia lub wykrycia przestępstwa albo ustalenia sprawców i uzyskania dowodów przestępstwa, sąd okręgowy, na pisemny wniosek Komendanta Głównego Policji, złożony po uzyskaniu pisemnej zgody Prokuratora Generalnego, może wydać postanowienie o kontroli operacyjnej przez czas oznaczony również po upływie okresów, o których mowa w ust. 8”. W art. 19 ust. 13 wskazano, że: ,, Kontrola operacyjna powinna być zakończona niezwłocznie po ustaniu przyczyn jej zarządzenia, najpóźniej jednak z upływem okresu, na który została wprowadzona”. Natomiast w art. 19 ust. 15 ustawy o Policji wskazano, że: ,, W przypadku uzyskania dowodów pozwalających na wszczęcie postępowania karnego lub mających znaczenie dla toczącego się postępowania karnego, Komendant Główny Policji lub komendant wojewódzki Policji przekazuje właściwemu prokuratorowi wszystkie materiały zgromadzone podczas stosowania kontroli operacyjnej, w razie potrzeby z wnioskiem
o wszczęcie postępowania karnego. W postępowaniu przed sądem, w odniesieniu do tych materiałów, stosuje się odpowiednio przepisy art. 393 § 1 zdanie pierwsze Kodeksu postępowania karnego”. Świadomie przytoczono przepisy tego aktu prawnego we fragmentach, które mają zastosowanie w przedmiotowej sprawie, aby wykazać,
że w literalnym brzmieniu tych przepisów nie znajdziemy przepisów, z których na poziomie wykładni językowej, dałoby się wskazać jednoznaczne unormowania, które kreowałyby określony tok postępowania w odniesieniu do materiałów uzyskanych w toku zarządzonej
i przeprowadzonej kontroli operacyjnej, ale odnoszących się do osób innych niż osoby wskazane w postanowieniach o jej zarządzeniu, co wyznaczało granice podmiotowe kontroli operacyjnej lub do przestępstw innych niż wymienionych w tych postanowieniach, wyznaczających pierwotne granice przedmiotowe stosowania tych czynności niejawnych, mających przecież charakter wyjątkowy. O wyjątkowości kontroli operacyjnej świadczy choćby zapis z art. 19 ust. 1 ustawy o Policji, w którym wyraźnie wskazano, że czynności operacyjno- rozpoznawcze stosuje się ,, gdy inne środki okazały się bezskuteczne albo zachodzi wysokie prawdopodobieństwo, że będą nieskuteczne lub nieprzydatne”, a więc
w tej przesłance zawarto okoliczności ocenne, które sąd za nim je zarządzi ich przeprowadzenie, musi odpowiednio ocenić. Innymi słowy, kontrola operacyjna jest środkiem do pozyskania dowodów o charakterze wyjątkowym i znajduje zastosowanie dopiero kiedy inne środki dowodowe okażą się niewystarczające albo specyfika danej sprawy będzie w wysokim stopniu wskazywać, że ewentualne inne wcześniejsze środki dowodowe będą niewystarczające lub nieefektywne w ,,walce z przestępczością”, o której mowa właśnie w art. 19 ust. 1 ustawy o Policji. Niemniej, brak takiego wyraźnego unormowania nie kreowało, nawet wówczas, luki w prawie, pozwalającej na procesowe wykorzystanie materiałów, uzyskanych w toku kontroli operacyjnej, ale przekraczających granicę podmiotowe lub przedmiotowe, wyznaczone stosownym postanowieniem sądu wydanym
w oparciu o art. 19 ust. 8 i 9 ustawy o Policji, mającym charakter pierwotny. Tym bardziej,
że ,,zasada pierwszeństwa wykładni językowej nie powinna prowadzić do wniosku,
iż interpretatorowi wolno jest całkowicie ignorować wykładnię systemową lub funkcjonalną” (M. Zieliński: Wykładnia prawa. Zasady, reguły, wskazówki, Warszawa 2002, s. 275). Przede wszystkim zauważyć trzeba, że w doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się,
że ,, interpretatorowi wolno odstąpić od językowego sensu przepisu, zwłaszcza wówczas, gdy jest on ewidentnie sprzeczny z fundamentalnymi wartościami konstytucyjnymi, a z istotnych powodów uchylenie przepisu byłoby w danym momencie niemożliwe lub niecelowe, bądź też gdy wykładnia językowa prowadzi do rozstrzygnięcia, które w świetle powszechnie akceptowanych wartości musi być uznane za rażąco niesłuszne, niesprawiedliwe, nieracjonalne lub niweczące racje ustawowe interpretowanego przepisu (L. Morawski: op. cit., s. 78)”. Po pierwsze, wykładnia systemowa ( argumentum a rubica)- czyli argumentacja z miejsca oznacza możliwości odwołania się od miejsca przepisu
w systemie prawa, tworzy domniemanie, że przepis w danym akcie prawnym nie jest umiejscowiony przypadkowo, lecz wynika z racjonalnego działania prawodawcy. Dyrektywy interpretacyjne wykładni systemowej, nakazują aby wszystkie normy powinny być interpretowane w sposób zgodny z zasadami prawa, a interpretując normy należy mieć na względzie przed wszystkim zasady konstytucji, interpretacja norm prawa polskiego powinna być zgodna z normami prawa międzynarodowego publicznego oraz normy prawa wewnętrznego powinny być interpretowane w zgodzie z normami prawa europejskiego,
a nadto nie należy interpretować przepisów tak aby były one sprzeczne z innymi przepisami, nie wolno interpretować przepisów prawa w sposób prowadzący do luk. Przenosząc te dyrektywy na grunt przedmiotowej sprawy, należy dojść do wniosku, że wyżej wskazane przepisy ustawy o Policji, muszą uwzględniać z jednej strony aspekty i sposoby wkraczania władzy państwowej w prywatność jednostki, w jej konstytucyjnie unormowane wolności komunikowania się i ochrony związanej ze sferą prywatną. W konsekwencji czynności te jako z natury rzeczy niejawne (także wobec zainteresowanego), ingerujące w prawa
i wolności jednostki, gwarantowane konstytucyjnie (art. 47 i art. 49 Konstytucji RP), traktatowo (art. 2, art. 3 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej), konwencyjnie (art. 8 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Podstawowych Wolności), nie mogą być prowadzone w warunkach dających Policji szeroki margines uznaniowości, przy ograniczonych gwarancjach dla praw osoby poddanej tym czynnościom, a także okrojonej kontroli zewnętrznej, zwłaszcza sądowej. W konsekwencji, prowadzić to musiało do przyjęcia, że konieczna jest zgoda następcza sądu w odniesieniu do materiału uzyskanego w toku kontroli operacyjnej, wykraczającej poza granice podmiotowe lub przedmiotowe, wyznaczone pierwotnym postanowieniem sądu, na mocy którego zarządzono taka kontrolę operacyjną. Po drugie, również wynik wykładni funkcjonalnej prowadzi do takich samych rezultatów. Wykładnia funkcjonalna- obejmuje ona zbiór dyrektyw, które są niejednorodne z punktu przepisów prawa, odwołują się do funkcji, roli, celu jaki ma spełnić akt normatywny podejmowany przez prawodawcę. Dyrektywy tej wykładni każą odwoływać się do tego, co chciał osiągnąć prawodawca wydając dany akt, bądź musimy brać pod uwagę system wartości obowiązujący w prawie. Musimy ustalić jakie normy są akceptowane w danym społeczeństwie. W ramach tej wykładni mówi się o wykładni celowościowej. Wykładnia celowościowa (teleologiczna)- nakazuje odwoływanie się do celu regulacji prawnej ( ratio legis). Skoro ustawodawca zdecydował się, że w odniesieniu do przestępstw, zawartych we wspomnianym zamkniętym katalogu, w art. 19 ust. 1 ustawy o Policji, w odniesieniu do danej osoby, konieczna jest zgoda sądu, sprawującego rolę organu kontrolującego zasadność jej prowadzenia, poprzez ocenę czy: ,, inne środki okazały się bezskuteczne albo zachodzi wysokie prawdopodobieństwo, że będą nieskuteczne lub nieprzydatne”, to również taka decyzja sądu musi być uzyskana w odniesieniu do innych osób lub innych przestępstw.
W przeciwnym razie doszłoby do szerokiej dowolności uzyskiwania materiałów
z przeprowadzonych czynności operacyjno- rozpoznawczych, pozostających poza jakąkolwiek kontrolą niezależnego organu.

Konkludując, artykuł 19 ust. 1 ustawy o Policji, z jednej strony, zawiera zamknięty katalog przestępstw, w celu zapobieżenia którym, uzyskania i utrwalenia dowodów, wykrycia ich, ustalenia sprawców, sąd na wniosek uprawnionego podmiotu może w drodze postanowienia zarządzić kontrolę operacyjną, i po drugie, taka zgoda sądu musi być wyraźna w odniesieniu do podmiotu. Innymi słowy, w przedmiotowej sprawie problem nie sprowadza się do kwestii, czy kontrola operacyjna mogła być prowadzona do określonych zachowań,
a sprowadzała się do rozstrzygnięcia, czy kontrola operacyjna dostarczająca materiał wobec osób nieobjętych pierwotną, jak i następczą zgodą sądu [wobec jej braku], może być w stosunku do nich procesowo wykorzystany. Gdyby przyjąć inne rozwiązanie, sprowadzające się do uznania, że taki materiał można procesowo wykorzystać, a więc poza kontrolą sądu, torpedowałoby to ustawowe założenie, że zarządzenie takiej kontroli ograniczone zostało tzw. klauzulą subsydiarności, bowiem jest ona, zgodnie z ustawą o Policji, dopuszczalna tylko wtedy, gdy inne środki okazały się bezskuteczne lub zachodzi wysokie prawdopodobieństwo, że będą nieskuteczne lub nieprzydatne. Z przepisu art. 19 ust. 15 ustawy o Policji, w którym wskazano, że ,, w przypadku uzyskania dowodów pozwalających na wszczęcie postępowania karnego lub mających znaczenie dla toczącego się postępowania karnego, wszystkie materiały zgromadzone podczas stosowania kontroli przekazywane są właściwemu prokuratorowi z wnioskiem o wszczęcie postępowania karnego”, nie da się wyinterpretować uprawnienia do procesowego wykorzystania materiałów z kontroli operacyjnej uzyskanych wobec osób nieobjętych pierwotnym postanowieniem o zarządzeniu kontroli operacyjnej, bowiem w przeciwnym wypadku, po prostu, doszłoby do obejścia ustawy, tym bardziej, że zgodnie z art. 7 Konstytucji RP ,,organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa”.

Potwierdzeniem tych wyników interpretacyjnych jest linia orzecznicza. Praktyka sądowa była w tej materii jasna i konsekwentna. Jako przykład, trzeba odwołać się do uchwały Sądu Najwyższego z 27 lipca 2006 r., w której wskazano, że: ,, niedopuszczalne jest bezpośrednie posłużenie się w celu uzyskania zezwolenia na pociągniecie do odpowiedzialności karnej sądowej materiałem zgromadzonym w toku kontroli operacyjnej prowadzonej wobec innej osoby i wówczas, gdy zarzucanym czyn sędziemu nie mieści się w katalogu przestępstw, w odniesieniu do których kontrola operacyjna może być stosowana” (SNO 35/06, LEX nr 471767). Innymi słowy, wykorzystanie w postępowaniu sądowym, jako dowodów, materiałów uzyskanych w czasie podsłuchu operacyjnego, dopuszczalne jest w odniesieniu do osoby, która była objęta odpowiednią zgodą sądu. Jako istotne i wręcz kluczowe wydaje się postanowienie SN z 26 kwietnia 2007 r., sygn. akt I KZP 6/07, OSNKW 2007/5/37, w którym wyraźnie wskazano, że: "Uzyskane dowody pozwalające na wszczęcie postępowania karnego lub mające znaczenie dla toczącego się postępowania karnego" (art. 19 ust. 15 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji, Dz.U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277 ze zm.) to dowody popełnienia przestępstw określonych w art. 19 ust. 1 tej ustawy”. W tym samym postanowieniu wyrażono również pogląd, że: ,, uzyskane w czasie kontroli operacyjnej dowody popełnienia przestępstw- określonych w art. 19 ust. 1 ustawy o Policji- przez inną osobę niż objęta postanowieniem wydanym na podstawie art. 19 ust. 1 tej ustawy albo popełnionych wprawdzie przez osobę nim objętą, ale dotyczące przestępstw innych niż wskazane w tym postanowieniu, mogą być wykorzystane w postępowaniu przed sądem (art. 393§1 zd. 1 k.p.k.), pod warunkiem, że w tym zakresie zostanie wyrażona zgoda na przeprowadzenie kontroli operacyjnej (art. 19 ust. 3 stosowany odpowiednio)” [podkreślenie Sądu Apelacyjnego- dalej SA]. Pozostając w kontrze do powyższych orzeczeń, doszłoby do dziwnej sytuacji, niedającej się zaakceptować, w której, w efekcie przeprowadzonej kontroli operacyjnej, jednocześnie uzyskanoby materiał dający się wykorzystać procesowo, w stosunku do osoby, wobec której sąd wydał stosowne postanowienie i na dodatek, realizując wymóg ustawowy, uprzednio oceniając, czy zaszły ku temu przesłanki oraz jednocześnie uzyskanoby materiał, dający się wykorzystać procesowo, w stosunku do osoby, wobec której sąd nie wydał stosownego postanowienia, tym samym uprzednio nie ocenił, czy zaszły ku temu przesłanki. Taki stan rzeczy nie mógł być do zaakceptowania, albowiem inaczej powstałaby sytuacja identyczna jak z legalnym podsłuchem osoby, ale co do osób lub przestępstw nieobjętych postanowieniem sądu, zezwalającym na kontrolę operacyjną, co niweczyłoby chronienie praw obywatelskich i w praktyce eliminowałoby to sądową kontrolę nad ingerowaniem w ich istotę. Przepis art. 19 ustawy o Policji przewidujący tzw. kontrolę operacyjną, prowadzi do działań ingerujących bezpośrednio w sferę praw i wolności obywatela. Niezwykle istotne jest więc przeprowadzanie tych czynności w sposób w pełni zgodny z przepisami prawa. Warto przytoczyć wyrok Sądu Apelacyjnego [dalej SA] w Białystoku z 18 marca 2010 r., II AKA 18/10, Legalis, który wskazał,: ,, że wartości chronione przez art. 5 i art. 7 Konstytucji RP (ochrona wolności i praw człowieka i obywatela oraz zasada Państwa Prawnego), a w szczególności nałożone przez ustawę zasadniczą w art. 9 zobowiązanie, że Rzeczpospolita Polska przestrzega wiążącego ją prawa międzynarodowego, czyni niedopuszczalne wykorzystywanie przez organy państwowe – pod jakąkolwiek postacią oraz w jakiejkolwiek formie i celu – informacji o obywatelach, które są pozbawione atrybutu legalności. Gwarancją przestrzegania tych wartości jest zakaz wykorzystywania takiej wiedzy, nawet w sposób pośredni, do później procesowej jej legalizacji”. Dalej: ,,Dowody z kontroli operacyjnej jako ingerujące w swobodę komunikowania się i inne związane z tym wartości konstytucyjne w zasadzie nie mogą stanowić dowodu, który można wykorzystać w postępowaniu karnym, chyba że spełnione zostaną wymogi legalizujące takie działania, ustalone w art. 19, co wyłożone zostało w pozostawieniu SN z 26 kwietnia 2007 r.– I KZP 6/07 (zob. postanowienie SA w Krakowie z 6 listopada 2007 r., II AKZ 528/07, Legalis). Wykorzystywanie zgromadzonych w toku kontroli operacyjnej materiałów jest dopuszczalne jedynie w zakresie wyznaczonym w postanowieniu sądu o zarządzeniu kontroli. Nie będzie więc możliwe wykorzystanie dowodowe materiałów dotyczących innego przestępstwa niż zostało wskazane w postanowieniu o zarządzeniu kontroli operacyjnej, nawet gdyby należało do wymienionych w katalogu z art. 19 ust. 1 przestępstw, ani też materiałów dotyczących innej osoby niż ta, wobec której sąd zarządził kontrolę operacyjną ( K. Grzegorczyk, Glosa do postanowienia SN z dnia 26 kwietnia 2007 r., I KZP 6/07, WPP 2008, Nr 4, s. 154; odmiennie zob. M. Gabriel-Węglowski, Glosa do postanowienia SN z 26.4.2007 r., I KZP 6/07, Prok. i Pr. 2009, Nr 2, s. 156). Słusznie więc SA w Rzeszowie w wyroku z 21 października 2010 r., II AKa 91/10, wskazał, że: ,,nie jest możliwe wykorzystanie materiałów uzyskanych w toku kontroli operacyjnej w stosunku do oskarżonych, gdyż żadne
z postanowień wydanych w trybie art. 19 nie dotyczyło tych osób. W toku postępowania nie wydano postanowienia na podstawie art. 19 ust. 2 wobec oskarżonych, ani nie uzyskano zgody następczej na stosowanie kontroli operacyjnej wobec tych podejrzanych”.

Już w toku trwającego przedmiotowego procesu, uległy zmianie uwarunkowania formalne, dotyczące przeprowadzenia czynności operacyjno- rozpoznawczych, i to na poziomie ustawowym. Na mocy art. 3 pkt 1 ustawy z 4 lutego 2011 r. o zmianie ustawy- Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2011 r., nr 53, poz. 273), która weszła w życie 11 czerwca 2011 r., znowelizowano ustawę z 6 kwietnia 1990 r. o Policji, poprzez dodanie art. 19 ust. 15a, w którym była mowa, że ,,wykorzystanie dowodu uzyskanego podczas stosowania kontroli operacyjnej jest dopuszczalne wyłącznie
w postępowaniu karnym w sprawie o przestępstwo lub przestępstwo skarbowe, w stosunku do którego jest dopuszczalne stosowanie takiej kontroli przez jakikolwiek uprawniony podmiot”. Również dodano art. 19 ust. 15c i 15d, w których mowa była, że: ,, Jeżeli w wyniku stosowania kontroli operacyjnej uzyskano dowód popełnienia przestępstwa lub przestępstwa skarbowego, w stosunku do którego można zarządzić kontrolę operacyjną, popełnionego przez osobę, wobec której była stosowana kontrola operacyjna, innego niż objęte zarządzeniem kontroli operacyjnej, albo popełnionego przez inną osobę, o zgodzie na jego wykorzystanie w postępowaniu karnym orzeka postanowieniem sąd, który zarządził kontrolę operacyjną albo wyraził na nią zgodę w trybie określonym w ust. 3, na wniosek prokuratora, o którym mowa w ust. 1. 15 d. Wniosek, o którym mowa w ust. 15c, prokurator kieruje do sądu nie później niż w ciągu miesiąca od dnia otrzymania materiałów zgromadzonych podczas stosowania kontroli operacyjnej, przekazanych mu przez organ Policji niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 2 miesięcy od dnia zakończenia tej kontroli ”. Przepisy te były niczym innym jak usankcjonowaniem praktyki orzeczniczej i ta nowelizacja miała charakter klasyfikacyjny i kategoryzacyjny, zwłaszcza w odniesieniu do organów ścigania, które nie uwzględniały stanowiska judykatury, czego przykładem jest niniejsza sprawa i treść aktu oskarżenia, który powyższych niuansów nie zauważał. Trzeba przypomnieć, że w przedmiotowej sprawie, materiał dowodowy uzyskany w ramach czynności operacyjnych, został pozyskany w okresie od 5 listopada 2005 r. do 26 stycznia 2008 r. W tej sytuacji można przyjąć, że prowadzącemu postępowanie przygotowawcze, jako podmiotowi fachowemu, znane było powyższe orzeczenie. Tym samym istniały przesłanki formalne, wyznaczone owym stanowiskiem judykatury, aby ewentualne zarzuty, odnoszące się do innej osób, nieobjętej pierwotnym postanowieniem sądu, zarządzającym kontrolę operacyjną, były wykazywane innymi dowodami, a nie wyłącznie materiałem uzyskanym w toku kontroli operacyjnej, skoro nie uzyskano, do takiej innej osoby, zgody następczej sądu na wykorzystanie tych materiałów w sensie procesowym. Oczywiście taka sytuacja formalna prowadzi do pewnej merytorycznej sprzeczności, za którą nie odpowiada organ stosujący prawo, która sprowadza się do przyjęcia, że w odniesieniu wykazania słuszności zarzutu odnoszącego się do osoby objętej postanowieniem sądu zarządzającym kontrolę operacyjną, niejako może ,,wystarczyć” materiał uzyskany w toku kontroli operacyjnej, natomiast w odniesieniu do innych osób, nie ujętych w postanowieniu sądu zarządzającym kontrolę operacyjną, materiał uzyskany w toku kontroli operacyjnej, nie może być dowodem na wykazanie słuszności zarzutu stawianego tej innej osobie, jeżeli wobec niej nie uzyskano wspomnianej zgody następczej sądu. Na dodatek, do takiej konsekwencji dochodzi mimo, że materiał pozyskany wobec osoby objętej postanowieniem sądu o zarządzeniu tych czynności niejawnych, zawiera oczywisty materiał odnoszący się do innej osoby, ale nieobjętej stosownym orzeczeniem sądu. W realiach przedmiotowej sprawy, nie było możliwe zniszczenie dowodów dotyczących przestępstw popełnionych przez taką inną osobę, uzyskanych w toku kontroli operacyjnej, albowiem materiał ten służył do wykazania słuszności zarzutów popełnienia przestępstw przez osobę objętą postanowieniem sądu, zarządzającym kontrolę operacyjną. Co prawda, taki stan rzeczy, w ujęciu formalnym prowadził, jak już wyżej wskazano, do niejakiego dualizmu w ocenie charakteru prawnego
i mocy dowodowej materiałów pochodzących z kontroli operacyjnej, w zależności od tego kogo taka kontrola operacyjna dotyczy i czy była uprzednia podstawa prawna do jej prowadzenia (w postaci pierwotnego postanowienia sądu o kontroli operacyjnej) albo czy uzyskano zgodę następczą sądu na wykorzystanie materiału pozyskanego w toku kontroli operacyjnej, odnoszącego się do osoby nieobjętej tym pierwotnym postanowieniem sądu
o kontroli operacyjnej. Znamienne jest to tym bardziej, że już na etapie konstruowania aktu oskarżenia, pochodzącego z 15 maja 2009 r., jego autor powinien był przeprowadzić swoistą ,,selekcję” materiałów uzyskanych w toku kontroli operacyjnej i je zrelatywizować na dwóch niejako poziomach pod kątem możliwości ich wykorzystania procesowego. Pierwszy poziom selekcji, odnośnie materiału uzyskanego w toku kontroli operacyjnej, dotyczył zarzutu [ów] kierowanych wobec osób objętych postanowieniami sądu zarządzającymi wobec nich kontrolę operacyjną. Z kolei, drugi poziom selekcji, powinien odnosić się do przestępstw (zarzutów ich popełnienia) w odniesieniu do osób nie objętych postanowieniami sądu zarządzającymi kontrole operacyjne, na dodatek w stosunku, do których nie uzyskano zgód następczych na procesowe wykorzystanie uzyskanych materiałów odnoszących się do nich. W konsekwencji, implikowało to niedopuszczalność traktowania takiego materiału, uzyskanego w toku kontroli operacyjnej, jako dowodu, który mogłyby być samoistnym źródłem dowodowym postawienia oskarżonym zarzutów, bowiem wykraczało to poza granice podmiotowe postanowienia sądu zezwalającego na przeprowadzenie tych czynności niejawnych. Inna praktyka, na moment stawiania odpowiednych zarzutów poszczególnym podejrzanym oraz na moment skierowania aktu oskarżenia, była po prostu niewłaściwa
i formalnie niedopuszczalna. Ta formalna niedopuszczalność, istniejąca także na moment wniesienia aktu oskarżenia w przedmiotowej sprawie, dla przypomnienia, co miało miejsce 15 maja 2009 r., rodzi dalsze konsekwencje procesowe i powinna była prowadzić do umorzenia postępowania przygotowawczego w odniesieniu do podejrzanych
o przestępstwa, których zasadność była wykazana tylko w oparciu o materiał uzyskanych
w toku kontroli operacyjnych, bez uzyskania uprzedniej albo następczej zgody sądu na prowadzenie tych czynności niejawnych. Art. 168b k.p.k., dodany do procedury karnej, ustawą z 11 marca 2016 r. o zmianie ustawy- Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2016 r., poz. 438) ma nowatorski charakter, ponieważ jak się wydaje, ,,na pierwszy rzut oka”, konwaliduje w swojej istocie czynności dowodowe, które były nieskuteczne pod rządami ustawy dawnej, czyniąc je skutecznymi pod rządami ustawy nowej. Dotychczas w ,,nowych” przepisach ustawodawca z reguły zamieszczał przepis decydujący o skuteczności czynności procesowych zgodnie z przepisami obowiązującymi
w czasie ich przeprowadzenia, poza sferą legislacji pozostawała natomiast, sygnalizowana wyżej, kwestia konwalidacji czynności nieskutecznych. Nawet hipotetyczne uznanie,
iż zgodnie z zasadą bezpośredniego działania ustawy nowej, zwaną inaczej „zasadą chwytania w locie”, przepis art. 168b k.p.k. ma zastosowanie w postępowaniach, które zostały zainicjowane aktem oskarżenia wniesionym przed dniem 1 lipca 2015 r., nie jest równoznaczne ze stwierdzeniem, że przepis ten stanowi podstawę umożliwiającą wykorzystanie w charakterze dowodu materiału uzyskanego w toku kontroli operacyjnej przeprowadzonej przed jego wejściem w życie. Jak wskazano w uzasadnieniu postanowienia SN z 28 marca 2018 r. (sygn. akt I KZP 14/17): ,,Zasada bezpośredniego działania ustawy nowej polega wszak na zastosowaniu nowego przepisu merytorycznego do przyszłych, tj. zachodzących od jego wejścia w życie faktów prawnych należących do sytuacji będących w toku. Z tego też powodu wskazuje się, iż zasada ta w istocie jest wariantem podstawowej (wyjściowej) reguły prawa intertemporalnego, jaką jest zasada tempus regit actum, zgodnie z którą „skutki zdarzeń prawnych należy oceniać na podstawie ustawy, która obowiązywała w czasie, w którym to zdarzenie nastąpiło” (T. Pietrzykowski, Podstawy prawa intertemporalnego. Zmiany przepisów a problemy stosowania prawa, Warszawa 2011, s. 99, 78). W przypadku bezpośredniego działania ustawy nowej, każdy z faktów zachodzących na gruncie sytuacji nawiązanej pod rządami prawa dawnego wywołuje więc własne skutki prawne i podlega ocenie w świetle przepisów obowiązujących w czasie, w którym zaszedł. Należy przy tym wskazać, że zasadę tempus regit actum uważa się za podstawowy wyznacznik sposobu działania prawa, także wówczas, gdy dana kwestia nie jest unormowana przepisem przejściowym, jako swoistego rodzaju domniemane rozstrzygnięcie intertemporalne. Dotyczy to również, stanowiącej jej wariant, zasady bezpośredniego działania ustawy nowej. W powyższym kontekście, warto zwrócić uwagę na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 maja 2004 r., SK 39/03 (OTK-A 2004, nr 5, poz. 40). W orzeczeniu tym Trybunał wskazał: „ fakt, że w jakimś zakresie ustawodawca nie wypowiada się wyraźnie co do kwestii intertemporalnej (stosowania ustawy do sytuacji zapoczątkowanych przed wejściem w życie ustawy), bynajmniej nie oznacza istnienia luki w prawie. Ustawodawca, nie regulując wyraźnie kwestii intertemporalnej, otwiera drogę do tego, aby w danej sytuacji stosować zasadę tempus regit actum. Tak więc wobec braku wyraźnej regulacji intertemporalnej kwestia międzyczasowa i tak będzie rozstrzygnięta, tyle że na korzyść zasady bezpośredniego stosowania ustawy nowej, od momentu wejścia jej w życie do stosunków nowo powstających i tych, które trwając w momencie wejścia w życie ustawy - nawiązały się wcześniej”. Przenosząc powyższe uwagi na grunt przedmiotowej sprawy, należy zauważyć, iż niewątpliwie ustawodawca w ustawie z 11 marca 2016 r. nie rozstrzygnął wyraźnie kwestii stosowania przepisu art. 168b k.p.k., na gruncie postępowań zainicjowanych aktem oskarżenia wniesionym przed dniem 1 lipca 2015 r., ani też kwestii stosowania tego przepisu do materiału operacyjnego zgromadzonego przed tą datą.
Ta konstatacja prowadzić może do wniosku, że przepis art. 168b k.p.k., zgodnie
z zasadą tempus regit actum (czas rządzi czynnością prawną) i bezpośredniego działania ustawy nowej, ma zastosowanie w postępowaniach zainicjowanych aktem oskarżenia wniesionym przed dniem 1 lipca 2015 r., ale wyłącznie co do faktów zaistniałych od dnia 15 kwietnia 2016 r. tj. od daty wejścia w życie ustawy z 11 marca 2016 r. Przy tej interpretacji, nie budziłoby wątpliwości, że w oparciu o przepis art. 168b k.p.k. można wykorzystać
w charakterze dowodu materiały z kontroli operacyjnej przeprowadzonej po
14 kwietnia 2016 r., oczywiście nie wykraczając poza zamknięty katalog przestępstw definiowany w art. 19 ust. 1 ustawy o Policji, mając na względzie względy gwarancyjne, oraz po wydaniu zgody [decyzji] przez prokuratora na procesowe wykorzystanie takiego materiału. Reguła tempus regit actum uniemożliwia zastosowanie art. 168b k.p.k. do materiału uzyskanego w toku kontroli operacyjnej przeprowadzonej przed jego wejściem
w życie. Przeprowadzenie kontroli operacyjnej i uzyskanie na jej podstawie określonego materiału stanowi bowiem- w myśl wskazanej reguły - fakt, a jego dowodowe wykorzystanie w toku postępowania karnego jest wyłącznie skutkiem tego faktu, a nie nowym zdarzeniem podlegającym regulacjom prawnym obowiązującym w czasie jego zaistnienia. Oznacza to, że wprowadzenie materiałów uzyskanych w toku kontroli operacyjnej jako dowodów do postępowania karnego, winno następować na podstawie przepisów obowiązujących
w czasie, w którym kontrola ta była dokonywana. Rozstrzygając problem możliwości stosowania art. 168b k.p.k. do materiałów z kontroli operacyjnej przeprowadzonej przed jego wejściem w życie należy mieć na uwadze i to, że materiał kontroli operacyjnej przeprowadzonej niezgodnie z ustawowymi warunkami, czy też niespełniający warunków,
z którymi ustawa wiąże możliwość jego dowodowego wykorzystania jest nielegalny i wobec tego nie może być wykorzystany jako dowód w sprawie, czyli inaczej mówiąc jest objęty zakazem dowodowym (zob. szerzej Z. Kwiatkowski, Zakazy dowodowe w procesie karnym, Katowice 2001, s. 294 i n.; D. Szumiło - Kulczycka, Czynności operacyjno - rozpoznawcze
i ich relacje do procesu karnego, Warszawa 2012, s. 156 i n.). O tym zaś, ,, czy określona czynność (rezultat czynności) jest objęta zakazem dowodowym winny bez wątpienia decydować przepisy z chwili jej dokonania. Tylko wówczas bowiem możliwe jest realne zapewnienie ochrony dobra, dla którego urzeczywistnienia ów zakaz został ustanowiony, przestrzeganie zasady zaufania obywatela do państwa i stanowionego przezeń prawa oraz zapobieżenie możliwości tworzenia przepisów prawnych dla potrzeb konkretnego postępowania karnego” (vide: uzasadnienie postanowienie SN z 28 marca 2018 r., I KZP 14/17). Nadto, w doktrynie wskazuje się, iż „co do zasady zmiany prawa dowodowego powinny być objęte zakazem retrospektywnego stosowania w toczących się postępowaniach jurysdykcyjnych" (W, Wróbel, Zasady intertemporalne w prawie karnym procesowym, Kraków 2017, s. 181). Regułę tę jej zwolennicy uważają jednak za niebudzącą wątpliwości tylko w przypadku, gdy nowe regulacje są niekorzystne dla oskarżonego. Na konieczność stosowania, przy podejmowaniu decyzji o możliwości procesowego wykorzystania materiałów uzyskanych w toku kontroli operacyjnej, przepisów obowiązujących w chwili jej przeprowadzenia, wskazał również Sąd Najwyższy w wyroku z 3 lipca 2013 r., w sprawie V KK 412/12, LEX nr 1341288.

W przedmiotowej sprawie, kontrolę operacyjną prowadzono pod rządami ustawy
o Policji w brzmieniu nadanym przez ustawy: z 1 lipca 2005 r. (Dz.U. Nr 169, poz. 1411),
z 21 lipca 2006 r. (Dz.U. Nr 158, poz. 1122), z 29 czerwca 2007 r. (Dz. U. Nr 140, poz. 981), więc w czasie, kiedy było niemożliwe dowodowe wykorzystanie materiałów zebranych
w drodze kontroli operacyjnej w postępowaniach karnych w stosunku do osób nieobjętych pierwotną zgodą sądu na zarządzenie, co owszem nie wynikało wprost z przepisów prawa, ale praktyka sądowa była formułowana na podstawie poglądów wyrażanych w judykatach SN, wcześniej cytowanych. Linia orzecznicza od 2007 r., tj. od czasu wydania postanowienia z 26 kwietnia 2007 r. (1 KZP 6/07, OSNKW 2007, z. 5, poz. 37) była konsekwentna
i aprobowana przez sądy powszechne i zdecydowaną większość przedstawicieli doktryny. Trzeba przypomnieć, że przepis art. 19 ust. 15a ustawy o Policji, który wyraźnie wyłączał dopuszczalność wykorzystania materiału operacyjnego, pozyskanego w efekcie przekroczenia granic przedmiotowych lub podmiotowych wyznaczonych postanowieniem sądu zarządzającego takie czynności niejawne, został dodany do ustawy z 6 kwietnia 1990 r. o Policji dopiero 11 czerwca 2011 r., kiedy weszła w życie ustawa z 4 lutego 2011 r.
o zmianie ustawy Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 53, poz. 273). Ta nowelizacja miała charakter bardziej klasyfikacyjny niż normatywny, gdyż „sankcjonowała ona jedynie wypracowaną w orzecznictwie i co ważniejsze ustabilizowaną konstrukcję”, na co wskazuje treść uzasadnienia projektu ustawy wprost powołującego się na postanowienie SN z 26 kwietnia 2007 r. (I KZP 6/07)”. Ustawodawca, wprowadzając zmiany m.in. w kodeksie postępowania karnego na mocy ustawy z 11 marca 2016 r., jako podstawową regułę intertemporalną przyjął zasadę tempus regit actum, jest przepis art. 20 tej ustawy. Zgodnie z nim ,, czynności procesowe dokonane przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy są skuteczne, jeżeli dokonano ich z zachowaniem przepisów dotychczasowych”. Regulacja ta nie może jednak stanowić wystarczającej podstawy do rozstrzygnięcia analizowanego problemu intertemporalnego. Kontrola operacyjna, która miała miejsce przed wejściem w życie art. 168b k.p.k. nie może być bowiem potraktowana jako czynność procesowa i z tej racji art. 20 ustawy z dnia 11 marca 2016 r. nie ma do niej zastosowania. Czynność procesowa zaś, jaką niewątpliwie było ujawnienie materiałów
z kontroli operacyjnej przez Sąd Okręgowy na rozprawie głównej w trybie art. 394 § 2 k.p.k. i wprowadzenie ich w ten sposób do podstawy wyrokowania, miała miejsce 13 czerwca 2016 r., a więc już po wejściu w życie ustawy z 11 marca 2016 r., co samo w sobie nie może prowadzić do uznania, że materiał uzyskany w toku kontroli operacyjnej przy przekroczeniu granic podmiotowych, został skutecznie konwalidowany i przestał być objęty zakazem dowodowym, zyskując charakter procesowy, bowiem w oparciu o art. 168b k.p.k. nie można ,,uzdrawiać” czegoś co było wcześniej niedopuszczalne i to na poziomie ustawowym.

Reasumując, art. 168b k.p.k., wprowadzony do procedury karnej ustawą z 11 marca 2016 r., nie ma zastosowania w odniesieniu do materiału operacyjnego, uzyskanego przed 1 lipca 2015 r. z naruszeniem przepisów ustawy o Policji (a przed 11 czerwca 2011 r. uzyskanego wbrew praktyce sądowej, będącej wynikiem właściwej interpretacji), polegającym na podmiotowym lub przedmiotowym przekroczeniu granic przeprowadzonych czynności operacyjno– rozpoznawczych wyznaczonych postanowieniem uprawnionego sądu, będącym podstawą prawną do ich przeprowadzenia.

W toku prowadzonego postępowania karnego, w fazie postępowania przygotowawczego, w jego ramach, jak i poza jego ramami, były prowadzone liczne kontrole operacyjne, polegające na podsłuchu i rejestracji rozmów telefonicznych oraz odczytywaniu wiadomości tekstowych, w toku których uzyskano liczny materiał, który finalnie został wykorzystany w toku procesu, również przez Sąd I instancji. Poniżej wymieniono orzeczenia sądów, na mocy których były prowadzone kontrole operacyjne, zachowując ich chronologie, które zasadniczo dotyczyły (odwołując się treści tych orzeczeń zawartych w aktach jawnych): ,,zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez N. S. (1) ps. (...), a która podejrzewana jest o produkcję amfetaminy i ekstazy oraz prowadzanie wymienionych środków odurzających do obrotu na skalę hurtową, sprowadzanie marihuany z Holandii do Polski, a więc o przestępstwa z art. 258 k.k., art. 53, 55, 56 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii” lub ,,uzyskania i utrwalenia materiału dowodowego na poczet przyszłego postępowania karnego, będącego podstawą przedstawienia zarzutów figurantowi oraz innym członkom grupy”. Były to postanowienia:

1. Sąd Okręgowy w Warszawie (dalej będzie używany skrót: SO W-wa) z 5 listopada 2005 r., VIII K 580/RPKO/2291, wniosek dot. N. S. (1)- wniosek 155/4//05- kryptonim C. (dalej będzie używana tylko nazwa kryptonimu), kontrola operacyjna wyznaczona na okres 3 miesiące (dalej będzie używany skrót: 3 m-ce), odnośnie tel. (...) (dalej będzie cytowany numer telefonu),

2. SO W-wa 7 listopada 2005 r., VIII K 2291/05, wniosek dot. N. S. (1), wniosek 155/4/05, C., 3 m-ce, tel. (...),

3. SO W-wa 8 lutego 2006 r., XVIII K 242/ (...), wniosek dot. N. S. (1)- wniosek 130/1/06- kryptonim C., 3 m-ce, tel. (...),

4. SO W-wa 22 lutego 2006 r., XVIII K 340/ (...), wniosek dot. N. S. (1)- wniosek 180/1/06- (...), 3 m-ce, tel. (...),

5. SO W-wa 24 marca 2006 r., VIII K 580/ (...), wniosek dot. N. S. (1)- wniosek 369/1/06- (...) 3 m-ce, tel. (...) (albo 508 838 458),

6. SO W-wa 28 kwietnia 2006 r., XVIII K 863/ (...), wniosek dot. N. S. (1)- wniosek 117/2/06- (...), 3 m-ce, tel. (...),

7. SO W-wa 23 czerwca 2006 r., VIII K 1182/ (...), wniosek dot. N. S. (1)- wniosek 355/2/06- (...) 3 m-ce, tel. (...),

8. SO W-wa 9 czerwca 2006 r., XVIII K 1097/ (...)- wniosek dot. R. D. (1)- wniosek 289/2/06- D., 3 m-ce, tel. (...),

9. SO W-wa 12 lipca 2006 r., VIII K 1275/ (...)- wniosek dot. N. S. (1)- wniosek 27/3/06- (...), 3 m-ce, tel. (...),

10. SO W-wa 17 lipca 2006 r., VIII K 1297/ (...)- wniosek dot. K. K. (1)- wniosek 45/3/06- K., 3 m-ce, tel. (...),

11. SO W-wa 19 lipca 2006 r., VIII K 1305/ (...)- wniosek dot. R. D. (1)- wniosek 49/3/06- (...), 3 m-ce, tel. (...),

12. SO W-wa 23 sierpnia 2006 r., XVIII K 1492/ (...)- wniosek dot. N. S. (1)- wniosek 184/3/06- (...), 3 m-ce, tel. (...),

13. SO W-wa 19 września 2006 r., VIIII K 1706/ (...)- wniosek dot. N. S. (1)- wniosek 323/3/06, (...), 3 m-ce, tel. (...),

14. SO W-wa 19 września 2006 r., VIIII K 1707/ (...)- wniosek dot. P. W. (1)- wniosek 324/3/06, P., 3 m-ce, tel. (...),

15. SO W-wa 22 września 2006 r., VIII K 1718/ (...)- wniosek dot. P. W. (1)- wniosek 338/3/06- P. 1, 3 m-ce, tel. (...),

16. SO W-wa 22 września 2006 r., VIII K 1719/ (...)- wniosek M. S. (1), wniosek 339/3/06, C., 3 m-ce, tel. (...),

17. SO W-wa 4 października 2006 r., XVIIII K 1818/ (...), wniosek dot. N. S. (1)- wniosek 4/2/06- (...) 2, 3 m-ce, tel. (...),

18. SO W-wa 9 października 2006 r., XVIIII K 1835/ (...), wniosek dot. N. S. (1)- wniosek 13/4/06- (...), 3 m-ce, tel. (...),

19. SO W-wa 10 października 2006 r., XVIII K 1921/ (...)- wniosek dot. M. T. (1)- wniosek 79/4/06/- Ł.- 3m-ce, tel. (...),

20. SO W-wa 17 października 2006 r., XVIII K 1895 (...)- wniosek dot. K. K. (1)- 73/4/06- (...), 3 m-ce, tel. (...),

21. SO W-wa 19 października 2006 r., XVIII K 1940/ (...)- wniosek dot. K. K. (1)- 100/4/06- (...) m-ce, tel. (...),

22. SO W-wa 6 listopada 2006 r., VIII K 2072/ (...)- wniosek dot. N. S. (1)- 184/4/06- (...), 3 m-ce, tel. (...),

23. SO W-wa 6 listopada 2006 r., VIII K 2073/ (...)- wniosek dot. N. S. (1)- 185/4/06- (...), 3 m-ce, tel. (...),

24. SO W-Wa 16 listopada 2006 r., VIII K 2145/ (...), wniosek 237/4/06, kogo dotyczy wniosek, kryptonim, nr tel. – akta tajne w Kancelarii (...) SA w P.,

25. SO W-wa 8 grudnia 2006 r., XVIII K 2344/ (...)- wniosek dot. N. S. (1)- 365/4/06- (...) m-ce, tel. (...),

26. SO W-Wa 8 grudnia 2006 r., XVIII (...), wniosek 373/4/06, kogo dotyczy wniosek, kryptonim, nr tel. – akta tajne w Kancelarii (...) SA w P.,

27. SO W-Wa 20 grudnia 2006 r., XVIII (...), wniosek 454/4/06, kogo dotyczy wniosek, kryptonim, nr tel. – akta tajne w Kancelarii (...) SA w P.,

28. SO W-wa 21 grudnia 2006 r., XVIII K 2478/ (...)- wniosek dot. M. S. (1)- wniosek 462/4/06- C., 3 m-ce, tel. (...),

29. SO W-wa 15 stycznia 2007 r., XVIII K 45/ (...)- wniosek dot. N. S. (1)- wniosek 49/1/07- (...), 3 m-ce, tel. (...),

30. SO W-Wa 15 stycznia 2007 r., (...), wniosek 51/1/07, kogo dotyczy wniosek, kryptonim, nr tel. – akta tajne w Kancelarii (...) SA w P.,

31. SO W-Wa 22 stycznia 2007 r., (...), wniosek 100/1/07, kogo dotyczy wniosek, kryptonim, nr tel. – akta tajne w Kancelarii (...) SA w P.,

32. SO W-Wa 22 stycznia 2007 r., (...), wniosek 101/1/07, kogo dotyczy wniosek, kryptonim, nr tel. – akta tajne w Kancelarii (...) SA w P.,

33. SO W-wa 9 lutego 2007 r., VIII K 236/ (...), wniosek 246/1/07- wniosek dot. R. D. (2)- 3 m-ce, tel. (...),

34. SO W-wa 26 lutego 2007 r., VIII K 353/ (...)- wniosek dot. N. S. (1)- wniosek 348/1/07- E. 1- 3 m-ce, tel. (...),

35. SO W-wa 26 lutego 2007 r., XVIII K 355/ (...), wniosek 351/1/07, koto dotyczy wniosek, kryptonim, nr tel – akt tajne Kancelaria (...) SA w P.,

36. SO W-wa 27 lutego 2007 r., VIII K 369/ (...)- wniosek dot. N. S. (1)- wniosek 349/1/07- 3 m-ce, E. 2, tel. (...),

37. Sąd Okręgowy w Opolu postanowienie z 22 marca 2007 r., PT 25/07- wniosek 24/1/07/2, wniosek N/N, Transport, 3 m-ce, tel. (...),

38. SO W-wa 23 marca 2007, XVIII K 554/ (...)- wniosek dot. R. D. (1)- wniosek 553/1/07- S.- 3 m-ce, tel. (...),

39. SO W-wa 28 marca 2007 r., XVIII K 584/ (...)- wniosek dot. N. S. (1)- wniosek 698/07- E. 3- 3- m-ce, tel. (...),

40. SO W-wa 29 marca 2007 r., XVIII K 613/ (...)- wniosek dot. N. S. (1)- wniosek 611/07- E. 4, 3 m-ce, tel. (...),

41. Sąd Okręgowy w Opolu 4 kwietnia 2007 r., PT 31/07, wniosek 3/2/07/2, wniosek N/N, Transport, 3 m-ce, tel. (...),

42. SO W-wa 5 kwietnia 2007 r., VIII K 662/ (...)- wniosek dot. N. S. (1)- wniosek 14/2/07- I.- 3m-ce, tel. (...),

43. Sąd Okręgowy w Opolu 13 kwietnia 2007 r., PT 37/07, wniosek 7/2/07/Z, N/N, 3 m-ce, Transport 2, tel. (...),

44. SO W-wa 17 kwietnia 2007 r., VIII K 715/ (...)- wniosek dot. N. S. (1)-65/2/07- J.- 3m-ce, tel. (...),

45. Sąd Okręgowy w Opolu 23 kwietnia 2007 r., PT 42/07, wniosek 13/2/07/Z, Transport 3, A. K. (1), 3 m-ce, tel. (...),

46. SO W-wa 30 kwietnia 2007 r., VIII K 802/ (...)- wniosek dot. N. S. (1)- wniosek 158/2/07- M.- 3 m-ce, tel. (...),

47. SO W-wa 30 kwietnia 2007 r., VIII K 803/ (...)- wniosek dot. K. K. (1)- wniosek 159/2/07- Arab- 3 m-ce, tel. (...),

48. SO W-wa 9 maja 2007 r., XVIII K 845/ (...), wniosek dot. P. S. (1), wniosek 202/2/07, P., 3 m-ce, tel. (...),

49. SO W-wa 21 maja 2007 r., XVIII K 923/ (...), wniosek N/N, wniosek 282/2/07, S., 3 m-ce, tel. (...),

50. SO W-wa 24 maja 2007 r., XVIII K 954/ (...), wniosek dot. N. S. (1), wniosek 305/2/07, (...), 3 m-ce, tel. (...),

51. SO W-wa 25 maja 2007 r., XVIII K 1318/ (...), wniosek dot. N. S. (1), wniosek 146/3/07, (...), 3 m-ce, tel. (...),

52. SO W-wa 6 czerwca 2007 r., VIII K 1018/ (...), wniosek dot. A. K. (1), wniosek 381/2/07, S. 1, 3 m-ce, tel. (...),

53. SO W-wa 22 czerwca 2007 r., VIII K 1107/ (...)- wniosek dot. N. S. (1)- wniosek 475/2/07- Lustro – 3 m-ce, tel. (...),

54. SO W-wa 22 czerwca 2007 r., VIII K 1108/ (...)- wniosek dot. B. J. (1)- wniosek 476/2/07, Mecenas– 3 m-ce, tel. (...),

55. SO W-wa 9 lipca 2007 r., XVIII K 1207/ (...)- wniosek dot. A. K. (1)- wniosek 33/3/07, S.- 3 m-ce, tel. (...),

56. SO W-wa 13 lipca 2007 r., XVIII K 1230/ (...)- wniosek dot. A. K. (1)- wniosek 58/3/07- T.- 3m-ce, tel.(...),

57. SO W-wa 13 lipca 2007 r., XVIII K 1229/ (...), wniosek dot. B. J. (1)- wniosek 57/3/07- Słaby- 3 m-ce, tel. (...),

58. SO W-wa 25 lipca 2007 r., XVIII K 1317/ (...)- wniosek dot. B. J. (1)- wniosek 145/3/07, S., 3 m-ce, tel. (...),

59. SO W-wa 28 sierpnia 2007 r., VIII K 1448/ (...)- wniosek dot. A. K. (1)- wniosek 276/3/07, S., 3 m-ce, tel. (...),

60. SO W-wa 18 października 2007 r., VIII K 1762/ (...)- wniosek dot. A. K. (1), wniosek 93/4/07- P., 3 m-ce, tel. (...),

61. SO W-wa 18 października 2007 r., VIII K 1759/ (...)- wniosek dot. N. S. (1)- wniosek 90/4/07- T., 3 m-ce, tel. (...),

62. SO W-wa 26 października 2007 r., VIII K 1820/ (...)- wniosek dot. N. S. (1)- wniosek 152/4/07- I., 3 m-ce, tel. (...).

Aby powyższe informacje usystematyzować podmiotowo, należy wskazać,
że poszczególne kontrole operacyjne były prowadzone wobec oskarżonego N. S. (1) , które wymieniono w pkt: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 9, 12, 13, 17, 18, 22, 23, 25, 29, 34, 36, 39, 40, 42, 44, 46, 50, 51, 53, 61, 62 powyższego zestawienia (łącznie wydano wobec niego 28 zgód). Te czynności niejawne były prowadzone wobec oskarżonego K. K. (1) kontrole operacyjne zostały wskazane w pkt: 10, 20, 21, 47 tego zestawienia. W stosunku do oskarżonego P. W. (1) owe kontrole zostały wskazane w pkt: 14, 15 powyższego zestawienia. W stosunku do oskarżonego A. K. (1) prowadzone wobec niego kontrole operacyjne zostały wymienione w pkt: 45, 52, 55, 56, 59, 60 zestawienia. Wobec oskarżonego B. J. (1) prowadzone wobec niego kontrole operacyjne wymieniono w pkt 54, 57, 58 powyższego zestawienia.
W stosunku do oskarżonego M. S. (1) oraz oskarżonego M. T. (1) , prowadzone wobec nich kontrole operacyjne zostały wskazane odpowiednio
w pkt 16, 28 i pkt 19 w/w zestawienia. Wobec P. S. (1) w pkt 48 wskazano kontrole operacyjną prowadzoną w stosunku do niego. Z kolei w stosunku do R. D. (1) w pkt 8, 11, 33, 38 powyższego zestawienia wymieniono owe kontrole operacyjne prowadzone wobec niego. W stosunku do niespersonalizowanej osoby (osób) były prowadzone kontrole wskazane w pkt 37, 41, 43, 49 powyższego zestawienia. Natomiast kontrole operacyjne (chodzi o 7 takich kontroli, wskazane w pkt 24, 26, 27, 30, 31, 32, 35 powyższego zestawienia), oparte zostały na wnioskach uprawnionego organu oraz postanowieniach właściwego sądu i w tych postanowieniach wskazano kogo dotyczyły te wnioski, pod jakimi kryptonimami były prowadzone czynności niejawne oraz numery telefonów objęte kontrolą. Z treści tych postanowień nie wynika, jak i z faktu braku ich ,,odtajnienia”, aby dotyczyły one któregoś z oskarżonych, co jest oczywiście do sprawdzenia w aktach niejawnych, przechowywanych w Kancelarii Tajnej tutejszego Sądu. Tymczasem treści zarejestrowanych rozmów telefonicznych utrwalonych w ramach tych siedmiu czynności operacyjnych oraz numery podsłuchiwanych telefonów znajdują się w aktach jawnych- w teczkach O.– Obiekt (...): (...)- tel. (...), (...) (...), (...)-(...), (...)- (...), (...)- (...), (...)- (...), (...)- (...) (!). Jak już wyżej szeroko wyjaśniono, z przyczyn formalnych, materiał dowodowy, uzyskany w toku tych czynności operacyjnych, nie da się wykorzystać procesowo, i co za tym idzie, dowodowo, w odniesieniu do oskarżonych, wobec barku ,,zgód następczych sądu”. Gwoli przypomnienia, art. 168b k.p.k., wprowadzony do procedury karnej ustawą z 11 marca 2016 r., nie ma zastosowania w odniesieniu do materiału operacyjnego, uzyskanego przed 1 lipca 2015 r. z naruszeniem przepisów ustawy o Policji (a przed 11 czerwca 2011 r. uzyskanego wbrew praktyce sądowej, będącej wynikiem właściwej interpretacji), polegającym na podmiotowym lub przedmiotowym przekroczeniu granic przeprowadzonych czynności operacyjno– rozpoznawczych wyznaczonych postanowieniem uprawnionego sądu, będącym podstawą prawną do ich przeprowadzenia. Tym samym możliwość jego procesowego wykorzystania była nad wyraz ograniczona, a tych ograniczeń Sąd I instancji nie zauważył. Natomiast kwestię te zauważył prokurator byłej Prokuratury Apelacyjnej w Poznaniu (sprawa o sygn. akt Ap V Ds. 12/12, k. 15.549- 15.559), prowadzący postępowanie przygotowawcze przeciwko M. K. (3), podejrzanemu o przestępstwo z art. 258 §1 k.k., oraz o przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U z 2012 r., nr 124 ) w zw. z art. 65§1 k.k. Otóż, na mocy postanowienia z 6 września 2012 r., w powyższej sprawie doszło do umorzenia postępowania przygotowawczego w stosunku do podejrzanego M. K. (3) wobec jednoznacznego stwierdzenia, że podejrzany nie popełnił zarzucanych mu przestępstw. W uzasadnieniu tego orzeczenia klarownie wskazano, że: ,,z poczynionych ustaleń, dokonanych na postawie przeprowadzonej analizy materiałów (stenogramów) z kontroli rozmów telefonicznych, które były prowadzone pod kryptonimami: (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), C., P., (...), (...), P., M., (...) wynikało, że w skład grupy, którą kierował N. S. (1), wchodziły niżej wymienione osoby: M. B. (1), R. D. (1), D. I., B. J. (1), A. K. (1), M. K. (3), K. R. (1), M. S. (1), M. T. (1), P. W. (1), K. K. (1), M. K. (1), P. M., M. T. (3), M. T. (1), P. W. (1), P. S. (1), M. J. (1), M. Ś. (2), S. J., W. S. (1), M. W. (1), P. B. (1), M. N. (1), I. J. (1), Ł. N. (1), P. B. (1) Ł. N. (3), A. R. (1)”. Z dalszej części uzasadnienia wynika, że: ,, na podstawie zarejestrowanych rozmów telefonicznych stwierdzono udział M. K. (3) w transakcjach w dniach: 3, 8 marca, 6 maja, 11, 17 lipca, 23 grudnia 2006 r. (podsłuchy były realizowane m.in. w tych datach- przypis SA ), których przedmiotem była amfetamina… udział w opisanych transakcjach został ustalony jedynie w oparciu o rozmowy telefoniczne zarejestrowane w toku kontroli operacyjnych zarządzonych na inne osoby niż M. K. (3) .” Z tych stwierdzeń wynika, że M. K. (3) miał być członkiem zorganizowanej grupy przestępczej, której działalność jest przedmiotem niniejszego postępowania sądowego, a wymienione transakcje były objęte działalnością tej zorganizowanej grupy przestępczej, materiał uzyskany w toku kontroli operacyjnej był zdobyty w ramach kontroli operacyjnych realizowanych na potrzeby niniejszego postępowania karnego. Podstawą tego umorzenia postępowania karnego były unormowania uchwalone na mocy wspomnianej ustawy z 4 lutego 2011 r. o zmianie ustawy- Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2011 r., nr 53, poz. 273), które weszły w życie 11 czerwca 2011 r. Na mocy tego aktu prawnego uchwalono [dodano] art. 19 ust. 15c w ustawie o Policji, w którym wskazano, że: ,,Jeżeli w wyniku stosowania kontroli operacyjnej uzyskano dowód popełnienia przestępstwa lub przestępstwa skarbowego, w stosunku do którego można zarządzić kontrolę operacyjną, popełnionego przez osobę, wobec której była stosowana kontrola operacyjna, innego niż objęte zarządzeniem kontroli operacyjnej, albo popełnionego przez inną osobę, o zgodzie na jego wykorzystanie w postępowaniu karnym orzeka postanowieniem sąd, który zarządził kontrolę operacyjną albo wyraził na nią zgodę w trybie określonym w ust. 3, na wniosek prokuratora, o którym mowa w ust. 1. Nadto dodano kolejna jednostkę redakcyjna do tej ustawy w postaci art. 19 ust. 5d, w którym wskazano, że: ,, wniosek, o którym mowa w ust. 15c, prokurator kieruje do sądu nie później niż w ciągu miesiąca od dnia otrzymania materiałów zgromadzonych podczas stosowania kontroli operacyjnej, przekazanych mu przez organ Policji niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 2 miesięcy od dnia zakończenia tej kontroli”. W efekcie tych unormowań, prowadzący postępowanie przygotowawcze, doszedł do konkluzji, że skoro nie uzyskano, w wyznaczonym terminie ustawowym, zgód następczych sądu na wykorzystanie procesowe materiałów zdobytych
w toku kontroli operacyjnych rozmów telefonicznych zarządzonych wobec innych osób niż M. K. (3) i jednocześnie był to jedyny materiał wskazujący na sprawstwo tego podejrzanego, to w konsekwencji pojawiły się wątpliwości niedające się wyjaśnić (art. 5§2 k.p.k.), implikujące konieczność umorzenia postępowania przygotowawczego wobec niego. Uwarunkowania formalne, nie pozwalające na procesowe [dowodowe] wykorzystanie materiałów z podsłuchów osób nieobjętych zgodą sądu na prowadzenie tych czynności wobec nich albo nieobjętych zgodą następczą sądu na takie wykorzystanie tych materiałów, implikuje właśnie określone konsekwencje dowodowe i prawne. W tej sytuacji, trzeba odwołać się do podsłuchów, z których pochodził materiał, będący podstawą do poczynienia określonych ustaleń faktycznych, w których wskazano na słuszność części zarzutów, czynionych w stosunku do części oskarżonych, w oparciu tylko i wyłącznie o tak uzyskany materiał, ale objęty pierwotną zgodą sądu na przeprowadzenie czynności operacyjnych. Upraszczając, należy odwołać się tylko i wyłącznie co materiałów uzyskanych
w toku tych czynności niejawnych odnoszących się do osób, które zostały wskazane
w postanowieniach sądowych kreujących zgodę na prowadzenie tych czynności. Aby to uporządkować, przedstawiono w formie tabeli te czynności operacyjne, które miały umocowanie w postanowieniach sądu i wykorzystano je dowodowo w sprawie. Nadto, poniższa tabela obrazuje, które kontrole operacyjne (pod jakimi kryptonimami) były prowadzone i wobec kogo (wskazano sygnaturę akt Sądu Okręgowego w Warszawie, wydającego tzw. pierwotne postanowienie wyrażającego zgodę na prowadzenie kontroli operacyjnej), jaki numer telefonu był inwigilowany, jakich czynów z aktu oskarżenia dotyczyła ona (wskazując jednocześnie karty uzasadnienie Sądu I instancji, na których zawarto ustalenia faktyczne dotyczące tych przypisanych przestępstw), którzy z oskarżonych pojawili się w tych materiałach operacyjnych ,,przy okazji” owych czynności niejawnych.

Lp.

T..

Podmiot objęty zgodą

POSTANOWIENIE

Czyny/ uzasadnienie

Materiał na inne osoby

(...)

N. S. (1)

XVIII 340/2006

22.2.2006

V-5

VI- 5-7

VII- 5-7

LII-5-7

LXXXI-5-7

LIII-8/9

LXXX-7

LXXXII-8/9

LIV-9/10

LXXXIII-9/10

K. K.

A. K.

B. J.

A. K.

B. J.

A. K.

B. J.

(...)

N. S. (1)

XVIII 863/2006

28.4.2006

VIII- 20

LXXVI- 20

LVI-17/18

LXXXIV-18

K. K.

M. T.

A. K.

B. J.

(...)

N. S. (1)

XVIII 1182/2006

23.6.2006

LV-11

LVII-20/21

LVIII-21/22

XCII-51

A. K.

M. K.

(...)

N. S. (1)

XVIII 2344/2006

8.12.2006

LXXXV-31

LIX-31-33

LX-31-33

LXIX-31-33

LXXXVI-31-33

B. J.

A. K.

K. R.

B. J.

(...)

XVIII

1719/2006

22.9.2006

XCII-51

M. S.

(...)

K. K. (1)

XVIII 1895/2006

17.10.2006

XVI-25/26

CVI-26

CVII-26

CXXI-26

K. K.

M. W.

Ł. N.

(...)

K. K. (1)

XVII

1940/2006

19.10.2006

XVI-25/26

CVI-26

CVII-26

CXXI-26

K. K.

M. W.

Ł. N.

(...)

XVIII

2478/2006

21.12.2006

Zgp

M. S.

(...)

N. S. (1)

VIII 20073/2007

6.11.2006

LXVII-30

LXVIII-30-31

K. R.

10.

(...)

N. S. (1)

VIII 369/2007

27.2.2007

LXII-38-39

LXXXVII-38-39

A. K.

B. J.

11.

(...)

VIII 662/2007

5.4.2007

LXIII- 39- 40

LXXXII-39-40

A. K.

B. J.

12.

(...)

N. S. (1)

XVIII

1318/2007

25.5.2007

XXIV-42-43/46

XLIV-42-43/46

CXVI-42-43/46

LXIV-42-43/46

K. K.

P. W.

M. Ś.

A. K.

13.

(...)

N/N

21.5.2007

Zgp

N/N

14.

(...)

A. K. (1)

XVIII 1230/2007

13.7.2007

XXIV-46

XLIV-46

LXIV-46

CI-46

CXXIII-46

XCII-51

K. K.

P. W.

A. K.

P. B.

Ł. N.

M. K.

Powyższe zestawienie wskazuje, że w sposób procesowy [dowodowy] wykorzystano materiał uzyskany w toku prowadzonych kontroli operacyjnych, które były podstawą do poczynienia ustaleń faktycznych w odniesieniu do oskarżonego N. S. (1) ps. (...), wobec oskarżonego K. K. (1) (przestępstwo z pkt XVI aktu oskarżenia) oraz w stosunku do oskarżonego A. K. (1) (przestępstwo z pkt LXIV aktu oskarżenia). Materiały uzyskane ,,przy okazji”, prowadzonych kontroli operacyjnych wobec w/w osób, odnoszących się również do innych jeszcze oskarżonych, wskazanych w tej tabeli, ale wobec których nie uzyskano tzw. zgód następczych, został wykorzystany procesowo [dowodowo], wbrew zakazowi dowodowemu, co wcześniej zobrazowano. Sąd I instancji, powielając nieprawidłową metodykę oskarżyciela publicznego,
w sposób formalnie niedopuszczalny, poczynił ustalenia faktyczne, przypisując tym innym oskarżonym odpowiedzialność karną za przestępstwa, którzy nie byli objęci w żaden sposób formalny kontrolą operacyjną, wykazując to li tylko tak pozyskanym materiałem operacyjnym.

Nadto, abstrahując od powyższych uwag, ów istotny brak formalny, nie usiłowano konwalidować po zmianie procedury karnej uchwalonej na mocy ustawy z 11 marca 2016 r. o zmianie ustawy- Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2016 r., poz. 437), co i tak byłoby nieskuteczne z uwagi na działanie zasady tempus regit actum w stosunku do materiałów z kontroli operacyjnej pozyskanych przez 15 kwietnia 2016 r. Prokurator nie wydał decyzji w myśl art. 168b k.p.k., po 15 kwietnia 2016 r., a więc
w toku rozprawy 13 czerwca 2016 r. i 6 marca 2017 r., jak i między tymi rozprawami,
a jedynie odwołano się do aktu oskarżenia. Przy czym, nawet wydanie decyzji przez prokuratora w myśl art. 168b k.p.k., po 15 kwietnia 2016 r., niczego nie zmieniłby w podejściu do problemu procesowego [dowodowego] wykorzystania materiału uzyskanego ,,przy okazji” kontroli operacyjnych formalnie prawidłowo prowadzonych, albowiem jak już wcześniej wykazano, taka decyzja mogłaby być skutecznie podjęta w stosunku do czynności niejawnych ale prowadzonych po tej dacie i w odniesieniu do przestępstw ,,katalogowych”. W konsekwencji, taki stan rzeczy, implikował przyjęcie ,,domniemania formalnego”,
że wobec tych innych osób nie uzyskano materiału, który dawałby się wobec nich procesowo wykorzystać i w rezultacie prowadzić to musiało do przyjęcia, że poczynienie ustaleń faktycznych, potwierdzających wobec nich słuszność części stawianych im zarzutów w akcie oskarżenia, przesadzając ich odpowiedzialność karną w tym zakresie, było po prostu bezpodstawne. Jednocześnie, należy jednoznacznie wskazać, że nawet gdyby prokurator po 15 kwietnia 2016 r., wydał decyzję o procesowym wykorzystaniu materiałów uzyskanych w toku kontroli operacyjnej, odnoszących się do oskarżonych, nieobjętych pierwotnymi postanowieniami sądu zarządzającymi te czynności niejawne, w myśl art. 168b k.p.k., to ów materiał nie mógłby być wykorzystany procesowo albowiem w czasie jego pozyskiwania nie było to formalnie dopuszczalne wobec braku uzyskania zgód pierwotnych albo zgód następczych sądu (podkreślenie SA).

Z uwagi na powyższe, należało zmienić zaskarżony wyrok, poprzez uniewinnienie tych oskarżonych, wobec których nie uzyskano tzw. zgód następczych sądu o procesowym wykorzystaniu tych materiałów, w myśl ustawy o Policji. Te zmiany automatycznie wpływały na zakres zastosowanej represji karnej co do orzeczonych kar jednostkowych, kar łącznych oraz orzeczonych środkach karnych w postaci nawiązek oraz obowiązku zwrotu uzyskanej korzyści uzyskanej z popełnionych przestępstw. Powyższe ustalenia prowadziły do zmiany zaskarżonego wyroku.

I tak, w zaskarżonym wyroku, wyeliminowano ze składu zorganizowanej grupy przestępczej M. K. (1) i M. S. (1) z uwagi na ich uniewinnienie od przestępstw kwalifikowanych z art. 258§1 k.k., a przypisanych pozostałym poszczególnym oskarżonym, o czym będzie szerzej w dalszej części niniejszego dokumentu.

Dalej, w zaskarżonym wyroku, w odniesieniu do oskarżonego K. K. (1)- wyeliminowano ze składu zorganizowanej grupy przestępczej M. K. (1) i M. S. (1), których uniewinniono od udziału w niej. W pkt 8 uniewinniono go od przypisanych mu przestępstw opisanych w pkt V, VI, VII aktu oskarżenia, albowiem w odniesieniu do tych zarzutów, ustalenia faktyczne poczynione zostały przez Sąd I instancji, o w oparciu o materiał uzyskany w toku kontroli operacyjnej (...) zarządzonej na mocy postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie z 22 lutego 2006 r., XVIII K 340/ (...), na skutek uwzględniania wniosku uprawnionego organu (180/1/06) dotyczącego oskarżonego N. S. (1), nie uzyskując zgody następczej w stosunku do oskarżonego K. K. (1). W konsekwencji, uchylono pkt 9 zawierający zasądzenie nawiązki na wskazany celu, w związku z pierwotnym przypisaniem temu oskarżonemu odpowiedzialności za powyższe czyny, co nie ostało się. W pkt 10
w odniesieniu do przestępstwa przypisanego a opisanego w pkt XIII aktu oskarżenia wyeliminowano udział oskarżonego P. W. (1), albowiem w odniesieniu do niego nie zawarto jakichkolwiek ustaleń faktycznych (vide: k. 24 uzasadnienia zaskarżonego wyroku) przesądzających jego udział w tym przestępstwie. Z racji braku zaskarżenia wyroku na niekorzyść oskarżonych, nie było możliwe czynienie dodatkowych i niekorzystnych ustaleń faktycznych, w odniesieniu do oskarżonego P. W. (1), któremu zarzucono tożsamy czyn (pkt XXXVIII aktu oskarżenia), w konsekwencji należało go uniewinnić od tego zarzutu, o czym będzie jeszcze szerzej wzmiankowane, w dalszej części niniejszego dokumentu. W odniesieniu do pkt 12 uniewinniono oskarżonego K. K. (1) od przypisanego mu przestępstwa opisanego w pkt VIII aktu oskarżenia, albowiem
w odniesieniu do tego zarzutu, ustalenia faktyczne poczynione zostały przez Sąd I instancji, o w oparciu o materiał uzyskany w toku kontroli operacyjnej (...) zarządzonej na mocy postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie z 28 kwietnia 2006 r.,
XVIII K 863/ (...), na skutek uwzględniania wniosku uprawnionego organu (117/2/06) dotyczącego oskarżonego N. S. (1), nie uzyskując zgody następczej w stosunku do oskarżonego K. K. (1). W konsekwencji, uchylono pkt 13 zawierający zasądzenie nawiązki na wskazany celu, w związku z pierwotnym przypisaniem temu oskarżonemu odpowiedzialności za powyższy czyn, co nie ostało się.
W pkt 14 uniewinniono tego oskarżonego od przypisanego mu przestępstwa opisanego
w pkt XVI aktu oskarżenia. Co prawda, w odniesieniu do tego zarzutu, ustalenia faktyczne poczynione zostały przez Sąd I instancji, o w oparciu o materiał uzyskany w toku kontroli operacyjnej (...) zarządzonej na mocy postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie z 17 października 2006 r., XVIII K 1890/ (...), i z 19 października 2006 r., XVIII K 1940/ (...), na skutek uwzględniania wniosków uprawnionego organu ((...)) dotyczących oskarżonego K. K. (1), ale opinia fonoskopijna, nie wykazała, że zarejestrowany głos w toku tych kontroli operacyjnych należy do tego oskarżonego. Finalnie, pojawiły się wątpliwości, których nie da się wyjaśnić, które należy wyjaśniać na korzyść oskarżonego (art. 5§2 k.p.k.). Na udział tego oskarżonego
w przestępstwie opisanym w powyższym punkcie, aktu oskarżenia, nie wskazują także wyjaśnienia oskarżony Ł. N. (1), uzyskane w toku postępowania przygotowawczego. Wyjaśnienia tego oskarżonego znajdują się w teczce obiektowej nr 17. W złożonych wyjaśnieniach oskarżony Ł. N. (1) nie podał żadnych informacji odnoszących się do zdarzenia z 23 października 2006 r., opisanego XVI aktu oskarżenia, który także dotyczył oskarżonych M. W. (1) oraz Ł. N. (1), co będzie jeszcze rozwinięte w dalszej części niniejszego uzasadnienia. W efekcie, za pozostałe dwa przypisane przestępstwa, obniżono w stosunku do oskarżonego K. K. (1) orzeczoną karę do 2 (dwóch) lat i 10 miesięcy (dziesięciu) pozbawienia wolności i grzywnę do 40 (czterdziestu) stawek dziennych grzywny, po 200 (dwieście) złotych każda, uznając, że tak ukształtowana kara za nie (w przestępstwie opisanym w pkt XI chodziło o obrót 75 kg marihuany [!], w przestępstwie opisanym w pkt XII chodziło o obrót 800 g amfetaminy), jest adekwatna do oceny stopnia ich szkodliwości wyznaczonej choćby ilością
i różnorodnością narkotyków, które były przedmiotem ich dokonania. Następnie, zaszła konieczność, w pkt 20 uchylenia orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności oraz grzywny i wymierzono oskarżonemu K. K. (1) nowe kary łączne w wymiarze 7 (siedmiu) lat pozbawienia wolności oraz 200 (dwieście) stawek dziennych grzywny, po 200 (dwieście) złotych każda, które zostały obniżone z uwagi, na uniewinnienie tego oskarżonego od pięciu przestępstw.

W odniesieniu do oskarżonego P. W. (1) w pkt 23 wyroku wyeliminowano ze składu zorganizowanej grupy przestępczej M. K. (1) i M. S. (1), z uwagi na uniewinnienie ich od zarzutu popełnienia przestępstw z art. 258 k.k. W pkt 26 co do przypisanego mu przestępstwa opisanego w pkt XXXII aktu oskarżenia, przyjęto, że miało ono miejsce w okresie od początku 2003 r. do 18 sierpnia 2003 r., albowiem zostało ono popełnione wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym A. K. (1), który był pozbawiony wolności od 18 sierpnia 2003 r. do 1 września 2004 r., jak wynika z informacji uzyskanej NOE-SAD. Jak już wcześniej wskazano, z racji braku zaskarżenia wyroku na niekorzyść oskarżonych, nie było możliwe czynienie dodatkowych i niekorzystnych ustaleń faktycznych, w odniesieniu do oskarżonego P. W. (1), któremu zarzucono czyn w pkt XXXVIII aktu oskarżenia, co do którego nie zawarto żadnych personalnych ustaleń faktycznych (vide k. 24 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). W konsekwencji w pkt 28 należało go uniewinnić od tego zarzutu, jednocześnie obniżono orzeczoną karę, za pozostałe przestępstwa, do 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz do 180 stawek dziennych grzywny, po 400 zł każda. Skoro uniewinniono tego oskarżonego od przestępstwa, którego przedmiotem było ,,tylko” 10 kg marihuany, to uznano, że obniżenie pierwotnie orzeczonej kary do powyższego pułapu jest adekwatne do oceny stopnia społecznej szkodliwości pozostałych przypisanych przestępstw, których przedmiotem było odpowiednio 200 kg marihuany (!), 250 g kokainy, 500 sztuk sadzonek krzewów konopi indyjskich (czyn z pkt XXXV aktu oskarżenia), 1 kg kokainy (czyn z pkt XXXVII aktu oskarżenia), 200 kg marihuany (!), (czyn z pkt XXXIX aktu oskarżenia), 20 kg marihuany (czyn z pkt XL aktu oskarżenia), 45 kg marihuany (czyn z pkt XLI aktu oskarżenia), 70 kg marihuany (czyn z pkt XLII aktu oskarżenia), 20 kg marihuany (czyn z pkt XLIII aktu oskarżenia), 40 kg marihuany (czyn z pkt XLIV aktu oskarżenia), 37 kg marihuany (czyn z pkt XLV aktu oskarżenia), 1 kg kokainy (czyn z pkt XLVII aktu oskarżenia). W pkt 29 obniżono orzeczoną nawiązkę do 9.500 zł z racji uniewinnienia tego oskarżonego od przestępstwa opisanego w pkt XXXVIII aktu oskarżenia. W pkt 37 uchylono orzeczone kary łączne pozbawienia wolności oraz grzywny i wymierzono oskarżonemu P. W. (1) nowe kary łączne w wymiarze 9 (dziewięciu) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz 330 (trzysta trzydzieści) stawek dziennych grzywny, po 400 (czterysta) złotych każda. Uznając, że skoro uniewinniono tego oskarżonego od przestępstw, którego przedmiotem było 10 kg marihuany, to musi to prowadzić do redukcji wymierzonych kar łącznych. W pkt 39 wyroku w zakresie przepadku równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z popełnionych przestępstw, w tiret pierwszy, wyeliminowano przestępstwo opisane w pkt XXXVIII aktu oskarżenia, albowiem oskarżony został uniewinniony od tego przestępstwa.

W odniesieniu do oskarżonego A. K. (1) , w pkt 40 wyroku przyjęto,
że oskarżony brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej od początku 2003 r. do 18 sierpnia 2003 r., od 1 września 2004 r. do 9 listopada 2004 r., od 7 lutego 2005 r. do 29 października 2007 r., albowiem w okresach od 18 sierpnia 2003 r. do 1 września 2004 r.,
od 9 listopada 2004 r. do 7 lutego 2005 r. był pozbawiony wolności, co wynika z informacji uzyskanej z systemu NOE-SAD. Wyeliminowano ze składu zorganizowanej grupy przestępczej M. K. (1) i M. S. (1) z uwagi na ich uniewinnianie od przestępstw z art. 258 k.k. oraz z racji ograniczenia czasowego jego udziału
w zorganizowanej grupie przestępczej obniżono orzeczoną karę za to przypisane przestępstwo do 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Przyjęto, że w okresie pomiędzy początkową datą, a końcową datą udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, również przynależał do tej grupy, albowiem, jak podpowiada doświadczenie życiowe oraz materiał dowodowy odnoszący się do zdarzeń z lipca 2007 r., kontakt tego oskarżonego w ramach działalności zorganizowanej grupy przestępczej oskarżonego N. S. (1) ps. (...), nie miał przypadkowego i okazjonalnego charakteru. W pkt 41 wyroku przyjęto, że przypisane przestępstwo, opisane w pkt LI aktu oskarżenia, miało miejsce w okresie od początku 2003 r. do 18 sierpnia 2003 r., z uwagi na pozbawienie wolności oskarżonego
w okresach wskazanych powyższej, co wynika z informacji z systemu NOE-SAD. W pkt 43 uniewinniono oskarżonego od przypisanych mu przestępstw opisanych w pkt LII, LIII, LIV, LVI, LVII, LVIII, LIX, LX, LXIII aktu oskarżenia. W odniesieniu do tych przestępstw, ustalenia faktyczne poczynione zostały przez Sąd I instancji o w oparciu o materiał uzyskany w toku kontroli operacyjnych: (...) (zarzut LII, LIII, LIV), zarządzonej na mocy postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie z 22 lutego 2006 r., XVIII K 340/ (...), na skutek uwzględniania wniosku uprawnionego organu (180/1/06) dotyczącego oskarżonego N. S. (1), (...) (zarzut LVI) zarządzonej na mocy postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie z 28 kwietnia 2006 r., XVIII K 863/ (...), na skutek uwzględniania wniosku uprawnionego organu (117/2/06) dotyczącego oskarżonego N. S. (1), (...) (LVII, LVIII) zarządzonej na mocy postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie z 24 marca 2006 r., VIII K 580/ (...), na skutek uwzględnienia wniosku uprawnionego organu (369/1/06) dotyczącego oskarżonego N. S. (1), (...) (zarzut LIX, LX) zarządzonej na mocy postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie z 8 grudnia 2006 r., XVIII K 2344/ (...), na skutek uwzględniania wniosku uprawnionego organu (365/4/06) dotyczącego oskarżonego N. S. (1), (...) (zarzut LXIII) zarządzonej na mocy postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie z 5 kwietnia 2007 r., VIII K 662/ (...), na skutek uwzględniania wniosku uprawnionego organu (14/2/07) dotyczącego oskarżonego N. S. (1), nie uzyskując w tych wypadkach zgód następczych w stosunku
do oskarżonego A. K. (1). W efekcie, za pozostałe przypisane przestępstwa (chodzi o czyny opisane w pkt LXI i LXIV aktu oskarżenia) obniżono orzeczoną karę do 2 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności oraz 200 stawek dziennych grzywny, po 600 złotych, uznając, że tak ukształtowana kara jest adekwatne do przestępstw, które mu przypisano
z uwagi na dużą ilość narkotyków, które były ich przedmiotem. Kara pozbawienia wolności została orzeczona obligatoryjnie powyżej górnej granicy ustawowego zagrożenia w myśl art. 65§1 k.k. w zw. z art. 64§2 k.k., chodzi o czyn z pkt LXI aktu oskarżenia, którego przedmiotem był 1 kg kokainy oraz czyn z pkt LXIV aktu oskarżenia, którego przedmiotem było niewiele ponad 1 kg marihuany. W pkt 44 obniżono orzeczoną nawiązkę do 1.000 zł, jako środek karny powiązany z powyższym skazaniem. W pkt 45 wyroku uniewinniono oskarżonego A. K. (1) od przypisanego mu przestępstwa opisanego w pkt LV aktu oskarżenia, albowiem w odniesieniu do tego przestępstwa, ustalenia faktyczne poczynione zostały przez Sąd I instancji, o w oparciu o materiał uzyskany w toku kontroli operacyjnej (...), zarządzonej na mocy postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie z 22 lutego 2006 r., XVIII K 340/ (...), na skutek uwzględniania wniosku uprawnionego organu (180/1/06), dotyczącego oskarżonego N. S. (1),
nie uzyskując zgody następczej co do oskarżonego A. K. (1). W efekcie uchylono pkt 46 orzeczenie o zasądzeniu nawiązki na wskazany cel społeczny, który był powiązany z tym pierwotnie przypisanym przestępstwem. W pkt 47 wyroku uniewinniono oskarżonego A. K. (1) od przypisanego mu przestępstwa opisanego w pkt LXII aktu oskarżenia, albowiem w odniesieniu do tego przestępstwa, ustalenia faktyczne poczynione zostały przez Sąd I instancji, o w oparciu o materiał uzyskany w toku kontroli operacyjnej (...), zarządzonej na mocy postanowienia Sądu Okręgowego
w W. z 27 lutego 2007 r., VIII K 369/ (...), na skutek uwzględniania wniosku uprawnionego organu (349/1/07), dotyczącego oskarżonego N. S. (1), nie uzyskując zgody w odniesie do oskarżonego A. K. (1). Uchylono pkt 48, a więc orzeczenie o zasądzeniu nawiązki na wskazany cel społeczny, jako powiązany z tym pierwotnym skazaniem. W pkt 49 uchylono orzeczoną karę łączną pozbawienia wolności oraz grzywny i wymierzono oskarżonemu A. K. (1) nowe kary łączne
w wymiarze 4 lat pozbawienia wolności oraz 300 stawek dziennych grzywny, po 600 złotych każda. Uznając, że tak ukształtowana kara łączna, jest adekwatna do przypisanych mu czynów, zwłaszcza z uwagi na odległość czasową poszczególnych przestępstw oraz ich różnorodny przedmiot. Z racji uniewinnienia tego oskarżonego od części przestępstw należało w pkt 51 uchylić przepadek równowartości korzyści majątkowej uzyskanej
z popełnionych przestępstw co do tych przestępstw, a więc opisanych w pkt LII, LIII, LIV, LVI, LVII, LVIII, LIX, LXIII aktu oskarżenia.

W pkt 52 wyroku w odniesieniu do oskarżonego K. R. (1) wyeliminowano ze składu zorganizowanej grupy przestępczej udział M. K. (1) i M. S. (1), z uwagi na uniewinnienie ich od przestępstw z art. 258 k.k. W pkt 55 wyroku uniewinniono oskarżonego od przypisanych mu przestępstw opisanych w pkt LXVII, LXVIII, LXIX aktu oskarżenia oraz wyeliminowano sformułowania dotyczące powyższych przestępstw, albowiem w odniesieniu do przestępstw z pkt LXVII, LXVIII aktu oskarżenia, ustalenia faktyczne poczynione zostały przez Sąd I instancji, o w oparciu o materiał uzyskany w toku kontroli operacyjnej (...), zarządzonej na mocy postanowienia Sądu Okręgowego
w Warszawie z 6 listopada 2006 r., VIII K 2073/ (...), na skutek uwzględniania wniosku uprawnionego organu (185/06), a w odniesieniu do przestępstwa z pkt LXIX aktu oskarżenia, ustalenia faktyczne poczyniono w oparciu o materiał uzyskany w toku kontroli operacyjnej (...), zarządzonej na mocy postanowienia Sądu Okręgowego
w W. z 8 grudnia 2006 r., XVIII K 2344/ (...)- a zarządzone kontrole operacyjne dotyczyły oskarżonego N. S. (1)-(...) nie uzyskując zgody
w odniesie do oskarżonego K. R. (1). W odniesieniu do pozostałych przypisanych jemu przestępstw (pkt LXX, LXXI aktu oskarżenia) obniżono orzeczoną karę do 2 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności oraz 40 stawek dziennych grzywny, po 200 złotych każda, uznając, że jest to kara adekwatna mając na, że przedmiotem obrotu były odpowiednio 800 g amfetaminy oraz 5 kg marihuany, a więc znaczące ilości narkotyków. Kara pozbawienia wolności została obligatoryjnie orzeczona powyżej górnej granicy ustawowego zagrożenia w myśl art. 65§1 k.k. w zw. z art. 64§2 k.k. W efekcie zaszła konieczność w pkt 56 wyroku obniżenia orzeczonej nawiązki do 1.000 (tysiąca) złotych. Kolejną konsekwencją była potrzeba, w pkt 57 wyroku, uchylenia orzeczonych kar łącznych pozbawienia wolności oraz grzywny i wymierzenia temu oskarżonemu nowych kar łącznych w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 50 stawek dziennych grzywny, po 200 złotych każda. Uznając, że rozpiętość w czasie tych przypisanych przestępstw, determinuje wysokość orzeczonych kar łącznych.

W odniesieniu do oskarżonego D. I. , w pkt 60 wyroku przyjęto, że brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej do 15 stycznia 2007 r. oraz wyeliminowano ze składu zorganizowanej grupy przestępczej M. K. (1) i M. S. (1). Ograniczono okres udziału tego oskarżonego w działalności zorganizowanej grupy przestępczej (...) albowiem ostatnie informacje, o jego działalności w ramach tej grupy pochodzą z połowy stycznia 2007 r., bowiem od 15 stycznia 2007 r. rozpoczął odbywać karę pozbawienia wolności, którą odbywał do 14 listopada 2009 r., co wynika z informacji zawartej na k. 850 teczki osobowej nr 6.

W odniesieniu do oskarżonego M. T. (1) w pkt 67 wyroku wyeliminowano ze składu zorganizowanej grupy przestępczej M. K. (1) i M. S. (1), z tych samych powodów co wcześniej. W pkt 68 wyroku uniewinniono tego oskarżonego od przypisanego mu przestępstwa opisanego w pkt LXXVI aktu oskarżenia, albowiem w odniesieniu do tego zarzutu, ustalenia faktyczne poczynione zostały przez Sąd I instancji,
o w oparciu o materiał uzyskany w toku kontroli operacyjnej (...) zarządzonej na mocy postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie z 28 kwietnia 2006 r., XVIII K 863/ (...), na skutek uwzględniania wniosku uprawnionego organu (117/2/06) dotyczącego oskarżonego N. S. (1), nie uzyskując zgody następczej
w stosunku do oskarżonego M. T. (1). W konsekwencji, uchylono pkt 69 wyroku zawierający orzeczenie o nawiązce na rzecz wskazanego podmiotu. Następnie w pkt 74 uchylono orzeczoną karę łączną pozbawienia wolności i wymierzono oskarżonemu M. T. (1) nową karę łączną w wymiarze 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, uznając, że jest ona właściwa, mając na względzie odległość czasową poszczególnych przypisanych jemu przestępstw oraz ilość i różnorodność narkotyków, które były przedmiotem przestępczego obrotu (chodziło o 20.000 tabletek ekstazy oraz 20 kg marihuany). Nie orzeczono nowej kary łącznej grzywny albowiem nie było takiej potrzeby skoro uniewinniono tego oskarżonego od jednego z przestępstw, za które wymierzono jedynie karę pozbawienia wolności.

W odniesieniu do oskarżonego B. J. (1) w pkt 76 wyroku przyjęto,
że oskarżony B. J. (1) brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej w lipcu 2007 r., albowiem uniewinniono oskarżonego od przestępstw, które miały wskazywać na jego wcześniejszy udział z tej zorganizowanej grupie przestępczej oraz wyeliminowano ze składu zorganizowanej grupy przestępczej M. K. (1) i M. S. (1) oraz z tego powodu obniżono orzeczoną karę, za przypisane przestępstwo z art. 258§1 k.k.,
do 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności. W pkt 77 wyroku uniewinniono tego oskarżonego od przypisanych mu przestępstw opisanych w pkt LXXX, LXXXI, LXXXII, LXXXIII, LXXXIV, LXXXV, LXXXVI, LXXXVIII aktu oskarżenia oraz wyeliminowano sformułowania dotyczące powyższych przestępstw, opisane
w poszczególnych tiretach. W odniesieniu do przestępstw z pkt LXXX, LXXXI, LXXXII, LXXXIII aktu oskarżenia, ustalenia faktyczne poczynione zostały przez Sąd I instancji, o w oparciu
o materiał uzyskany w toku kontroli operacyjnej (...), zarządzonej na mocy postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie z 22 lutego 2006 r., XVIII K 340/ (...), na skutek uwzględniania wniosku uprawnionego organu (180/1/06), dotyczącej oskarżonego N. S. (1) nie uzyskując zgody następczej co do oskarżonego B. J. (1). W odniesieniu do przestępstwa z pkt LXXXIV aktu oskarżenia, ustalenia faktyczne poczynione zostały przez Sąd I instancji, o w oparciu o materiał uzyskany w toku kontroli operacyjnej (...) zarządzonej na mocy postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie z 28 kwietnia 2006 r., XVIII K 863/ (...), na skutek uwzględniania wniosku uprawnionego organu (117/2/06), dotyczącej oskarżonego N. S. (1), nie uzyskując zgody następczej w stosunku do oskarżonego B. J. (1). W odniesieniu do przestępstw z pkt LXXXV, LXXXVI aktu oskarżenia, ustalenia faktyczne poczynione zostały przez Sąd I instancji, w oparciu o materiał uzyskany w toku kontroli operacyjnej (...), zarządzonej na mocy postanowienia Sądu Okręgowego
w W. z 8 grudnia 2006 r., XVIII K 2344/ (...), na skutek uwzględniania wniosku uprawnionego organu (365/4/06) dotyczącej oskarżonego N. S. (1), nie uzyskując zgody następczej w stosunku do oskarżonego B. J. (1).
W odniesieniu do przestępstwa z pkt LXXXVIII aktu oskarżenia, ustalenia faktyczne poczynione zostały przez Sąd I instancji, w oparciu o materiał uzyskany w toku kontroli operacyjnej (...), zarządzonej na mocy postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie
z 5 kwietnia 2007 r., VIII K 662/ (...), na skutek uwzględniania wniosku uprawnionego organu (14/2/07) dotyczącego oskarżonego N. S. (1), nie uzyskując zgody następczej w stosunku do oskarżonego B. J. (1).
W konsekwencji za pozostałe przypisane przestępstwo (chodzi o czyn opisany w pkt LXXXIX aktu oskarżenia) obniżono orzeczoną karę do 2 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności oraz 50 stawek dziennych grzywny, po 200 złotych każda oraz w pkt 78 obniżono orzeczoną nawiązkę do 1.000 złotych, skoro ostało się jedno przestępstwo. Kara pozbawienia wolności została obligatoryjnie orzeczona powyżej górnej granicy ustawowego zagrożenia w myśl art. 65§1 k.k. w zw. z art. 64§2 k.k. W pkt 79 wyroku odnoszącego się do przestępstwa z pkt LXXXVII aktu oskarżenia, uniewinniono tego oskarżonego, albowiem w odniesieniu do tego zarzutu, ustalenia faktyczne poczynione zostały przez Sąd I instancji, w oparciu o materiał uzyskany w toku kontroli operacyjnej (...), zarządzonej na mocy postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie z 27 lutego 2007 r., VIII K 369/ (...), na skutek uwzględniania wniosku uprawnionego organu (349/1/07), dotyczącego oskarżonego N. S. (1), nie uzyskując zgody następczej w odniesie do oskarżonego B. J. (1). W konsekwencji w uchylono pkt 80, w którym orzeczono nawiązkę na określony cel społeczny. W pkt 81 wyroku jako poprawną podstawę wymiaru kary wskazano art. 58 ust. 1 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. z 2005 r., nr 179, poz. 1485 ze zm.). W pkt 85 wyroku uchylono orzeczoną karę łączną pozbawienia wolności
i wymierzono oskarżonemu B. J. (1) nową karę łączną w wymiarze 2 lat i 11 miesięcy pozbawienia wolności uznając, że taka kara uwzględnia różnorodność przypisanych przestępstw, ilość narkotyków i ich rodzaj.

W pkt 87 wyroku uniewinniono oskarżonego M. K. (1) od przypisanego mu przestępstwa opisanego w pkt XCII aktu oskarżenia, z powodów opisanych w dalszej części niniejszego dokumentu. W konsekwencji, uchylono pkt 88 wyroku dotyczący zaliczenia na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania tego oskarżonego.

W pkt 89 wyroku uniewinniono oskarżonego M. S. (1) od przypisanego mu przestępstwa opisanego w pkt XCIII aktu oskarżenia, co będzie dokładniej naświetlone
w dalszej części uzasadnienia. Uchylono pkt 91 odnoszący się orzeczenia kary łącze, jako bezprzedmiotowy. Z kolei, w pkt 92 wyroku okres pozbawienia wolności w sprawie oskarżonego M. S. (1) zaliczono na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności w pkt 90.

W pkt 93 wyroku przyjęto, że oskarżony M. B. (1) brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej od lutego 2004 r. do połowy 2007 r., ponieważ rozbój
w P. został przez niego popełniony w ramach tej zorganizowanej grupy przestępczej w lutym 2004 r. oraz wyeliminowano ze składu zorganizowanej grupy przestępczej M. K. (1) i M. S. (1). W pkt 94 wyroku wyeliminowano
w odniesieniu do tego oskarżonego z podstawy skazania art. 65§1 k.k., a z podstawy wymiaru kary art. 64§2 k.k. i art. 65§1 k.k., albowiem w odniesieniu do zbrodni rozboju oskarżyciel publiczny nie przyjął aby to przestępstwo popełnione w ramach zorganizowanej grupy przestępczej lub w warunkach recydywy szczególnej, jednocześnie nie ma apelacji na niekorzyść tego oskarżonego, aby w tym zakresie ingerować w treść wyroku Sądu I instancji. Jednocześnie należy zauważyć, że z poczynionych ustaleń faktycznych przez Sąd I instancji wynika, że oskarżony w toku tego przestępstwa działał wchodząc w skład zorganizowanej grupy przestępczej, co pozwoliło na doprecyzowanie okresu popełnienia przestępstwa z art. 258§1 k.k., z jednoczesnym wskazaniem, że końcowy okres udziału w grupie przypada na końcowe przestępstwo popełnione w jej ramach, co miało miejsce w pierwszej połowie 2007 r. (czyn z pkt XCVIII aktu oskarżenia).

W odniesieniu do oskarżonych: P. B. (1) w pkt 101 wyroku oraz M. W. (1) w pkt 106 wyroku, wyeliminowano ze składu zorganizowanej grupy przestępczej uniewinnionych oskarżonych M. K. (1) i M. S. (1).

W odniesieniu do oskarżonego M. W. (1) również w pkt 111 uniewinniono go od przypisanych mu przestępstw opisanych w pkt CVI, CVII aktu oskarżenia, albowiem
w odniesieniu do tych zarzutów, ustalenia faktyczne poczynione zostały przez Sąd I instancji, o w oparciu o materiał uzyskany w toku kontroli operacyjnych (...) i (...) zarządzonych na mocy postanowień Sądu Okręgowego w Warszawie z 17 października 2006 r., XVIII K 1890/ (...) i z 19 października 2006 r., XVIII K 1940/ (...), na skutek uwzględniania wniosków uprawnionego organu ((...)) dotyczących oskarżonego K. K. (1), nie uzyskując zgód następczych co do oskarżonego M. W. (1). W efekcie, uchylono pkt 112 wyroku, w którym orzeczono nawiązkę na wskazany cel społeczny. W pkt 115 uchylono orzeczone kary łączne pozbawienia wolności oraz grzywny i wymierzono oskarżonemu M. W. (1) nowe kary łączne
w wymiarze 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 110 stawek dziennych grzywny,
po 400 złotych każda, mając na względzie rozbieżność czasową przypisanych przestępstw, ilość i rodzaj narkotyków, które były przedmiotem obrotu (180 kg marihuany, 453 krewy konopi indyjskich innych niż włókniste, 20 kg marihuany). W pkt 117 wyroku uchylono orzeczenie o środkach karnych przepadku na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowych osiągniętych z przestępstw, od których oskarżony został uniewinniony.

W pkt 118, 126 i 132 wyroku w stosunku do oskarżonych S. J., M. Ś. (1) oraz Ł. N. (1) wyeliminowano ze składu zorganizowanej grupy przestępczej M. K. (1) i M. S. (1), z uwagi na ich uniewinnienie.

W pkt 133 wyroku uniewinniono oskarżonego Ł. N. (1) od przypisanego mu przestępstwa opisanego w pkt CXXI aktu oskarżenia, albowiem w odniesieniu do tego zarzutu, ustalenia faktyczne poczynione zostały przez Sąd I instancji, o w oparciu o materiał uzyskany w toku kontroli operacyjnych (...) i (...) zarządzonych na mocy postanowień Sądu Okręgowego w Warszawie z 17 października 2006 r., XVIII K 1890/ (...) i z 19 października 2006 r., XVIII K 1940/ (...), na skutek uwzględniania wniosków uprawnionego organu ((...)) dotyczących K. K. (1), nie uzyskując zgód następczych co do tego oskarżonego. W efekcie za pozostałe przestępstwa (chodzi o przestępstwa z pkt CXX, CXXII, CXXIII aktu oskarżenia) obniżono orzeczone kary do 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz do 38 stawek dziennych grzywny, po 100 złotych każda. Tak ukształtowana kara to wynik przyjęcia, że ów oskarżony brał udział w obrocie 80 kg (!) marihuany (czyn z pkt CXX aktu oskarżenia), 27,5 kg marihuany (czyn z pkt CXXII aktu oskarż4enia), 75 kg (!) marihuany (czyn z pkt CXXIII aktu oskarżenia), 10 kg marihuany (czyn z pkt CXXIV aktu oskarżenia). W pkt 134 wyroku obniżono orzeczoną nawiązkę do 1.500 (tysiąca pięciuset) złotych. W pkt 137 wyroku uchylono orzeczone kary łączne pozbawienia wolności oraz grzywny i wymierzono temu oskarżonemu nowe kary łączne w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 60 stawek dziennych grzywny, po 100 złotych każda, mając na względzie rozbieżny czas popełnionych przestępstw oraz ilość i rodzaj narkotyków, które były przedmiotem bezprawnego obrotu (chodziło o 80 kg marihuany, 27,5 kg marihuany 75 kg marihuany, 10 kg marihuany).

Odnośnie zarzutu opisanego w pkt XVI aktu oskarżenia, skierowanego wobec oskarżonego K. K. (1), uzyskano materiał w toku kontroli operacyjnej ((...)i (...)), o czym była mowa wcześniej. Jednak w powiązaniu z opinią fonoskopijną pojawiła się wątpliwość, która nie daje pewności, że właśnie ten oskarżony jest osobą występującą w tym materiale. Opinia fonoskopijna w tym zakresie nie jest kategoryczna
i stąd pojawienie się wątpliwości niedających się wyjaśnić, co musiało implikować konieczność uniewinnienia tego oskarżonego od powyższego zarzutu. Na udział tego oskarżonego, w przestępstwie opisanym w powyższym punkcie aktu oskarżenia,
nie wskazują także wyjaśnienia oskarżonego Ł. N. (1), uzyskane w toku postępowania przygotowawczego. Wyjaśnienia tego oskarżonego znajdują się w teczce obiektowej nr 17. W złożonych wyjaśnieniach nie podał on żadnych informacji odnoszących się do zdarzenia z 23 października 2006 r. opisanego pkt XVI aktu oskarżenia, który także dotyczył oskarżonych M. W. (1) oraz K. K. (1). O tyle cenne są informacje przekazane przez tego oskarżonego, z których jednoznacznie wynika, że po prostu boi się i obawia się zemsty ze strony osób, które początkowo obciążył w swoich wyjaśnieniach złożonych w sprawie prowadzonej przez organy ścigania w O., które zawarte są w teczkach tematycznych zatytułowanych (...). Właśnie w tych wyjaśnieniach, z 20 grudnia 2007 r., podał informacje obciążające oskarżonego K. K. (1) o ps. (...), z których wynika, że od jesieni 2006 r., od niego właśnie załatwiał marihuanę, którą za jego pośrednictwem nabywał Ł. P., w cenach od 13.000 zł do 15.200 zł za kilogram, z uwzględnianiem własnej marży w kwocie 400- 500 zł,
a przedmiotem tych transakcji było od 3 kg do 11 kg marihuany [!], które miały miejsce co tydzień, ale zdarzały się okresy, kiedy transakcje miały miejsce raz na półtora tygodnia, jak i dzień po dniu. Według relacji oskarżonego Ł. N. (1), K. K. (1) narkotyki sprowadzał z Holandii, w ilościach od 15 do 18 kg, również sam jeździe
z K. do Holandii po marihuanę. Przez pewien czas P. załatwiał marihuanę w Holandii ze swoich źródeł, którą nabywał (...) (chodzi o oskarżonego K. K. (1)- przypis Sądu II instancji, k. 330- 339, teczka O.). Łącznie przez okres 6-7 miesięcy sprzedał P. około 40 kg, zarabiając na tym na czysto około 22.000 zł. Wyjaśnił dalej, że zawoził marihuanę do T. na prośbę P.. W dalszych wyjaśnieniach z 28 grudnia 2007 r., odniósł się do odtworzonych mu zarejestrowanych rozmów telefonicznych z 19 grudnia 2006 r., 22 listopada 2006 r., 23 listopada 2006 r.,
24 listopada 2006 r., 2 marca 2007 r., 20, 26, 30, 31 stycznia 2007 r. W złożonych wtedy wyjaśnieniach, przybliżył język, którym posługiwano się w trakcie szeroko pojętego obrotu narkotykami (k. 352- 360, teczka O.), a więc poszerzył wiedzę na temat specyficznego języka grupy, który był jednym ze środków kamuflażu jej działalności. W dalszych wyjaśnieniach z 9 stycznia 2008 r ., odniósł się do treści zarejestrowanych rozmów telefonicznych z 13 stycznia 2006 r., 20, 21, 22 stycznia 2007 r., wskazując jakie ilości marihuany są przedmiotem obrotu (k. 381- 392, teczka O.). W wyjaśnieniach z 24 stycznia 2008 r. (k. 410- 417, teczka O.) odniósł się do treści zarejestrowanych rozmów telefonicznych z 20, 23 listopada 2006 r., 16, 20, 24, 25 stycznia 2007 r., opisał sposób uprawy marihuany w przystosowanej do tego szafie, podał ceny narkotyków zakupionych w Holandii, opisał sposób dostarczania marihuany do Siwego (chodzi o oskarżonego K. K. (1)- przypis Sądu II instancji) oraz do T.. W czasie przesłuchania 31 lipca 2008 r. (k. 708- 711, teczka O.) oskarżony wyjaśnił na temat K. K. (1), który posługiwał się samochodem marki M. oraz A. w latach 2006- 2007, jeszcze raz podkreślają, że obawia się zemsty. Z tego materiału dowodowego wyraźnie wynika, że oskarżony K. K. (1), jak i oskarżony Ł. N. (1) uczestniczyli w obrocie marihuana i to na bardzo szeroką skalę, wręcz gigantyczną, skoro przedmiotem obrotu były dziesiątki kilogramów tych narkotyków (!). Jednak z wyjaśnień tego oskarżonego, nie wynika udział oskarżonych K. K. (1), M. W. (1) oraz samego Ł. N. (1) w zdarzeniu z 23 października 2006 r., które zostały opisane odpowiednio w pkt XVI, CVI i CXXI aktu oskarżenia w odniesieniu do w/w oskarżonych, co wymuszało konieczność uniewinnienia tych osób od tych przestępstw. Słusznie Sąd I instancji uznał za wiarygodne relacje oskarżonego Ł. N. (1), które złożył w toku postępowania przygotowawczego, w których ujawnił własną działalności przestępczą oraz innych osób. Z kolei, postawa oskarżonego, przyjęta w toku procesu, nie jest wiarygodna, wynika z chęci uniknięcia odpowiedzialności karnej, a zwłaszcza poczucia zagrożenia, ze strony osób, które bezpośrednio obciążył, jak i innych osób zaangażowanych w przestępczy proceder. Nie jest tajemnicą, że zorganizowane grupy przestępcze, dla zachowania dyscypliny, trwałości, wewnętrznej przestępczej solidarności, wymuszają określone postawy, stosując często brutalne metody. Z pewnością, nawiązanie współpracy z organami ścigania, w takiej zorganizowanej grupie przestępczej, jest traktowane jako zdrada, wymagająca potępienia psychicznego, ale często także ukarania fizycznego. Również z wyjaśnień P. S. (1) z 27 maja 2008 r. (k. 276- 290- teczka osobowa nr 28), w których odnosi się do dwóch rozmów zarejestrowanych w toku kontroli operacyjnej prowadzonej wobec oskarżonego K. K. (1), na mocy postanowienia sądu z 17 października 2006 r., nie wynikają informacje, które mogłyby potwierdzić w sposób obiektywny i jednoznaczny słuszność zarzutów opisanych w pkt XVI, CVI, CXXI aktu oskarżenia, postawionych wspomnianym trzem oskarżonym, co do których ustalenia faktyczne poczyniono w oparciu o rozmowy zarejestrowane w toku tej kontroli operacyjnej, przy jednoczesnych mankamentach opinii fonoskopijnej odnoszącej się do oskarżonego K. K. (1), na co wcześniej już zwrócono uwagę.

Materiał uzyskany w toku zarządzonych przez sąd i przeprowadzonych czynności operacyjno- rozpoznawczych, prowadzonych w oparciu o ustawę o Policji, z pewnością dał bardzo szeroki, bogaty i wszechstronny materiał dowodowy odnoszący się do oskarżonego N. S. (1) ps. (...), który w toku prowadzenia procesu w stosunku do niego, powinien pozwolić na dokonanie ustaleń faktycznych, potwierdzających słuszność zarzutów czynionych w/w. Tym bardziej, udział tego oskarżonego w przestępczej działalności, jak się wydaje, jest przesądzony osobowym materiałem dowodowym, choćby mając na względzie wyjaśnienia i zeznania P. S. (1), ale również dlatego,
że wiarygodność materiału uzyskanego w toku tych czynności niejawnych, będącego materiałem dowodowym, w praktyce, będącym materiałem absolutnie bezwpływowym,
nie budzi wątpliwości, pod kątem jego wiarygodności, co jednak jest poza zainteresowaniem, Sądu II instancji, w przedmiotowej sprawie, z racji wyłączenia sprawy tego oskarżonego do odrębnego postępowania. Niemniej, co może przydać się w toku procesu prowadzonego wobec tego oskarżonego, należy zwrócić uwagę, że w odniesieniu do tego oskarżonego, strona formalna została zachowana, przy uzyskiwaniu materiału w czasie tych czynności niejawnych. Uzyskano łącznie 28 zgód sądu na prowadzenie wobec niego licznych kontroli operacyjnych. Natomiast, możliwość stosowania ich przez, rzeczywiście, długi okres, to jest od 5 listopada 2005 r. (była ona prowadzona pod kryptonimem (...)) do 26 października 2007 r. (była ona prowadzona pod kryptonimem (...)), plus kolejne trzy miesiące, co wydłużało ten okres do 26 stycznia 2008 r., była gwarantowana art. 19 ust. 8 i 9 ustawy o policji. W tym okresie obowiązywał art. 19 ust. 8 i 9 ustawy o Policji, w którym odpowiednio wskazano, że ,, kontrolę operacyjną zarządza się na okres nie dłuższy niż 3 miesiące. Sąd okręgowy może, na pisemny wniosek Komendanta Głównego Policji lub komendanta wojewódzkiego Policji, złożony po uzyskaniu pisemnej zgody właściwego prokuratora, na okres nie dłuższy niż kolejne 3 miesiące, wydać postanowienie o jednorazowym przedłużeniu kontroli operacyjnej, jeżeli nie ustały przyczyny zarządzenia tej kontroli. … W uzasadnionych przypadkach, gdy podczas stosowania kontroli operacyjnej pojawią się nowe okoliczności istotne dla zapobieżenia lub wykrycia przestępstwa albo ustalenia sprawców i uzyskania dowodów przestępstwa, sąd okręgowy, na pisemny wniosek Komendanta Głównego Policji, złożony po uzyskaniu pisemnej zgody Prokuratora Generalnego, może wydać postanowienie o kontroli operacyjnej przez czas oznaczony również po upływie okresów, o których mowa w ust. 8” . Ograniczenie czasowe zawarte w art. 19 ust. 9 ustawy o Policji, w którym mowa, że ,, w uzasadnionych przypadkach, gdy podczas stosowania kontroli operacyjnej pojawią się nowe okoliczności istotne dla zapobieżenia lub wykrycia przestępstwa albo ustalenia sprawców i uzyskania dowodów przestępstwa, sąd okręgowy, na pisemny wniosek Komendanta Głównego Policji, złożony po uzyskaniu pisemnej zgody Prokuratora Generalnego, może wydać postanowienie o kontroli operacyjnej przez czas oznaczony również, również po upływie okresów, o których mowa w ust. 8, wydawać kolejne postanowienia o przedłużeniu kontroli operacyjnej na następujące po sobie okresy, których łączna długość nie może przekraczać 12 miesięcy”, pojawiło się w tym akcie prawnym dopiero na mocy ustawy z 15 stycznia 2016 r. o zmianie ustawy o Policji oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2016 r., poz. 147), w art. 1 pkt 1 lit. d, które z resztą aktualnie obowiązuje. Reasumując, materiał dotyczący oskarżonego N. S. (1) ps. (...), uzyskany w toku zarządzonych wobec niego przez sąd kontroli operacyjno- rozpoznawczych, jest legalnym materiałem dowodowym, który należy w pełnym zakresie procesowym wykorzystać, czyniąc ustalenia faktyczne wobec tego oskarżonego, co powinno mieć również znaczenie dla jego odpowiedzialności karnej, mając na względzie długotrwałość jego działalności, jej złożony charakter, rolę jaką odegrał, przedmiot tej aktywności przestępczej, różnorodne sposoby realizacji wyznaczonych celów oraz odniesione przez niego korzyści majątkowe, czyniąc potencjalną represję karną adekwatną w stosunku do tych przytoczonych elementów.

Jako bezprzedmiotowe, nie wymagające dalszej analizy są zarzuty zawarte
w apelacjach obrońców oskarżonych, odnoszące się do różnorakich aspektów wykorzystania (bardziej bezpodstawnego wykorzystania) materiałów pozyskanych w toku kontroli operacyjnych, w tym zwłaszcza kwestii dotyczących oceny treści zawartych
w zarejestrowanych rozmowach telefonicznych lub wiadomościach tekstowych, ich analizy oraz dokumentów odnoszących się do nich, odtwarzania całości zarejestrowanych nagrań rozmów telefonicznych w czasie procesu, braku obecności części oskarżonych przy odtwarzaniu części tych nagrań, czasu trwania tych zarządzonych kontroli, interpretacji slangu, którym posługiwali się w czasie zarejestrowanych rozmów telefonicznych lub przekazach tekstowych, problemów odnoszące się do jakości opinii fonoskopijnych, zaliczenia w poczet materiału dowodowego bez odczytywania i odsłuchania zarejestrowanych treści pozyskanych w toku czynności niejawnych, zwłaszcza nagrań rozmów telefonicznych oraz sporządzonych z nich stenogramów, jak i niekonstytucyjności art. 168b k.p.k. Przy czym, jest wyjątek od takiego ujęcia problemu, albowiem nie można zapominać, o treści rozmów telefonicznych zarejestrowanych w oparciu o postanowienia sądu wobec oskarżonych wskazanych w tych orzeczeniach. Na temat tych rozmów wypowiadał się w swoich wyjaśnieniach, później zeznaniach P. S. (1). Informacje podane przez niego odnośnie tych zarejestrowanych rozmów telefonicznych, związane są
z analizą relacji tego świadka oraz oceną jego wiarygodności, a dopiero pośrednio odnoszą się do samych zarejestrowanych rozmów. Natomiast, analizy przeprowadzone przez funkcjonariuszy Policji, w oparciu o materiał uzyskany w toku kontroli operacyjnych, nie był samoistnym źródłem poczynionych, przez Sąd I instancji, ustaleń faktycznych.

Co do zarzutów naruszenia art. 424 k.p.k., zawartych w apelacjach obrońców oskarżonych: K. K. (1), P. W. (1), A. K. (1), K. R. (1), D. I., M. T. (1), B. J. (1), M. K. (1), M. S. (1), M. B. (1), P. B. (1), M. W. (1), S. J., M. Ś. (1), ujętych w różnorodnym kontekście, należy uznać je za niezasadne.

Zarzuty te zasadniczo odnosiły się zwłaszcza do: zbiorczego wskazania i wymienienia dowodów, które legły u podstaw poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych, zaniechania wykazania działania zorganizowanej grupy przestępczej, skopiowania aktu oskarżenia, ogólnikowości uzasadnienia, braku omówienia zeznań świadków, eksponowania niekorzystnych okoliczności dla oskarżonych, nieodniesienia się do całości materiału dowodowego zebranego w sprawie, odwołania się do doświadczenia zawodowego oraz odwołania się do przekazów medialnych.

Należy wskazać, że uzasadnienie wyroku Sądu I instancji posiada pewne mankamenty. Zwłaszcza, odnosi się to do kwestii wyjaśnienia podstaw formalnych możliwości wykorzystania materiałów pochodzących z zarządzonych i przeprowadzonych kontroli operacyjnych, co już wcześniej szczegółowo poruszono, ale również odnosi się to do zbiorczego wskazania dowodów, które legły u podstaw poczynionych ustaleń faktycznych, a nie odnoszących się do poszczególnych czynów, braku odniesienia się do całości wyjaśnień oraz zeznań złożonych przez P. S. (1). Także nie odniesiono się do całości relacji uzyskanych od innych osób, które swoimi supozycjami uwiarygodniły relacje P. S. (1). Właściwą metodykę, przy sporządzeniu uzasadnienia, zastosowano w odniesieniu do materiałów pochodzących z kontroli operacyjnej, przyporządkowując ten materiał do poszczególnych czynów, co jednak nie przesądzało
o słuszności wyroku Sądu I instancji, w tym zakresie, albowiem niewłaściwie rozstrzygnięto problem prawny związany z możliwością wykorzystania tych materiałów w stosunku do poszczególnych oskarżonych. Niemniej, nie budzi wątpliwości, że skoro uzasadnienie wyroku sporządzone jest po wydaniu wyroku, to oczywistym jest, że jego treść nie może mieć wpływu na treść zapadłego wcześniej wyroku. Zgodnie z art. 455a k.p.k. nie jest możliwe uchylenie zaskarżonego apelacjami wyroku sądu pierwszej instancji z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424 k.p.k. (vide: postanowienie SN
z 21 września 2017 r., IV KK 130/17, Prok. i Pr. -wkł. 2017/12/12). Rzeczywiście,
w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, zabrakło wyraźnego wskazania, w odniesieniu do poszczególnych zarzutów postawionych danemu oskarżonemu, które dowody przesądzają
o ich słuszności. Taką właściwą technikę w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zastosowano w odniesieniu do nielicznych przestępstw. Zbiorcze wymienienie dowodów, na przykład wskazanie na wyjaśnienia i zeznania P. S. (1), który był łącznie kilkadziesiąt razy przesłuchiwany, nie ułatwia lektury tego dokumentu sprawozdawczego. Jednak,
o ustaleniach faktycznych, poczynionych przez sąd I instancji, nie decyduje uzasadnienie wyroku, a materiał dowodowy zebrany w danej sprawie, który jest dostępny dla organu orzekającego, jak i dla stron, to tym samym mankamenty uzasadnienia wyroku nie mogą same w sobie dyskredytować rozstrzygnięcia, tym bardziej, że zostało to poprzedzone zasadniczo wnikliwym procesem. W konsekwencji, uczestnicy procesu mogą zapoznać się
z nimi i sami dojść do wniosku, czy dane rozstrzygniecie, zwłaszcza w kontekście poczynionych ustaleń faktycznych, znajduje oparcie w przeprowadzonych dowodach, których ocena została zaprezentowana w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Niemniej,
Sąd II instancji, zastępując Sąd I instancji, wskaże gdzie w aktach sprawy znajduje się osobowy materiał dowodowy, przesądzający o określonych ustaleniach faktycznych, poczynionych przez Sąd meriti, zwłaszcza w odniesieniu do wyjaśnień i zeznań P. S. (1). Nie jest to łatwe zadanie, ale jest ono do wykonania. O tyle jest ono trudne, bowiem postępowanie apelacyjne trwało, w tak dużej i zawiłej sprawie, tylko niewiele ponad pół roku, a postępowanie pierwszoinstancyjne trwało bez mała 8 lat, a więc był to dla Sądu meriti, bardzo długi okres aby przygotować ten fragment uzasadnienie na zdecydowanie wyższym poziomie merytorycznym [profesjonalnym].

W odniesieniu do poszczególnych oskarżonych, ustalenia faktyczne, poczynione przez Sąd I instancji, co do poszczególnych zarzutów, znajdują swoje oparcie zasadniczo
w poniższych dowodach. Zarzuty opisane w pkt II, XXX, LXVI aktu oskarżenia (chodzi
o oskarżonych K. K. (1), P. W. (1), K. R. (1))– k. 143-144, 146- 147 (wyjaśnienia złożone przez P. S. (1) 28 kwietnia 2008 r., zeznania złożone na rozprawie 10 listopada 2009 r., kiedy podtrzymał wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym), k. 4.207, 4.210- 4.211 (zeznania P. S. (1) złożone na rozprawie 10 września 2009 r.). Nadto o pozycji w zorganizowanej grupie przestępczej oskarżonego K. R. (1) wyjaśniał W. S. (1)- k. 63 (wyjaśnienia W. S. (1) złożone 30 czerwca z 2008 r., podtrzymane na rozprawie 20 października 2010 r.). Zarzuty opisane w pkt III i XXXI aktu oskarżenia (chodzi o tych samych oskarżonych co wyżej wskazano)– k. 143-144, 146-147 (wyjaśnienia P. S. (1) złożone
28 kwietnia 2008 r., zeznania z 10 i 12 listopada 2009 r., kiedy podtrzymał wyjaśnienia złożone w toku postępowania przygotowawczego), k. 4.207, 4.212 (zeznania P. S. (1) złożone na rozprawie 10 września 2009 r.). Zarzuty z pkt IV i LXXVII aktu oskarżenia (chodzi o oskarżanych K. K. (1) i M. T. (1))- zeznania G. O. i H. W. (1), ekspertyza z zakresu daktyloskopii. Zarzuty z pkt IX, XXXV, LXXVIII, CIV, CXX aktu oskarżenia (chodzi o oskarżonych K. K. (1), P. W. (1), M. T. (1), M. W. (1) i Ł. N. (1))
– k. 133-136 (wyjaśnienia P. S. (1) z 25 kwietnia 2008 r., zeznania złożone na rozprawie 25 września 2009 r. kiedy podtrzymał na rozprawie wyjaśnienia z postępowania przygotowawczego), k. 244-245 (wyjaśnienia P. S. (1) z 20 maja 2008 r., zeznania złożone na rozprawie 24 marca 2010 r., kiedy podtrzymał wyjaśnienia złożone
w postępowaniu przygotowawczym), k. 4.210 (zeznania P. S. (1) złożone na rozprawie 10 września 2009 r.), k. 6.824- 6.825 (zeznania P. S. (1) złożone na rozprawie 24 marca 2010 r.). Zarzuty z pkt X, XXXIX, LXXI, LXXIV, XCVIII, CXII, CXXII aktu oskarżenia (chodzi o oskarżonych K. K. (1), P. W. (1), K. R. (1), D. I., M. B. (1), S. J., Ł. N. (1))- k. 136-137 (wyjaśnienia P. S. (1) z 25 kwietnia 2008 r., zeznania z 25 września 2009 r., kiedy podtrzymał na rozprawie wyjaśnienia z postępowania przygotowawczego), k. 159 (wyjaśnienia złożone przez P. S. (1) z 30 kwietnia 2008 r., zeznania z 12 listopada 2009 r., kiedy podtrzymał wyjaśnienia z postępowania przygotowawczego), k. 231-233 (wyjaśnienia złożone przez P. S. (1) z 15 maja 2008 r., zeznania złożone na rozprawie 10 lutego 2010 r., kiedy podtrzymał wyjaśnienia
z postępowania przygotowawczego), k. 246 (wyjaśnienia P. S. (1) z 20 maja 2008 r., podtrzymane na rozprawie 24 marca 2010 r.), k. 382 (wyjaśnienia złożone przez P. S. (1) 9 października 2008 r., zeznania z 8 lipca 2010 r., kiedy podtrzymał wyjaśnienia z postępowania przygotowawczego), k. 4.207 (zaznania P. S. (1) złożone na rozprawie 10 września 2009 r.), k. 6.390- 6.392 (zeznania złożone przez P. S. (1) 10 lutego 2010 r.), k. 6.824- 6.825 (zeznania złożone przez P. S. (1) na rozprawie 24 marca 2010 r.), k. 7.322 (zeznania złożone przez P. S. (1) na rozprawie 10 maja 2010 r.), k. 8.152- 8.153 (zeznania P. S. (1) złożone na rozprawie 8 lipca 2010 r.). Rozmowy zarejestrowane w toku kontroli operacyjnej pod kryptonimem (...) i związane z tym wyjaśnienia P. S. (1) z 3 czerwca 2008 r. (k. 318- 324 teczka osobowa nr 28), k. 55- 60 (wyjaśnienia W. S. (1) złożone 26 czerwca 2008 r.- teczka osobowa nr 21, podtrzymane na rozprawie
20 października 2010 r.), k. 8.855- 8.872 (zeznania W. S. (1) złożone na rozprawie 14 września 2010 r.), k. 43- 48 (wyjaśnienia W. S. (1) z 23 czerwca 2008 r., podtrzymane na rozprawie 20 października 2010 r.), k. 8.853- 8.872 (zeznania W. S. (1) złożone na rozprawie 14 września 2010 r.), k. 9.208- 9.224 (zeznania W. S. (1) złożone na rozprawie 20 października 2010 r.). Zarzuty z pkt XI, CI, CXXIII aktu oskarżenia (chodzi o oskarżonych K. K. (1), P. B. (1), Ł. N. (1) – k. 137 (wyjaśnienia złożone przez P. S. (1) 25 kwietnia 2008 r., zeznania złożone na rozprawie 25 września 2009 r., kiedy podtrzymał wyjaśnienia z postępowania przygotowawczego), k. 6.826-6.829 (zeznania złożone przez P. S. (1) 24 marca 2010 r.). Rozmowy zarejestrowane w toku kontroli operacyjnej pod kryptonimem (...) i związane z tym wyjaśnienia P. S. (1) z 3 czerwca 2008 r. (k. 318- 324- teczka osobowa nr 28), k. 55- 60 (wyjaśnienia W. S. (1) złożone 26 czerwca 2008 r., podtrzymane na rozprawie 20 października 2010 r.). Zarzuty z pkt XII, LXX, XCIX, CX aktu oskarżenia (chodzi o oskarżonych K. K. (1), K. R. (1), M. B. (1), S. J.– k. 153 (wyjaśnienia złożone przez P. S. (1) 29 kwietnia 2008 r., zeznania złożone na rozprawie 12 listopada 2009 r., kiedy podtrzymał wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym). Zarzuty z pkt XIII, XXXVIII, CXXIV aktu oskarżenia (chodzi o oskarżonych K. K. (1), P. W. (1), Ł. N. (1))- k. 330- 339 (wyjaśnienia złożone przez oskarżonego Ł. N. (1) 20 grudnia 2007 r.- teczka (...)), k. 131- 140 (wyjaśnienia P. S. (1) złożone 25 kwietnia 2009 r., podtrzymane na rozprawie 25 września 2009 r.), k. 183- 189 (wyjaśnienia P. S. (1) z 7 maja 2008 r., podtrzymane na rozprawie 8 grudnia 2009 r.). Zarzuty z pkt XIV, XXXVII, LXI aktu oskarżenia (chodzi o oskarżonych K. K. (1), P. W. (1), A. K. (1))– k. 220-221 (wyjaśnienia złożone przez P. S. (1) 13 maja 2008 r., zeznania złożone na rozprawie 9 lutego 2010 r., kiedy podtrzymał wyjaśnienia
z postępowania przygotowawczego), k. 4.407- 4.408 (zeznania złożone na rozprawie przez P. S. (1) 25 września 2009 r.), k. 8.259 (zeznania złożone przez P. S. (1) na rozprawie 16 lipca 2010 r.), k. 8680 (zeznania złożone przez P. S. (1) na rozprawie 2 września 2010 r.). Zarzut z pkt XV aktu oskarżenia (chodzi
o oskarżonego K. K. (1))- k. 221-222 (wyjaśnienia P. S. (1) złożone 13 maja 2008 r., zeznania złożone przez niego na rozprawie 9 lutego 2010 r., kiedy podtrzymał wyjaśnienia z postępowania przygotowawczego), k. 382 (wyjaśnienia P. S. (1) z 9 października 2008 r., które podtrzymał na rozprawie 8 lipca 2010 r.),
k. 43- 48 (wyjaśnienia W. S. (1) złożone 23 czerwca 2008 r.– teczka osobowa nr 21, podtrzymane na rozprawie 20 października 2010 r.). Zarzuty z pkt XVII, XL aktu oskarżenia (chodzi o oskarżonych K. K. (1) i P. W. (1))
- k. 131- 140 (wyjaśnienia P. S. (1), podtrzymane na rozprawie 25 września 2009 r.), k. 6.394 (zeznania P. S. (1) złożone 10 lutego 2010 r., k. 49- 53 (wyjaśnienia W. S. (1) złożone 25 czerwca 2008 r.- teczka osobowa nr 21, podtrzymane na rozprawie 20 października 2010 r.), k. 8.853- 8.872 (zeznania W. S. (1) złożone na rozprawie 14 września 2010 r.). Zarzuty z pkt XVIII, XLI aktu oskarżenia (chodzi o oskarżonych K. K. (1) i P. W. (1))- k. 131- 140 (wyjaśnia złożone przez P. S. (1) 25 kwietnia 2008 r., podtrzymane przez niego na rozprawie 25 września 2009 r.), k. 330- 339 (wyjaśnienia oskarżonego Ł. N. (1) złożone 20 grudnia (...).- teczka (...)). Zarzuty z pkt XIX, XLII aktu oskarżenia (chodzi o oskarżonego K. K. (1) i P. W. (1))– k. 193– 194 (wyjaśnienia złożone przez P. S. (1) 8 maja 2008 r., podtrzymane na rozprawie 9 grudnia 2009 r.), k. 282 (wyjaśnienia P. S. (1) złożone 27 maja 2008 r., podtrzymane na rozprawie 16 kwietnia 2010 r.) k. 5.523 (zeznania złożone przez P. S. (1) na rozprawie 8 grudnia 2009 r.), k. 5.565- 5.566 (zeznania P. S. (1) złożone 9 grudnia 2009 r.), k. 14- 17 (wyjaśnieni P. M. złożone 14 lutego 2008 r.- teczka osobowa nr 22, podtrzymane na rozprawie 27 stycznia 2012 r.), 18- 20 (wyjaśnienia P. M. złożone 15 lutego 2008 r.- teczka osobowa nr 22, podtrzymane na rozprawie 27 stycznia 2012 r.), k. 21 – 27 (wyjaśnieni P. M. złożone 22 lutego 2008 r.- teczka osobowa nr 22, podtrzymane na rozprawie 27 stycznia 2012 r.), k. 28- 37 (wyjaśnienia P. M. złożone 21 marca 2008 r.- teczka osobowa nr 22, podtrzymane na rozprawie 27 stycznia 2012 r.), k. 49- 52 (wyjaśnienia P. M. złożone 17 czerwca 2008 r.- teczka osobowa nr 22, podtrzymane na rozprawie 27 stycznia 2012 r.), k. 11.582- 11.599 zeznania P. M. złożone na rozprawie 27 stycznia 2012 r., kiedy również podtrzymał wyjaśnienia z postępowania przygotowawczego. Zarzuty z pkt XX, CXI aktu oskarżenia (chodzi o oskarżonych K. K. (1) i S. J.)– k. 131- 140 (wyjaśnienia złożone przez P. S. (1) 25 kwietnia 2008 r., podtrzymane na rozprawie 25 września 2009 r.), k. 5.514 (zeznania złożone przez P. S. (1) na rozprawie 8 grudnia 2009 r.), k. 5.567- 5.569 (zeznania P. S. (1) złożone na rozprawie 9 grudnia 2009 r.). Zarzuty z pkt XXI, CVIII aktu oskarżenia (chodzi o oskarżonych K. K. (1) i M. W. (1))- k. 155 (wyjaśnienia złożone przez P. S. (1) 30 kwietnia 2008 r., podtrzymane na rozprawie 12 listopada 2009 r.). Zarzuty z pkt XXII, CXIV aktu oskarżenia (chodzi o oskarżonych K. K. (1) i M. Ś. (1))- k. 195-196 (wyjaśnienia P. S. (1) złożone 8 maja 2008 r., podtrzymane na rozprawie 9 grudnia 2009 r.), k. 282 (wyjaśnienia P. S. (1) złożone 27 maja 2008 r., podtrzymane 16 kwietnia 2010 r.), k. 5.519- 5.521, 5.560 (zeznania P. S. (1) złożone na rozprawie 8 i 9 grudnia 2009 r.), k. 8.028 (zeznania złożone na rozprawie 22 czerwca 2010 r.). Zarzuty
z pkt XXIII, XLIII, CXV aktu oskarżenia (chodzi o oskarżonych K. K. (1), P. W. (1), M. Ś. (1))– k. 179 -180 (wyjaśnienia P. S. (1). złożone 5 maja 2008 r., podtrzymane na rozprawie 8 grudnia 2009 r.), k. 4.218, 4.408, 5.519- 5.521, 5.560- 5.562, 8.020, 8.260, 8.684- 8.686 (zeznania P. S. (1) złożone na rozprawach: 10 i 25 września 2009 r., 8 i 9 grudnia 2009 r., 22 czerwca 2010 r., 16 lipca 2010 r., 2 września 2010 r.). Zarzuty z pkt XXIV, XLIV, LXIV, CXVI aktu oskarżenia (chodzi o oskarżonych K. K. (1), P. W. (1), A. K. (1), M. Ś. (1))- k. 155- 161, 177- 182 (odpowiednio wyjaśnienia P. S. (1) z 30 kwietnia 2008 r., podtrzymane na rozprawie 12 listopada 2009 r., wyjaśnienia złożone 5 maja 2008 r., podtrzymane na rozprawie 8 grudnia 2009 r.), k. 5.519-5.521 (zeznania P. S. (1) złożone na rozprawie 8 grudnia 2009 r.), odnośnie oskarżonego A. K. (1) rozmowy zarejestrowane w ramach czynności operacyjnych prowadzonych wobec niego pod kryptonimami (...), (...), prowadzone w oparciu o postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie z 13 lipca 2007 r., (...). Zarzuty z pkt XXV, XLV, CXVII aktu oskarżenia (chodzi o oskarżonych K. K. (1), P. W. (1), M. Ś. (1))- k. 155- 160, 177- 182 (wyjaśnienia P. S. (1) z 30 kwietnia 2008 r., podtrzymane na rozprawie 12 listopada 2009 r., wyjaśnienia złożone 5 maja 2008 r., podtrzymane na rozprawie 8 grudnia 2009 r.), k. 238 (wyjaśnienia P. S. (1) z 16 maja 2008 r., podtrzymane 10 lutego 2010 r.), k. 5.519- 5.521, 5.560- 5.562 (zeznania złożone przez P. S. (1) na rozprawie 8 i 9 grudnia 2009 r.). Zarzut z pkt XXVI aktu oskarżenia (chodzi o oskarżonego K. K. (1))- k. 222-223 (wyjaśniania P. S. (1) złożone 13 maja 2008 r., podtrzymane na rozprawie 10 lutego 2010 r.). Zarzuty z pkt XXVII, XLVI aktu oskarżenia (chodzi o oskarżonych K. K. (1), P. W. (1))– k. 311 (wyjaśnienia P. S. (1) złożone 3 czerwca 2008 r., podtrzymane na rozprawie 22 czerwca 2010 r.), k. 7.320- 7.321 (zeznania P. S. (1) złożone 10 maja 2010 r.) oraz k. 8.127-8.128 (zeznania P. S. (1) złożone na rozprawie 6 lipca 2010 r.). Zarzuty z pkt XXVIII, XLVII, LXXXIX, CXVIII aktu oskarżenia (chodzi o oskarżonych K. K. (1), P. W. (1), B. J. (1), M. Ś. (1))– k. 180
-181 (wyjaśnienia P. S. (1) złożone 5 maja 2008 r., podtrzymane na rozprawie
8 grudnia 2009 r.), k. 222-223 (wyjaśnienia P. S. (1) złożone 13 maja 2008 r., podtrzymane na rozprawie 10 lutego 2010 r.), k. 227-228 (wyjaśniania P. S. (1) złożone 14 maja 2008 r., podtrzymane 10 lutego 2010 r.), k. 312 (wyjaśnienia P. S. (1) złożone 3 czerwca 2008 r., podtrzymane na rozprawie 22 czerwca 2010 r.), k. 8683 (zeznania P. S. (1) złożone na rozprawie 2 września 2010 r.). Zarzuty z pkt XXXII, LI aktu oskarżenia (chodzi o oskarżonych P. W. (1) i A. K. (1))- k. 141- 147 (wyjaśnienia P. S. (1) złożone 28 kwietnia 2008 r., podtrzymane na rozprawie 10 listopada 2009 r.), nadto W. S. (1) w swoich wyjaśnieniach złożonych 30 czerwca 2008 r. (k. 61-65, które potrzymał na rozprawie 20 października 2010 r.), podał, że oskarżony B. J. (1) zajmował się sprzedażą kokainy.

Zarzuty XXXIII, LXXIII aktu oskarżenia (chodzi o oskarżonych P. W. (1), D. I.)- k. 141- 147 (wyjaśnienia złożone przez P. S. (1) 28 kwietnia 2008 r., podtrzymane na rozprawie 10 listopada 2009 r.), k. 4.212 (zeznania P. S. (1) złożone 10 września 2009 r.), k. 4.408 (zeznania P. S. (1) złożone 25 września 2009 r.), k. 8.260 (zeznania P. S. (1) złożone 16 lipca 2010 r.), k. 8.684- 8.686 (zeznania P. S. (1) złożone 2 września 2010 r.), k. 22- 29 (wyjaśnienia W. S. (1) złożone 18 czerwca 2008 r.- teczka osobowa nr 21, podtrzymane na rozprawie 20 października 2010 r.), k. 8.774- 8.789 zeznania W. S. (1) złożone 10 września 2010 r.), 8.853- 8.872 (zeznania W. S. (1) złożone na rozprawie 14 września 2010 r.), 8.921- 8.934 (zeznania W. S. (1) złożone 16 września 2010 r.). Zarzut z pkt XXXIV aktu oskarżenia (dotyczący oskarżonego P. W. (1)), k. 141- 147 (wyjaśnienia P. S. (1) złożone 28 kwietnia 2008 r., podtrzymane na rozprawie 10 listopada 2009 r.), k. 22- 29 (wyjaśnienia W. S. (1) złożone
18 czerwca 2008 r.- teczka osobowa nr 21, podtrzymane na rozprawie 20 października 2010 r), k. 6-11 (zeznania Ł. M. (1) – teczka nr 24, podtrzymane na rozprawie 28 stycznia 2011 r.). Zarzuty XXXVI, CV aktu oskarżenia (dotyczący oskarżonych P. W. (1), M. W. (1))- k. 131- 140 i 234- 241 (wyjaśnienia P. S. (1) złożone
25 kwietnia 2008 r i 16 maja 2008 r., podtrzymane na rozprawach 25 września 2009 r. i 10 lutego 2010 r.), wyjaśnienia P. M. z 22 lutego 2008 r. (k. 21- 27- teczka osobowa nr 22), M. B. (2) z 31 marca 2008 r. (k. 40- teczka osobowa nr 22), J. B. z 31 marca 2008 r. (k. 42-44- teczka osobowa nr 22), k. 4-8 (wyjaśnienia P. M. złożone 29 października 2007 r.- teczka osobowa nr 22), k. 14- 17 (wyjaśnieni P. M. z 14 lutego 2008 r.- teczka osobowa nr 22), k. 21- 27 (wyjaśnieni P. M. z 22 lutego 2008 r.- teczka osobowa nr 22), k. 28- 37 (wyjaśnienia P. M. z 21 marca 2008 r. – teczka osobowa nr 22), zeznania P. M. złożone na rozprawie 27 stycznia 2012 r., kiedy również podtrzymał wcześniej złożone wyjaśnienia (k. 11582- 11599), k. 387- 389 (protokół okazania z 4 lutego 2009 r. P. M.- teczka osobowa nr 14), k. 411- 413 ( protokół okazania z 13 marca 2009 r. P. M.- teczka osobowa nr 14). Zarzuty z pkt XLVIII, XCVI aktu oskarżenia (chodzi
o oskarżonych P. W. (1), M. B. (1))- k. 301, k. 328, k. 355-357 (wyjaśnienia P. S. (1) złożone 29 maja 2008 r., 4 czerwca 2008 r., 10 lipca 2008 r., podtrzymane na rozprawach 10 maja 2010 r., 24 czerwca 2010 r., 6 lipca 2010 r.), k. 7.316-7.319, k. 7.321 (zeznania P. S. (1) złożone na rozprawie 10 maja 2010 r.),
k. 8.130- 8.132 (zeznania P. S. (1) złożone 6 lipca 2010 r.), k. 8683 (zeznania P. S. (1) złożone na rozprawie 2 września 2010 r.) oraz zeznania świadków wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w częściach odnoszących się do przestępstwa rozboju kwalifikowanego, w tym wyjaśnienia i zeznania W. S. (1)
- k. 36- 41 (wyjaśnienia W. S. (1) z 20 czerwca 2008 r., teczka osobowa nr 21, potwierdzone na rozprawie 20 października 2010 r.), który wskazał na udział P. W. (1) i (...) w rozboju w P., k. 419- 420 wyjaśnienia W. S. (1) (teczka osobowa nr 12, potrzymane na rozprawie 20 października 2010 r.). Zarzut
z pkt XC aktu oskarżenia (chodzi o oskarżonego B. J. (1))– k. 186 (wyjaśnienia P. S. (1) z 7 maja 2008 r., podtrzymane na rozprawie 8 grudnia 2009 r.), k. 8.874- 8.789 (zeznania W. S. (1) złożone na rozprawie 10 września 2010 r.), k. 8.853- 8.872 (zeznania W. S. (1) złożone na rozprawie 14 września 2010 r.), k. 5.559, 5.562, 5.563 (zeznania P. S. (1) złożone na rozprawie 9 grudnia 2009 r.), k. 8.026 (zeznania P. S. (1) złożone na rozprawie 22 czerwca 2010 r.). Zarzut z pkt XCIV aktu oskarżenia (dotyczący M. S. (1))- wynik przeszukania, dokumenty odnoszące się do pozwolenia na broń palną dla tego oskarżonego. Zarzuty z pkt XCVII, XCVIII aktu oskarżenia (odnoszące się do oskarżonego M. B. (1))- k. 153 (wyjaśnienia złożone przez P. S. (1) 29 kwietnia 2008 r., podtrzymane na rozprawie 12 listopada 2009 r.), k. 7.322, 8.152- 8.253 (zeznania złożone przez P. S. (1) na rozprawach 10 maja 2010 r. i 8 lipca 2010 r.). Zarzut z pkt CII aktu oskarżenia (chodzi o oskarżonego P. B. (1))- k. 399 (wyjaśnienia P. S. (1) z 2 grudnia 2008 r., które podtrzymał 8 lipca 2010 r.), k. 410-413 (konfrontacja P. S. (1) z T. M. (1) z 29 stycznia 2009 r.), k. 4.220 (zeznania P. S. (1) złożone na rozprawie 10 września 2009 r.), k. 43- 48 wyjaśnieni W. S. (1)- złożone 23 czerwca 2008 r.- teczka osobowa na 21, podtrzymane na rozprawie 20 października 2010 r.), k. 55- 60 (wyjaśnieni W. S. (1) złożone 26 czerwca 2008 r., podtrzymane na rozprawie 20 października 2010 r.), k. 8.774- 8.789 (zeznania W. S. (1) złożone na rozprawie 10 września 2010 r.), 9.208- 9.224 (zeznania W. S. (1) złożone na rozprawie 20 października 2010 r.). Także nie można zapominać o wyjaśnieniach P. S. (1), w których odnosi się do materiału zdobytego w toku zarządzonych przez Sąd kontroli operacyjnych odnoszących się bezpośrednio do niego. Chodzi o kontrolę operacyjną pod kryptonimem (...) zarządzoną 9 maja 2007 r. W tych wyjaśnieniach złożonych 27 i 29 maja 2008 r. (k. 276-290, 297- 308), wskazuje na udział w zdarzeniach związanych z obrotem narkotykami I. J. (1), M. J. (1), M. Ś. (1), M. N. (1), P. M. (...)), N. S. (1) (N, P., D. P., W., D.), K. K. (1) (M.), P. W. (1) (P., (...), D., D.) M. O. (1) (B.), Ł. N. (1) ((...), Z.), K. R. (1) (G., R., (...)), M. B. (1) (M.), S. J., B. J. (1) (J.), O.. Nadto w nich opisał: przygotowania transportu, przygotowania pieniędzy na zakup narkotyków, ustalanie kursu euro, ich zakup w kantorze, pilnowanie granicy, ceny narkotyków i sadzonek, posługiwanie się pseudonimami, napad w P., rozliczenia za narkotyki, sposób mierzenia marihuany, ocenę jej jakości, transakcje, których przedmiotem była marihuana w lipca 2007 r., uprawę marihuany, usterki sprzętu użytego do jej uprawy, przerzuty narkotyków do K., słowny kamuflaż marihuany (zielona farba, jedno naczynie), kokainy (loko- koko, mała paczuszka), sprawdzanie trasy przerzutu (trasa czysta, most sprawdzony), określanie nazw miejscowości skrótami (np. B.- B.) oraz sadzonek marihuany (dzieci), nazewnictwo waluty (klocek e) i granicy (g). W swoich wyjaśnieniach P. S. (1) także odniósł się do materiału operacyjnego, który został uzyskany w toku kontroli operacyjnych ale prowadzonych w oparciu o postanowienia dotyczące innych osób. Chodzi o materiał operacyjny uzyskany w toku kontroli operacyjnych prowadzonych pod kryptonimami: (...) (postanowienie z 30 kwietnia 2007 r., dotyczyło N. S. (1)), (...) (postanowienie z 17 października 2006 r., dotyczyło K. K. (1)), (...) (postanowienie z 30 kwietnia 2007 r., dotyczyło K. K. (1)), (...) (postanowienie z 28 kwietnia 2006 r., dotyczyło N. S. (1)), (...) (postanowienie z 22 września 2006 r., dotyczyło P. W. (1)). Czyni tak P. S. (1) w czasie przesłuchań: 27 maja 2008 r. (k. 276- 290- teczka osobowa nr 28), 3 czerwca 2008 r. (k. 309-324- teczka osobowa nr 28),
4 czerwca 2008 r. (k. 325- 336- teczka osobowa nr 28), 23 lipca 2008 r. (k. 363- 369- teczka osobowa nr 28). O tyle ten materiał jest cenny, że daje się wykorzystać, do oceny czy ustalenia faktyczne, poczynione przez Sąd I instancji, dotyczące zorganizowanej grupy przestępczej są prawidłowe. Informacje podane w tych wyjaśnieniach przez P. S. (1), potwierdzają słuszność tych ustaleń faktycznych, wskazujących na istnienie zorganizowanej grupy przestępczej zajmującej się zasadniczo obrotem narkotykami, kupowanymi z reguły poza naszym krajem.

Także nie można zgodzić się z zarzutami, w których wskazano, że uzasadnienie wyroku Sądu I instancji jest plagiatem w stosunku do aktu oskarżenia, co zostało zarzucone w apelacjach obrońców oskarżonych K. K. (1), M. W. (1), M. Ś. (1). Konstatacja powyższa jawi się jako niezasadna, oparta na subiektywnych odczuciach, odwołujących się do wybiórczego odniesienia się do treści obu dokumentów. Nadto trzeba zwrócić uwagę, że w przypadku potwierdzenia słuszności zarzutów, pierwotnie skonstruowanych w akcie oskarżenia, nie ma żadnych przeszkód formalnych aby dany sąd korzystał z pewnych sformułowań zaczerpniętych ze skargi inicjującej dane postępowanie sądowe, zwłaszcza w zakresie poczynionych i przedstawionych ustaleniach faktycznych. Taka metodyka nawet jest o tyle pożądana, że upraszcza sposób sporządzenia dokumentu sprawozdawczego z zakończonego procesu, zwłaszcza w bardzo dużych sprawach, a z taką mamy do czynienia, a więc zawiłą pod względem podmiotowym, przedmiotowym oraz prawnym. Zmiana lub uchylenie orzeczenia z uwagi na naruszenie przepisów postępowania może nastąpić nie przy każdej takiej obrazie, a jedynie wówczas, gdy obraza ta mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, przy czym nie wystarczy samo twierdzenie o wywarciu przez uchybienie wpływu na treść orzeczenia, ale należy wykazać, że związek taki może realnie istnieć. Zauważyć także należy, że uzasadnienie wyroku jest czynnością wtórną do rozpoznania sprawy, bowiem czynność tę wykonuje sąd już po zakończonym rozpoznaniu sprawy, a uzasadnienie stanowi wyłącznie dokument o charakterze sprawozdawczym, zawierającym przedstawienie w sposób uporządkowany wyników narady z dokładnym wskazaniem, co sąd uznał za udowodnione i jak ocenił dowody jeśli chodzi o podstawę faktyczną wyroku oraz wyjaśnieniem podstawy prawnej zapadłego w sprawie rozstrzygnięcia. Z tego też względu, ,,nawet stwierdzone niedomogi uzasadnienia, nie mogą stanowić postawy do przyjęcia, iż uchybienie art. 424 § 1 k.p.k. miało realny wpływ na treść wyroku i musi prowadzić do jego zmiany bądź uchylenia, chyba że istnieją między wyrokiem, a uzasadnieniem sprzeczności, bądź uzasadnienie zostało sporządzone z tak daleko idącym rażącym naruszeniem wymogu jego sporządzenia, że uniemożliwiona jest całkowicie kontrola rozumowania sądu, a zatem brak jest oceny dowodów i dokonania ustaleń faktycznych” (vide: wyrok SA w Katowicach z 17 września 2009 r., II AKa 232/09, LEX nr 553847). Przenosząc to na realia przedmiotowej sprawy, trzeba wskazać, że niedomogi uzasadnienia nie mogą stanowić podstawy do przyjęcia, że uchybienie art. 424 § 1 k.p.k. miało realny wpływ na treść wyroku i musi prowadzić do jego uchylenia, chyba że uzasadnienie zostało sporządzone z tak daleko idącym rażącym naruszeniem wymogów jego sporządzenia, że uniemożliwiona jest całkowicie kontrola rozumowania sądu - a zatem brak jest oceny dowodów i dokonanych ustaleń faktycznych. W przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z takimi mankamentami. Ustalenia faktyczne zostały przedstawione, znajdują one oparcie w dowodach zgromadzonych w sprawie i przeprowadzonych w toku procesu. Ocena tych dowodów została także przedstawiona, a rolą Sądu II instancji jest, w kontekście zarzutów oraz dowodów zebranych w sprawie, podjęcie przekonania, czy odbyło się to
w sposób prawidłowy, zwłaszcza w odniesieniu do kryteriów zdefiniowanych w art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. ,, Zwłaszcza należy z dużą ostrożnością podchodzić do tych zarzutów,
w sytuacji kiedy autorzy apelacji prezentują własną ocenę dowodów, opartą na ich wybiórczej i jednostronnej analizie, polemizując z ustaleniami faktycznymi i oceną wiarygodności dowodów niekorzystnych z ich punktu widzenia” (por. wyrok SN z 15 kwietnia 2008 r., III KK 381/08, Lex Nr 512100; postanowienie SN z dn. 10 października 2007 r.,
III KK 120/07, Lex Nr 322853; postanowienie SN z dn. 2 sierpnia 2006 r., II KK 238/05, Lex Nr 193046; postanowienie SN z dn. 11 lutego 2009 r., V KK 400/08, Lex Nr 495318; wyrok SN z dn. 5 października 2004 r., V KK 124/04, Lex Nr 126713). Uważna analiza aktu oskarżenia, jak i omawianego uzasadnienia wyroku, nie potwierdza słuszności tych zastrzeżeń. Gdy dokona się tej analizy w oparciu o całokształt obu w/w dokumentów
i poprzez pryzmat materiału dowodowego, jaki stanowił kanwę ustaleń faktycznych, bez wątpliwości należy dojść do przekonania, że nie doszło do plagiatu. To, iż pewne sformułowania- zwłaszcza w zakresie ustaleń faktycznych- zawarte w obu porównywanych dokumentach korespondują ze sobą, nie świadczy o ich bezkrytycznym przepisaniu (czemu przeczy choćby rozmieszczenie odpowiednich treści uzasadnienia wyroku), ale wynika
z istoty opisywanych zdarzeń (określona kolejność, numery, nazwy, daty), a także precyzyjnego relacjonowania czynności sprawczych w ślad za opisem zawartym w relacjach osobowych, opiniach biegłych, czy w treści dokumentów. Dobitnym przykładem takiego samodzielnego stanowiska Sądu są ustalenia odnoszące się do przywozu 64 kg narkotyków przez I. J. (1) (k. 38 uzasadnienia), braku przedstawienia zarzutów obejmujących przemyt w kwietniu 2007 r. sadzonek konopii innych niż włókniste, czy też ich późniejszej uprawy, a także nieobjęcie zarzutem przewozu wskazanej próbki kokainy
(k. 35 uzasadnienia). W przedmiotowej sprawie ustalenia faktyczne, ocena dowodów, przedstawienie procesu subsumpcji ujęte zostały na prawie 200 stronach uzasadnienia zaskarżonego wyroku. W tych częściach zostały zawarte istotne fragmenty precyzyjnie wskazujące na tok rozumowania Sądu I instancji, co prawda nie zawsze był on prawidłowy, ale to już inna płaszczyzna oceny tego dokumentu. Brak więc jakiegokolwiek uzasadnienia dla tezy, poprzez wykazywanie braku lub błędnych ustaleń faktycznych czy niedokonanie oceny dowodów uniemożliwiona została kontrola instancyjna wyroku. Konkludując, ,,jeżeli uzasadnienie orzeczenia pozwala na kontrolę instancyjną, nawet utrudnioną, a nie uniemożliwia jej, to spełnia wymogi art. 424 k.p.k." (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego
w Katowicach z 25 października 2012 r., sygn. akt II AKa 403/12, Lex nr 1236440).
Nie sposób zaprzeczyć, że kontrola instancyjna, przedmiotowego wyroku, nie należy do najłatwiejszych, przy czym na jej utrudnienie złożyło się szereg różnorodnych czynników: począwszy od skomplikowanej materii faktycznej i prawnej, poprzez wielowątkowość i dużą ilość koniecznych do przeanalizowania dowodów i poszlak, skończywszy na treści samego wyroku, jak i jego uzasadnieniu. Niemniej, uzasadnienie zawiera wymagane i niezbędne elementy. Przyznać trzeba, że w pewnych częściach są one zbyt ogólnikowe, zwłaszcza
w odniesieniu do oceny relacji uzyskanych od osób, które obciążały oskarżonych lub w tych relacjach obciążających były konsekwentne, choć poszczególne przekazy, składane na różnych etapach całego postępowania, w dużych odstępach czasu, w pewnych szczegółach różniły się. W tak dużej sprawie jak przedmiotowa, sporządzenie uzasadnienia wyroku, może zawsze tworzyć wrażenie, że czegoś jeszcze zabrakło lub zbyt ogólnie ujęto określone zdarzenia, a relacje na ich temat mogły być bardziej szczegółowe, w efekcie oceny z nimi związane mogły zawierać dodatkowe argumenty, tworząc wrażenie wnikliwszych. Poziom oczekiwań może być uzależniony od stopnia lub charakteru zaangażowania danej osoby
w sprawie. Nie zmienia to jednak wyrażonego wyżej stanowiska, albowiem " o trafności rozstrzygnięcia nie decyduje jego uzasadnienie, lecz materiał stanowiący podstawę orzeczenia" (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 4 października 2012 r., sygn. II AKa 64/12, Lex 1237950). Kontrola odwoławcza odnosi się przecież do zasadności orzeczenia Sądu I instancji, a nie jego uzasadnienia, w którym zaprezentowany został przebieg narady (rozumowania) sądu meriti, który doprowadził do wydania kontrolowanego wyroku. Również zmiana stanu prawnego w efekcie wejścia w życie 1 lipca 2015 r. ustawy z 27 września 2013 r. o zmianie ustawy- Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2013 r., poz. 1.247) niczego nie zmieniała w ujęciu powyższego zagadnienia albowiem zgodnie z art. 36 pkt 2 ustawy nowelizującej w sprawach, w których przed dniem wejścia w życie tej ustawy wniesiono akt oskarżenia (co miało miejsce 15 maja 2009 r.) art. 437§2 k.p.k. stosuje się w brzmieniu dotychczasowym do czasu prawomocnego zakończenia postępowania, a więc nie przewidującego- odmiennie do aktualnie obowiązującego art. 437§2 k.p.k.- uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, poza wypadkami wskazanymi w art. 439 § 1 k.p.k., art. 454 k.p.k. lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości. Również wprowadzenie do procedury karnej art. 455a, w którym wskazano, że nie można uchylić wyroku z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424 k.p.k. na mocy art. 5 pkt 34 ustawy z 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r., poz. 396) nie mogło wpłynąć na powyższe zagadnienie. Także wejście w życie 15 kwietnia 2016 r. kolejnej ustawy z 11 marca 2016 r. o zmianie ustawy- Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r., poz. 437), nowelizującej procedurę karną, nie wpłynęło na odmienne ujęcie tego zagadnienia albowiem ten akt prawny nie zajmuje się tą kwestią, nie reguluje tej materii odmiennie. Rzeczywiście, w sposób ogólny Sąd I instancji odniósł się do dowodów, zwłaszcza uzyskanych od P. S. (1), przeprowadzonych na różnych etapach całego postępowania. Przeprowadzenie dowodu w trybie art. 391 k.p.k. nie powoduje, samo przez się, że sąd opierał się na dowodzie o wątpliwej wartości - skoro polskiej procedurze karnej nieznany jest podział dowodów na pełnowartościowe, mniej wartościowe, czy niepełnowartościowe. Takiego jakościowego różnicowania dowodów zakazuje wprost zasada swobodnej oceny dowodów.

Odnosząc się do licznych zarzutów naruszenia prawa materialnego, połączonych
z zarzutami błędów w ustaleniach faktycznych, mających wpływ na treść zaskarżonego wyroku, zawartych choćby w apelacjach obrońców oskarżonych K. K. (1), P. W. (1), A. K. (1), trzeba wskazać, że ,, zarzut naruszenia prawa materialnego zawsze oparty musi być na akceptacji prawidłowo dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych i jest zarzutem, w którym kwestionuje się prawidłowość przeprowadzenia procesu subsumpcji lub wykładni stosowanego przepisu. Konieczne jest również powiązanie wskazanego uchybienia z wpływem na treść skarżonego wyroku” (vide: postanowienie SN z 21 marca 2017 r., III KK 74/17, Prok. i Pr.-wkł. 2017/4/10). Obraza prawa materialnego polega na jego wadliwym zastosowaniu w orzeczeniu, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. Nie można więc mówić o obrazie prawa materialnego w sytuacji, gdy wadliwość orzeczenia w tym zakresie jest wynikiem błędnych ustaleń faktycznych, przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów procesowych. Formułowanie zatem tego zarzutu z jednoczesnym kwestionowaniem przepisów postępowania w tym samym zakresie jest nieskuteczne (vide: postanowienie SN z 6 lutego 2017 r, V KK 404/16, Opubl: Legalis). Oczywiście połącznie w tych środkach odwoławczych obu zarzutów, w sposób merytorycznie niepoprawny, osłabia ich wymowę. W praktyce, wczytując się w treść większości apelacji, zarzuty te łączą się, niesłusznie,
z zarzutami odnoszącymi się do oceny wyjaśnień, a później zeznań zwłaszcza P. S. (1), członka zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez oskarżonego N. S. (1) ps. (...), które są immamentnie skorelowane z zarzutami
o charakterze procesowym, a odnoszącymi się do przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów, wykroczeniu poza podstawy faktyczne wyrokowania, co w konsekwencji miało to, zdaniem apelujących, przełożenie na poczynienie przez Sąd I instancji błędnych ustaleń faktycznych. Zarzuty dotyczące oceny materiału dowodowego pochodzącego od P. S. (1) sprawdzają się do postulowania dokonania innej oceny relacji pochodzących od niego, doszukując się w tym naruszenia zwłaszcza art. 410 k.p.k., art. 7 k.p.k. Takie zarzutu zawarte zostały we wszystkich analizowanych apelacjach. ,, Nie stanowi naruszenia art. 410 k.p.k. dokonanie oceny materiału dowodowego w sposób odmienny od subiektywnych oczekiwań stron procesowych” (vide: postanowienie SN z 21 marca 2017 r., KK 71/17, LEX nr 2255323). Już z wyjaśnień złożonych przez P. S. (1) w toku postępowania przygotowawczego, wynika udział oskarżonego K. K. (1), jak
i pozostałych członków tej zorganizowanej grupy przestępczej, w przestępczym procederze. Wykonywanie przez te osoby poszczególnych czynności, o czym relacjonuje P. S. (1), jednoznacznie wskazuje, że musiały one mieć pełną świadomość udziału w takiej grupie, której przedmiotem działalności był głównie obrót narkotykami, ich uprzednie pozyskiwanie, zorganizowanie kanałów przerzutowych, wraz z ich przewożeniem na teren Polski, następnie w miejsca docelowe na jej terenie, zorganizowanie ich dystrybucji, zasadniczo na poziomie hurtowego obrotu, poprzez dotarcie do dalszych dystrybutorów, finalnie uzyskanie (czerpanie) zysków z ich dystrybucji, następnie zaaranżowanie tych zysków w dalszą działalność o tożsamym modelu, wykorzystując utrwalone metody działania oraz podział ról, przy użyciu analogicznych lub jednorakich środków. Można odnieść wrażenie, że apelujący, kwestionując wiarygodność materiału pochodzącego od P. S. (1), modelowo chcieliby, żeby przynależność do zorganizowanej grupy przestępczej odbywała się na poziomie sformalizowanym i zmaterializowanym, tak aby wręcz istniała dokumentacja potwierdzająca taki udział, przedmiot i cel jej działania,
w efekcie określająca oraz definiująca metody lub środki niezbędne do realizacji wyznaczonych zamierzeń. Oczywiście, z reguły niejawny charakter działalności, takiej zorganizowanej grupy przestępczej, pozostającej poza oficjalnym obiegiem oraz jakąkolwiek kontrolą organów władzy publicznej, intencjonalnie wymusza dążenie do kamuflażu jej działalności, w konsekwencji realnie ogranicza możliwości i sposobności dotarcia do wiedzy na temat przedmiotu, wyznaczonych celów, jak i składu podmiotowego grupy,
aby gwarantować jej trwałość i skuteczność działań oraz przede wszystkim bezkarność. Oczekiwanie uzyskania takich dowodów jest absurdalne i życiowo nieosiągalne oraz zmierza do bezpodstawnej dyskredytacji dowodów, którymi dysponuje sąd w toku procesu,
a dającymi obiektywne podstawy do ujawnienia działalności i lokalizacji takiej grupy, personalizacji jej składu, zdefiniowania oraz ustalenia metod, ustalenia środków, którymi posługuje się grupa o takich znamionach, włącznie z eksploracją wyznaczonych celów. Specyfiką spraw, w których przedmiotem jest właśnie działalność zorganizowanych grup przestępczych, jest często ubogość materiału dowodowego, odnoszącego się do nich, co nie znaczy, że nie pozwala to na poczynienie miarodajnych ustaleń faktycznych, poprzedzonych postępowaniem dowodowym, przeprowadzonym zgodnie z kanonami procesowymi. ,, Odmówienie wiary niektórym wyjaśnieniom złożonym przez oskarżonych (jak i świadków- przypis Sądu Apelacyjnego), a w rezultacie ich pominięcie jako podstawy dowodowej podczas dokonywanych ustaleń faktycznych, nie może być utożsamiane ani z brakiem oceny dowodów, które dotyczą określonych faktów, w kontekście finalnego rozstrzygnięcia, ani też nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu, bowiem odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie
i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych, z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów i w związku z tym, nie może być uznana za przejaw złamania zasady obiektywizmu, o jakiej mowa w art. 4 k.p.k.” (vide: postanowienie- SN z 9 sierpnia 2017 r., II KK 206/17, LEX 2347774), nawet jeżeli dzieje się to w sposób nie do końca precyzyjny, ale wymuszony realiami danej sprawy. Odrzucenie przez sąd jednych dowodów, przy jednoczesnym uwzględnieniu innych dowodów stanowi uprawnienie sądu dokonującego ustaleń faktycznych z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów i nie może być uznane za przejaw złamania zasady obiektywizmu. Również odmówienie wiary zeznaniom określonych świadków, czy też wyjaśnieniom oskarżonych, podobnie jak podzielenie stanowiska określonych biegłych, nie może być utożsamiane z pominięciem okoliczności, których te dowody dotyczą i nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu. Skoro Sąd I instancji, poczynił ustalenia faktyczne określonej treści, w zakresie czynów, których przypisanie poszczególnym oskarżonym okazało się zasadne, po rozpoznaniu apelacji ich obrońców, prowadzi to do wniosku, że Sąd I instancji słusznie dał wiarę relacjom P. S. (1), które determinowały właśnie takie a nie inne ustalenia faktyczne, co następnie przekonywująco wykazał. Tym samym Sąd I instancji nie dał wiary tym fragmentom jego relacji, które przedstawiały szczegóły przebiegu poszczególnych zdarzeń nieco odmiennie. Znamienne jest, że w tych relacjach P. S. (1), co do zasady, nie popadał w wersje, które absolutnie wykluczały się. W takiej sytuacji, z jednej strony mielibyśmy materiał obciążający daną osobę, a z drugiej strony mielibyśmy materiał odmienny. Odwołując się do realiów sprawy, wspólnym mianownikiem supozycji przedstawionych przez wspomnianą osobę jest to, że osoby, o których mówi, które występują w przedmiotowej sprawie w charakterze oskarżonych, ukazane są jako osoby, które brały udział w szeroko pojętym obrocie narkotykami, co prawda udział poszczególnych uczestników tego obrotu był zrelatywizowany pod względem intensywności, charakteru podejmowanych działań, rozłożenia w czasie, co właśnie przedstawia P. S. (1). Te informacje, z jednej strony, są w tym zakresie jasne i konsekwentne, a z drugiej strony są punktowo uwiarygadniane innymi licznymi dowodami, co ma przełożenie na przesądzenie wiarygodności tego ,,skruszonego” przestępcy. Prawidłowo Sąd I instancji wykazał przesłanki determinujące ocenę zaprezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku odnoszącą się to tego materiału dowodowego. Odmienne oceny, podnoszone przez apelujących, są gołosłowne
i zmierzają do niezasadnego forsowania wniosków mających stać w opozycji do treści relacji przekazanych przez kolaborującego ,,skruszonego gangstera”. Co do kwestii funkcjonowania zorganizowanej grupy przestępczej oraz kwestii mocy dowodowej jednostkowego dowodu, należy wskazać, że ,, nie istnieje żadna reguła dowodowa, która uzasadniałaby pogląd, że zeznania jedynego świadka (wyjaśnienia jednego z oskarżonych) są niewystarczającą podstawą skazania i to bez względu na to, jaką świadek (oskarżony) zajmuje funkcję, pozycję w życiu społecznym bądź czy korzysta z jakichś szczególnych uprawnień procesowych (jak świadek koronny, tzw. mały świadek koronny czy świadek incognito). Tego rodzaju "jedyny" dowód nie może stać w sprzeczności z innymi dowodami, które nie mają wprawdzie decydującego znaczenia dla kwestii odpowiedzialności karnej, stanowią jednak podstawę do dokonania lub weryfikacji ustaleń faktycznych odnoszących się do określonych fragmentów zdarzenia (vide: wyrok SA we Wrocławiu z 20 października 2015 r., II AKa 250/15, LEX nr 1950398). Przenosząc to orzeczenie na grunt przedmiotowej sprawy, nawet ewentualna ubogość materiału dowodowego, nie wyklucza poczynienia określonych ustaleń faktycznych. Jeszcze raz godne i konieczne jest podkreślenia, że to postawa P. S. (1) przyczyniła się oraz finalnie pozwoliła pociągnąć do odpowiedzialności karnej wiele osób i to za różnorodne przestępstwa. To ,,rozszczelnienie przestępczej solidarności”, jest nie tylko dopuszczalnym narzędziem do uzyskania materiału dowodowego, pozwalającego na poczynienie określonych ustaleń faktycznych, ale także jest wręcz pożądanym środkiem do realizacji ochrony dobra wymiaru sprawiedliwości, zmierzającej do pociągnięcia do odpowiedzialności karnej osób, którym, jak wykazał proces, w wielu wypadkach słusznie postawiono określone zarzutu. Wymaga podkreślenia,
że analiza całości zdarzeń (przestępstw) przypisanych poszczególnym oskarżonym, wynikających z obciążającego materiału dowodowego, kreuje pełny obraz sposobu działania zorganizowanej grupy przestępczej, skład personalny, rolę i zadania wykonywane przez poszczególnych jej członków, co było determinowane przez wyznaczone cele oraz metody
i środki ich realizacji.

Trzeba odnieść się do supozycji zawartych w części apelacji (chodzi o apelacje obrońców oskarżonych: M. B. (1), Ł. N. (1)), w której wskazano,
że P. S. (1) miał interes aby wbrew obiektywnym faktom obciążyć inne osoby
z uwagi na podjęcie przez niego współpracy z organami ścigania, później wymiarem sprawiedliwości, a oczekiwana swoista ,,nagroda”, wynikającą z art. 60§3 k.k., w postaci mniej dotkliwej represji karnej, była impulsem do zajęcia takiego a nie innego stanowiska, niekorzystnego dla oskarżonych, których przecież obciążył w swoich relacjach. Trudno przyjąć, że w/w osoba miała naturalny interes w tym aby- wbrew faktom- bezpodstawnie pomawiać oskarżonych o udział w zarzucanych im przestępstwach. Na czym miałby polegać ów interes tej osoby, skoro w swoich relacjach nie wykluczył swojego udziału w zarzucanych przestępstwach. Wręcz, wskazał na swój de facto rozbudowany udział, który był nad wyraz wszechstronny, intensywny oraz stosunkowo długotrwały. Jak sięgnie się do relacji P. S. (1), to wyłania się obraz jego działalności, która nie miała charakteru przypadkowego, marginalnego i okazjonalnego. Obiektywnie, ma się wrażenie, że udział jego był o tyle istotny, że bez niego oskarżeni mieliby, co najmniej, realne kłopoty, być może do pokonania, ale rozciągające w czasie, sposobności przeprowadzenia podjętych przestępczych działań, w rezultacie wysoce ograniczałoby to możliwości czerpania zysków
z uczestniczenia w szeroko pojętym obrocie narkotykami. Postawa przyjęta przez P. S. (1), w toku całego postępowania karnego, nastawiona na daleko posuniętą współpracę z organami ścigania rzeczywiście w jego intencji zmierzała do osiągnięcia partykularnego celu w postaci ograniczenia potencjalnej represji karnej, co jednak nie znaczy, że automatycznie miał on interes w obciążaniu innych osób i to wbrew faktom. Takie założenie jest bezpodstawne, wysoce abstrakcyjne i pozwalające niezasadnie z góry przyjąć, że osoby współpracujące z organami ścigania (następnie z wymiarem sprawiedliwości) mogą obciążyć każdą osobę, z którą zetknęła się na swojej linii życiowej i to na różnych płaszczyznach ludzkiego funkcjonowania. Nie można zapominać, że P. S. (1) decydując się na współpracę z organami ścigania, miał pełną świadomość ryzyka, albowiem naraża się na zemstę dawnych kompanów. Decyzja o podjęciu współpracy z organami ścigania nie jest łatwa. Obawy oskarżonego Ł. N. (1) jednoznacznie wskazują, że zemsta świata przestępczego nie jest pojęciem abstrakcyjnym. Z jednej strony, gdyby P. S. (1) kłamał, narażałby się na brak taryfy ulgowej we własnej sprawie,
a z drugiej strony, i tak nie miałby szans na odbudowanie dawnych więzi z członkami zorganizowanej grupy przestępczej, którą zadenuncjował. Dowód z pomówienia może być dowodem winy o ile jest logiczny, stanowczy, konsekwentny, zgodny z logiką wypadków, nie jest wyrazem osobistego zainteresowania pomawiającego, wyrażającym się
w przerzucaniu winy na inną osobę czy umniejszaniu swojego stopnia zawinienia. Bez cienia wątpliwości wyjaśnienia, później zeznania wspomnianego mężczyzny, posiadają te cechy albowiem są one konsekwentne, logiczne, jasne, znajdują potwierdzenie w innym zebranym materiale dowodowym, choćby relacjach P. M. i W. S. (1), Ł. N. (1) (oczywiście we fragmentach wiarygodnych dla Sądu I instancji), którzy
w części przyznali się do udziału w obrocie narkotykami i potwierdzili znacząco część informacji pochodzących od ,,skruszonego przestępcy”. Jak już wspomniano, P. S. (1) nie umniejsza swojej działalności oraz nie przerzuca jej na inne osoby. Relacjonując zdarzenia, nie koloryzuje zdarzeń, przedstawia je w sposób jasny i logiczny, skoro nie rozciąga w czasie przestępczej działalności pozostałych oskarżonych i nie intensyfikuje jej jakościowo i ilościowo, a mógł tak uczynić skoro jego przekaz często jest jedyną relacją na temat zaszłości, których w inny sposób czasami nie dało się do końca weryfikować dodatkowymi dowodami. Nadto konieczne i godne odnotowania, uznając tę konstatację jako kluczową dla przyjęcia istnienia przesłanek przesądzających wiarygodność osobowego materiału dowodowego obciążającego oskarżonych, jest zbieżność przekazów, zwłaszcza P. S. (1) z obiektywnymi faktami w postaci: informacji o pobycie oskarżonego K. K. (1) w lecznicy (...) związanej z napadem na niego, zeznań świadków potwierdzających fakt włamania do wynajmowanego mieszkania w S., znalezienia zbiornika na paliwo na posesji Z. M. w S., przerobienia go na skrytkę do przewozu narkotyków, które ujawniono w nim w postaci śladowych ilości suszu konopi indyjskich, kopii grypsów przesłanych i przeznaczonych dla oskarżonego P. W. (1), co potwierdził w swoich zeznaniach świadek T. S. (k. 14- 17- teczka osobowa nr 21 oraz kopie tych grypsów- k. 18-19- teczka osobowa nr 21), cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi oskarżonemu K. K. (1). Intensywność kontaktów telefonicznych, wynikająca z zarejestrowanych rozmów prowadzonych przez P. S. (1), potwierdza co wyjaśniał świadek odnośnie pozostawania w nieustannym kontakcie z kurierami i przekazywania sobie na bieżąco informacji o postępach kuriera w trasie (vide np.: wyjaśnienia P. S. (1) k. 330-332 t.o. 28). Udział mężczyzny o ps. (...) [chodzi o oskarżonego Ł. N. (1)] w przestępczej działalności opisał świadek Ł. W. (1) w swoich wyjaśnieniach, co uwiarygadnia relacje P. S. (1). O przestępczej działalności Ł. P. i jego współpracy z oskarżonym K. K. (1) ps. (...) świadczą rozmowy zarejestrowane w ramach (...) kryptonim (...) z: 13 stycznia 2007 r. godz. 8:35 (k. 5v), 8:56 (k. 5v-6), 14 stycznia 2007 r. godz. 14:53 (k. 13v-14), 17:21 (k. 14v-15v), 17:55 (k. 16-17), 21:31 (k. 18), 15 stycznia 2007 r. godz. 16:45 (k. 26v), 22:41 (k. 33v-34). Świadek T. M. (2) potwierdził fakt wynajmowania mieszkania przy ul. (...) w P. przez M. G.– konkubinę oskarżonego S. J.. Tym samym zeznania tego świadka współgrają z twierdzeniami P. S. (1) z wizji lokalnej, podczas której wskazał on okna mieszkania zajmowanego przez oskarżonego. O transakcji, do jakiej dojść miało 24 lipca 2007 r. z oskarżonym A. K. (1) we W., świadczą rozmowy zarejestrowane: w ramach (...) kryptonim (...) (kontrola operacyjna prowadzona wobec oskarżonego A. K. (1)) z: 20 lipca 2007 r. godz. 19:01 (k. 69), 23 lipca 2007 r. godz. 16:26 (k. 71-72), 17:39 (k. 72-75), 19:46 (k. 75), 20:32 (k. 76), 24 lipca 2007 r. godz. 11:14 (k. 77-78), 11:22 (k. 79), 16:28 (k. 79-80), 17:13 (k. 80-81), co potwierdza relacje P. S. (1).

Zeznania M. B. (4), których wiarygodność kwestionuje obrońca oskarżonego M. B. (1), które zostały prawidłowo ocenione przez sąd I instancji, nie decydowały same w sobie o ustaleniach faktycznych niekorzystnych dla oskarżonych, w tym dla w/w oskarżonego. Zeznania tego świadka były jednym z wielu elementów, które potwierdzały relacje P. S. (1). Bez supozycji uzyskanych od tego świadka, Sąd I instancji nie miał przesłanek do dokonania innej oceny materiału dowodowego pochodzącego do P. S. (1).

Także wyjaśnienia i zeznania P. S. (1) znajdują potwierdzenie
w stosunkowo rozbudowanym innym materiale osobowym. Do tych dowodów należy zaliczyć liczne i dosyć obszerne wyjaśnienia W. S. (1) oraz jego zeznania złożone w toku procesu. W czasie przesłuchania 18 czerwca 2008 r. (k. 22- 29- teczka osobowa nr 21, podtrzymane w toku rozprawy 20 października 2010 r., k. 9213- 9222) wskazał na intensywne związki z obrotem narkotykami: P. S. (1), oskarżonego P. W. (1) ps. (...), (...) ps. (...), M. B. (1) ps. (...), K. K. (1), P. M. ps, (...), P. W. (1), M. Ś. (1) ps. (...), P. B. (1), Ł. M. (1), M. N. (1), (...) ze (...) [chodzi o oskarżonego A. K. (1)], (...) [chodzi o oskarżonego K. R. (1)], D. I. ps. (...). Ujawnił rolę tych osób w procederze, wskazał na użyte środki w postaci samochodów przystosowanych do ukrycie narkotyków, zdefiniował przedmiot działalności, metody realizacji celów, opisał zwerbowanie Ł. M. (1), udział w nieudanym przemycie narkotyków z Holandii. Kolejne przesłuchanie miało miejsce 19 czerwca 2008 r. (k. 30- 35- teczka osobowa nr 21, podtrzymane na rozpowie 20 października 2010 r.), w których wskazał na rolę (...) w grupie, opisał zwerbowanie Ł. M. (1), opisał próby przemytu narkotyków i obserwacje granicy przez P. W. (1)
w czasie przemytów przez nią narkotyków, zrelacjonował organizowanie przemytów marihuany z Holandii wraz z (...) ze (...) (kolegą (...)) w 2003 r., używając jego samochodu, która finalnie była dla I.”- [oskarżonego D. I.]. Kolejne przesłuchanie miało miejsce 20 czerwca 2008 r. (k. 36- 42- teczka osobowa nr 14, podtrzymane na rozprawie 20 października 2010 r.), w którym opisał okoliczności rozboju
w P., udziału w nim P. S. (1), P. W. (1) i (...) tj. M. B. (1). Kolejne przesłuchanie miało miejsce 23 czerwca 2008 r. (k. 43- 48, podtrzymane na rozprawie 20 października 2010 r.), w których podał okoliczności odbytej przepustki w październiku 2006 r., kiedy P. S. (1) pojechał z nim na teren GS-ów w P., opisał ukrycie 20 kg marihuany w specjalnym schowku w F. (...), którą S. razem z (...) tj. K. K. (1) zawoził na (...), wskazując,
że przemyty narkotyków są wykonywane na zlecenie N. S. (1) ps. (...). Podał, że K. był napadnięty połamano mu żebra, zabrano marihuanę, a odbiorcą marihuany jest (...) [chodzi o oskarżonego Ł. N. (1)], S. mógł uderzyć R. R. (1) za brak efektów w sprzedaży marihuany, widział ważenie marihuany przez S. z przeznaczeniem dla R. i M. N. (1), podał okoliczności przekazania narkotyków P. B. (1) oraz przekazania próbki kokainy. Następne wyjaśnienia złożył 25 czerwca 2008 r. (k. 49- 54- teczka osobowa nr 14, podtrzymane na rozprawie 20 października 2010 r.), w których podał, okoliczności zwerbowania go przez P. S. (1) do przemytów marihuany z Holandii, w czym uczestniczył M. Ś. (1), opisał przemyt narkotyków w styczniu 2007 r. z tego kraju z udziałem K. K. (1), P. S. (1), ujawnił pozyskiwanie pieniędzy w kantorze w P., wskazał na przechowywanie u O. przemyconych narkotykach w F. (...) użytym do ich przemytu. Wspomniał o nabywaniu marihuany przez (...) [oskarżony M. T. (1)], (...) [oskarżony Ł. N. (1)], rozprowadzeniu narkotyków przez S. [Ś.], wykorzystywaniu osobnych telefonów tylko w czasie przemytów, przybieraniu imion w toku komunikowania się w czasie ich realizacji. Kolejne przesłuchanie miało miejsce 26 czerwca 2008 r. (k. 55- 60- teczka osobowa nr 14, podtrzymane na rozprawie 20 października 2010 r. ), w których podał,
że w połowie marca 2007 r. uczestniczył w przewozie i przekazaniu marihuany w T., które przekazali (...) [oskarżony Ł. N. (1)] i [P.] (...), którzy pilotowali go to T. i byli obecni przy przekazywaniu narkotyków, otrzymując od odbiorców pieniądze. Mówił o namawianiu go przez P. S. (1) do założenia uprawy 300 krzewów konopi, o kontroli F. (...) na granicy, w której były przewożone sadzonki, ujawnił zakamuflowane nazwy narkotyków- ,,koks”- kokaina oraz ,,trawa”
- marihuana. Przybliżył okolicznościach werbowania przez P. S. (1) M. Ś. (1) ps. (...), który zgodził się na udział w przemycie. Kolejne przesłuchanie miało miejsce 30 czerwca 2008 r. (k. 61- 65- teczka osobowa nr 14, które podtrzymał na rozprawie 20 października 2010 r.), w których podał, że P. S. (1) nagabywał go,
że ma po nim przejąć funkcję kuriera narkotyków z Holandii w przypadku pozbawienia wolności. Przekazał okoliczności zwerbowania P. M., ujawnił, że zapowiedź S. o wycofaniu się z przemytów nie będzie możliwa albowiem nie zgodzi się na to N. S. (1), który naśle na niego (...) [oskarżony K. R. (1)], przy czym K. K. (1) wspominał, że ,,R.’ kilka razy go pobił. Wyjaśniał dalej
o współpracy K. z (...) [oskarżony B. J. (1)], o jeździe po 5-7 kg marihuany K. i (...) [oskarżony Ł. N. (1)] do Holandii.
Te hasłowo przytoczone wyjaśnienia W. S. (1) podtrzymał w czasie przesłuchania przed prokuratorem 1 lipca 2008 r. (k. 66- 69- teczka osobowa nr 14, które podtrzymał na rozprawie 20 października 2010 r.). W czasie przesłuchania 2 lipca 2008 r. (k. 70- 73- teczka osobowa nr 14, które podtrzymał na rozprawie 20 października 2010 r.) przybliżył specyficzny i zakamuflowany język, którym posługiwali się członkowie grupy, w czasie obrotu narkotykami. W. S. (1) potrzymał te wcześniej złożone wyjaśnienia w toku przesłuchania w charakterze podejrzanego 28 sierpnia 2008 r. (k. 116- 119- teczka osobowa nr 21, które podtrzymał na rozprawie 20 października 2010 r.). Podczas przesłuchania 25 września 2008 r. (k. 125- 127- teczka osobowa nr 21, które podtrzymał na rozprawie 20 października 2010 r.) rozpoznał M. K. (2) jako (...), uczestnika napadu w P.. Potrzymał wcześniejsze wyjaśnienia 6 listopada 2008 r. i 4 grudnia 2008 r., (k. 130- 132, 133- 135, 136- 138- teczka osobowa nr 21). Ważne jest również to,
że W. S. (1) w swoich wyjaśnieniach z 26 czerwca 2008 r. podał, że grupa używała radia (...) jako środka łączności oraz do podsłuchiwania rozmów przekazów policyjnych prowadzonych tą drogą, co potwierdza wysoki stopień zorganizowania tej grupy (k. 55-60- teczka osobowa nr 21). Relacja W. S. (1) w znaczących akcentach potwierdza Ł. M. (1) w toku przesłuchania 27 października 2008 r. (k. 6-11- teczka osobowa nr 24), skoro relacjonuje wyjazd po narkotyki do Holandii, przy użyciu (...) przystosowanego do ich przemytu, wskazuje na kluczową rolę niejakiego P.. Co prawda, nie mówi o oskarżonych, ale o mechanizmach przemytu narkotyków, co relacjonuje właśnie W. S. (1).

Cenne są także wyjaśnienia P. M. złożone w toku postępowania przygotowawczego, w kontekście uwiarygodnienia obszernych i bogatych relacji P. S. (1) oraz W. S. (1). W czasie przesłuchania 14 lutego 2008 r. (k. 14- 17- teczka osobowa nr 22) przyznał się do udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, a w jej skład wchodzili N. S. (1) ps. (...) oraz ps. (...), K. K. (1) ps. (...), P. W. (1) ps. (...) i P., P. S. (1) ps. (...)
i P.. P. W. (1) w 2006 r. zaproponował mu udział w uprawie marihuany
w U., w której następnie uczestniczyli też K. K. (1), który działał dla N. S. (1), która została zlikwidowana przez policję. P. W. (1) zaproponował mu wyjazdy na granice z Niemcami w celu sprawdzenia czy nie ma tam wzmożonej kontroli granicznej, kilka razy na granicę jeździł sam, służyły one ochronie przemytów narkotyków z Holandii, na granice w tym celu jeździł kilka razy na zlecenie P. S. (1) i P. W. (1), zwerbował do jazd do Holandii M. J. (1), przemycane narkotyki były chowane w skrytce za fotelem pasażera. W czasie pobytu w 2007 r. w Holandii kontaktował się z W. na temat zakupu marihuany, a ten konsultował się w tym temacie z K. K. (1). Wyjazdy na granice, w celu jej obserwacji,
w toku przemytu narkotyków przez nią, potwierdził w czasie przesłuchania 15 lutego 2008 r. (k. 18-20- teczka nr 22). W toku przesłuchania 22 lutego 2008 r. (k. 21- 27- teczka nr 22) podał, że jego działalność w zorganizowanej grupie przestępczej rozpoczęła się z uprawą marihuany w U. u B., w której uczestniczył mężczyzna około czterdziestoletni z Holandii, który mówił po polsku. Jeździł na granicę z W. lub S., jak i sam, łącznie około 10 razy, które miały miejsce od końca 2006 r. do zatrzymania S.. Pod koniec przesłuchania wycofał się z przekazanych informacji. Z kolei, informacje o uprawie marihuany, jazdach na granicę w celu jej obserwacji w czasie dokonywanych przemytów narkotyków, potwierdził w toku przesłuchania 21 marca 2008 r. (k. 28- 37- teczka osobowa nr 22). Nadto wtedy podał, że sam zwerbował M. J. (1) do przemytu narkotyków i wtedy sam obserwował granicę, wycofał się z odwołania wyjaśnień z poprzedniego przesłuchania. Udział w przemytach narkotyków potwierdził
w czasie przesłuchania 17 czerwca 2008 r. (k. 49- 52- teczka osobowa nr 22). Jak wynika
z powyższych informacji relacje przekazane przez P. S. (1) oraz W. S. (1) nie tylko wzajemnie uzupełniają się, ale znajdują potwierdzenie w wyjaśnianiach P. M.. Trudno przyjąć, że te trzy osoby zdołały się umówić co do przekazywanych treści i to w taki sposób aby były zbieżne i uwiarygadniały się wzajemnie. Te osoby na etapie postępowania przygotowawczego nie miały takich możliwości, a z kolei w toku procesu, wyraźnie widać dużą niechęć (delikatnie to określając) do P. S. (1), który jest ewidentnie postrzegany przez wielu oskarżonych jako zdrajca, który ,,złamał im życie”. Tylko nie wiadomo dlaczego P. S. (1), postanowił ,,złamać życie” swoimi supozycjami właśnie takim a nie innym osobom, skoro w tym zakresie nie miał żadnego obiektywnego motywu. W tak wytworzonej aurze wokół P. S. (1), nikt nie zdecydowałby się na wchodzenie z nim w jakiekolwiek relacje, a co dopiero relacje, których efekt jest niekorzystny dla oskarżonych, tym samym narażając się na jawny i wrogi ostracyzm tego środowiska.

Niezasadny merytorycznie okazał się zarzut, zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego K. K. (1), w którym wskazano, że w toku procesu nie odczytano wyjaśnień tego oskarżonego, który złożył w toku postępowania przygotowawczego. Apelujący nie wykazał, poza gołosłowną deklaracją, w jaki sposób brak odczytania protokołów
z przesłuchania tego oskarżonego w czasie fazy poprzedzającej proces, miało znaczenie na treść zaskarżonego, wyroku, co jest niezbędnym warunkiem, aby zarzut naruszenia przepisów postępowania mógł być skuteczny w postępowaniu odwoławczym. W toku postępowania przygotowawczego oskarżony K. K. (1) był wielokrotnie przesłuchiwany. Te przesłuchania miały miejsce w datach: 26 lipca 2007 r. (k. 899-902, 907-910), 27 lipca 2007 r. (k. 912-914), 29 października 2007 r. (k. 1.011- 1.013),
30 października 2007 r. (k. 1.019- 1.020), 31 stycznia 2008 r. (k. 1.250- 1.251), 18 lutego 2008 r. (k. 1.259- 1.260, 6 marca 2008 (k. 1.409- 1.412), 2 kwietnia 2008 r. (k. 1.432- 1.434), 17 czerwca 2008 r. (k. 1.459- 1.461), 8 lipca 2008 r. (k. 1.538- 1.539), 14 listopada 2008 r. (k. 1.592- 1.594), 16 marca 2009 r. (k. 1.665- 1.667). Stosowne protokoły z tych czynności są zawarte w teczce osobowej nr 2 . Nadto był on przesłuchany 5 lutego 2008 r. (k. 507-509- teczka: O.). Natomiast K. K. (1) w toku procesu był przesłuchany na rozprawie 7 sierpnia 2009 r. (k. 3.817- 3.835). W toku tych czynności K. K. (1) konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu przestępstw i korzystając
z przysługującego mu prawa, nieugięcie odmawiał składania wyjaśnień. W tak rozwiniętej sytuacji procesowej, z uwzględnianiem stanowiska zajętego przez tego oskarżonego, trzeba zadać pytanie, czemu miał służyć ten zarzut, który w praktyce, nie ma żadnej merytorycznej wartości. Skoro ten oskarżony nie składał wyjaśnień w postępowaniu przygotowawczym, nie zaszła jakakolwiek przesłanka zawarta w art. 389§1 k.p.k., wskazująca na konieczność odczytanie protokołów przesłuchań z postępowania przygotowawczego, w których składał wyjaśnienia. W realiach sprawy przecież ów oskarżony takich wyjaśnień nie złożył. Zarzut ten po prostu jest elementem taktyki, która w praktyce sprowadza się do mnożenia wątpliwości różnego charakteru, w celu kreowania fałszywego i nad wyraz subiektywnego oraz negatywnego obrazu postępowania sądowego przed organem I instancji.

Niezasadny okazał się zarzut, zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego M. W. (1), w którym wskazano, że w toku procesu nie odczytano wyjaśnień tego oskarżonego, który złożył w toku postępowania przygotowawczego. Apelujący również w tym wypadku nie wykazał, poza gołosłowną deklaracją, w jaki sposób brak odczytania protokołów z przesłuchań tego oskarżonego przeprowadzonych w fazie poprzedzającej proces, miało znaczenie na treść zaskarżonego, wyroku, co jest niezbędnym warunkiem, aby zarzut naruszenia przepisów postępowania mógł być skuteczny w postępowaniu odwoławczym. W toku postępowania przygotowawczego oskarżony M. W. (1) był czterokrotnie przesłuchiwany. Te przesłuchania miały miejsce w datach: 10 czerwca 2008 r. (k. 43-45- teczka osobowa nr 14), 11 czerwca 2008 r. (k. 49- 51- teczka osobowa nr 14), 7 lipca 2008 r. (k. 100-101- teczka osobowa nr 14), 18 marca 2009 r. (k. 425- 427- teczka osobowa nr 14). Stosowne protokoły z tych czynności są zawarte w teczce osobowej nr 14. Natomiast M. W. (1) w toku procesu był przesłuchany 7 sierpnia 2009 r. (k. 3.817- 3.835). W czasie czynności, przeprowadzonych w fazie postępowania przygotowawczego M. W. (1) konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu przestępstw i korzystając z przysługującego mu prawa, odmawiał składania wyjaśnień.
W zaistniałej sytuacji procesowej, z uwzględnianiem stanowiska zajętego przez tego oskarżonego, skoro ten oskarżony nie składał wyjaśnień w postępowaniu przygotowawczym, nie zaszła jakakolwiek przesłanka zawarta w art. 389§1 k.p.k., wskazująca na potrzebę odczytanie protokołów przesłuchań z postępowania przygotowawczego, w których składał wyjaśnienia. W realiach sprawy ów oskarżony takich wyjaśnień nie złożył. Jak widać, jest to kolejny zarzut będący elementem taktyki procesowej, która w praktyce sprowadza się do mnożenia wątpliwości różnego charakteru, w celu kreowania fałszywego i nad wyraz negatywnego obrazu postępowania sądowego przed organem I instancji, co jest wyrazem nielojalności, a wręcz nadużywaniem uprawnień procesowych, ze strony profesjonalnych podmiotów, stawiających tak jaskrawie niezasadne zarzuty.

Nie jest zasady zarzut naruszenia art. 34§3 k.p.k. w zw. z art. 193 k.p.k., polegający na wyłączeniu do odrębnego postępowania sprawy oskarżonego N. S. (1) ps. (...), zawarty w apelacjach oskarżonych M. B. (1), M. W. (1), S. J.. Decyzja procesowa, z 6 marca 2017 r. (k. 16.001), o wyłączaniu sprawy tego oskarżonego do odrębnego postępowania, była wynikiem uzyskania w stosunku do tego oskarżonego opinii z 11 lutego 2017 r., sporządzonej przez dwóch biegłych psychiatrów, którzy na polecenie Sądu I instancji, po przeprowadzeniu stosownych badań oskarżonego, wydali ekspertyzę, w której we wnioskach wskazali, że: ,, z uwagi na zaburzenia depresyjne nawracające, stan zdrowia psychicznego badanego nie pozwala na jego udział w procesie przez okres 6 miesięcy” (k. 15.980- 15.983), który z reszta trwa do chwili obecnej, co zostało potwierdzone kolejnymi opiniami wydanymi przez biegłych tej specjalności. Z pewnością wyłączenie sprawy tego oskarżonego, do odrębnego postępowania, zubaża przedmiotowy proces, ale tylko i wyłącznie, dlatego, że mimo szerokiego wszechstronnego, relatywnie najbogatszego materiału dowodowego zgromadzonego w stosunku do tego oskarżonego, nie może jeszcze dojść do wyroku, który za pewne, przy tożsamej ocenie, jaką zaprezentował Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, byłyby wyrokiem skazującym i to na wieloletnią karę pozbawienia wolności. Postulowanie wspólnego rozpoznania sprawy, a więc łącznie ze sprawą oskarżonego N. S. (1), jest stanowiskiem intencjonalnym, zmierzającym do przedłużenia, i tak już długiego postępowania sądowego, do czego nie można już było dopuścić, w przeciwnym wypadku naruszone byłoby dobro wymiaru sprawiedliwości. Nadto, pozostali oskarżeni nie mogli już dłużej funkcjonować w niepewności wynikającej z braku zakończenia ich sprawy. Wydanie wyroku przez Sąd I instancji, a następnie wydanie wyroku przez Sąd II instancji, zamyka ten niepewny etap ich życia. Przed nimi już ,,tylko” konieczność odbycia reszty kar pozbawienia wolności oraz wykonanie wobec nich kar grzywny i środków karnych.

Zarzut braku zaliczenia w poczet materiału dowodowego teczki osobowej dotyczącej oskarżonego M. Ś. (1) o tyle zaskakuje, że został postawiony w apelacji obrońcy oskarżonego B. J. (1), a poza zarzutem z art. 258§1 k.k., ci dwaj mężczyźni nie popełnili żadnego wspólnie przestępstwa objętego niniejszym postępowaniem. Niemniej, należy uznać ten zarzut także za merytorycznie niezasadny. Owszem, w postanowieniach z 13 czerwca 20016 r., jak i 6 marca 2017 r. Sąd I instancji nie zaliczył w poczet materiału dowodowego teczki osobowej nr 16 dotyczącej oskarżonego B. Ś.. Ten brak- musi być oceniany na poziomie banalnego przeoczenia- skoro inne teczki osobowe zaliczono w poczet materiału dowodowego, nie miał żadnego wpływu na treść zaskarżonego orzeczenia. W toku procesu, kiedy doszło do przesłuchania M. Ś. (1), w charakterze oskarżonego, na rozprawie 7 sierpnia 2009 r. (k. 3.817- 3.835) odczytano protokoły jego przesłuchań z postępowania przygotowawczego (chodzi o protokoły zwarte w teczce osobowej nr 16), do których odniósł się, podtrzymując wcześniej złożone wyjaśnienia. Natomiast w wspomnianej teczce osobowej znajdują się dokumenty w postaci: protokołu zatrzymania w/w, przeszukania osoby i pomieszczeń mieszkalnych, oględzin telefonu, postanowienia o przedstawieniu zarzutów, protokół
z posiedzenia sądu w przedmiocie tymczasowego aresztowania, postanowienie sądu wydane w tym zakresie. Te dokumenty w żaden sposób nie poszerzały wiedzy, Sądu I instancji,
o przedmiotowych zdarzeniach, a więc nie wpływały na ustalenia faktyczne. A finalnie na treść zaskarżonego wyroku.

Nie jest słuszny zarzut zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego P. W. (1), w którym wskazano, że Sąd I instancji błędnie przyjął, że ów oskarżony ,,pełnił kierowniczą rolę w zorganizowanej grupie przestępczej”. Sąd w części rozstrzygającej wyroku, w pkt 23, przyjął, że ten oskarżony odpowiada z udział w zorganizowanej grupie przestępczej w formie podstawowej, kwalifikowanej z art. 258§1 k.k. Owszem rola tego oskarżonego, na kanwie działalności tej grupy, była bardzo istotna, ale kierownictwo jej, jak słusznie ustalił Sąd
I instancji, bezsprzecznie należało do (...) tj. oskarżonego N. S. (1). Jednocześnie udział oskarżonego P. W. (1) szeroko opisany w wyjaśnieniach
i zeznaniach P. S. (3), jednoznacznie wskazuje, że o działaniach na rzecz tej zorganizowanej grupy przestępczej i w jej ramach absolutnie nie można mówić, że była
li tylko na poziomie pomocnictwa. Ilość podejmowanych zachowań, ich rodzaj, różnorodność, rozłożenie w czasie, jego pozycja w grupie, całkowicie wykluczają, aby jego zachowania były oceniane jako pomocnictwo. Udział w obrocie to nie tylko zachowanie polegające na bezpośrednim przekazaniu (odpłatnie, nieodpłatnie) narkotyków innej osobie, nie będącej konsumentem. Pod to pojęcie podpadają również wszelkiego rodzaju czynności wykonawcze obliczone na uczynienie możliwym wprowadzenie narkotyku na rynek, handel nimi, dalsze przekazanie, a zatem również, wszelkie czynności, które umożliwiają realizację celu, w postaci sprzedaży narkotyków, dającej wielkie nielegalne zyski finansowe. Obserwowanie konkretnego przejścia granicznego na zachodniej granicy Polski, w trakcie przewożenia i przekraczania jej, przez kurierów transportujących narkotyki zakupione
w Holandii, nie było czynnością przeprowadzoną dla samej obserwacji. Śledzenie takiego specyficznego miejsca, w specyficznym momencie, było istotnym elementem oraz środkiem do realizacji zadania zmierzającego do osiągnięcia założonego celu. Obserwacja granicy służyła ustaleniu, czy są odpowiednie warunki do jej przekroczenia, gwarantujące kurierom narkotykowym nieujawnienie ich działań, ze strony organów ścigania. Eksploracja takiego miejsce nie była warunkiem koniecznym do przekroczenia granicy w taki sposób, albowiem mogła ona odbyć się bez niej, ale grupa w swoich mechanizmach działania, uznała, że jest to konieczne, po to aby nie utracić cennego towaru oraz kurierów, bowiem w przeciwnym wypadku mogłoby to się łączyć ze stratami finansowymi, personalnymi, a to, czego nie można byłoby całkowicie wykluczyć, mogłyby łączyć się z ujawnieniem działalności grupy
i ujęciem jej członków. Dostarczanie pieniędzy na zakup narkotyków, było warunkiem wstępnym, podjęcia jakiejkolwiek działalności przestępczej zajmującej się obrotem narkotykami. Bez tego przecież zbywcy narkotyków nie podjęliby współpracy. Każdej ze stron zależało na pieniądzach, zbywcy bo sprzedawał te środki, nabywcy na ich dalszym szybkim zbyciu. Obrót gotówkowy jest charakterystyczny dla specyfiki środowisk zajmujących się szeroko pojętym obrotem narkotykami, z prostego powodu, transakcje są tajne, szybkie, istnieje stałe zagrożenie ujawnienia i ujęcia, co rodzi ryzyko nieodzyskania pieniędzy w przypadku sprzedaży na kredyt. Oskarżony P. W. (1) doskonale wiedział, że pieniądze pożycza P. S. (3) na zakup narkotyków, co wynika z supozycji tego ostatniego. Oskarżony P. W. (1), jest zbyt przedsiębiorczym człowiekiem, aby zdecydował się pożyczać, i to spore pieniądze osobie, co tu ukrywać, o ,,ciemnej” przeszłości, nie mającej żadnego legalnego i dochodowego zajęcia, na przedsięwzięcia,
o których pożyczkodawca nic by nie wiedział. Jednocześnie świadomość wysokiej dochodowości obrotu narkotykami, o czym świadczy rozbudowana działalność grupy, nie pozwalałaby P. W. (1) na ,,ograniczenie” swojej aktywności tylko do pożyczania pieniędzy. Stąd łatwa pokusa, aby w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, wykorzystując wypracowany mechanizm jej działania, kurierów, kanały przerzutowe oraz kanały ich zbycia, dokonywać obrotu nimi dodatkowo poza wiedzą N. S. (1), który dawałby dodatkowe bardzo duże zyski finansowe, podlegające podziałowi pomiędzy mniejszą ilość osób, a więc większe na poszczególne osoby. Obrót narkotykami, z punktu widzenia osób zajmujących się taką działalnością, jest pracą złożoną, ciężką, ryzykowną, łączącą się z niebezpieczeństwem, które czyha ze strony konkurencji, ale również wynika
z potencjalnego faktu ujęcia i poniesienia słusznych konsekwencji karnych. Jednak te ,,niedogodności” są wkalkulowane i są rekompensowane wysokimi dochodami, z tej niegodziwej działalności, które, jak w wypadku oskarżonego P. W. (1) były realizowane w tej grupie na rzecz (...), ale również w części poza jego wiedzą,
co nie odbiera cech działania w ramach zorganizowanej grupy przestępczej.
To, że oskarżony N. S. (1) ps. (...), był oszukiwany przez swoich ,,żołnierzy”, to nie jest problem wymiaru sprawiedliwości, a jest to problem członków zorganizowanej grupy przestępczej, wzajemnych między nimi rozliczeń finansowych, rozstrzyganych na poziome przestępczego kodeksu honorowego. Wzajemne oszukiwanie się członków zorganizowanej grupy przestępczej, jednoznacznie utwierdza, w przekonaniu,
że dla uzyskania dodatkowych pieniędzy, poczucie wzajemnej lojalności, uczciwości
i zaufania schodzi na dalszy plan, nawet w środowisku przestępczym.

Kwestia wzięcia udziału przez oskarżonego P. W. (1) w uprawie marihuany, została przesądzona relacjami P. S. (1) i nie ma żadnych przesłanek aby te relacje skutecznie zdyskredytować. Z pewnością nie można tego czerpać z części relacji P. M., który kwestionował jakość roślin uzyskanych z ich uprawy. Tym bardziej, że nie przypisano temu oskarżonemu ani przemytu sadzonek konopi innych niż włókniste
z Holandii do Polski, ani ich późniejszej uprawy. Uprawa roślin wymagała użycia określonych środków specjalistycznych, których wykorzystanie dawało realne i obiektywne przesłanki skutecznej realizacji przedsięwzięcia. Stąd konieczność nabycia ich, w czym partycypowali ci, którzy mieli pieniądze, a więc w tym również oskarżony P. W. (1).

Odnośnie udziału oskarżonego P. W. (1) w rozboju P., zarzuty jego obrońcy podważające ustalenia faktyczne Sądu I instancji w tym zakresie,
są nieprzekonywujące. Apelujący, bezzasadnie wskazuje, że skoro są relacje korzystne dla tego oskarżonego pochodzące do M. O. (1), W. M., G. M. (1), W. S. (1), to należy wyeliminować z udziału w tym zdarzeniu jego mandanta.
Na marginesie, nie zrozumiałe jest dlaczego apelujący w puli tych osób wskazał M. O. (1), skoro ta osoba nie uczestniczyła w napadzie w P.. Stawiający ten zarzut zupełnie pomija, że udział tego oskarżonego w tym zdarzeniu był na poziomie organizacyjnym, on nie uczestniczył bezpośrednio w napadzie, on go zaaranżował pod względem użytych sił, jak i środków. W tej sytuacji, nie trudno wytłumaczyć dlaczego o jego udziale w praktyce mówi tylko P. S. (1), którego relacje słusznie uznano za wiarygodne. Zwłaszcza o jego wiarygodności świadczy brak w jego relacjach intensyfikacji udziału tego oskarżonego w zdarzeniu, przecież nic nie stało na przeszkodzie, aby przedstawić jego udział na innym jakościowo pułapie.

Odnośnie, zarzutu naruszenia art. 45§2 k.k., podniesionego przez obrońcę P. W. (1), dotyczącego kwestii dokumentacji przedłożonej przez jego obrońcę, odnoszącej się do wyceny odtworzeniowej nieruchomości zabudowanej domem położonej w P. przy ul. (...), (nr KW (...)), której właścicielem jest w/w oskarżony, co ma w praktyce przełożenie na kształt orzeczenia odnoszącego się do środka karnego w postaci orzeczenia wobec niego przepadku równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z popełnionego przestępstwa w wysokości 512.830 zł, trzeba uznać go zasadniczo za niezasadny.

Z pisma z 15 lipca 2016 r. i załączonych do niego dokumentów (k. 14.931- 14.993) wynika, że oskarżony P. W. (1) w okresie od 2009 r. do 2015 r. uzyskał przychód w kwocie 594.719,65 zł. Sąd II instancji nie kwestionuje faktu uzyskania przychodu przez oskarżonego w tym okresie i w tej deklarowanej kwocie, ale nie ma to wpływu na treść zastosowanego rozstrzygnięcia, albowiem nie dotyczą one zdarzeń sprzed maja 2007 r., a więc zanim oskarżony kupił wspomnianą nieruchomość. Z kolei, pismo z 22 lipca 2011 r. obrońca oskarżonego P. W. (1) (k. 11.058- 11.179) oraz dołączone do niego również decyzje organów podatkowych z 29 stycznia 2010 r.- Naczelnika Urzędu Skarbowego
w S. (k. 11.074- 11.086), oraz z 30 listopada 2010 r.- Dyrektora Izby Skarbowej w P. (k. 11.088- 11.093), nie mogły wpłynąć na obalenie zasadności decyzji procesowej Sądu I instancji, orzekającej przepadek korzyści majątkowej w kwocie 512.830 zł, albowiem owe decyzje odnoszą się tylko i wyłącznie do 2007 r., a orzeczony przepadek odnosi się do przestępczej działalności oskarżonego obejmującej okres począwszy od przełomu 2002 r. i 2003 r. do pierwszej połowy 2007 r. Z informacji uzyskanych z Urzędu Skarbowego w S. wynika, że oskarżony w Latach 2002- 2006 nie osiągnął żadnego dochodu. Natomiast jego zatrudnienie było fikcyjne i ,,spreparowane” na potrzeby uzyskania kredytu z banku. Z pisma z 7 sierpnia 2012 r. (k. 12.108- 12.255) oraz z załączonych do niego pism, nie wynikają, żadne dodatkowe informacje, które wpłynęłyby na kształt rozstrzygnięcia w tym zakresie. Zwłaszcza fakt darowizn z 11 lipca 2006 r. od ojca i matki oskarżonego, opiewających na kwoty po 19.274 zł, jest wysoce wątpliwy. Ten wątek dopiero pojawia się w sierpniu 2008 r., a w maju 2008 r. w toku postępowania prowadzonego przed organami finansowymi. Zaskakuje taka opieszałość w ujawnieniu tych faktów, która została dokonana z takim opóźnieniem w stosunku do deklarowanych dat ich ziszczenia się, zwłaszcza mając na względzie zaradność oskarżonego, umiejącego dbać
o swoje interesy. Zwraca uwagę okoliczność, że w stosunku do oskarżonego następuje wręcz ,,wysyp” kolejnych darczyńców, skoro został obdarowany przez A. H. 13 sierpnia 2006 r., na kwotę 7.276 zł, S. S. (7) 20 lipca 2006 r., na kwotę 9.637 oraz H. C. 24 lipca 2006 r., na kwotę 7.276 (k. 12.143- 12.145). Dla Sądu II instancji, te powyższe rzekome darowizny, to nic innego jak nieudolna próba ,,legendowania” (uwiarygodnienie) nielegalnych dochodów oskarżonego osiąganych przez niego w toku jego przestępczej działalności związanej z obrotem narkotykami. Natomiast promesa udzielenie kredytu na kwotę 295.000 zł z (...) S.A. była wystawiona w czerwcu 2007 r., więc po dokonanej wycenie z 8 maja 2007 r. i nie ma znaczenia dla treści kwestionowanego rozstrzygnięcia. Wysokość orzeczonego przepadku nie jest decyzją arbitralną albowiem znajduje swoje oparcie właśnie w opinii rzeczoznawcy W. W. (7) z 8 maja 2007 r. (k. 428- 443- teczka osobowa nr 3, dot. P. W. (1)). Rzeczoznawca wycenił tą nieruchomość, przyjmując wartość rynkową, na kwotę 512.830 zł. Nie można zgodzić się, co sugerował obrońca tego oskarżonego w piśmie procesowym z 29 lipca 2016 r. (k. 15.064- 15.085), że wartość odtworzeniowa tej nieruchomości, wyliczona przez rzeczoznawcę na kwotę 441.670 zł, powinna być brana pod uwagę w celu określenia wartości majątku uzyskanego przez oskarżonego w okresie objętym stawianymi mu zarzutami. ,, Korzyść majątkowa to znamię nieostre, wartościujące, które może być wypełnione różnymi określeniami odnoszącymi się do sytuacji majątkowej sprawcy lub innej osoby (z uwagi na art. 115 § 4 k.k.). Pojęcie to definiuje się jako szersze od zysku, obejmujące zarówno przysporzenie mienia obecnie i w przyszłości, spodziewane korzyści majątkowe i ogólne polepszenie sytuacji majątkowej. Polepszenie sytuacji majątkowej może polegać na zwiększeniu aktywów czy też zmniejszeniu pasywów” (vide: wyrok SN z 14 listopada 2012 r., V KK 12/12). W tej sytuacji, nie może być tak, że odpowiedzialność oskarżonego,
w zakresie orzeczonego środka karnego, ograniczać ma się do wartości odtworzeniowej nieruchomości, w przeciwnym wypadku, byłby wzbogacony, w efekcie działalności przestępczej, o znaczną kwotę wynikającą właśnie z różnicy pomiędzy wyceną rynkową tej nieruchomości, a wyceną odtworzeniową tej nieruchomości, a więc czerpałby w dalszym ciągu zyski z działalności przestępczej i to na dodatek ujawnionej, za którą został pociągnięty do odpowiedzialności karnej. W takiej sytuacji wręcz byłaby to zachęta do jak najszybszego, wszechstronnego inwestowania ,,brudnych pieniędzy”, zwłaszcza w przedsięwzięcia dające oczywistą i pewną zyskowność, a za taką uchodzi nabywanie nieruchomości, bowiem poza polem rażenia zastosowanej represji karnej byłby zysk z takiego przedsięwzięcia, co jest nieracjonalne i niepożądane z punktu widzenia dobra wymiaru sprawiedliwości, zasady prewencji ogólnej, jak i szczególnej. W piśmie z 6 maja 2016 r. (k. 14.736- 14.737) zwrócono się po raz kolejny z wnioskiem o zwolnienie spod zabezpieczenia nieruchomości zabudowanej domem, które nie wnosiło nic istotnego merytorycznie, w kontekście rozstrzygnięcia opartego o art. 45§1 k.k. wobec oskarżonego P. W. (1). Uniewinnienie oskarżonego od przestępstwa opisanego w pkt XXXVIII aktu oskarżenia,
z powodów wskazanych wcześniej (k. 26- 29 niniejszego uzasadnienia), nie implikowało konieczności umniejszenia orzeczonej kwoty opiewającej na 512.830 zł albowiem
w ustaleniach faktycznych nie wskazano oskarżonego jako uczestniczącego w tym przestępstwie i siłą rzeczy nie wskazano w jakiej wysokości odniósł on korzyść majątkową.

Słusznie Sąd I instancji uznał, że oskarżony P. W. (1) w wypadkach, w których obserwował dane przejście graniczne, kiedy dochodziło do wwozu narkotyków na teren naszego kraju, nie mógł zadawalać się wynagrodzeniem w kwocie 500 zł, o czym wspomniał w swoich wyjaśnieniach P. S. (1), przy czym sam powątpiewał, aby taka kwota była pełnym wynagrodzeniem dla tego oskarżonego. Jak podpowiada doświadczenie życiowe, oskarżony z racji swojej wysokiej pozycji w zorganizowanej grupie przestępczej, zróżnicowanego charakteru jego udziału w jej poczynaniach, nie mógł zadawalać się takimi kwotami, albowiem takie kwoty nie rekompensowały jemu niedogodności związanych z tą działalnością. Skoro oskarżony nie wykazał, skąd miał pieniądze na zakup wspomnianej nieruchomości, słusznie przyjęto, że pieniądze wydatkowane na nią są pieniędzmi pochodzącymi z działalności narkotykowej. Z pewnością, dowodem przeciwnym, wskazującym, że oskarżony miał pieniądze na jej zakup, nie może być powoływanie się na osiąganie dużych dochodów z innej przestępczej działalności. Osiąganie dochodów, z innej wcześniejszej lub równoległej działalności przestępczej, mogłoby być skutecznym wykazaniem sposobu sfinansowania określonego legalnego przedsięwzięcia, w przypadku wydania wyroku skazującego, zawierającego wyraźne i jednoznaczne określenie wysokości osiągniętych korzyści majątkowych, później zainwestowanych w inne przedsięwzięcie nawet legalne, przy czym takie zainwestowanie pieniędzy nie traciłoby walorów procederu ,,prania brudnych pieniędzy”. Postanowienie prokuratora o zabezpieczeniu 25 listopada 2008 r.
(k. 1110- 1126- teczka osobowa nr 3 dot. P. W. (1)) na mieniu tego oskarżonego było słusznym rozstrzygnięciem gwarantującym szybkie i realne wyegzekwowanie prawa wobec niego.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego M. K. (1) Sąd II instancji stwierdza,
co następuje.

Należy przypomnieć, że w stosunku do M. K. (1) apelacja okazała się zasadna i doprowadziła do jego uniewinnienia, z racji braku dowodów wskazujących na jego sprawstwo, poza materiałami pochodzącymi z podsłuchów, które w odniesieniu do tego oskarżonego, nie można było procesowo wykorzystać, wobec braku zgody następczej sądu dotyczącej tego oskarżonego, a po uchwaleniu i wejściu w życie art.168 b k.p.k., wobec braku decyzji prokuratora o wykorzystaniu tych materiałów w toku procesu, jak również niemożność wykorzystania tego rozwiązania w odniesieniu do materiałów uzyskanych w toku kontroli operacyjnej przed wejście w życie tego przepisu. Kwestie odnoszące się do znajomości oskarżonego M. K. (1) i P. S. (1), zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego M. K. (5), są bezprzedmiotowe, w sytuacji uniewinnienia tego oskarżonego od zarzucanego mu czynu kwalifikowanego z art. 258§1 k.k. Z jednej strony niemożność wykorzystania materiału pozyskanego w toku kontroli operacyjnej, odnoszącego się do oskarżonego M. K. (5), a z drugiej strony zeznania H. W. (2) oraz J. W., nie pozwalają w sposób niebudzący wątpliwości przypisać temu oskarżonemu odpowiedzialność za przestępstwo mające polegać na tym, że: 2006 roku do 23 października 2006 roku w P. oraz na terenie województw (...) i (...), brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na wewnątrzwspólnotowym nabyciu oraz przywozie do Polski
i następnie wprowadzaniu do obrotu na terenie P. oraz województw (...) i (...) wbrew przepisom ustawy, znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych, o określony składzie personalnym, przy czym jego udział miał sprowadzać się do wzięcia udział w ukrywaniu korzyści pochodzących z obrotu tymi środkami odurzającymi, a więc w rejestracji pojazdów samochodowych użytkowanych przez dwóch członków tej grupy poprzez H. W. (2). Z ubogiego materiału dowodowego, dotyczącego tego wątku, który daje się wykorzystać procesowo, nie można w sposób jednoznaczny, klarowny oraz obiektywny, poczynić ustaleń wskazujących, że ten oskarżony wiedział, że działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, a jego rola sprowadzała się do rejestrowania pojazdów na osoby spoza tej grupy przestępczej, jako sposób ,,kamuflowania” osiąganych nielegalnych zysków z działalności przestępczej. Nadto warto odnotować, że w relacjach P. S. (1) złożonych na rozprawie 10 września 2009 r.
(k. 4208) jednoznacznie podał on, że nie zna osoby o nazwisku M. K. (1), a więc te cenne relacje bardzo obciążające innych oskarżonych, nie były przydatne co do przesądzenia odpowiedzialności karnej wspomnianego oskarżonego. Kwestia, dlaczego prokurator nie postawił temu oskarżonemu zarzutu przestępstwa z art. 299§1 k.k. (prania brudnych pieniędzy) nie należy do materii, za którą odpowiadać ma wymiar sprawiedliwości.

Odnośnie zarzutów zawartych w apelacjach obrońców oskarżonych: A. K. (1), K. R. (1), D. I., M. T. (1), B. J. (1), M. K. (1), M. S. (1), w których zakwestionowano ustalenia faktyczne Sądu I instancji, dotyczące obrotu narkotykami w postaci amfetaminy, przez zorganizowaną grupę przestępczą, co miał wykluczyć w swoich relacjach P. S. (1) w wyjaśnieniach złożonych 30 kwietnia 2008 r., 8 grudnia 2009 r., 9 lutego 2010 r., 22 czerwca 2010 r., należy uznać je za niezasadne. Analizując te relacje, rzeczywiście P. S. (1) wskazał, że ,, byłem przekonany, że grupa zajmuje się marihuaną, a nie amfetaminą”. Ta deklaracja nie wyklucza w sposób jednoznaczny i przekonywujący, że zorganizowana grupa przestępcza oskarżonego N. S. (1) ps. (...) zajmowała się tylko
i wyłącznie marihuaną. Należy spojrzeć na całość relacji P. S. (1), z których wnika, że rzeczywiście zasadniczym przedmiotem obrotu tej grupy przestępczej były narkotyki w postaci marihuany. Jednak to nie eliminowało, że grupa ,,przy okazji” zasadniczej działalności, zajmowała się także innymi narkotykami, co również wynika
z relacji P. S. (1). Te supozycje nie pozostają w żadnej sprzeczności
i nie determinują dokonanie negatywnej oceny relacji tego świadka. Jednocześnie nie można zapominać, że w realiach przedmiotowej sprawy, ma miejsce duża ułomność materiału dowodowego. Z przyczyn formalnych, odnoszących się do kwestii braku zgód następczych sądu, niemożności wykorzystania materiałów z kontroli operacyjnych prowadzonych przed 15 kwietnia 2016 r., a później [marginalnie i dodatkowo] braku decyzji prokuratora
o wykorzystaniu materiałów uzyskanych, w toku kontroli operacyjnych, odnoszących się do osób, nieobjętych pierwotnymi postanowieniami sądu zarządzającymi kontrole operacyjne, rezultatów tych czynności niejawnych, w znaczący sposób, nie można było wykorzystać procesowo, co już wcześniej szeroko i klarownie umotywowano. W konsekwencji zaszła konieczność wydania wyroku reformatryjnego i na dodatek bardzo często te orzeczenia uniewinniające dotyczyły zdarzeń związanych z obrotem amfetaminom. Odnośnie obrotu innymi narkotykami niż marihuana (chodzi zwłaszcza o obrót amfetaminą oraz w mniejszym stopniu kokainą) P. S. (1) składał wyjaśnienia. I tak, jego relacje odnoszą się one do obrotu amfetaminą, co miało miejsce na przełomie 2006 i 2007 r. (czyn opisany w akcie oskarżenia w pkt: XII- odnośnie oskarżonego K. K. (1), LXX- donośnie oskarżonego K. R. (1), XCIX- odnośnie oskarżonego M. B. (1), XC – odnośnie oskarżonego S. J.). O tym zdarzeniu relacjonował P. S. (1)
w czasie przesłuchania w charakterze podejrzanego 29 kwietnia 2008 r. (k. 148- teczka osobowa nr 28- dotycząca P. S. (1), które podtrzymał na rozprawie 12 listopada 2009 r.). Kolejne przestępstwa, opisane przez P. S. (1), których przedmiotem była kokaina, która była przemycona z Holandii do Polski, przy okazji przerzutu marihuany, co miało miejsce od drugiej połowy 2006 r. do pierwszej połowy 2007 r., 28- 29 czerwca 2007 r., w lipcu 2007 r. Konkretnie chodzi o przestępstwa opisane w akcie oskarżenia w pkt: XIV (odnośnie oskarżonego K. K. (1)), XXXVII, XLVII (odnośnie oskarżonego P. W. (1)), LXI (odnośnie oskarżonego A. K. (1)), LXXXIX (odnośnie B. J. (1)), CXVIII (odnośnie oskarżonego M. Ś. (1)).
Te zdarzenia były przedmiotem relacji złożonych przez P. S. (1) w czasie: przesłuchania w charakterze podejrzanego 24 kwietnia 2008 r. (k. 131- teczka osobowa nr 28- dotycząca P. S. (1), które podtrzymał na rozprawie 25 września 2009 r.),
13 maja 2008 r. (k. 218- teczka osobowa nr 28- dotycząca P. S. (1), które podtrzymał na rozprawie 9 lutego 2010 r.) oraz 14 maja 2008 r. (k. 225- teczka osobowa nr 28 – dotycząca P. S. (1), które podtrzymał 10 lutego 2010 r. (k. 6.378- 6.394), jego zeznań złożonych na rozprawach 26 lipca 2010 r. i 2 września 2010 r. (k. 8.259, 8.680). Haszysz był również przedmiotem obrotu, w który była zaangażowana grupa, który miał miejsce w drugiej połowie 2006 r. (chodzi o przestępstwo z pkt XV aktu oskarżenia- odnośnie oskarżonego K. K. (1)). Na temat tego zdarzenia P. S. (1) złożył: wyjaśnienia 13 maja 2008 r. (k. 221- 222- teczka osobowa nr 28), zeznania złożone przez niego na rozprawie 9 lutego 2010 r., kiedy podtrzymał wyjaśnienia z postępowania przygotowawczego), k. 382 (wyjaśnienia P. S. (1) z 9 października 2008 r., które podtrzymał na rozprawie 8 lipca 2010 r.), wyjaśnienia W. S. (1) złożone 23 czerwca 2008 r. (k. 43- 48 teczka osobowa nr 21), które zostały przez niego podtrzymane na rozprawie 20 października 2010 r.

Odnośnie zarzutu zawartego w apelacji obrońcy oskarżonych: A. K. (1), D. I., M. T. (1), B. J. (1), M. K. (1), M. S. (1), dotyczącego pominięcia przez Sąd I instancji wyroku Sądu Rejonowego- Poznań Grunwald i Jeżyce w P. z 16 grudnia 2013 r. (sygn. akt VIII K 428/13,
k. 14.719- 14.720) oraz Sądu Okręgowego w Poznaniu z 29 kwietnia 2014 r. (sygn. akt XVII Ka 314/14, k. 14.730), należy uznać ten zarzut za niezasadny. Obrońca tych oskarżonych
(oczywiście pomijając M. K. (1) oraz M. S. (1) z racji ich uniewinnienia od czynów kwalifikowanych z art. 258§1 k.k.) z faktu prawomocnego uniewinnienia oskarżonych P. W. (1) oraz K. K. (1) od zarzutu popełnienia przestępstwa w postaci kierowania gróźb karalnych wobec P. S. (1) w związku z zeznaniami złożonymi przez niego na potrzeby niniejszego postępowania karnego, czerpie bezpodstawne i niezasadne przesłanki mające prowadzić do dyskredytacji relacji pochodzących od wspomnianego P. S. (1). Otóż, należy mieć na względzie samodzielność jurysdykcyjną sądu, na co wyraźnie wskazuje art. 8 k.p.k. W konsekwencji sąd nie jest związany ustaleniami poczynionymi w innej sprawie, i na dodatek dotyczącymi innego zupełnie zdarzenia, powiązanego z przedmiotową sprawa w sposób pośredni. Nadto, należy zauważyć, że w sprawie, z losu, której obrońca oskarżonego czerpie przesłanki do obalenia wiarygodności P. S. (1), nie obalono całkowicie wiarygodności zeznań P. S. (1). Natomiast przesądzono, że zeznania R. K. (1), w których wskazał, że miał przekazywać groźby artykułowane przez P. W. (1) i K. K. (1) wobec właśnie P. S. (1), nie są wiarygodne, z uwagi na to, że ów pośrednik w toku procesu wycofał się z tych relacji, a kwestię dotyczącą gróźb ,,dodał od siebie” (vide: uzasadnienie wyroku w sprawie VIII K 428/13, k. 14.721- 14.729). W tej sytuacji, brak odniesienia się do tych wyroków przez Sąd I instancji, który nawet ich nie zaliczył w poczet materiału dowodowego, na co wskazują zapisy postanowień wydanych
w tym przedmiocie na rozprawach 13 czerwca 2016 r. (k. 14.763- 14.772) oraz 6 marca 2017 r. (k. 16.001), nie może być traktowany jako jakikolwiek błąd w procedowaniu, tym bardziej, że nie miało to żadnego merytorycznego oraz obiektywnego znaczenia dla kształtu zaskarżonego wyroku.

Odnośnie zarzutu dotyczącego pozbawienia wolności przez oskarżonego A. K. (1) [odbywającego karę izolacyjną], w okresie kiedy miało dojść do części zarzucanych mu przestępstw, na co zwrócił uwagę w apelacji jego obrońca, należy przyznać, że miało to pewne znaczenie dla wyroku Sądu I instancji, co poniżej zostanie wyjaśnione. W celu rozwiania wszelkich wątpliwości, co do okresów pozbawienia wolności przez oskarżonego A. K. (1), poprzez elektroniczny system ,,NOE-SAD” ustalono,
że był on pozbawiony wolności w okresach: od 18 sierpnia 2003 r. do 1 września 20004 r.,
od 9 listopada 2004 r. do 7 lutego 2005 r., od 29 października 2007 r. do 7 stycznia 2011 r. Tym samym należy przyjąć, że przestępstwo kwalifikowane wobec niego z art. 258§1 k.k. (zarzut z pkt L aktu oskarżenia) popełnił ten oskarżony w okresie od początku 2003 r.
do 18 sierpnia 2003 r., od 1 września 2004 r. do 9 listopada 2004 r., od 7 lutego 2005 r.
do końca lipca 2007 r. Jak wynika z powyższych dat oraz okresów, należało wyeliminować te okresy kiedy ten oskarżony był pozbawiony wolności, a końcowy okres obejmuje jeszcze zdarzenie z 24 lipca 2007 r. Natomiast materiał operacyjny uzyskany legalnie wobec niego w ramach czynności operacyjnych pod kryptonimami: S., T., S., P., wskazują w sposób jednoznaczny, aby udział w tej zorganizowanej grupie przestępczej trwał aż do października 2007 r., o czym mówi akt oskarżenia. W konsekwencji, należało przyjąć,
że przestępstwo zarzucane temu oskarżonemu w pkt LI aktu oskarżenia, kwalifikowane
z art. 258§1 k.k., miało miejsce w okresie od początku 2003 r. do 18 sierpnia 2003 r. oraz od 1 września 2004 r. do 9 listopada 2004 r., od 7 lutego 2005 r. do 29 października 2007 r. W efekcie, należało ustalić, że przestępstwo opisane w pkt LI aktu oskarżenia (odnośnie oskarżonego A. K. (1)) oraz w pkt XXXII aktu oskarżenia (odnośnie oskarżonego P. W. (1)), miało ono miejsce w okresie od początku 2003 r. do 18 sierpnia 2003 r. Stąd niezbędne zmiany zaskarżonego wyroku, co już wcześniej przedstawiono.

Nie jest zasadny zarzut zawarty w apelacji obrońcy A. K. (1), w którym wskazano, że ustalenie faktyczne poczynione przez Sąd I instancji, w którym wskazano,
że ten oskarżony zachowywał autonomię w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, kierowanej przez oskarżonego N. S. (1) ps. (...), są wewnętrznie sprzeczne. Współpraca oskarżonego A. K. (1), którą widać w kontekście przypisanych mu przestępstw, rozłożonych w czasie, jednoznacznie determinuje przyjęcie jego udziału w działalności tej grupy przestępczej, w więc o jakiejkolwiek sprzeczności nie może być mowy. Prowadzenie własnej działalności przestępczej, nie wykluczało podejmowanie działań w ramach i na rzecz innej zorganizowanej grupy przestępczej, co miało miejsce w przedmiotowej sprawie.

Fakt, że P. S. (1) w swoich relacjach nie wskazał, że bezpośrednio nie był świadkiem przekazywania narkotyków D. I., B. J. (1), a miał to czynić oskarżony K. K. (1), jak również braku potwierdzenia jego relacji dotyczących oskarżonego M. T. (1), nie przesądza, że ten wątek jest niewiarygodny albo co najmniej wątpliwy dowodowo, co bezpodstawnie zarzuca w apelacji obrońca oskarżonych: A. K. (1), D. I., M. T. (1), B. J. (1), M. K. (1), M. S. (1). P. S. (1) w swoich supozycjach wyraźnie wskazywał, że o pewnych zaszłościach, związanych z działalnością zorganizowanej grupy przestępczej, dowiadywał się w oparciu o informacje pochodzące od K. K. (1) lub P. W. (1). Taka klarowna postawa świadczy, że P. S. (1) nie zmyśla, przekazuje swoją wiedzę taką jaką posiada, ujawniając, źródło tej wiedzy.
To, że tych relacji nikt nie potwierdza, zwłaszcza oskarżeni D. I., K. K. (1), M. T. (1), nie zaskakuje, albowiem ich stanowisko to przyjęta linia obrony, zmierzająca do uniknięcia odpowiedzialności karnej. Po raz kolejny, należy przypomnieć,
że sam fakt oparcia orzeczenia skazującego na zeznaniach tylko jednego świadka, nawet
w sytuacji nieprzyznania się oskarżonego do winy, samo przez się nie może stanowić podstawy do zarzutu dokonania błędnych czy dowolnych ustaleń faktycznych w sprawie.
,,Nie istnieje żadna reguła dowodowa, która uzasadniałaby pogląd, że zeznania jedynego świadka są niewystarczającą podstawą skazania i to bez względu na to, jaką świadek zajmuje funkcję, pozycję w życiu społecznym, bądź czy korzysta z jakichś szczególnych uprawnień procesowych (jako świadek koronny czy świadek incognito). Jednak tego rodzaju "jedyny" dowód nie może stać w sprzeczności z innymi dowodami, które nie mają wprawdzie decydującego znaczenia dla kwestii odpowiedzialności karnej, stanowią jednak podstawę do dokonania lub weryfikacji ustaleń faktycznych odnoszących się do określonych fragmentów zdarzenia” (vide: wyrok SA w Poznaniu z 22 grudnia 2014 r, II AKa 137/14). Jak wykazano w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku relacje P. S. (1), zostały potwierdzone licznymi innymi dowodami, na przykład choćby supozycjami W. S. (1), P. M., Ł. N. (1) (w części wiarygodnej dla Sądu I instancji), Ł. M. (1), M. N. (1), co wcześniej szeroko omówiono.

Na poziomie, pewnego nieporozumienia, należy traktować zarzut zwarty w apelacji obrońcy oskarżonych: A. K. (1), D. I., M. T. (1), B. J. (1), M. K. (1), M. S. (1), w którym wskazał swoje wątpliwości co do kwestii nabycia 0,7 g kokainy, i czy rzeczywiście kokaina była przedmiotem trzech przemytów. W dalszym ciągu nie ma obiektywnych przesłanek aby nie wierzyć P. S. (1), że takie zdarzenia nie miały jednak miejsca. Już nawet wskazanie, faktycznie, niewielkiej ilości tego narkotyku, świadczy, że ten ostatni nie koloryzuje zdarzeń. Wtórne znaczenie ma kwestia, gdzie były przekazywane narkotyki oskarżonemu M. T. (1). W relacjach P. S. (1) nie ma znaczenia miejsce gdzie doszło do zdarzenia, ale czy w ogóle miało ono miejsce i co było przedmiotem i celem tego spotkania. W tych relacjach P. S. (1) jest konsekwentny i to potwierdza w tym zakresie jego wiarygodność. Także pewne rozbieżności ile tych narkotyków przekazano oskarżonemu M. T. (1) nie są kluczowe. Otóż, te rozbieżności pojawiają się w dużym odstępnie czasu, skoro informacje o oskarżonym M. T. (1) ps. (...), pojawiają się już od 25 kwietnia 2008 r., a rozbieżność, na którą powołuje się ów obrońca, pojawia się dopiero 24 marca 2010 r. (k. 6.821- 6.833). W zeznaniach tych P. S. (1) mówił
o (...) (chodzi o oskarżonego Ł. N. (1)), o (...) (chodzi
o oskarżonego M. T. (1)), o (...) (chodzi o oskarżonego D. I.),
o S. (chodzi o oskarżonego S. J.), a więc prawie równo po dwóch latach, od przesłuchania z 25 kwietnia 2008 r., a prawie po pięciu latach od zdarzeń opisanych przez niego. Nie ulega wątpliwości, że upływ czasu jest czynnikiem obiektywnym, powodującym zacieranie się obrazu zdarzeń, tym bardziej, że zajmujemy się wieloma zdarzeniami, w wielu wypadkach podobnymi do siebie. Nie ma żadnych powodów aby wątpliwości wyrażone przez P. S. (1) w toku przesłuchania na rozprawie
10 lutego 2010 r., co do rodzaju substancji (miała być to według jego relacji kokaina), będącej przedmiotem obrotu, implikowały niejasności, podważające ustalenia faktyczne dokonane w tym zakresie przez Sąd I instancji. Ów Sąd oparł się na wiarygodnych relacjach P. S. (1), który w toku rozprawy, wskazał, że nie próbował tej substancji,
ale nie znaczy to, że w rzeczywistości przestępcy wtedy nie mieli do czynienia właśnie
z kokainą. Odbiorcą kokainy z tych trzech przemytów był oskarżony B. J. (1) (k. 6.387). Za jazdę do (...) (chodzi o oskarżonego A. K. (1) – przypis Sądu II instancji) P. S. (1) dostał 200 zł wynagrodzenia (k. 6.387). Swoją wiedzę P. S. (1) czerpał od K. K. (1) i nie ma żadnych przesłanek, aby wbrew faktom ten ostatni, przekazywał informacje nieprawdziwe, a więc ubarwiał rzeczywistość, tym bardziej, że nie miał ku temu powodów. To, że w praktyce P. S. (1) deklaruje,
że sam miał zorganizowaną grupę przestępczą, nie zmienia wniosku, że jego relacje, dotyczące zorganizowanej grupy przestępczej, w skład, której wchodzili pozostali oskarżeni,
w stosunku do których ostały się zarzuty, którą kierował N. S. (1) ps. (...), są obiektywne i tym samym wiarygodne. Informacje odnoszące się do oskarżonego A. K. (1) podane przez P. S. (1) rzeczywiście są stosunkowo ubogie ale nie na tyle aby nie móc przypisać jemu odpowiedzialność za cztery przestępstwa, w tym trzy ,,narkotykowe”. O udziale jego w zorganizowanej grupie przestępczej świadczą właśnie ubogie acz wystarczające relacje P. S. (1) oraz treści rozmów telefonicznych zarejestrowanych w toku kontroli operacyjnej prowadzonej wobec właśnie A. K. (1) na mocy postanowień Sądu Okręgowego w Warszawie z 13 lipca 2007 r., XVIII K 1230/ (...)- wniosek dot. A. K. (1) wniosek 58/3/07- pod kryptonimem (...), zarządzonej na okres 3 miesięcy. Treści tych zarejestrowanych rozmów telefonicznych odnoszą się do zdarzeń z lipca 2007 r., których przedmiotem była marihuana. Wzajemna zbieżność relacji tego świadka z treściami zawartymi
w zarejestrowanych rozmowach telefonicznych obopólnie uwiarygadnia ten materiał dowodowy.

Zapomnienie zdania właściwemu organowi amunicji do broni palnej, w przypadku braku pozwolenia na broń palną, co odnosi się do oskarżonego M. S. (3), jest penalizowane. Ta penalizacja ma charakter niejako porządkowy. Nie może być tak, żeby nie posiadając zezwolenia na broń palną, legalnie posiadać amunicję do niej. Inne rozumowanie jest niebezpieczne społecznie i nielogiczne, cechujące się brakiem pragmatycznego podejścia do tego zagadnienia. Nie jest możliwe aby zdając broń, nie zdać amunicji do niej. Jeżeli nie uczyni się tego, to implikuje to możliwość narażenia się na odpowiedzialność karną, do której doszło w odniesieniu do tego oskarżonego, a orzeczona kara za to przestępstwo jest wyważona zwłaszcza w odniesieniu do ilości i rodzaju zabezpieczonej amunicji.

Odnośnie zarzutu powagi rzeczy osądzonej, przedstawionego w apelacji obrońcy oskarżonego M. T. (1), należy uznać ten zarzut za niezasadny. Aby to wykazać, trzeba przypomnieć, że na mocy wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z 4 lipca 2016 r. M. T. (1), w sprawie o sygn. akt XVI K 187/14, został uznany za winnego tego, że w okresie od maja 2005 r. do 14 września 2005 r., w czasie bliżej nieustalonym, w P., wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu, uczestniczył w obrocie znacznych ilości substancji psychotropowej w postaci co najmniej 80.000 sztuk tabletek ekstazy w cenie po 1,40 zł za sztukę łącznej wartości 112.000 zł w ten sposób, że nabył je w kilku transzach od dwóch ustalonych osób celem ich dalszej odsprzedaży tj. przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. i za to na podstawie art.56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65§1 k.k. wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 150 stawek dziennych w kwocie po 50 złotych każda. Na podstawie art. 45§1 k.k. tytułem środka karnego orzekł wobec niego przepadek równowartości korzyści majątkowej uzyskanej przez oskarżonego z popełnienia przestępstwa tj. kwoty 112.000 złotych. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od niego nawiązkę na rzecz wskazanej instytucji w kwocie 5.000 złotych. Po rozpoznaniu apelacji obrońcy M. T. (1) Sąd Apelacyjny w Poznaniu wyrokiem z 22 marca 2017 r., w sprawie o sygn. akt II AKa 198/16, zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że wobec niego z podstawy skazania wyeliminował art. 65§1 k.k. i obniżył mu karę do 2 lat i 4 miesięcy, utrzymując wyrok sądu I instancji w pozostałym zakresie w mocy. Jak widać z powyższego orzeczenia, przypisane przestępstwo zostało popełnione w okresie od maja do 14 września 2005 r., nie zostało popełnione w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, przedmiotem jego były narkotyki w postaci tabletek ekstazy, a w popełnieniu tego przestępstwa brały udział inne osoby, niż w przestępstwach przypisanych temu oskarżonemu w przedmiotowej sprawie. Natomiast w niniejszej sprawie, przypisane prawomocnie oskarżonemu przestępstwa, zostały popełnione w okresie od co najmniej maja 2005 r. do lutego 2007 r., 21 maja 2005 r. oraz w okresie od kwietnia 2005 r. do października 2006 r., nadto zostały popełnione w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, i jak wskazano wcześniej, z innymi osobami. Te liczne elementy o charakterze podmiotowym oraz przedmiotowym wskazują, że nie mamy do czynienia z tożsamością zdarzeń z obu tych spraw, co wyklucza przyjęcie powagi rzeczy osądzonej, zwłaszcza w odniesieniu do przestępstwa popełnionego 21 maja 2005 r.

Zarzuty zawarte w apelacjach obrońców oskarżonych: K. K. (1), A. K. (1), K. R. (1), M. T. (1), B. J. (1), M. K. (1), M. S. (1), M. B. (1), M. W. (1), Ł. N. (1), dotyczący odkodowania języka, którym posługiwali się często oskarżeni,
w trakcie realizacji szeroko pojętego obrotu narkotykami, począwszy od ich załatwiania,
a skończywszy na ich dostarczeniu odbiorcom, okazały się niezasadne. Już sam fakt posługiwania się takim sztucznym językiem świadczy, że osoby, które posługują się nim, intencjonalnie w praktyce szyfrują przekaz treściowy. Takie szyfrowanie służyło właśnie kamuflowaniu rzeczywistych intencji i treści przekazu, względem innych osób, które z tymi przekazami mogłyby się zetknąć. Trzeba podkreślić, że kamuflaż nie był stosowany dla samego kamuflażu, bowiem gdyby tak właśnie było, nie miałby on żadnego logicznego
i pragmatycznego uzasadnienia. Apelujący zapomina, że właśnie relacje podane przez P. S. (1) już w toku postępowania przygotowawczego z postępowania przygotowawczego w czasie przesłuchania 9 maja 2008 r. (k. 198- 203) przybliżyły prowadzącym postępowanie karne, jakim słownictwem posługiwali się członkowie zorganizowanej grupy przestępczej, właśnie prowadząc rozmowy, odnoszące się do obrotu narkotykami. Te supozycje P. S. (1) podtrzymał w toku rozprawy 9 lutego 2010 r. (k. 6353- 6361). Dodatkowe informacje na temat tego ,,konspiracyjnego” języka przestępców, podał w toku przesłuchania 23 lipca 2008 r. oraz 13 listopada 2008 r. (k. 362- 369, 390- 392- teczka osobowa nr 28), które podtrzymał na rozprawach 6 i 8 lipca 2010 r. Również wyjaśnienia W. S. (1) z 2 lipca 2008 r. (k. 70 – 73- teczka osobowa nr 14, które podtrzymał na rozprawie 20 października 2010 r.) przyczyniły się do odkodowania tego specyficznego języka, jednocześnie wskazując i potwierdzają, że metody grupy nie były banalne, zmierzały do skutecznego kamuflażu jej działalności i w efekcie do uniknięcia odpowiedzialności karnej przez jej członków. Powyższe uwagi i stwierdzenia wskazują dobitnie, że supozycje P. S. (1), to nie był jedyny materiał dowodowy, wskazujący, na określone konspiracyjne metody działania zorganizowanej grupy przestępczej. W tej sytuacji brak przesłuchania na tę okoliczność funkcjonariusza organu ścigania (chodzi o J. U.) nie było żadnym brakiem w przeprowadzonym procesie. O tyle jest to ciekawe albowiem w toku procesu ta w/w osoba była przesłuchana w charakterze świadka w toku procesu 12 kwietnia 2011 r. (k. 10.629). W czasie tej czynności żaden z oskarżonych lub ich obrońcy nie widzieli potrzeby dokładnego przesłuchania jego na powyższe okoliczności.

Wbrew temu co zarzuca obrońca oskarżonego A. K. (1) w aktach sprawy jest stosunkowo obszerny materiał dowodowy, wskazujący na sprawstwo tego oskarżonego. Odnośnie czynności sprawczych oskarżonego A. K. (1) P. S. (1) wyraźnie wskazał w czasie przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego 25 kwietnia 2008 r. (k. 131- 140- teczka osobowa nr 28) oraz 28 kwietnia 2008 r. (k. 141-147- teczka osobowa nr 28), 7 maja 2008 r. (k. 183- 189- teczka osobowa nr 28), 13 maja 2008 r. (k. 218- 224- teczka osobowa nr 28), które to protokoły P. S. (1), po ich odczytaniu, podtrzymał odpowiednio na rozprawach: 25 września 2009 r. (k. 4.403- 4418), 10 listopada 2009 r. (k. 5103- 5124), 8 grudnia 2009 r. (k. 5508- 5523), 9 lutego 2010 r. (k. 6353- 6361). Z treści podanych przez P. S. (1) wyłania się udział oskarżonego A. K. (1) w przestępstwach, które zdołano jemu prawomocnie przypisać. Kwestionowanie tych przekazów ma charakter bezpodstawny
i jedynie polemiczny, co nie mogło prowadzić do przyjęcia słuszności tego zarzutu.

Kwestie kontaktów towarzyskich M. S. (1) z funkcjonariuszami Policji są o tyle wtórne, mając na względzie uniewinnienie tego oskarżonego od zarzutu kwalifikowanego z art. 258§1 k.k., o czym będzie jeszcze mowa.

Kamuflowanie imion i nazwisk nie miało szerszego zakres i dotyczyło tylko i wyłącznie N. S. (1), K. K. (1), P. W. (4) i P. S. (1),
co wynika z relacji tego ostatniego. Kamuflaż nie miał szerszego zasięgu, była to kwestia wybranych metod działania i widocznie osoby wyżej usadowione w hierarchii grupy gwarantowały i zapewniały sobie takie zabezpieczenie. Jednocześnie, ta relatywizacja kamuflażu nie świadczy w żaden sposób o braku wiarygodności P. S. (1).

Z materiału dowodowego uzyskanego od P. S. (1) nie wynika, że jest to wynik sugestii ze strony osób prowadzących z nim czynności na etapie postępowania przygotowawczego. Protokoły są obszerne, nawet część z nich była rejestrowana w zakresie obrazu i dźwięku, i z tych zapisów nie wynika aby przesłuchania były prowadzone niewłaściwe, w warunkach wykluczających swobodę jego wypowiedzi. O spontaniczności wypowiedzi świadczą również przesłuchania P. S. (1) w toku procesu.
Na pierwszych rozprawach 10 września 2009 r. i 25 września 2009 r. wypowiadał się on spontanicznie, za nim przystąpiono do odczytania protokołów jego przesłuchań
z postępowania przygotowawczego. Trudno przyjąć, że przesłuchujący P. S. (1) funkcjonariusze Policji, na etapie postępowania przygotowawczego, zdecydowaliby się na rejestrację obrazu i dźwięku tych protokołowanych czynności, gdyby nie zachowano wymogów proceduralnych. Jak można się domyślać, właśnie po to doszło do rejestracji tych czynności, w tej fazie postępowania, aby w przyszłości skutecznie odeprzeć zarzutu naruszeń proceduralnych, prowadzących do dyskredytacji uzyskanego materiału dowodowego.

Również nie ma żadnych przesłanek aby odmówić wiary relacjom P. M., w tych częściach, które były wiarygodne dla Sądu I instancji, które były jednocześnie istotnym elementem uwiarygadniającym supozycje przekazane przez P. S. (1). Z kolei uzyskana opinia sądowo- lekarska, jednoznacznie wskazała, że P. M. może zostać przesłuchany w charakterze świadka. Będąc słuchanym w tym charakterze na rozprawie 27 stycznia 2012 r. (k. 11.582- 11.599) potwierdził te relacje, który obciążały oskarżonych, zwłaszcza N. S. (1), K. K. (1), P. W. (1).

Bezpodstawnie dyskredytuje się relacje K. W. (3), i to tylko dlatego, że w swoich zeznaniach wskazał, że A. K. (4) miał być jednym z przywódców zorganizowanej grupy przestępczej (...), a którego na te okoliczności nie przesłuchano, co w praktyce miałoby na dodatek osłabiać wiarygodność P. S. (1). Tożsame stanowisko należy zająć w odniesieniu do braku przesłuchania M. O. (3), który pojawia się w relacji M. B. (6), którego wskazał, jako członka zorganizowanej grupy przestępczej oskarżonego N. S. (1) ps. (...). Brak przesłuchania tych osób nie osłabia wymowy dowodów pochodzących od tych osób, jak i P. S. (1). Materiał od tych osób wzajemnie zazębia się
w procesie oceny wiarygodności, albowiem z jednej strony uwiarygadnia relacje P. S. (1), z drugiej strony relacje tego ostatniego uwiarygadniają relacje właśnie K. W. (3), jak i M. B. (4), ale co najcenniejsze siła wiarygodności P. S. (1) bierze się z innych przymiotów i przesłanek, o czym wcześniej szeroko wzmiankowano. Zaniechanie przesłuchania wskazanych A. K. (4) oraz M. O. (3) nie mogą był traktowane jako braki postępowania sądowego i to na takim poziome, aby miało to istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku. Przesłuchanie tych osób, co do uzyskanych treści, dawałoby zasadniczo kilka wariantów. Takie przesłuchania potwierdziłyby ich udział w zorganizowanej grupie przestępczej- co jest mało prawdopodobne, aby obciążyli siebie i narazili się na odpowiedzialności karną. Możliwe byłoby i to w wysokim stopniu, że nie potwierdziliby swojego udziału w działalności tej zorganizowanej grupie przestępczej. Ewentualnie wskazaliby na znajomość z osobami, które występują w sprawie w charakterze oskarżonych, nie potwierdzając ich związków z jej działalnością albo wskazaliby na znajomość z osobami, które występują w sprawie,
w charakterze oskarżonych, potwierdzając ich związki z jej działalnością. Niemniej,
w dalszym ciągu, obojętnie jakie informacje uzyskanoby zachodziłaby konieczność oceny relacji P. S. (1) i to bez względu na potencjalne treści przekazane przez A. K. (4) i M. O. (3)

Prawdziwość relacji W. S. (1), Ł. N. (1), Ł. M. (1)- jak wskazano słusznie wspierają wiarygodność P. S. (1), co do całości jego relacji nawet w tych fragmentach, w których nie wypowiadają się oni o innych oskarżonych.
W dalszym ciągu istotny jest pogląd, że o danym ustaleniu faktycznym może przesądzić, nawet jeden dowód, a zwłaszcza, wtedy kiedy jego wiarygodność, jest wzmacniana,
w istotnych fragmentach innymi dowodami, nawet bezpośrednio niezwiązanymi z innymi oskarżonymi lub zasadniczymi zdarzeniami będącymi przedmiotem osądu.

Wyjaśnienia G. O. właściwie zostały ocenione przez Sąd I instancji.
Nie tylko rozpoznanie oskarżonego M. T. (1) – jako (...), przez tę osobę, łączy z zakupem tabletek ekstazy, ale informacja o związkach oskarżonego z subkulturą kibiców KKS ,, (...)”, w efekcie zatrzymania korespondencji, wiąże tego oskarżonego z tym przestępstwem, a jego rola została właśnie opisana przez G. O.. Z kolei, przyporządkowanie pseudonimu (...) właśnie oskarżonemu M. T. (1) słusznie oparto na relacji M. B. (7), który także rozpoznał oskarżonych: M. B. (1)- jako osobę posługującą się pseudonimem (...), D. I.- jako osobę posługującą się pseudonimem (...), co potwierdził W. S. (1).

W tym miejscu należy odnieść się do zarzutów zawartych w apelacjach obrońców oskarżonych: K. K. (1), A. K. (1), K. R. (1), M. T. (1), B. J. (1), M. K. (1), M. S. (1), M. B. (1), M. W. (1), Ł. N. (1) oraz drugiego obrońcy oskarżonego A. K. (1), którzy zarzucili brak przesłuchania w charakterze świadka właśnie wspomnianego M. K. (3). Rzeczywiście w toku procesu nie doszło do przesłuchania tej osoby, co nie było nawet żadnym błędem, mając na względzie, że M. K. (3) jako brak oskarżonego A. K. (1), powiązany z wieloma innymi oskarżonymi oraz działalnością tej zorganizowanej grupy przestępczej, z pewnością złożyłby relacje przeczące tezom zawartym w akcie oskarżenia skierowanym wobec oskarżonych
w tej sprawie. Złożenie zeznań, takiej treści, a więc korzystnych dla oskarżonych,
nie niwelowałoby materiału dowodowego skutecznie obciążającego oskarżonych występujących w przedmiotowej sprawie.

Należy uznać za niezasadne zarzuty zawarte w apelacjach obrońców oskarżonych, wskazujące na brak prowadzenia rozprawy od początku, mimo złożenia wniosku w tym przedmiocie, właśnie z uwagi na zbyt długi okres odroczenia pomiędzy rozprawami odbytymi w okresach: od 28 listopada 2013 r. do 21 stycznia 2015 r., od 21 stycznia 2015 r. do 13 czerwca 2016 r. oraz od 13 czerwca 2016 r. do 6 marca 2017 r. Zarzut ten jest całkowicie nietrafny. Apelujący podnosząc ten zarzut w ogóle nie odwołują się do realiów sprawy
i rzeczywistego przebiegu procesu, nie uwzględnił zupełnie czynności sądowych przeprowadzonych w tych powyższych okresach. Ów zarzut byłby zasadny, jedynie wówczas gdyby, odwołując się do zdarzeń sądowych, wykazanoby, że bierność sądu była niczym nieuzasadniona, mimo że istniały obiektywne przesłanki do prowadzenia procesu z właściwą rytmika i dynamiką, zmierzającą do przeprowadzenia postępowania dowodowego i wydania wyroku. Fakty sądowe, które zaistniały w tych trzech okresach zupełnie na coś inne wskazują, czego apelujący zupełnie nie zauważają, przez co stosują swoistą sofistykę, prowadzącą do co najmniej ,,zamydlenia” rzeczywistości. Aby to wykazać, należy przedstawić przebieg procesu w tych interwałach czasowych. W okresie od 28 listopada 2013 r. do 21 stycznia 2015 r. odbyły się rozprawy: 6 grudnia 2013 r., 17 grudnia 2013 r., 12 września 2014 r., 20 października 2014 r., 10 grudnia 2014 r. i nie były to czynności pozorowane ze strony Sądu I instancji. I tak, na rozprawę 6 grudnia 2013 r. (k. 13.246- 13.249) nie stawił się oskarżony K. K. (1), z uwagi na deklaracje jego obrońcy, że jego mandant cierpi na grypę żołądkową i w tej sytuacji na tej rozprawie nie przeprowadzono żadnych czynności dowodowych. Kolejna rozprawa odbyła się 17 grudnia 2013 r. (k. 13.255- 13.259), na którą nie stawił się oskarżony N. S. (1), z uwagi na stan zdrowia, co nie zostało zobrazowane żadnym zaświadczeniem wydanym przez lekarza sądowego. Pismem z 15 stycznia 2014 r. (k. 13.368) obrońca oskarżonego K. K. (1) poinformował Sąd I instancji, że jego mandant został zatrzymany i tymczasowo aresztowany na terenie Wielkiej Brytanii, i w tej sytuacji odwołano rozprawę wyznaczoną na 17 stycznia 2014 r. Pismem z 16 lutego 2014 r. (k. 13.409) obrońca oskarżonego K. K. (1) potwierdził, że ów oskarżony jest pozbawiony wolności na terenie Wielkiej Brytanii i przebywa w areszcie śledczym, co zostało potwierdzone kolejnym pismem jego obrońcy z 14 marca 2014 r. (k. 13.469). 31 marca 2014 r. jeden z ławników poinformował, że od 25 marca 2014 r. przebywa w szpitalu na leczeniu (k. 13.481). W tej sytuacji odwołano rozprawy wyznaczone na 3 i 17 kwietnia 2014 r. Kolejna rozprawa odbyła się 12 września 2014 r. (k. 13.727- 13.731), na którą nie stawili się: oskarżony B. J. (1), przy czym przedłożono zaświadczenie wydane przez lekarza sądowego, w którym stwierdzono zerwanie więzadła barkowego prawego, jednocześnie w odrębnym piśmie ten oskarżony wniósł o jej odroczenie oraz nie stawił się oskarżony K. K. (1), który nadal był pozbawiony wolności na terenie Wielkiej Brytanii. Kolejna rozprawa miała miejsce 20 października 2014 r. (k. 13.804- 13.808), na którą nie stawił się oskarżony B. J. (1), przedłożono zaświadczenie wydane przez lekarza sądowego, z którego wynikało,
że oskarżony uskarżał się na zespól bólowy kręgosłupa, który również wniósł o odrodzenie rozprawy, natomiast stawił się oskarżony K. K. (1). Kolejna rozprawa miała miejsce 10 grudnia 2014 r. (k. 13.844- 13.848), na którą nie stawił się oskarżony N. S. (1), a jego obrońca przedłożył informację z placówki medycznej, z której wynikało, że ów oskarżony ma mieć operowaną przegrodę nosową oraz wniósł o odrodzenie rozprawy.
W tych dwóch pozostałych okresach rozprawy miały miejsce: 9 lutego 2015 r., 10 marca 2015 r., 13 kwietnia 2015 r., 21 maja 2015 r., 22 czerwca 2015 r., 11 sierpnia 2015 r.,
2 października 2015 r., 30 października 2015 r., 1 grudnia 2015 r., 29 grudnia 2015 r.,
2 lutego 2016 r. 25 lutego 2016 r., 26 marca 2016 r., 22 kwietnia 2016 r., 13 maja 2016 r., 13 czerwca 2016 r., 23 czerwca 2016 r., 16 sierpnia 2016 r., 18 października 2016 r.,
2 grudnia 2016 r., 5 stycznia 2017 r., 6 lutego 2017 r. i 6 marca 2017 r. Już samo zestawienie tych dat jednoznacznie wskazuje, że Sąd I instancji kreował właściwą dynamikę procesu, skoro rozprawy wyznaczane były w zasadzie w stałych interwałach czasowych, poza okresem letnim, co jest powszechnie zrozumiałe, wymuszone specyfiką tej pory roku. Jednocześnie warto przyjrzeć się dlaczego na powyższych rozprawach (poza rozprawami
z 13 czerwca 2016 r. i 6 marca 2017 r.) nie były prowadzone czynności dowodowe i czy za zaburzoną rytmikę czynności dowodowych (a właściwie chodzi o ich brak) ponosi odpowiedzialność organ sądowy. Na rozprawę 9 lutego 20165 r. nie stawił się oskarżony M. T. (1), który poprzez swojego obrońcę przedłożył zaświadczenie wydane przez lekarza sądowego, z którego wynikało, że ów oskarżony ma zapalenie gardła i ostrą infekcje, a jego obrońca wniósł z tego powodu o odroczenie rozprawy (k. 13.944- 13.949). Następna rozprawa miała miejsce 10 marca 2015 r. (k. 13.997- 14.004), na którą nie stawił się oskarżony S. J., a jego obrońca pismem z 9 marca 2015 r. wniosła
o ,,zniesienie” (sic) tego terminu rozprawy, dołączając zaświadczenie lekarza sądowego,
z którego wynikało, że oskarżony uskarża się na zespół bólowy kręgosłupa. Następna rozprawa odbyła się 13 kwietnia 2015 r. (k. 14.062- 14.066), na którą nie stawił się oskarżony D. I., który pismem z 9 kwietnia 2015 r. poinformował Sąd I instancji, że został zakwalifikowany na zabieg chirurgiczny na dzień, kiedy miała odbyć się rozprawa, co nie było możliwe w innym terminie z uwagi na chorobę lekarza prowadzącego. W dniu rozprawy w placówce medycznej, na którą powoływał się oskarżony D. I. we wspomnianym piśmie, ustalono, że: ,,do godz. 9.00 ten oskarżony nie stawił się w rejestracji celem zaplanowanego zabiegu”, a lekarz na którego powoływał się w piśmie nie miał go
w harmonogramie zabiegów w tym dniu. Z kolei jego obrońca w toku rozprawy, uzyskał telefonicznie u oskarżonego informację, że o godz. 11.00 ma mieć zabieg chirurgiczny.
Po rozprawie 14 kwietnia 2010 r. (k. 14060- 14.070) wpłynęło od oskarżonego pismo wraz z zaświadczeniem od lekarza sądowego, wydane 14 kwietnia 2015 r., z którego wynikało, że 13 kwietnia 2015 r. oskarżony nie może stawić się na rozprawę z uwagi na dolegliwość
o symbolu D.43.6. (miało chodzić o dolegliwości nowotworowe, przy czym wg. kodów (...) nie ma takiego symbolu- przypis Sądu II instancji). Pismem z 22 kwietnia 2015 r. lekarz R. K. (2), z placówki medycznej, na którą powoływał się wspomniany oskarżony, odpisał Sądowi I instancji (k. 14.086), że zabieg chirurgiczny był konieczny, ale mógł być wykonany w każdym innym dniu, przy czym oskarżony stawił się w dniu rozprawy. Następna rozprawa odbyła się 21 maja 2015 r. (k. 14.112- 14.116), na którą nie stawił się oskarżony A. K. (1), a jego obrońca przedłożył zaświadczenie wydane przez lekarza sądowego, z którego wynikało, że oskarżony uskarża się na dolegliwości o symbolu A09 (miało chodzić o biegunkę lub zapalenie jelitowo- żołądkowe- przypis Sądu II I instancji), jednocześnie wniósł o odroczenie rozprawy. Kolejna rozpraw miała miejsce 22 czerwca 2015 r. (k. 14.207- 14.211), w toku której wyłączono do odrębnego postępowania sprawy oskarżonych M. K. (2) i J. P., natomiast oskarżony K. K. (1) nie stawił się z uwagi na pobyt w szpitalu najprawdopodobniej z powodu boreliozy. Pismem
z 30 czerwca 2015 r. placówka medyczna, w której miał przebywać w/w oskarżony w tym termin, wskazano, że ów oskarżony przebywał 22 czerwca 2015 r., a pobyt był związany
z obserwacją w kierunku zapalenia wyrostka robaczkowego, która dała wynik negatywny. Następna rozprawa odbyła się 11 sierpnia 2015 r. (14.428- 14.432), na którą nie stawili się oskarżeni: A. K. (1), z uwagi na udział w rozprawie przed Sądem Apelacyjnym we Wrocławiu, w sprawie o sygn. akt II AKa 107/15, M. K. (1) z uwagi na udział
w rozprawie przed Sądem Okręgowym w Poznaniu, w sprawie o sygn. akt XVI K 31/10. Następna rozprawa odbyła się 2 października 2015 r. (k. 14. 481- 14.486), na którą nie stawił się oskarżony A. K. (1), z uwagi na udział w rozprawie przed Sądem Okręgowym w Opalu w przedmiocie wydania wyroku łącznego, o sygn. akt III K 98/15. Kolejna rozprawa miała miejsce 30 października 2015 r. (k. 14.502- 14.504), na którą nie stawił się oskarżony A. K. (1), przedłożono zaświadczenie wydane przez lekarza sądowego, w którym wskazano na dolegliwości o symbolu M54.3. (chodzić miało o rwę kulszową), a w związku z dyskopatią przebywał w placówce medycznej od 27 do 29 października 2015 r. Następna rozpraw odbyła się 1 grudnia 2015 r. (k. 14.579- 14.582),
na która nie stawił się oskarżony S. J., przedłożono zaświadczenie wydane przez lekarza sądowego, z którego wynikało, że oskarżony uskarża się na ostrą infekcję wirusową i biegunkę. Na rozprawę 29 grudnia 2015 r. (k. 14.621- 14.625) nie stawił się oskarżony K. K. (1), jego obrońca przedłożył zaświadczenie od lekarza sądowego, z którego wynikało, że oskarżony uskarża się na zaburzenie korzeni nerwów rdzeniowych
i splotów nerwowych- o kodzie G54. Następna rozprawa odbyła się 2 lutego 2016 r.
(k. 14.647- 14.650), na którą nie stawił się oskarżony D. I., przedłożono zaświadczenie wydane przez lekarza sądowego, z którego wynikało, że oskarżony uskarżał się na wymioty krwią i biegunkę. Kolejna rozprawa miała miejsce 25 lutego 2016 r.
(k. 14.665- 14.669), na którą nie stawił się oskarżony S. J., przedłożono zaświadczenie wydane przez lekarza sądowego, z którego wynikało, że oskarżony uskarżał się na rwę kulszowa. Następna rozpraw odbyła się 24 marca 2016 r. (k. 14.689- 14.692), na którą nie stawił się oskarżony K. K. (1), przedłożono zaświadczenie wydane przez lekarza sądowego, z którego wynikało, że oskarżony uskarżał się na refluks, ból brzucha, zapalenie jelita grubego. Na rozprawę 22 kwietnia 2016 r. (k. 14.712- 14.717) nie stawił się oskarżony A. K. (1), przedłożono zaświadczenie wydane przez lekarza sądowego, z którego wynikało, że oskarżony uskarżał się na dolegliwości o symbolu S06.0 tj. urazowy krwotok podpajęczynówkowy. Kolejna rozprawa odbyła się 13 maja 2016 r.
(k. 14.541- 14.744), na którą nie stawił się oskarżony A. K. (1), przedłożono zaświadczenie wydane przez lekarza sądowego, z którego wynikało, że oskarżony uskarżał się na stan po urazie głowy. Następna rozprawa miała miejsce 13 czerwca 2016 r.
(k. 14.763- 14.772) odbyła się i w jej toku zaliczono w poczet materiału dowodowego wskazane w postanowieniu sądu materiał dowodowy, przy czym nie uwzględniono sposobu usprawiedliwienia nieobecności oskarżonego N. S. (1), wobec którego przedłożono tylko zwolnienie wydane dla potrzeb Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (dalej- ZUS). Następna rozprawa odbyła się 23 czerwca 2016 r. (k. 14.805- 14.811), na którą nie stawił się oskarżony K. K. (1), przedłożono zaświadczenie wydane przez lekarza sądowego, z którego wynikało, że oskarżony uskarżał się na ostry ból żołądka i wymioty, przedkładając skierowanie do szpitala z 21 marca 2016 r., jednocześnie pismem procesowym z 21 czerwca 2016 r. obrońca A. K. (1), adw. Ł. W. (2),
w praktyce wniósł o odroczenie rozprawy z uwagi na w wyjazd poza Polskę. Następna rozprawa miała miejsce 16 sierpnia 2016 r. (k. 15.260- 15.267), na którą nie stawił się oskarżony S. J., jego obrońca przekazał informację, że oskarżony ten uległ wypadkowi i leży w szpitalu wojskowym, telefonicznie potwierdzono, że oskarżony leży na izbie przyjęć. Koleina rozprawa odbywała się 18 października 2016 r. (k. 15.513- 15.521), na która nie stawili się: oskarżony M. K. (1), przedłożono zaświadczenie wydane przez lekarza sądowego, z którego wynikało, że u oskarżonego stwierdzono zapalenie płuc,
a oskarżony M. T. (1) uległ wypadkowi samochodowemu w przeddzień rozprawy,
z kolei oskarżony M. Ś. (1) leży w Szpitalu w L., co zostało potwierdzone,
a jego pobyt w tej placówce był związany z podejrzeniem zapalenia wyrostka robaczkowego, ale przeprowadzona obserwacja dała wynik negatywny. Następna rozprawa miała miejsce 2 grudnia 2016 r. (k. 15.633- 15.641), na którą nie stawili się: oskarżony M. S. (1), obrońca przedłożył zwolnienie L4 wydane na potrzeby ZUS, oskarżony N. S. (1), przedłożono przetłumaczone dokumenty, z których wynikało, że ten oskarżony leży w szpitalu w Danii, gdzie ma mieć operowany tzw. ,,łokieć tenisisty”, przy czym operacja nie jest konieczna, uskarżał się również na uraz kończyny dolnej lewej i łokcia, uzyskując dokumenty z polskiej placówki medycznej. Nie stawił się oskarżony A. K. (1), przedłożono kopie dokumentów wskazujących, że ten oskarżony został przyjęty 1 grudnia 2016 r. do Szpitala w K.- z rozpoznaniem wstrząsu mózgu. Kolejna rozprawa odbyła się 5 stycznia 2017 r. (k. 15.784- 15.791), na którą nie stawili się: oskarżony K. K. (1), jego obrońca przekazał informację, że jego mandant przebywa w Szpitalu w K., oskarżony A. K. (1), jego obrońca przekazał informację, że ten oskarżony przebywa w Szpitalu w P.. Kolejna rozprawa odbyła się 6 lutego 2017 r. (k. 15.894- 15.902), na którą nie stawili się: oskarżony A. K. (1), przy czym jego obrońca poinformował o tym, że ten oskarżony przeszedł operacje 26 stycznia 2017 r., przy czym ze szpitala został wypisany 29 stycznia 2017 r., a 1 lutego 2017 r. został zatrzymany do innej sprawy, ale nie został tymczasowo aresztowany z uwagi na zły stan zdrowia i aktualnie przebywa w szpitalu w N., oskarżony N. S. (1), jego obrońca przekazał zaświadczenie o pobycie tego oskarżonego w szpitalu psychiatrycznym. 23 stycznia 2017 r została sporządzona opinia przez Zakład Medycyny Sądowej w P., dotycząca oskarżonego A. K. (1), z której wynikało, że jego stan zdrowia jest dobry, stwierdzona u niego rwa kulszowa pozwala na udział w procesie, a ewentualna operacja nie musi być przeprowadzona w trybie natychmiastowym (k. 15.868- 15.880). 9 lutego 2017 r. została sporządzona opinia Zakładu Medycyny Sądowej w P. (k. 15.949- 15.953) dotycząca oskarżonego N. S. (1), z której wynikało, że zabieg chirurgiczny, który przeszedł w Danii, w postaci usunięcie wyrośli kostnej w obrębie kości klinowej przyśrodkowej stopy lewej, nie był zabiegiem pilnym, odbył się on w warunkach ,,chirurgii jednego dnia”, który mógł być przeprowadzony w innym terminie, natomiast dolegliwość tzw. ,,łokieć tenisisty” nie był kwalifikowany do leczenia operacyjnego, a była potrzeba leczenia jedynie w formie zachowawczej i farmakologicznej. Z kolei, z uzyskanej opinii, z 11 lutego 2017 r., wydanej przez dwóch biegłych psychiatrów, dotyczącej N. S. (1) wynikało, że nie może on uczestniczyć w procesie przez okres kolejnych 6 miesięcy, z uwagi na zaburzenia depresyjne (k. 15.980- 15.983). Natomiast oskarżony A. K. (1) został tymczasowo aresztowany w K. do innej sprawy i nadal jest pozbawiony wolności. Uzyskano w tym okresie jeszcze dwie opinie Zakładu Medycyny Sądowej w P. dotyczące oskarżonego N. S. (1). W opinii z 14 czerwca 2016 r., z jej wniosków wynika, że stan zdrowia tego oskarżonego pozwalał jemu na udział w rozprawie 13 czerwca 2016 r. (k. 14.779- 14.780). Kolejna opinia Zakładu Medycyny Sądowej w P. dotoczyła do oskarżonego K. K. (1) z 4 lipca 2016 r., z której wynika, że jego stan zdrowia pozwalał mu na udział w procesie (k. 14.855- 14.860). Świadomie przytoczono w sposób bardzo szczegółowy przebieg procesu w tych okresach kiedy nie doszło do przeprowadzenia danych czynności dowodowych i opisano zachowania w nich poszczególnych oskarżonych, aby z jednej strony wykazać, że Sąd I instancji z należytą starannością podejmował liczne działania zamierzające do sprawnego przeprowadzenia procesu, a z drugiej strony w celu wykazania, że postawa niektórych oskarżonych, którzy nagle zaczęli chorować lub przydarzały się im zdarzenia losowe, swoją postawą w praktyce torpedowali rytmikę prowadzonego postępowania, przejawiali nielojalność wobec Sądu, wręcz utrudniali postępowania. Zwłaszcza wynika to z treści opinii Zakładu Medycyny Sądowej w P., w których wskazano, że badani oskarżeni nie byli w takim stanie zdrowia aby nie mogli uczestniczyć w danych rozprawach. Często oskarżeni powoływali się na dolegliwości zdrowotne, których rozpoznanie i potwierdzenie, z uwagi na ich charakter, musiało odbyć się tylko na poziome werbalnym, a więc na deklaracjach oskarżonych lub na dolegliwości, których leczenie mogło być skutecznie prowadzone w innych dniach niż
w dniach, an które wyznaczano rozprawy. Nawet jeden z oskarżonych wyjechał do Wielkiej Brytanii, gdzie swoją postawą doprowadził do jego zatrzymania i pozbawienia wolności przez dłuższy okres czas, co wykluczało prowadzenie procesu. W konsekwencji trzeba uznać,
że w określonych wskazanych powyżej okresach proces nie był efektywny, ale taki stan nie był żadną miarą zawiniony przez organ procesowy. Wręcz przeciwnie, Sąd I instancji, podejmował liczne kroki mające zapobiegać temu, a niedoskonałość procedury karnej, polegającej w zasadzie na konieczności bieżącego (na daną rozprawę) akceptowania zaświadczeń wydanych przez uprawnionego lekarza sądowego, była ewidentnie nadużywana przez pewnych oskarżonych. Takich postaw nie można absolutnie tolerować, zwłaszcza w sprawach tak dużych jak przedmiotowa i w odniesieniu do oskarżonych, będących, w przytłaczającej większości, członkami zorganizowanej grupy przestępczej.
W przeciwnym wypadku utwierdzałoby to również takie osoby w przekonaniu,
że torpedowanie procesu, przez deklarowanie chorób nie dających się obiektywnie weryfikować (na przykład: problemy żołądkowe, rwa kulszowa, werbalizowane objawy zapalenia woreczka żółciowego) lub podejmowanie leczenia dolegliwości zdrowotnych, które nie wymagały natychmiastowej interwencji medycznej, właśnie w dniach kiedy odbywały się rozprawy, jest skutecznym środkiem zmierzającym do uniemożliwienia wydania wyroku wobec nich.

Niezasadny okazał się zarzut apelacji braku uzyskania informacji z Urzędu Miasta
i Gminy O. i G. na okoliczność, ile samochodów M., o określonych parametrach, było rejestrowanych w 2003 r., i czy wśród ich właścicieli była osoba o imieniu W., celem przesłuchania tej osoby co do przemytów narkotyków z przełomu 2002/ 2003 roku. W pierwszej kolejności należy wskazać, że od przedmiotowych zdarzeń upłynęło ponad 15 lat, a więc, poczynienie ustaleń do takich zaszłości już same w sobie mogłoby być problematyczne. Nadto przesądzenie, że rejestracja takiego pojazdu na osobę o takim imieniu (W.) miała miejsce nie jest samo w sobie jednoznaczne, jak i również taki sam charakter ma przesądzenie, że do takiej rejestracji nie doszło. O mężczyźnie o takim imieniu, jako o człowieku (...) [chodzi o oskarżonego A. K. (1)] mówi P. S. (1) w czasie przesłuchania 28 kwietnia 2008 r. (k. 141- 147- teczka osobowa nr 28), co nie przesądza, że rzeczywiście należałoby szukać mężczyzny o takim właśnie imieniu. Rzeczony W. jako człowiek (...) mógł być poprzez takie imię kamuflowany, przed innymi osobami współpracującymi przy przemytach narkotyków, a rejestracja na taką osobę o takim imieniu nie miała miejsca. Również ustalanie oczekiwanych informacji w wskazanej jednostce administracyjnej, nie wskazuje pewnej supozycji, że rzeczywiście mężczyzna
o imieniu W. wskaże na swój udział w przemycie narkotyków i w konsekwencji potwierdzi relacje P. S. (1). Postulowanie konieczności poszukiwania tej osoby
i przesłuchanie jej, jest niczym innym jak sposobem na zbędne wydłużenie postępowania sądowego, i szukaniem pozornych w nim luk.

Zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych, odnoszący się do ustaleń faktycznych niekorzystnych dla oskarżonych A. K. (1), M. T. (1) D. I., B. J. (1), K. K. (1), łączą się z zarzutem dokonania określonej oceny dowodów. Z jednej strony, oceny korzystnej dla w/w oskarżonych, co postulują apelujący, a z drugiej strony niekorzystnej dla nich, zaproponowanej przez Sąd meriti. Odniesienie się w taki, a nie inny sposób do zarzutów dotyczących oceny dowodów tych dwóch kategorii, w sposób logiczny wyłącza konieczność przesądzania, co legło u podstaw poczynionych przez Sąd I instancji, określonych ustaleń faktycznych, skoro taka ocena została zaaprobowana przez Sądu II instancji, co niemniej szeroko zaprezentowano we wcześniejszych fragmentach niniejszego dokumentu.

Ustalenie faktyczne poczynione przez sąd I instancji, z którego wynika, że A. K. (1) nie mieszkał w P., a daleko od tego miasta, w żaden sposób, nie wyklucza, że wykonywał on na rzecz zorganizowanej grupy przestępczej, kierowanej przez N. S. (1) ps. (...), określone czynności, tym samym był jej członkiem, poprzez powiązania z nią. Działania oskarżonego A. K. (1), wykonywane na rzecz tej zorganizowanej grupy przestępczej i w ramach jej działania, były niezbędnym warunkiem realizacji celów wyznaczonych przez zorganizowaną grupę (...). Rzeczywiście należy mówić o dużej autonomii działalności oskarżonego A. K. (1), wynikającej z zasadniczego zaangażowania we własną działalność przestępczą, która obejmowała związki z obrotem narkotykami.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego A. K. (1) (apelacja adw. J. D.), co do zarzutów, które nie powielają się z zarzutami wcześniej omówionymi przez Sąd II instancji.

Obrońca zarzucił naruszenie art. 174 k.p.k., odnośnie notatek urzędowych sporządzonych przez funkcjonariuszy Policji, wymienionych w zarzucie, zaliczonych w poczet materiału dowodowego, które stały się podstawą poczynionych ustaleń faktycznych. Zarzut ten należy uznać za niezasadny. W pierwszej kolejności należy ustalić jaki charakter prawny mają materiały sporządzone przez wskazanych funkcjonariuszy Policji, które zostały zgromadzone w aktach sprawy i zostały oznaczone jako teczki analiz. Nie ulega wątpliwości, że owe analizy zostały sporządzone w toku zarządzonych kontroli operacyjnych. Jeżeli chodzi o kontrole operacyjne, w toku, których uzyskano materiały odnoszące się do osób nieobjętych ani pierwotnymi postanowieniami sądu o kontroli operacyjnej, ani w stosunku do tych osób nie uzyskano tzw. zgód następczych, wyrażonych w postanowieniach sądu, bezprzedmiotowe jest odnoszenie się do tych materiałów, włącznie z teczkami analiz, co już wcześniej sygnalizowano, albowiem skoro ten pakiet materiałów uznano za dowody niedopuszczalne, to nie ma żadnego merytorycznego sensu odnoszenie się do materiałów będących ich pochodną. Pozostaje do przesądzenia los teczek analiz, odnoszących się do materiałów operacyjnych uzyskanych w stosunku do oskarżonych, wobec których wydano postanowienia sądu zarządzających kontrole operacyjne. W praktyce chodzi o postanowienia odnoszące się do oskarżonych: K. K. (1). P. W. (1), M. S. (1), A. K. (1), B. J. (1), M. T. (1), które jeszcze raz poniżej wskazano.

1. SO W-wa 17 lipca 2006 r., VIII K 1297/ (...)- wniosek dot. K. K. (1)- wniosek 45/3/06- K., 3 m-ce, tel. (...),

2. SO W-wa 19 września 2006 r., VIIII K 1707/ (...)- wniosek dot. P. W. (1)- wniosek 324/3/06, P., 3 m-ce, tel. (...),

3. SO W-wa 22 września 2006 r., VIII K 1718/ (...)- wniosek dot. P. W. (1)- wniosek 338/3/06- P. 1, 3 m-ce, tel. (...),

4. SO W-wa 22 września 2006 r., VIII K 1719/ (...)- wniosek M. S. (1), wniosek 339/3/06, C., 3 m-ce, tel. (...),

5. SO W-wa 10 października 2006 r., XVIII K 1921/ (...)- wniosek dot. M. T. (1)- wniosek 79/4/06/- Ł.- 3m-ce, tel. (...),

6. SO W-wa 17 października 2006 r., XVIII K 1895 (...)- wniosek dot. K. K. (1)- 73/4/06- (...), 3 m-ce, tel. (...),

7. SO W-wa 19 października 2006 r., XVIII K 1940/ (...)- wniosek dot. K. K. (1)- 100/4/06- (...) m-ce, tel. (...),

8. SO W-wa 21 grudnia 2006 r., XVIII K 2478/ (...)- wniosek dot. M. S. (1)- wniosek 462/4/06- C., 3 m-ce, tel. (...),

9. SO w Opolu 23 kwietnia 2007 r., PT 42/07, wniosek 13/2/07/Z, Transport 3, A. K. (1), 3 m-ce, 665 935 736,

10. SO W-wa 30 kwietnia 2007 r., VIII K 803/ (...)- wniosek dot. K. K. (1)- wniosek 159/2/07- (...) 3 m-ce, tel. (...),

11. SO W-wa 6 czerwca 2007 r., VIII K 1018/ (...), wniosek dot. A. K. (1), wniosek 381/2/07, S. 1, 3 m-ce, tel. (...),

12. SO W-wa 22 czerwca 2007 r., VIII K 1108/ (...)- wniosek dot. B. J. (1)- wniosek 476/2/07, (...) m-ce, tel. (...),

13. SO W-wa 9 lipca 2007 r., XVIII K 1207/ (...)- wniosek dot. A. K. (1)- wniosek 33/3/07, S.- 3 m-ce, tel. (...),

14. SO W-wa 13 lipca 2007 r., XVIII K 1230/ (...)- wniosek dot. A. K. (1)- wniosek 58/3/07- - 3m-ce, tel. (...),

15. SO W-wa 13 lipca 2007 r., XVIII K 1229/ (...), wniosek dot. B. J. (1)- wniosek 57/3/07- (...)m-ce, tel. (...),

16. SO W-wa 25 lipca 2007 r., XVIII K 1317/ (...)- wniosek dot. B. J. (1)- wniosek 145/3/07, S., 3 m-ce, tel. (...),

17. SO W-wa 28 sierpnia 2007 r., VIII K 1448/ (...)- wniosek dot. A. K. (1)- wniosek 276/3/07, S., 3 m-ce, tel. (...),

18. SO W-wa 18 października 2007 r., VIII K 1762/ (...)- wniosek dot. A. K. (1), wniosek 93/4/07- P., 3 m-ce, tel. (...).

Ustalenia faktyczne, poczynione przez Sąd I instancji, oparte wyłącznie na materiałach uzyskany w toku kontroli operacyjnych, dotyczące tych osób, abstrahując od relacji osobowych, zwłaszcza pochodzących od P. S. (1), W. S. (1), P. M., Ł. N. (1) (oczywiście w części wiarygodnej dla organów sądowych), odnoszą się jedynie do fragmentów działalności zorganizowanej grupy przestępczej. (...) te zostały uzyskane w toku kontroli operacyjnych prowadzonych pod kryptonimami: (...) (kontrola prowadzona była wobec M. S. (1)), (...) (kontrola prowadzona była wobec A. K. (1)), ale nie dotyczą one poszczególnych przestępstw związanych z obrotem narkotykami. W tej sytuacji trzeba wskazać, że błędnie apelujący stwierdza, że Sąd I instancji czyniąc ustalenia faktyczne opierała się na notatkach urzędowych sporządzonych przez funkcjonariuszy Policji, zawartych w tzw. ,,teczkach analiz”. Nie ma znaczenia, że: ,, ujawniając dowody wnioskowane w akcie oskarżenia do odczytania, sąd okręgowy nie wyłączył z nich notatek urzędowych policjantów, choć dowodzenie nimi było niedopuszczalne (art. 174 k.p.k.). Skarżący nie wykazał, jakie mogłoby to mieć znaczenie dla wyrokowania (art. 438 pkt 2 k.p.k.), a z uzasadnienia wyroku wynika, że nie oparto na nich żadnego ustalenia ani żadnej oceny (argument z art. 410 k.p.k.)”- vide: wyrok SA w Krakowie z 8 października 2010 r., II AKa 92/08, Legalis- przegląd orzeczeń do art. 174 k.p.k. Nadto, jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, Sąd I instancji nie odwoływał się do treści zawartych w analizach sporządzonych przez funkcjonariuszy Policji, które z kolei odwoływały się oraz były oparte na zarejestrowanych rozmowach telefonicznych, a więc były niczym innym jak wnioskowaniem z treści rozmów i odtwarzaniem ich intencji, zamierzeń, ewentualnie zajmowały się interpretacją przekazu. Nadto, trzeba wskazać, że: ,,notatka służbowa (urzędowa) sporządzona przez funkcjonariusza Policji w trybie wykonywania czynności operacyjnych z art. 19 i 19 a ustawy o Policji jest dokumentem urzędowym złożonym w postępowaniu przygotowawczym dokumentującym czynności, z których przeprowadzenia nie jest wymagane sporządzenie protokołu, a co więcej nie zastępuje ona zeznań świadka (w rozumieniu art. 174 k.p.k.)”- vide: wyrok SA w Warszawie z 22 grudnia 2005 r., II AKa 396/05, Legalis przegląd orzeczeń do art. 174 k.p.k. Innymi słowy wykorzystane notatki służbowe nie są sposobem na obejście zakazu procesowego zawartego w art. 174 k.p.k., jednocześnie dla przedmiotowej sprawy miały one marginalne znaczenie.

Co do zakamuflowanego języka Sąd I instancji wiedzę swoją czerpał z relacji P. S. (1), W. S. (1) oraz Ł. N. (1), a więc nie czynił tych ustaleń w oparciu o notatki urzędowe zawarte w teczkach analiz sporządzonych przez funkcjonariuszy Policji.

Nie było żadnych przesłanek aby przesłuchiwać P. S. (1) w obecności biegłego psychologa, a tym bardziej psychiatry. W toku procesu P. S. (1), był przesłuchany kilka razy, z zapisów protokołów rozpraw, nie wynika, aby przesłuchanie jego w charakterze świadka nastręczało jakiekolwiek problemy, obciążające osobę przesłuchiwaną, mające realny wpływ na jego zdolność postrzegania, zapamiętywania oraz odtwarzania zaszłości. Cenne są również zapisy obrazu i dźwięku, dotyczące części przesłuchań P. S. (1) w charakterze podejrzanego. Z tych zapisów wynika,
że jego zachowanie nie daje przesłanek aby powstawały zastrzeżenia co do jego władz umysłowych. Nie było żadnych wykładników mogących wskazywać, że jego wypowiedzi są nieskładne, nielogiczne, niejasne, narzucone, wykluczające swobodę, co powinno implikować zbadanie jego przez dwóch biegłych psychiatrów, w zależności od decyzji psychiatrów również przez biegłego psychologa, co w dalszym etapie postępowania, po zmianie roli procesowej winno prowadzić do przesłuchania go w obecności psychologa zgodnie z art. 192§2 k.p.k. Stosowanie art. 192§2 k.p.k. wymaga uprawdopodobnienia wątpliwości, co do stanu psychicznego świadka, jego rozwoju umysłowego, zdolności postrzegania lub odtwarzania przez niego postrzeżeń. Innymi słowy, chodzi o powstanie rozsądnych w świetle doświadczenia życiowego i wskazań wiedzy wątpliwości,
czy wymienione stany psychiczne nie rzutują ujemnie na teść zeznań świadka. Wątpliwości te muszą być rzeczywiste i wynikać z konkretnych faktów. Nie stanowi ich natomiast przekonanie strony o niezgodności zeznań z rzeczywistością. To bowiem organ procesowy sąd i prokurator podejmują, w tym względzie, decyzję w oparciu o analizowane przepisy,
po powzięciu omówionych wątpliwości- vide: postanowienie SN z 17 maja 2017 r., IV KK 148/17, Legalis przegląd orzeczeń do art. 192 k.p.k.

W stosunku do oskarżonego A. K. (1) ustalono, że wielokrotna karalność była czynnikiem wpływającym w odniesieniu do niego na wymiar kary, przy czym odwołano się do karty karnej uzyskanej z Krajowego Rejestru Karnego 16 grudnia 2016 r. (k. 15.718- 15.719), z której wynika, że był on czterokrotnie karany, w tym dwa razy za przestępstwa przeciwko mieniu, raz za przestępstwo skarbowe, raz za przestępstwo przeciwko zdrowiu. W tym dokumencie wskazano skazania Sądu Rejonowego w Głubczycach 25 lipca 2005 r. (II K 127/04) oraz Sądu Rejonowego w Nysie z 21 marca 2006 r. (II K 456/06), które wówczas nie uległy zatarciu z uwagi na brzmienie art. 108 k.k., w którym wyraźnie mowa, że: ,, jeżeli sprawcę skazano za dwa lub więcej nie pozostających w zbiegu przestępstw, jak również jeżeli skazany po rozpoczęciu, lecz przed upływem, okresu wymaganego do zatarcia skazania ponownie popełnił przestępstwo, dopuszczalne jest tylko jednoczesne zatarcie wszystkich skazań”. Z aktualnej karty karnej z Krajowego Rejestru Karnego z 2 marca 2018 r. (k. 17.445- 17.447) wynika, że był karany pięciokrotnie, a więc w dalszym ciągu wielokrotna karalność słusznie musi być okolicznością wpływającą na jej zaostrzenie wobec tego oskarżonego. W tym dokumencie, z uwagi na brzmienie art. 108 k.k., w dalszym ciągu przywołano skazania Sądu Rejonowego w Głubczycach (II K 127/04) oraz Sądu Rejonowego w Nysie (II K 456/06), które nie uległy zatarciu mając na względzie zasadę jednoczesności zatarcia skazań przy ich zbiegu.

W celu rozwiania wszelkich wątpliwości, co do okresów pozbawienia wolności przez oskarżonego A. K. (1), poprzez elektroniczny system ,,NOE-SAD” ustalono,
że był on pozbawiony wolności w okresie od 18 sierpnia 2003 r. do 1 września 20004 r.,
od 9 listopada 2004 r. do 7 lutego 2005 r., od 29 października 2007 r. do 7 stycznia 2011 r. Tym samym należy przyjąć, że przestępstwo kwalifikowane wobec niego z art. 258§1 k.k. (zarzut z pkt L aktu oskarżenia) popełnił w okresie od początku 2003 r. do 18 sierpnia 2003 r., od 1 września 2004 r. do 9 listopada 2004 r., od 7 lutego 2005 r. do końca lipca 2007 r. Jak wynika z powyższych dat oraz okresów, należało wyeliminować z przypisanych mu przestępstw, te okresy kiedy ten oskarżony był pozbawiony wolności, przy czym końcowy okres działalności przestępczej obejmuje jeszcze zdarzenie z 24 lipca 2007 r. Te informacje pozwoliły na doprecyzowanie ustaleń faktycznych, również odnoszących się do poszczególnych czynów popełnionych przez tego oskarżonego i wspólnie z inną osobą.

Rzeczywiście, jak ustalono w Kancelarii Tajnej Sądu Apelacyjnego w Poznaniu, znajdują się materiały, które dotyczą niewielkiej części czynności operacyjno- rozpoznawczych, prowadzonych w oparciu o przepisy ustawy o Policji, z którymi nie zapoznał się cały skład orzekający w niniejszej sprawie, poza sędzią przewodniczącą. Bez wątpienia jest to błąd proceduralny, który należy rozpatrywać w kategoriach względnej przyczyny odwoławczej definiowanej w art. 438 pkt 2 k.p.k., wymagającej wykazania, że owo naruszenie przepisów postępowania mogło mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku.
Nie można zapominać, że w aktach jawnych znajdują się stenogramy zarejestrowanych niejawnie rozmów telefonicznych, które są zawarte w teczkach O.– Obiekt. W tych aktach znajdują się stenogramy rozmów zarejestrowanych w toku (...): (...)- dotyczącej tel.
o nr (...), (...)- dotyczącej tel. o nr (...), (...)- dotyczącej tel.
o nr (...), (...)- dotyczącej tel. o (...), (...)- dotyczącej tel. o nr (...), (...)- dotyczącej tel. o nr (...), (...)- dotyczącej tel. o nr (...). Owe kontrole operacyjne (chodzi o 7 takich kontroli), oparte zostały
na uwzględnionych wnioskach uprawnionego organu oraz finalnie na postanowieniach właściwego sądu, w których zawarto informacje wskazujące kogo dotyczą poszczególne
te wnioski, pod jakimi kryptonimami były prowadzone czynności niejawne oraz jakie numery telefonów zostały objęte kontrolą. Jak wynika z tych postanowień, nie dotyczyły one żadnego z oskarżonego, co jest do sprawdzenia w aktach niejawnych, znajdujących aktualnie w Kancelarii Tajnej tutejszego Sądu. Tymczasem treści zarejestrowanych rozmów telefonicznych, utrwalonych w ramach tych siedmiu czynności operacyjnych oraz numery podsłuchiwanych telefonów znajdują się- paradoksalnie- w aktach jawnych- w/w teczkach tematycznych (...)– gwoli przypomnienia chodzi o ,,obiekty (...) i odpowiednio telefony o numerach: (...)- tel. (...), (...) (...), (...)- (...), (...)- (...), (...)- (...), (...)- (...), (...)- (...). Jak już wyżej wyjaśniono, z przyczyn formalnych, materiał dowodowy uzyskany w toku tych czynności operacyjnych nie dał się wykorzystać w odniesieniu do oskarżonych, skoro postanowienia sądu nie odnoszą się do nich, a nie uzyskano wymaganych zgód następczych sądu, w przypadku pozyskania ,,przy okazji” materiałów odnoszących się do któregoś z nich. Akta niejawne, z którymi nie zapoznał się cały skład orzekający, dotyczą strony formalnej, będącej podstawą, do uzyskania materiału zawartego i zaprezentowanego natomiast
w aktach jawnych, z którym natomiast zapoznał się cały skład orzekający, co wynika
z postanowienia Sądu z 13 czerwca 2016 r. (k. 14.763- 14.766). W konsekwencji, brak zapoznania się całego składu orzekającego z aktami niejawnymi znajdującymi się
w Kancelarii Tajnej, nie miało żadnego wpływu na treść zaskarżonego wyroku. Jednocześnie warto odnotować, że informacje zawarte w aktach jawnych, zawierających między innym treści zarejestrowanych rozmów telefonicznych, znajdują znaczące potwierdzenie
w wyjaśnieniach oskarżonego Ł. N. (1), które są w teczkach osobowych- teczkach tematycznych- zatytułowanych (...). W tych wyjaśnieniach, z 20 grudnia 2007 r., podał informacje obciążające oskarżonego K. K. (1) o ps. (...), z których wynika, że od jesieni 2006 r., od niego właśnie załatwiał marihuanę, którą za jego pośrednictwem nabywał Ł. P., w cenach od 13.000 zł do 15.200 zł za kilogram, z uwzględnianiem własnej marży w kwocie 400- 500 zł, przedmiotem tych transakcji było od 3 kg do 11 kg marihuany (!), które miały miejsce co tydzień, ale zdarzały się okresy, kiedy transakcje miały miejsce raz na półtora tygodnia, jak i dzień po dniu. Według relacji Ł. N. (1), K. K. (1) narkotyki sprowadzał z Holandii, w ilościach od 15 do 18 kg, również sam jeździe z K. do Holandii po marihuanę, przez pewien okres P. załatwiał marihuanę w Holandii ze swoich źródeł, która nabywał (...) (chodzi o K.- przypis Sądu II instancji, k. 330- 339, teczka O.), łącznie przez okres 6-7 miesięcy sprzedał P. około 40 kg, zarabiając na tym na czysto około 22.000 zł. Zawoził marihuanę do T. na prośbę P.. W dalszych wyjaśnieniach, z 28 grudnia 2007 r., odniósł się do odtworzonych mu zarejestrowanych rozmów telefonicznych z 19 grudnia 2006 r., 22 listopada 2006 r., 23 listopada 2006 r., 24 listopada 2006 r., 2 marca 2007 r., 20, 26, 30, 31 stycznia 2007 r. Przybliżył język, którym posługiwano się w trakcie szeroko pojętego obrotu narkotykami (k. 352- 360, teczka O.), a więc poszerzył wiedzę na temat specyficznego języka grupy, który był środkiem do kamuflażu jej działalności. W kolejnych wyjaśnieniach z 9 stycznia 2009r ., odniósł się do treści zarejestrowanych rozmów telefonicznych z 13 stycznia 2007 r., 20, 21, 22 stycznia 2007 r., wskazując jakie ilości marihuany są przedmiotem obrotu (k. 381- 392, teczka O.). Z kolei, w wyjaśnieniach z 24 stycznia 2008 r. (k. 410- 417, teczka O.) odniósł się do treści zarejestrowanych rozmów telefonicznych z 20, 23 listopada 2006 r., 16, 20, 24, 25 stycznia 2007 r., opisał sposób uprawy marihuany w przystosowanej do tego szafie, ceny tych narkotyków, zakupionej w Holandii, kwestie dostarczania marihuany do Siwego (chodzi o K.- przypis Sądu II instancji) oraz do T.. W czasie przesłuchania 31 lipca 2008 r. (k. 708- 711, teczka O.) oskarżony wyjaśnił okoliczności na temat [K.] K., który posługiwał się samochodem marki (...) oraz (...) w latach 2006- 2007, jeszcze raz podkreślają, że obawia się zemsty. Z tego materiału dowodowego wyraźnie wynika, że oskarżony K. K. (1), jak i oskarżony Ł. N. (1) uczestniczyli w obrocie marihuana i to na bardzo szeroką skalę, wręcz gigantyczną, skoro przedmiotem obrotu były dziesiątki kilogramów tych narkotyków (!). Z kolei, wyjaśnienia oskarżonego Ł. N. (1) znajdują potwierdzenie choćby w wyjaśnieniach
i zeznaniach P. S. (1), które złożył 28 kwietnia 2008 r. (k. 141- 147- teczka osobowa nr 28) oraz na rozprawach 10 września 2009 r. (k. 4.202- 4.225), 15 maja 2008 r. (k. 229- 233) 10 lutego 2010 r. (k. 6.378- 6.395), 20 maja 2008 r. (k. 242- 247) 24 marca 2010 r. (k. 6.821- 6.833). W konsekwencji, słusznie Sąd I instancji uznał za wiarygodne relacje oskarżonego Ł. N. (1), które złożył w toku postępowania przygotowawczego, w których ujawnił własną działalności przestępczą oraz innych osób.
Co do wiarygodności relacji P. S. (1), Sąd II instancji wypowiedział się już wcześniej i nie ma sensu aby powielał przesłanki, które legły u podstaw takiego stanowiska. Postawa oskarżonego Ł. N. (1), przyjęta w toku procesu, nie jest wiarygodna, wynika ona z chęci uniknięcia odpowiedzialności karnej, a zwłaszcza poczucia zagrożenia, ze strony osób, które bezpośrednio obciążył, jak i innych osób zaangażowanych w przestępczy proceder. Relacje oskarżonego Ł. N. (1) znajdują również potwierdzenie w wyjaśnieniach Ł. W. (1), który podał informacje, z których wynika, że Ł. P. nabywał narkotyki od ludzi z P., wśród nich wymienił mężczyznę o ps. (...) [chodzi o oskarżonego K. K. (1)], którego rozpoznał, jak i właśnie (...)- tj. oskarżonego Ł. N. (1).

Niezasadny okazał się zarzut apelacji wskazujący na brak dostępu do akt sprawy
w siedzibie Sądu I instancji, jako ograniczenie prawa do obrony oskarżonego A. K. (1). Jak wynika z akt sprawy, 31 marca 2017 r. jako obrońca oskarżonego A. K. (1), zgłosił się adw. J. D. (k. 16.207), powołując się na załączone pełnomocnictwo (k. 16.208). Od tego momentu, dbając o interesy swojego mandanta, ,,nowy” obrońca tego oskarżonego mógł bez większych problemów uzyskać dostęp do akt sprawy, aby zaznajomić się z nimi i choćby wykonać ich fotokopię, nie czekając na doręczenie wyroku wraz z jego uzasadnieniem lub na dzień kiedy faktycznie był problem
z uzyskaniem ich w siedzibie sądu. Adwokat, jako podmiot fachowy, na dodatek z dużym doświadczeniem zawodowym, doskonale wiedział, że skoro występuje w dużej sprawie
i zaczął brać w niej udział dopiero po wydaniu wyroku, to z racji obowiązku sporządzania uzasadnienia w niej, mogą pojawić się doraźne problemy z dotarciem do ich. Taka naturalna niedogodność, wynikająca ze specyfiki sprawy, determinowana jej obszernością, nie była przeszkodą do zaznajomienia się z aktami, a później do sporządzenia środka odwoławczego, z poniższych względów. W praktyce te uprawnienie, jako realizacja prawa do obrony
i dbałości o interes mandanta, obrońca zaczął realizować dopiero 1 czerwca 2017 r.
(k. 16.250). Wtedy bowiem zwrócił się do Sądu o umożliwienie mu wglądu do akt
i wykonanie ich fotokopii. Dlaczego obrońca tego oskarżonego tak długo zwlekał,
z wykonaniem tych czynności, nie sposób dojść, ale z pewnością ta zwłoka obciąża adwokata, a nie Sąd, czy sędziego sporządzającego pisemne uzasadnienie wyroku. Pismo adwokata z 8 czerwca 2017 r. (k. 16.258- 16.259, 16.267- 16.268) informujące o braku możliwości wglądu do akt niczego nie zmienia. Pismem z tej samej daty (k. 16.260) poinformowano obrońcę, że akt zostaną zwrócone do Sądu po sporządzeniu uzasadnieniu wyroku przez sędziego, co ma nastąpić do 3 lipca 2017 r. Temu obrońcy wyrok wraz
z uzasadnieniem doręczono w 18 lipcu 2017 r. (k. 16.514). Reasumując ten watek, obrońca oskarżonego A. K. (1) od momentu ustanowienia go obrońcą, do momentu podjęcia pierwszych kroków zmierzających do bezpośredniego zapoznania się z aktami sprawy oraz wykonania ich fotokopii, pozostawał w bezczynności przez okres prawie dwóch miesięcy, a był to wystarczający okres, aby podjąć intensywniejsze i obiektywnie skuteczniejsze działania, do uzyskania akt sprawy. Uzasadnienie wyroku zostało sporządzone i przedłożone w Sądzie przez sędziego 26 czerwca 2017 t. (k. 16.422), więc nawet nieco przed zakreślonym czasem. Wyrok z uzasadnieniem doręczono obrońcy
18 lipca 2017 r. O braku pośpiechu w działalności obrońcy świadczy, że wnioskowany dokument nie był oczekiwany z taka intensywnością oraz uwagą, skoro doręczenie odbyło się w efekcie drugiego awizo (k. 16.514), a ewentualne tłumaczenie takiej opieszałości okresem urlopowym przekonywująco nie tłumaczy podmiotu fachowego.

Odnośnie zarzutu apelacji obrońcy oskarżonego A. K. (1), w którym wskazano, że rozprawa 24 maja 2011 r. odbyła się w czasie usprawiedliwionej nieobecności tego oskarżonego oraz mimo jego wniosku i jego obrońcy o odroczenie rozprawy, należy uznać ten zarzut za całkowicie niezasadny. Jak wynika z akt sprawy rzeczywiście rozprawa z 24 maja 2011 r. (k. 10.891- 10.895) odbyła się w czasie nieobecności w/w oskarżonego, który nie stawił się i poprzez swojego obrońcę złożył oświadczenie usprawiedliwiające nieobecność, doręczeniem mu wezwania na przesłuchanie świadka A. Ł. w Sądzie Rejonowym w Głubczycach, które było realizacją odezwy sądowej, prowadzonej pod sygn. akt II Ko 303/11, przez sąd wezwany. Jest wiele powodów, które wskazują na niezasadność tego zarzutu. Każdy z nich z osobna byłby przesłanką do takiej konstatacji, a ich suma, jawi ten zarzut jako absurdalny, sofistyczny, na poziomie manipulacji. Po pierwsze, udział oskarżonego w przesłuchaniu świadka, w drodze pomocy prawnej, był jego uprawnieniem, a nie obowiązkiem. Po drugie, A. Ł. była przesłuchana na okoliczność parkowania przez oskarżonego samochodu marki B. (...) na terenie stacji paliw w G., o czym wiedział oskarżony, albowiem ten świadek został przesłuchany również w toku postępowania przygotowawczego (k. 372- 373- teczka osobowa nr 4). Po trzecie, poziom zaangażowania oskarżonego A. K. (1) w tej czynności zleconej był żaden, albowiem na przesłuchanie świadka po prostu nie stawił się w Sądzie wykonującym odezwę sądową. Zwłaszcza z tego ostatniego argumentu jednoznacznie wynika, że ten oskarżony, jak i jego obrońca, chcieli storpedować rozprawę z 24 maja 2001 r. Można żywić nadzieję, że postawa tego ostatniego nie była działaniem podjętym z rozmysłem, bowiem w przeciwnym wypadku, wskazywałoby to na uchybienie godności adwokata. Nadto, oskarżony doskonale wiedział, że okoliczności przesłuchania tego świadka dla całego postępowania, mają w praktyce wtórny charakter. Również jak wynika z protokołu w/w rozprawy nie przeprowadzono żadnych dowodów bezpośrednio odnoszących się do oskarżonego A. K. (1), albowiem odtworzono nagrania zarejestrowane w ramach czynności operacyjno- rozpoznawczych prowadzonych pod kryptonimem (...) oraz (...), które dotyczyły oskarżonego N. S. (1) ps. (...). ,, Aby zarzut oparty o przepis art. 438 pkt 2 k.p.k. mógł okazać się zasadny, musi zostać stwierdzone po pierwsze, że doszło do obrazy przepisu postępowania a po wtóre, ze miało to wpływ na treść orzeczenia. Zarzut oparty na wskazanym przepisie nie może zostać zatem uznany za zasadny jeżeli w ogóle nie doszło do obrazy przepisu postępowania lub jeżeli wprawdzie doszło do ale nie miało to wpływu na treść zaskarżonego orzeczenia” – vide: wyrok SA w Gdańsku z 9 maja 2017 r., II AKa 334/16, Legalis przegląd orzecznictwa do art. 438 k.p.k. Nieobecność oskarżonego na powyższej rozprawie, przeprowadzenie w/w dowodów w czasie jego nieobecności, nie wpłynęła
w żaden sposób na treść zaskarżonego wyroku. Na marginesie, w czasie tej rozprawy był obecny jeden z jego obrońców, którego zaangażowania nie było na takim poziome,
jak wynikałoby to z jego wniosku o odroczenie tej rozprawy, skoro przez pewien czas nawet nie był na niej obecny. Trzeba jednoznacznie wskazać, że ten zarzut jest zupełnie oderwany od realiów sprawy, wyartykułowany w praktyce ,,na siłę”, aby bezpodstawnie wytwarzać atmosferę braków postępowania sądowego i to na poziomie takich uchybień, które miałyby jednoznacznie dyskwalifikować całe postępowanie sądowe, co jest zachowaniem nieprofesjonalnym, wręcz nielojalnym oraz nieuczciwym wobec Sądów obu instancji.

Również w tych kategoriach należy rozpatrywać zarzut tego samego obrońcy,
w którym zarzucono, że w toku postępowania sądowego nie odczytano wyjaśnień podejrzanego P. S. (1), które złożył 25 maja 2008 r. (k. 263- 268- teczka nr 28- dotycząca P. S. (1)). Rzeczywiście w czasie procesu odczytywano P. S. (1)- kiedy był przesłuchiwany w charakterze świadka- protokoły jego przesłuchań, które złożył w toku postępowania przygotowawczego, w charakterze podejrzanego. Odczytywanie tych wcześniejszych protokołów przesłuchań podejrzanego P. S. (1) odbyło się na rozprawach: 10 listopada 2009 r., wtedy odczytano protokół z 25 kwietnia 2008 r. (k. 131- 140- teczka osobowa nr 28), 10 listopada 2009 r., kiedy odczytano protokół z 28 kwietnia 2008 r. (k. 141-147- teczka osobowa nr 28),
12 listopada 2009 r., odczytano protokoły przesłuchań z 29 i 30 kwietnia 2008 r. (k. 148- 154, 155- 161- teczka osobowa nr 28), 9 grudnia 2009 r., kiedy odczytano protokoły przesłuchań z 2, 5, 7, 8 maja 2008 r. (k. 162- 175, 176- 182, 183- 189, 190- 197- teczka osobowa nr 28), 9 lutego 2010 r., wtedy odczytano protokoły z 9, 12, 13 maja 2008 r.
(k. 198- 203, 204- 217, 218- 224- teczka osobowa nr 28), 10 lutego 2010 r. odczytano protokoły z 14, 15, 16 maja 2008 r. (k. 225- 228, 229- 233, 234- 241- teczka osobowa nr 28), 24 marca 2010 r., kiedy odczytano protokoły z 20, 21, 23, 27 maja 2008 r. (k. 242- 247, 248- 252, 253- 262, 276- 290- teczka osobowa nr 28), 16 kwietnia 2010 r., wtedy odczytano protokoły z 27 maja 2008 r. (k. 276- 290 – teczka osobowa nr 28), 20 kwietnia 2010 r., odczytano protokół z 27 maja 2008 r. (k. 276- 290- teczka osobowa nr 28), 10 maja 2010 r., kiedy odczytano protokoły z 29 maja 2008 r. (k. 297- 308- teczka osobowa nr 28), 20 maja 2010 r., wtedy odczytano protokoły z 3 czerwca 2008 r. (k. 309- 324-teczka osobowa nr 28), 2 czerwca 2010 r., odczytano protokoły z 3 czerwca 2008 r. (k. 309- 324- teczka osobowa nr 28), 22 czerwca 2010 r., kiedy odczytano protokoły z 3 i 4 czerwca 20008 r. (k. 309- 324, 325- 336- teczka osobowa nr 28), 24 czerwca 2010 r., odczytano protokoły z 4 czerwca 2008 r. (k. 325- 33 6- teczka osobowa nr 28), 6 lipca 2010 r., wtedy odczytano protokoły z 4, 16 czerwca 2008 r., 10, 21, 23 lipca 2008 r. (k. 325- 336, 362- 369, 378- 379, 380- 383- teczka osobowa nr 28), 8 lipca 2010 r., wtedy odczytano protokoły z 23 lipca 2008 r., 25 września 2008 r., 9, 14 października 2008 r., 13 listopada 2008 r., 2, 30 grudnia 2008 r., 29 stycznia 2009 r. (k. 362- 369, 376- 377, 378- 379, 380- 383, 384- 387, 390- 392, 397- 400, 401- 406, 410- 413, 414- 416- teczka osobowa nr 28), 14 i 16 lipca 2010 r., kiedy odczytano protokoły z 25 kwietnia 2008 r. (k. 131- 140- teczka osobowa nr 28),
16 lipca 2010 r., teczka osobowa nr 28). Jak widać, z powyższego odtworzenia przebiegu części procesu, kiedy był przesłuchiwany P. S. (1), nie doszło do odczytania jemu protokołu przesłuchania w charakterze podejrzanego P. S. (1) z 25 maja 2008 r. zawartego na k. 263- 268- w teczce osobowej nr 28. Z pewnością, nie było to celowe działanie, a wynikało z ogromu materiału dowodowego uzyskanego od P. S. (1) i przez banalne przeoczenie nie doszło do odczytania tego protokołu. Niemniej, materiał dowodowy zawarty w tym nieodczytanym protokole, był przedmiotem analizy ze strony Sądu I instancji, bowiem miał ku temu podstawy formalne. Otóż na mocy postanowienia a z 13 czerwca 2016 r. (k. 14.763- 14.767) doszło do zaliczenia w poczet materiału dowodowego teczki osobowej nr 28 dotyczącej P. S. (1). W ten sposób ów pierwotny błąd został skutecznie konwalidowany czynnością sądową wskazaną w poprzednim zdaniu. Nadto należy zauważyć, że treści które P. S. (1) podał w toku przesłuchania 25 kwietnia 2008 r. (k. 263- 268- teczka osobowa nr 28), wskazał również w innych przesłuchaniach, podając informacje o sposobach przerzutu narkotyków do Polski i obserwacji wtedy przejścia granicznego, przekazywaniu informacji poprzez krótkie wiadomości tekstowe, jeździe do (...) [chodzi o oskarżonego A. K. (1)], kamuflażu imion, połączeniach telefonicznych z członkami grupy.

Niezasadny jest zarzut w apelacji obrońcy oskarżonego A. K. (1) odnoszący się niedokładnego opisu czynów z pkt LV i LXII aktu oskarżenia. Zarzut ten bardziej należy odczytywać jako bezprzedmiotowy z uwagi na uniewinnienie tego oskarżonego od tych dwóch czynów, z powodów wcześniej wskazanych, a sprowadzających się do stwierdzenia braku uzyskania zgód następczych sądu w odniesieniu do materiałów uzyskanych w toku kontroli operacyjnych prowadzonych wobec oskarżonego N. S. (1) ps. (...), pod kryptonimami (...) i (...), a więc nie uzyskano ich wobec oskarżonego A. K. (1).

Odnośnie opinii fonoskopijnej dotyczącej oskarżonego A. K. (1), należy wskazać, że ów zarzut także jest bezprzedmiotowy. Na potrzeby postępowania uzyskano opinie biegłego z zakresu fonoskopii. Pierwsza opinia jest z 27 marca 2009 r. (k. 1.734- 1.795), druga opinia jest z 5 kwietnia 2009 r. (k. 1.859- 1.869. Wskazano w nich, że odnoszą się one do materiałów uzyskanych w toku kontroli operacyjnych prowadzonych pod kryptonimami: (...), (...), (...), (...), (...), które były prowadzone wobec oskarżonego N. S. (1), (...), która była prowadzona wobec oskarżonego K. K. (1), (...), które były prowadzone wobec R. D. (1), (...), (...), która była prowadzone wobec oskarżonego A. K. (1). W żadnej z tych opinii nie wskazano, że jakimś rozmówcą, w tych zarejestrowanych rozmowach telefonicznych, był właśnie oskarżony A. K. (1). W kolejnej opinia z 3 kwietnia 2009 r. (k. 966- 975- teczka osobowa nr 4), dotyczyła kontroli operacyjnych prowadzonych pod kryptonimami: (...), (...), (...), które były prowadzone wobec oskarżonego N. S. (1), (...), które były prowadzone wobec nieznanych osób, (...), które były prowadzone wobec oskarżonego A. K. (1). W opinii tej wskazano, że rozmowa zarejestrowana 23 lipca 2007 r. o godz. 16.26, prowadzona była przez oskarżonego A. K. (1). Z treści tej rozmowy (stenogram k. 71, Obiekt (...) (...)) wynika, jednoznacznie, że rozmówcy znają się, nikt z nich nie kwestionuje wątpliwości co do tożsamości osób w niej uczestniczących. W tej sytuacji, zarzut sugerujący, że ktoś mógł podszywać się pod tego oskarżonego w toku rozmowy telefonicznej jest po prostu niedorzeczny. Z kolei wypowiedz: ,, on może przyjechać z jednym obiadem całym zobaczą jak to wygląda… jak nie będzie pasowało no to wróci no i koniec nie”- jednoznacznie wskazuje, że odnosi się do przesyłki narkotyków przewożonych przez P. S. (1)
i K. K. (1) 24 lipca 2007 r. do oskarżonego A. K. (1), o czym wyjaśniał i zeznawał P. S. (1). Nie ma żadnych przesłanek aby kwestionować wnioski opinii z 3 kwietnia 2009 r., która właśnie odnosi się do oskarżonego A. K. (1). Z pierwszej opinii z 27 marca 2009 r. jasno wynika, jaką metodologię badań zastosował biegły. Wskazał on, że na subiektywnej ocenie głosu nie poprzestawał, zasadniczą metodą badawczą była metoda GMM [zmiennych instrumentalnych]. Opiniujący podkreślił, że badaniom poddał wypowiedzi około 10 sekundowe, a w praktyce można badać wypowiedzi około 3 sekundowe, a więc poddawał analizie wypowiedzi spełniające ten warunek. Inne uwagi, odnoszące się do mankamentów opinii fonoskopijnych, zawarte
w apelacji obrońcy tego oskarżonego, o tyle są bezprzedmiotowe, albowiem pozostałe podsłuchy, które były stosowane wobec niego, w oparciu o postanowienia sądu, prowadzone pod kryptonimami: (...), (...), (...), (...), (...), były prowadzone w okresie od 23 kwietnia 2007 r. do 18 października 2007 r. (plus 3 miesiące), a więc swoim zasięgiem czasowym obejmują jedynie przestępstwo popełnione przez tego oskarżonego 24 lipca 2007 r., co jest także wykazane wyjaśnieniami oraz zeznaniami P. S. (1). Nie można zapominać, że ,,decyzja co do doboru metod badawczych należy do biegłych i to oni decydują, jakimi metodami się posłużą dla udzielenia odpowiedzi na pytanie postawione w postanowieniu organu procesowego. Strona może oczywiście
w ramach sfery kontrolowania prawidłowości takiej opinii zadawać pytania co do użytych metod badawczych oraz pominięcia określonej metody lub metod” (vide: postanowienie SN z 20 lutego 2014 r., VKK 375/13, LEX nr 1441479).

Odnośnie naruszenia art. 4 k.p.k., art. 5§2 k.p.k., art. 7 k.p.k., co zawarł w apelacji obrońca oskarżonego A. K. (1), należy wskazać, że zarzuty te są niezasadne, oczywiście w odniesieniu do przestępstw, które prawomocnie przypisano temu oskarżonemu. W praktyce zarzuty naruszenia powyższych przepisów postępowania, łączą się z kwestiami związanymi z oceną materiału dowodowego obciążającego oskarżonych. Zwłaszcza chodzi o materiał dowodowy pochodzący od P. S. (1) oraz materiał uwiarygadniający go. Odmówienie wiary materiałowi dowodowemu stojącemu w kontrze
w stosunku do relacji P. S. (1) (ale również chodzi o inne dowodowy, zwłaszcza osobowe, obciążające oskarżonych, a potwierdzające wiarygodność tego ostatniego),
nie może być postrzegane jako skuteczna przesłanka do negowania wiarygodności dowodów, na dodatek, tylko dlatego, że zostały one ocenione w sposób dla skarżącego niekorzystny, ani też dlatego, że możliwe jest przeciwstawienie takiemu materiałowi dowodowemu innych dowodów lub ich fragmentów, a zdaniem skarżącego, mających większe lub inne znaczenie, niż przypisał im Sąd I instancji. Tego rodzaju zabieg stanowi nie tylko nieuprawnioną polemikę, ale przede wszystkim odmawiają sądowi prawa do przeprowadzenia swobodnej oceny dowodowej, którą właściwie umotywował. Jeszcze raz należy przypomnieć, że: ,, Odmówienie wiary niektórym wyjaśnieniom złożonym przez oskarżonych, a w rezultacie ich pominięcie jako podstawy dowodowej podczas dokonywanych ustaleń faktycznych, nie może być utożsamiane ani z brakiem oceny okoliczności, których tego rodzaju dowód dotyczy w kontekście finalnego rozstrzygnięcia, ani też nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu, bowiem odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych, z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów i w związku
z tym, nie może być uznana za przejaw złamania zasady obiektywizmu, o jakiej mowa
w art. 4 k.p.k.”- vide: postanowienie SN z 9 sierpnia 2017 r., II KK 206/17, Legalis przegląd orzeczeń do art. 4 k.p.k., opubl. Prok. i Pr. 2017/10/3). Mając na względzie powyższą uwagę i odnosząc się do zarzutów dotyczących: błędu w ustaleniach faktycznych, obrazy przepisów postępowania mających wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a zwłaszcza nawiązujących do oceny wiarygodności wyjaśnień, a później zeznań P. S. (1), należy wskazać, że analiza uzasadnienia zaskarżonego rozstrzygnięcia, które generalnie odpowiada wymogom formalnym i umożliwia kontrolę odwoławczą, pozwala na stwierdzenie, że Sąd Okręgowy dokonał prawidłowej oceny całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, która pozwoliła na poczynienie jednoznacznych ustaleń faktycznych, zapewniających pełną realizację zasady prawdy materialnej określonej w art. 2§2 k.p.k. Oczywiście poza ustaleniami dokonanymi w oparciu o materiał uzyskany w toku kontroli operacyjnych, który ma swoje istotne mankamenty, o czym wcześniej szerzej pisano, nadto, mając na względzie uzupełnienia dokonane przez Sąd II instancji, sprowadzające się do uściślenia i skonkretyzowania materiału osobowego obciążającego poszczególnych oskarżonych. Przedmiotem kontroli instancyjnej jest analiza toku rozumowania Sądu
I instancji, który doprowadził go do przekonania o winie bądź niewinności oskarżonych. ,, Sąd odwoławczy, co do zasady, ogranicza swoją działalność do weryfikacji racjonalności rozumowania sądu orzekającego, przedstawionego w zaskarżonym wyroku. Skoro skarżący je podważają, to konieczne jest, bądź to wykazanie słuszności podniesionych przez nich argumentów, bądź też wykazanie sądowi a quo, że nie ma racji i dlaczego. Uczynić to można tylko przez konkretną argumentację, z przywołaniem– w zależności od zaistniałej sytuacji- określonych dowodów przeprowadzonych w danej sprawie, poglądów prawnych, albo argumentów powołujących się na racje natury logicznej” (por. m.in.: wyrok SN z 1 marca 2007 roku, WA 8/07, Lex nr 446355, wyrok SN z dnia 3 kwietnia 2007 roku, II KK 81/06, Lex nr 448000). Wbrew temu co sugerują apelujący, Sąd Okręgowy przeprowadził długotrwałe i zasadniczo wnikliwe postępowania. Ujawnienie przez Sąd I instancji w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy, szczegółowe przeprowadzenie postępowania dowodowego, rozważenie w zasadzie wszystkich okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego, dokonanie ich oceny w pisemnych motywach wyroku w sposób wyczerpujący i zasadniczo logiczny z uwzględnieniem wskazań wiedzy
i doświadczenia życiowego prowadzi Sąd II instancji do wniosku, iż ocena dowodów dokonana przez sąd meriti pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. i w żadnej mierze nie stanowi naruszenia dyrektywy w tym przepisie zawartej. Reprezentujący i apelujący obrońcy wszystkich oskarżonych nie wskazali w żadnym punkcie apelacji na czym miałoby polegać naruszenie przez sąd normy art. 7 k.p.k., w odniesieniu do dowodów wiarygodnych również dla Sądu II instancji. Takie zarzuty zostały sformułowane w zasadzie we wszystkich apelacjach. Bez wykazania między innymi, iż ocena dowodów wyrażona przez Sąd I instancji jest sprzeczną z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym, żadna ze stron procesowych nie uzyskuje uprawnienia do podważania stanowiska sądu, tym bardziej czyni bezzasadny zarzuty skarżących zwłaszcza w odniesieniu do kwestionowania poczynionych przez Sąd
I instancji ustaleń faktycznych, co miało faktycznie poprzedzać błędy w ocenie zebranego materiału dowodowego, w odniesieniu do oskarżonych, którzy, w realiach sprawy,
nie przyznali się do zarzucanych im czynów, przedstawiając własną wersję okoliczności odnoszących się do zdarzeń, a w zasadzie stojących w pełnej opozycji do wersji przedstawionej przez P. S. (1), obciążającego tych oskarżonych. Istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może opierać się na odmiennej ocenie materiału dowodowego, innymi słowy mówiąc, na forsowaniu własnego poglądu na tę kwestię. Stawiając tego rodzaju zarzut należy wskazać, jakich uchybień w świetle zgodności (lub niezgodności) z treścią dowodu, zasad logiki (błędność rozumowania i wnioskowania) czy sprzeczności (bądź nie) z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy dopuścił się
w dokonanej przez siebie ocenie dowodów Sąd I instancji, a nie ograniczać się do przedstawienia własnej wersji nawet opierającej się na materiale dowodowym, który w ich mniemaniu powinien zasługiwać na wiarygodność. Na takie zarzuty- błędu w ustaleniach faktycznych- zasadniczo powołują się w apelacjach obrońcy wszystkich oskarżonych.
Z pewnością argumentem mającym przemawiać za uznaniem dokonania błędów
w ustaleniach faktycznych przez Sąd I instancji, mających w rzeczywistości polegać na przypisaniu sprawstwa oskarżonym, co do poszczególnych zarzucanych im czynów,
od których nie zostali uniewinnieni przez Sąd II instancji, nie może być kwestia postulowania wiarygodności wyjaśnień tych oskarżonych oraz zeznań części świadków, którzy w jakiejś mierze potwierdzali te wyjaśnienia. Konsekwentność wyjaśnień tych oskarżonych nie jest skuteczną przesłanka do obalenia wiarygodności wyjaśnień, a później zeznań P. S. (1) oraz innych osób, których wiarygodność miała znaczenie dla oceny jego wiarygodności. Obalenie jego wiarygodności musiałoby w logicznej konsekwencji prowadzić do wydania przez Sąd I instancji wyroków uniewinniających. Jednocześnie trzeba wskazać, że Sąd meriti prawidłowo wykazał na jakich przesłankach uznał wiarygodność tego materiału dowodowego. W rezultacie sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu
w ustaleniach faktycznych. Trzeba odnieść się do realiów sprawy. Otóż, P. S. (1), od momentu podjęcia współpracy z organami ścigania, a później wymiarem sprawiedliwości, był przesłuchany w charakterze podejrzanego łącznie 32 razy, natomiast w toku procesu łącznie był przesłuchany 16 razy. Jak podpowiada doświadczenie życiowe, nietrudno
od osoby tak wiele razy przesłuchiwanej, na przestrzeni kilku lat, relacjonującej złożoną działalność przestępczą, własną, jak i innych osób, uzyskać relacje, które w szczegółach mogą być nieścisłe, niepełne, niejasne. Doszukiwanie się tych nieścisłości, nawet
w niektórych momentach w sposób zasadny, nie prowadzi automatycznie do obalenia globalnej wiarygodności relacji takiej osoby, w których obciąża inne osoby. Trzeba wskazać, że zasadniczym wspólnym mianownikiem tych relacji, było przedstawienie działalności osób, tworzących zorganizowaną grupę przestępczą, której zasadniczym przedmiotem jej aktywności był obrót narkotykami. Nie mają znaczenia subiektywne odczucia tego świadka, co do jego ocen mających wskazywać, które z osób brały udział w jej działalności [grupy przestępczej]. Odpowiednie ustalenia należą do sądu, włącznie z przesądzeniem, czy proces subsumpcji pozwala na przypisanie tym osobom odpowiedzialności karnej za przestępstwo z art. 258 k.k. Przy czym te subiektywne odczucia, przekazane przez P. S. (1), choćby na rozprawie 10 września 2009 r. (k. 4201- 4225) uwiarygadniają jego relacje, bowiem wskazują, że swoich supozycji nie forsuje w sposób intencjonalny i to wbrew obiektywnym faktom, tylko po to aby pogrążyć jak największą ilość osób współpracujących z nim bezpośrednio lub osób, które były zaangażowane w działalność tej zorganizowanej grupy przestępczej, a o ich aktywności, na tej płaszczyźnie, dowiedział się od nich samych, co następnie ujawnił w toku podjętej współpracy z organami ścigania. Z relacji P. S. (1), jak i innych osób uwiarygadniających jego relacje, wyłania się obraz zorganizowanej grupy przestępczej, jej złożony charakter pod względem geograficznej rozległości działania, a więc poza granicami naszego kraju, jak i na jego terenie, poziom zaangażowania poszczególnych osób w całym paśmie różnorodnych czynności, zrelatywizowanych pod względem ich złożoności oraz wielorakości, będących środkami zmierzającymi do realizacji wyznaczonego celu jej działania, z uwzględnieniem różnorodnego charakteru użytych metod i środków.

Zarzuty obrazy art. 4 k.p.k., zawarte w zasadzie we wszystkich apelacjach obrońców oskarżonych, należy uznać za chybione. Przepis art. 4 k.p.k. statuuje zasadę obiektywizmu, zgodnie z którą organy prowadzące postępowanie karne są obowiązane badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Jednakże zgodnie z jednolitym stanowiskiem prezentowanym tak w doktrynie, jak i orzecznictwie, wspomniana zasada obiektywizmu w swej istocie ,, nie sprowadza się do obowiązku interpretowania zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego jedynie na korzyść oskarżonego, a polegać ma na obiektywnym, bezstronnym stosunku organu prowadzącego postępowanie do wszystkich stron procesowych oraz sprowadzać się ma do dokonania sprawiedliwej i nieuprzedzonej analizy i oceny zgromadzonych dowodów” (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 20 czerwca 2012 r., sygn. akt II AKa 98/12, opubl. LEX nr 1216340). Fakt, iż dokonana przez sąd orzekający w sprawie ocena dowodów jest sprzeczna z ich subiektywną oceną dokonaną przez strony postępowania (zwłaszcza oskarżonych i ich obrońców) nie może być wyznacznikiem naruszenia przez ten sąd zasady obiektywizmu. O naruszeniu omawianej zasady może być mowa jedynie
w przypadku niezachowania przez sąd obiektywizmu i dokonania oceny materiału dowodowego w sposób stronniczy, tendencyjny, biorący pod uwagę okoliczności przemawiające tylko lub w znacznej mierze na korzyść lub niekorzyść oskarżonego przy jednoczesnym nie dostrzeżeniu i pominięciu okoliczności przeciwnych. O takim procedowaniu Sądu I instancji w niniejszej sprawie nie może być mowy. Sąd meriti dokonał bowiem sprawiedliwego osądu wszystkich występujących w sprawie przesłanek, rozważając materiał dowodowy w sposób uwzględniający okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, o czym świadczy m.in. fakt, iż w przypadku wątpliwości co do ilości narkotyków, będących przedmiotem podjętych przez grupę działań, Sąd przyjął ilości najniższe z podawanych, a więc najkorzystniejsze dla oskarżonych, zachowując tym samym bezstronność i orzekając zgodnie z naczelnymi zasadami postępowania.

W części apelacji obrońców oskarżonych pojawiły się zarzuty naruszenia art. 5§2 k.p.k. Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 5§2 k.p.k. trzeba wskazać, że ,, naruszenie reguły z art. 5§2 k.p.k. ma miejsce jedynie wówczas, gdy sąd orzekający poweźmie wątpliwości co do istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności i nie mogąc wątpliwości tych usunąć, rozstrzyga je na niekorzyść oskarżonego” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie
z 7 maja 2013 r., II AKa 58/13, LEX nr 1316234), przy czym lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wskazuje aby Sąd I instancji powziął takie wątpliwości
i rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonych, tym bardziej, że adresatem tego przepisu nie są strony lecz sąd meriti. Oczywiście te uwagi nie mogą odnosić się do uniewinnionych oskarżonych w stosunku, do których właśnie słusznie zastosowano wspomnianą i omawianą zasadę procesową. Warunkiem prawidłowego formułowania zarzutu obrazy art. 5§2 k.p.k. jest powzięcie przez organ procesowy rzeczywistych wątpliwości, których przy prawidłowej ocenie materiału dowodowego nie udało się usunąć, a mimo to rozstrzygnięto te wątpliwości na niekorzyść oskarżonego. Czynienie zastrzeżeń co do sposobu oceny dowodów- dokonanej przez Sąd I instancji- niekorzystnej dla oskarżonych- zwłaszcza w zakresie oceny wiarygodności wyjaśnień i zeznań P. S. (1) oraz materiału dowodowego potwierdzającego jego wiarygodność, a więc zasadniczego materiału dowodowego dotyczącego bezpośredniego udziału oskarżonych w dokonaniu poszczególnych zarzucanych im przestępstw, bez uwzględnienia całego materiału dowodowego obciążającego oskarżonych, co czynią apelujący, jest po prostu nieprzekonywujące, a wręcz procesowo niedopuszczalne, bowiem prowadzi to mogłoby do poczynienia niewłaściwych ustaleń faktycznych i wypaczałoby proces subsumcji, co finalnie miałoby wpływ na ewentualną represję karną- co do jej kierunku jak i zakresu. Mając na względzie jednocześnie ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, obciążającego oskarżonych, dokonaną przez Sąd I instancji, trudno ocenę w zakresie dowodu z wyjaśnień tego oskarżonego oraz zeznań części świadków, kwalifikować jako naruszenie powinności wynikających z brzmienia art. 5§2 k.p.k. Natomiast takie wątpliwości pojawiają się odnośnie udziału oskarżonych M. K. (1) i M. S. (1) w zorganizowanej grupie przestępczej, które zdefiniowano oraz ujawniono na poziomie postępowania odwoławczego.

Z kolei, ,, obdarzenie wiarą w całości lub w części jednych dowodów oraz odmówienie tej wiary innym, jest prawem sądu, który zetknął się z tymi dowodami bezpośrednio
i pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., jeżeli tylko zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonych, jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco
i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku” (vide: wyrok SA w Lublinie z 5 czerwca 2014 r., II AKa 113/14, LEX nr 1488651). Przenosząc te uwagi na grunt realiów sprawy, trudno przyjąć, że P. S. (1) (jak i inne osoby, które przekazały niekorzystne dla oskarżonych informacje) miał naturalny interes w tym aby- wbrew faktom- bezpodstawnie pomawiać oskarżonych o udział w przestępstwach. Na czym miałby polegać ów interes tego świadka, skoro w swoich relacjach nie wykluczył swojego udziału w zarzucanych przestępstwach. Wręcz wskazał na swój de facto bardzo rozbudowany udział, który był wszechstronny oraz długotrwały. Jak sięgnie się do wyjaśnień i zeznań tej osoby, to wyłania się obraz jego działalności, który nie miał charakteru marginalnego i okazjonalnego. Jeszcze raz należy podkreślić, z uwagi na ważkość tych dowodów, że jego udział był o tyle istotny, że bez niego oskarżeni mieliby co najmniej realne kłopoty, być może do pokonania,
ale rozciągające w czasie skuteczną realizację wyznaczonych celów. Odnośnie przemytów narkotyków oskarżeni, z poziomu decyzyjnego dla zorganizowanej grupy przestępczej, mogliby nie znaleźć kurierów, którzy z racji specyfiki czynności kurierskich, z reguły
w pierwszej kolejności, narażeni są na duże ryzyko ujęcia i poniesienia konsekwencji prawnych. Z kolei, w odniesieniu do dalszej dystrybucji tak uzyskanych narkotyków również należało zaangażować zdeterminowane osoby, gotowe podjąć ryzyko ujawnienia przez organy ścigania, również narażone na brutalne działania innych grup przestępczych, czego przykładem są napady na oskarżonego K. K. (1).

Sąd I instancji w sposób przekonywujący wykazał, że w zakresie przemytu narkotyków oskarżeni działali w zorganizowanej grupie przestępczej i to w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc z tej działalności stałe źródło dochodu. Należy zaakcentować, że z wiarygodnych wyjaśnień i później zeznań P. S. (1), wyłania się schemat
i mechanizmy działania tej grupy. Oczywiście nie był on w stanie przekazać na tyle jasnych informacji aby obraz działalności tej grupy był bardzo szczegółowo i w pełni przedstawiony. Jest zrozumiałe, że w/w tak bardzo szerokiej i wnikliwej wiedzy nie posiadał. Niemniej, odtwarzał zdarzenia, w których bezpośrednio uczestniczył lub miał wiedzę od osób bezpośrednio w nich uczestniczących, przecież był on zasadniczo ,,tylko” kurierem narkotyków lub ich dalszym dystrybutorem, a kontakty bezpośrednie miał wyłącznie
z osobami, które dostarczały jemu towar i odpowiednio przysposobiony środek lokomocji służący do ich przemytu. W przypadku bezpośredniego udziału w przemycie narkotyków lub ich dalszej dystrybucji relacjonuje te zaszłości i ich w żaden sposób nie koloryzuje, skoro subiektywnie nawet ogranicza personalny skład zorganizowanej grupy przestępczej. Taki wzorzec działania- w ramach zorganizowanej grupy przestępczej- nie był wzorcem atypowym. Taki model funkcjonowania grupy, był wymuszony względami praktycznymi, zwłaszcza determinowanymi wymogami zachowania bezpieczeństwa całej grupy, zmierzającymi do realnego i w miarę pewnego kamuflażu jej działalności, bowiem tylko taki sposób funkcjonowania dawał zorganizowanej grupie przestępczej duże szanse na skuteczne i efektywne działania nastawione na osiągnięcie maksymalnych zysków pieniężnych z przemytu narkotyków, a faktycznie z jej hurtowej sprzedaży na terenie kraju. Zakres ilościowy przemycanych narkotyków i sposób uzyskania pieniędzy, a więc z reguły dopiero po ich sprzedaży, wskazywał, że grupa przestępcza, jako całość, miała otrzymywać pieniądze sukcesywnie jako wypadkową tempa ich sprzedaży i ograniczeń wynikających
z ryzyka ujawnienia jej działalności. Także dalsza dystrybucja wymagała podjęcia takich złożonych działań. Członkowie zorganizowanej grupy przestępczej mając pełną świadomość tylko własnych działań i przy znajomości celu działania grupy w postaci uzyskania zysków finansowych ze sprzedaży narkotyków, mieli co najmniej ogólną świadomość uczestnictwa w mechanizmie działań, który z uwagi na specyfikę celu i złożonego charakteru jego realizacji, przy konieczności zapewnienia konspiracyjnych metod działania, wymagał konglomeratu różnorodnych zachować często równorzędnych pod względem doniosłości, wzajemnie zazębiających się, tworzących zamknięty łańcuch zdarzeń. Innymi słowy, bez załatwienia narkotyków, nie byłoby konieczności organizowania środka do ich przemytu
i jego stosownego przysposobienia, następnie zorganizowania skutecznego ich przemytu do Polski, a dalej ich szybkiej dystrybucji na terenie kraju. Wykonanie tych czynności wymagało zwerbowanie kuriera i zorganizowanie trasy przemytu. Następnie zorganizowanie
i wykonanie tych czynności wymagało zaaranżowanie odbioru narkotyków i ich dalszą dystrybucję, a później zorganizowanie sprawnego odbioru pieniędzy i przekazanie ich dostawcom. Te konstatacje, jednoznacznie wskazują, że mamy do czynienia
z zorganizowaną grupą przestępczą zajmującą się dostarczeniem narkotyków do Polski dla osiągania stałych zysków finansowych. Z wyjaśnień, a później zeznań P. S. (1) (oraz innych osób, potwierdzających znacząco jego relacje), wynika, że w zdarzeniach,
w których sam bezpośrednio uczestniczył lub czerpał wiedzę od bezpośrednich uczestników zdarzeń, grupa zasadniczo zajmowała się obrotem marihuaną. Obrót innymi narkotykami
w rzeczywistości był wyjątkiem od wyznaczonej reguły. Inne informacje płyną z materiałów z kontroli operacyjnej, ale z uwagi na mankamenty formalne, będące podstawą ich procesowego wykorzystania, są poza zainteresowaniem Sądu w przedmiotowej sprawie. Odmienna sytuacja miałaby miejsce w przypadku gdyby zaskarżony wyrok obejmował N. S. (1) ps. (...). Przy czym ustalenia sądu I instancji, nie są w tym zakresie arbitralne, albowiem opierają się na relacjach P. S. (1), z których wynika, że obrót amfetaminą, w której uczestniczył on sam lub uczestniczyli poszczególni członkowie zorganizowanej grupy przestępczej, miał często charakter przypadkowy. Jako przykład tego są okoliczności, dystrybucji amfetaminą, która początkowo w świadomości P. S. (1) miała być marihuaną. W konsekwencji, nie można uznać, że ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji, to wyłącznie odwołanie się do wiadomości medialnych lub własnego doświadczenia zawodowego. Wnikliwość pytań skierowanych do P. S. (1) w toku jego przesłuchań procesowych, była realizacją prawa do obrony. Jednak były one przyjętą linią obrony zmierzającą do uzyskania od tego świadka sprzecznych, niejasnych odpowiedzi, zmierzających do jego dyskredytacji, co finalnie słusznie nie powiodło się.

Jednocześnie należy zauważyć, wbrew zarzutom apelacji części obrońców, że to nie oceny P. S. (1), zawarte w jego relacjach, decydują o przyjęciu w odniesieniu do określonych osób, że brały one udział w zorganizowanej grupie przestępczej. Na przyjęcie odpowiedzialności karnej danych osób za przestępstwo z art. 258 k.k. decydują dowody zebrane w sprawie, ocenione w pierwszej kolejności przez autora aktu oskarżenia,
a następnie przez sąd. Ta ocena z perspektywy Sądu odwoławczego, jest oceną prawidłową i właściwie umotywowaną.

Postawa części oskarżonych przyjęta w toku procesu, zamierzającą do jego zbędnego wydłużenia, co jednoznacznie zobrazowano i klarownie zinterpretowano we wcześniejszych fragmentach niniejszego uzasadnienia, nie była okolicznością, którą Sąd I instancji brak pod uwagę przy wymiarze kary. Jak wskazał Sąd meriti w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku: ,,od pewnego momentu zachowanie oskarżonych przyjęło postać jawnej obstrukcji procesowej, powodowało konieczność zaostrzenia stosowanych wobec podsądnych środków zapobiegawczych, jednak również odwlekało w czasie wydanie wyroku” (k. 198 uzasadnienia), a więc taka postawa wpłynęła na kwestie odnoszące się do stosowanych środków zapobiegawczych, a nie do finalnej represji karnej, tym samym zarzut w apelacji odnoszący się do tej kwestii jest całkowicie bezpodstawny i niezasadny.

Odnośnie zarzutów czynionych M. S. (1) w akcie oskarżenia, należy wskazać, że samo bliskie pokrewieństwo z oskarżonym N. S. (1) ps. (...), a więc z groźnym przestępcą i to na poziomie kwalifikowanym, skoro kierował zorganizowaną grupą przestępczą, nie może automatycznie przesądzać, że jego brat również był członkiem tej grupy. W aktach sprawy nie zgromadzono żadnych dowodów, które można byłoby wykorzystać procesowo, z których wynikałby jego udział w tej grupie. Z pewnością nie należą do takiego materiału dowodowego wyjaśnienia lub zeznania P. S. (1),
z których nie wynika, aby ta osoba była członkiem tej grupy. Stąd uniewinnienie tego oskarżonego od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 258§1 k.k., uznając, że zarzuty zawarte w apelacji jego obrońcy są słuszne. Nadto trzeba dodać, że materiał operacyjny uzyskany w toku kontroli operacyjnych prowadzonych pod kryptonimami: (...), która prowadzona była wobec oskarżonego N. S. (1) oraz (...), która prowadzona była wobec oskarżonego M. S. (1), mają ograniczone zastosowanie i jednocześnie nie daje podstaw do skutecznego wykazania temu oskarżonemu zasadności zarzutu popełnienia przez niego przestępstwa z art. 258§1 k.k.
Ten materiał niesłusznie został uznany przez Sąd I instancji, jako wystarczające dowody wskazujące na jego udział w przestępstwie z art. 258§1 k.k. Materiał ten trzeba poddać wnikliwej analizie i ustalić, czy w sposób bezsprzeczny i jednoznaczny prowadzić musi [podkreślenie Sądu II instancji] do przesądzenia jego odpowiedzialności karnej w tym zakresie. Pierwsza z kontroli operacyjnych wskazanych powyżej nie dotyczyła oskarżonego M. S. (1). Wobec niego nie uzyskano zgody następczej sądu na wykorzystanie materiałów odnoszących się do niego, a więc treści zarejestrowanych rozmów telefonicznych, w toku tej prowadzonej kontroli operacyjnej. Z przyczyn formalnych, co już wcześniej szeroko umotywowano, nie można było wykorzystać dowodowo ewentualnych informacji, mogących obciążyć M. S. (1). Natomiast, druga z kontroli operacyjnych dotyczy tego oskarżonego, była ona zarządzona w oparciu o postanowienia Sądu z 22 września 2006 r. i 21 grudnia 2006 r. Sąd I instancji, w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (k. 181), powołał się na zarejestrowane rozmowy telefoniczne: z 6 lutego 2007 r.
o godz. 18.33., 18.36, 20.06, z których treści wywodzi udział tego oskarżonego
z zorganizowanej grupie przestępczej oraz z 10 listopada 2006 r. Wnioski te nie można uznać jako pewne i przekonywujące. W toku pierwszej rozmowy, odtwarzając istotę rozmowy, oskarżony informuje rozmówcę, że: ,,dzwoniła M. od (...) [chodzi o oskarżonego M. T. (1)- przypis Sądu II instancji], która przekazała mu informację, że ,,zawinęli” go [został zatrzymany przez Policję], bowiem zajechał drogę sąsiadowi, który wezwał Policję. Policjanci, po spisaniu, jednak zatrzymali (...), który wtedy krzyczał, żeby zadzwonić do adwokata. Pytała [oskarżonego M. S. (1)], k tórego [adwokata] zaangażować, P. (sic), czy K. ?. On mówi, że: ,,raczej należy zaangażować K., bo on również występuje w sprawie (...) [oskarżony M. B. (1)]. Prosi- rozmówcę- aby zadzwonić do K., bo nie ma do niego telefonu. Przy zatrzymaniu [(...)- przypis Sądu II instancji], policjanci nie mogli nic dokładniej powiedzieć, tylko, że na pewno przez 48 godzin nie wyjdzie […] musiał mieć coś wbite […] nie pilnuje takich rzecz. Rozmówca zapewnia, że zadzwoni zapytać się tego, a on jest nawet na dyżurze”.
W toku drugiej rozmowy, prowadzonej z R. [prawdopodobnie chodzi o adwokata R. K. (3)- przypis Sądu II instancji], dotyczy ona (...) [oskarżonego T.- przypis Sądu II instancji], który ma mieć 14 lutego 2007 r. o godz. 9 posiedzenie
w przedmiocie odroczenia wykonania kary pozbawienia wolności, przy czym wobec niego dwóch lekarzy psychiatrów z G. wydali opinię, że jest on zdrów [oskarżony T.- przypis Sądu II instancji] i ma on iść do więzienia, bo ma tylko lekką depresję. Informuje
o zatrzymaniu (...) [oskarżonego T.- przypis Sądu II instancji], po zajechaniu drogi, ale rozmówca informuje, że mógł być zatrzymany, bowiem mógł być wydany nakaz doprowadzenia do aresztu, bo tak samo miał ten (...). W toku trzeciej, zarejestrowanej rozmowy, oskarżony M. S. (1) informuje rozmówcę,
że zatrzymany [oskarżony T.] jest u lekarza, który zadecyduje czy może on odbywać karę pozbawienia wolności. Rozmówca proponuje aby pojechać do (...), czy jest ten człowiek. Kolejna rozmowa miała miejsce 10 lutego 2006 r. oskarżony M. S. (1) rozmawia z matką K. [nie wiadomo o kogo chodzi], która informuje,
że syn jeszcze nie wrócił z przesłuchania. Oskarżony zobowiązuje się zadzwonić do znajomego i dowiedzieć się co dzieje się z zatrzymanym. Z treści tych przybliżonych rozmów telefonicznych, trudno w sposób jednoznaczny i bezsprzeczny wnioskować, że oskarżony M. S. (1), w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, zajmował się, niejako, obsługą prawną oraz miał możliwości w sposób realny i obiektywny, poprzez kontakty
z osobami zatrudnionymi w organach ścigania, wpływać na tok postępowań prowadzonych w stosunku do zorganizowanej grupy przestępczej lub jej członków. Przekazywanie jemu informacji w sytuacjach, kiedy miały miejsce określone czynności procesowe lub zdarzenia pozostające w zainteresowaniu organów ścigania, dotyczące osób, które w realiach sprawy, występują w roli członków zorganizowanej grupy przestępczej (...), same w sobie nie przemawiają za tym aby uznać, że jest to forma udziału w ramach tej grupy. Również do takiego wniosku, nie może prowadzić, ustalenie, że oskarżony prowadził rozmowy
z adwokatami, którzy mieliby być zaangażowani do konkretnych spraw danej osoby, zwłaszcza w sytuacji kiedy nie można ustalić, że ich udział miałby być bezpośrednio związany z działalnością oskarżonych prowadzoną na rzecz zorganizowanej grupy przestępczej, której działalność jest przedmiotem niniejszego postępowania. Kolejne zarejestrowane rozmowy telefonicznego tego oskarżonego mające wskazywać na jego udział w zorganizowanej grupie przestępczej (...), to rozmowy telefoniczne zarejestrowane w toku kontroli operacyjnej (...) 12 października 2006 r. o godz. 17:17, 19:17, z 13 października 2006 r. o godz. 11:17, 11:46, 20 października 2006 r. o godz. 13:56, 23 października 2006 r.
o godz. 17:24. Z pierwszej rozmowy wynika, że K. D. [funkcjonariusz Policji] potrzebuje od oskarżonego prawdopodobnie pięciu biletów na mecz piłkarski KKS (...).
Z drugiej rozmowy wynika, że oskarżony przekazuje dalej informację, że potrzebuje pięciu biletów na mecz, a zamawiającemu [D.] wypadałoby załatwić te bilety. W trakcie pierwszej rozmowy z tej drugiej daty, rozmówca [D.] dziękuje za załatwienie [biletów] obiecuje ,,jakąś flachę dobrą”. W czasie drugiej rozmowy, z tej drugiej daty, oskarżony przekazuje rozmówcy informację o miejscu, czasie i sposobie przekazania załatwionych biletów. W czasie rozmowy z tej trzeciej daty oskarżony mówi o kolejnym załatwieniu biletów na mecz piłkarski, a rozmówca informuje, że w sprawie N. [S.] to
na poniedziałek umówił się na rozmowę. W czasie rozmowy z 23 października 2006 r. oskarżony zostaje poinformowany przez rozmówcę, że grzywna będzie mniejsza, dla N., a oskarżony mówi ,,naganę trzeba mu dać, tak pasem na dupę by się przydało…, przez kolano na dupę mu dać” (sic) [oskarżonego N. S. (1)]. Dalej mówi: ,,ja mu tam coś podałem, powód i mówi na to ze względu na mnie to tam go”. Z tych przybliżonych rozmów telefonicznych wynika, że oskarżony M. S. (1), ma kontakty z funkcjonariuszem Policji, o nazwisku D., któremu załatwiał bilety na mecze piłkarskie. Ta okoliczność sama w sobie nie przemawia za jednoznacznym przyjęciem,
że takie kontakty, są formą podziękowania za czerpanie informacji od wspomnianego policjanta, na temat wiedzy organów ścigania o zorganizowanej grupie przestępczej (...). Z dużą dozą pewności można przyjąć, że policjant D. wiedział, że M. S. (1) to brat oskarżonego N. S. (1) ps. (...), ale taka znajomość bardziej w złym świetle stawia tego funkcjonariusza niż M. S. (1). Przekazanie jemu informacji o umniejszeniu grzywny N. [S.] także nie wskazuje na zaangażowanie M. S. (1) w działalność grupy, której przewodził jego brat, tym bardziej, że nawet nie wiemy jednoznacznie, czy owa grzywna nałożona na wspomnianą osobę, ma związek z działalnością zorganizowanej grupy przestępczej, tym samym informacja, że w zamian ,,coś tam przekaże”, nie ma znaczenia, choć zapewne można to odczytywać jako przekazanie korzyści majątkowej. Ton rozmowy, jej treść, również wyraźnie wskazuje, że nie do końca poczynania swojego brata M. S. (1) akceptuje, a jak podpowiada doświadczenie życiowe, w przypadku członkostwa w grupie, tak nie wypowiadałby się o swoim szefie, przed inną osobą, aby nie deprecjonować jego pozycji oraz lekceważącego stosunku do niego. Z kolei, P. S. (1) na temat oskarżonego M. S. (1) wypowiada się w czasie składania wyjaśnień 25 kwietnia 2008 r.
(k. 131- 140- teczka osobowa nr 28), wyraźnie wskazuje, że zna tego oskarżonego ale on nie należy do ,,grupy”. Później, w tej fazie postępowania na jego temat nie wypowiada się. W toku procesu również nie przekazuje żadnych istotnych informacji na jego temat, które wskazywałyby na jego udział w przestępstwie kwalifikowanym z art. 258§1 k.k. Te braki, niejasności w dowodach, nie dające się wyjaśnić, nie pozwalają, na jednoznaczne przesądzenie, że oskarżony M. S. (1) był członkiem zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez jego brata i w myśl art. 5§2 k.p.k., należało je interpretować na jego korzyść. W każdej sytuacji, gdy przedmiotem zarzutu jest przestępstwo z art. 258§1 kk, obowiązkiem sądu jest rozważenie, w oparciu o konkretne dowody, a nie domniemania, czy popełnione przez oskarżonych przestępstwo nie zostało zrealizowane w ramach zwykłego współsprawstwa, czy zorganizowana grupa faktycznie istniała, czy każdy
z oskarżonych był jej członkiem, czy też jego zachowanie miało jedynie charakter współdziałania z grupą. Aby danej osobie przypisać czyn z art. 258§1 kk niezbędne jest wykazanie, że osoba taka miała świadomość istnienia grupy przestępczej i zamiar działania w jej ramach, że została zaakceptowana co najmniej przez osoby, które mogły decydować o jej składzie osobowym (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 27.10.2010 roku, sygn. II AKa 123/10- LEX nr 686851). ,, Skoro występek z art. 258§1 kk można popełnić tylko umyślnie, to świadomość istnienia takiej grupy jest niezbędnym warunkiem przypisania udziału w niej. Nie można należeć do zorganizowanej grupy przestępczej, nie wiedząc, że taka grupa istnieje. Nie wystarczy, że istnienie grupy i współdziałania z nią sprawca mógł i powinien się domyślać, bo powinność domyślania się jest znamieniem nieumyślności (art. 9§2 k.k.), zatem nie spełnia znamienia umyślności występku z art. 258§1 k.k.” (por. wyrok SA
w Katowicach z dnia 24.03.2011r., sygn. II AKa 468/10- LEX nr 1001371).

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego K. R. (1), w której kwestionuje udział tego oskarżonego w przypisanych mu przestępstwach, w zasadzie Sąd II instancji wypowiedział się wtedy kiedy wskazano jaki materiał dowodowy przesądza o jego udziale w przypisanych mu ostatecznie przestępstwach. Gwoli przypomnienia, o udziale tego oskarżonego- zarzut opisany w pkt LXVI aktu oskarżenia, przesądziły wyjaśnienia
i późniejsze zeznania P. S. (1)- k. 146- 147 (wyjaśnienia złożone przez P. S. (1) 28 kwietnia 2008 r., zeznania złożone na rozprawie 10 listopada 2009 r., kiedy podtrzymał wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym), k. 4207, 4210-4211 (zeznania P. S. (1) złożone na rozprawie 10 września 2009 r.). Co do zarzutu opisanego w pkt LXX aktu oskarżenia, o jego udziale przesądziły wyjaśnienia P. S. (1) z postępowania przygotowawczego– k. 153 - złożone przez niego 29 kwietnia 2008 r. oraz jego zeznania złożone na rozprawie 12 listopada 2009 r., kiedy podtrzymał wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym. Odnośnie zarzutu z pkt LXXI aktu oskarżenia, na jego udział wskazują wyjaśnienia P. S. (1) z 25 kwietnia 2008 r., zeznania z 25 września 2009 r., kiedy podtrzymał na rozprawie wyjaśnienia z postępowania przygotowawczego, wyjaśnienia złożone przez P. S. (1) 30 kwietnia 2008 r. oraz zeznania z 12 listopada 2009 r., kiedy podtrzymał wyjaśnienia z postępowania przygotowawczego, wyjaśnienia złożone przez P. S. (1) z 15 maja 2008 r., zeznania złożone na rozprawie 10 lutego 2010 r., kiedy podtrzymał wyjaśnienia
z postępowania przygotowawczego, wyjaśnienia P. S. (1) z 20 maja 2008 r., podtrzymane na rozprawie 24 marca 2010 r., wyjaśnienia złożone przez P. S. (1) 9 października 2008 r., jego zeznania z 8 lipca 2010 r., kiedy podtrzymał wyjaśnienia
z postępowania przygotowawczego, zaznania P. S. (1) złożone na rozprawach 10 września 2009 r., 10 lutego 2010 r., 24 marca 2010 r., 10 maja 2010 r. 8 lipca 2010 r. Trudno oczekiwać, że P. S. (1), jako członek zorganizowanej grupy przestępczej, był bezpośrednim świadkiem wszystkich działań podejmowanych przez poszczególnych jej członków, co również odnosi się w jakimś stopniu do relacji W. S. (1). Z racji rozbudowanej w czasie, jak i pod względem różnorodności i mnogości podejmowanych działań, trudno sobie wyobrazić, aby P. S. (1) miał pełną wiedzę o działalności grupy li tylko z bezpośredniej obserwacji. Jego wiedza również była zdobyta dzięki przekazom uzyskanym od innych członków grupy, i nie sposób przyjąć, że była to z ich strony konfabulacja, która przecież niczemu nie służyłaby. To, że P. S. (1) nie wspomina w swoich relacjach, że oskarżony K. R. (1) bezpośrednio mu nie groził, to nie znaczy, że takich gróźb nie stosował ów oskarżony, jako element i środek zmierzający do zagwarantowania w grupie jedności, dyscypliny i posłuszeństwa. W wyjaśnieniach
z 25 kwietnia 2008 r. P. S. (1) (k. 138- teczka osobowa nr 28) wyraźnie wskazał, że: ,,Każdy się bał R., a K. powiedział, że w przeszłości R. go strasznie męczył. Również W. miał duży strach przed R.”. Co ciekawe, świadek T. S. w związku z egzekwowaniem dyscypliny w grupie na potrzeby napadu
w P. podał 13 czerwca 2008 r., że: ,,Zagroził, że jeżeli nie pojedzie [chodzi
o jego brata W. S. (1)- przypis Sądu II instancji] przyjedzie R.” i go rozkurwi” (k. 16- teczka osobowa nr 21). W tym stanowisku nie był on nawet odosobniony albowiem W. S. (1) w czasie przesłuchania w charakterze podejrzanego 19 czerwca 2008 r. wyraźnie wskazał, że: ,, P. S. (1) powiedział mi, że R. powiedziały, że wiem już za dużo i że dalej mam dla nich latać. Jeżeli nie pojadę, to powiedział….Przyjadą, przemielą mnie i rozkurwią” (k. 32- teczka osobowa nr 21). Według jego relacji R.- to mężczyzna o ps. (...) (k. 32- teczka osobowa nr 21), co także potwierdził w toku przesłuchania 30 czerwca 2008 r. (k. 63- teczka osobowa nr 14). Tym samym opinie o roli oskarżonego jako egzekutora określonego posłuchu na rzecz grupy nie są odosobnione. Jest naturalne- jak podpowiada doświadczenie życiowe i zawodowe- że zorganizowana grupa przestępcza, zajmująca się złożoną działalnością przestępczą, osiągająca z tego ogromne zyski, o wysokim stopniu złożoności i kamuflażu, musi mieć wypracowany mechanizm scalający jej efektywność, gwarantujący sprawny mechanizm działania, co musi przejawiać się, co najmniej, realną możliwością wymuszenia posłuszeństwa, w tym przy użyciu siły fizycznej. Stąd konieczność istnienia w grupie mechanizmu wymuszającego posłuch jej członków oraz konieczność wypełnienia ich przez inna osobę [osoby], co w praktyce realizował wspomniany oskarżony.

To, że P. S. (1), z innymi jeszcze członkami zorganizowanej grupy przestępczej, dokonywali przemytu oraz dalszej dystrybucji pewnej partii narkotyków, poza wiedzą oskarżonego N. S. (1) ps. (...), nie niweluje faktu działania zorganizowanej grupy przestępczej tego ostatniego. Wzajemna uczciwość pomiędzy przestępcami (a w zasadzie jej brak), postrzegana z ich punktu widzenia, a więc według moralności przestępczej, obcej ludziom żyjącym uczciwie, jest tylko i wyłącznie sprawą tych przestępców, co nie osłabia ,,z automatu” wiarygodności relacji skruszonego przestępcy, który oszukiwał swojego szefa, w tym wypadku chodzi o oskarżonego N. S. (1) ps. (...). Nie można zapominać, że tych ,,lewych” przemytów P. S. (1) dokonywał zawsze przy okazji przemytów zlecanych i organizowanych przez oskarżonego N. S. (1), jednocześnie czynił tak wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym K. K. (1), który bez wątpienia miał wysoką pozycję w grupie przestępczej. Ich wspólne działania, podjęte poza świadomością oskarżonego N. S. (1), były realizowane, albowiem ich ,,legitymizacja” brała się właśnie z wysokiej pozycji oskarżonego K. K. (1). Fakt braku potwierdzenia relacji P. S. (1), przez innych oskarżonych, całkowicie nie zaskakuje. Oskarżeni nie mogli potwierdzać wersji skruszonego przestępcy, ponieważ akceptowaliby jego relacje, a tym samym doprowadziliby do samooskarżenia. Nie jest prawdą, że Sąd I instancji, odnośnie przestępstwa z pkt LXVI aktu oskarżenia, nie określił na czym polegał udział oskarżonego K. R. (1). W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku na k. 4 wyraźnie wskazano, że: ,, Pieniądze na zakup narkotyków oraz wcześniej, na zakup samochodu, wyłożył K. K. (1), jednak zyskami podzielił się
z K. R. (1). właśnie K. R. (1) zlecił P. W. (1) obserwację przejścia granicznego”. Uważna lektura tego dokumentu dyskredytuje powyższy zarzut apelacji obrońcy tego oskarżonego, a słuszność zarzutu z aktu oskarżenia znajduje potwierdzenie
w wyjaśnieniach P. S. (1) złożonych 28 kwietnia 2008 r. (k. 146- teczka osobowa nr 28, potrzymanych w toku procesu).

Sąd I instancji nie czyni, w oparciu o przekazy medialne, ustaleń faktycznych dotyczących działalności zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez oskarżonego N. S. (1) ps. (...). W tym zakresie odwołuje się do przeprowadzonych
w postępowaniu sądowym dowodów, a odniesienie się do przekazu medialnego, ma charakter marginalny, jednostkowy, nie mający żadnego wpływu na treść zaskarżonego wyroku. Tym samym zarzut apelacji obrońcy oskarżonych K. R. (1) jest niezasadny.

Treści wyjaśnień złożonych w charakterze podejrzanego przez P. S. (1), w postępowaniu przygotowawczym, a zwłaszcza zapisy obrazu i dźwięku z tych czynności, jednoznacznie wskazuje, że ze strony przesłuchujących nie było żadnych sugestii, ani nacisków, które mogłyby mieć wpływ na postawę P. S. (1) w podczas tych czynności procesowych. Relacje tej osoby były swobodne. P. S. (1) w tych warunkach był przesłuchiwany kilka razy. Trudno przyjąć, że do tych przesłuchań był wcześniej przygotowany, na takim poziomie, że był w stanie ukryć te naciski, tym bardziej, że P. S. (1) jest tylko skruszonym przestępcą, a nie jest osobą o profesjonalnym przygotowaniu do spełnienia określonej roli, sprowadzającej się do złożenia obciążających relacji określony zespół ludzi i na dodatek właśnie tych a nie innych ludzi. Tym samym zarzut obrońcy oskarżonego K. R. (1) należy uznać za niezasadny.

Sąd I instancji właściwie ocenił relacje P. M., K. W. (3),
w określonej części Ł. N. (1), W. S. (1) oraz Ł. M. (1). Niezadowolenie z dokonanej oceny, niekorzystnej dla oskarżonych, nie może być impulsem do zdyskredytowania tej oceny. Intencje artykułowania takiego zarzutu są czytelne, ponieważ jest obiektywnym faktem, że wiarygodność tego materiał dowodowego jest istotnym elementem wzmacniającym, wiarygodność P. S. (1). Błąd
w ustaleniach faktycznych, łączy się w praktyce z zarzutami procesowymi odnoszącymi się do naruszeń postępowania, zwłaszcza w odniesieniu do oceny dowodów obciążających poszczególnych oskarżonych (art. 7 k.p.k.), co już wcześniej omówiono. Prawidłowe ustalenia faktyczne, to wypadkowa prawidłowo dokonanych ocen dowodów, właściwie przeprowadzonych przez Sąd I instancji (oczywiście w części niekwestionowanej przez Sąd II instancji).

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego M. B. (1), ustosunkowano się wcześniej już do zarzutu dotyczącego naruszenia art. 424 k.p.k. Również wskazano jakie konkretne dowody legły u podstaw ustaleń faktycznych dotyczących tego oskarżonego. Rozpoznanie oskarżonego M. B. (1) ps. (...), dokonane 25 września 2008 r., przez P. S. (1) nie nasuwa żadnych wątpliwości (k. 407- 408- teczka osobowa nr 12, k. 198- teczka osobowa nr 28), co zostało wzmocnione relacjami W. S. (1), który także w tej samej dacie wskazał tego oskarżonego jako bardzo podobnego do jednego ze sprawców rozboju (k. 419- 420- teczka osobowa nr 12), co już wcześniej sygnalizował
w czasie przesłuchania 18 czerwca 2008 r. (k. 24- teczka osobowa nr 21), potwierdzając, przy składaniu wyjaśnień 10 lipca 2008 r. (k. 355- teczka osobowi nr 28). W efekcie udział tego oskarżonego w rozboju w P. nie nasuwa żadnych wątpliwości. Brak rozpoznania tego oskarżonego przez pokrzywdzonych tym przestępstwem, nie zaskakuje choćby z racji upływu czasu, roli jaką odgrywali w zdarzeniu, które miało bardzo dynamiczny charakter oraz pewną dawkę obaw tych świadków, ze strony sprawców, o których doskonale wiedzieli, że są ludźmi ze świata przestępczego, na co wskazuje przedmiot niedoszłej transakcji (chodzi przecież o zakup nielegalnych papierosów), sposób popełnienia rozboju cechujący się determinacją, zorganizowaniem, użycie środków, w tym niebezpiecznych przedmiotów. Nadto należy zauważyć, że przypisanie temu oskarżonemu poszczególnych przestępstw ,,narkotykowych”, przesądza o jego udziale w zorganizowanej grupie przestępczej, zajmującej się właśnie szeroko pojętym obrotem tymi środkami. Z kolei, eksponowanie także jego roli jako osoby, która na rzecz grupy miała wymuszać posłuch wśród jej członków, ma charakter wtórny, albowiem to zadanie samo w sobie nie determinowało jego przynależności do niej, a co najwyżej kwalifikowało jego udział pod względem odgrywanej roli w niej. P. S. (1), rzeczywiście początkowo nie przypomina sobie nic o oskarżonym M. B. (1) i nic mu nie mówi ps. (...).
Tak wypowiedział się 25 kwietnia 2008 r. (k. 138- teczka osobowa nr 28). Stanowisko zmienia 29 kwietnia 2008 r. (k. 152- teczka osobowa nr 28), kiedy wyjaśnia, że przypomina sobie tego oskarżonego o takim pseudonimie. Taka zmiana nie zaskakuje, mając na względzie ilość wątków poruszanych przez niego w toku dotychczas złożonych wyjaśnień oraz ilość osób w nich występujących. Tym bardziej, oskarżony M. B. (1) mógł nie pojawić się od razu w relacjach P. S. (1), albowiem jego udział nie był aż tak intensywny, a co do rozboju w P. P. S. (1) mógł uważać sprawę za zamkniętą, z uwagi na fakt jego skazania i odbycia kary pozbawienia wolności. Jednocześnie relacje P. S. (1) są konsekwentne skoro udział w przestępstwach oskarżonego M. B. (1) potwierdza w toku procesu choćby na rozprawie 10 września 009 r. (k. 4202- 4225).

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego P. B. (1), trzeba uznać ją za niezasadną. Relacje P. S. (1) są konsekwentne skoro na udział
w przestępstwach oskarżonego P. B. (1) potwierdza w toku procesu choćby na rozprawie 10 września 2009 r. (k. 4202- 4225), a na temat przesłanek wiarygodności relacji P. S. (1) Sąd II instancji wypowiadał się już wcześniej w innych miejscach niniejszego dokumentu i nie ma żadnych powodów aby powtarzać to stanowisko i zawarte w nim argumenty oraz refleksje.

Niezasadny jest zarzut podniesiony w apelacji obrońcy oskarżonego M. W. (1), wskazujący na brak przesłanek do zastosowania wobec niego polskich przepisów karnych, skoro działania, jak wskazuje obrońca, które opisał P. S. (1) mogły być podejmowane na terenie Holandii. Jak wynika z wiarygodnych relacji P. S. (1), co wcześniej wykazano i umotywowano, zachowania odnoszące się do przestępstw opisanych w pkt CIII, CIV, CVIII aktu oskarżenia, były podejmowane przez oskarżonego M. W. (1). Jego działania były elementem większej całości w postaci uczestnictwa w obrocie narkotykami, których miejscem przeznaczenia była Polska i ich dalsza dystrybucja na jej terenie, o czym ten oskarżony doskonale wiedział i świadomie
w tym uczestniczył, poprzez załatwianie kontaktów ze zbywcami narkotyków w Holandii oraz częste uczestniczenie w pertraktacjach z nimi, zwłaszcza z uwagi na znajomość holenderskich realiów, znajomość języka. Zachowania tego oskarżonego były zachowaniami równorzędnymi z pozostałymi osobami uczestniczącymi w zakupie narkotyków,
ich przewozie do Polski i ich dalszej dystrybucji, na poziome współsprawstwa. P. S. (1) w czasie przesłuchania nie tylko mówiąc o tym oskarżonym posługiwał się jego imieniem, ale jednocześnie wskazał go personalnie choćby na rozprawie 2 września 2010 r. (k. 8674- 8679), co prawda wtedy wskazując, że ten oskarżony nie należał do zorganizowanej grupy przestępczej, ale jednocześnie nie wycofał się ze swoich relacji,
w których wskazał na M. [chodzi właśnie o oskarżonego M. W. (1)- przypis Sąd II instancji] jako osobę zaangażowaną w czynnościach odnoszących się do nabywania narkotyków w Holandii, przez oskarżonego K. K. (1), co zwłaszcza uwypuklił w toku składania wyjaśnień 25 kwietnia 2008 r. (k. 131- 140- teczka osobowa nr 28, które podtrzymał na rozprawie 25 września 2009 r.), a o udziale tego oskarżonego
w przestępstwach P. S. (1) jednoznacznie wskazał w toku przesłuchania na rozprawie 10 września 2009 r. (k. 4208). W tej sytuacji nieistotne było ustalenie co działo się z oskarżonym M. W. (1) po dokonanych zakupach narkotyków w Holandii, skoro jego rola nie sprowadzała się do przewożenia ich na teren Polski, ani nie polegała na dalszej ich dystrybucji. Ilość jednorazowo nabywanej marihuany, jednoznacznie wskazywała i determinowała wnioski, że nabywana jest ona przez hurtowników, której dalsza dystrybucja wymagała określonego i zorganizowanego systemu działań, w co nie był później zaangażowany oskarżony M. W. (1), ale nie ma to znaczenia dla przesądzenia jego odpowiedzialności karnej.

Oskarżonemu M. W. (1) nie zarzucono przestępstwa kwalifikowanego z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, a więc odnoszenie się do kwestii pozyskiwania dowodów co do takiego przestępstwa w oparciu o czynności operacyjno
– rozpoznawcze definiowane w art. 19 ustawy o Policji, są bezprzedmiotowe, co zostało niezasadnie poruszone w apelacji jego obrońcy.

O udziale oskarżonego M. W. (1) w uprawie marihuany przesądzają relacje P. S. (1), wzmocnione zeznaniami M. B. (2), jak i wyjaśnieniami P. M.. Kwestionowanie tych ustaleń faktycznych ma charakter polemiczny, a skuteczne kontestowanie ich musiałoby odbyć się poprzez niedopuszczalne pominięcie tego materiału dowodowego.

Przypisanie udziału oskarżonego M. W. (1) w/w przestępstwach nie było uzależnione od konieczności wykazania temu oskarżonemu znajomości specyficznego słownictwa, którym posługiwali się inni członkowie zorganizowanej grupy przestępczej. Ten oskarżony, jak już wcześniej wskazano, miał zasadniczo inną rolę do odegrania i jego udział nie wymagał nawet znajomości tego słownictwa, jego udział był implikowany znajomością języka holenderskiego i znajomością tamtejszych realiów, pozwalających na dotarcie do środowisk i miejsce, gdzie był możliwy zakup marihuany w hurtowych ilościach. Posługiwanie się przez oskarżonego K. K. (1) w toku rozmów telefonicznych pojęciem kawior, oczywiście nie dotyczyło w żaden sposób rzeczywiście kawioru. Trudno przyjąć, że ów oskarżony był jakimś wybitnym smakoszem tego produktu spożywczego,
na dodatek do tego stopnia, że był skłonny po niego jeździć aż do Holandii, który był do nabycia w Polsce i to za porównywalne, a nawet często niższe ceny.

Nie jest prawdą, że oskarżony M. W. (1) nigdy nie został rozpoznany przez P. S. (1). Już w postępowaniu przygotowawczym P. S. (1) w toku przesłuchania 29 maja 2008 r. (k. 297- 308- teczka osobowa nr 28) wskazał na tego oskarżonego jako tę osobę, która jeździła z oskarżonym K. K. (1)
po marihuanę do Holandii. Tym samym supozycje obrońcy tego oskarżonego, wskazujące na coś zupełnie odmiennego, są bezpodstawne i nie są niczym obiektywnie wykazane.

Nie jest zasadny zarzut zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego S. J., w którym wskazano, że w komparycji wyroku nie wymieniono wszystkich rozpraw, które odbyły się w toku procesu, co miałoby mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku. Owszem nie wymieniono wszystkich rozpraw, które odbyły się na przestrzeni całego wieloletniego procesu, ale nie ma to najmniejszego znaczenia dla niniejszej sprawy. Nadto, w praktyce sądowej przyjęte jest, że w części wstępnej wskazuje się tylko i wyłącznie rozprawy, na których odbyły się czynności dowodowe, a więc przesłuchanie oskarżonych, przesłuchanie świadków, oględziny dowodów, które sprowadzono na rozprawę, odczytano dokumenty, bądź uznano je za ujawniono bez ich odczytywania, odsłuchiwano treści zarejestrowanych rozmów telefonicznych w toku czynności niejawnych. Na marginesie, nawet gdyby przyjąć, że wyrok ten ma taki mankament procesowy, to w jaki sposób ma to mieć znaczenie dla treści zaskarżonego wyroku. Tylko naruszenia procesowe, które mają wpływ na merytoryczną treść zaskarżonego wyroku, mogłyby być uznane za skuteczne,
co już wcześniej wykazano i umotywowano, w tym stanowiskiem judykatury.

W apelacji jednego z obrońców oskarżonego S. J. zaskakuje zarzut dotyczący naruszenia art. 168 b k.p.k. oraz uznania, że treści rozmów telefonicznych były podstawą ustaleń faktycznych. Otóż, ustalenia faktyczne dotyczące przestępstw z pkt: CX (k. 33 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), CXI (k. 40 uzasadnienia zaskarżonego), CXII (k. 40 uzasadnienia zaskarżonego wyroku) nie odwołują się do materiałów uzyskanych
w toku kontroli operacyjnych, a dotyczących tego oskarżonego. Z kolei, wykazanie istnienia zorganizowanej grupy przestępczej, nie odbyło się w oparciu o kontrolę operacyjną prowadzoną wobec oskarżonego B. J. (1) albowiem wobec niego takiej kontroli nie prowadzono. Tym samym, kwestia odtworzenia albo braku odtworzenia całości materiałów uzyskanych w toku kontroli operacyjnej, zwłaszcza w odniesieniu do tego oskarżonego, jest bezprzedmiotowa. Jednocześnie relacje P. S. (1) są konsekwentne skoro udział w przestępstwach oskarżonego S. J. potwierdza on w toku procesu choćby na rozprawie 10 września 2009 r. (k. 4202- 4225) oraz w toku postępowania przygotowawczego, co już wcześniej szeroko omówiono.

Wtórą kwestią dla kształtu zaskarżonego wyroku i odpowiedzialności karnej poszczególnych oskarżonych jest treść pisma, które skierował P. S. (1) do Prokuratury. Z wyjaśnień wiemy, że w piśmie tym sugerował możliwość podjęcia współpracy z organami ścigania. Chęć podjęcia współpracy z organami ścigania P. S. (1) wyjaśnił w tym piśmie jak i w swoich relacjach. Dla sprawy nie jest istotne czy podjęta współpraca to efekt inspiracji ze strony funkcjonariuszy organów ścigania, czy efekt zupełnie samodzielnej decyzji tej osoby. Istotne dla losu sprawy są relacje przekazane przez tę osobę, które złożył w charakterze podejrzanego oraz świadka w toku procesu, ich ocena, ustalenia faktyczne poczynione w oparciu o te relacje.

Również kwestia braku przeprowadzenia dowodu z wyroku Sądu Okręgowego
w P. z 11 lutego 2011 r. (sygn. akt III K 113/09) nie jest istotna dla sprawy, a wręcz forsowanie tego zarzutu działa na niekorzyść oskarżonych. Niemniej, trzeba przypomnieć, że ów wyrok dotyczył: W. S. (3), M. J. (1), W. S. (1), R. R. (1), M. N. (1), Ł. M. (1), I. J. (1), którzy występują w tej sprawie i są powiązani z przestępczą działalnością części oskarżonych. Osoby te składały relacje, które w znaczącej części okazały się wiarygodne dla Sądu
I instancji. Aby wykazać, że brak przeprowadzenia dowodu z wyroku z powyższej sprawy, nie miał wpływu na treść zaskarżonego wyroku, należy przytoczyć jego treść. Odwołując się do treści tego orzeczenia: P. S. (1) został oskarżony o to, że:

I. w okresie od końca 2002 roku do lutego 2004 roku i od 13 kwietnia 2006 roku do 24 lipca 2007 roku w P. oraz na terenie województw (...) i (...), brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez ustaloną osobę, w skład której wchodzili w różnym okresie: P. M. ps. (...), M. J. (1), W. S. (1), M. N. (1), I. J. (1) i inne ustalone oraz nieustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na wewnątrzwspólnotowym nabyciu oraz przywozie do Polski i następnie wprowadzaniu do obrotu na terenie P. oraz województw (...) i (...) wbrew przepisom ustawy, znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych, tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.

II. na przełomie 2002/2003 roku, w P., województwie (...), K. oraz na terenie Holandii i Niemiec, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z trzema ustalonymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, nieustalonej ilości marihuany, której zakupu na terenie Holandii dokonała ustalona osoba, a on sam wspólnie z inną ustaloną osobą, na polecenie innej ustalonej osoby podczas tego przywozu prowadzili obserwację przejścia granicznego, w celu sprawdzenia, czy nie ma na mm wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby, tj. o czyn z art. 55 ust. 1 i z art. 56 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

III. na początku 2003 roku, w P., województwie (...), K. oraz na terenie Holandii i Niemiec, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z dwoma ustalonymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci 5 kg marihuany, której zakupu na terenie Holandii dokonała ustalona osoba, a on sam wspólnie z inną ustaloną osobą, podczas tego przywozu prowadzili obserwację przejścia granicznego, w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby, tj. o czyn z art. 55 ust. 3 i z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

IV. od początku 2003 roku do lutego 2004 roku, w P., województwie (...), K. oraz na terenie Holandii i Niemiec, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, na polecenie ustalonej osoby, wspólnie i w porozumieniu z dwoma ustalonymi osobami i nieustalonym mężczyzną, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, przynajmniej pięciokrotnie brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko- memiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 25 kg marihuany, które zostały nabyte dla dwóch ustalonych osób, a których zakupu na terenie Holandii dokonał nieustalony mężczyzna, w ten sposób, że sam, bądź wspólnie z ustaloną osobą, podczas tych przywozów prowadził obserwację przejścia granicznego, w celu sprawdzenia, czy me ma na nim wzmożonej kontroli, otrzymując w zamian za to każdorazowo wynagrodzenie w kwocie 100 zł, w przypadkach, gdy sam obserwował przejście graniczne, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby, tj. o czyn z art. 55 ust. 3 i z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

V. latem 2003 roku, w P., województwie (...), K. oraz na terenie Holandii i Niemiec, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, na polecenie ustalonej osoby, wspólnie i w porozumieniu z W. S. (1) i dwoma ustalonymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, dwukrotnie brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci łącznie 10 kg marihuany, które zostały nabyte dla ustalone] osoby, a on wskazał W. S. (1) miejsce, do którego ma się udać w Holandii oraz przekazał mu pieniądze na nabycie środków odurzających i numer telefonu do ustalonej osoby, od której zostały nabyte narkotyki, a inna ustalona osoba podczas tych przywozów prowadziła obserwację przejścia granicznego, w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby, i tak:

- latem 2003 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości marihuany o łącznej masie netto 10 kilogramów, w ten sposób, że dwukrotnie przekazał ustalonej osobie, w celu dalszej odsprzedaży, po 5 kilogramów tego narkotyku, którego przywozu z Holandii dokonali, działający na polecenie ustalonej osoby, wspólnie i w porozumieniu, P. S. (1) i W. S. (1) oraz dwie inne ustalone osoby, tj. o czyn z art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

VI. w kwietniu 2003 roku, w P., województwie (...), K. oraz na terenie Holandii i Niemiec, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, na polecenie ustalonej osoby, wspólnie i w porozumieniu z W. S. (1) i Ł. M. (1) oraz dwoma ustalonymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, jeden raz usiłował dokonać przywozu z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci 5 kg marihuany, które miały zostać nabyte dla ustalonej osoby, a których zakupu na terenie Holandii dokonał Ł. M. (1), którego do tego zadania zwerbował W. S. (1), w ten sposób, że poinstruował Ł. M. (1), gdzie ma się udać w Holandii oraz przekazał mu numer telefonu do ustalonej osoby od której miały zostać nabyte narkotyki oraz kwotę około 11.000 euro, za którą miały one zostać zakupione, a które zostały otrzymane od innej ustalonej osoby, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na to, że na terenie Holandii zepsuł się samochód, którym miała być przewożona marihuana, a następnie narkotyki te miały zostać wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby, tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

VII. w okresie od kwietnia do końca sierpnia 2006 roku, w P., województwie (...) i na terenie całego kraju oraz na terenie Holandii i Niemiec, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, na polecenie ustalonej osoby, wspólnie i w porozumieniu z trzema ustalonymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, przynajmniej dziesięciokrotnie brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 200 kg marihuany o łącznej wartości około 600.000 euro, co najmniej 250 gramów kokainy o nieustalonej wartości i 500 sztuk sadzonek krzewów konopi indyjskich o nieustalonej wartości, których wewnątrzwspólnotowego nabycia, na polecenie ustalonej osoby, na terenie Holandii dokonała ustalona osoba, przy czym 180 kg marihuany o łącznej wartości około 540.000 euro na terenie Holandii zostało dostarczone przez inną ustaloną osobę, a on sam wraz z ustaloną osobą dokonał przywozu tych narkotyków na teren Polski, a inna ustalona osoba na polecenie ustalonej osoby, podczas tych przywozów prowadziła obserwację przejścia granicznego, w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby, i tak:

- w okresie od kwietnia 2006 roku do października 2006 roku w L. oraz innych miejscowościach na terenie kraju, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy, wspólnie i w porozumieniu z trzema ustalonymi osobami brał udział w obrocie znacznej ilości substancji psychotropowej w ten sposób, że w celu dalszej dystrybucji, wraz z ustaloną osobą na polecenie ustalonej osoby, przekazał innej ustalonej osobie, za pośrednictwem jeszcze innej ustalonej osoby, co najmniej 8-krotnie środki odurzające w łącznej ilości co najmniej 80 kg marihuany, o łącznej wartości około 800.000 zł, w celu dalszej odsprzedaży,

-: w okresie od kwietnia do października 2006 roku w P. działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z dwoma ustalonymi osobami, brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci łącznie 20 kilogramów marihuany, pochodzących z wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii, w ten sposób, że na polecenie ustalonej osoby, te środki odurzające co najmniej czterokrotnie przekazał ustalonej osobie, każdorazowo po 5 kilogramów tego narkotyku, w celu dalszej odsprzedaży,
-: w dniu 17 lipca 2006 roku na terenie województwa (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy, wspólnie i w porozumieniu z dwoma ustalonymi osobami, brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci łącznie 2.000 gram marihuany, pochodzących z wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii, w ten sposób, że ustalona osoba, na polecenie innej ustalonej osoby, przygotowała do sprzedaży te narkotyki za kwotę 27.600 złotych, które to narkotyki przeznaczone były dla innej ustalonej osoby,

tj. o czyn z art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. w zw. z art. 64 § 1 k.k. z art. 65 § 1 k.k.

VIII. w okresie od września 2006 roku do kwietnia 2007 roku, w P., województwie (...) i na terenie całego kraju oraz na terenie Holandii i Niemiec, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, na polecenie ustalonej osoby, wspólnie i w porozumieniu z dwoma ustalonymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, przynajmniej dziesięciokrotnie brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 200 kg marihuany o łącznej wartości około 600.000 euro, których wewnątrzwspólnotowego nabycia, na polecenie ustalonej osoby, na terenie Holandii dokonała ustalona osoba, a on sam wraz z tą ustaloną osobą dokonał przywozu tych narkotyków na teren Polski, a inna ustalona osoba na polecenie ustalonej osoby, podczas tych przywozów prowadziła obserwację przejścia granicznego, w celu sprawdzenia, czy nie ma na mm wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby, i tak:

-: we wrześniu 2006 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z dwoma ustalonymi osobami, brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci łącznie 20 kilogramów marihuany, pochodzących z wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii, w ten sposób, że wraz z ustaloną osobą, na polecenie innej ustalonej osoby, te środki odurzające co najmniej czterokrotnie przekazał ustalonej osobie, każdorazowo po 5 kilogramów tego narkotyku, w celu dalszej odsprzedaży,
-: w drugiej połowie 2006 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, brał udział w obrocie środków odurzających w postaci łącznie co najmniej 200 gram marihuany, pochodzących z wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii, w ten sposób, że kilkakrotnie ten narkotyk przekazał R. R. (1) za łączną kwotę co najmniej 4.000 zł, w celu dalszej odsprzedaży,
-: w okresie od drugiej połowy 2006 roku do pierwszej połowy 2007 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z dwoma ustalonymi osobami, brał udział w obrocie środków odurzających w postaci łącznie 200 gram marihuany, pochodzących z wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii, w ten sposób, że wraz z ustaloną osobą, na polecenie innej ustalonej osoby, dwukrotnie po 100 gram tego narkotyku jako próbkę przekazał ustalonej osobie,
-: na przełomie 2006/2007 roku, w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy, wspólnie i w porozumieniu z dwoma ustalonymi osobami, brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci 5 kilogramów marihuany, pochodzących z wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii, w ten sposób, że wraz z ustaloną osobą, na polecenie ustalonej osoby, przekazał ten narkotyk ustalonej osobie, który następnie został przez nią wprowadzony do dalszego obrotu,
-: na przełomie 2006/2007 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z dwoma ustalonymi osobami, brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci 400 gram marihuany, pochodzących z wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii, w ten sposób, że na polecenie ustalonej osoby, czterokrotnie sprzedał, każdorazowo po 100 gramów tego narkotyku M. N. (1), za łączną kwotę nie mniejszą niż 5.800 zł, a on pieniądze te przekazał ustalonej osobie,
-: w okresie od 23 listopada 2006 roku do 30 stycznia 2007 roku w P. i L. oraz innych miejscowościach na terenie kraju, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy, wspólnie i w porozumieniu z trzema ustalonymi osobami wraz z innymi osobami, brali udział w obrocie znacznej ilości substancji psychotropowej w ten sposób, że w celu dalszej dystrybucji, ustalona osoba przekazała osobiście bądź poprzez ustaloną osobę i mne osoby, na polecenie ustalonej osoby, ustalonej osobie oraz nieustalonym osobom, co najmniej 6-krotnie środki odurzające w łącznej ilości co najmniej 27,5 kg marihuany, o łącznej wartości nie mniejszej niż 412.500 zł, w celu dalszej odsprzedaży,
-: w okresie od listopada 2006 do kwietnia 2007 roku w T. i na terenie województwa (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z W. S. (1) oraz sześcioma ustalonymi osobami, wbrew przepisom ustawy, dla osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci łącznie 23,5 kg marihuany, pochodzących z wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii, w ten sposób, że wraz z W. S. (1) i trzema ustalonymi osobami, na polecenie ustalonej osoby, co najmniej pięciokrotnie te środki odurzające sprzedał dwóm ustalonym osobom, za łączną kwotę co najmniej 218.500 zł, przy czym czterokrotnie po 5 kg tego narkotyku, a jeden raz 3,5 kg marihuany, w celu dalszej ich odsprzedaży,
-: w 2007 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z dwoma ustalonymi osobami, wbrew przepisom ustawy, dla osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci łącznie 50 kg marihuany, pochodzących z wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii, w ten sposób, że wraz z ustaloną osobą, na polecenie ustalonej osoby, co najmniej dziesięciokrotnie te środki odurzające sprzedał ustalonej osobie, które następnie zostały przez nią wprowadzone do dalszego obrotu, tj. o czyn z art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

IX. w okresie od października 2006 roku do 24 lipca 2007 roku, w P. i w S. w województwie (...), działając w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, na polecenie ustalonej osoby, wspólnie i w porozumieniu z trzema ustalonymi osobami, wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci łącznie 75 kg marihuany, pochodzących z wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii, w ten sposób, że wraz z ustaloną osobą, na polecenie ustalonej osoby, co najmniej 27-krotnie te środki odurzające sprzedał ustalonej osobie, przekazując je za pośrednictwem innej ustalonej osoby, które następnie zostały przez nią wprowadzone do dalszego obrotu, tj. o czyn z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

X. od drugiej połowy 2006 roku do pierwszej połowy 2007 roku, w P., województwie (...), w O., w województwie (...) oraz w K. i na terenie Holandii i Niemiec, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, na polecenie ustalonej osoby, wspólnie i w porozumieniu z dwoma ustalonymi osobami i trzema nieustalonymi mężczyznami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci 1 kg kokainy, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii na polecenie ustalonej osoby dokonał on sam wraz z ustaloną osobą od trzech nieustalonych mężczyzn, a następnie wraz z ustaloną osobą dokonał przywozu tego narkotyku z Holandii do Polski, a inna ustalona osoba, podczas tego przywozu prowadziła obserwację przejścia granicznego, w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski, w ten sposób, że 1 kg kokainy, po uzgodnieniu tego przez ustaloną osobę, został przez P. S. (1) i ustaloną osobę dostarczony do innej ustalonej osoby, która po dokonaniu jego wzmocnienia zwróciła go i następnie ustalona osoba przekazała te środki odurzające nieustalonemu mężczyźnie, tj. o czyn z art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XI. w drugiej połowie 2006 roku, w P., w K., województwie (...) oraz na terenie Holandii i Niemiec, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, środków odurzających w postaci około 450 gram haszyszu, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii dokonała ustalona osoba, a on dokonał przywozu tego narkotyku z Holandii do Polski, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby, tj. o czyn z art. 55 ust. 1 i art. 56 § 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XII. jesienią 2006r. w P., w województwie (...), K. oraz na terenie Holandii i Niemiec, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, na polecenie ustalonej osoby, wspólnie i w porozumieniu z trzema ustalonymi osobami i dwoma nieustalonymi mężczyznami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko - niemiecką i niemiecko - polską, co najmniej 10 kg marihuany, której wewnątrzwspólnotowego nabycia dokonał na terenie Holandii wraz z ustaloną osobą, a inna ustalona osoba wskazała im osoby, od których nabyli oni te środki odurzające, a następnie dokonał ich przywozu na teren Polski, a ustalona osoba, podczas tego przywozu, prowadziła obserwację przejścia granicznego, w celu sprawdzenia, czy me ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby, tj. o czyn z art. 55 ust. 3 i z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii ( Dz. U. 179 , poz. 1485 z późn. Zm.) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XIII. na przełomie 2006/2007 roku w P. i w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, wbrew przepisom ustawy, na polecenie ustalonej osoby, wspólnie i w porozumieniu z czterema ustalonymi osobami, brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 800 gram amfetaminy, w ten sposób, że na polecenie ustalonej osoby, która wykonywała polecenie innej ustalonej osoby odebrał wyżej wymienione środki odurzające od dwóch ustalonych osób, a następnie wykonując polecenie ustalonej osoby, sprzedał 100 gram z tych narkotyków M. N. (1) za kwotę około 800 zł, a pieniądze z tej transakcji przekazał ustalonej osobie, zatrzymując dla siebie około 100 zł, a pozostałą część tej amfetaminy w ilości co najmniej 700 gram ustalona osoba sprzedała ustalonemu nabywcy za kwotę około 5.600 zł, przekazując całą kwotę z tych dwóch transakcji ustalonej osobie, tj. o czyn z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii ( Dz. U. 179 , poz. 1485 z późn. Zm.) w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XIV. w styczniu 2007 roku, w P., województwie (...), K. oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, w zorganizowanej grupie przestępczej, na polecenie ustalonej osoby, wspólnie i w porozumieniu z W. S. (1), dwoma ustalonymi osobami i dwoma nieustalonymi mężczyznami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, dokonał wraz z W. S. (1) i ustaloną osobą przywozu z Holandii poprzez granicę holendersko- niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków' odurzających w postaci łącznie 20 kg marihuany, których wewnątrzwspólnotowego nabycia od dwóch nieustalonych mężczyzn dokonał on sam wraz z ustaloną osobą, a W. S. (1) przechowywał pieniądze, za które zostały nabyte te narkotyki oraz dwukrotnie przewiózł ustaloną osobę przez granicę polsko-niemiecką, za co W. S. (1) otrzymał kwotę 300 zł, a inna ustalona osoba podczas tego przywozu prowadziła obserwację przejścia granicznego, w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu przez różne ustalone i nieustalone osoby,

tj. o czyn z art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XV. na początku 2007 roku w P., województwie (...), K. oraz na terenie Holandii i Niemiec, w ciągu 5 łat po odbyciu kary ponad sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, na polecenie ustalonej osoby, wspólnie i w porozumieniu z trzema ustalonymi osobami oraz z dwoma nieustalonymi mężczyznami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, trzykrotnie dokonał przywozu z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, łącznie co najmniej 45 kg marihuany, za łączną kwotę co najmniej 135.000 euro, której wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii, od dwóch nieustalonych osób wskazanych przez ustaloną osobę, dokonał on sam wraz z ustaloną osobą, a inna ustalona osoba, podczas tych przywozów prowadziła obserwację przejścia granicznego, w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby, tj. o czyn z art. 55 ust. 3 i z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XVI. w pierwszej połowie 2007 roku, w P., województwie (...) oraz na terenie Holandii i Niemiec, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, na polecenie ustalonej osoby, wspólnie i w porozumieniu P. M., M. J. (1) i dwoma ustalonymi osobami oraz nieustalonym mężczyzną, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, przynajmniej dziesięciokrotnie brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 87 kg marihuany, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii, na polecenie ustalonej osoby, dokonała ustalona osoba, bądź on sam, a sześciokrotnie przywozu takiego dokonał M. J. (1), a P. M. i druga ustalona osoba, podczas tych przywozów prowadzili obserwację przejścia granicznego, w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby, tj. o czyn z art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XVII. w okresie od maja do lipca 2007 roku, w P., województwie (...) oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z dwoma ustalonymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, dwukrotnie brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej łącznie 10 kg marihuany, w ten sposób, że przekazał ustalonej osobie pieniądze wręczone mu przez inną ustaloną osobę na zakup tych środków odurzających, które wymienił na walutę euro, za którą następnie ustalona osoba dwukrotnie dokonała wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii każdorazowo po 5 kg tego narkotyku, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby, tj. o czyn z art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 iipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XVIII. w czerwcu 2007 roku, w S. i w P., województwie (...) oraz na terenie Holandii i Niemiec, w ciągu 5 lat po odbyciu kaiy ponad sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z I. J. (1), P. M. i dwoma ustalonymi osobami oraz dwoma nieustalonymi mężczyznami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-memiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 15 kg marihuany, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii dokonała ustalona osoba wraz z dwoma nieustalonymi mężczyznami, w ten sposób, że polecił I. J. (1) i drugiej ustalonej osobie przywieźć te narkotyki z Holandii do Polski, wręczając im w tym celu pieniądze na zakup paliwa oraz jedzenie, a P. M., podczas tego przywozu prowadził obserwację przejścia granicznego, w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie wręczył ustalonej osobie za przywiezienie tych narkotyków łączną kwotę 3.000 zł, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu n terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby, tj. o czyn z art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XIX. w czerwcu 2007 roku, w S. i w P., województwie (...) oraz na terenie Holandii i Niemiec, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, na polecenie ustalonej osoby, wspólnie i w porozumieniu z I. J. (1) i trzema ustalonymi osobami oraz nieustalonym mężczyzną, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 20 kg marihuany, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii dokonała ustalona osoba wraz z nieustalonym mężczyzną, w ten sposób, że na polecenie ustalonej osoby polecił I. J. (1) i drugiej ustalonej osobie przywieźć te narkotyki z Holandii do Polski, wręczając im w tym celu pieniądze na zakup paliwa oraz jedzenie, a inna ustalona osoba, podczas tego przywozu prowadziła obserwację przejścia granicznego, w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie wręczył ustalonej osobie za przywiezienie tych narkotyków łączną kwotę 3.000 zł, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu n terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby, tj. o czyn z art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XX. w dniach 28-29 czerwca 2007 roku, w P., w P. i w S., województwie (...) oraz na terenie Holandii, B. i Niemiec, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, na polecenie ustalonej osoby, wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą i nieustalonym mężczyzną, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Belgii poprzez granicę belgijsko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci 1 kg kokainy, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii i Belgii dokonała ustalona osoba na polecenie ustalonej osoby za kwotę około 30.000 euro, a przywozu tego narkotyku z Belgii do Polski dokonał wraz z ustalona osobą, a następnie otrzymał za to kwotę 2.000 zł, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby, tj. o czyn z art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXI. w okresie od czerwca 2007 roku do 24 lipca 2007 roku, w S. i w P., województwie (...) oraz na terenie Holandii i Niemiec, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, na polecenie ustalonej osoby, wspólnie i w porozumieniu z trzema ustalonymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, dwukrotnie brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 40 kg marihuany, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii dokonała ustalona osoba, w ten sposób, że na plecenie ustalonej osoby polecił innej ustalonej osobie przywieźć te narkotyki z Holandii do Polski, wręczając jej w tym celu pieniądze na zakup paliwa oraz jedzenie, a ustalona osoba, podczas tych przywozów prowadziła obserwację przejścia granicznego, w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie wręczył kurierowi za przywiezienie tych narkotyków łączną kwotę 6.000 zł, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby, i tak:

- w dniu 24 lipca 2007 roku w L., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z trzema ustalonymi osobami oraz z dwoma dotychczas nieustalonymi mężczyznami, przewożąc, na polecenie ustalonej osoby, ukryte w schowku w samochodzie marki V. (...) ziele konopii w ilości 1001,46 g. wbrew przepisom ustawy, które przeznaczone były dla ustalonej osoby, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających, tj. o czyn z art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

- w okresie od czerwca 2007 roku do 23 lipca 2007 roku, w S. i w P., województwie (...) oraz na terenie Holandii i Niemiec, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z trzema ustalonymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, trzykrotnie brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 37 kg marihuany, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii dokonała ustalona osoba, w ten sposób, że polecił ustalonej osobie przywieźć te narkotyki z Holandii do Polski, wręczając jej w tym celu pieniądze na zakup paliwa oraz jedzenie, a inna ustalona osoba, podczas tych przywozów prowadziła obserwację przejścia granicznego, w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie wręczył kurierowi za przywiezienie tych narkotyków łączną kwotę 7.500 zł, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby, tj. o czyn z art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXII. w lipcu 2007 roku, w P., w P. i w K., województwie (...) oraz na terenie B. i Niemiec, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, na polecenie ustalonej osoby, wspólnie i w porozumieniu z trzema ustalonymi osobami i nieustalonym mężczyzną, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Belgii poprzez granicę belgijsko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 1 kg kokainy, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie B. dokonał on sam na polecenie dwóch ustalonych osób za kwotę około 120.000 zł, a przywozu tego narkotyku z Belgii do Polski dokonał wraz z ustaloną osobą, a inna ustalona osoba, podczas tego przywozu prowadziła obserwację przejścia granicznego, w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie otrzymał za to kwotę 5.000 zł do podziału z dwoma innymi ustalonymi osobami, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby, tj. o czyn z art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXIII. w dniu 16 lipca 2007 roku w S., działając w⁷zorganizowanej grupie przestępczej, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, wbrew przepisom ustawy, wspólnie i w porozumieniu z nieustalonym mężczyzną, brał udział w obrocie 4 gramów środków odurzających w postaci amfetaminy, w ten sposób, że zakupił je od M. N. (1) za łączną kwotę około 40 zł, a następnie narkotyk ten udostępnił nieodpłatnie innym nieustalonym osobom, tj. o czyn z art. 56 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii ( Dz. U. 179 , poz. 1485 z późn. Zm.) w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXIV. w okresie od kwietnia 2007 roku do lipca 2007 roku w K. i województwie (...), działając krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w zorganizowanej grupie przestępczej, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, wbrew przepisom ustawy, wspólnie i w porozumieniu z nieustalonymi mężczyznami, brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci marihuany, w ten sposób, że czterokrotnie przewiózł do K., każdorazowo 15 kg marihuany, nabytych przez nieustalone osoby na terenie Holandii, tj. o czyn z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii ( Dz. U. 179 , poz. 1485 z późn. Zm.) w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXV. w okresie od czerwca do lipca 2007 roku, w M. gm. K., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, wbrew przepisom ustawy, na polecenie ustalonej osoby, wspólnie i w porozumieniu z M. O. (1) i dwoma ustalonymi osobami przechowywał przyrządy przeznaczone do niedozwolonego wytwarzania środków odurzających, to jest marihuany, które zostały nabyte przez trzy ustalone osoby i przez niego, w postaci: pięciu przetworników elektrycznych marki S., sześciu żarówek marki (...), pięciu metalowych ekranów w kształcie prostokąta z ceramiczną oprawką z granitem do żarówek, jednej żarówki P. (...) i dwóch promienników ciepła do zwierząt marki H. typ (...) z przewodami i metalową osłoną, tj. o czyn z art. 54 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXVI. jesienią 2006 roku w Z. na terenie województwa (...), działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstw podobne, wbrew przepisom ustawy, udzielił nieustalonej ilości narkotyków w postaci marihuany K. N., D. W., M. W. (4) i R. S. w ten sposób, że udostępnił nn do zapalenia przygotowanego przez siebie papierosa, z zawartością środka odurzającego, tj. o czyn z art. 58 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

M. J. (1) został oskarżony o to, że:

XXVII. w pierwszej połowie 2007 roku w P. oraz na terenie województw (...), brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez ustaloną osobę, w skład której wchodzili w różnym okresie: P. M. ps. (...), P. S. (1), I. J. (1), W. S. (1), M. N. (1) oraz inne ustalone nieustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na wewnątrzwspólnotowym nabyciu oraz przywozie do Polski i następnie wprowadzaniu do obrotu na terenie P. oraz województw (...) i (...) wbrew przepisom ustawy, znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych,

tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.

XXVIII. w pierwszej połowie 2007 roku, w P., województwie (...) oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z P. M., P. S. (1), i trzema ustalonymi osobami oraz nieustalonym mężczyzną, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, na polecenie ustalonej osoby, która wykonywała plecenie innej ustalonej osoby, dokonał co najmniej trzykrotnie przywozu z Holandii poprzez granicę holendersko- niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 51 kg marihuany, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii dokonał od nieustalonego mężczyzny P. S. (1) wraz z inna ustaloną osobą, a P. M. i druga ustalona osoba podczas tych przywozów prowadzili obserwację przejścia

granicznego, w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, otrzymując w zamian za to wynagrodzenie w łącznej kwocie co najmniej 4.000 zł, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby, tj. o czyn z art. 55 ust. 3 i z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXIX. w pierwszej połowie 2007 roku, w P., województwie (...) oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z P. M., P. S. (1) i ustaloną osobą oraz dwoma nieustalonymi mężczyznami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, na polecenie P. S. (1), który realizował przywóz na zamówienie nieustalonego mężczyzny, dokonał co najmniej trzykrotnie przywozu z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 36 kg marihuany, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii od nieustalonego mężczyzny dokonała ustalona osoba, a P. M. podczas tych przywozów prowadził obserwację przejścia granicznego, w celu sprawdzenia, czy nie ma na mm wzmożonej kontroli, otrzymując w zamian za to wynagrodzenie w łącznej kwocie co najmniej 4.500 zł, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby,

tj. o czyn z art. 55 ust. 3 i z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. W. S. (1) został oskarżony o to, że:

XXX. w 2003 roku i od stycznia do 2007 roku do kwietnia 2007 roku w P. oraz na terenie województwa (...) i na terenie całego kraju, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez ustaloną osobę, w skład której wchodzili w różnym okresie: P. M. ps. (...), P. S. (1), M. J. (1), I. J. (1), M. N. (1) i inne ustalone oraz nieustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na wewnątrzwspólnotowym nabyciu oraz przywozie do Polski i następnie wprowadzaniu do obrotu na terenie P. oraz województw (...) i (...) wbrew przepisom ustawy, znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych, tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.

XXXI. w kwietniu 2003 roku, w P., województwie (...), K. oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, pomagał P. S. (1), Ł. M. (1) i dwóm ustalonym osobom, którzy działali na polecenie ustalonej osoby, w dokonaniu przywozu z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci 5 kg marihuany, które miały zostać nabyte dla ustalonej osoby, a których zakupu na terenie Holandii dokonał od ustalonej osoby Ł. M. (1), który w tym celu otrzymał od P. S. (1) kwotę około 11.000 euro, za którą miały one zostać zakupione, a które to pieniądze pochodziły od innej ustalonej osoby oraz został przez niego poinstruowany, gdzie ma się udać w Holandii, jak również otrzymał od mego numer telefonu do ustalonej osoby, w ten sposób, że wskazał P. S. (1) osobę Ł. M. (1), a nadto sporządził umowę użyczenia pojazdu marki M. (...), którym poruszał się Ł. M. (1), a który był zarejestrowany na niego, lecz zamierzonego celu me osiągnęli z uwagi na to, że na terenie Holandii zepsuł się samochód, którym miała być przewożona marihuana, a następnie narkotyki te miały zostać wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby, tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXXII. latem 2003 roku, w P., województwie (...), K. oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, na polecenie ustalonej osoby, działając wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1) i dwoma

ustalonymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, dwukrotnie dokonał przywozu z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci łącznie 10 kg marihuany, które zostały nabyte dla ustalonej osoby, a P. S. (1), wskazał mu miejsce, do którego ma się udać w Holandii oraz przekazał mu pieniądze na nabycie środków odurzających i numer telefonu do ustalonej osoby, od której narkotyki zostały nabyte, a inna ustalona osoba podczas tych przywozów prowadziła obserwację przejścia granicznego, w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu przez inną ustaloną osobę, który sprzedał je nieustalonym osobom, a on sam otrzymał za te przywozy łączną kwotę 2.000 zł, tj. o czyn z art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXXIII. w styczniu 2007 roku, w^r P., województwie (...), K. oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, na polecenie ustalonej osoby, wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1) i dwoma ustalonymi osobami oraz dwoma nieustalonymi mężczyznami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, dokonał wraz z P. S. (1) i drugą ustaloną osobą przywozu z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko- polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci łącznie 20 kg marihuany, których wewnątrzwspólnotowego nabycia od dwóch nieustalonych mężczyzn dokonali P. S. (1) wraz z drugą ustaloną osobą, a on przechowywał pieniądze, za które zostały nabyte te narkotyki oraz dwukrotnie przewiózł ustaloną osobę przez granicę polsko-niemiecką, za co otrzymał kwotę 300 zł, a inna ustalona osoba podczas tego przywozu prowadziła obserwację przejścia granicznego, w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu przez różne ustalone i nieustalone osoby, tj. o czyn z art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXXIV. w marcu 2007 roku w T. i na terenie województwa (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1) oraz czterema ustalonymi osobami, wbrew przepisom ustawy, dla osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających, w postaci 5 kg marihuany, pochodzących z wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii, w ten sposób, że wraz z dwoma ustalonymi mężczyznami, na polecenie P. S. (1), który wykonywał polecenie innej ustalonej osoby, sprzedał dwóm ustalonym osobom 5 kg marihuany, w celu dalszej ich odsprzedaży, za co otrzymał kwotę 500 zł, tj. o czyn z art.56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXXV. w dniu 10 czerwca 2008 roku w miejscowości N., gmina K. w województwie (...), wbrew przepisom ustawy, posiadał środki odurzające w postaci tabletki o wadze 0,20 grama zawierającej chlorowodorek MDMA, tj. o czyn z art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485).

Ł. M. (1) został oskarżony o to, że:

XXXVI. w kwietniu 2003 roku, w P., województwie (...), K. oraz na terenie Holandii i Niemiec, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, działając wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1), W. S. (1) i dwoma ustalonymi osobami, którzy działali na polecenie ustalonej osoby, usiłował dokonać przywozu z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci 5 kg marihuany, które zostały nabyte dla ustalonej osoby, a których zakupu na terenie Holandii dokonał on sam od ustalonej osoby i w tym celu otrzymał od P. S. (1) kwotę około 11.000 euro, za którą zostały one zakupione, a które to pieniądze pochodziły od innej ustalonej osoby oraz został poinstruowany przez P. S. (1), gdzie ma się udać w Holandii, jak również otrzymał od mego numer telefonu do mężczyzny, od którego miały zostać nabyte narkotyki, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na to, że na terenie Holandii zepsuł się samochód, którym miała być przewożona marihuana, a następnie narkotyki te miały zostać wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby, tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k.

R. R. (1) został oskarżony o to, że:

XXXVII. latem 2004 roku w P. na terenie województwa (...), wbrew przepisom ustawy i dla osiągnięcia korzyści majątkowej, jeden raz udzielił nieustalonej ilości narkotyków małoletniej K. N., w postaci marihuany za kwotę 20 zł, tj. o czyn z art. 59 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485)

XXXVIII. w drugiej połowie 2006 roku w P. i na terenie województwa (...), działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy i dla osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił różnym osobom środki odurzające w postaci marihuany i haszyszu, które uprzednio, w łącznej ilości, co najmniej 200 g marihuany, zakupił kilkakrotnie od P. S. (1) za łączną kwotę co najmniej 4.000 zł oraz w postaci haszyszu, w ilości co najmniej 50 gram, który zakupił od tej samej osoby za łączną kwotę co najmniej 800 zł, dorzucając na każdym sprzedanym gramie każdego z wymienionych środków odurzających marżę w wysokości 5 zł, i tak:

-: M. B. (8) w nieustalonej ilości,
-: przynajmniej trzykrotnie małoletniemu H. F., środek odurzający w postaci marihuany w nieustalonej ilości,
-: przynajmniej ośmiokrotnie P. T., środek odurzający w postaci marihuany w nieustalonej ilości,
-: oraz innym nieustalonym osobom

tj. o czyn z art. 59 ust. 1 i z art. 59 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

XL. w drugiej połowie 2006 roku w P. i na terenie województwa (...), działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy, udzielił przynajmniej pięciokrotnie nieustalonej ilości narkotyków Ł. J., w postaci marihuany i haszyszu, które uprzednio zakupił od P. S. (1), tj. o czyn z art. 58 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 12 k.k.

M. N. (1) został oskarżony o to, że:

XLI. w okresie od końca 2006 do 16 lipca 2007 roku w P. oraz na terenie województw (...) i (...), brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez ustaloną osobę, w skład której wchodzili w różnym okresie: P. M. ps. (...), P. S. (1), M. J. (1), W. S. (1), I. J. (1) oraz inne ustalone i nieustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na wewnątrzwspólnotowym nabyciu oraz przywozie do Polski i następnie wprowadzaniu do obrotu na terenie P. oraz województw (...) i (...) wbrew przepisom ustawy, znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych, tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.

XLII. w okresie od końca 2006 do połowy 2007 roku w P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy i dla osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających, w ten sposób, że kupił od P. S. (1) 100 gramów amfetaminy za kwotę około 800 zł oraz czterokrotnie zakupił od tej samej osoby łącznie 400 gramów marihuany, każdorazowo po 100 gramów, za łączną kwotę 5.800 zł, w celu dalszej odsprzedaży tych narkotyków, a P. S. (1) dokonywał tych sprzedaży na polecenie ustalonej osoby, tj. o czyn z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XLIII. w dniu 16 lipca 2007 roku w S., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wbrew przepisom ustawy i dla osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział w obrocie środka odurzającego w ten sposób, że sprzedał P. S. (1) 4 gramy amfetaminy za kwotę około 40 zł, a P. S. (1) nabył ten narkotyk w celu udostępnienia go innym nieustalonym, osobom, tj. o czyn z art. 56 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 65 § 1 k.k.

I. J. (2) został oskarżony o to, że:

XLIV. w okresie od czerwca 2007 roku do 23 lipca 2007 roku w P. oraz na terenie województw (...) i (...), brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez ustaloną osobę, w skład której wchodzili w różnym okresie: P. M. ps. (...), P. S. (1), M. J. (1), W. S. (1), M. N. (1) oraz inne ustalone i nieustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na wewnątrzwspólnotowym nabyciu oraz przywozie do Polski i następnie wprowadzaniu do obrotu na terenie P. oraz województw (...) i (...) wbrew przepisom ustawy, znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych, tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.

XLV. w czerwcu 2007 roku, w S. i w P., województwie (...) oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z P. M., P. S. (1) i dwoma ustalonymi osobami oraz dwoma nieustalonymi mężczyznami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-memiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 15 kg marihuany, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii dokonała ustalona osoba wraz z dwoma nieustalonymi mężczyznami, w ten sposób, że na polecenie P. S. (1), wspólnie z Inn ą ustaloną osobą dokonał przywozu tych narkotyków z Holandii do Polski, a P. M., podczas tego przywozu prowadził obserwację przejścia granicznego, w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie otrzymał za to kwotę 500 zł, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby, tj. o czyn z art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XLVI. w czerwcu 2007 roku, w S. i w P., województwie (...) oraz na terenie Holandii i Niemiec, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, na polecenie ustalonej osoby, wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1) i trzema ustalonymi osobami oraz nieustalonym mężczyzną, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w ramach podziału ról, brał udział w przywozie z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, znacznej ilości środków odurzających w postaci co najmniej 20 kg marihuany, których wewnątrzwspólnotowego nabycia na terenie Holandii dokonała ustalona osoba wraz z nieustalonym mężczyzną, w ten sposób, że na polecenie P. S. (1), wykonującego polecenie innej ustalonej osoby, wspólnie z ustalona osobą dokonał przywozu tych narkotyków z Holandii do Polski, a inna ustalona osoba, podczas tego przywozu prowadziła obserwację przejścia granicznego, w celu sprawdzenia, czy nie ma na nim wzmożonej kontroli, a następnie otrzymał za to kwotę 500 zł, a następnie narkotyki te zostały wprowadzone do obrotu na terenie Polski przez różne ustalone i nieustalone osoby, tj. o czyn z art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 179, poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Na mocy tego wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu:

P. S. (1) uznano za winnego przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. popełnionego
w sposób wyżej opisany w punkcie I z tą tylko zmianą, że z opisu czynu wyeliminowano P. M. pseudonim (...) i w to miejsce wpisano inną ustaloną osobę i za przestępstwo to przy zastosowaniu art. 60 § 3 i § 6 pkt 3 k.k. wymierzono oskarżonemu karę 50 stawek dziennych grzywny po 50 złotych stawka dzienna. P. S. (1) uznano za winnego przestępstwa z art. 55 ustęp 3 i art. 56 ustęp 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii oraz art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 55 ustęp 3 i 56 ustęp 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k. oraz art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 kk popełnionego w sposób wyżej opisany w punktach od II do VI z tą tylko zmianą, że oskarżony działał w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i za przestępstwo to przy zastosowaniu art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k. wymierzono oskarżonemu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 50 stawek dziennych grzywny po 50 złotych stawka dzienna i zasądzono od oskarżonego nawiązkę w kwocie 5000 złotych. Oskarżonego P. S. (1) uznano za winnego przestępstwa z art. 55 ustęp 3 i art. 56 ustęp 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k. oraz art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k. popełnionego w sposób wyżej opisany w punktach od VII do XXV z tą tylko zmianą, że oskarżony działał w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz, że opisana w punkcie XI ilość przewożonego z Holandii poprzez granicę holendersko-niemiecką i niemiecko-polską, środków odurzających w postaci haszyszu wynosiła co najmniej 100 gramów, a ponadto z opisu czynu w punktach XVI i XVIII wyeliminowano P. M. i w to miejsce wpisano inną ustaloną osobę i za przestępstwo to przy zastosowaniu art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k. wymierzono oskarżonemu karę 2 lat pozbawienia wolności oraz karę 200 stawek dziennych grzywny po 50 złotych stawka dzienna i zasądzono od oskarżonego nawiązkę w kwocie 5 000 złotych. P. S. (1) uznano za winnego przestępstwa z art. 54 ustęp 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k. popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie XXVI i za przestępstwo to przy zastosowaniu art. 60 § 3 i § 7 k.k. odstąpiono od wymierzenia kary i zasądzono świadczenie pieniężne w kwocie 1 000 złotych. P. S. (1) uznano za winnego przestępstwa z art. 58 ustęp 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. w związku z art. 12 k.k. popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie XXVII i za przestępstwo to wymierzono oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Połączono orzeczone wyżej wobec niego kary pozbawienia wolności oraz kary grzywny i wymierzono kary łączne 2 lat pozbawienia wolności oraz 300 stawek dziennych grzywny po 50 złotych stawka dzienna. Na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono jemu okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 24 lipca 2007 roku do dnia 19 czerwca 2009 roku.

M. J. (1) uznano za winnego przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie XXVIII z tą tylko zmianą, że z opisu czynu wyeliminowano P. M. pseudonim (...) i w to miejsce wpisuje mną ustaloną osobę i za przestępstwo to wymierzono karę 1 roku pozbawienia wolności. M. J. (1) uznano za winnego przestępstwa z art. 55 ustęp 3 i art. 56 ustęp 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k. oraz art. 65 § 1 k.k. popełnionego w sposób wyżej opisany w punktach XXIX i XXX z tą tylko zmianą,
że oskarżony działał w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wyeliminowano P. M. i w to miejsce wpisano ustaloną osobę i za przestępstwo to wymierzono oskarżonemu karę 3 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności oraz karę 100 stawek dziennych grzywny po 50 złotych stawka dzienna i zasądzono od oskarżonego nawiązkę w kwocie 1 000 złotych. Połączono orzeczone wyżej kary pozbawienia wolności
i wymierzono karę łączną 3 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności.

W. S. (1) uznano za winnego przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. popełnionego w sposób -wyżej opisany w punkcie XXXI z tą tylko zmianą, że z opisu czynu eliminuje P. M. pseudonim (...) i w to miejsce wpisano inną ustaloną osobę i za przestępstwo to przy zastosowaniu art. 60 § 3 i § 6 pkt 3 k.k. wymierzono oskarżonemu karę 50 stawek dziennych grzywny po 50 złotych stawka dzienna. W. S. (1) uznano za winnego przestępstwa z art. 18§ 3 k.k. w zw. z art. 13 § 1 k.k. i art. 55 ustęp 3 i art. 56 ustęp
3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k.
i art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 4 §1 k.k. popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie XXXII i za przestępstwo to przy zastosowaniu art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k. wymierzono karę 1 roku pozbawienia wolności oraz karę 40 stawek dziennych grzywny po 50 złotych stawka dzienna i zasądzono od oskarżonego nawiązkę w kwocie 300 złotych. W. S. (1) uznano za winnego przestępstwa z art. 55 ustęp 3 i art. 56 ustęp 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 kk popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie XXXIII i za przestępstwo to przy zastosowaniu art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k. wymierzono karę 1 roku pozbawienia wolności oraz karę 40 stawek dziennych grzywny po 50 złotych stawka dzienna i zasądzono nawiązkę w kwocie 300 złotych. W. S. (1) uznano za winnego przestępstwa z art. 55 ustęp 3 i art. 56 ustęp 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie XXXIV i za przestępstwo to przy zastosowaniu art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k. wymierzono karę 1 roku pozbawienia wolności oraz karę 40 stawek dziennych grzywny po 50 złotych stawka dzienna i zasądzono od oskarżonego nawiązkę w kwocie 300 złotych. Oskarżonego W. S. (1) uznano za winnego przestępstwa z art. 56 ustęp 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie XXXV i za przestępstwo to i przy zastosowaniu art. art. 60 § 3 i § 6 pkt 3 k.k. wymierzono karę 40 stawek dziennych grzywny po 50 złotych stawka dzienna i zasądzono nawiązkę w kwocie 200 złotych. W. S. (1) uznano za winnego przestępstwa z art. 62 ustęp 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie XXXVI i za przestępstwo to wymierzono karę 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 20 stawek dziennych grzywny po 50 złotych stawka dzienna i zasądzono nawiązkę w kwocie 100 złotych. Połączono orzeczone kary pozbawienia wolności oraz kary grzywny i wymierzono kary łączne 1 roku 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny po 50 złotych stawka dzienna.

Ł. M. (1) uznano za winnego przestępstwa z art. 55 ustęp 3 i art. 56 ustęp 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie XXXVII i za przestępstwo to przy zastosowaniu art. art. 60 § 2 i § 6 pkt 1 k.k. wymierzono karę 2 lat pozbawienia wolności oraz karę 100 stawek dziennych grzywny po 50 złotych stawka dzienna i zasądzono nawiązkę w kwocie 500. Orzeczoną karę pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres lar 5 tytułem próby i oddano oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego.

R. R. (1) uznano za winnego przestępstwa z art. 59 ustęp 2 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 4 § 1 k.k. popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie XXXVIII z tą tylko zmianą, że uznaje to za wypadek mniejszej wagi i za przestępstwo to wymierzono karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. R. R. (1) uznano za winnego przestępstwa z art. 58 ustęp 1 i art. 59 ustęp 1 i z art. 59 ustęp 2 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k. popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie XXXIX i XL z tą tylko zmianą, że oskarżony działał w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i za przestępstwo to wymierzono karę 1 roku pozbawienia wolności oraz karę 50 stawek dziennych grzywny po 50 złotych stawka dzienna i zasądzono nawiązkę
w kwocie 1000 złotych. Połączono orzeczone kary pozbawienia wolności i wymierzono karę łączną 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres lat 5 tytułem próby i oddano oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego.

M. N. (1) uznano za winnego przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie XLI z tą tylko zmianą, że z opisu czynu eliminuje P. M. pseudonim (...) i w to miejsce wpisano ustaloną osobę i za przestępstwo to wymierzono karę 1 roku pozbawienia wolności. M. N. (1) uznano za winnego przestępstwa z art. 56 ustęp 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 § 1 k.k. popełnionego w sposób wyżej opisany
w punktach XLII i XLIII z tą tylko zmianą, że oskarżony działał w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i za przestępstwo to wymierzono oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności oraz karę 50 stawek dziennych grzywny po 50 złotych stawka dzienna i zasądzono od oskarżonego nawiązkę w kwocie 1000 złotych. Połączono orzeczone wyżej kary pozbawienia wolności i wymierzono karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres lat 5 tytułem próby i oddano oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego.

I. J. (1) uznano za winnego przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. popełnionego w sposób wyżej opisany w punkcie XLIV z tą tylko zmianą, że z opisu czynu wyeliminowano P. M. pseudonim (...) i w to miejsce wpisano ustaloną osobę i za przestępstwo to wymierzono karę 1 roku pozbawienia wolności. I. J. (1) uznano za winnego przestępstwa z art. 55 ustęp 3 i art. 56 ustęp 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k. oraz art. 65 § 1 k.k. popełnionego w sposób wyżej opisany w punktach XLV i XLVI z tą tylko zmianą, że działał w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, eliminuje P. M. i w to miejsce wpisano inną ustaloną osobę i za przestępstwo to wymierzono karę 3 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności oraz karę 100 stawek dziennych grzywny po 50 złotych stawka dzienna i zasądzono nawiązkę w kwocie 1000 złotych. Połączono orzeczone wyżej kary pozbawienia wolności i wymierzono karę łączną 3 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności.

Celowo przytoczono treść całego rozstrzygnięcia aby unaocznić, że przytłaczająca część przypisanych powyżej przestępstw, wskazanym osobom, znajduje potwierdzenie
w relacjach, które złożył również w toku przedmiotowego postępowania karnego P. S. (1), co było efektem wiarygodności tych relacji, wiarygodności mającej zastosowanie w praktyce w obu postępowaniach. Ta konstatacja odnosząca się do zacytowanego powyżej wyroku, znajduje potwierdzenie w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z 11 lutego 2011 r. (sygn. akt III K 113/09). Co cenne, stanowisko Sądu Okręgowego w Poznaniu wyrażone w przytoczonym wyroku i umotywowane w jego pisemnym uzasadnieniu, zostało poddane kontroli odwoławczej w efekcie rozpoznania apelacji obrońców M. J. (1), W. S. (1), I. J. (1). Sąd Apelacyjny w Poznaniu wyrokiem z 22 września 2011 r. (sygn. akt II AKa 149/11) utrzymał w mocy powyższy wyrok Sądu I instancji.
W uzasadnieniu tego wyroku podkreślono rolę P. S. (1), jak i (...), czyli oskarżonego N. S. (1), odwołując się do wiarygodności tego pierwszego. Gdyby przyjąć słuszność zarzutu apelacji, w którym wskazano, że błędem było nieprzeprowadzenie dowodu z tego wyroku (błąd braku), to w praktyce przeprowadzenie dowodu z tego wyroku, musiałoby to w praktyce prawie prowadzić do ,,automatycznego” przesądzenia wiarygodności P. S. (1), czemu przecież oponują obrońcy oskarżonych. Mając na względzie samodzielność jurysdykcyjną sądu I instancji (art. 8 k.p.k.), nawet przeprowadzenie dowodu ze wspomnianych wyroków, a nawet całych akt owej sprawy, nie zwalniało Sądu I instancji od konieczności poczynienia samodzielnych ustaleń faktycznych, w oparciu o przeprowadzenie samodzielnej oceny dowodów oraz wykonanie samodzielnego procesu subsumpcji.

Nie jest prawdą, że w poczet materiału dowodowego nie zaliczono opinii fonoskopijnych. Dowody te zostały zaliczone do dowodów na mocy postanowienia Sądu I instancji z 13 czerwca 2016 r. (k. 14766). Z kolei, postanowienie o umorzeniu postępowania przygotowawczego względem M. K. (3), zostało zaliczone w poczet materiału dowodowego na mocy postanowienia Sądu I instancji z 6 marca 2017 r. (k. 16.001), przy czym nawet brak zaliczenia do dowodów tego postanowienia nie miałby żadnego znaczenia dla treści zaskarżonego wyroku. Owszem, zaliczenie w poczet materiału dowodowego tego orzeczenia, niestety nie było dostatecznym sygnałem dla Sądu I instancji, aby zdecydowanie bardziej wnikliwie przyjrzeć się kwestiom formalnym, odnoszącym się do przesłanek uzyskania materiałów zdobytych w toku czynności niejawnych oraz możliwości jego procesowego wykorzystania. Dopiero postepowanie odwoławcze, wywołane wniesionymi środkami odwoławczymi i zawarte w nich zarzuty, implikowało konieczność przeprowadzenia odpowiedniej analizy prawnej, co konwalidowano, niwelując istotne braki postępowania,
co zostało wcześniej szeroko omówiono.

Kwestia braku zaliczenia w poczet materiału dowodowego protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia przez P. S. (1) nie ma żadnego znaczenia dla sprawy. Samodzielność jurysdykcyjna to determinuje, jednocześnie należy przypomnieć, że sprawa odnosząca się do gróźb kierowanych wobec w/w osoby, nie ma żadnego przełożenia na ocenę wiarygodności relacji pochodzących od niej, co już wcześniej omawiano.

Teczka osobowa nr 16 dotycząca oskarżonego M. Ś. (1) nie została zaliczona w poczet materiału dowodowego na mocy postanowień Sądu I instancji z 13 czerwca 2016 r. oraz 6 marca 2017 r. W/w teczka osobowa zawiera dowody w postaci protokołów przesłuchania tego oskarżonego, z 10 czerwca 2008 r. (k. 29- 32- teczka osobowa nr 16) oraz z 2 grudnia 2008 r. (k. 141- 144- teczka osobowa nr 16), które zostały jemu odczytane w toku rozprawy 7 sierpnia 2009 r. (k. 3817- 3835), które ten oskarżony podtrzymał. Inne dokumenty, zebrane w tej teczce osobowej: odnoszącej się do zatrzymania oskarżonego, przeszukania pomieszczeń, oględzin telefonu komórkowego, stosowania środka zapobiegawczego, nie mają znaczenia dla sprawy, w kontekście przesądzenia odpowiedzialności karnej tego oskarżonego za zarzucane mu czyny, co najwyżej ma znaczenie dla zaliczenia na poczet kary pozbawienia wolności okres zatrzymania i stosowania wobec niego tymczasowego aresztowania.

Brak zaliczenia w poczet dowodów karty karnej dotyczącej oskarżonego S. J. nie ma o tyle znaczenia skoro co do jego karalności ustalano, że był raz karany za przestępstwo z art. 229§1 k.k., na karę grzywny również w oparciu o kartę karną uzyskaną z Krajowego Rejestru Karnego na potrzeby niniejszego postępowania odwoławczego. Uprzednia karalność miała wpływ na wymiar kary ale mając na względzie ilość przypisanych temu oskarżonemu przestępstw, ilość narkotyków, w obrocie których uczestniczył (chodzi o 700 g amfetaminy, 20 kg i 50 kg marihuany), należy przyjąć domniemanie, w zasadzie nie dające obalić się że ta ,,jednostkowa” karalność, ograniczona do stosunkowo łagodnej represji karnej, nie miała większego znaczenia przy kształtowaniu wymiaru kary w realiach przedmiotowej sprawy.

Z kolei, okoliczności zawarte w wywiadzie kuratorskim oraz umowie o pracę [dotyczące oskarżonego S. J.], mimo niezaliczenia ich w poczet materiału dowodowego, były przedmiotem analizy ze strony sądu I instancji skoro ustalano, że oskarżony pracuje, ma na utrzymaniu dwoje dzieci, co zawarto we fragmencie uzasadnienia zaskarżonego wyroku ,odnoszącego się do prezentacji warunków i właściwości osobistych tego oskarżonego.

Co do zarzutu braku zaliczenia w poczet materiału dowodowego wyroku Sądu Rejonowego- Poznań Grunwald i Jeżyce z 16 grudnia 2013 r. (sygn. akt VIII K 428/13) oraz Sądu Okręgowego w Poznaniu z 29 kwietnia 2013 r. (sygn. akt XVII Ka 314/14), trzeba uznać, że ten błąd zaniechania nie miał żadnego znaczenia dla niniejszej sprawy,
w konsekwencji trzeba uznać ten zarzut za niezasadny. Zaniechanie zaliczenia tych orzeczeń w poczet dowodów- co rzeczywiście miało miejsce- nie miało żadnego przełożenia na treść zaskarżonego wyroku. Jak już wcześniej wskazano, obrońca tego oskarżonego z faktu prawomocnego uniewinnienia oskarżonych P. W. (1) oraz K. K. (1) od zarzutu popełnienia przestępstwa w postaci kierowania gróźb karalnych wobec P. S. (1) w związku z zeznaniami złożonymi przez niego także na potrzeby niniejszego postępowania karnego, czerpie przesłanki mające prowadzić do dyskredytacji wiarygodności relacji pochodzących od wspomnianego P. S. (1). Otóż, należy mieć na względzie samodzielność jurysdykcyjną sądu, na co wyraźnie wskazuje art. 8 k.p.k.
W konsekwencji, sąd nie jest związany ustaleniami poczynionymi w innej sprawie o na dodatek dotyczącymi innego zupełnie zdarzenia, powiązanego z przedmiotową sprawa
w sposób pośredni. Nadto należy przypomnieć, że w sprawie, z losu, której obrońca oskarżonego czerpie przesłanki do obalenia wiarygodności P. S. (1), nie obalono całkowicie wiarygodności zeznań P. S. (1). Natomiast przesądzono, że zeznania R. K. (1), w których wskazał, że miał przekazywać groźby artykułowane przez P. W. (1) i K. K. (1) wobec właśnie P. S. (1), nie są wiarygodne, z uwagi na to, że ów pośrednik w toku tamtego procesu wycofał się z tych relacji, a kwestię dotyczącą gróźb ,,dodał od siebie” (vide: uzasadnienie wyroku w sprawie VIII K 428/13, k. 14.721- 14.729). W tej sytuacji, brak odniesienia się do tych wyroków przez Sąd I instancji, nawet ich niezaliczenie w poczet materiału dowodowego, na co wskazują zapisy postanowień wydanych w tym przedmiocie na rozprawach 13 czerwca 2016 r. (k. 14.763- 14.772) oraz 6 marca 2017 r. (k. 16.001), nie może być postrzegany jako brak postępowania mogącego mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku.

Reasumując, należy uznać za niezasadne zarzuty, zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego S. J., odnoszące się do braków zaliczenia w poczet materiału dowodowego określonych dokumentów albowiem wbrew apelującego do takiego zaliczenia jednak doszło, w odniesieniu do wielu dokumentów wskazanych przez niego w apelacji, a w przypadku rzeczywiście braku stosowanego procesowego zaliczenia w poczet materiału dowodowego, nie miało to wpływu na treść zaskarżonego wyroku.

Także nie można zgodzić się z zarzutem zawartym w apelacji obrońcy oskarżonego S. J., w którym wskazał na naruszenie art. 405 k.p.k., albowiem Sąd I instancji zaniechał zadania pytania stronom, czy ,,wnoszą o uzupełnienie postępowania dowodowego”, co miało uniemożliwić oskarżonemu realizację prawa do obrony. Warte przypomnienia jest, że przedmiotowe postępowanie trwało przed Sądem I instancji ponad 7 lat i 6 miesięcy. Oskarżonemu S. J. zarzucono łącznie
5 przestępstw, w tym zbrodnie z art. 55 ust. 3 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Wynika z tego, że wobec oskarżonego istniał przymus adwokacki determinowany brzmieniem art. 80 k.p.k. Na rozprawie 6 marca 2017 r. (k. 15.998- 16.023), na której zamknięto przewód sądowy, ten przymus adwokacki był zrealizowany. W trakcie tej rozprawy udział wziął wspomniany oskarżony oraz jego obrońca. Przed zamknięciem przewodu sądowego, po zadaniu pytania przez przewodniczącego składu orzekającego strony oświadczyły, że nie zgłaszają żadnych wniosków. Sąd I instancji wydał postanowienie o zaliczeniu dokumentów w poczet materiału dowodowego, a następnie zamknął przewód sądowy, po czym udzielił głosu stronom. Rzeczywiście, pytanie o ,,uzupełnienie postępowania dowodowego”, modelowo, powinno paść po wydaniu postanowienia
o zaliczeniu w poczet dowodów określonego pakietu dokumentów. Jednak pytanie to ze strony przewodniczącego składu orzekającego padło, co prawda nie użyto sformułowania zawartego w ustawie, ale stosownego synonimu, co było dopuszczalne i oddawało istotę tej części procesu. Oskarżony, jak i jego obrońca, nie skorzystali z możliwości złożenia wniosków dowodowych, a więc sami pozbawili się ewentualnej inicjatywy dowodowej, a z pewnością nie uczynił tego sąd, ani przewodniczący składu orzekającego. Zarzut ten tym bardziej jest niezasadny, mając na względzie czas trwania postępowania sądowego, który dawał absolutnie wiele obiektywnych sposobności i możliwości do podjęcia stosownej inicjatywy dowodowej, czy merytorycznie słusznej to już inna kwestia.

Zwłaszcza obrońca oskarżonego S. J. popada w pewną logiczną sprzeczność, wykazując, że brak odsłuchania wszystkich zarejestrowanych rozmów telefonicznych w toku zarządzonych kontroli operacyjnych, jest błędem merytorycznym
i procesowym, mającym wpływ na treść zaskarżonego wyroku. Taki pogląd można wyrazić, albowiem z jednej strony, wobec tego oskarżonego nie poczyniono żadnych ustaleń faktycznych w oparciu o materiał pozyskany w toku tych czynności niejawnych. Z drugiej strony, obrońca zarzuca zaniechanie przeprowadzenia określonych czynności dowodowych, co do środków dowodowych, które sam definiuje jako bezprawne.

Udział oskarżonego S. J., jak i innych oskarżonych, nie wymagał wielce skomplikowanych zabiegów aby wykazać, że działali z zamiarem bezpośrednim, jeżeli chodzi o przestępstwa kwalifikowane ustawą z 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii. Oskarżeni doskonale wiedzieli, że ich działalność jest związana z narkotykami, których obrót w Polsce jest wysoce i ściśle reglamentowany,
a sposób ich udziału w obrocie narkotykami, przejawiający się kamuflażem, zabezpieczeniem logistycznym, zorganizowaniem przerzutu narkotyków, jednoznacznie wskazywał, że chcieli popełnić te przestępstwa, co oczywiście determinuje zamiar bezpośredni, który został wyrażony w opisie czynu sformułowaniami: ,,kupił amfetaminę”, ,,brał udział w przywozie narkotyków”, ,,brał udział w obrocie”.

Nie jest zasadny zarzut zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego S. J., w którym wskazano, że w toku procesu nie odtworzono nagrania przesłuchania w charakterze podejrzanego W. S. (1) z 1 lipca 2008 r., mimo,
że takie zaniechanie rzeczywiście miało miejsce na rozprawie 20 października 2010 r.
W czasie rozprawy 20 października 2010 r. (k. 9.208- 9.224), kiedy odczytano W. S. (1) protokół przesłuchania z 1 lipca 2008 r. (k. 66- 69 – teczka osobowa nr 21) rzeczywiście nie doszło do odtworzenia zapisu obrazu i dźwięku z tej czynność dowodowej z postępowania przygotowawczego. Brak ten- spowodowany problemami technicznymi- nie miał żadnego znaczenia dla sprawy albowiem odzwierciedleniem tej czynności procesowej jest- poza zapisem obrazu i dźwięku- protokół z tej czynności, który w toku procesu został właśnie odczytany na rozprawie 20 października 2010 r. (k. 6214- 6224). Nadto należy zauważyć, że w momencie przeprowadzenia tej czynności obowiązywał art. 147§5 k.p.k.
w którym wskazano, że ,, jeżeli czynność procesową utrwala się za pomocą urządzenia rejestrującego obraz lub dźwięk, protokół można ograniczyć do zapisu najbardziej istotnych oświadczeń osób biorących w niej udział. Zapis obrazu lub dźwięku, a także przekład zapisu dźwięku staje się załącznikiem do protokołu”. Treści wynikające z tej jednostki redakcyjnej wskazują, że zasadniczym dokumentem i dowodem z tej rejestrowanej czynności jest mimo wszystko protokół, a nie zapis obraz lub dźwięku. Skoro treści zawarte w tym protokole
są stosunkowo obszerne to wynika, że zapis obrazu lub dźwięku nie byłby bogatszy od samego protokołu. Niemniej, obrońca tego oskarżonego- sofistycznie i intencjonalnie- skoro zna akta sprawy- zupełnie pominął, że na kolejnej rozprawie 22 października 2010 r. (k. 9.237- 9.242) odtworzono zapis obrazu i dźwięku przesłuchania W. S. (1) z 1 lipca 2008 r., w jego obecności, a więc problem podniesiony przez tego obrońcę ma charakter iluzoryczny i jest kolejnym przykładem mnożenia zarzutów w sposób nieadekwatny do przebiegu postępowania, aby tworzyć sztuczną aurę wokół postępowania Sądu I instancji, mającą wskazywać na istotne dla sprawy luki w postępowaniu, dążąc co najmniej do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, aby finalnie zbędnie wydłużyć postępowanie.

Zupełnie niezrozumiały jest zarzut w apelacji obrońcy oskarżonego S. J., w którym wykazał niewiarygodność relacji W. S. (1) albowiem ów świadek w czasie jednego z przesłuchań zeznał: ,, funkcjonariusze spisali protokół, że się przyznaję, a potem ja im wszystko opowiedziałem”. Obrońca manipuluje materiałem dowodowym pochodzącym od tego świadka, który złożył obszerne wyjaśnienia w toku postępowania przygotowawczego, jak i później zeznania w toku procesu. Wyjaśnienia jak
i zeznania zazębiają się, są konsekwentne, jasne, pewne różnice mają charakter marginalny i wynikają z naturalnych efektów upływu czasu od zaszłości, o których składał zeznania. Materiał pochodzący od tej osoby nie jest zróżnicowany w zależności od fazy uzyskania jego, czego obrońca już nie chce zauważyć, a z jednego zdania, które można interpretować na różne sposoby, choćby czy to zdanie odnosi się do wszystkich wyjaśnień złożonych przez W. S. (1), czy tylko do jednego przesłucha, czerpnie nieprzekonywujące argumenty. Jednak, co najważniejsze, zawarcie na wstępnie przesłuchania oświadczenia
o przyznaniu się jego, nie powodowało, że informacje dalej podane przez niego zostały zmyślone przez przesłuchującego lub osobę przesłuchiwaną.

Odnośnie zarzutu apelacji obrońcy oskarżonego S. J., braku odczytania protokołu z eksperymentu procesowego z 22 lipca 2008 r. (k. 110- 112- teczka osobowa nr 21), należy stwierdzić, że nie jest on zasadny. Na rozprawie 20 października 2010 r. (k. 9.214- 9.224) doszło do przesłuchania w charakterze świadka W. S. (1). W toku tej czynności, rzeczywiście nie odczytano temu oskarżonemu protokołu z tego eksperymentu procesowego, przy czym w toku tej czynności, przeprowadzonej na rozprawie, W. S. (1) również podał informacje, które wcześniej relacjonował, to jest w czasie przesłuchań w charakterze podejrzanego, które odnosiły się do Ł. N. (1), P. B. (1), P. S. (1), Ł. M. (1). Tym bardziej, można tak twierdzić, albowiem eksperyment procesowy w praktyce sprowadził się do wskazania miejsc, o których wyjaśniał uprzednio. Tym samym brak odczytania tego protokołu nie miał żadnego wpływu na treść zaskarżonego wyroku.

Zarzut podniesiony między innymi przez obrońcę oskarżonego S. J. w postaci braku odsłuchania wszystkich nagrań, utrwalonych w toku kontroli operacyjnej, do czego już wcześniej odniesiono się, tym bardziej jest niezasadny, ponieważ nagrania rozmów telefonicznych, wykraczających poza granice podmiotowe, wyznaczone postanowieniami sądu, zezwalającymi na przeprowadzenie czynności niejawnych, jako dowody niedopuszczalne, a przeprowadzone przez Sąd I instancji, poprzez zaliczenie
w całości tych nagrań bez ich odsłuchania w poczet materiału dowodowego, nie zostały wzięte pod uwagę przez Sąd II instancji, co przecież prowadziło do wydania wyroku reformatoryjnego. Z kolei, wydanie wyroku skazującego wobec tego oskarżonego oraz uprzednie poczynienie ustaleń faktycznych, przesadzających jego odpowiedzialność karną, odbyło się w oparciu o zasadniczo inny materiał dowodowy, niż materiał dowodowy, uzyskany w toku kontroli operacyjnej, który- jak już wielokrotnie podkreślano- był formalnie dopuszczalny, bowiem nie wykraczał poza granice podmiotowe, wyznaczone postanowieniami uprawionego sądu, wyłącznie w odniesieniu do oskarżonych K. K. (9), P. W. (1), M. T. (1), A. K. (1), B. J. (1), co wcześniej wyjaśniono.

Niemniej, brak odtworzenia wszystkich rozmów zarejestrowanych w toku zarządzonych kontroli operacyjnych, nie może uchodzić za jakikolwiek błąd metodyki przeprowadzonego procesu. Apelujący obrońca oskarżonego S. J., oczekując przeprowadzenie tych dowodów, w takim zakresie w jakim postuluje choćby
w analizowanym środku odwoławczym, godzi tym w realizację celów postępowania definiowanych w art. 2§1 pkt 4 k.p.k., w którym wyraźnie wskazano, że rozstrzygnięcie sprawy ma nastąpić w rozsądnym terminie. Bezrefleksyjna realizacja tego postulatu, uniemożliwiłaby ukształtowanie konkretnego postępowania w taki sposób aby w/w cel osiągnąć w sposób racjonalny, w konsekwencji prowadziłoby to zbędnego, niezasadnego wydłużenia postępowania sądowego. Nawet gdyby założyć teoretycznie, że w toku postępowania sądowego doszłoby do tak nieracjonalnego przeprowadzenia postępowania dowodowego i odsłuchanoby wszystkie nagrane rozmowy telefoniczne, uzyskane w toku prowadzonych kontroli operacyjnych, niczego to do sprawy nie wniosłoby. Odtworzenie
w całości takich nagrań, z jednej strony, dałoby materiał zupełnie nieodnoszący się do przestępczej działalności oskarżonych, wchodzących w skład zorganizowanej grupy przestępczej, bowiem trudno przyjąć, że owi członkowie takiej grupy prowadząc rozmowy telefoniczne, rozmawiali li tylko o jej działalności. Z drugiej strony, w dalszym ciągu mielibyśmy, w całościowym materiale dowodowym, uzyskanym także w toku kontroli operacyjnej (chodzi oczywiści o część formalnie dopuszczalną), materiał nie odnoszący się do jej istnienia i udziału w niej poszczególnych osób, a więc materiał wykraczający poza przedmiot postępowania wyznaczony aktem oskarżenia. Przecież istnienie tego szerokiego zespołu zarejestrowanych rozmów telefonicznych, nie odnoszących się do meandrów działania zorganizowanej grupy przestępczej, nawet gdyby był bardzo bogaty
i wszechstronny, nie mógłby z automatu dyskredytować tego pakietu zarejestrowanych rozmów telefonicznych, odnoszących się właśnie ściśle do zorganizowanej grupy przestępczej. Innymi słowy, fakt normalnego funkcjonowania danej osoby, na różnych płaszczyznach życiowej aktywności, nie wyklucza jego innej działalności polegającej na łamaniu prawa. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wyraźnie wynika, jakie określone fragmenty rozmów zarejestrowanych w toku kontroli operacyjnej, prowadzonej pod wskazanymi kryptonimami, zostały przyporządkowane do konkretnych zdarzeń oraz osób, co dało się wykorzystać dowodowo, przy spełnieniu wskazanych wcześniej niezbędnych
i koniecznych wymogów formalnych. W efekcie jest zupełnie niezrozumiały zarzut zawarty
w apelacji obrońcy w/w oskarżonego, w którym wskazano, że tego właśnie nie uczyniono, między innymi przez zaniechanie odtworzenie całości zarejestrowanych rozmów
z podsłuchów. Jednocześnie apelujący nie zauważa, że Sąd I instancji odtwarzał materiał uzyskany w toku kontroli operacyjnej, w sposób bardzo szeroki i stosunkowo czasochłonny, do czego doszło na rozprawach: 16 kwietnia 2010., 20 kwietnia 2010 r., 10 maja 2010 r., 18, 24 maja 2011 r., 3, 22 czerwca 2011 r., 19, 27 października 2011 r., 1grudnia 2011 r., 27 stycznia 2012 r., 9, 20, 29 marca 2012 r., 18 kwietnia 2012 r., 15, 23 maja 2012 r.,
10 lipca 2012 r., 23 października 2012 r., 23 listopada 2012 r., 23, 30 kwietnia 2013 r.
W konsekwencji nie doszło do zbędnego wytracania czasu, a metodyka pracy Sądu
I instancji, w tym zakresie prowadzona w toku procesu, nie budzi zastrzeżeń.

Charakter działań przypisanych oskarżonemu S. J., jednoznacznie wskazuje, że miał on świadomość działania w zorganizowanej grupie przestępczej, co już wcześniej wykazano, na konkretnych dowodach osobowych, przyporządkowanych do poszczególnych przestępstw przypisanych jemu.

Wysuwanie wniosku o niewinności tego oskarżonego ze zdania podanego przez P. S. (1): ,,Ja żadnych kontaktów towarzyskich z S. J. nie mam” (rozprawa z 10 września 2009 r.)- jest manipulacją dowodami obciążającymi właśnie tego oskarżonego, tym bardziej, że brak kontaktów towarzyskich nie wyklucza niejako ,,z automatu” kontaktów przestępczych.

Odnośnie wyliczeń orzeczonych przepadków równowartości korzyści majątkowych uzyskanych przez oskarżonego S. J., należy wskazać, że te wskazane kwoty są prawidłowe, jak i wyliczenia dokonane w stosunku do pozostałych oskarżonych, wobec których orzeczono takie środki karne. Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, prawidłowo wyliczył odpowiednie kwoty i wskazał, w sposób rachunkowy, jak doszło do określenia poszczególnych kwot, czego nie sposób skutecznie zakwestionować, które z reguły były iloczynem ilości wyjazdów po narkotyki, ilości narkotyków, będących przedmiotem obrotu, a jego ceną jednostkową (przeważnie chodziło o cenę 1 kilograma albo 1 grama konkretnych narkotyków) albo opierając się na relacjach P. S. (1), przy jednoczesnym uwzględnieniu ułamkowego udziału danego oskarżanego w całej odniesionej korzyści majątkowej odniesionej przez większa ilość oskarżonych, w przypadku kiedy nie dało się zindywidualizować tak odniesionej korzyści majątkowej z danego przypisanego przestępstwa, na dodatek przyjmując wersję najbardziej korzystną dla danego oskarżonego (np. oskarżonych A. K. (1), S. J.- o czym poniżej). To samo uczynił w odniesieniu do rozstrzygnięć, które ostały się, mimo wydania przez Sąd II instancji wyroku reformatoryjnego, z powodów wcześniej przedstawionych
w niniejszym dokumencie. Dotyczy to oskarżonych: K. K. (1), P. W. (1), A. K. (1), K. R. (1), D. I., M. T. (1), M. J. (2), M. Ś. (1), Ł. N. (1). Sposobu wyliczenia kwot objętych przepadkiem nie ma sensu powielać, tym bardziej, że jest to do odtworzenia w oparciu o uzasadnienie zaskarżonego wyroku w odniesieniu do tych oskarżonych.

W zarzucie CXI aktu oskarżenia, czynionym oskarżonemu K. K. (1)
i oskarżonemu S. J., przy czym w przestępstwie tym uczestniczył również P. S. (1), mowa jest tylko ,,co najmniej o 20 kg marihuany”, przemycanej poza wiedzą oskarżonego N. S. (1) ps. (...), a nie o łącznie przemycanych narkotykach, a więc również tych dla tego ostatniego. Orzeczenie tego przepadku w trzech częściach równych było uzasadnione faktami oraz prawnie, tym bardziej, że ,,w przypadku trudności z dokładnym ustaleniem wartości udziałów w korzyści majątkowej osiągniętej przez poszczególnych współsprawców orzeka się przepadek tej korzyści lub jej równowartości w częściach równych (vide: wyrok SA w Szczecinie z 21 marca 2017 r, sygn.. akt II AKa 33/17, LEX nr 2295146). Ten tok rozumowania, jak i sposób wyliczenia orzeczonego przepadku równowartości odniesionej korzyści majątkowej odnosi się do kwoty dotyczącej przestępstwa opisanego w pkt CXII aktu oskarżenia. Odnośnie zasądzenia od oskarżonego S. J. kwoty 700 zł tytułem orzeczonego przepadku równowartości odniesionej korzyści majątkowej z przestępstwa, jest ono o tyle prawidłowe, że korzystne dla tego oskarżonego. Prawidłowo wyliczona kwota powinna wynosić 6.300 zł. Z ustaleń faktycznych wynika, że temu oskarżonemu sprzedano 700 gram amfetaminy za 5.600 zł, a w realiach dealerów narkotyków tego typu naliczana była marża w wysokości 100 zł za 100 gram amfetaminy. Trzeba w tym miejscu odwołać się do słusznego poglądu, z którego wynika, że: ,,w przypadku orzekania zwrotu równowartości przepadku uzyskanych korzyści nie chodzi bynajmniej o zysk łączący się z uprzednim pomniejszeniem przysporzenia majątku o koszty jego uzyskania, lecz także o wszelkie wydatki poczynione na uzyskanie przedmiotu pochodzącego z przestępstwa. Nie można w żadnej mierze przyjąć, że osoby uczestniczące w grupie przestępczej, zajmującej się produkcją środków odurzających, winny odpowiadać w zakresie omawianego środka jedynie za te kwoty, jakie otrzymały w wyniku swoistego "wynagrodzenia" z racji jego produkowania z pominięciem kosztów poniesionych na ten cel. Winne one odpowiadać za zwrot uzyskanej korzyści, obejmującej także koszty jej uzyskania - jeżeli nie da się dokładnie ustalić wielkości, jaką każda z nich odrębnie uzyskała - w częściach równych- (vide: wyrok SN z 22 października 2015 r., sygn.. akt KK 154/15, LEX nr 1820406).

Relacje P. S. (1) są konsekwentne, skoro udział w przestępstwach oskarżonego M. Ś. (1) potwierdza w toku procesu choćby na rozprawie 10 września 2009 r. (k. 4202- 4225), którego wcześniej jednoznacznie rozpoznał w toku postępowania przygotowawczego 25 września 2008 r. (k. 376- 377- teczka osobowa nr 28).

Zaskakuje zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego M. Ś. (1), w którym wskazano,
że P. S. (1) relacjonował, że przestępcza działalność tego oskarżonego rozpoczęła się w połowie czerwca 2007 r., a Sąd I instancji ustalił, że zaczęła się ona od czerwca 2007 r. Sąd II instancji nawet nie ma zamiaru wnikać, czy z relacji P. S. (1) oraz
z ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji zachodzi ta różnica. Nawet jeżeli ma ona miejsce, to z pewnością nie miała ona żadnego wpływu na treść zaskarżonego wyroku, w kontekście oceny społecznej szkodliwości czynu i przedawnienia karalności tego przestępstwa.

Brak wiarygodności wersji podanej przez oskarżonego M. Ś. (1), dla Sądu I instancji, do czego ma zastrzeżenia w apelacji obrońca tego oskarżenia, co w praktyce ma bezpośrednie przełożenie na ustalenia faktyczne niekorzystne dla tego oskarżonego, nie jest bezpodstawnym i arbitralnym stanowiskiem Sądu I instancji, oderwanym od dowodów zebranych w sprawie. Sąd I instancji, co prawda w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie wskazał, w odniesieniu do poszczególnych przypisanych oskarżonym zarzutów, które konkretnie dowody zadecydowały o tym, oczywiście uwzględniając ich ocenę. Ten brak konwalidował Sąd II instancji, co wykazano we wcześniejszej części niniejszego dokumentu, i nie ma przesłanek merytorycznych aby to powielać. Samodzielne i subiektywne oceny zaprezentowane przez P. S. (1) dotyczące jego refleksji czy dana osoba należała do zorganizowanej grupy przestępczej nie mają znaczenia bowiem jest to zadaniem sądu dokonanie odpowiednich ustaleń i przesądzenie tego w toku procesu oceny dowodów
i procesu subsumpcji.

Obrońca oskarżonego M. Ś. (1) bezpodstawnie i bezskutecznie usiłuje z pewnych fragmentów zeznań P. S. (1) złożonych w toku procesu, wysnuć wnioski, które miałyby prowadzić do uniewinnienia oskarżonego, skoro jego mandant miał uczestniczyć w przewozie osób do Holandii. Obrońca zupełnie– najprawdopodobniej świadomie i intencjonalnie– zapomina o wyjaśnieniach P. S. (1) choćby z 5, 7, 8, 27 maja 2008 r. (teczka osobowa nr 28), potwierdzonych na rozprawach 10, 25 września 2009 r, 8, 9 grudnia 2009 r., 22 czerwca 2010 r., 16 lipca 2010 r., 2 września 2010 r.
W toku tych licznych czynności ujawnił i opisał działalność tego oskarżonego. Z tych przekazów wynikało i nie ulegało żadnej wątpliwości, że oskarżony M. Ś. (1) doskonale wiedział, że uczestniczy w przemycie narkotyków i na dodatek jest jednym z wielu trybików, do przeprowadzenia całego procederu. Ów proceder wymagał, począwszy od zorganizowania źródła pozyskania narkotyków (na dodatek w ilościach hurtowych), sfinansowania ich zakupu (na dodatek niemałymi kwotami), konieczności zorganizowania przystosowanego do tego odpowiednio środka transportu, zaaranżowanie trasy przemytu, określenie destynacji przedmiotu tego przemytu oraz zorganizowanie jego dystrybucji, łączącej się z koniecznością uzyskania za narkotyki satysfakcjonującej ceny oraz zaaranżowania uzyskanych pieniędzy w powielenie mechanizmu obrotu narkotykami. Przecież M. Ś. (1) miał pełną świadomość konieczności wykonania tych czynności, bez potrzeby znajomości osób, które te poszczególne czynności wykonywać miały. Kwestia przewozu osób jest z jego strony kamuflażem, a jak podpowiada doświadczenie życiowe,
w 2007 r. aby dostać się do Holandii drogą lądową nie trzeba było wydawać aż 2.400 zł. Towarzyszenie oskarżonemu M. Ś. (1) przez I. J. (1) ma swoje wytłumaczenie. Samodzielny dojazd do konkretnego miejsca w Holandii, w wykonaniu oskarżonego M. Ś. (1), przekraczał jego możliwości intelektualne lub doświadczenie życiowe i stąd konieczność asysty osoby o większych przymiotach w tym zakresie lub o bogatszym doświadczeniu życiowym.

Jeszcze raz należy podkreślić, odwołując się do zarzutów zawartych w apelacji osobnicy oskarżonego M. Ś. (1), że całkowicie niezasadny okazał się też zarzut naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. w odniesieniu do tego oskarżonego. Zastosowanie reguły in dubio pro reo wchodzi bowiem w grę dopiero wówczas, gdy wątpliwości co do sposobu rozstrzygnięcia określonej kwestii faktycznej nie dadzą się usunąć, ale sąd prowadzący postępowanie podjął wszelkie dostępne czynności zmierzające do dokonania jednoznacznych ustaleń. Rzecz jednak w tym, iż do rozstrzygnięcia wątpliwości na korzyść oskarżonego dojść może dopiero wówczas, gdy sąd orzekający rzeczywiście wątpliwości takie powziął. Innymi słowy, ,, dla oceny, czy nie został naruszony zakaz, o którym mowa wyżej, nie są miarodajne tego rodzaju wątpliwości, zgłaszane przez stronę, ale jedynie to, czy orzekający w sprawie sąd je powziął i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, względnie to, czy w świetle realiów sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. W wypadku zatem, gdy określone ustalenie faktyczne zależne jest od dania wiary poszczególnym dowodom i odmówienia wiary innym dowodom, nie można mówić o naruszeniu zasady z art. 5 § 2 k.p.k., a ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu rozstrzygane być mogą jedynie na płaszczyźnie wynikającej z treści art. 7 k.p.k., lub przekroczenia przez sąd tych granic i wkroczenia
w sferę dowolności ocen” (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 2002 r.,
V KKN 90/01, LEX nr 53913). Analiza wniesionego środka odwoławczego zdaje się ukazywać, że jego autor– obrońca oskarżonego widzi możliwość stosowania zasady określonej
w art. 5 § 2 k.p.k. nie tyle co do rzeczywiście występujących w sprawie wątpliwości „natury faktycznej”, lecz co do oceny dowodów. Powtórzenia wymaga jednak, że Sąd meriti nie powziął wątpliwości ani przy ocenie dowodów, ani przy ustalaniu na ich podstawie stanu faktycznego, zaś poczynione przez niego ustalenia nie budzą zastrzeżeń Sądu Apelacyjnego, oczywiście w częściach, w których nie doszło do ingerencji na poziome postępowania odwoławczego.

Łączenie błędu w ustaleniach faktycznych z zarzutem naruszenia prawa materialnego jest merytorycznie niedopuszczalne, co osłania oba zarzutu apelacyjne. Niemniej, wykazanie oskarżonemu M. Ś. (1) świadomości brania udziału w zorganizowanej grupie przestępczej zajmującej się przemytem narkotyków do Polski i dystrybucją ich na terenie kraju oraz udziału w jednostkowych przestępstwach kwalifikowanych przepisami ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, nie jest trudne, skoro miał świadomość złożoności działań zmierzających do realizacji wyznaczonego celu, wyznaczających konieczność zaangażowania wielu osób do jego osiągnięcia.

Jak już wskazano we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia, postawa części oskarżonych przyjęta w toku procesu, zamierzającą do jego zbędnego wydłużenia, nie była okolicznością, którą Sąd I instancji brak pod uwagę przy wymiarze kary. Jak wskazał
w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku: ,,od pewnego momentu zachowanie oskarżonych przyjęło postać jawnej obstrukcji procesowej, powodowało konieczność zaostrzenia stosowanych wobec podsądnych środków zapobiegawczych, jednak również odwlekało w czasie wydanie wyroku” (k. 198 uzasadnienia), a więc taka postawa wpłynęła na kwestie odnoszące się do stosowanych środków zapobiegawczych, a nie do finalnej represji karnej. Tym samym zarzut zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego Ł. N. (1), poruszający ten watek, nie jest zasadny.

Co do naruszenia art. 5§2 k.p.k. Sąd II instancji wypowiedział się szeroko i nie ma żadnych przesłanek, aby odnośnie tego zarzutu zawartego w apelacji obrońcy oskarżonego Ł. N. (1) odnosić się ponownie.

Po raz kolejny, ustosunkowując się do podniesionego przez obrońcę oskarżonego Ł. N. (1) zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia, w pierwszej kolejności wskazać należy na orzeczenie Sądu Najwyższego z 24 marca 1975 r., w którym Sąd ten wskazał, iż „ zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi
w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego w tej mierze poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych” (sygn. akt II KR 355/75, opubl. OSNGP 9/75, poz. 84,
s. 12). Ponadto zwrócić uwagę należy na wyrażony tak w judykaturze, jak i w doktrynie pogląd, zgodnie z którym „ ustalenia faktyczne dokonane przez sąd meriti mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana dopiero wtedy, gdy
w procedurze dochodzenia do nich sąd orzekający uchybił dyrektywom z art. 7 k.p.k., to jest pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, nadmiernie lapidarne, wewnętrznie sprzeczne, bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno– odwoławczej” (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 6 czerwca 2013 r., sygn. akt II AKa 159/13). Jak wyżej wskazano, Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w niniejszej sprawie uchybienia wyrażonej w art. 7 k.p.k. zasadzie swobodnej oceny dowodów, uznając, iż rozważania Sądu meriti są prawidłowe
i zgodne z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego, a co za tym idzie, nie stwierdzono również popełnienia przez Sąd I instancji błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia, poza wyjątkami wcześniej wykazanymi i omówionymi. Argumenty skarżącego obrońcy podniesione w apelacji nie odnosiły się do okoliczności pominiętych lub niedostrzeżonych przez Sąd Okręgowy,
a jedynie sprowadzały się do polemiki z ustaleniami tego Sądu i dokonaną przez niego analizą i oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. O popełnieniu błędu przy ustalaniu stanu faktycznego w niniejszej sprawie przez Sąd I instancji nie może być zatem mowy.

Trzeba odnieść się do supozycji zawartych w części apelacji (chodzi o apelacje obrońców oskarżonych M. B. (1), Ł. N. (1)), w których wskazano,
że P. S. (1) miał interes, aby wbrew obiektywnym faktom obciążyć inne osoby,
z uwagi na podjęcie przez niego współpracy z organami ścigania i wymiarem sprawiedliwości, oczekując na swoistą ,,nagrodę” wynikającą z art. 60§3 k.k., w postaci mniej dotkliwej represji karnej. Powyższe miało być impulsem do zajęcia takiego a nie innego stanowiska, niekorzystnego dla oskarżonych, których obciążył w swoich relacjach. Przenosząc te powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy, trudno przyjąć, że w/w miał naturalny interes w tym aby- wbrew faktom- bezpodstawnie pomawiać oskarżonych o udział w zarzucanych im przestępstwach. Na czym miałby polegać ów interes tej osoby, skoro w swoich relacjach nie wykluczyli swojego udziału w zarzucanych przestępstwach. Wręcz wskazał na swój de facto rozbudowany udział, który był nad wyraz wszechstronny, intensywny oraz stosunkowo długotrwały. Jak sięgnie się do relacji P. S. (1),
to wyłania się obraz jego działalności, która nie miała charakteru przypadkowego, marginalnego i okazjonalnego. Obiektywnie ma się wrażenie, że udział jego był o tyle istotny, że bez niego oskarżeni mieliby, co najmniej, realne kłopoty, być może do pokonania, ale rozciągające w czasie, możliwość przeprowadzenia podjętych przestępczych działań,
w rezultacie wysoce ograniczające możliwości czerpania zysków z uczestniczenia w szeroko pojętym obrocie narkotykami. Postawa przyjęta przez P. S. (1) w toku całego postępowania karnego, nastawiona na daleko posuniętą współpracę z organami ścigania rzeczywiście w jego intencji zmierzała do osiągnięcia partykularnego celu w postaci ograniczenia potencjalnej represji karnej, co jednak nie znaczy, że automatycznie miał on interes w obciążaniu innych osób i to wbrew faktom. Takie założenie jest bezpodstawne, wysoce abstrakcyjne i pozwalające niezasadnie z góry przyjąć, że osoby współpracujące
z organami ścigania (następnie z wymiarem sprawiedliwości) mogą obciążyć każdą osobę, z którą zetknęła się na swojej linii życiowej i to na różnych płaszczyznach ludzkiego funkcjonowania. Dowód z pomówienia może być dowodem winy o ile jest logiczny, stanowczy, konsekwentny, zgodny z logiką wypadków, nie jest wyrazem osobistego zainteresowania pomawiającego, wyrażającym się w przerzucaniu winy na inną osobę czy umniejszaniu swojego stopnia zawinienia. Bez cienia wątpliwości wyjaśnienia, później zeznania wspomnianego mężczyzny, posiadają te cechy albowiem są one konsekwentne, logiczne, jasne, znajdują potwierdzenie w innym zebranym materiale dowodowym, choćby relacjach P. M. i W. S. (1), Ł. N. (1) (oczywiście we fragmentach wiarygodnych dla Sądu I instancji), którzy w części przyznali się do udziału w obrocie narkotykami i potwierdzili w sposób znaczący część informacji pochodzących od ,,skruszonego przestępcy”.

Z relacji tego ,,skruszonego przestępcy” wynika, że zorganizowana grupa przestępcza posługiwała się swoistym specyficznym językiem, który służył im do kamuflowania treści przekazywanych w kontaktach telefonicznych, które odnosiły się do prowadzonej działalności przestępczej. Przy czym trzeba zwrócić uwagę, że ów metajęzyk, nie był jedynym środkiem determinującym przyjęcie, w ustaleniach faktycznych, poczynionych przez Sąd I instancji, istnienie zorganizowanej grupy przestępczej, w której uczestniczyli poszczególni oskarżeni (oczywiście poza oskarżonymi uniewinnionymi od zarzutów popełnienia przestępstw kwalifikowanych z art. 258 k.k.) oraz inne osoby, o których relacjonują zwłaszcza P. S. (1), Ł. N. (1), W. S. (1), P. M.. Wiele innych dodatkowych elementów zawartych w relacjach szczególnie tych osób wyłania się obraz działalności grupy, jej złożony charakter pod względem podmiotowym, przedmiotowym oraz użytych środków i metod podjętych działań, zmierzających do realizacji wyznaczonego celu.

W trakcie rozprawy apelacyjnej obrońca oskarżonego S. J. wskazał, że jak wynika z zapisu z protokołu rozprawy z 27 stycznia 2012 r. odnotowano,
że adw. S. K. (1) występował jako substytut ustanowionego obrońcy oskarżonego J. przy czym wcześniej był obrońcą P. S. (1), nadto jak wynika z zapisu protokołu rozprawy z 10 września 2009 r. adw. S. K. (1) zadawał pytania świadkowi P. S. (1), przy czym w tej dacie występował on jako obrońca oskarżonego K. R. (1), kiedy był wcześniej właśnie obrońcą wspomnianego świadka S.. W konsekwencji tych faktów, według tego obrońcy, doszło do naruszenia prawa do obrony i zachodzi konieczność uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Tak poważny zarzut, wskazujący na naruszenie art. 85§1 k.p.k., w praktyce, w przypadku jego potwierdzenia, musiałoby implikować uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, co najmniej w odniesieniu do oskarżonych, co do których taką sprzeczność w obronie stwierdzonoby. Taka konkluzja jest zasadna, tym bardziej, że ,, zgodnie z art. 85 § 1 k.p.k. obrońca może bronić kilku oskarżonych, jeżeli ich interesy nie pozostają w sprzeczności. Kolizja interesów współoskarżonych ma miejsce w sytuacji, w której wyjaśnienia jednego z nich lub dowody przez niego powoływane godzą w interes procesowy drugiego oskarżonego, co sprawia, że nie jest możliwe prowadzenie realnej obrony obu tych osób jednocześnie. Zaakceptowanie takiego stanu rzeczy przez sąd i niewydanie postanowienia w trybie art. 85 § 2 k.p.k. stanowi naruszenie prawa do obrony, które co do zasady może mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia w sprawie” (vide: wyrok SN z 14 września 2116 r., I KK 277/14, Prok.i Pr.-wkł. 2016/11/13), W pierwszej kolejności, należało wskazać, że adwokat S. K. (1) w toku prowadzonego postępowania, w jego początkowej fazie występował [będąc aplikantem adwokackim], jako substytut, ustanowionych dla P. S. (1) obrońców w osobie adw. G. J. lub adw. K. M., co znalazło swój wyraz
w udziale S. K. (1) w przesłuchaniach P. S. (1) w charakterze podejrzanego: 8 sierpnia 2007 r. (k. 97- teczka osobowa nr 28), 9 października 2007 r. (k. 111- teczka osobowa nr 28), 12 lutego 2008 r. (k. 119- teczka osobowa nr 28) oraz
2 kwietnia 2008 r. (k. 125- teczka osobowa nr 28). W toku tych przesłuchań P. S. (1) nie przyznał się do zarzucanych mu przestępstw, a co do przestępstw ,,narkotykowych” również odmówił złożenia wyjaśnień. W czasie przesłuchania 18 kwietnia 2008 r. (k. 128- teczka osobowa nr 28) P. S. (1) w dalszym ciągu jako podejrzany wyraźnie wskazał, że ,,chciałby być […] przesłuchany bez obecności moich obrońców […], aby w tej czynności nie uczestniczył mój obrońca […] chce złożyć wyjaśnienia przed prokuratorem […] chce to zrobić bez obecności obrońcy i nie chce aby mój obrońca był powiadomiony o tej czynności […] złożę wyjaśnienia, ale bez obecności moich obrońców”. W czasie kolejnego przesłuchania, w charakterze podejrzanego, co miało miejsce 25 kwietnia 2008 r. (k. 131- teczka osobowa nr 28) P. S. (1) wyjaśnił, że: ,, Nie chce korzystać z pomocy mojego obrońcy. Adw. K. M. i adw. G. J. nie są już moimi obrońcami, ponieważ wypowiedziałem im pełnomocnictwo […] M. wypowiedziałem pełnomocnictwo 21 kwietnia br. Listownie […] P.- J. […] 18 kwietnia br.”.
W dalszej części postępowania S. K. (1) [już jako adwokat] pojawia się jako obrońca oskarżonego K. R. (1) w lipcu 2009 r. (k. 3576- brak daty na pełnomocnictwie), co wynika z dat innych dokumentów złożonych lub wytworzonych do niniejszego postępowania w okresie złożenia tego pełnomocnictwa. W sprawie P. S. (1), prowadzonej odrębnie, również prowadzonej wobec W. S. (3), M. J. (1), W. S. (1), R. R. (1), M. N. (1), Ł. M. (1), I. J. (1), przed Sądem Okręgowym w Poznaniu (III K 113/09), korzystał on z pomocy adwokata z urzędu adw. M. K. (6).
To postępowanie zakończyło się prawomocnie wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu
z 11 lutego 2011 r. (sygn. akt III K 113/09), albowiem wobec P. S. (1) ów wyrok nie został zaskarżony. Powyższe fakty należy skonfrontować z tym co wydarzyło się na dwóch rozprawach, o których mówił w swoim wystąpieniu końcowym jeden z obrońców oskarżonego S. J.. Otóż, chronologicznie, na pierwszej nich [10 września 2009 r.] (k. 4202- 4225), na której był przesłuchiwany w charakterze świadka P. S. (1), zeznał on:: ,,Ja zmieniłem swoje stanowisko procesowe w mojej sprawie, bo chciałem skorzystać z maksymalnego złagodzenia kary. Nikt mnie do tego nie namawiał, nikt na mnie nie wpłynął”. W takcie tej rozprawy, jak należy wnioskować, w efekcie pytania obrońcy K. R. (1) adw. S. K. (1), P. S. (1) dalej zeznał: ,, Pan mecenas (...) nie miał nic wspólnego ze zmianą mojej decyzji procesowej. Nigdy nie było tematu tzw. 60-tki z mecenasem (...). Gdy podjąłem tą decyzje i byłem
w prokuraturze to od razu do pana mecenasa wysłałem rezygnację z jego obrony” (k. 4212). Aby skutecznie mówić o sprzeczności w obronie kilku oskarżonych, musi mieć ona charakter obiektywny, pewny, a nie może ona opierać się na domysłach i przypuszczeniach. Procesowa kolizja interesów musi być realna, rzeczywista, a nie jedynie pozorna, czy potencjalna . Obrona jednego ze współoskarżonych, z uwagi na sprzeczność interesów, musi w sposób nieuchronny, narażać dobro drugiego oskarżonego, ma czynić obronę drugiego oskarżonego zadaniem "wręcz niemożliwym" (vide: wyrok SA w Warszawie z 30 maja 2017 r., II AKa 57/17, LEX nr 2338568). Odwołując się do tego cytowanego orzeczenia, należy zauważyć, że wręcz sam obrońca K. R. (1) adw. S. K. (1) swoim pytaniem- trudno uznać, czy w sposób w pełni zamierzony, ale nie jest to istotne- uzyskując odpowiedź od P. S. (1), rozwiał wątpliwości czy mógł w niniejszym procesie bronić oskarżonego K. R. (1). Zmiana stanowiska P. S. (1), który początkowo nie przyznawał się do przestępstw ,,narkotykowych”, a następnie podjął współprace z organami ścigania, później z wymiarem sprawiedliwości, w odniesieniu do tych przestępstw, nie była efektem udziału w jego obronie adw. S. K. (1) (ówcześnie aplikanta adwokackiego), co wcześniej, również w sposób jednoznaczny, zasygnalizował rezygnując z udziału w czynnościach ustanowionych obrońców (tym samym ich substytuta), wyrażając wręcz chęć złożenia wyjaśnień bez ich udziału, a następnie wypowiadając im pełnomocnictwa. Odmienne wrażenie należałoby odnieść gdyby P. S. (1) zeznał inaczej, a więc wskazałby na role S. K. (1), który choćby w jakiejś części doprowadził do podjęcia współpracy z organami ścigania właśnie P. S. (1). Także trzeba zwrócić uwagę, że w toku rozprawy 10 września 2009 r. P. S. (1) miał już prowadzony odrębny proces przed Sądem Okręgowym w Poznaniu (sygn. akt III K 113/09), w której przewód sądowy otwarto 16 czerwca 2009 r., ale korzystał już z innego obrońcy, wyznaczonego z urzędu. Sprzeczność postawy P. S. (1), w stosunku do postawy oskarżonego K. R. (1) (jak i innych oskarżonych) dotyczyła fazy postępowania, kiedy S. K. (1) nie występował już wobec P. S. (1) jako jego obrońca [substytucyjny], a zeznania tego ostatniego klarownie wskazały i wyjaśniły,
że jego wcześniejszy obrońca nie miał żadnego wpływu na zmianę stanowiska i przyjęcie innej kolaboracyjnej postawy, odmiennie od oskarżonego K. R. (1), który konsekwentnie nie przyznał się do zarzucanych mu przestępstw. Tym samym, nie ma mowy aby w sposób subiektywny, ani obiektywny interesy P. S. (1) pozostawały
w sprzeczności, o jakiej mowa w art. 85§1 k.p.k. kiedy S. K. (2) był obrońcą tego ostatniego. S. K. (1) nigdy nie był obrońcą tych dwóch osób równocześnie,
a zmiana postawy P. S. (1), jako źródła dowodowego, nie była wypadkową działania ówczesnego obrońcy, co mógłby w przeciwnym wypadku wykorzystać przy obronie innej osoby. Te same powyższe refleksje należy odnieść do przebiegu rozprawy z 27 stycznia 2012 r. (k. 11582- 11599). W toku tej rozprawy, jak wynika z zapisu protokołu z jej przebiegu, odnotowano: staje adw. S. K. (1) i oświadcza że apl. adw. J. G. [substytut adw. M. O. (2)] i on zgłasza się jako pełnom. subst. Adw. M. O. (2), adw. A. R. (2), A. T., R. H., A. S.” (sic), (k. 11593). Adwokat S. K. (1) nie był wcześniej obrońcą żadnego z oskarżonych, do obrony których udzielono mu substytucji, a chodzi
o oskarżonych S. J., A. K. (1), M. T. (1), B. J. (1), M. K. (1), M. S. (1) i M. Ś. (1), poza oskarżonym K. K. (1), którego bronił jako substytut na tym samym etapie postępowania przygotowawczego co P. S. (1), ale wtedy P. S. (1) jak i K. K. (1), nie pozostawali w żadnym konflikcie o charakterze dowodowym. Nadto w dniu tej rozprawy nie był prowadzony już proces wobec P. S. (1), który zakończył się 11 lutego 2009 r., a więc dodatkowo oba postępowania nie były już prowadzone równocześnie, co jednak należy traktować jako marginalną okoliczność przemawiająca za uznaniem, że udział adwokata S. K. (1) w tej rozprawie nie kreował sprzeczność interesów oskarżonych, prowadząc do jego wyłączenia oraz burząc prawo do obrony któregokolwiek z nich. Kolizja interesów, o której mowa w art. 85 § 1 k.p.k., zachodzi wówczas, gdy wyjaśnienia jednego z oskarżonych lub dowody przez niego powoływane i ich ocena, godzą w interes drugiego oskarżonego, ale musi się to wiązać ze sprawowaniem i wypełnianiem obrony obu oskarżonych, pozostających wówczas
w ,,dowodowym konflikcie”, choćby w odrębnych postępowaniach, które nawet nie muszą toczyć się równoległe lub ów ,,konflikt” został spowodowany postawą takiego obrońcy,
co zostało następnie choćby uprawdopodobnione, bowiem w takim przypadku spełnianie obrony staje się zadaniem obiektywnie niemożliwym do wykonania, także w innym postępowaniu równoległym lub później prowadzonym [podkreślenie Sądu II instancji]. Procesowa kolizja interesów oskarżonych musi być bowiem realna, rzeczywista, a nie jedynie pozorna lub potencjalna; ze względu na sprzeczność interesów, obrona jednego ze współoskarżonych winna "w sposób nieuchronny" narażać dobro innego oskarżonego, ma czynić jednoczesną obronę obu oskarżonych zadaniem "wręcz niemożliwym". Także należy zwrócić uwagę, że czy interesy oskarżonych (podejrzanych) pozostają w sprzeczności dokonuje obrońca, oskarżony i sąd. Do takiej oceny powołany jest przede wszystkim sam obrońca, który przyjmując obronę kilku oskarżonych powinien ze skrupulatnością rozważyć, czy nie zachodzi taka sprzeczność. Takiej sprzeczności nie zauważył ani adw. S. K. (1), ani inny obrońca, na przestrzeni postępowania przed Sądem I instancji, a pojawienie się takiego, na dodatek ,,iluzorycznego” zarzutu, należy traktować jako działanie procesowe, ale intencjonalne zmierzające do storpedowania postępowania sądowego Sądu meriti. Adwokat ustanowiony z wyboru, czy też wyznaczony jako obrońcy z urzędu, który nie podjął konkretnych czynności obrończych, wpływających na zmianę postawy osoby reprezentowanej, nie stwarza sytuacji, w której tenże adwokat powziąłby od tej osoby wiadomości o sprawie i miał realny wpływu na uzewnętrznione modelowanie linii obrony innej osoby, której obrony podjął się równocześnie albo później. Wydaje się, że przyjęcie odmiennej koncepcji stanowiłoby naruszenie fundamentalnej zasady swobody wyboru obrońcy.

Odnośnie zarzutów dotyczących niewspółmierności kar zasadniczych pozbawienia wolności i grzywny oraz orzeczonych kar łącznych pozbawienia wolności oraz grzywny wobec oskarżonych, zawartych w apelacjach oskarżonych A. K. (1), M. T. (1), B. J. (1), M. B. (1), P. B. (1), M. W. (1), S. J., M. Ś. (1), muszą one być rozpatrywany,
w pierwszej kolejności, w kontekście wydania wobec w zasadzie de facto wszystkich oskarżonych wyroku reformatoryjnego, również w zakresie orzeczonych kar zasadniczych. Zostało już wcześniej omówione, w niniejszym dokumencie, kiedy dokładnie opisano
i wyjaśniono w jakim zakresie zmiana zaskarżonego wyroku musiała być dokonana, wskazując rozmiar zastosowanej represji karnej oraz przesłanki tego. Jednocześnie należy przypomnieć, że represja karna, znacząco zmodyfikowana przez Sąd II instancji, determinowana była zwłaszcza długością przestępczej działalności, ilością i złożonością podjętych działań w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, ilością oraz rodzajem narkotyków, w przemycie lub dystrybucji, których uczestniczyli poszczególni oskarżeni. Nadto, w drugiej kolejności, trzeba zaakcentować, że orzeczone kary za dane przestępstwa, co do których nie zachodziła konieczność ingerencji w rozstrzygnięcie Sądu I instancji, zostały one ukształtowane na właściwym poziome, mając na względzie ocenę stopnia społecznej ich szkodliwości, która w sposób zasadniczy była determinowana ilością narkotyków, które były przedmiotem przestępczej działalności. Ta hurtowa ilość, już sama w sobie wskazuje, że przestępstwa te były nietuzinkowe, wymagające złożonych metod działania oraz użycia dosyć skomplikowanych środków, które były nastawione na czerpanie ogromnych zysków z obrotu narkotykami, co w konsekwencji musiało potęgować [zaostrzać] pułap zastosowanej represji karnej w zakresie orzeczonych kar izolacyjnych, jak i kar grzywny, co do ilości stawek dziennych oraz wysokości każdej z nich, których relatywizacja była uzależniona od dochodów oskarżonych, ich warunków i właściwości osobistych, stosunków majątkowych oraz możliwości zarobkowych (k. 199 uzasadnienia Sądu I instancji).

O kosztach postępowania Sąd II instancji orzekł na podstawie art. 636§2 k.p.k.
w zw. z art. 633 k.p.k., art. 8 i art. 10 ust. 1 i 2 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach
w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 ze zm.) oraz na podstawie §1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz.U. z 2013 r., poz. 663, t.j.) oraz art. 24 ust. 1 i 3 ustawy z 24 maja 2000 r. o Krajowym Rejestrze Karnym (Dz.U.
z 2012 r., poz. 654, t.j.) w zw. z §1 pkt 1 i §3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 18 czerwca 2014 r. w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego (Dz.U. z 2014 r., poz. 861). Obliczony poziom partycypacji w tych koszt, to wynik ilości wywiedzionych apelacji podlegających rozpatrzeniu, które nie doprowadziły do uniewinnienia poszczególnych oskarżonych lub zmiany zaskarżonego wyroku w sposób zasadniczo zbieżny z wnioskami zawartymi w apelacjach, przy czym w odniesieniu
do całkowicie uniewinnionego oskarżonego koszty sądowe ponosi w odpowiedniej części Skarb Państwa oraz konieczności wymierzenia opłat karnych za II instancję albo obliczenia nowych opłat za obie instancje. Na podstawie art. 91 ust. 1 pkt 1 ustawy z 27 lipca 2001 r. o kuratorach sądowych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1014 t.j.) w zw. z art. 618§1 pkt 12 k.p.k. zasądzono ryczałt za dwa wywiady środowiskowe przeprowadzonego przez kuratorów sądowych wobec oskarżonego P. W. (1), które uzyskano już w toku postępowania apelacyjnego.

Mariusz Tomaszewski Grzegorz Nowak Maciej Świergosz

II AKa 211/17

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

POSTANOWIENIE